Εικόνες και εικονίδια
Posted by sarant στο 12 Ιανουαρίου, 2016

Μορφή, όχι εικόνα
Όσοι είναι της ηλικίας μου, αλλά και οι κάπως νεότεροι νομίζω, νιώσαμε να μας αγγίζει ο θάνατος του Ντέιβιντ Μπόουι, ακόμα κι αν δεν τον παρακολουθούσαμε τα τελευταία χρόνια. Στα κοινωνικά μέσα πάρα πολλοί τον θρήνησαν βάζοντας κάποιο από τα γνωστότερα τραγούδια του -και αποχαιρετώντας τον Μπόουι είπαμε κι ένα μακρινό αντίο στα νιάτα μας.
Μπάουι τον γράφουν πολλοί αλλά νομίζω πως πιο κοντά στο Μπόουι είναι η προφορά του ονόματός του στα αγγλικά -του καλλιτεχνικού του ψευδωνύμου πιο σωστά, μια και ο μακαρίτης είχε γεννηθεί Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς και με τέτοιο κοινό όνομα δεν κάνεις εύκολα καριέρα.
Κατά σύμπτωση, ο Μπόουι πέθανε μόλις δυο μέρες μετά τα γενέθλιά του -που συνέπεσαν με την κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου- ήταν όμως άρρωστος ενάμισι χρόνο τώρα, δεν έχει ο θάνατός του άμεση σχέση με την εκλογή του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, με άλλες συμφορές μάς απειλεί αυτός.
Γράφτηκε για τον Μπόουι πως ήταν icon της ροκ μουσικής, ενώ επίσης η Βικιπαίδεια γράφει ότι His androgynous appearance was an iconic element of his image, και επειδή εδώ λεξιλογούμε και δεν μουσικολογούμε (αλλά εσείς στα σχόλια μπορείτε να τιμήσετε όσο θέλετε τον μακαρίτη) παίρνω την αφορμή να πω δυο λόγια για τις λέξεις αυτές που ταλαιπωρούν τους μεταφραστές και καμιά φορά ταλαιπωριούνται από αυτούς.
Τις προάλλες όταν είχε πεθάνει ένας άλλος αστέρας της ροκ, ο Λέμι Κίλμιστερ (βλέπετε, ο Χάρος έχει αρχίσει να καλεί την κλάση τους), και γινόταν πάλι το σχετικό μνημόσυνο στο Φέισμπουκ, είχα βρει το θάρρος να ομολογήσω δημόσια πως αγνοούσα εντελώς τον μακαρίτη και πως, ενώ είχα ακουστά το όνομα του συγκροτήματός του, δεν ήξερα κανένα τραγούδι τους. Στη συζήτηση που ακολούθησε, κάποιος ανέφερε πως ο Λέμι ήταν icon (άρα, δεν δικαιολογείσαι να μην τον ξέρεις) και κάποιος άλλος διαφώνησε -και οι δυο χρησιμοποίησαν τη λέξη στα αγγλικά, χωρίς να επιχειρήσουν να τη μεταφράσουν. Για τον Μπόουι, πιθανώς να συμφωνούσαν ότι αυτός, τουλάχιστον, ήταν icon.
Αλλά πώς θα το πούμε το icon; Πάντως εικόνα δεν θα το πούμε, παρόλο που η αγγλική λέξη από την ελληνική προέρχεται, φυσικά μέσω των λατινικών. Στα αγγλικά βέβαια οι περισσότερες σημασίες της λέξης «εικόνα» αποδίδονται με το image, ενώ το icon χρησιμοποιήθηκε με πιο ειδικές σημασίες, όπως οι εικόνες των ζώων και φυτών στα βιβλία Φυσικής Ιστορίας. Επίσης icon λέγονταν τα ιερά εικονίσματα της Ορθόδοξης εκκλησίας, ενώ η σημασία που μας ενδιαφέρει, του συμβόλου (μιας εποχής, ενός καλλιτεχνικού κινήματος κτλ.), είναι μάλλον καινούργια. Στο Oxford English Dictionary μόλις το 2001 προστέθηκε η σημασία αυτή, με τον εξής ορισμό: icon: A person or thing regarded as a representative symbol, esp. of a culture or movement; a person, institution, etc., considered worthy of admiration or respect. Freq. with modifying word. και παρόλο που η παλαιότερη ανεύρεση είναι του 1952, οι περισσότερες ανήκουν στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.
Συχνά, λέει το λεξικό, χρησιμοποιείται το icon με κάποιο προσδιοριστικό, ας πούμε cultural icon μπορεί να είναι ένα πρόσωπο (ίσως ο Μπόουι ή η Μαντόνα) ή ένα αντικείμενο (π.χ. ο κόκκινος τηλεφωνικός θάλαμος είναι πολιτισμικό σύμβολο του Λονδίνου). Οπότε, θα το αποδώσουμε «σύμβολο» στα ελληνικά ή, αν πρόκειται για πρόσωπο, κάλλιστα μπορούμε να το πούμε «μορφή».
Bέβαια, το icon το γνωρίσαμε και με μιαν άλλη σημασία του, στην πληροφορική, όπου έτσι λέγονται οι μικρές εικονίτσες πάνω στην οθόνη του υπολογιστή που συμβολίζουν μια ενέργεια που μπορεί να διαλέξει ο χρήστης. Αυτά, τα είπαμε στα ελληνικά «εικονίδια». Η λέξη βέβαια προϋπήρχε, ήδη από την ελληνιστική εποχή, αλλά τώρα πήρε αυτή την ειδική σημασία.
Το icon δύσκολα θα κάνει κανείς το λάθος να το πει «εικόνα», αλλά το iconic πολλοί το αποδίδουν «εικονικός» και δίνουν τροφή και στα μεζεδάκια μας όπου το συγκεκριμένο λαθάκι το έχουμε σταχυολογήσει πάνω από μια φορά -για παράδειγμα, πρόπερσι που πέθανε ο Τόνι Μπεν, ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος τον αποκάλεσε an iconic figure of our era, το οποίο (κακώς) αποδόθηκε «μια εικονική μορφή» σε μια εφημερίδα -ενώ ήταν εμβληματική.
Εικονικός βέβαια στα ελληνικά είναι και ο αναφερόμενος στις εικόνες ή στην εικόνα, αλλά η χρήση αυτή είναι σπάνια. Πολύ περισσότερο χρησιμοποιείται η λέξη με τη σημασία «φαινομενικός – πλαστός – μη πραγματικός – υποθετικός», συχνά στις νέες τεχνολογίες ως απόδοση του αγγλ. virtual. Οπωσδήποτε, το να αποδώσουμε «εικονικός» το iconic είναι λάθος, χαρακτηριστική περίπτωση που ο «άσπονδος φίλος» μας κάνει να λαθέψουμε, κάτι που συμβαίνει συχνά με τις ελληνικές λέξεις που έχουν περάσει σε άλλες γλώσσες και μετα επιστρέφουν με τη σημασία τους αλλαγμένη -αυτό το είδος ετερογονίας το έχουμε συζητήσει αρκετά στο ιστολόγιο, αλλά και στη Λεξιλογία υπάρχει ειδικό νήμα για να καταχωρούνται όλοι αυτοί οι ψευτοφίλοι, που φέρονται μπαμπέσικα και παραπλανούν τον απρόσεχτο μεταφραστή (δείτε και το παράπονο του φίλου Δαεμάνου, που έχει κουραστεί να διορθώνει τα ‘εικονικός’ σε ‘εμβληματικός’).
Μορφή λοιπόν της ροκ ήταν ο Μπόουι, αν ήταν, όχι εικόνα. Βέβαια, στο Φέισμπουκ, μια άλλη φίλη, που είναι εκπαιδευτικός κι έτσι έρχεται σε επαφή με εφήβους, έλεγε πως στην τάξη της τρία μόνο παιδιά ήξεραν τον Μπόουι. Βλέπετε, κάποτε λέγαμε πως ο παππούς μας είναι άνθρωπος του παλιού καιρού και δεν ξέρει τα ινδάλματά μας, αλλά ποιος μας λέει ότι θα τα ξέρει ο εγγονός μας;
This entry was posted on 12 Ιανουαρίου, 2016 στις 09:37 and is filed under Αγγλικά, Επικαιρότητα, Μεταφραστικά, Μεταμπλόγκειν, Μουσική, Ψευδόφιλες λέξεις. Με ετικέτα: icon, Λεξιλογία, Ντέιβιντ Μπόουι. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, ή trackback from your own site.
spiral architect said
Καλημέρα.
Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς
Πέπε said
> > είχε γεννηθεί Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς
;;;
Από πότε το λέμε αυτό στα ελληνικά;
Οι άνθρωποι ανώνυμοι γεννιούνται. Παίρνουν όνομα αργότερα. Η έκφραση δεν είναι κυριολεκτική, είναι ιδιωτισμός της αγγλικής. Και προσωπικά δεν το έχω καν δει ως πρόταση, was born Tade, αλλά μόνο με σκέτο το born χωρίς ρήμα (αναφορική μετοχή;).
Αγάπη said
καλημέρα
το ότι δέν γνώριζα τον προηγούμενο θανόντα και δέν αντέχω τη μουσική αυτού τού είδους προκάλεσε δυο διαγραφές μου από παλιούς φίλους που ισχυρίζονταν πως με εκτιμούσαν και στην «αληθινή ζωή» 🙂
Κουνελόγατος said
Συμπαθητική περίπτωση, δεν ήταν όμως κι ο John Lennon, έστω ο Jim Morrison… 🙂
Καλημέρα σας, συμφωνώ με τη λέξη «μορφή».
leonicos said
κάλλιστα μπορούμε να το πούμε «μορφή».
Νομίζω ‘μορφή’ σημαίνει ‘σημαντικός’ όχι ‘χαρακτηριστικός’
leonicos said
Έγραφα πρώτος και βγήκα πέμπτος
Και σκεφτόμουν τι συγγνώμες πρέπει να ζητήσω από τον Γς
leonicos said
Σαραντάκο…
άκου εδώ….
ένας τιτάνας της σκέψης σού μιλάει. Μην κάνεις τον κουφό!
Basil Tatsis said
Πολύς θόρυβος για τη ζωή ,μουσική και το θάνατο του Ντειβιντ Μποουι.Διερωτάμαι όμως αν σε 30-40 χρόνια ο κοινός άνθρωπος θα θυμάται ποιος ήταν ο Μποουι και αν η μουσική του θ’ακούγεται πουθενά στο κόσμο .
Δύτης των νιπτήρων said
Εμβληματικός ο Μπόουι, θα έλεγα εγώ (για το icon — και όχι μόνο).
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Καλημέρα!
Θυμάμαι, πριν από κάποια χρόνια, κάτι ολιγόλεπτα φιλμάκια, στην κρατική, νομίζω, τηλεόραση, τα οποία, υπό τον τίτλο «Σουβενίρ του 20ού αιώνα», παρουσίαζαν πρόσωπα ή πράγματα του περασμένου αιώνα άξια να μνημονεύονται. π.χ. «Μαρία Κάλλας: ένα σουβενίρ του 20ού αιώνα». Τολμηρή η λέξη, δεν λέω, αλλά απ’ τις πολλές φορές που την ακούσαμε, στο τέλος τη δεχτήκαμε, μου φαίνεται.
Έτσι κι ο Ντέιβιντ Μπόουι -ο οποίος, σημειωτέον, βρήκε τον καλύτερο τρόπο, με το βιντεοκλίπ της τελευταίας του επιτυχίας, τον πιο ειρωνικό, γνωρίζοντας το επικείμενο τέλος, για να μας αποχαιρετήσει.
Γι’ αυτό, κυρίως, εγώ θα τον ευγνωμονώ: για την διαρκή του ειρωνία και την χωρίς έλεος κατάρριψη των στερεοτύπων. Μέχρι το τέλος (και λίγο, βέβαια, με νοιάζει αν τα εγγόνια σας κάποτε τον θυμούνται).
leonicos said
Για να είμαι ειλικρινής, αντέγραψα το χτεσινό σεντόνι του ΧΣΜ για να το μελετήσω καλύτερα.
