Καταφύγιο στην Αθήνα (Δημήτρης Σαραντάκος)
Posted by sarant στο 5 Φεβρουαρίου, 2013
Εδώ και ένα χρόνο περίπου, ανεβάζω κάθε δεύτερη Τρίτη αποσπάσματα από το ανέκδοτο αυτοβιογραφικό πεζογράφημα του πατέρα μου ‘Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια’ και ειδικά από τα τρία πρώτα καλοκαίρια, που δημοσιεύονταν παράλληλα στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Η εξιστόρηση του τρίτου καλοκαιριού τελείωσε εδώ. Θα συνεχίσω τις δημοσιεύσεις, πάντα κάθε δεύτερη Τρίτη, με τη συνέχεια του αφηγήματος.
[Ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο καλοκαίρι μεσολαβούν οχτώ ταραγμένα χρόνια, 1944 με 1952, και σε ένα ενδιάμεσο κεφάλαιο ο πατέρας μου ανασκοπεί αυτή την περίοδο και στη συνέχεια αφηγείται πώς έφυγαν από τη Μυτιλήνη το 1946 για την Αθήνα]
Καθώς αναλογιζόμουν τα εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια της ζωής μου, διαπίστωσα πως τα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στο τρίτο και στο τέταρτο, τη χωρίζουν σε δυο περιόδους. Στην πρώτη ανήκουν τα τρία πρώτα ευτυχισμένα καλοκαίρια μου, που κύλησαν σε μιαν ατμόσφαιρα γενικής αμεριμνησίας, ίσως και αθωότητας. Στη δεύτερη τα επόμενα τέσσερα, που μπορεί να ήταν ευτυχισμένα, με τις προδιαγραφές που έβαλα, όταν κάθισα να τα λογαριάσω, δεν υπήρχε όμως πια σ΄ αυτά ούτε αμεριμνησία, ούτε αθωότητα.
Αυτά τα χρόνια σημάδεψαν τη ζωή όλων μας και φυσικά και τη δική μου. Ήταν χρόνια ματωμένα και πικρά, χρόνια δοξασμένα και γεμάτα ελπίδες, που όλες διαψεύστηκαν. Χρόνια χαμένα, που κύλησαν στην αλληλοσφαγή και στη βία. Δε χάθηκαν μονάχα σπουδαίοι άνθρωποι, που πολλά θα δίνανε στον τόπο μας, χάθηκε ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Πάψανε οι άνθρωποι να βλέπουν όπως πρώτα τη ζωή απλά και αισιόδοξα. Χωρίς να το θέλουν και χωρίς καν να το καταλάβουν, αγρίεψαν κι οι μεταξύ τους σχέσεις σκλήρυναν.
Μολονότι ξεκίνησα να καταγράφω τα ευτυχισμένα μου καλοκαίρια, νομίζω πως χρειάζεται μια σύντομη αναδρομή σ΄αυτά τα κρίσιμα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο καλοκαίρι,
* * *
Ήρθαμε στην Αθήνα σε τρεις δόσεις και σχεδόν κυνηγημένοι. Πρώτος ήρθε ο πατέρας μου. Αφού τον είχαν κλείσει (μαζί με όλη σχεδόν την ηγεσία του ΕΑΜ Λέσβου) στη φυλακή επί ένα χρόνο, υπόδικο με την κατηγορία του στασιαστή, τον Μάιο του ΄46, με την έγκριση της Οργάνωσης, υπέβαλε αίτηση να αποφυλακιστεί «επί εγγυήσει», η οποία έγινε δεκτή. Ο θείος ο Μιχάλης είχε έρθει στο νησί, φέρνοντας τα χρήματα της εγγύησης (εμείς δεν είχαμε φυσικά δραχμή) και για να μεριμνήσει για τις απαραίτητες διαδικασίες. Η ευθυμία του και η ζωντάνια του μας γοήτεψαν. Είχε πάρει ενεργό μέρος στην Αντίσταση και στα Δεκεμβριανά τον είχαν πιάσει οι Άγγλοι και τον είχαν κλείσει στο Γουδί και από καθαρή τύχη δεν τον έστειλαν στην Ελ Ντάμπα, όπως τόσους άλλους. Φορτισμένος ακόμα από τα γεγονότα που έζησε, μας έλεγε ασταμάτητα ιστορίες και περιστατικά.
Όταν ετοιμάστηκαν να φύγουν, η μάνα μου πολύ λυπημένη, που θα χωριζόταν από τον άντρα της, μια μόλις βδομάδα από την απελευθέρωσή του, ετοίμαζε με πυρετική βία, με τη βοήθεια της γιαγιάς μου και των θειάδων μου, τις βαλίτσες του. Ήθελε να τον εφοδιάσει με όλα όσα έκρινε πως θα του ήταν απαραίτητα στην Αθήνα
“Κρεμάστρες!” φώναξε μια στιγμή αναστατωμένη “Δε χωράνε στη βαλίτσα οι κρεμάστρες. Έχετε στην Αθήνα κρεμάστρες;”
“Ούτε μία” απάντησε ο θείος Μιχάλης σοβαρά σοβαρά “φεύγοντας οι Γερμανοί, τις πήραν όλες, ”
και το σπίτι σείστηκε από τα γέλια.
Δεύτερος έφυγα εγώ, αμέσως μόλις τέλειωσα το Γυμνάσιο. Στην Οργάνωση στεναχωρήθηκαν όταν τους το είπα. Βέβαια αποφοιτώντας δε θα μπορούσα πια να κρατήσω το πόστο μου. Είχα ήδη παραδώσει τη γραμματεία της μαθητικής στον Βασιλάκη, αλλά από το Γραφείο ήθελαν να ασχοληθώ με την επανέκδοση του περιοδικού μας, της “Εξόρμησης”. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ δεν ήθελα κατά βάθος να φύγω. Στο νησί είχα καλούς φίλους και μ΄ όλο που τα πράγματα σφίγγανε όλο και πιο πολύ, ένοιωθα σαν το ψάρι στο νερό. Βολεμένος και κατά κάποιον τρόπο ασφαλής. Μου άρεσε λίγο η πρόταση να ασχοληθώ με το περιοδικό, αλλά κυρίως με κρατούσε ο ανομολόγητος, αλλά έντονος, πλατωνικός και μαγευτικός, έρωτας μου προς μία συναγωνίστρια και φίλη, δυο χρόνια μικρότερή μου. Τελικά βέβαια επικράτησε η λογική. Έπρεπε να σπουδάσω και το αίτημά μου να πάω στην Αθήνα ήταν νόμιμο και δεν έφεραν αντιρρήσεις.
Ταξιδέψαμε δυο συμμαθητές μου, ο Μάνος ο Βολογιάννης κι ο Μιχάλης ο Βενεδίκης και εγώ, κατάστρωμα φυσικά, μια που ούτε για εισιτήριο δεύτερης θέσης μας περίσσευαν λεφτά, ο καιρός ήταν υπέροχος και η θάλασσα λάδι. Όσο να ξεκινήσει το καράβι στεκόμουν στην πρύμνη του και παρατηρούσα την κίνηση στην Προκυμαία. Η μάνα μου και η Βαγγελίτσα στέκανε κουνώντας τα μαντήλια τους. Από ένα μπαλκόνι στη Στοά Βασιλείου πρόβαλε ο Γιώργος ο Μαυρονικόλας και μας χαιρετούσε κουνώντας το χέρι του. Περίμενα μήπως φανεί η λεπτή αγαπημένη μορφή, αλλά ματαίως. Μισή ώρα αργότερα, καθώς το καράβι περνούσε στ΄ ανοιχτά της Κράτηγος, οι αναμνήσεις από την πρόσφατη εκδρομή μας εκεί με κυρίευσαν. Λυπόμουνα που άφηνα το νησί μου, ύστερα από τα εφτά χρόνια που έζησα εκεί, διάστημα που για το υποκειμενικό μέτρο του χρόνου, μου φαινόταν μια ολόκληρη ζωή. Πριν ξαπλώσουμε για ύπνο έγραψα στο ημερολόγιό μου, που έσερνα μαζί μου: «Τέλειωσε μια φάση της ζωής σου. Να βλέπεις μπροστά» (συχνά απευθυνόμουν στον εαυτό μου στο δεύτερο πρόσωπο).
