Ο παρίας των λαχανικών
Posted by sarant στο 16 Απριλίου, 2015
Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι δικός μου, τον δανείστηκα από ένα κατοχικό χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη -και βέβαια εννοεί το κολοκυθάκι. Γράφοντας λοιπόν μέσα στην Κατοχή, ο Βάρναλης παρατηρούσε ότι «το εξευτελισμένο κολοκυθάκι, ο παρίας των λαχανικών» είχε υπερτιμηθεί πολύ περισσότερο επί Κατοχής, σε σχέση με τη χαμηλότατη προπολεμική τιμή του, απ’ ό,τι τα πιο αξιόλογα οπωρολαχανικά.
Η περιφρονητική φράση του Βάρναλη δεν είναι αδικαιολόγητη αν σκεφτούμε πόσες εκφράσεις έχουμε για να χαρακτηρίσουμε ανόητα ή αβάσιμα ή ανάξια λόγου τα λεγόμενα κάποιου:
* κολοκύθια με τη ρίγανη!
* κολοκύθια στο πάτερο!
* κολοκύθια τούμπανα!
* κολοκύθια νερόβραστα!
* ή και σκέτο: κολοκύθια!
Φαίνεται ότι τα κολοκύθια απέκτησαν τη σημασία των ανόητων λόγων επειδή οι περισσότεροι τα βρίσκουν άνοστα, ακόμα κι αν τα αρτύσουμε με ρίγανη.
Από τις φράσεις που ανέφερα η μόνη κάπως μυστηριώδης είναι αυτή με το πάτερο, μια λέξη που σήμερα ακούγεται μόνο στη φράση αυτή. Το πάτερο ή πατερό είναι το μεγάλο δοκάρι της στέγης που επάνω του έβαζαν οι χωρικοί τις μεγάλες χειμωνιάτικες κολοκύθες.
Στη δίκη του το 1834, ο Θ. Κολοκοτρώνης είπε προς τον εισαγγελέα Μάσον «Αυτά τα κολοκύθια με τη ρίγανη φύλαξέ τα να τα ειπείς σε άλλους, όχι στον Κολοκοτρώνη». Η έκφρ. φυσικά προϋπήρχε, ενώ να σημειώσουμε ότι και στα βλάχικα υπάρχει η έκφραση «κουρκουμπιάτι χιάρτι», κατά λέξη «κολοκύθια βραστά» για τα ανόητα λόγια.
Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε και για ποιο κολοκύθι μιλάμε.
Το όνομα «κολοκύθι» προέρχεται από την αρχαία κολοκύνθη (και κολοκύντη στην αττική διάλεκτο) όμως από όλα τα λαχανικά που αποκαλούμε σήμερα με αυτό το όνομα μόνο ένα είδος υπήρχε στην αρχαιότητα, οι νεροκολοκύθες. Τα άλλα είδη, και ιδίως η κολοκύνθη η κοινή (που κάνει τα γνωστά μας κολοκυθάκια) και η κολοκύνθη η μείζων είναι φυτά του Νέου Κόσμου. Υπάρχουν και άλλες ποικιλίες, αλλά το άρθρο θα μείνει σε αυτές τις τρεις.
Η νεροκολοκύθα, η μόνη που υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, είναι ένα από τα πρώτα φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος, όχι για τη θρεπτική του αξία αλλά επειδή ο πανάρχαιος αυτός καρπός χρησιμοποιήθηκε ως σκεύος πριν αρχίσουμε να τον τρώμε –είναι και το σχήμα του τέτοιο που τον κάνει ιδανικό για σκεύος υγρών. Άλλωστε, το επίσημο λατινικό όνομα του φυτού είναι Cucurbita lagenaria, λαγηνοφόρος δηλαδή –και στα αγγλικά λέγεται bottle gourd. Από την αρχαιότητα τις κολοκύθες αυτές τις χρησιμοποιούσαν για βοηθήματα στο κολύμπι, κάτι που αρκετοί θα το πρόλαβαν και στην Ελλάδα στα παιδικά τους χρόνια.
Επειδή τα βοτανολογικά δεδομένα δεν επιδέχονται αντίρρηση, πρέπει να δεχτούμε ότι όλες οι αναφορές της αρχαίας αλλά και της βυζαντινής γραμματείας σε «κολοκύνθη», που δεν είναι και λίγες, αναφέρονται σε αυτή την νεροκολοκύθα, την Cucurbita lagenaria, και σε ποικιλίες της ή διαφορετικά σε άλλους καρπούς (στο αγγούρι, ίσως) και όχι στην κολοκύθα την κοινή (Cucurbita pepo), που είναι όπως είπαμε φυτό του Νέου Κόσμου. Το επισημαίνω αυτό επειδή σε διάφορες πηγές βρίσκει κανείς αναφορές ότι τα κοινά κολοκύθια τα γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες (π.χ. στη Γλώσσα της γεύσης της Μαριάννας Καβρουλάκη).
Πιθανώς οι αρχαίοι να είχαν σε κάποια εκτίμηση την κολοκύθα, αν κρίνουμε από την παροιμία κολοκύνθης υγιέστερος· ωστόσο, στη ρωμαϊκή εποχή ο Σενέκας, αφού έπλεξε πρώτα το εγκώμιο του αυτοκράτορα Κλαύδιου αμέσως μετά τον θάνατό του, στη συνέχεια τον σατίρισε ανελέητα στην Αποκολοκύντωσιν· παρόμοια, στη βυζαντινή εποχή, στον γεμάτο βρισιές Σπανό, ο χαρακτηρισμός κολοκυνθοκέφαλος αυτόν τον καρπό αφορά, ενώ και στον Πωρικολόγο υπάρχει ο Κολοκύνθιος, που εμφανίζεται στον δευτεραγωνιστικό ρόλο του απλού φρουρού.
Η άλλη κολοκύθα, η μεγάλη, η Cucurbita maxima όπως είναι το βοτανικό της όνομα, μας ενδιαφέρει από γλωσσική άποψη διότι, σύμφωνα με μια εικασία, μπορεί να ξεδιαλύνει τη δυσεξήγητη έκφραση «τα μυαλά σου και μια λύρα». Πώς; Απλούστατα, όπως διασώζει ο Παπαδιαμάντης στο ειρωνικό μαζί και σπαραχτικό του διήγημα «Η τύχη απ’ την Αμέρικα», στη Σκιάθο τις κολοκύθες τις έλεγαν λύρες, και αυτή η ονομασία είναι διαδεδομένη, όπως έδειξε η έρευνά μου σε πολλές περιοχές του ελληνικού χώρου ως και σήμερα. Οπότε, μπορούμε να εικάσουμε ότι αρχική μορφή της φράσης ήταν «τα μυαλά σου και μια λύρα», εννοώντας την κολοκύθα, δηλ. αξίζουν όσο ένα κολοκύθι. Η φράση ακούγεται έτσι και όσο διαδίδεται φτάνει και σε μέρη όπου η λέξη λύρα με τη σημασία κολοκύθι δεν είναι γνωστή, οπότε οι ομιλητές την εκλαμβάνουν είτε ως λύρα=μουσικό όργανο, εξού και οι συμπληρώσεις με την καλομοίρα που χορεύει, είτε ως λίρα=νόμισμα. Επειδή όμως η λύρα το όργανο δεν έχει καμιά εγγενή σχέση με τα μυαλά, προστίθεται σε δεύτερο στίχο ο κόπανος του μπογιατζή για να επιταθεί η αίσθηση του παραλογισμού. Το θέμα αυτό το έχουμε καλύψει σε ειδικό άρθρο, που εδώ επιχείρησα να το συνοψίσω σε μια παράγραφο, αλλά μπορείτε να το διαβάσετε και ολόκληρο αν δεν βαριέστε.
Όσο για το μικρό, το κολοκύθι ή κολοκυθάκι, πρόκειται για τον καρπό της κολοκύνθης της κοινής, με το επιστημονικό όνομα Cucurbita pepo (θα αναγνωρίσουμε το πεπόνι σε αυτό τον ορισμό), και όσο μικρότερο τόσο καλύτερο. Τα πολύ μεγάλα και ώριμα, που σύμφωνα με τον Γεννάδιο λέγονται χλεμπόνες, είναι μόνο για τα ζώα. Τα κολοκυθάκια αυτά πουλιούνται με στέμμα το λουλούδι τους, και στην κατάλληλη εποχή αυτές οι κολοκυθοκορφάδες είναι εξαιρετικό έδεσμα γεμιστές. Στη Μυτιλήνη τα λένε κολοκυθολούλουδα, και με λίγη υπερβολή στην αποτύπωση της τοπικής προφοράς η λέξη κολοκυθολούλουδο αποτελεί το επόμενο σκαλί από το μουστοκούλουρο στην αλυσίδα των ου (έστω και όχι συνεχόμενων).
Ωστόσο, ένα μπέρδεμα υπάρχει γιατί πολλά υποείδη της Cucurbita pepo δεν έχουν το μικρό σχήμα του κολοκυθακιού, αλλά αντίθετα φτάνουν σε μεγάλο μέγεθος και περίεργο σχήμα. Η μεγάλη κολοκύθα της Σταχτομπούτας, αυτή που χρησιμοποιείται στο Χαλογουίν, είναι υποείδος που ανήκει στην Κολοκύνθη την κοινή (Cucurbita pepo), και όχι στη Μείζονα. Στα αγγλικά, ο όρος pumpkin χρησιμοποιείται και για τις δυο κολοκύθες, pepo και maxima, ενώ τα κολοκυθάκια λέγονται zucchini (η ιταλική προέλευση φαίνεται) και η νεροκολοκύθα λέγεται gourd.
Ίσως επειδή έχει πολύ νερό, το βραστό κολοκυθάκι αργεί να κρυώσει. Μια πολύ αστεία κεφαλονίτικη παροιμία λέει «Το μωρόπουλο επήε στη Ζάκυνθο ζεστό» -και με την ευκαιρία να αναφέρουμε και την γουστόζικη κεφαλονίτικη λέξη για τα κολοκύθια: μωρόπουλα, μικρά μωρά. Η παροιμία εννοεί ότι τόσο πολύ αργεί να κρυώσει, που παρά το πολύωρο ταξίδι είναι ακόμα ζεστό σαν φτάσει στη Ζάκυνθο. Σε μια παραλλαγή της, η υπερβολή σπάει ρεκόρ: Το μωρόπουλο πάει κι έρκεται στην Πόλη ζεστό!
Μωρόπουλα λένε οι Κεφαλλονίτες τα κολοκυθάκια, ενώ στον Γεννάδιο βρίσκω ότι στην Κύπρο τα λένε κολοκούδια ή πούλες. Ας επιβεβαιώσουν οι παρεπιδημούντες. Τη νεροκολοκύθα τη λένε κολόκα ή τσούκα στην Κέρκυρα και κολοτσά στην Κύπρο, και φλασκί σε πολλά μέρη, ενώ στα βόρεια τις λένε καμπάκες, από τα τούρκικα. Άλλες τοπικές ονομασίες, συμπληρώστε ευχαρίστως.
Σύμφωνα με μια άλλη παροιμία, «ο ποντικός στην τρύπα του δεν χωρεί, και κολοκύθια κουβαλεί». Και μια παροιμία που βρίσκω σε παλιές συλλογές για τα κολοκύθια είναι «έφαγε κολοκύθια» ή «μπας κι έφαγες κολοκυθάκια», για όποιον δεν ακούει ή κάνει πως δεν ακούει. Δεν ξέρω αν ακόμα λέγεται σήμερα.
Τα κολοκύθια τα κάνει η κολοκυθιά, αλλά κολοκυθιά ονομάζεται και το γνωστό παιδικό παιχνίδι με την κολοκυθιά που κάνει (έστω) πέντε κολοκύθια -και γιατί να κάνει τόσα; -αλλά πόσα να κάνει; – να κάνει τρία -και γιατί να κάνει τρία -και ούτω καθεξής. Και βέβαια, όταν μια συζήτηση περιστρέφεται άγονα γύρω από το ίδιο θέμα χωρίς να καταλήγει ή όταν ένα παζάρεμα έχει εξελιχθεί σε αδιέξοδο, ο ένας από τους δυο συνομιλητές, αγανακτισμένος θα πει: «την κολοκυθιά παίζουμε τώρα;»
Η περιοχή της Αθήνας (πιο σωστά, ανήκει στον δήμο Περιστερίου) που λέγεται Κολοκυνθού, στις όχθες του Κηφισού, ήταν από τις αγαπημένες εξοχές των Αθηναίων. Θα φανταζόταν κανείς ότι πήρε το όνομά της επειδή στα μποστάνια της περιοχής καλλιεργούνταν κολοκύθια. Βρίσκω όμως ότι ονομάστηκε έτσι από τον ιερέα Δημ. Κολοκύνθη, που είχε χτήματα στην περιοχή, αλλά και την ομώνυμη εκκλησία.
Οι μεγάλες κολοκύθες έχουν τα σπόρια που τα λέμε κολοκυθόσπορο ή, για πιο εύκολα, πασατέμπο, δάνειο βέβαια από τα ιταλικά, που σημαίνει «να περνάει ο καιρός», πασατέμπο για να περνάει η ώρα όπως τον διαλαλούσαν οι πουλητάδες του στα γήπεδα -ή, «ο τσακατσούκας παιδιά», από τον ήχο που κάνει το ξεφλούδισμα και το μάσημά του. Πασατέμπος και η ασήμαντη ή τέλος πάντων ελαφρή απασχόληση που έχει κάποιος για να μη βαριέται -και δεν είναι και πολύ κολακευτικό να συνειδητοποιήσεις ότι ο άλλος σε είχε για πασατέμπο, αν και μπορεί να σταθεί αφορμή για ένα κλασικό τραγούδι, που μ’ αυτό λέω να κλείσω το άρθρο:
voulagx said
Διόρθωση:
«κουρ[κ]ουμπιάτι χιάρτι»
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Ε ρε και νάχαμε τώρα μια κολοκυθόπιτα!…
voulagx said
#2: Με γεμιση γουρουνακι;
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Στην Κύπρο «κολοκούθ(κ)ια» ΄Οι πούλες όμως δεν είναι κολοκύθια. Είναι τα μικρά κολοκάσια (διεθνώς γνωστό ως «Ταρο»)
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
3. Όχι ρε Γίγα! Βετζετάριαν με ζαχαρούλα και κανέλλα. Κι αρμυρή όμως με τυράκι, καλή είναι. 🙂
cyrusmonk said
Καλημέρα. Στὰ Δωδεκάνησα – καὶ φαντάζομαι καὶ ἀλλοῦ – ἕνα πολὺ νόστιμο καὶ τῆς ἐποχῆς μεζεδάκι εἶναι οἱ κολοκυθοκορφάδες (ἢ κολοκυθανθοί) γεμιστὲς μὲ τυρί.
Παναγιώτης Κ. said
Μερικές ακόμα συμπληρώσεις.
Πρέπει να αναφέρουμε και τις κολοκυθοκορφάδες ή τους κολοκυθοανθούς.Συμπληρώνει το ταψί με τα γεμιστά και από ότι φαίνεται αρέσει γιατί προσθέτει ένα ακόμη χρώμα!
Στη Θεσσαλονίκη τον πασατέμπο άκουσα να τον λένε και «μπατιρόσπορο».
Στην ίδια πόλη άκουσα τη φράση «αυτός δεν μπορεί να να τρώει πασατέμπο και να περπατάει». Ένας πιο ελαφρύς χαρακτηρισμός για τον…στόκο.
Κολοκύθια αποκαλούσαμε στην Ήπειρο τα μισολιωμένα χιόνια.Λευκό ακόμη στην επιφάνεια το χιόνι αλλά από κάτω μισολιωμένο.
Όντως τις μεγάλες κολοκύθες τις έδιναν για τροφή στα ζώα.Πρόσθεταν και χοντρό αλάτι γιατί άρεσε στα ζωντανά αλλά και για να γίνει πιο νόστιμο το κρέας τους. Άκουσα κάποιους κτηνοτρόφους να λένε ότι έβαζαν το αλάτι και για έναν ακόμη λόγο. Για να ενισχύουν τον οίστρο την εποχή που «σέρνουν».
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Με αφορμή το 4 του Νέου Κιντ, θα ήταν κρίμα να μη θυμηθούμε και τις πλουμισμένες κυπριακές κολόκες, που έκανε τόσο διάσημες -και επαξίως- ο Σεφέρης. Θυμάμαι ότι είχα ειλικρινά συγκινηθεί όταν σε μία φωτογραφία του -πού; πότε;- είδα δύο από αυτές να διακοσμούν το τζάκι του σπιτιού του στο Λονδίνο.
Παναγιώτης Κ. said
Πολλά από τα προϊόντα της Γης θεωρούνταν παρίες. Η εξέλιξη μαζί και η γνώση τους έδωσε αξία. Βελτιώσαμε βλέπετε τις μαγειρικές μας ικανότητες. Η μάνα μου -88ετών- όπου το μισό χρόνο ζει στο χωριό, τον υπόλοιπο μισό στην πόλη- λέει το πολύ απλό: Αν έχω αλεύρι και λάδι έχω…όλα τα καλά του κόσμου!Εγώ συμφωνώ μαζί της.Όταν λοιπόν βρίσκομαι στο 930 μου φεύγουν όλες οι…ανασφάλειες ακόμα και αυτές που βιώνουμε εσχάτως…
Από αφήγηση Χαλκιδικιώτισσας. ( Ελαιοπαραγωγός η Χαλκιδική να μη το ξεχνάμε)
» Τα λάδια ήταν στα πιθάρια και δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε.Ήρθαν οι πρόσφυγες το ΄22 και μας έμαθαν να φτιάχνουμε καινούργια φαγητά.Για να καταλάβετε, μας έμαθαν να τηγανίζουμε τις πατάτες. Μέχρι τότε δεν το ξέραμε και τις τρώγαμε βραστές. Τις βράζαμε επίσης και μετά τις γυρίζαμε στο τηγάνι με καυτό λάδι για να νοστιμέψουν. Ρίχναμε κοκκινοπίπερο και ρίγανη και μας άρεσαν. Οι τηγανιτές όμως ήταν κάτι αλλιώτικο και κανείς δεν έλεγε όχι» .
