Λέσχη τρισάθλιων ελληνικών
Posted by sarant στο 2 Νοεμβρίου, 2010
Άστραψε και βρόντησε στη σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία ο κ. Γ. Σταματόπουλος: Γεγονός είναι -ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει- ότι τα περισσότερα μέλη τούτης της κυβέρνησης ομιλούν άθλια ελληνικά.
Φαντάστηκε μάλιστα και μια «Λέσχη Αθλίων (sic) Ελληνικών», μέλη της οποίας εγγράφει τον πρωθυπουργό, την υπουργό Παιδείας και τους περισσότερους άλλους υπουργούς, μερικούς ονομαστικά. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ, εγώ θα επαναλάβω ορισμένα αποσπάσματα.
Θα περίμενε κανείς ένα τόσο σοβαρό κατηγορητήριο να στηρίζεται σε πολυάριθμα παραθέματα «αθλίων» ελληνικών, αλλά, περιέργως, ο γλωσσοδίκης κ. Σταμ. δίνει δύο μόνο παραδείγματα, στο τέλος-τέλος του άρθρου του μάλιστα: «Ανεξαρτησία της χώρας μας από δάνειες δυνάμεις» και «Επανάκτηση αξιοπρέπειας». Και το πρώτο από αυτά, που το είπε ο πρωθυπουργός, πράγματι είναι μαργαριτάρι –το συζητήσαμε και σ’ αυτό το ιστολόγιο· το δεύτερο όμως αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι λανθασμένο –και πολύ περισσότερο «άθλιο», διότι βέβαια ένα απλό λαθάκι δεν αρκεί για να στηρίξει τόσο βαριούς χαρακτηρισμούς. Ίσως ο κ. Σταμ. θεωρεί αδόκιμη την «επανάκτηση», αλλά τα λεξικά την δέχονται τη λέξη, συνώνυμη της ανάκτησης βέβαια.
Κατά τα άλλα, ο κ. Σταμ. παραθέτει ορισμένα ρητά των επτά σοφών, ξεσηκωμένα (μερικά χωρίς λάθη) από κάποιο αρχαίο ανθολόγιο, ίσως του Στοβαίου, και υποστηρίζει, αν και χωρίς να το τεκμηριώνει, ότι δεν φαίνονται όμως οι ηγήτορές μας μέτοχοι τούτης της βιοσοφικής απλότητας, που του επιτρέπει, με ένα λογικό άλμα ολυμπιακών προδιαγραφών, να συμπεράνει: Είναι, άρα, και αμέτοχοι Δημοκρατίας, καθημερινών σχέσεων λύπης και χαράς, κοινωνικής σύγκρουσης.
Καμιά διάθεση δεν έχω να υπερασπιστώ την κυβέρνηση, αλλά η κριτική του κ. Σταμ. μάλλον υπέρ της κυβέρνησης λειτουργεί, διότι όταν κάποιος χρησιμοποιεί στην κριτική του τέτοιες θηριώδεις υπερβολές συνήθως καταφέρνει να κάνει συμπαθή τον στόχο της κριτικής του.
Αλλά τα σαρδάμ, οι σολοικισμοί και τα μαργαριτάρια του τύπου «δάνειες δυνάμεις», τα οποία σπανίως εμποδίζουν την κατανόηση, εύκολα εντοπίζονται και ευκολότερα διορθώνονται. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πολύ «αθλιότερα» είναι άλλα δείγματα γραφής, όπως: Απεκδύονται τα ιμάτιά τους όσοι δηλώνουν την a priori υπακοή τους σε μια «εξελιγμένη» δημοκρατία και στην εξουσία της, από την «έκρηξη βίας στα πανεπιστήμια». Κυρίως οι αγγλοσαξονική παιδεία εσχηκότες μαζί με όσους εμφανίζονται ως ειδικοί πολιτικοί αναλυτές. Αυτά τα εξεζητημένα ελληνικά, τα ακατανόητα, που τα γράφει κανείς ψαρεύοντας λέξεις στο Λίντελ Σκοτ τις οποίες χρησιμοποιεί χωρίς να πολυνοιάζεται τι σημαίνουν, αυτά τα βρίσκω όχι απλώς άθλια αλλά τρισάθλια, ένα απερίγραπτο γλωσσικό κιτς. Και βέβαια το απόσπασμα που έδωσα το χρωστάμε στην πένα του γλωσσοδίκη κ. Σταμ: είναι η αρχή από παλιότερο άρθρο του -και για να μην τον αδικήσω σας δίνω τον σύνδεσμο για να το διαβάσετε ολόκληρο, όπως και μια κριτική μου στο άρθρο αυτό, γραμμένη τον καιρό που δεν είχα ανοίξει το ιστολόγιο.
