Σκόρπιες σημειώσεις για τον πουτσόγιαννο
Posted by sarant στο 20 Φεβρουαρίου, 2014
Τσικνοπέμπτη σήμερα, και πολλά ιστολόγια έχουν καθιερώσει να βάζουν τούτη τη μέρα υλικό σκαμπρόζικο, πονηρό. Το δικό μας ιστολόγιο είναι γενικά σεμνό (με διαβάζει και η μητέρα μου, γι’ αυτό) αλλά σήμερα λέω ν’ ακολουθήσω κατά κάποιο τρόπο την παράδοση και ν’ αναφερθώ σε ένα θέμα που το έχω κάμποσον καιρό στα χαρτιά μου και δεν ξέρω τι να το κάνω, και που οριακά ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές της μέρας.
Η μάλλον άγνωστη αλλά εκ πρώτης όψεως άσεμνη λέξη του τίτλου είναι ένα ζώο της θάλασσας, ο πουτσόγιαννος, που λέγεται επίσης ψωλιόγκος ή ψωλιάγκος, ή ψωλή της θάλασσας, ή πουτσόγιαλος ή θαλασσόπουτσος ή γιαλίσιος ψώλος ή γιαλόπουτσος ή αφρόπουτσος ή θαλασσοψωλή ή πούτσος του αφρού.
Στα αγγλικά το λένε sea cucumber, αγγούρι της θάλασσας, αλλά δεν αμφιβάλλω ότι θα έχει κι άλλες λαϊκές ονομασίες. Στα γαλλικά, το λένε επίσης concombre de mer, αλλά και bèche de mer, biche de mer (παραλλαγή του προηγούμενου), vier marin (vier είναι ιδιωματική λέξη που σημαίνει ψωλή). Η γαλλική bèche de mer, φαίνεται πως προέρχεται από το πορτογαλικό bicho do mar (ζώο της θάλασσας).
Η επίσημη ονομασία του είναι Ολοθούριο, αρχαία λέξη, και η τάξη στην οποία ανήκει, γιατί φυσικά υπάρχουν πολλά είδη, λέγεται Ολοθουροειδή, Holothuroidea. Ο πουτσόγιαννος ή ψωλιόγκος ή ολοθούριο αν προτιμάτε χρησιμοποιείται από τους ψαράδες μας σαν εκλεκτό δόλωμα (εδώ θα δείτε όλα όσα θέλατε να μάθετε για το θέμα) ενώ πιο λακωνικά το διατύπωσε ένας σχολιαστής του ιστολογίου σε παλιότερο σχόλιο: «Το γδέρνουμε και το εσωτερικό του το χρησιμοποιύμε για δόλωμα. Είναι ο θάνατος του σαργού!» Στην Κίνα όμως τα ολοθούρια είναι περιζήτητα μια και χρησιμοποιούνται από την παραδοσιακή ιατρική για διάφορες παθήσεις -πάντως όχι για αφροδισιακά, αν και στα μαλαισιανά τα φάρμακα που φτιάχνονται από ξεραμένους πουτσόγιαννους λέγονται gamat στην τοπική γλώσσα: όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για άλλη μια ένδειξη, μετά τον Σι Μαλάκας, για προκατακλυσμιαία ελληνική παρουσία στον Ειρηνικό (Πλάκα κάνω, ε; )
Αυτό το θαλασσινό το είχαμε συζητήσει πριν από λίγο καιρό στο ιστολόγιο, στα σχόλια που έγιναν με αφορμή τη συζήτηση για τη λέξη «μπράτη», όπου είχαμε αναφέρει και πολλές από τις παραπάνω ονομασίες του ψωλιόγκου, όπως τον είχαμε πει τότε. Ο φίλος Μπουκανιέρος πρόσεξε ότι από τον κατάλογό μας έλειπε η ονομασία «πουτσόγιαννος», που την είχε μάθει όταν ήταν παιδί κι έκανε μπάνιο στους Κορφούς, και λίγες μέρες αργότερα μού έστειλε μερικές σκόρπιες σημειώσεις για το θέμα. Όπως λέει, «σου γράφω για να διασώσω μια κερκυραϊκή ονομασία του ζώου, «πουτσόγιαννος» – η οποία χρειάζεται μάλλον τη διάσωση αφού δε γκουγκλίζεται». Και συνεχίζει: «Η αφορμή ήταν ότι διάβαζα για τα ταξίδια των ναυτικών του Μακασάρ στη Γη του Άρνεμ, όπου εμπορεύονταν με τους Αυστραλούς Ιθαγενείς τα περίφημα trepang. Και σε μια σπάνια πια (αλίμονο!) έκλαμψη της μνήμης μου, θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει σχετικά στον Άρθουρ Γκόρντον Πυμ, κι επομένως ακόμα πιο πρώτα και πιο περιληπτικά στη Σφίγγα των Πάγων. Και επομένως, από τους Pama-Nyunga και τις Θάλασσες του Νότου γύρισα στα Μπάνια τ’ Αλέκου και στην παιδική μου ηλικία!»
Λογάριαζα να μεταπλάσω τις σημειώσεις του Μπουκανιέρου με κάποια λογοτεχνικά δικά μου, αλλά δεν στάθηκε μπορετό. Ιδού λοιπόν η αφήγηση του Μπουκανιέρου, με ελάχιστα δικά μου σχόλια.
Α. Μακασάρ
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν με τους ψαράδες του Μακασάρ… Στο βιβλίο First Migrants: Ancient Migration in Global Perspective, του Peter Bellwood (Willey-Blackwell 2013), το οποίο πιθανώς να μεταφραστεί στα ελληνικά, διαβάζουμε πάνω-κάτω τα εξής (σελ. 116):
Μετά το 1750, αλλά έχοντας οπωσδήποτε ξεκινήσει πριν τον ευρωπαϊκό αποικισμό της βόρειας Αυστραλίας, ινδονήσιοι ψαράδες ταξίδευαν κάθε χρόνο ως τις ακτές του Κίμπερλι και της Γης του Άρνεμ για να μαζέψουν προϊόντα όπως το sea slug (bêche-de-mer), ή teripang στα μαλαισιανά, που ήταν περιζήτητο, σε αποξηραμένη μορφή, στην κινέζικη κουζίνα. Έφταναν στην Αυστραλία με τους βορειοδυτικούς μουσώνες, το καλοκαίρι για το νότιο ημισφαίριο, παραπλέοντας το Τιμόρ. Κάθε χρόνο σε όλο το 19ο αιώνα, χίλιοι ή και περισσότεροι τέτοιοι ψαράδες ξεκινούσαν από την πόλη του Μακασάρ (πρώην Ujungpadang), στη νοτιοδυτική ακτή του Σουλαουέσι (=Κελέβη) […] Άφησαν αρχαιολογικά κατάλοιπα σε όλη την ακτογραμμή του Κίμπερλι (Δ. Αυστραλία) και στις παραθαλάσσιες περιοχές της Γης του Άρνεμ, φτάνοντας ανατολικά τουλάχιστον ως τα νησιά του Sir Edward Pellew, στον κόλπο της Καρπεντάρια.
