Η λέξη που λείπει από ένα ανεπίκαιρο σονέτο
Posted by sarant στο 24 Ιουλίου, 2011
Κυριακάτικα δεν θα σχολιάσω την επικαιρότητα, αλλά ένα ποίημα που γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια, σχεδόν αιώνα από σήμερα.
Είναι ένα ποίημα του κεφαλονίτη αναρχικού σατιρικού ποιητή Μικέλη Άβλιχου (1844-1917), που το έγραψε την άνοιξη του 1915, ενώ δηλαδή είχε ξεσπάσει ο μεγάλος πόλεμος που σήμερα ονομάζεται πρώτος παγκόσμιος, κι ενώ τα σχέδια της Αντάντ για επίθεση στα Δαρδανέλια έβαζαν σε δεινή δοκιμασία την ελληνική ουδετερότητα.
Το ποίημα είναι το εξής (δεξιά το έχω σε σημερινή ορθογραφία, αριστερά βλέπετε πώς πρωτοδημοσιεύτηκε):
(Το σονέτο ετούτο αν ήθελε έχω το σχετικό και την ελευθερία, θα το αφιέρωνα εις την Α. Υ. Τ. Χ. Υ. Α. Τ. Κ. Π. Γ.)
Δεν έσωνε η Ελλάδα μας μονή
…………… την Πόλη για να πάρει,
κι αφού την καταφέραμε διπλή
την κράζουν στα Μπουγάζια για φανάρι.
Απάνου κάτου και για ψαρτική
το ιστορικό να ψάλει το τροπάρι,
«τη Υπερμάχω» κι έτσι λάου-λάου εκεί
με την Αντάντ η Αρκούδα να μπουκάρει.
Κατακαημένη Πόλη, τ’ είναι τούτα;
(οπού για σε το Γένος αιώνες τρέμει),
Για ενός Ψευτομεσσία τη μεσιτεία,
και για μπαξίσι λίγη Μικρασία,
βγαίνοντας αφ’ του Τούρκου το Χαρέμι
να γένεις του Χαχόλου Μαντενούτα;
Σχολιάζει έμμετρα από κάτω ο Μολφέτας, ο εκδότης του Ζιζανίου:
Σέβομαι, Μικελάκη μου, τσου στίχους που μου στέρνεις
γιατί τιμή στο φύλλο μου την τέχνη σου μού φέρνεις.
Αλλ’ ενταυτώ και μου χαλάς όλη μου την ουσία,
κοτζάμου Βενιζέλαρο να λες ψευτομεσσία!
Πριν προχωρήσουμε, θα το προσέξατε, από τον δεύτερο στίχο φαίνεται να λείπει κάτι, μια λέξη ή ίσως περισσότερες, τέσσερις συλλαβές θαρρώ. Ο Μολφέτας δεν σχολιάζει τη λέξη που (φαίνεται να) λείπει. Λίγο αργότερα, στις 2 Απριλίου, το ποίημα αναδημοσιεύτηκε στην (αντιβενιζελική) εφημερίδα «Αθήναι», του Πωπ, με υποσημείωση που επαινεί το Ζιζάνιο, που αν και βενιζελικής κατεύθυνσης δέχτηκε να δημοσιέψει αντιβενιζελικούς στίχους, και αργότερα αναδημοσιεύτηκε και σε άλλα έντυπα, ανάμεσα στ’ άλλα στον Νουμά το 1920 (ενώ ο Άβλιχος είχε πεθάνει) και το 1976 στα Άπαντά του από τον Ρουχωτά. Ούτε ο Χ. Αντωνάτος, στο αφιέρωμα του Νουμά, ούτε ο Ρουχωτάς στα Άπαντα σχολιάζουν τον κουτσό (ή δεν είναι κουτσός; ) δεύτερο στίχο.
Κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Άβλιχος είχε αφήσει κενόν τον στίχο ή αν είχε γράψει κάτι που δεν διαβαζόταν (κοίταξα και τα επόμενα φύλλα του Ζιζανίου, αλλά δεν υπάρχει επιστολή για διόρθωση). Πάντως μου φαίνεται περίεργο που κανείς από τους επόμενους αναδημοσιευτές δεν σχολίασε ότι κάτι λείπει.
