Δυο φωτογραφίες από μια εκδρομή
Posted by sarant στο 3 Αύγουστος, 2015
Στις εκδρομές βγάζει κανείς πολλές φωτογραφίες, και τώρα με τις ψηφιακές μηχανές, που έχει χαθεί το φιλότιμο, βγάζουμε πολύ περισσότερες. Το Σαββατοκύριακο είχα πάει κι εγώ μια μικρή εκδρομή, οπότε του έδωσα και κατάλαβε -αλλά δεν θα σας κατακλύσω με τα φωτογραφικά μου τρόπαια, αφενός επειδή δεν ξέρω να βγάζω καλές φωτογραφίες και το ξέρω ότι δεν ξέρω, και αφετέρου επειδή δεν συνηθίζω να εκθέτω στο ιστολόγιο προσωπικές στιγμές.
Δυο μόνο φωτογραφίες θα παρουσιάσω σήμερα, δυο φωτογραφίες που έχουν, ας πούμε, ελληνικό ενδιαφέρον. Από τη μια, επειδή μόλις γύρισα και δεν έχω ετοιμάσει κάτι άλλο, από την άλλη διότι την πρώτη από τις δυο φωτογραφίες την έχω ήδη ανεβάσει στο Φέισμπουκ και μπορεί να παραπονεθούν (και με το δίκιο τους) όσοι από τους εδώ επισκέπτες δεν ασχολούνται με εκείνο το μέσο.
Τη φωτογραφία αριστερά, την ανέβασα στο Facebook με το εξής σχόλιο: Μια ελληνική σημαία κυματίζει στα γραφεία της αριστερής συνδικαλιστικής παράταξης CGT (πρόσκειται στο ΚΚ αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή) στο Σεν Κεντέν (Saint Quentin), μια μικρομεσαία πόλη της βόρειας Γαλλίας, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
[Τυπικά, η CGT είναι εργατική συνομοσπονδία, σαν τη ΓΣΕΕ, άλλωστε ο τίτλος της είναι Confederation General du Travail. Είναι η αρχαιότερη (από το 1895) και παρά την προσφατη μείωση της επιρροής της η μαζικότερη από τις πέντε γαλλικές εργατικές συνομοσπονδίες, που όμως σε πολλά μοιάζουν με τις δικές μας εργατικές παρατάξεις, αφού στη Γαλλία οι εκλογές σε έναν χώρο εργασίας, του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, γίνονται μεταξύ «συνομοσπονδιών» και όχι μεταξύ παρατάξεων. Η CGT από το 1920 ως το 1995 περίπου είχε στενότατους δεσμούς με το Κ.Κ. Γαλλίας, τώρα έχει αυτονομηθεί αρκετά από αυτό.]
Ελληνικές σημαίες έχω δει να κυματίζουν κι άλλες φορές τα χρόνια της κρίσης σε γραφεία αριστερών οργανώσεων στην Εσπερία, αλλά τώρα είχα και τη μηχανή μαζί μου και την έμπνευση να βγάλω φωτογραφία.
Τη δεύτερη φωτογραφία την έβγαλα στο μουσείο Ματίς, που βρίσκεται σε μια ακόμα πιο μικρή πόλη ακόμα πιο βόρεια στη Γαλλία, το Λε Κατό-Καμπρεζί (Le Cateau-Cambrésis).
Το μουσείο έχει ιδρυθεί εκεί επειδή ο Ματίς γεννήθηκε στην πόλη αυτή το 1869 και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην περιοχή -μάλιστα, το ίδρυσε ο ίδιος και δώρισε αρκετά σχέδιά του. Ωστόσο, τα καλύτερα, ίσως μάλιστα και τα περισσότερα εκθέματα του μουσείου Ματίς προέρχονται από τη συλλογή του κυρίου που βλέπετε στη φωτογραφία αριστερά.
Θα μπορούσα να το βάλω κουίζ, ποιος είναι. Αν βέβαια έχετε μάτι αετού μπορείτε κάτω δεξιά να βρείτε την απάντηση, διότι γράφει A mon ami Tériade, Alberto Giacometti.
Πρόκειται λοιπόν για τον Τεριάντ, τον μυτιληνιό τεχνοκριτικό και εκδότη Στρατή Ελευθεριάδη (1897-1983), μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της τέχνης τον 20ό αιώνα, που βρέθηκε νεότατος στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά αλλά σύντομα τα εγκατέλειψε, στα τρελά χρόνια των 20, για το χατίρι της τέχνης. Και παρόλο που συντόμεψε το όνομά του, από Ελευθεριάδης (άντε να το προφέρουν αυτό ειδικά οι Γάλλοι) πάντοτε κράτησε στενούς δεσμούς και με την ελληνική ζωή και με το νησί του, όπου άλλωστε υπάρχει και το Μουσείο Τεριάντ στη Βαριά της Μυτιλήνης, κοντά στο Μουσείο του Θεόφιλου, που και αυτό δικό του δημιούργημα είναι, αφού και τον Θεόφιλο ο Τεριάντ τον ανακάλυψε.