Γς said
Καλημέρα
Δεν έχω διαβάσει το άρθρο. Μόνο την φωτογραφία είδα.
Ε, έχετε δει κάποιους να δοκιμάζουν παράξενα έως αηδιαστικά φαγητά σε φυλές ή και σε περίεργες για μας έθνικ κουζίνες;
Είδατε πως καμώνονται ότι είναι άνετοι και ότι δεν τρέχει τίποτα;
Επρεπε όμως να δείτε κι εμένα που για κάποιο λόγο ήμουν το τιμώμενο πρόσωπο σ ένα σπίτι.
Και όταν καθίσαμε να φάμε η οικοδέσποινα όλο καμάρι περίμενε τις κρίσεις μου για το μενού.
Κύριο πιάτο ήταν κρέας με κολοκύθια.
Και κολοκύθια δεν είχα φάει ποτέ, μα ποτέ στη ζωή μου.
Εβγαζα σπυράκια και μόνο που το σκεπτόμουν
Παναγιώτης Κ. said
Δύσκολο να φανταστώ μια έξοδο σε ταβέρνα χωρίς τον… παρία των λαχανικών στο τραπέζι με τζατζίκι ή σκορδαλιά.
Ο κυρ-Γιώργος συνταξιούχος μάγειρας δέχεται την ερώτηση: Μα πως τα καταφέρνετε και τα σερβίρετε τόσο τραγανά! Δοκίμασα να τα φτιάξω στο σπίτι μου και δεν τα κατάφερα , του λέει η καλή μαγείρισσα της παρέας.
Μα και εγώ αν τα φτιάξω στο σπίτι μου δεν θα τα πετύχω. Είναι γιατί έχουμε δυνατές φωτιές στο μαγαζί.
Πράγματι τον είδα καταϊδρωμένο στην κουζίνα τον καιρό που δούλευε και τότε κατάλαβα ότι δικαιολογημένα χαρακτήριζε δύσκολη τη δουλειά του. Δεν ήταν μόνο η ζέστη. Ήταν και η σχετική αγωνία για το αποτέλεσμα κάθε φορά.Η κριτική (μήπως…βρισίδι;) του αφεντικού αλλά και του σερβιτόρου που έρχεται σε επαφή με τον πελάτη, αμείλικτη!
Παναγιώτης Κ. said
@7…Συμπληρώνουν το ταψί με τα γεμιστά…
Παναγιώτης Κ. said
Κάποιο αναγνωστικού του δημοτικού-δεκαετία του ΄60- μιλούσε για τα παιδιά στη θάλασσα το καλοκαίρι που χρησιμοποιούν την κολοκύθα για βοηθητικό. Κάτι σαν τα σημερινά μπρατσάκια. Όμως , μόνο στο βιβλίο το συνάντησα. Δεν το είδα ποτέ στην πραγματικότητα.
Πάνος με πεζά said
Καλημέρες !
Ναι, είναι και η συναφής έκφραση «Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα», παραλλαγή της «Περί ορέξεως ουδείς λόγος», ή της ακόμα πιο λιτής «Περί ορέξεως,…»
Στη Σπάρτη λέγανε και το «κολοκυθομαγέρεμα». Δεν είναι τρόπος παρασκευής, αλλά φαγητό, που πρέπει να μοιάζει με το τουρλού. Καλύτερο πάντως, ελληνικό.
Γνώμη μου, βεβαίως, είναι ότι ο παρίας είναι το αγγούρι, μόνο και μόνο επειδή χαρακτηρίζει -μεταξύ άλλων- και ανθρώπους («Πώς στέκεται, σαν αγγούρι !»)
Πάνος με πεζά said
Για τους συλλέκτες, μια ωραία μορφή τηγανιτών κολοκυθακίων φτιάχνει ο «Καλοζύμης», στο Χαλάνδρι. Τα κόβει στενά, σαν πατάτες τηγανιτές ένα πράμα, και όχι τις συνήθεις ροδέλες.
Στον Καλυζύμη (υπάρχουν δύο στο Χαλάνδρι, προσοχή…- αλλά εξίσου καλοί και οι δύο), θα μπορούσαμε να κανονίσουμε και καμιά «συνεδρία»…
Γς said
14:
>το αγγούρι, μόνο και μόνο επειδή χαρακτηρίζει -μεταξύ άλλων- και ανθρώπους
Ενώ το κολοκύθι;
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια και τις διορθώσεις.
9β: Πολύ ενδιαφέρον αυτό για τους πρόσφυγες και τις τηγανιτές πατάτες -αναρωτιέμαι αν ισχύει γενικά.
6-7: Χμ, κάτι λέει και για τις κολοκυθοκορφάδες το άρθρο 😉
Γς said
Είναι κι η ελληνική εκδοχή του bullshit.
Κολοκύθια.
Ενίοτε και με ρίγανη
sarant said
15: Πολύ καλή ιδέα αυτή για τη συνεδρία.
14: Το αγγούρι ο Βάρναλης δεν το αποκαλεί παρία των λαχανικών αλλά καρπαζοεισπράχτορα των ζαρζαβατικών! 😉
ΙΣΙΔΩΡΟΣ 8 said
Η κίτρινη κολοκύθα λέγεται τσούκος στην Κρήτη, υπάρχει και η έκφραση , «είσαι τσούκος» που σημαίνει οτι το κεφάλι σου είναι άδειο σαν τσούκος, συνεπώς είσαι ανόητος. Επίσης, υπάρχει και η ελαφρώς παραλλαγμένη παροιμία «ο μποντικός στην τρύπα δε χωρεί και κολοκύθες σέρνει» την οποία μου αναφέρει ο πατέρας μου όποτε χρεώνω την πιστωτική μου κάρτα. Τέλος τα κολοκυθάκια με χοχλιούς είναι ένα απο τα πιο νόστιμα κρητικά πιάτα.
Πάνος με πεζά said
@ 16 : Ε, σπανίως λες έναν άνθρωπο «κολοκύθι» (εγώ ίσως και ποτέ να μην το έχω πει).
Όμως καμιά φορά, όταν θέλεις να βάλεις «μπαλαντέρ» για κάποιο επώνυμο, λές π.χ. «Θα πας στο Δήμο και θα ρωτήσεις στο ισόγειο ποιος είναι ο υπεύθυνος, και θα σου πούνε κάποιος κύριος Κολοκυθόπουλος».
Να θυμίσουμε και το διαιτητή ποδοσφαίρου της δεκαετίας του ’80 Χρήστο Κολοκυθά, που έμεινε στην ιστορία με το ψευδώνυμο «πεναλτάκιας» !
Νομίζω ότι (ίσως από την ίδια οικογένεια) υπήρξε και μπασκετικός διαιτητής.
marulaki said
Μμμμ! Γευστικό άρθρο!
Οι Πόντιοι λένε ότι αν το σπίτι έχει κολοκύθι, έχει φαγητό. Μπορείς να το μαγειρέψεις με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να μην το βαρεθείς. Κολοκυθόπιτες, βραστό, με γιαχνί, στο μουσακά, στο τουρλού, κόκ.
Κολοκυθοκορφάδες στα γεμιστά, αλλά και γεμιστοί με μυζήθρα και κατόπιν στο τηγάνι…! Μιαμμμμ…!
Στην Κρήτη το βάζουμε στην ομελέτα μαζί με τις τηγανιτές πατάτες, απλά τηγανίζουμε πρώτα τις πατάτες και μετά το κολοκύθι, γιατί αλλιώς μαυρίζουν οι πατάτες και πικρίζουν. Μούρλια!
Επίσης, εδώ τη νεροκολοκύθα τη λέμε τσούκο (ο τσούκος) και αν κάποιος είναι χαζός ή κάνει χαζομάρες τον λέμε τσούκο για τους ως άνω αναφερθέντες λόγους! Χαϊδευτικά, τσουκάκι. 🙂
Χρόνια πολλά, το είπαμε;
marulaki said
Ισίδωρε, μαζί γράφαμε! Όχι απλά κούφιο, κάνει και φασαρία με τα σπόρια μέσα αν το κουνήσεις, γι’αυτό και λέμε ‘κούνα το κεφάλι σου’ όταν κάποιος πει κάτι ανόητο.
voulagx said
#21: κολοκύθας = βλάκας, άμυαλος
Λ said
Καλημέρα. Διάβασα το άρθρο στο πόδι και υπάρχουν ονομασίες που δεν ξέρω και πρέπει να τις κοιτάξω. Απλά να πω για την αρχή την παροιμία «Τον αλουπόν η τρύπα του εν τον εχώρε τζαι ετράβα τζαι τριζοκολόκα. «
stratosbg said
Reblogged this on a hairless ape.
Dhmhtrhs said
Να προσθέσω ότι στα αγγλικά τα κολοκυθάκια λέγονται zucchini στην Αμερική – στη Βρετανία λέγονται courgettes. Επίσης, στα ιταλικά είναι θηλυκού γένους (la zucchina, le zucchine) και όχι αρσενικού («zucchini»).
ΚΑΒ said
Αν θέλεις να δεις τον Θεό, να φας 40 μέρες κολοκύθια νερόβραστα.
Λ said
Το άλλο που πρέπει να ειπωθεί είναι η σχέση το καρπουζιού με το κολοκύθι. Στις μέρες μας βάζουν τον βλαστά του καρπουζιού μέσα στον σπόρο του κολοκυθιού με αποτέλεσμα να τρώμε κολοκοκάρπουζα
Ριβαλντίνιο said
Στην Μάνη υπάρχει επίσης δήμος Κολοκυνθού ( ή δήμος Τευθρώνης) .
Και μην ξεχνάμε την κολοκύθα του Ιωνά.
( Αν τα είπαμε και δεν το πρόσεξα σόρρυ).
Vrach said
Τα καημένα τα κολοκυθάκια, γιατί να είναι τόσο υποτιμημένα; Σάμπως δεν είναι υλικό για τόσα ωραία φαγιά: κολοκυθόπιτες, κολοκυθοκεφτέδες, κολοκυθάκια τηγανητά, μην πω και τα κολοκυθάκια γεμιστά (με κιμά), περιχυμένα με αβγολέμονο, που στο πατρικό μου (στη Θεσσαλονίκη) το είχαμε για γιορτινό φαΐ…. Μόνο ένα δεν μας άρεσε όταν ήμασταν παιδιά, αυτό που ευφημιστικά ονόμαζαν «καλοκαιρινό»: -Τι φαΐ έχουμε σήμερα; ρωτούσαμε τα παιδιά. -Καλοκαιρινό ωραιότατο! απαντούσαν μαμαδογιαγιάδες, υπονοώντας τις πατάτες με κολοκυθάκια γιαχνί. -Ωχ!, εμείς…
Και μια παράπλευρη παρατήρηση: Η «Σταχτομπούτα» επίτηδες γράφτηκε έτσι; Γιατί βέβαια το «Σταχτομπούτα» είναι παρετυμολόγηση (< στάχτη +μπούτι) του κανονικού "Σταχτοπούτα" (<στάχτη +πουτί).
Τσούρης Βασίλειος said
7.
Αγαπητέ Παναγιώτη όταν κάποιος στο καφενείο του χωριού μου ζητάει από τον καφετζή αλάτι για να προσθέσει στον μεζέ του τσίπουρου -συνήθως ο μεζές έχει πολύ αλάτι, είναι δηλαδή σ(ι)αλτίρα) – ακούει το εξής:
– Εσύ σε λίγο θα μας χαλέψεις και πρατσ(ι)άλο!
13
Κολοκύθες για σωσίβια δεν έχω δει κι εγώ αλλά στο νησί των Ιωαννίνων και στα παραλίμνια χωριά παλιότερα χρησιμοποιούσαν χλεμπούκους που τους δέναν στο στήθος σαν σωσίβια, στα μικρά παιδιά που δεν ξέραν καλή κολύμβηση.
Ο χλεμπούκος είναι κατασκευασμένος από πάπυρους (φυτό σαν καλάμι) που τους έκοβαν και τους έδεναν μεταξύ τους.Έτσι λένε ακόμη οι ψαράδες της Παμβώτιδας κάποιες κατασκευές από πάπυρο που τους χρησιμοποιούν σαν σημαδούρες για τα δίχτυα.
Cucurbita lagenaria, λαγηνοφόρος…
Νίκο εμείς όταν πεθαίνει κάποιος συνηθίζουμε να λέμε :
-Αυτός πάει για λαήνια.
Μικροί κοροιδεύαμε τα παιδιά από το Πάτερο (κοντινό χωριό Κατσανοχωρίτικο).
ΚΑΒ said
Νεροκολοκυθιές γνωστές και ως φλασκιές με πολλά σχήματα και μεγέθη συχνά, τουλάχιστον παλιά, για καλλωπισμό σε ταβέρνες κρεμασμένες από ένα σύρμα και βαμμένες με διάφορα χρώματα και με ποικίλματα.
Οι νεροκολοκύθες χρησιμοποιούνταν και ως σημαδούρα σε βάρκες και καΐκια και επίσης στο ρίψιμο των δικτιών.
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
27 Σωστά
31 Επίτηδες το έγραψα, αλλά αυτός δεν είναι ο λαϊκός τύπος;
eliency said
Είσαι απίθανος στα άρθρα σου σαραντ! Στην Κύπρο λένε τα καλοκύθια «κολοκούθκια» ως επί το πλείστον, αλλά στην Μόρφου και στα Κοκκινοχώρια η παραλλαγή είναι «κολοκούντια», πράγμα που προκαλούσε ειρωνικά σχόλια ανάμεσα στον κυπριακό φοιτητόκοσμο της εποχής μου. Μάλιστα και το «δ» σε μερικές λέξεις το πρόφεραν «ντ» και θυμάμαι έναν συμφοιτητή μου στην ιατρική (που σπούδαζα τότε πριν την αφήσω για χάρη της φιλολογίας), που ήταν από την Μόρφου και μου έλεγε να έρθει στο σπίτι μου για να «ντιαβάσουμε» μαζί. Δεν λέμε τα κολοκύθια πούλες, αλλά «πούλλες» λέμε τα μικρά παραπούλια στους βολβούς του κολοκασιού (κολοκασίδας), τα οποία τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο, τα «σβύνουμε» (περιχύνουμε ενώ ακόμα ροδίζουν στο τηγάνι) με ξηρό κόκκινο κρασί και προσθέτουμε κοπανισμένο κόλιαντρο. Απίθανος μεζές!
Τσούρης Βασίλειος said
Σήμερα θα ταίριαζε για μεσημεριανό ένα μπριάμ! ( Θαρρώ πως δεν αναφέρθηκε )
physicist said
Πρόσφατα ανακάλυψα από Σλοβένο φίλο ότι η κολοκύθα στα σλοβένικα είναι μπούτσκα (Γρηγόρη, μου θυμίζει τη μπούτσκα με τον κύπρο που λέγαμε) και ότι σημαίνει μεταφορικά και «κεφάλα». Δεν είναι όμως μειωτικό, είναι τρυφερό-πειραχτικό. Το έλεγε ο φίλος μου παιχνιδίζοντας και γελώντας, στη μικρή του κόρη, «μπούτσκα, ε μπούτσκα» και μου έκανε εντύπωση.
sarant said
35: Νάσαι καλά αγαπητέ! Αυτό με τις πούλες το γράφει ο Γεννάδιος, αλλά μάλλον δίκιο έχετε. Πέρασαν βέβαια και 100 χρόνια από τότε.
32 Τι είπαμε ότι είναι το/ο πρατσιάλο(ς);
ΚΑΒ said
33. Μιλάω για τον καρπό της νεροκολοκυθιάς ή φλασκιάς:το φλασκί.
Λ said
Τα ζουκίνι που νομίζω ότι εμείς επίσης τα λέμε σιαχούρκα (ενικός το σιαχουρί) άρχισαν να καλλιεργούνται στην Κύπρο μόνο πριν καμιά 25ριά χρόνια έτσι παλιά η ονομασία κολότζι αφορούσε το ασπροκόλοκο (αυτό που μας δίνει τους ανθούς). Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι επειδή προέκυψε ανάγκη προσδιορισμού των δύο που συνέπεσε με την έλευση των ομογενών (Ποντίων) η νέα ονομασία του ασπροκόλοκου που εμφανίστηκε στις φρουταρίες και στα μαννάβικα είναι καλπακά που νομίζω είναι καθαρά ποντιακή. Αυτό μπορεί να είναι όμως μόνο εικασία δική μου.
Τσούρης Βασίλειος said
38
Τα γκεσέμια και η ευθύνη των μεγαλοδημοσιογράφων
– saranthttps://sarantakos.wordpress.com/2012/05/16/gesemia/
16 Μαΐ 2012 – Μια και πέσαμε στα ποιμενικά να πω κι εγώ ότι τα πρόβατα μαρκ(αλ)ιούνται και τα γίδια πρατσαλιούνται, ενώ η πράξη λέγεται πρατσάλος.
Πάνος με πεζά said
Στάχτη και πουτί; Επόμενο επεισόδιο από το «Καίγεται το μ’νί μας, καίγεται;»
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
«..ενώ η πράξη λέγεται πρατσάλος.»
ή «μαρκάλα» ,Βασίλη. 🙂
το χρησιμοποιούσαμε νεότεροι και ως «συνθηματικό»… (πού είναι ο τάδε; – πάει για μαρκάλα! )
sarant said
41 Ξεχνάω, λέμε. Ευχαριστώ!
42 🙂
Spiridione said
Κολόκα στον Σεφέρη:
«Τότες ήρθε ο καλόγερος· σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη ζώνη,
κι έπιασε να πλουμίζει την κολόκα».