Αινιγματική είναι και η αφιέρωση «εις την Α. Υ. Τ. Χ. Υ. Α. Τ. Κ. Π. Γ.» Προφανώς «την αυτού υψηλότητα τον….» αλλά μετά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ιδέες κανείς;
Το σονέτο έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον. Καταρχάς, τόσο ο Άβλιχος όσο και ο Μολφέτας που απαντάει, χρησιμοποιούν τη μητρική τους διάλεκτο κι έτσι γράφουν «ψαρτική» και «στέρνεις» αντί ψαλτική και στέλνεις. Τα Μπουγάζια είναι τα Δαρδανέλια όπου η Αντάντ ήθελε την ελληνική συμμετοχή, η Αρκούδα και ο Χαχόλος είναι φυσικά οι Ρώσοι, ενώ «μαντενούτα» είναι η ερωμένη, και μάλιστα η σπιτωμένη. Δεν πολυακούγεται η λέξη σήμερα, πάντως στην υπόλοιπη Ελλάδα τη λέμε θαρρώ «μαντινούτα» -στα Εφτάνησα μένουν πιο κοντά στο ιταλικό, mantenuta, «αυτή που τη συντηρούν» κατά λέξη.
Ο Άβλιχος, αντιρώσος, φοβόταν ότι αν πετύχαινε η ανταντική επίθεση στα Δαρδανέλια η Πόλη θα γινόταν ρωσική -πράγματι, η ρωσική πολιτική αυτή ήταν και το είχε αφήσει να φανεί καθαρά, γι΄αυτό άλλωστε και οι Ρώσοι δεν πολυήθελαν την πλήρη εμπλοκή της Ελλάδας στο μέτωπο αυτό.
Κανείς δεν ξέρει ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν η Ελλάδα έμπαινε τότε στον πόλεμο, το 1915 δηλαδή -το σχεδόν βέβαιο είναι ότι θα πληρώναμε βαρύτατο φόρο αίματος, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Κάθε άλλη πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.
Στην ιστορία αρέσει η ειρωνεία. Όταν δημοσιεύτηκε στον Νουμά το αφιέρωμα του Χ. Αντωνάτου στον Άβλιχο, ήταν Μάιος του 1920. Μέσα στην ευφορία των ημερών (λίγο πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη των Σεβρών), ο Αντωνάτος σε υποσημείωση σχολιάζει: Κρίμα να μη ζούσε σήμερα ο Άβλιχος, να ιδεί πόσο άδικο είχε. Δυο χρόνια αργότερα δεν ήταν φανερό ποιος είχε άδικο και ποιος δίκιο.
νέο kid στο block said
Για την αφιέρωση Α.Υ.Τ.Χ….Κ.Π.Γ ποια είναι η γνώμη σου Νίκο; Σε ποιούς η σε τι αναφέρεται νομίζεις;
sarant said
Καλά που μου το θύμισες!
Προφανώς «την αυτού υψηλότητα τον….» αλλά μετά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ιδέες κανείς;
bernardina said
Τώρα να την πω την κακία μου; Ας την πω.
Μα, συγκρίνεται αυτό το (άνευ χαρακτηρισμού) σονέτο με τα διαμαντάκια που γράφονται εδώ από τους συν-σχολιαστές μου; Πασάλειμμα, προχειροδουλειά στο γόνατο και μια λέξη (ή τέσσερις συλλαβές) μείον κι όμως εκδόθηκε.
Είμαι πολύ αυστηρή; Εσείς φταίτε, -πρώτος και καλύτερος εσύ, Νίκο- που έχετε βάλει τόσο ψηλά τον πήχη.
Παύλος said
Αν ο ποιητής μας ήθελε να ξέρουμε για την αφιέρωση θα το έκανε πιο λιανό από μόνος του. Είτε ήθελε μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο ή πρόσωπα να καταλάβουν και κανείς άλλος είτε η αφιέρωση είναι εντελώς κενή περιεχομένου και το έκανε για να σατιρίσει παρόμοιες αφιερώσεις της εποχής.
dzach said
Αν καταλαβαίνω σωστά το νόημα, αυτό που λείπει είναι το «με τσαμπουκά».