Ο Bellwood παραπέμπει με υποσημείωση στον C.C. (=Charles Campbell) Macknight, που φαίνεται ότι είναι η αυθεντία στο θέμα αυτό, και συγκεκριμένα στο βιβλίο The Voyage to Marege: Macassan Trepangers in Northern Australia (Μελβούρνη, Melbourne University Press 1976), και στο άρθρο «Harvesting the memory: open beaches in Makassar and Arnhem Land», στον τόμο: P. Veth, P. Sutton (επιμ.), Strangers on the Shore (Καμπέρα, National Museum of Australia 2008), σελ. 33-47.
Καλό κι ενημερωμένο φαίνεται και το σχετικό άρθρο της γουίκι, όπου μπορείς να διαβάσεις περισσότερα.
Τώρα, γιατί έχουν τόσο ενδιαφέρον αυτά τα ταξίδια των Μακασα(ρη)νών; Για τουλάχιστον δύο λόγους:
– ο πρώτος (και αναμφισβήτητος) είναι ότι πρόκειται για την πρώτη, πολύ καλά τεκμηριωμένη, μακρόχρονη επαφή των Αυστραλών Ιθαγενών με τον έξω κόσμο, που άφησε ποικίλα σημάδια στην κουλτούρα τους κλπ. (Θα υπήρξαν και άλλες επαφές, π.χ. με κινέζους ναυτικούς, αλλά γι’ αυτές δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα κι όλα είναι θεωρίες κι υποθέσεις, στηριγμένες σε πολύ φτωχά στοιχεία.)
– ο δεύτερος είναι ότι προσφέρουν υποστήριξη στην (αμφιλεγόμενη) υπόθεση της Pama-Nyungan Migration. Πολύ χοντρικά, η υπόθεση αυτή λέει ότι υπήρξε ένα δεύτερο, σχετικά πρόσφατο («όχι πολύ πριν το 2.000 π.Χ.»), κύμα μετανάστευσης προς την Αυστραλία, κι ότι αυτό το κύμα (που θα ευθύνεται, μεταξύ άλλων, και για τον ερχομό των ντίνγκο) ξεκινούσε ακριβώς από την Κελέβη («πολιτισμός Toala»). Έτσι όπως την παρουσιάζει ο Bellwood η υπόθεση έχει αρκετές ενδείξεις υπέρ της (δεν έχω τελική, διαμορφωμένη άποψη). Εν πάση περιπτώσει, τα ταξίδια των Μακασα(ρη)νών αποδεικνύουν ότι αυτή η θαλασσινή διαδρομή, μολονότι διόλου μικρή, ήταν εφικτή ακόμα και με ταπεινά μέσα ναυσιπλοΐας (λόγω ευνοϊκών ανέμων κλπ).
Β. Λογοτεχνικές αναμνήσεις και λησμονιές: Βερν και Πόε
Λίγα πράγματα, τελικά, αναφέρονται στην έκδοση της Σφίγγας των Πάγων:
Ο πλοίαρχος και οι σύντροφοί του επέστρεψαν στην ακτή, όπου ένα είδος μαλακίου, «έλαφος της θαλάσσης», που υπεραγαπούν και ακριβοπληρώνουν οι Κινέζοι, ήταν άφθονο, όσο σε κανένα άλλο μέρος των νοτίων χωρών.
Ο πλοίαρχος σκέφτηκε ότι μπορούσε να κάμη επικερδέστατη αλιεία, και για το ζήτημα αυτό συνεννοήθηκε με τον αρχηγό. Ο Ουίλλιαμ Γκυ εζήτησε την άδεια να κατασκευάση παραπήγματα, όπου τρεις άντρες από το πλήρωμα της «Ιάνας» θα έμεναν για να φροντίσουν την αλιεία και να προετοιμάσουν το φορτίο, ενώ η γολέτα θα εξακολουθούσε την προς τον Πόλον πορείαν της.
Ο Του-Βιτ εδέχτηκε πρόθυμα την πρόταση, και έγινε μια σύμβαση, κατά την οποία οι ιθαγενείς ώφειλαν να βοηθήσουν τους αλιείς της «Ιάνας», για να μαζέψουν τα πολύτιμα μαλάκια.
Μετά ένα μήνα, οι προκαταρκτικές εργασίες είχαν τελειώσει. Εξελέγησαν τρεις άντρες για να παραμείνουν στη νήσο Τσάλαλ.
(Ιουλίου Βερν, Η σφίγγα των πάγων, διασκευή Γ. Τσουκαλά, εικονογράφηση Ο.Π., Εκδοτικός οίκος «Αστήρ», Αθήναι, 1966, σελ. 58)
Σημείωση Ν.Σ.: Προσέξτε ότι ο Τσουκαλάς (φίλος του Λαπαθιώτη, συγγραφέας πολλών λαϊκών μυθιστορημάτων) μεταφράζει «έλαφος της θαλάσσης». Στο πρωτότυπο του Βερν γράφει biche de mer, και biche πράγματι είναι η ελαφίνα, όμως εδώ έχουμε σύμπτωση, το biche είναι παραφθορά του bèche de mer ή του bouche de mer (μπουκιά) ενώ μπορεί να έχει και κάποια σχέση με το φαλλικό σχήμα του ζώου. Πάντως, δεν θα το λέγαμε μαργαριτάρι του Τσουκαλά, αφού πολλοί Γάλλοι ακούγοντάς το καταλαβαίνουν «ελαφίνα της θάλασσας», άλλωστε τα θαλασσινά ζώα έχουν γενικώς περίεργες ονομασίες. Δίνω και πάλι τον λόγο στον Μπουκανιέρο:
Υπενθυμίζω όμως, πρώτον, ότι ο Βερν δίνει μια περίληψη (σε 5 κεφάλαια) των «Περιπετειών του Αρθούρου Γόρδωνος Πυμ» και, δεύτερο και σπουδαιότερο, ότι οι εκδόσεις Αστέρος του Βερν είναι πάντα πετσοκομμένες διασκευές, όπου λείπει μεγάλο μέρος του αρχικού κειμένου (50% σε μερικές περιπτώσεις – ίσως και περισσότερο;).
Τώρα, το βιβλίο του Πόε το έχω διαβάσει, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 νομίζω, όμως δε μου βρίσκεται πρόχειρο.
Απ’ όσο θυμάμαι, νομίζω ότι ο Πόε μιλούσε αρκετά γι’ αυτά τα ζούδια και για το σχετικό εμπόριο, έχω μάλιστα την εντύπωση ότι έκανε λόγο και για τους ψαράδες του Μακασάρ (εν πάση περιπτώσει ήξερα γι’ αυτούς πριν διαβάσω τον Bellwood – μπορεί όμως να το είχα διαβάσει κάπου αλλού).
Γ. Διάφορα
Αντιγράφω εδώ, προς διευκόλυνση, μερικά από όσα είχαν ειπωθεί σε κείνη τη συζήτηση:
1. Μια περιγραφή του ολοθούριου προέρχεται από κείμενο ψαρεμένο στο ιντερδίχτυ (εδώ, στο τέλος-τέλος).
2. Μια εικασία θα ήταν ότι υπάρχει κάποια σχέση με την ιδέα του Χαζογιάννη – δηλ. με τη χρήση του ονόματος «Γιάννης» για να δηλωθεί ο κουτός. Η οποία δεν περιορίζεται βέβαια στην Κέρκυρα (45 γιάννηδες κλπ, αλλά και «στραβόγιαννος» στο πολεμικό μας ναυτικό).
