Μπίλυ Γεράνης, ο πρώτος Έλληνας ντετέκτιβ
Posted by sarant στο 14 Αυγούστου, 2016
Το όνομα Μπίλυ Γεράνης μάλλον δεν σας είναι γνωστό, ωστόσο κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας: έτσι ονομάζεται ο πρώτος Έλληνας μυθιστορηματικός αστυνομικός, ο πρώτος ντετέκτιβ της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας, μερικά χρόνια πριν από τον δικαίως πολύ διασημότερο αστυνόμο Μπέκα του Γιάννη Μαρή.
Ο Μπίλυ Γεράνης είναι δημιούργημα του Πέτρου Μακρυνού, και εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1942 στο περιοδικό Μπουκέτο, πρωταγωνιστής έξι αστυνομικών διηγημάτων που δημοσιεύτηκαν σε δυο ή τρεις συνέχειες. Απ’ όσο ξέρω, ήταν τα πρώτα κείμενα που εμφανίζονταν στο Μπουκέτο με την υπογραφή αυτή -αλλά και τα τελευταία. Όλα δείχνουν ότι το όνομα Πέτρος Μακρυνός ήταν λογοτεχνικό ψευδώνυμο. Έχω κάνει μια εικασία για την ταυτότητα του συγγραφέα, αλλά είναι εντελώς στα κουτουρού και δεν την ανακοινώνω.
Τα έξι διηγήματα εκτυλίσσονται στην Αθήνα γύρω στο 1920. Ο Μπίλυ Γεράνης είναι νεαρός, 20-21 χρονών, και μικροδείχνει ακόμα περισσότερο. Υπηρετεί στο 5ο αστυνομικό τμήμα και ονομάζεται Βασίλης Γεράνης, αλλά οι συναδελφοί του τού έχουν κολλήσει το παρατσούκλι Μπίλυ επειδή είναι μανιώδης αναγνώστης αγγλοσαξονικών αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Θα σας παρουσιάσω σήμερα το πρώτο αστυνομικό διήγημα με ήρωα τον Μπίλυ Γεράνη, «Το μυστήριο της λεωφόρου Ακαδημίας» (έτσι έλεγαν την οδό Ακαδημίας προπολεμικά). Όπως θα δείτε, οι λογοτεχνικές του αρετές δεν είναι μεγάλες, θα έλεγα ότι πρόκειται για μάλλον απλοϊκό διήγημα με προβλέψιμο τέλος -αλλά δεν παύει να είναι το πρώτο με ήρωα Έλληνα ντετέκτιβ.
Απ’ όσο ξέρω, τα έξι διηγήματα του Πέτρου Μακρυνού δεν έχουν αναδημοσιευτεί ποτέ -αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια επισκόπηση των πρώτων βημάτων της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα, πριν από τον Γιάννη Μαρή, γραμμένη από τον Φίλιππο Φιλίππου.
Το Μπουκέτο, όπου δημοσιεύτηκαν τα διηγήματα, είναι το γνωστό ποιοτικό λαϊκό περιοδικό ποικίλης ύλης που κυριάρχησε στο είδος πριν από τον πόλεμο, φέρνοντας την καλή λογοτεχνία σε επαφή με πλατύτερες μάζες. Διέκοψε την κυκλοφορία του με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα αλλά την ξανάρχισε λίγους μήνες αργότερα. Παρόλο που το κατοχικό Μπουκέτο από πλευράς εμφάνισης και μέσων ήταν φτωχός συγγενής του προπολεμικού, κατάφερε, υπό τη διεύθυνση του Μήτσου Παπανικολάου, να διατηρήσει αρκετά καλό επίπεδο. Bέβαια, η ποικίλη ύλη του ήταν κατοχική -για παράδειγμα, πλάι στο διήγημα του Μακρυνού διαβάζουμε συνταγές για σάλτσα χωρίς λάδι.
Ευχαριστώ τη φίλη Σουμέλα για την πληκτρολόγηση. Έχω μονοτονίσει το κείμενο και εκσυγχρονίσει την ορθογραφία.
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Ο μοίραρχος, διοικητής του Ε’ Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών κ. Δούκας φόρεσε το μανδύα του και το πηλήκιό του και, γυρίζοντας προς ένα νεαρό ενωμοτάρχη που στεκόταν όρθιος λίγο πιο πέρα του είπε:
-Λοιπόν, Μπίλυ, εγώ πηγαίνω. Δεν πιστεύω να ’χουμε απόψε τίποτε το εξαιρετικό. Εξ άλλου όπου να ’ναι θα ’ρθει ο αξιωματικός της υπηρεσίας. Η μπόρα, φαίνεται, τον έκανε ν ’αργήσει. Πάντως εγώ βασίζομαι σε σένα, Μπίλυ.
-Μείνετε ήσυχος, κύριε αστυνόμε… Θ ’αγρυπνήσω ως τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ό,τι και να συμβεί, θα προσπαθήσω να σας αντικαταστήσω καλά.
-Είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Μου το έχεις αποδείξει άλλωστε τόσες φορές ως τώρα κι αυτός είναι ο λόγος που έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε σένα, έναν απλό ενωμοτάρχη, παρά στους αξιωματικούς που υπηρετούν υπό τις διαταγές μου.
-Ω! με κολακεύετε πολύ, κύριε αστυνόμε! ψιθύρισε ο νέος κοκκινίζοντας σαν κοπέλα. Δεν έχω κάνει ως τώρα τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι μου επιβάλλει το καθήκον.
-Κι οι άλλοι συνάδελφοί σου κάνουν το καθήκον τους, μα ούτε τους διαρρήκτες της Τραπέζης Πιστώσεων συνέλαβαν, ούτε το δολοφόνο της γριάς Παντελίδου, ούτε τη σπείρα των λαθρεμπόρων ναρκωτικών της οδού Μαυρομιχάλη. Όλ’ αυτά τα έκανες εσύ και τίμησες και το Τμήμα μας και μένα τον ίδιο. Μα ας πηγαίνω τώρα γιατί ανησυχώ για την κατάσταση της γυναίκας μου. Όπως μου τηλεφώνησαν προ ολίγου, ο πυρετός της έφτασε τους 40 βαθμούς, σχεδόν.
-Σας εύχομαι περαστικά της.
-Ευχαριστώ, Μπίλυ. Καληνύχτα, παιδί μου.
-Καληνύχτα σας, κύριε αστυνόμε.
Ο μοίραρχος Δούκας βγήκε και ο Μπίλυ έμεινε μόνος μέσα στο αστυνομικό γραφείο. Ήταν ένας νέος 20-21 χρόνων, μα που φαινόταν ακόμα πιο μικρός. Με τη φρέσκια επιδερμίδα του, με το εντελώς αμούστακο ακόμα χείλος του, με τα παιδιάστικα, ζωηρά και παιγνιδιάρικα, καστανά μάτια του και με το λεπτοκαμωμένο σώμα του, είχε παρουσιαστικό εφήβου 16-17 χρόνων. Ήταν στο τέταρτο έτος της Νομικής Σχολής όταν επιστρατεύτηκε, στα 1919, ως απλός στρατιώτης. Εκείνη την εποχή, επειδή η Κυβέρνηση χρειαζόταν πολλούς χωροφύλακες για τη Μικρά Ασία, ξεχώρισε τους καλύτερους απ’ τους νεοσυλλέκτους και τους έστειλε στα Σχολεία Χωροφυλακής Αθηνών, Πατρών και Χανίων, για να εκπαιδευθούν ως χωροφύλακες. Όσοι μάλιστα είχαν απολυτήριο γυμνασίου, πήγαν στο Β’ Τμήμα του Σχολείου Χωροφυλακής Αθηνών, όπου μετά εξάμηνη εκπαίδευση βγήκαν ενωμοτάρχες. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν ο κι ο Μπίλυ, ο οποίος ευθύς μετά την έξοδό του απ΄ το Σχολείο, τοποθετήθηκε στο Ε’ Τμήμα της Πρωτευούσης που βρισκόταν τότε σ’ ένα διώροφο χτίριο της οδού Ζαΐμη . Ο Μπίλυ από την αρχή είχε αγαπήσει το αστυνομικό επάγγελμα. Ήταν έξυπνος, δραστήριος, ενεργητικός και μερικές μικροεπιτυχίες που σημείωσε από τους πρώτους μήνες της υπηρεσίας του, τον έκαναν να κερδίσει την εκτίμηση του αστυνόμου και τη … ζήλια των συναδέλφων του. Μα, μετά τις μικρές επιτυχίες, ήρθαν κι οι μεγάλες – αυτές που είχε αναφέρει ο αστυνόμος προ ολίγου. Τότε ο αστυνόμος τον απάλλαξε από κάθε άλλη υπηρεσία και τον προσέλαβε γραμματέα του και βοηθό του. Η εμπιστοσύνη που είχε στο νεαρό ενωμοτάρχη με την παιδιακίσια εμφάνιση, ήταν απέραντη. Δεν έκανε τίποτε, δεν λάβαινε καμμιά απόφαση χωρίς να τον ρωτήσει, χωρίς να τον συμβουλευτεί. Και δεν είχε άδικο γιατί ο Μπίλυ δεν διέψευσε ποτέ την εμπιστοσύνη του αυτή. Χάρη σ’ αυτόν, το Ε’ Τμήμα είχε ασυγκρίτως περισσότερες επιτυχίες απ’ όλα τα άλλα Αστυνομικά Τμήματα των Αθηνών. Μερικοί μάλιστα από τους αστυνόμους των άλλων Τμημάτων είχαν κάνει μεγάλες ενέργειες για να πάρουν τον Μπίλυ στο Τμήμα τους, μα δεν τα κατάφεραν γιατί ο μοίραρχος Δούκας ήταν ο ευνοούμενος τους Αστυνομικού Διευθυντού συνταγματάρχου Καλογιωργάκη.
Το πραγματικό όνομα του Μπίλυ ήταν Βασίλης Γεράνης και καταγόταν από κάποια κωμόπολη της Αργολίδας. Μπίλυ ήταν το παρατσούκλι που του το είχαν βγάλει οι συνάδελφοί του, εξαμερικανίζοντας το μικρό του όνομα για να τον ειρωνεύονται επειδή είχε τη μανία να διαβάζει τις περιπέτειες των Αμερικανών και των Άγγλων ντετέκτιβς, -αληθινών και φανταστικών- κi επειδή, καθώς έλεγε, θα εφάρμοζε κι αυτός τις μεθόδους των. Το παρατσούκλι, είναι αλήθεια, του πήγαινε καλά και γι’ αυτό του κόλλησε και του έμεινε. Έτσι ήταν πασίγνωστος, όχι μόνο στο Τμήμα του, αλλά και σ ’όλη την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, όχι με τ’ όνομά του που πολλοί μάλιστα το αγνοούσαν, αλλά με το παρατσούκλι του.
∞
Όταν έφυγε ο αστυνόμος, ο Μπίλυ κάθiσε σ’ ένα γραφείο που βρισκόταν μπροστά του και , ανοίγοντας ένα συρτάρι, επήρε από μέσα ένα φυλλάδιο με πολύχρωμο λιθογραφημένο εξώφυλλο κι άρχισε να το διαβάζει. Ήσαν οι «Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς» του Κόναν Ντόιλ που εξέδιδε τότε σε φυλλάδια κάποιος εκδοτικός οίκος των Αθηνών και που ο Μπίλυ τα καταβρόχθιζε κυριολεκτικώς. Έξω, η μπόρα είχε μεταβληθεί σε πραγματική θύελλα μα ο νέος ενωμοτάρχης ούτε την αντιλαμβανόταν καθόλου, απορροφημένος καθώς ήταν από το διάβασμά του.
Έξαφνα όμως η πόρτα άνοιξε και ο υπενωμοτάρχης της υπηρεσίας μπήκε μέσα. Ο Μπίλυ σήκωσε το κεφάλι του
-Κύριε ενωμοτάρχα, είπε ο υπενωμοτάρχης χαιρετώντας στρατιωτικά, τηλεφώνησαν από την αστυνομική διεύθυνση να στείλουμε αύριο οχτώ άνδρες, στην οδό Ακαδημίας 1, για την τήρηση της τάξεως στην κηδεία του τραπεζίτη Βαλτινού, επειδή θα την παρακολουθήσουν ο πρωθυπουργός και άλλοι επίσημοι.
