Βιβλιοθήκες, συγγραφείς και πνευματικά δικαιώματα
Posted by sarant στο 13 Ιουλίου, 2017
Χτες πήρα την εξής επιστολή από τον ΟΣΔΕΛ, τον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης Έργων Λόγου.
- ΣΕΑΒ (Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαικών Βιβλιοθηκών),
- ΕΕΒΕΠ (Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης) ,
- Διευθυντή ΕΒΕ (Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος) και
- Προέδρου του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών.
Την επιστολή την έλαβα επειδή, ως συγγραφέας, έχω υπογράψει σύμβαση με τον ΟΣΔΕΛ και όταν βγάζω βιβλία εισπράττω (κάποια στιγμή) ένα μικρό ποσό, γύρω στα 100-150 ευρώ ανά βιβλίο. Την ίδια σύμβαση έχουν υπογράψει και οι μεταφραστές. Συμβεβλημένοι με τον οργανισμό είναι επίσης οι εκδότες. Ο ΟΣΔΕΛ είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός, με διοικητικό συμβούλιο. Αποτελεί οργανισμό συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων, όπως η πολύ γνωστότερη ΑΕΠΙ για τον χώρο της μουσικής και του τραγουδιού.
Τα μικρά αυτά ποσά (που βέβαια για έναν μεταφραστή μπορεί να είναι σημαντικότερα, αν βγάζει κάμποσα βιβλία μέσα στο χρόνο) δεν αντιπροσωπεύουν τα πνευματικά μου δικαιώματα: αυτά τα κανονίζω σε χωριστά συμβόλαια με τον εκάστοτε εκδότη μου και εξαρτώνται από τις πωλήσεις των βιβλίων. Τα ποσά που καταβάλλει ο ΟΣΔΕΛ αντιπροσωπεύουν, αν έχω καταλάβει καλά, τις διαφυγούσες πωλήσεις βιβλίων που χάνονται εξαιτίας της φωτοαντιγράφησης. Για κάθε φωτοαντιγραφικό που πωλείται στη χώρα εισπράττεται ένα τέλος, και από τα έσοδα αυτά συντηρείται ο οργανισμός και πληρώνει και τους συμβεβλημένους εκδότες, συγγραφείς και μεταφραστές.
Αυτά αφορούν τη νόμιμη αναπαραγωγή, διοτι την παράνομη την κυνηγάει ο ΟΣΔΕΛ και κάθε τόσο διαβάζουμε ειδήσεις για φωτοτυπάδες που οδηγούνται στη δικαιοσύνη ή πληρώνουν πρόστιμα για παράνομη αντιγραφή βιβλίων (παράδειγμα). Βέβαια, στον καιρό της ψηφιακής επανάστασης και του Διαδικτύου το μεγαλύτερο μέρος της καταπάτησης δικαιωμάτων γίνεται ηλεκτρονικά -άλλωστε και τα βιβλία που φωτοτυπούνται ταυτόχρονα ψηφιοποιούνται ώστε να μπορούν να διανεμηθούν σε ηλεκτρονική μορφή. Έτσι, ο ΟΣΔΕΛ είχε παλιότερα ζητήσει να θεσπιστεί ένα τέλος 2% στις πωλήσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών και ένα αντίστοιχο τέλος στις συμβάσεις με τους παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου ώστε να καλύπτεται η πειρατεία που γίνεται μέσω Η/Υ και Διαδικτύου.
Η τωρινή επιστολή του ΟΣΔΕΛ αφορά ένα άλλο νομοσχέδιο που έχει εισαχθεί στη Βουλή για να ψηφιστεί και το οποίο προβλέπει την απαλλαγή των δημόσιων και πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών από την υποχρέωση καταβολής τελών για τον δανεισμό βιβλίων, καθώς και για τη χρήση αποσπασμάτων από έργα λόγου στην εκπαίδευση.
Εδώ έχουμε αντικρουόμενα συμφέροντα. Ο ΟΣΔΕΛ και μαζί του οι σύλλογοι εκδοτών και λογοτεχνών θέλουν να εισπράττουν δικαιώματα επειδή οι βιβλιοθήκες δανείζουν βιβλία και όταν περιλαμβάνονται στα εκπαιδευτικά βιβλία αποσπάσματα από έργα συγγραφέων -δηλαδή αν στο Ανθολόγιο του Γυμνασίου υπάρχουν ποιήματα του Σεφέρη ή αποσπάσματα από πεζά π.χ. του Καραγάτση (οι παλιότεροι βεβαίως, δηλαδή όσοι έχουν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο εδώ και 70 χρονια ή περισσότερα παύουν να έχουν δικαιώματα). Οι πανεπιστημιακές και δημόσιες βιβλιοθήκες, από την άλλη, είναι αντίθετες με την ιδέα αυτή, το ίδιο και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας.
Η επίμαχη κοινοτική οδηγία είναι η 2006/115/ΕΚ, η οποία στο άρθρο 6 παράγραφος 3 δίνει στα κράτη μέλη τη δυνατότητα να εξαιρούν κάποια ιδρύματα από την πληρωμή αμοιβής:
3. Τα κράτη μέλη μπορούν να εξαιρούν ορισμένες κατηγορίες ιδρυμάτων από την πληρωμή της αμοιβής κατά τις παραγράφους 1 και 2.
Παρόλο που είμαι συμβεβλημένος με τον ΟΣΔΕΛ και είμαι ή σκοπεύω να γίνω μέλος σε κάποιο σωματείο λογοτεχνών, βρίσκω πιο πειστική τη θέση των πανεπιστημίων και των βιβλιοθηκών –μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
Θέλω να διευκρινίσω πως δεν πιστεύω πως όλα μπορεί να είναι δωρεάν στο Διαδίκτυο, παρόλο που αυτό ήταν το αρχικό πνεύμα του και παρόλο που προσωπικά πιστεύω στην αφιλόκερδη προσφορά και το εφαρμόζω όσο μπορώ. Ούτε πιστεύω πως η (πνευματική) ιδιοκτησία είναι κλοπή όπως θα έλεγε ένας απόγονος του Προυντόν. Ο δημιουργός πρέπει να πληρώνεται για το έργο του και, για να περιοριστούμε στον τομέα του λόγου, πρέπει να βρεθεί ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο για τα προϊόντα λόγου και δημοσιογραφίας στο Διαδίκτυο.
Κι έτσι, ασφαλώς και συμφωνώ με την ιδέα να επιβληθεί τέλος στις εισαγωγές υπολογιστών (και κινητών συσκευών, θα έλεγα) και στις διαδικτυακές συνδέσεις. Παλιότερα μάλιστα, προκαλώντας φρίκη σε φιλελεύθερους φίλους, είχα ταχθεί υπέρ της ιδέας ενός φόρου στις ηλεκτρονικές αγορές υπέρ των αντίστοιχων τούβλινων καταστημάτων -καταρχάς των βιβλιοπωλείων.
Ωστόσο, δεν συμφωνώ με την ιδέα να επιβληθεί τέλος στον δανεισμό από τις βιβλιοθήκες, ούτε να εισπράττονται δικαιώματα για τα αποσπάσματα έργων που χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση. Τέτοιες άλλωστε απαλλαγές και εξαιρέσεις ισχύουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα είναι ελληνική αποκλειστικότητα.
Για να επανέλθω στην επιστολή του προέδρου του ΟΣΔΕΛ, να πω ότι, σαν ψείρας που είμαι, με ενόχλησε η τσαπατσουλιά του κειμένου («ακαδημαικών» αντί «ακαδημαϊκών», «τη ψηφιακή» αντί «την ψηφιακή», «τα συμφέροντα σας» αντί «τα συμφέροντά σας»), όπως και κάποιες διατυπώσεις («επικαλούνται ότι είναι»). Αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον -και άψογα γραμμένο να ήταν το κείμενο, πάλι θα διαφωνούσα.
Βρίσκω επίσης υπερβολικό τον ισχυρισμό του προέδρου του ΟΣΔΕΛ, ότι το νομοσχέδιο «επιτρέποντας τη ψηφιακή χρήση αποσπασμάτων έργου στην εκπαίδευση ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, για να αντικατασταθούν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα από συρραφές τμημάτων βιβλίων που θα διανέμονται δωρεάν χωρίς άδεια και χωρίς αμοιβή!». Μπορεί όμως να αδικώ τον ΟΣΔΕΛ -ίσως να τον ταυτίζω με την ΑΕΠΙ, που νομίζω πως έχει δικαιώσει την κακή φήμη της (εδώ έχει ευθύνες και η σημερινή κυβέρνηση, που δεν έχει μέχρι στιγμής διορθώσει μια κατάσταση που νοσεί από χρόνια). Οπότε, ευχαρίστως στα σχόλια να ακούσω την αντίθετη άποψη.
(Φυσικά, άλλοι φίλοι θα διαφωνήσουν από την άλλη πλευρά, ότι κακώς υπάρχει ο ΟΣΔΕΛ και κακώς εισπράττει τέλη γενικά: και αυτό θα το συζητήσουμε).
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
cronopiusa said
Καλή σας μέρα!
Ποντικαρέος said
«να αντικατασταθούν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα από συρραφές τμημάτων βιβλίων που θα διανέμονται δωρεάν χωρίς άδεια και χωρίς αμοιβή»
Μα αυτό ακριβώς γίνεται παλαιότερα. Οι καθηγητές στα ΑΕΙ (υποθέτω και στα ΤΕΙ) που έγραφαν «σημειώσεις για το μάθημα» αντιγράφοντας διάφορα βιβλία, τις τύπωναν στα εκτυπωτικά κέντρα των ΑΕΙ και τις μοίραζαν στους φοιτητές (την εποχή που υπήρχε ένα και μοναδικό σύγγραμμα για το κάθε μάθημα). Τώρα πλέον τις σημειώσεις αυτές τις τυπώνουν στις πανεπιστημιακές εκδόσεις και τις δίνουν μέσα από τον «Εύδοξο».
Παναγιώτης Κ. said
Όπου φτώχεια και γρίνια…
Εν πάση περιπτώσει δεν χρειάζεται…ανακαλύψουμε την Αμερική.Πως έλυσαν τα αντίστοιχα ζητήματα οι εταίροι μας στην ΕΕ; Αυτό περίπου να γίνει και σε μας.
Αγγελος said
Κι εγώ εισπράττω κάτι λεφτουδάκια από τον ΟΣΔΕΛ, αλλά δεν μου φαίνεται λογικό να επιβάλλονται τέλη στις δημόσιες βιβλιοθήκες. Επιτέλους, τα βιβλία τους τα αγοράζουν, και (συνήθως) όχι από προσφορές και παζάρια. Αντί να προσπαθούμε να τις ενισχύσουμε…
Για τα σχολικά βιβλία (και υποθέτω ότι πρόκειται κυρίως για τα αναγνωστικά και τα «ανθολόγια», όπως τα λένε τώρα), θα καταλάβαινα να πρέπει να ζητείται για λόγους αρχής η άδεια του δικαιούχου, αλλά ποιος θα την αρνιόταν; Δεν είναι δωρεάν διαφήμιση ενός έργου η συμπερίληψη αποσπασμάτων του σε σχολικό βιβλίο;
bibliothekarios said
Νίκο, μια ενδιαφέρουσα πτυχή αυτού του θέματος είναι ότι ο ΟΣΔΕΛ επέλεξε αυτά τα χρόνια που προηγήθηκαν των σημερινών νομοθετικών ρυθμίσεων να ασκήσει απειλητική δικαστική βία εις βάρος των βιβλιοθηκών και των ανθρώπων τους. Η τακτική αυτή δεν τους βγήκε, αν και ήταν καλά σχεδιασμένη: πολλές βιβλιοθήκες έγιναν δέκτες επιστολών που από τη μία τις καλούσαν να συνεργαστούν με τον ΟΣΔΕΛ και από την άλλη τους απειλούσαν με δικαστήρια. Διά της μεθόδου αυτής θεωρήθηκε ότι θα επιτευχθούν οι στόχοι που ο ΟΣΔΕΛ είχε βάλει. Οι βιβλιοθήκες (σε συνθήκες ακραίας οικονομικής κρίσης) νομίζω πως στάθηκαν εντυπωσιακά στο ύψος τους, υπερασπίστηκαν τις προαιώνιες αρχές τους και το σημερινό ρόλο τους, ακόμη κι όταν σύρθηκαν στα δικαστήρια από τον ΟΣΔΕΛ. Αυτό το τελευταίο, το ότι οι δημόσιες και οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες βρέθηκαν κατηγορούμενες Οργανισμού Συλλογικής διαχείρισης έργων λόγου είναι ένα ζήτημα νομίζω τουλάχιστον ενδιαφέρον για το δημόσιο διάλογο. Δεν το είδες όμως να γράφεται πουθενά, δεν απασχόλησε τις πολιτιστικές σελίδες των εφημερίδων. Οι εφημερίδες παπαγάλιζαν πειθήνια και άκριτα τις «δράσεις» του Ιδρύματος Νιάρχου και τις μεγαλοστομίες του επικοινωνιακού Γιάννη Τροχόπουλου, αλλά δεν αντιλαμβάνονταν τις πτυχές του άγριου «πολέμου» που ξεκινούσε ή μαινόταν στο πεδίο των πνευματικών δικαιωμάτων (όπως αυτά τα υπερασπίζονται όχι άμεσα οι δημιουργοί, αλλά έμμεσα δημιουργοί και παραγωγοί μέσω δικηγόρων και οργανισμών/εταιριών). Νομίζω πως το βασικό για τον Τύπο είναι η οικονομική και πρακτική εξάρτησή του από τον εκδοτικό χώρο (που σαφώς δεν είναι ομοιογενής). Οι εφημερίδες αυτές τις μέρες δημοσίευσαν κατά κανόνα μόνο την επιστολή των εκδοτών-συγγραφέων (που σαφώς δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα). Λίγες και μετά από δημόσιες πιέσεις δημοσίευσαν τις θέσεις των βιβλιοθηκών. Νιώθω την ανάγκη να πω πάντως ως βιβλιοθηκάριος πως είμαι πραγματικά υπερήφανος για τους ανθρώπους που εκπροσώπησαν τις αρχές μας (όχι τα συμφέροντά μας) σε αυτή τη μάχη επιχειρημάτων αυτές τις μέρες. Το μόνο τους όπλο ήταν τα επιχειρήματα, δεν ήταν οι διασυνδέσεις, η διαπλοκή ή οι απειλές. Και αυτό είναι σπουδαίο.
Pedis said
κάποιο λάκκο έχει η φάβα …
Γιάννης Κουβάτσος said
Ο Αγγελάκας, πάντως, Άγγελε, ζήτησε να μη συμπεριληφθούν τραγούδια του στα βιβλία θρησκευτικών, αλλά, νομικά, δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω γι’ αυτό. Εδώ υπάρχει ένα θέμα ηθικής τάξεως, νομίζω.
Γιάννης Κουβάτσος said
Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα, όπως το παρουσιάζεις, Νίκο. Είναι πολύ πιο σοβαρό, αφού άπτεται της πνευματικής ελευθερίας και της ελεύθερης έκφρασης των δημιουργών. Μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης αποκαλύπτει, με τον νηφάλιο και πειστικό λόγο που τον χαρακτηρίζει, ότι ο επάρατος ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τρόπο να εκδικηθεί τους συγγραφείς, επειδή δεν τον υποστηρίζουν. Διαβάστε σφυρίζοντας Πάριο:
https://www.google.gr/url?sa=t&source=web&rct=j&url=http://www.liberal.gr/sh/151944&ved=0ahUKEwj97PXX2IXVAhXBBsAKHdp7CtcQqOcBCBowAA&usg=AFQjCNFCtVriit3TbMbMxwZE9MYlTTgU1A
Θεοδώρα said
Ο ΟΠΙ (Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας έχει ήδη στείλει (από 27/5/2017) επιστολή στα μέλη του ΣΕΑΒ όπου αναφέρει ότι «Σε περίπτωση που κάποιο ΑΕΙ προβαίνει σε ψηφιακή αναπαραγωγή και διάθεση στο διαδίκτυο σε εγγεγραμμένους χρήστες (π.χ. e-class) του συνόλου ή τμημάτων βιβλίων ή περιοδικών ή προβαίνει στο δανεισμό βιβλίων και περιοδικών μέσω της βιβλιοθήκης του, χωρίς την απαραίτητα άδεια προβλέπονται οι αναφερόμενες στο 11ο κεφάλαιο του νόμου 2121/93 […] κυρώσεις μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται αποζημίωση […] και ποινικές κυρώσεις.»
