Δεν θέλω να το πάρει η Γερμανία!

Στην αρχή είχα σκεφτεί να γράψω τον τίτλο του ποστ μονολεκτικά και με μικρά γράμματα: ΔενθελωνατοπαρηΓερμανία!, σαν κάτι ένοχες ομολογίες που βλέπει κανείς π.χ. στα Αστερίξ. Ένοχες επειδή αφενός στο ιστολόγιο αυτό δεν γράφω τις απόψεις μου για το κάθε τι, πολύ περισσότερο για ποδοσφαιρικά, και αφετέρου επειδή δεν είναι και πολύ ωραίο να θέλεις να χάσει κάποιος. Όμως, το ομολογώ, δεν θέλω να πάρει το μουντιάλ η Γερμανία, και μετά από αυτά που είδα χτες και προχτές στους προημιτελικούς… το πιθανότερο είναι πως θα το πάρει. Και παρόλο που το καθύλην αρμόδιο ιστολόγιο για μουντιαλικά θέματα είναι του φίλου μου του Ρογήρου, μια και βλέπω ότι αυτός ακόμα δεν έχει βάλει άρθρο για τους προημιτελικούς του Σαββάτου (δεν αμφιβάλλω πως, όταν το γράψει, θα είναι αριστούργημα), επωφελούμαι και λέω τα δικά μου.

Δεν θέλω να το πάρει η Γερμανία για (προφανείς ή όχι) εξωποδοσφαιρικούς λόγους. Και που είδα τη Μέρκελ να πανηγυρίζει τα γκολ στις κερκίδες, έφτανε. Γιατί, αν το πάμε ποδοσφαιρικά, η φετινή Γερμανία είναι ομαδάρα: έχει άριστη φυσική κατάσταση, έχει έναν πανέξυπνο προπονητή, είναι νεανική, δεν έχει μονάδες, έχει σύνολο. Επιπλέον, είναι ομάδα πολυεθνική: από τους 23 παίχτες της, οι μισοί (11) είναι είτε μεταναστάκια (ο Εζίλ είναι τουρκογερμανός, ο Κεντίρα είναι τυνησιογερμανός, ο Μπόατενγκ έχει γκανέζο πατέρα και ο μισαδερφός του έπαιζε στο Μουντιάλ στην εθνική Γκάνας, ο Μάριο Γκόμεζ έχει πατέρα Ισπανό, ο Ταστσί είναι κι αυτός τουρκογερμανός, ενώ ο αναπληρωματικός Αόγκο είναι νιγηριανός) είτε πολιτογραφημένοι (ο Μαρίν είναι Σέρβος γεννημένος στη Βοσνία, ο Κακάου βραζιλιάνος), ενώ υπάρχει και η ιδιαίτερη περίπτωση των πολωνογερμανών (Τροχόβσκι, Κλόζε, Ποντόλσκι και μην το πείτε στην Ελευθεροτυπία ότι ο Κλόζε γεννήθηκε στην Πολωνία γιατί υπάρχει κίνδυνος να τον γράφει Μίροσουαφ όπως γράφει Γιάροσουαφ τον Κατσίνσκι). Ακόμα, η φετινή Γερμανία διαψεύδει ή βελτιώνει τη ρήση του Λίνεκερ που λέει ότι «… και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία». Αυτοί εδώ κερδίζουν από την αρχή.

Και αν όχι η Γερμανία, τότε ποιος; Οι Ολλανδοί αγωνιστικά είναι αξιόπιστοι και νίκησαν το βραζιλιάνικο θερίο, αλλά μου είναι αδύνατον να τους συμπαθήσω. Ο μόνος λόγος για να υποστηρίζω τους Ολλανδούς είναι ότι αν το πάρουν θα αποκατασταθεί κατά κάποιο τρόπο η ιστορική αδικία του 74-78 όταν η ομαδάρα των Κρόιφ, Νέεσκενς, Ρέσενμπρικ έμεινε χωρίς κούπα.

Οι Ουρουγουανοί; Συμπαθέστατοι, ασφαλώς, κι έχουν και έναν παιχταρά, τον Φορλάν, καθώς κι έναν που έπαιξε Ελλάδα, τον Αμπρέου, και το παλεύουν σαν σκυλιά, αλλά φοβάμαι πως δεν μπορούν να κερδίσουν δύο τέτοια ματς. Αν το πάρει η Ουρουγουάη θα χαρώ πολύ, αλλά δεν το βλέπω πιθανό. Και, με την ευκαιρία, ποιον υποστηρίζει ένας φανατικός αντιγερμανός στον ημιτελικό της Τρίτης;

Οπότε, μένουν οι Ισπανοί. Έχουν ομάδα, έχουν αστέρια, έχουν ελαττώματα, έχουν ρέστα στην τσέπη τους, είναι γουρουνάκι σαν κι εμάς, είναι το (μεθ)επόμενο θύμα των κορακιών του ΔΝΤ. Μπορούν να κερδίσουν τους Γερμανούς (τους οποίους, μην ξεχνάμε, κέρδισαν και οι ιδανικοί αυτόχειρες Σέρβοι), μπορούν να πάρουν την κούπα. Βέβαια, η παράδοση δεν είναι με το μέρος τους. Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι το Μουντιάλ το παίρνει ομάδα που το έχει ξαναπάρει -η Γερμανία και η Ουρουγουάη το έχουν πάρει, η Ολλανδία με διασταλτική ερμηνεία θεωρούμε ότι εγκρίνεται αφού έχει δυο χαμένους τελικούς, η Ισπανία είναι πρωτάρα. Υπάρχει κι ένας άλλος παραδοσιακός κανόνας: καμιά ομάδα που έχασε το πρώτο της ματς δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ. Όμως αυτές οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, κι άλλωστε ήττα από την Ελβετία δεν θεωρείται ήττα -κι εμείς χάσαμε δυο φορές και δεν μας πείραξε 🙂

Η φετινή Γερμανία αναμφίβολα αξίζει να πάρει το Μουντιάλ. Αν το πάρει, κανείς δεν θα πει ότι το πήρε άδικα. Δυο φορές στο παρελθόν, πιο πολύ το 1954 κόντρα στην Ουγγαρία του Πούσκας, αλλά και το 1974 κόντρα στη μεγάλη Ολλανδία, η νίκη των Γερμανών άφησε μια γεύση αδικίας στους εκτός Γερμανίας φιλάθλους. Ας τριτώσει τώρα το άδικο από την άλλη πάντα, να πατσίσει, κι ας μην το πάρει η ομαδάρα του Λεβ.

Advertisement