Φυσικά, μπορεί να είναι όποιος είναι, αλλά δεν έχει σε όλα άδικο. π.χ. με αποκάλεσε τιτάνα.
Αλλά νομίζω ότι το πιο πετυχημένο απ’ όλα ήταν οι χαρακτηρισμοί για τον Γιάνη μ’ ένα ν και για τον Πάκη. Για τον τελευταίο μάλιστα, πρέπει να τοπυ απονεμηθεί ειδικό βραβείο. Δεν υπάρχει πιο συνοπτικός τρόπος να περιγράψεις πώς το τίποτα έγινε το παν. Ο άλλος είναι η Δημιουργία.
όταν άκουσα ποιος θα γινόταν π΄ροεδρος, η πρώτη μου απορία είναι: Πού τον θυμήθηκαν; Πού τον πέτυχαν να του το ανακοινώσουν και πόση ώρα έκανε ν’ απαντήσει. Και όμωςκύριε, είναι ο ανώτατος άρχοντάς μου, ένας θεσμός εντελώς άχρηστος, κατάλοιπο μιας εξουσίας που ουσιαστικά δεν υπάρχει, αλλά δυσιδαιμονικά νιώθουν να τη χρειάζονται. Πρέπει κάποιος να υπογράφει. Στο διαδίκτυο υπάρχει και ο JUMPY ο οποίος υπογράφει με πινέλο. Θα μπουρούσε να είναι κι αυτός.
Όσο για τους ‘τρελάκηδες’ λυπάμαι που συγκαταλέγει τον Πολάκη, μόλο που δεν ξέρω πώς πολιτεύεται σήμερα. τον είχα ειδικευόμενο, ήταν αγωνιστής και σ’ αυτόν οφείλεται το ότι οι εφημερίες στην περιοχή του Πειραιά έγιναν από 1:2 (Τζάννειο / Κρατικό) σε 1:3 (προσθήκη του Θριασίου και της Βούλας) και σήμερα 1: 4 λόγω Αττικού. Πρόκειται δε για πραγματικό επαναστάτη, τολμηρό, διεκδικητικό και ικανό να μπαίνει στα βαθιά και να βγάζει άκρη.
Απορώ βέβαια πώς, ο Πολάκης που τότε ήταν αριστερά του ΚΚΕ, είχε φύγει με μια ομάδα που διεφώνησε, και αναρωτιέμαι πώς βρέθηκε ξαφνικά δεξιά του ΚΚΕ. Πιθανώς ήλπισε ότι κάτι καλό θα κάνει από μια ‘δοσμένη θέση’. Και, να το πούμε κι αυτό, είναι το μόνο πρόσωπο που κινείται στην πολιτική σήμερα, για τον οποίο δεν θα υπάρξει ποτέ οικονομικό σκάνδαλο. Κόφτε μου το χέρι… θα επιμένω ότι είναι αδέκαστος.
Αλλάδεν ξέρω αν αυτές οι αρετές φτάνουν για να δώσουν μια άλλη πορεία στη χώρα. ίσως να μη φτάνει καμιά
Πολιτικολόγησα κι εγώ για να μη λέτε..
Ο γες δηλαδή που διαρκώςμε διαβάλλει
spiral architect said
@8: Όπως θυμόμαστε εμείς και ξέρουν τα παιδιά (τουλάχιστον τα δικά μου) το Μόρισον, το Ζάπα, το Ντίο, τη Τζόπλιν, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο.
Alexis said
#8: Ναι, κι εγώ συμφωνώ ότι ήταν υπερεκτιμημένος ο Μπόουι και δυσανάλογος ο θόρυβος που έγινε με το θάνατό του.
Ένας μεγάλος ροκ σταρ ναι, ίνδαλμα για πολλούς ναι, ευφυής μουσικός και τραγουδοποιός ναι, αλλά «ενας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20ου αιώνα» που ακούστηκε χθες από ελληνικό κανάλι, ε είναι υπερβολή. Το λιγότερο…
leonicos said
Όπου γες = Γς
Κουνελόγατος said
Υπάρχει κι αυτό σήμερα, κάτι διάβασα και για τη Liberation…
spiral architect said
Λεώ, φρόντιζε να μην είσαι off topic. 😉
Corto said
Καλημέρα!
«Οπότε, θα το αποδώσουμε «σύμβολο» στα ελληνικά ή, αν πρόκειται για πρόσωπο, κάλλιστα μπορούμε να το πούμε «μορφή»
Νομίζω ότι τουλάχιστον στον γραπτό λόγο με θεματολογία την ροκ μουσική, εδώ και δεκαετίες η καθιερωμένη λέξη είναι «είδωλο».
leonicos said
@13
Συγγνώμη αλέξη
Αν κάποιος είναι ευφυής μουσικός και τραγουδοποιός, ίνδαλμα κ.ο.κ.
γιατί να μην είναι και αλλά «ενας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20ου αιώνα»
για κείνους που είναι ροκ. Για μένα είναι / ήταν ο Σερ Μάικλ Τίππετ, στην κλασική μουσική. Είναι αυτός που μου είπε ότι «η Ελλάδαμε τον Όθωνα, είχε την ατυχία να εισαγάγει την ευρωπαϊκή ωςκλασική μουσική, κι έχασε την ευκαιρία ν’ αναπτύξει δική της από το βυζαντινό μέλος, την παραδοσιακή μουσική και το ρεμπέτικο.»
Αυτός ο κλασικός, θεωρούσε τον Πάνου μεγαλύτερο μουσικό από τον Τσιτσάνη (μιλάμε μόνο ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο)
leonicos said
@16
Μου το έχει πει και ο Νοικοκύρης, έμμεσα, αλλά διά ζώσης.
Αλλά εμένα οι ιδέες μού έρχονται κατά τις 2 πμ, οπότε θα χτυπήσω 222 της προηγουμένης.
ο Γς είναι χειρότερος από μένα. Γιατί δεν τον μαλώνει κανείς;
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
2: Μπορεί να είναι αγγλισμός. Τι λένε οι άλλοι;
10 Δεν μου ταιριάζει το ‘σουβενίρ’ για πρόσωπα.
chrismagr said
Με το Androgyne είχα πρόβλημα στο παρελθόν. Προσπαθούσα να εξηγήσω σε μία φίλη Γερμανίδα κάτι στα Αγγλικά. Ήμουν μαζί με έναν Έλληνα, και κάποια στιγμή λέω στον φίλο μου «πώς να πω το ανδρογυναίκα;»
Η Γερμανίδα φίλη έπιασε τη λέξη και κατάλαβε androgyne women. Φυσικά δεν είναι το ίδιο, θα έλεγα ότι είναι ακριβώς το αντίθετο.
leonicos said
@17
Ο Κόρτο σωστά ομίλησε: είδωλο
Και είναι επακριβώς μετάφραση του Icon.
chrismagr said
20 (για 2): Έχω δει να λένε «κατά κόσμον»
Triant said
«μια και ο μακαρίτης είχε γεννηθεί Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς και με τέτοιο κοινό όνομα δεν κάνεις εύκολα καριέρα»
Τομ Τζόουνς;
leonicos said
@21
Ελπίζω να μην αναζητάτε το ερμαφρόδιτος
Ο Μπόουι δεν ήταν ερμαφρόδιτος. Δεν ξέρω αν ήταν τρανσέξουαλ. Και το χειρότερο απ’ όλα, δεν κατάλαβα γιατί τον είπαν έτσι. Ούτε φυσιογνωμικά μπαλαντζάριζε
leonicos said
Πώπω… κοντεύω να γίνω Γς. πάω να μαζευτώ
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
20 τέλος,
όχι, ούτε εμένα μου ταιριάζει κι εξακολουθεί να μου χτυπάει -πλην, όμως, «χρησιμοποιήθηκε» ευρέως.
ndmushroom said
Εμβληματική μορφή, ή μορφή σκέτο αν έχουμε όριο χαρακτήρων. Σύμβολο επίσης, υπό προϋποθέσεις.
Και επί της εν λόγω μορφής, παρότι προσωπικά δεν διετέλεσα ποτέ φαν της μουσικής του, θα ήταν άδικο να κρίνουμε τον Μπόουι μόνο ως μουσικό. Το σταριλίκι του (όρος που έχει πλέον ευτελιστεί, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος να τον περιγράψει), η δημιουργία, δηλαδή, ενός χαρακτήρα που ξεπερνούσε τον τραγουδιστή, υπερέβαινε κατά πολύ το αυστηρά μουσικό κομμάτι, και ήταν όντως κάτι πρωτόγνωρο (για την εποχή του, και ίσως μέχρι και σήμερα).
chrismagr said
24: Ο Τομ Τζόουνς είχε γεννηθεί Τόμας Τζον Γούντγουορντ. Το ψευδώνυμο το επέλεξε πιθανότατα από τον ήρωα του ομώνυμου μυθιστορήματος και ήρωα της ταινίας με τον ευφάνταστο Ελληνικό τίτλο Επιχείρηση Κρεβατοκάμαρα
Alexis said
Κι ενώ εμείς λεξιλογούμε και μουσικολογούμε, ο εβραιομασονισμός επελαύνει:

Των οικιών ημών εμπιπραμμένων ημείς άδομεν. 🙂
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
25β,
περιμένετε τον γέροντα απόψε, που θα απαντήσει σε όλα σας τα ερωτήματα…
chrismagr said
25 Όχι, το androgyne δεν είναι ερμαφρόδιτος. Τουλάχιστον όχι στο φύλο ή στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ίσως να περιγράφεται ως «ερμαφρόδιτη εμφάνιση», αλλά και πάλι δεν μου αρέσει.
μήτσκος said
Το Hunky Dory το θεωρώ το κορυφαίο άλμπουμ έβερ.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
30,
η ΕΩ υπήρξε πάντοτε περιθωριακή εφημερίδα. Γιατί, τώρα, σας ανησυχεί;
Tommygun said
Κάπου παίζοντας με τις λέξεις, χάνουμε το νόημα. Επειδή έγινε αναφορά στον συγχωρεμένο Ian Fraser Kilmister, όπως ήταν το πλήρες όνομα του Lemmy, θα έλεγα ότι ταίριαζε η λέξη «εμβληματικός», μιας και στους κόλπους του σκληρού ήχου (αυθαίρετη απόδοση του hard/heavy) ήταν πρώτος μεταξύ ίσων. Είχε επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την δημιουργία και την εξέλιξη αρκετών ιδιωμάτων του heavy metal, οπότε θεωρώ ότι ορθά του είχε αποδωθεί ο ρόλος. Ωστόσο ήταν συγκεκριμένος ρόλος σε ένα συγκεκριμένο ήχο και ήταν λογικό ότι θα επηρέαζε μια μερίδα του κοινού που ασχολείται με αυτόν.
Αντίθετα ο Μπάουι ήταν μουσικό φαινόμενο με +40 χρόνια μουσικής παρουσίας, ένας μουσικός χαμαιλέοντας που καθόρισε την ποπ κουλτούρα παραπάνω από μια φορές. Χτες ανεβάσαμε 4 φίλοι 4 διαφορετικά κομμάτια και το καθένα από διαφορετική εποχή (εγώ ανέβασα το παραγνωρισμένο Heart’s Filthy Lesson) και το καθένα θα μπορούσε να είναι από διαφορετικό καλλιτέχνη και όμως δεν μπορούσες να το φανταστείς με άλλη φωνή εκτός από την δική του. Θα έλεγα λοιπόν ότι ο Μπάουι ήταν θρυλικός.