Με τον πατέρα μου εγκατασταθήκαμε στο σπίτι του θείου Μιχάλη, σε ένα δρομάκι, που λεγόταν Ιωσήφ Θεσπρωτέως, τέρμα Χαριλάου Τρικούπη, δίπλα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το σπίτι ήταν άδειο, μια που ο θείος μου παραθέριζε οικογενειακώς στη Νέα Πεντέλη. (…) Πηγαίναμε ταχτικά και τους βλέπαμε, φυσικά με τη συγκοινωνία. Συγκρίνοντας τις αποστάσεις με εκείνες της Λέσβου, θεωρούσα την εκδρομή ως την Πεντέλη ολόκληρο ταξίδι. Ήταν σα να πας από τη Μυτιλήνη στην Αγιάσο! Με τον καιρό βέβαια συνήθισα τις αττικές αποστάσεις και αντιμετώπιζα τη μετάβαση στην Πεντέλη μιαν απλή υπεραστική διαδρομή ρουτίνας.
Το σπίτι του θείου Μιχάλη ήταν πολύ κοντά στην αραιοχτισμένη τότε λεωφόρο Αλεξάνδρας, και στη γειτονιά του ήταν πολλά μαρμαράδικα. Λίγο πιο πάνω ήταν δύο καλά υπαίθρια σινεμά η “Σόνια” και η “Γρανάδα”. Πιο πάνω ήταν οι φυλακές Αβέρωφ και αραιά σπίτια της συνοικίας Γκύζη. Κοντά στους Αμπελοκήπους, απέναντι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, όπου το καλοκαίρι του ΄46 ήταν ο συνήθης τόπος τεραστίων συγκεντρώσεων για τη Δημοκρατία, ήταν ένα συγκρότημα προσφυγικών κατοικιών με τους τοίχους τους βλογιοκομμένους από τις σφαίρες του Δεκέμβρη. Ασυνήθιστος από την αδιάκοπη κίνηση των αυτοκινήτων στη λεωφόρο, στην αρχή αργούσα τη νύχτα να κλείσω μάτι.
Η Αθήνα με μάγεψε όταν την είδα και περπάτησα στους δρόμους της. Συνήθως κατηφόριζα την Ιουστινιανού ως την Καλλιδρομίου, έφτανα στην πλατεία Εξαρχείων κι από κει δια της Θεμιστοκλέους στην Ομόνοια και δια της Πειραιώς ως τη Σοφοκλέους, όπου ήταν το επινικελωτήριο του θείου του Γιάννη.
Με τον πατέρα μου ζούσαμε τελείως αμέριμνοι, σαν εργένηδες. Τρώγαμε στα μαγέρικα της Θεμιστοκλέους, που βγάζανε τα τραπεζάκια τους στα πεζοδρόμια και φροντίζαμε, τρόπος του λέγειν, μόνοι μας τα ρούχα μας. Κάποτε αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε φασόλια αλλά είχαμε οικτρή αποτυχία. Ύστερα από ώρες βράσιμο, τα φασόλια μείνανε σκληρά σαν στραγάλια. Είχαμε κατά λάθος ρίξει το αλάτι στην αρχή.
gpointofview said
Ασχετο, μόλις το διάβασα:
«Μάλιστα, ο κ. Γεωργιάδης τόνισε: «Εμένα το μπουμπούκος δεν με ενοχλεί. Είμαι χοντρόπετσος. Το είπε δημόσια η Ευγενία σε μια στιγμή τηλεοπτικής ανωριμότητας και δεν θέλω να στενοχωριέται».
Αναρωτιέμαι στα πόσα χρόνια ωριμάζουν τηλεοπτικά κάποια…φρούτα !
Εχω κάτι αχλάδια άγουρα. Θα τα βάλω μπροστά στην τιβι να ωριμάσουν, θα τους βάλω και μουσική να μην στενοχωριούνται.
Οταν γίνουν θα σας πω.
ππαν said
Καλημέρα. Αυτό το δρομάκι, την Ιωσήφ Θεσπρωτέως την ξέρω καλά, κι άλλοι φαντάζομαι, υπάρχει ή υπήρχε μια Εφορία, τιαριάζει στο κλίμα της διήγησης -το δρομάκι, όχι η Εφορία-.
Γς said
1:
>Θα τα βάλω μπροστά στην τιβι να ωριμάσουν
Δεν φεύγεις από την τιβι μη μας παραωριμάσεις, λέω εγώ
2:
>Εφορία
Φτού! Ασχημα αρχίσαμε σήμερα
Γς said
Ηταν και τα αλλα Σινεμά.
Σινέ Νιρβάνα, Βερντέν, Λουξ, Παναθήναια, Σινέ Νινόν.
Και τελικά έμεινε μόνο η στάση Σόνια.
Είχα πάρα πολύ καιρό να περάσω από κει και προχτές είδα ότι το παραδοσιακό μας στέκι, το καφενείο Σόνια, είχε κάνει φτερά.
Allu Fun Marx said
Απολαυστικό και το σημερινό απόσπασμα.
Το στιγμιότυπο με τις κρεμάστρες μού έφτιαξε τη διάθεση
🙂
spiral architect said
Καλημέρα. 🙂
… Χωρίς να το θέλουν και χωρίς καν να το καταλάβουν, αγρίεψαν κι οι μεταξύ τους σχέσεις σκλήρυναν. …
Το’ πα, ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω: Θα χρειαστεί να ζήσουμε στο πετσί μας, όλα όσα μάθαμε στην ιστορία. 😐
… Κάποτε αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε φασόλια αλλά είχαμε οικτρή αποτυχία. Ύστερα από ώρες βράσιμο, τα φασόλια μείνανε σκληρά σαν στραγάλια. Είχαμε κατά λάθος ρίξει το αλάτι στην αρχή.
Διότι δεν μουλιαστήκαν αποβραδίς. 😦
(οι αστοχίες των εργένηδων)
Γς said
Θα σε πάρω να φύγουμε
σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη
που κανέναν δεν ξέρουμε
και κανείς δε μας ξέρει
Ηταν η εποχή που πάτησε γκάζι η αστυφιλία.
Που όλοι έφυγαν για να γλυτώσουν από την ανασφάλεια των μικρών κοινοτήτων.
Η Μάνη άδειασε για να γεμίσουν τα Μανιάτικα του Πειραιά.
Ολόκληρα χωριά της Θεσσαλίας ήρθαν να στοιχηθούνε πίσω από τις συνοικίες της Αθήνας.
>ετοίμαζε με πυρετική βία, με τη βοήθεια της γιαγιάς μου και των θειάδων μου, τις βαλίτσες το
Ολη η Ελλάδα ετοίμαζε βαλίτσες για την εσωτερική μετανάστευση.
Και δεν ήταν μόνο αυτή η μετανάστευση. Οι πρωτες μου μνήμες ήταν πρόσωπα που δεν τα ξαναείδα πιά.
Συγκενείς που ήρθαν με τις βαλίτσες στην Αθήνα κι από κει στην ξενιτιά.
Γς said
>Συγκενείς που ήρθαν με τις βαλίτσες
Ωχ, ακου «Συγκενείς».
Ισως από την «συγκίνηση» που τους θυμήθηκα
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
7: Ναι, έτσι έγινε.
Γς said
6:
>>Είχαμε κατά λάθος ρίξει το αλάτι στην αρχή.
>(οι αστοχίες των εργένηδων)
Εγώ εργένης δεν ήμουν, αλλά μόλις έφυγε η κυρά με τα μικρά στην Πάρο, είπα να απολαύσω την ολιγοήμερη ελευθερία μου, μέχρι να φύγω κι εγώ για το νησί.
Και την αράζω στη βεράντα, κάτω από τις τέντες, δίπλα στα γιασεμιά και τις γαζίες.
