Η Μυτιλήν’ μας είνι ένα τρανό χουριό
Posted by sarant στο 13 Δεκεμβρίου, 2011
Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα, 13.12.2011, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης, και έχει θέμα του τη Μυτιλήνη. Στο τέλος του άρθρου έχω βάλει βιντεάκι με μιαν εκτέλεση του τραγουδιού από τη Σοφία Βέμπο. Ο Στρατής Παπανικόλας ήταν δημοσιογράφος, φίλος του παππού μου, εκδότης, ανάμεσα στ’ άλλα, της σατιρικής εφημερίδας Τρίβολος.
Στον στίχο αυτόν, από το πασίγνωστο σατιρικό τραγούδι του Στρατή Παπανικόλα, που τραγούδησε ο Κάργας στη «Λεσβιακή Επιθεώρηση» το 1938, αντί «Μυτιλήνη» πρέπει να διαβάζουμε Λέσβος και αντι «τρανό χωριό» να διαβάζουμε σπουδαίο νησί. Πραγματικά, η ονομασία Μυτιλήνη υποκατέστησε την ονομασία Λέσβος κατά τον Μεσαίωνα, πριν οι Τούρκοι πάρουν το νησί και γιαυτό στη γλώσσα τους λέγοντας Midilli εννοούνε όλη τη Λέσβο. Ίχνη από την ονομασία Λέσβος διασώθηκαν στα τοπωνύμια Λισβόρι (=Λέσβου όριον) και Λεσβάδος.
Ανεξαρτήτως του ονόματός της, η Μυτιλήνη/Λέσβος είναι σπουδαίο νησί από κάθε πλευρά. Εκτός του ότι είναι, μετά την Κρήτη και την Εύβοια, το τρίτο σε μέγεθος ελληνικό νησί, είναι από την αρχαιότητα ακόμα φημισμένο για την πλούσια χλωρίδα της και την πλούσια σε ποσότητα και ποικιλία γεωργική παραγωγή της. Πλούσιο είναι επίσης το υπέδαφός της. Αν αξιοποιηθεί το γεωθερμικό δυναμικό της θα λυθεί το ενεργειακό πρόβλημα του νησιού.
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε η εξαιρετικά πετυχημένη εκδήλωση που έκαναν οι εκδόσεις «Αιολίδα» στις 8 Δεκεμβρίου στο μέγαρο της Παλιάς Βουλής, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου «η Λέσβος το 1912». Ήταν πολύ επιτυχημένη εκδήλωση, τόσο από πλευράς συμμετοχής, όσο και από πλευράς περιεχομένου. Αξίζει κάθε έπαινος στους οργανωτές της εκδήλωσης, τον Μανόλη Μανώλα και τη Μαρία Σελάχα.
Εκείνο που σου κάνει εντύπωση, ανοίγοντας απλώς το βιβλίο, είναι, πως το πρώτο μέλημα της πρώτης ελληνικής διοίκησης του απελευθερωμένου νησιού, ήταν η πλήρης καταγραφή όλων των στοιχείων που το αφορούσαν. Από τον πληθυσμό, κατά εθνικότητα και κατά φύλο, ως τα οικονομικά δεδομένα. Μελαγχολεί κανείς όταν συλλογιστεί πόσο ευσυνείδητα λειτουργούσε τότε η κρατική μηχανή, όταν μάλιστα τη συγκρίνει με το σημερινό μπάχαλο, όταν κανένας υπουργός δεν είναι σε θέση να μας πει τον ακριβή αριθμό των προσώπων που μισθοδοτούνται από το δημόσιο ή να μας πληροφορήσει, γιατί εκκρεμούν πέντε χρόνια τώρα, οι ενέργειες για να γίνουν γνωστά τα ποσά που έχουν κατατεθεί σε ελβετικές τράπεζες και. τα πρόσωπα στα οποία ανήκουν.
Ένα άλλο στοιχείο, που προκύπτει από τη μελέτη του βιβλίου είναι πως η Μυτιλήνη/Λέσβος είχε περάσει σε ελληνικά χέρια πολλές δεκαετίες πριν ο απελευθερωτικός στόλος φτάσει στο νησί.
Τη Μυτιλήνη, οι Τούρκοι την πήρανε με πόλεμο το 1462, δηλαδή εννιά χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης. Όπως κάνανε σε κάθε δοριάλωτο τόπο που πατούσανε, εκτός από τις εκτεταμένες σφαγές, μεταφέρανε χιλιάδες Μυτιληνιούς στην ερημωμένη από κατοίκους Κωνσταντινούπολη και εποικίσανε το νησί με Τούρκους, που φέρανε από τη γειτονική Μικρασία και στους οποίους δώσανε τα γονιμότερα εδάφη στην ύπαιθρο και τις καλύτερες γειτονιές στη Χώρα.
Τους πρώτους δύο αιώνες της τουρκοκρατίας, οι ραγιάδες υποφέρανε τα πάνδεινα, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Με τη δουλειά τους, με την επινοητικότητα και την καρτερικότητά τους, στους επόμενους δύο αιώνες είχαν κυριαρχήσει απόλυτα στον οικονομικό και πνευματικό τομέα. Ακόμα και θεομηνίες, όπως το «μεγάλο κάι» δηλαδή ο τρομερός παγετός, που τον Ιανουάριο του 1857 έκαψε όλα τα ελαιόδεντρα του νησιού, έγιναν αφετηρίες για προκοπή. Άλλοι στράφηκαν στη ναυτιλία και το εμπόριο και σύντομα ευημέρησαν, ενώ άλλοι μετανάστευσαν στη γειτονική Μικρασιατική ακτή, όπου δούλεψαν σκληρά και σε λίγα χρόνια γύρισαν στο νησί με πολλά λεφτά.
Στα σχολειά δεν διδάχθηκε ποτέ αυτή η αθόρυβη εποποιία. Ίσως γιατί δεν είχε τίποτα το ηρωικό (μάχες και τα παρόμοια) εκτός από τον άφατο ηρωισμό της αδιάκοπης δουλειάς και της εγκαρτέρησης. Θυμάμαι τον παππού μου, τον μπαρμπα-Γιώργη, θιος σχωρέστον, τον Μυρογιάννη, που μου είπε μια φορά μια κουβέντα του δικού του παππού:
«Κάθε κασμαδιά που ρίχνω στο χώμα, είναι μια κλωτσιά στον πισινό του Τούρκου».
Το αποτέλεσμα είναι πως στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, τα καλύτερα χτήματα, όλα τα ελαιοτριβεία, όλο το εμπόριο και η ναυτιλία ήταν σε ελληνικά χέρια. Οι κατακτητές έγιναν υποταχτικοί των καταχτημένων. Αλλά η κατάσταση είχε αλλάξει από πιο μπροστά. Αρχές του 19ου αιώνα οι ραγιάδες είχαν χτίσει, σαν κάστρα, στα σύνορα της τουρκικής με την ελληνική συνοικία, τρεις εκκλησίες, τη μια πολύ κοντά στην άλλη: τους Αγίους Αποστόλους, τον Άη Γιώργη και τους Αγίους Θεοδώρους και οι παπάδες είχαν κανονίσει τις Κυριακές να λειτουργούν όχι ταυτόχρονα αλλά με διαφορά μιας ώρας μεταξύ τους και έτσι το ίδιο εκκλησίασμα πήγαινε από τη μια εκκλησιά στην άλλη, ενώ οι Τούρκοι εντυπωσιάζονταν, βλέποντας κατάμεστες τις εκκλησιές.
Το 1805, αν δεν κάνω λάθος, χτίστηκε στην Κουμιδιά η μεγαλοπρεπής μητρόπολη και το καμπαναριό της δεν το χτίσανε δίπλα στο ναό αλλά μπροστά από αυτόν, ώστε να είναι ορατό από την τουρκική συνοικία και το κάνανε δυο μέτρα πιο ψηλό από τον μιναρέ του Γενή-τζαμιού! Λύσσαξαν οι Τούρκοι από αυτή την πρόκληση και πήγανε στον Βαλή, απαιτώντας να το χαμηλώσει. Αυτός όμως, που είχε ήδη τσεπώσει το πλούσιο μπαχτσίς, δεν έκανε τίποτα.
Τέλος, στα 1875 νομίζω, χτίσανε τον Άγιο Θεράποντα, που με το μέγεθός του δεσπόζει στην πόλη. Έμπαινε ο ξένος με το πλοίο στο λιμάνι μιας τουρκικής πόλης και το πρώτο πράμα που αντίκριζε ήταν μια μεγαλοπρεπής χριστιανική εκκλησία.
Τελευταίον, αλλά όχι έσχατον άφησα τον πολιτισμό. Στον τομέα αυτό οι Μυτιληνιοί πραγματικά διακρίθηκαν. Δεν είναι μόνο οι σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι, όπως ο Βενιαμίν Λέσβιος, ο Σταυράκης Αναγνώστης, ο Δημήτριος Βερναρδάκης και οι αδερφοί του και πλήθος άλλοι, είναι τα πολλά σχολεία που λειτουργούσαν από τα μέσα του 18ου αιώνα και μάλιστα από τις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν και παρθεναγωγεία, δηλαδή σχολεία για κορίτσια. Σύντομα πολλά από τα σχολεία αυτά στεγάστηκαν σε ευρύχωρα και μεγαλοπρεπή, για τα μέτρα της εποχής κτίρια, με χρήματα πλουσίων χορηγών.
Το τραγούδι του τίτλου, σε ερμηνεία της Σοφίας Βέμπο (υπάρχουν πολλές εκτελέσεις και οι στίχοι διαφέρουν σε αρκετά σημεία):
(Αν κανείς έχει άλλην εκτέλεση, ας δώσει λινκ)
Ein Steppenwolf said
Ακόμα και θεομηνίες, όπως το «μεγάλο κάι» δηλαδή ο τρομερός παγετός, που τον Ιανουάριο του 1857 έκαψε όλα τα ελαιόδεντρα του νησιού, έγιναν αφετηρίες για προκοπή. Άλλοι στράφηκαν στη ναυτιλία και το εμπόριο και σύντομα ευημέρησαν, ενώ άλλοι μετανάστευσαν στη γειτονική Μικρασιατική ακτή, όπου δούλεψαν σκληρά και σε λίγα χρόνια γύρισαν στο νησί με πολλά λεφτά.
Μακάρι ν’ αναστηθεί αυτό το δαιμόνιο και να πάψουν όλοι να ψάχνουν το βόλεμα στο Δημόσιο!
είναι τα πολλά σχολεία που λειτουργούσαν από τα μέσα του 18ου αιώνα και μάλιστα από τις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχαν και παρθεναγωγεία, δηλαδή σχολεία για κορίτσια. Σύντομα πολλά από τα σχολεία αυτά στεγάστηκαν σε ευρύχωρα και μεγαλοπρεπή, για τα μέτρα της εποχή κτίρια, με χρήματα πλουσίων χορηγών.
Δηλαδή με την επικατάρατη ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το τραγούδι του τίτλου,
Κάτι πήγε στραβά με την ενσωμάτωση.
Τίτος Χριστοδούλου said
Ήδιος ο Λέσβιος (ο Αριστοτέλης, αφήνοντας το Λύκειο στον Μυτιληνιό Θεόφραστο).
sarant said
Ευχαριστώ για τα πρώτα σχόλια!
1: Το γιουτουμπάκι ήταν ματιασμένο και δεν έβγαινε, τώρα το ξεμάτιασα 😉
tamistas said
Οι 10 μέρες που περάσαμε οικογενειακώς πριν από 10 και βάλε χρόνια στη Μυτιλήνη, θα μας μείνουν αξέχαστες. Κουβαλούσα τότε μαζί μου ένα διπλό σιντί, το Λέσβος Αιολίς, μια εξαιρετική δουλειά του Ν. Διονυσόπουλου, με ένθετο βιβλιαράκι, που το είχα για σάουντρακ της εκδρομής.
Έχουν και σπουδαία μουσική παράδοση οι Μυτιληνιοί.
Immortalité said
Σαν μάθημα γεωγραφίας! 🙂
Δοριάλωτος; δόρυ και άλωση;
LandS said
Βρε Λύκε, καμιά φορά πετάς μερικές που μας στέλνουν κατευθείαν στον οφθαλμίατρο!
Και καλά εκείνη για την Ιρλανδία και την αυτορύθμιση της αγοράς. Χρειάζεται κάποια έκταση και αρκετοί ορισμοί, έννοιες κλπ. για να εξηγηθεί γιατί τα κοκαλάκια του Χάγιεκ έγιναν σκόνη από το πολύ τρίξιμο. Αυτό όμως με τις δωρεές και χορηγίες για κοινωφελείς σκοπούς, όπως σχολεία κλπ. δεν λέγεται «ιδιωτική πρωτοβουλία». Ιδιωτική πρωτοβουλία είναι να ανοίξω ιδιωτική σχολή και μάλιστα αφού έχω πριν σταθμίσει την σχετική ωφέλεια της επένδυσης ως προς κάποιες άλλες, και ταυτόχρονα το σχολείο να είναι μαγαζί μου. Οι τόσοι και τόσοι που έστελναν χρήματα για το σχολείο του χωριού τους, έδειχναν πνεύμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης ακόμα και όταν δεν το έκαναν αφιλοκερδώς.
Δύτης των νιπτήρων said
Tamistas, είναι το ίδιο σιντί που έχει τα μυτιληνιώτικα χάλκινα;
Τίτος Χριστοδούλου said
Ουζάκι και χταποδάκι στην Καλλονή, θαυμασμός στο χωρίον – θυμήστε μου ποιό – κοντά στο δάσος, του Θεόφιλου, κι η πιο κρύα ποτέ θάλασσα, αν θυμούμαι καλά (πάγωσε κι η μνήμη) στο Σίγρι. Ω, ναι, ήταν ευτυχισμένες οι μέρες εκείνες της φοιτητικής εκδρομής στην Λέσβο, είμεθα βέβαια, τότε, μωρέλλια ακόμη.
Ein Steppenwolf said
Αυτό όμως με τις δωρεές και χορηγίες για κοινωφελείς σκοπούς, όπως σχολεία κλπ. δεν λέγεται “ιδιωτική πρωτοβουλία”.
Αυτό που κάνει ο χορηγός για να βρει τα λεφτά να χτίσει το σχολείο (δηλαδή τα νεγκότσια) είναι σίγουρα «ιδιωτική πρωτοβουλία». Επίσης «ιδιωτική πρωτοβουλία» θα ονόμαζα και την ίδια τη χορηγία, υπό την έννοια ότι αντί να περιμένουν οι κάτοικοι «να ευαισθητοποιηθεί κτλ. το κράτος» (δηλαδή ο σουλτάνος) και να τους χτίσει σχολεία, τα έχτιζαν μόνοι τους.
2: AVLI GELLI NOCTES ATTICAE: LIBER XIII: VIII. Tum Aristoteles Rhodium petit, degustat: «firmum» inquit «hercle vinum et iucundum». Petit mox Lesbium. IX. Quo item degustato: «utrumque» inquit «oppido bonum, sed hedion ho Lesbios.
(Μετάφραση).
5: Ναι, αυτό λένε τα λεξικά. Πώς εξηγείται η διπλή ορθογραφία με ιώτα και ύψιλον; Ο «δορυφόρος» μόνο με ύψιλον γράφεται και ο Ελύτης με ύψιλον έγραψε τις «δορύαιχμες λέξεις». Στο LSJ βρίσκονται πολλά σύνθετα με πρώτο συνθετικό δορι- και ακόμα περισσότερα με δορυ-.
Παναγιώτης said
Ο εγγλέζικος πλοηγός (βιβλίο με ναυτιλιακές πληροφορίες) του Norrie του 1831 μπορούμε να τον δούμε εδώ http://www.archive.org/stream/newpilotingdire00norigoog#page/n276/mode/2up γράφει ότι το 1816 η Μυτιλήνη είχε 25.000 Έλληνες και μόλις 3.000 Τούρκους. Είναι φανερή η υπεροχή του ελληνικού στοιχείου.
Κάτι γλωσικό ο Εγγλέζος αναφέρει το λιμάνι του Γέροντα (έτσι το θυμάμαι από την ομώνυμη ναυμαχία δεν ξέρω αν λέγεται αλιώς σήμερα) σαν Port Olivier έτσι το έλεγαν οι εγγλέζοι (προφανώς επειδή φόρτωναν λάδι) ή υπήρχε κάποια παρόμοια ονομασία και τη «μετέφρασε» ο εγγλέζος;
sarant said
9: Πρωτοβουλία των κατοίκων, όχι ιδιωτική πρωτοβουλία -η διαφορά συλλογικού και ατομικού είναι το κυρίαρχο εδώ, όχι;
8: Το χωριό του Θεόφιλου είναι η Βαρειά (κανονικά Βαριά θα έπρεπε να γράφεται). Όλη η Μυτιλήνη έχει κρύες θάλασσες, ιδίως όμως η δυτική πλευρά. Και Σίγρι, και Πέτρα.
5-8: Δοριάλωτος και δορίκτητος. Το γιώτα, λέει, εξηγείται επειδή είναι δορι- το θέμα της δοτικής οργανικής. Ήδη όμως και στα αρχαία είναι εξίσου συχνοί οι τύποι με ύψιλον: δορυάλωτος, δορύκτητος. Ο Μπαμπινιώτης λημματογραφεί και τα δύο, με πρώτον τύπο το δοριάλωτος.
Ein Steppenwolf said
11: Πρωτοβουλία των κατοίκων, όχι ιδιωτική πρωτοβουλία
Να την πούμε «μη-κρατική πρωτοβουλία» ή «πρωτοβουλία χωρίς κρατική επιχορήγηση»;
Το γιώτα, λέει, εξηγείται επειδή είναι δορι- το θέμα της δοτικής οργανικής.
Εντυπωσιακή εξήγηση!
Σκύλος της Β.Κ. said
Έχω γυρίσει το νησί με μοτοσικλέτα, αυτοκίνητο, φορτηγό και τεθωρακισμένο, οπότε το ξέρω καλά. Είναι πολύ όμορφο αν και επί δεκαετίες ταλαιπωρήθηκε, καταδικασμένο στην υπανάπτυξη, επειδή δεν συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις των διοικούντων.
Πρόπερσι, που ξαναπήγα, διαπίστωσα με έκπληξη πως ορισμένα απ’ τα παλιά σημάδια του νησιού έχουν διασωθεί. Όπως παλιές επιγραφές στη Μυτιλήνη ή οι παλιές βρύσες στο Μόλυβο. Άιντε, κύριε Δημήτρη και συνδαιτημόνες, να πάμε να πιούμε κάνα ουζέλι!
tamistas said
Δύτη (7), υποθέτω πως ναι το ίδιο θα εννοούμε. Κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημαντικής μουσικής παράδοσης της Μυτιλήνης.
gryphon said
Δορυαλωτος και δορυκτητος ειτε με γιωτα ειτε με υψιλον. Πολυ ωραιες λεξεις.Εντυπωσιακες θα ελεγα.
Δέν τις ηξερα.Θα τίς καταγραψω στήν μνημη μου.
LandS said
#9
Όταν όμως γράφεις «επικατάρατη ιδιωτική πρωτοβουλία» εννοείς την ιδιωτική πρωτοβουλία που καταριέται κάποιος άλλος, και όχι αυτό που εσύ πρεσβεύεις, και, για να σου είναι φυσιολογικά αρεστό, του συμπεριλαμβάνεις στοιχεία συλλογικότητας και αλληλεγγύης.
Α! και κάτι ακόμα. Ο άκρατος και αυταρχικός κρατισμός δεν υπήρξε πάντοτε το αντίθετο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η σημερινή Κίνα για παράδειγμα (σε σχέση με την προχτεσινή)
Νέο Kid Στο Block said
16. Σοφό αυτό φίλε LandS! Όπως λέει κι η τυπική Λογική το αντίθετο π.χ του »πολύ» ειναι »όχι πολύ» και όχι το »καθόλου» 🙂
Ein Steppenwolf said
16: Εννοώ ότι:
1) πολλοί βλέπουν με καχυποψία την (κάθε είδους) ιδιωτική πρωτοβουλία και τα περιμένουν όλα απ’ το κράτος, με πρώτο-πρώτο την επαγγελματική τους «αποκατάσταση»·
2) η ελληνική ιστορία διδάσκει όμως το αντίθετο·
3) και η πρωτοβουλία ενός μόνο ατόμου που πλουτίζει απ’ τα νεγκότσια μού είναι αρεστή, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ένα μέρος των κερδών γίνονται σχολεία, δηλαδή «human capital», βγάζοντας κι άλλους απ’ τη φτώχεια. Ο ατομικός πλούτος και η ατομική παιδεία έχουν το κοινό ότι «δεν αποβλέπουν στην προσωπική μόνο ευδοκίμηση, αλλά προσφέρουν και στους άλλους πολύτιμη αρωγή», αν μου επιτραπεί η παράφραση του γνωστού θέματος των πανελληνιοπανελλαδικών.
Ein Steppenwolf said
το καμπαναριό της δεν το χτίσανε δίπλα στο ναό αλλά μπροστά από αυτόν, ώστε να είναι ορατό από την τουρκική συνοικία και το κάνανε δυο μέτρα πιο ψηλό από τον μιναρέ του Γενή-τζαμιού! Λύσσαξαν οι Τούρκοι από αυτή την πρόκληση και πήγανε στον Βαλή, απαιτώντας να το χαμηλώσει.
Legends of Catherine the Great
π2 said
Δορυάλωτος και δορίκτητος δεν είναι ίδιες περιπτώσεις. Το πρώτο έχει διπλή ορθογραφία ήδη στην αρχαιότητα, το δεύτερο είναι συστηματικά με γιώτα.
ppan said
Αυτά που αμς διδάσκει η ιστορία μας τα διδάσκει ιστορικά, μέσα σε συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Μην τα μεταφέρουμε λοιπόν ανιστόρητα, κρίμα είναι.
Ein Steppenwolf said
20: Το LSJ έχει τη λέξη και με ύψιλον (http://www.tlg.uci.edu/lsj/#eid=28948), όχι όμως σε ξεχωριστό λήμμα, αλλά μαζί με τον «δορίκτητο», ενώ τον «δορυάλωτο» τον έχει και μαζί με τον «δοριάλωτο» και χώρια.
π2 said
Λύκε, το έχει με ύψιλον μόνο σε συγγραφέα του 5ου αι. μ.Χ., η κανονική γραφή είναι με γιώτα.
Τίτος Χριστοδούλου said
17
Συμφωνώ Νεοκίδιε, αλλά εδώ μας μπερδεύει κι ο σωρείτης…
sarant said
20: Εκτός αν έχεις κυριέψει την πόλη προσφέροντας πλούσια δώρα στον φρούραρχο, οπότε είναι δωριάλωτη και δωρίκτητη.
19: Αυτές οι κόντρες με το ύψος του καμπαναριού και του μιναρέ υπάρχουν τελικά παντού…
μαεδελ said
Ακόμα δυο εκτελέσεις της Αμιρσούδας: http://www.youtube.com/watch?v=f6qIGsoxcFg
http://www.youtube.com/watch?v=FmpwOIG5WpI Η τελευταία χωρίς λόγια
Ein Steppenwolf said
25: Στη Γερμανία κοντραρίζονταν και εκκλησίες για το ποια τον έχει ψηλότερον. Βλέπετε στη φωτογραφία που το δεξί καμπαναριό (με το ρολόι) του καθεδρικού ναού αριστερά είναι ψηλότερο απ’ το αριστερό; Ο επιπλέον όροφος χτίστηκε το 1512 ως αντιστάθμισμα στο πανωσήκωμα του 1507 (δωρεᾴ της χήρας του δημάρχου) στο καμπαναριό κοντινής εκκλησίας
Erzbischof Balduin von Luxemburg ließ um 1350 die beiden Osttürme erhöhen und Erzbischof Richard von Greiffenklau zu Vollrads nach 1512 den Südwestturm aufstocken, weil der Turm der Pfarrkirche St. Gangolf die Domtürme überragte..
507 kamen dann noch die beiden oberen Stockwerke mit der Turmgalerie und den vier kleinen Ecktürmchen aufgrund einer Stiftung der Bürgermeisterwitwe Adelheit von Besslich hinzu. Da der Westturm mit seinen 62 Meter Höhe die Türme des Trierer Doms überragte, ließ Erzbischof Richard von Greiffenklau den Südturm des Doms aufstocken.
Προσοχή: δεν πρόκειται για κόντρα μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων. Οι 95 Θέσεις γράφτηκαν το 1517.
Εδώ φαίνονται και τα δύο καμπαναριά.
«Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι».
Σκύλος της Β.Κ. said
Ε, καλά στο Βροντάδο (όνομα και πράμα!) Χίου κάθε Πάσχα βασιλεύει η γιορτή της αγάπης, καθώς οι δύο ενορίες αλληλοβομβαρδίζονται με αυτοσχέδιες ρουκέτες. Κάτι σαν το Μπέλφαστ, ας πούμε.
Μιχάλης Νικολάου said
Κι εγώ με αξέχαστες διακοπές στην ωραία Μυτιλήνη (το 2003, αν δεν απατώμαι). Εκτός από τους δημοφιλείς παραθεριστικούς και πολιτιστικούς προορισμούς του νησιού, εντύπωση μού έκανε το Απολιθωμένο Δάσος. Το είδος των απολιθωμένων δέντρων (σεκόια – τίτλος και του περιοδικού του Μουσείου Α.Δ.) ευδοκιμεί σήμερα στην Καλιφόρνια και έχει δανείσει το όνομά του και σε (τερατώδες από άποψη όγκου) SUV.
Μιχάλης Νικολάου said
25β,
Φωτογραφία από Χανιά με συνύπαρξη μιναρέ και καμπαναριού.
Μαρία said
11γ
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/structure/page_049.html
Γιάννης said
Η Κρήτη κι η Εύβοια δεν είναι νησιά. Αλλιώς θα ίσχυε και γι’ αυτά ο Καλικρατικός κανόνας «ένα νησί ένας δήμος». Όπως στη Μυτιλήνη που για να πας απ’ τη μια άκρη στην έδρα του δήμου μπορεί να θες κι εκατό χιλιόμετρα. Αλλά δεν κάνουμε εξαιρέσεις. Κι ας είχε τουλάχιστον το δυτικό κομμάτι 23.000 κατοίκους πολύ πάνω απ’ την (αστική) νόρμα των 20.000. Ενώ τα Γρεβενά μπορούσαν να γίνουν τρεις δήμοι!
Παραλλαγές του παραπάνω τραγουδιού κυκλοφόρησαν από τον τοπικό καλλιτέχνη Γ. Μπούρα: http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=mh8IPLj6YA8 και http://www.youtube.com/watch?v=g0scKrxRGZA
Τώρα, από μουσικές έχει αρκετές πολύ όμορφες, το διπλό σιντί που αναφέρθηκε παραπάνω έχει το ιδιαίτερο στοιχείο πως είναι ηχογραφημένο με προσοχή και μεράκι. Αλλά εγώ είμαι προκατειλημμένος.
sarant said
Γιάννη, ο καλλικρατικός κανόνας έλεγε «ένα νησί τουλάχιστον ένας δήμος» -δηλαδή να μην ενταχθεί π.χ. η Σέριφος στο δήμο Σίφνου και να πρέπει να παίρνει καράβι ο πολίτης για να πάει στον δήμο. Αλλά ειρωνικά λες για την Κρήτη και την Εύβοια -εδώ ένας νομός της Κρήτης, π.χ. ο νομός Χανίων, έχει πέντε ή έξι καλλικρατικούς δήμους, επειδή ήταν ΠΑΣΟΚ. Ολόκληρη η Μυτιλήνη ένας αχανής δήμος, επειδή δεν ήταν σίγουρο πως θα βγάλει Πασόκο κι επειδή είναι μακριά οι Μυτιληνιοί και δεν ακούγονται -σκάνδαλο ολκής, αν θες τη γνώμη μου.
Σκύλος της Β.Κ. said
Κε Μ. Νικολάου (στο 30) αν είχατε δει κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 πώς φέρονταν στα ευρήματα του απολιθωμένου δάσους, θα είχατε φρίξει. Έχω κι εγώ, βέβαια, ήδη από τη δεκαετία του ’60, ένα κομμάτι (μεγέθους τούβλου) απολιθωμένο δέντρο στο σπίτι μου αλλά όταν ήμουν φαντάρος, έστελναν τα τζιπ στο Σίγρι κι έπαιρναν μια κοτρώνα -να! με το συμπάθειο- για να έχουν να σπάνε και να μοιράζουν στους υψηλούς επισκέπτες, πολιτικούς, δεσποτάδες, ταξιάρχους, στρατηγούς κ.α.
Ευτυχώς, το προστάτεψαν εγκαίρως… Αλλά, εκτός από το εκτιθέμενο και φυλασσόμενο (ελπίζω) υλικό, πρέπει να υπάρχει ανά την επικράτεια τουλάχιστον το διπλάσιο, μοιρασμένο σε σερβάντες, σκρίνια, σύνθετα κλπ.
Γιάννης said
#33 Σκάνδαλο ναι. Αλλά έχω την εντύπωση πως φταίνε και οι Μυτιληνιοί. Πολύ χαλαρά το αντιμετώπισαν. Τώρα κάνουν κάποιες φορές κάποιες σποραδικές κινήσεις αλλά μάλλον είναι αργά. Όσο για τον Πασόκο δήμαρχο, ακόμα κι έτσι μάλλον δεν τους βγήκε (εκτός αν το ότι ο Βουνάτσος ήταν κάποτε στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ τον κάνει Πασόκο και σήμερα.
Παρεμπιπτόντως, προχθές, του Αη-Νικόλα, στο Πλωμάρι είχαν πανηγύρια και πήγε κι ο Σηφουνάκης (Μυτιληνιός κι αυτός 🙂 ας μη συγχυστώ) και έφυγε άναυλα. Αλήθεια, όταν γίνουν εκλογές πώς θα βγούνε για προεκλογικούς λόγους;
Παρεκτράπηκα όμως. Σταματώ εδώ.
eran said
Ιδιαίτερα εντυπωσιακό και προκομμένο το νησί σας. Εκπλήξεις ευχάριστες σε τόπους και στιγμές που δεν τις περιμένεις:το καφενείο στο Πλωμάρι, το σχολείο στην Αγία Παρασκευή, η διαδρομή από την Αγιάσο στο Πλωμάρι, το εντυπωσιακό μοναστήρι ή μήπως εκκλησία πάνω στο βράχο…
sarant said
35: Για τους μη γνωρίζοντες, ο Σηφουνάκης δεν είναι βέβαια μυτιληνιός αλλά είχε διατελέσει νομάρχης Λέσβου και του άρεσε και έκτοτε εκλέγεται βουλευτής. Το ίδιο βέβαια έκανε και ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο Α’).
Μιχάλης Νικολάου said
34,
Κρίμα…Ευτυχώς, τουλάχιστον, που αυτή η υπέροχη κληρονομιά φαίνεται πρόσφατα να αντιμετωπίζεται με την δέουσα προσοχή.
gbaloglou said
«Κάθε κασμαδιά που ρίχνω στο χώμα, είναι μια κλωτσιά στον πισινό του Τούρκου».
Αναρωτιέμαι συχνά αν έχουν αντιστραφεί οι όροι στην σημερινή πραγματικότητα…
Μαρίνα said
Εννιά χρόνια έζησα σ’αυτό το υπέροχο νησί και τα δώρα του κάτι παραπάνω απο πλούσια για μένα!
Κύριε Δημήτρη,κάθε φορά που διαβάζω τα γραπτά σας συγκινούμαι ιδιαίτερα!Να είστε καλά κι εσείς και οι υπόλοιποι Σαραντακιστές.
Νίκος said
αφιερωμένο (με ήχο)
Ηλεφούφουτος said
σχ 32 «πήγε κι ο Σηφουνάκης (Μυτιληνιός κι αυτός ας μη συγχυστώ) και έφυγε άναυλα»
του μ’λαρ, του μ’λαρ δεν πάει στου Πλουμάρ 😀 😀 😀
Μα πού πήγαινε κι αυτός; Το άσμα δεν το είχε υπόψη του;
sarant said
Ευχαριστούμε!
μαεδελ said
Ακόμα μια εκδοχή της Αμερσούδας που σατιρίζει τον εκσυγχρονισμό της Μυτιλήνης:http://www.youtube.com/watch?v=sOWiL_hC5Ds
drsiebenmal said
😦
Καλό πέρασμα, κυρ Δημήτρη!
Μαρία said
π2 said
Καλό ταξίδι, κύριε Δημήτρη.
Καλή δύναμη, Νίκο.
ππ said
Καλή δύναμη.
Λίνα Μπόγρη-Πετρίτου said
Καλό σου ταξίδι, φίλε Δημήτρη. Από τους τυχερούς της γης που έζησες μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια. Και έδωσες και πήρες… Τί κρίμα που παίρνεις μαζί σου όλη την εθνική μας πίκρα… αχ, και να μπορούσες, καλέ μας Δημήτρη, ν’ άλλαζες κάτι από κει πάνω!
Η σκέψη μου, στην οικογένειά σου και ιδιαίτερα στην Κική που θα βιώνει μέρα με τη μέρα τη μεγάλη απουσία σου.
Cadmian said
Καλή δύναμη και καλό κουράγιο.
Πόντος και Αριστερά said
«-Τιμώντας τον Νίκο Βαβούδη»… στον Μανταμάδο !!!!!
http://pontosandaristera.wordpress.com/2011/12/18/vavoudis-mandamados/
Geom said
Καλό σας ταξίδι…
Schrödinger's Cat said
Νίκο, τα θερμά μου συλληπητήρια, καλή δύναμη…
Stazybο Hοrn said
Για όσους δεν έχουν ακόμη ενημερωθεί, Έφυγε ο Μίμης.
Σκύλος της Β.Κ. said
Ελπίζω να είναι ψέμμα. Νιώθω σαν να έχασα ένα σοφό θείο. Συλλυπητήρια.
ΣοφίαΟικ said
Κι από μένα συλληπητήρια σε όλη την οικογένεια.
Νέος Τιπούκειτος said
😦
Καλή δύναμη στους δικούς του.
τζουτζούκος said
Συλληπητήρια στην οικογένεια. Να ζήσετε πολλά χρόνια να τον θυμόσαστε.
rogerios said
Καλό ταξίδι.
Καλή δύναμη.
Θα λείψει και σε μας…
Δύτης των νιπτήρων said
😦 Συλλυπητήρια και από δω.
gbaloglou said
«Αρχές του 19ου αιώνα οι ραγιάδες είχαν χτίσει, σαν κάστρα, στα σύνορα της τουρκικής με την ελληνική συνοικία, τρεις εκκλησίες, τη μια πολύ κοντά στην άλλη: τους Αγίους Αποστόλους, τον Άη Γιώργη και τους Αγίους Θεοδώρους και οι παπάδες είχαν κανονίσει τις Κυριακές να λειτουργούν όχι ταυτόχρονα αλλά με διαφορά μιας ώρας μεταξύ τους και έτσι το ίδιο εκκλησίασμα πήγαινε από τη μια εκκλησιά στην άλλη, ενώ οι Τούρκοι εντυπωσιάζονταν, βλέποντας κατάμεστες τις εκκλησιές.»
……………………………
Ντίνος said
Συλλυπητήρια….
Μιχάλης Νικολάου said
Να τον θυμόμαστε…
nickel said
Με ευχαριστίες για τη θετική αύρα που σκόρπισες εδώ μέσα. Θα μας λείψεις, πολύ.
Μαρίνα said
Καλό του ταξίδι και καλή δύναμη στην οικογένεια σας.
Nicolas said
De la part de Georges aussi. Ça s’impose…
χαρη said
θερμά συλληπητήρια κι από δω, Νίκο
LandS said
Ειλικρινή συλλυπητήρια!
sarant said
Σας ευχαριστώ όλους για τη συμπαράσταση…. Έγραψα μερικά πράγματα για τον πατέρα μου:
https://sarantakos.wordpress.com/2011/12/18/mimis/
Να με συμπαθάτε που δεν θα πω περισσότερα προς το παρόν.
marulaki said
Κι από την Κρήτη, θερμά συλλυπητήρια.
dimosioshoros said
Για να το αφιερώσω στις 20 Δεκέμβρη.
Εξάλλου είμαι κι εγώ κάπως Μυτιληνιός. Τόπος εργασίας μου και συχνών ταξιδιών. Καλύτερα να ήταν λιγότερα για να έμενα εκεί περισσότερο κάθε φορά.
Γιάννης
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] Μπάτε χίλιοι αλέστε, Μποστ, Μπουθ-Λιους, Μπουθ-Λιους, Μυτιλήνη, νεότεροι νεωτερισμοί, ο Αγγελόπουλος και η μικρή […]
Βαγγέλης από τη Χίο said
Το 1857 η καταστροφή που έπληξε τη Λέσβο, έπληξε και τη Χίο, με αποτέλεσμα μεγάλες καταστροφές στα εσπεριδοειδή ακόμα και στους σκίνους (μαστιχόδεντρα). Οι παλιοί Χιώτες μνημόνευαν πάντα τα τρια καταστροφικά για το νησί γεγονότα κατά το 19ο αιώνα: Τη Καταστροφή (Σφαγή 1822), τη Καύτρια (παγετός 1857) και το Χαλασμό (σεισμός 1881).
sarant said
Καύτρια εσείς, κάι εμείς..,