Ο Ρωμανός κι εμείς

Ο αναρχικός φοιτητής Νίκος Ρωμανός, 21 χρονών, καταδικασμένος και φυλακισμένος για ληστεία τραπέζης, βρίσκεται σήμερα στην 25η μέρα απεργίας πείνας, διεκδικώντας να του χορηγηθούν εκπαιδευτικές άδειες για να παρακολουθήσει τη σχολή στην οποία πέρασε ύστερα από πανελλήνιες εξετάσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ρωμανός έρχεται αντιμέτωπος με την κρατική βία. Πριν από έξι χρόνια, σχεδόν σαν σήμερα, είδε τον κολλητό του, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο να πέφτει νεκρός, στα δεκαπέντε του, από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Έπειτα, πριν από ενάμιση-δυο χρόνια, είδαμε όλοι το καταμωλωπισμένο πρόσωπό του στις αδέξια φωτοσοπημένες φωτογραφίες των ληστών του Βελβεντού, που μοίρασε η αστυνομία, σαν τα κεφάλια των ανταρτών ή των ληστών στους φανοστάτες των πλατειών.

Προβάλλεται η άποψη ότι ο νόμος δεν επιτρέπει πλέον να δίνονται άδειες σε κρατουμένους σαν τον Ρωμανό. Πράγματι, το ότι δεν έγινε δεκτό το αίτημα του Ρωμανού για εκπαιδευτικές άδειες είναι δυστυχώς νομότυπο, αφού από το καλοκαίρι άλλαξε ο νόμος, και πλέον προβλέπει ότι «Στους κρατουμένους σε καταστήματα κράτησης Γ’ τύπου ή σε αυτοτελή τμήματα Γ’ τύπου δεν χορηγούνται άδειες» (ν. 4274/2014). [Και παρεμπιπτόντως, για όσους δεν βλέπουν καμιά διαφορά ανάμεσα σε ΝΔΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ορίστε μία].

Ωστόσο, βάσει του Σωφρονιστικού Κώδικα, το αν κάποιος που έχει καταδικαστεί για ληστεία θα εγκλειστεί σε φυλακές Γ’ τύπου είναι θέμα εκτίμησης, άρα η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης έχει την απόλυτη ευχέρεια να τον μεταγάγει σε άλλον τύπο σωφρονιστικού καταστήματος όπου θα υπάρχει δυνατότητα χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών.

Το αίτημα του Ρωμανού απορρίφτηκε με ένα επιχείρημα που μου φαίνεται ότι κατατάσσεται στα νομικίστικα τεχνάσματα, τερτίπια θα τα έλεγα: δεν μπορεί, λέει, να δοθεί άδεια σε κρατούμενο που είναι υπόδικος για άλλες περιπτώσεις, αν δεν δώσει την έγκρισή του ο ανακριτής που είχε διατάξει την κράτηση. Εδώ παραλείπεται το γεγονός ότι ο Ρωμανός είναι μεν υπόδικος με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση –Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς–, όμως το πρώτο δικαστήριο, που έχει ολοκληρωθεί, τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. Με τα λίγα που καταλαβαίνω από νομικά, βρίσκω πως έχουν δίκιο όσοι νομικοί υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά.

Κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα, σε σχόλιο φίλου εδώ στο ιστολόγιο, είναι ότι τα σχόλιά μας για την υπόθεση Ρωμανού περισσότερο περιγράφουν εμάς τους ίδιους παρά την υπόθεση. Λογικό είναι, ας πούμε, ο κ. Στ. Κασιμάτης να λοιδορεί όσους είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για κάτι που πιστεύουν, λέγοντας ότι «στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια απεργία πείνας (και δικαιολογημένα, επειδή μέχρι στιγμής δεν βρέθηκε κανείς να είναι τόσο κορόιδο ώστε να κάνει αληθινή απεργία πείνας)». Αναμενόμενο είναι ο κ. Θ. Χειμωνάς να λέει ότι τον Ρωμανό τον χρησιμοποιούν κάποιοι που θέλουν να αιματοκυλίσουν τη χώρα, οι οποίοι μάλιστα έγραψαν την επιστολή του, διότι «είναι αδύνατον ο Νικος Ρωμανός, ενας 20χρονος νέος καταβεβλημένος μετα απο τρεις εβδομάδες απεργίας πείνας, να έγραψε την επιστολή που του αποδίδεται» -εξ ιδίων κρίνει.