Και βάζω το μπρίκι με καφέ και ζάχαρι και μόλις φούσκωσε ανάβω και τσιγαράκι και ρουφάω μια γουλιά με όλους τους κανόνες του αραλικίου.
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή ή τουλάχιστον τα λαρύγκι μου.
Ηταν η κυρά που συνήθως μου έφτιαχνε τον καφέ και που ήξερε να ξεχωρίζει τα βαζάκια, κουτάκια (πως λέγονται) του αλατιού και της ζάχαρης.
Δεν υπάρχει πιο απαίσια γεύση.
Αρκεσινεύς said
> Να βλέπεις μπροστά.
Αυτό να μας οδηγεί.
Πολλά ήρταν στη μνήμη:το πρώτο ταξίδι από τη γενέτειρα σε μια άλλη βέβαια Αθήνα, αλλά με φτώχεια και άλλα προβλήματα που και να θέλεις δεν τα ξεχνάς. Μια ζωή ταξίδια » γιατί έπρεπε να σπουδάσω».
Γς said
Γιατί θέλω ο γυιός μου να μην δουλεύει τΙς Κυριακες, έλεγε μια μάνα
Immortalité said
Δύσκολοι οι αποχωρισμοί ειδικά σ’ αυτές τις ηλικίες. Τουλάχιστον είχε τον πατέρα του μαζί, ένα σημείο αναφοράς, λίγο δεν το λες…
τυφλόμυγα said
6τέλος, Δεν είναι μόνο αυτό. Αν βάλεις μεταλλική κουτάλα όση ώρα βράζουν δε θα μαλακώσουν ποτέ. 😉
Πάνω από πενήντα χρόνια μας χώριζαν με το Μίμη Σαραντάκο. Κι όμως σε πολλά σημεία του κειμένου ένιωθα να περιγράφει τη ζωή μου. Οι αναμνήσεις που φεύγουν μπροστά απ’ τα μάτια σου καθώς απομακρύνεται το πλοίο, τα μέρη που βλέπεις από μακριά καθώς ξανοίγει το καράβι και νιώθεις πλούσιες τις εμπειρίες των μόλις 18 σου χρόνων, οι μακρινές -και κουραστικές στην αρχή- διαδρομές της Αθήνας, οι εξερευνήσεις στα δαιδαλώδη στενά του ιστορικού κέντρου, η δυσκολία να κοιμηθείς από το θόρυβο των οχημάτων, αλλά και τους παράξενους θορύβους μιας πολυκατοικίας, η ανακάλυψη της ιστορίας μέσα από τις πληγές των κτιρίων… Διαφορετικές γενιές, διαφορετικές εποχές, παρόμοιες ιστορίες. Μοναδική εμπειρία ο πρώτος χρόνος ζωής σε μια ξένη πόλη. Υπέροχο κείμενο.
Πατήστε εδώ. Αξίζει.
(Αν ο Νικοκύρης νιώσει άσχημα, ας το αφαιρέσει.)
Αντιφασίστας said
Καλημέρα!
»Το γήπεδο του Παναθηναϊκού ήταν ο συνήθης τόπος τεραστίων συγκεντρώσεων για τη Δημοκρατία.» Φυσικά!
Ωραία η βολτίτσα στη μεταπολεμική Αθήνα μας, αλλά κρίμα που ο πλατωνικός έρωτας παρέμεινε πλατωνικός. Άτιμη λογική!
sarant said
΄14: Όχι, δεν πειράζει που το έβαλες. Και σ’ ευχαριστώ για τα όσα γράφεις.
Αντιφασίστας said
Θαυμάσιο το βίντεο, Τυφλόμυγα, υπέροχα τα τραγούδια και η ερμηνεία τους. Η φυσαρμόνικα φαίνεται πως ήταν το μουσικό όργανο που ταίριαζε στους αριστερούς. Ίσως γιατί μπορούσαν να την κουβαλάνε εύκολα από βουνό σε βουνό και από εξορία σε εξορία.
ΝΕΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ said
Ωραία, που γράφεις για τον πατέρα σου, μακάρι νάβρισκα χρόνο να γράψω κι εγώ όχι μόνο για τον πατέρα μου μα και για όλους αυτούς τους σπουδαίους απλούς ανθρώπους που η σοφία τους με ακολουθεί και συνεχώς επιβεβαιώνεται από τη ζωή….
Αντιφασίστας said
Και η καλή παράδοση συνεχίζεται:
http://www.facebook.com/pages/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%AF-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CF%8D-Antifa-Fans-of-Panathinaikos/151582958211307
http://exthrostoumalaka.blogspot.gr/2013/01/blog-post_22.html
gpointofview said
Μέχρι το 54 μέναμε Θεμιστοκλέους και Σόλωνος γωνία σ΄ένα τριώροφο διάτρητο από τις σφαίρες του εμφύλιου, μάλιστα κατέρρευσε λίγες βδομάδες αφού μετακομίσαμε στην Κυψέλη. Θυμάμαι τον φούρνο προς τα Εξάρχεια με την ουρά και τα δελτία, ενα μανάβικο απέναντι αλλά όχι τα τραπεζάκια των μαγέρικων στα πεζοδρόμια. Βέβαια αν ήταν προς την Πανεπιστημίου είναι λογικό γιατί δεν πηγαίναμε ποτέ προς τα εκεί συνήθως στην Κωλέτη για παιχνίδι..
gpointofview said
# 19
βρε πως αλλάζουν οι καιροί… στην εποχή μου στον Π.Α.Ο. ήταν η Ν.Ο.Π.Ο. (το Ν = ναζιστική, για όσους δεν γνωρίζουν)
Γς said
>Θυμάμαι τον φούρνο προς τα Εξάρχεια με την ουρά και τα δελτία
Σιγά μην θυμάσαι τα δελτία.
spiral architect said
@20: Δελτία τροφίμων το ’54; 😯
Καλά αγέννητος ήμουν, αλλά το ’54 είχε δελτία;
Μήπως είχε τεφτέρια;
Γς said
Είπε:
>Μέχρι το 54 μέναμε Θεμιστοκλέους
Labros said
Πολύ ωραία έγραφε ο πατέρας σας !
Αχ αυτή η Αθήνα..
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Νικοκύρη υπάρχει περίπτωση να το εκδόσεις το βιβλίο; Έχει πολύ γλυκιά και ταξιδιάρικη γραφή ο πατέρας σου, (με την εννοια οτι διαβάζοντας ο νούς σου ταξιδεύει) αλλα είναι και ενα ιστορικό χρονογράφημα, για μια πολυ περίεργη περίοδο, στα μάτια των νεώτερων, και θα ήθελα να το διαβάσουν οι κόρες μου.
15 – Γιατί είναι κρίμα που παρέμεινε Πλατωνικός, έχεις κάτι εναντίον του Νικοκύρη;
Εκτός αυτού, ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν καλύτερα, αν κάναμε άλλη επιλογή απο αυτήν που επιλέξαμε τελικά. Είναι σαν το κόψιμο στην τράπουλα, που μερικές φορές αφήνουμε κάποια φύλλα, δεν ξέρουμε αν θα ήταν καλύτερα η χειρότερα για μάς.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Είχε πολύ γλυκιά και ταξιδιάρικη γραφή, αλλα νομίζω οτι είναι ολοζώντανος μέσα απο το έργο του, και η παρουσία του γεμίζει το ιστολόγιο, του άξιου απογόνου του. Πραγματικά χαίρομαι που είχες τέτοιο πατέρα, είναι μεγάλη τύχη, και να αισθάνεσαι πάντα τυχερός.
Αντιφασίστας said
Μπορεί να έχεις δίκιο. Λάμπρο. Την απορία σου για την έκδοση του βιβλίου την έχω κι εγώ. Πολύ θα ήθελα να το διαβάσω ολοκληρωμένο.
