Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης: Η βιοτεχνία πλαγγονιδίων
Posted by sarant στο 16 Ιουνίου, 2015
Εδώ και κάμποσο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω, κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η τεσσαρακοστή τέταρτη. Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Βρισκόμαστε στα 1946-47 και ο ποιητής έχει μετακομίσει οικογενειακώς στην Αθήνα.
Τα επεισόδια της σημερινής συνέχειας τα έχει αφηγηθεί ξανά ο πατέρας μου στο αυτοβιογραφικό του αφήγημα «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια», που το έχουμε παρουσιάσει εδώ παλιότερα -οπότε, ίσως σας είναι οικεία, αν και τότε τα είχαμε δει από άλλη οπτική γωνία.
Πλαγγονίδια είναι τα κουκλάκια. Δείτε και ένα επεξηγηματικό υστερόγραφο.
Τον Οκτώβρη του 1946 ο ποιητής με την οικογένεια του εγκαταστάθηκε στη Νέα Σμύρνη, στη συνοικία Αγία Παρασκευή, Σηλυβρίας 52, σε ένα ημιτελές σπίτι, του οποίου κατοικήσιμα ήταν μόνο τα δυο δωμάτια και το υπόγειο. Τα υπόλοιπα δυο δωμάτια ήταν γιαπί, χωρίς σοβάδες, πατώματα και τζαμιλίκια. Τέτοια σπίτια υπήρχαν το 1946 άφθονα σε προάστια με εύπορο πληθυσμό, όπως η Νέα Σμύρνη και η Νέα Φιλαδέλφεια, που στις παραμονές του πολέμου είχαν γνωρίσει μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα, η οποία ανακόπηκε με τον πόλεμο για να συνεχιστεί πολύ πιο ορμητικά στις δεκαετίες του ’50 και ’60. Για την ώρα, παραμονές του Εμφύλιου, πολλά από τα σπίτια που ο πόλεμος τα βρήκε στους σοβάδες ή στα πατώματα μέναν έτσι, περιμένοντας καλύτερες μέρες.
Ο Νίκος με την Ελένη, το γιο του και τη Βαγγελιτσα, την ανιψιά της Ελένης που τους είχε ακολουθήσει οτην Αθήνα, ρίχτηκαν στη δουλειά και με λίγα μέσα και πολλή επινοητικότητα και φαντασία κατάφεραν όχι μόνο να κάνουν το εσωτερικό του ζεστό και κατοικήσιμο, αλλά να του δώσουν ευχάριστη όψη. Για την εξωτερική εμφάνιση του σπιτιού βεβαίως δε γινόταν λόγος, έμεινε γιαπί.
Με την Τράπεζα δεν έγινε φυσικά τίποτα. Οι συνάδελφοί του στο Κεντρικό του ’παν να μην ελπίζει. Ήδη άρχιζε να εφαρμόζεται το Θ’ Ψήφισμα «Περί εξυγιάνσεωςτων δημοσίων υπηρεσιών» που είχε ως συνέπεια την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων. Το μόνο που πέτυχε ήταν να του καταβάλλεται το 1/3 των αποδοχών του μέχρις ότου θα γινόταν η δίκη του. Ο ποιητής αντιμετωπίζοντας σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσης, έβαλε κάτω όλη τη φαντασία του και τις απέραντες γνώσεις του και τελικά βρήκε τη λύση. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την κατασκευή παιδικών παιχνιδιών, και ειδικότερα με μικρά κουκλάκια. Ο κυριότερος προμηθευτής παιχνιδιών προπολεμικά ήταν η Γερμανία, που τώρα βρισκόταν σε ερείπια. Το εργαστήριο το εγκατέστησε στο υπόγειο και δανείστηκε από τον Γιώργο και τον Γιάννη ένα ποσό για ν’ αρχίσει.
Αγόρασε δυο τρεις τύπους από κουκλάκια, που είχαν το μεγαλύτερο τράβηγμα, τους έβγαλε εκμαγεία γύψινα και απ’ αυτά έφτιασε πολλά κοίλα χάλκινα καλούπια, με τη μέθοδο της γαλβανοπλαστικής. Ενίσχυσε τα καλούπια χύνοντας γύρω τους, εξωτερικά, μολύβι και άρχισε την παραγωγή. Γέμιζε τα καλούπια με ένα ειδικό μείγμα μαγνησίας και χλωριούχου μαγνησίου, που όταν σκλήραινε έδινε μια στιλπνή, συμπαγή, χωρίς πόρους μάζα, σαν αλάβαστρο. Σε λίγο ήταν σε θέση να παράγει εκατό κομμάτια τη μέρα. Ο γιος του τα έβαφε με χρώμα ντούκο και η Ελένη με τη Βαγγελίτσα τα ντύναν με φορεματάκια που φτιάχναν μόνες τους.
Τα κουκλάκια αυτά γίναν σύντομα ανάρπαστα. Μεγάλα παιχνιδάδικα της Αθήνας, ο Μαγγιώρος της Ερμού, ο Τσόκας της Αιόλου και άλλοι γίναν πελάτες τους. Την Πρωτοχρονιά του ’47 είχε εισπράξει τόσα λεφτά, που αντιστοιχούσαν με τρεις μισθούς της Τράπεζας! Γιόρτασαν την επιτυχία με γλέντι στο ημι-γιαπί, στο οποίο μαζεύτηκε όλη η οικογένεια, κάπου είκοσι πέντε άτομα.
Συνέχισαν να παράγουν κουκλάκια όλο το 1947 και το 1948, με την ίδια επιτυχία. Το πρόβλημα της επιβίωσης είχε λυθεί με τον καλύτερο τρόπο.
Στο μεταξύ, τον Νοέμβριο του 1946 ο γιος του μπήκε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου της Αθήνας και για να ολοκληρωθούν τα καλά, έγινε επιτέλους, στις 2 Απριλίου 1947, η συνεχώς αναβαλλόμενη δίκη των «στασιαστών» της Μυτιλήνης στο Εφετείο της Σύρας. Στο δικαστήριο το κατηγορητήριο κατέρρευσε και δυο τρεις μόνο, μεταξύ των οποίων και ο Χαράλαμπος ο Κανόνης, καταδικάστηκαν σε μικρές ποινές (που τις εξαγόρασαν), όχι για στάση αλλά για θρασύτητα κατά της Αρχής.