Έχουν ακούσει οι συγγραφείς και εκδότες για το κίνημα της ανοικτής πρόσβασης; Εκδότες και διαθέτες επιστημονικών περιοδικών του εξωτερικού (Sage, Elsevier, Springer, Kluwer…) διαθέτουν τα λεγόμενα Gold open access journals.
Επίσης ο ΣΕΑΒ πράγματι εκπροσωπεί όλα τα ΤΕΙ και ΑΕΙ και έχει κάνει σπουδαία δουλειά για την εξοικονόμηση πόρων μέσω κοινών συνδρομών σε επιστημονικά περιοδικά και βιβλία, ενοποιημένο σύστημα διαχείρισης υλικού και πρόσβασης σε αυτό (καταλόγους), και πολλά άλλα. Αν δεν υπήρχαν οι βιβλιοθηκονόμοι και οι πληροφορικοί των ΑΕΙ και ΤΕΙ πριν από 20 χρόνια, θα είμαστε ακόμα σε βιβλιοθήκες-αποθήκες που θα είχαν πολλαπλά αντίτυπα των διανεμόμενων συγγραμμάτων.
Χωρίς τον ΣΕΑΒ δεν θα είχαν ποτέ οι ερευνητές (συγγραφείς επίσης) 15.000 ηλεκτρονικά περιοδικά για όλους και όχι πακέτα των 100-200 τίτλων το καθένα ίδρυμα.
Συγνώμη για την πολυλογία…
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
5 Βιβλιοθηκάριε, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
8 Ο Χειμωνάς (διότι περί αυτού του μεγάλου λογοτέχνη πρόκειται) παραποιεί βάναυσα την αλήθεια, διοτι μεταξύ άλλων μπερδεύει σκόπιμα τα συγγραφικά δικαιώματα που παίρνει από τις πωλήσεις (αν έχει) των βιβλίων του με τα δικαιώματα που πληρώνει ο ΟΣΔΕΛ.
Κατερίνα Τοράκη said
Έχεις δίκιο Νίκο. Το σημαντικό είναι ότι μπήκε θέμα σε μια χώρα όπου η χρήση των βιβλιοθηκών δεν είναι δα και στην κουλτούρα μας και όπου οι βιβλιοθήκες τα τελευταία χρόνια καταβάλλουν πάρα πολλές προσπάθειες εξωστρέφειας και προσέγγισης νέων χρηστών, που στο κάτω κάτω είναι και δυνητικοί αγοραστές βιβλίων και άρα «πελάτες» των εκδοτών και των βιβλιοπωλείων (σε εισαγωγικά γιατί δεν μου αρέσει η με όρους αγοράς διατύπωση της σχέσης αναγνωστών και βιβλίων, χωρίς βέβαια να μην την αναγνωρίζω, εξάλλου και προσωπικά, παρά το ότι χρησιμοποιώ πολύ τις βιβλιοθήκες, είμαι και τακτικότατη στα βιβλιοπωλεία). Τέλος πάντων, νομίζω δεν υπάρχει ζήτημα ανάμεσα σε βιβλιοθήκες και εκδότες-συγγραφείς και έτσι πρέπει να συνεχίσει.
Πάντως, είναι ένα γενικότερο ζήτημα αυτό με τα πνευματικά δικαιώματα και τη χρήση στις βιβλιοθήκες. Για μένα, δεν θα έπρεπε να υπάρχει θέμα αποζημίωσης για τους δανεισμούς για καμιά βιβλιοθήκη, ο θεσμός της βιβλιοθήκης και ο ιδιαίτερος ρόλος της πληγώνεται με συζητήσεις αυτής της μορφής. Πολύπλευρο θέμα. Τουλάχιστον άνοιξε η κουβέντα για τις βιβλιοθήκες. Νομίζω είναι κέρδος αυτό.
Avonidas said
Νικοκυρη, εστειλα 2 φορες ενα (εκτενεστατο) σχολιο απο smartphone, και η wordpress μου το αφανισε. Προτου το ξαναγραψω, κοιταξε σε παρακαλω τη σπαμοπαγιδα
sarant said
9 Ευχαριστώ για το σχόλιο!
13 Ωχ, δεν βρίσκω τίποτα στις σπαμοπαγίδες…
Άρης Γαβριηλίδης said
#10. «…που παίρνει από τις πωλήσεις (αν έχει) των βιβλίων του…»
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω το νόημα και την σκοπιμότητα της παρένθεσης. Υπονοεί ότι ο Χειμωνάς δεν έχει πωλήσεις, άρα είναι κακός συγγραφέας;
gpoint said
Αυτούς το «μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς» δεν τους κατάλαβα ποτέ μου, όπως και τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις» αφού και οι μεν διαχειρίζονται κέρδη και οι δε εφαρμόζουν πολιτικές κυβερνήσεων ! Στενής αντίληψης όντας και καχύποπτος τους θεωρώ μούφες, και μια που από νομικά δεν … από ένστικτο είμαι με τις βιβλιοθήκες όπου σε τοπικές έχω ξεφορτώσει όσα βιβλία θεωρώ πως δεν άξιζαν δεύτερο (καμιά φορά ούτε πρώτο) διάβασμα
sarant said
14 Το ένα ποσό (συγγραφικά) είναι μεταβλητό και εξαρτάται από τις πωλήσεις. Το άλλο (ΟΣΔΕΛ) όχι. Μάλιστα κάποιοι συγγραφείς δενπαίρνουν καθόλου συγγραφικά επειδή στο συμβόλαιο μπαίνει όρος ότι τα συγγραφικά καταβάλλονται μετά τα πρώτα 1000 πωληθέντα αντίτυπα.
Και ο Χειμωνάς είναι κακός συγγραφέας ανεξαρτητως πωλήσεων.
ΓιώργοςΜ said
Καλημέρα, πολύ ενδιαφέροντα τα θέματα, γιατί δεν είναι ένα τελικά.
Στο βαθμό που αφορά την αναπαραγωγή μέρους του έργου, είναι σα ν’ ανακαλύπτουμε ξανά τον τροχό. Από την εποχή που ήμουν φοιτητής (όχι μόνο στα χρόνια μου εδώ, αλλά και στη Βρεττανία, όπου οι σχετική νομοθεσία τηρείται ευλαβικά), ήταν πάντοτε νόμιμο να φωτοτυπήσει κανείς τμήμα (ως 10%) ενός βιβλίου στη βιβλιοθήκη, ήταν πάντοτε νόμιμη η χρήση τμημάτων υλικού για εκπαιδευτικούς σκοπούς, όταν αναφερόταν ο δημιουργός, ενώ αν ήθελε κανείς μπορούσε να βασιστεί στη βιβλιοθήκη και μόνο, για να μελετήσει.
Βιβλία και περιοδικά από τότε που υπάρχει έντυπος λόγος, όλα προσβάσιμα (υπό περιορισμούς βέβαια, ανάλογα με τη σπανιότητα η την ευαισθησία των αντιτύπων). Θυμάμαι πως είχα βρει το διάσημο άρθρο του Turing για τα νευρωνικά δίκτυα (του 1945 ή περίπου τότε), στο τμήμα των παλιών περιοδικών, με μεγάλη ευκολία, όταν έκανα μια σχετική εργασία.
Περιοδικά σε ψηφιακή μορφή, τουλάχιστο όσον αφορά την αναζήτηση περιλήψεων, ήδη από τότε, το 1991.
(Εν παρόδω:Το 1991 η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου είχε 4 κτίρια και περισσότερο από 1.000.000 τίτλους βιβλίων, ενώ πρόσφατα ξαναέχτισε το κεντρικό της κτίριο, δημιουργώντας ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, και αυτό είναι μόνο μία βιβλιοθήκη ενός πανεπιστημίου, όχι εθνική βιβλιοθήκη ή κάτι τέτοιο).
Τα πνευματικά δικαιώματα οι βιβλιοθήκες τα πληρώνουν και με το παραπάνω. Η πώληση ενός αντιγράφου σε βιβλιοθήκη έχει αυξημένη τιμή, το θυμάμαι από τα ψιλά γράμματα στις εφημερίδες και τα περιοδικά, που ανέφεραν την τιμή της συνδρομής για κάθε κατηγορία αγοραστή.
Η πρόσβαση στη γνώση πρέπει να είναι όσο εύκολη είναι τεχνικά δυνατόν. Οι βιβλιοθήκες είναι απολύτως θεμιτό να έχουν συνδρομή για να λειτουργήσουν, αν δεν έχουν άλλους πόρους (τα πανεπιστήμια δεν είναι τέτοια περίπτωση), αλλά πάντα στο πλαίσιο κάλυψης των λειτουργικών τους δαπανών, μέρος των οποίων είναι και τα πνευματικά δικαιώματα.
Στην ψηφιακή εποχή βέβαια η ανεξέλεγκτη διάθεση παράνομων αντιγράφων είναι πιο εύκολη, όμως γνωρίζω πως έχουν κλείσει ιστοσελίδες για το λόγο αυτό, και το κυνηγητό είναι συνεχές. Είναι ανήθικο να μοιράζεις το έργο κάποιου χωρίς να του αποδίδεις κάποια αμοιβή, αλλά είναι επίσης ανήθικο κτγμ να είναι απαιτητές αμοιβές 70 χρόνια μετά τη δημιουργία του έργου. Δέκα, είκοσι χρόνια, όταν το έργο είναι καινούριο, ο δημιουργός πρέπει να το θεωρεί ιδιοκτησία του και να προσπορίζεται από αυτή, όμως εικοσιπέντε χρόνια και παραπάνω αργότερα, το έργο είναι πλέον πολιτιστική κληρονομιά μιας γενιάς, και άρα θα έπρεπε να είναι ελεύθερα προσβάσιμο στις επόμενες.
Αυτό που με θυμώνει περισσότερο στην υπόθεση αυτή είναι πως εκείνοι που πιέζουν για την αιώνια διάρκεια της πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι καν οι δημιουργοί, αλλά οι εταιρείες (βλέπε κυρίως μεγάλες κινηματογραφικές), που έχουν αγοράσει τα δικαιώματα των δημιουργών, και κερδίζουν από τις αναπαραγωγές κάποιων έργων μισό αιώνα και βάλε μετά τη δημιουργία τους. Είμαι σίγουρος πως θα διεκδικούσαν ακόμη και για την Ιλιάδα ποσοστά, αν έβρισκαν έναν απόγονο του Ομήρου για να του αγοράσουν τα δικαιώματα.
Συνοψίζοντας, το στήσιμο μιας μηχανής για την αύξηση της κερδοφορίας για κάποιους, είναι για μένα ο λάθος δρόμος. Οι δημιουργοι πρέπει να αμείβονται για το έργο τους, οι συμμετέχοντες στη διακίνηση του έργου αυτού είναι λογικό να κερδίζουν από το δικό τους έργο. Όλα τα παραπάνω χωρίς να χάνεται η αίσθηση του μέτρου, και πάντα δίνοντας τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση. Μέσω κάποιων ανταποδοτικών τελών, στους παρόχους ψηφιακού υλικού πχ; Δεν είναι άσχημη ιδέα.
Avonidas said
#13,καλώς, once more with feeling, από το λαπτοπ…
Έλεγα λοιπόν ότι την άποψή μου την έχω γράψει πολλές φορές (και τώρα τρεις ακόμα): είμαι αντίθετος στο κοπυράιτ, που κακώς αποδίδεται ως «πνευματικά δικαιώματα», διότι δεν είναι τίποτα τέτοιο. Ο δημιουργός έχει δικαίωμα να αναγνωρίζεται ως τέτοιος και να του πιστώνεται το έργο του. Ο δημιουργός δεν έχει, κατ’ εμέ, το δικαίωμα να εισπράττει εσαεί για τελειωμένο έργο.
Συστήνω στους συγγραφείς και καλλιτέχνες να μην έχουν πάρε-δώσε με διαχειριστές των πνευματικών τους δικαιωμάτων, «κερδοσκοπικούς» ή μη. Η ΑΕΠΙ είναι απλώς η πιο κραυγαλέα περίπτωση· ποιος έχει το μέλι στα δάχτυλά του και δεν το γλείφει;
Ο δημιουργός ασφαλώς και πρέπει να αμείβεται για το έργο του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας που το απολαμβάνει θα πρέπει να πληρώνει, και δη ένα σταθερό ποσό. Υπάρχουν επιχειρηματικά μοντέλα που επιτρέπουν στον δημιουργό να πληρωθεί προκαταβολικά για να δημιουργήσει. Ειδικά για πανεπιστημιακά εγχειρίδια, το ενδεδειγμένο μοντέλο είναι η δημόσια ή ιδιωτική επιχορήγηση, και ύστερα το έργο ας είναι ελεύθερα διαθέσιμο στον καθένα.
Προφανώς και είμαι κάθετα αντίθετος στην επιβολή τελών στις πωλήσεις υπολογιστών, συνδέσεις, φωτοτυπικά και δεν συμμαζεύεται. Δεν είμαι νεοφιλελεύθερος, είμαι ρεαλιστής: κάθε μοντέλο χρηματοδότησης που στηρίζεται στον έλεγχο των αντιγράφων είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Ας ξεκολλήσουμε, λοιπόν, από αυτό το μοντέλο.
Άρης Γαβριηλίδης said
#16. Ευχαριστώ για την πληροφόρηση την οποία συμβαίνει ήδη να γνωρίζω από πρώτο χέρι όντας ο ίδιος συγγραφέας
Αναφορικά με την την γνώμη σου για τον Χειμωνά, είνα δικαίωμα σου να τον κρίνεις καλό ή κακό. Όμως, όταν λες «ευχαρίστως στα σχόλια να ακούσω την αντίθετη άποψη» και εδώ κάποιος παρουσιάζει μια προϋπάρχουσα αντίθετη άποψη, του Χειμωνά, ο οποίος αναφερόμενος λοιδωρείται, τίθεται ένα θέμα.
Avonidas said
#17. «Είναι ανήθικο να μοιράζεις το έργο κάποιου χωρίς να του αποδίδεις κάποια αμοιβή»
Γιατί; Γιατί να είναι ανήθικο; Χρόνια τώρα έχω αυτή την απορία, κι ικανοποιητική απάντηση δεν έχω λάβει.
Συγχέουμε δύο παντελώς άσχετα πράγματα: το δικαίωμά μου να πληρωθώ με την υποχρέωσή σου να πληρώσεις. Όταν μιλάμε για ένα χειροπιαστό αγαθό που αλλάζει χέρια, αυτά τα δύο ταυτίζονται. Αλλά όταν μιλάμε για αντίγραφα το πράγμα διαφέρει! Πόσο μάλλον που μιλάμε για αντίγραφα που παράγονται με πρακτικά μηδενικό κόστος.
