Μια ακόμα «πλευρική» λαθροχειρία

Προσωπικά ήμουν αντίθετος με την άσκηση δίωξης εναντίον του Κ. Πλεύρη για το αντισημιτικό βιβλίο του, το έχω άλλωστε ήδη γράψει μετά την πρωτόδικη απόφαση (όπου είχα προβλέψει, δυστυχώς σωστά, την τελική έκβαση). Ωστόσο, θα συμφωνήσω με τα περισσότερα απ’ όσα έγραψαν τις προάλλες οι Ιοί της Ελευθεροτυπίας μετά την αθώωση.

Το πιο ενδιαφέρον, από νομική πλευρά, είναι πώς μια διάταξη που θεσπίστηκε για την προστασία των θυμάτων, και εννοώ εδώ το αυτεπάγγελτο της δίωξης βάσει του ν. 927/79, λειτούργησε τελικά σαν μπούμερανγκ, αφού επειδή η δίωξη ήταν αυτεπάγγελτη το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα εβραίων και άλλων συμπολιτών μας να παρασταθούν ως πολιτική αγωγή. Αν αυτό μπορούσε να αποφευχθεί, δηλ. αν το δικαστήριο μπορούσε να αποδεχτεί την πολιτική αγωγή, δεν το ξέρω, ίσως ο αγαπητός Χασοδίκης ή άλλος νομομαθής να μας διαφωτίσει. Το γεγονός είναι ότι χωρίς πολιτική αγωγή η δίκη ήταν ετεροβαρής και η απουσία της επέτρεψε στον κατηγορούμενο να περνάει στο ντούκου, χωρίς αντίρρηση, εντελώς ψευδείς ισχυρισμούς, όπως π.χ. ότι δεν είχε διαβάσει πριν από τη δίκη τον ν. 927/79 -τη στιγμή που τον παραθέτει στο βιβλίο του!! Αλλά δεν υπήρχε πολιτική αγωγή να το επισημάνει!

Επειδή όμως η ουσιαστική δίκη γίνεται μπροστά στο δικαστήριο της κοινής γνώμης, το οποίο δεν έχει βγάλει ετυμηγορία ακόμα, θέλω να θίξω μιαν άλλη πτυχή του θέματος. Έχει καλλιεργηθεί δηλαδή η άποψη, τεχνηέντως, ότι μπορεί να είναι ακραίος ο Πλεύρης, αλλά πάντως είναι επιστήμων, ότι τα συγγράμματά του είναι σοβαρό επιστημονικό έργο. Μύθος! Όσα βιβλία του έχω διαβάσει είναι εντελώς αντιεπιστημονικά γραμμένα και το τελευταίο πόνημα περί Εβραίων είναι και χειρότερο λόγω του όγκου του. Λοιπόν, θα αφιερώσω το σημείωμα αυτό στην ανύπαρκτη επιστημοσύνη του Πλεύρη. Παραβιάζω ανοιχτές πόρτες, θα πείτε· έτσι θα έπρεπε να είναι, αλλά κακό δεν κάνει να το επαναλαμβάνουμε.

Ένα χαρακτηριστικό που έχουν τα βιβλία του Πλεύρη, είναι ότι σπάνια παραθέτει από την πρωτότυπη πηγή· συνήθως, παραθέτει από δευτερογενείς πηγές, που είναι από ελάχιστα αξιόπιστες έως εντελώς μεροληπτικές. Όμως αυτό, ο Πλεύρης δεν το κάνει από τσαπατσουλιά ή από τεμπελιά, αλλά από πονηριά. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να παρουσιάζει εξωφρενικούς ισχυρισμούς και να νίπτει τας χείρας του, ότι τάχα δεν το λέει ο ίδιος αυτό, αλλά η πρωτογενής πηγή του.