Ο ποιητής γύρισε στην Αθήνα με τον Χαράλαμπο, τον οποίο φιλοξένησε για λίγες μέρες, προσπαθώντας να τον πείσει να μείνει στην Αθήνα ή έστω να ζητήσει από το Κόμμα να τον στείλουν αλλού. Γυρνώντας στη Μυτιλήνη, όπου ήταν πασίγνωστος, ήταν μαθηματικώς βέβαιο πως θα τον ξαναπιάνανε με οποιαδήποτε αφορμή. Ο Χαράλαμπος όμως ήταν αποφασισμένος να γυρίσει στο πόστο του. Αποχαιρέτησαν οικογενειακώς τον αγαπημένο φίλο τους, μαζεμένοι στην εξώπορτα του σπιτιού τους, μένοντας εκεί ώσπου χάθηκε στη στροφή του δρόμου, πηγαίνοντας να συναντήσει το θάνατο.
Ήταν μια περίεργη και αντιφατική περίοδος. Παρά την τρομοκρατία και τις εκατοντάδες δολοφονίες αριστερών ακόμα και μέσα στην Αθήνα, τα γραφεία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ήταν ανοιχτά και ο “Ριζοσπάστης” και η “Ελεύθερη Ελλάδα” κυκλοφορούσαν κανονικά. Στην ύπαιθρο οι διωγμοί κατά των αριστερών και η αιματηρή τρομοκρατία των χιτών είχε οδηγήσει πολύ κόσμο στο βουνό, αλλά πολύ περισσότερους στις μεγάλες πόλεις και ιδίως στην Αθήνα. Το αντάρτικο φούντωσε και ο τακτικός στρατός έδειχνε ανίκανος να το καταστείλει. Οι αριστεροί πίστευαν ότι η κατάρρευση του αστικού καθεστώτος ήταν ζήτημα μηνών, το Κομμουνιστικό Κόμμα όμως δίσταζε.
Μετά τη δίκη ο Νίκος ζήτησε από την Τράπεζα και πάλι να επανέλθει στη θέση του και να πληρωθεί τους μισθούς δύο χρόνων. Φυσικά όχι μόνο δεν τον επανέφεραν αλλά τον απέλυσαν οριστικά με βάση το Θ’ ψήφισμα. Στο έγγραφο της απόλυσης, μνημείο μισαλλοδοξίας και ασυναρτησίας, τον κατηγορούσαν μεταξύ άλλων ότι «αρθρογραφών εις τας εν Λέσβω εκδιδομένας εφημερίδας, προεκάλεσε την έκρηξιντης Δεκεμβριανής στάσεως»!
Ο Νίκος δεν τους τη χάρισε. Στην απάντηση-απολογία του έγραψε ότι οι κατήγοροί του «τον κολακεύουν τα μέγιστα αποδίδοντες εις αυτόν ικανότητας τας οποίας ούτε ο Περτινάξ ή ο Ουώλτερ Λίπμαν δεν είχον ονειρευθεί». Το καλό είναι πως τελικά του πλήρωσαν όχι μόνο τους καθυστερημένους μισθούς, αλλά και το νόμιμο εφάπαξ και την αποζημίωση που εδικαιούτο. Βρέθηκε με ένα τεράστιο για την εποχή ποσό, το οποίο κατά συμβουλή του αδελφού του του Γιάννη, ο οποίος όντας άνθρωπος της πιάτσας πρόβλεψε τον επερχόμενο πληθωρισμό, το μετέτρεψε σε 300 χρυσές λίρες. Με τα λεφτά αυτά αγόρασε ένα μεγάλο οικόπεδο στην Αμφιθέα και ένα χρόνο αργότερα έχτισε εκεί το σπίτι του, λύνοντας έτσι οριστικά το πρόβλημα της στέγης.
Παρά την επιτυχία που είχαν τα κουκλάκια και παρά τις προτροπές φίλων και γνωστών να μετατρέψει την οικοτεχνία σε βιοτεχνία (και ποιος ξέρει, αργότερα σε βιομηχανία) ο ποιητής αποφάσισε να μην ανοιχτεί σε τέτοιες περιπέτειες. Η αποτυχία της πρώτης προσπάθειας ήταν ακόμα νωπή, κι ας είχαν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε. Αλλωστε πολΰ σύντομα παρουσιάστηκε μια άλλη ευκαιρία, πολύ πιο ελκυστική και πιο κοντά στις ικανότητές του. Έπιασε δουλειά στη σύνταξη του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού του Ηλίου.
Ο γιος του δεν μακροημέρευσε στην Ιατρική. Δεν του άρεσε να γίνει γιατρός, ούτε συμβιβάστηκε με την ατμόσφαιρα της σχολής. Το καλοκαίρι του ’47 του δήλωσε ότι θα έκανε φροντιστήριο για το Πολυτεχνείο, για χημικός μηχανικός. Ο Νίκος, που η σπουδή της χημείας έμενε το ανεκπλήρωτο όνειρο της νιότης του, συμφώνησε μαζί του. Ο νεαρός, πράγματι, τον Σεπτέμβρη του ”48 μπήκε στο ΕΜΠ.
Από τον Γενάρη του ’48 τα πράγματα σφίξανε πολύ. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κηρύχθηκαν εκτός νόμου και εξαπολύθηκε στις πόλεις και τα χωριά άγρια τρομοκρατία, με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και εκτελέσεις. Από τη Μάνη τα νέα που μάθαιναν ήταν ανατριχιαστικά. Ευτυχώς οι γέροι είχαν έγκαιρα μαζευτεί στην Αθήνα. Οι ντόπιοι χίτες όμως από τη σοδειά λαδιού που μάζευε ένας ξάδελφός τους, που φεύγοντας τον έβαλαν σέμπρο, παρακρατούσαν τα 5/6 στέλνοντας στην Αθήνα μόνο το μερίδιο του Κώστα.
Την Ανοιξη του ’48 η γυναίκα του κι ο γιος του παρατήρησαν μια σημαντική μεταβολή στη συμπεριφορά του. Έχασε το κέφι του, γελούσε σπάνια, ήταν συλλογισμένος και σιωπηλός και κάποτε το βλέμμα του χανόταν στον ορίζοντα. Τελικά τους εξομολογήθηκε πως, όπως έμαθε, ο Χαράλαμπος σκοτώθηκε στη Χίο!