Αλλά και στο προχτεσινό άρθρο, στο οποίο ο κ. Σταμ ανακοινώνει την ίδρυση της Λέσχης του, αν εφαρμόζαμε αυστηρότητα ανάλογη με τον ίδιο θα μπορούσαμε να επισημάνουμε ότι ο πατέρας του Σόλωνα δεν λεγόταν Εξηστεκίδης (όχι, δεν είχε εφεύρει το μπιλιάρδο) αλλά Εξηκεστίδης και ότι το ρητό του Θαλή είναι χαλεπόν το εαυτόν γνώναι (και όχι «τον εαυτόν»).
Και βέβαια, όταν κρίνουμε ένα γραπτό κείμενο οι απαιτήσεις μας είναι κάπως περισσότερες –ενώ όσοι μέμφονται τα «άθλια» ελληνικά των πολιτικών συνήθως εστιάζονται σε χρήσεις του προφορικού λόγου όπως «ο πιο καλύτερος», που αν θυμάμαι καλά το συνήθιζε η κ. Μπατζελή (είχε βγάλει η Ελληνοφρένεια ένα τέτοιο βιντεάκι, που τώρα δεν το βρίσκω), αλλά επίσης το συνηθίζει στον προφορικό του λόγο και στις διαλέξεις του –και καλά κάνει, γιατί είναι αυθεντικά λαϊκός τρόπος έκφρασης– και ο Μανώλης Γλέζος, χωρίς αυτό να ρίχνει σκιά στα ρωμαλέα ελληνικά του, που ευτυχώς κανείς δεν τόλμησε να τα χαρακτηρίσει άθλια.
Αλλά αν χαρακτηρίσουμε «άθλια ελληνικά» την «επανάκτηση της αξιοπρέπειας», πώς πρέπει να πούμε το «ισχνέγχυλον του βίου»; («πετάμε από μέσα μας το ισχνέγχυλον του βίου μας», Γεωτρόπιο, τχ. 163, 24.5.03, του κ. Σταματόπουλου βεβαίως)
Χρηστος Κ. said
Εχει μερικα καλα και ο Γ. Χαρης για τον κυριο Σταματοπουλο «Ή τα κιτς του τιμητή, όπως η «θαυμάσια αιωνιοτυπία τού πλέκειν και πίειν τον καφέ», «η αγλαΐα της διαιωνιότητας του γαλανού», «το ισχνέγχυλον του βίου», ο «αιγλήεις και συμπαντικός» αττικός ουρανός, «τα κενάκαινα [που] λοιδορούνται», ο «τερψιψυχόνους» εαυτός που «περιδινίζεται» κ.ά. κ.ά.;»
Νομιζω πως για το κειμενο του κυριου Σταματοπουλου ισχυει η παροιμια «ειπε ο γαϊδαρος το πετεινο κεφαλα»
π2 said
Μια που αναφέρθηκε ο Στοβαίος, ξέρει καν αν ισχύει η φήμη ότι ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος ξεσήκωνε ρητά από το ανθολόγιό του;
Δύτης των νιπτήρων said
😀 Αυτή η μπορχεσιανή ειρωνία μου φτιάχνει τη μέρα!
Petros Haritatos said
Ας επεκτείνουμε τη συλλογή με τη φράση, στις τηλεφωνικές επικοινωνίες, «Θα σε πάρω πίσω».
marulaki said
Έτσι όπως τελείωσε η τελευταία παράγραφος, θα περίμενα μέσα στην παρένθεση ακόμα ένα βεβαίως! Βεβαίως-βεβαίως!!! 🙂
Πολύ καλημέρα σας!
sarant said
Καλημέρα.
Ευχαριστώ για τα σχόλια.
Όπως αναφέρει και ο Χρήστος, ο Γιάννης Χάρης έγραψε μερικά πολύ ωραία για το ίδιο θέμα:
http://yannisharis.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html
Μαρουλάκι, αντιστάθηκα στον πειρασμό να γράψω «βεβαίως-βεβαίως»!
