Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης: Ο θαρραλέος κύριος Χριστόδουλος
Posted by sarant στο 19 Νοεμβρίου, 2013
Δημοσιεύω και σήμερα, όπως και κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η πέμπτη. Βρισκόμαστε γύρω στα 1920-21, και ο παππούς μου δουλεύει σε τράπεζα ενώ παράλληλα φοιτά στο πανεπιστήμιο και μένει στο Παγκράτι μαζί με δυο από τ’ αδέλφιατου. Η προηγούμενη τέταρτη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Είχαμε σταματήσει σ’ ένα σημείο όπου είχε γίνει ένας γερός καβγάς ανάμεσα στα τρία αδέρφια, με αποτέλεσμα τα όσα θα διαβάσετε πιο κάτω.
Πριν προχωρήσουμε, να πω ότι ένα κομμάτι του κειμένου, που είναι με πλάγια γράμματα, είναι παρμένο από ένα ημιτελές αυτοβιογραφικό κείμενο του παππού μου, ενώ το κείμενο με όρθια γράμματα είναι η αφήγηση του πατέρα μου, που βέβαια βασίζεται σε όσα άκουσε από τον παππού μου. Επίσης, το «Παλαιόσπιτον Καράκα» στο οποίο γίνεται αναφορά στην αφήγηση, είναι παρμένο από την περίφημη μετάφραση των Αθλίων από τον Ισιδωρίδη Σκυλίτση, που την έχουμε ακόμα στην οικογένεια. Ο Σκυλίτσης είναι που καθιέρωσε τις αποδόσεις Γιάννης Αγιάννης, Γαβριάς, Τιτίκα κτλ. που τις τηρούν οι περισσότερες νεότερες μεταφράσεις, αλλά νομίζω ότι οι νεότεροι δεν ακολουθούν τον Σκυλίτση στην υπόλοιπη ονοματολογία -ας πούμε, το «παλαιόσπιτον Καράκα», που είναι το masure Gorbeau στα γαλλικά, ο Κοτζιούλας το αποδίδει «το σαράβαλο του Κόρκα». Και οι δυο μεταφραστές την ίδια σκέψη κάνουν, το Gorbeau είναι παράφραση του corbeau (κόρακας).
Επίσης, προσωπικά δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πιστέψω ότι ο κ. Χριστόδουλος και ο προϊστάμενός του είχαν το θάρρος να μιλήσουν έτσι στον βουλευτή, αλλά το επεισόδιο αυτό το έχω ακούσει κι εγώ με τ’ αυτιά μου από τον παππού μου. Αλλά πολλά είπα, δίνω τον λόγο στον πατέρα μου και στον παππού μου.
Αυτή τη φορά ο καβγάς ήταν πολύ σοβαρότερος και τα δυο αδέλφια έφυγαν για κανένα μήνα από το Παγκράτι και πήγαν να μείνουν στο «Παλαιόσπιτον Καράκα», όπου έμενε ήδη ένας στενός τους φίλος, ο Χριστόδουλος ο Μακρής. Για το νέο του ενδιαίτημα που πήρε το όνομα του από το ομώνυμο σπίτι όπου έμεναν ο Μάριος και ο Θεναρδιέρος, στους Αθλίους του Ουγκώ, ο Νίκος γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο, που μνημονεύω πιο πάνω:
O Χριστόδουλος καθότανε στην οδό Κωλέττη, σ’ ένα διώροφο ερείπιο, που εμείς το ’χαμε βγάλει «το Παλαιόσπιτον Καράκα». Ιδιοκτήτριά του ήταν μια κυρα-Κατίνα, που αν τη χαρακτήριζες μέγαιρα θα την κολάκευες. Ήταν κεκαρμένη εν χρω, δεν ξέρω γιατί, κι είχε φωνή μεθύσου. Χρησιμοποιούσε μια πολύ βαριά μάγκικη διάλεκτο κι αν δεν την έβλεπες όταν μιλούσε αλλά μόνο την άκουγες, θα ορκιζόσουνα πως μιλάει κάποιος χασίκλας της Τρούμπας. Έτσι γίνονται καμιά φορά οι ψευδορκίες.
Το προς ανατολάς τμήμα του Παλαιόσπιτου, περιλαμβάνον ημιυπόγειον και α’ όροφον, εκ δυόμισι περίπου δωματίων, το είχε ενοικιάσει σε μια άλλη κυρα-Κατίνα, λαδικό ξεγυρισμένο, που το υπενοικίαζε σε τρεις-τέσσερις εργένηδες – ανά δύο σε κάθε δωμάτιο, ενώ αυτή έμενε στο ημιυπόγειο.
Από το υπόλοιπο σπίτι το τμήμα αυτό ήταν χωρισμένο με τον απλούστερο τρόπο: Είχανε καρφωθεί οι πόρτες που τα ένωναν κάποτε.
