Κόκκινα αβγά, κόκκινες σημαίες
Posted by sarant στο 6 Μαΐου, 2013
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε χτες, Κυριακή του Πάσχα αλλά και πρώτη Κυριακή του μήνα, στην τακτική μηνιαία στήλη μου στην Αυγή. Με το κομμάτι αυτό κλείνουν οι πασχαλινές αναρτήσεις του ιστολογίου, οι οποίες φέτος, για κάποιο λόγο, είχαν όλες τους μικρή ή μεγάλη σχέση με τα αβγά -αν και το σημερινό άρθρο, επίτηδες μεταβατικό, απλώς αφορμή παίρνει από τ’ αβγά και επικεντρώνεται στο κόκκινο χρώμα. Το παραθέτω εδώ όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα, χωρίς προσθήκες, παρόλο που κάθε άλλο παρά εξαντλεί το θέμα. Ειδικότερα, μια και η εφημερίδα δεν δίνει δυνατότητα για λίκνους, έχω παραλείψει εντελώς τις αναφορές σε ζωγραφικούς πίνακες και ταινίες όπου το κόκκινο χρώμα πρωταγωνιστεί, ενώ μόνο σε δύο τραγούδια αναφέρομαι, στα οποία και πρόσθεσα τώρα λίκνους. Η εικόνα που συνοδεύει το άρθρο είναι αφίσα από την Κομμούνα του Παρισιού.
Παρά τον τίτλο, η στήλη απλώς αφορμή θα πάρει από το πασχαλινό έθιμο με τα αβγά που τα βάφουμε κόκκινα και τα τσουγκρίζουμε· έτσι κι αλλιώς, αν με ρωτήσετε για ποιο λόγο βάφουμε τ’ αβγά, και ειδικότερα γιατί τα βάφουμε κόκκινα, θα σας απαντήσω ότι δεν ξέρω. Έχουν διατυπωθεί δεκάδες θεωρίες· ας περιοριστούμε στο ότι το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα του Ιησού ή στην πιο πρακτική προτροπή που έδωσε ένας επίσκοπος στον νεαρό Εμμ. Ροΐδη που τον είχε ρωτήσει σχετικά: «Τρώγε και μη ερεύνα!». Ευκαιρία είναι όμως να πούμε μερικά πράγματα για το κόκκινο χρώμα.
Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος και του κινδύνου, του πάθους και της φωτιάς, της θυσίας και του θυμού, της επανάστασης και του κομμουνισμού. Κόκκινο, σε διάφορες αποχρώσεις, φορούσαν οι αυτοκράτορες και οι άλλοι εστεμμένοι, κόκκινο είναι το χρώμα των απαγορευτικών πινακίδων της τροχαίας και των πυροσβεστικών οχημάτων, των χρεωμένων λογαριασμών και των σπιτιών του πληρωμένου έρωτα. Κόκκινη κάρτα δείχνει ο διαιτητής στους άτακτους παίχτες, κόκκινες γραμμές υποτίθεται ότι βάζει η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές (αλλά πάσχει από αχρωματοψία), κόκκινες είναι και οι ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας.
Η αρχαία λέξη, ερυθρός, ήδη μυκηναϊκή, ομόρριζη με τις άλλες των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών (red, λατινικό ruber απ’ όπου γαλλ. rouge κτλ.), επιβιώνει και σήμερα, στον Ερυθρό Σταυρό, τους ερυθρόδερμους και τους ερυθρόλευκους, στο ερύθημα (κοκκίνισμα) αλλά και στο λυθρίνι (ερυθρίνος).
Ωστόσο, συνήθως λέμε κόκκινος, που και αυτό αρχαίο είναι, αλλά ελληνιστικό, και προέρχεται από τον κόκκο· κόκκος σήμαινε κυρίως κουκούτσι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ήταν τα αβγά ενός εντόμου, που λέγεται κόκκος ο βαφικός, και που συσσωματωμένα πολλά μαζί σε μικρές μπαλίτσες σαν μεγάλες φακές, τις κηκίδες ή πρινοκόκκια, τα έβρισκαν κολλημένα στις βελανιδιές και σε άλλα δέντρα (και στην αρχή τα νόμιζαν καρπούς των δέντρων). Ο κόκκος από τα νεολιθικά χρόνια χρησίμευε, αφού τον ξέραιναν και τον άλεθαν, για την παρασκευή κόκκινης χρωστικής, κι έτσι η λέξη «κόκκινος» από την αρχική της σημασία (ύφασμα βαμμένο με κόκκο, π.χ. καταπέτασμα εξ υακίνθου και πορφύρας και κοκκίνου κεκλωσμένου, στη μετάφραση των Εβδομήκοντα) υποκατέστησε τελικά την παλιότερη «ερυθρός».
Και το πορφυρό χρώμα είναι επισημότερη και βαθύτερη απόχρωση του κόκκινου, και οφείλει κι αυτό την ονομασία του σε ζώο: σε ένα οστρακοφόρο μαλάκιο που χρησίμευε για την παρασκευή του χρώματος, την πορφύρα, που από τον αδένα του έβγαζε τη βαθυκόκκινη χρωστική που χρησιμοποιούσαν για τα πανάκριβα ρούχα των εστεμμένων, γι’ αυτό και ονομάστηκε Πορφυρογέννητος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ — η λέξη έχει περάσει και στο αγγλικό purple. Έχουμε ακόμα το πυρρό (της φωτιάς το χρώμα) ή το ρούσο, το ξανθοκόκκινο, το χρώμα των Ρουσίων του βυζαντινού ιπποδρόμου, από το λατινικό russeus και άσχετο με τους Ρώσους. Αλλά και πολλές άλλες λέξεις υπάρχουν για αποχρώσεις του κόκκινου: το άλικο (ανοιχτό κόκκινο, τουρκικό δάνειο), το κρεμεζί (δάνειο από τα τουρκικά, που ανάγεται τελικά στην περσική λέξη για το ίδιο εντομάκι που παράγει την κόκκινη χρωστική, από εκεί και το αγγλικό crimson) ή το σκαρλάτο (που ανάγεται μέσω του βυζαντινού σιγιλλάτος στο λατινικό sigillum, σφραγίδα, στάμπα).
Η σύνδεση του κόκκινου με τα αριστερά κινήματα έχει τις ρίζες της στη Γαλλική Επανάσταση. Αρχικά, η Εθνοφρουρά ύψωνε την κόκκινη σημαία σαν προειδοποίηση ότι θα ανοίξει πυρ· έτσι έγινε και στη σφαγή του Πεδίου του Άρεως, στις 17 Ιουλίου 1791, όταν οι Εθνοφρουροί έπνιξαν στο αίμα μια αντιμοναρχική διαδήλωση, και από τότε οι Γιακωβίνοι υιοθέτησαν το κόκκινο σε ανάμνηση των θυμάτων της μέρας εκείνης. Η κόκκινη σημαία πρωταγωνίστησε και στην Επανάσταση του 1848, όταν παραλίγο να αντικαταστήσει την τρίχρωμη ως εθνική σημαία της Γαλλίας, και δέθηκε αδιάρρηκτα με τα σοσιαλιστικά, εργατικά και κομμουνιστικά κινήματα μετά την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Όπως έγραψε ο Κάρολος Μαρξ στον Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία, «ο παλιός κόσμος έβγαζε αφρούς λύσσας μπροστά στην Κόκκινη Σημαία, το σύμβολο της δημοκρατίας της εργασίας, που ανέμιζε στο δημαρχείο». Και σ’ ένα ελληνικό Εγκόλπιον εργάτου του 1893 διαβάζουμε: «Η ερυθρά σημαία του σοσιαλισμού φέρει χρυσοίς γράμμασιν: Ελευθερία, όλοι ίσοι».