ΚΩΣΤΑΣ said
Γενικά συμφωνώ με την άποψή σας, Νικοκύρη. Αν μοιράζεται όλο το σύγγραμμα κάποιου, εκεί νομίζω ότι κάτι δικαιούται. Για τις σημειώσεις και τις συρραφές, όταν γίνεται χρήση αποσπασμάτων, να επιτρέπονται ελεύθερα, υπό την προϋπόθεση να γίνεται υποχρεωτικά αναφορά στην πηγή. Αρκετά μάγκες το παίζουν κάποιοι προς τους μαθητές ή φοιτητές τους, αφήνοντας έμμεσα να αιωρείται η εντύπωση ότι είναι δικές τους σοφίες.
Avonidas said
#17. «Δέκα, είκοσι χρόνια, όταν το έργο είναι καινούριο, ο δημιουργός πρέπει να το θεωρεί ιδιοκτησία του και να προσπορίζεται από αυτή, όμως εικοσιπέντε χρόνια και παραπάνω αργότερα, το έργο είναι πλέον πολιτιστική κληρονομιά μιας γενιάς, και άρα θα έπρεπε να είναι ελεύθερα προσβάσιμο στις επόμενες.»
Δηλαδή για δύο δεκαετίες, η κοινωνία θα πρέπει να αστυνομεύει την κυκλοφορία ενός άυλου αγαθού. Και είναι παράλογο να ρωτήσει κανείς αν αξίζει τον κόπο και το κόστος, και γιατί; για να προστατευτούν τα «δικαιώματα» ενός δημιουργού σε (πρακτικά απεριόριστα) κέρδη μέσα σ’ αυτό το διάστημα.
Εγώ, όταν πηγαίνω μια μέρα στη δουλειά, πληρώνομαι γι’ αυτή τη μέρα. Για να πληρωθώ και την επόμενη πρέπει να ξαναπάω. Ο συγγραφέας προφανώς είναι ραφινάτο πλάσμα, δουλεύει μια φορά στην 20ετία και μετά κάθεται και εισπράττει.
cronopiusa said
Avonidas said
#22. Και για να μη μείνετε με την απορία πότε, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να απελευθερώνεται από δικαιώματα ένα έργο: τη στιγμή ακριβώς που δημοσιεύεται.
Αν θέλετε να ελέγχετε ποιος διαβάζει το έργο σας, κρατήστε το κλεισμένο στο συρτάρι σας. Έτσι θα ξέρετε σίγουρα. Αν γράφετε με την απαίτηση να πληρωθείτε, μη γράψετε έως ότου εξασφαλίσετε πληρωμή από κάποιον — μαικήνα, κρατικό φορέα, crowdfunding, ό,τι προκύψει.
Αν γράφετε επειδή σας αρέσει να γράφετε, συγχαρητήρια, είστε συγγραφέας.
Avonidas said
#23. Λυρισμός, όχι αστεία!
Avonidas said
«Αυτό που με θυμώνει περισσότερο στην υπόθεση αυτή είναι πως εκείνοι που πιέζουν για την αιώνια διάρκεια της πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι καν οι δημιουργοί, αλλά οι εταιρείες»
…με τη διακριτικότητα του τελάλη και τη λεπτότητα του εισπράκτορα χρεών. Σε σημείο που πιστεύω ότι αν γράφονταν σήμερα τα Ευαγγέλια, στη θέση του τελώνη της παραβολής θα ήταν δικηγόρος της ΑΕΠΙ. Δύσκολα θα βρεις πιο μισητό πλάσμα στον πλανήτη.
cronopiusa said
Εμείς στηρίζουμε Θανάση Χειμωνά
ΣΠ said
2
Οι περισσότεροι καθηγητές προτιμούν να έχουν για σύγγραμμα κάποιο δικό τους βιβλίο μέσω κάποιου εκδότη και να το δίνουν στους φοιτητές προκειμένου να εισπράττουν συγγραφικά δικαιώματα. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις (ξέρω τουλάχιστον δύο) που ένα τέτοιο «σύγγραμμα» προέκυψε από μετάφραση εκτεταμένων αποσπασμάτων ή ολόκληρου κάποιου ξένου βιβλίου χωρίς καν αναφορά στην πηγή. Αυτό όμως είναι άλλο πρόβλημα που έχει να κάνει με την λογοκλοπή που είναι βέβαια παράνομη. Δεν αφορά αυτό που λέει ο ΟΣΔΕΛ, ότι δηλαδή δίνεται η δυνατότητα με νόμιμο τρόπο «να αντικατασταθούν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα από συρραφές τμημάτων βιβλίων που θα διανέμονται δωρεάν χωρίς άδεια και χωρίς αμοιβή». Αυτό είναι κινδυνολογία και δεν πρόκειτα να συμβεί για τον λόγο που ανέφερα στην αρχή.
Γιάννης Κουβάτσος said
Κύριε Γαβριηλίδη, αν μου επιτρέπετε, ο Χειμωνάς λοιδορείται για το ύφος, με το οποίο εκφράζει τις απόψεις του. Είναι πάντα εριστικό, οξύ, απόλυτο, ειρωνικό και σαρκαστικό. Υποτίθεται ότι ένας πνευματικός δημιουργός, όταν εκφράζεται δημόσια, πρέπει να είναι πιο νηφάλιος και να προσπαθεί να βλέπει τα πράγματα από πολλές οπτικές γωνίες.
Avonidas said
«Αυτό που ο κόσμος δεν γνωρίζει είναι πως ο συγγραφέας αποκομίζει μάξιμουμ το 15% από τις πωλήσεις κάθε βιβλίου του. Κάτι που σημαίνει πως μόνο οι σούπερ μπεστσελαράδες (όσοι είναι) μπορούν να τα βγάζουν πέρα οικονομικά σε μια χώρα της οποίας ο λαός απλώς δεν διαβάζει.»
Ο λαός απλώς δεν διαβάζει, κε Χειμωνά μου! Αλλά παρόλο που «δεν διαβάζει», έχετε την απαίτηση να σας πληρώνει ιλιγγιώδη ποσά γι’ αυτά που διαβάζει στη ζούλα… διότι όταν πρόκειται για την «παράνομη» διακίνηση των έργων σας, ξαφνικά ο λαός σας διαβάζει, κύριε χειμαζόμενε Χειμωνά μου.
Αει στο διάολο, κύριε Χειμωνά μου…
ΓιώργοςΜ said
20, 22. Ο συγγραφέας δούλεψε δύο ώρες ή δύο χρόνια για να φτιάξει ένα έργο. Παραδοσιακά, εννοώ στην προ υπολογιστών εποχή, το έργο αυτό θα τυπωνόταν και θα κυκλοφορούσε. Θα πλήρωνε, ο ίδιος ή ο εκδότης, τον τυπογράφο, τον επιμελητή, το βιβλιοδέτη, τους διανομείς κλπ, και θα περίμενε από τις πωλήσεις να εισπράξει το ποσοστό του.
Αν έφτιαχνε μια συλλογή ποιημάτων και την αγόραζε μόνο η μαμά του και μερικοί στενοί συγγενείς, δεν θα είχε κέρδος, μάλλον θα έμπαινε μέσα.
Αν ήταν ξερωγώ ο Στήβεν Κινγκ θα πουλούσε εκατομμύρια αντίγραφα και θα κέρδιζε πολλά (και αυτός, και ο εκδότης).
Σήμερα, το κόστος παραγωγής συμπιέζεται. Ούτε χαρτί πωλείται, ούτε εκτύπωση γίνεται, ούτε βιβλιοδεσία. Το πολύ-πολύ επιμέλεια. Άρα, ένας συγγραφέας μπορεί να πουλήσει τη δουλειά του και μόνο, απευθείας, και σε τιμή που να μην περιλαμβάνει τα κόστη που ανέφερα.
Με την ευκολία της αντιγραφής, ο συγγραφέας δυνητικά θα μπορέσει να πουλήσει ένα αντίγραφο μόνο. Ο οποιοσδήποτε το αγοράσει, μπορεί να το σκανάρει (ή απλώς να αντιγράψει το ψηφιακό αρχείο), και να το διανείμει δωρεάν. Άρα ο συγγραφέας θα πάρει τα ποσοστά του (μερικά λεπτά του ευρώ) για μια δουλειά μηνών ή και παραπάνω. Αυτό είναι που θεωρώ εγώ ανήθικο.
Μια βιβλιοθήκη ή ένας παρόμοιος οργανισμός, μπορεί να δίνει πρόσβαση με περιορισμένο τρόπο ίσως σε μεγάλο αριθμό αναγνωστών, αγοράζοντας σε υψηλότερη τιμή, όπως θα έκανε και με ένα φυσικό βιβλίο.
Όσο για την αστυνόμευση των άυλων αγαθών, δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα. Η σωματική μου ακεραιότητα, η σωματική και ψυχική μου υγεία, η αξιοπρέπειά μου πχ είναι άυλα αγαθά, και αστυνομεύονται. Κακό είναι;
Όσο για τα απεριόριστα κέρδη, ε, αν θέλουμε να διαβάσουμε αυτό που έχει γράψει ο Χ ή ο Ψ, ας τον πληρώσουμε για τη δουλειά του. Αν αυτό που έγραψε είναι δημοφιλές, θα κερδίσει, όπως ο εστιάτορας που έφτιαξε μια ωραία συνταγή κι έρχεται κόσμος στο μαγαζί του.
Αλλιώς ας γράψουμε ο καθένας ένα βιβλίο και ας το διαβάζουμε μόνοι μας.
Πιστεύω πως είναι επίσης ανήθικο το εξωφρενικά μεγάλο το ποσοστό του κόστους που πηγαίνει στο μάρκετινγκ οποιουδήποτε υλικού ή άυλου προϊόντος (τάξης 80% τουλάχιστον). Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
(Όλα αυτά για τον κόσμο που ζούμε, φυσικά. Αν μιλήσουμε για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, ρεαλιστικές ή ουτοπικές δεν έχει σημασία, τότε τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά.)
Γιάννης Κουβάτσος said
Δηλαδή, φέτος που κατέβαζα τα παιδιά κάθε τρεις και λίγο στη σχολική βιβλιοθήκη, για να δανείζονται και να διαβάζουν βιβλία, διέπραξα αδίκημα, ε; Εγώ, το σχολείο ή και οι δυο; Ειδικά στην Άλκη Ζέη, που το «Καπλάνι» της έγινε ανάρπαστο, χρωστάμε πολλά. 😊
Avonidas said
#31. Αυτό που λέω, ακριβώς, είναι ότι λόγω της ευκολίας αντιγραφής δεν έχει πια νόημα ο συγγραφέας να περιμένει να κερδίσει από τα αντίτυπα. Αλλά το μυαλό μας είναι τόσο βραχυκυκλωμένο από την υπόθεση ότι πρέπει, ντε και καλά, να βγει από εκεί το κέρδος, που δεν βλέπουμε καν τις εναλλακτικές;
Ξέρεις κάτι; Το μοντέλο του κόπυράιτ έχει δεν έχει 2 αιώνες ζωής. Ξέρεις κάτι ακόμα; Συγγραφείς και καλλιτέχνες υπήρχαν πριν από αυτό το μοντέλο, και όπως και σήμερα έτσι και τότε ήθελαν να πληρωθούν και είχαν ανάγκη να φάνε. Και κατά βάση το κατάφερναν.
Σήμερα, η μαζική αναπαραγωγή των έργων είναι τετριμμένη. Κάποτε ήταν πρακτικά αδύνατη. Το κοπυράιτ βασίλεψε στο μεσοδιάστημα που η αναπαραγωγή ήταν τεχνικά δύσκολη αλλά εφικτή, ως μια πρακτική λύση που επινοήθηκε για να λύσει ένα πρακτικό πρόβλημα. Σήμερα είναι απαρχαιωμένη, αλλά τη σέρνουμε ακόμα μαζί μας επειδή είναι επικερδής για κάποιους — όχι για τους δημιουργούς, βεβαίως, ούτε για τους διαχειριστές που στο τέλος και χάνουν και γίνονται μισητοί, αλλά για τους δικηγόρους που θα πληρωθούν όποια έκβαση κι αν έχει ο καβγάς. Ας σκεφτούν οι Χειμωνάδες ότι αυτούς ταϊζουν με τις εμμονές τους.
Avonidas said
#31. Δυστυχώς, δεν υπάρχει η παραμικρή αντιστοιχία ανάμεσα στο πόσο πολύ, ή πόσο καλά, δούλεψε ένας δημιουργός, και στις πωλήσεις του έργου του. Όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να διαβάσει Δημουλίδου.
Ποιο τρόπο θα βρει ένας συγγραφέας για να αμείβεται δεν με αφορά, εφόσον δεν περιλαμβάνει λουκέτα στα μάτια και το μυαλό μου. Κάποιους συγγραφείς και δημιουργούς έχω επιλέξει να τους στηρίξω μέσω crowdfunding, κυρίως επειδή δεν δίστασαν να εκθέσουν δωρεάν δείγμα της δουλειάς τους αλλού.
ΓιώργοςΜ said
33 >Συγγραφείς και καλλιτέχνες υπήρχαν πριν από αυτό το μοντέλο
Είναι ένα ερώτημα αν θα μπορέσουν να υπάρχουν και σήμερα.
Πριν από το Γουτεμβέργιο, κάθε αντίγραφο βιβλίου γραφόταν στο χέρι. Ο συγγραφέας αναγκαστικά βιοποριζόταν αλλιώς, εκτός αν το βιβλίο το χρηματοδοτούσε κάποιος.
Από το Γουτεμβέργιο και δώθε, η έκδοση ενός βιβλίου σε πολλά αντίγραφα ήταν δαπανηρή μεν, εφικτή δε. Αυτή η επανάσταση είναι που έφερε στον κόσμο τη γραφή και την ανάγνωση, τη διεύρυνση του πνεύματος, αυτή άνοιξε τα μάτια στον πολύ κόσμο, έκανε τη γνώση προσβάσιμη στους «μη εκλεκτούς». Όμως, το βιβλίο ήταν ένα αντικείμενο που μπορούσε να πουληθεί μεν (και άρα να γίνει τρόπος βιοπορισμού, ή δυνητικά πλουτισμού), εξαιρετικά δύσκολο να αντιγραφεί δε. Αν κάποιος ήθελε να «κλέψει» ένα βιβλίο, θα έπρεπε να περιμένει να γίνει αυτό επιτυχία, και μετά να οργανώσει μια ολόκληρη επανέκδοση, για να πουλήσει ένα αντικείμενο με κόστος συγκρίσιμο με αυτό του πρωτοτύπου. Άρα η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας ήταν ντε φάκτο το κόστος αναπαραγωγής. Ακόμη και σήμερα, αν κάποιος πάει να φωτοτυπήσει λχ το Χάρι Πότερ, η φωτοτυπία θα κόστιζε πολύ περισσότερο από ένα τυπωμένο βιβλίο.
Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία κάνει μηδενικό το κόστος αντιγραφής, και για το λόγο αυτό και μόνο είναι επανάσταση αντίστοιχη με την τυπογραφία. Ο συγγραφέας (αν δεν υπάρχει κάποιος έλεγχος διάθεσης των αντιγράφων) δεν έχει τρόπο να πληρωθεί για τη δουλειά του της συγγραφής. Άρα, είτε θα βιοπορίζεται αλλιώς και θα γράφει πράγματα για την πάρτη του, επειδή αυτό τον κάνει να αισθάνεται όμορφα, και θα τα διανέμει μέσω διαδικτύου, είτε δε θα γράφει καθόλου. Για τους λογοτέχνες αυτό θα μπορούσε να είναι έως και επιθυμητό από μία άποψη, για τους συγγραφείς όμως άλλων βιβλίων (πχ ενός εγχειριδίου ανατομίας, ενός βιβλίου Φυσικής ή Μηχανικής) είναι αντικίνητρο για να γράψουν οτιδήποτε. Γιατί να ξοδέψει κάποιος ένα χρόνο από τη ζωή του (ή δύο, ή πέντε) για να φτιάξει κάτι τέτοιο; Όποια γνώση έχει, θα τη χρησιμοποιεί για τον εαυτό του, και το πολύ-πολύ να τη μοιραστεί με τους μαθητές του. Αυτό όμως δεν είναι πρόοδος, μάλλον πίσω πάει τον κόσμο παρά μπρος.