Ο ίδιος ο Ρωμανός, στην επιστολή αυτή που ο Χειμωνάς θεωρεί αδύνατον να γραφτεί, έβαλε ένα υστερόγραφο στο οποίο λέει ότι «όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ». Καλά λέει. Και καλά κάνουμε κι εμείς να συμπαραστεκόμαστε ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, όπως λέει και σε ένα άρθρο του στην Αυγή ο Θανάσης Καρτερός -και μ’ αυτό θα κλείσω και θα περιμένω τα σχόλιά σας.

 

Πώς άλλαξε αυτό το παιδί!

Πώς άλλαξε αυτό το παιδί! Στα μάτια του δεν θέλει να μας βλέπει. Την έχει καθαρίσει τη θέση του απέναντι στο σύστημα, απέναντι στη δική μας Αριστερά, απέναντι στους δικαστές του, απέναντι σε αξίες που για τους πολλούς είναι διαχρονικές και αυτονόητες. Και απέναντι στον εαυτό του θα λέγαμε, αφού διάλεξε έναν δρόμο που και ξέρει και έχει αποδεχτεί πού τον οδηγεί.

Νίκος Ρωμανός, το όνομά του. Με την απεργία πείνας, που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του, έχει φέρει στην πρώτη γραμμή το όνομα, τα πιστεύω του, και φυσικά την προσπάθειά του να αποσπάσει άδεια για τις σπουδές του. Κι έτσι το θέμα εδώ, καθώς ο ίδιος έχει μπει σε μια αναμέτρηση χωρίς διαφυγή, χωρίς ευκαιρίες συμβιβασμού, χωρίς γυρισμό, είναι με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει ο καθένας από μας. Όχι τα κόμματα, όχι οι συλλογικότητες. Ο καθένας από μας.

Αν δεν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα θέμα νομιμότητας, ανθρωπισμού, σεβασμού στη ζωή ενός νέου. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά ο Ρωμανός δίνει μια πολιτική μάχη.

Τα βάζει με το σύστημα, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που το ίδιο, για τους δικούς του λόγους, δίνει. Τον παρακινεί ο συμβολισμός της αναμέτρησης με τους μηχανισμούς που δολοφόνησαν τον φίλο του και δολοφονούν τα όνειρα της γενιάς του.Τα βάζει βέβαια και με όλους εμάς. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά έτσι είναι. Αλλά αν δεν ανήκουμε στη χορεία των κολλημένων στο νόμο και στην τάξη. Ή στη χορεία των ευαίσθητων τύπου Πετρουλάκη, που του ζητούν μια έντιμη (!) δήλωση ότι θα κοιτάζει μόνο τα μαθήματά του, εφόσον του δοθεί η άδεια. Τότε πρέπει να αποδεχτούμε όχι τις απόψεις του, ούτε το δίκιο του γενικώς. Αλλά το δίκιο του να εξεγείρεται και να μάχεται πίσω από τα σίδερα. Με τον δικό του τρόπο.

Συνεπώς είμαστε μαζί του. Χωρίς υποσημειώσεις. Γιατί το θέμα δεν είναι οι απόψεις του. Είναι η στάση ζωής που επιλέγει. Και αξίζει κάθε προσπάθεια για να μην επιτρέψουμε να σβηστεί αυτή η στάση. Και αυτή η ζωή. Που πολιορκούν το «κοίταζε τη δουλειά σου» με την αγωνία τους…