Qq said
Με λίγα λόγια, εν κατακλείδι για τους μορφωμένους, όσοι προσπάθησαν να εισάγουν λόγιες εκφράσεις στο γραπτό και περισσότερο στο προφορικό λόγο, ποτέ δεν το κατάφεραν χωρίς ένα ψεγάδι. Αυτό το «δάνειες δυνάμεις» εμένα πάλι γιατί μου ακούγεται σωστό. Πως θα μπορούσες να το πεις αλλιώς,
Ρεβέκκα Μπενβενίστε said
(7)
…δανείστριες δυνάμεις, αν μας δανείζουν
…δανεισμένες / δανεικές δυνάμεις, αν δεν μας φτάνουν οι δικές μας και χρειαζόμαστε άλλων 🙂
newagemama said
Εμένα μ΄ ενοχλεί εξίσου και αυτό το ύφος «εγώ ξέρω καλύτερα και θα σας ξεμπροστιάσω» που υιοθετούν συχνά όσοι αστράφτουν και βροντούν κατά των διαφόρων επωνύμων που κάνουν λάθη στη χρήση της γλώσσας. Εντάξει, δε λέω να τους κανακεύουμε κιόλας, αλλά μπορούμε να επισημαίνουμε τα λάθη (και τα αντίστοιχα σωστά, φυσικά) χωρίς ειρωνεία και χαρακτηρισμούς. Θα τους πρότεινα να μελετήσουν όλες τις αναρτήσεις του ιστολογίου αυτού για να «στρώσουν»!
Την καλημέρα μου
http://newagemama.wordpress.com
argosholos said
Tα παλιά ευτυχισμένα χρόνια που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τα σπίτια δεν είχαν καμπινέδες και οι πόλεις αποχετεύσεις και τα σχολεία κάναν καλά τη δουλειά τους (στο 10% που κατάφερναν να πάνε δημοτικό και παραπάνω), οι πολιτικοί και οι διευθυνταί της δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως ηρέσκοντο να τονίζουν την διαφοράν μορφώσεως με τον απαίδευτον όχλον, βάζοντας κατά συρροήν ελληνικούρες στον λόγον τους. Σήμερα (ευτυχώς;) ο ακαταλαβίστικος λόγος των εθνικοφρόνων καθαρευουσιάνων αντικαταστάθηκε από τη ξύλινη πασοκική της μεταπολίτευσης, αφού βεβαίως-βεβαίως το ισχνέγχυλον είναι εξίσου σαφές με τον ετεροχρονισμό της αειφόρου κοινωνικοποίησης της δια βίου ηλεκτρονικής διακυβέρνησης κλπ κλπ
Πάντως αυτός ο ζουραρισμός, δηλαδή το κυνήγι λέξεων και εκφράσεων που θα ξεχωρίσουν εμάς τους μορφωμένους από τη πλέμπα, συναντιέται σε κάθε κλάδο. Παλιότερα οι κομπiουτεράδες χρησιμοποιούσαν την αργκό της ειδικότητά τους για να ξεχωρίζουν, αν και σήμερα λόγω των γκρίκλις το φαινόμενο έχει αλλάξει μορφή. Πάντως στην εποχή των σπρεντς, κάθε σοβαρός οικονομικός αναλυτής θα αναφερθεί σε γιούρος και σεντς που μας δίνει το Άι-εμ-εφ…
Από την άλλη μεριά, όπως τα «καλά ελληνικά» δεν κάνουν τον καλό κυβερνήτη, έτσι δεν τον κάνουν βέβαια και οι μαραθώνιοι και τα κανό. Είτε με στόμφο, πλέιστέσιον και σουβλάκια είτε με μοντέρνα κολάν και συνεχή ταξίδια , τα έρμα εξακολουθούν να ψοφάνε…
sarant said
7-8: Απαντήθηκε!
9-10: Πόσο δίκιο έχετε!
Μαρία said
Να υπενθυμίσω και την άλλη πατάτα του Σταμ., που επισήμανε ο Αλφρέδος. Θόλωσε απ’ τα πολλά αποφθέγματα και έκανε τον Τερέντιο Μαρξ.