Ένα γνωστό (;) παράδειγμα θα εξηγήσει τι εννοώ. Στη σελ. 742 του βιβλίου, διαβάζουμε ότι στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι αδελφοί Ρότσιλντ δάνειζαν το γαλλικό κράτος με τοκογλυφικούς όρους. Και παραθέτει ο Πλεύρης, μέσα σε πλαίσιο την πηγή του, και σχολιάζει εκτός πλαισίου:

Παρακαλώ την προσοχή σας. Η πηγή (ο Πεϋρεφίτ) λέει ότι ο Κλεμανσό απείλησε δύο τραπεζίτες, τους αδελφούς Ρότσιλντ, που τύχαινε να είναι εβραίοι, με άμεση σύλληψη, δίκη και εκτέλεση. Ο Πλεύρης αφενός υπερθεματίζει και αφετέρου γενικεύει: «έτσι θέλουν οι Εβραίοι». Προσοχή, όχι οι δύο (φερόμενοι ως) τοκογλύφοι· οι Εβραίοι γενικώς, παναπεί όλοι οι Εβραίοι! Κι όταν του πεις ότι αυτό που λες είναι ρατσιστικό, αντί να το παραδεχτεί λέει δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Κλεμανσό!

Το χειρότερο είναι ότι ούτε ο Κλεμανσό τα λέει αυτά. Η πηγή που τόσο αόριστα παραθέτει ο Πλεύρης είναι ένα… μυθιστόρημα (λόγω τιμής!) του Ροζέ Περφίτ (Peyrefitte) στο οποίο παρουσιάζεται να τα αφηγείται αυτά ο… εγγονός του Κλεμανσό!

Και μόνο αυτό το περιστατικό θα αρκούσε για να αποδειχτεί ότι ο Πλεύρης δεν είναι επιστήμονας, είναι φανατικός αλμπάνης. Διότι, το να αποδελτιώνεις μυθιστορήματα ως πηγή ιστορικών γεγονότων είναι σαν να επιχειρείς να γράψεις την ιστορία του πολέμου στην Αλβανία το 1940 με πηγές τις ταινίες του Τζέιμς Πάρις. Άντε, τώρα που αθωώθηκε, με το καλό να γράψει και τη βιογραφία της υπολοχαγού Νατάσας!

Στη δίκη σε δεύτερο βαθμό, ο ιός Πλεύρης, που ήταν συνήγορος του πατέρα του, αναφέρθηκε και στο περιστατικό με τον Κλεμανσό. Να πω παρεμπιπτόντως ότι μου φάνηκε έξυπνη η υπερασπιστική γραμμή του ιού Πλεύρη, που παρουσίασε τον πατέρα του σαν ένα επιστήμονα με αντιδημοκρατικές ιδέες τις οποίες ποτέ δεν έκρυψε. Λέει λοιπόν ο ιός Πλεύρης για το βιβλίο:

Και εδώ πέρα από τη στιγμή που κρίνεται ότι υπάρχει επιστημονικό σύγγραμμα, και είναι επιστημονικό σύγγραμμα, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του επιστημονικού συγγράμματος διότι. Μπορεί να διαφωνούμε με αυτά που λέει – και εγώ διαφωνώ σε πολλά από αυτά που λέει μέσα στο βιβλίο – μπορεί να λέμε ότι είναι μονομερής η έρευνα, δεν μπορεί να αποκλείσει όμως κανένας ότι έχει γίνει έρευνα!
Υπάρχουνε 553 αναφορές! Πηγές. Υπάρχουνε συγκεκριμένοι συγγραφείς. Που αναφέρουν αυτά τα θέματα. Υπάρχουν συγκεκριμένες περικοπές από άτομα που δεν αμφισβητούνται. Ο Μακρυγιάννης. Ο Γέρος του Μωριά. Μπορεί να αμφισβητηθούν αυτά ότι ειπώθηκαν;
Ακόμα και στη συγκεκριμένη, στη μοναδική περίπτωση πούχει γίνει αμφισβήτηση, στον Κλεμανσώ, η πηγή δεν αποκρύπτεται. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα παραπέμπει ο συγγραφέας! Δεν έκρυψε την πηγή του. Αναφέρει την πηγή. Είναι ένα μυθιστόρημα. Πληρούνται λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά της έρευνας.