Ασχολίαστο επίσης αφήνω το φαινόμενο που αναφέρθηκε παραπάνω πέρι διαγραφής από «φίλο» στον φανταστικό κόσμο του fb. Θα έπρεπε κάποτε να δημιουργηθεί δυνατότητα μια ψηφιακής σφαλιάρας μήπως τυχόν και η απώλεια 2 τουλάχιστον δοντιών επιφέρει την δέουσα περισυλλογή πριν εκτοξευθεί κάποια βλακεία ή ασκηθεί κάποια απαράδεκτη συμπεριφορά.
ndmushroom said
25
https://i.guim.co.uk/img/media/bb120e4849334883eb9a24cf16aeee9e61e64b71/0_0_2480_1488/master/2480.jpg?w=620&q=85&auto=format&sharp=10&s=519d0da790f94dff746d437bd5181548
Εννοείς ότι αν δεν ήξερες ότι ήταν ο Μπόουι στη φωτογραφία, δε θα μπερδευόσουνα;
εξαδάκτυλος said
@8, 13 : O Bowie ήταν μεγάλη μορφή της μουσικής γενικά, γιατί δεν ήταν μόνο ρόκ μουσικός. Τώρα το άν θα τόν θυμούνται μετά από σαράντα χρόνια είναι λίγο άσχετο. Ο κόσμος «θυμάται» ό,τι του πουλάνε και του διαφημίζουν. Σε όποιο τομέα. Αυτό δεν σημαίνει πως η αξία κάποιου και το έργο του μειώνεται, επειδή βρίσκεται σαράντα χρόνια πίσω. Γιά κάθε Pavarotti υπάρχει ένας Chaliapin.
Πιό πολύ σχετικό με icons και όχι με τον Bowie, το παρακάτω blog :
https://iconicphotos.wordpress.com/
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Είναι κρίμα να γράφονται κάποια τέτοια πράγματα για τον Μπόουι. Λυπάμαι.
Αυτά που σήμερα φαίνονται σαν συρμός αυτός τα «εφηύρε» 50 χρόνια πριν…
Alexis said
#21, 32: «ανδρόγυνος» ίσως;
Θέλει προσοχή όμως στη χρήση για να μη γίνεται σύγχυση με το «αντρόγυνο»(=ζευγάρι άντρα και γυναίκας).
Manos Sifonios said
@4 είναι στην ίδια κατηγορία. Ίσως λίγο κάτω από Lennon, αλλά και λιγο πάνω από Morrison, με τον τελευταίο να κερδίζει θέση πιο ψηλά στο πάνθεον και για άλλους λόγους.
@13 Ευφυέστατος μουσικός και τραγουδοποιός με μεγάλη γκάμα για όποιον γνωρίζει το σύνολο του έργου και όχι μόνο τις εμπορικές επιτυχίες στις αρχές τις δεκαετίας του 80.
Η αναγνώρισή του από άλλους καλλιτέχνες, μόνο τυχαία δεν είναι.
Εκτιμώ ότι ο τρόπος που έζησε τα τελευταία 25 χρόνια, χωρίς σκάνδαλα, ακρότητες και σταριλίκια ναι μεν, τον κάνει πιο άγνωστο στο νεναικο κοινό, αλλά αυξάνει την αναγνώρισή του, ως προσωπικότητα
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Το 38 γράφτηκε πριν δω το 28 και το 35.
spiral architect said
Πολυσύνθετη μορφή πάντως.
Corto said
18 (Leonicos):
«ενας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20ου αιώνα» για κείνους που είναι ροκ.
Πολύ εύστοχη η παρατήρηση! Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι ξεχνούν τα άλλα είδη μουσικής, όταν αναφέρονται σε ροκ καλλιτέχνες.
Πάντως κατά κάποιον τρόπο το εγχώριο ροκ αφομοίωσε στοιχεία του ρεμπέτικου και της παραδοσιακής μουσικής (Σαββόπουλος, Σιδηρόπουλος, Ζωρζ Πιλαλί κ.ο.κ.)
sarant said
23 Ασφαλώς λέγεται το «κατά κόσμον» αν και πιο πολύ ταιριάζει για μητροπολίτες
24-29: Σωστό κι αυτό 🙂
40τέλος: Πολύ σωστή επισήμανση
Αν «θα τον θυμόμαστε μετά 40 χρόνια» είναι κάτι που ασφαλώς δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Βέβαια, στην εποχή μας «τίποτα δεν ξεχνιέται» (δείτε πόσα σάιτ είναι αφιερωμένα σε ευτελή και εφήμερα καλλιτεχνικά είδη)
Πάνος με πεζά said
Καλημέρες !
…είχα βρει το θάρρος να ομολογήσω δημόσια πως αγνοούσα εντελώς τον μακαρίτη και πως, ενώ είχα ακουστά το όνομα του συγκροτήματός του, δεν ήξερα κανένα τραγούδι τους.
Kι εγώ κύριε, κι εγώ ! 🙂
Ωστόσο, του χτεσινού μεταστάντος το «Cat People» το είχα αγοράσει σε LP στο Γυμνάσιο (εξώφυλλο Nastasia Kinski), το δε «Gasoline» το παίξαμε αρκετές φορές ως εναρκτήριο, με το συγκρότημα. Bέβαι, πάλι μετά από εκείνο το LP δεν τον είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα.
Στα χτεσινά αφιερώματα, ανακάλυψα, βεβαίως, όπως πιστεύω και πάρα πολλοί, τη μουσική «πάστα’ του…
ndmushroom said
3
Αγάπη, ποιου είδους τη μουσική δεν αντέχεις; Δεν ρωτάω με επικριτική διάθεση, αλλά γιατί, όπως επισημάνθηκε και από άλλους, είναι δύσκολο να κατατάξεις όλη τη μουσική του σε ένα είδος, όσο ευρύ (π.χ. «ροκ») κι αν είναι αυτό.
spiral architect said
@42: …. αν και για κάποιους αμφιλεγόμενη.
Πάνος με πεζά said
Επίσης, δε νομίζω να έχω συναντήσει ποτέ το «εικονικός» αναφερόμενο σε εικόνα. Τι θα λέγαμε δηλαδή, «εικονική ζωγραφική» τη ζωγραφική εικόνων; «Εικονική βάση» τη βάση μιας εικόνας, λ.ε.τ.;
Νομίζω ότι η δεύτερη χρήση εξαφάνισε την πρώτη, κυρίως λόγω του περιεχομένου της.
sarant said
47 Ναι, αλλά τις δηλώσιες αυτές αργότερα τις ανασκεύασε, τις απέδωσε στα ναρκωτικά.
48 Λέμε όμως «ανεικονική» ζωγραφική.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
42,
Απίστευτο! Μόνο στις Περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό δεν είχε παίξει!
Πάνος με πεζά said
Από τα πιο δικαιολογημένα ονόματα που κατέληξαν σε καλλιτεχνικό ψευδώνυμο : Colin Vearncombe, κοινώς «Βlack»…
sarant said
Επίσης πέθαναν άλλοι δυο χτες και προχτές, εγχώριες μορφές.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος (τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας κτλ.)
και ο ποιητής – κριτικός Κώστας Στεργιόπουλος.
spiral architect said
@49α: Αυτό πιστεύω κι εγώ.
Κουνελόγατος said
40. Μπορεί, γούστα είναι αυτά…
Άλλωστε γι αυτό περνάμε ωραία στου Νίκου, λέμε τις απόψεις μας, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ, περιμένουμε με αγωνία κάποιες ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ (ου μην και είδωλα) της σελίδας να γράψουν κατά τις μικρές κυρίως ώρες (δε μιλώ για τον ΠΡΩΤΟ των ΠΡΩΤΩΝ), αυτά…
Α, και οι Bob Dylan, Roger Waters και άλλοι, ουφ, πάω να το κάνω ΠΟΠ & ΡΟΚ στα τέλη εβδομήνταζ και αρχές ογδόνταζ.
Πάνος με πεζά said
@ 52 : Και παραμονή Πρωτοχρονιάς -και πέρασε εντελώς στα ψιλά- κηδεύτηκε ένας ακόμα εμβληματικός της ελληνικής μουσικής (Νέου Κύματος), ο περίφημος Γιάννης Αργύρης των «Εσπερίδων»), που είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα, στις 30.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
52,
ευτυχώς όλο και πιο συχνά τα «μέσα» χρησιμοποιούν το ρήμα «πέθανε» αντί του γελοίου «έφυγε»…
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
Μόνο θλίψη πια… 😦
spiral architect said
@50: Στην πιο γνωστή ταινία (που λογικά έχουμε δει οι περισσότεροι εξ ημών) που πρωταγωνίστησε σαν ηθοποιός, ήταν στον κύριο Λόρενς.
Alexis said
#38: Ποιά πράγματα; Δεν σε καταλαβαίνω…
#37, 40: Συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σας για τον Μπόουι, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο χαρακτηρισμός «ένας από τος μεγαλύτερους μουσικούς του 20ου αιώνα» πρέπει να απονέμεται με φειδώ και πάντως με καθαρά μουσικά κριτήρια και όχι με κριτήρια σταρ σύστεμ.
Αν κρίνετε ότι ο Μπόουι είναι σαν μουσικό μέγεθος αντίστοιχος ας πούμε των Ραχμάνινοφ, Σοστακόβιτς, Μορρικόνε, Γκιλέσπι, Πάρκερ κλπ., τότε ναι, έχετε δίκιο.
Αναφέρω ενδεικτικά κάποια ονόματα που θωρώ ότι έχουν σημαδέψει τη μουσική του 20ου αιώνα.
#18: Λεώνικε, και ο Τσιτσάνης και ο Πάνου είναι μέγιστοι, για μένα συνθέτες, όμως θα δίσταζα να τους βάλω σε μια λίστα με τους «κορυφαίους μουσικούς του 20ου αιώνα».
Θα έβαζα όμως, πιθανόν, τους Χατζιδάκι και Θεοδωράκη.
Καταλαβαίνεις νομίζω τη διαφορά.
Avonidas said
είχε γεννηθεί Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς
There’s a Starman waiting in the sky
He’s told us not to blow it
Cause he knows it’s all worthwhile…
R.I.P.
Γρηγόρης Κοτορτσινός said
#59α
Δεν πειράζει…
#59β
Ένας καλλιτέχνης μπορεί στην εποχή της ακμής του να λατρεύεται από το κοινό και υπάρχουν πολλά παραδείγματα, το αν όμως ήταν μεγάλος θα φανεί από την απήχηση και την επίδραση που θα έχει σε βάθος χρόνου.
Avonidas said
π.χ. ο κόκκινος τηλεφωνικός θάλαμος είναι πολιτισμικό σύμβολο του Λονδίνου
κι ο μπλε! 😉
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
58,
είχα δει, βέβαια, τον κύριο Λόρενς -εκεί, όμως, που με άφησε άφωνο ήταν στο μεταγενέστερο φιλμ Basquiat, βιογραφική ταινία, στην οποία έπαιζε τον φίλο και πάτρωνα του πρωταγωνιστή Andy Warhol, κατά τρόπο συγκλονιστικό! Οπωσδήποτε, σε κάποιο βαθμό θα επηρρέασαν / βοήθησαν οι κοινές εμπειρίες μεταξύ των δύο, του πραγματικού προσώπου και του υποδυομένου -αν και οποιαδήποτε ταύτιση και παρακινδυνευμένη είναι και περιορίζει και τον ένα και τον άλλο στα κλισέ της προσωπικότητάς τους.
Πάνος με πεζά said
Eμένα πάλι, μου αρέσουν οι διακρίσεις : μουσικός είναι αυτός που διδάσκει ή παίζει μουσική (επαγγελματίας είτε ερασιτέχνης). μουσικοσυνθέτης είναι ο συνθέτης (το πετσοκόψαμε δικαιολογημένα), μουσουργός ο κλασικός συνθέτης, αρχιμουσικός ο διευθυντής ορχήστρας κλπ.
Έναν τραγουδιστή, μετά από όλα αυτά, δε θα τον έλεγα μουσικό, αφού υπάρχει λέξη γι αυτόν (δεν το λέω για τον Bowie, φανταστείτε να λέγαμε μουσικό το Ρέμο ή τον Πάριο…).
Corto said
47: Σχετικά με την περίφημη δήλωση ότι «ο Αδόλφος Χίλτερ ήταν ένας από τους πρώτους rock star»
Υπό μίαν έννοια (ξεχειλωμένη οπωσδήποτε) ο Μπόουι είχε δίκιο: η χυδαία εμπορευματοποίηση του ροκ, η μαζικότητα των συναυλιών με δεκάδες χιλιάδες κόσμο, η αποθέωση του τραγουδιστή, η ενδυματολογία με έμφαση στο μαύρο πέτσινο και στα μεταλλικά στολίδια, η ανάδειξη του Jolly Roger σε κεντρικό σύμβολο, η λατρεία της μοτοσυκλέτας, η έμφαση στα κρουστά και σε εμβατηριακούς ρυθμούς, ναι όλα αυτά παραπέμπουν στη ναζιστική υποκουλτούρα.