Cyrus Monk said
Ἐπειδὴ ἡ παρεξήγηση αὐτὴ κρατάει χρόνια, καλὸ εἶναι νὰ διευκρινίζουμε ὅτι ἄλλο ἡ πνευματική ἰδιοκτησία (ὅ,τι κι ἂν σημαίνει ὁ ὅρος) καὶ ἄλλο τὸ πνευματικὸ δικαίωμα. Τὸ δικαίωμα πολλὲς φορὲς καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους καταπατεῖται ἐρήμην τοῦ δημιουργοῦ (στὸ μυαλό μου ἔρχεται τὸ παράδειγμα τοῦ Μάνου Χατζιδάκι, ποὺ εἶχε ἀνυποχώρητη στάση στὸ θέμα τῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἔργου του ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε, χωρὶς σεβασμὸ στὸ ὕφος καὶ στὸν τρόπο τοῦ δημιουργοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσφατο τοῦ Ἀγγελάκα, ποὺ δήλωσε ἀπερίφραστα ὅτι δὲν ἐγκρίνει τὴν ἀναπαραγωγὴ ὁποιουδήποτε τραγουδιοῦ του στὸ σχολικὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ εἰσπράξει τὴν ἀπάντηση ὅτι … δὲν χρειάζεται ἡ συγκατάθεσή του). Ἡ ἰδιοκτησία ὅμως εἶναι ἐμπορεύσιμο ἀγαθό (συνήθως οἱ ἐκδότες, οἱ δισκογραφικὲς ἑταιρεῖες καὶ οἱ κάθε λογῆς μεσάζοντες ἀγοράζουν τὴν πνευματικὴ ἰδιοκτησία άπὸ τὸν δημιουργὸ καὶ τὴ διαχειρίζονται ἐκεῖνοι γιὰ ἴδιον ὄφελος) καὶ στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε προστατεύεται μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια ἀπὸ τὸν ἄμεσα ἐνδιαφερόμενο γιὰ τὶς εἰσπράξεις.
Σαφῶς συντάσσομαι μὲ τὸν Ἄρον Σβάρτς – ὅπως καὶ μὲ τὸν Avonidas. Κι ἂς εἶναι φαινομενικὰ κόντρα στὰ συμφέροντά μου ὡς μεταφραστοῦ. Ὁ δημιουργός – ὄχι μόνον ὁ καλλιτέχνης, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιστήμονας ποὺ δημοσιεύει τοὺς καρποὺς τῶν ἐρευνῶν του – πρέπει νὰ ἀμείβεται, ἀλλὰ ἡ τέχνη καὶ ἡ γνώση πρέπει νὰ εἶναι ἀνοιχτά ἀγαθὰ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Πῶς; Δὲν ξέρω – ἴσως μὲ μιὰ ἀλλαγὴ τοῦ κοινωνικο-οικονομικοῦ μοντέλου. Μιὰ ἀλλαγὴ ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἀπαιτητή.
Φιλικὰ πάντα…
ΓιώργοςΜ said
34 Σύμφωνοι (είπα να μη χρησιμοποιήσω το όνομα της λαμπρής καλλιτέχνιδος του λόγου 😛 που ανέφερες), αλλά αν αύριο ο μόνος τρόπος δημιουργίας και διάθεσης βιβλίων ήταν το crowdfunding (πληθοπορισμός το βλέπω κάπου! 🙂 ), δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα ήταν διαφορετικά τα πρόσωπα που θα συγκέντρωναν τα μεγαλύτερα ποσά για να γράψουν ένα βιβλίο, (και μάλιστα «γουρούνι στο σακί», πληρωμή πριν το βιβλίο γραφτεί).
(λέω να μαζευτώ λίγο, αισθάνομαι πως καταχρώμαι τη φιλοξενία με τα απανωτά σεντονάκια).
gpoint said
Να ρωτήσω κάτι ο άσχετος ;
συγγραφέα με επίθετο καλοκαιρινό έχουμε ή οι συγγραφείς είναι μόνο χειμέριο είδος ;
Avonidas said
#35. Ας πούμε πως είμαι ένας συγγραφέας που πρωτοξεκινάω. Έχω γράψει 2-3 διηγήματα που δεν είμαι σίγουρος για την αξία τους. Τι είναι προτιμότερο, να τα πάω σ’ έναν εκδότη και να περιμένω να αναλάβει το ρίσκο μιας τυπωμένης έκδοσης, ή να τα ανεβάσω στην ιστοσελίδα μου, ελεύθερα, και να πω «αν σας άρεσε, κάντε μια δωρεά;»
Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα. Γιατί να μην αρχίσω να το δημοσιεύω σε συνέχειες, και να κόψω αντιδράσεις; Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Δεν είναι ντροπή, συγγραφείς όπως ο Ντίκενς δημοσίευαν σε συνέχειες έργα που σήμερα θεωρούνται κλασικά.
Είμαι πανεπιστημιακός δάσκαλος και, μετά από χρόνια διδακτικής εμπειρίας, αποφασίζω να συγκεντρώσω τις διαλέξεις μου σε ένα εγχειρίδιο. Πληρώνομαι ήδη για το ερευνητικό και διδακτικό μου έργο, και οι φοιτητές μου παρέχουν δωρεάν ανάδραση, σχολιασμό και έλεγχο για σφάλματα. Γιατί να μην γράψω, εφόσον η πολλή δουλειά έχει ήδη γίνει; Και αν κάποιος φοιτητής στη Ρωσία ή στην Ινδία βρει χρήσιμο να κατεβάσει το εγχειρίδιό μου (που κάποιος άλλος σκανάρισε με δικά του έξοδα και κόπο), γιατί να τον εμποδίσω;
Με δυο λόγια, όσοι πραγματικά έχουν σκοπό να δημιουργήσουν θα δημιουργήσουν, και το όποιο κέρδος θα προκύψει σαν παράπλευρη ωφέλεια. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν συγγραφείς και καλλιτέχνες, γιατί καλύπτουν μια πάγια ανάγκη του πολιτισμού, και γιατί επίσης εκφράζουν μια έμφυτη τάση του ανθρώπου να δημιουργεί.
Avonidas said
#36. Cyrus Monk, μιας και με ανέφερες, πρέπει να διευκρινίσω ότι διαφωνώ και με το δικαίωμα του δημιουργού να ελέγχει πού και πώς παρατίθεται το έργο του, πέρα από το σημείο της λογοκλοπής και της παραχάραξης. Δηλαδή, αν πεις ότι ο Avonidas έγραψε το Χ χωρίς να το έχει γράψει, ή αν πεις ότι εγώ έγραψα το Ψ ενώ το έγραψε ο Avonidas, σαφώς έχεις παρανομήσει. Αν όμως ο Avonidas έγραψε ένα ποίημα κι ο Τάδε, που είναι ΧΑ, αποφασίσει να το ανεβάσει στην ιστοσελίδα του (αναφέροντας την πηγή), θεωρώ πως δεν πέφτει λόγος στον Avonidas.
Είναι μια δυσάρεστη ίσως όψη της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών, αλλά θεωρώ πως πρέπει να την αποδεχτούμε για λόγους συνέπειας. Και φυσικά, ο δημιουργός μπορεί επίσημα και δημόσια να καταδικάσει την υιοθέτηση του έργου του από άτομα ή ομάδες, αν το επιθυμεί.
Avonidas said
#37. Ασφαλώς και δεν θα ήταν διαφορετικά! Περιμένεις κάποια άνοδο του ποιοτικού επιπέδου των συγγραφέων ή των αναγνωστών με μαγικό τρόπο; Όχι, ο κόσμος είναι αυτός που είναι και δεν πρόκειται ξαφνικά να αλλάξει με κάποιο επιχειρηματικό μοντέλο. Όσοι μπορούν να προσφέρουν αυτό που θέλει το κοινό (ή που νομίζει ότι θέλει) ΠΑΝΤΑ θα απολαμβάνουν μεγαλύτερα κέρδη και αναγνώριση σε σχέση με όσους πάνε κόντρα στο ρεύμα.
Επικρατεί σε μερικούς η ψευδαίσθηση ότι με το σημερινό μοντέλο, όπου τα εκδιδόμενα έργα κρίνονται από το κλειστό κύκλωμα των εκδοτών, θα εκδίδονται και κάποια ποιοτικά έργα που δεν θα μπορούσαν να επιπλεύσουν με το crowdfunding. Μέγα λάθος. Οι εκδότες ουσιαστικά λειτουργούν σαν ραβδοσκόποι του κοινού, κι εκδίδουν ό,τι πιστεύουν πως μπορούν να πουλήσουν — κι αν πιστεύουν λάθος, βαράνε κανόνι. Μόνο η χορηγία, κρατική ή ιδιωτική, μπορεί να αψηφήσει τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Και δεν υπάρχει και κανενός είδους εγγύηση ότι ο χορηγός δεν θα ‘ναι κακόγουστος.
Cyrus Monk said
@40. Δὲν νομίζω ὅτι διαφωνοῦμε καὶ ἐδῶ. Ἡ ἐπισήμανσή μου μὲ τὰ συγκεκριμένα παραδείγματα ἀφοροῦσε τὴ διαφορὰ μεταξὺ δικαιώματος καὶ ἰδιοκτησίας – πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε τραγουδήσει Χατζιδάκι μὲ συνοδεία κιθάρας ἢ/καὶ μπουζουκιοῦ – ἀποκηρυγμένου ἀπὸ τὸν Μάνο τῆς καρδιᾶς μας – παραβλέποντας τὴν ἄποψή του, ὅτι τὸ ἔργο του πρέπει νὰ ἀκούγεται ἀκριβῶς ὅπως τὸ συνέλαβε ἐκεῖνος, μὲ τὴ συγκεκριμένη ἐνορχήστρωση. Προφανῶς καὶ νὰ ἤθελε ὁ δημιουργὸς νὰ ἐλέγχει ποῦ καὶ πῶς παρατίθεται τὸ ἔργο του, σήμερα τουλάχιστον εἶναι ἀνέφικτο ἐκ τῶν πραγμάτων.
Τὸ διαδίκτυο γιὰ μένα εἶναι μιὰ τεράστια ἀγορά (μὲ τὴν ἀρχαία σημασία τῆς λέξης), ποὺ κάποιοι θέλουν μὲ τὸ στανιὸ νὰ τὴν ἐκφυλίσουν σὲ ἀγορὰ μὲ τη σημερινὴ σημασία τῆς λέξης. Εὐτυχῶς, μέχρι στιγμῆς τουλάχιστον παραμένει μὴ ἐλέγξιμο καὶ ἄρα μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες νησίδες ἐλευθερίας – μὲ ὅ,τι θετικὸ καὶ ἀρνητικὸ συνεπάγεται αὐτό – στὴν κοινωνία τῶν «ἀγορῶν».
ΣΠ said
Να ευχηθώ Χρόνια Πολλά στον Νέο Kid, που έχει σήμερα τα γενέθλιά του (το είδα στο μηνολόγιο).
Tσαρουχοπάτης said
30 Avonidas
respect!
Stazybο Hοrn said
Μου κάνει κακή εντύπωση το ότι οι ΣΕΑΒ, ΕΕΒΕΠ, Διευθυντής ΕΒΕ και Προέδρος του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών δεν ξεκαθαρίζουν εν ονόματι ποιων -και μόνο- παρεμβαίνουν στο ζήτημα; Από πού προκύπτει το πρώτο πληθυντικό, ότι «κάνουν έρευνα και διδασκαλία»; ότι «παράγουν γνώση»; Οι βιβλιοθηκάριοι; Γιατί μπλέκουν στην επιστολή τους τις μη ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες; Πόθεν προκύπτει ότι εκπροσωπούν όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, κι όταν το λένε αυτό, εννοούν ότι εκπροσωπούν τα μέλη ΔΕΠ (αφού οι τελευταίοι είναι αυτοί που κάνουν έρευνα και διδασκαλία); Γιατί δεν υπογράφει κάποια τέτοια παρέμβαση κανένα (παρά ίσως κάποια μετρημένα στα δάχτυλα) μέλος ΔΕΠ; Από ποια πλευρά είναι οι τελευταίοι ως παραγωγοί βιβλίων;
Και επειδή λεξιλογούμε, συμπληρώνω τι άλλο μου χτύπησε στο μάτι:
Ο τρόμος της διπλής άρνησης του Α. Βιστωνίτη: , ενώ πιο πριν έχει δυο διπλές αρνήσεις σε μια χαρά ελληνικά.
Στο κείμενο των ΣΕΑΒ, κλπ., Το αιώνιο μπέρδεμα δεύτερου ενεργητικού πληθυντικού, με το τρίτο παθητικό ενικό πρόσωπο, που δεν πιάνουν δυστυχώς οι αυτόματοι διορθωτές:
ΓιώργοςΜ said
39 Συμφωνώ με τις προσεγγίσεις, αλλά καμία δεν μπορεί να είναι ούτε καν μέρος βιοπορισμού. Είναι είτε κοινωνική προσφορά (στην περίπτωση του δασκάλου), είτε κάτι που μοιάζει με ελεημοσύνη (δώστε ό,τι νομίζετε).
Υπάρχει και η μικρή ένσταση: «Στην ιστοσελίδα μου δωρεάν» προϋποθέτει κόστος σύνδεσης στο διαδίκτυο και κόστος συντήρησης ιστοσελίδας, υπαρκτά και τα δύο, ασχέτως αν το μεν πρώτο το έχουμε οι περισσότεροι έτσι κι αλλιώς και το δεύτερο το παρέχουν εταιρείες έναντι διαφήμισης. Είναι σα να τυπώνεις και να μοιράζεις το έργο, μόνο που τα αντίγραφα κοστίζουν πολύ λιγότερο.
Γιάννης Ιατρού said
43: ΣΠ
Για δες, αυτός ρε σεις προσέχει!
Λοιπόν, χρόνια πολλά στον Κίντο, υγεία και γρήγορη επιστροφή … 🙂
Φημολογείται, πως ερωτηθείς σχετικά με την ηλικία του 🙂 απάντησε:
– Πατημένα τα σαράντα …
– Δηλ. πόοοσο πατημένα;
– Ε να, τα πατάω τώρα καμιά 15αρία και βάλε χρόνια …
dryhammer said
Πέθανε κι ο Γιάνης Καλατζης
spatholouro said
Ωραίο και ακανθώδες το θέμα που ανέβασες, Νίκο. Έχοντας κι εγώ σύμβαση με τον ΟΣΔΕΛ (για καμιά δεκαριά βιβλία, στα οποία φέρομαι υπό ποικίλες ιδιότητες) όλο και κάτι θα είχα να πω, αλλά διαβάζοντας τον οδοστρωτήρα Avonidas διαβλέπω ότι δεν υπάρχει και μεγάλο πεδίο συνεννόησης. Ειδικά για το σχόλιο 40, πάντως, θα ήθελα να μου διευκρινίσει εάν κατάλαβα καλά ότι θεωρεί πως έχει δικαίωμα να αναρτήσει ένα βιβλίο μου, επειδή πολύ του αρέσει και ότι σε μένα δεν πέφτει λόγος (εκτός κι αν εννοούσε μόνο ένα ποιηματάκι από μία ποιητική συλλογή, οπότε πάσο).