Αλήθεια από πότε υπάρχει η λέξη «τσαμπουκάς»;
Stazybο Hοrn said
Προφανώς, δεν είναι εδώ η θέση του, αλλά προκειμένου να το δει κανείς που ενδιαφέρεται, συγχωρήστε με.
Από Δευτέρα, καθημερινά, 8 με 9 το βράδυ, έξω τα σαββατοκύριακα, η Λωξάντρα στην ΕΤ1.
Alfred E. Newman said
Χωρίς να το ψάξω και μόνο από έμπνευση παραθέτω μια (ημιτελή) εκδοχή για το αρκτικόλεξο:
Α(υτού). Υ(ψηλότητα). Τ(ον) . Χ (???). Υ(πατο). Α(ρμοστή). Τ(ης). Κ(ρήτης). Π(ρίγκιπα). Γ(εώργιο).
ppan said
7: μα είναι του 1915
sarant said
Ευχαριστώ για τα σχόλια!
Ο Άβλιχος ήταν βέβαια αντιβενιζελικός, όμως ήταν και αναρχικός, οπότε αφιερώσεις σε γαλαζοαίματους δύσκολα στέκουν -ίσως ο Παύλος (στο 4) να το έχει πιάσει.
Σκύλος της Β.Κ. said
Κι εγώ για Inside Joke το βλέπω.
Μπουκανιέρος said
α) «Χοχόλου» δε λέει, με δύο ο, ή δε βλέπω καλά;
β) Αλήθεια Νίκο λέτε τη μαντενούτα με ι; (νομίζω ότι έχω ακούσει τη λέξη, με ε, και εκτός νησιών)
γ) Η ανησυχία του Άβλιχου για ρωσική Κωνσταντινούπολη δεν ήταν τόσο αστήριχτη: όταν οι μπολσεβίκοι βγάλανε στη φόρα τα έγγραφα της μυστικής διπλωματίας, έγινε γνωστό ότι η Αντάντ είχε όντως τάξει την Πόλη στον τσάρο.
Μπουκανιέρος said
δ) Η αφιέρωση κρύβει, προφανώς, κάποιο σαρκασμό.
ε) Δεν μπορεί να ξέχασε τέσσερις συλλαβές. Ή δε διαβαζόντανε το χειρόγραφο ή έγραφε κάτι που ο εκδότης το θεώρησε, ξερωγώ, προκλητικό ή κάτι τέτοιο.
στ) 3 Γούστα είν’ αυτά…
ppan said
11 γ : Δε νομίζω να το κρύβανε κιόλας. Ο Εντουαρ Ντριω έλεγε σε διαλεξη το 1920 « pendant logntemps en effet nous avons cru et enseigné que la succession de l’empire grec devait revenir à la Russie, qu’à elle était reservée la mission de rétablir la croix grcque sur l’eglise Sainte Sophie…mais voici qu’ile renoncent eux-mêmes du moins pour un temps à la plus sainte tradition de la Russie»
sarant said
11: Ναι, Χοχόλου λέει -αλλά είναι τυπογραφικό λάθος, φαντάζομαι.
Και νομίζω ότι έξω από τα Επτάνησα οι περσότεροι λένε «μαντινούτα», όσοι το λένε τέλος πάντων. Ας πουν όμως και άλλοι.
ppan said
Η διάλεξη στην Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία ύστερα από προσκληση του Βενιζέλου
womaneveryday said
Τι λέω εγώ τώρα… Η αφιέρωση είναι άπαιχτη γιατί δεν γνωρίζω τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της εποχής. Η λέξη που φαίνεται να λείπει ίσως να είναι κάτι που δεν επιτρεπόταν εκείνη την εποχή, παρά το αναρχικό, όπως σημειώνετε, πνεύμα του ποιητή. Μου αρέσει και βρίσκω οτι ταιριάζει το «ξεβράκωτη» με την έννοια τής χωρίς πόρους, συμμάχους και άρα μοναχικής (μονής) Ελλάδας. Λέμε τώρα…(;;;)
gbaloglou said
«την κράζουν στα Μπουγάζια για φανάρι»: λογοπαίγνιο — προφανές ίσως λόγω μη κεφαλαίου «φ» — βασισμένο στην έκφραση «κρατάει φανάρι»; Υπήρχε από τότε;
sarant said
17: Να σου πω, δεν την έχω αποδελτιώσει προπολεμικά, αλλά θα μπορούσε να υπάρχει. Η αντίστοιχη γαλλική έκφραση (tenir la chandelle) είναι του 19ου αιώνα, Ζολά κτλ.