-Τι; φώναξε ο Μπίλυ ξαφνιασμένος. Πέθανε ο Βαλτινός! Δεν είναι δυνατόν! Τον είδα χθες το μεσημέρι την ώρα που έφευγε απ’ την τράπεζά του με το αυτοκίνητό του. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση η φρεσκάδα του κι η ζωηρότης του.
-Και όμως, απέθανε. Δεν διαβάσατε εφημερίδες;
-Όχι, δεν διάβασα. Μα για λέγε μου λεπτομέρειες.
-Να, σήμερα το πρωί τον βρήκαν νεκρό στη κρεβατοκάμαρά του πεσμένο με τα μούτρα μπροστά στο κρεββάτι του, φαίνεται πως πέθανε από συγκοπή την ώρα που γδυνόταν για να πλαγιάσει. Έτσι τουλάχιστον είπαν οι γιατροί.
-Σπουδαίος τραπεζίτης! είπε ο Μπίλυ. Μπήκε στην τράπεζά του ως απλός γραφεύς και μέσα σε εικοσιπέντε χρόνια, κατόρθωσε να γίνει ο γενικός διευθυντής της κι ο σπουδαιότερος μέτοχός της.
-Ναι, είπε ο υπενωμοτάρχης, άκουσα να λένε πως αφήνει πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια περιουσία. Όλ’ αυτά δε τα κληρονομεί ο αδελφός του, γιατί δεν άφησε διαθήκη.
-Τυχερός άνθρωπος! Είπε ο Μπίλυ.
Και θέλοντας να ξεφορτωθεί τον υπενωμοτάρχη για να συνεχίσει το διάβασμά του, του είπε:
-Διάλεξε οχτώ ευπαρουσίαστους άνδρες, τους οποίους θα φροντίσεις να στείλεις αύριο στο μέγαρο Βαλτινού κατά την ώρα της εκφοράς.
-Μάλιστα κύριε ενωμοτάρχα.
Ο υπενωμοτάρχης χαιρέτησε και βγήκε έξω ενώ ο Μπίλυ συνέχισε το διάβασμά του.
∞
Μα ήταν φαίνεται, μοιραίο να μην τον αφήσουν να διαβάσει με την ησυχία του, εκείνο το βράδυ. Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά, όταν ο ίδιος υπενωμοτάρχης μπήκε μέσα πάλι και είπε.
-Κύριε ενωμοτάρχα, είναι έξω μια γυναίκα που επιμένει να δει με κάθε τρόπο τον κ. αστυνόμο ή τον αντικαταστάτη του, γιατί καθώς λέει, θέλει να του πει κάτι σπουδαίο. Τη ρώτησα τι είναι αυτό που θέλει να πει, μα εκείνη αρνήθηκε να μου απαντήσει, όπως επίσης αρνήθηκε να μου πει και τ’ όνομά της.
-Για φέρ’ την εδώ να δούμε τι θέλει.
Ο υπενωμοτάρχης βγήκε έξω και σε λίγο ξαναγύρισε.
Μια γυναίκα ως πενήντα χρονών τον συνόδευε. Ήταν μάλλον εύσωμη και το ντύσιμό της την έδειχνε για εύπορη νοικοκυρά. Μολονότι κρατούσε ομπρέλα στα χέρια της, τα ρούχα της ήσαν καταμουσκεμένα. Το πρόσωπό της είχε μια έκφραση θλίψεως και αγωνίας.
-Ο κύριος αστυνόμος; είπε, με φωνή λαχανιασμένη. Που είναι ο κύριος αστυνόμος; Θέλω να τον δω αμέσως.
-Καθίστε κυρία μου, της απάντησε ο Μπίλυ. Ο κ. αστυνόμος δεν είν’εδώ μα τον αντικαθιστώ εγώ. Πέστε σ’ εμένα ό,τι θέλετε.
Η γυναίκα έριξε μια δύσπιστη ματιά στον ενωματάρχη με την παιδιάστικη φυσιογνωμία. Ο Μπίλυ κατάλαβε τη ματιά αυτή και άπλωσε το χέρι του στο τραπέζι ούτως ώστε να φανούν τα τρία γαλόνια του. Και πραγματικά ο βαθμός του έκανε εντύπωση στην επισκέπτρια, η οποία με περισσότερη εμπιστοσύνη τώρα στον τόνο της φωνής της ξαναείπε:
-Μα πρόκειται για μια υπόθεση πολύ σοβαρή, πάρα πολύ σοβαρή. Θα ήθελα να ιδώ τον κ. αστυνόμο τον ίδιο.
-Δυστυχώς, ο κ. αστυνόμος έφυγε. Θα ξαναρθεί αύριο.
-Αύριο; έκανε η ηλικιωμένη γυναίκα. Ίσως αύριο να είναι πολύ αργά.
-Τότε μιλήστε σε μένα.
Η επισκέπτρια φάνηκε να διστάζει μερικές στιγμές. Τέλος όμως πήρε την απόφασή της και είπε:
-Θα τα πω όλα σε σας, κύριε ενωματάρχα. Ακούστε. Ονομάζομαι Μαριγώ Σαράντη και είμαι οικονόμος στο μέγαρο Βαλτινού.
Ο Μπίλυ, ακούγοντας τα τελευταία λόγια, ζύγωσε την καρέκλα του κοντά στην επισκέπτρια.
-Υπηρετούσα επί εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια το μακαρίτη τον κύριο μου, τίμια και πιστά, εξακολούθησε η Σαράντη. Τον αγαπούσα σαν παιδί μου, κι εκείνος μ’ εκτιμούσε και με σεβόταν πολύ. Έχω λοιπόν υποχρέωση να σας φανερώσω τώρα ότι ο κύριός μου, παρά την πιστοποίηση των γιατρών, δεν πέθανε από φυσικό θάνατο.
Ο Μπίλυ αναπήδησε.
-Δεν είναι δυνατόν! είπε
-Ακούστε με πρώτα. Μη με διακόπτετε. Χθες ο κύριος μου ήταν πολύ καλά στην υγεία του. Το μεσημέρι γευμάτισε μ’ εξαιρετική όρεξη και έμεινε αρκετή ώρα μετά το φαγητό κουβεντιάζοντας με κέφι με τον αδελφό του, τον κ. Αλέξανδρο, και με τη γυναίκα του τελευταίου. Γιατί, τον τελευταίο καιρό, φιλοξενούσε στο σπίτι του τον αδελφό του που ξαναγύρισε προ έξι μηνών από τις Ινδίες και τη νύφη του.
-Ο αδελφός του αυτός πρόκειται να τον κληρονομήσει τώρα; ρώτησε ο Μπίλυ.
-Ναι, γιατί ο κύριός μου δεν άφησε διαθήκη. Πού να φανταζόταν ο δυστυχισμένος ότι θα πέθαινε τόσο νέος, τόσο γεμάτος υγεία και ζωή. Και τώρα συνεχίζω. Κατά τις τρεις, ο κύριός μου αποσύρθηκε στο δωμάτιό του και κοιμήθηκε ως τις πέντε. Στις πεντέμισι βγήκε έξω και ξαναγύρισε στις εννέα. Έφαγε με την ίδια όρεξη όπως και το μεσημέρι και στις δέκα πήγε στην κάμαρή του για να πλαγιάσει. Εδώ πρέπει να σας πω κάτι: όποια ώρα κι αν πήγαινε το βράδυ στην κάμαρή του δεν κοιμόταν πριν από τη μια τα μεσάνυχτα. Πλάγιαζε μόνο κι έμενε ως την ώρα εκείνη διαβάζοντας. Στη μια ακριβώς έπινε ένα φλυτζάνι γάλα που του το πήγαινα εγώ από νωρίς, έσβηνε το φως και τότε μόνο κοιμόταν. Έτσι και χθες το βράδυ, του πήγα κατά τις δέκα παρά τέταρτο το γάλα του και αφού τον καληνύχτισα, τον άφησα. Βγαίνοντας έξω τον άκουσα να κλειδώνει την πόρτα της κάμαρής του, γιατί είχε τη συνήθεια να κλειδώνεται κάθε νύχτα στο δωμάτιό του. Εγώ τότε τελείωσα διάφορες δουλειές και κατά τις δέκα και μισή, τράβηξα για το δωμάτιό μου για να κοιμηθώ κι εγώ. Καθώς όμως διάσχιζα το διάδρομο, άκουσα έξαφνα μια φωνή που φώναζε δυο φορές: «Βοήθεια! Βοήθεια!» Η φωνή αυτή ερχόταν από το δωμάτιο του κυρίου μου. Έτρεξα αμέσως προς την πόρτα, μα δεν άκουσα πια τίποτε άλλο. Απόλυτη ησυχία βασίλευε σ’ αυτό. Περίμενα δυο τρία λεπτά με το αυτί μου κολλημένο στην πόρτα. Μα δεν άκουσα τίποτε. Νόμισα τότε πως με είχαν γελάσει τ’ αυτιά μου, γιατί η φωνή που είχα ακούσει μου φάνηκε βαθιά και πνιγμένη, και τράβηξα να κοιμηθώ. Το πρωί σηκώθηκα στις εφτά. Στις εφτάμισι ακριβώς σερβίριζα κάθε μέρα το πρόγευμα του κυρίου μου. Έτσι και χθες του το πήγα στις εφτάμισι, μα ξαφνιάστηκα βρίσκοντας την πόρτα του κλειστή. Χτύπησα μια, δυο, τρεις και τέσσερις φορές καμιά όμως απάντηση δεν μου δόθηκε… Τότε θυμήθηκα τη φωνή που είχα ακούσει το βράδυ και κρύος ιδρώτας με πλημμύρισε. Τηλεφώνησα στην αστυνομία και σε λίγο έφτασε ο αστυνόμος μαζί με μερικούς χωροφύλακες. ‘Έσπασαν την πόρτα του δωματίου και μπαίνοντας μέσα βρήκαν τον κύριό μου νεκρό. Ήταν μισοντυμένος ακόμα κι είχε πέσει μπροστά στο κρεβάτι του.
Ήρθαν σε λίγο και οι γιατροί και πιστοποίησαν το θάνατό του. Μα δεν είναι αλήθεια ότι πέθανε από φυσικό θάνατο. Όχι! Όχι! Αυτή η φωνή που άκουσα! Αυτή η φωνή!
Ο Μπίλυ έμεινε μερικές στιγμές σκεφτικός.
-Μα μπορεί να γελαστήκατε. Και σεις η ίδια το νομίσατε αυτό χθες…
-Όχι! Όχι! Τώρα είμαι βέβαιη ότι δεν γελάστηκα.
-Και τι υποθέτετε;
-Ότι τον δολοφόνησαν!
-Μα με ποιο τρόπο; Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος βίας επάνω του. Εξ άλλου, όπως μου είπατε ο κύριός σας κλειδωνόταν στο δωμάτιό του.
-Ναι, και ήταν αδύνατον να μπει κανείς σ’ αυτό γιατί και το μοναδικό παράθυρο του δωματίου του που έβλεπε προς το δρόμο, είχε σιδερένια κάγκελα. Και όμως αυτό δεν μου βγάζει την ιδέα ότι ο θάνατός του δεν ήταν φυσικός.
Μπορώ να ρθω στο μέγαρο του κυρίου σας απόψε; Ρώτησε ο Μπίλυ. Αλλά δεν πρέπει να μ’ αντιληφθεί κανείς.
-Ελάτε, είπε η οικονόμος. Θα σας διευκολύνω εγώ
∞
Όταν, μετά μισή ώρα, ο Μπίλυ βρέθηκε στο δωμάτιο του Βαλτινού, στάθηκε στη μέση του κι άρχισε να κοιτάζει γύρω. Τίποτε δεν είχε αλλάξει μέσα μετά το θάνατο του τραπεζίτη. Μονάχα τον νεκρό είχαν πάρει και τον είχαν μεταφέρει στο σαλόνι του ισογείου, όπου αναπαυόταν τώρα στο πολυτελές δρύινο φέρετρό του.
Έξαφνα, το βλέμμα του Μπίλυ στάθηκε επάνω στο κομοδίνο, που ήταν πλάι στο κρεβάτι. Ένα αδειανό φλιτζάνι βρισκόταν εκεί.