Να και δύο απόψεις με τις οποίες συντάσσομαι, εκπορευόμενες μάλιστα από πανεπιστημιακούς:
“Τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών και στην εκπαίδευση υποστήριξαν με δημόσιες δηλώσεις τους μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας:
«Η νομική πρόβλεψη περί “εύλογης αμοιβής” πραγματικά αντισταθμίζει τη χρήση του πνευματικού αγαθού και τον κόπο για τη δημιουργία του. Οι νέες τεχνολογίες, όντως, δημιουργούν νέες πραγματικότητες και γι’ αυτό οι νομοθέτες οφείλουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις χωρίς όμως να γίνονται έρμαιο των χειρότερων επιπτώσεων του κάθε νέου εργαλείου που βγαίνει στην αγορά. Τι θα πει, όπως λέει το κείμενο του ΣΕΑΒ, “Θέλουμε να μπορούμε να διδάσκουμε, να ερευνούμε και να εξετάζουμε τους φοιτητές μας χωρίς να φοβόμαστε τις μηνύσεις των εκδοτών”; Ποιος μας εμποδίζει; Τι σημαίνει, δηλαδή, αυτό, ότι θα μετατρέψουμε τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες σε φωτοτυπάδικα, και δη πειρατικά; Ως πανεπιστημιακός, αλλά και ως συγγραφέας, θεωρώ πως έχω αρκετά καλή επαφή με τον τρόπο που λειτουργεί το διαδίκτυο ώστε να γνωρίζω τι είναι ηθικά και νομικά επιτρεπτό, τι όχι, και τι κινείται στις παρυφές της νομιμότητας. Και κάθε φορά που μοιράζω στους φοιτητές μου ψηφιακό υλικό, δικό μου ή άλλων, επαφίεμαι ακριβώς στη νομική πρόβλεψη της “εύλογης αμοιβής” που φτάνει, εν τέλει, στο δημιουργό», σχολίασε προς το «Βήμα» ο Δημήτρης Πλάντζος, αναπληρωτής καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο ΕΚΠΑ.
«Γράφω στις σελίδες του facebook, πάει να πει ότι δεν αξιώνω πνευματικά δικαιώματα – εκτός από την παράκληση για αναφορά στην πηγή σε φωτογραφίες, κείμενα, τραγούδια. Αλλά έξω από εδώ, ο συγγραφέας είναι εργασία, είναι επάγγελμα. Τα κείμενα που δημοσιεύουμε δεν είναι ελεύθερης χρήσης copy paste – παρά το ότι πολύ μεγάλο μέρος της πνευματικής εργασίας σε αυτή τη χώρα είναι δωρεάν (είτε από επιλογή, είτε επειδή συνήθως κυριαρχεί η εκδοχή της απλήρωτης εργασίας). Η αντίληψη πως αυτά που γράφουμε και εκδίδουμε δεν μας ανήκουν αλλά ανήκουν στα “κοινά” σαν να αποτελούν γραφές δίχως υποκείμενο, δημιουργίες δίχως διεύθυνση και όνομα ή εκδόσεις δίχως συμβόλαια και όρους νομιμότητας, αυτή η αντίληψη είναι άλλη μια ψευτο-χειραφετητική ανοησία των τελευταίων χρόνων. Το χειρότερο είναι όταν επηρεάζει ως “βαθιά ηθική” την πρακτική πολιτική και την νομοθεσία. Με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού της γνώσης ή με οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα κολακείας στον “χρήστη”, να υποτιμούν έτσι τον παραγωγό. Θεωρώντας τον εύπορο χομπίστα, είτε είναι συγγραφέας, είτε εκδότης», έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook στις 11 Ιουλίου ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ Νικόλας Σεβαστάκης.”
http://sbbcnews.com/sbbcnews/%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%AE-2/
Άρης Γαβριηλίδης said
#29. Κύριε Κουβάτσο, σας ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σας. Επειδή σέβομαι απεριόριστα το παρόν ιστολόγιο και την λεξολογία του, (ο Νίκος Σαραντάκος προσφέρει τόσο μεγάλο έργο που, ίσως, ούτε ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος του) ενίοτε ενοχλούμαι από παρεισφρέουσες οξύτητες «από οπουδήποτε κι αν προέρχονται» με λένε και οι πολιτικοί.
Avonidas said
#49. Ειδικά για το σχόλιο 40, πάντως, θα ήθελα να μου διευκρινίσει εάν κατάλαβα καλά ότι θεωρεί πως έχει δικαίωμα να αναρτήσει ένα βιβλίο μου, επειδή πολύ του αρέσει και ότι σε μένα δεν πέφτει λόγος (εκτός κι αν εννοούσε μόνο ένα ποιηματάκι από μία ποιητική συλλογή, οπότε πάσο).
Πρώτον, μπλέκεις δύο διαφορετικά θέματα. Το ένα αφορά την δωρεάν αντιγραφή και κυκλοφορία των έργων, δηλαδή το αν θα πρέπει να υπάρχει ή όχι κοπυράιτ. Θεωρώ πως δεν θα πρέπει να υπάρχει. Το άλλο έχει να κάνει με τον έλεγχο ή μη του δημιουργού πάνω στο ποιος και πώς χρησιμοποιεί το έργο του πέραν των αξιώσεων αμοιβής. Δηλαδή, αν μπορώ να σου απαγορεύσω να παίζεις τα τραγούδια μου, πληρώσεις δεν πληρώσεις γι’ αυτό, επειδή δεν σε χωνεύω ή επειδή δεν μ’ αρέσει η φάτσα σου ή τα πιστεύω σου. Θεωρώ, επίσης, πως δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει αυτό ο δημιουργός.
Δεύτερον, γι’ αυτή την «ριζοσπαστική» μου άποψη με λες οδοστρωτήρα, αλλά δεν πήρε το μάτι μου παρόμοιες κορώνες όταν ο Νικοκύρης σκανάρει κι ανεβάζει (ή παρακαλεί κάποιον άλλο να σκανάρει και να ανεβάσει) τα τεύχη του Αστερίξ, επειδή του αρέσουν και μας αρέσουν. Στο σημείο αυτό μπορούν να επιστρατευτούν πολλές εκλογικεύσεις (ε, παλιά είναι, ο δημιουργός έχει πεθάνει, σιγά που δεν θα βγάλουν τα λεφτά τους κλπ.), αλλά το γεγονός παραμένει ότι ο νόμος, φίλτατε, είναι εναντίον του Νικοκύρη, και ο Νικοκύρης τον αγνοεί (και καλά κάνει). Εγώ απλώς προσπερνώ το στοιχείο της αυθαιρεσίας και λέω, αντί να μετράμε χρόνια και αριθμούς έκδοσης και το πόσο πλούσιος είναι ο δημιουργός κι αν τον χωνεύουμε, ας αντιγράφουμε ακομπλεξάριστα.
(Και δηλαδή τι θα κανες αν όντως ανέβαζα βιβλίο σου στη σελίδα μου, θα μου ‘κοβες την καλημέρα ή θα μου έστελνες τον χωροφύλακα;)
κουτρούφι said
Συγγνώμη για την άσχετη παρέμβαση. Μια ερώτηση προς το φίλο Avonidas. Εκεί που εργάζεται τώρα, έχει πρόσβαση στο Physical Review?
Avonidas said
«Η αντίληψη πως αυτά που γράφουμε και εκδίδουμε δεν μας ανήκουν αλλά ανήκουν στα “κοινά” σαν να αποτελούν γραφές δίχως υποκείμενο, δημιουργίες δίχως διεύθυνση και όνομα ή εκδόσεις δίχως συμβόλαια και όρους νομιμότητας, αυτή η αντίληψη είναι άλλη μια ψευτο-χειραφετητική ανοησία των τελευταίων χρόνων. «
Αχ, τι ωραία που τα λέτε, κύριε Σεβαστάκη μου! Εγώ, ας πούμε, που θεωρώ δεδομένο ότι θα δημοσιεύσω την έρευνά μου χωρίς να πληρωθώ, αν δεν πληρώσω κιόλας, πρέπει να είμαι ή πολύ μεγάλος χίπης ή πολύ μεγάλος μαλάκας, τι λέτε; 😛
spatholouro said
#51
Εννοείται ότι θα σου έστελνα -ακομπλεξάριστα κι εγώ- τον χωροφύλακα!
Avonidas said
#52. Ναι
#54 Μπορώ να φανταστώ την απήχηση που θα έχει το έργο σου, αν στέλνεις όλους τους θαυμαστές σου στη φυλακή 🙂
Avonidas said
#54. Και γενικά, νομίζω ότι όσοι δημιουργοί συντάσσονται με τις εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων και το κράτος σε ρόλο προστάτη δεν έχουν καλοσκεφτεί το θέμα από την άποψη των δημοσίων σχέσεων. Ένας δημιουργός που μοιράζει μηνύσεις αριστερά και δεξιά θα χάσει τελικά το κοινό του, όσο καλός κι αν είναι στη δουλειά του. Κι εκείνους που τον απολαμβάνουν δωρεάν, κι εκείνους που θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν, στο τέλος.
Avonidas said
Πρέπει να πω επίσης ότι η κινδυνολογία των οπαδών του κοπυράιτ είναι τις περισσότερες φορές εκτός πραγματικότητας. Αν μιλήσουμε για το βιβλίο, ας πούμε, ο κόσμος εξακολουθεί να το αγοράζει σε μεγάλο βαθμό, γιατί το εκτιμά ως μορφή κι όχι μόνο ως περιεχόμενο: το αγοράζει για δώρο, για να το έχει στη βιβλιοθήκη του, για να το πάρει μαζί του στην παραλία. Και το αγοράζει πολλές φορές παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να το κατεβάσει δωρεάν, διότι δεν υπάρχει πραγματικά δωρεάν· πληρώνεις σε χρόνο και σε ποιότητα, και κάποιες φορές το να κατέχεις ένα «επίσημο» αντίτυπο έχει αξία από μόνο του: κανείς δεν γράφει ιδιόχειρη αφιέρωση σε τάμπλετ, έτσι;
Στην πράξη, η «παράνομη» αντιγραφή παραμένει ένα μικρό ποσοστό της συνολικής αντιγραφής βιβλίων, ταινιών και μουσικής, αλλά η υστερία καλά κρατεί. Είπαμε, υπάρχουν συμφέροντα.
Dimitris said
#56
Ισως να είναι γνωστή η ιστορία των Metallica και του Napster.
Όσοι ακουγαμε – ακουμε Metallica ποτε δεν σταματησαμε ακομα και οταν είχαμε ηδη κατεβασει
το αλμπουμ. Αυτο που έγινε μετα την μηνυση στο Napster ήταν να συνεχίζουμε να κατεβαζουμε, να συνεχιζουμε να αγοραζουμε και να λεμε τι μαλακες ειναι.
dryhammer said
Αχά!
https://www.digitallife.gr/neo-charatsi-se-smartphones-kai-tablets-apo-to-ypourgeio-politismou-53934
Stazybο Hοrn said
57: Για ταινίες και μουσική, μην παίρνεις όρκο. Γιατί προφανώς, λίγοι είναι διατεθιμένοι να πληρώσουν για σκουπίδια που θα δουν/ακούσουν μία φορά, για μία ή δύο ώρες.
Θεοδώρα said
Χαίρομαι που είμαστε αρκετοί βιβλιοθηκονόμοι εδώ μέσα ! (5,11). Εννοείται πως μόνο κέρδος έχουν όλοι (εκδότες – συγγραφείς – αναγνώστες) με πλούσιες σε υλικό βιβλιοθήκες, ανοικτές σε όλους χωρίς περιορισμούς και βέβαια χωρίς πληρωμή για το δανεισμό. Η καλύτερη διαφήμιση είναι η φήμη για ένα βιβλίο…
Gpoint εννοείς με το «ξεφορτώσει» ότι δίνεις την ευκαιρία σε κάποιον άλλον να ανακαλύψει κάτι σε κάποιο βιβλίο 🙂
gpoint said
# 54
Και εννοείται πως άν είχε την πρόνοια να αλλάξει μία μόνο λέξη και να το παρουσιάσει σαν δικό του δεν θα μπορούσες να του κάνεις τίποτε…
Αν τα πνευματικά έργα έχουν ιδιοκτήτη με απαιτήσεις τότε χρωστάμε όλοι στον Κάδμο που έφερε τα γράμματα (ή όποιος άλλος το έκανε) και πάει λέγοντας γιατί κανεις δεν γεννήθηκε να τα ξέρει, όλοι γνώσεις από άλλους πήραμε που ήταν οι προηγούμενοι «ιδιοκτήτες» αυτών των γνώσεων είτε τις είχαν εκδώσει είτε όχι
Avonidas said
#60. Και από τι ζουν (και βασιλεύουν) αυτοί που παράγουν τα εν λόγω σκουπίδια με ρυθμό πολυβόλου;
sarant said
Ευχαριστω για τα νεότερα και χαίρομαι που έγινε καλή συζήτηση, ιδίως χάρη στον Αβωνίδα που το πήρε πατριωτικά 🙂
59 Πολύ σύμφωνο με βρίσκει αυτή η εξέλιξη, το είχα γράψει και στο άρθρο
ΓιώργοςΜ said
57 >Στην πράξη, η «παράνομη» αντιγραφή παραμένει ένα μικρό ποσοστό της συνολικής αντιγραφής βιβλίων, ταινιών και μουσικής, αλλά η υστερία καλά κρατεί. Είπαμε, υπάρχουν συμφέροντα.
Αυτό θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να το είχαμε σε αριθμούς. Δύσκολο βέβαια να βρεθούν αξιόπιστα στοιχεία.
Οι εταιρείες θα πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των υπολογιστών και συναφών συσκευών που έχουν πουληθεί παγκοσμίως με το κόστος του κάθε βιβλίου τους και θα θεωρούν το γινόμενο διαφυγόντα κέρδη, οι τζαμπατζήδες θα λένε «έλα μωρέ, 4GB μνήμη έχω πόσα να χωρέσει»… Κάποιος θα το έχει μελετήσει, δε γίνεται.
Για το » ο κόσμος εξακολουθεί να το αγοράζει σε μεγάλο βαθμό», έχω την αντίθετη εντύπωση, αλλά δεν έχω πρόχειρη τεκμηρίωση.
Avonidas said
#59. Και κάνα φόρο στα μάτια μας μην ξεχάσουν να βάλουν, ανάλογα με τους βαθμούς μυωπίας.
#64. Δηλ. Νικοκύρη η φορομπηχτική είναι καλή όταν ωφελεί την τσέπη μας, ετσι; Φόρο και στα ιστολόγια, τότε! Ανάλογα με την κίνηση…
Avonidas said
ιδίως χάρη στον Αβωνίδα που το πήρε πατριωτικά
Λοιπόν, τέρμα τα δωρεάν σχόλια, από δω και στο εξής θα με πληρώνετε με την αράδα, άμα θέλετε να σχολιάσω, κι επιπλέον για κάθε λινκ.
Στο κάτω κάτω, ξοδεύω το χρόνο μου.
