Το Σαρόκο ευπρεπίζεται (Ανταπόκριση από Κέρκυρα)
Posted by sarant στο 5 Σεπτεμβρίου, 2009
Το σημερινό σημείωμα είναι συνεργασία του Μπουκανιέρου ο οποίος (ακόμα) παραθερίζει στο νησί του, την Νήσο των Φαιάκων κατά το κλισέ (ή νήσο του Πάσχα κατ’ άλλους), παναπεί στσου Κορφούς. Βασικά, ήταν γράμμα που μου έστειλε, κι έλεγε κι άλλα, αλλά βρήκα πως ένα κομμάτι είχε μεγάλο γλωσσικό ενδιαφέρον και με την άδειά του το αναδημοσιεύω. Γι’ αυτό προσέξτε όσοι μου στέλνετε ηλεμηνύματα, μπορεί να καταλήξουν άρθρα! Η φωτογραφία είναι κι αυτή του Μπουκανιέρου, από το Καμπιέλο. Το ΧΥΤΑ στη Σπιανάδα σημαίνει «βάλτε τα σκουπίδια στη βιτρίνα σας» (ή, στα μούτρα σας). Και αν και άσχετη με το θέμα του σημειώματος, καλό είναι να θυμηθούμε κι αυτή την ιστορία, για να μη νομιστεί πως η Κέρκυρα είναι μόνο φιλολογία και μούζικες.
Θα σου φανεί ενδιαφέρον ίσως ότι εδώ μου τη σπάνε τα λατινόγραφα. Δηλ. όχι όλα τα λατινόγραφα αλλά ότι οι τοπικές εφημερίδες πήραν τη συνήθεια να γράφουν Porta Raimunda τη γειτονιά Πόρτα Ρεμούντα. Επίσης το Σαρόκο έγινε San Rocco (και σε επίσημη ταμπέλα: στα αγγλικά «San Rocco Square» στα ελληνικά «Πλατεία San Rocco»). Είναι ακόμα πιο κουφό γιατί η ετυμολογία δεν είναι και τόσο διάφανη, όπως π.χ. με το Σα Φραντζέσκο – η εκκλησία του Αγίου Ρόκκου έχει γκρεμιστεί εδώ κι αιώνες, κι ούτε έχουμε το όνομα ούτε τιμάμε τη μνήμη του. Φυσικά ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί και η κομψή προφορά «του Σανρόκου» (προς το παρόν, μόνο στο ραδιόφωνο). Βέβαια, σ’ αυτό το επίπεδο κομψότητας, προτιμιέται το άκλιτο «του Σανρόκο». Δεν ξέρω τώρα τι θα κάνουμε με τσου Σαροκιώτες (ή Σαρακιώτες).
Επίσης υπάρχει το Βίδο (ή ο Βίδος), το νησάκι απέναντι απ’ την πόλη που έχει τόση σημασία για τη σέρβικη (και όχι μόνο) ιστορία κι όπου μας αρέσει να πηγαίνουμε για μπάνιο με τη βάρκα του Δήμου (το θρυλικό «Άγιο Στέφανο»). Ως τώρα είχε γενική, κοινή και για τους δυο τύπους, «του Βίδου» – αλλά ξαφνικά άρχισε να ακούγεται και «του Βίδο». Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά το γιατί, ίσως επειδή η απώτερη ετυμολογία είναι από κάποιον Guido (αλλ’ αυτό δεν το ξέρουν και πολλοί).
Μου τη σπάει πολύ, για τόσο οικεία σε μένα μέρη. Αλλά ίσως (να το κουβεντιάσουμε κάποια στιγμή) η ακλισιά να έχει σχέση με βαθύτερες τάσεις της γλώσσας – και μόνο περιστασιακά να τη σπρώχνει το trendy.
Ας σημειώσω ότι η Πόρτα Ρεμούντα, πριν γίνει λατινική και άκλιτη, είχε γενική της (ή τση!) Πόρτα Ρεμούντας (δηλ. το Πόρτα έμενε άκλιτο, κι ας είναι ελληνική λέξη) – κι αντίστοιχα η Πόρτα Ριάλα, της Πόρτα Ριάλας (προφέρεται δισύλλαβο, ργιάλα – υποθέτω ότι θα αποκατασταθεί σαν Porta Reale).
Θα σε παρηγορήσει ίσως, μετά απ’ όλ’ αυτά, το γεγονός ότι ο καπετάν Νίνος, αλλιώς ο Νίνος ο Ονούφρης, ο καπετάνιος του «Άγιου Στέφανου» τέλος πάντων, παρόλα τα πάρε-δώσε με τις ιταλίδες τουρίστριες, διατηρεί πεισματικά τη γενική «του Νίνου».
Πάντως, για να μη μας νομίσεις υπανάπτυχτους, πρέπει να σου πω ότι η τοπική δημοσιογραφία σε τίποτα δεν υστερεί ως προς την αθηνέικη, σε ό,τι έχει να κάνει με τις ελληνικούρες. Απεναντίας, την αντιγράφει και επαυξάνει.
Με φρίκαρε πρόσφατα η «ευκολία με την οποία κόπηκαν τα δέντρα παρά τη μάντρα του λιμανιού». Δεν εννοεί «παρά την προστασία που τους πρόσφερε η μάντρα» (όπως το διάβασα αρχικά), αλλά «δίπλα στη μάντρα». Περιμένω να μου πουν τώρα ότι πίνω τον καφέ μου παρά το Καντούνι του Μπίζη (στο Μικρό Καφέ, εννοώ).
Αν νοιάζεσαι πάντως για τα δέντρα, ήταν κάτι παλιοί ευκάλυπτοι που ο σοφός λιμενάρχης μας θεώρησε ότι απειλούν με τις ρίζες τους την ενλόγω μάντρα (μοιραία λοιπόν αυτή η μάντρα, τελικά). Κι έβγαλε και καταγγελία το Νομικό Τμήμα της WWF, που μια χαρά τα λέει επί της ουσίας αλλά κάνει κι αυτό τις γλωσσικές τσαχπινιές του: «Η περιοχή, μετά την κοπή της δενδροστοιχίας, περιγράφεται ως “τσιμέντο” [έτσι, με εισαγωγικά!]». Και μετά απ’ αυτή τη γνωμάτευση του WWF, καταλήγει το ρεπορτάζ, «η υπόθεση περιπλέκεται ανέλπιστα».
Επίσης διάβασα σήμερα ότι «οι μεταγραφές της τελευταίας στιγμής […] τον καθιστούν [τον ΑΟ Κέρκυρα] ως ένα από τα αδιαφιλονίκητα φαβορί για την άνοδο».
Εντάξει, αυτό το «καθιστά» ήταν ήδη σήμα κατατεθέν της νεοκαθαρεύουσας, αλλά λέγε-λέγε δεν ακούγεται πια αρκετά χάρντ – οπότε καλό θα ήταν να το ζευγαρώσουμε με το άλλο trade mark, το «ως». Κι όλο μαζί φασκελοκουκούλωστα (…κι άμα ανέβει γράψε μου! Γιατί στη συνέχεια του ρεπορτάζ μαθαίνουμε ότι είναι αδιαφιλονίκητο φαβορί υπό όρους, αν δεν εμφανιστεί «κάποιο “πρόβλημα” [ναι, με εισαγωγικά!] στα αμυντικά χαφ». Κι έπειτα μας λέει ότι υπάρχουν ακόμα 3-4 ομάδες που είναι επίσης φαβορί, κι αυτά αδιαφιλονίκητα απ’ ό,τι φαίνεται).
π2 said
Για το τελευταίο κομμάτι, το αθλητικό, υπενθυμίζω την πρότασή μου προς καθηγητάδες γλωσσικών θεμάτων, κοινωνιολογίας, ΜΜΕ κλπ. Βάλτε τους φοιτητές σας να μελετούν τα κείμενα των αθλητικογράφων. Είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο εκκολαπτήριο εσφαλμένου ευπρεπισμού της γλώσσας και προνομιακό πεδίο του πώς επιβάλλονται άγαρμπα γλωσσικές αλλαγές άνωθεν.
Δύτης των νιπτήρων said
«Η υπόθεση περιπλέκεται ανέλπιστα.» 😀
Ακόμα όμως λένε «τα καντούνια του Καμπιέλου»; ή έγινε κι αυτό «του Καμπιέλο»;
Δύτης των νιπτήρων said
Και να! κοιτώντας πιο προσεχτικά τη φωτογραφία, αναγνώρισα την προ αμνημονεύτων γειτονιά μου (στο βάθος-βάθος, ο Γιώργος ο μπακάλης [«Το Καμπιέλο»], έστριβα αριστερά και μετά δεξιά). Νοσταλγίες πρωί-πρωί.
Μπουκανιέρος said
Δύτη, λέμε πάντα του Καμπιέλου και του Σαρόκου. Οι παρδαλοί τύποι υπάρχουν μόνο στη δημοσιογραφία κλπ. – προς το παρόν τουλάχιστον.
Όμως τον τύπο «του Βίδο» τον άκουσα και στην πραγματική ζωή.
ΥΓ Στο βάθος είναι η ταβέρνα του Παπίρη (που έχει κλείσει τώρα αλλά υπάρχει πάντα η ταμπέλα), δίπλα στην εκκλησία του Παντοκράτορα.
Δύτης των νιπτήρων said
Τον Παπίρη τον πρόλαβα. Εγώ έμενα στην πρώτη πάροδο Αγίας Ελένης (και κόβω εδώ το προσωπικό νήμα πριν επέμβει ο οικοδεσπότης!)