Ένα φεγγάρι είχαμε μείνει εκεί, εγώ κι ο Μιχάλης μαζί με τον Χριστόδουλο και τον Βασίλη, που ήτανε μόνιμοι κάτοικοι. Ο λόγος: βαριόμασταν να πηγαίνουμε στο Παγκράτι. Είχαμε τσακωθεί και με τον Κώστα. Εξ άλλου το νοίκι ήταν φτηνό. Δεν καταφέραμε όμως να μείνουμε πάνω από ένα μήνα γιατί μπροστά στη δεσποτεία του ζεύγους των κυρα-Κατινών, ήτανε προτιμότερο να πηγαίνουμε όχι στο Παγκράτι αλλά και στα Σούρμενα ακόμα.
Ο Χριστόδουλος κατάφερνε να ανθίσταται στη συνδυασμένη γρίνια του Κατινικού ζεύγους με ολύμπια αταραξία και γι’ αυτόν το λόγο απολάμβανε και κάποιου ανεξήγητου σεβασμού.
Να πούμε μια μέρα η κυρα-Κατίνα η Β’ (η δική μας) του ‘πε:
«Τις καρέκλες θαν τις πάρω, γιατί πατάτε απάνω τους για να φορέσετε τα παπούτσια σας, σα δένετε τα κορδόνια, και χαλάτε την ψάθα. Θα σας φέρω έναν πάγκο».
«Τις καρέκλες πάρτες, αλλά πάγκο να μη φέρεις».
«Θα φέρω. Έχω ένα στενόμακρο, που θα μπει όμορφα ανάμεσα στα δυο κρεβάτια».
«Σου είπα να μη φέρεις πάγκο».
«Θα φέρω».
«Αν φέρεις, εγώ θα τον πετάξω από το παράθυρο!»
Και πάει ο Χριστόδουλος το βράδυ, δηλαδή όχι και τόσο βράδυ, μάλλον μεσάνυχτα θα ήτανε και βρίσκει τον πάγκο της κυρα-Κατίνας στο δωμάτιο του. Ανοίγει αμέσως το παράθυρο και πετάει τον πάγκο στο λιθόστρωτο της αυλής.
Ο σαματάς που έκανε ο πάγκος ξύπνησε την κυρα-Κατίνα Β’, που άρχισε το τροπάριο. Με τη σειρά της ξύπνησε την κυρα-Κατίνα Α’ (αθέατη πίσω από τις καρφωμένες μεσόπορτες) κι άρχισε κι αυτή το βραχνό χείμαρρο των ύβρεων. Εν συνεχεία ξύπνησε κι ο κυρ-Σωτήρης ο επιλεγόμενος κουραδόμαγκας, μόνιμος ένοικος της κυρα-Κατίνας Α’ και μπήκε κι αυτός στη συναυλία, που βάσταξε σχεδόν μέχρι λύχνων σβέσιν. Είναι ζήτημα αν κοιμήθηκε κανείς εκείνη τη νυχτιά από τους πολυάριθμους νοικάρηδες του Παλαιόσπιτου, πλην εννοείται του Χριστόδουλου, που τελείως ατάραχος κοιμήθηκε «ως ακρογωνιαίος λίθος».
Ο Χριστόδουλος ήταν όντως ιδιόρρυθμος τύπος, γεμάτος παραξενιές και μονομανίες, που τελικά κατέληξε ύστερα από αρκετά χρόνια να πεθάνει στο Δρομοκαΐτειο. Μολονότι εξαιρετικά μορφωμένος και διαβασμένος, ήταν εντούτοις αφάνταστα προληπτικός. Αν για παράδειγμα τύχαινε και πηγαίνοντας στο Υπουργείο το πρωί συναντούσε παπά, γύριζε αμέσως πίσω, γδυνόταν, φορούσε τις πιτζάμες του, ξάπλωνε για πέντε λεπτά στο κρεβάτι, (κάνοντας έτσι πέρα τη γρουσουζιά) και κατόπιν ξαναντυνόταν και πήγαινε στο γραφείο του. Αν όμως, πράγμα φυσικά σπάνιο, απανταινόταν ξανά με παπά, τότε γυρνούσε και κλεινόταν οριστικά στο σπίτι του ως την άλλη μέρα.
Μικροβιόφοβος ως εκεί που δεν παίρνει, κουβαλούσε μαζί του πάντα ένα μπουκαλάκι με οινόπνευμα και λίγο μπαμπάκι με τα οποία απολύμαινε τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα στο μαγέρικο του Χαράλαμπου, που ξέροντας την πετριά του δεν τον παρεξηγούσε. Κάποτε επείσθη από τους φίλους να επισκεφτούν ένα μπορντέλο, από τα αφθονούντα τότε στα Εξάρχεια. Πήγε όντως και κάθισε άκρη άκρη σε μια καρέκλα, χωρίς ν’ αγγίξει τίποτα. Κάποια κοπέλα όμως τον χάιδεψε στην πλάτη και στο σβέρκο. Ο Χριστόδουλος ετράπη εις φυγήν και πηγαίνοντας σπίτι πλύθηκε με οινόπνευμα από την κορφή ως τα νύχια.
Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρόσωμος και καχεκτικός, ήταν πολύ θαρραλέος, με απροσδόκητες μάλιστα εκδηλώσεις αποκοτιάς, σε βαθμό που είχε αποσπάσει το σεβασμό ακόμα και του κυρ Σωτήρη του κουραδόμαγκα, αναγνωρισμένου νταή στο Παλαιόσπιτον. Αλλά και στην υπηρεσία του ήταν το ίδιο ατρόμητος. Μια φορά μπήκε φουριόζος στο γραφείο του, στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ένας βουλευτής της συμπολίτευσης
«Σε παρακαλώ, παιδί μου, κοίταξε να προχωρήσεις αυτή την υπόθεση», του λέει και πάει να του δώσει ένα σημείωμα.
Ο Χριστόδουλος, χωρίς να σηκωθεί, σταμάτησε το γράψιμο και είπε στον επισκέπτη του ηρεμότατα:
«Πρώτον, δεν είμαι παιδί σας. Δεύτερον, θα βγείτε αμέσως έξω. Θα χτυπήσετε την πόρτα. Όταν θ’ ακούσετε ‘εμπρός’, θα μπείτε μέσα και θα μου εκθέσετε το αίτημά σας. Τρίτον, εφ’ όσον είναι νόμιμον και όταν θα έρθει η σειρά του, θα το εξετάσω και θα σας απαντήσω το ταχύτερον δυνατόν».
«Τ’ είν’ αυτά που λες! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Είμαι βουλευτής!» έβαλε τις φωνές ο άλλος.
«Λυπούμαι που είστε μέλος του νομοθετικού σώματος και αγνοείτε τους νόμους», του απάντησε ευγενέστατος αλλά απτόητος ο Χριστόδουλος και ξανάρχισε τη δουλειά του.
Ο βουλευτής πήγε έξαλλος στον άμεσο προϊστάμενό του, τον Αντώνη Ριμένα, αληθινό ευπατρίδη από τη Λευκάδα, και έκανε τα παράπονά του, ζητώντας την τιμωρία του αυθάδους εισηγητού.
Ο Ριμένας τον άκουσε προσεκτικά και κατόπιν του εξήγησε ήρεμα ότι ο υπάλληλος έκανε απλώς το καθήκον του και αντί τιμωρίας τού έπρεπε έπαινος. Ο βουλευτής έφυγε έξω φρενών και ζήτησε δικαίωση από τον τμηματάρχη Γεώργιο Καββαθά, αλλά εκεί βρήκε τον μπελά του.
«Και έρχεσαι σε μένα, γάιδαρε, να μου ζητήσεις την τιμωρία δυο ευσυνείδητων κρατικών λειτουργών;» τον αποπήρε ο πανίσχυρος και ικανότατος προϊστάμενος, που τον έτρεμαν κυριολεκτικά οι εκάστοτε υπουργοί.
Ένα άλλο δείγμα θάρρους και αποκοτιάς του Χριστόδουλου είναι και το ακόλουθο. Κάποτε ταξιδεύοντας με πλοίο για την Κέρκυρα, άκουσε στο κατάστρωμα δυο συνεπιβάτες που συζητούσαν για τους Κερκυραίους και τον έναν τους να λέει:
«Εξάλλου φίλε μου είναι γνωστόν ότι οι Κερκυραίοι είναι δειλοί».
Ο Χριστόδουλος αμέσως σηκώνεται, πλησιάζει τους άγνωστους σ’ αυτόν συζητητές, υποκλίνεται με ευγένεια, τους βγάζει το καπέλο και λέει στον υβριστή των συμπατριωτών του:
«Σας άκουσα, κύριε, να αποκαλείτε τους Κερκυραίους δειλούς. Συμβαίνει να είμαι Κερκυραίος και θέλω να σας αποδείξω πως σφάλλετε». Και πριν ο άλλος προφτάσει να αντιδράσει, του άστραψε δυο ηχηρότατα χαστούκια και κατόπιν ηρεμότατος πήγε κι έκατσε στη θέση του. Κανείς δεν τόλμησε να τον πειράξει.
Στο Πανεπιστήμιο ο Νίκος, σ’ αντίθεση με τον Μιχάλη, δεν τα πήγε καλά. Η Νομική δεν του έλεγε τίποτα και σιγά σιγά άρχισε να μην παρακολουθεί τα μαθήματα. Στην τράπεζα όμως ήταν πολύ καλός. Ήταν πολύ προσεχτικός, μπορούσε να συντάσσει εύκολα και με σαφή και στρωτή γλώσσα τα διάφορα έγγραφα και ήταν πολύ ταχύς και αλάνθαστος στις αριθμητικές πράξεις.