νέο kid στο block said
18. Au Bord de l’Eau? που λένε… 🙂
womaneveryday said
Συμπληρωματικά, η αφιέρωση (πώς το λένε αυτό με τα αρχικά που δημιουργούν λέξη;) μου θυμίζει τα αντίστοιχα των τίτλων στους Μικρούς Εξερευνητές.
Ἀχιλλέας Τζάλλας said
14 Μὲ ι ἔχει τὴ λέξη κι ὁ Πολίτης (ὁ Κοσμᾶς, βεβαίως), στὸ βιβλίο του «Στοῦ Χατζηφράγκου», ὅπου καὶ τὴν πρωτοσυνάντησα (δὲν ἔχω ἀκούσει νὰ τὴν χρησιμοποιῇ κἀνείς).
sarant said
21: Ναι, μάλιστα ένα απόσπασμα το έχουν βάλει και στα Νεοελληνικά αναγνώσματα (ή όπως λέγεται), εκεί που οι γειτόνισσες αναρωτιούνται αν είναι γυναίκα του ή μαντινούτα του η όμορφη κοπέλα.
papoylis said
¨οπου μαντενούτα αν κατάλαβα καλά Νικοκύρη είναι το υποχείριο ;;;
Μπουκανιέρος said
23 Όχι Παπούλη, η «συντηρημένη», αυτή που της πληρώνει κάποιος (ο έτσι) τα έξοδα. Μετοχή του ρήματος mantenere (διατρέφω, συντηρώ, μεταξύ άλλων). Στα ιταλικά υπάρχει και στο αρσενικό, mantenuto, κάποιος που τον ζει η ερωμένη του.
Κορνήλιος said
108. μαντενούδα
109. μαντετούτα
110. μαντινούδα
111. μαντιτούτα
112. μαντονέτα
http://www.slang.gr/lemma/show/poutana_10905
Κορνήλιος said
καὶ λίγο πιὸ κάτω: Οι εκφράσεις αυτές πέρασαν και στη νεοελληνική π.χ. στην «Κερένια Κούκλα» (εφημερ. Πατρίς 1908) του Κ. Χρηστομάνου, η παραμελημένη σύζυγος γρούζει του άντρα της στην αυλή, να πάει στην μαντιτούτα του…
sarant said
Κορνήλιε, κι εγώ το είδα αυτό, αλλά στη δικιά μου Κερένια κούκλα δεν υπάρχει ούτε μαντινούτα ούτε μαντιτούτα.
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/xrhstomanos_kerenia.htm
Και στους Αθλίους των Αθηνών λέει «μαντινούτα».
Κορνήλιος said
δυστυχῶς δὲν ἔχω τὴν Κερένια κούκλα, ἀλλὰ δὲν ἔχω λόγο νὰ σὲ ἀμφισβητήσω! ὅμως μήπως ἀφῃρέθη μετά;μήπως δηλαδὴ ὑπῆρχε ὄντως στὴν δημοσίευσι στὴν ἐφημερίδα;
Alfred E. Newman said
Έτσι σαν ημιάσχετη πληροφορία. Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο της Ελένης Κεκροπούλου «Αγγέλικα η μαντενούτα» αναφερόμενο στη ζωή της Αγγελικής Νίκλη μητέρας του Διονυσίου Σολωμού (Εκδόσεις Ωκεανός).
gbaloglou said
24
Αγγλιστί, «a kept woman».
Μπουκανιέρος said
13 Εκ των υστέρων ομολογία και μάλιστα σε μια στιγμή που η υπόσχεση δεν μπορούσε, εκ των πραγμάτων, να εκπληρωθεί. Οπότε λέει ό,τι θέλει.
(Την είχαν τάξει, αλλά το αν θα την έδιναν ήταν άλλη υπόθεση, που θα κρινόταν σε συσχετισμούς δυνάμεων, διπλωματικά παζάρια κλπ.)