-Μου είπατε, είπε ο ενωμοτάρχης, απευθυνόμενος προς την οικονόμο που ήταν κι αυτή στο δωμάτιο, ότι ο κύριός σας συνήθιζε να πίνει το γάλα του στη μισή μετά τα μεσάνυχτα. Μα βλέπω το φλιτζάνι του γάλατος αδειανό, τη στιγμή που ο κύριος σας πέθανε στις δέκα και μισή. Τι σημαίνει αυτό;
-Σημαίνει απλούστατα ότι το γάλα δεν το ήπιε ο κύριός μου, γιατί εικοσιπέντε χρόνια τώρα που τον υπηρετώ ποτέ δεν είχε παραβεί την συνήθειά του αυτή.
-Τότε ποιος το ήπιε; αναρωτήθηκε ο Μπίλυ.
Έπειτα, εξακολουθώντας να περιεργάζεται το δωμάτιο, πρόσθεσε:
-Είναι αδύνατον να μπήκε άνθρωπος εδώ μέσα, εφόσον το δωμάτιο ήταν κλειδωμένο από μέσα.
Έσκυψε πλάι στο χώρο που ήταν ανάμεσα απ’ τον τοίχο κι από το κρεβάτι και πήρε στο χέρι του κάτι. Ήσαν μερικά τρίμματα αμμοκονιάματος που είχαν πέσει απ’ τον τοίχο.
Ο Μπίλυ σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον τοίχο, ο οποίος ωστόσο δεν είχε καμμιά φθορά. Πιο ψηλά όμως, κοντά στην οροφή, γύρω σε μια τρύπα κλεισμένη από την οποία, προτού βάλουν καλοριφέρ στο σπίτι, περνούσε ο σωλήνας της θερμάνσεως, ο τοίχος ήταν λίγο τριμμένος. Αυτό το εξακρίβωσε ο Μπίλυ σκαρφαλώνοντας σε μια καρέκλα. Έπειτα τράβηξε το σιδερένιο κάλυμμα που σκέπαζε την τρύπα και είδε ότι έβγαινε με ευκολία.
-Περίεργο! έκανε. Προ πόσου καιρού έχετε πάψει να χρησιμοποιείτε θερμάστρες στο σπίτι; Ρώτησε την οικονόμο.
-Προ εφτά ετών, του απάντησε εκείνη.
-Ω! έκανε ο Μπίλυ. Εφτά χρόνια βρίσκεται αυτό το κάλυμμα εκεί και βγαίνει τόσο εύκολα. Θα έπρεπε να ’χει στομώσει. Εξ άλλου τα τρίμματα του τοίχου που βρήκα κάτω στο πάτωμα δείχνουν ότι και κάποιος άλλος το έβγαλε τελευταία εκτός από μένα.
∞
Την άλλη μέρα το πρωί όταν ο αστυνόμος Δούκας επήγε στο Τμήμα του, ο Μπίλυ παρουσιάστηκε μπροστά του και χωρίς προλόγους, του είπε:
-Κύριε αστυνόμε, πρέπει να γίνει νεκροψία στο πτώμα του Βαλτινού, γιατί, σύμφωνα με την πεποίθηση που σχημάτισα, ο Βαλτινός δεν πέθανε από φυσικό θάνατο.
Ο αστυνόμος κοίταξε κατάπληκτος το νεαρό ενωμοτάρχη.
-Τι λες παιδί μου; του είπε. Τρελάθηκες;
Ο Μπίλυ πλησίασε τον αστυνόμο του και άρχισε να του μιλάει με σιγανή φωνή. Όταν τελείωσε ο αστυνόμος του είπε:
-Καλά!… Θα κάνω τις απαραίτητες ενέργειες στον αστυνομικό διευθυντή κι ελπίζω να πετύχω τη νεκροψία.
∞
Όταν ο αδελφός του Βαλτινού έμαθε ότι θα γινόταν νεκροψία στο πτώμα του τραπεζίτου, έγινε έξω φρενών. Μα οι φωνές του και οι διαμαρτυρίες του δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και, αμέσως μετά την κηδεία, έγινε η νεκροψία.
Την ίδια ώρα ο Μπίλυ βρισκόταν και πάλι στο δωμάτιο του Βαλτινού και ρωτούσε την οικονόμο, δείχνοντας της την φραγμένη τρύπα του δωματίου:
-Η έξοδος της τρύπας αυτής πού βλέπει;
-Στο δωμάτιο του κ. Αλέξανδρου, του αδελφού του κυρίου μου.
Ο Μπίλυ επήρε ύφος αδιάφορο και ρώτησε:
-Ασφαλώς ο κ. Αλέξανδρος θα είναι πλούσιος σαν τον κύριό σου.
-Καθόλου. Ο κ. Αλέξανδρος έκανε μια επιχείρηση υφασματουργίας στις Ινδίες, μα έχασε όλα του τα χρήματα κι αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει εδώ, όπου ο κύριός μου τον δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, αν και είχαν μαλώσει προ ετών εξ αιτίας του γάμου του κυρίου Αλέξανδρου, ο οποίος παντρεύτηκε μια Ινδή χορεύτρια. Μα όλ’ αυτά τα ξέχασε ο κύριός μου και δέχτηκε κι αυτήν ακόμα τη χορεύτρια σαν αδελφή του.
-Και τώρα μένουν κι οι δυο εδώ, έτσι δεν είναι;
-Ναι.
Ο Μπίλυ έμεινε σκεφτικός μερικές στιγμές κ΄ έπειτα είπε:
-Απόψε το βράδυ θα ρθω να μείνω μερικές ώρες σ’ αυτό το δωμάτιο. Θα με διευκολύνετε, ώστε να μην αντιληφθεί την παρουσία μου κανείς.
-Μείνετε ήσυχος. Κανένας δεν μπαίνει πια σ’ αυτό το δωμάτιο.
∞
Το αποτέλεσμα της νεκροψίας ήταν τέτοιο όπως το περίμενε ο Μπίλυ: στα σπλάχνα του τραπεζίτου βρέθηκαν ίχνη δηλητηρίου που μόνο δάγκωμα φιδιού μπορούσε να διοχετεύσει στον οργανισμό του. Και πραγματικά στο χέρι του Βαλτινού ανακαλύφθηκε ένα σημάδι που πρόδιδε το δάγκωμα αυτό.
Το ίδιο βράδυ, έμπαινε για τρίτη φορά στο δωμάτιο του δολοφονημένου. Έκλεισε την πόρτα του πίσω του και, σκαρφαλώνοντας σε μια καρέκλα, αφαίρεσε το κάλυμμα που έφραζε την τρύπα του τοίχου. Έπειτα κατέβηκε και περίμενε.
Είχε περάσει μισή ώρα χωρίς να συμβεί τίποτε και ο Μπίλυ είχε αρχίσει να χάνει πια την υπομονή του όταν, έξαφνα ακούστηκαν κάτι ήχοι, πολύ σιγανοί και μελωδικοί που φαινόντουσαν σαν να ’βγαιναν από το άνοιγμα της τρύπας.
Στο άκουσμα των ήχων αυτών, ο Μπίλυ πετάχτηκε απάνω. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου και βγήκε στο διάδρομο όπου τον περίμενε η οικονόμος και δυο χωροφύλακες.
-Οδηγήστε με στο δωμάτιο του κ. Αλεξάνδρου, είπε στην οικονόμο.
Και απευθυνόμενος προς τους χωροφύλακες επρόσθεσε:
-Και σεις συνοδέψτε με!
Επειτ’ από μια στιγμή, ο Μπίλυ χτυπούσε την πόρτα του αδελφού του τραπεζίτου.
Αμέσως ακούστηκε από μέσα θόρυβος σαν να έκλειναν κάτι και σε λίγο η πόρτα άνοιξε και ο κληρονόμος του τραπεζίτου παρουσιάστηκε εξαγριωμένος.
Μα στο αντίκρισμα των χωροφυλάκων απόμεινε αποσβολωμένος.
-Τι θέλετε; τραύλισε
Απαθέστατα, ο Μπίλυ, ο οποίος είχε χωμένο το χέρι του στην τσέπη του παντελονιού του κι έσφιγγε το περίστροφό του, του απάντησε:
-Ήρθαμε να κάνουμε μια έρευνα.
-Έρευνα εδώ! Τρελαθήκατε; ξαναείπε ο Βαλτινός κι έκανε να κλείσει την πόρτα.
Μα με μια σπρωξιά, ο Μπίλυ την άνοιξε κι όρμησε μέσα κι έτρεξε προς μια γωνία του δωματίου, όπου η γυναίκα του Βαλτινού προσπαθούσε να κλείσει ένα ξύλινο κιβώτιο.
Ο Μπίλυ την παραμέρισε μ’ ένα απότομο σπρώξιμο κι ανασήκωσε το σκέπασμα του κιβωτίου.
Ένα φίδι πετάχτηκε από μέσα.
Ο ενωμοτάρχης έβγαλε το περίστροφό του και πυροβόλησε, γιατί το φίδι όρθωνε το απαίσιο κεφάλι του εναντίον του.
Το φίδι έπεσε με το κεφάλι του κομματιασμένο.
-Συλλάβετε αυτούς τους δυο ανθρώπους! είπε ο Μπίλυ, γυρίζοντας προς τους χωροφύλακες και δείχνοντας τους τον Βαλτινό και τη γυναίκα του.
∞
-Την πρώτη σκέψη ότι οι δολοφόνοι χρησιμοποίησαν φίδι για να ξεκάνουν το Βαλτινό, έλεγε την άλλη μέρα ο Μπίλυ στον αστυνόμο του, μου την έδωσε το αδειανό κύπελλο του γάλατος και η τρύπα του τοίχου. Σκέφτηκα δηλαδή ότι το φίδι πέρασε απ’ την τρύπα και, αφού δάγκωσε τον τραπεζίτη που τον βρήκε ξυπνητό και τον έκανε να βγάλει τη φωνή που άκουσε η οικονόμος, ήπιε το γάλα. Έπειτα, όταν έμαθα πως η γυναίκα του Βαλτινού ήταν Ινδή χορεύτρια, επιβεβαιώθηκε η σκέψη μου αυτή , γιατί, όπως ξέρω, οι Ινδές χορεύτριες είναι και γόησσες των φιδιών. Και πραγματικά όταν παραμόνεψα χθες το βράδυ, στην κάμαρη του Βαλτινού, την άκουσα να παίζει ένα είδος αυλού, με το οποίο γοήτευσε το φίδι της. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
-Ναι, τα ξέρω, είπε ο αστυνόμος σφίγγοντας το χέρι του νεαρού ενωμοτάρχου. Μα αυτό που δεν ξέρεις εσύ, Μπίλυ, είναι ότι προβιβάζεσαι σε ανθυπασπιστή. Κι εις ανώτερα!
LandS said
Μια στιγμούλα. Χωροφύλακες σε Αστυνομικό Τμήμα στη Ζαΐμη;
Δύτης των νιπτήρων said
The speckled band! (τι διάβαζε ο Μπίλυ Γεράνης πριν έρθει η οικονόμος…)
Αγγελος said
Καλημέρα.
Αν πιστέψουμε τη Βικιπαίδεια, η Αστυνομία Πόλεων ιδρύθηκε μεν τυπικά το 1920, αλλά η πρώτη πόλη που απέκτησε Αστυνομία Πόλεων ήταν η Κέρκυρα το 1921 (εκεί ήταν εγκατεστημένες για πολλά χρόνια και οι Σχολές της Αστυνομίας Πόλεων), ακολούθως, η Πάτρα (1922), ο Πειραιάς (1923) και η Αθήνα (1929), ενώ στη Θεσσαλονίκη τελικά δεν εγκαταστάθηκε η Αστυνομία, παρά την πρόβλεψη του αρχικού νόμου.
LandS said
Οπότε η ιστορία μας εκτυλίσσεται πριν το 1929. ΟΚ
ΚΑΒ said
>>ότι πρόκειται για μάλλον απλοϊκό διήγημα με προβλέψιμο τέλος
Το τέλος προβλέψιμο αλλά το μέσο απρόβλεπτο.