Το 1920 ο Μιχάλης πήγε στρατιώτης και στάλθηκε στη Μικρασία, όπου σε λίγο πήγε κι ο Κώστας. Ο Νίκος έμεινε μόνος του στο Παγκράτι, ως τον Οκτώβριο του ’22 όταν ήρθε η σειρά του να στρατευθεί. Εκείνη την εποχή άρχισε, επηρεασμένος από τον Παπαρρηγόπουλο, τον Βασιλειάδη και τον Τανταλίδη, να γράφει τα πρώτα του ποιήματα στην καθαρεύουσα, ποιήματα «τα οποία ο χρόνος εν τη μεγαλοψυχία του εξηφάνισε» όπως έλεγε ο ίδιος αργότερα.
spiral architect said
Καλημέρα. 🙂
[…] την περίφημη μετάφραση των Αθλίων από τον Ισιδωρίδη Σκυλίτση, που την έχουμε ακόμα στην οικογένεια. Ο Σκυλίτσης είναι που καθιέρωσε τις αποδόσεις Γιάννης Αγιάννης, Γαβριάς, Τιτίκα κτλ. που τις τηρούν οι περισσότερες νεότερες μεταφράσεις, αλλά νομίζω ότι οι νεότεροι δεν ακολουθούν τον Σκυλίτση στην υπόλοιπη ονοματολογία. […]
Νικοκύρη, μου’ λυσες μια απορία που είχα διαβάζοντας δύο διαφορετικές εκδόσεις των Αθλίων καθώς και βλέποντας τρεις διαβορετικές κινηματογραφικές βερσιόν, (με τελευταία αυτή) όπου οι αποδόσεις των ονομάτων των πρωταγωνιστών άλλαζαν από έκδοση σε έκδοση και από ταινία (υπότιτλους) σε ταινία.
LandS said
Οι Κερκυραίο, λένε, εκτός από δειλοί είναι και τρελοί. Καλό είναι να φυλαγόμαστε.
Δύτης των νιπτήρων said
Τι ωραίο!
κοιμήθηκε «ως ακρογωνιαίος λίθος» –αυτό θα το κλέψω 🙂
Χριστίνα Λ. said
Πιθανόν να το έχει αναφέρει ήδη κάποιος (δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα συναφή σχόλια), αλλά ας το γράψω για την περίπτωση που δεν: στο τελευταίο Τεφλόν υπήρξε συνεργάτης με το ψευδώνυμο «Άχθος Αρούρης», προφανώς αντιγράφοντας τον παππού Σαραντάκο…
sarant said
Kαλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
1: Θα κάνουμε κάποτε μια συγκριτική ονοματολογία των Αθλίων
3: Ναι, κι εμένα μου άρεσε αυτό!
4: Δεν το ήξερα, ευχαριστώ!
spiral architect said
Μάλιστα!
Οι Άθλιοι Les Misérables | openarchives.gr
Τι μαθαίνει κανείς … 🙂
Δηλαδή αυτή ήταν η πρώτη εν Ελλάδι μετάφραση και έκδοση των Αθλίων, αυτή που καθιέρωσε τον Γαβριά και την Τιτίκα;
Αλάστωρ said
Οι Άθλιοι διαβάστηκαν και αγαπήθηκαν όσο κανένα μυθιστόρημα στην Ελλάδα. Ήταν δε τέτοια η επίδραση της μετάφρασης Σκυλίτση που οι παλιότεροι ρωτούσαν «ο Σκυλίτσης μετέφρασε Ουγκώ ή ο Ουγκώ Σκυλίτση;»
emma said
Τρυφερό και ταξιδιάρικο όπως και όλα τα προηγούμενα
είχα κι εγώ την απορία για τις διαφορετικές αποδόσεις των ονομάτων.
Διαβάζοντάς το θυμήθηκα τη δική μου κυρα-Κατίνα που με ξύπναγε απο τις 6 για να στρώσει το κρεβάτι
θυμήθηκα επίσης ένα μποζολάδικο που πηγαίναμε στο παρίσι Le Gavroche, μάλλον Γαβριάς θα σημαίνει
και για την εξΑθλίωση της κουβέντας, υπάρχει και το σχετικό με το δεσπότη που πήγε σε ένα μοναστήρι και βλέπει τον ηγούμενο να υπηρετείται απο 3 εικοσάχρονες καλόγριες. Διακριτικά του είπε; τέκνο μου θα ηδύνασο να έχεις μιαν εξηκοντούτη αντί τριών 20χρονων. -Αγιε Δέσποτα, και ο Βικτωρ Ουγκώ θα ηδύνατο να γράψει τους Αθλίους εις ένα τόμον, αλλά τον έγραψεν εις τρείς.
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
8: Νομίζω σε 5 τόμους ήταν, οπότε μπορεί να προσλάβει άλλες δύο 🙂
emma said
……….το βράδυ όμως, ο δεσπότης έστειλε το γιουσουφάκι του να ζητήσει απο τον ηγούμενο τον πρώτο τόμο των Αθλίων αλλά γύρισε άπρακτο, καθότι τον μελετούσε ο ίδιος
Alexis said
Να ρωτήσω (για όποιον έχει γνώση του πρωτοτύπου) ποιές είναι οι ονομασίες των κεντρικών ηρώων στα γαλλικά;
emma said
11. οι καλόγριες ήταν Baptistine, Magloire, Simplice
Δύτης των νιπτήρων said
11 http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_Mis%C3%A9rables#Personnages
Όπου:
Jean Valjean Γιάννης Αγιάνης
Javert Ιαβέρης
Fantine Φαντίνα
Cosette Τιτίκα
Marius Μάριος
Les Thénardier Θεναρδιέροι
Gavroche Γαβριάς
Éponine Επονίνα
Enjolras Ενζολωράς
sarant said
11: Είναι πάρα πολλοί οι ήρωες των Αθλίων, αλλά στη γαλλική Βικιπαίδεια ξεχωρίζει τους εξής:
Jean Valjean Γιάννης Αγιάννης
Javert Ιαβέρης
Fantine Φαντίνα
Cosette Τιτίκα
Marius Μάριος
Thénardier Θεναρδιέρος
Gavroche Γαβριάς
Éponine Επονίνη (ή -νίνα; )
Enjolras Ενζολοράς
sarant said
Εγώ φταίω που πήγα να παραβγώ με τον Δύτη Λουκ.