16 Ναι, μ’ αυτή την έννοια και το 12ε – αλλά δε μπορούμε, φυσικά, να μαντέψουμε τη λέξη.
Νίκο, οι μεταγενέστεροι εκδότες διατηρούν τα αποσιωπητικά ή απλώς κουτσουρεύουν το στίχο;
sarant said
31: Όλοι έχουν τα αποσιωπητικά, όσους έχω δει δηλαδή (Αθήναι, Νουμά και Ρουχωτά).
gbaloglou said
Μία τολμηρή, λογοπαιγνιακή πρόταση για την λέξη που αποσιωπήθηκε: «αξύριστη» 🙂
νέο kid στο block said
Εγώ έχω βρει τις τέσσερεις συλλαβές που λείπουν, αλλά δεν τις αποκαλύπτω γιατί θα μας κόψει το Εσουρού…:-)
Αυτοί οι επτανήσιοι βρε παιδί μου τς,τς,τς …. Αθυρόστομοι, αναρχικοί , με μαντενούτες μάνες μέχρι και άκουσον-άκουσον σκακιστές! (ο Μαβίλης). Εντάξει πιο κάτω από το τελευταίο(το σκακιστής δηλαδή) δεν πάει, τι να λέμε τώρα…
Δημήτρης Μ. said
11, 14. Πολύ πιθανόν να μην είναι τυπογραφικό λάθος. Η λέξη στα ρώσικα γράφεται хохол και προφέρεται χαχόλ, επειδή στα ρώσικα το άτονο ο προφέρεται α.
Η αφιέρωση μπορεί και να είναι σε γυναίκα π.χ. την Αυτής Υψηλότητα την χαριτόβρυτο κλπ.
Μπουκανιέρος said
29 Αλφρέδε, θυμήθηκα ξαφνικά ότι τη λέξη μαντενούτα την είχε χρησιμοποιήσει ο φίλος σου ο Βασ. Καζ. στη μετάφραση του βιβλίου του Babelon για τον Κορτές.
Μιλώντας για τη Δόνια Μαρίνα, φυσικά.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
37: … στα σκέλια της;
( 4 συλλαβές και αρκετά τολμηρός στίχος, αν και αμφίσημος, ώστε να διαγραφεί λόγω του υποννούμενου. Μια άποψη).
sarant said
Ναι, ή «στους κόλπους της», πολύ καλή ιδέα, καλημέρα!
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Και το «στους κόλπους της» ωραίο! Καλημέρα Νικοκύρη!
Δύτης των νιπτήρων said
Νομίζω η Σοφία πέτυχε διάνα.
LandS said
Πιστεύω ότι το μονή πάει στην συμμετοχή στον α΄ και το διπλή στον β΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Όχι στην Πόλη.
Αφού δεν τα κατάφερε, η Ελλάδα, να πάρει την Πόλη με τον πόλεμο ενάντια στους Τούρκους, την εξώθησαν στον πόλεμο με τους Βούλγαρους, και τώρα την θέλουν να τους κρατάει φανάρι στα Δαρδανέλια, και με μπαξίσι λίγη Μικρά Ασία (επιχείρημα των Βενιζελικών υπέρ της εξόδου στο πλευρό της Αντάντ) θα κλπ. για την Τσαρική (τότε) Ρωσία.
Έτσι, το μυαλό μου πάει σε μια αναξιοπρεπή πράξη για την οποία δεν μπορώ να βρω όνομα, ούτε τετρασύλλαβο, ούτε κάτι άλλο.
sarant said
LandS, νομίζω ότι το μονή-διπλή είναι σχόλιο για τη θριαμβολογία του Βενιζέλου ότι διπλασίασε την Ελλάδα. Δηλαδή, αφού δεν μπόρεσε να πάρει την Πόλη πριν από το 1912 όταν ήταν μικρή (μονή), τώρα που διπλασιάστηκε κτλ.
papoylis said
Μπουκαδόρος
ευχαριστώ πολύ για την επεξήγηση.