Τώρα, για τη φολκλορική ιδέα ενός συσχετισμού ανάμεσα στη μεγάλη ψωλή και το λειψό μυαλό, διάχυτη σε διάφορες κουλτούρες του Παλιού Κόσμου τουλάχιστον, βλ. όσα λέει ο Bulliet στο κεφάλαιο για το γάιδαρο στο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα.
Συνοπτικά: η εικασία που μόλις διατύπωσα υποστηρίζει ότι «πουτσόγιαννος» σημαίνει «πούτσος του χαζού» ή «χαζός πούτσος» – καθότι αδέσποτος και ασφαλώς μη δυνάμενος να χρησιμοποιηθεί επωφελώς. Πρόκειται ασφαλώς για αυτοσχεδιασμό της στιγμής.
3. Η ονομασία biche de mer σχετίζεται (ονομαστικά) με μια γλώσσα που με είχε απασχολήσει το προηγούμενο διάστημα, δηλ. τη Bislama. (Σχόλιο δικό μου: Η γλώσσα Bislama είναι μια από τις επίσημες γλώσσες του Βανουάτου και είναι η λίνγκουα φράνκα του νησιωτικού αυτού κράτους, που οι 220.000 κάτοικοί του μιλάνε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 113 γλώσσες. Η γλώσσα πήρε το όνομά της από τη γαλλική ονομασία biche de mer του ολοθούριου, που ψαρευόταν στην περιοχή).
Αυτά λοιπόν για τον πουτσόγιαννο ή ψωλιάγκο ή ψωλιόγκο ή αγγούρι της θάλασσας!
Γς said
Καλημέρα
Καλή τσικνοπέμπτη
Τελικώς η ζωή είναι ένα αγγούρι.
Και στην ξηρά και στην θάλασσα…
Ακου @ουτσόγιαννος…
Μωρέ τέτοιο που σας χρειάζεται.
Από τους Γιάννηδες με αγάπη. Και χωρίς την κατάληξη -γιαννος.
Ζηλιάρηδες
Kostas said
Να ρωτησω κατι: Η λέξη ψώλα που ενίοτε (σπάνια φυσικά…) χρησιμοποιώ, υπάρχει? Στο λεξικό δεν την βρίσκω αλλά είναι γκουγκλίσιμη. Στα αρχαία πως ήταν η λέξη? Ψωλή? Από που βγήκε αυτή η ψώλα?
spiral architect said
Καλημέρα με καλά τσικνίσματα. 🙂
Υπάρχει και το ζευγάρι του, εδώ κι εδώ. 😳
Oι λάτρεις της θαλάσσιας πανίδας ας μας διαφωτίσουν περαιτέρω …
Ο Δανιήλ, από το λάκκο των λεόντων said
Μια μικρή παρένθεση: διαβάζοντας πάλι το άρθρο του Νοικοκύρη για τον Σι Μαλάκας, θυμήθηκα ότι υπάρχει! Με λίγο ψάξιμο τον βρήκα. Είναι δικηγόρος στην πόλη Würzburg – μεταξύ Φρανγκφούρτης και Νυρεμβέργης – και λέγεται Κωνσταντίνος Μαλάκας! (http://www.malakas.de/)…
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
2: Η ψωλή είναι λέξη αρχαία, από το επίθετο ψωλός. Την έχει ο Αριστοφάνης, αξίζει ειδικό αρθρο.
Πάνος με πεζά said
Καλημέρες ! Στα στενά του Μακασάρ, κατά τον Καββαδία, ενέδρευαν (;;;) πειρατές, οι οποίοι κούρσεψαν το κλίπερ του τσαγιού. (ποίημα/τραγούδι «Νανούρισμα για παιδιά και γέρους»)
Επίσης, για να μην το ξεχάσω, ένα μεζεδάκι για να καταγραφεί το Σάββατο : άκουσα χτες τις ανακοινώσεις για τη σύλληψη του κυκλώματος λαθρεμπορίας καυσίμων, όπου έγινε λόγος για πρατήρια με δεύτερες δεξαμενές η μ ι σ υ ν δ ε δ ε μ έ ν ε ς ! Δεν απομένει παρά να ακούσουμε και κάποιο ιατρικό ανακοινωθέν για καμιά κοπέλα που διακομίστηκε σε κατάσταση ημιεγκύου…
alexpolistigers said
Καλημέρα! Αγγούρι της θάλασσας ή γυμνοσάλιαγκας της θάλασσας;;
Πάντα κάτι να μάθουμε – δεν ήξερα καν για την ύπαρξή του.
Τώρα κάτι εντελώς άσχετο θέλω να ρωτήσω – μήπως γράψατε ποτέ για τη λέξη «κάλπικος»; Ρωτάω γιατί ξέρω ότι γενικά χρησιμοποιείται με την έννοια «ψεύτικος», αλλά στο χωριό του περερού μου και στην γύρω περιοχή σημαίνει και «τεμπέλης».
Γς said
Και μια που το έφερε η κουβέντα.
Την μάθαινα να κολυμπάει και την ρυμουλκούσα σε βαθύτερα νερά.
Με τι κωτσαδόρο;
Λουκ μαμ, νο χαντζ!
!
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Καλημέρα, κι από μένα!
Ενδιαφέρουσα ανάρτηση!
Είναι παράξενη η επιτυχία που είχε το συγκεκριμένο έργο του Πόε (ή Πόου) στη Φαλλία, περισσότερο μάλιστα κι απ’ την Αμερική. Ενώ πρωτοεκδόθηκε το 1838, μεταφράστηκε γαλλικά απ’ τον Μπωντλαίρ το 1857, κι αυτή την έκδοση είχε υπ’ όψη του ο Βερν, όταν έγραψε τη (θαυμάσια) «Σφίγγα των Πάγων».
gpointofview said
Στα μέρη μου το λέμε σκέτο ψώλο. Δουλεύει στο παραγάδι αλλά τα ψάρια που πιάνει είναι μόνο για τουρίστες γιατί αν το ψάρι καταπιεί το δόλωμα σε λίγο αλλάζει χρώμα, ασπρίζει αρρωστιάρικα και σε μια-δυο μέρες αν δεν έχει ξεκοιλιαστεί μυρίζει άσχημα. Αν το παραγάδι σηκωθεί γρήγορα και δεν το έχει καταπιεί το ψάρι, τότε είναι εντάξει αλλά σε γενικές γραμμές αυτά τα ψάρια πάνε σε ταβέρνες και όχι σε πελάτες του ψαρά.
Τεχνήτες παραγαδιάρηδες που δίνουνε τα ψάρια τους συστημένα, δεν το χρησιμοποιούν γιατί δεν είναι ωραίο να δεις ένα ψάρι που αγόρασες ν’ αλλάζει χρώμα κι ας είναι ακίνδυνο για την υγεία.
μούμπλε-μούμπλε said
Κοίτα να δεις που ένα (μάλλον άνοστο, αλλά με ενδιαφέρουσα πεντακτινική συμμετρία) εχινόδερμο γίνεται θέμα τσικνοπεμτιάτικα… Οι συγγενείς αχινοί είναι πολύ πιο νόστιμοι, ακατάλληλοι όμως και αυτοί για σήμερα. Όμως, όμως, το φλέγον υπονοούμενο ζήτημα είναι από πού προέρχεται το πρώτο συνθετικό του πουτσόγιαννου. Δεν μου ακούγεται ελληνικό. Είναι;
Άρης Γαβριηλίδης said
-5: Ενδιαφέρον θα ήταν στο μελλοντικό σου ειδικό άρθρο για τον ψωλό να να αάφερες και τον καυλό (της πόρτας)
-Τέτοια ολοθούρια έχω δει πριν από πολλά χρόνια στα νερά της γέφυρας στη Χαλκίδα.