(Σημείωση του ποιητή): Κολόκα ή κολόκι: κολοκύθες που χρησιμοποιούν για δοχεία∙ το πλούμισμα της κολόκας είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες λαϊκές τέχνες της Κύπρου∙ κοσμητικά σχέδια, φιγούρες ηρωικές, οικείες ή σκωπτικές κτλ. Μόνο οι γέροι μπόρεσαν να με πληρηοφορήσουν γι’ αυτή την τέχνη που σβήνει.
http://www.greek-language.gr/Resources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=1&text_id=1662
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Bαλτοί είστε σήμερα όλοι… νά και μπριάμ, νά και γεμιστά αυγολέμονο (εξαιρετικά και κοκκινιστά με μοσχαράκι! όρε μάνα μου!) να και κολοκυθολούλουδα, να και… Άι σιχτίρ πια! (το σιχτιρικό δεν είναι για σάς. Είναι για τα παλιομπέργκερ και τα παλιονούντλς και τα παλιοταμπούλια που τρώω… 😦 )
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
20, 23. >>Η κίτρινη κολοκύθα λέγεται τσούκος στην Κρήτη.
Ναι,η κίτρινη κολοκύθα που δεν τρώγεται.Αυτή που εξελίσσεται σε ξυλώδες «μπαλόνι», τα φλασκιά που λέμε. Είναι αυτά που κρέμονται διακοσμητικά στις κρεβατίνες των ταβερνίων ή και σπιτιών καμιά φορά*. Μ΄ αυτά έκαναν χίλιες δουλειές: Ανοιγμένα από το πάνω μέρος του λαιμού τους, γινόταν παλιά άριστο δοχείο μεταφοράς κρασιού,νερού,ρακής κλπ.Ανοιγμένο απο το πλάι (ένα καπάκι όσο μια παλάμη) γινόταν κάρτο στη μετάγγιση υγρών.. Θυμάμαι να αδειάζουν πιθάρια λάδι μ΄ αυτό ή να παίρνουν βραστό νερό από το καζάνι για το πλύσιμο στη σκάφη. (ο σωληνάτος λαιμός ήταν το χερούλι).Ο παππούς το είχε κάνει και «αλατσερό», δοχείο για το χοντρό αλάτι που κρεμόταν επιτήδεια από σύρμα στα «μάγουλα » του τζακιού.Είχε κόψει ένα καπακάκι στη βάση του λαιμού του φλασκιού,όσο να χωράει η χούφτα αλλά το είχε ξανά μοντάρει με συρματάκι στο άνω μέρος του και εφάρμοζε στο άνοιγμα το κομμένο κομμάτι ώστε να προστατεύει το αλάτι από καψίλες κλπ Πολύ ματζόβολο πράμα αυτό: Αλατίζαμε από κει κατ ευθείαν το κρέας πάνω στη σούβλα το χειμώνα ή τα χόρτα που βράζανε πάνω στην παραστιά του τζακιού.
*τώρα έχει νέες ποικιλίες με πολύσχημα μικρά τέτοια ξυλώδη διακοσμητικά κολοκύθια.
χίλια μύρια κολοκύθια
Τη μεγάλη κολοκύθα που τρώγεται, εμείς τη λέμε γλυκοκολοκύθα.Στην Αρκαδία,αυτή τη φαγώσιμη, τη λένε κίτρινο ή ξερό κολοκύθι.
Βέβαια αν αφήσεις και τη γλυκοκολοκύθα να πολυωριμάσει και να ξεραθεί, ξυλιάζει το εξωτερικό κι αν έχεις υπομονή,κόβεις προσεχτικά,γιατί σπάει ευκολότατα,αδειάζεις το περιεχόμενο, κολοκυθόσπορους και σάρκα κι έχεις φυσικό κολοκυθοδοχειο δια πάσαν (προσεχτική)χρήση.’Εχω τέτοια δυο μισά που άδειασα με κουτάλι,τα ξέρανα κι έβαλα γλαστράκια με παχύφυλλα πάνω στο ψυγείο γιατί είν ελαφριά κι όμορφα για κασπό.
Λ said
Για τις πούλλες το επιβεβαιώνω και εγώ. Η έννοια της πούλλας όμως είναι κάτι μικρό και τρυφερό οπότε δεν αποκλείεται να ήταν και τα κολοκύθια πούλλες. Υπάρχει η έκφραση «πούλλα μου εσύ!» που σίγουρα δεν αναφέρεται στο κολοκάσι.
Τσούρης Βασίλειος said
43 Νιοαραβόκιντε
Σε μας είναι αρσενικά και τα δύο, μαρκάλος και πρατσιάλος
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
49. 🙂 Ωραίο το νιοαραβόκιντε! Θυμίζει και νιοαραβόσιτε …αλήθεια ,για καλαμπόκια (σιταροπούλες εν Κύπρο) δεν έχεις γράψει τίποτα Νικ;
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
50. Kαι αρσενικό «σίταρος» ,εκτός από «σιταροπούλα» ,το καλαμπόκι.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Σαράντα κολοκύθια
Eίπαμε πολλά ψέματα, ας πούμε και μιά αλήθεια,
φορτώσαμ’ ένα ποντικό σαράντα κολοκύθια.
Tα κολοκύθια είχαν νερό και το νερό βατράχια
και τα βατράχια λάλαγαν κι ο ποντικός εσκιάχτη
και το φορτίο το ’ριξε, πιλάλετος κι εχάθη
και μέσ’ στ’ αμπάρια τρύπωσε κι η μάνα του του λέει:
– Πού ’σουν παιδάκι πόντικα, πού ’σουν καλέ Zαφείρη;
– Πάω στην Πόλη γι’ άρματα και στη Φραγκιά για ρούχα.
spiral architect said
Καλημέρα.
Δώστε μου εμένα ένα πιάτο με τηγανητά κολοκύθια ή/και μελιτζάνες παρέα με μια μπουκάλα ραchή και θα σας ξηγήσω μετά για τον παρία … 😉 😎
Λ said
ξεχάσαμε τα κρεατοκόλοκα που τα κάνουμε γεμιστά
Λ said
Κιντ εγώ νόμιζα ότι εκεί που είσαι μπορείς να τρως υπέροχα φούλια και σαλάτες με ρόδι και όλα αυτά τα ωραία αραβικά φαγητά που τρώμε στο Σύριαν κλαμπ στη Λευκωσία.
Μπετατζής said
«Ίσως επειδή έχει πολύ νερό, το βραστό κολοκυθάκι αργεί να κρυώσει». Από εδώ και η παροιμία, «όποιος καεί στην κολοκύθα, φυσάει και τη γιαούρτη», που τη λέμε όταν κάποιος είναι πολύ προσεκτικός, μετά από κάποιο πάθημά του.
sarant said
52 Ναι μπράβο, καλά που το θυμήθηκες.
gbaloglou said
pumpkin pie
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
53. 🙂 επαυξάνω ! και, παρίας παρίας ,αλλά στα πρώιμα κάνει 3,5 ευρώ το κιλό, καμιά φορά και 4!
Τρικ για τα μωρά-κολοκυθάκια με μοσχάρι ή αρνί που είναι «θεός ξεβράκωτος» (αν κι εμείς κόβουμε σιγά σιγά τα κρεατικά) : περνάμε πρώτα τα κολοκυθάκια σε τηγάνι με λίγο λάδι,όχι υπερβολές,ίσα να ξανθύνουν χωρίς πολλά τσιρτσιρίσματα.Νοστιμαίνουν και ομορφαίνουν.Το φαγητό αυτό γίνεται σε νταβά(απλωτή κατσαρόλα).Εγώ ξανθαίνω και προσθέτω μαζί και μικρά καρότα όπως και πατατούλες της μιας μπουκιάς. Μ΄ αρέσουν τα πολύχρωμα.
sarant said
56 Ενδιαφέρον, γιατί την παροιμία την ξέρουμε συνήθως με τον χυλό
spiral architect said
Νίκο, η συνοικία Κολοκυνθού ανήκει στο Δ. Αθηναίων. Όριό της με το Περιστέρι (και το Αιγάλεω) είναι ο Κηφισός.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
56. >>το βραστό κολοκυθάκι αργεί να κρυώσει»
κι εμείς «όποιος καεί στην κολοκύθα,φυσά και το γιαούρτι» λέμε.Ξέχασα να το συμπληρώσω ενώ το είχα κατά νου διαβάζοντας το νήμα.
>>Μωρόπουλα και γίγαντες
Spiridione said
Απ’ το ιταλ. zucca = κολοκύθα μάλλον προέρχεται και το τσουκάλι.
Στον Πτωχοπρόδρομο τσούκα το δοχείο
Ἐὰν ἤμουν ὀξυγαλατάς, ὀξύγαλον νὰ ἐπώλουν,
τὴν τσούκαν τοῦ ὀξύγαλου εἰς τὸν ὦμον μου νὰ ἐκράτουν
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
20.>>τα κολοκυθάκια με χοχλιούς είναι ένα απο τα πιο νόστιμα κρητικά πιάτα.
Κολοκυθάκια με πατάτες (και άλλα…) και με χοχλιούς (ή χωρίς χοχλιούς).
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2011/08/blog-post_11.html
Γιάννης Ιατρού said
#59: Αυγολέμονο!!! βεβαίως βεβαίως 🙂
Μου έβαλες ιδέα για αύριο!
sarant said
61: Για το πού ανήκει η Κολοκυνθού, μπορεί και να έχεις δίκιο. Αλλά το άρθρο της Βικιπαίδειας έχει πολλά λάθη. Για παράδειγμα, λέει με έμφαση ότι ο Ροϊδης χρησιμοποιεί τον τύπο ΚολοκυΘού (χωρίς Ν) τη στιγμή που ο Ροϊδης ασφαλώς έγραφε Ν όπως βλέπεις π.χ. εδώ:
http://twiki.itia.ntua.gr/bin/view/Public/CountrysideOfAthens
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
America’s a dandy place:
The people are all brothers:
And when one’s got a punkin pye,
He shares it with the others.
[from «A Song for the Fourth of July, 1806,» in «The Port Folio,» Philadelphia, Aug. 30, 1806]
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
http://www.etymonline.com/index.php?allowed_in_frame=0&search=pumpkin&searchmode=none
In Greek, melon was used in a generic way for all foreign fruits (compare similar use of apple). The Greek plural of «melon» was used from ancient times for «a girl’s breasts.» …http://assets.kingofweb.com/images/posts/pictures/505602/98d69783a58af7220ea0b3c0add06d66/newsfeed/Upgraded%20To%20The%20NINJA%20TRAIN!%20.jpg
Μαρία said
Μπάλκα λέγαμε την κολοκύθα πριν εξελληνιστούμε 🙂
2
Πίτα αλλά χωρίς φύλλο κάνουμε και με κολοκυθάκια και τη λέμε γ()κολ(ι)ομπαρίνα, δηλαδή γυμνόπιτα.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Άλλες χρήσεις του φλασκιού: Σ ένα μικρό λείο,κομψό φλασκάκι φύλαγε η γιαγιά τους σπόρους του σιναπιού.Προφανώς θα φύλαγαν κι άλλους σπόρους σε φλασκιά αφού τους ξέραιναν μέχρι την επόμενη σπορά,αλλά εγώ θυμάμαι τα μικρά μαύρα σποράκια και τον ωραίο ήχο καθώς τα άδειαζε προσεκτικά άκρη άκρη στη χούφτα και προσεχτικά τα λίχνιζε με τα τρία της δάχτυλα σε μικρή πρασιά το φθινόπωρο καθώς το σινάπι είναι (υπέροχο)χορταρικό του χειμώνα. Για στούμπωμα (καπάκι στο στόμιο) στα φλασκιά χρησιμοποιούνταν τέλεια το ρουκάνι(το σκληρό κέντρο) των καλαμποκιών.
Από το Μεξικό μου έχουν φέρει ατόφιο ξερό φλασκάκι με αφαρμοσμένο γύρω του δίχτυ από χρωματιστές κλωστές. Οι σπόροι που παραμένουν εντός του,το κάνουν μουσικό όργανο. Και είναι μουσικό όργανο:Κρουστό από νεροκολοκύθα «Shekere» βρίσκω στη συνέχεια εδώ:
http://www.valentine.gr/lagenaria_gr.php
Έχει ενδιαφέρουσες αναφορές και τη χρήση της νεροκολοκύθας ως «μπρατσάκι» τρόπον τινα (κάποιος το ανέφερε νωρίτερα)
atheofobos said
Στην Κολοκυνθού πήγαινε το τραμ 11 Ιπποκράτους-Κολοκυνθού, φωτογραφία του οποίου μπορείτε να δείτε στο ποστ μου
Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ
http://atheofobos2.blogspot.gr/2015/03/blog-post_13.html
Spiridione said
Και η ξηρά κολοκύνθη του Ροϊδη:
Άγγλος τις συγγραφεύς, ο Swift νομίζω, διηγείται ότι οι κάτοικοι, δεν ενθυμούμαι τίνος τόπου, είναι τοσούτω απαθείς και απρόσεκτοι, ώστε οσάκις αποτείνεται τις προς αυτούς, πρέπει να κτυπά εκ διαλειμμάτων την κεφαλήν των διά ξηράς κολοκύνθης, ίνα μη αποκοιμώνται ενώ ομιλεί. Τοιούτον τι ανθυπνωτικόν φάρμακον εσκέφθην καγώ να μεταχειρισθώ κατά της απαθείας του Έλληνος αναγνώστου· εν ελλείψει δε κολοκύνθης επροσπάθησα να εξορκίσω τα χασμήματα καταφεύγων ανά πάσαν σελίδα εις απροσδοκήτους παρεκβάσεις, ιδιοτρόπους παρομοιώσεις ή αλλοκότους λέξεων συγκρούσεις·
Σκύλος της Β.Κ. said
Στη Μεσσήνη ο παππούς μου καλλιεργουσε κολοκύθες ως διακοσμητικές. Τις περιόριζε με κορδελίτσες, δημιουργώντας το λαιμό. Έτσι γίνονταν οι φλάσκες. Όταν ξεραίνονταν έκοβε την άκρη, άδειαζε τα σπόρια και το σκεύος που προέκυπτε λεγόταν τσότρα.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Ο Θάνος το κολοκυθάκι, πρωταθλητής πυγμαχίας της Φρουτοπίας που όνειρό του ήταν να δείρει ένα μανάβη.Από τη «Φρουτοπία» του Εγένιου Τριβιζά:
Μια χώρα μακρινή όσο και αλλόκοτη, που συνορεύει στα δυτικά με το Αβγατηγανιστάν, ανατολικά με το Πιπερού, βορειοδυτικά με το Νησί των Πυροτεχνημάτων και τη Χώρα του Χασμουρητού. Έχει δύο γέφυρες, ένα τηλεγραφόξυλο κι ένα συντριβάνι. Η Φρουτοπία έχει και δύο ποδοσφαιρικές ομάδες, τον Πανκιτρινιακό και την Κόκκινη Θύελλα. Στον Πανκιτρινιακό συμμετέχουν τα λεμόνια, τα πεπόνια και οι μπανάνες, ενώ στην Κόκκινη Θύελλα τα κεράσια και τα παντζάρια. Στην κίτρινη γειτονιά κατοικούν τα κίτρινα φρούτα, στην κόκκινη γειτονιά τα κόκκινα φρούτα. Τα κουκιά μένουν στο Κουκάκι, τα τζίτζιφα στις Τζιτζιφιές, οι κολοκύθες και τα κολοκυθάκια στην Κολοκυνθού, τα κρεμμύδια στη γειτονιά των δακρύων, ενώ τα λάχανα… μπορούν να σε φάνε λάχανο.
Το όνειρο του κολοκυθιού-Φρουτοπία 4.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
73 >>Έτσι γίνονταν οι φλάσκες
Τί θυμήθηκα πάλι:
«Κατά που μολογά η φλάσκα,ούτε οφέτος Λαμπρή ούτε του χρόνου Πάσκα», ιστορία από τα παιδικάτα μου,(εν τούτοις μήπως είναι πάλι από κανένα Ροϊδη;) με κουκιά που έβγαζαν από το φλασκί, ένα ένα κάθε μέρα, και μέτραγαν πότε θα ρθεί η Λαμπρή αλλά ο «αρχηγός» πείνασε και τα βγαλε και τα ΄φαε όλα μια δόση και όταν ήρθε η επόμενη μέρα, μπέρδεψε το πράμα και προέκυψε της φλάσκας αυτός ο κακός χρησμός 🙂
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
73.>> λεγόταν τσότρα.
Μπράβο! σου το αφιερώνω:
Στην τσότρα κόκκινο κρασί από τη Σαντορίνη και στο μπαλκόνι της καρσί μ ένα μπλουζάκι θαλασσί χρυσογελά η Μυρσίνη
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Φλάσκες λέγονται και οι μεγάλες μελιτζάνες. Αυτές που κάνουν για παπουτσάκια! (>νο.43)
sarant said
68 Μπερδεύει όμως η σελίδα αυτή γιατί το melon είναι αρχικά μεν η αγγλική λ΄ξη που σημαίνει πεπόνι και μετά (όπως στο απόσπασμα που παραθέτεις) η ελλ. λέξη μήλον
69 Για την γκολομπαρίνα ασφαλώς έχουμε ξαναπεί 😉
Γιωργής said
Οι παιδικές μου μνήμες περιέχουν την έκφραση «Περί ορέξεως κολοκυθόσπορος ή Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Για τα διαφορετικά γούστα των ανθρώπων, στην τροφή ή οτιδήποτε άλλο.
Εδώ στη Λέσβο οι νεροκολοκύθες ονομάζονται Γαλιές. Γνωρίζει κανείς γιατί; Δύσκολο πια να βρείς σπόρο Γαλιάς
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Και τα κολοκυθάκια
χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.
Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν
Πάνος με πεζά said
Φυσικά, κανείς ακόμα δε θυμήθηκε τα κολοκυθάκια, που χτυπάνε παλαμάκια στο χορό των μπιζελιών…
Πέπε said
@16: Κολοκύθι μπορεί να μη λέμε έναν άνθρωπο, κολοκύθα όμως ναι. Τι λες βρε κολοκύθα! Μάλλον παιδικό, αλλιώς πολύ φιλικό πείραγμα.