Αλλά ας γυρίσουμε στο μουσείο Ματίς, το οποίο δεν έχει έργα μόνο του Ματίς -υπάρχει μια ξεχωριστή πτέρυγα Τεριάντ με Σαγκάλ, Λεζέ, έναν Πικάσο, Μιρό, Τζακομέτι, και πολλούς άλλους. Τα έργα αυτής της πτέρυγας, όπως και πολλά του Ματίς που βρίσκονται σε άλλες πτέρυγες, τα δώρισε στο γαλλικό μουσείο η χήρα του Τεριάντ, η Αλίς (1917-2007), το 2000.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά διαβάζοντας μέσα από τις γραμμές σκέφτηκα ότι η πλουσιότατη αυτή συλλογή κατέληξε στο μουσείο Ματίς σαν τελευταία λύση («ύστερα από μεγάλη ανησυχία, σήμερα αισθάνομαι ανακουφισμένη με αυτή τη δωρεά» έγραψε η Αλίκη Τεριάντ). Να είχε προσπαθήσει να τα στεγάσει στη Λέσβο και να μην ευοδώθηκε η προσπάθεια; Δεν ξέρω, δεν θα με εξέπληττε αν η γραφειοκρατία ή η σύγκρουση αρμοδιοτήτων έβαλε εμπόδια. Επιπλέον, καναδυό φορές που επισκέφτηκα το μουσείο Τεριάντ της Λέσβου, που και αυτό ομολογουμένως έχει πολύ καλά εκθέματα, ήταν εντελώς αφύλαχτο και διά γυμνού τουλάχιστον οφθαλμού φαινόταν ότι η ακεραιότητα του μουσείου επαφιόταν στην ευσυνειδησία των επισκεπτών -και κάποιοι δεν στάθηκαν και τόσο ευσυνείδητοι, αφού επανειλημμένα έχουν γίνει κλοπές και ληστείες έργων ανυπολόγιστης σημασίας.
Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος, και εξαρχής να είχε σκοπό η Αλίκη Τεριάντ να δωρίσει τα έργα στο γαλλικό μουσείο. Αν ξέρει κάποιος ας πει περισσότερα.
atheofobos said
Το 1981 άρπαξαν από το μουσείο Τεριαντ 81 βιβλία τα οποία είχαν φιλοτεχνηθεί από τον Σαγκάλ, τον Ματίς και τον Πικάσο
Το 1994 επαγγελματίες διαρρήκτες εισέβαλαν στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν. Οι δράστες κατάφεραν να απενεργοποιήσουν τον συναγερμό και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί άρπαξαν 38 λιθογραφίες και χαλκογραφίες του Τζακομέντι, του Μιρό, του Πικάσο, του Σαγκάλ, του Βιγιόν και του Ματίς.
Τα έργα Τέχνης προέρχονταν από τη συλλογή του Μουσείου Ελευθεριάδη-Τεριάντ και το διοικητικό συμβούλιο τα είχε δανείσει στο Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν στην Πλάκα για να τα εκθέσει στο κοινό. Η συγκεκριμένη υπόθεση θεωρείται η μεγαλύτερη κλοπή έργων Τέχνης από εικαστικό χώρο στην Ελλάδα και για τον λόγο αυτόν είχε προκαλέσει το 1994 το διεθνές ενδιαφέρον.
Οπότε μαζί με την εγκατάλειψη του μουσείου η χήρα ορθώς αποφάσισε το 2000 να δωρίσει τα υπόλοιπα έργα στην μουσείο της Γαλλίας προβλέποντας πολύ σωστά ότι οι κλοπές στο αφύλακτο μουσείο θα συνεχιστούν.
Το 2003, το Μουσείο Ελευθεριάδη-Τεριάντ γίνεται και πάλι στόχος διαρρηκτών. Ένας μαυροφορεμένος άνδρας κατάφερε να ακινητοποιήσει τον φύλακα του κτιρίου και να αρπάξει από την προθήκη το «Μεγάλο Βιβλίο της Τζαζ», το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος ο Ματίς αποκλειστικά για τον διάσημο Έλληνα κριτικό Τέχνης Τεριάντ.
Τα στοιχεία από εδώ
http://www.espressonews.gr/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF/62541/%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%AD%CF%82-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7
failedevolution said
“Αντάρτικο” κατά της ευρω-δικτατορίας
http://bit.ly/1MEB7mo
Alexis said
Καλημέρα.
Η ιστορία του Ελευθεριάδη-Τεριάντ πολύ ενδιαφέρουσα, ομολογουμένως…
Αν ισχυριστώ ότι μπορώ να διαβάσω την αφιέρωση στον πίνακα, θα πώ ψέμματα, δυστυχώς… 🙂
Μία μικρή υπόδειξη, τεχνικής φύσεως, αν μου επιτρέπεις Νίκο. Όταν ενσωματώνεις φωτογραφίες στα άρθρα σου, είναι καλύτερα να μην γράφεις στο κείμενο «η φωτογραφία αριστερά» ή «η διπλανή φωτογραφία», γιατί το πώς θα εμφανιστούν οι φωτογραφίες στην οθόνη του καθενός έχει να κάνει με α)τη συσκευή που χρησιμοποιεί (PC, τάμπλετ, κινητό) β)τον browser που χρησιμοποιεί και γ)το ζούμ που έχει επιλέξει για την προβολή των σελίδων.