Κόκκινη σημαία ανέμισε και στο Χεϊμάρκετ του Σικάγου, στη ματωμένη συγκέντρωση που γέννησε το γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, κόκκινη με σφυροδρέπανο υψώθηκε στα χειμερινά ανάκτορα το 1917 από τους μπολσεβίκους και στο Ράιχσταγκ στις 2 Μαΐου 1945 συμβολίζοντας το τσάκισμα του ναζισμού, κόκκινες σημαίες με διάφορα εμβλήματα ανεμίζουν στις εργατικές διαδηλώσεις. Το τραγούδι της Κόκκινης Σημαίας γράφτηκε στα αγγλικά το 1889 από τον Ιρλανδό σοσιαλιστή Τζιμ Κόνελ (πάνω στον σκοπό τού «Αχ έλατο») και μεταφράστηκε σε πάμπολλες γλώσσες («Ω κόκκινη σημαία μας, χρώμα αγάπης και ζωής» αρχίζει στα ελληνικά, ενώ ο αντίστοιχος αγγλικός στίχος είναι The people’s flag is deepest red), και εξακολουθεί να αποτελεί τον επίσημο ύμνο του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, όσο κι αν έφερνε τον Τόνι Μπλερ σε μεγάλη αμηχανία. Άλλο πασίγνωστο τραγούδι με κόκκινη σημαία είναι το ιταλικό Bandiera rossa (εδώ σε ένα πρωτότυπο βιντεάκι με παλιά εκτέλεση), που δεν το μεταφράσαμε στα ελληνικά γιατί μας είναι οικεία η παντιέρα, ελληνογενές το trionferà του ρεφρέν και διεθνείς οι περισσότερες λέξεις: Εβίβα ιλ κομουνίσμο ε λα λιμπερτά! Καλή ανάσταση λοιπόν, παρά την περιρρέουσα μαυρίλα!
Γς said
Καλημέρα
και το I see red
Κώστας said
Καλημέρα, και του χρόνου. Υπάρχει και το παλιό αντικομμουνιστικό σύνθημα «Lieber tot, als rot» (αγγλιστί: «Better dead than red»), παραλλαγή της φράσης «Heute rot, morgen tot» (= σήμερα κόκκινος, αύριο νεκρός) που λέγεται όταν κάποιος (φαινομενικά) υγιής άνθρωπος πεθαίνει αιφνιδίως (το κόκκινο εδώ αναφέρεται στο ροδοκόκκινο χρώμα στα μάγουλα).
ΕΦΗ ΕΦΗ said
-Κόκκινες καλημέρες. Τ Αγιωργιού σήμερα , Χρόνια πολλά στους εορταζόμενους Γιωργογιωργίες.
-Χίλιες σημαίες κόκκινες-μαύρες
-Κόκκιν΄ αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου… κι έβαψ΄ο ήλιοςο μισός και το φεγγάρι ακαίριο.
-Κόκκινο γαρύφαλο στο μέρος της καρδιάς.
-Μήλος μου κόκκινο
-Κόκκινο γλυκό μου στόμα.
-Κόκκινα τριαντάφυλλα για μένα
-Βάλε το κόκκινο φουστάνι
-σαράντα μήλα κόκκινα
Ωσάν το αίμα κόκκινα
είναι τα δάκρυά μου
γιατί δεν είναι τω ματιώ,
μόνο ΄ναι τση καρδιάς μου.
Το κόκκινο είναι ανεξάντλητο. θα επανέλθω.Πάω για κοκκινα μούρα τώρα (αλήθεια)
Γς said
Είναι κι εκείνο το κόκκινο της καρδιάς μας.
Ερυθρά Θάλασσα, όπου και η Ερυθραία.
Και ξαφνικά έγινε λόγος και για το ψαράκι Ερυθροφθάλμους.
Και σιγά μην έκανα ότι δεν το ήξερα. Δεν ήμουν και τόσο πιστικός όμως.
Οπότε πήρα την κιμωλία και το έγραψα: erythrophthalmus.
Με τι άνεση έγραφα αυτά τα p-h-t-h. Σαν να είχα κάνει διατριβή σ αυτό το είδος.
Κι ούτε που πήραν χαμπάρι ότι έγραφα στου «μπαμπά γλώσσα»
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχολια και τις συμπληρώσεις!
Χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και στις Γεωργίες!
LandS said
Αξιζε ιδιαίτερης μνείας και ο ανερυθρίαστα κόκκινος μπλόγγερ Αλουφάνης Μαρξ.
Γς said
4:
Ψέμματα κάτι έχω κάνει πάνω σ αυτό το ψαράκι.
<a href= http://de.wikipedia.org/wiki/RotfederΜε αναφέρει κι η Βικυ
Κώστας said
7: Η Para-See είναι η Παραλίμνη;!; 🙂
Michm said
καλημέρα σε όλους, Να προτείνω στην παρέα τον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο 105,5 http://www.stokokkino.gr/
Gpoint said
Του Αγίου Τζι, σήμερα, χρόνια πολλά στις Τζίνες (Λολομπρίτζιτες) και Ζέτες (Αποστόλου) και σ’ όλα τα παράγωγα ονόματα του Αγιου του Γιώργη
Ν.Σαραντάκος: Κόκκινα αβγά, κόκκινες σημαίες | contramee said
[…] https://sarantakos.wordpress.com/2013/05/06/kokkino/ […]
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
Να χαίρεται τη γιορτή του ο Άγιος Τζι και να είναι καλά το κοκκινομάτικο ψαράκι.
ΠΑΝΟΣ said
Ως τέκνο κομμουνιστών(παλαιαί,καλαί εποχαί!) έγινα ΘΡΥΛΟΣ,εξαιτίας τού κόκκινου χρώματος τής φανέλας!
Περί κόκκινων αυγών και άλλων, γύρω από την εφιαλτική (για κάποιους μας) εβδομάδας που πέρασε,εδώ:
http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=483
Δεν ξέρω,αν όλα είναι σωστά,είναι όμως τεκμηριωμένα.
Έτσι κι αλλιώς,υγεία για όλη την υπόλοιπη χρονιά-τουλάχιστον!
Gpoint said
Μια μικρή διαφωνία έχω : από πιτσιρικάς χρησιμοποιώ της πορφύρες για δόλωμα γι αυτό τα δάκτυλά μου και τα ψαράδικα ρούχα μου βάφονται μ’ ένα ωραιότατο…μωβ χρώμα !! Πως γίνεται και το πορφυρούν αντιστοιχεί στο κόκκινο δεν κατάλαβα.
Ορεσίβιος said
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα.
Άρτεμη said
πόσα κόκκινα τραγούδια!!!!
και πάρα πολλά άλλα αλλά και αυτό που το έχω ζήσει όταν γραφόταν και θυμάμαι πότε προστέθηκε το «μαύρη» στο ρεφραίν… με συγκινεί περισσότερο απ’ όλα τα κόκκινα τραγούδια
Άρτεμη said
Υπάρχουν πολλοί που ρίχνουν πέτρες σε ένα κόκκινο μήλο (νόημα: το καλό είναι αντικείμενο φθόνου).
Al elmaya taş atan çok olur.