μιχάλης said
Όλοι αυτοί με τα περίτεχνα ελληνικά και την εύκολη κατηγορία για όσους κάνουν λάθη (όσοι κάνουν λάθη μπορεί να το παλεύουν και λίγο και ζορίζονται στο να βρουν le mot juste–όχι πάντα όμως) είναι ότι αντιμετωπίζουν το λόγο μόνο σαν μια σειρά από λέξεις που τις βάζουμε στη σειρά. Αυτά που λένε δεν είναι ότι δεν έχουν πάντα συνοχή και λογικό ειρμό, μου φαίνεται ακόμα ότι
δεν μπορούνείναι ανίκανοι να παίξουν λίγο με τα επίπεδα ύφους, πχ δεν μπορούν να γράψουν κάτι γνήσια και λεπτά ειρωνικό και αρχίζουν τις χοντροκοπιές.Πετάνε τις λέξεις μόνο για φιγούρα και είναι πολύ ειρωνικό κατά τη γνώμη το ότι η χρήση των νεκραναστημένων ή/και βρικολακιασμένων αρχαίων λέξεων και των νεκρών συντακτικών σχέσεων αντί να ενισχύσει νοηματικά τελικά στραγγαλίζει το λόγο τους και εντέλει τον οδηγεί σε αποτυχία.
Σκέτο νηπιαγωγείο, δηλαδή με παρατακτικό λόγος από την ανάποδη όλο εξαρθρωμένα νοήματα. Αυτό το είχε γράψει πολύ όμορφα ο Τσαγκαρουσιάνος πριν από χρόνια Symbol σε ένα editorial: «Με μπάζα σκέψεων, ας φτιάξουμε και σήμερα μία στήλη».
Immortalité said
Για μια στιγμή κόλλησα και νόμιζα ότι το ‘χες ξανασχολιάσει αλλά μετά θυμήθηκα ότι το διάβασα στου Γ. Χάρη…
(Μήπως ξέρει κανείς να μου πει (το γκούκλισα πρώτα) τί σημαίνει «ισχνέγχυλον»)
Τιπούκειτος said
@14: Ιμμορ, μη μασάς, πρόκειται για ζουραρισμό πρώτης, που θα έλεγε κι ο Αργόσχολος. Φαντάζομαι ότι παραπέμπει σε νερουλή σούπα, αλλά ποιος ξέρει τι επικρατεί στο θολωμένο μυαλό των ζουραρηδοσταματοπουλαίων… Η λέξη πάντως δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, όσο ξέρω.
Μαρία said
14 έγχυλος είναι ο ζουμερός. Ο γλωσσοπλάστης Σταμ. έφτιαξε το ισχν- κατά το ισχνόκωλος.
Προσπαθεί να πει οτι η ζωή μας είναι πεζή και άνοστη;
Κι εκεί που ήμουν σίγουρη οτι είναι πατριώτης του Αλφρέδου, διαπίστωσα οτι την πάτησα.
Μαρία said
Ιμόρ, δες και το ΥΓ. του Χάρη
http://yannisharis.blogspot.com/2008/06/12.html
Νιούφης said
Έχοντας διαπιστώσει ότι πολύ συχνά συζητάτε το θέμα της διπλής άρνησης και της… άρνησης πολλών να… αρνηθούν εις διπλούν (ίσως γιατί άκουσαν κάπου ότι μια διπλή άρνηση φτιάχνει (sic) μια κατάφαση) αλίευσα κι εγώ ένα κρούσμα και είπα να το προσφέρω. Είναι από το βιβλίο «Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων» του Γκ. Κ. Τσέστερτον, σε μετάφραση Γαβριηλ Νίκου Πεντζίκη. Λέει κάπου ο πρωταγωνιστής (αναφέρω από μνήμης γιατί είμαι τώρα στην δουλειά) «επ’ ουδενί λόγω ήθελα να ήμουν εκεί». Εγώ θα έγραφα «επ’ ουδενί λόγω δεν ήθελα να ήμουν εκεί». Ψάχνοντας λίγο βρίσκω αυτό: http://sfrang2.blogspot.com/2007/10/iv.html Παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι ενώ το παράδειγμα που δίνει είναι «Επ’ ουδενί ήθελε να με ακούσει» ως ερμηνεία της έκφρασης γράφει «= για κανένα λόγο δεν, καθόλου δεν, με τίποτα δεν». Σε αυτές τις τρεις εκφράσεις δεν έχουμε διπλή άρνηση;
Σε κάποιες γλώσσες η διπλή άρνηση δεν συνηθίζεται, πχ ο Άγγλος θα έλεγε «for no reason I will come», σε άλλες όμως είναι απολύτως νόμιμη, ο Έλληνας λέει «για κανένα λόγο δεν θα έρθω».