Κορνήλιος said
παρακαλῶ πολὺ νὰ μὴ ἀποδίδεται στὴν νεοκαθαρεύουσα κάθε ἀδέξιος καὶ ἐσφαλμένος χειρισμὸς τὴς γλώσσης. σίγουρα δὲν φταῖμε ἡ νεοκαθαρεουιάνοι ἂν ἡ καθαρεύουσα δὲν διδάσκεται μὲ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε ἐπίδοξος καθαρευουσιάνος νὰ αὐτοσχεδιάζῃ ἀ λὰ Δέσποινα Στυλιανοπούλου.
Κορνήλιος said
παροράματα : ἡ ——>οἱ
Αντώνης Τσίλιγκας said
Κορνήλιε,
δεν πρόκειται περί αδεξίων χειριστών της καθαρευούσης. Πρόκειται περί μετακαθαρευουσιάνων. Είναι μια νέα φυλή στο παρθένο δάσος του πολιτισμού μας.
Nicolas said
Κι εμείς στα Ελληνικά τους γιούς μου του κλίνουμε (κι οι δυό τελειώνουν σε -no, όχι σαν την Πετρούλα* που τελειώνει σε -ούλα).
* Η εξαίρεση του κανόνα που λένε κι οι γραμματικοί
Mindkaiser said
@#1
Πρόσφατα σκεφτόμουν ότι, αν ποτέ θελήσω να δολοφονήσω με βάρβαρο τρόπο τον φίλο Τιπούκειτο, θα τον υποχρεώσω με την απειλή όπλου να διαβάσει μια αθλητική εφημερίδα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε αυτό το λαμπρό πεδίο δόξας της δημοσιογραφίας, η λανθασμένη χρήση των εισαγωγικών έχει την τιμητική της.
voulagx said
@10 Mindkaiser: Οχι μονο των εισαγωγικων αλλα και των παρενθεσεων.Η δε συνταξη ειναι συχνα… ασυντακτη.
Πολυ σαδιστικο αυτο που σκεφτηκες για τον Τιπουκειτο αλλα χρονοβορο.Δεν ειν΄αναγκη να διαβασει ολοκληρη αθλητικη εφημεριδα.Το ιδιο αποτελεμα αλλα πιο συντομα μπορεις να εχεις αν τον υποχρεωσεις να διαβασει ενα αρθρο του Σπυροπουλου της Ελευθεροτυπιας,του…»Σκαριμπα της αθλητικογραφιας».
(χαμογελο)
Δεν ξερω πως επικολλαται τουτο, γι΄ αυτο το γραφω.
ppan said
Ο Σπυρόπουλος είναι πράγματι ανίκητος: εντατική χρήση της τελείας κυρίως στην θέση του κόμματος, της παρένθεσης, επίσης στην θέση του κόμματος, και το πιο σημαντικό όλων: ανοιχτό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις, μακριά από τα ρατσιστικά κλισέ.. Πριν λίγο καιρό μια εληνική ομάδα κληρώθηκε με μια άσημη ρουμάνικη από την περιοχή του Ιασίου και ο Σπυρόπουλος έγραψε ότι κληρώθηκε με μια ομάδα από το «κεφαλοχώρι των γύφτων». Το κεφαλοχώρι έχει γύρω στους 80.000 κατοίκους αλλά αυτό είναι κυριολεκτικά λεπτομέρεια.
π2 said
@#10-12: Μα τι λέτε; Άλλος είναι ο άρχοντας των άχρηστων σημείων στίξης, των περιττών λέξεων, της ακατανόητης σύνταξης, της κακοχωνεμένης εκζήτησης.
sarant said
Πιδύε, έλεος! Ο τύπος είναι απερίγραπτος!
Ppan, σωστά θυμάσαι, κεφαλοχώρι γύφτων είχε αποκαλέσει το Βασλούι ο δεινός χειριστής του καλάμου.
http://www.exedrasports.gr/default.aspx?pid=78&cid=92&aid=34521
neostipoukeitos said
Μόλις διάβασα το λίνκι του Πιδύου (#13) και νιώθω ήδη να μου ανεβαίνει η διαστολική και να μου’ρχεται σκοτοδίνη. Μ’ έφαγες μπαμπέσικα, μπαγάσα Μαϊντκάιζερ (#10)!
Ενθάδε κείται τιπουκείτε.
Κορνήλιος said
Αἰσθάνομαι δικαιωμένος ποὺ δὲν ἔχω διαβάσει ποτὲ στὴν ζωή μου ἀθλητικὴ ἐφημερίδα.
Ντροπαλός said
Ρόκκος δεν είναι κάποιο υποκοριστικό του Χαράλαμπος στα Επτάνησα, τουλάχιστον παλαιότερα;. Τώρα δεν γνωρίζω, εάν Ρόκκος και Χαράλαμπος ήταν ο ίδιος Άγιος ή μπερδεύθηκαν μεταξύ τους…λόγω σύγχυσης αρμοδιοτήτων.
Έγραφα σε ένα από τα πρώτα μου πρώτα μου πόστ:
ΥΓ: Πάντα έχω την ακόλουθη απορία σχετικά με τις ιταλικές πόλεις και τα μουσικά επαγγέλματα των γυναικών κατά κύριο λόγο, αλλά όχι μόνο Τί είναι σωστότερο:
Η γνωστή πιανίστρια κυρία Χ, αφού έδωσε πέντε ρεσιτάλ στις ΗΠΑ στις Πολιτείες της Νεβάδας και της Αριζόνας, συνεχίζει με περιοδεία στην Ευρώπη με εκκίνηση από την Ιταλία, όπου θα εμφανιστεί στις πόλεις του Μιλάνου, του Τορίνου και της Νάπολης.
ή
Η γνωστή πιανίστα κυρία Χ, αφού έδωσε πέντε ρεσιτάλ στις ΗΠΑ στις Πολιτείες της Νεβάδα και της Αριζόνα, συνεχίζει με περιοδεία στην Ευρώπη με εκκίνηση από την Ιταλία, όπου θα εμφανιστεί στις πόλεις του Μιλάνο, του Τορίνο και της Νάπολι.
Συνήθως, τα τελευταία χρόνια συναντώ το δεύτερο, εάν και φυσικότερο μου φαίνεται το πρώτο. Το δεύτερο μου δίνει μια αίσθηση αρχοντοχωριατοσύνης. Το ονομάζω η «αριστοκρατική ψευδαίσθηση της άκλιτης αοριστίας». Θυμίζει τις παλαιότερες εποχές της μετανάστευσης, της φτώχειας κλπ, όπου η «άγνοια», η «λησμονιά» της σωστής γλώσσας έδειχνε ότι ο λάθος ομιλών από φτωχός Έλληνας γινόταν «αριστοκράτης» ξένος ( Dεν θυμάμαι καλά but πώς το λέτε αυτό στο Ελλάdα;)
Καλημέρα
sarant said
Ντροπαλέ, αν και το θέμα έχει κάμποσες πλευρές, σε γενικές γραμμές συμφωνούμε.
SophiaΟικ said
Ντροπαλέ, εγώ λεώ το πρώτο, αλλά πολλοί διαφωνούν. Μην ξεχνάς άλλωστε την ονομαστική ξενομανια των Ελλήνων (εκείνη που κάνει τις Ευανθίες Εβελίνες και τους Χαράλαμπους άκλιτους Χάρηδες), οπότε αφού δεν την γλυτώνουν τα παιδιά τους θα την γλυτώσουν τα τοπωνύμια;
Να αναφέρω φυσικά από τα δικα μου μερη την κραυγαλέα ακλισία του Ριο και του Αντίριο (κι αν το πρώτο το δικαιολογούσαν χιουμοριστικα με το Ρίο ντε Τζανέιρο, το δέυτερο πως αιτιολογείται;)
ppan said
Ο Άγιος Ρόκος ή Saint Roch είναι ξεχωριστός άγιος, τον τιμούν σε όλα τα Επτάνησα, καθολικοί και ορθόδοξοι, διότι ήταν γιατρός και περιποιόταν τους αρρώστους από πανούκλα. Στα Κύθηρα μάλιστα βρήκα και μια εικόνα όπου απεικονίζεται με το σκυλί του όπως πάντα αλλά αντάμα με τον Άγιο Θεόδωρο.
neostipoukeitos said
Sophia (19): Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έτσι; Το Αντίριο δεν είναι Πελοπόννησος, άρα ούτε και «δικά σου μέρη», που να χτυπιέσαι κάτω! 🙂
Καλά λένε για τους Μωραΐτες ότι είναι αχόρταγοι…
Μπουκανιέρος said
Σοφία, από πότε έγιναν άκλιτοι οι Χάρηδες;
Τώρα όμως που γεμίσαμε Αλέξανδρους και Κωνσταντίνους, αλλά και Ιωάννηδες και Ευάγγελους, υποθέτω ότι θάσαι φχαριστημένη – ότι θα ανέβηκαν κάπως οι Έλληνες στην εχτίμησή σου τέλος πάντων.
@17 & 20
Καμία σχέση ο Ρόκκος με το Μπάμπη.
Φαίνεται πάντως ότι εδώ το Ρόκκο τον ξεχάσαμε (όχι όμως και την πανούκλα, δυο λιτανείες το χρόνο κάνουμε).
Κορνήλιος said
Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ
sarant said
Σοφία, νομίζω ότι λέτε «του Ρίον» με το νι να ακούγεται ή όχι;
Ντροπαλός said
Μπουκανιέρε σε ευχαριστώ. Απλώς έχω την αίσθηση ότι στην Κεφαλονιά ο Ρόκκος ήταν περισσότερο συνδεδεμένος με την περιοχή του Ληξουρίου, όπου τιμάται ως πολιούχος ο Α. Χαράλαμπος, ο οποίος είναι ανάμεσα στα άλλα και προστάτης της πανούκλας (η σύγχυση αρμοδιοτήτων, που λέγαμε!). Από εκεί και η (λανθασμένη) ταύτιση στο σχόλιο 17
Καλημέρα
SophiaΟικ said
24:όχι, κλίνεται, αλλά, το Ριον, του Ρίου, πήγα μέχρι το Ρίον κλπ. Αλλά επειδή πολλοί ισχυρίζονται ότι το Ν το κοτσάρανε οι καθαρευουσιανοι (που μάλλον έτσι έγινε), το κόψανε. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η περιοχή Ρίου και περιχώρων τρέφει παλαιάς κοπής μαλλιαρούς δημοτικιστές, από αυτούς της δεκαετίας του ’80, με τις μουστάκες και το ζιβάγκο οπότε όλα αναμενόμενα έιναι.