Ο θάνατος του Χαράλαμπου του στοίχισε πολύ. Πίστευε πως ο αδελφικός του φίλος πήγε άδικα, θύμα όχι μόνο της τρομοκρατίας αλλά και μιας, κατά τη γνώμη του, παράλογης αντίληψης κομματικού καθήκοντος που τον έστειλε πρώτα στη Μυτιλήνη, (όπου, όπως το είχε προφητεύσει, τον έπιασαν πολύ γρήγορα και τον εξόρισαν στην Ικαρία) και κατόπιν στη Χίο όπου βρήκε το θάνατο.
Υστερόγραφο: Ο παππούς, απολογούμενος για την κατηγορία ότι με την αρθρογραφία του υποκίνησε τάχα την «στάση» στη Μυτιλήνη, έγραψε ότι οι κατήγοροί του «τον κολακεύουν τα μέγιστα αποδίδοντες εις αυτόν ικανότητας τας οποίας ούτε ο Περτινάξ ή ο Ουώλτερ Λίπμαν δεν είχον ονειρευθεί». Τα ονόματα αυτά δεν λένε και πολλά στον σημερινό αναγνώστη. Πρόκειται για δυο κορυφαίους τότε δημοσιογράφους, τον Walter Lippmann (1889-1974) και τον André Géraud (1882-1974), ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Pertinax (έτσι ονομαζόταν ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας, που διαδέχτηκε τον Κόμμοδο, αλλά βασίλεψε μόνο για τρεις μήνες).
Τίτος Εξώς Χριστοδούλου said
Bιογράφημα, ιστορικό μυθιστόρημα, προσωπική μαρτυρία εποχής; Κουβαλά την αλήθεια του με αξιοπρέπεια. Το τιμούμε!
leonicos said
Μέσα στο χτεσινό ήμουν, ρε παιδιά… και μέχρι να το συνδέσει, μου φάγανε την πρωτιά.
Βέβαια, έτσι άστατος που είμαι, μόνο τυχαία μπορεί να συμβεί.
Δεν είμαι τακτικός σαν τον Γς! Αυτό να λέγεται! (Κατ’ ιδίαν… πώπωπω μην του μοιάσω!)
leonicos said
Καλά είναι κι εδώ… Με τονμ Τίτο κορώνα!
Alexis said
Τα κεράσια φταίνε Λεώνικε.
Τα ‘φαγες και σε φάγανε! 😀
Δύτης των νιπτήρων said
Μνήμη Χαράλαμπου Κανόνη
και
Στη Νέα Σμύρνη με τα κουκλάκια, Στο Λεξικό του Ήλιου
Alexis said
Νίκο πολύ ωραίο και το σημερινό!
Θα είχε ενδιαφέρον να ανέβαζες και καμιά φωτογραφία (αν υπάρχει) από τα κουκλάκια για να βλέπαμε πώς ήταν.
a said
προλαβα τον τσοκα στην σκουφα ηταν αραγε το ιδιο μαγαζι?
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
6: Καλά λες, αλλά δεν έχω πρόχειρη. Θα κοιτάξω να βγάλω μία τις επομενες μέρες.
atheofobos said
Ο Λίπμαν είναι αυτός που για πρώτη φορά το 1922 χρησιμοποίησε τον όρο «στερεότυπο»
Με αυτόν όρισε ότι τα στερεότυπα είναι προκατασκευασμένες εικόνες και ιδέες, που έχουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους, οι οποίες τους εμποδίζουν να δουν την πραγματικότητα όπως είναι, με αποτέλεσμα να την παραμορφώνουν και να τη διαστρεβλώνουν. Καθορίζουν συνεπώς, αποφασιστικά την αντίδραση και τη συμπεριφορά ενός ατόμου ή μιας ομάδας, απέναντι στα μέλη των ομάδων τα οποία είναι στόχος των στερεοτύπων. Υπάρχουν δηλαδή στερεότυπα φυλετικά (ρατσιστικά), σεξιστικά, εθνικά, ταξικά κ.ά.
spiral architect said
Το ξαναδιαβάσαμε. 🙂
Παράλογη αντίληψη κομματικού καθήκοντος: Έκφραση που σηκώνει πολλή κουβέντα.
(ηθική υποχρέωση θα το’ λεγα εγώ, αλλά ακόμα κι έτσι θέλει άντερα για να την κάνεις)
Παναγιώτης Κ. said
Το αφήγημα » Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης » είναι συναρπαστικό για μας που ναι μεν δεν έχουμε ζήσει τα γεγονότα όμως έχουμε μεγαλώσει με τις σχετικές εξιστορήσεις από γονείς και παππούδες συν βεβαίως τα διαβάσματά μας για την επίμαχη περίοδο. Τις συνέπειες αυτής της περιόδου τπληρώνουμε μέχρι σήμερα και δεν ξέρω για πόσο.
Το σημερινό κομμάτι είναι ξεχωριστό γιατί έχει απ΄ όλα!
…Κεράσι που καθώς το τραβάς σηκώνονται πολλά μαζί :).
leonicos said
Έξοχο μέχρι συνταρακτικό και το σημερινό. Όντως αναρωτήθηκε κι εγώ αν έχεις κανένα κουκλάκι της οικογένειας, ή φωτογραφία.
Χτες ο Γς μού χάρισε ένα ολόκληρο πίνακα.
Σκέψου να ήμουν και φίλος του τι θα μου χάριζε! Ή είναι πολύ καλός και δεν έχει μνησικακία… ή εγώ είμαι πάρα πολύ σπουδαίος. Διαλέγετε και παίρνετε!.
Παναγιώτης Κ. said
@9.Το έγραψα σε παλαιότερο σχόλιο αλλά δεν βλάφτει να κάνω νύξη και πάλι.
Στο χώρο της Διδακτικής το στερεότυπο λέγεται Επιστημολογικό εμπόδιο.Πρόκειται για γνώση ή διαδικασία που ΄»λειτουργεί» μέχρις ενός σημείου αλλά γίνεται εμπόδιο για την παραπέρα γνώση.Γιαυτό και λέμε πολλές φορές: Για να μάθεις κάτι πρέπει να ξεμάθεις πρώτα από κάθε άλλο.