ΥΓ. Καλωσήλθα! (ή μήπως καλώς ήλθα, ή καλώς ήρθα, ή καλωσήρθα;) 🙂
Immortalité said
Τιπούκειτε και Μαρία μερσί μποκού.
Πάντως ούτε τώρα κατάλαβα τί εννοεί «πετάμε από μέσα μας το ισχνέγχυλον του βίου μας».
Χάλια τα ελληνικά μου χάλια…
καλοπροαίρετος said
Ο σκέτος έγχυλος υπάρχει στον Δημητράκο (τόμος Ε’, σ. 2236). Και ο Σκαμπαρδώνης δίνει την εξήγηση της ισχνεγχύλου εδώ.
Alfred E. Newman said
@ 16 Μαρία
>Κι εκεί που ήμουν σίγουρη οτι είναι πατριώτης του Αλφρέδου, διαπίστωσα οτι την πάτησα.<
Παρά την άμεση αυτοκριτική σου, αν είχα ποιητική ικανότητα μπορεί να έγραφα κάτι αντίστοιχο με τη "διαμαρτυρία" του Byron για τον Elgin:
Blush Caledonia! such thy son could be!
England! I joy no child he was of thine!
Immortalité said
@20 Πολύ ωραία η παραπομπή!
sarant said
20-22:
Η πλάκα είναι ότι είχα δει τι θα πει έγχυλος στον Δημητράκο (και του Σκαμπαρδώνη την εξήγηση, που είναι κατά το ήμισυ παιχνιδιάρικη) αλλά τι θα πει «πετάμε από μέσα μας το ισχνέγχυλον του βίου μας»; το λιγνοζουμερό της ζωής μας; Και γιατί το πετάμε από μέσα μας;
Μαρία said
Καλοπροαίρετε, η σκαμπαρδώνια παρετυμολογία που φορτώνεται στο Χαριτωνίδη μας βγήκε σε καλό, μια που κάποιος χριστιανός τον ανέβασε εδώ, κι ας έκανε τον Εύιο Ευιό.
Αλφρέδο, εγώ λέω οτι ο Σταμ. που του αρέσουν τα ρητά, παρερμήνευσε το «ου παντός πλειν ες Κόρινθον».
sarant said
Νιούφη, καλώς ήρθες!
Τον τρόμο της διπλής άρνησης τον έχουμε σχολιάσει κι εδώ, π.χ.
https://sarantakos.wordpress.com/2010/07/17/shmaiestympana/
(στο δεύτερο μισό του άρθρου).
Όμως ο Πεντζίκης σωστά το έχει. Επ’ουδενί λόγω ήθελα να πάω. Ουδείς ήλθε. Αυτά είναι αρχαιοπρεπή, άρα δεν δέχονται διπλή άρνηση. Δεν στέκει να πεις *ουδείς δεν ήλθε. Πες «κανείς δεν ήλθε/ήρθε» να είσαι εντάξει.
Τρόμος της διπλής άρνησης είναι όταν αποφεύγεις το «δεν» μαζι με το «κανείς», π.χ. *Για κανένα λόγο ήθελα να έρθω.
Alfred E. Newman said
23
Εννοεί ότι απορρίπτουμε τη «στεγνή» πλευρά το ανεόρταστο (αυτό σίγουρα θα το προτιμάει) του βίου ίσως;
Κορνήλιος said
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΟΥΡΑΡΙ
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Αν βάλουμε υδατική κρέμα και δεν είναι τόσο ξερά, κάνει να τον πιάσουμε? Κι αν κάνουμε την υποχώρηση και πούμε ότι τα δικά μας είναι ‘ξηρά’, τότε μπορούμε?
Κορνήλιος said
#28 Γιατί ὅμως λατινικὰ ἐρωτηματικά;
voulagx said
#27 Γιατι; Επειδη ειναι μΠαοκτζης;
Κορνήλιος said
@30 καὶ γι’αὐτό!