21: μπορεί το Αντίριο να είναι απέναντι, αλλά ανήκει στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, όπως και η Πάτρα. Όχι στην περιφέρεια Πελλοπονήσου. Επομενως, εφόσον μας λένε ότι δεν έιμαστε Πελλοπονήσιοι, είμαστε δυτικοελλαδίτες και το Αντίριο είναι περιοχή μας.
Μπουκαν, ούτε με τους νεοβυζαντινισμούς της μεγαλοπρέπεια; τα πάω καλά, Κωνσταντίνους και τους Ευαγγελους και χαρλιλαους. Για το δημόσιο βίο καλά είναι βεβαίως, αλλά για τον ιδιωτικό;
Είχαμε μια γειτονισσα παλιά (στην άλλη γωνία) που έβγαινε στην πόρτα και φώναζε το γιό της: Θάνο, Θανάση, ε, που να μη σ’έβρει τ’ Αη Θανασού.
Σήμερα θα έλεγε: Αθανάσιε, Αθανάσιε, ε, που να μη σε βρει του Αγίου Αθανασίου.
Δεν ακούγεται το ίδιο.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξερουμε το επίθετό τους, είναι ο θάνος ο Θανάσης κι η οικογένειά του. Το σπίτι του Θανου του Θαναση κλπκλπ.
Μαρία said
# 24, κατηγορηματικότατα όχι. Πατρινιά δεν είμαι αλλά γράφω απο σπίτι Πατρινιάς. Ούτε οι μακαρίτες οι γονείς της έλεγαν στο Ρίον. Το μπερδεύεις ίσως με το Ναύπλιον.
Καλά, ρε Σοφία, έτσι είναι η παλιά κοπή; Μας γέρασαν προώρως, που έλεγε ο ποιητής.
SophiaΟικ said
Εδώ Μαρία θα διαφωνήσω, εμείς οικογενειακώς λέμε στο ΡίοΝ, το ΡίοΝ κλπ, αλλά όχι βέβαια του Ρίον, του Ρίου είναι. Κλίνεται κανονικότατα. Σιδηροδρομικός σταθμός Ρίου, Δήμος Ρίου κλπ.
Παλαιά κοπή γιατί έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε. Νέα κοπή έιναι αυτοί που διαβαζουμε εδώ τα μαργαριτάρια τους 🙂
Κορνήλιος said
Εἰς τὸ Ῥίον εἶχα νὰ πάω ἀπὸ τὸ 1997, τότε ποὺ εἶχε ἀκόμη καραβάκι. Φέτος πῆγα καὶ εἶδα καὶ τὴν ὄμορφη γέφυρα.
π2 said
Μια διαφήμιση (το είδα στα Βουστάσια, πλάκα έχει, χρήσιμο μοιάζει).
Μπουκανιέρος said
@26
Δεν ακούγεται το ίδιο βέβαια, αλλ’ απ’ όταν άκουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά «Ιωάννη, Ιωάννη, έλα να φας τ’ αυγό σου» έχω χάσει μερικές βεβαιότητες. Κι ασφαλώς ο μικροαστισμός μπορεί να φτάσει πολύ μακριά (πιο μακριά απ’ τις Εβελίνες).
Απροπό, ως προς τη διαφορά δημόσιου/ιδιωτικού βίου: διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για κάποιο μουσικό που έζησε πριν 100 χρόνια, το Σπυρίδωνα Τάδε. Σε όλο το άρθρο έλεγε «ο Σπυρίδων, του Σπυρίδωνος» κλπ. και θα υπέθετε κανείς ότι έτσι θα το ήθελε το όνομά του ο Τάδε, στο δημόσιο βίο. Όμως, στις φωτογραφίες από τις δημοσιευμένες παρτιτούρες που συνοδεύουν το άρθρο βλέπουμε ότι υπόγραφε «του Σπύρου Τάδε». Οπότε…
Χαίρομαι όμως που δεν είμαι μαλλιαρός παλαιάς κοπής, της δεκαετίας του ’80 με μουστάκια και με ζιβάγκο. Είμαι της δεκαετίας του ’70, χωρίς μουστάκια και ζιβάγκο. Αλλά ποιας κοπής είμαι;
@25
Ντροπαλέ, νάσαι καλά. Χαίρομαι που υπάρχουν και ντροπαλοί στον κόσμο τούτο.
Κορνήλιος said
μιὰ χαρὰ εἶναι τὸ Ἰωάννης. δυστυχῶς δὲν μπορῶ νὰ πῶ περισσότερα, πάντως εἶναι μιὰ χαρά. μακάρι ἡ φριχτὴ συνήθεια τῶν κομμένων ὀνομάτων νὰ ἐγκαταλειφθῇ μαζὶ μὲ τὴν μάστιγα τὴς ὀλιγωνυμίας ποὺ εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς ντροπὲς τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων.
ppan said
Πολυώνυμοι άνθρωποι δεν είναι συνήθως οι κακοποιοί παλιάς κοπής;
Μπουκανιέρος said
@32
Εννοείς ότι τον οικοδεσπότη πρέπει να τον προσφωνούμε «Νικόλαε» – κι όταν τον φωνάζουμε «Νίκο» είναι φριχτό;
Αναρωτιέμαι όμως ποιο νάναι το μικρό σου όνομα.
Κορνήλιος said
#33 δὲν λέω ἕνα ἄτομο νὰ ἔχῃ πολλὰ ὀνόματα, ἐννοῶ ὅτι ὅλος ὁ πληθυσμὸς ἔχει σχεδὸν 10 ὀνόματα, οὔτε στὴν ἀρχαία Ῥώμη τέτοιο κακό! κατάλοιπο παλιᾶς συνήθειας, 10 ὀνόματα ποὺ γιορτάζουν συνήθως ἐκτὸς σαρακοστῆς γιὰ νὰ χλαπακιάζουν οἱ καλεσμένοι μεζέδες καὶ ῥακὴ τζάμπα. αὐτὸ εἶναι αἶσχος!
#34 μποροῦμε νὰ τὸν φωνάζουμε καὶ αἰδεσιμολογιώτατο! ὄχι βέβαια, σέβομαι τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἄλλου ὅταν εἶναι ἐκπεφρασμένη, ἄλλο ἂν ἐγὼ ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ σχολεῖο κιόλας καὶ χωρὶς γονεϊκὴ προτροπὴ εἶχα ἐπιβάλλει τὸ ὄνομά μου ἀκέραιο! ἐκμεταλλεύτηκα βέβαια μιὰ συγκυρία ποὺ -ὅλως παραδόξως- δὲν μὲ ἀκολούθησε στὸ Γυμνάσιο ἢ στὸ Λύκειο…τὸ σύνηθες ὄνομά μου ἔφεραν στὴν τάξι 3 ἄτομα, ὁπότε ἐγὼ ζήτησα τὴν ἀκέαριη ἐκδοχή του, ὁ δεύτερος στὴν συνηθισμένη καὶ ὁ τρίτος τὴν ἐντελῶς συντετμημένη.
Κορνήλιος said
ἔπειτα ἡ ἄλλη κακὴ συνήθεια νὰ δίνουμε στὰ παιδιὰ τὰ ὀνόματα τῶν παππούδων ὡς δῆθεν πράξι εὐγνωμοσύνης. σὲ μιὰ οἰκογέναια τὸ κοινὸ ὄνομα εἶναι τὸ ἐπώνυμο, τὸ μικρὸ ὄνομα κάθε ἀτόμου πρέπει νὰ εἶναι μοναδικὸ στὸ σόι του, ἀλλιῶς τί σόι διαφοροποιητικὴ δύναμι ἔχει αὐτὸ τὸ ὄνομα τελοσπάντων; αὐτὴ ἡ κακιὰ συνήθεια -τὴν ὁποία δὲν πρόκειται Θεοῦ θέλοντος νὰ ἀκολουθήσω- μπορεῖ νὰ ξερριζωθῇ μὲ κάποιον τρόπο. νὰ δίνουν στὸ παιδὶ 2 ὀνόματα, ἕνα τοῦ παπποῦ κι ἕνα διαφορετικό. μεγαλώνοντας τὸ παιδὶ ἂς διαλέξῃ. πιστεύω πὼς ἔτσι μποροῦν νὰ ἐξαλειφθοῦν καὶ νὰ ξένου ἐτύμου ἐπίθετα. ἐπειδὴ σπάνια κάποιος θὰ ἀλλάξῃ τὸ ἐπώνυμό του, μὲ τὸ ὁποῖο αἰσθάνεται δεμένος, μπορεῖ ἁπλῶς νὰ πάρῃ ἕνα δεύτερο. μετὰ 2-3 γενιὲς οἱ ἀπόγονοί του θὰ εἶναι δεμένοι καὶ μὲ τὸ δεύτερο καὶ πιὸ εὔκολα θὰ δεχθοῦν νὰ πετάξουν τὸ πρῶτο.
ΑΠ said
Και γιατί, βρε Κορνήλιέ μου (36), το ένα όνομα να είναι ντε και καλά του παππού;
Εγώ από Πατρινούς έχω ακούσει μόνο «το Ρίο» (χωρίς Ν), ενώ από μια (καθαρευουσιάνα) Αιγιώτισσα «το Ρίον». Η γενική ήταν «του Ρίου» και «του Ρίο» (απ΄τους Πατρινούς).