από εδώ http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B5%CF%82
elsa said
Χρόνια πολλά! Ωραίο το σημερινό, και χωρίς αυγά! 🙂
Καθένας με τον πόνο του: Η παραγωγή του «φυσικού κόκκινου» (Ε120, καρμίνη ή κοχενίλη)που διαβάζουμε στα συστατικά αρκετών τροφίμων και πολλών καλλυντικών γίνεται κυρίως από τα ίδια τα έντομα κι όχι από τα αυγά, με μεθόδους μάλλον σαδιστικές , και θεωρείται ύποπτο για αλλεργικές αντιδράσεις, κυρίως στα καλλυντικά. Αλλά και σαν τρόφιμο, δεν ξέρω πόσοι θα χαίρονταν αν ήξεραν ότι δίνουν στο παιδί τους ένα κόκκινο γλυφιτζούρι-κοκκοράκι, βαμμένο με λιωμένα σκαθάρια!
The insects are killed by immersion in hot water (after which they are dried) or by exposure to sunlight, steam, or the heat of an oven. Each method produces a different colour which results in the varied appearance of commercial cochineal. The insects must be dried to about 30 percent of their original body weight before they can be stored without decaying. It takes about 155,000 insects to make one kilogram of cochineal.
There are two principal forms of cochineal dye: cochineal extract (E120(ii) ) is a colouring made from the raw dried and pulverised bodies of insects with around 20% carminic acid; and carmine ( E120(i) ) a more purified colouring made from cochineal.
sarant said
14: Εννοείς ότι το πορφυρο είναι απόχρωση του ιώδους και όχι του κόκκινου; Μπορεί, αλλά το βλέπω να αναφέρεται και ως βαθυκόκκινο.
15-16: Ωραία κόκκινα τραγούδια!
18: Ναι, αυτό είναι το νεότερο κόκκινο, από μεξικάνικα εντομάκια, τις κοχενίλες, που το φέρανε στην Ευρώπη γύρω στον 16ο αιώνα και εκτόπισε το παλιότερο ευρωπαϊκό κόκκινο (του κόκκου) επειδή είναι πολύ πιο ζωηρό και έχει μεγαλύτερη βαφική ικανότητα.
Alexis said
Ορεσίβιος said
Αξιοπρόσεκτο άρθρο της εφημερίδας Θεσσαλία της 18 – 2 – 1911, όπου τα στελέχη του Εργ. Κέντρου Βόλου, αποκαλούν με υπερηφάνεια «Κόκκινο κουρέλι» την κόκκινη σημαία, σύμβολο του Κέντρου:
«…Μετά τον κ. Καλατζή ωμίλησεν ο γραμματεύς της διοικητικής επιτροπής του Ε.Κ.Β. κ. Ανδριτσάνος ειπών τα ακόλουθα:
Αδελφοί εργάται,
Η σημερινή μας γιορτή δεν είνε γλέντι απλό, δεν μας ένωσεν όλους εδώ ο πόθος της διασκεδάσεως, μας ένωσεν ο χρυσός κρίκος της αγάπης, μας ένωσεν ο θρίαμβος της ιδέας τον οποίον εκερδίσαμεν αγωνισθέντες υπό την σημαίαν του αγώνος μας στολισμένην με το ιερόν σύμβολον της εργατικής ιδέας, που θα μένη αιωνίως ακοίμητο σημάδι της Ενώσεως και του συνασπισμού μας.
Τον αγώνα μας τον υπονόμευσαν, τον εδηλητηρίασαν, τον εσυκοφάντησαν οι εχθροί μας, άλλοι προσπαθούντες να μας διαιρέσουν, άλλοι ποθούντες να ιδούν την απεργίαν μας αποτυγχάνουσαν, ημάς εκτροχιαζόμενους από τον δρόμον της σωφροσύνης και της νομιμότητος.
Με όλα ταύτα ενικήσαμεν, ενίκησεν ο αγών μας ο δίκαιος, εθριάμβευσεν η Εργατική Ιδέα, υπό την σημαίαν της οποίας ας αγωνιζόμεθα και εις το μέλλον ενωμένοι, βέβαιοι, ότι πάντα θα μας στεφανώση ο δάφνινος στέφανος της Νίκης.
Ζήτω ο Εργατικός Αγών.
Ζήτω η Εργατική Ιδέα.
Ζήτω το Κόκκινο κουρέλι…».
Γς said
8:
Ναι Παρα Ζεε είναι η Παραλίμνη!, δίπλα στην Υλίκη.
Δεν αποκλείεται να την γράφουν πουθενά και Πάρα Λέϊκ!
Υπάρχει όμως μία τέτοια:
Στην Ινδία!
Gpoint said
#19
Νίκο, ό,τι ακουμπήσει το εσωτερικό της πορφύρας παίρνει ένα χρώμα σαν τις τσακώνικες μελιτζάνες για να συνενοηθούμε. Το ίδιο εμφανίζεται και όταν ψοφήσει η πορφύρα, Το ξέρουν όλοι οι σχετικοί με δίκτυα και παραγάδια. Τώρα να βγάζουν άλλο χρώμα οι πορφύρες της Φοινίκης, δεν το πιστεύω. Εξ άλλου αν έχουμε κανέναν από την Λακωνία μπορεί να μας διαφωτίσει για το χρώμα μια που κατά τον Παυσανία οι πορφύρες της Λακωνίας θεωρούνται οι καλύτερες της Ελλάδας και αμέσως μετά της Φοινίκης
Γς said
Στη ζωή καλό είναι και το ροζ
Hold me close and hold me fast
The magic spell you cast
This is la vie en rose
Γς said
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
nikosl said
Καλημέρα.. η αναφορά στο έντομο/σκουλήκι υπάρχει και στην πορτογαλική εκδοχή του κόκκινου: vermelho <– vermiculus
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
26: Πολύ σωστά, το vermilion υπάρχει και στα αγγλικά, γαλλ. vermeil.
Aλίκη Στούκα said
Και η σημαία της ναζιστικής Γερμανίας κόκκινη.
IN said
26, 27: Μια και μαζεύεται διάφορες παράξενες λέξεις σε Ευρωπαϊκές γλώσσες για το χρώμα κόκκινο, μην ξεχνάτε και το gueules, εραλδικό όρο που χρησιμοποιείται στα Αγγλικά και στα Γαλλικά για το χρώμα κόκκινο:
https://fr.wikipedia.org/wiki/Gueules
Η ετυμολογία, κατά τη Wikipedia, από τις γουνίτσες λαιμού (gueule στα Γαλλικά) από δέρμα νυφίτσας, που συνήθως είχαν κόκκινο χρώμα.
IN said
28: Κόκκινη-άσπρη-μαύρη, τα παραδοσιακά χρώματα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Β΄ Ράιχ, 1871-1918) και πριν από αυτά της Βορειογερμανικής Ομοσπονδίας (Norddeutscher Bund). Από τα χρώματα της Πρωσσίας (άσπρο-μαύρο) και των Χανσεατικών Πόλεων (κόκκινο). Καμία σχέση με την κόκκινη σημαία για την οποία γράφει ο κ. Σαραντάκος.