Να μου ήρθε στο νου το εξής γεγονός. Έγινε στο ΕΙΡΤ τον πρώτο καιρό αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας.
Ο γραφειοκράτης-άσχετος περί τα φωτογραφικά- είχε μάθει πως όταν παραλαμβάνει κάποια συσκευασμένα αντικείμενα να ανοίγει τουλάχιστον ένα από τα όμοια για να βεβαιωθεί ότι πράγματι περιέχουν αυτό που εξωτερικά γράφουν.
Δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς την ορθότητα του μέτρου. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τα τέρατα και σημεία που γίνονται στα δημόσια πράγματα. Ήταν λοιπόν να παραλάβει φωτογραφικό υλικό διαφόρων τύπων. Ως γνωστόν όμως πολλά από αυτά τα πράγματα μόλις πάρουν φως καταστρέφονται. Το αποτέλεσμα του ελέγχου του νομίζω ότι το μαντεύετε…
Θα μπορούσατε να αντλήσετε παραδείγματα-επιστημολογικά εμπόδια από την μαθητική σας εμπειρία.
Νομίζω ότι αν στη συναρπαστικότητα του σημερινού αφηγήματος προσθέσουμε και ένα παράδειγμα στερεοτύπου ή επιστημολογικού εμποδίου που το λέω εγώ, το σημερινό νήμα θα γίνει πολλαπλασίως συναρπαστικό!
Δύτης των νιπτήρων said
Έψαχνα να βρω τι διάολο λέξη είναι το πλαγγονίδιο, αλλά κόλλησα με τα σχόλια 🙂
http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B1
Γς said
Τρίτη επιλογή δεν έχει;
Γς said
15->12
Γς said
9:
Νομίζω ότι αυτός λάνσαρε και τον όρο «Ψυχρός Πόλεμος».
Τον διάβαζα σε άρθρα του στον Αθηναϊκό Τύπο.
[Τα μαθήματα μου δεν διάβαζα]
Πάνος με πεζά said
Το (διώροφο) σπίτι της Σηλυβρίας 52 πρέπει να έχει μείνει αναλλοίωτο στην αρχική του μορφή, πλην της προσθήκης δύο ορόφων, όπως το «έμπειρο μάτι» μπορεί να καταλάβει…
http://www.instantstreetview.com/@37.935025,23.714082,-21.01h,-0.96p,1.32z
spiral architect said
@18: Μάλλον γιατί:
– Οι γωνίες των μπαλκονιών έχουν καμπύλο τελείωμα μια αισθητική των ’50s
– Υπάρχει πόρτα αυλής που βγάζει δε διάδρομο. Η κυρία είσοδος είναι λογικά στο διαδρομο της αυλής δεξιά.
cronopiusa said
Τα πάντα Γκρι..
Καλή σας μέρα,
πολύ τον αγαπάμε τον κόσμο σας
ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
sarant said
Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
14 Ναι, έπρεπε να λεξιλογήσουμε λίγο περισσότερο για τις πλαγγόνες
18-19: Με τη μικρή επιφύλαξη ότι μπορεί να έχει αλλάξει η αρίθμηση του δρόμου, μάλλον το βρήκατε!
atheofobos said
17 Γς
Στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ χρησιμοποίησε τον όρο ψυχρός πόλεμος (cold war) στο δοκίμιο του με τίτλο You and the Atomic Bomb το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Tribune στις 19 Οκτωβρίου 1945.
Πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει συγκεκριμένα την μεταπολεμική γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ ο Bernard Baruch, σύμβουλος πολλών δημοκρατικών προέδρων των ΗΠΑ με σημαντική επιρροή
Ο αρθρογράφος Walter Lippmann έκανε τον όρο ευρέως γνωστό με το βιβλίο του The Cold War (Ο Ψυχρός Πόλεμος)• όταν ρωτήθηκε το 1947 για την προέλευση του όρου, ο Lippmann την ανήγαγε σε έναν γαλλικό όρο από την δεκαετία του 1930: la guerre froide.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%87%CF%81%CF%8C%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82#.CE.A0.CF.81.CE.BF.CE.AD.CE.BB.CE.B5.CF.85.CF.83.CE.B7_.CF.84.CE.BF.CF.85_.CF.8C.CF.81.CE.BF.CF.85
Earion said
Αποχαιρέτησαν οικογενειακός > Αποχαιρέτησαν οικογενειακώς
cronopiusa said
κάποιος φίλος είχε βάλει σε παλιότερο νήμα κάποια ωραία εκπομπή του Βασιλικού με τον συγγραφέα ενός βιβλίου για τα παιδικά παιχνίδια εκείνης της εποχής
δυστυχώς δεν έχω χρόνο να την ψάξω
sarant said
23; Μερσί, το οσιάρ έχει ένα θέμα με τα ωμέγα
Αγγελος said
Α (7), εγώ τον Τσοκά τον θυμάμαι στην Πατησίων (και Τήνου, ή κάπου εκεί πάντως). Ήταν παιχνιδάδικο πολυτελείας και διόλου δεν αποκλείεται να είχε περισσότερα από ένα μαγαζιά.
Τσούρης Βασίλειος said
Ο Walter Lippmann έγραψε και το βιβλίο «Κοινή γνώμη» που κυκλοφόρησε στα Ελληνικά με εξώφυλλο του Γιάννη Γαΐτη
Το βιβλίο τούτο αποτελεί θεμελιώδη και κλασική πια πραγματεία πολιτικής φιλοσοφίας και κοινωνικής ψυχολογίας. Οι αντικειμενικές συγκυρίες και ανάγκες που το γέννησαν και τα ρεύματα σκέψης που τροφοδότησαν το πνεύμα του συγγραφέα του, οδήγησαν σε συλλήψεις που προσέδωσαν σ’ αυτό διαχρονική αξία. Η τολμηρή παρουσίαση της σχετικότητας των απόψεων και των ιδεών που διατυπώνονται δημόσια και συσπειρώνουν τα ποικίλα κοινωνικά σύνολα, η ενδελεχής αναζήτηση των μηχανισμών που «παράγουν» τα διάφορα στερεότυπα και τους δημόσιους κώδικες, η συγκεκριμένη ανάλυση της λειτουργίας της Κοινής Γνώμης υπό την πολυσχιδή εκδοχή της Δημοκρατίας και η μέριμνα για την κατοχύρωση της Αλήθειας μέσα στο ετερόκλητο σύμπαν των δημοσίων γνωμών, σημειώνουν το μέγεθος της αξίας του για τον μελετητή και για κάθε πολίτη της σύγχρονης Δημοκρατίας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
http://www.politeianet.gr/books/lippmann-walter-kalbos-koini-gnomi-204430
Ο Γιάννης Γαΐτης (Αθήνα, 4 Μαρτίου 1923 – 22 Ιουλίου 1984) ήταν Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης. Είναι γνωστός για τα «Ανθρωπάκια» του, μορφές που δεν έχουν ατομικά χαρακτηριστικά και έχουν πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82
Πάνος με πεζά said
@ 19 : Αγόρι μου, υπάρχει η εξωτερική κολώνα που βγάζει μάτι !