Ντροπαλός said
Κορνήλιε (35)
Νομίζω ότι το πρόβλημα της ολιγωνυμίας οφείλεται στα παρακάτω:
1) Ο αριθμός παιδιών/ οικογένεια μειώνεται (προσοχή είναι παρατήρηση, όχι αξιολογική κρίση)
2) Υπάρχει το έθιμο, η τάση, η πίεση, η ηθική υποχρέωση, ακόμα και επιθυμία οι γονείς να δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των δικών τους γονιών.
Έτσι το ονοματολόγιο έχει περιοριστεί στα Κωνσταντίνος, Γεώργιος, Δημήτριος, Μαρία, Αικατερίνη, Ελένη κλπ. Συναντάμε δε και περιπτώσεις ξαδέλφων, που μοιράζονται τους ίδιους παππούδες, με παραλλαγές στο ίδιο θέμα για να διακρίνονται: πχ Γιώργος/(Γιωργ)Άκης/Τζώρτζης, Μαρία/Μαίρη/Μάρη κλπ.
Παλιότερα, όπου και οι σύντροφοι είχαν περισσότερα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δώσουν και άλλα ονόματα, πέρα από τα υποχρεωτικά των γονιών τους. Μπορεί να υπήρχε κάποια θεία άτεκνη, ένας συνεργάτης του πατέρα -τον οποίον ο τελυταίος ήθελε να τιμήσει-, ένα ονοματοδοτικό «όνειρο»/όνειρο, που είδε η μητέρα κλπ. Ίσως σε αυτούς τους παράγοντες να οφείλουμε ονόματα, που ολοένα γίνονται και σπανιότερα, όπως Ευπραξία, Ωσηέ, Επαμεινώνδας κλπ.
Από την άλλη ολοένα και περισσότερο παρατηρώ την τάση να χρησιμοποιούνται σπανιότερα ονόματα. Δεν ξέρω, εάν αλλάζει το έθιμο της γονεϊκής, ονοματοδοσίας, ή εάν πρόκειται για περιπτώσεις πχ του τύπου Φρίντα (από το Friday) για το όνομα Παρασκευή, ή Σάνη (Σοφία-Ελένη).
Προσωπικά φέρω δύο ονόματα μακρυσύλλαβα με αποτέλεσμα προφορικά να χρησιμοποιήται μόνο το ένα.
Καλημέρα
ΣοφίαΟικ said
Ε, ναι, στις οικογένειες πε πεντέξι παιδιά υπήρχε ποικιλία. Και ενδιαφέρον το οτι συχνά ο νονός έδινε το όνομά του ή γινόταν τάμα κλπ. Στο χωριό μας κάποιος σώθηκε από ατύχημα την ημέρα του Άγιου Τίτου, έβγαλε το παιδί του Τίτο, παρόλο που δεν έχω δει κανέναν άλλο με αυτό το όνομα. Ομοίως στην Πάτρα εχιε πολλούς Αντρέιδες λόγω του αγίου. Συνήθως όμως επικρατου΄σαν οι ΑΗΠ. έχω θείες Ασπασία, Καλλιόπη, Αθηνά κλπ και θείους Αχιλλέα, Διομήδη κλπ. Όλοι τρίτο-τέταρτο π[αιδί, που έιχε φύγει η (βλακώδης) υποχρέωση στους παπούδες.
Κορνήλιος said
Φρίντα ἀπὸ τὸ Παρασκευή; πρώτη φορὰ τὸ ἀκούω! τὸ ἔχω συναντήσει ἀλλὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ Φρειδερίκη.
Ελένη said
Μερικές φορές μου φαίνεται μακάρια η Ελληνική συνήθεια της ονοματοδοσίας με βάση τους παπούδες καθώς και η άρνηση των παπάδων να βαφτίσουν κάποιον με οποιοδήποτε όνομα (κατα τ’άλλα έχω κάκιστες σχέσεις με τις εκκλησίες κάθε λογής!)
Εξηγούμαι:
στο Μεξικό (και σε όλη τη Λατ.Αμερική γενικά) δίνουν τα ονόματα των γονιών. ΤΡεις τέσσερις γενιές με το ίδιο όνομα. Μεγάλο μπέρδεμα.
Και κυρίως…. οποιοσδήποτε συνδιασμός γραμμάτων αναγνωρίζετται στο ληξιαρχείο. Από τα ονόματα που με έχουν αφήσει άναυδη είναι το Χαϊλάντερ που έβγαλε ένας γνωστός το γιό του (χαϊδευτικά Χάι!!!) καθώς και μια Leidy Daiana (ναι, έτσι το γράφει…) που την είδα στην εφημερίδα κι έλαβε μέρος σ’ένα τραγουδιστικό ριάλιτι…
Προσωπικά, θεωρώ πετυχημένο όποιο όνομα όταν το λες ο άλλος δε σε ρωτάει δεύτερη φορά «τι;»
ppan said
Πολύς κόσμος δίνει πλέον «ελεύθερο»ονομα στα παιδάκια του, συχνά, είναι η αλήθεια, μαζί με το παραδοσιακό, του παππού. Και διαφωνώ με τον ντροπαλό. Τα ονόματα τώρα είανι Νεφέλη, Δανάη, πολλές Μελίνες, Ορέστης, Ορφέας κλπ. Ο Γιάνης κι η Μαρία θα ξανάρθουνστην μόδα ώς σπάνια σε μια γενιά ή δυο. Νομίζω αντίθετα ότι η παραδοσιακή συνήθεια μας γλίτωνε από την ολιγωνυμία. Είχα συμμαθητή Θεόφραστο, γνώριζα μια Συρματένια, μια Βηθλεέμ, έναν Αρχοντούλη. Υπήρχαν ακόμη Αργύρηδες, θανάσηδες, Βαγγέληδες σε αφθονία. Τώρα ακούγονται λιγότερα ηρωϊκά απο το Ορέστης, οπόταν χάνονται σιγά σιγά. Ανυπομονώ να γνωρίσω τον πρώτο μικρό Οιδίποδα, αδερφό βεβαίως της μικρής Μήδειας.
sarant said
Στα νησιά και στα μέρη που δεν έχουν πολλά πάρε-δώσε επιβιώνουν ή επιβίωναν μέχρι πρόσφατα πολλά «περίεργα» ονόματα. Θυμάμαι μια φορά περί το 2000 που το υπουργείο Αιγαίου είχε βραβεύσει τους αριστούχους των γυμνασίων των μικρών νησιών, και είχε δημοσιέψει τον κατάλογο. Κι έβρισκες εκεί, σ’ έναν μικρό σχετικά κατάλογο, ονόματα όπως τον Χρυσοβαλάντη και τη Χρυσοβαλάντου, τον Κομνηνό και τον Σοφούλη, τη Χαραλαμπία και τον Μαρίνο, ακόμα κάποια ονόματα που κάποτε ήταν κοινά μα τείνουν να εκλείψουν πια, τη Σταυρούλα και την Ευφροσύνη και τον Κοσμά και την Κυριακή – και βέβαια τη Μαρία, γιατί αν κάνεις έρευνα σε δημοτικά σχολεία της Αθήνας θα δεις ότι σε πολλές τάξεις οι Φαίδρες και οι Λυδίες είναι περισσότερες από τις Μαρίες!
Και το αποκορύφωμα ήταν, θυμάμαι, ο αριστούχος του Γυμνασίου Φολεγάνδρου, που λεγόταν Ασύγκριτος Γεράρδης -δεν είναι ταιριαστό όνομα για αριστούχο;
Vassiliki Dimou said
Ή Ακίνδυνος Γκίκας…..Λάθος όνομα για ηθοποιό, αλλά κι ως παπάς θα προκαλούσε υποψίες. Ως εγκληματίας θα ήταν παντελώς ανυπόληπτος.
Ελένη said
Όταν ήμουν στην τρίτη Λυκείου αρχές της δεκαετίας του 90, έτυχε να είμαι η μοναδική Ελένη! σε περίπου εκατό μαθητές…
Πάντως έχω αρκετούς φίλους που αντιδρώντας στα εξεζητημένα, αρχίζουν να ονομάζουν τα παιδιά τους ΜΑρίες και Νλικους και Γιώργους.
sarant said
Βασιλική (44), το Ακίνδυνος (και δεν εννοώ τον εκλεκτό φίλο του ιστολογίου) είναι όνομα μυτιληνιο (αν και μπορεί να υπάρχει και σε άλλα νησιά). Υπήρχε και ο Ακίνδυνος Αλβανός, στέλεχος του ΚΚΕ, αρχηγός της ομάδας των ανταρτών πόλης στη Θεσσαλονίκη το 1947.
ppan said
Κι εγώ έκανα ζαβολιά…. Τα Βηθλεεμ, Αρχοντούλης, Συρματένια, όπως και το Καριοφίλης, είναι θρακιώτικα.
Αγγελος said
Υπάρχουν, αν δεν κάνω λάθος, και Άγιοι Ακίνδυνοι. Και μήπως η Συρματένια είναι Συρμαλένια (=σιμιγδαλένια);
ppan said
Συρματένια. Περισσότερα εδώ:
Click to access 4.pdf
Μαρία said
Ππαν, ωραίο το άρθρο. Χωρίς ζαβολιές, ήξερα μια Συρματούλα.
Και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη Θρακιώτισσα είναι.
Στο δημοτικό είχαμε μια Ιστορία και στο Γυμνάσιο μια Γραμματική.
Στα μεταφοιτητικά μου γνώρισα ένα Λάκωνα Δράκο και θυμάμαι οτι απέφευγα να τον φωνάξω.
Σοφία, ένα Τίτο ξέρω και είναι -σύμπτωση; – Πατρινός.