Γιάννης Ιατρού said
Δείτε κι εδώ, διαβούλευση για τα πνευματικά δικαιώματα, Έκθεση αξιολόγησης
Έκθεση αξιολόγησης των πνευματικών δικαιωμάτων της ΕΕ – Εξήγηση
Γιάννης Ιατρού said
67: Μπα, άρχισαν οι συνεργασίες με τον ΛΑΜΠΡΟ, ε; 🙂
spiridione said
Υπάρχει κάπου το κείμενο του νομοσχεδίου που προτείνει η κυβέρνηση; Γιατί υπάρχει νομολογία του του Ευρ. Δικαστηρίου ότι η εξαίρεση από την καταβολή αμοιβής δεν μπορεί να είναι γενική, δηλ. να αφορά όλες τις βιβλιοθήκες, αλλά συγκεκριμένες κατηγορίες βιβλιοθηκών. Υπάρχουν αποφάσεις κατά Ισπανίας και Πορτογαλίας.
http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/PDF/?uri=CELEX:62005CJ0036&from=EL
ΣΠ said
Δηλαδή αν εγώ δανείσω ένα βιβλίο σε ένα φίλο μου να το διαβάσει πρέπει να πληρώσω δικαιώματα στον συγγραφέα;
Αγγελος said
Τώρα διάβασα το άρθρο του Χειμωνά, και — πέραν του ιταμού ύφους του — νομίζω πως λέει ανοησίες. Πόροι του ΟΣΔΕΛ είναι, όπως λέει κι ο Νικοκύρης, ένας φόρος επί των φωτοτυπικών και των άγραφων υποθεμάτων. Πώς λοιπόν η όοποια κατοχύρωση του δικαιώματος των βιβλιοθηκών να δανείζουν βιβλία θα μειώσει, και μάλισμτα σε μονοψήφια ποσά, τις αμοιβές των συγγραφέων από τον ΟΣΔΕΛ;
Μαρία said
70
Τεμπέλη. http://www.hellenicparliament.gr/Nomothetiko-Ergo/Anazitisi-Nomothetikou-Ergou?law_id=d14ce242-ad52-4d56-87c5-a7a80163e022
Μαρία said
71
Ο Νικοκύρης να δεις τι χαράτσια πρέπει να πληρώνει κάθε Κυριακή και κυρίως για τον ιστότοπό του.
Γιάννης Κουβάτσος said
67: Και εννοείται ότι η αναπαραγωγή κάποιου σχολίου θα συνεπάγεται χρηματική αμοιβή στον σχολιαστή. Άσε που κάποια σχόλια περιέχουν περισσότερη ουσία από πολλά «τούβλα» χειμερινών και καλοκαιρινών συγγραφέων. 😊
Cyrus Monk said
Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς δύο ἀπόψεις (ὑπὲρ καὶ κατὰ τῆς προστασίας ἢ τῆς «προστασίας») γίνεται πολὺ πιὸ ἀντιληπτὴ, ἂν σκεφτοῦμε τὸν Μπίλυ Γκαίητς vs Λίνους Τόρβαλντς ἢ τὴν ΑΤ&Τ καὶ τὸ προστατευμένο καὶ πανάκριβο, στὸ ξεκίνημά του, Unix ἔναντι τοῦ Ντένις Ρίτσι καὶ τῇς ἐλεύθερης πρόσβασης στὴν C καὶ στὴν ἐργαλειοθήκη τοῦ Unix. Γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸν Στάλμαν.
Καὶ δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς ποὺ θεωρεῖ ὅτι τὸ ἔργο τους δὲν θὰ ἄξιζε νὰ πληρωθεῖ καὶ μάλιστα νὰ χρυσοπληρωθεῖ.
Ὑπάρχει ἕνα ὁλόκληρο κίνημα κατὰ τοῦ copyright – τὸ copyleft (!), οἱ ἄδειες Creative Commons κ.λπ. Καὶ τὸ στηρίζουν δημιουργοί, ὄχι τζαμπατζῆδες.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
>>ασφαλώς και συμφωνώ με την ιδέα να επιβληθεί τέλος στις εισαγωγές υπολογιστών (και κινητών συσκευών, θα έλεγα) και στις διαδικτυακές συνδέσεις. Παλιότερα μάλιστα, προκαλώντας φρίκη σε φιλελεύθερους φίλους, είχα ταχθεί υπέρ της ιδέας ενός φόρου στις ηλεκτρονικές αγορές υπέρ των αντίστοιχων τούβλινων καταστημάτων -καταρχάς των βιβλιοπωλείων.
Ναι!όπως η παλιά συζήτηση των κινηματογραφιστών για το φόρο στην άγραφη κασέτα, υπέρ της ενίσχυσης του κιν/φου (παραγωγή, διανομή, αίθουσα) και του φόρου της άγραφης δισκέτας για τη μουσική. Στη Γαλλία θεσμοθέτησαν από την αρχή του ιντερνετ κιόλας ένα φόρο στο στρίμιν υπέρ του κινηματογράφου.Χοντρικά:Αφού με τα νέα μέσα πλήττεται η παραδοσιακή αίθουσα, παίρνονται κάποια μέτρα για διατήρησή της. Πριν από 10 χρόνια το ανέφερε,(κι όλοι αναρωτήθηκαν πώς καταφέρνουν και το εφαρμόζουν) ανάμεσα στ΄άλλα η τότε Δντρια του Γαλλικού Κέντρου Κιν/φου (CNC) ,που προσκλήθηκε από την «Επιτροπή Γαβρά» μέσα στις διερευνητικές συναντήσεις για αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου για τον κιν/φο.
(Κι ύστερα γίνανε διάφορα και στο τέλος ήρθανε τα μνημόνια… 😦 )
Φεύγω στους ήλιους.Πα να στηθώ αν ακυρωθεί/επιστραφεί κανένα εισιτήριο για τον Γιαν Τιρσέν απόψε στο Ηρώδειο, να εκπληρώσω ένα μεγάλο χατήρι…
sarant said
66 Υπάρχει το προηγούμενο του τέλους στα φωτοτυπικά μηχανήματα και στα άγραφα σιντί, λογικό είναι να επεκταθεί σε κομπιούτερ-ταμπλέτες-εξωτερικούς σκληρούς. Σε πολλές χώρες ισχύει τέτοιο τέλος.
Με τα ιστολογια δεν βλέπω κάποια αναλογία.
Γιάννης Ιατρού said
76: Cyruw Monk
Την MOΝSANTO, BAYER & Co. ξέχασες να αναφέρεις 🙂
Avonidas said
#76. Καὶ δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς ποὺ θεωρεῖ ὅτι τὸ ἔργο τους δὲν θὰ ἄξιζε νὰ πληρωθεῖ καὶ μάλιστα νὰ χρυσοπληρωθεῖ.
Πληρώνεται, απλά όχι μέσω κοπυράιτ. Ο Τόρβαλντς δεν είναι κανένα φτωχαδάκι, κάθε άλλο.
Αλλά είπαμε, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, κι η Γη είναι επίπεδη 😛
Avonidas said
#78. Θα σου πω ένα μεγάλο μυστικό: το γεγονός ότι υπάρχει προηγούμενο δεν σημαίνει ότι είναι ηθικό/λογικό/επιθυμητό/αποτελεσματικό. Για όλα όσα κάποτε παλέψαμε ν’ αλλάξουν υπήρχε προηγούμενο, μερικές φορές αιώνων.
Με τα ιστολογια δεν βλέπω κάποια αναλογία.
Ανέφερα ήδη τα τεύχη του Αστερίξ, και θα μπορούσα να ρίξω κι έναν κατάλογο από ιστολόγια που παρέχουν *αχεμ* συνδέσμους σε *αχεμ* υλικό. Αν ήμουν ρουφιάνος 😐
Cyrus Monk said
Ἄχ, αὐτὴ ἡ ἱστορία μὲ τὶς πατέντες!!!
Ὅσο κι ἂν ἀκούγομαι γραφικός, δὲν μπορῶ νὰ ξεχάσω τὸν Κράιτον (ἔτσι δὲν διαβάζεται τὸ ὄνομα τοῦ δημιουργοῦ τοῦ Jurassic Park;) καὶ τῆς κατοχύρωσης τοῦ γονιδιώματος τῶν δεινοσαύρων, καταγγέλλοντας μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίο του – καὶ ἀργότερα τὴν ταινία τοῦ Σπίλμπεργκ, τῆς ὁποίας ἦταν συνδημιουργός) – τὴν ὑστερία γιὰ τὶς πατέντες, τὴν ἀλαζονεία τῶν ἐπιστημόνων καὶ τῶν μεγαλοκαρχαριῶν, τὴν ἀπληστία , τὴν ἀμάθεια ποὺ διακρίνει τὴ ραγδαία ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας, τὴν ὕβρι τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν σὲ τελικὴ ἀνάλυση.
Μπορεῖ νὰ θεωρεῖται παραφιλολογία, ἀλλὰ θὰ τὸ συνιστοῦσα σὲ φιλαναγνῶστες κάθε ἡλικίας.
Cyrus Monk said
Ἀσυνταξία – καὶ ΤΗΝ κατοχύρωσΗ τοῦ γονιδιώματος κ.λπ.
Καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία, τὸ σχόλιο ἦταν κάτι σὰν ἀπάντηση στὸν φίλτατο Ἰατροῦ (79).
Σκύλος said
82 Ναι https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Crichton
Ευφυέστατος, δημιουργικότατος και πολύ καλός γραφιάς. Αλλά δεν μακροημέρευσε.
Avonidas said
#82. Ναι, η πατέντα είναι τρισχειρότερη από το κοπυράιτ. Με το κοπυράιτ, εμποδίζεις την πρόσβαση στο έργο σου, αλλά με την πατέντα εμποδίζεις άλλους να δημιουργήσουν, ακόμη κι αν δεν έχουν βασιστεί στο δικό σου έργο!
Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, διαβάζαμε μ’ έναν φίλο μου ένα άρθρο για τις καταγραφές με κάμερα μέσα σε κινηματογραφικές αίθουσες. Έγραφαν λοιπόν για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η μάστιγα 😉 και ότι μελετάνε μια τεχνολογία που θα επιτρέπει την ανίχνευση της κάμερας και την προβολή μιας ισχυρής δέσμης λέηζερ στην κατεύθυνσή της, που θα αχρηστεύει την καταγραφή.
Μείναμε κατάπληκτοι από την ανευθυνότητα ενός τέτοιου αντίμετρου. Ο φίλος μου σχολίασε, γιατί να μη βγάζουν και τα μάτια των θεατών αφού δουν το έργο, άλλωστε πλήρωσαν ήδη κι έτσι δεν ρισκάρουμε να δουν και τίποτα άλλο χωρίς να τα σκάσουν.
Γιάννης Ιατρού said
82: και γενικά,
να το θέσω και πιο προκλητικά:
γιατί δηλαδή να γίνεται διάκριση μεταξύ πνευματικών (από ποιήματα, βιβλία, φωτογραφίες, φίλμ, μουσική μέχρι ξέρω ΄γω λογισμικού) υλικών αγαθών (και λοιπών, βλ. Μονσάντο, σπόροι, γονιδιώματα, εφευρέσεις κλπ. κλπ.); Που αρχίζει και που τελειώνει ο κατάλογος; Ζούγκλα….
Η υπερβολή και η κατάχρηση του δικαιώματος χρήσης (για να τα βγάζουν κάνοντας τους χωροφύλακες οι …επιτήδειοι προστάτες και να καρπώνονται τα οικονομικά κυρίως οφέλη κλπ.) πρέπει να προλαμβάνεται, όχι να μην έχουν κάποιο λογικό κέρδος οι δημιουργοί. Και να υπάρξει μέριμνα γι΄αυτούς που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά (π.χ. δημόσιες βιβλιοθήκες κλπ.).
Αγγελος said
G (38):
ο Άγις Θέρος
ο Καψωμένος
ο Καλοκαιρινός, ο συγγραφέας του σχολικού βιβλίου «Ρωμαϊκής και Μεσαιωνικής Ιστορίας» για το οποίο έγινε τόσο σούσουρο το 1965
ο Αύγουστος Κορτώ
🙂
Νίκος Κ. said
Πρακτικά μιλώντας, συμφωνώ με τον Νικοκύρη. Φοβάμαι όμως ότι είναι μάχη οπισθοφυλακής.
Τα καλά νέα είναι ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας «κομμουνιστικοποιεί» ορισμένους τομείς της οικονομίας (διανομή βιβλίων, μουσικής, ταινιών, ειδήσεων κ.λ.π.). Στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.
Τα κακά νέα είναι πως οι υπόλοιποι τομείς της οικονομίας παραμένουν άκρως καπιταλιστικοί. Και τι να σου κάνουν οι έρμοι οι συγγραφείς, συνθέτες, μουσικοί, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι; Πόσο να αντέξουν μέχρι τις επόμενες επιστημονικές επαναστάσεις; Τι θα τρώνε μέχρι τότε; Κι αν αυτοί μπορούν και διεκδικούν ακόμη ένα copyright, τι θα διεκδικήσει ο οικοδόμος αν φθάσει η τεχνολογία (εκτύπωση τριών διαστάσεων) μέχρι την κατασκευή κατοικιών;
Μιχάλης Νικολάου said
30, … ο λαός σας διαβάζει, κύριε χειμαζόμενε Χειμωνά μου. …
Νομίζω πως είναι πιο δημοφιλής το καλοκαίρι ο Θεροβάντες.
spiridione said
71. Όχι, μιλάμε για δημόσιο δανεισμό.
73. Δεν σκέφτηκα τη Βουλή. Μάλιστα, εξαιρούνται από την καταβολή αμοιβής οι βιβλιοθήκες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (σχολικές βιβλιοθήκες) και οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες που είναι μέλη του Συνδέσμου Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών. Ποιες θεωρούνται ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες; η Η ΕΒΕ είναι; Τέλος πάντων, είναι πιο περιορισμένο το φάσμα, σε Πορτογαλία και Ισπανία είχαν εξαιρεθεί οι δηµόσιες, σχολικές ή πανεπιστηµιακές βιβλιοθήκες, τα µουσεία, τα δηµόσια αρχεία, τα δηµόσια ιδρύµατα και τα ιδιωτικά ιδρύµατα µη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Στην έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής επισημαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα με την αναδρομικότητα, από το 1993, της εξαίρεσης από την πληρωμή αμοιβών για τις παραπάνω βιβλιοθήκες.
Μιχάλης Νικολάου said
38,
Ιδέ 89. 🙂
Αγγελος said
Εκπλήσσομαι με τις τόσο ακραίες θέσεις του Αβωνίδα, που μόνο παραδοξολόγος δεν είναι. Ίσως η διαφορετική του οπτική εξηγείται από το ότι είναι ερευνητής και όχι συγγραφέας. Το λέω ιδίως με το σχόλιο (53) υπόψη:
«Εγώ […] που θεωρώ δεδομένο ότι θα δημοσιεύσω την έρευνά μου χωρίς να πληρωθώ, αν δεν πληρώσω κιόλας, πρέπει να είμαι ή πολύ μεγάλος χίπης ή πολύ μεγάλος μαλάκας, τι λέτε;»
Την έρευνά του ο ερευνητής την δημοσιεύει για τρεις λόγους:
1. για να συμβάλει στην πρόοδο της επιστήμης — και δεν είναι ούτε χίπης ούτε μ… όποιος νοιάζεται πραγματικά αυτό
2. για ν´ ακουστεί, ν´ αποκτήσει όνομα στον κλάδο του (εύλογη και θεμιτή φιλοδοξία)
3. για να δικαιολογήσει τα λεφτά που κατά πάσαν πιθανότητα παίρνει από κάποιο πανεπιστήμιο ή ερευνητικό κέντρο και να εξασφαλίσει τη συνέχιση της ροής τους (ευλογο μέλημα κι αυτό — νηστικό αρκούδι δε χορεύει!)
Δεν πληρώνεται λοιπόν από εκδότες ή αναγνώστες για τη δημοσίευση της έρευνάς του, αλλά προσδοκά άλλες αμοιβές, και ηθικές αλλά και υλικές, τις οποίες επαυξάνει η δωρεάν αναπαραγωγή και κυκλοφορία του έργου του. Συμφωνώ ότι π.χ. τα δαπανηρά περιοδικά τύπου Mathematische Annalen θα μπορούσαν επωφελώς να αντικατασταθούν από διαδικτυακές συλλογές, προσβάσιμες με πολύ μικρότερο έως μηδαμινό κόστος. Ο συγγραφέας λογοτεχνικών ή διδακτικών βιβλίων όμως πώς θα αμειφθεί υλικά χωρίς την προστασία του κοπυράιτ;
Όσο για τα ηθικά δικαιώματα του δημιουργού, που ορθότατα ξεχώρισε ο Cyrusmonk παραπάνω, έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Αν η Χρυσή Αυγή παρέθετε στην προπαγάνδα της άρθρα σου, Αβωνίδα, δεν θα ήθελες να έχεις κάποιο νόμιμο τρόπο να τη σταματήσεις;
Μαρία said
90
Στην επιτροπή της βουλής, που παρακολούθησα για λίγο χτες, άκουσα τον διευθυντή της ΕΒΕ που είπε οτι η ΕΒΕ δεν είναι δανειστική αλλά πρόκειται να γίνει, γι’ αυτό και το ενδιαφέρον για το επίμαχο άρθρο.