Έτσι συχνά εσύ μπορεί να γράφεις «η φωτογραφία αριστερά» αλλά ο αναγνώστης να τη βλέπει στο κέντρο της σελίδας. Είναι προτιμότερες αναφορές του τύπου «η παραπάνω φωτογραφία», «η πρώτη φωτογραφία» κλπ.
Avonidas said
Καλημερα.
Πολύ… γενετικό ακρωνύμιο το CGT (άσχετο).
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Καλημέρα! Νικοκύρη έχεις μέιλ.
Πέπε said
Καλημέρα σας!
Σχετικά με την πρώτη φτγρ και την ιστοριούλα της, έχω να καταθέσω ότι:
α) Στις διακοπές έπιασα παρέα μ’ ένα Τούρκο, που είχε έρθει μόνος του, με μια σουλουμπάμια και μια κιθάρα, σ’ ένα από τα μικρότερα νησιά του Αιγαίου και κατασκήνωνε δίπλα μου. Πρώτη φορά στην Ελλάδα (εκείνος, όχι εγώ). Ο τύπος ήταν σχεδόν Συριζαίος, κάργα αλληλέγγυος στον ελληνικό αγώνα και κάργα ενημερωμένος!
β) Ένας φίλος μου Κνίτης ταξίδεψε στη Σκοτία. Μεταμεσονύκτιες ώρες, σε μια συνοικιακή παμπ της ιρλανδικής παροικίας κάποιας σκοτσέζικης πόλης, γνώρισε μια παρέα Ιρλανδών που ήταν αντισυριζαίοι (όμοιος ομοίω αεί πελάζει), επίσης κάργα αλληλέγγυοι -από άλλο δρόμο- προς τον ελληνικό αγώνα, και επίσης κάργα ενημερωμένοι.
Και τα δύο περιστατικά μού ενεποίησαν βαθειά συγκίνηση.
cronopiusa said
«Σκεφτείτε, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν ένα σούπερ μάρκετ απ´ ένα μουσείο. Κυρίως γιατί σ’ ένα μουσείο περισσότερο απ´ τα έργα πρέπει να δεις τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν το αντέχουν.» Μάνος Στεφανίδης
Ανοιξε και πάλι το πολύπαθο Μουσείο Τεριάντ
Καλή σας μέρα
Νέο Kid L'errance d'Arabie said
Έχει μείνει τίποτις της προκοπής σ’αυτό το μουσείο ή μόνο μπασκλασαρίες πλέον; Τώρα με τα κάπιταλς κοντρόλς ,μια βολτούλα στη Μυτιλήνη για καμιά μπαζούλα…εν κακή ιδέα!
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
1: Την ιστορία με το Τζαζ την ήξερα. Και καθώς έβγαινα από το μουσείο, το Πωλητήριο ήταν μεν κλειστό λόγω μεσημεριανού διαλείμματος, μπορούσες όμως να πάρεις ό,τι ήθελες. Είχε και πανομοιότυπο του Τζαζ προς 250 ευρώ, αλλά δεν το πήρα. Πήρα ένα μαγνητάκι αναμνηστικό, άφησα το αντίτιμο πάνω στον πάγκο κι έφυγα.
3: Αυτό με τη διάταξη της σελίδας δεν το είχα σκεφτεί.
5: Μερσί, αλλά το βράδυ θα το ενσωματώσω.
sarant said
Φίλος από το FB στέλνει δυο ενδιαφέροντα λινκ για τη συλλογή Τεριάντ:
http://www.ina.fr/video/VDD08001421
και
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=370162
sarant said
Επίσης, ο ίδιος φίλος μού λέει ότι ύστερα από κάθε κλοπή η Αλίκη Τεριάντ αντικαθιστούσε τα κλεμμένα.
cronopiusa said
How to Steal a Million 1966 Full Movie
cronopiusa said
η τέχνη τα µεν επιτελεί α η φύσις αδυνατεί απεργάζεσθαι, τα δε µιµείται
(Αριστοτέλης, Φυσικά Β8 199a,15-17)
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα,
άσχετο: κατά λάθος πάτησα στη διαφήμηση ==> φωτογραφία (να η εζελσμπρυκε 🙂 που λένε και οι φίλοι μας από το βορρά), ακριβώς κάτω από το τέλος του σημερινού άρθρου, δηλαδή εδώ
και τελικά κατέληξα να διαβάζω αυτό το χθεσινό άρθρο στην huffington post για τη «Γερμανική απειλή» http://www.huffingtonpost.com/robert-kuttner/the-german-menace_b_7922376.html?utm_hp_ref=politics .
Όχι βέβαια κάτι το συνταρακτικό νέο, αλλά με αρκετές ενδιαφέρουσες παραπομπές / συνδέσμους.
Τι σου κάνει ένα στραβοκλικάρισμα 🙂
Georgios Bartzoudis said
Sarant said: » Μια ελληνική σημαία κυματίζει στα γραφεία της αριστερής συνδικαλιστικής παράταξης CGT… Τυπικά, η CGT είναι εργατική συνομοσπονδία, σαν τη ΓΣΕΕ… και παρά την προσφατη μείωση της επιρροής της η μαζικότερη από τις πέντε γαλλικές εργατικές συνομοσπονδίες»
Στην τόση κατρακύλα της …»πρώτη φορά αριστεράς», κάτι είναι και μια ελληνική σημαία κάπου στη Γαλλία.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, κάποιοι συνδικαλιστές έχουν καταντήσει …ληστές (των λαϊκών συμφερόντων βεβαίως). Δεν είναι οι μοναδικοί. Όταν ο Τρότσκυ ήταν 2ος τη τάξει στο νεοσύστατο σοβιετικό καθεστώς, είχε πει: Ωραία τα καταφέραμε αλλά τι θα κάνουμε τώρα με τους συνδικαλιστές που …δεν θέλουν να εργάζονται!
Γιάννης Ιατρού said
@11 Δηλαδή ΠΩΣ τα αντικαθιστούσε; Τα ξαναγόραζε; Μάλλον εννοεί ότι διέθετε κάτι άλλο, παρόμοιο
Ηλεφούφουτος said
Θυμάμαι ένα φίλο ρομαντικό που εκθίαζε το μουσείο Τεριάντ μεταξύ άλλων και γι αυτό το λόγο. Για το πόση χαλαρότητα απέπνεε.
6 Όντως, βιώνουμε εποχές αντίστοιχες με του φιλελληνισμού, και με πολύ λιγότερες αυταπάτες απ την πλευρά των σύγχρονων φιλελλήνων σε σύγκριση μ εκείνους του ’21.
Και συγχαρητήρια για το διδακτοριλίκι!
Γιάννης Ιατρού said
@13 α Cronopiusa
Ωραίος ο Erik Johansson. Ταιρίαζει πολύ στη ρήση του Αριστοτέλη, βλ. κι εδώ http://www.artlandian.com/fotografia/sourealistikes-fotografies
derwanderer said
@ 16: Τα βιβλία είχαν εκδοθεί σε αρκετά, όχι πολλά, αντίτυπα κι η Αλίς Τεριάντ διέθετε νέα αντίτυπα, από τα υπόλοιπα πού είχε διατηρήσει στην κατοχή της. Νομίζω ότι αντικαταστθηκαν ΟΛΑ τα κλεμμένα ή κατεστραμμένα από υγρασίες και διαρροές (με μία εξαίρεση, αν θυμάμαι καλά) και, για ορισμένα, ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Ωστόσο, η υπόλοιπη συλλογή περιελάμβανε μοναδικά κομμάτια, πίνακες μουσειακής αξίας, έπιπλα φτιαγμένα από τον Τζιακομέττι, αρχεία, βιβλία άλλων κλπ. Για χρόνια η Αλις Τεριάντ έψαχνε σε ποιόν οργανισμό-χώρα-ίδρυμα θα τα αφήσει, en bloc. Η «αβάσταχτη ελαφρότητα» του ελληνικού κράτους την αποξένωσε όμως οριστικά και την απέτρεψε από το να τα εμπιστευτεί στο Μουσείο της Μυτιλήνης…
Γιάννης Ιατρού said
@19 Πεζοπόρε 🙂
Eυχαριστώ για την πληροφόρηση. Εννοείς βέβαια τα βιβλία, γιατί τα άλλα που κάνανε φτερά βεβαίως δεν υπήρχαν σε «αντίτυπα». Στον σύνδεσμο που δίνει στο @10β ο Νικοκύρης (της Ελευθεροτυπίας), αναφέρεται ότι …1.700 έργα, από τα οποία εκτίθενται τα 350, συντηρήθηκαν στα ειδικά εργαστήρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου…. Αναρωτιέμαι, τι συντήρηση έκαναν, γιατί γράφεις ….αντικαταστθηκαν ΟΛΑ τα κλεμμένα ή κατεστραμμένα από υγρασίες και διαρροές …..
sarant said
16-19: Ναι, αυτό εννοούσα.
derwanderer said
@20, από οσα τυχαίνει να γνωρίζω, ΚΑΙ χαρακτικά αντικαταστάθηκαν και, γενικά, ό,τι ήταν σε αντίτυπα (ή περισσότερα του ενός πρωτότυπα, ας μην ανοίξουμε τώρα τη συζήτηση για το τί είναι αυθεντικό ή αντίτυπο, με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές περί έργων τέχνης ή αντιτύπων). Τα βιβλία-εκδόσεις του Τεριάντ είναι κάτι λιγότερο από 100 – κι αυτά αντικαταστάθηκαν, κάποια δε περισσότερα από μία φορά. Θύματα διαρροών και υγρασίας είχαν πέσει τόσο τα (από αντικατάσταση) βιβλία όσο και άλλα κομμάτια της συλλογής. Στο Βυζαντινό Μουσείο συντηρήθηκαν όχι μόνο βιβλία αλλά και χαρακτικά και τμήμα των ταλαιπωρημένων αρχείων, της βιβλιοθήκης κλπ. Ας πούμε ότι το τέμπο είναι κλοπή-αντικατάσταση-υγρασία. 😉 Άλλες λεπτομέρειες δεν γνωρίζω. Α, και εννοείται ότι αν «λείψει» πια κάτι από το Μουσείο της Μυτιλήνης ΔΕΝ θα αντικατασταθεί, πλέον, μια που το σύνολό του κληροδοτήματος Τεριάντ κατέληξε ολόκληρο στο Κατώ-Καμπρεσίς, στο Μουσείο Ματίς.
Γς said
Μόλις μπήκα και διαβάζω το σημερινό άρθρο και
>τώρα με τις ψηφιακές μηχανές, που έχει χαθεί το φιλότιμο, βγάζουμε πολύ περισσότερες
και την κάτσαμε την βάρκα.