Κορνήλιος said
Χρυσοβαλάντη γνώρισα κι ἐγώ. Κλασσικὸ ὄνομα ταμένων παλαιοημερολογιτῶν. Ἐπίσης γνώρισα Συρματένια (νομίζω ὅτι τὸ ὄνομα προέρχεται ἀπὸ τὰ βυζαντινὰ χρόνια καὶ σημαίνει αὐτὴ ποὺ φοροῦσε ἐνδύματα μὲ ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ νήματα. οἱ ἀρχαῖοι θαρρῶ μόνο ἀπὸ ἄργυρο καὶ χρυσὸ μποροῦσαν νὰ φτιάξουν σύρμα). Γνωρίζω μία Ἀμφιτρίτη. Στὸν στρατὸ γνώρισα δύο Συμεών. κάποτε γνώρισα ἕναν Ἄκη κι ὅταν ἔμαθα ὅτι βγαίνει ἀπὸ τὸ Σέλευκος ἐξοργίστηκα μαζί του. Ὅ μόνος Ἄκης μὲ τὸν ὁποῖο μιλῶ τώρα εἶναι Χρυσόστομος. ἐπίσης γνωρίζω ἕνα Δαμιανό. Στὸν στρατὸ ἐπίσης γνώρισα ἕνα Ἀπόλλωνα. Ἔχω άκούσει γιὰ μιὰ γβωστὴ τῆς μάνας μου μὲ τὸ ὄνομα Καφένια. Ἐπίσης γνώρισα μιὰ Ἀγορίτσα. Αὐτὰ θυμᾶμαι τώρα.
Δύτης των νιπτήρων said
Αγόρω-Αγορούλα ξέρω κι εγώ, από Θεσσαλία. Μαρία, ο Τίτος είναι αρκετά -όχι πολύ- κοινό όνομα στην Κρήτη, λόγω Αγίου.
akindynos said
Υπάρχει Ακίνδυνος Μυλωνάς, φευ, τυπογράφος στο επάγγελμα. Και Ακίνδυνο Λύχνο βρήκα.
Αλλά το πιο κουλ όνομα, με διαφορά, είναι το Βάρβαρος.
Μαρία said
Στο σχολείο μάς επισκέφτηκε μια συγγραφέας: η Γαλάτεια Γρηγοριάδου –Σουρέλη. Είχε ωραία και μαγευτική φωνή. Μαζί της φτιάξαμε ένα παραμύθι. Είμαστε τυχεροί που γνωρίσαμε από κοντά μια συγγραφέα. Ακόμα μου έγραψε μια αφιέρωση: «Ακίνδυνε αγωνίσου».
Ακίνδυνος Λύχνος – Β΄ τάξη
http://apeiranthos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=192&Itemid=181 Συγχωριανός του Γλέζου.
Δύτη, ναι, η φίλη μου η Ρίτσα είναι απ’ την Καρδίτσα. (Αφού κάναμε κορίτσι, ας το μεταμφιέσουμε σε αγόρι. Βλ. και «τα βαφτίσια» του Ιωάννου)
Πράγματι, ο Χρυσοβαλάντης που ξέρω ταμένος είναι όπως κι ο Ραφαήλ.
SophiaΟικ said
Μαρία αν ο Τίτος που ξέρεις είναι απο το δήμο Ρίου (όχι από το Ρίον), μπορεί να είναι απόγονος του διασωθέντα. Χρυσοβαλάντες και Χρυσοβάλάντηδες εχει και στο Αιγιο, όπου υπάρχει και ομώνυμη εκκλησία (Αγια Ειρήνη Χρυσοβαλάντου). Υποθέτω στην Αίγινα ε΄χιε πολλούς Νεκτάριους και παει λεγοντας.
Κορνήλιος said
ἂ ἐπίσης στὸν στρατὸ γνώρισα κάποιον Εἰρηναῖο ποὺ τοῦ ἔλεγα ὅτι ἔχει τὸ ὄνομα του Ἀγίου Εἰρηναίου Λουγδούνου (Λυών), πρόσωπο ποὺ αὐτὸς καίτοι ἱστορικὸς ἀγνοοῦσε. ἐπίσης μιᾶς παλιᾶς συμμαθητρἰας μου ὁ πατέρας λέγεται Κρυστάλλης. Γραμματικὴ λέγανε μιᾶς καρδιτσιώτισας συμφοιτητρίας μου τὴν ἀδερφή. νομίζω ὅτι τὸ ὄνομα ἐπιχωριάζει στὴν Ῥούμελη. στὰ Ἀπομνημονευματα τοῦ Σιαμάκη διάβασα ὅτι ἔτσι ἔλεγαν μία του ἀδερφή, κι ὁπατέρας του ἦταν μὲν Μικρασιάτης καταγόμενος ἀπὸ Εὐρυτανοὺς ποὺ ἐκτοπίστηκαν μετὰ τὰ Ὀρλωφικά. τὸν ταξίαρχο τῆς ΣΕΑΠ ὅταν ὑπηρετοῦσα (ἀποσταρτεύτηκε δυὸ -τρεῖς μέρες πρὶν φύγω ἀπὸ τὴν ΣΕΑΠ) τὸν ἔλεγαν Ναπολέοντα. καὶ τὸν πρὸεδρο τῶν πολυτέκνων νομίζω πὼς τὸν λένε Ἐρωτόκριτο. κάποτε ἄκουσα γιὰ κάποιον ἀπὸ τὸ χωριὸ τῆς μάνας μου ποὺ λεγόταν Κλήμης. ὅλοι ἔλεγαν τὸν Κλήμη τὸν Κλήμη κι ἐγὼ τοὺς ἔλεγα νὰ λένε τὸν Κλήμεντα.
Μαρία said
Σοφία, Πατρινός περί τα 50, γιατρός.
Αληθινά Ονόματα (λαογραφική στατιστική) « Ακίνδυνη Λογική said
[…] Μια ονοματολογία μεταξύ σχολιαστών στου Σαραντάκου μου άναψε ένα λαμπάκι. Ποια να είναι τα δημοφιλέστερα ονόματα; […]
Μπουκανιέρος said
Ενδιαφέρουσα η κουβέντα για το ονομαστικό – και τις αλλαγές που του συμβαίνουν στην πορεία του χρόνου. Έχω (μια) άποψη για το πώς εξελίχτηκαν τα πράματα μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, ΟΜΩΣ φοβάμαι ότι μπορεί να παρασύρομαι από όσα έχουν συμβεί στους δικούς μου κύκλους ή στους πιο διάσημους τομείς της κοινωνίας ή …
Το σωστό θα ήταν να γίνει μια εκτεταμένη έρευνα πάνω στα ληξιαρχεία, με διαχρονικές συγκρίσεις κοκ. Ξέρει κανείς αν υπάρχει κάποια δημοσιευμένη εργασία προς αυτή την κατεύθυνση; (Μ’ ενδιαφέρει πραγματικά.)
Πάντως, είν’ αλήθεια ότι παρά τις πανελλήνιες (ή ευρύτερες) μόδες που πάνε κι έρχονται, οι τοπικές παραλλαγές του ονομαστικού αντέχουν αρκετά καλά. (Εντάξει, μη φοβάστε, δε θα σας τα πρήξω τώρα με το τι ισχύει στην Κέρκυρα – κι ας έχει ξεκινήσει από κει το ποστ.)
sarant said
Η στατιστική που παραθέτει ο Ακίνδυνος (βλ. λινκ στο 58) είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με μόνο μειονέκτημα ότι καταγράφει λιγότερο τις γυναίκες και καθόλου τα παιδιά (κιέτσι οι Φαίδρες κι οι Αλέξανδροι δεν έχουν ακόμα αποτυπωθεί). Στη Γαλλία ξέρω ότι υπάρχουν στατιστικές από τα ληξιαρχεία, κι έτσι βλέπεις τις τάσεις, π.χ. θυμάμαι που διάβαζα πως το Kevin είχε ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια. Ίσως θα μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει καταστάσεις από σχολεία, μαθητολόγια εννοώ.
Ένα άλλο θέμα προς διερεύνηση, που δεν απαντιέται εύκολα, είναι η χρήση των υποκοριστικών. Υποθέτω ότι έχει υποχωρήσει αισθητά, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω. Πάντως, ο Αλαβάνος πρέπει να είναι ο τελευταίος των Αλέκων.
Και, Μπουκανιέρε, αν έχεις καιρό γράψε σε παρακαλώ για τα ονοματολογικά της Κέρκυρας, θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Μαρία said
Δε ξέρω τι λέτε εσείς αλλά με βλέπω πρώτη στην ακίνδυνη στατιστική.
Ξέρω δυο Τάκηδες Κερκυραίους. Πίσω απ’ το Τάκης κρύβεται ένας Ερωτόκριτος. Μάλιστα ο παππούς του ενός είχε παντρευτεί Αρετούσα, οπότε στην ίδια οικογένεια προέκυψαν μια Αρετούσα και μια Άρια, επι το καλλιτεχνικότερον, καθότι χαράκτρια.
Αυτή τη στιγμή κυοφορείται ο εγγονός του ενός Τάκη αλλά οι γονείς του σκέφτονται να του κολλήσουν πρώτο ένα συνηθισμένο όνομα για να μη τους θεωρούν, λένε, ψώνια.
ppan said
Το Κέβιν΄είναι παλιότερο (εποχές δόξας του Κέβιν Κόστνερ) και τώρα θεωρείται μπασκλασαρία: έτσι στιγματίζονται οι τωρινοί δεκαπεντάρηδες Κέβιν και οι αδε΄ρφές τους οι Τζέσικες. αντίθετα Τεό, , Κλοέ είναι τα δημοφιλή των τελευταίων χρόνων.
