Ένα αλλιώτικο ποιητικό κουίζ

Ποιητικά κουίζ έχουμε κάνει ως τώρα δυο (εδώ το πρώτο και εδώ το δεύτερο) -και στα δυο σας είχα βάλει ένα ποίημα και σας είχα ζητήσει να βρείτε τον ποιητή (στη μια περίπτωση ήταν ο Στρ. Τσίρκας και στην άλλη η Λιάνα Κανέλλη), αλλά το σημερινό μας ποιητικό κουίζ είναι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα, αφενός διότι η ερώτηση που σας κάνω είναι επιφανειακά πιο ασαφής, αλλά και πολύ πιο εύκολο να απαντηθεί αν πάει εκεί το μυαλό σας, και αφετέρου επειδή το κουίζ δεν είναι παρά το πρελούντιο, η εισαγωγή για ένα άρθρο που θα ακολουθήσει. Με άλλα λόγια, όταν βρείτε τη λύση του κουίζ (ή όταν την πάρει το ποτάμι) θα ακολουθήσει, ίσως σε χωριστό άρθρο ίσως εδώ από κάτω, ένα άλλο κείμενο, φυσικά σχετικό με το θέμα του κουίζ.

Λοιπόν, θα σας δώσω ένα ποίημα και θα σας ζητήσω να βρείτε ποιο σπάνιο χαρακτηριστικό έχει, που το κάνει διαφορετικό (όχι καλύτερο!) από τη συντριπτική πλειοψηφία των ποιημάτων. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν είναι γνώρισμα ποιοτικό, δεν αφορά το περιεχόμενο, όσο τη μορφή του ποιήματος. Αλλά είπα πολλά και φοβούμαι πως θα το βρείτε αμέσως (σάς έχει φοβηθεί το μάτι μου!). Ορίστε το ποίημα:

Δεν έχει φως εδώ, δεν έχει νήλιο
στης θύμησης το μυστικό λημέρι,
κρυψώνες βρίσκει ο νους ονείρων χίλιων
πόσο πολύν υπόφερε, δεν ξέρει.

Το στόμα σου φαρμάκι απ’ τα τσιγάρα,
στα μάτια σου του πόνου το σημάδι
κάπου μακριά, οχλοβοή κι αντάρα
νωπό, πηχτό, απόλυτο σκοτάδι

Μέρες ευτυχισμένες που θυμάσαι
ξέχνα τες –ανεπίστροφα περάσαν
των τύψεων αιχμάλωτος θε νάσαι,
των λογισμών που τόσο σε γεράσαν

Της βάρκας σου η μπερδεμένη ρότα
σ’ έβγαλε έξω από κάθε χάρτη
νοστάλγησες στροφή ξανά στα πρώτα
μα ’ταν στο μπούσουλα η βελόνα σκάρτη

Σαν πέρασαν ανώφελα τα νιάτα,
μπορεί το ελπίζεις γήρας να στα γερατειά τι θα σε δικαιώσει;
Τη ζήση αν είχες ζήσει στα γεμάτα
θα’ χες μι’ ανάμνηση που να σε σώσει

Της μοίρας το εφτασφράγιστο κιτάπι
λες νάχει κι άλλη μια, στερνή, σελίδα
ν’ αφήνει λίγο τόπο στην αγάπη;
(χτες ήρθα να σε δω κι όμως δεν σ’ είδα)

Γιαυτό λοιπόν τους δισταγμούς παράτα
δεν βγαίνει τίποτε όσο και να κλάψεις
στου βίου σου τη θλιβερή παρλάτα
ήρθε στιγμή το τέλος για να γράψεις!

Λοιπόν, τι το ασυνήθιστο έχει αυτό το ποίημα; Είναι κάτι πολύ ασυνήθιστο, αλλά είναι και μπροστά στα μάτια σας. (Δεν εννοώ το ότι είναι άτιτλο). Περιμένω απαντήσεις!

Προσθήκη: Ούτε τρεις ώρες δεν άντεξε το καημένο το κουίζ! Το Τεμπελόσκυλο βρήκε τη λύση.

Το ποίημα (δικό μου βέβαια) είναι μια μορφή λιπογράμματος, δηλαδή από κάθε στροφή λείπει ένα φωνήεν, από την πρώτη το Α, από τη δεύτερη το Ε, από την τρίτη το Η, και ούτω καθεξής έως το Ω που λείπει από την έβδομη.