Δύτης των νιπτήρων said
Τιτίνα, όχι Τιτίκα.
Και πληρέστερος κατάλογος, ελληνικότατος, εδώ:
Ο Κύριος Μαγδαληνής είναι κ. Madeleine.
Δύτης των νιπτήρων said
Πάλι μπερδεύτηκα: Τιτίνα ή Τιτίκα;
spyroszer said
Απ’ αυτήν τη μετάφραση δεν προήλθε και η λέξη χαμίνι;
spiral architect said
Πάντως οι πιο γκροτέσκο χαρακτήρες των Αθλίων στην τελευταία κινηματογραφική βερσιόν ήταν οι Θερναδιέροι. 😀
(Σάσα Μπάρον Κοέν και Ελενα Μπόναμ Κάρτερ)
sarant said
17: Τιτίκα
18: Μάλλον ναι.
Alexis said
Ευχαριστώ πολύ, με …(υπερ)καλύψατε!
Το περιστατικό με τον βουλευτή, εν έτει 1920, προκαλεί θλίψη αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο δημόσιο, και τον γλοιωδέστατο τρόπο με τον οποίο απευθύνονται προς τους αιρετούς κάποια από τα σημερινά στελέχη του…
Αναρωτιέμαι μόνο τι θέση ήταν αυτή που κατείχε ο Καββαθάς και «τον έτρεμαν οι εκάστοτε υπουργοί». Το κείμενο τον λέει τμηματάρχη, αλλά ο τμηματάρχης στη σημερινή ιεραρχία είναι χαμηλόβαθμος (σχετικά) υπάλληλος, προϊστάμενος τμήματος.
spiral architect said
Με την εξΑθίωση της ανάρτησης (καλά έγραψε η Εμμα παραπάνω) ξεχάσαμε τον εμμονικό και απόκοτο δημόσιο υπάλληλο κύριο Χριστόδουλο, τον προϊστάμενό του και τον τμηματάρχη του, που άπαντες, ήταν σκυλιά ατάιστα απέναντι στους βουλευτές και τις πιεστικές απαιτήσεις τους. 🙂
spiral architect said
@21: Λογική για την εποχή ήταν η συμπεριφορά των δ.υ. προς την πάσης φύσεως εξουσία, αν σκεφτούμε ότι, το 1911 ο Βενιζέλος εισήγαγε τη μονιμότητα στο δημόσιο. 😉
Γς said
16,17:
Τιτίνα;
Γς said
Και με τον Υβ
Αρκεσινεύς said
> Αν για παράδειγμα τύχαινε και πηγαίνοντας στο Υπουργείο το πρωί συναντούσε παπά, γύριζε αμέσως πίσω,…
Η συνάντηση το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι μαύρης γάτας ή παπά προμηνύει συμφορά. Για να αποφευχθεί η όποια δυσμενής επίπτωση από το κακό συναπάντημα, μόλις βγει κάποιος από το σπίτι, κάνει το σημείο του σταυρού. Σε συναπάντημα με παπά οι άντρες πιάνουν τα γεννητικά τους όργανα, ενέργεια που θεωρείται αποτρεπτική της επιρροής του κακού. Τα γεννητικά όργανα μολύνουν (βλ. έργα και ημέραι Ησιόδου 726-760), αλλά έχουν και δύναμη αποσοβητική του κακού. Κοχύλια με μορφή αιδείου ράβονται στο καπίστρι ζώων για να αντιμετωπίζεται ο βάσκανος οφθαλμός. Αυτά τα λίγα.
sarant said
24-25: Αυτό είχε τραγουδηθεί και με ελληνικούς στίχους:
Γυρεύω την Τιτίνα, παντού μες στην Αθήνα
γυρεύω την Τιτίνα, μα δεν τη βρίσκω πια
Του άρεσε του πατέρα μου και το τραγουδούσε συχνά.
sarant said
26: Ένα άλλο αντίμετρο όταν δεις παπά, αν είσαι με παρέα, είναι να ακουμπήσεις έναν φίλο σου και να πεις «πάρ’ τον».