Alexis said
# 2: Δες εδώ
Λέγεται και ψ#$%ρπάρχτρα.
Το χοντρύναμε λιγάκι, αλλά Τσικνοπέμπτη είναι, ελπίζω ο Νικοκύρης να δείξει κατανόηση.
Καλά τσικνίσματα!
Παναγιώτης Βογιατζής said
Πολύ διαφωτιστικό περί του ζητήματος της μετανάστευσης και της αποίκησης εκείνων των νησιών και της επαφής τους με τους ιθαγενείς της Αυστραλίας είναι το βιβλίο «Όπλα, μικρόβια και ατσάλι» του Jared Diamond.
skol said
Μα καλά, κοτζάμου μαλαπέρδα και την είπε ελαφίνα; Ή είχε πολύ χιούμορ ή δεν ήξερε για τι πράγμα μιλούσε!
2,5 Δεν είναι μόνο αρχαία η ψωλή, και στα νέα τη χρησιμοποιούμε όταν δεν θέλουμε να είμαστε υπερβολικοί 🙂 (η ψώλα είναι μάλλον σύντμηση του μεγεθυντικού οπότε μην την χρησιμοποιείς αδιακρίτως!)
Alexis said
Φτου, είπα κακή λέξη και ο νόμος του μπούμερανγκ με τιμώρησε! 🙂
-χτρα βέβαια όχι -ρχτρα
Δύτης των νιπτήρων said
Εδώ το αντίστοιχο κεφάλαιο του Πόε (κεφ. 20):
spyroszer said
Μην αισθάνεστε τύψεις αφού υπάρχει και στη νομοθεσία: Γύλος ή Γυαλόψωλος ή Ψώλιαγκος ή Λαθούρι (Holothuria).
http://www.dsanet.gr/Epikairothta/Nomothesia/ya3354_07.htm
Όπου μαθαίνουμε ότι απαγορεύεται η εμπορία τους αν είναι κάτω από 15 εκατοστά. Το μέγεθος μετράει που λέμε (απ’ την ανάποδη) 🙂
Καλή Τσικνοπέμπτη!
spiral architect said
Το άσμα της ημέρας:
και για την ενημέρωση των ημερών εδώ.
sarant said
Kαλημέρα, ευχαριστώ για τα νεότερα!
18: Ώστε υπάρχει στη νομοθεσία; Αλλά θα έπρεπε να είναι γιαλόψωλος, από το γιαλό, όχι γυάλινος.
11: Αβέβαιη ετυμολογία, θέλει ειδικό άρθρο
9: Ενδιαφέρον λάθος (Freudian slip;) το «Φαλλία
gg said
Και ο Πετζίκης αναφέρεται στο ολοθούριο, μάλλον στο «Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση», αλλά δεν το έχω πρόχειρο για να το ελέγξω.
Γς said
20 γ:
>Freudian slip;
keyboard slip, μάλλον.
Lapsus digiti
jackobo said
Περισσότερες πληροφορίες για το θέμα στο παρακάτω βίντεο.
ΠΑΝΟΣ said
Την Καθαρή Δευτέρα στην αγία Άννα ,στην Εύβοια ,παρελαύνουν(λίγα χρόνια πριν τουλάχιστον) με χάρτινες,τεράστιες ψωλές.Μήπως να παρήλαυναν με τεράστιους κρίνους; Αγία Άννα είναι αυτή,δεν είναι παίξε-γέλασε…Και πώς τούς αφήνουν οι ιεράρχες μας και οι πολιτικοί μας,ειδικώς ο ευσεβέστατος πρωθυπουργός μας;
ΠΑΝΟΣ said
…η σειρά καλύτερα,τεράστιες,χάρτινες κ.λπ….Lapsus calami.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
@20γ,
το είδα κατόπιν… εγγραφής, και είπα να το καταπιώ -έρχεσαι, όμως, εσύ, οπλισμένος με τα εργαλεία της επιστήμης (Freud;;) και το υπογαμίζεις.
andam said
απαπα ντροπές…τέτοια λέμε μόνο την Καθαρά Δευτέρα στον Τύρναβο. Σήμερα μόνο τσικνίζουμε τις χοληστερίνες και τα τριγλυκερίδια. Κι αυτοί οι καημένοι οι Γιάννηδες τι τραβάνε; Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους!
Νέο Κid said
Ε, οι Γάλλοι,όσο να πεις, μια ψ*λοεμμονίτσα με τα φαλλικά σύμβολα την έχουν! «όχι,όχι Οβελίξ! Αυτό το πράγμα ,στη μέση του χωριού μας θα είναι εντελώς γελοίο!» 🙂 ασε δηλαδή που ποιος άλλος θα έστηνε έναν πουτσόπυργο 300 μ. ψηλό ,ως «προσωρινό έκθεμα»; 🙂
Μπουκανιέρος said
14 Α, καλά που μου το θύμισες… Όταν ευκαιρήσω (κάπου ανάμεσα στην τρίτη και την τέταρτη ζωή, λογαριάζω) θα γράψω μιαν αναλυτική κριτική στον κύριο Diamond. Προς το παρόν έχω σχεδόν τελειωμένο (στο μυαλό μου) το κεφάλαιο για την οικολογική του αλληγορία σχετικά με το Ράπα Νούι.
Μπάμπης said
Ψαράς: Θέλετε έναν ψωλιάγκο;
Τζον Τζον (aka Γιάννης Γαλάτης): Ψωλιάγκο; Τι σικ! Ψωλιαγκάζ! 🙂
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
29: Κάποτε είχα διαβάσει ένα διήγημα για κάποιον που έγραφε βιβλία στο μυαλό του.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
@28,
και οι Αθηναίοι την Ακρόπολη, οι Θεσσαλονικείς τον Λευκό Πύργο, …
gpointofview said
Πάντως αν κάποιος γουγλίσει το ‘γυμνοσαλιαγκας της θάλασσας» και ανοίξει τις εικόνες θα βρει αρκετά μαλάκια που όταν κολυμπάνε μοιάζουν να έχουν κέρατα όπως το ελάφι σε αντίθεση με τον ψώλο που μόνο μαζεύεται κι απλώνει στον βυθό (από αυτό πήρε περισσότερο το όνομά του παρά από το σχήμα του).
Γιατι αυτό το biche de mer δεν κολλάει στοσυγκεκριμένο είδος
608d said
Reblogged this on ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 24 ΩΡΕΣ.
Δύτης των νιπτήρων said
31-β «Το μυστικό θαύμα» του Μπόρχες;
Stazybο Hοrn said
18 Δηλαδή του Σπανοβαγγο…. το παρατσούκλι ήταν πουτσόγιαννος;
BLOG_OTI_NANAI said
Από το όνομα που έχει αυτό το ζώο της θάλασσας, εκτός άλλων, καταλαβαίνεις αμέσως ότι οι… άντρες ήταν αυτοί που ψάρευαν!