Ακριβώς αυτά τα στοιχεία (η ανάδειξη της δύναμης και του υπερανθρώπου) βρίσκονται στους αντίποδες των καταβολών του ροκ εν ρολ, δηλαδή στο μπλουζ και την τζαζ, εκφράσεις οπωσδήποτε πολύ πιο λαϊκές και πολύ πιο κοντινές στον καημό και το δάκρυ των κοινωνικώς αποκλεισμένων.
Προφανώς αυτό δεν μειώνει καθόλου τις γενικότερες πολιτιστικές και πολιτικές αξίες του ροκ, πολλώ δε μάλλον του ίδιου του τεράστιου καλλιτέχνη Ντέιβιντ Μπόουι.
Avonidas said
#17,22
Με προλάβατε. «Είδωλο», φυσικά! Απορώ και στα αγγλικά πώς έχει ξεχαστεί ο όρος idol, μήπως φοβούνται τη Θεία Τιμωρία; 😛
Πάνος με πεζά said
Κι επίσης (με την αφορμή και την ιστορία Παπακωνσταντίνου), βρίσκω αρκετά υποτιμητικούς τους όρους «τραγουδοποιός» κι ακόμα χειρότερα «τροβαδούρος»…Ο Αλαν-α-Ντέιλ, στο Ρομπέν των Δασών, μου έρχεται αμέσως…
Alexis said
#61α: Όπως αγαπάς…
#61β: Γιαυτό κι εγώ μίλησα για μουσικά κριτήρια και όχι για κριτήρια σταρ σύστεμ.
Alexis said
#45:…το δε «Gasoline» το παίξαμε αρκετές φορές ως εναρκτήριο, με το συγκρότημα.
Σε φαντάζομαι με μακρύ μαλλί και πέτσινο γιλέκο με κρόσια, να παίζεις ντράμς ή να σολάρεις με καμιά ηλεκτρική κιθάρα… 😀
kalantzianastasia said
Reblogged στις anastasiakalantzi50.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Στο 105.5 Στοκόκκινο τώρα, ο Κράου αποχαιρετά το Νίκο Παναγιωτόπουλο
Πάνος με πεζά said
@ 69 : Όχι, στα πλήκτρα,κάπως έτσι !
Ωραίες εναλλαγές έχει. Ενώ είναι C (Ντο) μινόρε, στα «It’s been so long» είναι ματζόρε. Και κάνει κι αρκετές άλλες τέτοιες εναλλαγές μέσα.
Πάνος με πεζά said
@ 71 : H μουσική του Κραουνάκη για το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Παναγιωτόπουλου, ήταν ίσως ισχυρότερη κι από την ίδια την ταινία. Και πολύ κακώς που ο Σταμάτης στις εμφανίσεις του δεν προβάλλει τραγούδια όπως τα υπέροχα «Φεγγάρια» και <a href=https://www.youtube.com/watch?v=qImFc6RRhkI"Πετάω",που είναι πραγματικά αριστουργήματα !
Γς said
6 @ Λεώ
Συγχωρεμένος
Πάνος με πεζά said
«Πετάω».
Γς said
7 @ Λεώ
Κουφός είπες;
Γς said
3:
Κουράγιο Αγάπη.
Ούτε εγώ τον γνώριζα. [Καλά]
😦
marulaki said
Κι εγώ το ‘Icon’ ως ίνδαλμα θα το απέδιδα.
Γς said
14 @ Λαώ
>Όπου γες = Γς
Μα ποιιος είμαι τελικά;
Πάνος με πεζά said
Πολλοί λένε και «εμβληματικός καλλιτέχνης», πολύ καλύτερο από το «εμβληματική φιγούρα» ή το πλεονασματικό «εμβληματική μορφή».
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα! Έπεσαν μαζεμένες πολλές δουλειές εδώ που γύρισα.
67 Τραγουδοποιός είσαι όταν τραγουδάς δικά σου τραγούδια. Τροβαδούρος συνήθως για ερωτικα -για επικά είσαι βάρδος 😉
gpoint said
Μιας περί μουσικής το θέμα θα επαναλάβω τα λόγια μακαρίτη φίλου μου που όταν τα άκουσα μου φάνηκαν κακόγουστο αστείο αλλά σιγά-σιγά ανακαλύπτω όλο και περισσότερο την σοφία τους. Τα αναφέρω εξευγενισμένα : «Ο,τι ακούς και δεν είναι Βέρντι, είναι για να περνάει η ώρα»
Γς said
81:
>Τροβαδούρος συνήθως για ερωτικα -για επικά είσαι βάρδος
Ούτε ο Πάριος;
Δεν είναι βάρδος;
[όταν τραγουδάει Αντώνη Βαρδη]
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
47. Αλλά και ο Ντέιβιντ Μπάουι, επίσης υπό την επήρεια λευκόχροων ουσιών, θα ενδώσει ένα φεγγάρι στην εικονογραφία του ναζισμού. Τον Απρίλιο του 1976 τίθεται υπό κράτηση στα ρωσοπολωνικά σύνορα όταν οι τελωνειακοί βρίσκουν στην κατοχή του πλείστα ενθύμια του Γ΄ Ράιχ. Μόλις δύο χρόνια νωρίτερα δήλωνε σε συνέντευξή του στο «Playboy»: «Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ένας από τους πρώτους ροκ σταρ. Δείτε σε κάποια φιλμ πώς κινείται. Για μένα ήταν το ίδιο καλός με τον Τζάγκερ». Στη συνέχεια, βέβαια, ο «Λεπτός λευκός δούκας» θα εμφανιστεί απόλυτα μετανοημένος για τα εθνικοσοσιαλιστικά κρίματά του («Ημουν εκτός ελέγχου. Απόλυτα, εντελώς τρελαμένος»), ενώ πλέον τρομάζει όταν αντικρίζει γκραφίτι με το όνομά του στο σχήμα του αγκυλωτού σταυρού.
http://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/i-epelasi-tu-nazistiku-kits
Μάιος 2013
Λογοκρισία και στο Internet. Σάλο έχει προκαλέσει το νέο video clip του Ντέιβιντ Μπάουι για το τραγούδι «The Next Day», που εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από το YouTube. Κοντά στον ερμηνευτή, που είναι και πάλι αποφασισμένος να τραβήξει επάνω του όλα τα φώτα, εμφανίζονται ο Γκάρι Όλντμαν και η Μαριόν Κοτιγιάρ σε προκλητικούς ρόλους. Ο πρώτος ως όχι και τόσο ευσεβής κληρικός και η δεύτερη ως πόρνη που φέρει στα χέρια της ματωμένα στίγματα, όπως οι εικόνες των αγίων.
Τη σκηνοθεσία του «ιερόσυλου»κλιπ υπογράφει η Φλόρια Σιγκισμόντι, η οποία είχε επιμεληθεί και το βίντεο του «The Stars (Are Out Tonight)» με την Τίλντα Σουίντον.
Σε ένα χώρο ανάμεσα σε εκκλησία και κακόφημο μπαρ, η φιγούρα του «διασκεδαστή» (Μπάουι) δεσπόζει με αμφίεση και ύφος προφήτη, ενώ οι εικόνες που παρά την απόσυρση του κλιπ πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δείχνουν ένα απίστευτα καλογυρισμένο, κινηματογραφικής αισθητικής βιντεοκλίπ – πραγματική «ένοχη απόλαυση», με μερικά από τα πιο ωραία οπτικά εφέ που έχουμε δει ποτέ σε μουσικό βίντεο, παρά τις ομολογουμένως τολμηρές του σκηνές και το αιματοβαμμένο φινάλε, που το καθιστούν ένα γοητευτικό ανοσιούργημα, ικανό, αν όχι να ανοίξει τις πύλες της κολάσεως, τουλάχιστον να πυροδοτήσει τις πιο εκρηκτικές αντιδράσεις των θρησκευτικών οργανώσεων!
Alexis said
#73: H μουσική του Κραουνάκη για το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Παναγιωτόπουλου, ήταν ίσως ισχυρότερη κι από την ίδια την ταινία
Πάνο συμβαίνει συχνά ένα τραγούδι ή μια μουσική να ξεπερνά κατά πολύ την ταινία για την οποία έχει γραφτεί.
Να σου θυμίσω πρόχειρα:
-«Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» του Μίμη Πλέσσα από τη ταινία «Ορατότης μηδέν»
-«Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας του Μάνου Λοΐζου από την ταινία «Ευδοκία»
-Κλείσε τα μάτια σου» του Νίκου Πορτοκάλογλου από την ταινία «Ακροπόλ»
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
Από το αφιέρωμα στην αναχώρηση για το επέκεινα του Ν.Π. από τον Κράου πριν στο 105.5:
«Όπως και νάχει,δε θα με χαλούσε οι ταινίες μου να είναι σαν τα ταπεινά λουλούδια που ξεφυτρώνουν και χάνονται σε μια υπέροχη απουσία σκοπών» Νίκος Παναγιωτόπουλος
και δια στόματος Κραουνάκη, ο θανών Ν.Π, εκφράζεται για τον Κούλη : Είναι ανόητος,είναι ανόητος.Είναι βλάκας είναι βλάκας.Πάρτε τον από μπροστά μου,πάρτε τον από μπροστά μου.
sarant said
Τον έχασα και τον Κράου (αν και νομίζω ότι μπορώ να τον ακούσω από το ιντερνέτι), πολλή δουλειά είπαμε
gryphon said
65
Η τζαζ ηταν λαικη εκφραση των κοινωνικως αποκλεισμενων ; Τελος παντων.
Συγγνωμη αλλα γενικα ολη αυτη η αναλυση μου θυμιζει κατι μουσικοκριτικους που εγραφαν παλια σε μουσικα περιοδικα σαν τον ΗΧΟ.
Κατι σαν Αργυρης Ζηλος.Κοινικοπολιτικες δηλαδη αναλυσεις με την ματια ενος αριστερου.
Δυστυχως αυτου του τυπου η προσεγγιση του ροκ εντ ρολ ειναι κυριαρχη εδω στην Ελλαδα και εξηγει και το γιατι ποτε δεν ειχαμε ουτε εχουμε ουτε θα εχουμε καποιο αξιολογο ροκ συγκροτημα η καλλιτεχνη.
Αφου κανεις δεν μπορει να κουνησει τον κωλο του.Ειναι πινικοποιημενος ο ρυθμος και τα κρουστα .
Ροκ στην Ελλαδα θεωρειται ο Παπακωνσταντινου και γενικα καποιος που παιρνει μια παλιοκιθαρα και αρχιζει γκραν γκραν να βαραει και να γκαριζει .Οι οι τρυπες η ο Αγγελακας.
Και παντα πρεπει να φωναζει και καλα για την κοινωνικη αδικια.Κοιτα πως την επεσαν ολοι στον παλιο Κνιτη Κοτζια επειδη προσπαθουσε να κουνηθει λιγο στα γενεθλια του με το Νταντι κουλ.
Οι Στοουνς ξερεις γιατι ειναι το μεγαλυτερο ροκ εντ ρολ συγκροτημα; Η και οι Μπιτλς ;
Οχι για τον Τζαγκερ και τον Κιυ Ριτσαρντσς μονο.Ειχαν ενα γοργοποδαρο τζαζ ντραμερ με απαραμιλλη αισθηση του ρυθμου.
spiral architect said
[..] (βλέπετε, ο Χάρος έχει αρχίσει να καλεί την κλάση τους),[..]
Καταπώς δείχνουν τα πράματα ο Άγγελος του Θανάτου θα τους θάψει όλους.