Πάνος με πεζά said
@ 27 : Επίσης, γίνεται αυτές τις μέρες έκθεση με έργα του Γαϊτη.
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα! (Και τώρα συνειδητοποίησα πως έχει τόσα χρόνια πεθαμένος ο Γαϊτης….)
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
>>βιοτεχνία πλαγγονιδίων
Τότε που αναρωτιόμαστε περιμένοντας να ανακοινώσουν τη μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων, ακούσαμε την «πλαγγόνα», το ειδώλιο δηλαδή που υπήρξε πηγή έμπνευσης για τις δύο τελικά μασκότ Φοίβο και Αθήνα, και που ήταν η κούκλα μιας εποχής:Ένα αρχαίο παιδικό παιχνίδι, Βοιωτικό κωδωνόσχημο γυναικείο ειδώλιο με κινητά πόδια, από τη Θήβα του 7ου αι. π.Χ.
Πλαγγών film, ήταν το όνομα της εταιρίας παραγωγής του, πρόωρα μακαρίτη, αξιόλογου Ηπειρώτη σκηνοθέτη Στράτου Στασινού που έκανε μεταξύ άλλων, «Του κολυμπητή» με κινούμενες κούκλες και την «Ήπειρο».
Σκύλος της Β.Κ. said
Κάποιες φλόγες αργούν να σβήσουν, όσο κι αν τις πατούν οι σιδερένιες φτέρνες.
Σχηματίστηκε διεθνιστικό τάγμα στη Ροζάβα
https://lefterianews.wordpress.com/2015/06/11/%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%81/
cronopiusa said
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
Ιάκωβος said
-Πολύ καλό. Τι εποχές…
-Την πλαγγόνα την πρωτοδιάβασα μικρός, στον Τσιφόρο. Κάποια ιστορία με τελωνειακούς που έψαχναν το επίσημο όνομα της κούκλας και που τελικά ήταν πλαγγών. Μάλλον σαν «κατασκευή πλαγγονιδίων» θα δηλώθηκε στην εφορία η εργασία αυτή.
-Α, γιαυτό γράφει Περτινάξ κι όχι Περτίναξ που είναι το σωστό.
Αγγελος said
Κι εγώ από τον Τσιφόρο το θυμάμαι, και νομίζω πως θυμάμαι περίπου και το διάλογο:»
(Αφού δεν ανευρίσκεται κλάση «κούκλες»στο δασμολόγιο:)
«– Για κοιτάχτε μπάμπολα, μήπως το’χει ιταλικά.
Ούτε μπάμπολα το είχε.
Ωσπου ξαφνικά κάποιος το θυμάται. Τις κούκλες δεν τις λένε κούκλες· τις λένε πλαγγόνες. Ποιο κτήνος τόλμησε να τις πει κούκλες;»
Πάντως κάποια στιγμή (1985;) το Κοινό Δασμολόγιο της ΕΕ με τις πλαγγόνες και τα σισυροδέρματα μεταγράφηκε στη δημοτική, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν άλλα τέρατα όπως «αυγά με τσόφλια»..
sarant said
34: Ναι, Περτινάξ στα γαλλικά.
Μαρία said
36
Πέρτιναξ στα λατινικά 🙂
31
Για το εθνικό αρχαιολ. μουσείο, όπου εκτίθεται, δεν είναι πλαγγόνα. Για τους αρχαιολόγους οι πλαγγόνες δεν εμφανίζονται πριν απ’ τις αρχές του 5ου αι. π. Χ. http://www.namuseum.gr/collections/vases/archaic/archaic08-gr.html
http://www.namuseum.gr/object-month/2011/feb/feb11-gr.html
http://cartelfr.louvre.fr/cartelfr/visite?srv=car_not_frame&idNotice=7699
Corto Maltese said
31:
Η μικρού μήκους ταινία «Του Κολυμπητή» γυρισμένη με την τεχνική «στοπ-καρέ» είναι ένα μικρό αριστούργημα:
Προτείνω σε όσους αγαπούν τα κινούμενα σχέδια/ κούκλες και δεν την έχουν δει, να αφιερώσουν λίγο χρόνο. Αξίζει πραγματικά.
leonicos said
@4 Αλέξη, έχω την εντύπωση ότι με παρακολουθείς.
Πραγματικά, φέτος έχω φάει τόσο κεράσια που δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου.
Έτυχε να βρίσκομαι σχεδόν κάθε μέρα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Καλλιθέας, μεγάλο πέρασμα με δέκα καφετέρειες και φαγάδικά γύρω γύρω, και διάφορους γυρολόγους, εκ των οποίων ένας πουλάει καταπληκτικά κεράσια. Δεν είναι ούτε Βοδενών ούτε πετροκέρασα, απλά κοκκινόμαυρα κεράσια είναι, καθαρά και γλυκά.
Και τα τρώω πάντα με τα κουκούτσια εννοείται. Αδύνατο να φτύσω 200 φορές στα 15 λεπτά!
Ούτε ο Γς δεν θα τα κατάφερνε, που κατασφέρνει τόσα άλλα πράγματα
leonicos said
Ούτε ο Νοικοκύρης, που γράφει ένα άρθρο την ημέρα, εκτός αν γράψει δύο….
leonicos said
Ούτε ο γέρο Βάταλος
sarant said
Xαρά στο στομάχι σου Λεώ! Είναι ακόμα εκει ο πλανόδιος;
ΚΑΒ said
pertinax:δεν την ήξερα τη λέξη που σημαίνει ισχυρογνώμων,καρτερικός (patiens), επίμονος,συνεχής (perpetuus).