ΚΑΒ said
Ο Γεράνης υπηρετούσε στο Ε΄αστυνομικό τμήμα Αθηνών. Επομένως μετά το 1929.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Για τη χωροφυλακή η Βίκι λέει
Η Χωροφυλακή…για πολλά χρόνια, ήταν υπεύθυνη για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια σε όλη την Ελλάδα εκτός από την Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα και την Κέρκυρα, που ήταν αρμοδιότητα της Αστυνομίας Πόλεων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE
ndmushroom said
2
Ακριβώς! Υποθέτω ότι οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας ήταν σαφώς πιο χαλαροί εκείνη την περίοδο, γιατί το διήγημα αγγίζει τα όρια της λογοκλοπής!
gak said
επήρε από μέσα ένα φυλλάδιο
το επήρε είναι καθαρευουσιάνικο ή υπάρχει σε διαλέκτους;
Γς said
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
9.Στην Κρήτη το επήρα-ες -ε, σύνηθες.
Νομίζω ότι γενικά το λέμε-και το γράφουμε. Κάπου (πού;) λένε και έπηρες 🙂
Ερωτόκριτος/Δ’
277
Σήμερο με τη Mάνα σου πολλή χαράν επήρα, γιατί θωρούμεν το κ’ οι δυό,πως είσαι καλομοίρα.
310
Γονέοι,οπού μ’ εσπείρετε,κι από τα κόκκαλά σας επήρα,κι απ’ το αίμα σας,κι από την αναπνιά σας,
Πέπε said
> > …ο κύριός σας συνήθιζε να πίνει το γάλα του στη μισή μετά τα μεσάνυχτα.
Ξεχασμένος τρόπος να δηλώνεται η ώρα (αυτή η συγκεκριμένη ώρα):
Κι όταν φτάσει πια μισή, αγκαλιά εγώ κι εσύ, νάνι νάνι. (1939)
(Βέβαια πιο πάνω έχει πει ότι στη μία το έπινε, απαρέγκλιτα*, το γάλα.)
*: Τι σόι λέξη είναι αυτή; Γιατί δε λέμε «απαρέκκλιτα»;
Όσο για τον αυλό που παίζουν οι γόητες φιδιών, είναι το μαγκούντι ή πούνγκι ή μπιν. Μακρινός συγγενής της δικιάς μας τσαμπούνας, που βέβαια δε βγάζει πολύ σιγανούς μελωδικούς ήχους αλλά ένα σαματά άνευ προηγουμένου:
Και το θεωρώ αμφίβολο αν παίζεται από γυναίκες. Χώρια που δεν κατάλαβα πώς ξαναγύρισε το φίδι στο δωμάτιο του αδελφού και της φακίρισσας γυναίκας του.
Η λεπτομέρεια που θα μπορούσε ίσως να στέκει είναι ότι τα φίδια πίνουν γάλα. Ξέρει κανείς αν ισχύει αυτό;
gpoint said
Τι να πω ; το προπολεμικό !
ω τέμπορα, ώ μόρες
με τέτοια που διαβάζαμε
περνάγανε οι ώρες…
τώρα στα αστυνομικά
μεγάλη ανάγκη είναι
νάχουν και σεξουαλικά
έστω για θεαθήναι
cronopiusa said
20-21 χρονών, και μικροδείχνει ακόμα περισσότερο
Καλή σας μέρα!
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
…Σε αυτό το περιοδικό(Μπουκέτο) εμφανίστηκε και ο πρώτος έλληνας αστυνομικός ήρωας, μερικά χρόνια πριν από τον αστυνόμο Μπέκα του Μαρή. Ήταν ο «διάσημος έλληνας ντετέκτιβ Μπίλλυ Γεράνης», αρχικά ενωματάρχης της Χωροφυλακής στο πέμπτο αστυνομικό της Αθήνας και στη συνέχεια, μετά την ίδρυση της Αστυνομίας Πόλεων, αστυνόμος.
https://crimefictionclubgr.wordpress.com/opinion-greek-detective-stories/marisss/
gpoint said
# 12
Πως γύρισε το φιδάκι ;
τόχε δεμένο απ’ την ουρά μ’ ένα σχοινάκι !!
Πέπε said
9:
Στην κοινή δημοτική η αύξηση ε- των ρημάτων μπαίνει μόνο όταν τονίζεται, δηλαδή σε τύπους που μαζί με το ε- είναι τρισύλλαβοι: έβαλα, έβαλες, έβαλε, εβάλαμε, εβάλατε, έβαλαν ή βάλανε (και, παρά τον κανόνα, και βάλαν).
Στ’ αρχαία έμπαινε πάντοτε, ανεξαρτήτως τονισμού: έβαλον, έβαλες, έβαλε, εβάλομεν, εβάλετε, έβαλον.
Ο αρχαίος κανόνας παρέμεινε και στην καθαρεύουσα, και σε διάφορες διαλέκτους και ιδιώματα, αλλά επίσης και στα «λαϊκά» ελληνικά, εκείνη τη μορφή της γλώσσας που ενώ αποπνέει κάτι το χωριάτικο και το παλαιινό, ωστόσο δεν αντιστοιχεί σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή. Χαρακτηριστικά, αν το βρούμε σε τραγούδια, μάλλον ρεμπέτικα θα είναι παρά ξέρω γω ελαφρά ή έντεχνα.
Το παίρνω βέβαια δεν είναι αρχαίο ρήμα, σ’ αυτή τη μορφή τουλάχιστον, αλλά συμμορφώνεται προς τους κανόνες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται ούτε για διάλεκτο ούτε για καθαρεύουσα. Μάλλον αυτό που σήμερα θεωρείται παλαιινό τότε ήταν ακόμη κοινό.
Πέπε said
17:
Μα τι έγραψα;;
Διορθώστε παρακαλώ σε: έβαλα, έβαλες, έβαλε, εβάλαμε, εβάλατε, έβαλαν ή βάλανε (και, παρά τον κανόνα, και βάλαν).
Πέπε said
Βάλαμε, βάλατε
Άιντε πια!!
Γς said
Μου λέει:
«Το σχόλιό σας θα ελεγχθεί πρώτα από συντονιστή.»
… που έχει απομακρυνθεί από την επιστασία του.
Δεν πειράζει. Αρκεί να περνάει καλά εκεί που είναι.
—-
Και γυρίζοντας το πρωί στις 7:00 απ το μπάνιο μου έπεσα πάνω σε ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων..
Κι όσο σκέφτομαι ότι ακόμα εκει είναι. Στο λιμάνι. Με το απαγορευτικό για τα μποφόρια
Γς said
Και το σχόλιό μου που περιμένει έγκριση:
Αστυνομικές ιστορίες της κατηγορίας “κλειδωμένου δωματίου”.
Διαβάζω :
«Την πρώτη αναφορά σε τέτοιου είδους μυστήριο τη βρίσκουμε στον …Ηρόδοτο, ο οποίος έγραψε για ένα αποκεφαλισμένο πτώμα που βρέθηκε σε χώρο με μόνο μία έξοδο, η οποία μάλιστα φρουρούνταν. »
… και δεν το βρίκω
Πέπε said
Να πούμε ότι αν ο Γεράνης ήταν ο πρώτος έλληνας λογοτεχνικός ντετέκτιβ, παγκοσμίως ο πρώτος θεωρείται ότι ήταν ο Αύγουστος Ντιπέν, στους Φόνους της οδού Μοργκ, του Πόε. 1841. Όποιος έχει διαβάσει και αυτό και τις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς, βλέπει σαφώς πώς ο Κόναν Ντόιλ επηρεάστηκε από το πρότυπο του Πόε.
Ο Γεράνης, έναν αιώνα μετά, έχει σχετικώς αυτονομηθεί.
esinadinou said
Εξαιρετικό, ευχαριστούμε. Να σημειώσω ότι η μέθοδος του εγκλήματος είναι ακριβώς η ίδια με ένα από τα εγκλήματα που είχε εξιχνιάσει ο Σέρλοκ Χολμς- καθόλου τυχαία η αναφορά- που αναφέρεται στο διήγημα με τίτλο The Adventure of the Speckled Band. Ήταν επίσης μυστήριο «κλειδωμένου δωματίου», από τα λίγα (4) που είχαν προβληματίσει τον ντετέκτιβ. Και πάλι το έγκλημα έγινε απο καποιον που είχε γυρίσει απο τις Ινδίες, με τρύπα στον τοίχο απο όπου πέρασε το φίδι- και τα κληρονομικά ήταν επίσης η αιτία.
Γς said
Αστυνομικές ιστορίες της κατηγορίας “κλειδωμένου δωματίου”.
Διαβάζω εδώ:
«Την πρώτη αναφορά σε τέτοιου είδους μυστήριο τη βρίσκουμε στον …Ηρόδοτο, ο οποίος έγραψε για ένα αποκεφαλισμένο πτώμα που βρέθηκε σε χώρο με μόνο μία έξοδο, η οποία μάλιστα φρουρούνταν. »
… και δεν το βρίκω
Παναγιώτης Κ. said
Σε μια διαφήμιση, ο υποτιθέμενος τυροκόμος, δεν έλεγε του γάλαΚτος ή του γάλατος αλλά του γαλάτου!
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα και τα δεύτερα σχόλια! Είχα βγει πολλά πρωί για μιαν αποχαιρετιστήρια πεζοπορία.
2-23-24 Ευχαριστώ πολύ για τους παραλληλισμούς!
Ως προς τη χρονολόγηση, εγώ στηρίζομαι στο ότι ο Γεράνης επιστρατεύτηκε το 1919, άρα ειναι γεννημένος περί το 1900, άρα βρισκόμαστε στο 1921.
Πέπε said
25: Βέβαια. Σε ορισμένα τουλάχιστον ιδιώματα, είναι στάνταρ αυτή η κλίση:
Ήρθεν η ώρα του φευγού και του (α)ποκινημάτου, φεύγουσι (α)πού την Κάλυμνο οι βέργες του κλημάτου.
Ξύπνα διαμάντι και ρουμπί κι αθέ του μαλαμάτου, κι έχω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.
Παναγιώτης Κ. said
«Εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1942».
Είχαμε την γερμανική κατοχή τότε. Ακριβέστερα είχαμε τριπλή κατοχή. Γερμανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι. Παρόλα αυτά, η πνευματική δημιουργία δεν σταμάτησε.
Τα ζόρια με την πείνα ήταν το αποτέλεσμα του εγγλέζικου ναυτικού αποκλεισμού αφενός και αφετέρου, της καταλήστευσης του τόπου από τους κατακτητές.
Δύτης των νιπτήρων said
21/24 Πρέπει να είναι στο πρώτο βιβλίο, για την Αίγυπτο, με έναν κλέφτη τάφων. Ούτε εγώ θυμάμαι τώρα ακριβώς την ιστορία.
argyris446 said
Reblogged στις worldtraveller70.
ΚΑΒ said
12. Τα φίδια πίνουν γάλα και οι βοσκοί που κοιμόντουσαν στη μάντρα πάντοτε έβαζαν σ’ ένα κυπελάκι γάλα για να είναι ήσυχοι ότι το φίδι θα πάει στο γάλα και δε θα τους τσιμπήσει. Λένε μάλιστα ότι κάποιον βοσκό τον τσίμπησε φίδι στα χείλια, γιατί είχε πιει γάλα προτού κοιμηθεί.
27. Ήρτε η ώρα του φευγιού και τ’ αποκινημάτου
Δύτης των νιπτήρων said
29 Ο Ραμψίνιτος και οι τυμβωρύχοι: http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=30&page=59
cronopiusa said
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
32-33 Α γεια σας!
Δύτης των νιπτήρων said
33
Η καλύτερη μεταφορά είναι νομίζω αυτή: http://www.dailymotion.com/video/x13m1nj_sherlock-holmes-6-the-speckled-band_creation
Γς said
32:
Ευχαριστώ
[τον καθ ύλην αρμόδιον του ιστολογίου 😉 ]
Τον Ραμψίνιτο τον αναφέρει κι ο Δημήτρης Γερμιώτης στο βιβλίο του
«Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους»
http://www.sarantakos.com/arx/arx_faraw4.html
gpoint said
25ο χλμ του Μαραθωνίου γυναικών καμι΄δεκαριά διεκδικούν την πρωτιά. Ποντάρω στην Ντιμπάμπα που είναι πιο μικρόσωμη !!
Γς said
37:
cronopiusa said
cronopiusa said
gpoint said
Τώρ μείνανε τρεις, η Ντιμπάμπα και δυο Κενυάτισσες, η μια ντυμένη…Μπαχρέϊν !!