ΑΠ said
Όχι, Ppan! Δεν είναι προς δόξαν του Κόστνερ το βαφτιστικό «Κέβιν», αλλά του πιτσιρικά (φατσούλας) που πρωταγωνιστούσε στο «Μόνος στο σπίτι».
voulagx said
Ας προσθεσω κι εγω μερικα σπανια νεοελληνικα ονοματα:
Καλούδα,Ιντεριάνα,Ρομινα,Ρωξάνη,Μιχαέλα, Φραγκίτσα,Φραντζέσκα,Πολυξενη.
Επισης: Ρομαίν και Μαργκό (παρα τις αντιρρησεις του παπα)
Κορνήλιος said
ἔ ὄχι ν.ε. τὸ Ῥωξάνη καὶ Πολυξένη! Τὴν πρώτη στατιστικὴ γιὰ κύρια ὀνόματα τὴν εἶδα στὸ ἐτυμολογικὸ λεξικὸ κυρίων ὀνομάτων τοῦ μακαρίτη τοῦ Ἀλεξιάδη.
Μπουκανιέρος said
Νίκο @60, γράφτο στα χρωστούμενα – το λογαριασμό τον κρατάει η Μαρία (τι τέρας!).
Αυτή τη στιγμή γίνεται χαμός.
Μαρία @61, ξέρω έναν Ερωτόκριτο εδώ αλλά είναι σαφές ότι δε μιλάμε για τον ίδιο – αλλιώς δε θα ξεχνούσες ν’ αναφέρεις ότι, λόγω αλλοδαπής συζύγου, του προέκυψε ένας γιος Λάνσελοτ. Τι συνδυασμός όμως, Λάνσελοτ γιος του Ερωτόκριτου, το ακούς και κάνεις δέκα μέτρα πίσω…
Γλωσσολάγνος said
Κορνήλιε #65,
με τον Πέτρο Αλεξιάδη και τους δικούς του ήμασταν οικογενειακοί φίλοι. Εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος και με πολύ μεράκι για τα γλωσσικά και ιστορικά. Χρησιμότατο το λεξικό του, παρά τις όποιες αγκυλώσεις του εκλιπόντα. Για τη στατιστική που αναφέρεις, αν θυμάμαι καλά: α) είχε βασιστεί αποκλειστικά στον τηλεφωνικό κατάλογο της Θεσσαλονίκης, και β) αφορούσε μόνο τα ανδρικά ονόματα, άγνωστο γιατί.
Μαρία said
Μπουκάν τώρα είδα το σχόλιό σου. Κατά διαβολική σύμπτωση κι ο ένας δικός μου Ερωτόκριτος είχε ξένη γυναίκα αλλά ο γιος του έχει το όνομα του Κερκυραίου παππού. Ο άλλος είναι ο δήμαρχος Αχιλλείων.
Η εγγονή της Αρετούσας είναι αυτή:
http://www.eikastikon.gr/xaraktiki/komianou_cv.html
Μπουκανιέρος said
Τι ονομασία κι αυτή, «Δήμος Αχιλλείων»! Κάποτε πρέπει να φτιάξει ένα ποστ ο Νικοκύρης για όλες αυτές τις παρδαλές ονομασίες, όχι και τόσο ιστορικές, που μας φόρτωσε ο Καποδίστριας – και δεν εννοώ τον κόντε.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχουμε τόσους Ερωτόκριτους (κι ο δικός μου δεν είναι νέας κοπής, κληρονόμησε τ’όνομα απ’ τον παππού του, ο οποίος το έδωσε και σ’ ένα δρόμο της πόλης). Νάναι άραγε κρητική κληρονομιά, κάτι απ’ τον καημό των ανθρώπων που μας ήρθαν όταν έπεσε το Κάστρο, ή απλή σύμπτωση;
sarant said
Θα πω βλακεία ίσως, αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν κρητικό Ερωτόκριτο (εκτός από τον ήρωα του Κορνάρου). Αντιθέτως, το όνομα το ξέρω να συνηθίζεται στην Κύπρο, όπου υπάρχει και τουλάχιστον ένας Ερωτόκριτος Ερωτοκρίτου.
Μαρία said
Άμα τους φωνάζουν Τάκηδες, πώς να το συνειδητοποιήσει κανείς;
Αυτό με τους καποδιστριακούς το έχουμε ξαναπιάσει. Ευτυχώς που δεν άλλαξαν και τους χάρτες.
Μαρία said
Νίκο αυτόν εννοείς; http://www.e-erotokritos.gr/
sarant said
Όχι, αυτός που έλεγα εγώ είναι πολιτικός. Εκτός κι αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
Μαρία said
Διαπιστώνω τώρα οτι ως βάζελος άλλον έχεις στο μυαλό σου.
Μαρία said
Υπάρχουν τελικά πολλοί Κύπριοι, αυτός του #74 ήταν αθλητικός δικαστής.
sarant said
Ναι, ναι, κι αυτός μάλιστα δρούσε στην Ελλάδα!
Μπουκανιέρος said
@70
Δεν ξέρω αν το όνομα συνηθίζεται, ή συνηθιζότανε, στην Κρήτη. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι μπορεί να είχε κάποια σημασία για τους πρόσφυγες του 1669. Αν θυμάμαι καλά, κάποια απ’ τα χειρόγραφα του Ερωτόκριτου βρέθηκαν στα Εφτάνησα. Αλλά είναι πολύ πιθανό να λέω ρομαντικές βλακείες εγώ – ή στην καλύτερη περίπτωση αστήριχτες και χωρίς στοιχεία εικασίες.
@71
Πού έγινε λόγος για τους καποδιστριακούς; Ή δεν το θυμάμαι ή έχω χάσει το επεισόδιο.
Μαρία, έναν Ερωτόκριτο μου κάρφωσες εσύ ένα σου κάρφωσα κι εγώ. Αν και τον δικό μου είναι πιθανό να μη μπορείς να τον μαντέψεις μόνο απ’ το ιντερνέτ, χωρίς τοπική βοήθεια.
SophiaΟικ said
Στο Λονδίνο κάποια εποχή πρόέδρος ενός συλλόγου ελληνικού ενδιαφέροντος ήταν καποιος Κύπριος κύριος Ορθόδοξος Ορθοδόξου.
Αλλά δε μιλάμε πλέον για σπάνια ονόματα αλλα για παράνοια στα ονόματα.
Στο ΗΒ πάντως τα Σάρον και Κέβιν θεωρουνται μπασκλας. Στις ΗΠΑ όχι.
Μαρία said
Μπουκάν, εγώ σου κάρφωσα και τους δύο. Ολόκληρο λίνκι έβαλα.
Και για τους καποδιστριακούς, τις μετονομασίες κλπ, δε θυμάμαι το θέμα του ποστ αλλά πήγε η κουβέντα στα μασάλια-Γιδάς-Αλεξάνδρεια κλπ, πρέπει να το ψάξω.
Μαρία said
Καλά το βρήκα μέσο Κιλκίς… μεταξύ παρλαμέντου και αχλαδίου και σχόλια για τα τοπωνύμια, μερικά δικά σου.
https://sarantakos.wordpress.com/2009/05/04/parlamento/
Μπουκανιέρος said
Μαρία ευχαριστώ, ντρέπομαι λίγο που σ’έβαλα να ψάχνεις.
Σκεφτόμουνα πάντως ότι το θέμα αξίζει κάτι πιο ειδικό – ποιος ευκαιρεί να τα ψάχνει βέβαια…
Για να μη μείνω πίσω στα καρφώματα, ο δικός μου έχει γράψει βιβλίο για τον κόντε (και πάλι όχι τον Καποδίστρια, τον άλλο, το φίλο του Νίκου).
Μαρία said
Μπουκάν, τον βρήκα. Του αφιερώνει και ποίημα ο Κεντρωτής και τον ξέρει κι ο Πετεφρής. Μ’ αυτό το επίθετο ο δικός μου έχει πρώτο ξάδερφο, το Μίμη, που είχε σχολή οδηγών.
akindynos said
Από τη γνωστή πηγή βλέπω 139 Ερωτόκριτους εκτός Αθηνών/Θεσσαλονίκης
Από 9 έχουν το Αργοστόλι και ο Βόλος.
Αλλά η Κέρκυρα έχει 19, εφτά στην πόλη, άλλους τόσους στο Σκριπερό και πέντε στη Λευκίμμη. Πιθανόν να υπάρχει επικάλυψη, με εξοχικά και δουλειές. Αλλά κι έτσι να είναι, πάλι πολλοί είναι.
Για όποιον ενδιαφέρεται 6 έχει η Δράμα και 4 η Πάτρα.
marulaki said
Στην Κρήτη επιβιώνουν ακόμα στο Μυλοπόταμο τα Τρωικά ‘Μενέλαος’, ‘Αχιλλέας, ‘Πάρις’ (ή ‘Πάρης’ κατά τα γούστα του καθενός) ή απλώς αρχαία όπως ‘Ηρακλής’, , ενώ το πιο παράξενο κρητικό όνομα που έχω συναντήσει είναι νομίζω το ‘Δράκος’.
Για το Τίτος, επιβεβαιώνω, αν και δεν είναι και τόοοσο πολύ συχνό, ενώ σπανιότερο (αν και πολιούχος του Ηρακλείου) είναι το ‘Μηνάς’.
sarant said
Το Δράκος (ή Δρακούλης) είναι «συχνό» στη Μάνη. Αν δεν κάνω λάθος, δράκος λέγεται το αβάφτιστο αγοράκι.
marulaki said
Α, το έχουν κι εκεί; Εδώ το έχουν για βαφτιστικό, και το γράφουν στην ταυτότητα κανονικότατα!
sarant said
Και στη Μάνη το γράφουν στην ταυτότητα. Αλλά στην Κρήτη έχουν Δράκος ή Δρακούλης;
Μαρία said
Στην ταυτότητα κανονικότατα. Βλ. και #50.