Πάνος με πεζά said
@ 81 (67) : Όχι απαραίτητα, για μένα ο τραγουδοποιός μπορεί κάλλιστα να δίνει τραγούδια του και σε άλλους. Πιο πολύ ο τραγουδοποιός είναι αυτοδίδακτος, που αρνείται να αυτοχριστεί «συνθέτης». Και κυρίως γιατί βγάζει τα τραγούδια απλά, με ένα όργανο, υστερεί στην ενορχηστρωτική ικανότητα (τουλάχιστον επαγγελματικά) και πολύ συχνά, κάλλιστα μπορεί να μην ξέρει κι από νότες ή παρτιτούρες. Ο συνθέτης αντιμετωπίζει όλο το υπόβαθρο οργάνων, ήχων, ρυθμών, αρμονίας κλπ. εξαρχής, και τα συνθέτει, όπως λέει κι η λέξη.
Ας πούμε, τον Πάριο, για το τραγούδι «Καρδιά μου μόνη», που έγραψε για το θάνατο του πατέρα του, θα τον έλεγα τραγουδοποιό και όχι συνθέτη. Το έδωσε πρώτα στο Βοσκόπουλο, και υποθέτω (και πάλι, λ.ε.τ.) ότι δεν είχε συλλάβει τίποτα από τη συνολική ενορχήστρωση και εμφάνιση του τραγουδιού, παρά μόνο την αρχική ιδέα.
Titivillus said
Άσε τον Δομένικο να μας απειλεί με καταστροφές όσο θέλει. Λόγια του αέρα είναι. Ούτως ή άλλως το εμ-βληματικό αγράμματο δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο.
Γιάννης Ιατρού said
μη ξεχνάμε και την Εικονική Πραγματικότητα Virtual reality
Δεν το πήρε το μάτι μου να έχει αναφερθεί πιό πάνω, αν ναι, sorry 🙂
Γιάννης Ιατρού said
92 ==> 48
gryphon said
89
Πρεπει να φοβουνται τον Ραμσευ τον παικτη της Αρσεναλ.
Καπου διαβασα για μια περιεργη συμπτωση οπου καθε φορα που ο Ρμασευ βαζει γκολ με την Αρσεναλ κατι που ευτυχως δεν συμβαινει συχνα την ιδια μερα καποιος διασημος της μουσικης η και οχι μονο πεθαινει.
sarant said
86 Και τον ακούω τώρα, είναι πολύ καλός
Γιάννης Ιατρού said
Είδωλο κ.α και οι Idols 1964 …, το συγκρότημα της εποχής μου
Πάνος με πεζά said
@ 85 : Η ταινία εκείνη (Π.σ.Α.) το απαιτούσε κιόλας, στην ουσία είναι ένα μιούζικαλ πάνω στην ιδέα του θανάτου. Να τη δείτε !
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
marulaki said
Και το εικονικό τιμολόγιο
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
97,
μπαίνω στον πειρασμό να θυμίσω κι άλλα μιούζικαλ πάνω στην ιδέα του θανάτου: The Rose (αξέχαστη Bette Midler), Cabaret, All That Jazz, …
Λίγο εκτός θέματος, ίσως (αλλά και, λίγο, εντός…)
Γς said
96:
Που πέρασε θυμάμαι κι ο Ντέμης Ρούσσος από κεί
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
99,
και ο εικονικός γάμος, το εικονικό συμβόλαιο, η εικονική ευτυχία…
Γς said
92:
>Εικονική Πραγματικότητα
και εικονική σύγχυση
http://caktos.blogspot.gr/2014/12/blog-post_27.html
Γιώργης said
39 Γυναικωτός; Θηλυπρεπής;
spiral architect said
@88: Καλά μην είσαι άδικος, άλλωστε το rock & roll γεννήθηκε στις ΗΠΑ και μετανάστευσε στο ΗΒ γύρω στο ’60 με την έκρηξη των Beatles και των Stones. Σε καμία άλλη χώρα δεν έγινε mainstream (κάπου εδώ κολλάει και το σταρ σύστεμ, ή για άλλους ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός) 😉 πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (π.χ. κάποιοι σύγχρονοι Γερμανοί) όπου και εκεί απλά επιβεβαίωσε τον κανόνα. Οι επιρροές και οι ιδεολογικές στροφές στους στίχους από το ερωτικό στο κοινωνικό ή/και ταξικό (βλέπε το παράδειγμα των Rammstein στο λίκνο) είναι αναπόφευκτες.
Κάποιοι το προχωρούν, κάποιοι άλλοι μένουν στο hot stuff, στις αγάπες και στα λουλούδια.
sarant said
99-102 Σωστά, όλα αυτά πριν από την πληροφορική
Πάνος με πεζά said
Και το πιο άσχημο, η εικονική εκτέλεση…
Πάνος με πεζά said
Αμέσως λιγότερο άσχημο από την κανονική, δηλαδή…
Πάνος με πεζά said
Αλήθεια, τώρα που το θυμήθηκα, πότε ειπώθηκε η φράση «Δε θα χαλάμε τις σφαίρες της πατρίδας για σένα, ρε π@@στη !» ;
Γς said
106:
Γιατί το Βίρτσιουαλ ριάλιτι πριν από την πληροφορική;
Γιάννης Ιατρού said
110 και επίκουρος του Γς, ο εικονικός γάμος. Υπήρχε σεξαπανέκαθεν 🙂
Γς said
111:
Συνεπίκουρος είναι το σωστούν 😉
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
95. Ναι πολύ καλός!Και πώς το κλείνει, με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο ,πεθαίνοντας στην Αθήνα,να μας λέει από ψηλά: Ρε κορόιδα τα πάντα είναι σινεμά τελικά. Πάει κι αυτός. Σημαντική απώλεια. Έκανε σχεδόν ανά έτος ταινία. Γλυκές ταινίες,καλοσχεδιασμένες,ανθρώπινες με τρυφερή ματιά και κέφι.
Και δεν το χα πάρει χαμπάρι ότι τα αναρτά αμέσως στο αρχείο του το 105.5 Στο Κόκκινο 🙂
dozas33 said
κ
sarant said
109 Δεν το θυμάμαι
110 Εννοούσα τους όρους που αναφέρθηκαν στα σχόλια (εικονικός γάμος, εικονικό τιμολόγιο κτλ)
spiral architect said
@109, 115α: Άσιμος;
Σκύλος said
Φεύγουν ένα-ένα τα σύμβολα του ροκ και της αντισυμβατικότητας. 😦
spiral architect said
Όχι ρε Σκύλε … 😛 😛 😛
Πάνος με πεζά said
@ 116 : Δεν ξέρω, αυτός μάλλον όχι. Και δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν καμιά «καθημερινή» ιστορία από αυτές που μου μετέφερε ο πατέρας μου, ή κανένα δημοσιευμένο ντοκουμέντο κάποιου πιο γνωστού.
Γιάννης Ιατρού said
117: Ρε φίλε, βάλε και καμιά καλύτερη ανάλυση, να φαίνεται και κάτι 🙂

gbaloglou said
Μα … τι μας εμποδίζει να αποδώσουμε το icon ως «έμβλημα» (αφού μάλιστα συμφωνούμε στο iconic = «εμβληματικό»);
Spiridione said
15
https://i.guim.co.uk/img/media/dc87f6af32aa5ffb3a38d9ab2d3bfed36b81e0e3/0_0_989_623/master/989.jpg?w=700&q=85&auto=format&sharp=10&s=97e8cc7b4669f6a8ffb95bab2d023f1e
Και άλλες εφημερίδες
http://www.theguardian.com/music/gallery/2016/jan/12/how-the-newspapers-reacted-to-david-bowies-death-in-pictures
Πάνος με πεζά said
@ 121 : Το «έμβλημα» έχει, κατά κάποιο τρόπο καθιερωθεί να είναι «άψυχο», «σήμα», άσχετα αν πολλές φορές είναι και έμψυχο (π.χ. το αλογάκι της Λάρισας, ο Δημόκριτος του ΔΠΘ, ο Προμηθέας Πυρφόρος του ΕΜΠ, ο δαφνοστεφ… καλά, καλά, πολλά παραδείγματα είπαμε !)
atheofobos said
100
Μακάρι να μπορούσε να αποχαιρετίσει κανείς αυτόν τον κόσμο όπως ο Roy Scheider με το Bye Bye Life, στο αξεπέραστο τόσο από σκηνοθεσία όσο και από τις καταπληκτικής αισθητικής χορογραφίες του, φιλμ All That Jazz!
Στην μνήμη των πρόσφατα χαμένων Άννας Συνοδινού και Νίκου Παναγιωτόπουλου
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
icon, εμβληματική φυσιογνωμία (όπως σχ.121) που το άκουσα στα καθ΄ημάς από τον Μπακό για την Ειρήνη Παππά.
Γιάννης Ιατρού said
Ο Lemmy στα 70 τον Δεκέμβρη, o Bowie στα 70 τώρα, o Keith Richards ακόμα ζει.
Tελικά μάλλον η καθημερινότητα σε σκοτώνει νέο …..
Corto said
88:
Η πρώιμη τζαζ της Νέας Ορλεάνης σαφέστατα αναπτύχθηκε και κυριάρχησε στο περιθώριο και τον υπόκοσμο της εποχής:
«Many early jazz performers played in venues throughout the city, such as the brothels and bars of the red-light district around Basin Street, known as «Storyville».
https://en.wikipedia.org/wiki/Jazz#Race
Αλλά και αργότερα στις big band του μεσοπολέμου οι στίχοι πολλών τραγουδιών είχαν υποκοσμικό περιεχόμενο. Θυμήσου για παράδειγμα τον Cabell Calloway και το θρυλικό «Minnie the Moocher».
(Παρεμπιπτόντως το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα είναι τα Μετέωρα!)
sarant said
123 Ακριβώς.
Υαλτις said
http://vignette1.wikia.nocookie.net/logopedia/images/3/38/Icon_Productions_1994.jpg/revision/latest?cb=20120218230424
https://en.wikipedia.org/wiki/Icon_Productions
Υαλτις said
πως αληθεια ανεβαζουμε φωτογραφιες;
Γιάννης Ιατρού said
ΝικοΚύρη, για μελλoντική χρήση 🙂 στα μεζεδάκια (αν και λίγο παλιό, από 29 Νοε…)
….Κάποιοι άλλοι θεώρησαν ότι δεν προσβάλει τα θεία αλλά απλά έχει μια δώσει σάτιρας … εδώ
Γιάννης Ιατρού said
129: Αν το πρώτο link το έγραφες μέχρι το .jpg (συμπεριλαμβανομένου) θα σού ‘βγαινε.
Από την wiki, λόγω της σύνταξης (αυτό το # κάπου στη μέση), δεν βγαίνον στην πόρσε 🙂
Stella said
Σχόλιο 11 «Και, να το πούμε κι αυτό, είναι το μόνο πρόσωπο που κινείται στην πολιτική σήμερα, για τον οποίο δεν θα υπάρξει ποτέ οικονομικό σκάνδαλο. Κόφτε μου το χέρι… θα επιμένω ότι είναι αδέκαστος»
Ωχ…σε βλέπω μονόχειρα.
gryphon said
105
Το επιασα το υπονοουμενο αλλα κοιτα ποια ειναι η γνωμη μου.
Η μουσικη ειναι αυτη που πρωτα πρεπει να σε δονει και να σε κινητοποιει σωματικα και συναισθηματικα και ας λενε οι στιχοι αρνακι ασπρο και παχυ.Εμενα αυτο μου συμβαινει με παρα πολλα ειδη μουσικης ελληνικα και ξενα.
Μιας και λεμε για τον μακαριτη το Μποουι και το Gasoline (cat people δηλαδη) .
Καλατοτε που ειχε βγει που γινοταν χαμος αλλα εχει τυχει πολλα χρονια μετα μεχρι προσφατα καπου σε καποιο κλαμπ μπητς μπαρ γλεντι οτιδηποτε να τυχει να το βαζουν. Ε και μολις ξερεις μετα την ηρεμη εισαγωγη ξαφνικα λεει το with gasoline ο μακαριτης με αυτη την στεντορεια φωνη και μπαινουν τα ντραμς με το μπασο γινεται παντα ο ιδιος χαμος.Δεν πα ναναι πιτσιρικια που ουτε ξερουν ποιος ειναι αυτος που τραγουδαει η πως λεγεται το τραγουδι κατι τους πιανει και μοιαζουν σαν να θελουν να αρχισουν να τα σπανε κυριολεκτικα.