Μια γυναίκα, αυτό το ζώο θα το βάφτιζε, «το γλυκό σαλιγκαράκι», «προνύμφη», «άφτερη πεταλούδα» ή κάτι τέτοιο.
Οι άντρες όμως, είμαστε λίγο… χοντράνθρωποι!
sarant said
35: Νομίζω όχι, αλλά δεν θυμάμαι. Πάντως, ο γιος του έλεγε με καμάρι «Ο μπαμπάς μου είναι συγγραφέας» και εκεί χάλασε η δουλειά, όταν ένας συμμαθητής στο σχολείο τού λέει «Και γιατί δεν έχει εκδώσει κανένα βιβλίο»;
Δύτης των νιπτήρων said
38 Ε, τότε σίγουρα δεν είναι αυτό (όπου ο Θεός δίνει ένα χρόνο μυστικής ζωής σε έναν Τσεχοεβραίο συγγραφέα μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: το σύμπαν ακινητεί, και εκείνος τελειώνει στο μυαλό του το αριστούργημά του, πριν ξαναξεκινήσει ο χρόνος και τον αγγίξει η σφαίρα…)
spyroszer said
36. Μάλλον ο νομοθέτης έχει μπερδέψει τα μπούτια του, αφού ο γύλος νομίζω ότι είναι ψάρι.
BLOG_OTI_NANAI said
Επίσης, μετά από σκληρή έρευνα, έμαθα που βρέθηκε το πρώτο απολίθωμα του ζώου αυτού, σε μια περιοχή που κάποτε ήταν θάλασσα.
Σήμερα μπορείς να πας και με το τραίνο:
Ποντικαρέος said
@40 (spyroszer)
Ο γούγλης συμφωνεί με αυτό που γράφεις (ο γύλος είναι ψάρι).
Το υπόλοιπο ( ο νομοθέτης έχει μπερδέψει τα μπούτια του) είναι γνωστό από παλιά…
https://www.google.com/search?q=%CE%B3%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82&client=ubuntu&hs=019&channel=fs&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=a_kFU9_cPKKWyQPdk4DYBw&ved=0CCwQsAQ&biw=1360&bih=572&dpr=1
tamistas said
Μιας κι έγινε λόγος για την ψωλή…
Calypso lit dans un mou nid au bord de l’eau.
Odyssey said
Κεφαλονιά: Ψωλιώνος (ας μην παίξουμε με την ορθογραφία ω ή ο. Δεν την έχω δει πουθενά γραμμένη τη λέξη 🙂 )
Κορνήλιος said
11, 20: μὰ δὲν ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὴν πόσθη;
Stazybο Hοrn said
40, 42 μια πλάκα κάναμε…
Κορνήλιος said
spiral architect said
@37: … άλλως, οι ψαράδες τροφοσυλλέκτες! 😀
atheofobos said
Ως ψαροντουφεκάς τα είχα δεί πολλές φορές στον βυθό αλλά δεν ήξερα την ονομασία τους. Την έμαθα μια μέρα ψαρεύοντας στην Μακρόνησο όταν έβγαλα το κεφάλι μου στην επιφάνεια και άκουσα μια φωνή να μου λέει από μια βάρκα:
Πιάσε μου μια πούτσα!
Τον κοίταξα κατάπληκτος και μετά κατάλαβα τι ήταν η πούτσα που εννοούσε και ποιος πίστευε πως ήμουν .
Ο πατέρας ήταν στην βάρκα και ψάρευε με καθετή, την ήθελε για δόλωμα, και νόμισε καθώς φορούσα μάσκα ότι είμαι ο γιός του που ψάρευε πιο πέρα.!
Μπορεί λοιπόν να προστεθεί και αυτή η απλούστερη ονομασία για τον πουτσόγιαννο.
sarant said
45: Η πόσθη είναι η μία από τις τέσσερις εκδοχές που αναφέρει ο Μπαμπινιώτης στο ετυμολογικό του (αλλά τη θεωρεί πιθανότερη)
gbaloglou said
15: βλέπε και «ζήλεια ψώλα»!
Ποντικαρέος said
@46 (Stazybο Hοrn)
Το σχόλιο 40 (του spyroszer) υποψιάζομαι ότι είναι «απάντηση» στο 18 (του ίδιου) γιατί ο νόμος του αναφέρει στο 18 γράφει (στο άρθρο 105):
«Μαύρο σκουλήκι (Eunicidae), Τσουτσούνι καφέ ή Μάνα ή Σκουλήκι νοτιάς (Sipunculus nudus), Γύλος ή Γυαλόψωλος ή Ψώλιαγκος ή Λαθούρι (Holothuria)
Οπότε είναι άσχετα με το δικός σας (46).
Αυτά για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. 🙂 (Αν υποψιαστώ όμως ότι είστε νομοθέτης θα σας κόψω την καλημέρα – που δε σας είπα).
Ηλεφούφουτος said
Θυμήθηκα τώρα το γέλιο που είχαμε κάνει με μία παρέα σε ένα νησί με την ταμπέλα που είχε ένα μαγαζί (για είδη ψαρέματος αλλά δεν ήταν και πολύ σαφές) όπου διαλαλούσε τα καλούδια του: αμερικάνικο, φαραώ, τσουτσούνι
Από πίσω απ το μαγαζί ήταν ένα ξενοδοχείο χουντούργημα που ζήτημα είναι αν είχε λειτουργήσει ποτέ, καθόταν εκεί και ρήμαζε σιγά σιγά, ίσα που να χαλάει την εικόνα του οικισμού δηλαδή, και από πίσω είχε την πισίνα, ένα βούρκο δηλαδή όπου το νερό είχε σχεδόν στερεοποιηθεί. Φανταστήκαμε ότι εκεί καλλιεργούσαν τα προϊόντα που πουλούσε το μαγαζί.
Αργότερα αφού πήρε φόρα φαντασία ηρθε και η φάση του τι θα σηκωνόταν από εκεί τη λίμνη-μπλιαχ αν έριχνε κανείς μια πέτρα και το φλας ήταν μαζί με τα κουνούπια, βατράχια, σαλαμάντρες, φίδια, σκολόπεντρες και ένας φασκιωμένος Φαραώ με ένα τσουτσούνι να εξέχει από τις φασκιές … ε, είπαμε Τσικνοπέμπτη
spyroszer said
46. Το κατάλαβα, αλλά είπα να κάνω ένα σχόλιο και για τον νομοθέτη.