Αρκεσινεύς said
Για να διορθώσω το αιδοίο γράφω ακόμη ότι τα κοχύλια αυτά τα λένε γουρουνάκια.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Πολύ όμορφο κείμενο, αλλα ο Χριστοδούλου είναι ολα τα λεφτα, συγκεντρώνει αυτά που θα ήθελε και δεν θα ήθελε να έχει κανείς. Υπάρχουν άραγε σήμερα τέτοιοι δημόσιοι λειτουργοί; γιατι οι βο(υ)λευτές δεν έχουν αλλάξει.
atheofobos said
Η ιστορία με τον βουλευτή μου θύμησε μια ανάλογη που έτυχε στην μητέρα μου.
Εμφανίστηκε μπροστά της ένας βουλευτής και της συστήθηκε μα στόμφο:
Βουλευτής τάδε!
Του απάντησε με ευγένεια :
Καθίστε!
Αυτός επειδή είδε ότι δεν εντυπωσιάστηκε από τον τίτλο του επανέλαβε:
Βουλευτής τάδε!
Όπότε και εκείνη του ανταπαντά με χιούμορ:
Ε πάρτε δύο καρέκλες!
Γς said
27:
Το ανεβάζω για τον κυρ Δημήτρη και όχι για τον Νικοκύρη
Γς said
31:
Την Atheofobi
gpointofview said
Με το συμπάθειο αλλά παίρνοντας και την σύμφωνη γνώμη ατόμων του περιβάλλοντός μου, το {κοιμήθηκε «ως ακρογωνιαίος λίθος»} το θεωρώ ατυχή έκφραση.
sarant said
32: Mπράβο, Γουσού!
Stazybο Hοrn said
5 τέλος: Δυο Άχθοι/η τριγυρνούν και στο τουίτερ: http://twitter.com/snolly http://twitter.com/axgrigo
spiral architect said
… o δε ένας, τιμά στο έπακρο το παρανόμι του.
Ηλεφούφουτος said
36 Ο δε σχολιαστής του δεύτερου είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Καλύβας.
Μα πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας ιστορικός για Γέιλ(ια);
Προσγολίτης said
26
> Κοχύλια με μορφή αιδείου
Εδώ, Αρκεσινεύ, το… γ– – – – –ς
(χαμογ. φατσούλα)
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις, ξέρω ότι στα φιλολογικά είσαι ατσίδας. Εξ άλλου είδα που πιο κάτω το διόρθωσες.
Με την ευκαιρία: στο χωριό μου, όταν είναι να πούνε «α, τώρα του ’βγαλες τα μάτια», λένε: «α, τώρα το… διόρθωσες».
Γς said
26,39:
> Κοχύλια με μορφή αιδείου
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Αντί να πει κάτι που λέμε συνήθως » κοιμήθηκε σαν τούβλο» (βαρύς, χωρίς να κουνήσει) είπε για πιο εμφατικά «σαν ακρογωνιαίος λίθος»,σαν αγκωνάρι(ακόμη βαρύτερο).
Φοβερή φιγούρα ,λογοτεχνική, ο Χριστόδουλος.’Υψωνε ηθικό ανάστημα στερούμενος λες του φυσικού. Απαθανατίστηκε επάξια από τον παππού. Εκεί πάνω στας Αιωνίους Μονάς,τους φαντάζομαι να χωρατεύουν μαζί του.
>>λαδικό ξεγυρισμένο
Καλό λαδικό,λέμε κάτω για ανθρώπους ανυπόληπτους.
ή λινάτσα (μαζί τα σκέφτομαι σαν σχετικά με λάδι -λιοτριβιό 🙂 )
-Α μόνο οι άνδρες «ξύνονται» σα δουν παπά; 🙂
Γς said
Κι ένας παπάς γρήγορο πιστόλι
gpointofview said
# 41
Εγώ ξέρω τα:
έπεσε ξερός
κοιμάται ξερός, σαν ξύλο
κοιμάται σαν κούτσουρο
και ακόμα στα Λούκυλούκ κ.λ.π. σ’ όποιον κοιμάται βαθειά στο καρεδάκι του βάζουν ένα κοίτσουρο με καρφωμένο ένα τσεκούρι.
μείς στην Αθήνα «τούβλα» λέγαμε τους μαθητές που δεν παίρναν τα γράμματα και όχι όσους κοιμότουσαν βαριά
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
37: 🙂
spiral architect said
@41: Γιατί, ξύνονται και οι γυναίκες, ωσαύτως; 🙄
Αρκεσινεύς said
40. Τα έγλυφε κιόλας. Γς, πώς; Αφού πιάσαμε τα λάθη…
ΕΦΗ ΕΦΗ said
43.Νομίζω ότι λέγεται και το «κοιμάται σαν τούβλο». Ο ύπνος δηλαδή βαρύς σαν τούβλο, όχι ο άνθρωπος που κοιμάται βαριά είναι τούβλο (χωρίς να αποκλείεται κι αυτό από τη άλλη σκοπιά 🙂 )
Στο σχολειό που μ έλεγε ο δάσκαλος ακρογωνιαίο λίθο της τάξης, καμάρωνα. Τώρα κατάλαβα! κομψά ντουβάρι με υπονούσε 🙂
Απροπό ,το αγκωνάρι αυτό, εμείς το λέμε ρούκουνα:
Καλημερίζω το στενό
που τηνε φανερώνει
και βλαστημώ το ρούκουνα*
που την αποκωλώνει.
