Προπασχαλινά μεζεδάκια

Καθώς πλησιάζουμε στο Πάσχα η ιντερνετική κίνηση εύλογα αραιώνει, θα αραιώσουν και οι δημοσιεύσεις της στήλης, ανάμεσα στ’ άλλα επειδή κι εγώ θα λείψω μερικές μέρες γύρω στο Πάσχα, αν και μπορεί να προγραμματίσω ένα-δυο άρθρα (ίσως καινούργια, ίσως επαναλήψεις) που θα μπουν με τον αυτόματο πιλότο ενώ θα είμαι στην Κέρκυρα. Και καθώς αδειάζω τα συρτάρια μου, βρίσκω μερικά μεζεδάκια που τα παρουσιάζω σήμερα για να μη μπαγιατέψουν, έτσι να διασκεδάσουμε λίγο καθώς συνεχίζεται η διαρκής σαρακοστή.

Πολύ γουστόζικο τυπογραφικό λαθάκι ψάρεψε στα Νέα (και το πρωτοανακοίνωσε στη Λεξιλογία) ο φίλος Δρ Ζίμπενμαλ. Μιλώντας για το κλείσιμο στρατοπέδων, ο κ. Βενιζέλος ανακοίνωσε ότι τελικά δεν θα κλείσει, επειδή βρίσκεται στην παραμεθόριο, το στρατόπεδο στο Άργος Ορεχτικό! Όπως σχολιάζει ο ίδιος, ή δούλεψε αυτόματος διορθωτής ή κάποιος πεινούσε.

Προσέξτε πάντως και τα εισαγωγικά στη φράση: ο υπουργός Άμυνας κ. Βενιζέλος είπε σε «διακομματικής» σύνθεσης αντιπροσωπεία εκπροσώπων της Αυτοδιοίκησης που τον επισκέφθηκε. Να υπονοεί τάχα ο συντάκτης ότι η επιτροπή δεν είχε διακομματική σύνθεση παρά την ονομασία της; Ή απλώς βάζει εισαγωγικά όπου σταθεί κι όπου βρεθεί; Και ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εισαγωγικολαγνείας, ένα φρέσκο από το nooz.gr. Τίτλος είδησης: Πήγαν να «κάψουν» οικογένεια αστυνομικού.

Συγνώμη, αλλά όταν βάζεις εισαγωγικά στο «κάψουν» εννοείς ότι το χρησιμοποιείς μεταφορικά, ας πούμε ότι έδωσαν στη δημοσιότητα στοιχεία που ενοχοποιούν τον αστυνομικό -φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, μολότοφ του έριξαν του ανθρώπου και του έκαψαν το αυτοκίνητο, δυστυχώς χωρίς εισαγωγικά.

Ένα άλλο κρούσμα μιας γλωσσικής ασθένειας που πάει να εξελιχτεί σε φαινόμενο, της «μανιακής σχιζολεξίας», δηλαδή του ψυχαναγκασμού που αισθάνονται πολλοί συμπατριώτες μας να γράφουν τις σύνθετες λέξεις αναλυμένες στα συστατικά τους, ίσως νομίζοντας ότι έτσι φτάνουν στη βαθύτερη ουσία των λέξεων. Την τάση αυτή την καλλιέργησαν αρχικά ο κ. Μπαμπινιώτης και οι φίλοι του, που ξανάρχισαν να γράφουν με δυο λέξεις όσα η σχολική γραμματική είχε καθιερώσει με μία λέξη, ύστερα πήραν τη σκυτάλη διάφοροι γραφικοί που ανάστησαν το «δήλα δη», και τώρα όλο και συχνότερα βλέπω να διαμελίζονται λέξεις που ποτέ δεν γράφονταν χωριστά -και δεν εννοώ το αρχαίο εξαπίνης (που μόνο έτσι το έγραφαν οι αρχαίοι), αλλά κοινότατες σύνθετες λέξεις. Τέλος πάντων, πολλά εισαγωγικά είπα, το νέο κρούσμα σχιζολεξίας το ψάρεψα στην προχτεσινή Ελευθεροτυπία, όπου διάβασα ότι

(ένα γκολ) ήταν υπέρ αρκετό στη Μπαρτσελόνα.

Δυο λέξεις, εντελώς αυτονομημένες, ούτε καν με απόστροφο ή παύλα μεταξύ τους. Το βρίσκετε «υπέρ βολικό» που ενοχλούμαι; Αλλά η σχιζολεξία θέλει ειδικό σημείωμα.