Τα χρώματα κόκκινο-άσπρο-μαύρο στο μεσοπόλεμο είχαν ταυτιστεί, στη Γερμανία, με τους δεξιούς εθνικιστές και τους αντίθετους με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η οποία είχε υιοθετήσει την μαύρη-κόκκινη-κίτρινη σημαία (αυτή που έχει και σήμερα η Γερμανία), λόγω της σύνδεσής της με την φιλελεύθερη επανασταση του 1848. Όποιος ήταν αντίθετος στη Δημοκρατία, δηλαδή οι δεξιοί εθνικιστές, υποστήριζαν με φανατισμό τα παλιά χρώματα, κόκκινο-άσπρο-μαύρο. Τα οποία επέλεξε και ο Χίτλερ για τα περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό που φορούσαν τα μέλη του κόμματός του και για τη σημαία του κόμματος, που μετά το 1933 έγινε και επίσημη Γερμανική σημαία.
29: μαζεύετε ήθελα να γράψω, μετά το είδα, συγγνώμη.
Γς said
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ Τα κόκκινα παπούτσια.
Χατζηδάκις
«Αυτά θυμήθηκα, λέγοντας κόκκινα παπούτσια, αυτά κι άλλα πολλά, που έχουν σχέση με διοίκηση, με οργανισμούς, και με διόλου ικανά πρόσωπα, που τόσον ανωμάλως ανεβήκανε σε θέσεις ισχυρές, φορώντας κόκκινα παπούτσια, διασχίζοντας διαδρόμους σκοτεινούς, μεσ’ στους οποίους κυκλοφορούν φαντάσματα, πάλι με κόκκινα παπούτσια, που εκδίδουν διαταγές, διορίζουν δορυφόρους και σωματοφύλακες, και κάνουν έρωτα μασώντας τσίχλα, ή παπαρούνες, μέσα στις αυλές, και μεσ’ στους μη ελεγχόμενους ανελκυστήρες»
christos k said
Το κόκκινο μαζί με το πράσινο και το γαλάζιο ήταν ένα απο τα χρώματα με τα οποία ο A.Kirchhoff τον 19ο αιώνα διέκρινε τα ελληνικά αλφάβητα σε τρείς κατηγορίες. Τα χρώματα βοηθούσαν ως προς τη διάκριση επάνω σε έναν χάρτη- χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό- το λατινικό έτυχε να προέρχεται απο ένα κόκκινο ελληνικό αλφάβητο (γι’ αυτό το X προφέρεται ks). Α ρε Παπαναστασίου σπασικλάκι μ’ εκανες στα 40 🙂 .
christos k said
….το ελληνικό αλφάβητο σε τρείς κατηγορίες ήθελα να πω.
spiral architect said
Kαι η γης θα γίνει:
Χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και τση Γιωργίες. 🙂
Γς said
Κοχενίλες και άλλες κόκκινες χρωστικές.
Μα ο Ιταλός μάγειρας στον πρώτο χορό με τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα από το Ναύπλιο δεν εύρισκε πώς να βάλει χρώματα στο παγωτό που τους έφτιαξε.
Πειραματίστηκε με διάφορα πράσινα από φύλα κι ο αθεόφοβος για το κόκκινο έβαλε μια τόσο δα σταγονούλα μίνιο πάνω σε κάθε παγωτό.
Και οι Αθηναίοι που είχαν παρακολουθήσει την έλευση των φραγκοφορεμένων ευγενών, αριστοκρατών, πρεσβευτών και λοιπών με τα παντελόνια και με τα κρινολίνα σε λίγο τους είδαν να βγαίνουν ξαφνικά και να ακροβολίζονται στα γύρο οικόπεδα των παντελονιών και κρινολίνων δεόντως αφαιρεθέντων λόγω του αντιοξειδωτικού αστάρεως προφύλαξης σιδηρών κατασκευών από την σκουριά.
Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει.
Μιχάλης Νικολάου said
—
Η Κόκκινη Μηλιά:
«…πίσ’ απ΄ την κόκκινη μηλιά…»
«Ἔστειλα δυὸ πουλιὰ στὴν κόκκινη μηλιὰ…»
—
Η Κοκκινιά (σε αμέτρητα τραγούδια – το stixoi.info έχει 86) αλλά και ο Κοκκιναράς και η (Νέα) Ερυθραία – σε Ελλάδα και Αφρική.
—
Red states – blue states: Εδώ το κόκκινο, παραδόξως, δηλώνει συντηρητικότερη πολιτική τοποθέτηση αντί το αντίθετο.
—
Στο κόκκινο = Επικίνδυνα στο όριο – από στροφόμετρα, πιεσόμετρα και άλλα όργανα μετρήσεων.
Νίκος Μαστρακούλης said
35: Α, τον μινάρα! 🙂
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Xρόνια πολλά σε όλους.
Εγώ για το πορφυρό χρώμα των ρούχων, ξέρω οτι έβγαινε απο το όστρακο της πορφύρας, μετα απο πού δύσκολη επεξεργασία, και γι αυτό πανάκριβο. Ο Gee έχει δίκιο για την πορφύρα (αν κι εγώ σπανίως ψαρεύω απο πάνω, συνήθως βουτάω) όταν την δολώνεις μόνο κόκκινο δεν βλέπεις στα χέρια σου.
Και μια και η αναφορά στο Αγγλικό purple, ας το θυμηθούμε και στο πιο βαθύ του.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=jh0iihjANPc#t=81s
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Οι κόκκινοι
Οι κόκκινοι Χμερ
Ο κόκκινος στρατός
Κόκκινο
0 κόκκινος …Πάνος 🙂
-Μην περιμένεις φόρεσε τα κόκκινα πατίνια
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Λάμπρο, χρόνια Πολλά .
Η πορφύρα του δολώματος μήπως είναι άλλη από το περιζήτητο κοχυλάκι της αρχαίας Ιτάνου, σημερινής Λεύκης στη Σητεία; (Τρία απο τα τα αρχαία πορφυρονησάκια, εκεί, στην περιοχή Βάι, που λέγαμε προχθές, πωλούνται ως βραχονησίδες στους δανειστές). Στον κυρ γκούγκλη: ‘Ιτανος Πραισσός πορφύρα , δίνει πολλά για το θέμα κι όχι μόνον.
Βασιλική Μετατρούλου said
Κι ένα ακόμη σημαντικό «κόκκινο» ή «ερυθρό» ή «άλικο» (ανάλογα με τα κέφια του κάθε εκδότη) ήταν αυτό που το μάθαμε από το «A study in scarlet» (ως τότε ποτέ δεν είχα ακούσει τη λέξη αυτή), δεν συμφωνείτε;;; (δεν πιστεύω να μην υπάρχουν σερλοκχολμσόφιλοι λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας, εδώ, ράιτ;;;)
🙂
http://sirconandoyle.com/a-study-in-scarlet/
IN said
42: Σωστά, αλλά εγώ το Σκάρλετ το ήξερα από πιο μικρός, από τις ιστορίες με το Ρομπέν των Δασών, που είχε, αν δεν κάνω λάθος, ένα σύντροφο που λεγόταν Σκάρλετ…
Πέπε said
41, 42: ναι, αλλά και: http://www.youtube.com/watch?v=jCPKbU8ISKo
(Harry Bellafonte, Scarlet ribbons)
Μιχάλης Νικολάου said
Κι άλλη Σκάρλεττ.