Καλαχώρας Λεώνικος said
Φυσικά και θα το εκδώσει το βιβλίο. Αυτό το με δόσεις είναι βασανιστικό, αλλά έχει και τη γλύκα του. Βέβαια δεν έχει απλώς ταξιδιάρικη γραφή. Είναι η απλή γραφή ενός ανθρώπου που μεγαλουεργούσε αλλά δεν το ήξερε. Μεγαλουργούσε ‘ανεπαισθήτως’ χωρίς φανφάρες και κομπασμούς. Έζησε ίσως σε μεγάλη εποχή, αλλά είχει και το μπόι της. Ήταν ο άνθρωπος που στάθηκε στο ύψος μιας απαιτικής κι επώδυνης εποχής. Γνωρίζοντάς τον και από το βίντεο της Τυφλόμυγας, εγώ τουλάχιστο έμεινα άναυδος. Πολλοί πέρασαν βάσανα, αλλά εκείνος τα πέρασε όχι μόνο αξιοπρεπώς αλλά και με συνείδηση αποστολής.
ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΙΚ. ΝΟΙΚ. Πολύ βαριά κληρονομιά σού άφησε.
Αν μου ξανακάνει νούμερα ο……. σου, δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα σου γράφω ημέλι να γλυκαίνεσαι
Καλαχώρας Λεώνικος said
Ξαναβλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο και το δείχνω και σε πολλούς άλλους. Άκου να τον βγάλει…. θα του κόψω τα χέρια και τα πόδια!!!!!!
Καλαχώρας Λεώνικος said
Έχει φωκομελείς μεταφραστές το Λουξεμβούργο;
Καλαχώρας Λεώνικος said
Καλά, όοι βλέπουν και ξαναβλέπουν το βίντεο. Γι’ αυτό δε γράφουν. Να δεις σε λίγο τι θα γίνει!
Γς said
>Αν μου ξανακάνει νούμερα ο……. σου
γου σου;
Εκανα κάτι;
Αγγελος said
Ειδικά για το ψωμί, δελτία υπήρχαν για αρκετά χρόνια μετά την Απελευθέρωση.
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
26-29: Ναι, το βιβλίο θέλουμε να το βγάλουμε και αναζητούμε εκδότη (είναι μεγάλο). Το πολύ-πολύ, θα το βγάλουμε ιδιωτική έκδοση.
Γς said
34:
Ειδικά για το ψωμί, δελτία υπήρχαν για αρκετά χρόνια μετά την Απελευθέρωση.
Ναι. Εγώ πρόλαβα το δελτίο και στο μπακάλη. Ζάχαρη, ρύζι κλπ.
Το ψωμί βέβαια ήταν μαύρο.
Ασπρο ψωμί (που θεωρείτο πολυτελείας) είδα για πρώτη φορά στο σπίτι της πουτάνας της κυρα-Πίτσας, της μάνας του φίλου μου του Κώστα (ονόματα αλλαγμένα). Καμιά φορά ο αγρίως υποσιτιζόμενος Γς πέρναγε από το σπίτι τους πριν πάνε με τον Κώστα στο νηπιαγωγείο. Πάντα η κυρα τέτοια του ετοίμαζε το πρωινό και μια φέτα άσπρο ψωμί με βούτυρο και … μέλι!
Εδώ μου έχει κάτσει αυτό το μέλι που έρεε αργά πάνω στη στρώση του βουτύρου.
Κι ούτε μια φορά δεν μου είπε, έτσι για τα μάτια, που μου είχαν πεταχτεί έξω: -Θέλεις Γς-άκι λίγο;
Α ξέχασα να σας πω ότι η πουτάνα αυτή ήταν και πόρνη (όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία)
Κουγιαγια said
36: Αν θυμάμαι καλά αυτη την περίοδο και κοντά στη Σόνια, η πιό γνωστή σε όλους μας ήταν η Γαβριέλλα. Ετσι δεν είναι ?
Γς said
37:
Ενα τσιγάρο δρόμο
Κουγιαγια said
38: Μόνο που τότε δεν υπήρχαν τόσα σπίτια. Απ΄την ταράτσα μας στη Παράσχου σχεδόν έβλεπα το σπίτι της.
Σκύλος της Β.Κ said
Καλησπέρα. Τα Προσφυγικά ακόμα σαρακοφαγωμένα είναι. Τα μαρμαράδικα ήταν εκεί που τώρα είναι η ΓΑΔΑ.
gpointofview said
# 38,39
και 663 333 το τηλέφωνό της με τιμοκατάλογο υπηρεσιών !!!!!
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα -για την τροπή της συζήτησης, ο Νικοκύρης ουδεμίαν ευθύνην φέρει!
🙂
Γς said
39:
Ολο μονοκατοικίες με κήπους η περιοχή. Το σπίτι της θείας μου ήταν απέναντι απο την Γαβριέλλα στη Μάρκου Ευγενικού. Εχω περάσει ένα μεγάλο διάστημα των παιδικάτων μου εκεί και την θυμάμαι ήταν ψηλή με μια ξανθιά κοτσίδα μέχρι τη μέση της. Καλή γυναίκα, μόνο που μας φώναζε όταν κάναμε φασαρία στο δρόμο.
Και η πλάκα:
Ο Χαρδαβέλας είχε κάνει μια εκπομπή γι αυτήν στην οποία μίλησε και με τη νύφη μου, που την θυμόταν καλά.
-Λίγο πριν την σκοτώσουν με είχε δει στο δρόμο. Και με ρώτησε:
–Τι κάνεις; Είσαι η γυναίκα του Γ.Σ.(Πρώτος ξάδελφος).
Κι ο Χαρδαβέλας όταν έπαιξε η συνομιλία:
-Είδατε θυμήθηκε τον πελάτη της.
Φτού! Την εκπομπή είχε δεί η μισή ελλάδα.
Κι έχουμε και το ίδιο όνομα και επίθετο με τον ξάδελφο…
Αντιφασίστας said
Και δίπλα στα προσφυγικά και απέναντι απ’ τον Ναό οι φυλακές Αβέρωφ, στις οποίες μεταπολεμικά φυλακίζονταν μόνο πολιτικοί κρατούμενοι:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=501402
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Σερνικοκουβέντες..
Θα γελάει από ψηλά ο κύριος Μίμης.
Απόπειρα επαναφοράς:
12. Η αντίστοιχη φράση των αγροτών γονέων εκεί κάτω ήταν :
Να σπουδάσετε, να γενείτε αθρώποι, να μη βαστάτε ωσάν εμάς το ντεμπλί και το σκαπέτι.Να μη σας ε δέρνουνε οι καιροί. (να μη βρέχεστε εξω )
ντεμπλί και ντέμπλα ήταν η βέργα που ράβδιζαν τις ελιές (τα ραβδιστικά είναι νεώτερη εφευρεση) και
σκαπέτι, το σκαλίδι.
14.β. Και το πλοίο να φεύγει…Να χάνονται οι αγαπημένες βουνοκορφές,η «κεφαλή του Δία», από τα μάτια σου. Οι κουπαστές του φέρρυ, μπαλκόνια που κρέμονταν λυπημένες γαρυφαλιές τα χέρια. Ο Μουντάκης στο «μεσοπέλαγα αρμενίζω» από το τζουμπόξ, να συδαυλίζει τον πόνο στη μουδιασμένη καρδιά μας.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
46. Ακυρο ως προς τις «σερνικοκουβέντες» (έως το 44). Μέχρι να το »κρεμάσω» είχε γίνει η αναφορά σου στις φυλακές ,το γήπεδο και τα προσφυγικά.
Γς said
12, 45:
Ηταν η δικιά μου.
Theban said
@45
Ούτε την εξήγηση κατάλαβα. Τι είναι το σκαλίδι;
Immortalité said
@48 Το σκαλίδι είναι ένα μικρό σκαπετάκι που σκαλίζεις τα παρτέρια ή τα νεαρά φυτά, τα αμπέλια πχ για να μην τα πληγώσεις με το σκαπέτι. Συνήθως είναι διχαλωτό από τη μια μπάντα.
Γς said
48:

sarant said
49: Να δεις που και το σκαπέτι δεν είναι πανελλήνιο. Σκαπανάκι.
Αρκεσινεύς said
https://sarantakos.wordpress.com/2012/04/10/amorgolekseis/
και για το σκαπετίζω (με τις 2 του σημασίες), το σκαπέτι και το σκαπέτης.