Για να τελειώνω, γέλασα με αυτό που διάβασα εδώ και κάμποσες μέρες στο ηλεΒήμα, όπου κάποιος αρθρογράφος καλεί (σε μετάφραση) τους μουσουλμάνους «να καταδικάσουν ανερυθρίαστα» τη σφαγή στο Μαζάρ. Δηλαδή χωρίς να ντραπούν; Προφανώς εννοεί «ανεπιφύλακτα».

Αυτό ήταν εύκολο. Αντιθέτως, όταν η κ. Χρ. Κοραή γράφει ότι ο Μπλεζ Μπαλζάκ είπε πως “η δικαιοσύνη και η εξουσία πρέπει να βρίσκονται μαζί, έτσι ώστε ό,τι είναι δίκαιο να μπορεί να έχει δύναμη και ό,τι είναι ισχυρό να μπορεί να είναι δίκαιο”, ποιον λέτε ότι εννοεί; Τον Μπλεζ Πασκάλ ή τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ; Ελπίζω όχι τον Ονορέ Πασκάλ.

Και τέλος, προχτές ο κ. Πάγκαλος, σε μια σπάνια στιγμή που είχε σταματήσει να βρίζει τον Σύριζα, δήλωσε ότι «διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του» κι έτσι σκέφτεται το τέλος της πολιτικής του διαδρομής. Επειδή όμως είναι γεννημένος το 1938 διανύει, φευ, την όγδοη δεκαετία. Βέβαια, το λάθος αυτό το κάνουν πολλοί, και εκτός αυτού δεν αποκλείεται να είναι του δημοσιογράφου και όχι του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Μπορεί ακόμη να το έκανε και κανένας Αλβανός, πληρωμένος από τον Σύριζα!

Κι ένα εντελώς τελευταίο, σαν υστερόγραφο. Διαβάζω στα Νέα ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μιχάλη του Μητσού (με τον οποίο ήμασταν και συμφοιτητές πριν από πολλές ολυμπιάδες) για την απεργία των δημοσιογράφων και την εντύπωση που προκάλεσε ή δεν προκάλεσε. Το άρθρο τελειώνει ως εξής: Η κυκλοφορία της Ελ Παΐς, λέει, αυξήθηκε και πάλι, κάτι σαν 4%. Και οι Ισπανοί έχουν µεσογειακό ταµπεραµέντο, και εκείνοι περνούν κρίση, αλλά δεν εγκαταλείπουν τις εφηµερίδες. Παρεµπιπτόντως, όσο και να στύβεις το µυαλό σου, δεν µπορείς να θυµηθείς πότε η καλή εφηµερίδα απήργησε για τελευταία φορά.

Για το αν οι Ισπανοί εγκαταλείπουν ή όχι τις εφημερίδες, θα περίμενα λίγο περισσότερα στοιχεία, για το σύνολο των εφημερίδων και με περισσότερες από δύο τιμές, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Με ενοχλεί η τελευταία φράση του Μητσού, που υπονοεί, τόσο μα τόσο αδιόρατα, ότι η καλή εφημερίδα είναι καλή επειδή οι συντάκτες της δεν σκέφτονται να απεργήσουν -κι έτσι που το λέει, η τελευταία απεργία της θα περίμενε κανείς να χάνεται στα βάθη των αιώνων, ή έστω να έγινε λίγο μετά τη μεταπολίτευσή τους, περί το 1980 -ή ίσως και πριν από τον Φράνκο, το 1935 έστω.

Αλλά στην εποχή μας, φίλε Μιχάλη, όποιος ειλικρινά θέλει να μάθει πότε έγινε κάτι δεν στύβει το μυαλό του, άσε που θα ήταν και παράλογη απαίτηση εσύ, δημοσιογράφος Αθηνών, να θυμάσαι τόσο καλά τα εργασιακά των Μαδριλένων συναδέλφων σου. Την εποχή μας γκουγκλίζουμε, και γκουγκλίζοντας μαθαίνουμε ότι η τελευταία απεργία στην Ελ Παΐς δεν έγινε το 1492, αλλά πριν από δυόμιση χρόνια, 26 και 27 Δεκεμβρίου 2008. Το αστείο όμως είναι ότι απεργία είχε κηρυχθεί στην Ελ Παΐς και για… χτες, 15 Απριλίου 2011! Τελικά όμως, όπως βλέπω, η εφημερίδα κυκλοφόρησε, μάλλον επειδή η διεύθυνση της εφημερίδας προτίμησε τον διάλογο με τους εργαζομένους. Ίσως είναι πιο έξυπνοι οι Ισπανοί (ιδιοκτήτες).

Advertisement