Γς said
και χάλκινο η δικιά σου…
gpoint said
Πρώτη η Κνυ΄τισσα, δεύτερη η …Μπαχεέιν και η Ντιμπάμπα τρίτη…
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα -κρίμα που δεν βλέπω αγώνες.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
16.>>Πως γύρισε το φιδάκι ;
Το αμόλησε απ΄την τρύπα να πα΄ δαγκώσει (στο χέρι) και μετά του έπαιξε στον αυλό το «γύρνα πίσω Διαμαντή». 🙂
sarant said
Έγραψα προ ολίγου αυτό στο ΦΒ:
Δεν θα ξενυχτήσω να δω τον τελικό του τριπλούν (η λέξη είναι άκλιτη), αλλά δεν συμφωνώ με όσους φίλους διαμαρτύρονται για τη συμμετοχή της Βούλας Παπαχρήστου, επιμένοντας ότι «έπρεπε να αποκλειστεί ισόβια» για εκείνο το (οριακά ρατσιστικό κτγμ) τουήτ του 2012. Βέβαια,, πρέπει να πω ότι διαφωνούσα (οριακά πάλι) και με τον αποκλεισμό της το 2012 και το είχα γράψει -πίστευα ότι έπρεπε να της γίνει αυστηρή επίπληξη, πολύ περισσότερο που οι υπεύθυνοι της αποστολής ΔΕΝ είχαν συντάξει κώδικα δεοντολογίας στα κοινωνικά μέσα υπόψη των αθλητών.
Αλλά βέβαια, ο αποκλεισμός της το 2016 θα ήταν αδιανόητος -δεν τιμωρείται η σκέψη, πολύ περισσότερο που έχουμε να κάνουμε με έναν νέο άνθρωπο, που έχει το δικαίωμα να αλλάξει.
Το εξαιρετικά προβληματικό και δυσάρεστο είναι το καπέλωμα της αθλήτριας από τους νεοναζί της ΧΑ -βουλευτής του μορφώματος ευχήθηκε στη «Βουλάρα» να συνεχίσει να δίνει πόνο στα «ανθελληνικά ελληνόφωνα σκουπίδια». Βέβαια, η αθλήτρια και να ήθελε δεν θα μπορούσε να αποδοκιμάσει τον σιχαμερο εναγκαλισμό -άλλο αν τον βρίσκει κι εκείνη σιχαμερό.
Αλλά δεν θα στενοχωρηθώ αν πάρει και το χρυσό η Παπαχρήστου (που έτσι κι αλλιώς για δεύτερη προαλείφεται). Θα αισθανόμουν αμήχανα αν ήταν το μοναδικό χρυσό -τώρα έχουμε ήδη μια λεβέντισσα Ολυμπιονίκισσα.
Ελπίζω πάντως, αν η Παπαχρήστου διακριθεί, ο πρωθυπουργός ή ο αρμόδιος υπουργός, στο συγχαρητήριο μήνυμα που θα της στείλουν (που πρέπει να της στείλουν) να κάνουν και μιαν αναφορά στο ρόλο του αθλητισμού στη συμφιλίωση των λαών και στην καταδίκη του ρατσισμού.
ΥΓ
Η λέξη τριπλούν ειναι άκλιτη σύμφωνα με τα δυο πιο έγκυρα λεξικά μας (Χρηστικό και ΛΚΝ). Η αρχική ορολογία ήταν και άλμα τριπλούν και άλμα εις τριπλούν. Οπότε στο άκλιτο τριπλούν μπορεί να θεωρηθεί ως υπονοούμενη η κλινόμενη φράση «άλμα εις». Έτσι, η φράση «ένας αθλητής του τριπλούν» είναι στην πραγματικότητα «ένας αθλητής (του άλματος εις) τριπλούν», όπως ακριβώς ένας αθλητής του επί κοντώ αγωνίζεται σε ένα άλμα και όχι σε κάποιο κοντάρι.
Γς said
45:
Μπράβο ρε ΕΦΗ.
Παίξε το παιχνίδι τους!
Γς said
47:
Επί τέλους.
Ελαφρώς αλλαγμένο σε βλεπω Νίκο από ότι πριν 4 χρόνια
Το ρατσιστικό τιτίβισμα και οι ναζιστικοί κρωγμοί
Βλέπε και το #61 πάρα πάνω
https://sarantakos.wordpress.com/2016/08/13/meze-232/#comment-376585
Κι ας θυμηθούμε πάλι αυτά που έλεγε η Ιμόρ για τον αποκλεισμό της [τον ΔΙΚΟ μας αποκλεισμό]
«Ο δε αποκλεισμός της, εκτός από εντυπωσιακά δυσανάλογος με το υποτιθέμενο αδίκημα, είναι ύμνος στην υποκρισία. Θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία σαν ορισμός της και να μπει και στην εγκυκλοπαίδεια.»
Ντροπή ΜΑΣ!
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
48. Μπα ,δεν το βλέπω έτσι. Όλα στο φως λέμε! Θα πάει καλά, τουλάχιστον δεύτερη.Με τη Βούλα 🙂
Γς said
49:
Το ρατσιστικό τιτίβισμα και οι ναζιστικοί κρωγμοί
https://sarantakos.wordpress.com/2012/07/27/voulatweet/
Γς said
50:
Δεν ξέρω αν τους φτιάξαμε κιόλας τους Χρυσαυγίτες, αλλά σίγουρα τους ταΐζουμε
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Αν έγραφα τότε, όταν άκουσα να λέει για μια γυναίκα κλπ ,ως προς το χαστούκι στην Κανέλλη, ότι (μπορεί και να) προκάλεσε, θα την έφτυνα, επιεικώς, γι αυτήν της την άποψη αλλά θα της έδινα το ελαφρυντικό τής πολύ νιότης κι ότι καθώς είναι απομονωμένη/προσηλωμένη στον πρωταθλητισμό, ζει «ιν βίτρο» και μένει ανώριμη ακόμη ως προς την κρίση της(εξ ου και το ολίσθημα/ελαφρότητα για τα κουνούπια),αλλά έχει καιρό να ωριμάσει και ως άνθρωπος συνολικά και ως γυναίκα ειδικότερα. Εύχομαι μαζί με την ωρίμανσή της ως αθλήτρια που φαίνεται να το έχει πετύχει,να προχώρησε και στα υπόλοιπα. Το εύχομαι στ΄αλήθεια μαζί με την επίσης ειλικρινή ευχή για το χρυσό.
Corto said
Πολύ ενδιαφέρον το σημερινό κείμενο, ευανάγνωστο ως διήγημα -έστω και με κλεμμένη πλοκή- και κυρίως σημαντικό ως ντοκουμέντο μιας εποχής.
Να ευχαριστήσουμε και την Σουμέλα που το δακτυλογράφησε.
Πάντως ομολογώ ότι μπερδεύτηκα. Πώς γίνεται ο Μπίλυ Γεράνης (που εμφανίσθηκε μόλις το 1942) να είναι «ο πρώτος ντετέκτιβ της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας», αφού ο Φ. Φιλίππου αναφέρει και άλλους (Μπαϊρακτάρη, Γρηγορίου κλπ) που έχουν προηγηθεί;
Εκτός αν ο Φιλίππου εννοεί τον πρώτο Έλληνα ντεντέκτιβ που πρωταγωνιστεί όχι μόνο σε μία ιστορία, αλλά σε σειρά διηγημάτων, όπως αργότερα ο Μπέκας.
sarant said
54 Αυτό εννοεί ο Φιλίππου -και συμφωνώ με τη διάκριση.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Περί Αστυνομικού Τμήματος και χρονολόγησης
Στο ν.1370/3.5.1918 φεκ 97,Περί οργανισμού του σώματος της Χωροφυλακής, στο άρθρο 12 ορίζεται ότι θα συσταθεί «ιδία υπηρεσία Αστυνομίας» κατά τα προβλεπόμενα σε ειδικό νόμο, για τις πόλεις Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κέρκυρα,αλλά μέχρις οργανώσεως αυτής της ιδίας υπηρεσίας διατηρείται το υπάρχον αστυνομικό καθεστώς σ΄αυτές της πόλεις ως και η ονομασία των Αστυνομικών Διευθύνσεων και Τμημάτων.
ακρ. said
Το 1919 σε ηλικία δεκαεννιά ετών τεταρτοετής της Νομικής;!
Corto said
55: Οπότε αποσαφηνίστηκε! Ευχαριστώ!
sarant said
57 Υποθέτω το 1919 θα ήταν δευτεροετής. Τεταρτοετής στα 21 που αρχίζει η δράση.
Πάντως, τον καιρό εκείνο ήταν εύκολο να πηδήξει κανείς τάξεις. Ο παππούς μου πήρε απολυτήριο στα 15 του.
cronopiusa said
Βούλα Παπαχρήστου: Η απόδειξη της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτουν οι Έλληνες
Ριβαλντίνιο said
@ Δύτης των νιπτήρων
Παρόμοιο περιστατικό περιγράφει αργότερα και ο Παυσανίας(2ος αι. μ.Χ.) στα Βοιωτικά(Κεφ.37) του. Ο Τροφώνιος και ο Αγαμήδης, γιοι του Εργίνου, βασιλιά του Ορχομενού, έκτισαν τον πέτρινο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και το θησαυροφυλάκιο του Υριέα, βασιλιά της πόλης Υρίας κοντά στην Αυλίδα. Στο θησαυροφυλάκιο έβαλαν έναν από τους από τους λίθους κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν αυτοί να τον αφαιρέσουν απέξω. Έτσι αυτοί έπαιρναν κάθε φορά ένα μέρος από τους θησαυρούς που ο Υριεύς έβαζε μέσα. Ο Υριέας έπαθε πλάκα βλέποντας τις κλειδαριές και τις σφραγίδες του άθικτες, ενώ οι θησαυροί του διαρκώς μειώνονταν. Έστησε λοιπόν πάνω από τα δοχεία χρυσού παγίδες. Μπήκε ο Αγαμήδης και πιάστηκε. Ο Τροφώνιος όμως του έκοψε το κεφάλι για να μην τον βασανίσουν όταν τον βρούν. Τον Τροφώνιο άνοιξε η γη και τον κατάπιε.
Η διήγηση είναι σχεδόν πανομοιότυπη με αυτή του Ηροδότου(Β121) στην Αίγυπτο. Στη θέση του Υριέα είναι ο φαραώ Ραμψήνιτος και ο επιζών αδελφός δεν καταπίνεται από την γη , αλλά νυμφεύεται την κόρη του φαραώ. (Αντίθετα ο Ραμψήνιτος κατέβηκε στον Άδη και έπαιζε τυχερά παιχνίδια με την Δήμητρα και ξανανέβηκε στους ζωντανούς).
Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη που ο Παυσανίας μας λέει μια ιστοριά που ο Ηρόδοτος την αναφέρει ως αιγυπτιακή. Ο Παυσανίας πρέπει να ήταν απ’τους «ελληνοκεντριστές» της εποχής του. Στο κεφάλαιο 36 των Βοιωτικών του, ένα κεφάλαιο δηλαδή πριν την ιστορία του (κεφ.37), γράφει :
Οι Έλληνες είναι, φαίνεται, δεινοί να λογαριάζουν περισσότερο τα αξιοθαύμαστα που υπάρχουν έξω από τη χώρα τους κι όχι του τόπου τους. Έτσι διακεκριμένοι συγγραφείς περιέγραψαν λεπτομερέστατα τις πυραμίδες των Αιγυπτίων , ενώ δεν έκαναν τον παραμικρό λόγο για τον θησαυρό του Μινύα(1) και για τα τείχη της Τίρυνθας που είναι εξίσου αξιοθαύμαστα.
(1)Ο θολωτός τάφος του Ορχομενού θεωρούταν επί Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.) θησαυροδυλάκιο του Μινύα.
Πηγή για όλα τα παραπάνω η Εκδοτική Αθηνών.
Δύτης των νιπτήρων said
Α, πολύ ενδιαφέρον αυτό, μπράβο!
Corto said
Αι βλαβεραί συνέπειαι της (υπερ)αναγνώσεως αστυνομικών μυθιστορημάτων
Ποια ήταν η απήχηση του αστυνομικού μυθιστορήματος στον ελληνικό μεσοπόλεμο; Μοιραία θυμόμαστε την ιστορία των αδελφών Χριστοφιλέα, τον ροκαμβολικό Ανδρέα και την διαβόητη Κούλα, οι οποίοι μαζί με άλλους απετέλεσαν μία από τις πρώτες αστικές συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα, ήδη την δεκαετία του ’20.