Σκύλος said
Avonidas said
#92. Εκπλήσσομαι με τις τόσο ακραίες θέσεις του Αβωνίδα
Εγώ εκπλήσσομαι που οι θέσεις μου θεωρούνται ακραίες, και σιγά-σιγά θα με βγάλετε και τζιχαντιστή όπως πάμε 😀
Το σχόλιο (53) είναι ειρωνικό, προφανώς — ή τουλάχιστον νόμιζα ότι ήταν προφανές. Ναι, ξέρω πώς λειτουργεί και πώς αμείβεται ο ερευνητής: πληρωνόμαστε για το ερευνητικό μας έργο, το οποίο είναι κατανοητό ότι θα ποικίλλει σε παραγωγικότητα ανάλογα την περίοδο. Οι ιδέες δεν έρχονται κατά παραγγελία. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί μέσα στο έργο αυτό δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και η συγγραφή εγχειριδίων. Δηλαδή, αν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα εξασφαλίζουν στον ερευνητή και δάσκαλο ένα σταθερό εισόδημα, γιατί δεν μπορεί να αφιερώσει ένα μέρος του χρόνου του στο να γράψει και να εκδώσει εγχειρίδια; Γιατί πρέπει να πληρωθεί *επιπλέον* για κάτι που είναι μέρος του ερευνητικού και διδακτικού έργου; Σε τι διαφέρει η συγγραφή εγχειριδίων από τη συγγραφή paper;
Επισημαίνω ότι στην πράξη οι πανεπιστημιακοί που γράφουν εγχειρίδια, και καλά εγχειρίδια, το κάνουν γνωρίζοντας ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις θα είναι τρεις κι εξήντα (Το Αποχετευτικό Σύστημα στο Βυζάντιο δεν θα γίνει ποτέ μπεστ σέλλερ). Το κάνουν κυρίως γιατί θέλουν να γράψουν ένα καλό σύγγραμμα, διότι δεν υπάρχει ήδη κάποιο. Θα το έκαναν και χωρίς αμοιβή, ή τουλάχιστον όσοι αξίζουν θα το έκαναν.
Για τους λογοτέχνες ανέφερα ήδη κάποια άλλα επιχειρηματικά μοντέλα, κυρίως crowdfunding. Είναι ελεημοσύνη, μου γράφετε, και δεν μπορεί να δουλέψει. Αμ, έλα όμως που δουλεύει! Βεβαίως, δεν μπορεί να αποφέρει τα υπερκέρδη που έχουν συνηθίσει κάποιοι από το κοπυράιτ. Ε, αυτοί οι κάποιοι ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν αν αξίζουν τέτοια κέρδη, κι αν είναι τόσο σημαντικότεροι δημιουργοί από έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο, φερ’ ειπείν.
Και τέλος, δεν μπορω, να πω την αλήθεια, αυτή τη μίρλα και τη γκρίνια και το χαβά των «δημιουργών» κάθε τρεις και λίγο: «πώς θα ζήσουμε;», «από τι θα τρώμε;», «τι κάνει η πολιτεία;» Λοιπόν, εγώ δεν πήγα σε κανέναν να του ζητήσω να μου βρει δουλειά, ή να μου βρει πώς θα πουλήσω το προϊόν μου. Ο πατέρας μου δεν έγραφε άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά για το ότι η εταιρεία του βαράει μύγες τώρα με την κρίση, και πρέπει να τη στηρίξει το κράτος με τέλη και εισφορές για να αντέξει. Αν το να γράφετε βιβλία δεν σας ταΐζει, παραπονεθείτε στον εκδότη σας, ή αλλάξτε ασχολία.
spiridione said
93. Ναι, η ΕΒΕ κάνει μόνο εσωτερικό δανεισμό 🙂
http://www.nlg.gr/el/node/77
Avonidas said
Όσο για τα ηθικά δικαιώματα του δημιουργού, που ορθότατα ξεχώρισε ο Cyrusmonk παραπάνω, έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Αν η Χρυσή Αυγή παρέθετε στην προπαγάνδα της άρθρα σου, Αβωνίδα, δεν θα ήθελες να έχεις κάποιο νόμιμο τρόπο να τη σταματήσεις;
Η βασική διαφορά μου από έναν κάφρο χρυσαυγίτη είναι η διάσταση ανάμεσα σ’ αυτά που θα ήθελα να κάνω και σ’ αυτά που πράγματι κάνω, ως μέλος μιας κοινωνίας που φιλοδοξεί να είναι ελεύθερη και ευνομούμενη. Και γι’ αυτό δεν πρόκειται να ενδώσω ποτέ και να θεωρήσω καλό έναν νόμο που απαγορεύει σε οποιονδήποτε να πει το οτιδήποτε.
Είναι απίστευτο πόσες φορές πρέπει να το γράψω αυτό για να εμπεδωθεί, έστω, ποια είναι η θέση μου και ποιο το σκεπτικό μου.
Avonidas said
#97. Κι έπειτα, υπάρχει το πολύ πιο βασανιστικό ερώτημα: αν κάτι που έγραψα, απείραχτο, μπορεί να χρησιμεύσει ως υλικό προπαγάνδας για τη ΧΑ, τι λέει αυτό για το γραπτό μου;
sarant said
81 Αν εννοούσες τα Αστερίξ, έχεις φυσικά δίκιο. Γιαυτό και όποιος κάτοχος δικαιωμάτων ζητήσει να κατεβάσω κείμενα απο τον παλιό μου ιστότοπο η από το ιστολογιο, το κάνω χωρίς δεύτερη κουβέντα.
95 Η πληθοχρηματοδότηση δουλεύει μόνο στα αγγλικά, όσο δουλεύει κι εκεί. Και ενώ ο μουσικός βγάζει λεφτά από συναυλίες κι έτσι δεν τον ενοχλεί και πολύ που πέφτουν οι πωλήσεις των δίσκων, ο συγγραφέας δεν έχει τη δυνατότητα αυτή.
Avonidas said
#99. Γι’ αυτό και όποιος κάτοχος δικαιωμάτων ζητήσει να κατεβάσω κείμενα απο τον παλιό μου ιστότοπο η από το ιστολογιο, το κάνω χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Είσαι κι εσύ της άποψης ότι καλύτερα να ζητάμε συγχώρεση παρά την άδεια, ε; 🙂
Η πληθοχρηματοδότηση δουλεύει μόνο στα αγγλικά, όσο δουλεύει κι εκεί.
Ε, όχι μόνο
Και ενώ ο μουσικός βγάζει λεφτά από συναυλίες κι έτσι δεν τον ενοχλεί και πολύ που πέφτουν οι πωλήσεις των δίσκων, ο συγγραφέας δεν έχει τη δυνατότητα αυτή.
Μια ματιά σε άρθρα μουσικών της τελευταίας 20ετίας θα σε πείσει ότι τους καίει και τους ζεματάει που πέφτουν οι πωλήσεις των δίσκων, απλώς η πραγματικότητα αρχίζει σιγά σιγά να διαποτίζει τη γυάλα μέσα στην οποία ζούσαν. Όταν οι συγγραφείς ταρακουνηθούν αναλόγως (κι όπως είπα, το βιβλίο ακόμα μια χαρά κρατεί), είμαι σίγουρος ότι θα ανακαλύψουν ξαφνικά ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βγάλουν λεφτά από το έργο τους. Λυπάμαι μόνο που μέχρι να συμβεί αυτό θα βάζουν το κράτος και τους διαχειριστές τους να μας παρενοχλούν και να μας μαδάνε κατά τις ορέξεις τους και τα (πλασματικά) διαφυγόντα κέρδη τους.
Παναγιώτης Κ. said
@86. Ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου ευγνωμονούσε την τύχη του γιατί ήταν διορισμένος στο Δημόσιο ( φιλόλογος) και έτσι μπορούσε να κάνει το μεράκι του που ήταν η γραφή.
Άρα όποιος θέλει να γίνει συγγραφέας ας έχει εξασφαλίσει πρώτα εισόδημα από κύρια απασχόληση και έπειτα, ό,τι προκύψει.:)
Φυσικά αστειεύομαι! Εννοείται ότι πρέπει να μπει τάξη στα ζητήματα της πνευματικής ιδιοκτησίας και οι δημιουργοί να αμείβονται.
Κτγμ, η βασική ιδέα πρέπει να είναι: Οι πολλοί (κοινό) να επιβαρυνθούν λίγο.
Avonidas said
#101. Και κατά τη δική μου γνώμη, η βασική ιδέα πρέπει να είναι: ας αποφασίσουμε αν θέλουμε καπιταλισμό ή κομμουνισμό.
Στον κομμουνισμό, ο συγγραφέας θα κάνει κωλοτούμπες στο Κράτος, μέχρι να τους πείσει, αν τους πείσει, να επιχορηγήσουν το έργο του.
Στον καπιταλισμό, ο συγγραφέας θα κάνει κωλοτούμπες στον εκδότη, μέχρι να τον πείσει, αν τον πείσει, ότι η έκδοση θα φέρει κέρδος.
Και τα δύο συστήματα έχουν το πλεονέκτημα, σε αντίθεση με το σχιζοειδές τρελάδικο που ζούμε, ότι οι επίδοξοι συγγραφείς δεν τα ζαλίζουν στο αναγνωστικό κοινό επειδή δεν καταφέρνουν να γίνουν πλούσιοι συγγραφείς.
Διαλλλλιέχτεεεε!! 😛
ΣΠ said
95
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί μέσα στο έργο αυτό δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και η συγγραφή εγχειριδίων. Δηλαδή, αν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα εξασφαλίζουν στον ερευνητή και δάσκαλο ένα σταθερό εισόδημα, γιατί δεν μπορεί να αφιερώσει ένα μέρος του χρόνου του στο να γράψει και να εκδώσει εγχειρίδια; Γιατί πρέπει να πληρωθεί *επιπλέον* για κάτι που είναι μέρος του ερευνητικού και διδακτικού έργου; Σε τι διαφέρει η συγγραφή εγχειριδίων από τη συγγραφή paper;
Γιατί, ποιος τον εμποδίζει να γράψει; Εγώ το έχω κάνει. Τα κάποια χρήματα (σιγά το ποσό, 700 ευρώ τον χρόνο) επειδή μοιράζεται στους φοιτητές είναι απλώς ένα συμπαθητικό χαρτζιλίκι. Θα το έκανα και χωρίς χρήματα. Όταν το έγραψα δεν ήξερα καν αν θα πληρωνόμουν. Το έγραψα για τους φοιτητές.
Corto said
78 (Sarant):
«…λογικό είναι να επεκταθεί σε κομπιούτερ-ταμπλέτες-εξωτερικούς σκληρούς»
Όμως στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται χιλιάδες υπολογιστές χωρίς σύνδεση στο web.
Επί παραδείγματι, οι Η/Υ των τραπεζών είναι διασυνεδεμένοι αυστηρώς μόνο στο δικό τους σύστημα.
Παρομοίως σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, οι υπολογιστές έχουν πρόσβαση μόνο σε μία συγκεκριμένη πλατφόρμα (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία).
Σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες υπάρχει μεν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, αλλά όχι σε αρχεία ήχου ή βίντεο (π.χ. youtube, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κοκ).
Επίσης πολλοί ιδιώτες (π.χ. τεχνικά γραφεία) έχουν υπολογιστές μεγάλης μάλιστα υπολογιστικής ισχύος, χωρίς σύνδεση στο διαδίκτυο, αποκλειστικώς για να τρέχουν βαριές εφαρμογές (π.χ. μεγάλες εκτυπώσεις, βάσεις δεδομένων κλπ).
Όλα αυτά τα μηχανήματα γιατί να πληρώσουν τέλος πνευματικών δικαιωμάτων;
«Κι έτσι, ασφαλώς και συμφωνώ με την ιδέα να επιβληθεί τέλος στις εισαγωγές υπολογιστών»
Τι νοείται όμως ως εισαγωγή; Πολλοί υπολογιστές φτιάχνονται στην Ελλάδα (έστω συναρμολόγηση και σετάρισμα).
Μαρία said
103
Άλλη πονεμένη ιστορία.
http://www.avgi.gr/article/10812/7891717/1-e-pragmatikoteta-gyro-apo-to-thema-ton-syngrapheon-8211-autoekdoton-mia-opheilomene-apantese
http://www.efsyn.gr/arthro/dieykriniseis-gia-ta-panepistimiaka-syggrammata
spiridione said
Για μένα ο Αβονίδας έχει ενδιαφέρουσες ιδέες. Το μοντέλο του crowdfunding υποθέτω ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο επιτυχημένο, αν η ανάγνωση των βιβλίων γινόταν αποκλειστικά μέσω ίντερνετ, δηλαδή χωρίς κανένα κόστος για εκτύπωση και διανομή σε χάρτινη μορφή. Εξακολουθούμε όμως να θέλουμε ακόμη σε μεγάλο βαθμό τα βιβλία να τα διαβάζουμε σε όμορφες και καλαίσθητες εκτυπωμένες εκδόσεις (όπως και ο ίδιος παραδέχτηκες).
Avonidas said
Εξακολουθούμε όμως να θέλουμε ακόμη σε μεγάλο βαθμό τα βιβλία να τα διαβάζουμε σε όμορφες και καλαίσθητες εκτυπωμένες εκδόσεις (όπως και ο ίδιος παραδέχτηκες).
Mα τότε πού είναι το πρόβλημα; Οι «καλαίσθητες έντυπες εκδόσεις» δεν κατεβαίνουν από το διαδίκτυο! Αν υπαρχει ζήτηση για το τυπωμένο βιβλίο, ο συγγραφέας παει σε εκδότη, ο εκδότης τυπώνει και πουλάει αντίτυπα και ολοι ειναι ευχαριστημένοι!
Δεν είναι δυνατόν ΚΑΙ το κοινό να προτιμά την έντυπη εκδοση ΚΑΙ οι εκδότες να βλάπτονται από τη διακινηση στο διαδίκτυο! Στη χειρότερη περίπτωση, έχουμε απλώς δύο μορφές του προϊόντος που ανταγωνίζονται η μία την άλλη.
Avonidas said
Θα προσπαθήσω να το πω οσο πιο απλα γίνεται: τα εντυπα και τα e-books είναι δύο διαφορετικά είδη προϊόντων, που τα διαλέγει κανείς για διαφορετικούς λόγους. Και τα δύο εχουν ζήτηση, και θα συνεχίσουν να έχουν. Το λογικό και συμφέρον, λοιπον, για εναν συγγραφέα, θα ηταν να διοχετεύσει το έργο του και στα δύο μέσα.
Όμως συνήθως δεν μπορεί να το κάνει. Και δεν μπορεί γιατί οι εκδότες αφενός θεωρούν τις δύο μορφές ανταγωνιστικές και αφετέρου επιμένουν να θελουν να εφαρμοσουν στα e-books πρακτικές πνευματικών δικαιωμάτων που λειτουργουν μονο στο εντυπο.