Και απορώ πώς δεν αναφέρθηκε, σχετικά με τη δημιουργία όλων αυτών των εκφράσεων (κολοκύθια με τη ρίγανη κλπ.), ο συνειρμικός ρόλος του κακέμφατου κολο-. Ανοίγεις το στόμα σου και όλα δείχνουν ότι θα πεις κάποια βαριά βρισιά, αλλά τελικά το κολοκύθι σωζει την κατάσταση!
___________________________
Ακόμη περισσότερο απορώ που δε βλέπω να είχα σχολιάσει στο παλιό άρθρο, για τα μυαλά και τη λύρα, το εξής:
Λύρες λένε τις κολοκύθες γιατί χρησίμευαν για να φτιάξουν λύρες (εκτός από φλασκιά, σωσίβια και ένα σωρό άλλα πράγματα, και σήμερα διακοσμητικά φωτιστικά). Για του λόγου το αληθές, λύρες από κολοκύθα υπάρχουν στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων στην Πλάκα. Τις λύρες βέβαια τις έπαιζαν πανελληνίως, όχι ειδικά στην Κρήτη όπως πιστεύεται από πολλούς σήμερα. Και άλλωστε σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν παραδοσιακά όργανα φτιαγμένα από όποιο φυσικό υλικό έχει το σχήμα που χρειαζόμαστε (ηχείο: καρύδες, χελώνες / αυλός: κόκκαλο, καλάμι, κουφοξυλιά / κλπ.).
Εκτός από λύρες, άλλο όργανο που γίνεται από την κολοκύθα είναι ο ταμπουράς (ας πούμε κάτι σαν παλαιινό μπουζουκάκι). Κι από αυτά έχει το ως άνω μουσείο. Και πράγματι, σε κάποια μέρη την κολοκύθα δεν τη λένε λύρα αλλά ταμπουρά, όθεν και ταμπουρόπιττα κλπ.!
Στην Κρήτη δε έφτιαχναν κι ένα άλλο όργανο από κολοκύθα, την τσουκομαντούρα. Εντυπωσιακό επιβίωμα, μάλλον, κάποιου παλαιότατου οργάνου, αφού το επόμενο σημείο όπου το βρίσκουμε, μετά την Κρήτη, είναι οι Ινδίες και το Πακιστάν όπου το παίζουν οι φακίρηδες για να χορέψει η κόμπρα. Τσουκομαντούρα είναι ένας αυλός (ή και περισσότεροι) μπηγμένοι σ’ έναν τσούκο (κολοκύθα) για κοινό επιστόμιο.
__________________________
ΤΟΥΣ κολοκυθοκορφάδες. Θηλυκό το λέτε εσείς;
__________________________
Η αλεπού / ο ποντικός δε χώραγε στην τρύπα του/της, κουβάλαγε και κολοκύθια: εγώ λεω αδιακρίτως και τα δύο. Συνήθως για κάποιον που είναι καλεσμένος και φέρνει μαζί και δικούς του καλεσμένους, αλλά και για πάσα άλλη χρήση.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
77.Φλάσκες λέγονται και οι μεγάλες μελιτζάνες.
Επειδή είναι φουσκωτές σαν φλασκάκια υποθέτω και είναι νεότερη ποικιλία και θα τις είπαν έτσι για να ξεχωρίζουν από τις Τσακώνικες(τις πιο παραδοσιακές) που είναι γονδολάτες και κάνουν γεμιστά (γαμιστά-με το συμπάθειο ε 😉
Τους κολοκυθοκεφτέδες -γιαμ- να μνημονέψουμε επίσης.
Πάνος με πεζά said
@ 80 : Με πρόλαβε όμως η ΕΦΗ κατά την ταξινόμηση των σχολείων (ε, εγώ έτρωγα κιόλας, κι άργησα να πατήσω τη δημοσίευση 🙂 )
Πάνος με πεζά said
Των σχολείων; Έλα Χριστέ…
Πέπε said
Όσο για την προέλευση της φράσης «κολοκύθια τούμπανα» (το τούμπανο είναι ένα όργανο που ΔΕΝ γίνεται από κολοκύθα, τουλάχιστον όχι της προκοπής – σείστρα, μαράκες, ναι, τύμπανο όχι), έχω εκθέσει τη θεωρία μου εδώ (στα σχόλια).
Δύτης των νιπτήρων said
82 Ταμπουρόπιτα, να κάτι που δεν ήξερα!
Η ΤΑΜΠΟΥΡΟΠΙΤΑ – Παλιό γλύκισμα της εποχής
Οι παλιές νοικοκυρές άνοιγαν φύλλο με ζυμάρι, αλεύρι, νερό κι αλάτι. Κόβανε το κολοκύθι τριγωνάκια κι αν είχε νερό το στράγγιζαν να φύγει. Σήμερα το τρίβουνε. Σε κάθε στρώση φύλλου βάζανε αμύγδαλα, ζάχαρη, κανέλλα και γαρύφαλλο. Πριν το φουρνίσουν έβαζαν ένα ποτήρι λάδι. Οι νοικοκυρές το έβγαζαν μόλις ήταν έτοιμο, πριν ξεροψηθεί. Αρκετές το φτιάχνουν και σήμερα. (Χίος)
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
82β τέλος ,Πέπε δες στο λινκ του σχ.70. Έχει (σχεδόν) όλες τις χρήσεις της νεροκολοκύθας με ωραίες εικόνες
Να θυμηθούμε και την κολοκύθα-άμαξα της Σταχτοπούτας. Είναι και της μοδός τώρα ,λόγω της πρόσφατης ταινίας της Ντίσνεϊ (δεν ψάχνω λινκι,σιγά)
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
87.>>Ταμπουρόπιτα, να κάτι που δεν ήξερα!
Αυτό το έχεις δοκιμάσει;
Κολοκυθομπούρεκο (Χανιώτικο μπουρέκι με κολοκύθια)
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2011/10/blog-post_25.html
Πέπε said
@88:
Πράγματι, πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μα δεν το λες και παρία πια, με τόσες απίθανες χρήσεις!
Να παρατηρήσω ωστόσο ότι σχεδόν όλες οι φτγρ είναι εξωτικές. Ούτε λύρα δείχνει, ούτε ταμπουρά, ούτε τσουκομαντούρα!!
Αθηνητσι said
Θυμάμαι οτι «κολοκύθι» λέμε και κάποιο αντικείμενο όταν στιγμιαία δε μπορούμε να θυμηθούμε το όνομά του.
Επίσης να αναφέρω και τη νοστιμότατη καρδιτσιώτικη μπαντζινα που πέρσι το καλοκαίρι δοκίμασα με κίτρινη κολοκύθα, μεγάλη και ηταν θεϊκή! Χρόνια πολλά κιόλας!
Πέπε said
@89:
Κολοκυθόμπουργκερ
sarant said
80 Οι κολοκυθοκορφάδες είναι θηλυκό και οι γκράδες αρσενικό 😉
Σκύλος της Β.Κ. said
Ναι, στην Αχαΐα έχομε ΤΙΣ κολοκυθοκορφάδες και ΤΑ κολοκυθολέλουδα.
Τα κολοκυθολέλουδα πρέπει να τα μαζέψεις αξημέρωτα, όσο έχουν ακόμα την υγρασία τους, ώστε να μην θρυμματιστούν κατά το γέμισμα και το ψήσιμο. Είναι, δηλαδή, για τις πολύ νοικοκυρεμένες νοικοκυρές. 😉
Πέπε said
@94:
Κανονικά κι εμένα η γλώσσα μου θηλυκό πάει να το πει. Ακούγεται πολύ πιο ομαλό. Ο ενικός (που δεν τον λέμε ποτέ σχεδόν) θα μπορούσε να είναι «η κολοκυθοκορφή», κατα το «η αδερφή – οι αδερφάδες». Όταν όμως άρχισα να το ακούω από ορισμένους ως αρσενικό, που μόνο στην αιτ. πληθ. ξεχωρίζει (ή αν προσθέσεις ένα επίθετο, π.χ. «νόστιμοι κολοκυθοκορφάδες»), η σκέψη μου ήταν ότι μια τέτοια lectio difficilior δεν μπορεί να προήλθε από καμιά παρανόηση ή παραδρομή, άρα για να το λένε θα είναι σίγουροι ότι το λένε σωστά.
Έτσι κι αλλιώς μπορεί κανείς να ζήσει πολλά και ευτυχισμένα χρόνια χωρίς να αναρωτηθεί ποτέ τι γένος είναι η λέξη (οι κολοκυθοκορφάδες ή οι κολοκυθοκορφάδες;).
Σκύλος της Β.Κ. said
Α! Ενικός (που δεν χρειάζεται): η κολοκυθοκορφάδα. sic ρε!
sarant said
91 Ναι μπράβο, όπως το μαραφέτι, αλλά έχει και μια ελαφριά υποτιμητική απόχρωση π.χ. ό,τι κολοκύθι βρει, το αγοράζει.
Αλλά η μπαντζίνα, αν είναι ίδια με τη μπαζίνα, νομίζω ότι φτιάχνεται με καλαμπόκι, όχι;
vioannis said
Εδώ είναι η καλή και δροσερή και όμορφη Κολοκυθιά, πάνω, στα Βαρδούσια
https://www.google.gr/maps/place/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%AC+350+03/@38.7877661,22.0787025,842m/data=!3m2!1e3!4b1!4m2!3m1!1s0x135f17b9684cf6cf:0x54a163e9d18b847d
.
marulaki said
#37 Οι αμερικάνοι χαϊδευτικά λένε κάποιον αγαπημένο, pumpkin.
Πάνος με πεζά said
Κι αφού υπάρχει κι ο κολοκυθανθός, τελικά έχουμε όλα τα γένη…
@ 91 : Λέμε κι ένα αντικείμενο που δεν ξέρουμε πώς δουλεύει, ή που μας δυσκολεύει η χρήση του : «Θα μου αλλάξεις μπαταρίες σ’ αυτό το κολοκύθι;» «Πάλι χάλασε αυτό το κολοκύθι;» (και μπορεί, π.χ. να μιλάμε για ραδιόφωνο)
marulaki said
#69 Αυτή η κολομπαρίνα μου θύμισε τον κολομπαρά.
marulaki said
Με το συμπάθιο πάντα και συχωράτε με
Σκύλος της Β.Κ. said
Αφού ασχολιόμαστε με … κολοκύθια, δικαιούμαι νομίζω να σας δείξω ένα ωραίο αν και άσχετο δείγμα παλιού βιβλίου.
Spiridione said
99. Και στην αρχή του Pulp Fiction πάμκιν και χάνι μπάνι.
Αθηνητσι said
Εμείς την πίτα χωρίς φύλο, τη γρήγορη, με καλαμποκάλευρο και τυρί ή χόρτα τη λέμε μπομπότα. Ακόμη και σήμερα γίνεται αποκλειστικά με καλαμποκάλευρο. Η μπατζινα ίσως παλιά γινόταν με καλαμποκάλευρο λόγω έλλειψης, αλλά επειδή εγώ την έμαθα μεγάλη με αλεύρι άσπρο την ξέρω, αν και προς τιμήν της μπομπότας την κάνω με μισό μισό. Αν και καρδιτσίωτικο φαγάκι νομιζω το τιμαμε σε όλη τη Θεσσαλία.
Λ said
ἕνα πολὺ νόστιμο καὶ τῆς ἐποχῆς μεζεδάκι εἶναι οἱ κολοκυθοκορφάδες (ἢ κολοκυθανθοί) γεμιστὲς μὲ τυρί.
Τις κολοκυθιές τις φυτεύουμε το Μάιο και τους πρώτους ανθούς τους μαζεύουμε τον Ιούλιο οπότε πρέπει να περιμένουμε λιγάκι ακόμη.
Έψαξα αλλά δεν βρήκα φωτογραφία του κρεατοκόλοκου ( το λένε και ζαμπούρα έμαθα) αλλά βρήκα μια συνταγή
http://livenews.com.cy/cgibin/hweb?-A=1841&-V=gevseis
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
105. Λαμιώτικη παραλλαγή: Mπαμπανέτσα (μπορεί να γίνει και με κολοκύθι)
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
97.β. Η μπατζίνα μου λέει τώρα η γειτόνισσα εκ Καρδίτσης, κατα βάσιν τυρί βούτυρο αλεύρι κολοκύθι και γάλα. Με καλαμπόκι είναι άλλη πίτα,η μπομποτόπιτα που γίνεται με τυρί (χωρίς κολοκύθι δηλαδή).
Εγώ ήξερα ένα Θεσσαλικό ιδιαίτερο γλυκό κουταλιού-κολοκύθα (τη σάρκα με το φλούδι ,τραγανά,λεπτά μισοφεγγαράκια μέσα σε πετιμέζι) που το έλεγε ριτζέλι μια παλιά συμμαθήτρια, κάπου από τα χωριά της Καλαμπάκας.
Λ said
94. Εμείς τα κολοκυθολέλουδα τα λέμε απλά αθθούς και τους μαζεύουμε νωρίς το πρωί για να μην πιάσουν λίμπουρους (μυρμήγκια)
Λ said
Στη δυτική ακτή της Αμερικής χρησιμοποιούν πολύ τα νεροκόλοκα στην τέχνη. Έχουν και να όνομα για αυτού του είδους την τέχνη και σπάζω το κεφάλι μου να το θυμηθώ
https://www.google.com.cy/search?q=gourds+art++west+coast&biw=1093&bih=479&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=8LovVba4B8nSaLH3gMAB&ved=0CB0QsAQ&dpr=1.25
μήτσκος said
Να θυμηθούμε και τον Θου Βου;
«Έτερον εκάτερον, κολοκύθια εις το πάτερον»
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
http://en.wikipedia.org/wiki/Gourd_art
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Λ.106>>Τις κολοκυθιές τις φυτεύουμε το Μάιο και τους πρώτους ανθούς τους μαζεύουμε τον Ιούλιο
Τώρα κάνουνε τα φυτώρια (σπόρους σε μικρά κουπάκια)ήθελα να γράψω πριν. http://yiannismakridakis.gr/?p=6313
Και πάλι ήρθε στο νου ένα καλοκαίρι που φυτέψαμε καινούργιο είδος κολοκυθιάς, τις «λιγόψυχες»,ακόμη έτσι τις λένε και είναι κυρίως τέτοιες αυτές που καλλιεργούνται στις μεγάλες παραγωγές γιατί βγάζουν καρπό στις σαράντα μέρες από τη στιγμή που φυτέψεις το φυταδάκι στην αυλακιά.
96.σικ;
Έπεσα σε μια φράση «πίσω έχουν τα κολοκύθια την κορφάδα;» έτσι, με το ερωτηματικό και τί θα πει δεν ξέρω.Μήπως βέβαια είναι σαν την ουρά της αχλάδας; αλλά πάλι μπορεί να μην είναι το ίδιο. Γκουγκλίζεται πάντως
Ψηλό μου κυπαρίσσι,λυγά η κορφάδα σου
και ποιος θα τη γλεντίσει την ομορφάδα σου.
Κορφάδα έχουμε μια στα μαλλιά κι όποιος έχει δυο,παίρνει δυο γυναίκες 🙂
Ιάκωβος said
Η Λωξάντρα της Ιορδανίδου μιλάει για το ασμά-καμπάκι, που δεν ήξεραν οι Πειραιώτες. Νομίζω οτι είναι η αρχαία σικύα.
Οι Τούρκοι το κολοκύθι το λένε καμπάκ. Και υπάρχει και το καμπάκ κεμανε, με ωραίο, κάπως βραχνό, παραπονιάρικο ήχο:
Λ said
Βρήκαεπιτέλους φωτογραφία του κρεατοκόλοκου (ζαμπούρας) http://www.malaisnurseries.com/Media/images_thumb/20120717231200.jpg
Λ said
113. Τις κορφάδες των μαλιών τις λέμε κουρείες.
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
>>κολοκυθοκορφάδες (ἢ κολοκυθανθοί)
Για μας τελικά άλλο τόνα κι άλλο τ΄ άλλο.Οι κολοκυθοκορφάδες είναι οι μούρες της κολοκυθιάς με τα μικρούτσικα τρυφερά φύλλα με κανένα ανθάκι και λιλιπούτια κολοκυθάκια γυρω γύρω, που γίνεται καλοκαιρινό γιαχνάκι.Έχω δει να πουλάνε στη λαϊκή κατά το Μάη.Στο περιβολάκι του σπιτιού βέβαια αυτά κόβονταν συνήθως όταν αποκηπίζανε οι κολοκυθιές ή άμα παραείχανε βλαστάρια ώστε να κόψουν μερικά να εμπλουτίσουν το φαγητό χωρίς να ρημάξουν τα φυτά.
Είχαμε το καθαρό καλάθι για τσι κολοκυθαθούς(πρωϊνή η συλλογή τους για να είναι ανοιγμένοι) με τους οποίους γίνονταν οι αθουλένιοι ντορμάδες. Μέγα μαρτύριο να κόψουμε,χωρίς να χαλάσει το χωνάκι,τα «λίκια», τα γλωσσίδια, μέσα από τα άνθη γιατί παραγλύκιζαν και ανόστευαν το φαϊ έλεγε η μάνα μου.Εδώ τα χρησιμοποιούν όπως είναι.Για τους ρέκτες του είδους στην Αθήνα, πουλούν φρέσκους κολοκυθανθούς σε πακετάκια φερμένα από την Κρήτη, στου Χαλκιαδάκη τις μαρκέτες.
Λ said
Κολοκωτή (στην Πάφο βάζουν και μάραθο)
http://foodmuseum.cs.ucy.ac.cy/web/guest/36/civitem/1363
Σκύλος της Β.Κ. said
Όταν κάθεσαι στην ταβέρνα και βλέπεις να έρχεται το γκαρσόνι με τα τηγανητά κολοκυθάκια και το τζατζίκι. Και να σε προσπερνάει για να πάει στο παρακάτω τραπέζι. 😦
Τσούρης Βασίλειος said
108
Αγαπητή Έφη-Έφη θύμισες στην γυναίκα μου τα ριτσέλια που τα έκανε με μούστο η γιαγιά της (σε χωριό των Τρικάλων)
Spiridione said
120. Δεν παίζεσαι 🙂
Spiridione said
Οι Κύπριοι έχουν και ρήμα κολοκυθίζω ή κολοκυνθίζω.
«Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε ακόμα ότι τα Ηνωμένα Εθνη δεν πρέπει να κολοκυθίζουν τα πράγματα και πως έχουν καθήκον να πουν στην Τουρκία φτάνει».
http://www.hri.org/news/cyprus/kypegr/2012/12-04-01.kypegr.html
Ρουμλ. said
– #13,32. Οι ειδικές κολοκύθες χρησιμοποιούνταν ως σωσίβια στα χωριά του ημαθιώτικου κάμπου, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που βρίσκονται δίπλα στον Αλιάκμονα.
Τις φορούσαν δεμένες κάτω από τις μασχάλες σε διάγορες περιπτώσεις, όπως στο ψάρεμα ή στην αναζήτηση πνιγμένων συγχωριανών.
– Τις ογκώδεις λευκές κολοκύθες τις έλεγαν dαούλια, Μετά τις πρώτες πάχνες τις μάζευαν, τις φύλαγαν σε κοτσιρούς και χαϊάτια και τις τάιζαν στα θρεφτά (=γουρούνια).
Και μια απορία, που αποτελεί έκφραση θαυμσμού για σας, κ. Σαραντάκο: Πόσο χρόνο χρειάζεστε για μια τέτοια εξονυχιστική έρευνα σε αμέτρητες πηγές; Ένα μπράβο είναι λίγο!
sarant said
123 Ακριβής σημασία;
124 Να είστε καλά, σας ευχαριστώ -πράγματι, τέτοια άρθρα δεν τα γράφω μέσα σε μια ώρα, έχουν δουλειά από πίσω.
Spiridione said
125. Δες εδώ ένα γλωσσικό σημείωμα κάτω-κάτω:
Το ρήμα κολοκυθίζω υπάρχει στην κυπριακή διάλεκτο (Το Κυπριακό Ιδίωμα Ρόης Παπαγγέλου): απλώνομαι άσχετα (σαν κολοκυθιά), πλατιάζω, υπεκφεύγω.
Λ said
κολοτζιάζω σημαίνει πεθαίνω από τη δίψα. Όσο γι αυτό που είπε ο Χριστόφιας, Χριστόφιας ήτανε ότι ήθελε έλεγε. Προφανώς να επηρεάστηκε από το παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Κάτι άλλο, υπάρχει ένα ζωύφιο βλαβερό για τα φυτά που λέγεται κολοτζιττάς. ίσως να έχει κάποια σχέση με το κολοκύθι.
Ιάκωβος said
Και συνεχίζουμε 🙂
-Στη Μεσσηνία όταν έκοβαν πεπόνι και αποδεικνυόταν, ότι ήταν άγευστο και άγλυκο, έλεγαν: Χλεμπόνα μου βγήκε.
-Πιστεύω ότι στην Κρήτη οι λύρες από κολοκύθα, και από άρτηκα, οι αρτηκόλυρες, φτιαχνόντουσαν για τα παιδιά, όπως και στην Έλυμπο Καρπάθου παλιά , για να παίζουν οι κοπελιάροι.
37, physicist
99, Maroulaki,
Έχω την υποψία, απ΄ ότι τουλάχιστον βλέπω στις Αμερικάνικες ταινίες, pumpkins λένε «χαϊδευτικά» συνήθως τα κορίτσια, που όπως είναι γνωστό είναι χαζά 🙂 Και υποθέτω, το ίδιο συμβαίνει και με τις μπούτσκες. Αλλά δεν ξέρω πάλι, δεν τo ψαξα.
Σκύλος της Β.Κ. said
Πώς το χάσαμε εμείς αυτό; Ε, πώς;
http://www.somuchreading.com/vravio-prototipou-titlou-vivliou-ellinikis-logotechnias-2014-i-fasi-ton-16/
Λ said
Η κολοκυθιά ή αυκά αυκά πουλώ τα
ΑΥΚΑ ΑΥΚΑ ΠΟΥΛΩ ΤΑ: Τα παιδιά κάθονται κυκλικά και τραγουδούν « Αυκά αυκά πουλώ τα του θκειού μου του Κολόκα που κάμνει κολοκούθκια τζαι τρων τα κοπελούθκια» Ένα παιδί χοροπηδά γύρω από τα παιδιά που κάθονται και αφήνει το μαντηλάκι που κρατά πίσω από την πλάτη ενός παιδιού που κάθεται. Μολις το παιδί που έχει πίσω του το μαντηλάκι το παίρνει και κυνηγά το παιδί που του το άφησε.Αν δεν το φτάσει και καθίσει στη θέση του γίνεται εκείνο ο Κολόκας.
http://athlitikipoed.tripod.com/paizo_matheno_parado_pexnid.htm
leonicos said
@7 Παναγιώτη, ευχαριστώ για το ‘σέρνουν’ τον οίστρο την εποχή που «σέρνουν».
Κι εσένα Ι’ακωβε @114
Κορνήλιος said
http://www.benaki.gr/eMP-Collection/eMuseumPlus?service=ExternalInterface&module=collection&viewType=detailView&objectId=287738
Λ said
Όταν είμαι κάπου με το σύζυγο και μουρμουρώ να φύγουμε γιατί είναι αργά μου λέει, θα λεγα με θυμό, yes, yes you’ll turn into a pumpkin at midnight.
Λ said
35. να «ντιαβάσουμε» : να θκιαβάσουμε
Λ said
Όταν το καρπούζι δεν είναι ώριμο λέμε «εν κολότζιν το ευλοημένο»
Γς said
133:
όπερ μεθερμηνευόμενον να πας για νανάκια
Κορνήλιος said
πάντως ἐπειδὴ μυρίζομαι ὅτι τὸ ἄρθρο θὰ περιληφθῇ ὡς κεφάλαιο σὲ μελλοντικὸ βιβλίο σίκουελ τῶν ὀπωροφόρων λέξεων συμφωνῶ μὲ τὸν ‘Ριβαλντίνιο ὅτι μιὰ ἀναφορὰ στὸν Ἰωνᾶ θὰ χρειαζόταν!
gryphon said
Συμφωνω με την αποψη πολλων σχολιαστων οτι δεν μπορει το κολοκυθι να θεωρειται παριας των λαχανικων.
Ειτε σαν κολοκυθακια τηγανητα ειτε σαν κολοκυθοκορφαδες (θηλυκο το ξερω κι εγω) ειτε σαν κολοκυθοπιτα γλυκια η αλμυρη ειναι απο τα νοστιμα και απλα φαγητα που υπαρχουν.
Οι καλες κολοκυθοπιτες ειναι ομως τεχνη που χανεται νομιζω.
Η μακαριτισα η γιαγια μου εφτιαχνε τελειες οι κορες της δηλαδη η μανα μου οι θειες μου κλπ οχι πολυ καλες και οι νεοτερες γυναικες η δεν ξερουν η τις περιφρονουν.Κακως γιατι σαν την ψιχα της κολοκυθας δεν υπαρχει αλλο υλικο.Θυμαμαι την γιαγια μου που τις εξυνε με κουταλι.
Και οπως ειπα εφτιαχνε η γλυκες η αλμυρες οπου αυτη με το τυρι ηταν χωρις η με τραχανα την οποια ελεγε ταρκασι.
128
Pumpkin αποκαλουσε με οικτο σχεδον ο Αλ Μπαντυ την χαζη κορη του στην γνωστη κωμικη σειρα του τελους 80 αρχες 90 Παντρεμενοι με παιδια την οποια επαιζε η εκπληκτικη τοτε γκομενα Κριστινα Απλγκειτ
Σκύλος της Β.Κ. said
138
στο υστερόγραφο
Γιατί; Σήμερα, στα 43 της και μετά από διπλή μαστεκτομή, δείχνει άσχημη;
και μιλώντας για κολοκύθια και κολοκύθες, σήμερα τόδαμε κι αυτό!
Κορνήλιος said
138 Οι καλες κολοκυθοπιτες ειναι ομως τεχνη που χανεται νομιζω.
Η μακαριτισα η γιαγια μου εφτιαχνε τελειες οι κορες της δηλαδη η μανα μου οι θειες μου κλπ οχι πολυ καλες και οι νεοτερες γυναικες η δεν ξερουν η τις περιφρονουν.Κακως γιατι σαν την ψιχα της κολοκυθας δεν υπαρχει αλλο υλικο.Θυμαμαι την γιαγια μου που τις εξυνε με κουταλι.
ἔτσι τὴν φτιάχνει καὶ ἡ μάνα μου. τώρα βέβαια δὲν ἔχω δοκιμάσει τῆς γιαγιᾶς σου γιὰ νὰ συγκρίνω!
Κορνήλιος said
(καὶ κολομπαρίνα φτάχνει)
Vassilis Magoulas said
Εξαιρετική και η λέξη «αποκολοκύνθωση»!!!
ΚΑΒ said
Η αποκολοκύντωσις του Κλαύδιου πρέπει να είναι συνώνυμη με την αποκαθήλωση και την απομυθοποίηση
Κορνήλιος said
Η περιοχή της Αθήνας (πιο σωστά, ανήκει στον δήμο Περιστερίου) που λέγεται Κολοκυνθού, στις όχθες του Κηφισού, ήταν από τις αγαπημένες εξοχές των Αθηναίων. Θα φανταζόταν κανείς ότι πήρε το όνομά της επειδή στα μποστάνια της περιοχής καλλιεργούνταν κολοκύθια. Βρίσκω όμως ότι ονομάστηκε έτσι από τον ιερέα Δημ. Κολοκύνθη, που είχε χτήματα στην περιοχή, αλλά και την ομώνυμη εκκλησία.
Νικοκύρη τὴν ἴδια πληροφορία βρίσκω στὰ «Τοπωνυμικὰ Παράδοξα» τοῦ Δ. Καμπούρογλου. Πάντα ἀποροῦσα γιατὶ γιὰ τὴν ὀνομασία τῶν Φιλιατρῶν περιστρέφεται γύρω ἀπὸ ἕνα σωρὸ πιθανὲς ἐτυμολογήσεις καὶ δὲν ἀναφέρει κἂν τὴν ἁπλούστερη – ἀγνοοῶ κι ἂν εἶναι ἡ ὀρθὴ- αὐτὴ ἀπὸ τὸ φιλιατρὸ =πηγαδόχειλο.
Δύτης των νιπτήρων said
Πλάκα κάνεις, Κορνήλιε! Θα σνόμπαρε τον Σολωμό μάλλον 🙂
ΚΑΒ said
Ένας παράγοντας που ονοματίζει μιαν εκκλησία είναι το όνομα του ιδιοκτήτη. Με τη σειρά της η ονομασία αυτή δίνεται στην περιοχή.
Πάνος με πεζά said
@139 : Δουλειές στους εργάτες του Μπόμπολα !
Μαρία said
144
O Ήλιος εκτός απ’ την εκδοχή του Καμπούρογλου για τον παπά του 17ου αι. κι αυτή με τα μποστάνια έχει και μια τρίτη. Κάποτε λέει κατέβασε πολύ νερό ο Κηφισσός και παρέσυρε άφθονα κολοκύθια μέχρι την εκκλησία που ονομάστηκε Παναγία η Κολοκυθιώτισσα. Πρόκειται για την εκλησσιά του παπά του Καμπ.
Georgios Bartzoudis said
Σαράντ έγραψε: «Το πάτερο ή πατερό είναι το μεγάλο δοκάρι της στέγης». Στη Θράκη και στη Μακεδονία, το δοκάρι αυτό λέγεται «γκριντιά» ή «αγκριντιά». Σχετικό είναι το τραγούδι του «Στέργιου» που ανέβηκε στην αγκριντιά …για να μην παντρευτεί!
Το νεροκολόκυθο ή φλασκί, στην περιοχή Σερρών λέγεται «κρατούνα». Μέχρι τα μέσα της 10/ετίας του ’50, ήταν το μοναδικό σκεύος με το οποίο έπαιρναν το ζεστο νερό από τα καζάνια, προκειμένου να πλύνουν τα ρούχα, να μπανιαριστούν κλπ. Οταν παραωρίμαζε στη ρίζα στράβωνε ο λαιμός της. Σχετική είναι η παροιμία «τράνεψε κρατούνα στράβωσε νουρά» (μη ζητάτε άρθρα, η ρήση είναι …ομηρική!). Λέγονταν γι’ αυτούς που όταν καταλαμβάνουν μια περίοπτη θέση …δεν μιλιούνται πλέον!
Με 3-4 κρατούνες, δεμένες λίγο πάνω από τη μέση, περνούσαν οι παλιότεροι τον Στρυμόνα. Ήταν ένα άριστο …σωσίβιο. Αργότερα, αντικαταστάθηκαν από σαμπρέλες αυτοκινήτων και πολύ αργότερα από τα γνωστα πλαστικά σωσίβια θαλάσσης.
Τις «κολόκ’θες» με άσπρο επιδέρμιο και κιτρινοκόκκινη σάρκα τις λέγανε «μπάλθ’κες κολόκ’θες». Τις έκοβαν σε μεγάλα κομμάτια, τις έβαζαν σε ταψιά και τις έψηναν στο φούρνο. Ήταν πεντανόστιμες. Δεν θυμάμαι πως έλεγαν τις κολόκ’θες με βαθυκίτρινο επιδέρμιο. Αυτές, μέχρι και σήμερα χρησιμεύουν, περασμένες στο ρεντέ, για τις κολοκυθόπιτες. Όταν πλεόναζαν χρησιμοποιούνταν και για τροφή των οικιακών ζώων (βοοειδή και γουρούνια) εμπλουτοσμένες ή μη με πίτυρα
Οι πρόσφυγες καμπακτσήδες των Σερρών, λένε καμπάκ το κάθε κολοκύθι. Διηγούνται, αυτοσαρκαζόμενοι, και ένα ανέκδοτο: Κατά τη φυγή από την πατρίδα, ένας καμπακτσής μαζί με τη συμβία του, κατόρθωσαν κάποια στιγμή να επιβιβαστούν στο πλοιάριο του λυτρωμού, κρατώντας στα χέρια ότι μπόρεσαν από τα υπάρχοντά τους. Ο καμπακτσής παραφορτωμένος, κρατώντας στη μια μασχάλη ταυτόχρονα ένα μεγάλο κολοκύθι και το μικρό παιδί τους, θέλησε να απαλλαγεί από τμήμα του βάρους, ρίχνοντας στη θάλασσα το παιδί! «Τί έκανες; Έρριξες το παιδί και κράτησες το κολοκύθι», του κράζει η συμβία. Και ο καμπακτσής απαντά: «Γυναίκα, από παιδί σπόρο έχουμε, από κολοκύθι δεν έχουμε»!
7 έγραψε: Στη Θεσσαλονίκη τον πασατέμπο άκουσα να τον λένε και «μπατιρόσπορο».
Μπατιρόσπορο λένε στη Θεσσαλονίκη, Σέρρες κλπ, τα «σπόρια» από τον ηλίανθο, διότι είναι κατάλληλα …για τους μπατίρηδες: Με ένα πενιχρό ποσό (με 1 δραχμή παλαιότερα), ο μπατίρης βγάζει όλη τη βραδιά, καθήμενος σε κανένα παγκάκι (με ή χωρίς γκόμενα!)
Λ said
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος μαγειρέματος του κολοκυθιού στους τόπους μας (λουβί με το κολότζιν)
https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQT_YYerw_pD8zljr4tdSnOX9EjxoYNVkENnULWHiS5bnfAXcdJqw
Οι αγαπημένοι μου ανθοί
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSq1yki7FXR9oP7si5MKImJ4ei_O5eshM7ypi9CkMWrsByFZnIe
Κρεατοκόλοκον και πάλι
https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSFbb1afMaGqMNptF3smYfTlWIEa0jZqF-DIKpXLY_lgP1asmQhMw
ΚΑΒ said
>>από τον ιερέα Δημ. Κολοκύνθη, που είχε χτήματα στην περιοχή, αλλά και την ομώνυμη εκκλησία.
Από όσο μπορώ να ξέρω εκκλησία με αυτό το όνομα δεν υπάρχει σήμερα στην περιοχή. Να υπήρχε εκκλησάκι που να το γκρέμισαν και να χάθηκε έτσι και η ονομασία μου φαίνεται απίθανο. Συνήθως το εκκλησάκι κατεδαφίζεται και ανοικοδομείται μεγάλος ναός και το παλιό όνομα με το οποίο ονοματιζόταν διατηρείται.Στην ευρύτερη περιοχή της Κολοκυνθούς υπάρχει Άγιος Δημήτριος Χατζηαποστόλου, για παράδειγμα.
Στο χωριό μου υπάρχει η εκκλησά του Πολίτη ή η Παναγιά του Ζαράνη που φέρουν δηλ. τις ονομασίες των αρχικών ιδιοκτητών τους. Τα εκκλησάκια έχουν χτιστεί πριν από έναν αιώνα.
Λ said
Τα σιαχούρκα είναι αυτά εδώ
http://e-pantopolio.com/index.php?route=product/product&path=59&product_id=106
gpointofview said
Καταπληκτικά πράγματα σήμερα στο γήπεδο του Πανελλήνιου στο ματς βόλεϋ ΠΑΟ-ΠΑΟΚ. Αυτή την φορά δεν είχε κουτάκια μπίρας και κακή συμπεριφορά από τον προπονητή του.
Το πρώτο σετ 23-25 το πήρε ο ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟ προηγήθηκε 24-21 στο δεύτερο αλλά τελικά το έχασε 30-32 αν θυμάμαι καλά
Στο τρίτο σετ ο ΠΑΟ προηγήθηκε 6-5 αλλά ο ΠΑΟ με ένα ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ 17-0 προηγήθηκε 6-22 για να κερδίσει με το επίσης πρωτοφανές 8-25 !!!!!!