Ο Ανδρέας Χριστοφιλέας είχε επηρεαστεί «από τους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων και τις αστυνομικές ταινίες», όπως ο ίδιος υποστήριξε. Καθόλου τυχαίο ότι υπέγραφε ως «Ροκαμβόλ» τις εκβιαστικές επιστολές που έστελνε σε υποψήφια θύματα.
https://eglima.wordpress.com/2007/05/26/hristofilea_1/
(Στο παραπάνω αναλυτικό και καλογραμμένο άρθρο, γίνεται το λάθος ότι τα αδέλφια Χριστοφιλεα χαρακτηρίζονταν από τις διωκτικές αρχές ως Μπόνι και Κλάιντ της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα οι Χριστοφιλέα προηγήθηκαν).
Η ιστορία της συμμορίας και η κορύφωση της δράσης τους με την δολοφονία του ταξιτζή Τσάγκα έκαναν μεγάλη εντύπωση στο κοινό της εποχής. Η μορφή της Κούλας μάλιστα εξήψε την λαϊκή φαντασία ως άγρια, δολοφονική και συνάμα σαγηνευτική γυναίκα. Βεβαίως η περίπτωσή της δεν άφησε ασυγκίνητο και το ρεμπέτικο τραγούδι που της αφιέρωσε τουλάχιστον δύο τραγούδια, ένα του Κώστα Καρίπη(1933) με την Ρίτα Αμπατζή, και ένα σε στίχους και μουσική του Κώστα Μισσαηλίδη με τον Γιώργο Βιδάλη (1930), το οποίο εντυπωσιάζει με την δραματικότητά του:
«Αν θέλω στην καρδούλα της εγώ να είμαι μόνος/ πρέπει να γίνω Ροκαμβόλ, νταής και δολοφόνος».
sarant said
63 Μπράβο, είχα διαβάσει γι’ αυτούς!
Παναγιώτης said
Εγώ βρήκα γλωσσικό ενδιαφέρον στο αμμοκονίαμα. Συνήθως τα κονιάματα ορίζονται από την κονία που πήζει(τσιμέντο για το τσιμεντοκονίαμα, ασβέστης για το ασβεστοκονίαμα κοκ). Έχω ακούσει για αμμοκονιαμα από πλακαδες για το αραιό τσιμεντοκονιαμα που ρίχνουν στα δάπεδα για να δημιουργησουν επίπεδη επιφάνεια για να κολλήσουν πλακάκια
Ριβαλντίνιο said
@ 60 cronopiusa
Αντιφασίστες Οπαδοί Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινούπολης
Αναρχοβυζαντινός Αχταρμάς που λέει και το άσμα… 🙂 Η ΑΕΚ , της οποίας το σήμα και το όνομά δηλώνουν τις αλησμόνητες πατρίδες, την Βασιλεύουσα και την Μεγάλη Ιδέα, έχει «αντιφασίστες» (διάβαζε αντιεθνικιστές) οπαδούς. Θα μου πεις εδώ έχει ο Ηρακλής, η ομάδα που πρόσφερε τα μέγιστα στον Μακεδονικό Αγώνα.
Δεν κοιτάει λέω εγώ να διορθώσει πρώτα ο καθένας τον εαυτό του και μετά να κάνει υποδείξεις. Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Τζέσε Όουενς είχε πει (περίπου) :
– Όταν γύρισα στην πατρίδα με ρώτησαν «πώς σου φέρθηκαν οι βρωμιάρηδες οι ναζί;». «Δεν συνάντησα κανέναν βρωμιάρη ναζί» απάντησα. «Όπου πήγαινα ήθελαν να μας σφίξουν το χέρι και να φωτογραφηθούν μαζί μας. Τουλάχιστον εκεί δεν χρειαζόταν να κρέμομαι στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου». Το είπα αυτό…
Μιχάλης Νικολάου said
12, …μισή μετά τα μεσάνυχτα.
Ξεχασμένος τρόπος να δηλώνεται η ώρα…
Επ´ ευκαιρία
12 πμ = 12 μμ = 12 τα μεσάνυχτα
12 μ = 12 το μεσημέρι
Μιχάλης Νικολάου said
57, …σε ηλικία δεκαεννιά ετών τεταρτοετής της Νομικής;!…
Πιθανόν της αστυΝομικής!
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
67.>>12 πμ = 12 μμ = 12 τα μεσάνυχτα
00:00 🙂
Stazybο Hοrn said
67: Κι η αναφορά: Different as Day and Night: A Timely Resolution of an Age-Old Dilemma | ΕΝΔΥΟΤΡΙΒΕΙΟΝ
Μιχάλης Νικολάου said
😀
Γς said
60:
Κρόνη. Ηρέμησε.
Δεν βλέπω τον λόγο να ταράζεσαι.
Μην μας πάθεις κάτι και σε χρειαζόμαστε.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
>>ούτε τη σπείρα των λαθρεμπόρων ναρκωτικών της οδού Μαυρομιχάλη.
Τυχαίο; Από το ΄20;
68. Αστυνομικής !! 🙂 🙂
Γς said
69:
.. η ώρα που βγαίνουν τα … μαμά μου!
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Πάντως η Β.Π.παντρεύτηκε πριν 2 χρόνια με πολιτικό γάμο τον πατέρα της κόρης της,ένα συνομήλικό της ποδοσφαιριστή,το Λάζαρο Χαριτωνίδη, από την Κομοτηνή, που έπαιζε στον Ο.Φ.Η και τώρα στη Δόξα Δράμας (δόξες η Δράμα με το Δοξάτο και τη Δόξα της 🙂 ).
Υπογραφή, η κουτσομπόλα του 15Αύγουστου.
κουτρούφι said
Η γιαγιά μου όταν έλεγε «μισή» εννοούσε (και) το μεσημέρι.
Γς said
Αλματα.
Κι εγώ τα πήγαινα καλά στΑ ΝΙΆΤΑ ΜΟΥ.
Τριπλούν, τετραπλούν και βάλε.
Τώρα απλούν και πολύ είναι.
http://caktos.blogspot.gr/2013/10/blog-post_27.html
Αγαθίας ο Σχολαστικός said
1) Τάχει τα παχάκια του ο γιός του βρυκόλακα…
2) Ως εκπρόσωποι της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητος του Ιλλινόϊ, συγχαίρουμε τον νεαρό Ριβαλντίνιο (66) που είχε το θάρρος να βάλει αυτή την απαγορευμένη δήλωση του μεγάλου Τζέσσε Όουενς και να θυμίσει στο σεβαστό ακροατήριο ότι το 1936 στις ΗΠΑ υπήρχε πολύ περισσότερος ρατσισμός εναντίον των νέγρων, απ’ ό,τι στην Γερμανία του Χίτλερ.
3) Ως η μόνη εν ζωή μετενσάρκωσις του Αγαθίου Σχολαστικού δηλώνω ότι είμαι έξαλλος με τον αγαπητό – κατά τα άλλα – κ. Σαραντάκο, διότι υιοθετεί τις παρλαπίπες του πανάσχετου Χαραλαμπάκη ότι το άλμα τριπλούν ΔΕΝ κλίνεται. Αλλά γιατί, κ. Σαραντάκο, λογοκρίνατε τον Μέγα Μπαμπινιώτη, που δηλώνει σαφώς (σελ. 1454 του Ετυμολογικού του) ότι το άλμα τριπλούν κλίνεται;
4) Επιτρέψτε μας να ανακοινώσουμε από το δημοκρατικό σας ιστολόγιο ότι εμείς οι ελληνόψυχοι Ελληνοαμερικανοί του Ιλλινόϊ, καταφέραμε (επί πληρωμή, εννοείται) να προκαλέσουμε πρωτοσέλιδο της μεγαλύτερης (σε κυκλοφορία) εφημερίδας του Σικάγου Chicago Tribune (το υπογράφει ο κορυφαίος δημοσιογράφος και αρθρογράφος της John Kass) για το ότι οι βεντούζες (αμερικανιστί= cupping) είναι ελληνική εφεύρεσις από τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό μέχρι τον Παύλο Αιγινήτη. Το δημοσίευμα προκάλεσε μεγάλη εντύπωση σε όλες τις ΗΠΑ και οι πάντες έχουν μάθει πως οι Έλληνες εφηύραν ΚΑΙ την βεντούζα, ΚΑΙ την λέξη «βεντούζα»
Διότι ακόμα και η λέξη «βεντούζα» είναι ελληνική (αντιδάνειο), αφού η γαλλική λέξη ventouse (από το λατινικό ventosa, αποσπάστηκε από τη συνεκφορά ventosa (cucurbita) «(κολοκύθα) γεμάτη σέρα» Όπως γράφει ο Μέγας Μπαμπινιώτης στην σελ. 1722 του Ετυμολογικού του, η βεντούζα στα αρχαία ελληνικά λεγόταν «σικύς» και σήμαινε ακριβώς την κολοκύθα που ρουφάει αέρα. Συνεπώς, η λέξη βεντούζα είναι κλασική περίπτωση αντιδανείου, όσο και αν το αρνούνται οι γνωστοί αποδομισταί της Θείας Ελληνικής Γλώσσης κ.κ. Σαραντάκος, Γιάννης Χάρης και Χριστόφορος Χαραλαμπάκης
5) Τελειώνοντας, σάς ενημερώνουμε για κάτι που δεν έχει πάρει χαμπάρι κανείς σας: Σε λίγες μέρες θα ξεσπάσει παγκόσμιο σκάνδαλο, γιατί οι Βραζιλιάνοι έχουν κατασκευάσει το Ολυμπιακό τους Στάδιο «Ζοάο Χαβαλένζε» λειψό: Το 400άρι είναι 385 (σύμφωνα με τους υπολογισμούς του επιτελείου μας) μέτρα, γι’ αυτό και γίνονται τόσα πολλά παγκόσμια ρεκόρ στα αγωνίσματα δρόμου. Γιά παράδειγμα, η Αιθιοπίδα Αλμάζ Αγιάνα που την 1η ημέρα του Στίβου κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ των 10 χιλιομέτρων με το εξωφρενικό 29:17:45 (συντρίβοντας κατά 15 δευτερόλεπτα το προηγούμενο μιάς ντοπαρισμένης Κινέζας από το 1991), έτρεξε περίπου μιά στροφή λιγότερη (375 μέτρα)!.. Η Αθλητιατρική Επιστήμη μάς βεβαιώνει ότι αποκλείεται να έχει γίνει τέτοιο παγκόσμιο ρεκόρ σε Ολυμπιακιούς Αγώνες. Μιλάμε για σκάνδαλο παγκοσμίων διαστάσεων και είναι πολύ περίεργο που κανείς από τα σαΐνια αναγνώστες (προφανώς οι κύριοι αυτοί διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον…) του παρόντος Ιστολογίου το πήρε χαμπάρι. Μαγκιά, κλ…. και κ…. φινιστρίνι που λέτε κάτω στην Πατρίδα
Απόψε τα ξημερώματα, ο Μπόλτ θα τρέξει 95 περίπου μέτρα αντί για 100, διότι οι Βραζιλιάνοι έχουν κάνει το 100άρι λειψό. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με τα τουλάχιστον 10 παγκόσμια ρεκόρ που θα γίνουν στο Ρίο στα δρομικά αγωνίσματα. Το Ιστολόγιό σας είναι το πρώτο παγκοσμίως που επισημαίνει απόψε (μέσω ημών) την μεγάλη αυτή απάτη των Βραζιλιάνων κρετίνων, που σε λίγες ημέρες θα γίνει παγκόσμια είδηση.
Είπαμε και ελαλήσαμε, και αμαρτίαν ούκ έχομεν…
Γς said
75:
>η κουτσομπόλα του 15Αύγουστου.
Και θυμήθηκα τη σκούπα της κυρίας Ευθυμίας
http://caktos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6717.html
Μιχάλης Νικολάου said
79, Μετά το σκούπισμα μετέδιδε το scoop της υπόθεσης…
Γς said
80:
Ναι. Ενα exclusive της υπόθεσης, πριν τις άλλες ειδήσεις της γειτονιάς
Αιμ said
12# πρόσφατα άκουσα σε εργαστήριο στη γεωπονικη ότι είναι μύθος αλλά τώρα το 1925 για τέτοια πραγματολογικα τι να λέμε
Κατά τα άλλα καλώς σας βρήκα, έχω χάσει 3 βδομάδες άρθρα και αρχίζω εντατικά.