Σκύλος της Β.Κ. said
39
Για τ΄ αρκούδια τόξερα εδώ και χρόνια. Για τους Λεώνικους, όμως, τώρα τόμαθα πως τρώνε τα κεράσα ολόκληρα. Και … μετά τι γίνεται;
Παναγιώτης Κ. said
@40. Leo, πες ότι μας κάνεις πλάκα!!!
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Oι Γαλιλαίοι το συνηθίζουν να καταπίνουν τα σπόρια. Για κερασοκούκουτσα βέβαια δεν ήξερα. Μού φαίνεται λίγο εξτρήμ…:-) αλλά καρπούζι ,ναι. Μάλιστα πριν κάποια χρόνια ένας φίλος μου Γαλιλαίος (όχι Μεγαλειότατε! Δεν έχω πια τέτοιους φίλους. Μη σώσω να νηστέψω από αύριο στο Ραμαδάν! ) με κορόιδευε που αφαιρούσα τα σπόρια απ’το καρπούζι. Νομίζω ότι βοηθάει την καλή λειτουργία του εντέρου να τρως τα σπόρια.
Ριβαλντίνιο said
Μόνο στο φραγκόσυκο δικαιολογείται να τρώει κάποιος τα κουκούτσια.
Γς said
Και στα σταφύλια
leonicos said
Ο πλανόδιος είναι στη θέση του, έξω από την Κλινική της Καλλιθέας, αξιοπρεπέστατο κι ευπρεπέστατο ίδρυμα, καλλίτερο και από μερικές Πνα/μιακές Κλινικές,(δεν έχω σχέση μαζί τους, ούτε με ξέρουν, έναν άρρωστο έχω στην Μονάδα τους), κι εγώ τρώω τα κεράσια με τα κουκούτσια. Πλυμένα βέβαια. Τα κοτσάνια δεν τα τρώω. Τα κουκούτσια του βερίκοκου το βγάζω. ΌΠσο για το τι γίνεται μετά… δεν είδα καμιά διαφορά. Ούτε το στομάχι μου μ’ ενόχλησε ποτέ. Μ’ ενοχλεί μόνο με κάτι μισοψημένα κουρκουμπίνια, και τα πιο μεγάλα που είναι σαν μπανάνες. Αυτά μ’ ενοχλούν. Επίσης πίνα καφ’έ σκέτο. Κ’αποτε τον έπινα με τέσσερεις κουταλιές ζάχαρη. Αλλά πρινμ από πάρα πολλά χρόνια, ειδικότητα έκανα ακόμα, πήγα να πιω καφέ με τον μετέπειτα παιδοχειρουργό Γ. Ζευγώλη, που ήταν του ΚΚΕ (εσ.) και ο οποίος τον έπινε μέτριο. Εγώ εξανέστην. Είναι δυνατό, εσύ που είσαι ντεμί να πίνεις τον καφέ μέτριο, κι εγώ ο γνησίως γνήσιος και αμετακίνητος να τον πίνω γλυκ’ό; του είπα. Παράγγειλα έναν σκέτο, και κατάλαβα τι γεύση έχει ο καφές. Έκτοτε, μπορεί πολιτικά να μην εκδηλώνομαι αλλά στον καφέ εκδηκλώνομαι. Σκέτος!
IN said
Νίκο, τώρα το διάβασα. Διάφορες παρατηρήσεις:
α. Συνεχίζοντας συζήτηση που είχαμε χθες στο facebook σε ψέγω γιατί δεν διαβάζεις ούτε τον πατέρα σου για να δεις ότι μια χαρά αγόραζες σπίτι το 1948 και χωρίς να έχεις χρυσές λίρες (κάνοντας τις δραχμές σου χρυσές λίρες). Δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα φθηνά, αλλιώς δεν θα περίμενε το εφάπαξ ο παππούς για να πάρει το οικόπεδο.
β. Καταγγέλλω τον θείο Γιάννη για τις συμβουλές του περί πληθωρισμού 🙂 Όπως είπαμε και χθες, ο μεγάλος πληθωρισμός είχε τελειώσει το 1948. Στα σοβαρά, πάντως, δεν νομίζω ότι χρειαζόταν τη συμβουλή του θείου ο παππούς σου για να μην κρατάει δραχμές. Ήταν τέτοια η εμπειρία της κατοχής, με την πλήρη απαξίωση της δραχμής, που κανείς δεν κρατούσε δραχμές. Ή τις ξόδευε, ή τις έκανε λίρες. Γι’ αυτό και η Τράπεζα της Ελλάδος φρόντιζε να διαθέτει λίρες στην ελεύθερη αγορά. Όπως είπαμε και χθες, η χρυσοφιλία αυτή πήρε τέλος μόλις το 1964, και θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία ότι συνέβη αυτό. Νομίζω επί Μητσοτάκη (αλλά προ αποστασίας), κάτι για το οποίο ο επίτιμος κοκορεύεται.
γ. Ο Γουώλτερ Λίπμαν διεθνώς είναι γνωστός και για μία colloque Walter Lippman που έγινε στο Παρίσι το 1938, εξ αφορμής της δημοσίευσης ενός βιβλίου του με τίτλο The Good Society και η οποία θεωρείται μια από τις «ιδρυτικές» θα μπορούσε να πει κανείς πράξεις αυτού που αργότερα ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός. Στην Ελλάδα όμως είνα περισσότερο γνωστός για την «Επιτροπή Λίπμαν» που ήταν μία επιτροπή δημοσιογράφων που δημιουργήθηκε στην Αμερική υπό την αιγίδα του, με σκοπό να διαλευκάνει την δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζ. Πολκ στη Θεσσαλονίκη το 1948. Η Επιτροπή αυτή έστειλε ως παρατηρητή στη δίκη του Στακτόπουλου τον Γουΐλιαμ Ντόνοβαν, τέως Στρατηγό (στον Β’ Π.Π.) οργανωτή του OSS (πρόδρομου της ΣΙΑ) αλλά και πολύ γνωστό δικηγόρο της Ουάσιγκτον. Αφού παρακολούθησε τη δίκη, αποφάνθηκε ότι ήταν δίκαη και ότι ορθώς καταδικάστηκε ο Στακτόπουλος και, γενικότερα, επικύρωσε την θέση των διωκτικών αρχών (ότι στην δολοφονία του Πολκ εμπλέκονταν δύο ακόμη απόντες κατηγορούμενοι, γνωστοί κομμουνιστές που τότε πολεμούσαν με το ΔΣΕ, οι Μουζενίδης και Βασβανάς). Σήμερα ξέρουμε (όλοι εκτός από τον Άρειο Πάγο) ότι η εκδοχή αυτή ήταν, με μία λέξη, σκευωρία.
