Μπροστά στον καινούργιο χρόνο
Posted by sarant στο 6 Ιανουαρίου, 2011
Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, του Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε… πέρυσι, δηλαδή στις 28 Δεκεμβρίου 2010, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης, αλλά επειδή εγώ έλειπα δεν το παρουσίασα εδώ. Στο μεταξύ, έχει δημοσιευτεί και δεύτερο άρθρο, που αποτελεί τρόπον τινά συνέχεια του πρώτου, και το δημοσιεύω κι αυτό σήμερα, αμέσως μετά.
Ανήκω στους εκ πεποιθήσεως αισιόδοξους (ή αφελείς ή ανυποψίαστους, αν θέλετε) και δε διστάζω να το ομολογήσω. Βλέπω πάντα το μπουκάλι μισογεμάτο, ποτέ μισοάδειο. Κι όσο κι αν φαίνεται αταίριαστο, σ’ αυτές τις χαλεπές μέρες που περνάμε, δεν έχω χάσει την αισιοδοξία μου. Βεβαίως δε συμμερίζομαι την προκάτ αισιοδοξία του πρωθυπουργού μας, ούτε έχω χάψει το παραμύθι, πως, με τα μέτρα που παίρνουν, θα ανορθώσουν την οικονομία μας. Αυτά δεν πείθουν πλέον κανένα.
Την αισιοδοξία μου, την αντλώ αφενός μεν από την πεποίθησή μου πως οι Έλληνες, στην πλειονότητά μας, δεν έχουμε ενσωματωθεί στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, που επικρατεί στις χώρες του υπαρκτού καπιταλισμού, και αφετέρου στην πεποίθησή μου, πως οι μέρες αυτού του συστήματος είναι μετρημένες, για ένα και μοναδικό, αλλά αποφασιστικής σημασίας, λόγο: πως το σύστημα αυτό δε συμφέρει πια.
Αναφορικά με εμάς τους Έλληνες, πρώτα. Κανείς δεν αρνείται πως μέσα στον ελληνικό λαό, υπάρχουν και οι αποχαυνωμένοι θεατές και οι ντοπαρισμένοι οπαδοί και οι άπληστοι καταναλωτές και οι θιασώτες της λούφας και της αρπαχτής και οι καλοπερασάκηδες, υπάρχουν όμως και τα γερά κλαδιά, υπάρχουν οι φιλότιμοι, υπάρχουν οι νέοι που λαχταρούν να δουν τον τόπο να νοικοκυρεύεται και να προκόβει, υπάρχουν οι μεγαλύτεροι που δε θέλουν να δουν τους κόπους τους, να πηγαίνουν στράφι. Υπάρχουν αυτά που θα τα έλεγα, υγιή στοιχεία αν ο όρος δεν είχε αποκτήσει μιαν ασφαλίτικη απόχρωση.
Σχολιάστε