Το ιδιο συμβαινει ε το jump των van halen.
Αλλα και τους στοουνς τους αδικεις.
Ποιο τραγουδι παιζει στο v for vendetta ; Το Sreet fighting man βεβαια. (με την μουσικη που ειναι ο ηχος της σειρηνας του ασθενοφορου).
Και τι λενε οι στιχοι
Everywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
‘Cause summer’s here and the time is right for fighting in the street
Hey! Think the time is right for a palace revolution
‘Cause where I live the game to play is compromise solution
Hey! Said my name is called disturbance
I’ll shout and scream, I’ll kill the king, I’ll rail at all his servants
Ποιος μαγκας κοινωνικος αγωνιστης εχει γραψει κατι καλυτερο;
Σκύλος said
❤
Σκύλος said
❤ ❤
faltsos said
«δεν έχει ο θάνατός του άμεση σχέση με την εκλογή του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας»
κι όμως κάπου διάβασα ότι ο πατέρας του νέου αρχηγού, μόλις έμαθε τα νέα, πανηγύρισε με μουσική του Ντειβιντ Μπόουι …
Γιάννης Ιατρού said
136: Ρε Σκύλε, νομίζω ότι η συνέχεια αυτού που έβαλες είναι αυτο:

Γς said
131:
αηδιαστικό
sarant said
136 Πολύ καλό!
daeman said
La Mort – Jacques Brel
La mort m’attend comme une vieille fille
Au rendez-vous de la faucille
Pour mieux cueillir
Le temps qui passe
La mort m’attend comme une princesse
A l’enterrement de ma jeunesse
Pour mieux pleurer
Le temps qui passe
La mort m’attend comme Carabosse
A l’incendie de nos noces
Pour mieux rire
Du temps qui passe
Mais qu’y a-t-il derrière la porte
Et qui m’attend déjà
Ange ou démon qu’importe
Au devant de la porte il y a toi
La mort attend sous l’oreiller
Que j’oublie de me réveiller
Pour mieux glacer
Le temps qui passe
La mort attend que mes amis
Me viennent voir en pleine nuit
Pour mieux se dire que
Le temps passe
La mort m’attend dans tes mains claires
Qui devront fermer mes paupières
Pour mieux quitter
Le temps qui passe
Mais qu’y a-t-il derrière la porte
Et qui m’attend déjà
Ange ou démon qu’importe
Au devant de la porte il y a toi
La mort m’attend aux dernières feuilles
De l’arbre qui fera mon cercueil
Pour mieux clouer
Le temps qui passe
La mort m’attend dans les lilas
Qu’un fossoyeur lancera sur moi
Pour mieux fleurir
Le temps qui passe
La mort m’attend dans un grand lit
Tendu aux toiles de l’oubli
Pour mieux fermer
Le temps qui passe
Mais qu’y a-t-il derrière la porte
Et qui m’attend déjà
Ange ou démon qu’importe
Au devant de la porte il y a toi
My Death – David Bowie at his final gig as Ziggy Stardust, Hammersmith Odeon, 3 July 1973
Translated by Mort Shuman
My death waits like an old roué
So confident I’ll go his way
Whistle to him
And the passing time
My death waits like a Bible truth
At the funeral of my youth
Weep loud for that
And the passing time
My death waits like a witch at night
And surely as our love is bright
Let’s not think about
The passing time
But whatever lies behind the door
There is nothing much to do
Angel or devil, I don’t care
For in front of that door
There is you
My death waits like a beggar blind
Who sees the world through an unlit mind
Throw him a dime
For the passing time
My death waits there between your thighs
Your cool fingers will close my eyes
Let’s think of that
And the passing time
My death waits to allow my friends
A few good times before it ends
So let’s drink to that
And the passing time
But whatever lies behind the door
There is nothing much to do
Angel or devil, I don’t care
For in front of that door
There is you
My death waits there among the leaves
In magicians’ mysterious sleeves
Rabbits and dogs
And the passing times
My death waits there among the flowers
Where the blackest shadow cowers
Let’s pick lilacs
For the passing time
My death waits there in a double bed
Sails of oblivion at my head
So pull up the sheets
Against the passing time
But whatever lies behind the door
There is nothing much to do
Angel or devil, I don’t care
For in front of that door
There is…
Thank you._
dozas33 said
http://katotokerdos.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html#more Εδώ ενα κείμενο πού αναλύει γιατί αυτή ή μουσική δέν είναι δυνατόν νά κατανοηθή στήν Ελλαδα.
Σκύλος said
138
Είδες, όμως, τι κρατάει στα χέργια του ο Λέμμυ; Αυτό που λέμε «πήγε για τσάι» 😦
Αγάπη said
46 δέν αντέχω τη μουσική στην οποία δέν μπορώ να αναγνωρισω ούτε ίχνος μελωδίας – ή στην οποία η μελωδία σπάει σε πολλά κομμάτια (πώς αλλοιως να το περιγράψω;) αν και σε αρκετόύς ράπερ, για παράδειγμα, βρίσκω μια μελωδική γραμμή με ενδιαφέρον. Ούτε και την υπερβολικά δυνατή με τα υπερβολικά κρουστά,αν και αγαπώ τους … να τους πω πρωτογενείς; … ήχους, π.χ. τα κρουστά που ερχονται από αιώνες πίσω… τί να πω; Απρόβλεπτα είναι κι’ αυτά: π.χ. δέν ακούω εύκολα ατονάλ κομάτια, αλλά μερικά τα αγαπώ Αν ήμουν μουσικός θα ήξερα να σού απαντήσω καλύτερα
sarant said
141-142 Να με συμπαθάτε, τα σχόλιά σας τα είχε κρατήσει η σπαμοπαγίδα. Ειδικά το 142 εδώ και πολλές ώρες, συγνώμη.
Γς said
144: !
Γιάννης Ιατρού said
143: Γιαυτό είπα η συνέχεια (στο bar…). Το τσάϊ είναι για ξεκάρφωμα 🙂
Μιχάλης Νικολάου said
Ήταν και εικονοκλάστης, λέει.
gpoint said
# 8
Πλην του Bob Dylan όλους τους άλλους θα τους φάει το σκοτάδι της λησμονιάς. Τον Dylan θα τον θυμούνται γιατί τα τραγούδια του δημιούργησαν κινήματα όπως το αντιπολεμικό και των χίππυς ενώ ο άλλοι μόνο πρόσκαιρη μόδα έφιαξαν
Corto said
Για την προέλευση του καλλιτεχνικού ψευδωνύμου του D.B. δεν σχολιάσθηκε τίποτα (μέχρι στιγμής). Πάντως έχει μεγάλο λεξιλογικό ενδιαφέρον:
spiral architect said
342843 Davidbowie (2008 YN3) Classification: Main-belt Asteroid 🙂
Corto said
Ορθή επανάληψη:
Σκύλος said
150, 152
Ενδιαφέρον! Είσαι σίγουρος;
https://en.wikipedia.org/wiki/Bowie_knife
sarant said
To μαχαίρι Μπόουι που πήρε το όνομά του από έναν στρατιωτικό ο οποίος το διέδωσε
Σκύλος said
Ουπς! Όντως!
Dissatisfied with his stage name as Davy (and Davie) Jones, which in the mid-1960s invited confusion with Davy Jones of the Monkees, Bowie renamed himself after the 19th-century American frontiersman Jim Bowie and the knife he had popularised.[19]
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Bowie#1962.E2.80.9367:_Early_career_to_debut_album
Corto said
153: Το ενδιαφέρον συνίσταται στην (παρ)ετυμολόγηση του μαχαιριού από το bow, κάτι δηλαδή σαν τοξωτό μαχαίρι (μπανανόσχημο).
Και κατά διαβόλου σύμπτωσις, το μαχαίρι είναι όντως ελαφρώς καμπυλωτό.
Μιχάλης Νικολάου said
150, …Για την προέλευση του καλλιτεχνικού ψευδωνύμου του D.B. δεν σχολιάσθηκε τίποτα (μέχρι στιγμής). Πάντως έχει μεγάλο λεξιλογικό ενδιαφέρον:…
Δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ούτε ο ίδιος, λέει, για την προέλευση και περισσότερο για την προφορά!
spiral architect said
Corto said
157: Πολύ καλό!
Παρεμπιπτόντως ο Jim Bowie φαίνεται (από το άρθρο στην wikipedia) να ήταν αρκετά καβγατζής, αλλά και ο D.B. κάτι ήξερε από αυτά (η βλάβη στο μάτι του από καβγά, όταν ήταν μικρός κλπ).
Γιάννης Ιατρού said
143 (147) το «τσάι πάρτι με φρυγανιές» δεν το ήξεραν φαίνεται 😦
Corto said
Bowie εν δράση:
Γς said
152:
Ειδικό για καθάρισμα ονύχων
Λ said
Ο άντρας μου πήγε στο ίδιο σχολείο με τον Μπόουι καμιά ντουζίνα χρόνια μετά όταν ο καλλιτέχνης ήταν ήδη φτασμένος. Αυτός και οι συμμαθητές του λάτρευαν τον Μπόουι. Χτές μετά από πολλά χρόνια επικοινώνησαν ξανά για να μιλήσουν για αυτόν.Με κάποιους είχε κόψει τις σχέσεις από καιρό για ιδεολογικούς λόγους. Επίσης η δεκαοχτάχρονη ανεψούλα μας που είναι πρωτοετής στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου μας τηλεφώνησε σήμερα για πρώτη φορά (συνήθως της τηλεφωνούμε εμείς) για να μιλήσουμε για τον Μπόουι σαν να ήταν δικός μας άνθρωπος. Μας αγόρασε τον σημερινό Γκάρντιαν που είχε σχετικό αφιέρωμα για να μας τον στείλει.
Νικοκύρη η αναδρομική εκθεση για τον Μπόουι, που ξεκίνησε από το Λονδίνο και ταξίδεψε σε διάφορα μέρη, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Μια σιεπεθκιά τόπος από το Λουξεμβούργο όπως λέμε εδώ. Είναι και ο τελευταίος της σταθμός από ότι ξέρω. Αν αποφασίσετε να πάτε είναι καλύτερα να αγοράσετε ηλεκτρονικό εισητήριο πιο νωρίς γιατί οι ουρές είναι τεράστιες. Την είδα στο Βερολίνο το 14 και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο (και τα έξοδα γιατί το εισητήριο τσιμπάει).
Γς said
160:
>το «τσάι πάρτι με φρυγανιές»
Το Σχέδιο Δύο
Pedis said
Περί γούστου, πάσο … αλλά, πάλι (και πάλι και πάλι και ξανάπαλι), τόση φασαρία … προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί το μέγεθος της καινοτομίας που επέφερε στην τέχνη ο σχωρεμένος ή αν έκανε καλό στους πονεμένους, όποιον πόνο και να ‘χουν …
αλλά από τα λιβανίσματα που του κάνουν στα ΜΜΕ και βλέποντας αρκετούς από κείνους -και για τους τους λόγους- που του τα κάνουν, καταλαβαίνω τα ακριβώς αντίθετα από τα λιβανίσματα …
sarant said
163 Ευχαριστώ! Μιάμιση σιεπεθκιά όμως (ό,τι κι αν είναι αυτό) γιατί, αν βλέπω καλά, η έκθεση ως 13.3 είναι στο Χρόνινχεν.
georgeiliopoulos said
17, 22, 66: συντάσσομαι κι εγώ με τους «ειδωλιστές», όπως θα έλεγε κι ο μεγάλος Μάρδας.
Σκύλος said
161
Ναι, εκεί θα φτάναμε άμα μιλάμε για τα Μπάουι νάιβς.
1) Σαφής η αναφορά του πρώτου «μαχαιροβγάλτη» στο Μάικλ Τζάκσον.