Ολα βέβαια θα κριθούν στο πέμπτο ματς της Δευτέρας
Σκύλος της Β.Κ. said
Σκύλος της Β.Κ. said
https://a.disquscdn.com/get?url=http%3A%2F%2Fimoviequotes.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2014%2F10%2F5-Full-Metal-Jacket-quotes.gif&key=NmK10Aby1XX425bp4d6S9w&w=800&h=250
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
155. 😆 😆 😥 😥
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα και να με συμπαθάτε που έλειπα μερικές ώρες.
Νεοκίντ, πήρες ένα μέιλ που σούστειλα;
sarant said
137 Εληφθη!
149 Ναι, και στην Ήπειρο τη λένε και γρεντιά.
Λ said
Η κολοκυθιά που ξέρω από παιδί και που μαγειρεύοyμε με τα λουβιά είναι η μοσχάτη τελικά (cucurbita moschata). Όλα τα άλλα ήρθαν μετά.
http://en.wikipedia.org/wiki/Cucurbita_moschata
Τίθεται όμως το ερώτημα, ποια ήταν η κολοκύνθη των αρχαίων ελλήνων αφού τα κολοκύθια που ξέρουμε είναι από το νέο κόσμο;
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
157. Όχι Νίκο. Ούτε στο τζιμέηλ,ούτε στο άλλο ήρθε κάτι.
trimithiotis said
Reblogged this on Michael Christoforou Trimithiotis Gerolakkos Cyprus.
gpointofview said
Η κίτρινη κολοκύθα αν δουλευτεί με λίγο νερό στο μπλέντερ και βράσει με λίγο γάλα, ζάχαρη, σεμιγδάλι και κανέλλα κάνει μια εξαιρετική κρέμα, είτε σκέτη είτε σαν γέμιση σε τάρτα.
Σλουρπ !
cronopiusa said
TTIP, και κολοκύθια τούμπανα!
Εκτός διαπραγμάτευσης της TTIP πέντε ζητήματα υγείας, ζητά το Ευρωκοινοβούλιο
Συλικιώτης: Το TTIP θα αποτελειώσει τις ΜμΕ
sarant said
160 Περίεργο, Κιντ, έστειλα δύο
Για στείλε μου ένα μέιλ να δω κάτι που θέλω
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
163. Δεν πήρα τίποτα. Σού έστειλα και από τα δύο. Για τσέκαρε…
Σκύλος της Β.Κ. said
Βλέποντας τις φωτό που παρέθεσε στο 115 και το 150 η Λ για το κρετακολόκο (ή ζαμπούρα) μου λύθηκε και η απορία γιατί οι λεζβίες αποκαλολυν ζαμπούρες τις πολύ αρρενωπές, αυτές που εμείς λέμε στο χωργιό μας butch 😎
Αθηνητσι said
Λ, το κρεατοκόλοκο (ή παρόμοιο της οικογένειας) το συνάντησα στη φιλιππινέζικη-μιαμ!- κουζίνα. Δεν ήξερα οτι καλλιεργείται στην Κύπρο, δεν έχω ιδέα αν καλλιεργείται στην Ελλάδα. Τα σαχούρκια τα λατρεύω, κ σαλάτα αλλά και γεμιστά στην κατσαρόλα αυγολεμονο. Δεν ήξερα το όνομά τους. Θενξ!
Αθηνητσι said
Κι ακόμη δεν το έμαθα! Πα πα πα..
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Λ 150,>>Κρεατοκόλοκον
άγνωστα μου ντιπ αυτά(Σκύλε μη γελάς), σαν (μυστήρια) ελίφια θα τα φανταζόμουν αν δεν έλεγες πως είναι είδος κολοκυθιού.Απροπό και τα ελίφια,λούφες τις λεν άλλοι,όπως και η πικραγγουριά, είναι του κολοκυθοσογιού(για αγγουριά και ξυλαγγουριά,ομόαιμα,δεν τίθεται θέμα).
138.>> Οι καλες κολοκυθοπιτες ειναι ομως τεχνη που χανεται νομιζω.
οι κολοκυθόπιτες ίσως δεν είναι στα χάι τους (αν και βρίσκω να πουλιούνται συχνά σε τυροπιτάδικα-άσχετα με την ποιότητα τους) αλλά η κολοκυθόσουπα γνωρίζει μεγάλες δόξες. Πολύ του συρμού.Μας αρέσει κι εμάς δεν το κρύβω αλλά σκέφτομαι αν ζούσε η μάνα μου να της πω ότι τα Χριστούγεννα είχαμε κολοκυθόσουπα για «καλή» σούπα,αν δε γέλαγε,νομίζοντας πως είναι χωρατό,θα σταυροκοπιόταν.
Απλή,απλούστατη συνταγή για κολοκύθα (αυτή που είναι λιγότερο γλυκειά) :την πλένεις και ακαθάριστη την κόβεις στα δυο και αδειάζεις τα «σπάραχνα» με τους σπόρους. την αλείφεις, εσωτερικά ,καλά με λιόλαδο και πασπαλίζεις με κόλιαντρο που της πάει πολύ και τη βάζεις έτσι στο φούρνο να ψηθεί.Για γρηγορότερα την τυλίγεις με αλουμινόχαρτο.Σερβίρεις σε φέτες, όπως το καρπούζι, στα πιάτα.Μυαλά ποσέ λέμε.Μια φορά αυτοσχεδίασα (επί του αυτοσχεδιασμού) κι έβαλα μέσα στη γουβίτσα του κέντρου ξινόχοντρο(τραχανά από πλιγούρι) με λίγη φέτα, λίγο λάδι κ ελάχιστο νεράκι και έγινε επίσης ωραίο φαγητό για όσους τους αρέσουν αυτές οι γεύσεις. Μιλάμε πάντα για κολοκύθα που θάλεγε ο πατέρας μου που εκτός από γεμιστά και τηγανητά,άντε και πολύ αραιά κανα μπριάμ τουρλού, τα κολοκύθια τα περιφρονεί εκ βάθους.»Κολοκύθια παιδί μου,ίντα περιμένεις.»
Λ said
Αθηνίτσι τα σιαχούρκα νομίζω είναι καθαρά τοπική λέξη και δεν θα την απαντήσετε σε άλλα μέρη. Το σιαχούρι όπως και το σιαχίνι, που είναι πτηνό, μάλλον θα είναι δάνειο από τα αραβικά ίσως και περσικά αλλά δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία.
Εδώ για το σιαχίνι
http://www.natureofcyprus.org/detailInfoGreek.aspx?cid=1&recid=597&recordid=597&pageindex=29&rowid=145&pagesize=5
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Λ.152.>>Τα σιαχούρκα
α,μπράβο! αυτά τα έχω βάλει στη μαγειρική μου κάτι χρόνια τώρα,από τότε που πρωτοφανερώθηκαν.Τα συμπάθησα γιατί και πιο νόστιμα είν απ τ΄άλλα και γίνονται το καλυτερότερο κολοκυθοπάτατο με φρέσκια ντομάτα,κρεμμυδάκι,μαϊντανό κλπ αλλά είναι κι ευκολία για γεμιστά.Κρουπ το ξεκαπακώνεις και τ΄ αδειάζεις με δυο γυριστές του κουταλιού,ενώ τα μακρόστενα, ψιλομπελάς. Δεν ξέρω πως τα λένε εδώ.Είδα στην ετικέτα μια φορά πώς λέγονται,νομίζω όνομα τόπου(π.χ. κολοκύθια Κύπρου 🙂 ) αλλά πάει το ξέχασα.Στρογγυλά κολοκυθάκια θα τα περιέγραφα αν χρειαζόταν.Καλλιεργούνται πάντως σε ελληνικά χώματα.Παίρνω από παραγωγούς κάπου από τα χωριά του Άργους.
Έρχονται από Ιταλία συνήθως(είδα τελευταία και ντόπια) και κάτι πολύ σκουροπράσινα πιο στενόμακρα απ τ΄άλλα που τα κοίταζα με μισό μάτι στην αρχή(στις Ευρωπόλεις, μόνο τέτοια συνάνταγα) αλλά τελικά είναι νόστιμα.Καταφεύγω και σ αυτά της εισαγωγής κάτι χειμωνιάτικες μέρες που χάνονται τα δικά μας άμα θέμε λαχανόσουπα που δεν την εννοώ χωρίς κολοκύθι (να που όχι παρίας δε φαίνεται να είναι πια,αλλά αρχίζει ν αρχοντοφέρνει θαρρώ 🙂 )
Σκύλος της Β.Κ. said
ΕΦΗ² –> 169α
Παναγιώτης Κ. said
Και συνεχίζουμε…
Υπάρχει γλυκό κουταλιού -λέγεται αρίδα από το σχήμα μιας στενής σπείρας στο χώρο- από την κολοκύθα. Είναι ωραίο όπως και τα διάφορα γλυκά του κουταλιού.
Έβλεπα ένα συνάδελφο, οπαδό της υγιεινής διατροφής, με ένα σακουλάκι γεμάτο με ξεφλουδισμένους κολοκυθόσπορους. Τότε μου είχε δημιουργηθεί το ερώτημα πως τους αποφλοιώνουν.Κατόπιν το ξέχασα και να που η σημερινή ανάρτηση επανέφερε την αρχική μου απορία. Γνωρίζει λοιπόν κάποιος ή κάποια να μας πει;
Λ said
169. Εφη η κολοκυθόπιτα, που εμείς συνήθως λέμε κολοκωτή, ζει μεγάλες δόξες εδώ. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην την φτιάχνουν δύο φορές το χρόνο και εννοώ τα δύο πενηνταήμερα νηστείας πριν τα χριστούγεννα και το πάσχα (και όπως είπαμε την άνοιξη πάντα βάζουν και φρέσκο μάραθο στο χωριό Γουδί της Πάφου τουλάχιστον που βλαστά άφθονος άφθονός). Κάθε χρόνο μου δίνουν δυο -τρια τεράστια κοτσινοκόλοκα κανίσσι (πεσκέσι) και στη συνέχεια δίνω ένα στη μεγάλη μου αδελφή που είναι πιο νοικοκυρά και μαζευόμαστε όλες και φτιαχνουμε τις κολοκωτές. Πρέπει να πω εδώ ότι επειδή καταγόμαστε από τη μεσαριά που δεν έχει αμπέλια μας αρέσουν πολύ οι σταφίδες και κάνουμε και τις κολοκωτές αλλά και τις φλαούνες γλυκές. Στην Πάφο και στη Λεμεσό που έχουν πολλά αμπέλια και βαρέθηκαν τις σταφίδες κάνουν και τα δύο αυτά εδέσματα αλμυρούτσικα και δεν βάζουν σταφίδες. Προχθές έγινα ρεζίλι σε ένα φούρνο της Παφου. Επειδή είμαι συνηθισμένη να αγοράζω παφίτικο ψωμί με ατισιά (κύμινο) μπήκα μέσα φουριόζα και ζήτησα φλαούνες με κίμινο ενώ αυτό που ήθελα ήταν φλαούνες με κανναούρι, πάλι παφίτικη μοναδικότητα).
Η κολοκυνθόσουπα μου αρέσει και εμένα πολύ και την φτιάχνω με διάφορους τρόπους, κυρίως με πράσα ή/και πατατούλα. Βάζω μπόλικα μπαχαρικά , κυρίως νατμεγκ, ή κύμινο και τζίντζερ πιπέρι κλπ. Όταν κόψω ένα κολοκύθι συνήθως το μοιράζομαι αλλά κρατώ αρκετό και το φυλάω στον ψύκτη (θάλαμο το λέμε εμείς) κομμένο σε κύβους έτοιμο για χρήση.
Έχω ακούσει ότι στο χωριό Μονή της Λεμεσου το Σεπτέμβρη – Οκτώβρη ένα Μαννάβικο πουλά τα μεγάλα κόκκινα κολοκύθια ένα ευρώ το ένα. Μια οικογένεια Γερμανών αγόρασαν από εκεί καμιά 30ριά και έβγαλαν όλο το Χειμώνα τρώγοντας μόνο κολοκύθια.. 🙂
Τέλος να πώ ότι τα τρυφερά κολοκύθια ( αυτά που τώρα τα λένε εδώ καλπακάδες και όπως είδαμε πιο πάνω είναι η ποικιλία μοσχάτο) τα κάνουμε βραστά με τα φρέσκα μαυρομμάτικα/ λουβιά και τα τρώμε με μπόλικο λεμόνι και λάδι καλό. Όταν μεγαλώσουν και σκληρίνουν/σφίξουν ενώ είναι ακόμη πράσινα τα κάνουμε γιαχνί με κρέας ή χωρίς και αμά κοκκινήσουν περνούμε στην φάση που περιέγραψα πιο πάνω. Αν προσθέσουμε τους γεμιστούς ανθούς και την τελευταία φάση που μαζεύουμε τις κορφάδες της κολοκυθιάς και τις κάνουμε βραστές τότε έχουμε τουλάχιστον πέντε φάσεις μαγειρέματος΄(υγιεινού φαγητού) με βάση την κολοκυθια και το κολοκύθι .
Αθηνητσι said
Βρε Λ, να σαι καλά, έμαθα πολλά σήμερα και όμορφα. Το γεράκι σας κι εμείς εδώ σαΐνι το λέμε, μοιάζει νομίζω το όνομα. Είναι γεράκι των χωραφιών και ικανότατος ξεπαστρευτης κοτόπουλων! Μεγάλη στεναχώρια το άτιμο..
ΕΦΗ ΕΦΗ said
173.>>πως τους αποφλοιώνουν.
Γενικά τα αποφλοιωτήρια,π΄χ του ρυζιού, πώς λειτουργούν άραγε; Ο κολοκυθόσπορος «γυμνός» σκέφτομαι τώρα ότι χρησιμοποιείται και στα πολύσπορα ψωμιά,στις σαλάτες,σε «μπάρες» καρπών κλπ. Βάνω με το νου μου ότι θα τους μουλιάζουν καλά γιατί υποθέτω ότι μέσα θα ξεκολλάει η ψίχα από το τσόφλι και μετά με βοήθεια κάποιου χημικοτεχνικού τρόπου θα διαλύουν(αλευροποιούν) τα τσόφλια κι ύστερα θα διαχωρίζονται εύκολα με αέρα π.χ.Στεγνώνουν σε φούρνους και τέλος.Τελείως υποθέσεις αυτά όμως. Πρόσφατα ρώτησα τον ξηροκαρπά πώς κάνουν τα στραγάλια και μου είπε ότι τα μουλιάζουν και μετά υπο κάποια θερμοκρασία τα εμποτίζουν με κάποιο…άργυρο(;) και τα ξαναξεραίνουν. Δεν ξανατρώω στραγάλια 🙂
sarant said
176 Τα φυστικια τα αποφλοιώνουν από το μαλακό τους φλούδι βάζοντάς τα μέσα σε ένα περιστρεφόμενο κυλινδρικό τύμπανο, με πολύ νερό.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
177.Για τα φυστίκια,στην επόμενη φάση τους, πάλι πρόσφατα μου είπαν από κάποια οικογένεια που πουλάει στη βιολογική λαϊκή και τα έχει κάπου στα Μέγαρα (επίσημα αυτά λέγονται κελυφωτά,καθότι Αιγίνης είναι μόνο τα Αιγίνης,ΠΟΠ 🙂 ) ,ότι υπάρχει ειδική διαδικασία για να μισανοίγουν τα κελύφη.Δεν τα παίρνουν όλα μισανοιγμένα από το δέντρο όπως νόμιζα, και για τις δυο φυστικές που έχουμε στην Κρήτη και δεν ανοίγουν παρά ελάχιστοι καρποί,ψαχνόμασταν τί δεν κάνουμε καλά και ενώ καρπίζουν μια χαρά, μένουν πιο κλειστά κι απ’ αχιβαδάκια όλα τα χρόνια 🙂
ΕΦΗ ΕΦΗ said
175>>ικανότατος ξεπαστρευτης κοτόπουλων
Δες εδώ κάτι πρόσφατο:
Σήμερα η απώλεια ήταν μια όρνιθα, την οποίαν αν πρστάτευα, όπως όφειλα, θα έμενε το γεράκι νηστικό, ίσως και η γερακίνα του, ίσως και οι νεοσσοί τους,
Pedis said
Διασκεδαστικότατο το σημερινό κείμενο. Εύγε!
Θα είχε ενδιαφέρον μία εκτενέστερη αναφορά στην περίπτωση του Σενέκα. Είμαι της γνώμης ότι πρόκειται για κλασικό πρότυπο του διανοούμενου που
(α) διάγει βίον εντελώς αντίθετο από τις ιδέες για τις οποίες γίνεται και παραμένει γνωστός
(β) περιφρονεί τα κοινά και την πολιτική ζωή προσφέροντας ταυτόχρονα τις υψηλές τους υπηρεσίες στο «καθεστώς» (διαχειριστής, αυλικός και θινκ-τανκ)
(γ) έχει την αυταπάτη ότι στα δύσκολα θα την σκαπουλάρει χάρη στις ιακανότητές του, ενώ η αλήθεια είναι ότι του κάνουν χάρη που τον κρατούν ζωντανό
(δ) όταν είναι ασφαλής περιγελά το τέως αφεντικό ενώ προσφέρει τις υπηρεσίες του στο νέο.
Και είναι ακόμη χειρότερος ο εξευτελισμός του αυλικού διανούμενου όταν πρόκειται για άνθρωπο με ικανότητες.
Οι ειδικοί και καλύτεροι γνώστες των διαθέσιμων βιογραφικών στοιχείων του Σενέκα ας με διορθώσουν αν υπερβάλω.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
175>>ικανότατος ξεπαστρευτης κοτόπουλων
παλαιότερα:
Σήμερα δεχτήκαμε αεροπορική επίθεση. Κατέβηκε το γεράκι και άρπαξε μιαν όρνιθα. Παρόλο που έχει δέντρα πυκνά το περιβόλι, κατάφερε ο διάολος και έκανε τη βουτιά του τη στιγμή που βοσκούσε το θύμα σ’ ένα ξέφωτο, γέμισε ο κόσμος πούπουλα. Σαν σερπαντίνες και κομφετί σε αποκριάτικο πάρτι παιδικό.