Immortalité, με το σκαλίδι δε νομίζω πως σκαλίζεις τα αμπέλια ούτε και με το σκαπέτι. Στο αμπέλι χρησιμοποιείται το δικέλλι.
δικέλλα η [δikéla] Ο25 & δικέλλι το [δikéli] Ο44 : αξίνα που καταλήγει σε δύο αιχμηρά άκρα.
[δικέλλ(ι) μεγεθ. -α• μσν. δικέλλιον υποκορ. του αρχ. δίκελλ(α) -ιον]
‘Εκεῖ γάρ οὔτε του γενῇδος ἦν
πλῆγμ’, οὐ δικέλλης ἐκβολή Σοφ. Αντιγόνη 249-250
spyroszer said
Δέμπλα τη λένε στη Μεσσηνία.
Immortalité said
@51 Θα ορκιζόμουν ότι ένα σκαπέτι μπορείς να το πεις μόνο σκαπέτι. Και το σκαλίδι δηλαδή. 🙂
Ορεσίβιος said
44. Και δίπλα από τα προσφυγικά το πιο γνωστό σημείο της «Μαύρης Αγοράς». Εκεί γύρισε κι ο Γκρεκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός) τις σκηνές μαύρης αγοράς (δένοντας στο μοντάζ και κάποιες γωνιές της Θεσσαλονίκης) , της αριστουργηματικής ταινίας του «Το ξυπόλητο Τάγμα» – η πρώτη ταινία για την οποία έγραψε μουσική ο Μίκης. Πρόκειται για την ταινία που εντυπωσίασε το Βιτόριο ντε Σίκα, ως μια γνήσια ελληνική νεορεαλιστική ταινία.
Η ταινία:
Γς said
Η συναρπαστική ανακοίνωση για τους φοιτητές, έξω απ’ το γραφείο καθηγητή Πανεπιστημίου
Γς said
Ωχ, από εδω¨
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/35792
Immortalité said
@52 Αρκεσινέα δεν είπα τα αμπέλια γενικά, αλλά τα νεαρά φυτά, τα φρεσκοφυτεμένα, όταν είναι μια κουρμουλίτσα τόση δα. Στα αμπέλια τα μεγάλα φυσικά δεν πας με το σκαλίδι. Πας με τη σφεντόνα στον πόλεμο;
Στο σπίτι μου τα παρτέρια με τις τριανταφυλλιές τα κάνουν με το σκαπέτι για να φύγουν τα χόρτα. Όμως άμα θες στο σκαμμένο παρτέρι ν’ αναχουχουλιάσεις το χώμα στη ρίζα, το κάνεις με το σκαλίδι.
Theban said
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Ούτε το σκαπέτι είχα ξανακούσει ούτε το σκαλίδι.
Ορεσίβιος said
΄
Αν κάποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες για το Ξυπόλητο Τάγμα και τον Γκρεγκ Τάλλας:
http://www.olympiafestival.gr/paideia/spyrou_06.htm
Αρκεσινεύς said
50. Γ-ς Αυτό είναι για τα παρτέρια. Με μακρύ στειλιάρι χρησιμοποιείται στους κήπους.
52. Το ερμήνευμα του ΛΚΕ για το δικέλλι δεν είναι σωστή. Είναι αξίνη διχαλωτή, αλλά το πίσω μέρος είναι ίσιο σε αντίθεση με την αξίνη(-α) που έχει κοφτερή σαν τσεκούρι πίσω άκρη.
Άλλο λοιπόν σκαλίδι, άλλο αξίνη και σκαπέτι, άλλο δικέλλι, άλλο κασμάς.
sarant said
55-60: Μπράβο, Ορεσίβιε!
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Νικοκύρη είδα το βίντεο που έβαλε η Τυφλόμυγα, και ξέρεις τι σκέφτηκα, οτι η ζωή του πατέρα σου ήταν πολύ όμορφη, πρέπει να πήγε πλήρης. Την παραλλήλισα με το ποίημα του Καβάφη, την Ιθάκη, και σίγουρα η Ιθάκη δεν τον γέλασε, και οπωσδήποτε θα κατάλαβε οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
49 Αυτο που λέμε σκαλιστήρι, (εδω στην Αθήνα) ή κάνω λάθος;
Γς said
Ε, ρε γλέντια!
Ακούω τώρα:
Στη Βουλη πρόταση άρσης ασυλίας Ηλ. Κασιδιάρη για τη χειροδικία κατά Λ. Κανέλλη.
Και να δείτε που Μιχαλιολάκος και λοιποί θα διαμαρτύρονται (τάχα μου) για την πρόταση!
Λουκουμάκι.
Αρκεσινεύς said
58. Ιμμόρ, καλώς.
Η μικρή αξίνη λέγεται αξινάρι.
Theo said
@48: Σκαλιστήρι το λέμε στην Έδεσσα.
Αντιφασίστας said
Μ’ ένα τέτοιο σκαπέτι, ή όπως αλλιώς το λένε, δεν φάγανε τον Τρότσκι στο Μεξικό;
Γς said
63 β:
Συνάδελφε καλλιεργητή της βεράντας έχεις πάρει καμιά επιδότηση;
Είσαι να πάμε στον ΟΓΑ να ψάξουμε για καμιά σύνταξη; Αν, πότε και πως.
sarant said
63: Σ’ ευχαριστώ, Λάμπρο, κάπως έτσι ήταν 🙂
Αρκεσινεύς said
68. Συνεχίζοντας μήπως είστε και στα μπλόκα με τους αγρότες;
Immortalité said
Ορεσίβιε, μιλ μερσί!
@59 Ε, καλά ούτε εγώ είχα ξανακούσει την δέμπλα. Μαθαίνουμε εδώ χάμω 🙂
@61 Αρκεσινέα βουαλά. Για τα κανονικά αμπέλια υπήρχε και η αμπελοσκαλίδα όπως λένε οι σοφοί. Εγώ μόνο με το σκαλίδι για τις τριανταφυλλιές έχω παρτίδες. Σκαπέτι και σκαλίδα. Το σκαλίδι είναι η μικρή σκαλίδα.
Immortalité said
@67 Νομίζω αυτό ήταν αξίνα.
ΠΑΝΟΣ said
Αυτά τα παλιά,φωτογραφίες,αναμνήσεις,δρομάκια κ.λπ.,βαράνε στα ψαχνό,να τα πάρει η οργή!
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Σκαπτικών εργαλείων χειρός, σκωπτική συνέχεια (στο άρθρο «καταφύγιο στην Αθήνα»!)
48. 71
Αυτό είναι που λένε εδραιωμένη πεποίθηση (ο θέος να σε φυλάει άμα είναι λάθος κι τύχει να αφορά σε σοβαρά θέματα):
Εμένα μου φάνταζε πανελληνίως γνωστό και εντελώς δηλωτικό: σκαπέτι, σκαπετάκι,σκαπάνι,σκαπανάκι, σκαφτήρι, (σκάβω, σκάπτω,σκάμμα, σκαπτικά, σκαπανείς).Το δικέλι που παρεισέφρησε πάλι σκαφτικό κάτι θα το σκεφτόμουν ( τελικά «διχαλωτό» σκαπέτι).
σκαλίδι ,σκαλιδάκι,σκαλίδα μα και σκαλιστήρι,σκαλιστηράκι, σκαλίζω, σκαλολογώ.
Σκάβουν επίσης με το τσαπί ή τσάπα.(με τη φαρδιά κόψη) ή τον κασμά με μυτερές και τις δυό άκρες. Ανάλογα με τις δουλειές κάνουμε χρήση του βολικού εργαλείου.