Στην αγαπητή Σοφία Κολοτούρου χαιρετίσματα από ένα παλιό γνωστό 🙂
papoylis said
Και για να λέμε του στραβού το ( ιστορικό ) δίκαιο δε νομίζω ο σιορ Μικέλης να έπεσε και πολύ έξω 🙂
Δύτης των νιπτήρων said
Για να λέμε όμως και του πειρατή το δίκιο, άλλο Μπουκανιέρος και άλλο Μπουκαδόρος 🙂 🙂
Ηλεφούφουτος said
Η σκέψη που μου ήρθε αυτόματα όταν είδα το κενό μετά το «μονή» ήταν «καπέλο της» !
Συμφωνώ με το Δημήτρη Μ. για το χοχόλο. Για κάποιο λόγο πέρασαν στα Ελληνικά και οι δύο εκδοχές και τελικά έμεινε αυτή με το α.
Σημειωτέον ότι «χαχόλ» σημαίνει μειωτικά τον Ουκρανό στα Ρωσικά, στη δε Ουκρανία υπάρχουν πολλά ιδιώματα που το άτονο ο προφέρεται ο (και όχι α). Λέω μήπως αυτό εξηγεί το «χοχόλος» του Άβλιχου, αντί για μια εξήγηση που βασίζεται στη μεταγραφή.
Αναρχικός ξε-αναρχικός, πάνω απ όλα φραγκο-κεντρικός φαίνεται ο Άβλιχος, ε; Σαν το Μαρξ στα νιάτα του; Αμάν-μην-κατέβει-η-αρκούδα-και-μας-στερήσει-τα-φώτα-της-Δύσης ένα πράμα; Πρόδρομος της ΟΑΚΚΕ και ορισμένων της ΔΗΜΑΡ;
Όσο για το «δικαιωμένος», τι καλύτερο θα μπορούσε να είχε τύχει στους Ρωμιούς της Κων/πολης αν π.χ. δεν είχαν εμποδίσει οι Άγγλοι τους Ρώσους να την πάρουν με τον πόλεμο της Κριμαίας;
Μπουκανιέρος said
Φτου σου ρεζηλεφού! 🙂
(και το λέω κυρίως για την προβοκατόρικη αναφορά στο ΟΑΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ)
Ξέρεις, το τσαρικό καθεστώς μπορούσε να στερήσει κι άλλα πράγματα, πέρα από τα «φώτα της Δύσης».
Ιδέα μου είναι ότι ο αντιιμπεριαλιστικός πατριωτισμός ή πατριωτικός αντιιμπεριαλισμός ορισμένων είναι λιγάκι μονόμπαντος;
Δημήτρης Μ. said
46 Σωστά. Στα ουκρανικά η προφορά του άτονου ο σαν α δεν ισχύει. Πάντως το χοχόλος, αν δεν είναι τυπογραφικό λάθος, μάλλον έχει να κάνει με τη γραφή της λέξης.
Ηλεφούφουτος said
47 «Ιδέα μου είναι ότι ο αντιιμπεριαλιστικός πατριωτισμός ή πατριωτικός αντιιμπεριαλισμός ορισμένων είναι λιγάκι μονόμπαντος;»
Και αφού ξεκίνησα τις προβοκάτσιες, ιδέα μου είναι ή τέτοιες ανησυχίες είναι η μόνιμη καραμέλα των εν λόγω ΔΗΜΑΡικών και άλλων ενετοκρατούμενων;
Από κει και πέρα, χωρίς προβοκάτσιες παρατηρώ ότι ο Κροπότκιν είχε ταχθεί υπέρ του πολέμου «για να ηττηθεί ο γερμανικός μιλιταρισμός» και άλλα τέτοια, ο Άβλιχος πάλι ανησυχεί μην περάσει η Πόλη σε ρωσικό έλεγχο. Το κοινό που βλέπω είναι ότι καθένας κουβαλάει μέσα του διάφορα, καθόλου σοφά, γαλλικής εμπνεύσεως αντιγερμανισμό ο ένας, δυτικής (για να μην πω νιτσεϊκής) εμπνεύσεως ιστορίες για αρκούδες ο άλλος, και τα παντρεύουν ζόρι ζορινά με την αναρχική τους ιδεολογία.
sarant said
Όμως ο Άβλιχος ήταν κατά του πολέμου, και σ’ αυτό ήταν συνεπής με τη στάση του.