Βέβαια, το ότι «αναφέρει την πηγή» ο Πλεύρης  είναι κουτοπονηριά. Ο αναγνώστης δεν ξέρει ότι το μη κατονομαζόμενο έργο («Εις Ροζέ Πεϋρεφίτ» λέει η παραπομπή) είναι μυθιστόρημα, αλλά ακόμα κι αν πάει στη βιβλιογραφία θα δει απλώς ότι πρόκειται για ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Εβραίοι». Από πουθενά δεν συνάγεται πως είναι μυθιστόρημα. Καραμπινάτη λαθροχειρία δηλαδή, αλλά σερβιρισμένη με τρόπο που να μπορεί ο φταίχτης δικολαβίστικα να ξεγλιστρήσει.

Μιλάει για 553 αναφορές ο ιός Πλεύρης, σαν απόδειξη της επιστημοσύνης του πατέρα του. Όταν όμως οι αναφορές είναι χαλκευμένες ή μαγειρεμένες, τότε το πλήθος τους δεν δείχνει τίποτε άλλο από την αντοχή και το γινάτι του συγγραφέα.

Θα μου πείτε: εντάξει, η αναφορά αυτή είναι αναξιόπιστη και μαγειρεμένη, αλλά οι άλλες 552 μήπως είναι επιστημονικές; Θα απαντήσω αφενός ότι όταν έχουμε περιπτώσεις επιστημονικής ανεντιμότητας, η μία φορά αρκεί. Και αφετέρου, ποιος σας είπε πως είναι η μοναδική λαθροχειρία του βιβλίου;

Πρέπει να σας πω ότι από τις 553 αναφορές που τόσο περήφανα κραδαίνει ο ιός Πλεύρης, λίγες είναι από αναγνωρισμένους ιστορικούς. Πολλές είναι από εφημερίδες, συχνά ακροδεξιές, από συγγραφείς πατενταρισμένους αντισημίτες, από παραεκκλησιαστικά έντυπα. Οπότε, επειδή δεν συνηθίζω να έχω σκουπίδια στη βιβλιοθήκη μου, δεν μπορώ να ελέγξω την πιστότητα των αναφορών του Πλεύρη παρά μόνο στις σπάνιες περιπτώσεις που κάνει αναφορά σε έγκυρο σύγγραμμα.

Λοιπόν, έχω πιάσει κάμποσες ακόμα πλευρικές λαθροχειρίες, τις οποίες σκοπεύω να σχολιάσω στο μέλλον. Προς το παρόν, επειδή το σημείωμα παραμεγάλωσε, θα περιοριστώ σε μία λαθροχειρία, ή πώς ο Πλεύρης λέρωσε τον Κωνσταντίνο Σάθα.

Γράφοντας για την αποτυχημένη εξέγερση του επισκόπου Διονυσίου του φιλόσοφου (ή Σκυλόσοφου, όπως τον είπαν μετά) το 1611, ο Πλεύρης λέει στη σελ. 94:

Ο Πλεύρης έχει προσέξει πολύ τη διατύπωση, ώστε να πει το ψέμα του αλλά να μπορεί να ξεγλιστρήσει. Μας λέει ότι αυτά τα γράφει ο ιστορικός Σάθας, και μην τον πείτε Ναζί, λέει. Μόνο που αυτά δεν τα λέει ο Σάθας ο ίδιος. Ο Σάθας παραθέτει γνώμη άλλου. Να δούμε τι λέει λοιπόν ο Σάθας (παρεμπιπτόντως, το βιβλίο εκδόθηκε το 1869, όχι το 1896):