Κι ακόμα μία.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Χρόνια πολλά, ΕΦΗ ΕΦΗ. Μάλλον έχεις δίκιο, λογικά έτσι πρέπει να είναι, γιατι τώρα που το σκέφτομαι, γι αυτό το κοχυλάκι πρέπει να είχα διαβάσει κάποτε. Όπως και νάχει, το όστρακο είναι αυτό που δίνει το χρώμα, αυτό ήθελα να πώ. Τα πουλάνε τα νησάκια ε; πολύ κρίμα, εκεί έχω κάνει την βαθύτερη ελεύθερη κατάδυση το 1982, (στα 21 μου, για ψαροντούφεκο) 42 μέτρα, έκτοτε δεν επιχείρησα πάνω απο τα 30, δεν έχει και νόημα άλλωστε. Τί μου θύμισες, δύο μήνες στο Βάϊ με σκηνές, με κιθάρες, την Εύα (να είναι καλά όπου κι αν είναι) τα άλλα δυο ζευγάρια, και τον συγχωρεμένο καθαρόαιμο κοπριτάκο μου τον Περίπου, απο τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Σε λίγο θα γίνουμε ξένοι στην χώρα μας, για το καλό μας πάντα.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
-Το κόκκινο ως ρουμπινί (αιμάτινο),το είπαμε; ως κρασάτο; (το βελουδένιο κόκκινο). το μπρούσκο; (το βαθυκόκκινο), το γκρενά;(του ροδιού).
Νομίζω το μικρό ον (η πορφύρα) που είχε το κοχύλι για σπίτι, έδινε το χρώμα,(‘οχι το κέλυφος).
ΕΦΗ ΕΦΗ said
«πορφύραν και βύσσον» ,(βιβλικά αρχοντικά,πολυτελή ενδύματα) ,
Έψαξα τί είναι ο βύσσος.Ήξερα βαμβακερό ύφασμα (αλλά είδα κάπου να λέει και κόκκινο). Η βίκι δίνει για βύσσος: α) Η καλλιέργεια του βαμβακιού στην Ελλάδα αναφέρεται από τον Παυσανία το 2 μ.Χ. αιώνα με την ονομασία ‘’βύσσος’’. και β)Ζώα υδρόβια, τα Δίθυρα… Πολλά είδη, όπως το στρείδι προσκολλώνται στα βράχια, μόνιμα ή παροδικά, με τη βοήθεια του βύσσου. Ο βύσσος σχηματίζεται από νημάτια, που σχηματίζουν τα εκκρίματα ενός αδένα στη βάση του ποδιού.
Αρκεσινεύς said
Χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και στις Γεωργίες.
Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Κόκκινος στρατός
Κόκκινη πλατεία
Το κυνήγι του κόκκινου Οκτώβρη, ταινία με τον Σον Πεν.
Πορφυρά ποτάμια, ταινία με τον Ζαν Ρενό.
Το χώμα βάφτηκε κόκκινο με Βόγλη κλπ.
Ερυθρά θάλασσα
Κόκκινος πλανήτης
Μπαρμπαρόσα-Κοκκινογένης
Κόκκινο Χωριό στην Κρήτη με τα φυσητά γυαλιά
Η Κοκκινιά
Red hot chilly peppers αμερικάνικο συγκρότημα
Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, βιβλίο του Μουρσελά και τραγούδι.
Τα όνειρά μου κόκκινα, τα όνειρά σου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.
«Rosso Romano, πορφυρό της Δαμασκός «, από τη Fata Morgana του Καββαδία.
Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
Κι τι φέρνει στο παιδάκι ο ήλιος;
«Δυο δροσάτα μαγουλάκια και δυο κόκκινα χειλάκια».
«Μια τόση δα μεγάλη καλοθρεμμένη παπαρούνα ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θάβλεπε πως ήταν άλικη μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση». Η μυστική παπαρούνα του Μυριβήλη.
Λάμπρος Πορφύρας
Αρκεσινεύς said
Πορφύρα: παλάτι μέσα στον αυτοκρατορικό περίβολο. Την πορφύρα τη χρησιμοποιούσαν ως αίθουσα γέννησης των βυζαντινών πριγκίπων-διαδόχων που γι’ αυτό ωνομάζονταν πορφυρογέννητοι . Πρώτος πήρε την επωνυμία ο Κωνσταντίνος Ζ΄. Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ αν και γεννήθηκε στην αίθουσα της Πορφύρας δεν έφερε τον χαρακτηρισμό αυτόν. Η Πορφύρα χτίστηκε στο α΄μισό του 9ου αι.
Κώστας said
Να θυμηθώ λοιπόν κι εγώ από τις μηδέποτε αξιοποιημένες επαγγελματικά σπουδές μου του ΜΜΜΜ* ένα χάιλάιτ (μόνο αυτά θυμάμαι πια), τον Αιματίτη (Fe2O3, οξείδειο του τρισθενούς σιδήρου), που πήρε το εμπειρικό του όνομά από την χαρακτηριστικά κόκκινη γραμμή κόνεως του (τρίβουμε μια άκρη του ορυκτού σε σκληρή άσπρη επιφάνεια).
* Μηχανικός Μεταλλείων – Μεταλλουργός Μηχανικός 🙂
Κώστας said
Και βέβαια «οξείδιο».
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα σχόλια και τις κατακόκκινες προσθήκες!
41: Όπως λες, άλικο ή κόκκινο ή…, ανάλογα τα γούστα του εκδότη. Δες εδώ για το σκαρλάτο:
https://sarantakos.wordpress.com/2009/04/28/scarlato/
29: Δεν την ήξερα τη λέξη!
Αρκεσινεύς said
Φυρόι στην Αμοργό το κοκκινόχωμα, Φυρός παρατσούκλι λόγω του κοκκινωπού γενιού του. Έχουμε γράψει στις Αμοργιανές
λέξεις.
Το κόκκινο χρώμα θεωρείται πως αποτρέπει τη δαιμονική επήρεια, γι’ αυτό χρησιμοποιούν π.χ. κόκκινη κλωστή στις γητειές ή φορούν κόκκινο μαντίλι οι γυναίκες σε πηγομαντεία κλπ.
Σε γητειά για τη θεραπεία ενός εξανθήματος με κόκκινο χρώμα (η νόσος ερυσίπελας) βλανθί <βλατί <βλατ(τ)ίδα <λατ. blatta (πορφύρα).
Κόκκινο το φουστάνι σου και το μαντίλι σ' άσπρο,
λάμπει το προσωπάκι σου σαν του Πουνέντε τ' άστρο.
κλπ.
κότσινο, αμοργιανά.
Και βέβαια Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ, μια ολοκόκκινη ομαδάρα.
Ο Αντιφασίστας τι έγινε;
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Μικρό πουλάκι κρύβει το κοκκινάκι μην του το πάρουν. Χαϊκού για τον κοκκινολαίμη
sarant said
53: Από το πυρρο τάχα;
Αρκεσινεύς said
55. < πυρρόγειος
πυρρός, -ά , -όν αρχαιότ. πυρσός
πυρσός < πυρ
Πυρρόν το Σκυθικόν γένος
αλλά:ο πυρός το σιτάρι πυροί τε και κριθαί στην Ιλιάδα.
και το Πύρειος νίκη από τον Πύρο
Αρκεσινεύς said
Να θυμηθούμε και Σεφέρη
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
κόκκινο γαρούφαλο
μοναχό στη γλάστρα
στάθηκες σαν έγραφα
μπρος μου σαν αγάπη
Αρκεσινεύς said
Ακόμη Σεφέρης
Καθώς βαδίζει ο χρόνος
και προχωρεί ο χειμώνας
κι η τραχηλιά του κοκκινολαίμη
στρέφει στο πιο σκούρο
σαν τα κυκλάμινα –
κόκκινος τράγος
με μπλε βλεφαρίδες
κοκκινόκωλη μαϊμού
Dinos said
I see a red door…
Πρώτη φορά βλέπω το λυθρίνι με ύψιλον – να το πω στον φίλο μου τον Κώστα στην Αντιπαρο να διορθώσει τον κατάλογο!!