Με το κλασικό σκαπέτι σκάβεις να αφρατέψει το χώμα και ανοίγεις και αυλακιές για φύτεμα.Με το σκαπετακι (κοντόκανο και μικρότερο,αμφίστομο,ή μονό, ψαλιδωτο ή πλακουτσό) φυτεύεις φυτά ,μονοετή κυρίως (με μικρό λάκο)ή και σκαλίζεις πάνω-πάνω το χώμα. με το δικέλι,λίγο βαθύτερα (όπως είπαν παραπάνω,τ αμπέλι)
Ο κασμάς (γκασμά τον άκουσα κάπου Πελοπόννησο)είναι να «ξεπετρίζει», Η τσάπα «φορτώνει» τα αυλάκια (π.χ. τις πατατιές όταν βγάλουν 2-3 σειρές φύλλα, επειδή μπορεί και παίρνει περισσότερο χώμα, καθώς έχει φαρδύτερη κόψη.Η αξίνα, αξίνη,τσουγκράνα στην ανατ.Κρήτη(αλλού την λένε και σβάρνα-«η σβαρνιάρα» είναι άσμα για κυρά ανακατώστρα,θαρρώ ), σβαρνίζει το χώμα, μαζεύει φύλλα κ χορτάρια από πάνω-πάνω κ.ο.κ
Η σκαλίδα είναι το σκαπέτι, σκαλίδι και σκαλιδάκι,το σκαπετάκι. Κάπως έτσι από την πείρα και τ ακούσματά μου. Κατά τόπους κι άλλες παραλλαγές
Γς της γεωπονίας μήπως έχετε φωτό να εμπλουτίσετε; Αλλά μάλλον σε άλλο άρθρο, την άνοιξη.Μην το κάνουμε και πράκτικερ εδώ και τώρα.
67.72 Ωραίοι.Μπράβο. αιτιώδη συνάφεια με μεγάλα γεγονότα
Σκύλος της Β.Κ said
Περί σκαπετιού κλπ. Στην ανατολική Αιγιάλεια δεν έχομε εργαλείο σκαπέτι, ματζαφλάρια λέμε όλα τα μικροεργαλεία κηπουρικής, άντε να ΄ναι και κανένα καβλιτσέκι. Αλλά:
έχομε ρήμα «σκαπετίζω» και σημαίνει περνάω την πλαγιά (και είτε χανομαι είτε μπαίνω στο οπτικό πεδίο κάποιου)π.χ.
-Περπάτα κι άμα σκαπετισουμε το βουνό, μας χάσανε!
-Λίγο ακόμη έχουμε κι άμα σκαπετίσουμε, φτάσαμε!
Ορεσίβιος said
Η τέμπλα. Στην αιτιατική το ν του άρθρου περνάει στην αρχή του ουσιαστικού και λέμε πήρα τη ντέμπλα. Μακρύ ξύλο για το ράβδισμα της ελιάς. Τέμπλα τη λέμε στην Ηλεία. Αλλά απ’ ότι βλέπω στο slang και στη Μυτιλήνη τέμπλα.
http: //www.slang.gr/lemma/show/elaionas_19553
Βέβαια, τεμπλί και ντεμπλί όπως έφη η Έφη, είναι η προτίμηση στα ουδέτερα που έχουν τα κοπέλια.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
76 – Απο την τέμπλα λες να πήρε το όνομά του ο Σάϊμον Τέμπλαρ;
Immortalité said
@76 Ορεσίβιε τέμπλα λέμε κι εμείς το ξύλο του ραβδίσματος μα νόμιζα ότι ο Σπύρος μίλαγε για σκαλιστήρι και είπα άλλο θα ‘ναι.
Αντιφασίστας said
72: Ναι, έχεις δίκιο, ορειβατική αξίνα ήταν.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
75. Nαι παράλληλα, είναι γνωστό, από διαβάσματα πιο πολύ, αλλά και από τις ανθρώπινες συναναστροφές, το σκαπετίζω. Είδα ότι το έχει αναρτήσει κάπου και ο Νικοκύρης .
Ο Σωτήρης Δημητρίου (ο θεσπρωτός) το έχει πολλές φορές στα βιβλία του με την έννοια που λες.Πρόσφατα, μια γιαγιά φίλης, σουλιώτισσα,92 ετών, λίγο πριν μας αφήσει για το Μεγάλο Ταξίδι , μας είπε » Άε τώρα γώ τη σκαπετ΄σα τη δουλειά». Η κόρη της μας το μετερμήνευσε ότι «εγώ ολοκλήρωσα τις δουλειές μου» (σε τούτο τον κόσμο).»Εφτασα στον προορισμό μου» θα μπορούσαμε να πούμε. Πράγματι.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
77. (Τρυφερά) Άμα φας καμιά ντεμπλιά, θα στρώσεις!
Γς said
81:
Μη τολμήσεις! Το φιλαράκι μου
Ορεσίβιος said
Υπάρχει στην τοπική πολιτική μας λαογραφία η εξής έκφραση για τους ψηφοφόρους που άγονται και φέρονται από κομματάρχες: «Για ποιους λες μωρέ ότι μας ψηφίσουν; Αυτούς τους πάει στην κάλπη ο Τάδε με τη ντέμπλα όπως πάμε τις γαλοπούλες να πιουν νερό…»
Γς said
83:
Τι ήταν κι αυτό στην Αθήνα εκείνης της εποχής.
Κοπάδια ολόκληρα από γαλοπουλες μέσα στους δρόμους, Γλου, γλού να τα πηγαίνουν με τα καλάμια για πούλημα.
Αρκεσινεύς said
71. Ιμμόρ, και πάλι καλώς με κάποιες αντιρρήσεις.
74. Έφη, ‘Εφη (συνεχώς αναρωτιέμαι για το διπλό Έφη. Τώρα σκέφτηκα μήπως το δεύτερο είναι έφη;) περισσότερο σαφής για μερικούς. Μην μου μπερδεύεις όμως αξίνη και τσουγκράνα.
Να ‘στε καλά.
Immortalité said
@85 Εντάξει, στις επί μέρους διαφορές θα τα βρούμε 🙂
Μάλλον έγραφε βιαστικά γιατί να μπερδέψεις αξίνα και τσουγκράνα θέλει ένα άλφα ταλέντο όσο να πεις.
spyroszer said
Ναι Ιμμορ το ραβδί για τις ελιές εννοούσα. Ορεσίβιε στην Ηλεία το λέτε τέμπλα; Δίπλα στην Τριφυλλία το λέμε δέμπλα και δεμπλάκι. Το θυμόμουνα από παλιά που κατέβαινα κάποιες φορές στο χωριό για τις ελιές και μου το επιβεβαίωσε κι η μάνα μου. Επίσης δεν έχουμε σκαλίδι και σκαπέτι μόνο σκαλιστήρι.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
86.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΝΑ.(και από τιμιότητα δεν το γκουγκλίζω. Έχουμε τέτοιο εκεί κάτω; Το δικράνι μήπως; Από τις φωτό του εργατικού κινήματος ποιά είναι η αξίνα;
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Δεν είπα όμως πως το ρήμα καθ΄ ημάς είναι:
Σκάφτω, ήσκαφτα, εμεσόσκαψα,επόσκαψα, σκαμμένο είναι ( μπλιο το σκασμένο) με βαθιές σκαπετιές.
Αμάν η μέση μου με τόσο σκάψιμο!
ΕΦΗ ΕΦΗ said
72. Όπα, πάσο. και Ο ρ ε ι β α τ ι κ ή αξίινα! τελείωσε. Υποθέτω βέβαια τώρα ποιό θα είναι, αλλά «αξίνα για ορειβασία» ,κατά διάνοιαν. Πραγματικά .
5/2/2013 η μέρα που συναντήθηκα με την αξίνα!
Immortalité said
@88 Και βέβαια έχουμε και το λέμε αξίνα. Είναι το εργαλείο που σκάφτει τα σκληρά, πετρώδη χώματα γι’ αυτό και η μία άκρη του είναι μυτερή και κοφτερή. Το δικράνι είναι άλλο. Μ’ αυτό λιχνίζουνε στ’ αλώνι. Και με την τσουγκράνα μαζεύουμε τα φύλλα. Αυτά. Για εγγονή αγρότισσας καλά τα πάω νομίζω 🙂
@87 Μα βρε παιδί μου εκεί που λέμε για σκαλίδια λες «δέμπλα τη λέμε στη Μεσσηνία» και που να καταλάβω ότι πήγες στις ελιές; 🙂
ΕΦΗ ΕΦΗ said
ε τώωρα τι να πω; το μπικωτό σκαπέτι είναι η αξίνη.(Μπίκα, η μύτη και μυτερό το μπικωτό).Αρχαίο εργαλείο και λέξη. Να χρεωθώ συνδρομή
Immortalité said
@92 Έφη άλλο το ‘να άλλο τ’ άλλο. Μην τα ξαναλέμε 🙂
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα, έμαθα ωραίες λέξεις και εκφράσεις:
92: Μπικωτό σκαπέτι!