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
#29
Για σπάσιμο…
Μαρία said
30 Επειδή είναι γΚαραγκιόζης και του αρέσουν τα έγχυλα αυγά.
Κορνήλιος said
#33 ὑπερβολές…
Μαρία said
Ποιο καλό παιδί έχει φατσομπουκικό λογαριασμό να δώκει και σε μας το Χαριτωνίδη;
voulagx said
Πριν απο χρονια ενας φιλος μου ζητησε την γνωμη μου για τον Ζουρ. Του απαντησα: «Μαλακιες λεει-αλλα τις λεει χαριτωμενα». Με τα χρονια, ο Ζουρ. τα καταφερε να με πεισει οτι το δευτερο μισο της απαντησης μου περιττευει..
Immortalité said
@ 35 Δεν χρειάζεται λογαριασμό στο φατσοβιβλίο, αλλά αν περιμένεις λίγο θα το ανεβάσω
Μαρία said
37 Να το αποθηκεύσω θέλω όχι απλώς να το διαβάσω. Θέλει υπομονή για το φορτώσεις.
Immortalité said
@35 Voilà
Immortalité said
Tο κατάλαβα Μαρία, δεν είμαι ντιπ χαζή, μια ολιά μόνο 🙂
Μαρία said
Ω μιλ μερσί. Έχω να το ανοίξω 30+ χρόνους.
Δύτης των νιπτήρων said
Μπράβο βρε Ιμόρ, μερσί.
Κοίτα τι μάζεψε ο άνθρωπος, και χωρίς TLG… 😉
Immortalité said
Σα νε φαί βραιμάν ριέν 🙂
Εγώ πάντως Μαρία πρώτη φορά το άνοιξα.
Κορνήλιος said
ὁ Χαριτωνίδης ἀνήκει στὸν Κανόνα ποὺ θὰ συντάξω. πρόκειται περὶ ἱεροῦ τέρατος.
Immortalité said
@ 44 Έχεις και μια ραψωδία να γράψεις. Μην ξεχνιόμαστε!
Κορνήλιος said
# πρὸς τὸ παρὸν μὲ περιμένει δύσκολο σκ!
Μαρία said
Ιμόρ, πώς να το ανοίξεις; Εμείς το είχαμε στο σπουδαστήριο. Πρόσφατα ανέβηκε. Την άλλη φορά που τον μνημονέψαμε, νομίζω στα σύκα, ισχάδες κλπ, είχαμε βρει μόνο το Χέντερσον.
Ας είναι καλά ο Καλοπροαίρετος κι αυτός που το ανέβασε.
Immortalité said
@ 46 Α! πουλάκι μου!!! Τώρα μπορώ να υποθέσω ό,τι θέλω! 😉
@47 Μαρία εννοώ ότι δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το βιβλίο…
Μαρία said
48 Μα γιατί να το ξέρεις; Άλλωστε το κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο 🙂
aerosol said
Ακολουθώντας τα κριτήρια του κ.Σταματόπουλου βρίσκω ιδιαιτέρως «ανελλήνιστο» το ροκοκό ύφος του άρθρου. Όχι μόνο δεν «μετέχει της βιοσοφικής απλότητας» αλλά και δεν φαίνεται να έχει στοχαστεί επαρκώς πάνω στις «οξυνούστατες» συμβουλές των σοφών που αναφέρει.
Λέτε να το παθαίνει κάποιος όταν ομιλεί αντί να μιλά(ει);
Δύτης των νιπτήρων said
Με το ροκοκό του Αεροζόλ κατάλαβα τι μου θύμισε το άρθρο του Σταμ.:
A merchant who traded in cocoa
Much admired that strange style called rococo.
You’ll be happy to learn
That the name of his firm
Is to be The Rococo Cocoa Co.
sarant said
51: Ωραίο λιμερίκι!
50: Συμφωνώ απόλυτα!
Τιπούκειτος said
@27: Κορνήλιε, βγάλε αμέσως τα χέρια απ’ τις τσέπες και σταμάτα να παίζεις με τον ζουράρι σου. Είσαι μεγάλο παιδί πια.
aerosol said
53: …ακόμα γελάω!
[Λαμπρό και το λιμερίκιον]
Κορνήλιος said
ἀχαχαχαχά! ντοὺζ πουάν!