Το γεράκι ήτανε, εκείνο που πήρε μια δικιά μου κότα χτες, από το μέσα περιβόλι όμως,που είναι μακριά κι απόμερα.
Λένε κι άλλα, κολοκύθια
Τρακόσα αγκίστρια ήτανε, µεγάλο, κοντά χίλιες οργιές, είχα και τέσσερα κολοκύθια βαλµένα απάνω, ένα κάθε εκατό αγκίστρια, για να λιγοστεύω τη φύρα, γιατί έχει µπλεξίµατα εκεί ο βυθός και µπορεί να σου κοπεί και να χάσεις το µισό, µεγάλη ζηµιά µπορείς να πάθεις,
Μιχάλης Νικολάου said
Κολοκυθοκόφτης, ζωύφιο που κάνει ζημιές στα ζαρζαβατικά.
Ο θείος μου (Αχαΐα) τον έλεγε αγγουρολόγο.
Βλέπω κι άλλα ονόματα στην Βίκη:
γρυλασπάλαξ
γρυλοτάλπη
πρασάγγουρας
λακότι (Κεντρική Μακεδονία)
περτσίκουρας (Ανατολική Κρήτη).
Λ said
ω
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
O Σενέκας πάντως, πρόλαβε και την είπε προληπτικά την καλή του κουβέντα για το συνάφι σου, Pedis… 😉
“Κάποια μέρα όλα αυτά τα άγνωστα σε μας θα ξεκαθαρίσουν. Ισως μια γενιά δεν φτάνει για να διερευνηθούν τόσο σπουδαία θέματα. Οι άνθρωποι στο μέλλον θα αναρωτιούνται πώς δεν καταφέραμε να διαλευκάνουμε τόσο απλά και θεμελιώδη ζητήματα. Θάρθουν όμως κάποιοι στο μέλλον και θα μας εξηγήσουν από ποιές περιοχές του σύμπαντος έρχονται οι κομήτες, γιατί είναι τόσο μακριά από τους άλλους πλανήτες, πόσο μεγάλοι είναι και από τι υλικά αποτελούνται.”
http://dimitristsokakis.blogspot.com/2013/11/seneca-o-kepler.html
Αγάπη said
μπραβο, κι’ έχουμε λαϊκή σήμερα στη γειτονιά: μού δώσατε ιδέες για ένα μήν κολοκυθοφαγίας 🙂
https://www.google.gr/search?q=%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%8D%CE%B8%CE%B9+%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CF%8C+%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D&biw=1280&bih=891&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=HoAwVfXPFM_gauiTgIgD&ved=0CAYQ_AUoAQ
Αυτό στις εικόνες το ξέρετε; 🙂
Γς said
Χμμμ
Joanna said
Μία απορία: πώς ξέρουμε ότι η νεροκολοκύθα ήταν από τα πρώτα φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος; Και πως ξέρουμε ότι χρησιμοποιήθηκε ως δοχείο; Προφανώς δεν έχει σωθεί καμία κολοκύθα ηλικίας χιλιάδων χρόνων. Το επισημαίνω με όλη την καλή διάθεση, κ. Σαραντάκο, γιατί ξέρω ότι δεν θέλετε να γράφετε πράγματα ανακριβή ή έστω ατεκμηρίωτα.
ΕΦΗ ΕΦΗ said
187.Οι παλαιοντολόγοι, τα ξεδιαλύνουν αυτά.
sarant said
182 Για τον πρασάγγουρα έχει γράψει και ο Μακριδάκης, σχεδόν πρωταγωνιστεί σε ένα βιβλίο του.
180 Δεν τον έχω μελετήσει τον Σενέκα, φίλτατε. Γράψτε, γράψτε.
187 Καλή ερώτηση. Βρίσκουν σπόρους σε καταυλισμούς και σε ερείπια πόλεων και από εκεί συμπεραίνουν τις χρονολογίες.
* Τα σαχούρκια τα λέει σαθούρια ο Γεννάδιος.
159 Δεν μπορεί να είναι άλλη από τη λαγηνόμορφη, τη νεροκολοκύθα.
Πάνος με πεζά said
@ 176 : Αυτό το έχω αναρωτηθεί κι εγώ, πώς καθαρίζεται ο πασατέμπος και ο ηλιόσπορος που πουλιέται έτσι… Λες, με Πακιστανούς; 🙂
Jimakos said
@151
ΚΑΒ, εκκλησία με αυτό το όνομα πράγματι δεν υπάρχει στην περιοχή. Το παλιό εκκλησάκι βρισκόταν (στο περίπου) εκεί που τώρα είναι ο Εσταυρωμένος, επί της Λένορμαν.
Joanna said
189. Η αρχή της Νεολιθικής δεν είναι η ειδικότητα μου, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιη ότι η κολοκύθα δεν είναι από τα πρώτα φυτά που καλλιέργησε ο άνθρωπος. Αν είχα πιο καλή γνώση του χώρου, θα σας έδινε και πηγές για να το επιβεβαιώσετε.
188. Επειδή λεξιλογούμε, και επειδή το λάθος είναι σύνηθες, οι παλαιοντολόγοι δεν ασχολούνται με τον άνθρωπο και τα έργα του. Με αυτά ασχολούνται οι αρχαιολόγοι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρχαιοβοτανολόγοι.
sarant said
192: Κοιτάξτε, έτσι λέει η αγγλική Βικιπαίδεια (που εγώ τη θεωρώ αξιόπιστη σε ένα πρώτο επίπεδο), και δίνει και παραπομπή.
The gourd was one of the first cultivated plants in the world, grown not primarily for food, but for use as a water container.
http://en.wikipedia.org/wiki/Calabash
Παναγιώτης Κ. said
@180 ( Pedis). Ο Σενέκας είπε πολλά και ωραία πράγματα!
Πεποίθησή μου είναι ότι αν οι άνθρωποι τα μελετούσαν θα βρίσκονταν σε μια καλύτερη ισορροπία, θα ήταν πιο συμφιλιωμένοι με τον εαυτό τους και δεν θα συνέβαινε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε: «Τρώγεται με τα ρούχα του».
Προτρέπω τους γύρω μου να τον μελετήσουν.Έχει δε το πλεονέκτημα ο Σενέκας ότι κυκλοφορεί σε βιβλία μικρού μεγέθους κατάλληλα ακόμα και για κείνους που δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις με το βιβλίο.
Βοηθάει στο άθλημα της αυτογνωσίας ο Σενέκας!
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
192.β. Ίσως πλανεύτηκα επειδή φίλη παλαιοντολόγος μας ανέλυε προ χρόνων (ως αντικείμενο του δικό της είχα καταλάβει)ότι στο Πικέρμι έζησαν ελέφαντες. Μιλούσε και για διάφορα είδη του φυτικού βασιλείου. Τελος πάντων,οικοδεσπότου παρόντος,εγώ παύω. 🙂 . Καλημέρα.
Georgios Bartzoudis said
Διορθώνω ένα λάθος που έκανα στο σχόλιό μου (149): Τις «κολόκ’θες» με άσπρο επιδέρμιο και κιτρινοκόκκινη σάρκα τις λέγανε «τσερκέζ’’κες κολόκ’θες». Τις άλλες με βαθυκίτρινο επιδέρμιο και κιτρινοκόκκινη σάρκα τις λέγανε «μπάλθ’κες».
Αριστείδης Καρατζόγλου said
Οι ώριμες και μεγάλες κολοκύθες (οι pepo ντε!) δεν είναι μόνο για τα ζώα, το περιεχόμενο γίνεται απίστευτες κολοκυθόπιτες!
Τα κουλουκ’θουλούλδα – northwest accent – συμπληρώνουν τέλεια χρωματικά και γευστικά το ταψί με τα γεμιστά.
Πείνασα τώρα…
sarant said
197 Καλά λες. Αλλά το κολοκυθάκι (κι αυτό pepo αλλά άλλο υποείδος) αν μεγαλώσει πολύ πολύ είναι μόνο για τα ζώα.
Pedis said
# 184 (Κιντ), # 194(Παναγιώτης) – Επειδή ακριβώς ο Σενέκας έγραψε και ανασύνθεσε περίφημα ή επανέλαβε στο δικό του -ομαλότατο- στυλ στα λατινικά ( μη τετριμμένο, αφού τα φιλοσοφικά εργαλεία της γλώσσας αυτής δεν ήταν πολύς καιρός που είχαν αρχίσει να τα λαξεύουν, βλ. Κικέρων) έκανα το προηγούμενο σχόλιο (# 180) περί της αντίθεσης μεταξύ της διδασκαλίας και του πνεύματός του από τη μια και της δημόσιας ζωής του από την άλλη.
Ριβαλντίνιο said
Υπάρχει ένα απόκρυφο στο οποίο Παύλος και Σενέκας ανταλλάσσουν απόψεις.
Δύτης των νιπτήρων said
Εγώ από λατινική φιλολογία non scio, αλλά έχω κι εγώ την εντύπωση ενός διπρόσωπου Σενέκα (κάτι σαν τον Ψελλό στο Βυζάντιο) —πιθανότατα λόγω του βιβλίου του Ρόμπερτ Γκρέιβς («Κλαύδιος ο θεός»–συνέχεια του γνωστότερου «Εγώ ο Κλαύδιος»). Στο τέλος του βιβλίου, άλλωστε, παρατίθεται και ολόκληρη η Αποκολοκύνθωση.
Λ said
Σιαχουρής είναι πολιτικά μη ορθή λέξη και χρησιμοποιείται για άτομα και πράγματα με κάποια διαφορετικότητα (ακόμα και για άτομα με ειδικές ανάγκες δυστυχώς).
βρήκα μόνο μια γκουγκλιά εδώ:
Ούλλα τζιαι ούλλα, αλλά ο Αβέρος να μας απειλά…έν το περίμενα… Μα ως τζιαι ο Αβέρος σιόρ; Μα τόσο παλαβούς μας θεωρούν, ώστε ακόμα τζιαι ο σιαχουρής να μας απειλά;;; –
See more at: http://www.philenews.com/el-gr/eidiseis-politiki/39/237639/avneofytou-anaptyxi-apo-to-2015-alla-apaitoumeno-i-lysi#sthash.EvyEfJJa.dpuf
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ said
Άλλη μια παροιμία : «Δέκα φαγιά κι όλα κολοκύθια!» (Για το απαξιωτικό του πράγματος!)
Επίσης οι κολοκυθοκορφάδες στην κυριολεξία είναι τα τρυφερά βλαστάρια της κολοκυθιάς που μπορεί να έχουν επάνω και κανένα μικρό κολοκυθάκι. Αυτά τα κάνουν είτε βραστά είτε γιαχνιστά είτε ομελέτα!! Θεϊκά!
Ομως ο πολύς κόσμος δεν τα γνωρίζει και ονομάζει κολοκυθοκορφάδες τους κολοκυθοανθούς ή κολοκυθανθούς ή κολοκυθολέλουδα ή στα ρουμελιώτικα κολοκυθολέλδα!
sarant said
202 Αβέρος τι όνομα είναι;
γμάλλος said
Καθυστερημένα (αλλά φταίνε τα ταξίδια): Το κολοκύθι στη Χιο το πήγαν και δεν κρύωσε, λέμε και στα Πλωμάρια.
(Σχόλια δεν διάβασα και δύσκολα θα προλάβω, με αναζήτηση δεν βρήκα αναφορά στη Χιο ή τη Χίο 🙂 ). Να προσθέσω πως στα μεγάλα υπάρχουν τα κολοκύθια για πίτα (της φωτογραφίας, τα κόκκινα), άλλα άσπρα. Υπάρχουν κάνα δυο ειδών μικρά (πράσινα σκούρα, που έβρισκα στη Γερμανία ή ανοιχτόχρωμα που έχουμε εδώ κι έφερναν εκεί οι Τούρκοι) με ίδιο σχήμα, άλλα και κάτι αγκαθωτά που βγαίνουν χειμώνα. Τώρα, άλλα δεν μούρχονται (οι νεροκολοκύθες ειπωθήκαν στο κείμενο).
γμάλλος said
A! Θυμήθηκα και τα διάφορα είδη που είχαν για διακοσμητικά στη Γερμανία. Εκεί, κατά Οκτώβρη, Νοέμβρη μεριά. Σχήματα, χρώματα, μεγέθη, άλλο πράγμα.
Δύτης των νιπτήρων said
202-204 Τι παράξενο, είναι Αβέρωφ. Να είναι από το θωρηκτό άραγε; Τις προάλλες γνώρισα μια Κύπρια ονόματι Ελλάδα, από τη γιαγιά της (της οποίας γιαγιάς ο άντρας λεγόταν λέει Κύπρος).
ΕΦΗ ΕΦΗ said
207. Ο Ιωάννου ήταν που έλεγε στα σκίτσα του στον «τρίτο δρόμο» τον Αβέρωφ, Αβερόη;
Μαρία said
207
Ελλάδα είχα γνωρίσει κι εγώ, παιδί πολιτικών προσφύγων.
Eleni said
Αναφέρω εδώ και την αρβανίτικη παροιμία μπeνετ κούγκουλι φαί εδε κρούσκου συγγενή (γίνεται το κολοκύθι φαγητό και ο συμπέθερος συγγενής;). Όπως φαίνεται δεν είχαν σε μεγάλη εκτίμηση ούτε το κολοκύθι, ούτε τα συμπεθεριά!
sarant said
205: Λέω την ίδια παροιμια στο άρθρο για το μωρόπουλο (κεφαλονίτικη δηλαδη) 🙂
207 :Εντυπωσιακό! Από το θωρηκτό θα είναι.
210: Υπάρχει μια ομάδα παρεμφερείς παροιμίες και στα ελληνικά (όσο είναι φαϊ το τάδε, τόσο είναι Χ το Ψ) αλλά τώρα δεν μου έρχεται καμία στο μυαλό!
κουτρούφι said
Δεν ξέρω αν βγαίνει από το «Αβέρωφ» αλλά το παρατσούκλι του προπάππου μου, Γεωργίου Ποριώτη (τέλη 19ου – μέσα 20ου αιώνα) αγροτοκτηνοτρόφου στην περιοχή «Θόλος» στη βόρεια Σίφνο, ήταν «Αβέρος». Ο γιος του, Γιάννης, ήταν «Ο» Γιανν-Αβέρος. Η λαλά μου ήταν η «Κατέ τ’ Αβέρου». Θεός συχωρέσει τωνε ολονών.
Λ said
202 Μιλούν για τον Αβέρωφ Νεοφύτου τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Το Αβέρος δεν συνηθίζεται, απλά εδώ το χρησιμοποιούν σαν υποτιμητικό παρατσούκλι επειδή εκφράστηκε θετικά για τη λύση.
Το Κύπρος είναι πολύ συνηθισμένο όνομα και μπορεί να προέρχεται από αρχαία κυπριακά ονόματα όπως Κυπρίδημος, Κυπρολέων Κυπράνωρ, Στασίκυπρος κλπ ή από τον Αγ. Κυπριανό.
Η Ελλάδα πάλι δεν είναι τόσο συνηθισμένο αλλά γνώρισα αρκετές. Ασφαλώς συνδέεται με τον πόθο για την ένωση. Μια από αυτές ήταν η κυρία Ελλάδα η σπιτονοικοκυρά των θείων μου το 74 και αν ζούσε θα ήταν 100 χρονών και βάλε οπότε δεν ήταν κάτι πρόσκαιρο του 55-59.
Εξάλλου υπάρχουν και Σταλίνες, Λενίνες και Βλαδίμηροι πολλοί.
Μιλώντας για παράξενα ονόματα, απόψε είδα την ταινία The Lady Vanishes και η ηθοποιός που παίζει στον ρόλο της Άιρις Καρ λέγεται Tuppence Middleton.
Γς said
A, εδώ έχει χώρο και για τον δiκό μου Αβέρωφ
Λ said
Απόψε είδα την συνέντευξη της Δ. Λιάνη στο ΡΙΚ και βγάζει τον Α. Παπαντρέου κούππαν άπαννη όσον αφορά την κρίση στην Ελλάδα
Γς said
206:
Και οι εικόνες σου μου θύμισαν τα θέματα [και την μυρωδιά!] των σταμπωτών μουσαμάδων που χρησιμοποιούσαν για … τραπεζομάντηλα στο τραπέζι [της κουζίνας. κυρίως].
Ναι, οι αναμνήσεις ενός παιδιού δεν είναι μόνο σταμπωτές, έχουν και μυρωδιά.
Οπως Τα Κλασικά τα Εικονογραφημένα που είναι στη μνήμη μου μυρωδάτα με το μελάνι του Πεχλιβανίδη
Γς said
215:
>κούππαν άπαννη
;
Γς said
201:
> «Εγώ ο Κλαύδιος»
Και είναι πρόβλημα. Οι σειρές του BBC και άλλων. Ιστορικά, παιδικά, τραγουδιστικά, οικολογικά. Οτι θέλεις,
Και τα φιλμ βεβαίως βεβαίως.
Χιλιάδες, πολλές τα CD και τα DVD, Τρέλλα η συλλογή τους από τις εφημερίδες.
Τώρα είναι σαν τους σκελετούς στα ντουλάπια. Κανείς δεν θέλει να τα δει.
Ενας φίλος μου τα πέταξε και ησύχασε.
Εγώ που αγόραζα μανιωδώς μουσικά τοιαύτα, ένα πολύ μικρό τους μέρος το έχω αναπτύξει σε μερικά δωμάτια δίπλα στα βιβλία στις βιβλιοθήκες.
Εχουν ωραίες ράχες και θέματα οι κασετίνες τους και φτιάχνεσαι.
Κι όσο σκέφτομαι που πρόσεχα μην μου σουφρώσουνε κανένα.
Τώρα ούτε σαν ιριδίζοντα σκιάχτρα δεν τα κρεμάμε για τα περιστέρια στα λουλούδια μας
Γς said
Ο Κιντ της Αραβίας φταίει!