Κορνήλιος said
50 παραθέτω ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐτυμολογία», Ἑλληνικὰ Γράμμτα, Ἀθήνα, 2005, τοῦ Θεόδωροτ Μωυσιάδη (σελ 221 σημείωσι 271):
Ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἴδια λέξι [πούτσα], ἡ ἐτυμολόηγσι τοῦ Φιλήντα (<πόσθη) ἔχει ἰσχυρὴ βάσι. Ὁ Ἀνδριώτης (ΕΛ) προτίμησε τὴν ἀναγωγὴ σὲ σλαβ. butsa "ἐξόγκωμα, προεξοχή" (μὲ εὐφημιστικὴ χρῆσι) καὶ καταχώρισε ὡς βασικὸ λῆμμα τὸν τύπο μποῦτσος. Ὡστόσο, ὰν ἡ λέξι εἶχε ἀρχικὸ φθόγγο /b/, τὸ φωνητικὸ περιβάλλον δὲν ἐξηγεῖ τὴν ἀηχοποίησί του, ἡ ὁποία θὰ προϋπέθετε τὴν παρουσία ἑτέρου ἠχηροῦ συμφώνου στὴ λέξι (Γ. Χατζηδάκις, ΓΕ 1, σελ. 840-2). Ἡ ἐκδοχὴ τοῦ Δαγκίτση (ποῦστος , τουρκ. puç "σχισμὴ γλουτῶν") προσκρούει σὲ σοβαρὰ μορφολογικὰ ἐμπόδια;κανένα τουρκικὸ δάνειο τῆς Ἑλληνικῆς δὲν ἐντάχθηκε στὰ τρίπτωτα ὀνόματα (σὲ -ος), ὅσα δὲ υἱοθετήθηκαν ὡς θηλυκὰ διέθεταν ληκτικὸ -α καὶ δὲν ἔληγαν σὲ σύμφωνο .
Σκύλος της Β.Κ. said
κε Λυκοτραφίτη (στο 26)
«και το υπογαμίζεις.»
χεχεχε..
τον τιμήσαμε τον πουτσόγιαννο σήμερα
Gladiola Frantic said
7. @alexpolistigers …Στο χωριό του πεθερού σου, ο χαρακτηρισμός «κάλπικος» για κάποιον οκνηρό, σίγουρα έχει τις ρίζες του στην τούρκικη λέξη «kaplazan» που σημαίνει τεμπέλης.(καλπαζάνης λέμε κι εμείς)
Παλιότερα που πήγαινα για ψάρεμα στη Χαλκιδική, έτυχε να βγάλω «πουτσαρέλλα» κι αμέσως
οι έμπειροι της παρέας μου φώναξαν να μην τον ακουμπίσω με γυμνά χέρια, αλλά επιλήφθηκαν οι ίδιοι του ξαγγιστρώματος (;)..το γιατί δεν το θυμάμαι, κι ακόμη δεν έχω πιει, μέρα που είναι..
D said
επισης και «σκατο της θαλασσας»
Παγανιστής said
Αξιότιμε κ. Σαραντάκο,
επερίμενα μέχρι τας 5.20 μ.μ., μήπως κάποια αγαθή ψυχή επισημάνει την άμεσον σχέσιν της ψωλής με το ψωμί, την ψήφον και τους ψάλτας. Ματαίως επερίμενα, διό και το πράττω εγώ ο έσχατος αμαρτωλός, που λένε και οι παπαδοκαλόγεροι…
Σάς μεταφέρω τι γράφει (μεταξύ άλλων) εις την σελίδα 1.630 του «Ετυμολογικού Λεξικού» του, ο αγαπημένος σας συναγωνιστής Γιώργος Μπαμπινιώτης, όστις έγινε καθηγητής στο Αθήνησι επί Χούντας, εκμεταλλευόμενος την φιλίαν του με τον μακαριστόν εκδότην και αρθρογράφον του «Ελευθέρου Κόσμου» Σάββαν Κωνσταντόπουλον…
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΡΙΖΑ
ψήφος, ψώρα, ψωμί, ψωλή, ψάλλω, ψαύω, ψεκάζω, ψαχνό, ψιλός, ψίχα, ψήγμα.
Το ρήμα *ψήω «τρίβω, λειαίνω» αποτελεί τη βάση ευρείας ετυμολογικής οικογένειας, καθώς από το θέμα *ψη- προήλθε το αρχ. ψή-φος (αρχική σημασία «βότσαλο, χαλίκι»). Από μεταπτωτική βαθμίδα του έχουν σχηματιστεί τα αρχαία ψω-μός (ψωμί), ψώ-ρα, ψω-λή, ψώ-χω / σ΄χ-χω «τρίβω – θρυμματίζω», ενώ σε νεωτερισμό της Ελληνικής οφείλεται το θ. ψα- που συναντούμε στα ομόρριζα ψάλλω, ψαύω (μεσν. ψάχνω), ψακάς, ψεκάς (ψεκάζω) κλπ. – κλπ.»
Επίσης, εις την σελίδα 1.635 του Μπαμπινιωτείου Ετυμολογικού πληροφορούμεθα ότι η αρχική σημασία της «ψωλής» ήταν «πέος σε στύση με ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΒΑΛΑΝΟ».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΑΓΑΝΙΣΤΟΥ: 1) Τα πέη των ελληνικών αγαλμάτων που βλέπουμε εις τα Μουσεία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΩΛΕΣ, διότι δεν είναι σε στύση, και δεν έχουν αποκεκαλυμμένη την βάλανον.
2) Το ψάλλω και η ψωλή είναι ομόρριζα, εξ ού και η λατρεία των ιερέων του Ραββίνου Ιησού προς τας νεανικάς ψωλάς (βλέπε αρχιμανδρίτην εις την Ηλείαν που έπνιξαν τα τεκνία του)
3) Ακόμη και να σάς σηκωθεί ο «γιακουμής», δεν δικαιούσθε να τον αποκαλείτε ψωλήν, αν δεν τραβήξετε την πόσθην διά να αποκαλυφθεί η βάλανος
http://www.deacademic.com/searchall.php?SWord=%CF%88%CF%89%CE%BB%CE%AE&from=de&to=xx&submitFormSearch=Finden%21&stype=0
Καλόν Παράδεισον σε όλους…
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα σχόλια!
Να διευκρινίσω ότι σε λίγη ώρα από τώρα θα πάψω να εκπέμπω και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί. Να είστε φρόνιμοι και ει δυνατόν οι παρενέργειες του τσικνίσματος να μην επηρεάσουν τα σχόλιά σας.
tamistas said
Εμένα που δε με διαβάζει η μάνα μου κι, ελπίζω, ούτε η γυναίκα μου, επιτρέψτε μου ένα λιμερίκι, για την ημέρα, εδώ δίπλα…
tamistas said
Πάντως στη φωτογραφία σαν κουραδόγιαννος φαίνεται.
gbaloglou said
58, 62: ή και παξιμαδόγιαννος (λόγω εποχής και οικονομικών δυσκολιών)
Μαρία said
57
kalpazan σημαίνει κιβδηλοποιός, παραχαράκτης.
Γι’ αυτό και καλπουζάνικο σε μας το εμπόρευμα κακής ποιότητας, κάτι σαν το σημερινό μαϊμού.
leonicos said
Αργά ήρθα αλλά σας θαύμασα όλους (εκτ’ος του Γς) για την ευρηματικότητά σας.
Πέραν του καλαμπουριού και της τσικνοπέμπτης (θα με βγάλει η γυναίκα μου έξω σήμερα κι εγώ έχω δουλειά γμτ) το άρθρο είναι εξαιρετικό, ασχολείται μ’ ένα πολύ δύσκολο θέμα, το σκαμπρόζικο δεν με χαλάει ούτε με φτιάχνει, οι λέξεις είναι ΛΕΞΕΙΣ, που έχει ελάχιστα και πρόχειρα αγγιχτεί. Επίσης εξαιρετικές οι συνεισφορές (λίνκ, γιουτουμπάκια και συναφή)
Κοντολογής, από τα πιο σπαουδαία άρθρα Νοικοκύρη, κι ας μην φαίνεται από την πρώτη ματιά
leonicos said
Τώρα… αν σας πω ότι τη λέξη λιμερίκι σεν την είχζα ξανακούσει, τι θα μου πείτε; Και καυχιέμαι ότι έχω λεξιλόγιο!