*(Η γωνία -που την κρύβει όταν στρίψει)
ΕΦΗ ΕΦΗ said
47.ντουβάρι σε υπονοούσε βλοημένη!
45. Ως εκ περισσού ε; 🙂
sarant said
47: Λέγεται, όπως λέγεται και «σαν μολύβι». Αλλά το κούτσουρο είναι συχνότερο.
munich said
τι είναι αυτός ο Μητρογλου ωρε παληκάρια!
Κορνήλιος said
ἄσχετον, ἀλλὰ τὰ μάθατε τὰ νέα; http://www.tanea.gr/news/world/article/5055034/h-leksh-ths-xronias-einai-selfie/
sarant said
51: Εμείς θα ψηφίσουμε τη δικιά μας 🙂
Γς said
Η Ελλάδα στη Βραζιλία!
1-1
DIR said
@ 40
Το γ@..σες το αιδοίο. ΄Συμβαίνουν αυτά.
Κορνήλιος said
#43 κούτσουρο μὲ πριόνι εἶναι, ἂν δὲν κάνω λάθος σημείνει τὸ ῥοχάλισμα, «ῥοχαλίζει σὰν πριονιστήριο» ποὺ λένε.
Αρκεσινεύς said
39. Προσγολίτη, το ξέρω πως δεν ήταν http://www.avgi.gr/article/534422/ena-deiktiko-sxolio-gia-ti-diaxronia-tou-akatanoitou-kakou !
. Όλοι χρησιμοποιούμε τον ευφημισμό από φόβο ή αιδημοσύνη ή και για τα δυο.
Γς said
46, 54:
Μα τι λέτε;
Για δείτε πάλι το σχόλιό μου #40!
Επανέλαβα από το σχόλιο #39 του Προσγολίτη που διόρθωνε την ανορθογραφία του Αρκεσινέως (#26)
> 26,39:
>> Κοχύλια με μορφή αιδείου
Το κάνατε μ. ορθογραφίας το μ. καλλιγραφίας
😉
gpointofview said
Η Εθνική Ελλάδας θα πάει στο Ρίο, εγώ μέχρι το Αντίριο κι είν’ ακριβά τα διόδια της γέφυρας.για…εξ απεναντίας.
Εύ γε εις τους παίκτας «έμ δε» εις εμένα τον μη φροντίσαντα ώσπερ μύρμηγξ τα πράσινα έτη αλλ΄ως τέτιξ μηδέ κόκκον σίτου εχειμώνευσα δια την ορφνήν του βίου περίοδον
Τώρα μόνο προπό και λόττο οδηγουν στην χώρα του καφέ…
gpointofview said
# 58
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το «ορφνή περίοδος» αναφέρεται στο κομοδινί χρώμα των βαμμένων αντρικών μαλλιών. Ακολουθεί η φαιά όταν βαρεθεί το βάψιμο και η λευκή της προετοιμασίας (άσπρα μαλιά στην κεφαλή, κ.λ.π. )
Γς said
58:
>Τώρα μόνο προπό και λόττο οδηγουν στην χώρα του καφέ…
ή και το (κουρεμένο) εφάπαξ, που μου ήρθε σήμερα ειδοποίηση ότι «βγήκε»
Αρκεσινεύς said
57. Εμείς το διορθώσαμε, άλλοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ακόμη τη σμίλη.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Mambo Brazilero.
sarant said
60: Άντε, καλοφάγωτο το εφάπαξ 🙂
Αρκεσινεύς said
Τέττιξ καὶ μύρμηκες
Αἰσώπου Μῦθοι
Ψῦχος ἦν καὶ χειμὼν κατ’ Ὀλύμπου. Μύρμηξ δὲ πολλὰς συνάξας ἐν ἀμητῷ ἐν ἰδίοις οἴκοις ἀπέθηκε. Τέττιξ δὲ ἐπὶ τρώγλης ἐνδύνας ἐξέπνει τῇ πείνῃ λιμῷ κατεχόμενος καὶ ψύχει πολλῷ· ἐδεῖτο οὖν τοῦ μύρμηκος τροφῆς μεταδοῦναι, ὅπως καὶ αὐτὸς πυροῦ τινος γευσάμενος σωθείη. Ὁ δὲ μύρμηξ πρὸς αὐτόν· ποῦ, φησίν, ἦς τῷ θέρει; πῶς οὐ συνῆξας τροφὰς ἐν ἀμητῷ; καὶ ὁ τέττιξ φησί· ᾖδον καὶ ἔτερπον τοὺς ὁδοιποροῦντας. Ὁ δὲ μύρμηξ γέλωτα πολὺν ‹αὐτῷ› καταχέας ἔφη· οὐκοῦν χειμῶνος ὀρχοῦ. Διδάσκει ἡμᾶς ὁ μῦθος, ὅτι οὐδὲν κρεῖττον τοῦ φροντίζειν τῶν ἀναγκαίων τροφῶν καὶ μὴ ἀπασχολεῖσθαι εἰς τέρψιν καὶ κωμασίαν.