δ. Αν θυμάμαι καλά, ο παππούς σου πρέπει να πέθανε το 1978. Μάλλον δεν πρόλαβε ο καημένος τις αποκαταστήσεις των απολυθέντων με το Ψήφισμα που λες, επί Παπανδρέου, να πάρει τουλάχιστον καμιά αύξηση στη σύνταξη. Τουλάχιστον, μήπως πήρε η γιαγιά;
Σκύλος της Β.Κ. said
Στο 49 ο αγαπημένος μας Leonicos διευκρίνισε:
Τα κουκούτσια του βερίκοκου το βγάζω.
IN said
Και μια μικρή νομική διόρθωση, Νίκο: δεν ήταν το Θ’ Ψήφισμα (όπως έγραψε λάθος ο πατέρας σου ο μακαρίτης, ή όπως διάβασε λάθος το OCR), ήταν το ΜΘ’ Ψήφισμα (της 17/19 Απριλίου 1948, ΦΕΚ Α’ 98) «Περί κυρώσεως του υπ΄αριθμ. 516/1948 Αναγκαστικού Νόμου περί ελέγχου της νομιμοφροσύνης των δημοσίων υπαλλήλων και υπηρετών». Ο ΑΝ 516/1948 ήταν της 8/8 Ιανουαρίου 1948 και εντασσόταν, προφανώς, στο ίδιο κύμα μέτρων με τον διαβόητο ΑΝ 509 (του 1947) που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ (ήταν τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Σοφούλη ως αντίδραση στην επίθεση στην Κόνιτσα και στον σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης από το ΔΣΕ). Παρεμπιπτόντως, τα πολλά λεφτά ο παππούς πρέπει να τα πήρε από τους καθυστερούμενους μισθούς και από το εφάπαξ – η αποζημίωση απολύσεως που προβλεπόταν, κατά το άρθρο 2, παρ. 1, τελευταίο εδάφιο, ήταν όλη κι όλη δύο μισθοί. Για να απολυθείς αρκούσε να «εμφορείται [κανείς] από αντεθνικάς αντιλήψεις» ή να «προπαγανδίζει υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος», οπότε δύσκολα την γλύτωνε ο παππούς. Τουλάχιστον εκτονώθηκε γράφοτνας για τον Λίπμαν και τον άλλο.
Πάνος με πεζά said
@ 47 : Σχετικό είναι, κάποιοι δεν τρώνε ούτε τις ραχοκοκαλιές των γαύρων. Όσο για τα φραγκόσυκα, μετά από πιπίλισμα, φεύγουν πολύ εύκολα. Τρως τελικά, αλλά γύρω στο 10%. Αλλιώς αν τα φας όλα, φρόντισε να έχεις κοντά τουαλέτα…
Πάνος με πεζά said
@ 52 : Κάπου εκεί ανάμεσα, είναι και το ΚΗ’ ψήφισμα, με το οποίο οι Δήμοι παίρνουν κρατήσεις από την έκδοση των οικοδομικών αδειών. Εκτός αν μετά ξαναμηδένισε το κοντέρ, και είναι μεταγενέστερο…
Πάνος με πεζά said
Και συγγνώμη που έγραψα το «ξαναμηδένισε» κατά το «διαρρέω»… 🙂
cronopiusa said
38
ευχαριστούμε Corto Maltese!!!
Gpoint said
# 49 τέλος
Α μπράβο γειά σου, Επαληθεύεις την δική μου συμβουλή που πολλοί ακολούθησανμ τρεις φορές να πιείς καφέ χωρίς ζάχαρη, δεν ξαναβάζεις ποτέ
Το ίδιο ισχ΄ύει για τις σαλάτες και το αλάτι με την επιφύλαξη τα υλικά να είναι καλά. Εξ άλλου το αλάτι αυτή την δουλειά κάνει, καλύπτει την γεύση του υλικού
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
57 Πλάκα-πλάκα, κι εγώ στον γαλλικό δεν βάζω πια ζάχαρη. Βάζω όμως γάλα.
50-52 Μπράβο για την έρευνα, ΙΝ! Ο παππούς πεθανε το 1977.
Corto Maltese said
56:
Ευχαριστούσε την ΕΦΗ (31) που μας το θύμισε!
Ευχαριστούμε κι εσάς για το βίντεο με την Φρίντα Κάλο. Είναι πολύ όμορφο!
Γς said
58:
Μπράβο για την ζάζαρη. Είναι ανθυγιεινώδης που έλεγε κι ο αρραβανιώρης της Μαρίας.
Και το αλάτι [του Τζη, #57] το εύρισκε επικινδυνώδες.
-Ότι είναι άσπρο κάνει κακό. Το αλάτι, η ζάχαρη και … και …
Κι εδώ επενέβη ο Γς 😉
Πέπε said
@51: Πάντως του ροδάκινου τ’ ανοίγω (συνήθως εύκολα) και τρώω το μυγδαλάκι. 9 στις 10 είναι μάπα, αλλά άμα πετύχει!
Το ίδιο ισχύει και για το βερίκοκο, μόνο που είναι πιο μπελάς να το ανοίξεις.
Σκύλος της Β.Κ. said
Γς στο 60
Πάλι καλά που δεν διέκοψες ετούτον
γιατί θα σου ζητούσε να χαιρετίσεις το μικρό του φίλο (5.56 χιλιοστών)
sarant said
61: Και το κουκούτσι μύγδαλο. Τα σπάμε με πέτρες τα δικά μας στην Αίγινα, ειναι σχετικά μαλακό το τσόφλι τους.