@64 Μαρία, τα καλπουζιάνικα, εξαιρετική συμβολή.
Και διαφωνώ κάθετα με κάποπιον που είπε χθες, αλλά ΄πημουν πολύ κουρασμένος ν’ απαντήσω ‘οιλέξεις που χάνονται ας πάνε στο καλό.’ χωρίς βέβαια να τους αρνηθεί μια θέση ‘αναφοράς’. Το καλό είναι να χρησιμοποιούνται, για να εμπλουτίζεται η εκφραστική μας σκευή.
Δύτης των νιπτήρων said
Λεώνικε, λιμερίκια: https://sarantakos.wordpress.com/limerikia/
Μιχάλης Νικολάου said
29,
Μπουκάν, κάν’ το σ’ αυτήν την ζωή, θα έχει ενδιαφέρον.
Γς said
65 @ Λεώ
>Αργά ήρθα αλλά σας θαύμασα όλους (εκτ’ος του Γς)
Γιατί;
Τι να σου κάνω; Δεν μου ανάβουν και τα κάρβουνα.
Τα λέμε αργότερα…
Ιάκωβος said
Τα θυμάμαι τα απεχθή μαλάκια από μικρός, τα ονόματά τους τα έμαθα πολύ μετά. Εμείς, στο δημοτικό τα λέγαμε οι κουράδες της θάλασσας.
Όμως, τώρα που το σκέφτομαι, οι πουτσόγιαννοι έχουν ομοιότητες με το συγκεκριμένο μέρος του σώματος, όχι μόνο στην όψη, αλλά και στη δράση.
Θυμάμαι, λοιπόν,από τα παιδικά μου καλοκαίρια, ότι αν ζούλαγες τα ζωάκια αυτά, (με ξυλαράκι πάντα) και τα παρατηρούσες μέσα στο νερό με μάσκα βυθού, θα τα έβλεπες να εκτινάζουν ένα κολλώδες υλικό, που σχημάτιζε μια πολύ μακρυά γραμμή. Ήταν το όπλο τους. Αυτό στα μάτια μου φάνταζε πολύ διαστημικό και τα έβαζα με το ζόρι να παλεύουν υποτίθεται, με μικρά καβούρια.
alexpolistigers said
#57 – Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση – τώρα νιώθω μια περιέργεια για την τούρκικη γλώσσα!
ΕΦΗ ΕΦΗ said
28.>> ποιος άλλος θα έστηνε έναν πουτσόπυργο 300 μ. ψηλό
300 μ. ψ*λό !
67. Ωπ έμαθα για τα λιμερίκια, είναι και η μέρα, θα επιχειρήσω (θαρραλέα) να σκαρώσω, ένα πικάντικο:
(μεγάλος πειρασμός τα λιμερίκια)
Πουτσόγιαννο μια Τσικνοπέμπτη,ρεζιλίκια,
‘ονομα-πράμα κι ήμουνα σαράντα
πήγα με εικοσάρη κι οι ντροπές στη μπάντα.
(ορίστε,πάνε τα ωραία μου κυριλίκια) 🙂
Κι άλλο ένα (πιο)χαζοβιόλικο:
Πολιτική παρέμβασις του ΓΑΠ, του δαιμονίου.
Τσίκνιζε κόσμε,Τσικνοπέμπτη μνημονίου
απόψε α λα χάρβαρντ παϊδάκια
σπέσιαλ,διαλεχτά τα κεφαλάκια
με τα μυαλά γιαμ,γιαμ λιακάδας αιωνίου
Κώστας said
Για κάποια είδη του αγγουριού της θάλασσας ο πρώτος όρος της επιστημονικής ονομασίας είναι… psolus! Έφαγα τώρα τον 10τομο »Θαυμαστό κόσμο των ζώων» να βρω πού ακριβώς το είχα διαβάσει, αλλά μετά από τόσα χρόνια στάθηκε αδύνατον να το εντοπίσω. Ισχύει, πάντως – το επιβεβαίωσα με τη μηχανή αναζήτησης.
Makis said
Είπαμε σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη, αλλά ας μη είμαστε και φαλλοκράτες. Υπάρχει ένας θαλάσσιος οργανισμός Aplysia fasciata ή το »μουνί της θάλασσας».
Μαρία said
73
http://species-identification.org/species.php?species_group=nasc&id=27&menuentry=groepen
ΕΦΗ ΕΦΗ said
72.τέλος. ωχ!
και τα μυαλά καλοκαιριού αιωνίου
gpointofview said
# 47
Τώρα τι σχέση έχει το τσουτσούνι με τον ψώλο (σαν δολώματα) δεν μπορώ να καταλάβω. Το ΄πρώτο είναι για πεταχτάρι και το άλλο παραγαδίσιο.
# 52
Φίλε, λαθούρια οι θαλασσινοί λένε τα μελτέμια κι ας γράφει ο νομοθέτης του # 18 ό,τι του καπνίσει. Εξ άλλου όπως αναφέρει πιο κάτω ο νόμος απαγορεύεται η εμπορία σαργών μέχρι 23 εκατοστά κι άμα βρείτε κανένα σαργό μεγαλύτερο στην αγορά, στείλτε μου χαιρετίσματα.
Αυτά συμβαίνουν όταν γράφουν τους νόμους άνθρωποι που αγνοούν τους νόμους της θάλασσας..
sarant said
Καλημέρα, επανήλθα σε σύνδεση (και στα πάτρια εδάφη).
Έφη, με γεια τα λιμερίκια!
Ανδρέας Καλογερόπουλος said
@74
Καλά βρε παιδί μου. Κι αυτό βρήκε να έχει όνομα γένους «Aplysia»;
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Σκύλε (56),
επιθυμία μου ήταν τα σχόλια να γείρουν προς τη Σφίγγα των Πάγων. Δεν στάθηκε, όπως βλέπεις, δυνατό: έγειραν προς τα εκεί που η μέρα (μόνο;) το απαιτούσε (…)
Το ειδικό βάρος των πραγμάτων.
Ποντικαρέος said
@77 Αυτά συμβαίνουν όταν γράφουν τους νόμους άνθρωποι που αγνοούν τους νόμους της θάλασσας
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι επιτρέπουν ακόμα τράτες αλλά άμα ρίξεις δίχτυ δέκα μέτρα πάνω από το όριο σε τρέχουν…
gpointofview said
# 81
Και όχι μόνο. Μόνο ηλίθιοι μπορεί να νομίζουν πως με την απαγόρευση αλιείας μικρών ψαριών ή χταποδιών τα προστατεύουν. Οταν αυτά γεννούν κατα χιλιάδες αυγά και φτάνει να επιβιώσουν ΔΥΟ για να μείνει σταθερός ο πληθυσμός !!! Ειδικά τα χταποδάκια ενός μκρού κόλπου τρώει το ένα το άλλο αν δν βρίσκουν άφθονη τροφή.