Μα κι αυτός ο χαλκεντερος, ο Σταχανωφ ο Νικοκυρης διακοπές δεν κάνει (χωρίς δίκτυο) ;
Γς said
89:
Μύθος;
Σε τι αναφέρεσαι;
Γς said
[και τι κάνεις στη Γεωπονική 😉 ]
Γς said
Ουφ, αναπνεύσαμε. ΑναπνεύσαΤε θέλω να πω.
Η Παπαχρήστου πάτωσε.
Και τώρα θα γελάσουμε:
Επονται [εκ του ασφαλούς πλέον] κροκοδείλια χαζά σχόλια.
Εδώ κι αλλού.
Αβάντι!
Αγαθίας ο Σχολαστικός said
Επανέρχομαι για να ενημερώσω ότι γελάει όλος ο Πλανήτης με τους Βραζιλιάνους: Μόλις 2 h και 24 min. από το σχόλιο 78, επιβεβαιωθήκαμε: Στις 3.59 π.μ. ώρα Ελλάδος, στον Τελικό των 400 μ. ανδρών, κάποιος απίθανος Νοτιοαφρικανός έσπασε το μυθικό ρεκόρ (43.18) του «πάπια» Μάϊκλ Τζόνσον με το εξωπλανητικό παγκόσμιο ρεκόρ 43:03 που δεν δικαιολογεί με τίποτα η Αθλητιατρική Επιστήμη. Ουδείς τολμά να πεί αυτό που βροντοφωνάξαμε στο σχόλιο 78: Η πίστα του «Ζοάο Χαβελάνζε» είναι 15 μέτρα μικρότερη (385 μέτρα, αντί για 400 μέτρα). Σε λίγα λεπτά θα σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μέτρων και ο Μπόλτ, γιατί απλούστατα θα τρέξει 95 με 96 μέτρα.
Είπαμε και ελαλήσαμε και αμαρτίαν ούκ έχομεν…
ΥΓ: Όσο για την πρώην γκόμενα του Κασιδιάρη, μπήκε στην 8άδα, αλλά ήταν πολύ λίγη: Ήρθε τελικά 8η με 14.26 μέτρα
Αιμ said
#84 Καλεσμένος επι τούτου
Μιχάλης Νικολάου said
78, …διυλίζουν τον κώνωπα…
…για να αποφύγουν τον ιό ζίκα!
🙂
Μιχάλης Νικολάου said
86,
Αν η πίστα του Χαβαλένζε κλέβει 15 στα 400 m, τότε δεν θα ‘πρεπε ο χρόνος του νικητή (που ήταν κάτω από 44″ στις τέσσερις πιο πρόσφατες Ολυμπιάδες) να είναι κάτω από 44″ μείον 1.6″, δηλαδή κάτω από 42.4″, αρκετά παρακάτω από το νέο μυθικό παγκόσμιο ρεκόρ (43″ και κάτι);
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα
89: Μιχάλη

μακρηγορεῖν ἐν εἰδόσιν οὐ βουλόμενος ἐάσω
Γιάννης Ιατρού said
86: τέλος
Πάντως δεν είναι τίμιο να γράφετε για παντρεμένη γυναίκα και με παιδί μάλιστα, ποιόν είχε γκόμενο (αν είχε) πρίν τόσα χρόνια… (#75)
Γιάννης Ιατρού said
78α: Η μαρέβα θα τον τρέβει με χαζέλαιο …
Γιάννης Ιατρού said
Όπως καταλαβάινετε, διαβάζω τα σχόλια από το τέλος πρός τα πάνω 🙂 🙂
Γς said
93:
Εγώ δεν το κατάλαβα.
Πάω να τα ξαναδιβάσω κατά την ορθή [αναποδη] φορά.
Γς said
92:
>θα τον τρέβει με χαζέλαιο
Τρέβα με κι ας κλαίω…
Καλατράβα με
Γς said
91:
Ψάχνοντας κάτι για «γκόμενα» βρήκα αυτό το άσχετο:
Γς said
90:
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα Γς
ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΣΗΜΕΡΑ !!!!!
sarant said
Καλημέρα, βλέπω πως έγιναν πολλά σχόλια μέσα στη νύχτα και τελικά τη Βούλα τη γλωσσοφάγαμε και πάτωσε (είπα πως δεν το είδα)
76 Κι η δική μου γιαγιά (η Μυτιληνιά) έλεγε «μισή» για τις 12.30 το μεσημέρι.
Γς said
99:
>και τελικά τη Βούλα τη γλωσσοφάγαμε και πάτωσε
την γλωσσοφάγαΤΕ βέβαια 😉
Γς said
100:
Φαντάσου λέει να έπαιρνε το χρυσό και να έτρεχαν οι μεν στο αεροδρόμειο και οι δε να έχουν συγκροτήσει ομάδες πολιτοφυλακής και να ελέγχουν ταυτότητες στην Αττική οδό και στο Σταυρό Αγίας Παρασκευής 😉
Γς said
Και κάτι μου λέει ότι μπορεί να δούμε τον Πσαρά σε καμια λίστα της Λαγκάρντ.
Είναι στα Τριζόνια. Ενα νησάκι στη γειτονιά του.
http://www.newsbomb.gr/politikh/parapolitika/story/720273/zei-ton-erota-tis-stin-ellada-i-lagkarnt-pic
Γιάννης Ιατρού said
102: Δεν κατάλαβες! Για ποιόν πήγε εκεί νομίζεις; 🙂
Γιάννης Ιατρού said
103/102 Τα έχω πει εγώ …

sarant said
102-104 Τι κανει τρι-τρι στα Τριζόνια;
Γς said
Γιάννης Ιατρού said
106: Γς
τι cricked sound μου λες, θα βάλω subwoofer στα τζιτζίκια να γίνει της π$%^#άνας στο χωριό 🙂
Γς said
107:
Γιατί; Γκάφα έκανα πάλι;
Πιάσε και ένα Relaxing, Meditation & Sleep… Night Time Cricket Sound.
8 ώρες για όλη την νύχτα
antpap56 said
To «Speckled band» ήταν η πρώτη ιστορία του Σέρλοκ Χολμς που διάβασα πριν 40+ χρόνια, τότε στα «Κλασικά εικονογραφημένα» (είχαν βγάλει ένα τεύχος για τον Σέρλοκ Χολμς με τίτλο «Διπλή επιτυχία» που είχε την ιστορία αυτή και το «Study in scarlet», το πρώτο κατά σειράν διήγημα του Κόναν Ντόυλ). Αργότερα διάβασα όλη τη σειρά στο πρωτότυπο (υπάρχουν όλες οι ιστορίες στο Διαδίκτυο, και κατά τη γνώμη μου είναι αξεπέραστες).
Η απομίμηση του Μακρυνού μου θύμισε μια δική μου απόπειρα διηγήματος στα μαθητικά μου χρόνια. Συγκεκριμένα, ο τότε καθηγητής μας στο φροντιστήριο των αγγλικών (καλή του ώρα) μας έβαζε να γράφουμε ιστορίες δίνοντάς μας μόνο μια φράση για αφετηρία. Η ιστορία μπορούσε να είναι οτιδήποτε–σημασία είχε η χρήση της γλώσσας και η πλοκή. Εκείνη τη συγκεκριμένη φορά μας έδωσε τη φράση: I knocked at the front door and waited. Έχοντας διαβάσει πρόσφατα το «39 steps» του John Buchan δανείστηκα ένα κομμάτι βιβλίου και το ανέπλασα κατά βούλησιν. Πήρα καλό βαθμό και, όπως λένε, the rest is history.
Πέπε said
99β:
Επειδή ήταν Μυτιληνιά; Εγώ λέω μάλλον λόγω γενεάς – εποχής.
sarant said
Την προσδιορίζω απλώς. Το «μισή» θα το έλεγα πιο πολύ αστικό.
Stavros said
Ψάχνωντας για περισσότερες πληροφορίες για το περιοδικό Μπουκέτο έπεσα σε αυτή τη μεταπτυχιακή εργασία, «Το περιοδικό «Μπουκέτο» του Μεσοπολέμου: Ευρετήρια της πρώτης περιόδου (1924-1935)». Βρίσκεται εδώ http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/handle/10889/5926 και μπορείτε να τη κατεβάσετε και σε pdf http://nemertes.lis.upatras.gr/jspui/bitstream/10889/5926/5/Nimertis_Gkogkou%28phil%29.pdf
Μιχάλης Νικολάου said
103,
Mme Lagarde, en garde!
sarant said
112 Ευχαριστώ -την ξέρω καλά αυτή την εργασία, έχω συνεργαστει και με την κ. Γκόγκου (με αναφέρει στις ευχαριστίες, στην αρχή)
Elisabeth P said
«Ηλικιωμένη» η «ως πενήντα χρονών»;! Άλλες εποχές, άλλες απόψεις, να υποθέσω….
Ο μακαρίτης όμως «τόσο νέος, τόσο γεμάτος υγεία και ζωή». Στα πόσα του άραγε;
Πάντως, ως λάτρις (μη μου πείτε ότι λέγεται λάτρισσα κύριε Σαραντάκο!) των αστυνομικών μυθιστορημάτων, λέω ότι τα στοιχεία και το «δέσιμο» πάσχουν κάπως.
Συμπαθητικό ωστόσο και σας ευχαριστούμε!
Ριβαλντίνιο said
@ 78 Αγαθίας ο Σχολαστικός
δήλωση του μεγάλου Τζέσσε Όουενς
Έψαξα να βρω και το βιντεάκι, αλλά δεν το έχουν ανεβάσει.
Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή να σου ευχηθώ και φέτος με τον ύμνο του Αγίου Νεκταρίου :
Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα, Ἄχραντε Θεοτόκε, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Παρθένε Μήτηρ Ἄνασσα, Πανένδροσέ τε πόκε, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ὑψηλοτέρα οὐρανῶν, ἀκτίνων λαμπροτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαρὰ Παρθενικῶν Χορῶν, Ἀγγέλων ὑπερτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ἐκλαμπροτέρα οὐρανῶν, φωτὸς καθαρωτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Τῶν οὐρανίων στρατιῶν, πασῶν ἁγιωτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Μαρία Ἀειπάρθενε, Κόσμου παντὸς Κυρία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ἄχραντε Νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Μαρία Νύμφη Ἄνασσα, χαρᾶς ἡμῶν αἰτία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Κόρη σεμνὴ Βασίλισσα, Μήτηρ ὑπεραγία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Τιμιωτέρα Χερουβείμ, ὑπερενδοξοτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Τῶν ἀσωμάτων Σεραφείμ, τῶν Θρόνων ὑπερτέρα, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαῖρε τὸ ᾆσμα Χερουβείμ, χαῖρε ὕμνος Ἀγγέλων, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαῖρε ᾠδὴ τῶν Σεραφείμ, χαρὰ τῶν Ἀρχαγγέλων, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαῖρε εἰρήνη καὶ χαρά, λιμὴν τῆς σωτηρίας, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Παστὰς τοῦ Λόγου ἱερά, ἄνθος τῆς ἀφθασίας, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ζωῆς τε αἰωνίας, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Χαῖρε τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, Πηγὴ ἀθανασίας, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Σὲ ἱκετεύω Δέσποινα, Σὲ νῦν ἐπικαλοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Σὲ δυσωπῶ Παντάνασσα, Σὴν χάριν ἑξαιτοῦμαι, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Κορὴ σεμνὴ καὶ ἄσπιλε, Δέσποινα Παναγία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
ἐπάκουσόν μου ἄχραντε, κόσμου παντὸς Κυρία, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Ἀντιλαβοῦ μου ρύσαι με, ἀπὸ τοῦ πολεμίου, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Καὶ κληρονόμον δεῖξον με, ζωῆς τῆς αἰωνίου, Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.
sarant said
115 Συμφωνώ ότι πάσχουν.
