Ο στρατηγός Φλίγκερ και άλλα μεσοϊουλιανά μεζεδάκια

Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο στρατηγός θα πρέπει να περιμένετε λίγο, όσο για το δεύτερο σκέλος του τίτλου δεν πρέπει να σας προκαλεί απορία, στα μέσα του μήνα βρισκόμαστε. Θα μπορούσα να τα πω και σκέτα «ιουλιανά» αλλά τότε θα θύμιζαν τα Ιουλιανά του 1965, την αποστασία, που την επέτειό της την έχουμε αύριο. Για το θέμα αυτό έχω γράψει κάμποσες φορές, οπότε φέτος είπα να μη γράψω, αλλά αν ενδιαφέρεστε σας παραπέμπω στα προηγούμενα άρθρα του ιστολογίου με θέμα τα Ιουλιανά, δίνουν νομίζω μια καλή εικόνα (και ίσως καλύτερα ν’ αρχίσετε από τα παλιότερα).

Βέβαια, όλο το άρθρο θα μπορούσα να τ’ αφιερώσω ολόκληρο σε σταχυολόγηση απόψεων που εκφράστηκαν, άλλες αξιοσχολίαστες και άλλες να τραβάς τα μαλλιά σου, σε σχέση με το «σκάνδαλο» του νέου βιβλίου Γραμματικής, αλλά επειδή ελπίζω να σταματήσει επιτέλους αυτή η ανοησία προτίμησα να μην τριτώσω τα άρθρα μου για το θέμα· ελπίζω να σταματήσει, αλλά ποιος ξέρει αν αύριο κάποια κυριακάτικη εφημερίδα δεν το αναζωπυρώσει. Από τις αξιοσχολίαστες τοποθετήσεις ήταν και του Στάθη (Σταυρόπουλου) ο οποίος, παρά την παλιά βεντέτα που έχει, εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, στο άρθρο του έχει και κάμποσα σωστά, ιδίως προς το τέλος.

Το αν μόνο τα τούρκικα έχουν φωνητική ορθογραφία, όπως λέει (με επιφύλαξη) ο Στάθης, είναι κάτι που σηκώνει πολλή κουβέντα. Ούτε τα τούρκικα έχουν απόλυτη φωνητική ορθογραφία (υπάρχει π.χ. ένα προβληματάκι με το ğ), ούτε είναι μόνα τους, αφού κι άλλες πολλές γλώσσες έχουν «σχεδόν φωνητική» ορθογραφία -όπως τα ιταλικά ή πολλές σλάβικες (της ακατονόμαστης συμπεριλαμβανομένης).

Όμως, πρόσεξα το εξής απόσπασμα στο άρθρο του Στάθη: Αλλά, ακόμα και στη φωνητική της γλώσσας, ας μη βιάζονται οι καλοί μας συγγραφείς. Το ξ για παράδειγμα είναι ακόμα ηχητικώς ευδιάκριτο, προφέρουμε ξύδι κι όχι κσίδι. Το ίδιο και με το ψ – δεν χρειάζεται να ’χει κάνει ορθοφωνία κανείς για να λέει ψάρι και όχι πσάρι. Προσέξτε: προφέρουμε ψάρι και όχι πσάρι! Που σημαίνει, αν δεν κάνω λάθος, ότι αλλιώς προφέρεται (κατά Στάθην) το «ψάρι» και αλλιώς το «πσάρι». Αυτό μου φαίνεται μεγάλη ανακάλυψη -θαρρώ πως ο Σαββόπουλος θα έχει κατεβάσει από το πατάρι τους παλμογράφους του, εκείνους που έβρισκαν διαφορά στην προφορά του «ω» από το «ο», και ετοιμάζεται να ανιχνεύσει το μποζόνιο του πσ!

Πάμε παρακάτω. Τις προάλλες που παραιτήθηκε ο Πρωτεσίλ… ο υφυπουργός Νικολόπουλος έδωσε στη δημοσιότητα την επιστολή παραίτησής του, και εκεί πρόσεξα το εξής απόσπασμα: «μου είναι απολύτως αδύνατο να υποστηρίξω και να ψηφίσω νομοσχέδια που θα μεταβάλλουν επί τω χείρω τη ζωή των Ελλήνων». Υπάρχει «επί το χείρον», υπάρχει, και είναι συχνότερο, «επί τα χείρω», συνώνυμες εκφράσεις που σημαίνουν «προς το χειρότερο» στα πιο φιγουράτα (εφόσον έχετε επιδέξια σκέλια). Το «επί τω χείρω» είναι απλώς κοτσάνα. Δεν ξέρω ποιος ήρξατο χηρών αδίκων, αλλά το μη χοίρον βέλτιστον, που έλεγε κάποιος.