Οσο για τα ψάριαούτε ο δυναμίτης δεν κάνει τόση ζημιά όσο κάνουν τα χημικά που ρίχνουν τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία που νεκρώνουν περιοχές αλλά ο νομοθέτης εκεί κοιυάζει από την άλλη μεριά .
gk1960 said
Στην Καβάλα-Θάσο τα λέμε γυαλόψωλα. Ταξινομικά στην ίδια κλάση με τα ολοθούρια ανήκει και η οικογένεια Psolidae
http://en.wikipedia.org/wiki/Psolidae, όπως αναφέρεται και στο @73
Όσο για τούς γυμνοσάλιαγκους της θάλασσας όπως η Aplysia (@74), αυτοί ανήκουν στην κλάση των γαστεροπόδων (τάξη των οπισθοβραγχίων), Μερικά ωραία δείγματα εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Nudibranch.
@74 Επίσης, στην Καβάλα «μουνί της θάλασσας» λέμε μια ανεμώνη την Actinia equina και όχι την Aplysia.
gpointofview said
# 82 συνέχεια
Από την άλλη δεν απαγορεύεται το ψάρεμα με βυθόμετρα όπου το σόναρ εντοπίζει τα μεγάλα ψάρια και πάει μετά ο λεβέντης(και το άλλο μαζί) και το ψαρεύει όπως ο καραγκόζνς το φίδι που σκότωσε ο μεγαλέξαντρος. Και εδώ υπάρχει πραγματικό πρόβλημα μια που η ωοτοκία των μεγάλων ψαριών (ροφός, σφυρίδα,κ.λ.π.) αρχίζει σε μεγάλη ηλικίαδλδ και σε μεγάλο μέγεθος κι αν δεν ληφθούν μέτρα σε λίγο θα καταντήσουν προστατευόμενο είδος.
Αντε να το σκεφεί αυτό ο νομοθέτης….
agiOS said
Εγώ πάντως Κερκυραίος είμαι και μέχρι σήμερα πουτσόγιαλο τον ήξερα.
Πέπε said
Αφού εκτός από πουτσόγιαννος λέγεται και πουτσόγιαλος, ίσως το πρώτο να είναι παραφθορά (με χιούμορ; ) του δεύτερου.
Πάντως είτε ισχύει η υπόθεση αυτή είτε όχι, πουτσόγιαλος είναι παράξενη λέξη. Γιαλόπουτσα (/-ος) θα ‘πρεπε να ‘ναι. Ούτε και το πουτσόγιαννος στέκει να υποθέσουμε ότι σημαίνει πούτσα του χαζού. Γενικά το πρώτο συνθετικό είναι προσδιοριστικό του δεύτερου.
Γς said
64:
Ψαροντουφεκάδες, ροφοί και τέτοια.
Και τι τραβάνε κι αυτά τα ψαράκια.
Μπουκανιέρος said
85 Το ένα θα είναι παραλλαγή («παραφθορά») του άλλου, φαντάζομαι.
(από πού, αν επιτρέπεται;)
86 Παράξενα-ξεπαράξενα, τι να κάνουμε αφού έτσι είναι η λέξη ή οι λέξεις;
spyroszer said
88. Στην παλιά συζήτηση για τα μπράτη και στην εργασία της Βραχιονίδου αναφέρεται ο ιδιωματικός τύπος «πουτσόγιαλος» της Κέρκυρας. Εδώ είναι το λίνκ (σελ. 731):
https://sarantakos.wordpress.com/2014/01/15/brati/#comment-199832
Το υλικό λέει είναι αντλημένο από τα ανέκδοτα αρχεία του ΚΕΝΔΙ της Ακαδημίας Αθηνών. Εντάξει, πουτσόγιαλος πουτσόγιαννος κοντά είναι.
sarant said
88-89: Πραχτικά ίδια λέξη 🙂
nikos said
περιέργως διάβαζα χτες για ένα ψάρι που τοποθετείται στρατηγικά στον πρωκτό του πουτσόγιαννου (ο οποίος του χρησιμεύει και για αναπνοή) για προστασία από θηρευτές και χμμ τροφή.
ilperea said
20: «11: Αβέβαιη ετυμολογία, θέλει ειδικό άρθρο»
Όταν με το καλό αφιερώσετε αυτό το άρθρο στην προέλευση της εν λόγω λέξης, ίσως θα άξιζε να συμπεριλάβετε και μία μικρή παράγραφο στην συμπτωματική της ύπαρξη και χρήση στα Ισπανικά (εννοώ το «pucho»). Επιπλέον, χάρις στην φωνητική συγγένεια που έχει η γλώσσα μας με τα Καστεγιάνο, προφέρεται (και ακούγεται) ακριβώς (100%) το ίδιο. Η έννοια και η χρήση, βέβαια, είναι διαφορετική και ποικίλλει από το, ας πούμε, να είναι απλώς υποκοριστικό (στην Ισπανία) έως αποτσίγαρο ή χούφτα (σε κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής). Το εντυπωσιακότερο εύρημα, θαρρώ, είναι ότι υπάρχει και η λέξη «pucha» η οποία προφέρεται ακριβώς όπως φαντάζεστε, και σε κάποιες χώρες (π.χ. Μεξικό) αναφέρεται στο ακριβώς αντίθετο (!) απ’ την σημασία της «φωνητικά όμοιας» ελληνικής λέξης 🙂 .
Με τέτοιου είδους συμπτωματικούς «συγγενείς» ορισμένων ελληνικών λέξεων που μπορούν να αποδειχθούν «επικίνδυνοι» κατά τη χρήση τους, έχουν ήδη ασχοληθεί οι ειδικοί. Ένα παράδειγμα από το Αριστοτέλειο εδώ: http://www.ogigia.es/OGIGIA2_files/OGIGIA2_LEONTARIDI%20PERAMOS%20Y%20RUIZ.pdf
sarant said
Ευχαριστώ για το άρθρο, έχει ενδιαφέρον!
Μαρία said
Κινέζοι επιχειρηματίες έκαναν συστηματικά παράνομη αλίευση και εμπορία ολοθουρίων (αγγούρια της θάλασσας) στην ευρύτερη περιοχή του Μαλιακού Κόλπου, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος για μη αναστρέψιμες επιπτώσεις και σοβαρή διατάραξη του υποθαλάσσιου οικοσυστήματος, του τροφικού πλέγματος, της βιοποικιλότητας των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, της θαλάσσιας ζωής (χλωρίδα, πανίδα) του Μαλιακού Κόλπου. https://www.lamiareport.gr/index.php/topika/item/68932-kinezoi-eixan-stisei-paranomi-epixeirisi-katastrefontas-ton-maliako
spatholouro said
Πέτυχα ένα πολύ καλοφτιαγμένο βιβλίο για ψαρέματα κλπ και είπα να το βάλω εδώ κέρασμα στον πσαρά:
Γιώργου Λευκαδίτη, «Το ψάρεμα στα ελληνικά ακρογιάλια» (1941)
http://diogeneia.lis.upatras.gr/items/viewer/489#page/%22null%22/mode/1up
Μαρία said
Ανάρπαστα στους ψαράδες τα «αγγούρια της θάλασσας» – Γιατί τα θέλουν φαρμακοβιομηχανίες και… Κινέζοι
https://www.documentonews.gr/article/anarpasta-stoys-psarades-ta-aggoyria-ths-thalassas-giati-ta-theloyn-farmakobiomhxanies-kai-kinezoi
sarant said
96 Αν πάρει κάθε Κινέζος από έναν πουτσόγιαννο…