Ζουράρις; Μπουτάρης!
voulagx said
Τον Ζουραρι κι αν τον Μπουταρης
τα Γουΐντοους χαλας
Stazybο Hοrn said
Και στο μεταξύ, δείτε σε τι βάζουν να διαγωνιστούν 14χρονα παιδιά… ΕΛΕΟΣ!
Immortalité said
@ 57 Εμ! από κείνη τη μπάντα τί περιμένεις; Χαΐρι; 😉
Νιούφης said
@ 25
Ευχαριστώ Sarant!
sarant said
57: Απίστευτο -και για φοιτητές δύσκολο είναι…
Τιπούκειτος said
@58: Χουμ, χουμ, άρα δεν είναι Χανιώτισσα, Ηρακλειώτισσα μάλλον είναι, μουμπλε μουμπλε… (συνεχίζεται)
Immortalité said
Mon cher Tipou, δεν μπορείς ν’ αναρωτιέσαι από μέσα σου; (συνεχίζεται;;;; )
Ιωάννης Αυγέρης said
Παιδιά καλησπέρα. Μια και πέσαν τόσα να κάνω μια ερώτηση. Η λέξη «διακύβευμα» που τη χρησιμοποιεί κάθε πικραμένος τη σημαίνει; Στα λεξικά δεν υπάρχει. Που τη βρήκαν; Το ρήμα και τα ζάρια τα ξέρω.
Εννοούν το ρίσκο;
Palavra said
https://sarantakos.wordpress.com/2009/10/01/zaria/
🙂
Immortalité said
Καλησπέρα κ. Αυγέρη, δείτε εδώ και
εδώ.
sarant said
Καλησπέρα κ. Αυγέρη, απαντήθηκε η ερώτηση βλέπω.
Ιμόρ, ευχαριστώ!
Immortalité said
Πα ντε κουά 🙂
Δύτης των νιπτήρων said
Χμ, να το βάλω εδώ; Ο Ερζέ έγινε Ερζ στο σημερινό Βήμα.
sarant said
Όχι Έρτζ; Μισές δουλειές κάνουμε.
Επί δικτατορίας το έκαναν αυτό το κόλπο για να ξεγελάνε τη λογοκρισία: φέρναν ταινίες του Τζον Λιουκ Γκόνταρντ, ας πούμε.
Ιωάννης Αυγέρης said
Παιδιά ευχαριστώ.
Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δεν το βρήκα γιατί έχω την πρώτη έκδοση. Αλλά και τα άλλα (Σταματάκος, Δημητράκος κ.λ.π.) δεν το έχουν.
Πάντως με καλύψατε.
Alfred E. Newman said
Εκ του δημοσιεύματος σήμερα στην ηλεκτρονική και την έντυπη έκδοση της Ελευθεροτυπίας εικάζω ότι ο κ. Σταματόπουλος γνωρίζει γαλλικά ή έστω έτσι θέλει να πιστεύουμε.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=283542
Η άγνοια λοιπόν (είτε του Σταματ. είτε των διορθωτών της εφημερίδας) πηγαίνει στα βουνά (mont) που λέει ο Nicolas.
Και να σκεφτεί κανείς ότι κάθε βδομάδα η εφημερίδα έχει ένθετο από τον Monde Diplomatique.
τυφλός said
Σχετικά με το λινκ του #71: δε θα ήταν πιο σωστή η φράση «Η γαλλική ηλεκτρονική εφημερίδα mediapart θεωρείται ο «ανάλογος ψηφιακός Mont»;
Alfred E. Newman said
Θα μπορουσε επίσης να γράφει «ο ψηφιακός αντίστοιχος» ή επίσης «αντίστοιχος του αναλογικού» ή ό,τι άλλο θέλετε.
Αρκεί να έγραφε Monde και όχι Μοντ.
Stazybο Hοrn said
#72 https://sarantakos.wordpress.com/2010/10/29/mujahid/#comment-47893 κ.ε.
sarant said
70: Το γράφει στο… πρωτότυπο διότι έχει παιδευτική αξία (κάτι τέτοιο είχαν πει οταν είχε ρωτήσει αναγνώστης γιατί το γράφουν στα ξένα).
Ο κύριος Σταματόπουλος είναι ο κατεξοχήν ημιμαθής στην Ε.