Χειμῶνος ὥρᾳ τὸν σῖτον βραχέντα οἱ μύρμηκες ἔψυχον. Τέττιξ δὲ λιμώττων ᾔτει αὐτοὺς τροφήν. Οἱ δὲ μύρμηκες εἶπον αὐτῷ· Διὰ τί τὸ θέρος οὐ συνῆγες καὶ σὺ τροφήν; Ὁ δὲ εἶπεν· Οὐκ ἐσχόλαζον, ἀλλ᾿ ᾖδον μουσικῶς. Οἱ δὲ γελάσαντες εἶπον· Ἀλλ᾿ εἰ θέρους ὥραις ηὔλεις, χειμῶνος ὀρχοῦ. Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τινα ἀμελεῖν ἐν παντὶ πράγματι, ἵνα μὴ λυπηθῇ καὶ κινδυνεύσῃ.
Δεν το έγραψα τυχαία.
Αρκεσινεύς said
60. Πριν από ένα μήνα το πήρε και η γυναίκα μου 37,9% κάτω. Να είστε καλά, σε καλή μεριά.
Αρκεσινεύς said
http://www.tanea.gr/news/economy/article/5055329/kegkerogloy-pame-pros-neo-tropo-ypologismoy-toy-efapaks/
Το εφάπαξ το πήραμε, αλλά η σύνταξη συνέχεια κατεβαίνει, όσο για το επικουρικό μάλλον λίγα είναι τα ψωμιά του.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
τζίτζικες και μέρμηγκες.
Γς said
63, 65:
Σας ευχαριστώ, αλλά για «καλοφάγωτο» χλωμό το βλέπω.
Χτίζουν τα πιτσιρίκια μου μια μικρή ξενοδοχειακή μονάδα σ έναν πανέμορφο όρμο της Πάρου και θα … σφαχτούμε.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
-65 : >> σε καλή μεριά.
-68 : >>σ έναν πανέμορφο όρμο της Πάρου
🙂
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Για προϋπάντηση του βιβλίου.
Το γράφατε (και) στο αεροπλάνο «άμε κι έλα» Αθήνα-Λουξ; Όπως τα παραμύθια απ το τηλέφωνο, ο Ροντάρι;.Είμαι βέβαιη θα είναι και παραμυθώδες. Καλές βουτιές του στις αγκαλιές πολλών-πολλών αναγνωστών
λόγια τ΄αέρα.
Κορνήλιος said
Τὸ πήραμε τὸ ἐφ’ ἅπαξ,
μπλόγκια πολλὰ τὸλένε
μπλόγκια πολλὰ τὸ λένε,
ἀλλὰ μισὸ καὶ κλαῖνε.
Τὸ λὲν τῆς Πάρου τὰ χοτὲλ
τοῦ Ῥίου τὸ γιοφύρι,
ὅτι καποὺτ ἡ μπεσαμέλ
καὶ τώρα ψωμοτύρι.
Τὸ λὲνε χτύποι καὶ βροντές,
τὸ λέει κι ὁ Στουρνάρας
τὸ λέω κι εγὼ ὁ τενεκὲς
καὶ ποιητὴς φανφάρας.
Τὸ λέει κι ὁ Ἀρκεσινεὺς
μὲ πίκρα καὶ μὲ πόνο
ποὖταν μεγάλος βασιλεὺς
μὰ ἔχασε τὸν θρόνο.
spiral architect said
Άραγε, ο θαρραλέος κύριος Χριστόδουλος πήρε εφάπαξ; 🙄
sarant said
70: Ε, όχι και στο αεροπλάνο!
71: Κι έλεγα ότι θα ριμάρεις το εφάπαξ!
Αρκεσινεύς said
Κορνήλιε, Πολύ ωραίος. Πριν από χρόνια ένας πατατάς στη λαϊκή μου έλεγε συνέχεια, καλημέρα αφεντικό. Του λέω εγώ δεν είμαι αφεντικό και δε θέλω να μου το ξαναπείς. Εκείνος επέμενε. Τελικά μ’ έχασε από πελάτη.
Άρτεμη said
Tόσες Τιτίνες αναρτήσατε, αλλά όχι και την – κατά τη γνώμη μου- καλυτερη :). Την τραγουδά η Γκαμπριέλα Φέρι, μικρή το δέμας αλλά με τεράστια φωνή, τουλάχιστον σε δύναμη και έκφραση 🙂
Περιτό να πω πόσο απόλαυσα το κείμενο 🙂 Το θέλω ολόκληρο, σε τυπωμένο βιβλίο,να το ξεφυλλίζω και να το χαιρομαι 🙂
sarant said
75: Ναι, πρ΄πει να το επανεκδώσουμε.
74: Εγώ καμιά φορά αποκαλώ «αφεντικό» τους ταβερνιάρηδες.
Αρκεσινεύς said
ΕΦΗ ΕΦΗ said
73.α.
η φαντασία μου τα φταίει 🙂
β.
το διαγούμισε το εφάπαξ
τρόικα στυγνή και άρπαξ