2) Ο πρωταγωνιστής Κροκοδειλάκιας ήταν αρχιχορευτής του μπαλέτου (κλασικότατου) του Σίντνεϊ. Εγκατέλειψε την Αστράλια για φορολογικούς λόγοι. ❤
Pedis said
αυτό το παίξατε;
nikiplos said
@169, δεν γνωρίζω αν πρόκειται για τρολιά (γιατί για το συγκεκριμένο άτομο αποτελεί icon του είδους), όμως μόνο 487 άτομα και 14 κοινοποιήσεις, δεν αρμόζουν ούτε στον μπουγατσά της γωνίας… (παίρνει πολύ περισσότερες για αναλύσεις των μπέναλτι…)
🙂
Σκύλος said
169 –> Παράληψις!
sarant said
169-170 Για μαϊμού μού φαίνεται
Αιμ said
169. Πώς φαίνεται η ιδεολογική συγγένεια και η συναδελφικη αλληλεγγύη!
Καρφώθηκε
Μαρία said
172
Κάποιος που το τιτίβισε, γράφει οτι είναι απ’ το φουμπού του.
sarant said
174 Nαι, τώρα το είδα κι εγώ, αυθεντικό είναι. Ο Φαήλος ήταν με τον Μεϊμάρ παρέμπ.
Μαρία said
175
Ναι, λόγω γαλλομάθειας και κόντρα στο αντινιούζ.
ΕΦΗ-ΕΦΗ said
167. «ειδωλιστές»
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟ
Pedis said
# 172 – Ναι, παραείναι. Όχι ότι δεν τον εκφράζει.
Τώρα, βέβαια, οι καιροί έχουν αλλαξει, τα πολιτικαλοκορρέκτια δεν φτουράνε κι όλο και περισσότεροι δεν θέλουν να κρύψουν ότι, αν και χρησιμοποιούν μαχαίρι και πηρούνι, δεν είναι υπέρμαχοι της προόδου, απεναντίας, παραμένουν με περηφάνεια καννίβαλοι σκέτοι.
Γς said
169:
Απίστευτη γκάφα. Ολκής
Basil Tatsis said
# 38
Εγώ έκανα μιά παρατήρηση και μιά πρόβλεψη,βασισμένες σε παραδείγματα του παρελθόντος .Μακάρι να διαψευστώ και εκατό χρόνια από σήμερα η μουσική του Μπόουι να ακούγεται τόσο συχνά όσο και η μουσική του Μπαχ και του Μπετόβεν.
#12
Τα παιδιά μου ξέρουν τον Μποουι και τη μουσική του.Τα εγγόνια μου όμως δεν τον ξέρουν,όπως δεν θα ξέρουν τους Μόρισον ,Ζάπα και λοιπούς.Θα τα ρωτήσω όμως ,έτσι από περιέργεια.
#149
Ο Bob Dylan είναι ένας ποιητής που μελοποίησε τά ποιήματά του.Ειναι κι’άλλοι της γενεάς του Dylan που έγραψαν τραγούδια με αντιπολεμικό και χίππυ περιεχόμενο και συνθήματα .Απλώς κάνω μιά παρατήρηση .Δεν είμαι μουσικολόγος .Εγώ πάντως μου αρέσει ο Dylan.
spiral architect said
@180: Στη μουσική (στα είδη) τα μεγέθη είναι ασύγκριτα και μη μετρήσιμα, αν εξαιρέσει κανείς το πόσους δίσκους, cd ή payable downloads έκανε ο x καλλιτέχνης σύγχρονος ή κλασσικός. Εικάζοντας και μόνο θαρρώ ότι, σε 100 χρόνια περισσότερο θα ακούγονται οι κλασσικοί έστω σαν «μουσικά χαλιά» σε εκπομπές λόγου παρά ο Μπάουι ή ο Φρανκ Ζάπα.
Πάντως, καθείς έχει την αξία του στο κοινό που απευθύνεται. 🙂
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Καλημέρα!
181, τα «μουσικά χαλιά» είναι αυτό που οι ισπανοί (-όφωνοι) λένε «hilo musical»;
spiral architect said
(συνέχεια)
Θετικό είναι ότι πολλοί ζώντες και τεθνεώτες καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένοι, έκαναν καριέρα καλύπτοντας τουλάχιστον μια γενιά ίσως και παραπάνω, οπότε έχουν αφήσει ικανό αποτύπωμα για να τους θυμούνται έστω και ολίγοι από τις επόμενες γενιές.
sarant said
180-181 Το μόνο κακό σε τέτοιες προβλέψεις είναι πυο δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να δούμε αν θ’ αληθέψουν. 🙂
Basil Tatsis said
#181, #183
Δεν αντιλέγω σ’αυτά που λέτε.Ολοι οι καλλιτέχνες που έχουν ανταποκρινόμενο κοινό που τους εκτιμά και απολαμβάνει το δημιουργικό τους έργο είνε αξιόλογοι δημιουργοί και αξίζουν της εκτίμησης ,του θαυμασμού και τής αφοσίωσης των οπαδών τους.Και με καλλιτέχνες εννοώ όλους τούς δημιουργούς ,μουσικούς ,εικαστικούς,λογοτέχνες κλπ.Η μεγαλοσύνη όμως μερικών ολίγων,διστυχώς μετριέται με το τεστ του χρόνου.Είναι «μεγάλοι» διότι το έργο τους εκτιμάται,θαυμάζεται και συγκινεί γενεές και γενεές ανθρώπων για αιώνες τώρα,παρόλο που μερικοί απ’αυτούς δεν απήλαυσαν αναγνώριση όσο ζούσαν.
Φυσικά μερικοί «μεγάλοι «ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν και μείναν άγνωστοι .
Όσο γιά τά «μουσικά χαλιά» ο όρος μου είναι άγνωστος.Αν εννοείτε ότι η μουσική των «κλασσικών» θα καταντήσει ν’ακούγεται μέσα στούς ανελκυστήρες(piped music) δεν έχω πρόβλημα .Θα συνεχίσει όμως ν’αγαλλιάζει τούς επιβάτες τόσο οςο και τους ακροατές των αιθουσών συναυλιών ,όπως ίσως θα τούς διασκεδάζει και ενθουςιάζει και η μουςική του Μπόουι.
Corto said
168 (Σκύλος): Πραγματικά Μάικλ Τζάκσον! Δεν το είχα σκεφτεί.
giorgos said
» Δέν ύπάρχει δυστυχώς όρισμός τής μεγάλης τέχνης . Οί έννοιες πού δέν μπορούν νά ύπαχθούν σέ κάποιο γένος , όνομάζονται στήν Λογική ίδιότυποι . Τέτοια είναι καί ή έννοια τής μεγάλης τέχνης .
Παρόμοιες είναι ή σκέψη καί ή ζωή. Ενα άπλό χαρακτηριστικό τής μεγάλης τέχνης είναι ότι , όταν έρθης σ’ έπαφή μαζί της , δέν τήν ξεχνάς ποτέ . Καί τήν άναγνωρίζεις άμέσως .»
dominotheory said
Α) Δαγκωτό για τα «σύμβολο/έμβλημα/εμβληματικός».
Επίσης, αρκετές φορές, το iconic σημαίνει τον «αντιπροσωπευτικό».
Ακόμη, υπό προϋποθέσεις (συγκεκριμένα συμφραζόμενα), το iconic θα μπορούσε να μεταφράζει τον «ιδεοτυπικό», και αντιστρόφως.
1. Of, relating to, or having the character of an icon.
2. Symbolic, emblematic, or representative: «a classroom scene that is iconic of what is wrong with the education system.»
3. Having a conventional formulaic style. Used of certain memorial statues and busts.
http://www.thefreedictionary.com/iconic
Β) Στο 35, ο Tommygun γράφει:
«Θα έπρεπε κάποτε να δημιουργηθεί δυνατότητα μιας ψηφιακής σφαλιάρας μήπως τυχόν και η απώλεια 2 τουλάχιστον δοντιών επιφέρει την δέουσα περισυλλογή πριν εκτοξευθεί κάποια βλακεία ή ασκηθεί κάποια απαράδεκτη συμπεριφορά.»
Τέτοιες δηλώσεις πιστεύω ότι είναι επικίνδυνες.
Προτείνω να είμαστε προσεκτικοί και να μην ανοίγουμε παραθυράκια για φασίζουσες νοοτροπίες.
Ἀριστοκλῆς said
Ὁ Lemmy δὲν ἦταν mainstream (κυρίου ῥεύματος;), ὅπως μᾶλλον ὁ Bowie. Ἦταν τοῦ ῥεύματος, ὅπου παλαιότερα ἀγόραζαν δίσκους, εἴτε ἀπὸ πληροφορίες ἄλλων, εἴτε λόγῳ ἐξωφύλλου. Μετὰ ἐκδίδοντο ἐξειδικευμένα περιοδικά. Ἦταν ἀπὸ τοὺς συνδημιουργοὺς ἑνὸς ὑπογείου ῥεύματος καθὼς ἦτο ἐπιῤῥοὴ γιὰ τοὺς ἑπόμενους μεγάλους τῆν μουσικῆς αὐτῆς σκηνῆς. Ὁ ἴδιος μίλαγε γιὰ τὶς ἐπιῤῥοές του, ὁπότε ὑπῆρχε μία κάποια γνῶσις γιὰ τὶς παλαιότερες μορφὲς τῆς Ῥόκ. Τώρα ἂν δὲν κάνω λάθος κυριαρχεῖ ἡ hip-hop καὶ ἡ techno. Ποιός ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἐπηῤῥεάζεται ἀπὸ τὸν Bowie; Μπορεῖ νὰ χρησιμοποιοῦν τμήματα τῶν κομματιῶν του, γιὰ νὰ φτιάξουν τὶς μουσικὲς συγκολλήσεις τους, ἀλλὰ νὰ μὴν ξέρουν ἀπὸ ποιὸν παίρνουν τι. (Αὐτὸ ἔχω καταλάβει. Στὴν techno δὲν χρειάζονται πιὰ μουσικοί, ἔχουν DJ’s, στὴν hip-hop βάζουν κάποιους στίχους.)
Αφωτιστος Φιλέλλην said
169. Ενας ακομη λογος που προτεινω τους εξης θεσμους :
α. ψυχιατρος υπηρεσιας
β. συμβουλιο ψυχιατρων
Stazybο Hοrn said
cronopiusa said
Aaron Hillel Swartz
(November 8, 1986 – January 11, 2013)
skol said
Μεγάλη μορφή ο Μπόουι αλλά τα είδωλα έρχονται και παρέρχονται.
Πρόσφατη συζήτηση με 10χρονο:
– Μας είπε η δασκάλα στα γερμανικά για κάποιο τραγούδι με το Λεβερκούζεν.
– Ναι, είναι ένα τραγούδι του Νταλάρα, θα στο βάλω να το ακούσεις.
– Ποιος είναι ο Νταλάρα; (έτσι, χωρίς σίγμα!)
sarant said
193 Ενώ το Λεβερκούζεν το ήξερε, μπράβο.
skol said
194: Το Λεβερκούζεν το έμαθε μάλλον στο μάθημα γερμανικών, αλλά η δασκάλα δεν έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί και στον Νταλάρα. 🙂
(Η δασκάλα δεν ξέρω πόσω χρονών είναι, θα ρωτήσω -διακριτικά- και θα μάθω!)
Κουνελόγατος said
(Η δασκάλα δεν ξέρω πόσω χρονών είναι, θα ρωτήσω -διακριτικά- και θα μάθω!)
Ωχ, κατάλαβα, ανύπαντρη 50άρα θα είναι…
Λ said
166. Η σιεπεθκιά (σιεπέττος είναι το όπλο) είναι το βεληνεκές που αναμένει κανείς να έχει ένα όπλο όπως το κυνηγετικό ας πούμε.
Stella1050 (@Stella1050) said
Το Ντέιβιντ Τζόουνς δεν ήταν κατάλληλο για καριέρα γιατί υπήρχε κι άλλος Ντέιβι Τζόουνς, των Μόνκις, διάσημου συγκροτήματος της δεκαετίας του 60. Γι’αυτό το άλλαξε.