Πάω για κανα τέραμπάιτ φωτογραφίες.
Και θέλω βοήθεια:
Υπάρχει κανείς τρόπος, εφαρμογή να μετατρέψω μαζικά [οχι μια μια γιατί χρειάζομαι μία ζωή] τις φωτό από 4-5 μεγκαμπάιτ που είναι η κάθε μια σε πολύ-πολύ μικρότερες;
Γιάννης Ιατρού said
@Γς Δοκίμασε το xnview. Εγώ το χρησιμοποιώ πολύ, είναι total free, χωρίς διαφημίσεις κλπ. Μπορείς να διαλέξεις την ποιότητα, μέγεθος κλπ. σε ολόκληρο το φάκελλο, μαζικά, όπως γράφεις. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα. Έχει και ελληνικό μενού αν θέλεις. Δες στο http://www.xnview.com/en/
alexisphoto said
καλησπέρα,
@23:
Ο καλύτερος τρόπος για μαζική μετατροπή φωτό είανι το Adobe lightroom.
φορτώνεις ότι εικόνα έχεις, κάνεις έξπορτ [σε ό,τι διάσταση (ή ανάλυση) θέλεις, με κατάλληλο σάρπεν για τύπωμα / οθόνη κλπ] σε όποιον φάκελο θέλεις ή κ στους ίδιους χωρις να χρειαστεί κάθε φορά ξεχωριστή διαδικασία…
Δηλ φορτώνεις, προγραμματίζεις τι θες και πας για ύπνο…. Σε μερικές ώρες όλα ΟΚ.
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε….
Το παραπάνω πρόγραμμα ΔΕΝ πειράζει την αρχική φωτό αλλά δημιουργεί ΝΕΟ αρχείο με τα δεδομένα που θέλεις.
Για ό,τι χρειαστείς μπορώ να βοηθήσω.
Γς said
4:
>Πολύ… γενετικό ακρωνύμιο το CGT (άσχετο).
Και πολύ… Αργινίνη
cronopiusa said
18
ευχαριστώ Γιάννη
Γς said
24, 25:
ευχαριστώ από καρδιάς [που λένε].
Ηθελα να αφήσω από ένα CD στα παιδιά. Μετά το CD έγινε DVD, μετά ένας τεραμπάιτ σκληρός δίσκος 😦
Θα βάλω μπρός από αύριο και … τα ξαναλέμε.
Και πάλι σας ευχαριστώ!
Gpoint said
πολύ ενδιαφέρον άρθρο
sarant said
28 Εγώ όταν ενηλικιώθηκαν, τους έδωσα από έναν εξωτερικό σκληρό 😉
Γιάννης Ιατρού said
@28 / @30
Πολύ συζητημένο θέμα! Διάρκεια ζωής, συμβατότητες στο μέλλον, καταστροφή από εξωτερικές επιδράσεις κλπ. κλπ. Αλλά τι να κάνει κανείς. Η αλλαγή είναι και αναπόφευκτη και συνεχής. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!
Γιάννης Ιατρού said
«Έφυγε» από τη ζωή χθες Κυριακή 2 Αυγούστου, σε ηλικία 94 χρόνων, ο Μιχάλης Λιαρούτσος. http://tvxs.gr/news/prosopa/pethane-o-antistasiakos-mixalis-liaroytsos.
Είχε μεγάλη ιστορία στα βουνά της Μυτιλήνης…..
A. B. Normal said
Ωραίο το άρθρο. Αλλά τι σημαίνει «τα τρελά χρόνια των 20»; Των είκοσι χρόνων ηλικίας; Των είκοσι Μαΐων; Των είκοσι επιλογών; Των είκοσι φίλων καλλιτεχνών; Μας μπερδεύετε.
sarant said
32 Aδελφικός φίλος του πατέρα μου. Θα γράψω -αύριο ή την Κυριακή.
33: Τα τρελά χρόνια των 20 = τα τρελά χρόνια της δεκαετίας του 20. Προσπαθώ να λανσάρω αυτήν τη βολική συντόμευση. Δεν σας αρέσει; (Γιατί είμαι βέβαιος ότι καταλάβατε τι εννοούσα).
marulaki said
Γιατί όχι όμως το καθιερωμένο (ίσως όχι; ), την τρελή δεκαετία του 20; Και μάλιστα, όσο πλησιάζει το τέλος της, μήπως κι εμείς τη δεκαετία του 20 δεν διανύουμε; Αλλά του 2020! 🙂
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο-ανάρτηση σήμερα, όπως και πολλά από τα σχόλια! Αξίζει να ξαναδιαβαστεί το βράδυ στο χαλαρό, με όλα τα συνημμένα του!
sarant said
35 Eιδικά για τη δεκαετία αυτή μπορείς να το πεις -αλλά εγώ έχω στο νου μου μια συνολική απόδοση.
Δύτης των νιπτήρων said
Βολική συντόμευση μεν, αγγλισμός που δεν θα πιάσει δε, φοβάμαι. Πλάκα έχει που γράφουμε εδώ κι εκεί για «τα ογδόνταζ», αλλά δεν βλέπω να ξεφεύγει από τα όρια της παιδιάς (όπως: παρεμπιφτού κλπ).