Κατέβασα χτες το μεσημέρι την κυρά μου στο Αργος για μια εκδήλωση που έχουν οι θεούσες φίλες της το Σαββατοκύριακο.
Γέμισα με ένα εικοσάρικο το μηχανάκι του e-pass στα διόδια και στην Ελευσίνα στην επιστροφη είχε αδειάσει.
Μονορούφι το πήγαινε-ελα. Ραφήνα-Αργος-Πικέρμι.
Ναι στο Πικέρμι στου Σκλαβενίτη που τα πήρα στο κρανίο.
Ο Κιντ της Αραβίας φταίει!
Διότι τον θυμήθηκα στα Διυλιστήρια της Κορίνθου της Μόμπιλ Οϊλ. Βαρδινογιάννηδες, Τζίγκερ, Βλάσσης Τσάκας, Σαουδάραβες Πρίγκιπες.
Κι άρχισα για πολλοστή φορά να λέω στην κυρά μου πόσο καλά Αραβικά ήξερα, που τα έγραφα κιόλας.
Τρίχες. Ηξερα βέβαια όλα τα γράμματα αλλά πως ανακατεύονται στις λέξεις μόνα σε κάτι σούκραν και αναμπαχέμπακ ήξερα να τα γράφω.
Και να κατεβατά. Τη ζάλισα την γυναίκα. Αυτό γίνεται πάντα με τα ρώσικα μου και τα ιταλικά μου, οπότε το φέρνει εντέχνως στα Σουαχίλι και στα φτωχικά μου Λουγκάντα (ουγκαντέζικα) και το κόβω.
Την άφησα στο Αργος και της είπα να έρθει με το Λεωφορείο την Δευτέρα. Εκτός αν της δώσουν κάνα ντενεκέ λάδι οι φιλενάδες της, οπότε θα πάω να την πάρω.
Και στο γυρισμό θυμήθηκα ότι τελείωσε κι η καπνιστή γαλοπούλα για τόστ, που έχει και λίγο αλάτι. Η Μπον Βιβέρ. Ακου όνομα.
Και σταματάω στο σούπερ μάρκετ. Και είναι ένας μελαψός πελάτης στο ταμείο. Και του αρχίζω:
Ζάγιεκ, Μα χάζα; Και τέτοια.
Χάρηκε κι αρχίζουμε ένα διάλογο σε Αραβικά με προφορά Μσρ (μισίρι-Αίγυπτου) αυτός και Ανατολικής Αττικής εγώ.
Α, το χάρηκα.
Πάντως, ο Κιντ της Αραβίας φταίει!
Διότι αν δεν είχε αρχίσει να μας λέει και να γράφει Αραβικά εδώ, δεν θα είχα αρχίσει να νοιώθω καταπιεσμένος και να εκτονώνομαι με τον πρώτο τυχόντα απ την Σκεντερία [εμεις την λέμε Αλεξάνδρεια. Και μην ξεχάσω στο τέλος να βάλω και το άσμα Αλεξάνδρεια-Ραφήνα].
Και ήρθε η σειρά μας στο ταμείο και έσπρωξα ελαφρώς μια σακούλα του «Επόμενος Πελάτης» για να ακουμπήσω τα πράγματά μου.
Κι εδώ έγινε το κακό.
Ο παιδοβούβαλος της σακούλας έκανε λίγο πίσω για να βγάλει την κραυγή:
-Μπορείτε να μην αγγίζεται τις ντομάτες μου;
Ολος ο κόσμος γύρισε να δεί.
Και έγινε χαμός!
Δεν αντέδρασε. Θα με έδερνε αλλά θα τις έτρωγα κι όλας.
-Τι λες ρε άθλιε. Σκέψου να σου πιαναμε και τον κώλο!
Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αντέδρασε έτσι ο ρατσίστας επειδή μας πέρασε και τους δύο για Αραβες.
[Εχω και το χρωματάκι μου]
Πάντως κάποιος πρέπει να φταίει.
Ο Κιντ της Αραβίας!
Γς said
219:
Και το Αλεξάνδρεια-Ραφήνα που ξέχασα
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Mα καλά ,αυτός ο Δύτης δεν ξέρει τον πρόεδρο του Συναγερμού, τον γκουρλομάτη; Εκπλήσσομαι!

Λ said
Πάνε να το φάνε το παιδί από την Αργάκα οι Λευκωσιάτες επειδή χρωστάει καναδυό εκατομμύρια.
217. Γς αυτά τα είπαμε στο φλιντζάνι πριν 2-3 βδομάδες.
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
222. Έτσι είν τούτοι οι Χωραϊτες. Κακοί ανδρώποι!
Ενώ εμείς οι Λεμεσιανοί (κι ο Νικόλας η προεδράρα σαφώς!) είμαστε έξω καρκιά και γλεντζέδες. Και κυκλοφορούμε και με αλυσοδεμένα του χερκού βαλιτσάκια με ριάλια…(που έλεγε κι ένας καρντάσης παλιότερα 😉 )
Γς said
Γς said
224:
άι όου γιου
μάμησέ τα 😦
Γς said
το ΔΝΤ ή το μισθούς & συντάξεις
μισθούς ή συντάξεις δεν γίνεται;
Και θα @εστούμε στα αϊγιού.
Κουνελόγατος said
Η γιαγιά μου (που μεγάλωσε στην Προικόνησσο, πριν έρθει το 1922), έλεγε ότι: τα κολοκύθια τα πήγανε στην Πόλη (σημαντική για την εποχή απόσταση) κι ακόμη καίγανε.
Στην Κρήτη κάνουνε γεμιστούς με ρύζι και δεν ξέρω τι άλλο κολοκυθοκορφάδες και τα λένε «ανθουλένιους».
Γς said
Γεωργιάδης Λεωτσάκος στο MEGA τώρα. Για το ΙΟΥ:
-Καταστρέψατε την χώρα.
-Εσείς καταστρέψατε την χώρα
Βυθίσατε το Χώρα [Αντρέας]
sarant said
218: Αυτό με τα σιντιά που δεν έχει δει κανείς, υπάρχει θαρρώ σε κάθε σπίτι, ή και σε αρχεία σε κάθε σκληρό…
Λ said
Λουλούδια με νεύρα
http://www.gourmed.gr/syntages/oles/loyloydia-kolokythion-me-ntomata
Λ said
218, 229 Άκουσα για ένα Τουρκοκύπριο μουσικό που ζει στο Λονδίνο και έχει την πλουσιότερη συλλογή αυθεντικών ηχογραφήσεων κλασσικής μουσικής σε κασέτες, δίσκους βινιλίου και κομπακτόδισκους . Έχει μάλιστα όλες τις ερμηνείες-ηχογραφήσεις κάθε έργου.
γμάλλος said
211 Ε, ναι. Απ’ τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, από νησί σε νησί 🙂
γμάλλος said
118 (Προχωράω στα σχόλια 🙂 ) Κι εγώ έτσι το ήξερα. Κολοκυθοκορφάδες οι πλώρες της κολοκυθιάς, λουλούδια σκέτο ή κολοκυθολούλουδα τα λουλούδια της κολοκυθιάς. Όμως όχι αυτά που που είναι πάνω στο κολοκύθι, αλλά αυτά της κολοκυθιάς. Συνήθως απ’ τις κόκκινες, τις μεγάλες. Που δεν θα προλάβουν ποτέ να γίνουν κολοκύθια. Και να πρέπει να κόβονται πρωί, και να τσακώνομαι με τη μάνα μου που πήγαινα κατά τις εννιάμιση (αργά πια).
Γς said
229:
Καλά πόσοι σκληροί δίσκοι θα πάνε αδιάβαστοι…
Α, κι ο φίλος μου ο Π. που πήγε διαβασμένος.
Τα ντουλάπια του όμως στο εργαστήριό του έμειναν γεμάτα από δισκέτες με αδιάβατα εμπορικά επιστημονικά προγράμματα. Αντιγραμμένα, που ποτέ δεν τα χρησιμοποίησε.
Είχε ένα πάθος για πλιάτσικο ο μακαρίτης κ. καθηγητής σε επίπεδο μανίας.
Σαν εκείνο της φιλαργυρίας των ζητιάνων που γεμίζουν στρώματα με μυθικά ποσά που ποτέ δεν θα ξοδέψουν.
Λ said
Μια αποψίλωση μπορεί σίγουρα να γίνει.
Και εγώ πέταξα προχτές το λογισμικό για να γράφω ρωσικά, σχεδόν αχρησιμοποίητο, που μου στοίχισε μια μικρή περιουσία (300 λκ = 500 ευρόπουλα). Τουλάχιστον από τους δίσκους μας έχουμε πάρει μεγάλες συγκινήσεις. Δεν ξεχνιέται η χαρά του συζύγου όταν του έδειξα τη συλλογή δίσκων βινιλίου του Σνίτκε που ήταν τότε άγνωστος στην Ευρώπη (και πριν πεθάνει, ο Σνίτκε εννοώ) ούτε η ευγνωμοσύνη μου που μου έφερε μαγνητοσκοπημένη την Περηφάνια και Προκατάληψη σε πέντε ή εφτά κασέτες όταν ήμουν εγχειρισμένη στο νοσοκομείο και τόσα άλλα.
Αν το πάτε έτσι σύντομα θα πρέπει να πετάξουμε και τα βιβλία.
Γς said
231:
Ηταν κι εκείνος ο μουρλός καθηγητής που ζούσε μόνο για την συλλογή του, κλασσικής μουσικής.
Δεν είχε αφήσει κι αυτός εκτέλεση για εκτέλεση που να μην την έχει μαγνητοφωνήσει από το Τρίτο Πρόγραμμα ή μεταφέρει από το βινύλιο σε φτηνές κασέτες.
Μιλάμε για πολύ τρέλα.
Κι όταν το πήρε πρέφα ότι έρχονται τα CD [καλύτερο μέσο αποθήκευσης], αποφάσισε να πουλήσει τη φοβερή συλλογή του.
Φωτοτύπησε καμιά χιλιάδα αντίγραφα των έργων των κασετών και τα έστειλε σε όλα τα ευαγή ιδρύματα, ανώτατα, μεσαία, κατώτατα, εταιρείες, κλπ κλπ.
Και πολύ του στοίχισε που τον έγραψαν στ @@ τους, ουπς, που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αγοράσει όλη ή έστω μέρος της συλλογής του 😦
Γς said
236:
>Φωτοτύπησε καμιά χιλιάδα αντίγραφα των έργων των κασετών
Εννοώ κατάλογο, λίστα των έργων
Λ said
213. Tuppence Middleton
Κανένας δεν φακκά πενιά που το κορίτσι το ονόμασαν δύο πέννες
ΕΦΗ ΕΦΗ said
233.>>οι πλώρες της κολοκυθιάς,
Μπράβο! Ε τώρα πήρα ωραία πάσα α) εμείς τους λέμε και κάβους,»Μη μ πατείς τσι κάβους τς αγγουράς για θα κάμει πρικιά τ΄ αγγούρια (πικρά,και όντως)
β: οι αθοί τση κολοκυθιάς που γίνονται οι αθουλένοι ντορμάδες είναι οι…ασηρνικοί ! (αρσενικοί) :).Οι «άβγοι» (ή αύγοι),{ άβγιο αυγό είναι το τζούφιο,το στείρο}. Έχουν μακρύ κοτσάνι και πιάνονται σαν ανθοδέσμη αν είν ανάγκη.
Νικοκύρη αυτά τα κολοκυθάκια της φωτό είναι παλιά κομμένα.Μεθαύριο να τη φρεσκάρεις.Πάτησα κατα λάθος μεγέθυνση και φάνηκε καλά το κίτρινο μπροστα μπροστά .Από κει ξεχωρίζουμε τα φρέσκα(αυτά έχουν ανθό, είναι τα ολόφρεσκα). 🙂
Θυμάστε πως φωνάζουνε το Μάη(που έχει υπερπαραγωγή) στη λαϊκή οι μανάβηδες: «κολοκυθάκια πρωινάαα!, Με τον ανθόοοο!!»
sarant said
233 Έτσι που το λες θάναι.
235 Αλλά κυρίως μιλάμε για κατεβασμένα έργα που δεν αγοράστηκαν.
Michail Dim. Drakomathioulakis said
Στην Κρήτη, τα λουλούδια του κολοκυθιού τα λέμε απλώς ανθούς (ή αθούς, χωρίς ν, αναλόγως περιοχής). Γεμιστοί, με ρύζι, αρωματικά και διάφορα λαχανικά, ιδίως αν υπάρχουν και γεμιστά αμπελόφυλλα (ντολμαδάκια, μπρε), με πρόβειο σουρωτό γιαούρτι, είν’ εκλεκτό φαΐ, που εύκολα συνοδεύεται από (ή συνοδεύει 🙂 ρακή ή κρασί.
Στην Κύπρο το κολοκύθι είναι κολοκούϊ, τα κολοκύθια κολοκούθκια. Η πούλλα είναι μικρό κολοκάσι (http://el.wiktionary.org/wiki/κολοκάσι και http://foodmuseum.cs.ucy.ac.cy/web/guest/36/civitem/2070).
ΕΦΗ ΕΦΗ said
Η γιορτή του κολοκυθιού στον Αβρακόντε / Οροπέδιο Λασιθίου
Κάπως περίεργα ακούγεται η γιορτή αυτή. Τούτο δε λόγω του περιφρονημένου και υποβαθμισμένου αυτού λαχανικού.
Από το Πατούχα, του Ι.Κονδυλάκη
– Ως πού, Μανωλιό; τον ηρώτησεν.
– Ίσαμε το Μαβρικό θα πάω να μεταδέσω το μουλάρι.
-Κεγώ στο Μαβρικό θα πάω να μαζόξω κολοκυθαθούς για ντολμάδες· μόνο στάσου να πηαίνωμε μαζή, να σου πω κιόλας.
Ο Μανώλης την επερίμενε.
Από το διαδίκτυο ψάρεψα κι ένα ανέκδοτο:
Κάποιος Λασιθιώτης εκεί που βαδίζει αφηρημένα στη Χώρα (Ηράκλειο) ακούει τον τροχονόμο να του λέει:
– Επ, που πάτε κύριε; Από εδώ απαγορεύεται. Πάτε από μια διάβαση πεζών.
Και κείνος του απαντά:
– Ε και τι έγινε, κουμπάρε; Φοβάσαι να μη σου πατήσω τους κάβους στις κολοκυθιές;
sarant said
242 Να που κι αυτοί το λένε περιφρονημένο !
ΕΦΗ ΕΦΗ said
243. >>κι αυτοί το λένε περιφρονημένο !
Γι΄αυτό το έβαλα. 🙂 Δεν έτυχε ν΄ ακούσω ότι φτιάξανε και γιορτή.Θα φανταζόμουν γιορτή του μήλου,της πατάτας ,του φασολιού,του λάχανου, του …ανεμόμυλου για εκεί.Μπορεί να τα καπάρωσαν τα υπόλοιπα χωριά.Δεκαοχτώ έχει το Οροπέδιο γύρω-γύρω.
Λίγα λεπτά από την ταινία τα Σημάδια Ζωής (Lebenszeichen) του Χέρτζογκ ,1968,μαυρόασπρη. το Οροπέδιο με τους ανεμόμυλους τότε
Φλύαρος said
@ Spiridione σχ63 Στην Φλωρεντίνικη διάλεκτο zucca λένε το κεφάλι εξ ου και η έκφραση avere sale in zucca που δηλώνει την εξυπνάδα κάποιου.
Λ said
Οι στοίχοι είναι του Παύλου Λιασίδη και συναφέρνει τα κολότζια
ειρηνη said
Ισων να αναφερθηκε στα σχολια, αλλα ειναι τοσο πολλα που δεν μπορω να τα διαβασω ολα . Συμμετεχω και εγω με το εξης, πολυ παραστατικο, απο το βιβλιο του Διονυση Ρωμα Ο Θρηνος της Καντιας:
– Ορσετα! Μη μου ματακενωσεις κολοκυθια γιατι θα ξερασω…..
– Φαε κι αλλο σκουραντζο για ξεστομισμα και θα τα συνηθισεις….
– Δε ξερω τι θα κανετε, βγαρτε μαγαρι τα ματια σας, μα αν δεν αλλαξετε φαι δε ματαδειπναω στ αρχοντικο!
– Ντ ακορντο σιορ Φαλιδασκη μου …. αυριο θα σου σερβιρουμε κορφαδες!!!
και στις σημειωσεις ο Ρωμας αναφερει οτι τα κολοκυθια στην ζακυνθο θεωρουνται απο τα ευτελεστερα φαγωσιμα. Ακομη και οι αγονοι για τους κτηματιες και του χωρικους μηνες ονομαζονται κολοκυθομηνοι. Το πιο παραξενο ομως ειναι οτι οι αρχαιοι ελληνες ονομαζανε τα κολοκυθια ζακυνθιδες (βλ. Λεξ. Ησυχιου).
sarant said
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά!
Βάγια said
Για την παροιμία΄-ατάκα, ότι το κολοκύθι αργεί να κρυώσει η γιαγιά μου, που ήταν απ’ την Ανατολική Θράκη, έλεγε: «Το κολοκύθι το πήγαν από τη Συληβριά(χωριό της Ανατολικής Θράκης, κοντά σχετικά στην Κωνσταντινούπολη) στην Πόλη, κι ακόμα να κρυώσει!»
Αφού λοιπόν εσείς αναφέρετε Κεφαλλονίτικη παροιμία με τη Ζάκυνθο, φαντάζομαι ότι θα υπήρχε σε όλη την Ελλάδα αυτό το αστείο/παροιμία, απλώς με διάφορες τοπωνυμικές παραλλαγές ανάλογα την περιοχή.
Για αυτό λοιπόν αναρωτιέμαι: οι συσχολιαστές έχουν ακούσει παρόμοια παροιμία με τοπωνυμική προσαρμογή;
sarant said
Λογικό είναι να υπάρχουν και άλλες τοπικές παραλλαγές.