83: Τους πάει να ψηφίσουν με τη ντέμπλα!!
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Προς την Ιμμορ. Οι σελίδες στο #71 από ποιο βιβλίο είναι. Μου αρέσει…
Αρκεσινεύς said
92. Έφη, μα και συ από την κονταυγή μέχρι απόσπερα που μου ‘σκαβες πώς να μη σε πονέσει! Και έχεις κι αύριο, αφού εν ηπόσκαψες.
spyroszer said
91. Ναι σε μπέρδεψα λίγο !!!. Το δικράνι που λες το ‘χω ακούσει σε μας δικριάνι, αλλά δεν ήξερα ακριβώς τί ήταν. Τι εγγονή, έτοιμη αγρότισσα !!
Γς said
Πωπώ τι γίνεται εδώ μέσα;
Ξεφτέρια όλοι στα γεωργικά εργαλεία. Εγώ σκράπα.
Κοιτάζω τα χεράκια μου, τα λεπτά δαχτυλάκια μου, που εξ απαλών ονύχων εντρυφούν εις το κλειδοκύμβαλον και αναρωτιέμαι προς τι αυτή η επιμονή μου να συναλλάζομαι μεθ υμών. Δεν έχει νόημα.
Θα ανέλθω εις τη σοφίτα και θα ανασύρω από το σεντούκι των βιβλίων της νεότητός μου την παρτιτούρα της Piano Sonata No. 14 in C-sharp minor»Quasi una fantasia»,Op. 27, No. 2, και θα ανοίξω το κλειδοκύμβαλόν μου (με την ουρά) για να εκτελέσω αυτό που εσεις γνωρίζετε (λέω τώρα) απλώς ως Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν.
Γς said
συναλλάζομαι = συναγελάζομαι
Με σας που έμπλεξα θα λησμονήσω και τα ελληνικά μου.
Immortalité said
@95 Είναι από το δίτομο λεξικό του Μανώλη Πιτυκάκη «Το γλωσσικό ιδίωμα της Ανατολικής Κρήτης». Είναι έκδοση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Νεαπόλεως. Αν είσαι εκτός Κρήτης και το βιβλιοπωλείο δεν στο φέρνει, γιατί είναι είναι λίγο ιδιόρρυθμοι στις διανομές και γενικώς αυτό που λέμε σε κι όντε πάμε, μπορείς να τηλεφωνήσεις 2841022820. [Ο υπεύθυνος λέγεται (αν είναι ακόμα ο ίδιος) Πρινιωτάκης Μιχάλης.] Ταλαιπώρια αλλά το λεξικό είναι εξαιρετικό και τ’ αξίζει. Μπορώ επίσης να σου δώσω και τηλέφωνα δύο βιβλιοπωλείων εδώ που ίσως μπορούσαν να σ’ εξυπηρετήσουν. Όταν το πήρα έκανε γύρω στα 70€. Ελπίζω να σε κάλυψα 🙂
@97 Μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε δε λέει ο λαός; 😀
ΕΦΗ ΕΦΗ said
91.Μη μ αποπάρεις,αλλά εργαλεία του λιχνίσματος ,ανατολικά, είχαμε το θρινάκι,ξύλινο σαν πιρουνωτό φτυάρι και το χαχάλι, κοίλο σαν μια χούφτα με 3-4 δάχτυλα (συνήθως ήταν διαμορφωμένο από κλαδί δέντρου με τα παρακλάδια του και το είχαν για σιτηρά-‘οσπρια του είδους βήκο,αρακά). Συνώνυμο προφανώς με το δικράνι αλλά το λέγαμε αλλοιώς
Immortalité said
@101 Μα γιατί να σ’ αποπάρω; 🙂 Το θρινάκι δεν το ξέρω αλλά έτσι είναι και το δικράνι μόνο που η άκρη του είναι σιδερένια. Το χαχάλι απ’ τη χαχαλιά; ε; Ωραίο!
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
#100
Αν με κάλυψες; Απ’ άκρη σ’ άκρη! 🙂
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ said
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
sarant said
100: Τόσο ακριβός είναι ο Πιτυκάκης; (Θα μου πεις, δίτομο). Ήμουν τυχερός, μου τονε χαρίσανε 🙂
Immortalité said
@105 Σ’ αγαπούσανε παναπεί 🙂 Πάντως δίτομος, 1250 σελ, δερματόδετος με χρυσοτυπίες, και όσο να πεις μικρό τιράζ, ε, δεν το λες και ακριβό. Εδώ ο Μπάμπι κάνει ενενήντα και βάλε, και κάθε χρόνο θέλει πέταμα.
@103 😀
ΕΦΗ ΕΦΗ said
102.Άνοιξα τη σκαλίδα σου από τον Πυτικάκη.Είδα ότι η σκαλίδα που έχει από τη μια πλευρά πέλεκυ είναι η ομηρική αξίνη. Δεν ξέρω αν αναφέρει στο λεξικο τη λέξη «μανάρα» και «μανάρι-μαναράκι» που σημαίνει τσεκούρι. Και το λέω αυτό επειδή για την περιβόητη αξίνη (του Ομήρου) έχουμε ,άκουσον, τη τοπική λέξη «μαναροσκάπετο»
Αρκεσινεύς said
θρίναξ, -ακος (ο) το διχάλι στους ΑΗΠ
θρινάκη (η) το διχάλι
Τρυγαῖος
νὴ Δἴ ἡ γὰρ σφῦρα λαμπρὸν ἦν ἄρ᾽ ἐξωπλισμένη,
αἵ τε θρίνακες διαστίλβουσι πρὸς τὸν ἥλιον. Αριστοφάνη Ειρήνη 566-67
και ο βολόσυρος και το διχάλι.
Καλό σας βράδυ. Θα ξυπνήσουμε και το περίορθρον που λέει και ο Θουκυδίδης.
Αρκεσινεύς said
107. Έφη, Της τύχης το μελλούμενο μανάρι δεν το κόβει.
Καληνύχτα.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
96,108. Ναίσκε.Θα σηκωθούμε αποτάχινα και πως θα βαστάξομε τη μέρα. Εξεθεωθήκαμε στο σκάψιμο στο λίχνισμα κι όλο το ντουχιούντισμα.
Αυραγά πάλι.
Immortalité said
@107 Φυσικά και το έχει. Αν πρόσεξες και στη σελίδα που άνοιξες αναφέρει και τη μαναροσκαλίδα. Και άκουσον άκουσον δες τι γράφει στο λήμμα μαναροσκαλίδα: «Ο Πάγκαλος αναφέρει το ίδιο εργαλείο με το όνομα μπικοσκάπετο. Δεν ξέρω αν κάπου και που, της Ανατολικής Κρήτης επιχωρεί τοιούτος όρος». Όι παίζομε! 😀
@109 Έτσι ακριβώς!
Λεκανόστ. Πάω κι εγώ να θέσω.
sarant said
106: Σωστά, αν συγκρίνεις με τον Μπάμπι….
Άντε, Λεκανόστ!
Ορεσίβιος said
87. Ναι Σπύρο, το λέμε τέμπλα και ντέμπλα. Τώρα, σχετικά με την δέμπλα, νομίζω πως και στην επαρχία Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας, το λένε τέμπλα. Ίσως όμως να κάνω λάθος. Όμως το δ είναι οδοντικό σύμφωνο, όπως και το τ και τέτοια παιχνίδια γίνονται στη γλώσσα.