Χρόνια πολλά σε όλους – Χριστός Ανέστη!!
Νίκος Παναγιωτόπουλος από Πάτρα said
Είναι κόκκινο πανί κάτι που ερεθίζει κάποιον.
Αυτό από τις ταυρομαχίες, παρόλο που ο ταύρος
ερεθίζεται από την κίνηση του πανιού
γιατί δεν διακρίνει χρώματα.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
-Ηλιος κόκκινος ζεστός…
-Το κόκκινο μπαλόνι (τανία)
-Η κόκκινη πόλη (στο Μαρόκο και στη νότια Γαλλία)
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας:
Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου `χεις κάνει
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
60: Μπράβο, το κόκκινο πανί
59: Κι εγώ λιθρίνι το έγραφα ώσπου να το δω στο λεξικό -χρόνια πολλά Ντίνο!
Gpoint said
Νομίζω πως ξεχάσαμε αυτό :
Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου
κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί
και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω
κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί
Αρκεσινεύς said
56. Αφού δε διορθώθηκε:
Πύρρειος (< Πύρρος < πυρρός) νίκη victoire a la Pyrrhus
Έχουμε και "Το κόκκινο βιβλίο" του Μυριβήλη.
michm said
και το διάσημο Κόκκινο Βιβλίο του ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ
Gpoint said
# 65
Υπάρχει και το κόκκινο βιβλιαράκι των μαθητών.
Άρτεμη said
21 μήπως θυμάσαι αν ήταν υπογεγραμμένο το άρθρο και από ποιούς; (πολλά ζητάω 🙂 )
Άρτεμη said
66 το έχω ακόμα: ό,τι είχα αρχίσει δειλά δειλά να παραδίδω μαθήματα όταν κυκλοφόρησε και το έδειχνα σε μαθήτριες και μαθητές μου, χωρίς να τούς το δανείζω επειδή οι γονείς ήταν ακόμα …. διστακτικοί. Μεσολάβησε μιά εποχή ανοχής. Τώρα νομίζωπως τα παιδιά γυρνουν στη σεμνοτυφία … μπορεί να πέφτω κι’ έξω όμως
sarant said
66-68: Ναι, είχε γίνει αρκετός θόρυβος τότε!
EΦΗ ΕΦΗ said
-Λεπτή κόκκινη γραμμή (αριστουργηματική ταινία)
-Το κόκκινο και το μαύρο.
Από το Γερακάρι Αμαρίου (με τα ονομαστά κεράσια και βύσσινα):
-Περήφανή μου κερασά με την κορμοστασά σου,
την πράσινη σoυ φυλλωσά, τα κόκκινα κεράσα.
Ψηλή και λιγερόκoρμη στο κορφοβούνι πέρα,
τoυ Γερακάρι τσι πλαγιές εσύ στολίζεις μόνη.
-Βαθειά στσι ρίζες ξάνοιξε με δακρυσμένο μάτι,
να δεις ποιος μου τον έβαψε κόκκινο τον καρπό μου.
Αίμα θα βρεις στσι ρίζες μου, κατάκρυο, μυρωμένο,
παληκαριών που φούχτωσαν τσι λευτεργιάς τουφέκι.
-Παπαρούνες
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Κάποτε υπήρχε και το κόκκινο τηλέφωνο (υπάρχει ακόμα;) μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, παίχτηκε το μέλον του κόσμου πολλές φορές στις γραμμές του, όπως και τα κόκκινα τηλέφωνα του ΟΤΕ, βρε πώς αλλάζουν οι καιροί.
spiral architect said
Το κόκκινο βιβλιαράκι των μαθητών και μια κουβεντούλα περί αυτού εδώ, αν κι εγώ δεν το θυμάμαι, ούτε καν σαν εικόνα εξωφύλλου.
Το είχαν (κάποιοι) καθηγητές σαν εγχειρίδιο;
Άρτεμη said
72 όχι σαν εγχειρίδιο, ωστόσο ήταν πολύ βοηθτικό
και το άσχετο!
Μιας και ο λόγος περί scarlet και crimson, το γνωστό ποίημα τού Μπλέικ
O Rose, thou art sick.
The invisible worm
That flies in the night
In the howling storm
Has found out thy bed
Of crimson joy,
And his dark secret love
Does thy life destroy.
Scarlet (from the Persian سقرلات saqerlât; see Scarlet (cloth)) is a bright red color with a hue that is somewhat toward orange and is redder than vermilion. It is a pure chroma on the color wheel one-fourth of the way between red and orange.[2] Scarlet is traditionally the color of flame, or fire. It may also symbolize the color of the blood of a living person, like crimson, although the actual color of blood (from hemoglobin) is closer to crimson than scarlet.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Βρε πώς το ξέχασα! ‘Ενα βιβλίο «πονηρό» που τόχε , δεν ξέρω από που ‘κονομήσει η ξαδέλφη μου, δυο χρόνια μεγαλύτερη. Γύρω στα 14 με 15 και λεγόταν «η κόκκινη κουρτίνα» και το ανακάλυψε ο αδελφός της, λίγο μεγαλύτερός μας και μας ξεμάλλιασε και τις δυο πριν το διαβάσουμε .Το δε βιβλίο έγινε ξεσκίδι. Ο κακούργος! Τώρα θα ψάξω στο γούγλη να δω τι ήταν αυτό το αμαρτωλό ανάγνωσμα και μας ξυλοφόρτωσε ο «μεγάλος».
Μαρία said
74 Le rideau rouge.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
sarant said
Τα πονηρά του Επισκοπόπουλου 🙂
Μαρία said
76 Με τίτλο της πονηρής σειράς: Τα θηράματα της Αφροδίτης.
http://books.google.gr/books?id=HmPxAAAAMAAJ&source=gbs_book_similarbooks
Raptakis Dimitrios said
Νίκο, δεν ξέρω εάν θυμηθήκατε και τον κρεμεζή και το γνωστό λαϊκό άσμα της Μαρινέλλας «με κρεμεζί πουκάμισο παιδί απ’ την Ανάβυσσο».
Επίσης σε μανιάτικο μοιρολόι: το αίμα σας το κρεμεζό/εσείς το κάματε νερό.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
75. Πωπώ! Απίστευτο. Τέτοια μεγαλεία η κόκκινη κουρτίνα της εφηβείας μου. Σας πολυευχαριστώ
Μαρία said
78 Κλικ στο σκαρλάτο:
https://sarantakos.wordpress.com/2009/04/28/scarlato/#comment-3597
Μαρία said
79 Έπρεπε να αλλάξετε εξώφυλλο στο βιβλίο για καμουφλάζ, όπως κάναμε εμείς με τον εραστή της λαίδης Τσάτερλι απο μέσα, «Αι δύο ορφαναί» απ’ έξω 🙂
leonicosLeonicos said
Νικ. Νοικ. scarlet ήξερα· ‘σκαρλάτο’ δεν το έχω ξανακούσει 69 χρόνια ελληνόφωνος.
@4 Χαίρε Γς.
Για να είμαι ειλικρινής, χωρίς όμως να μπορώ να δώσω κάτι επιπλέον επί του παρόντος, αμφιβάλλω για το αν η Ερυθραία και η θάλασσά της έχουν σχέση με το δικό μας ‘ἐρυθρόν’. Αν βρω κάτι, που όλο το ξεχνάω, θα παρέμβω με ‘ΑΣΧΕΤΟ’ προσεχώς.