Τη μέρα που κηρύχτηκε ο Βαλκανικός πόλεμος έγινε δοξολογία στο Ληξούρι και ο Άβλιχος έγραψε:
Φωτοπεριχυμένη η εκκλησιά,
μέσα με φόβο του θεού γυρεύουνε.
– Νίκας κατά βαρβάρων να μας δώσει.
Κι απ’ όξου κάτι βρώμικα σκυλιά
Σκουρδουμπελοκοπώντας σκαρδακεύουνε
χωρίς Πατρίδα και Θεό και Γνώση!
-Πέστε μου τώρα άνθρωποι λογικοί,
μέσα ή απ’ όξου είναι η λογική;
-Και ενώ από μέσα αντηχάει το Αμήν
των σκύλων είναι το Ειρήνη Υμίν;
Κι από την αναρχία έχετε τρόμο,
Μη μοιάσουμε τα ζώα χωρίς το νόμο;
Κορνήλιος said
καὶ γιατί νὰ μὴ τὰ λέῃ αὐτὰ ὁ Ἄβλιχος; σάματις εἶχαν τουρκοκρατία στὸ Ληξούριον;
Ηλεφούφουτος said
51, όχι είχαν όμως τσαρισμό και τρέλα.
50, ασφαλώς, δεν είναι εκεί το παράδοξο. Βέβαια, δεν χρειάζεται να είναι κανείς αναρχικός για να νογάει ορισμένα πράματα αλλά σίγουρα δεν τα λένε όλοι φωναχτά.
Άλλο ήταν το ας πούμε παράδοξο που μου χτύπησε.
Βέβαια η ιστορία ιδεών και κινημάτων είναι γεμάτη από τέτοια.
Πόντος και Αριστερά said
H αντιμικρασιατική ενότητα που αποτυπώθηκε 5 χρόνια μετά στο εκπληκτικό σύνθημα «σφυρί δρεπάνι / ελιά στεφάνι», ήταν -όπως φαίνεται, βαθύτατα ριζωμένη στους πολύχρωμους ιθαγενείς της «μικράς πλην εντίμου»…
Μ-π
gbaloglou said
29
Το είδα σήμερα το βιβλίο και όντως φαίνεται ενδιαφέρον, έχει κανείς κάποιο σχόλιο;
[Για την συγγραφέα διαβάζω κάπου στο διαδίκτυο ότι «Επί δεκαοκτώ χρόνια υπήρξε μεταφράστρια λογοτεχνίας, έχουσα με τα φράσει από αγγλικά, γαλλλικά, ισπανικά, πορτοογαλικά και ιταλικά πάνω από διακόσια βιβλία» — το αρχικό «έχουσα μεταφράσει» έγινε «έχουσα με τα φράσει»!]
sarant said
54: Δεν το έχω… δι α βάσει!
Rolandos said
Όμως, μετά από είκοσι και πλέον χρόνια ήταν φανερό ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο. Ο Χαρίλαος Αντωνάτος ζούσε (πέθανε το 1948) για να το δει…ειρωνία: το 1920 επέχαιρε (τι βιαστικός!) με τον Μικελάκη να έχει πεθάνει τρία χρόνια πριν…μα κι αν ακόμη ζούσε ως τέτοιος Μεγάλος που ήταν θα ‘χε ανάγκη να του δώσει κάποιος δίκιο;;;;;;;;
Σ.Τ. said
Μοναδικός Μικέλης Άβλιχος. Ο στίχος δεν είναι ελλιπής. Άλλωστε, ο ρυθμός διατηρείται. Τα αποσιωπητικά είναι κυριολεκτικά και έρχονται να αποσιωπήσουν εκείνο που τελικά ο ποιητής καλύπτει με κάτι άλλο. Πώς λέμε είσαι μα… μαγικός! Ο ποιητής είναι πολύ πιθανόν να έχει αποσιωπήσει ένα «απρεπή» χαρακτηρισμό. Κεφαλονίτης γαρ. Σκεφτείτε τι λέμε σε κάποιον ότι θα πάρει όταν θέλουμε να του πούμε ότι θα πάρει κάτι κενό περιεχομένου… κάτι που θα υποβαθμίζει την «Πόλη». Αναρχικός γαρ.
sarant said
Ευχαριστώ που αναστήσατε το νημα ύστερα από χρόνια 🙂