Περί ποδοσφαίρου και δε συμμαζεύεται

Το άρθρο αυτο του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης και πριν από μερικές ημέρες στα Αιγινήτικα Νέα. Το ποίημα του Πανσέληνου που κλείνει το άρθρο, το είχαμε παρουσιάσει και συζητήσει παλιότερα εδώ.

Ξέρω πως με όσα θα διαβάσετε, αγαπητοί αναγνώστες, θα εξοργίσω πολλούς και ενδεχομένως θα στεναχωρήσω περισσότερους, αλλά πιστέψτε με δεν είναι τέτοια η πρόθεσή μου. Απλώς θέλω να διατυπώσω κάποιες απόψεις, που σε πολλούς μπορεί να φανούν αιρετικές ή εικονοκλαστικές, αλλά που έχω εξακριβώσει πως τις συμμερίζονται πολλοί άνθρωποι, μόνο που δεν τις εκφράζουν ελεύθερα.
Τώρα που τέλειωσε το Μουντιάλ και μπορεί ο μέσος άνθρωπος να ανοίξει την τηλεόρασή του για να ακούσει ειδήσεις ή να δει μια ταινία ή ένα ντοκυμαντέρ, χωρίς να πέσει απάνω σε ματς, ας πω κι εγώ την άποψή μου για το δημοφιλές αυτό σπορ.
Σας εξομολογούμαι λοιπόν το κρίμα μου: ποτέ μου δεν υπήρξα φίλος του ποδοσφαίρου. Το αντίθετο μάλιστα, αντιπαθώ αυτό το σπορ, γιατί πιστεύω πως μακρινή μόνο σχέση έχει με τον αθλητισμό. Στην πραγματικότητα εξυπηρετεί άλλους σκοπούς και στόχους, που δεν είναι οι προβαλλόμενοι και διαφημιζόμενοι, δηλαδή το φίλαθλο πνεύμα, η ευγενής άμιλλα, η απομάκρυνση των νέων από τα καφενεία, τα πορνεία και τα ναρκωτικά και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αυτοί οι στόχοι, όντως υπάρχουν και επιτυγχάνονται κουτσά στραβά, αλλά μόνο στην κλίμακα των ποδοσφαιρικών ομίλων της γειτονιάς, ή των μικρών πόλεων και χωριών. Εκεί πράγματι το ποδόσφαιρο είναι ένα μέσον, για τους εφήβους και νέους να εκτονώσουν τη ζωτικότητά τους.
Οι πραγματικοί και μη προβαλλόμενοι όμως στόχοι, που υπάρχουν ακόμα και στις μικρές ομάδες είναι άλλοι: για κάποιους, πολύ λίγους φυσικά, να βγάλουν κανένα φράγκο, είτε ξεπουλώντας στον αντίπαλο ένα παιχνίδι, είτε διαχειριζόμενοι καταλλήλως (ξέρουμε τώρα) τη χορηγία από τη δημοτική αρχή, η οποία κατά κανόνα στον αθλητισμό (που εδώ πάντα ταυτίζεται με το ποδόσφαιρο) δίνει δεκαπλάσια από όσα δίνει στον πολιτισμό. Μπορεί ακόμα για κάποιους φιλόδοξους, που βλέπουν μακριά, να αποτελεί εφαλτήριο για τη σταδιοδρομία τους στην πολιτική.
Όσο για τις μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες, αυτές είναι σκέτες οικονομικές επιχειρήσεις, που προσπορίζουν στον κάτοχο του κρίσιμου πακέτου των μετοχών, όχι μόνο τεράστια κέρδη, αλλά και κύρος και επιρροή και δύναμη. Γιατί, πώς να το κάνουμε, το ποδόσφαιρο, μαζί με την τηλεόραση, αποτελούν τα σύγχρονα «όπια του λαού». Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε οικονομικός παράγοντας, που θέλει να επηρεάζει και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, επιδιώκει να εξασφαλίσει: α) τον έλεγχο μια μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας, β) τον έλεγχο ενός καναλιού της τηλεόρασης ή έστω ενός ραδιοσταθμού και γ) πακέτο μετοχών σε μια Τράπεζα.
Αν θυμάστε, έτσι ξεκίνησε κι ο Μπερλουσκόνι στη γειτονική Ιταλία.
Εκείνο που με θλίβει και δεν μπόρεσα ακόμα να χωνέψω, είναι το πρόσφατο γεγονός, επιφανής πολιτικός, άνθρωπος ομολογουμένως έξυπνος, μετρημένος και οπωσδήποτε έντιμος, δέχτηκε να γίνει πρόεδρος μια τέτοιας μεγάλης επιχείρησης. Δεν το καταλαβαίνω. Φαντάζεται πως με την παρουσία του σε έναν τελείως ξένο γι’ αυτόν επιχειρησιακό τομέα, θα τον εξυγιάνει; Αστεία πράγματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει ένα παλιό ίνδαλμά μου, που ξεκίνησε να αναμορφώσει τη μιαν από τις δύο υπερδυνάμεις και κατάντησε στο τέλος να διαφημίζει πίτσες!
Πριν από πολλά χρόνια είχα την τιμή και την ευτυχία να γνωρίσω προσωπικά τον μεγάλο Λέσβιο ποιητή Ασημάκη Πανσέληνο, ο οποίος με το ποίημά του «Ποδοσφαιρικό ματς» με εκφράζει απόλυτα και γι’ αυτό θα κλείσω μ’ αυτό το σημείωμά μου:
Εικοσιδυό λεβέντες και μια μπάλα
τις ώρες της δουλειάς και της σχολής μας
με ιδανικά τις γέμισαν μεγάλα,
να φτιάξουν, λέει, το μέλλον της φυλής μας.
Πόδια στραβά, στραβά μυαλά και χέρια,
κωλοπηδούν να πιάσουνε τ’ αστέρια!