Και συνεχίζουμε. Στη νέα ημιτρικομματική κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού ενσωματώθηκε στο Παιδείας και ουσιαστικά θα καταντήσει σε Γενική Γραμματεία όπως όλα δείχνουν. Ο τύποις αρμόδιος αναπλ. υπουργός, πάντως, στην ομιλία που έδωσε με την ανάληψη των καθηκόντων του είπε πολλά και γλαφυρά, μεταξύ των οποίων και ότι: «Αυτή την ώρα είμαι θεατής του τοκετού μου, για την ακρίβεια του αυτό – τοκετού μου στο υπουργείο Πολιτισμού». Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής δεν το ξέρω, αλλά πρόσεξα τη σχιζολεξία του «αυτό-τοκετού». Εδώ το ενωτικό είναι αναγκαίο, αφού έχουμε νεολογισμό ή πρωτολογισμό, αλλά γιατί να τονίζεται το «αυτο»;

Κατά τα άλλα, στο ίδιο ρεπορτάζ, έκανα μια θλιβερή διαπίστωση. Το Βήμα προφανώς δεν έχει πια άλλους διορθωτές πέρα από τον Σπελ Τσέκερ, με αποτέλεσμα η «άυλη πολιτιστική κληρονομιά» του κ. Τζαβάρα να βγαίνει στην αυλή, αφού μετατράπηκε (προς το τέλος του ρεπορτάζ) σε «αυλή πολιτιστική κληρονομιά». Αυτά, στο ηλεΒήμα. Διότι στο taxalia.blogspot.com  η λέξη γράφεται σωστά, άυλη.

Παρακάτω τώρα. Έχω έναν φίλο που είναι λάτρης της σαφήνειας κι όπου βρει ασαφή πρόταση μού τη στέλνει, συνήθως με ένα σύντομο σχόλιο. Για παράδειγμα τις προάλλες μου έστειλε τη φράση: Ο κ. Στουρνάρας συμφώνησε με το γάλλο ομόλογό του να επισκεφτεί τη χώρα μας τις επόμενες ημέρες, με το σχόλιο «Μόνιμος κάτοικος εξωτερικού ή από άλλο πλανήτη;»  Βέβαια, η φράση έχει εγγενή ασάφεια (τυπικά, αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο καθένας) και θέλει αλλαγή διατύπωσης για να μην έχει. Το δεύτερο δείγμα που μου έστειλε ο φίλος, αντιθέτως, ήταν αγνή και άδολη κοτσάνα: «Το ιστορικής αξίας αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε και από τον Αμερικανό πρόεδρο Ρούσβελτ, όταν τη νύχτα της 7ης Δεκεμβρίου 1941 οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ και ο πρόεδρος θεωρήθηκε ύποπτος δολοφονίας από Γερμανούς και Ιάπωνες πράκτορες«. Ο Ρούσβελτ θεωρήθηκε ύποπτος δολοφονίας; Μήπως τον δίκασαν κιόλας οι Γερμανοί πράκτορες (που τον θεώρησαν ένοχο);

Και θα τελειώσουμε με το μεζεδάκι που έδωσε τον τίτλο, δηλαδή τον στρατηγό Φλίγκερ. Το ψάρεψε ο φίλος Earion και το δημοσίευσε στη Λεξιλογία, αλλά η αναδημοσίευση εδώ επιβάλλεται για λόγους ληξιαρχικούς, ας πούμε. Λοιπόν, σε ένα κατά τα άλλα καλό βιβλιοκριτικό άρθρο στο τ. 21 του περιοδικού The Books’ Journal, υπάρχει μια φωτογραφία με την εξής λεζάντα: Έγχρωμη φωτογραφία του Αδόλφου Χίτλερ και του Χέρμαν Γκαίρινγκ (δεξιά) το 1944. Αριστερά, ο στρατηγός Φλίγκερ Καρλ-Χάινριχ Μπόντενσατζ.

Μόνο που στρατηγός Φλίγκερ Καρλ-Χάινριχ Μπόντενσατζ (αν έτσι προφέρεται ο Bodenschatz) δεν υπήρξε ποτέ, υπήρξε ο Καρλ-Χάινριχ Μπ., που ήταν General der Flieger, δηλαδή Πτέραρχος.

Όπως καταλαβαίνετε, η είδηση με ενδιέφερε πολύ διότι η θέση του Πτεράρχου στις ένοπλες δυνάμεις της Νομανσλάνδης ήταν κενή. Και όπως σχολίασε στη Λεξιλογία και ο φίλος Ρογήρος: Εδώ ΓΕΑ/ΔΣΛ Νομανσλάνδης! Προχωρούμε άμεσα στην κατάταξη του κυρίου Φλίγκερ!