Kαι, ναι, το πρόσεξα κι εγώ αυτό με την ηλικιωμένη -αλλά πόσο να ηταν τότε το προσδόκιμο;
Γιολάντα Μ. said
Αγόρια καλησπέρα. Σήμερα ήμουν απογεματινή και γύρισα σχετικά νωρίς στο σπίτι. Εκπλήττομαι ευχάριστα που ο νεαρός αναγνώστης Ριβαλντίνιο (σχ. 116) γνωρίζει τον ύμνο του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης για την Θεοτόκο, αν και η γνώση του πρέπει να είναι επιπόλαιη. Ως πτυχιούχος Κοινωνικής Θεολογίας του ΕΚΠΑ, θα του θέσω δύο ερωτήσεις για να καταλάβω τί σκαμπάζει από χριστιανική θεολογία:
1. Γνωρίζει ο εν λόγο νεαρούλης ότι ο άγιος Νεκτάριος Αιγίνης θεωρεί γνήσιες τις επιστολές του Χριστού μας προς τον Βασιλέα της Εδέσσης Άβγαρο πράγμα που είναι πέρα ως πέρα αιρετικό; Είναι δυνατόν να έγραψε επιστολές ο Χριστός μας και να μήν το γνωρίζει η Αγία Εκκλησία μας, νεαρέ μου; Εδώ ας διαβάσει ο κ. Ριβαλντίνιο όλες τις λεπτομέρειες για την γκάφα του αγίου Νεκταρίου (που αποσιωπούν όλοι οι εκκλησιαστικοί και παραλίγο να εμποδίσει την αγιοποίησή του) να θεωρεί γνήσια την επιστολογραφία Βασιλέως Αβγάρου και Χριστού, με αποτέλεσμα να κάνουν πάρτι οι χριστιανομάχοι… .
Είναι ένα θέμα για το οποίο θά έπρεπε να έχει ασχοληθεί από καιρό ο κ. Σαραντάκος στο παρών Ιστολόγιο, αλλά τον καταλαβαίνω: Ως κάτοικος Αίγινας, δεν θέλει να τα βάλει με τα πανίσχυρα συμφέροντα του νησιού που προωθούν το εμπόριο λειψάνων κλπ. του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως.
Και ο μέν κ. Σαραντάκος, ως κάτοικος Αιγίνης, έχει ένα κάποιο ελαφριντικό που δεν ξεσκεπάζει τον άγιο Νεκτάριο. Ο πολυμαθής αναγνώστης κ. Σμερδαλέος, όμως, δεν έχει κανένα: Αρνείται να ασχοληθεί από το (θαυμάσιο κατά τα άλλα) Ιστολόγιό του με τις επιστολές Αβγάρου – Χριστού που ξεφτιλίζουν τον Κύριό μας, αν και έχει γράψει γι’ αυτές λεπτομερός ο αγαπημένος του αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος! Αν αγνοεί το θέμα ο κ. Σμερδαλέος, άς ρίξει μιά ματιά εδώ όπου καταγράφονται όλα τα στοιχεία και τα κείμενα. Απ’ ότι έχω καταλάβει, συστηματικά ο κ. Σμερδαλέος αρνείται να τα βάλει με κάποιους χριστιανικούς κύκλους, που με την συμπεριφορά τους βλάπτουν την Αγία Εκκλησία μας. Είτε διότι τους φοβάται, είτε για κάποιο άλλο λόγο…
2. Ρωτάω τον κ. Ριβαλντίνιο: Γιατί εδώ και 50 χρόνια, όλες οι εφημερίδες, όλα τα χριστιανικά περιοδικά και όλες οι χριστιανικές ιστοσελίδες που ασχολούνται με την Κοίμιση της Θεοτόκου, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να εικονογραφήσουν το θέμα τους με την εφέστιο Βυζαντινή εικόνα της Κοιμίσεως; Θα την αναρτήσω σε δύο από τις πιό γνωστές παραλλαγές της, και θα καταλάβετε όλοι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Διότι στο κάτω μέρος της εφέστιας Βυζαντινής εικόνας της Κοιμισεως, εικονίζεται ο αρχάγγελος Μιχαήλ που (κατ’ εντολήν του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού) κόβει το χέρι του Εβραίου Ιεφωνία, ο οποίος προσπάθησε να ρίξει στο έδαφος το σκήνωμα της Θεοτόκου. Αυτή είναι η εφέστιος Βυζαντινή εικόνα της Κοιμήσεως: Στο κάτω μέρος υπάρχει η κοπή των χεριών του Ιεφωνία. Τα τελευταία 50 χρόνια, η ιστορία του Ιεφωνία έχει αφαιρεθεί (με άνωθεν εντολή) για να μή μαθαίνουν οι πιστοί ότι η Αγία Ορθοδοξία μας εκτός από Αγάπη σημαίνει και Δικαιοσύνη και τιμωρεί άμεσα τους χριστιανομάχους. Άλλο θέμα, αν ο Απόστολος Πέτρος έπεισε τελικά τον Ιεφωνία να μετανοήσει, με αποτέλεσμα να ξαναφυτρώσουν θαυματουργικά τα χέρια του.
Τελειώνοντας, ρωτάω τον κ. Ριβαλντίνιο; Γιατί η πίστη του είναι λειψή;. Γιατί (αφού γνωρίζει) δεν ενημερώνει τους υπόλοιπους αθεολόγητους αναγνώστες ότι θαυματουργικά όλοι οι Απόστολοι (εκτός του Θωμά) μεταφέρθηκαν εκ περάτων γής στην Έφεσο, για να παρευρεθούν στην Κοίμιση της Παναγίας; Μήπως φοβάται ότι θα τον χλευάσουν; Αμ, εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα: Στα δύσκολα φαίνετε η Πίστη μας: Αποδέχεστε ή όχι, κ. Ριβαλντίνιο, τη θαυματουργική μετάβαση όλων των Αποστόλων (εκ περάτων γής) στην Έφεσο για να παρευρεθούν στη Κοίμιση;
Όσοι αγνοούν το θέμα της μετάβασης των Αποστόλων και το κόψιμο των χεριών του Ιεφωνία (το όνομά του μάς το διασώζει το ελληνικό κείμενο του Ψευδο-Ιωάννη) από τον αρχάγγελο Μιχαήλ, ας πάνε εδώ
leonicos said
Δεν είναι το είδος μου, αλλά δν θα το έλεγα και κακό. ΟΙ μπουρδίτσες των 10 μικρών νέγρων δεν εχουν προβλέψιμο τέλος; Μπορεί να είναι λίγο αφελές, αλλα δεν διαβάζω ποτέ αστυνομικά για να ξέρω πού έχει ‘φτάσει’ η τεχνη αυτή, που δεν με συναρπάζει. Αλλά ή γράφουν απιθανότητες για να μην είναι προβλέψιμα, ή γράφουν πιθανολογίες, και είναι προβλέψιμα. Αλλά κα το ότι το φίδι ήξπιε το γάλα, το βρίσκω νόστιμο
Ριβαλντίνιο said
@ 118 Γιολάντα Μ.
Γειά σου Γιολάντα.
0) Περιμένω να με συγχαρείς γιατί πρώτος απ’όλους είχα καταλάβει ότι είσαι γυναίκα !
1) Δεν το γνώριζα ότι ο Άγιος Νεκτάριος είχε ασχοληθεί με τα του Άβγαρου. Αλλά δεν έχει να κάνει αυτό με την αγιοσύνη, την οποία δεν καθορίζουν τέτοια πράγματα. Π.χ. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος δεν εντάσσει την Αποκάλυψη στα βιβλία της Αγίας Γραφής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι άγιος.
2)Για τα κομμένα χέρια έχω ποστάρει πριν 2 χρόνια (άρα πια δεν είμαι νεαρός, είμαι ολόκληρος ΑΝΤΡΑΣ 🙂 ).
https://sarantakos.wordpress.com/2014/08/15/barnalis-2/#comment-236702
(σχόλιο 48)
Δεν μπορώ όμως να μιλάω έτσι στο ξεκάρφωτο για θρησκεία, πίστη κ.λπ. Πρέπει πρώτα να θίξει κάποιος το θέμα. Για το συγκεκριμένο θαύμα δεν ξέρω, γιατί νομίζω πως υπάρχει και η παραλλαγή πως η Θεοτόκος κοιμήθηκε στην Γεσθημανή. Δεν θυμάμαι καλά. Δεν έχει και σημασία βέβαια.
leonicos said
Ρε παιδιά
δεν απαντάτε στην Γιολάντα, την κοινωνική θεολόγο του ΕΚΠΑ, μπας και μάθει να γράφει ελληνικά; Η πίστη διαλύει την ορθογραφία. Να μια γνώση που μόλις απέκτησα.
Και ως γνωστόν, άθεος δεν είμαι, τις βλακείες περί θαυματουργικής μεταφοράς αποστόλων δεν τη πιστεύω, ούτε την αυτόματον άψιν του Αγίου Φωτός. Περιμένω να με κατακαιραβνόσι (ορθογραφώ αλλά Γιολάντα)
leonicos said
Ριβαλντίνο, συγνώμη, ήσουν ο αρμόδιος, αλλάγράφαμε μαζί
Ριβαλντίνιο said
@ 122 leonicos
Καμιά συγνώμη φίλε μου. Γράφε ότι θέλεις κι όποτε το θέλεις και σε όποιον θέλεις. Δεν είμαι αρμόδιος για την γοητευτικότατη Γιολάντα. 🙂
Γιολάντα Μ. said
– Αγαπητέ νεαρέ Ριβ. (σχ.120): Μάς δουλεύεις; Είναι ίδιο το ατόπημα του Νεκταρίου Αιγίνης (δέχεται ότι ο Χριστός έχει γράψει επιστολές με το χεράκι Του) με αυτό του Ναζιανζηνού, στην εποχή του οποίου δεν είχαν καταλήξει ποια βιβλία αποτελούν το corpus της Κ. Διαθήκης;
– κ. Leonicos: Αν είχατε εσείς ένα κουσσούρι, θα σάς άρεσε να το κάνω βούκινο; Είμαι ανορθόγραφη, τόχω παραδεχτεί δημόσια σε άλλο σχόλιό μου. Και τί μ’ αυτό; Ο Διονύσιος Σολωμός δεν ήταν πιό ανορθόγραφος από μένα; Τί σχέση έχει η γνώση με την ορθογραφία; Τζάμπα διαβάζετε Σαραντάκο, μού φαίνεται. Δεν έχετε ακόμα μάθει τα στοιχειώδη…
Γιάννης Ιατρού said
123; Ρίβα

Ναι, σιγά ρε, άκουσες ΕΚΠΑ και σου τρέχουν τα σάλια 🙂 🙂
Ριβαλντίνιο said
@ 125 Γιάννης Ιατρού
Μην μου το χαλάς. Φλερτάρω την Γιολάντα τώρα.
Ριβαλντίνιο said
Γιολάντα, στο σημερινό άρθρο μπήκε ένας Σχολαστικός Αγαθοβιόλης και μας την λέει. Και καλά να την λέει σ’εμένα το ανέχομαι. Αλλά δεν ανέχομαι να ανακατεύει εσένα. Πάω να τον καλέσω σε μονομαχία για πάρτι σου. Θα χυθεί αίμα …
sarant said
127 🙂
Γιάννης Ιατρού said
126: Ρίβα
Πάντως ενημερώσου πρώτα… 🙂
Όμως η Γιολάντα ξεκίνησε την καριέρα της από ένα τελείως διαφορετικό κλάδο, αυτόν της νοσηλευτικής. Αρχικά ήθελε να γίνει γιατρός, αφού και η μητέρα της, είχε σπουδάσει ιατρική αλλά και ο πατέρας της ήταν διακεκριμένος κτηνίατρος στη Ρωσία….
Ριβαλντίνιο said
@ 129 Γιάννης Ιατρού
Πέπε said
Εύχομαι η χάρη της Παντανάσσης να φωτίσει τον Νικοκύρη μας να μοιράσει μερικά μπαν εκεί όπου τα έχει ξαναμοιράσει και θαυματουργικά χάθηκαν, γιατί με τη δύναμη της Παναγίας μερικοί μάς τα ζαλίζουν πλέον σε καθημερινή βάση.
Ελευθερία ελευθερία, αλλά άμα η ελευθερία του ενός χαλάει την παρέα, ξεπαρεού.
Αμήν.
cronopiusa said
Καλή σας μέρα.
jamavous said
Δυστυχώς κανείς ! Πόσο μου θυμίζει αυτή η γελοιογραφία το Χριστός Ξανασταυ-
ρώνεται του Νίκου Καζαντζάκη ήρθαν οι πρόσφυγες και οι νοικοκυραίοι ανησυχούν
ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα ;