Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης – Τα εγγόνια

Εδώ και κάμποσο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω, κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η πεντηκοστή τέταρτη, και είναι η τρίτη του 11ου κεφαλαίου, που έχει τον τίτλο: Ένας επικούρειος στον καιρό μας. Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 60, αλλά η σημερινή συνέχεια εκτείνεται και στην επόμενη δεκαετία. Να πω ότι κανονικά η συνέχεια αυτή έπρεπε να δημοσιευτεί την προηγούμενη Τρίτη, αλλά το ανάβαλα.

Στην αυλή του σπιτιού του στο Φάληρο με τα δυο μεγαλύτερα εγγόνια του

Η ευτυχία του ποιητή ολοκληρώθηκε σαν άρχισαν να έρχονται τα εγγόνια. Το 1959 απόκτησε τον πρώτο του εγγονό, που κατά το έθιμο πήρε το όνομά του. Ο ποιητής λάτρεψε τον «συνώνυμο, συνεπώνυμο και συμπατρώνυμο» απόγονό του, ωσπου η γέννηση της πρώτης του εγγονής, το 1962, και της δεύτερης το 1968 τον έκαναν να μοιράσει ακριβοδίκαια στα τρία την αγάπη του.

Φάνηκε από την πρώτη πως κατείχε στην εντέλεια «την τέχνη του να είσαι παπούς», όπως λέει στους Αθλίους ο Ουγκώ. Ιδίως από τοτε που τα εγγόνια του άρχισαν να μιλάνε και να επικοινωνούν ανέλαβε σημαντικό μέρος της διαπαιδαγώγησή τους. Πολύ σύντομα το γραφείο του έγινε ο αγαπημένος τόπος όπου τα μικρά παίζανε και συχνά μάλωναν ή έκαναν τις σκανταλιές τους. Ο ίδιος, με την παροιμιώδη ηρεμία του ήταν ικανός να γράφει στίχους ανεπηρέαστος από τον ορυμαγδό των μικρών. Μια σκηνή είναι χαρακτηριστική. Τα δύο μεγαλύτερα εγγόνια πάλευαν σωρός κουβάρι στο πάτωμα του γραφείου ενώ το μικρότερο καβάλα στο σβέρκο του ποιητή τον χτένιζε ανάποδα. Την ίδια στιγμή ο Νίκος πανευτυχής και απόλυτα ήρεμος έγραφε έμμετρο ποίημα στο Στρατή τον Αναστασέλλη.

Καθιερώθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κάθε χρόνου να μεταμφιέζεται σε Αγιο Βασίλη και να μπαίνει ξαφνικά από τη μπαλκονόπορτα ή από άλλη ασυνήθιστη είσοδο φορτωμένος με δώρα. Εξ άλλου τα μάγευε κάνοντας διάφορες ταχυδακτυλουργίες, από τις απλούστερες: να «κόψει» το δάχτυλό του ή να «μακρύνει» το χέρι του, ως τις περισσότερο πολύπλοκες: να φάει αναμένα σπερματσέτα (στην πραγματικότητα μήλα κομμένα κυλινδρικά με φυτίλι καρυδόψυχα, που ανάβει και καίγεται εύκολα), να κάνει ένα σπιρτόκουτο να χορεύει στη ράχη του χεριού του ή να ρίχνει σε ένα μαντίλι σπιρτόξυλα, που τα μικρά τα σπάγανε με τα χέρια τους αλλά κατόπιν όταν άνοιγε το μαντίλι τα σπιρτόξυλα βρίσκονταν ακέραια!

Εξάλλου καθιερώθηκε να πηγαίνει με τον Γρηγόρη τα μικρά ώς το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς τους, οπου και τους έδινε χαρτζιλίκι. Όταν τα εγγόνια μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο άρχισε να τους γράφει γράμματα τα καλοκαίρια από το Τολό ή το Ξυλόκαστρο. Στην αρχή τούς έστελνε εικονογραφημένα κείμενα σε μορφή περιοδικού ή εφημερίδας, αργότερα όμως έστελνε κανονικά γράμματα γεμάτα κέφι, συχνά έμμετρα. Παράδειγμα:

Τετάρτη 23 Ιουλίου 1972

Νίκο λεβέντη
γεια χαρά!
Σου γράφω απ’ το Τολό.
Είναι βραδάκι, κάθομαι στου μαγερειού τη σάλα
σ’ ένα τραπέζι στη γωνιά, ενώ ένα πλήθος παρδαλό
γεμίζει τα τραπέζια τ’ άλλα.

Γίνεται τέτοιος σαματάς λες κι είσαι σε παζάρι
κι είναι του Πύργου της Βαβέλ το γλωσσικό χαρμάνι.
Ο δόλιος σερβιτόρος μας, που τόνε λένε Πάρι,
χίλια κομμάτια γίνεται μα πού να τους προκάνει.

Δε μοιάζει ο Πάρις σαν παιδί του βασιλιά των Τρώων
και πιθανότατα μ ’ αυτούς να συγγενεύει μόνον,
ότι σ’ αυτόν το πιάτο τον οφείλει πας ο τρώων,
γιατί εκείνος κουβαλά τα πιάτα των θαμώνων

Εφέτος Νίκο το Τολό σα ν’ άλλαξε λιγάκι.
Φτιάξαν το δρόμο του ίσιονε, φαρδύ, καλοστρωμένο,
και βάλαν λάμπες – προβολείς αντίκρυ στο νησάκι,
που τα Σαββατοκύριακα φαντάζει φωτισμένο.

Μα κατά τα άλλα τίποτες. Η πλήξη μένει πλήξη,
η θάλασσα πάντα καλή αν και λιγάκι κρύα,
τις Κυριακές μαγέρικα και μαγαζιά έχουν πήξει
επιδρομή των πελατών του φεστιβάλ αγρία.

[…]

Στα χαρτιά του παππού υπάρχει και η εξής χειρόγραφη εφημερίδα που μου έχει στείλει, που έχει πολλή δουλειά και πολλά νοήματα, που είναι ζήτημα πόσα θα έπιασα όταν τη διάβασα -που δεν ήμουν ακόμα 8 χρονών, διότι όπως μπορώ να συμπεράνω πρέπει να γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1967. Η χρονολογία 959 άλλωστε είναι απλώς αντιστροφή της καβαφικής 595, αφού ο τίτλος παραπέμπει στο καβαφικό ποίημα «Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου, ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μΧ». Μόνο ο τίτλος βέβαια, το ποίημα καθαυτό όχι παρά την υπογραφή. Και βέβαια το σκίτσο, με τις ανορθόγραφες λεζάντες παραπέμπει στον Μποστ, αλλη μεγάλη αγάπη του.

Να μεταφέρω και το ποίημα

Τι εξοχή να κάμεις τον Σεπτέμβριον;
Βροχή κι αγέρας. Πώς να κολυμπήσεις;
Μέρες πολλές στερούμενος ειδήσεις
ν’ ανησυχάς και για το έμβρυον!!

Έξω από την ταβέρνα τον Γρηγόριον
ν’ αφήνεις και να τρως καυτές μαρίδες
θαμώνες ένα-δυο μουστακαλήδες
κι εσύ σε μια γωνιά (στο περιθώριον)

Άλλοτε πάλι η πλάκα να ωρύεται
αμερικανικούς βρυγμούς οδόντων
χορεύει ένας Ντιντής εκ των ενόντων
και σένα τ’ άντερό σου ανακυλίεται.

Κι οι Γερμανοί ξανάρχονται. Ξυλόκοτες
με δαύτους, στραβοκάνες τευτονίδες.
Γυναίκες; Όχι αλίμονο -σανίδες.
Σανίδες απελέκητες, αλλόκοτες.

ΞΕΒΑΦΗΣ

 

Advertisement