Λοιπόν, η αφήγηση την οποία αυτολεξεί παραθέτει ο Σάθας, δεν είναι του Σάθα αλλά ενός «φιλότουρκου έλληνα», ο οποίος αποκαλεί Σκυλόσοφο τον ιεράρχη, βαλτό απότον διάβολο να σπείρει ζιζάνια,. κακο-Διονύσιο, αστρολόγο και λεκανομάντη:

Βλέπετε, προκειμένου να ικανοποιήσει τον αντισημιτισμό του, ο εθνικόφρονας συγγραφέας μας δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει σαν πηγές τους φιλότουρκους! Στα δικά μου τα μάτια, όσο έγκυρο είναι ότι ο επίσκοπος Διονύσιος ήταν λεκανομάντης, άσεμνος και σύνεργο του διαβόλου, άλλο τόσο έγκυρο είναι ότι πρόδωσαν την κρυψώνα του οι Εβραίοι! Η ίδια πηγή τα λέει!

Προσοχή, δεν λέω ότι όταν παραθέτεις μια πηγή αυτό σημαίνει ότι την θεωρείς σε όλα αξιόπιστη -όμως, αν ο Πλεύρης ήταν επιστήμονας και όχι φανατικός θα έλεγε στον αναγνώστη α) ότι ο Σάθας παραθέτει άλλη πηγή και β) ότι ναι μεν η πηγή αυτή δεν είναι αξιόπιστη σε όλα, αλλά κατά τη γνώμη του πρέπει να θεωρηθεί αξιόπιστη σε σχέση με την προδοσία των Εβραίων. Δεν το έκανε αυτό, άρα ο ίδιος δεν είναι αξιόπιστος και δεν είναι επιστήμονας.

Αν αντέξει το στομάχι μου, ίσως συνεχίσω σε επόμενο σημείωμα, σε κανα δίμηνο. Μια άλλη λαθροχειρία του Πλεύρη από προηγούμενο βιβλίο του, ότι τάχα τα ελληνικά δεν έγιναν επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μία ψήφο, του εβραίου Γουέμπστερ, επαναλαμβάνεται και σε τούτο εδώ. Στην πλευρική αυτή μπαρούφα έχω απαντήσει παλιότερα. Να επισημάνω μόνο, ότι κι εδώ ο Πλεύρης ακολουθεί την ίδια ταχτική, να μην λέει ο ίδιος ευθέως κάτι με το θάρρος της γνώμης του, αλλά να κρύβεται πίσω από τις πλάτες άλλου. Και στην περίπτωση του μύθου της μίας ψήφου, αν τον ρωτήσετε θα σας πει «Δεν το είπα εγώ, ο Τάσκα το είπε, εγώ απλώς το επαναλαμβάνω» (βελτιωμένο βέβαια, διότι ο Τάσκα δεν είπε ότι ο Γουέμπστερ ήταν εβραίος, αυτό το εφεύρε ο Πλεύρης).

Κάποια λέξη έχει ο λαός μας γι’ αυτή τη στάση. Πάντως επιστημονική δεν είναι.

Υστερόγραφο: Για να μην είναι στεγνό το ποστ, έβαλα αυτή την ωραία φωτογραφία πάνω-πάνω. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει με τον Πλεύρη. Καμία. Τότε γιατί την έβαλα; Θα απαντήσω μ’ ένα ανέκδοτο, λόγω του θέματος εβραϊκό.

Ο τουρίστας στο Τελ Αβίβ βλέπει ένα κατάστημα με μια ακαταλαβίστικη εβρέικη πινακίδα και με ωραία ρολόγια στη βιτρίνα του. Μπαίνει μέσα και ζητάει στα αγγλικά να αγοράσει ένα από τα ρολόγια της βιτρίνας.

— Ξέρετε, κύριε, εμείς δεν πουλάμε ρολόγια εδώ. Περιτομές κάνουμε.

— Περιτομές; Και γιατί βάζετε ρολόγια στη βιτρίνα;

— Και τι θέλατε να βάλουμε, αγαπητέ μου;

Ε, κι εγώ τι θέλατε να βάλω; Τον… Πλεύρη;