Για τις φωτογραφίες, εγώ χρησιμοποιώ το IrfanView που μου είχαν συστήσει κάτι αιώνες πριν ο Σκύλος κι ο Στάζυ.
Ωραίο το μουσείο Τεριάντ της Μυτιλήνης!
Δύτης των νιπτήρων said
Α, ναι: δεν είναι ακριβέστερη απόδοση για το Saint Quentin το Σεν Καντέν (αντί για Κεντέν);
sarant said
38 Πιθανόν, στο ανάμεσα είναι αυτό.
sarant said
37 Δηλαδή προτιμάς την πλήρη, μακροσκελή απόδοση: Στα ογδόντα;
cronopiusa said
2011 Κατέστρεψαν τον Θεόφιλο Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ : Ο ΛΑΙΚΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ-(«ΑΥΤΟΣ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΛΟΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΣΟΦΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ») κατά τον Γ.ΚΟΝΤΟ
Μαρία said
39
Ανάμεσα δεν υπάρχει. Καθαρό α έρρινο.
Δύτης των νιπτήρων said
40 Στη δεκαετία του 80. (Όπως: Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60).
sarant said
43 Έξι συλλαβές παραπάνω…
cronopiusa said
το παραμυθι του θεοφιλου του νεστορα ματσα – radio-theatre
Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ “Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ”
Πέπε said
Νομίζω ότι από παλιά λέγαμε «το ’60, το ’80» και αν εννοούσαμε ολόκληρη τη δεκαετία ο άλλος το καταλάβαινε. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε «το τρελό ’20» και να καταλάβει κανείς, οπότε εκεί χρειάζεται οπωσδήποτε περίφραση. Ε, τι «χρόνια», τι «δεκαετία». Την τρελή δεκαετία του Είκοσι.
Νίκος Κ. said
Για τα τρελά χρόνια των 20, θα γράψω μια χαρακτηριστική φράση του Ιλιά Έρενμπουργκ (όπως τη θυμάμαι από μνήμης):
Και ποτέ δεν καταλάβαμε πότε τα μεταπολεμικά χρόνια έγιναν προπολεμικά.
Γιάννης Ιατρού said
@46 / @47 ή κι έτσι 🙂
aristeros naftis Dibenko said
off topic προς νοικοκύρη . Mε αφορμή τον θάνατο την Κυριακη 2/8 τού αντιστασιακού Μιχάλη Λιαρούτσου , αντάρτη στα βουνά της Λέσβου, θα ,ηθελα αν υπάρχουν στα αρχεία σου στοιχεία γιά την ζωή του εκεί καί την εργογραφία του . Εύχαριστώ
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα σχόλια!
49 Την Κυριακή θα βάλω ένα άρθρο για τον Μιχάλη Λιαρούτσο, αλλά μπορείς από τώρα να δεις το ιστολόγιο της αδελφής μου, που έχει πολλά από αυτά που θα βάλω:
https://tofistiki.wordpress.com/2015/08/03/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF/
Στοιχεία για τη ζωή του θα βρεις στο άρθρο της Βικιπαίδειας, πυο το έχω γράψει εγώ:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
Σκύλος της Β.Κ. said
Για όλους και όλα φροντίζει ο Νικοκύρης! http://imgur.com/B09RmsK
Stazybο Hοrn said
Τα μεταδεδομένα είναι το κλειδί για την οργάνωση δεδομένων, ιδίως μη κειμενικών. Χωρίς αυτά οι δυνατότητες αναζήτησης είναι ιδιαίτερα περιορισμένες. Ευτυχώς οι συσκευές λήψης στην εποχή μας, μαζί με τα τεχνικά μεταδεδομένα, κρατάνε στο αρχείο καθε φωτογραφίας και χρονική πληροφορία και γεωχωρική. Πολλοί ωστόσο την καταστρέφουν με το πρώτη σμύκρινση. Όμως, το πιο σημαντικό είναι να έχει την υπομονή ο φωτογράφος να προσθέσει κι άλλα μεταδεδομένα, στα ίδια τα αρχεία των φωτογραφιών, ώστε στο μέλλον, ανεξαρτήτως λογισμικού, να μπορεί να τις διαχειριστεί. Με δυο λόγια, η μηχανή να φροντίζει για το exif, κι ο φωτογράφος για το iptc/xmp schema.
Έτσι θα είναι εφικτή 25 χρόνια μετά μια αναζήτηση για το Γιαννάκη, γύρω στο 2015, στην Αίγινα, να τρώει καρπούζι. Οι φάκελλοι κι οι υποφάκελλοι, πεθάνανε ως τρόπος οργάνωσης, απ’ όταν βγήκαν οι ετικέτες.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Ωραίος ο περίπατος μαζί σου Νικοκύρη στο μουσείο.Eκδράμαμε κι εμείς.
Γλυκόπικρα συναισθήματα για την ελληνουριά μας πάλι.
Επειδή έχω αλλοφρονήσει από τις τιμές π΄ακούσαμε για τα ασημικά της χώρας,θα το μπουμπουνίξω: πόσο χρέος να βγάζει το μουσειάκι στη Βαριά; Στο γιουσουρούμ έτσι ξεπουλάνε, με το υποκοριστικό.