Ορεσίβιος said
87, (Διόρθωση του 113). Σε κάποια χωριά της Τριφυλίας, το λένε τέμπλα π.χ. Κυπαρισσία.
spyroszer said
Στην Κυπαρισσία Ορεσίβιε ναι μπορεί, πιο κάτω όμως, π.χ. στη Χώρα που ξέρω, το λένε δέμπλα, αλλά είναι βεβαίως παραπλήσια ντέμπλα και δέμπλα.
τυφλόμυγα said
Αντιφασίστα @17, Λεώνικε @29, ευχαριστώ πολύ. Εγώ απλά έφερα εδώ το βίντεο. Το Φιστίκι κάνει εξαιρετική δουλειά με το φωτογραφικό αρχείο του Μίμη Σαραντάκου. Αξίζει να το επισκεπτόμαστε πότε -πότε. 🙂
16, Εσείς, οι Αθηναίοι, δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο μαγική μοιάζει η Αθήνα όταν τη ζεις πρώτη φορά. Βλέπεις τη Παλιά Βουλή, τη πλατεία Κλαυθμώνος, τη Τριλογία και είναι σα να ζωντανεύει το βιβλίο Ιστορίας μπροστά σου. Ο πατέρας σας περιγράφει άριστα τα συναισθήματα και τις εποχές μέσα σε λίγες γραμμές.
sarant said
Πόσο μαγική μοιάζει η Αθήνα… ναι, αυτό δεν θα το καταλάβει κάποιος που έχει γεννηθεί στο λεκανοπέδιο.
tofistiki said
116: Το Φιστίκι ευχαριστεί για τα καλά λόγια, Τυφλόμυγα! 🙂
Κατ’ επέκταση, ευχαριστώ και όλους τους προηγούμενους που παίνευαν το βιντεάκι, το έφτιαξα για το «μνημόσυνο» που κάναμε τον Δεκέμβρη, στο φιλόξενο στέκι των Καλλονιατών για τον ένα χρόνο από τη μέρα που έφυγε από κοντά μας ο Μίμης. Είχα κάνει σχετική ανάρτηση στο Φιστίκι, τότε.
Η ηχογράφηση των τραγουδιών της Αντίστασης στη Λέσβο με τη φωνή του, είχε γίνει παλιότερα, για ένα ωραίο αφιέρωμα που είχε κάνει ο Allu Fun Marx σε δύο συνέχειες, εδώ και εδώ.
(Παρεμπιμπτόντως, οι σύνδεσμοι εκεί δεν δουλεύουν, πρέπει να διορθωθούν)
Immortalité said
Σπύρο, εσύ που είσαι Αθηναίος, υπάρχει περίπτωση να βάλεις χέρι στην 60/2013 του ΣτΕ να δούμε τι στο δαίμονα λέει;
spyroszer said
Θα προσπαθήσω να βάλω ένα χέρι !
Immortalité said
Ήξερα ότι μπορώ να βασιστώ πάνω σου 😉
Καλαχώρας Λεώνικος said
Γς μου το …. σου δε σε αφορούσε. Διαμαρτύρομαι γιατί από μια άλλη είσοδο το …. του Νοικ. Νικ δε με δέχεται.
Δελτίο στο ψωμί θυμάμαι κι εγώ γύρω στο 50- 51. Απλώς αν δεν είχες δελτίο το πλήρωνες λίγο ακριβότερα. Τότε ζύγιζαν το ψωμί, που ήταν πάντα μπόσικο, και συμπλήρωναν το ζύγι κι ένα κομματάκι, συνήθως ξεροκόμματο. Αλλά το ρίχναμε στα πουλιά.
sarant said
119-120 είναι η απόφαση για την ιθαγένεια;
spyroszer said
123. Ναι αυτή
Κουγιαγια said
43 + 122
Θα θυμάται ο Γς, ότι στο φουρνο πίσω από τη Σόνια το κομματάκι από το ψωμί που έβαζε ο φούρναρης για να συμπληρώσει το ζύγι, ήταν από την ίδια φραντζόλα και ήταν μεγάλη μας χαρά να μας στείλουν για ψωμί για να φάμε αυτό το κομματάκι…
ΕΦΗ ΕΦΗ said
123, 124
Έχουν παραχθεί τόσα αποτελέσματα (χλωρά-ξερά) από το Νόμο Ραγκούση περί ιθαγένειας… Θα τρέχει κόσμος και κοσμάκης. Άκυρα όλα: Διαδικασίες,ιστορίες,εκλογές,υποφήφιοι,προσωπικές σχέσεις. Ο άλλος είναι φαντάρος -ως έλληνας -(τους καλούσαν στην επόμενη σειρά, αμέσως μόλις έπαιρναν την ιθαγένεια). Φαντάζεστε;
Τοσωσοκύριε!
Γς said
126:
Μωρέ τα παιδιά! Αυτά τα παιδιά. Και ειδικά τα μαυράκια.
Το Αλβανάκι κουτσά στραβά θα τα καταφέρει. Το πολύ πολύ η Κακαβιά πέντε ωρες είναι μακριά. Και αν θέλει πάλι εδώ. Για να καταλάβεις (αν δεν δεις τα παπίρεν, ντοκουμέντι) ότι είναι αλλοδαπός πρέπει να του κάνεις τεστ DNA (σε μια χώρα που είναι γεμάτη αρβανίτικους γενετικούς απλοτύπους παλαιόθεν).
Ενώ τα μαυράκια (τα φοβισμένα με εκείνα τα όμορφα ματάκια) κάνουν μπάμ σαν τη μύγα στο γάλα. Και δεν έχουν τα δόλια τη καβάτζα της Κακαβιάς. Κυνηγημένα, τρομοκρατημένα. Η χώρες τους είναι μακριά και ‘ξένες’. Θυμάμαι τη γυναίκα μου, που την τραβούσαν κάθε τόσο στο αλλοδαπών, φοιτήτρια [..μου ;)]. Μέχρι και στο κρατητήριο την έβαλαν κάποτε με τις πόρνες, πριν γίνει και στα χαρτιά Ελληνίδα.
Τα έχω ζήσει αυτά τα παιδιά και τα ζω. Πόσο ελληνάκια νιώθουν.
Και όχι μόνο εδώ. Στο Μασατσούσετ, κοντά στους έλληνες της Βοστώνης, τα παιδιά του κουνιάδου μου του Μίμη και της Κατερίνας [επίσης… φοιτήτριας μου ;-] που σπούδασαν εδώ.
Και των επίσης ελληνοσπουδαγμένων κουμπάρων μας στο Λονδίνο. Και τα τρία τους κορίτσια που γεννήθηκαν και πήγαν σχολείο εδώ νιώθουν ελληνίδες. Τελείωσαν και φοιτούν στο Πανεπιστήμιο εκεί. Τα ελληνικά τους καλύτερα από πολλών άλλων και η μεγάλη, συγγραφέας ήδη εκεί, μας έδειχνε το καλοκαίρι ενα βιβλίο που τελειώνει στα ελληνικά.
gpointofview said
# 128
Αραγε συμφωνείς να επεκταθεί το συμβόλαιο του Σάντος με την Εθνική μέχρι το 2016 ;
Γς said
128:
Τι να σου πω;
Εχει και βεβαρημένο παρελθόν (2007-2010) ρε παιδί μου…
gpointofview said
#129
Μωρέ το βεβαρυμένο…μέλλον είναι που τρομάζει τον τοποτηρητή του γαύρου στην ΕΠΟ, εξ ου και η ( παρανοϊκή ) πρόταση μόλις δήλωσε πως θέλει να φύγει μετά το Μουντιάλ 14
τυφλόμυγα said
Γουσου @127, αφιερωμένο -το είχα βάλει αλλού, μπορεί να μην το είχες δει.
Καλημέρα να έχουμε. 🙂
Γς said
131:
Σε ευχαριστώ Τυφλόμυγα.
Ετσι είναι.
Αρκεσινεύς said
εις την προικοδοσίαν του κακού σπανού
έτι δίδομεν τσαπίν εγγαστρωμένον α΄ και δικέλλιν ετοιμόγεννον α΄
Σπανός