@13 Πάνος
‘Πέσαχ’ υποτίθεται ότι σημαίνει ‘πέρασμα, διάβαση’. Η λέξη δεν είναι εβραϊκή· η αντίστοιχη (ως ρήμα) είναι αβαρ (> ιβρί = αυτός που πέρασε, π.χ. ένα ποτάμι).
Η εβραϊκή γιορτή σχετίζεται με την απελευθέρωση από τον αιγυπτιακό ζυγό και κατά συνεκδοχή στον Χριστιανισμό με την ελευθέρωση από το θάνατο.
Η πρωτότυπη αρχαιοαιγυπτιακή λέξη είναι ‘φασχα’. Πιθανώς θυμάσαι τις παλαιές ατζέντες που έγραφαν τους ‘ινδικτιόνες’ και το ‘νομικόν φάσχα’ ή ‘πασχάλιον του Μουμά’. Η λέξη ‘πέσαχ’ είναι εξεβραϊσμός του ‘φάσχα’ και το ‘Πάσχα’ είναι μάλλον απ’ ευθείας απόδοση του αρχαίου αιγυπτιακού (της γλώσσας δηλαδή από την οποία προήλθε η ιστορική κοπτική των κειμένων) παρά από τα εβραϊκά.
‘φάσχα’ σημαίνει ‘ξεπέρασμα, υπέρβαση’ δηλαδή ‘το ότι η διάρκεια της ημέρας ξεπερνάει τη διάρκεια της νύχτας’ (δηλαδή αυτό που λέμε κοινώς εαρινή ισημερία) γεγονός που αναμενόταν με λαχτάρα, ιδίως από τους ατονιστές αιγυπτίους, και συνοδευόταν από λαμπρές γιορτές. Οι γιορτές φαίνεται ότι διατηρήθηκαν και μετά την κατάλυση του Ατονισμού και την αποκατάσταση του αιγυπτιακού πανθέου, διότι περιγράφονται πολύ μεταγενέστερα από τον Ηρόδοτο, όταν αναφέρεται στην Βούσιριν.
Τα κείμενα των ψαλμών που αναφέρεις είναι γραμμένα πολύ πριν από τα Μηδικά κι επομένως ούτε γνωρίζουν το ελληνικό μεγαλείο ούτε έχουν κάτι εναντίον του.
Οι έλληνες είναι από τους λαούς που δεν ανέπτυξαν ‘συστηματικό’ ή ‘ιδεολογικό’ αντισημιτισμό. Κάποτε πιτσιρίκια, κάποιος με κλώτσησε επειδή ‘σκοτώσατε τον Χριστό μας’ και οι υπόλοιποι τον γιουχάρανε επειδή ούτε ήμουν εκεί ούτε ο Χριστός ήταν δικός τους. Μια φορά επίσης, δεκαετία του 50, άκουσα κάποιο παιδί να μου φωνάζει ‘εβραίε! εβραίε!’ και μετά από λίγο άκουσα ένα ‘φαπ!’ Ήταν το χαστούκι του πατέρα του, ενός κουκουβανιώτη χωριάτη που μιλούσε ελληνικά όταν ήταν αναγκασμένος να μη μιλήσει αρβανίτικα. Ο αντισημιτισμός του λίκνου σου, εκτός που είναι ανιστόρητος, είναι ξενόφερτο ένδυμα και ΔΕΝ ΠΑΕΙ στον έλληνα. Ούτε ο φασισμός και ο ναζισμός πάει στον έλληνα, όσο φανατικός ελληναράς κι αν είναι. Που έχει κάθε δικαίωμα στο κάτω κάτω. Κι εγώ, εκτός Ελλάδος, ελληναράς το παίζω, διότι οι έξω είναι συνήθως ανιστόρητοι, και αν έχουν κάτι για την Ελλάδα είναι συναισθηματικό.
Αντί λοιπόν να καλλιεργείτε στείρο ελληνισμό μέσα σας κι έξω σας (κάτι που πιθανώς να μη σε αφορά, άσχετα με το λίκνο που έβαλες), καθήστε και μελετήστε τους έλληνες συγγραφείς, στο πρωτότυπο. Τα ελληνικά δεν είναι μόνο ιδέες, είναι και ήχος, για να εξευγενιστείτε τουλάχιστο. Μέσα στα πόδια σας είναι!
Μέχρι το 20. Επανέρχομαι
sarant said
82: Τη σκαρλατίνα;
leonicosLeonicos said
Νικ. Νοικ. Με τη σκαρλατίνα μ’ έπιασες. Είσαι πολύ γυροσκοπικός. Σε παραδέχομαι.
leonicosLeonicos said
@29, 52 Ούτε εγώ ήξερα το geules, αλλά κλικάροντας στον ΙΝ είδα και το cinabar, το κινάβαρι, που επίσης δεν ήξερα ότι είναι κόκκινο
Γς said
82 β @ Λεώ
Eritrea είναι το όνομα που έδωσαν οι Ιταλοί από την ελληνική λέξη «ερυθρός» όταν αποίκισαν την περιοχή το 1890. (θ=t)
Οι Ιταλοί (Ισπανοί, Πορτογάλοι) έτσι αποδίδουν το «ερυθρός» λ.χ. σε σύνθετες λέξεις επιστημονικής ορολογίας eritropsia, eritrocita, eritropoiesi (αιμάτωση, ερυθροκύτταρο, ερυθροποίηση)
Γς said
82 τέλος @ Λεώ
>Τα ελληνικά δεν είναι μόνο ιδέες, είναι και ήχος, για να εξευγενιστείτε τουλάχιστο. Μέσα στα πόδια σας είναι!.
Για να εξευγενιστείτε και να οξυγονωθείτε θα προσέθετα εγώ.
Και γιατί στα πόδια μας; Στο κεφάλι μας είναι και προκαλούν εγκεφαλικούς κραδασμούς με την παρατεταμένη προφορά του Ν, βεβαίως.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
85.
Το κιννάβαρι, όπως ήταν γνωστό στο εμπόριο της Μεσογείου, προέρχεται από ένα έντομο υμενόπτερο, που λέγεται κέρμης. Ο κέρμης, μεγαλώνει σε μια μικρή βελανιδιά (ilex coccigera), παρόμοια με τον κέρμη της Αμερικής που μεγαλώνει πάνω στην αγριοσυκιά .
Κέρμης επίσης είναι η γνωστή χρωστική ουσία, το κοινώς λεγόμενο κρεμέζι, που παράγει ο κέρμης ο βαφικός. Η βελανιδιά πάνω στην οποία ευδοκιμεί ο κέρμης, φύτρωνε σε αφθονία στον τόπο μας Το κρεμέζι γίνεται από το αυγό, που περνώντας στη φάση της νύφης τρυπάει το κέλυφος και παίρνει σφαιρικό σχήμα. Δεν τρώει τα φύλλα, αλλά τα γλύφει με τη μικρή του προβοσκίδα. Το θηλυκό γεννάει τ’ αυγά του το καλοκαίρι, και παίρνει τη μορφή ενός κουβαριού, σαν φούσκα, Τ’ αυγά έχουν ένα χρώμα ανοικτό κόκκινο. Το κρύο αναγκάζει το έντομο να προτιμάει πιο μαλακό κλίμα. Την άνοιξη γίνεται η συγκομιδή, από γυναίκες που το ξεκολλάνε με τα νύχια τους την αυγή, γιατί τότε ξεκολλάνε ευκολότερα. Ποτίζουν τους κέρμητες με ξύδι, για να σκοτώσουν τα αρσενικά ,που θα πετούσαν από τ’ αυγά παίρνοντας μαζί τους τη χρωστική ουσία. Στεγνώνονται οι κέρμητες και τρίβονται σε ένα σακί, μέχρι να γίνου γυαλιστεροί και να πάρουν τη μορφή του κουκουλιού. Από το κουκούλι αυτό βγαίνει σε κόκκους η κοκκινωπή σκόνη που ονομάζεται άλυκο κόκκινο.