Κι ένας Δράκος απ’ τη Γορτυνία, ο ιδρυτής της «Άγκυρας».
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=13.04.2002,id=13520212
marulaki said
Στο 50 είναι επίθετο ή όνομα; Εγώ μιλάω για όνομα βαφτιστικό… Ναι, Δράκος. Δρακούλης δεν έχω ακούσει, τώρα αν καμιά μανούλα λέει το γιο της Δρακούλη, Δρακουλίνο, ή Δρακουλάκι, είναι άλλη ιστορία. 🙂
Κώστας Αδαμόπουλος said
Εεεεε, χμμμμ, στη Μάνη μπαίνει ακόμα και το «Κυριακούλης» ως βαφτιστικό στην ταυτότητα
Μαρία said
Βρε Μαρουλάκι, για το μικρό μιλάμε, το βαφτιστικό.
akindynos said
Τώρα πρόσεξα τη Συρματούλα. Όχι τόσο σπάνιο όσα θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον εγώ.
(πρώτη στήλη το όνομα, δεύτερη ο υπεραστικός κωδικός, τρίτη το πλήθος)
Κορνήλιος said
κάποτε εἶχα ἀκούσει γιὰ ἕνα αἱματολόγο ὀνόματι Δρακουλῆ Δρακουλάκο. δὲν ἤξερα ὅτι τὸ ὄνομα ἐπιχωριάζει στὴν Μάνη, τώρα ἐξηγῶ καλύτερα τὴν περίπτωσι.
Κορνήλιος said
έπίσης ξέρω γιὰ μιὰ Βορειοηπειρώτισσα ὀνόματι Ἵρις (τῆς Ἴριδος).
Κορνήλιος said
ἐπίσης τὸ Βηθελὲμ δὲν εἶναι ὑποχρεωτικῶς Θρακιώτικο. ἔτσι ἔλεγαν τὴν πατρόθεν γιαγιά μου.
Το μικρό καφέ « Κανάλι said
[…] https://sarantakos.wordpress.com/2009/09/05/sarocco/ […]
ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ said
Έστω καθυστερημένα:
α) το Συρμα ή Συρματένια το έχω ακούσει σε οικογένειες Βλάχων. Από ό,τι θυμάμαι δεν έχει σχέση με σύρματα και κοσμήματα. Το αφήνω για κάποιον αρμοδιότερο, μέχρι τουλάχιστο νεώτερης επαφής με τους βλάχους φίλους μου.
β) Φρίντα για Παρασκευή δεν μου έτυχε, Σάντη (όχι Σάνη, αυτό το πέτυχα ως υποκοριστικό του Χρυσάνθη) για Κυριακή όμως μου έτυχε δις.
γ) Μερκούριος (υποκ: Μέρκος ή Μερκουράκης), Ματρώνα, Ηγησιπύλη (υποκ: Πηλίτσα)ονόματα σχετικώς συνήθη στη Βέροια -ιδίως το πρώτο.
δ) Ζωή Τριανταφύλλου (υποκ: Βι αν ροζ) συμμαθήτρια στο Γυμνάσιο
voulagx said
#92 Υπαρχει και το «Σύρμω». Το οποιο στα Βλαχικα γινεται «Τσίμα». Ειχα διαβασει καπου προ αμνημονευτων ετων οτι την αδελφη του Ρηγα Φερραιου τη λεγανε Τσίμα, αρα ο Ρηγας ηταν Βλαχος!
voulagx said
Επιχαρμε, συμπεσαμε! Το Συρμω ειναι συνηθισμενο βλαχικο ονομα, εχω θεια Συρμω (τετα Τσιμα στα βλαχικα) αδερφη του πατερα μου.
Τιπούκειτος said
@98: Βουλάγξ, καθόλου παράξενο να ήταν ο Ρήγας Βλάχος, καθότι το Βελεστίνο είναι τίγκα.
voulagx said
#100 Τιπου,δεν διαφωνω,ισως να ηταν αλλα εχω την εντυπωση οτι δεν υπαρχουν αρκετα στοιχεια που να το τεκμηριωνουν.
Αν θυμαμαι καλα, αυτο που γραφω για την αδελφη του Ρηγα το διαβασα στο βιβλιο του Κορδατου «Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία».
επιχαρμος said
Επίσης στο Ρουμλουκιεπιχωριάζουν και κάτι Πουλημένοι (βαπτιστικόν!)
Μπουκανιέρος said
102
Σε μας υπάρχει επώνυμο Πουλημένος (κυρίως από Κυνοπιάστες, νομίζω), πάντα αναρωτιόμουνα από πού βγαίνει. Ίσως, λοιπόν, από το βαφτιστικό Πουλημένος (τώρα, το από πού βγαίνει αυτό…).
Ίσως σχετικό και το επώνυμο Πουλημάς.
sarant said
Νομίζω ότι το Πουλημένος (επώνυμο, βαφτιστικό δεν ξέρω) βγαίνει από ανθρώπους που τους είχαν πιάσει πειρατές και που η οικογένειά τους (ή η πόλη) τους εξαγόρασε με λύτρα. Αυτό ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο κάποτε.
Δύτης των νιπτήρων said
Είχατε δεν είχατε πάλι μου θυμίσατε την Κέρκυρα. Πουλημένου έλεγαν τη σπιτονοικοκυρά μου (στο βάθος της φωτογραφίας…)
Μπουκανιέρος said
#104
Συνηθισμένο όντως το φαινόμενο, ακόμα και χωρίς πειρατές. Διάβαζα πρόσφατα για τον τελευταίο βενετο-οθωμανικό πόλεμο, όπου υπήρχε μαζική εξαγορά δουλωμένων (και μιλάμε για 18ο αιώνα).
Δεν ξέρω όμως αν εξηγεί το επώνυμο, κι ακόμα πιο δύσκολα το βαφτιστικό.
Μιας και πιάσαμε τις ονοματοποιημένες μετοχές – ξέρει κανείς αν το επώνυμο Γραμμένος υπάρχει και σε βαφτιστικό;
Σκύλος της Β.Κ. said
Δεν ξέρω, έχω γνωρίσει όμως μια Γραμματική και μία Ζωγραφιά.
Alfred E. Newman said
@106
Φυσικά ένας από τους αδελφούς του «εθνάρχη» Καραμανλή.
επιχαρμος said
@99. Βουλαγξ, η βλάχικη πηγή μου υποστηρίζει ότι το «Σύρμα» αντιστοιχεί στο «Αργυρώ» ή «Ασημούλα». Ξέρεις κάτι;
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
#104, 106
Σύμφωνα με τον επιμελητή τού Τριανταφυλλίδης, Τα οικογενειακά μας ονόματα, Θεσ/νίκη 1995, σελ. 188, το «Πουλημένος» κατατάσσεται στα «ξορκιστικά» βαφτιστικά μαζί με τα «Πολυζώης, Καλομοίρα, Αγοραστός, Βρετός, Σταμάτης» κλπ.
«Ξορκιστικά» είναι τα βαφτιστικά που δίνονται σε παιδί που ακολουθεί μετά το χαμό πολλών αδερφών του. Επομένος, Πουλημένος (ή Αγοραστός) ονομάζεται κάποιο παιδί που με κάποιο τρόπο ‘αγοράστηκε’ ή ‘πουλήθηκε’ από το Χάρο και επέζησε
voulagx said
#109 Επιχαρμε,ναι, για το Ασημουλα ή Ασημινα, για το Αργυρω δεν εχω ακουσει τιποτα.
ΑΠ said
#110: Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνω σαν «ξορκιστικά» ή «εξαγοραστικά». Το «Βρετός» πώς;
(Συγγνώμη για την άγνοια, αλλά γράφετε δημόσια, οπότε εξηγήστε και στους αδαεις, please!)
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
# 112
Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.
«Βρετός» είναι κάποιος που ‘βρέθηκε’ (τελετουργικά πάντα) και δεν γεννήθηκε, επομένως έχει πιθανότητες να ξεγελάσει το Χάρο, αφού υποτίθεται ήρθε στον κόσμο όχι όπως ήρθαν τα αδέλφια του που πέθαναν πριν από αυτό.
Παρεμπιπτού, τα «Σταμάτης, Σταματία» αποτελούν επίκληση να ‘σταματήσει’ η θνησιτεκνία. Τα συγκεκριμένα ονόματα έχουν ονομαστική εορτή στις 8/11, προφανώς διότι η επίκληση απευθύνεται στον αρχάγγελο Μιχαήλ.
sarant said
Γρηγόρη, σ’ ευχαριστώ. Οι εξηγήσεις του Τριανταφυλλίδη είναι λακωνικές, οπότε χρειάζονταν οι διευκρινίσεις.
Νομίζω ότι το θηλυκό Σταματία ως επίκληση χρησιμοποιείται είτε για να σταματήσει η θνησιτεκνία είτε για να σταματήσει μια γυναίκα να γεννάει κορίτσια.
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
🙂 Κι αυτό, κι αυτό, αλλά έχουμε και γυναίκες στην παρέα… 🙂
Να σημειώσω εδώ ότι όσο περισσότερες πηγές που καταγράφουν πληθυσμούς έρχονται στο φως, οι δημογράφοι τείνουν να αποδεχτούν ότι ο μικρός αριθμός των θηλέων συχνά οφείλεται, όχι μόνο στην απόκρυψη των θηλέων κατά την καταμέτρηση, αλλά και στη βρεφοκτονία των θηλυκών μωρών, είτε ηθελημένα, είτε από ελλειπή φροντίδα.
Μπουκανιέρος said
#113
Αυτό απαντάει, καταρχήν, σε μια παμπάλαια απορία μου, γιατί οι Αθηναίοι γιορτάζουν τους Σταμάτηδες στις 8/11.
Σε μας, που το όνομα είναι πολύ κοινό (τουλάχιστον από το 1500 και ως σήμερα) γιορτάζεται στις 16 Αυγούστου. Σε όσα άλλα μέρη ξέρω, η γιορτή είναι είτε στις 16/8 είτε στις 3/2.
ΚαπετάνΕνας said
Το Γραμμένος και Γραμμένη προφανώς σημαίνει ζωγραφισμένη, δηλαδή όμορφη, γιαυτό τη ζωγραφίσανε, αν ήταν το κορίτσι σα τη Βασιλειάδου θα λέγανε άσε καλύτερα.
Το όνομα του βουνού Γραμμένη οξιά από κεί προέρχεται.Το λέει και το δημοτικό:
Βελούχι μου περήφανο
κι Οξυά ζωγραφισμένη.
Υπαρχει και το μικρό όνομα Βενετσάνης.
Και στη Σκύρο το κοριτσίστικο μικρό όνομα Φαλταΐνα, από τον προύχοντα της
Σκύρου Φαλτάιτς.
Μικρός στη Κέρκυρα το βουνό το άκουσα να το λένε Παντροκάτορα.
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
#116
Και στα Γιάννενα 8/11 γιορτάζεται. Βλέπω ότι στις 3/2 υπάρχει νεομάρτυρας Σταμάτης, αλλά στις 16/8 γιατί γιορτάζουν?
Και μια και πιάσαμε τα παράξενα ονόματα από την παράδοση ορίστε μερικά από παλιές προθέσεις: Διόχνω, Ίμπρω (και Ίβρω), Πλούμ(π)ω, Κυράνα, Κύρω, Ξαϊκουστή, Αφέντρα (sic).
Μαρία said
>δηλαδή όμορφη, γιαυτό τη ζωγραφίσανε
Δηλαδή όμορφη, σαν να την έχουν ζωγραφίσει (το λέμε ακόμη για τα φρύδια) ή αλλιώς «ωραίο σαν ψεύτικο».
Μπουκανιέρος said
#118
Σε όλα τα προπολεμικά ημερολόγια, καζαμίες κλπ. που έχω δει, λέει στις 16/8 «Σταματίου, Μανδηλίου κλπ.». Όμως σε όλα τα μεταπολεμικά αντίστοιχα δεν υπάρχει.
Δεν ξέρω γιατί αυτή η αλλαγή.
Επίσης, δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός ο άγιος ή όσιος ή οτιάλλο…
sarant said
Α, για τα ονόματα αξίζει να κάνουμε ειδικό ποστ -σε καμιά δεκαριά μέρες, ίσως.
ΚαπετάνΕνας said
#119
Έτσι είναι Μαρία. Αλλοιώς, η άλλη εκδοχή για το «Γραμμένη» θα ήταν οτι βγάζαν έτσι το κοριτσάκι για να εμπεδώση τι θα την είχαν, μέσα στην οικογένεια, ιδίως αν υπήρχαν και μεγαλύτεροι αδερφοί.
ΑΠ said
#113 Ευχαριστώ για την απάντηση.
#122 😀
voulagx said
Στεργιος για να στεριωσει, Ριζος για να ριζωσει.
Υπαρχει και η Κυρατσω.
Κορνήλιος said
#124 Κυράτσω ὄνομα ὄταν τὸ πρωτοεῖδα γραμμένο σὲ στρατολογικὸ μητρῷο (ὡς μητρώνυμο) μοῦ φάνηκε πάρα πολὺ ἀστεῖο. τὸ Ἀγόρω εἶναι γιὰ νὰ σταματήσῃ ἡ θηλυγονία, τὸ Ζήσης πάλι εἶναι εὐχετικὸ ὄνομα, τὸ Ἀγοραστὸς πρέπει νὰ εἶναι ὄνομα ποὺ ἔγινε κατόπιν τάματος (ἀπὸ γυναῖκα ποὺ προφανῶς δὲν γεννοῦσε καὶ ἐξαγόρασε λοιπὸν τὸπαιδὶ μὲ τάμα). τέτοια εύχετικὰ ὀνόματα ὑπάρχουν ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ὅπως δείχνει π.χ. τὸ ὄνομα Θεαίτητος καὶ τὸ ἑβραϊκὸ ἀντίστοιχο Σαμουὴλ (ποὺ ὁ Ἰώσηπος τὸ μεταφράζει ἔτσι ἀκριβῶς, Θεαίτητος). Καὶ τὴν ἱστορία τοῦ Σαμουὴλ καὶ τῆς μητέρας τοῦ τῆς Ἄννας ποὺ ἔκανα τάμα τὴν ξέρουμε βέβαια ἀπὸ τὴν Π.Δ.
Κορνήλιος said
Νομίζω πάντως ὅτι οἱ Ῥωμαῖοι εἶχαν φοβερὴ ἔλλειψι φαντασίας στὴν ὀνοματοδοσία. ἐκεῖνα τὰ Primus, Secundus, Tertius, Quintus, Sextus, Septimius, Octavius κλπ δὲν συμμαζεύονται. πάλι καλὰ ποὺ τὰ παρατσούκλια τους ἔγιναν ἐν τέλει ὀνόματα καὶ ἐπισήμως.
voulagx said
Κι ενα ακομη Κορνηλιε απο τα θηλυκα εις -ω (οχι υποκοριστικα) που χανονται σιγα-σιγα: η Κρινιω
Κορνήλιος said
τὴν Μαλάμω τὴν εἴπαμε; ἤξερα πάντως κοπελλα ὀνόματι Μάλαμα, ἔτσι θηλυκό, ἡ Μάλαμα.
ΑΠ said
#128 Και Βαλσάμω
ΑΠ said
(αν και θα έπρεπε να τ΄αφήσουμε όλα για το ποστ με τα ονόματα που μας έταξε ο sarant)
ΣοφίαΟικ said
Λίγο καθυστερημένο, αλλά σχετικό με το ζήτημα του ευπρεπισμού των τοπωνυμίων.
Τις προάλλες που ήμουνα Αχαϊα, είδα ταμπέλα στην Εθνική Οδό Πατρών- Πύργου «Σαντομέρι». Εγώ το χωριό, το βουνό και το κάστρο τα ξέρω Σανταμέρι (κι όχι Σάντα Μαίρη, όπως λέμε Σάντα Μπάρμπαρα), και θυμάμαι πολύ καλά ότι παλιότερα έτσι το έλεγαν κι οι ταμπέλες. Έτσι το αναφέρει κι ο Καρκαβίτσας σε κάποιο διήγημά του. Και βλέπω ότι υπάρχει και γκρούπ στο Φεισμπουκ από κατοίκους κι αυτοί το λένε… Σανταμέρι. Ο παππούς μου όταν ήθελε να πει ότι κάποιος τρελάθηκε έλεγε «πάει κατά το Σανταμέρι».
Το ιντερνέτιο με πληροφορεί ότι Γάλλος σταυροφόρος Νικόλαος Σαντ Ομέρ, ελληνιστί Σανταμέρης, θεμελιωτής του κάστρου της Αχαΐας, ήταν άρχοντας τη Θήβας, πολύ ισχυρός μεγαλοφεουδάρχης στην Πελλοπόνησο. Στη Θήβα έφτιαξε κάστρο που έχει το όνομά του το οποίο δεν έχει ευπρεπιστεί γλωσσικά, ενώ έφτιαξε και το κάστρο της Πύλου, που δεν έχει το όνομά του οπότε δεν χρειάζεται ευπρεπισμούς.
ΥΓ Και πάω στοίχημα ότι τώρα θα εμφανιστεί κάποιος που θα μας πει ότι όχι, το ευπρεπισμένο είναι το Σανταμέρι και από πάντα το χωριό λεγόταν Σαντομέρι, αλλά οι κακοί γραφειοκράτες κι ο Καρκαβίτσας μαζί, είχαν επιβάλλει το άλλο.
sarant said
Είπαμε, πρέπει να βρούμε τις ρίζες μας -εν προκειμένω το ακριβές όνομα του σταυροφόρου.
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Τίθεται, όμως, το ερώτημα αν το ακριβές όνομα ήταν το Saint-Omer (γαλλικό) ή το Sint-Omaar (φλαμανδικό). Σεντομέρι ή Σιντομάαρι? Άτιμη ετυμολογία, ως πότε θα μας διαφεύγεις? 🙂
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Μπαρδόν, «Σαντομέρι»! Καταραμένα εγγλέζικα 🙂
ΣοφίαΟικ said
Αυτό το Σιντομάρι μπορεί να γίνει και Σαν_τομάρι, ίσως.
Η Βίκι με πληροφορεί ότι αυτό ο Άγιος Ομέρ δεν ήταν Άραβας, παρόλο το όνομά του, αλλά Γάλλος και το πλήρες όνομά του είναι Saint Audomar, Άγιος Αυδόμαρος ίσως. Οπότε για πραγματική επιστροφή στις ρίζες θα πρέπει το χωριό να λέγεται Σανταυδομάρι.
Όλο και μεγαλώνει η λέξη.
Γ-Κ said
Δηλαδή, μετά το Σαντομέρι, περιμένουμε την Αντρεβίλα, τη Γκαστόνη και το Κλερμόνι (Ανδραβίδα, Γαστούνη και Χλεμούτσι).
Γ-Κ said
Το Σανταμέρι έχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα παρετυμολογία, εκτός από το Σάντα Μαίρη. Οι Ηλείει όταν αναφέρονται στα μέρη τους λένε «τα Άγια Χώματα». Φυσικά μόνο μεταξύ τους, καθώς καταλαβαίνουν ότι για τους άλλους δεν έχει νόημα ή είναι άγνωστο. Κάποιες φορές παρετυμολογείται και το Σανταμέρι ως (τα) «Άγια Μέρη», μάλλον εσκεμμένα. 🙂