Μ΄ένα δάκρυ σας αφήνω ένα κείμενο του Τεριάντ για τους νέους στην ηλικία ζωγράφους που τους υποστήριζε και πολλοί τον μέμφονταν γι αυτό,καθώς λέει.
Ο Ματίς ήταν τριάντα χρονών όταν αισθάνθηκε την ανάγκη να χωθεί μέσα στο ρουμάνι του Φοβισμού.Λίγα χρόνια αργότερα ζωγράφιζε τον «Χορό» ή την «Μουσική»
Έκανα το γύρο του μουσείου,είδα τα εκθέματα,τα προγράμματα και τον ευωδιαστό κήπο.Ευχαριστώ για την ευκαιρία,δεν το ήξερα.
http://museematisse.lenord.fr/fr/Collections/CollectionT%C3%A9riade/Lapremi%C3%A8repartiedeladonation/tabid/131/Default.aspx
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Η απροόπτη συνάντηση με την ελληνική σημαία,μου θύμισε το 2007 τη βραδιά που έπαιζε η ελληνική ομάδα με την Πορτογαλία βρεθήκαμε στη νότια Γαλλία και πηγαίνοντας για την κεντρική πλατεία της πόλης (Τουλούζη) όπου σε μεγάλη οθόνη θα προβαλλόταν το ματς που θέλανε να δούνε τα παιδιά, είδαμε σε δυο νομίζω σημεία,ψηλά στα παράθυρα,ελληνικές σημαίες,χυμένες σαν σεντονάκι.Κάπου υπάρχουν οι φωτογραφίες.Φυσικά,αντίστοιχα είδαμε και πορτογαλικές,πολύ περισσότερες βέβαια, ν΄ανεμίζουν (έχασαν οι καημένοι εκείνο το βράδυ-εμείς χάσαμε από την Ισπανία θαρρώ τελικά). Το αναφέρω παρότι δεν είναι καθόλου το ίδιο με τη σημαία μας σ΄ ένα ξένο συνδικάτο,τούτη την ώρα κιόλας, αλλά από την άλλη, χθες είχαμε τη νίκη στο πανευρωπαϊκό εφήβων στο μπάσκετ. Και, άντε να το δέσω με την εκτίμηση μου προς τους νέους, άκουσα το απόγευμα να μιλάει στο ράδιο,αρκετή ώρα,ένας από τους νεαρούς της ομάδας,ούτε δεκαοχτώ χρονών και τον θαύμασα.Ωραίος λόγος και τόνος,τον καμάρωσα.Ενώ ο βλαξ ο αθλητικοδημοσιογράφος του λέει σε μια στιγμή αν έχει καθόλου κοιμηθεί από χθες και το παιδί απαντά, μπα ίσα τρεις ώρες,το γιορτάζαμε,γλεντούσαμε.Πού, στα μπουζούκια;του λέει τότε ο καφρίλος. Όχι,στο ξενοδοχείο, μεταξύ μας, τραγουδάγαμε και χορεύαμε ως το πρωί από τη χαρά μας, απαντά ήρεμα και καθάρια ο έφηβος αθλητής.
sarant said
54 Μήπως λες 2004;
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Το 2004; Στους ολυμπιακούς στο ποδόσφαιρο;Μπα, αλλά λείπουν τ΄αγόρια να μου πουν τί δε λέω σωστά.Θυμάμαι ότι δεν πανηγυρίζαμε όταν επιστρέψαμε σπίτι παρότι κερδίσαμε γιατί στα απέναντι στα παράθυρα του σπιτιού που φιλοξενούμασταν,στο κέντρο με τους στενούς δρόμους, είχαν πορτογαλική σημαία και μένανε νεαρά παιδιά, φοιτητές που τους βλέπαμε όλη την ώρα εκεί,και δεν ήταν πρεπό να χουλιγκανίσουμε.
sarant said
To 2004 στο ευρωπαϊκό που το πήραμε!
cronopiusa said
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ δεν έπρεπε η Αλίκη Τεριάντ να δωρίσει τα έργα στο γαλλικό μουσείο.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Βλέπω σε μια υπουργική απόφαση του 2012,(καταγραφή κατ΄επιταγήν του α΄μνημονίου καταλαβαίνω),ότι το Μουσείο-Βιβλιοθήκη Ελευθεριάδη-Tériade,περιλαμβάνεται στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου του Υπουργείου Πολιτισµού και Τουρισµού ελεγχόµενων από τη Γενική ∆ιεύθυνση ∆ηµοσιονοµικών Ελέγχων(Γ.∆.∆.Ε.) του Υπουργείου Οικονοµικών.
57.Πάσο,μα το ‘4 δεν πήγαμε Γαλλία.Σε ευρωπαϊκή διοργάνωση του 2007 με εθνικές ομάδες(είμαι και βαθυμεσάνυχτη σ΄αυτά),είτε τον Ιούνιο-Ιούλιο ,είτε τον Σεπτέμβρη,που είμασταν εκεί.Σε επόμενο παιχνίδι με άλλη χώρα,είχαμε χάσει.Έασον…
58. 😦
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Φλασιά: Πήγα στη θεία,που λέει και η Μαρία
11 Σεπτεμβρίου 2007 Ελλάδα 85 – 67 Πορτογαλία
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84_2007
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Συμβαίνει και εις Παρισσίους που λέμε:
«Το βουκολικό» του Ανρί Ματίς,το Μάιο του 2010, με άλλα, σύνολο πέντε,έργα μεγάλων ζωγράφων, συμπεριλαμβανομένου ενός έργου του Πάμπλο Πικάσο, κλάπηκαν από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη γαλλική πρωτεύουσα. Όπως είχε δηλώσει η διοίκηση του Μουσείου, τα κλεμμένα έργα είναι αξίας περίπου εκατό εκατομμυρίων.