Και ναι, το «γεννήθηκε Ντέιβιντ Ρόμπερ Τζόουνς» είναι ιδιωματισμός αγγλικός. Εμεις λέμε «γεννήθηκα για να πονώ», »γεννήθηκα άτυχ绨, τέτοια.
Μιχάλης Νικολάου said
194, 195, Το Λεβερκούζεν μπορεί να το ήξερε και από την Μπάγιερ Λεβερκούζεν, αν είναι ποδοσφαιρόφιλος.
Αφωτιστος Φιλέλλην said
Mott the Hoople – All the Young Dudes (με φωνη σπασμενη απο τις ουσιες)
1″At the same time the non-album single «John, I’m Only Dancing», and «All the Young Dudes», a song he wrote and produced for Mott the Hoople, were successful in the UK. »
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Bowie
Αφωτιστος Φιλέλλην said
Για το καλλιτεχνικο του επωνυμο Bowie αντι Jones.
«After graduating from Bromley Technical High School at 16, David started working as a commercial artist. He also continued to play music, hooking up with a number of bands and leading a group himself called Davy Jones and the Lower Third. Several singles came out of this period, but nothing that gave the young performer the kind of commercial traction he needed.
Out of fear of being confused with Davy Jones of The Monkees, David changed his last name to Bowie, a name that was inspired by the knife developed by the 19th century American pioneer Jim Bowie+
Eventually, Bowie went out on his own. But after recording an unsuccessful solo album, Bowie exited the music world for a temporary period. Like so much of his later life, these few years proved to be incredibly experimental for the young artist. For several weeks in 1967 he lived at a Buddhist monastery in Scotland. Bowie later started his own mime troupe called Feathers.
Around this time he also met the American-born Angela Barnett. The two married on March 20, 1970, and had one son together, whom they nicknamed «Zowie,» in 1971, before divorcing in 1980. He is now known by his birth name Duncan Jones.»
http://www.biography.com/people/david-bowie-9222045#early-years
+Jim Bowie was a fighter in Texas Revolution who died during the defense of the Alamo. He became an American folk hero and the «Bowie Knife» is named after him.
Αφωτιστος Φιλέλλην said
DAVID BOWIE_____THE MAN WHO SOLD THE WORLD
Ανδρέας said
189
Ο Bowie είχε φλερτάρει με μπιτάτη (χορευτική) trance τα τελευταία 20-30 χρόνια όπως επίσης και με funk στο Let’s Dance.
Εδώ στο This Is Not America με τον εξαιρετικό και πρωτοπόρο Pat Metheny το 1985
» Τώρα ἂν δὲν κάνω λάθος κυριαρχεῖ ἡ hip-hop καὶ ἡ techno. Ποιός ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἐπηῤῥεάζεται ἀπὸ τὸν Bowie; Μπορεῖ νὰ χρησιμοποιοῦν τμήματα τῶν κομματιῶν του, γιὰ νὰ φτιάξουν τὶς μουσικὲς συγκολλήσεις τους, ἀλλὰ νὰ μὴν ξέρουν ἀπὸ ποιὸν παίρνουν τι. (Αὐτὸ ἔχω καταλάβει. Στὴν techno δὲν χρειάζονται πιὰ μουσικοί, ἔχουν DJ’s, στὴν hip-hop βάζουν κάποιους στίχους.)»
Οι μουσικές επηρροές υπάρχουν σε βαθύτερα επίπεδα. Ας πούμε, κατά την γνώμη μου, ένα από τα πρώτα trance κομμάτια που γράφτηκαν είναι το On The Run των Pink Floyd του 1973 αλλά για να το γνωρίζει κάποιος ή θα είναι γεννημένος κάπου το 1950-60 ή πορωμένος με την μουσική γενικά και ειδικά με τους Floyd.
Αφωτιστος Φιλέλλην said
203. Ειναι απο τον πρωτο εμπορικο δισκο τους, με το οποιο εγιναν γνωστοι (και) στην Ελλαδα. Ημουν και ειμαι φανατικος οπαδος των ψυχεδελικων Pink Floyd με και χωρις τον Σιντ Μπάρετ εως τον δισκο The Dark Side of the Moon που ειχε μια καποια φρεσκαδα, δηλ.
5 Αυγούστου, 1967 The Piper At The Gates Of Dawn
29 Ιουνίου, 1968 A Saucerful Of Secrets
27 Ιουλίου, 1969 Music From The Film More
25 Οκτωβρίου, 1969 Ummagumma
10 Οκτωβρίου, 1970 Atom Heart Mother
30 Οκτωβρίου, 1971 Meddle
3 Ιουνίου, 1972 Obscured By Clouds
Αφωτιστος Φιλέλλην said
Σχεδον παντα επαιζαν ηλεκτρονικο μπλουζ συνηθως με μια μεγαλη εισαγωγη με ηλεκτρονικα οργανα
One of These Days – 01 – Meddle – Pink Floyd
Το σημα της μουσικης ραδιοφωνικης εκπομπης του Γιαννη Πετριδη για πολλαααα ετη.
Ανδρέας said
Δέκα αξέχαστοι (και ξεχασμένοι) μουσικοί τίτλοι εκπομπών
http://www.lifo.gr/team/primetime/58360
Αφωτιστος Φιλέλλην said
ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ
Οταν ο Ντέιβιντ Μπόουι εξευτέλισε τους τεχνοκριτικούς
17.01.2016, 20:58
Συντάκτης: Δημήτρης Γκιώνης
Στον Ντέιβιντ Μπόουι αφιέρωσε την περασμένη Τρίτη την πρώτη της σελίδα η εφημερίδα μας, κάτι που είχε κάνει η «Ελευθεροτυπία» όταν στις 18 Ιανουαρίου 1984 πέθανε ο Βασίλης Τσιτσάνης στα 69 του, όπως και ο Μπόουι, με τίτλο «Δάσκαλε αντίο».
Μόνο που ο Μπόουι δεν περιόριζε τις δραστηριότητές του στη μουσική και τον κινηματογράφο.
Υπήρξε παράλληλα εικαστικός καλλιτέχνης με σημαντικές εκθέσεις στο ενεργητικό του καθώς και συγγραφέας και εκδότης.
Τον Μάιο του 1997 ίδρυσε στην Αγγλία τον εκδοτικό οίκο «21 Publishing», με συνεργάτες γνωστούς εικαστικούς, με σκοπό την προβολή θεμάτων που αφορούν τον πολιτισμό του 21ου αιώνα.
Το πρώτο βιβλίο του εκδοτικού του οίκου με τίτλο «Blimey! From Bohemia to Bitrop: The London Art World From Francis Bacon to Damian Hirst» κυκλοφόρησε πρώτα στην Αγγλία και μετά στην Αμερική.
Ο κόσμος της τέχνης το αντιμετώπισε με ενθουσιασμό κι έτσι όλα ήταν έτοιμα για την παρουσίαση της δεύτερης εκδοτικής προσπάθειας, η οποία έμελλε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη προβοκάτσια για τους ειδικούς των εικαστικών στην ιστορία της τέχνης.
Αντλώ το θέμα από το καλό, πλην βραχύβιο, περιοδικό ΜΕΤΡΟ, Ιούνιος 1998, με τίτλο «Ο Ντέιβιντ Μπόουι ρεζίλεψε τους κριτικούς τέχνης!», που υπογράφει ο Μιχάλης Αδάμ.
Και προχωρώ μεταγράφοντας τα κυριότερα στοιχεία:
Και κλάμα…
Το βιβλίο «Νat Tate, An American Artist: 1928 – 1960», γραμμένο από τον Γουίλιαμ Μπόιντ, υποτίθεται πως εξιστορούσε τη ζωή ενός εξπρεσιονιστή ζωγράφου, του Νατ Τέιτ, ο οποίος υποφέροντας από κατάθλιψη έβαλε φωτιά στο έργο του και αυτοκτόνησε στα 31 του πηδώντας από το φέρι που συνδέει το Μανχάταν με το Στάτεν Αϊλαντ.
Σύμφωνα με το κείμενο, ο Νατ Τέιτ ήταν εραστής της Πέγκι Γκούγκενχαιμ, ιδρύτριας του ομώνυμου μουσείου στη Νέα Υόρκη και προσωπικός φίλος του Πικάσο και του Μπρακ. Μάλιστα ένα έργο του παρουσιαζόταν με την κυκλοφορία του βιβλίου, που περιείχε φωτογραφία του υποτιθέμενου ζωγράφου σε ηλικία 9 ετών, ενώ το εξώφυλλο κοσμούσε μια κακοσυντηρημένη φωτογραφία του σε ώριμη ηλικία.
Στην παρουσίαση του βιβλίου, αρχές Απριλίου 1998 στη Νέα Υόρκη, είχαν μαζευτεί στο στούντιο του καλλιτέχνη της ποπ αρτ Τζεφ Κουνς δημοσιογράφοι και τεχνοκριτικοί ειδικών και μη εντύπων, τηλεοπτικά συνεργεία, άπειροι γνωστοί καλλιτέχνες, γκαλερίστες, συλλέκτες…
Ολοι έδειχναν να γνωρίζουν ή να έχουν τουλάχιστον ακούσει για τον Νατ Τέιτ. Πολλοί μάλιστα έκλαψαν όταν ο ίδιος ο Μπόουι διάβασε συγκινητικά αποσπάσματα από τη ζωή του καλλιτέχνη που χάθηκε πρόωρα. Επί ώρες ο Μπόουι συζητούσε στην τηλεόραση με ειδικούς το φαινόμενο Τέιτ, ενώ οι εφημερίδες και τα περιοδικά παρουσιάζοντας το βιβλίο αφιέρωσαν περισπούδαστες μελέτες για την προσφορά του ανύπαρκτου ζωγράφου.
Η αποκάλυψη
Μόνο ο δημοσιογράφος της «Independent» Ντέιβιντ Λίστερ ανέφερε ότι για πρώτη φορά άκουγε την ύπαρξη του Νατ Τέιτ. Ψάχνοντας περισσότερα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την ιστορία του βιβλίου, κατέληξε πως ο Νατ Τέιτ είναι μυθιστορηματικός ήρωας και ο δήθεν διασωθείς πίνακας έργο του συγγραφέα του βιβλίου – που πράγματι ήταν.
Η δε φωτογραφία στο εξώφυλλο ανήκε στη συλλογή ανώνυμων φωτογραφιών του συγγραφέα.
Οταν ο Λίστερ αποκάλυψε στην εφημερίδα του την καλοστημένη απάτη, οι ειδικοί σταμάτησαν να μιλούν για το θέμα, σαν να μην είχαν αναφερθεί πριν από λίγες ημέρες με λεπτομέρειες στην πολυτάραχη ζωή του πολύ σημαντικού ζωγράφου…
Γνώστες του φιάσκο και δημιουργοί του ήταν ο συγγραφέας, ο Μπόουι και τρεις συνεργάτες τού «21 Publishing», ενώ μεταξύ αυτών που το αγνοούσαν ήταν και ο ιδιοκτήτης του στούντιο όπου έγινε η παρουσίαση.
Για να γίνει μάλιστα πιο πειστική η ιστορία επιστρατεύτηκε ο βετεράνος συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Γκορ Βιντάλ και ο βιογράφος του Πικάσο, Τζον Ρίτσαρντσον, ο οποίος στο βιβλίο περιγράφει περιστατικά από τη… γνωριμία του με τον Νατ Τέιτ, ενώ ο Βιντάλ αναφέρει στο εξώφυλλο του βιβλίου: «Ενας συγκινητικός απολογισμός του έργου ενός καλλιτέχνη που ευτύχησε να γίνει πέραν του δέοντος κατανοητός στην εποχή του»!
Η διευθύντρια του «21» Κάρεν Ράιτ πολύ το διασκέδασε ακούγοντας τους τεχνοκριτικούς να λένε ότι γνωρίζουν καλά τον Νατ Τέιτ. «Οι κριτικοί ποτέ δεν παραδέχονται πως δεν γνωρίζουν κάτι. Είναι πολύ περήφανοι για τις γνώσεις τους…» αποφάνθηκε.
http://www.efsyn.gr/arthro/otan-o-nteivint-mpooyi-exeytelise-toys-tehnokritikoy