Ορμούν, χτυπούν και κουτουλούν σα βόδια,
να βρουν το νόημα της ζωής στην πάλη,
όλο τους το μυαλό πήγε στα πόδια
και λες κλοτσούν πια τ’ άδειο τους κεφάλι
και ζουν κι αυτοί κι ο λαός μια καταδίκη
ανάμεσο στην ήττα και στη νίκη.

Νοικοκυραίοι, φτωχοί μαγαζατόροι
κινούν νωρίς τ’ απόγεμα σα λύκοι,
της ζωής οι νικημένοι, με το ζόρι,
της νίκης ν’ απολάψουν τ’ αλκολίκι
και κλειούν σ’ ενός μαντράχαλου τα σκέλια
του κόσμου την αρχή και τη συντέλεια.

Κι ύστερα χουγιαχτό, βουή και χτύπος
και δεν έχει προβλήματα η ζωή,
καλά που ’ναι κι ελεύτερος ο τύπος,
για να μαθαίνει ο κόσμος το πρωί
πόσο κλοτσάει με νόηση ένα χαϊβάνι
κι η Λίζα η Τέιλορ έρωτα πώς κάνει.

Στείρα καρδιά και δύναμη τυφλή,
παράγουν ήρωες μαζικά στους τόπους.
Ω, κι αν βρισκόταν δυο άνθρωποι δειλοί,
να σώσουν απ’ τους ήρωες τους ανθρώπους,
που ζουν σ’ ενός πολέμου, πες, τη δίνη,
για να μη συνηθίζουν την Ειρήνη.

Κι ω να βρισκόταν και στον κόσμο μια άκρη
που η χλαλοή του ματς να μην τη σκιάζει
να υπάρχει μια χαρά και μες στο δάκρυ
κι ένας καημός στων κοριτσιών το νάζι,
της Κυριακής χρυσή να πέφτει η εσπέρα
χωρίς κραυγή πολέμου και φοβέρα.

Επιμύθιο: Διαβάζετε, αγαπητοί αναγνώστες, ποίηση. Κάνει καλό.

Advertisement