Γς said
61:
«Το περιστέρι με τα μπιζέλια». Το έργο του Πικάσο που εκλάπη.
Τα άλλα κλεμμένα έργα ήταν «Το βουκολικό» του Ανρί Ματίς, «Η ελιά κοντά στην Εστάκ» του Ζόρζ Μπράκ, «Η γυναίκα με την Βεντάλια»(*) του Αμεντέο Μοντιλιάνι, και η «Νεκρή φύση με πολυελαίους» του Φερνάν Λεζέ.
Τελικά τους έπιασαν τους κλέφτες, αλλά όχι και τους πίνακες, που πιθανόν να πολτοποιήθηκαν από όχημα αποκομιδής απορριμμάτων!
Διότι φοβήθηκαν να μην σσυλληφθούν και πέταξαν τους πίνακες σε σε κάδο απορριμμάτων.
Και σιγά μην τους πίσεψαν.
(*) Και μια άλλη βεντάλια του Κάκτου, δηλαδή της Ουρανίας. Στην πραγματικότητα και του Κάκτου και της Ράνιας [Ουρανίας]. Δύο ήταν οι βεντάλιες. Κι έκανε και πολύ ζέστη. Καύσωνας και τότε
Gpoint said
# 61
Το ίδιο κόλπο είχα κάνει κι εγώ μόνο που άλλαζα τη γυναίκα αντί την βεντάλια. και να δεις την βεντάλια αλλοπαρμένη να κάνει αέρα από μόνη της !!
sarant said
60 A έτσι εξηγείται -αλλά στο μπάσκετ την Πορτογαλία τη νικάμε εύκολα!
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Γαλλία-Ισπανία: Οι αρχές κατέσχεσαν σε ένα σκάφος στην Κορσική έναν πίνακα του Πικάσο,αξίας 25 εκατομ. ευρώ,ιδιοκτησίας γνωστού Ισπανού τραπεζίτη.
http://www.avgi.gr/article/5755593/gallia-ispania-oi-arxes-katesxesan-se-ena-skafos-stin-korsiki-enan-pinaka-tou-pikaso
Nα σχετίζεται και με το πολιτικοοικονομικό κλίμα στην Ισπανία;(Κατ αναλογίαν,κάνουνε κι εκεί «μπραφ» τα τιμαλφή κλπ από νωρίς;)
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα,
μιά διαπίστωση που κάνουν, όχι βέβαια κάτι νέο για πολλούς που παρακολουθούν τα δημοσιεύματα του τύπου «μπαίνω στο ιντερνετ κι ανακαλύπτω». http://www.thepressproject.gr/article/79878/Pethainoun-kosmo-sto-elliniko-internet
Γς said
66:
Από το λίκνο σου:
>Τυγχάνει τα γραφεία της εφημερίδας στην Κολοκοτρώνη να είναι δίπλα σε ένα καφέ-μπαρ που είχε ο Σάκης Μπουλάς τότε, στην πλατεία Καρύτση. Κατέβηκα κάτω, τι να κάνω, να μιλήσω με τα παιδιά του καφέ, να πάρω πληροφορίες, να τους συλλυπηθώ σε τελική ανάλυση. Και ω, τι έκπληξη, ο Μπουλάς ήταν εκεί. Ολοζώντανος.
Κι ο δικός μου Μπουλάς
sarant said
66 Κι εγώ για την Αγγελική διάβασα…!
Αγγελος said
(58) Αυτή είναι η λογοκριμένη έκδοση της Σημαίας του Σαββόπουλου. Όσοι έχουν κάποια ηλικία θυμούνται πως ο ίδιος τραγουδούσε πολύ πιο ταιριαστά με το όλο νόημα «τα μάτια κλείνω κι αφήνω μια πορδή»!
Αγγελος said
«Και ω, τι έκπληξη, ο Μπουλάς ήταν εκεί. Ολοζώντανος.»
Δυστυχώς, όχι για πολύ…
cronopiusa said
Κατασχέθηκε πίνακας του Πικάσο σε σκάφος στην Κορσική
Picasso retrata a los Botín
sarant said
71 Το άκουσα στο ραδιόφωνο. Ήθελε ο ιδιοκτήτης του, Ισπανός βιομήχανος, να πουλήσει τον πίνακα, αλλά επειδή έχει κηρυχθεί εθνικός θησαυρός της Ισπανίας δεν μπορούσε να τον βγάλει έξω νόμιμα.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
72.γράφει για «διάσημο ισπανό τραπεζίτη η οικογένεια του οποίου είχε συμμετάσχει στην ίδρυση της τράπεζας Santander το 1857, που έγινε ο πρώτος τραπεζικός όμιλος της χώρας.»
http://www.avgi.gr/article/5755593/gallia-ispania-oi-arxes-katesxesan-se-ena-skafos-stin-korsiki-enan-pinaka-tou-pikaso