Σκύλος της Β.Κ. said
61-63
«Και το κουκούτσι μύγδαλο» Στον Αστερίξ δεν τόλεγε κάποιος έμπορας, λοξοκοιτώντας με νόημα κάποια καλλίγραμμη περαστική; Όλο ζουμί και το κουκούτσι ‘μύγδαλο. Προφανώς δάνειο από κάποιο λαϊκαγορίτη στη γειτονιά του μεταφραστή ή της μεταφράστριας.
cronopiusa said
«Είμαστε όλοι Έλληνες» λένε και πάλι οι Ισπανοί σε ένα νέο βίντεο για το χρέος και την «απάτη» της διάσωσης
Γς said
62:
😉
63:
Εμείς [μεταξύ των άλλων τρίβαμε [ξύναμε] τα κουκούτσια του βερύκοκου στο τσιμέντο [πεζούλι] για να τα κάνουμε … σφυρίχτρες [με την τρύπα που άνοιγε]
Ο Βερύκιος κολλάει πουθενά;
cronopiusa said
ΕΦΗ, Corto Maltese ευχαριστούμε !!!
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Αδάμαστοι και μαχητές οι άνθρωποί σου Νικοκύρη.Την πάλευαν τη ζωή ακατάπαυστα με επιμονή και πίστη στο δίκιο όσο κι αν ήταν πηχτή η μαυρίλα.
Η φράση >>Οι ντόπιοι χίτες όμως από τη σοδειά λαδιού{…}, παρακρατούσαν τα 5/6 στέλνοντας στην Αθήνα μόνο το μερίδιο του Κώστα.
είναι ανατριχιαστική. Πώς διασταυρώθηκαν ποτέ στους κατοπινούς χρόνους με τους δικούς σου αυτά τα τσακάλια;
38,Α ωραία που βάλατε τον Κολυμπητή! κι ακόμη που ξέρετε και τον τρόπο δημιουργίας του.Με μεγάλη δυσκολία κι επιμονή κατάφεραν να το ολοκληρώσουν.Είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο και ακριβό αυτό το είδος τέχνης,το στοπ καρέ με κινούμενες κούκλες.
sarant said
68 Ο παππούς μου έκανε χρόνια να ξαναπάει, πολλά χρόνια.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
67. 🙂 Κρόνη πόσο τυχαία έβαλες τη Φρίντα Κάλο; Πέτυχες κέντρο πάλι. Έχω ιδιαίτερο ¨δεσμό» μαζί της πολύ πριν γυριστεί η ταινία με την ωραία μουσική . Προ ίντερνετ 🙂
Ραντεβού στο Σύνταγμα (δεν έχει πια γουναράδικα 🙂
Λ said
Το ίδιο κι εμείς, σπάζουμε το κουκούτσι του βερίκοκου και τρώμε την ψύχα ή κούννα όπως τη λέμε αλλά προσέξκτε, όπως και στην περίπτωση των γκότζι μπέρι αλλά και των χλωρών αμυγδάλων, δεν δεν κάνει να τρώμε πολλά μαζί γιατί τότε προκαλείται ζημιά στον οργανισμό. τα κοτσάνια και τα κουκούτσια των κερασιών τα κάνουμε τσάι.
Αναφορικά με τη ζάχαρη κάπου διάβασα ότι μετά τις 4 το απόγευμα το πάγκρεας προτιμά να ξεκουράζεται και έτσι δεν κάνει να τρώμε γλυκά. Ας μας πούνε οι γιατροί του ιστολογίου αν είναι αλήθεια.
Μαρία said
38, 68
Για κινούμενα σχέδια και κούκλες ο Τσέχος -φυσικά- Γιαν Σβάνκμαγιερ https://en.wikipedia.org/wiki/Jan_%C5%A0vankmajer
https://www.google.gr/search?q=jan+svankmajer&tbm=vid&start=50&ei=wLWAVajRNsijU6OzgqgC#q=jan+svankmajer&tbm=vid
IN said
52: Ας αποκαταστήσουμε τον πατέρα σου (ή, έστω, το OCR): τελικά το Θ’ Ψήφισμα μάλλον σωστό ήταν. Γιατί υπήρξε ΚΑΙ Θ’ Ψήφισμα, της 27/28 Αυγούστου 1946 «Περί εξυγιάνσεως των Δημοσίων υπηρεσιών κλπ» (αυτό το ‘κλπ’ είναι στον επίσημο τίτλο, κάτι που μου φαίνεται αστείο) (ΦΕΚ Α’ 251). Οι λόγοι απολύσεως ήταν, μεταξύ των άλλων και; «Οιαδήποτε συμμετοχή ή συνέργεια εις την εκδήλωσιν της από 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι 12ης Φεβρουαρίου 1945 στάσεως…» (άρθρο 2, αρ. 3). Προφανώς γι’ αυτό και οι κατηγορίες προς τον παππού, ότι συμμετείχε στα Δεκεμβριανά αρθρογραφώντας από τη Μυτιλήνη. Με το άρθρο 8 όποιος κατηγορούνταν μπορούσε να τεθεί σε διαθεσιμότητα και έπαιρνε τα 3/4 του μισθού του μόνον, όσο διαρκούσε η διαθεσιμότητα. Αν απολυόταν και είχε τις προϋποθέσεις, έπαιρνε σύνταξη, αλλιώς επί 4 ακόμη μήνες έπαιρνε τα 3/4 του μισθού του. Το ψήφισμα αυτό ίσχυσε, με διάφορες παρατάσεις, μέχρι τέλους Σεπτεμβρίου 1947. Άρα μάλλον αυτό έπιασε τον παππού. Πάντως η Ελευθερία του 1946-47 γενικώς γκρινιάζει για την εφαρμογή του ψηφίσματος,μια φορά μάλιστα γράφει ότι χρησιμοποιούνται για να ξεφορτώνονται διάφορους ανεπιθύμητους από την δεξιά (ακόμη τότε) κυβέρνηση και όχι τους «πραγματικούς προδότας» (προφανώς θεωρεί αυτονόητο ότι υπήρχαν και τέτοιοι).
sarant said
73 Τον πατέρα μου αποκαθιστάς 😉 Πολύ ενδιαφέρον, νάσαι καλά!