Κυριάκου Σιμόπουλου «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα», Αθήνα 1999
Αλλά:
Διονυσίου του εκ Φουρνά: Περί κατασκευής κινναβάρεως § 43.
« Λάβε υδράργυρον δράμια εκατόν και τιάφι δράμια εικοσιπέντε και μουρτασάγκι δράμια οκτώ και τρίψε το μουρτασάγκι και το τιάφι είς μάρμαρον, χωριστά καθένα, λεπτά ωσάν κόνιν’ είτα βάλε αυτά τα τρία είδη χωριστά είς αγγεία και ούτω βάλ’ τα είς χωνευμένα κάρβουνα δρένια’ και έχοντας επιταυτού κατασκευασμένην λεπτήν σιδηράν βέργαν ανακάτωνέ τα έως να αναλύσουν’ είτα μίξον αυτά μετά του υδραργύρου, να γενούν ένα μίγμα, ανακατώνοντάς τα με την σιδηροβεργίτζαν, έως να ιδής το σίδηρον να μαυρίση. Έπειτα χύσε αυτά είς πλάκαν καθαρήν και άφες τα να κρυώσουν, και πάλιν τρίψον αυτό, ώς και το πρώτον’ και έχοντας κατασκευασμένο σουραγί, ήγουν μακρολαιμοστε-νόστομον κουμάρι, βάλ΄τα μέσα και σκέπασέ τα ανακάτωνέ τα με το σίδηρον, έως να ιδής το σίδηρον να ασπρίση. Είτα βούλλωσον αυτό ασφαλώς και παράχωσέ το έως εκεί οπού είναι γεμάτον, ήγουν έως το λαιμόν, και δός του πολλήν φωτιάν και άφες να ψηθή ένα ημερόνυκτον. Έπειτα τζακίζοντας το αγγείον έβγαλε το και ούτο γίνεται κιννάβαρις καλή ».
spiral architect said
@88: Μπράβο Έφη^2, πολύ καλό. 🙂
marulaki said
#88 Περί κιννάβαρης, στον καπετάν Μιχάλη, η Εμινέ χανούμ ‘βάφει τις πατούσες της με κιννά’, δηλαδή τις βάφει κόκκινες.
sarant said
88: Έχω την εντύπωση ότι το κιννάβαρι είναι ορυκτή ουσία.
90: Ο κινάς ή η κινά είναι άλλο πράγμα και όχι κόκκινο, μάλλον ξανθό, όχι;
Νίκος Μαστρακούλης said
90: Μήπως όμως ήταν χένα;
Νίκος Μαστρακούλης said
92: Χμμ, η Livepedia πάντως λέει πως ναι:
«κνα η (ουσιαστικό άκλιτο) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :τουρκ. λ. kina = χέννα] (χημ.) κόκκινη φυτική βαφική ουσία, που χρησιμοποιείται, ιδίως από τις γυναίκες της Ανατολής, για τη βαφή των μαλλιών ή νυχιών, αλλιώς κηνά και κινά.»
Συμφωνούν τα λεξικά Τριανταφυλλίδη («κινά το [kiná] Ο (άκλ.) : είδος κόκκινης φυτικής βαφής. [τουρκ. kina < αραβ. hinnā])
και έμμεσα και του Κριαρά ("κινάς ο· οκνάς. — Πβ. και χινέα και χενά. Eίδος ερυθράς χρωστικής ουσίας από φύλλα φυτού, που χρησιμοποιείται για τη βαφή των μαλλιών, των νυχιών και του δέρματος: Έβαφε με τον οκνά τα δάκτυλά της; (Πηγά, Xρυσοπ. 335 (7)). [<τουρκ. kina. T. κνας στο Somav. Διάφ. τ. σήμ. ιδιωμ. H λ. και σήμ. λαϊκ.]")
sarant said
Άρα είναι κόκκινο, αλλά δεν είναι κιννάβαρι.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
«…η καλή και προκομμένη μήτηρ … ανεσφουγγώθη και ήρχισε να βάπτη εν τη χύτρα τα αυγά, με ριζάρι, κινναβάρι και όξος. Είτα ήρχισαν να έρχωνται εις την θύραν ανα ζεύγη τα παιδιά της πολίχνης, με τον υψηλόν καλάμινον σταυρόν στεφανωμένον με ρόδα ευώδη και με μήκωνας κατακόκκινους, με δενδρολίβανον και με ποικιλόχροα αγριολούλουδα, με τον αποσπασθέντα από τ’ Οχτωήχι χάρτινον Εσταυρωμένον εις το μέσον του σταυρού, και με ερυθρόν μανδήλιον κυματίζον, μέλποντα το άσμα:
Βλέπεις εκείνο το βουνί με κόκκινη παντιέρα;
Εκεί σταυρώσαν το Χριστό, τον πάντων βασιλέα.»
Αλ. Παπαδιαμάντης «Παιδική Πασχαλιά»
Γς said
95:
>από τ’ Οχτωήχι
Τι Οχτωήχι;
Μήπως εννοείς Ὀχτωῆχι που έγραφε ο Παπαδιαμάντης;
Με την ψιλή και την περισπωμένη του!
Δεν ξέρω που δεν ξέρω τι είναι το Ὀχτωῆχιον αλλά ας δω την προπαραλήγουσα να περισπάται γιατί το έχω απωθημένο.
Κιερίων said
Παντιγέρα μαυρη ρούσα- Χαίνιδες
sarant said
Μπράβο!
Elias said
Και οι Κόκκινοι της Ταϊλάνδης επίσης
sarant said
Και έχει και κάτι Κίτρινους για άλλο άρθρο 🙂
Elias said
Έχει και Πράσινους επίσης! Και Μαύρους και Ροζ – δεν κάνω πλάκα.
sarant said
Βένετους δεν έχει όμως 🙂
Λ said
53, 55: Φυρός από το πορφυρός. Όπως η παραλία Φυρή Άμμος στα Κύθηρα
Λ said
Όσο για τα αυγά, άρχισαν να τα βάφουν για να τα κάνουν ελκυστικά γιατί τα μάζευαν όλη τη Σαρακοστή και μερικά ήταν μπαγιάτικα. Εξάλλου γι’ αυτό το λόγο οι νοικοκυρές έμαθαν να φτιάχνουν το Πάσχα φλαούνες και άλλα παρόμοια εδέσματα ώστε να χρησιμοποιήσουν τα αυγά που μάζευαν για 50 σχεδόν μέρες όταν παλιά ο κόσμος νήστευε. Το ότι ήταν κόκκινα οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι παλιοί είχαν βρει τον τρόπο. Στο χωριό μου θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρή δεν αγοράζαμε βαφή αυγών αλλά ερχόταν μια γυναίκα σπίτι μας με έτοιμη τη βαφή και μας τα έβαφε για 2-3 γρόσια.