Αν ο συγγραφέας εξέδιδε το εργο του έντυπα και παραλληλα το διεθετε ηλεκτρονικά, ξεκλειδωτο και σε χαμηλη τιμή, θα κερδιζαν κι αυτος κι ο εκδοτης του. Σας λέω απο προσωπική πείρα οτι ο μέσος αναγνώστης ebook θα προτιμησει να κατεβάσει φτηνα απο επισημη πηγή παρά δωρεαν στη ζουλα. Η εντυπη εκδοση θα πουλήσει κι αυτή, ή τουλάχιστον δεν θα παει χειροτερα από οτι θα πηγαινε αν δεν υπήρχαν κατεβαστηρια.
Σκύλος said
http://news247.gr/eidiseis/oikonomia/forologia/foro-2-sta-tablet-fernei-to-nomosxedio-gia-toys-pneymatikous-dhmioyrgous.4764846.html
Μαρία said
Χτες απ’ τη βουλή παρήλασαν όλοι αυτοί, και για τους ζωνατανούς και για τους αποθαμένους http://www.opi.gr/index.php/genikes-plirofories-pi/osd-amoivologia
Avonidas said
Άσκηση για γερους λύτες: αγοράζω ενα tablet στην Κρακοβία, χωρίς να πληρωσω τέλος. Το βαζω στη βαλίτσα μου και το φέρνω στην Αθήνα, χωρίς να περάσω τελωνείο (αφου μειναμε Ευρώπη). Πώς θα ζήσει ο Χειμωνάς;
(Έχει πλάκα να γλεντάς τους νομοθέτες της εποχής του πλίνθου στον αιωνα της πληροφορίας 😀 )
Avonidas said
Η υπουργός Πολιτισμού ανέφερε ότι η επιβάρυνση σε συσκευές smartphone αποσύρθηκε διότι εκκρεμούν δίκες «με εταιρείες κινητών τηλεφώνων».
Α! Σιγουρα θα το χειριστεί άψογα, οπως ο Παππάς με τις τηλεοπτικές άδειες (αχαχα, η κοιλιά μου) 😀
Eye Τeeth said
Με την ευκαιρία της επικαιροποίησης του νόμου ίσως έπρεπε να σκεφτούν ότι εκτός από τα μέσα και τις συσκευές «επιγραμμικής» αναπαραγωγής, θα έπρεπε να επιβάλλεται τέλος και στα βοηθήματα όρασης και ακοής (γυαλιά οράσεως, ακουστικά βαρηκοΐας), στα αναλόγια, στις ξαπλώστρες της παραλίας και άλλα αντίστοιχα.
sarant said
100 Τι εξέδωσε ο Εφήμερος; Νόμιζα πως μιλάμε για βιβλία. Γενικώς το σύστημα δουλεύει. Αν και ο Εφήμερος δεν είχε καλό τέλος.
104 Μία η άλλη πάει για τις περιπτώσεις που λες. Άλλωστε πειρατεία γίνεται και με στικάκια.
106 Αυτό γίνεται αλλά όχι για «κανονικά βιβλία». Μπορώ να γράψω ένα διήγημα και να το πουλάω με την Άμαζον
ηλεκτρονικά, ένα ευρώ.
108 Αβωνίδα, το σκαναρισμένο παράνομα βιβλίο δεν είναι e-book. E-book είναι αυτό που πουλάει ο Καστανιώτης.
111 Δεν θα πληρώσεις. Αλλά όταν το τέλος γίνει πανευρωπαϊκό θα πρέπει να πας στο Καλίνινγκραντ.
113 Δεν είναι μέσα αναπαραγωγής αυτά ούτε παρασιτούν πάνω στα δικαιώματα.
Corto said
114 (Sarant):
Συγγνώμη που επανέρχομαι, αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό. Σε δημόσιο επαγγελματικό υπολογιστή τι είδους πειρατεία θα κάνει κάποιος; Πολλώ δε μάλλον που σε πολλές υπηρεσίες (ή εταιρείες) οι θύρες για στικάκια, CD κλπ είναι κλειδωμένες για λόγους ασφαλείας.
Εν πάση περιπτώσει ας φορολογηθούν οι οικιακές συνδέσεις στο διαδίκτυο. Ο υπολογιστής είναι κατ’ αρχήν ένα επαγγελματικό εργαλείο.
Avonidas said
#115. Corto, μ’ αρέσει που ψάχνεις να βρεις και λογική σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου θεωρούμαστε προκαταβολικά κλέφτες και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε απροσδιόριστα δικαιώματα σε απροσδιόριστους δημιουργούς για απροσδιόριστα έργα που ΘΑ αντιγράφαμε.
Δεν φαντάζομαι εν τω μεταξύ να πιστεύει κανείς ότι αυτά τα τέλη θα αποδοθούν ποτέ στους δημιουργούς. Άλλωστε σε ποιον να δώσουν και τι; Θα τα μοιράσουν μήπως ισότιμα σε όποιον δηλώνει (πού;) συγγραφέας, συνθέτης ή μουσικός; Θα τα αποδώσουν ως ποσοστό επί των πωλήσεων βιβλίων/cd — ευνοώντας έτσι εκείνους που πλήττονται λιγότερο από την αντιγραφή; Αλλά βεβαίως, τίποτα τέτοιο δεν θα γίνει, και τα όποια έσοδα θα τα φάει η μαύρη τρύπα του χρέους, ή τα λαμόγια κάποιας «μη κερδοσκοπικής» εταιρείας.
Γελοιότητες.
Avonidas said
Τουλαχιστον να σταματούσανε να κλείνουνε τα τορρεντάδικα, αφού μας βάζουν να πληρώσουμε για το «έγκλημα»… πολλά ζητάω, ε; 😦
Alexis said
Αβονίδα σήμερα χτύπησες υπερωρίες στο σχολιασμό. Δικαιούσαι πνευματικά δικαιώματα και κανονικό μεροκάματο από το Νικοκύρη! 😆
#94:
Eλκεσίπεπλος said
«»Εγώ, όταν πηγαίνω μια μέρα στη δουλειά, πληρώνομαι γι’ αυτή τη μέρα. Για να πληρωθώ και την επόμενη πρέπει να ξαναπάω. Ο συγγραφέας προφανώς είναι ραφινάτο πλάσμα, δουλεύει μια φορά στην 20ετία και μετά κάθεται και εισπράττει.»»
Προφανώς εργάζεται κάτι παραπάνω από μία μέρα για να γράψει ένα βιβλίο.
Και πρέπει να αμειφθεί για αυτό ακριβώς.
Όχι όμως να συνεχίσει να εισπράτει χρήματα για κάτι που έκανε πριν 10, 20 η 50 χρόνια!
Εκεί ξεφεύγει το ζήτημα.
Είναι άδικο και ανήθικο. Προσβάλλει όσους, όπως οι περισσότεροι εξ’ ημών, εργάζονται καθημερινά για να εισπράξουν τα όσα εισπράττουν. Πρωτίστως και επειδή, ουκ ολίγοι «δημιουργοί» παράγουν είτε σκουπίδια είτε και υπερφίαλες, αρτηριοσκληρωτικές, δήθεν μεταμοντέρνες αχρησταδούρες (ουκ ολίγοι επιφανείς και πανεπιστημιακοί..)
Στιχουργοί ή συνθέτες π.χ., οι οποίοι έγραψαν ένα καλό ή μέτριο άσμα, πρέπει μετά από 50 χρόνια να λαμβάνουν χρήματα γι’ αυτό;;;;;
Έστω τα όσα ψυχία τους δίνει αυτοπροχειριζόμενοι προστάτες του, τύπου ΑΕΠΙ;
Σοβαρά;
Κι εμείς να εργαζόμαστε καθημερινώς για επίσης ψυχία;
Κάνοντας, ουκ ολίγοι από εμάς, πολύ σοβαρότερες, πνευματικές εργασίες, με αμοιβές τις οποίες δεν επιθυμώ να σχολιάσω τούτη την στιγμή;
Πολλώ δε μάλλον να πληρώνονται τα τέκνα για την πνευματική εργασία του πατρός!
(όπως και να το κάνουμε, αν θέλουμε να μιλάμε για «τέχνη» δεν μπορούμε να το πράττουμε με όρους καταστημάτων…)
Αυτό είναι το μείζον, και έπονται όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα τύπου ΑΕΠΙ, ΟΣΔΕΛ κλπ.
Επί της ταμπακιέρας, δεν θα έπρεπε να μιλάμε καν για «ψηφιακή χρήση αποσπασμάτων έργου στην εκπαίδευση». Θα έπρεπε να μιλάμε για «μαζική ψηφιακή χρήση έργων στην εκπαίδευση». Και όχι απαραίτητα αποσπασμάτων. Και ολοκλήρων, εφόσον χρειάζεται. Η γνώση χάνει την αξία της όταν παραμένει σε επτασφράγιστες βιβλιοθήκες π.χ. πανεπιστημιακές, ώστε να μπορεί ο κάθε καθηγητής και η κάθε σύγκλητος να κομπάζει για την σπανιότητα των βιβλιοθήκης του μαχαλά τους…
Ας μην αναλώνουμε τον χρόνο μας αδίκως, πάντως.
Δεν θα επιλυθεί ποτέ ένα τέτοιο ζήτημα, διότι ουδείς επιθυμεί να αποστασιοποιηθεί από την ατραπό της πολιτικής ορθότητας, για τους συνανθρώπους, ή του πολιτικού κόστους για τους πολιτικάντηδες.
Άλλωστε συνάνθρωποι και κυβερνώντες ασελγούν σε νόμους και κοινή λογική π.χ καταλαμβάνοντας ετσιθελικά τα πεζοδρόμια με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια τους, με την σιωπηρή ανοχή έως και ευλογίες αστυνομίας (η οποία δεν βλέπει και δεν έρχεται αν την καλέσεις…) και κυβερνήσεως (η οποία μείωσε πρόσφατα στο μισό, ω ναι στο μισό, τα πρόστιμα για το παράνομο παρκάρισμα!!!! ).
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, πολύ περισσότερο προς το σοβαρό κατά την κρίση μου, πολλά από τα ζητήματα «κοπιράιτ» στον χώρο της «τέχνης» έρχεται να λύσει, η ασυδοσία και ανεξέλεγκτη ελευθερία του διαδικτύου, λειοτυργώντας ενίοτε και ως αντίδραση, μη σας πω έως και τιμωρία, για τα «πνευματικά δικαιώματα» των «δημιουργών», οι οποίοι δούλεψαν λίγο ή περισσότερο κάποτε, και απαιτούν να λαμβάνουν χρήματα γι’ αυτό σε ολόκληρη την ζωή τους, αλλά και στις …επόμενες, προικίζοντας τέκνα και εγγόνια.
Αυτά τα ολίγα ως πρώτο σχόλιό μου στο άκρως ενδιαφέρον ιστολόγιό σας.
Υ.Γ.: Γνωρίζω από πρώτο χέρι και την εκδοτική, χμ… φεουδαρχική πραγματικότητα, ήτοι τα ποσοστά που απαιτεί να λαμβάνει ο εκδότης ενός βιβλίου, και τα ψίχουλα που πετά στον συγγραφέα, που χωρίς αυτόν θα ήταν ενδεχομένως καραγωγέας στην λαχαναγορά… Κι αν τολμήσει να ψελίσσει κάτι ο τελευταίος, εξαφανίζεται από τις βιτρίνες και τα ράφια των βιβλιοπωλείων…
Είναι πολυεπίπεδο το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων, με ή χωρίς εισαγωγικά, και σε όλες τις περιπτώσεις ο σοβαρός δημιουργός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Οπότε μάλλον δεν θα πρέπει να εστιάζουμε στα δικαιώματα και στα ολίγα χρήματα (τα οποία χάνουν οι δημιουργοί από την παράνομη διακίνηση των πεπραγμένων τους στο διαδίκτυο π.χ – λες και δεν δίναμε από παιδιά στους φίλους μας να διαβάσουν τα βιβλία μας… εμείς οι παράνομοι παίδες….) αλλά στην ριζική αναδιάρθρωση, με ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο, των αμοιβών πρωτίστως των εργοδοτών/εκδοτών/εταιριαρχών κλπ.
Eλκεσίπεπλος said
Y.Γ.2: Κι επειδή …όλα τα βιώματα είναι χρήσιμα, ξαναδιαβάζοντας το σχόλιό μου έλαβα το επιτίμιο.
Εάν επιθυμείς κύριέ μου (ναι μιλώ συχνά στον εαυτό μου – τόσες συνιστώσες είναι οι άτιμες….) αντί για ένα λιτό σχόλιο να καταλήξεις σε ένα …φληνάφημα, κάνε πρώτα έναν ορθογραφικό έλεγχο στο γουώρντ… Και έναν γενικότερο, όταν αφαιρείς λέξεις και δεν ελέγχεις το απαύγασμα του νοήματος….
sarant said
115 Θα λάβει με μέιλ ένα βιβλίο ή ένα τραγούδι και θα το ακούσει/διαβάσει. Το τέλος είναι μικρό οπότε καλύπτει και εκείνον που δεν κάνει καθόλου πειρατεία και εκείνον που το έχει ξετινάξει.
Συμφωνώ πάντως ότι λίγα δικαιώματα καταλήγουν στους δημιουργούς
Γιάννης Κουβάτσος said
111. Ε, τι πώς θα ζήσει; Γράφοντας ποιοτικά βιβλία και πουλώντας τα σε ψαγμένους εραστές του έντυπου λόγου.
https://www.google.gr/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://www.politeianet.gr/books/9789609451826-mauronas-nikos-alde-thrule-mou-268490&ved=0ahUKEwjJ0sC1_obVAhWGHpoKHXX6DgsQFggeMAA&usg=AFQjCNErVMI4NZoMHO5aCqIwXaC5JU0zIQ
sarant said
119-120 Δηλαδή να βγάζουν όλοι οι άλλοι λεφτά από το έργο του δημιουργού εκτός από τον δημιουργό ή από τα παιδιά του; Ωραίο!
Avonidas said
#121. Το τέλος είναι μικρό οπότε καλύπτει και εκείνον που δεν κάνει καθόλου πειρατεία και εκείνον που το έχει ξετινάξει.
Ε, ας κάνουν τότε όλοι οι Έλληνες από μια μέρα στην ψειρού. Ο χρόνος είναι μικρός, και καλύπτει και εκείνον που παρκάρισε παράνομα και τον κατά συρροήν δολοφόνο.
Eλκεσίπεπλος said
«»Τουλαχιστον να σταματούσανε να κλείνουνε τα τορρεντάδικα, αφού μας βάζουν να πληρώσουμε για το «έγκλημα»… πολλά ζητάω, ε»»»
Μην ανησυχείς, τα καλά δεν κλείνουν!
Και αναφέρομαι σε άκρως ευάριθμα, αλλοδαπά κατά 99%, διπλοτριπλοκλεισμένα, τα οποία παράγουν και σοβαρότατο έργο, πχ. την προσφορά σινεφίλ ταινιών με αγγλικούς ή και εγχώριους ενίοτε υπότιτλους, μεταφρασμένες από τους χρήστες τους (και με ποιοτικό έλεγχο στη μετάφραση…) οι οποίες ταινίες δεν κυκλοφορούν έτσι στο εμπόριο. Κυκλοφορεί το DVD π.χ με …Ιαπωνικούς υπότιτλους, ή και καθόλου.
Άρα, το προϊόν που προσφέρουν δεν μπορεί να το αγοράσει κάποιος, ακόμη κα να θέλει!
Για να μην αναφερθώ στην πληθώρα ταινιών και σκηνοθετών που μαθαίνει κάποιος σε τέτοια e-μέρη…
Ταινίες που δεν θα κυκλοφορήσουν στο εμπόριο, και πάρα πολλές εξ αυτών προέρχονται από τηλεοπτικές προβολές Ιταλικών, Τσέχικων ή …Ιαπωνικών καναλιών….
Άρα… έχει και τα καλά η πειρατία….
Όλα τα άλλα, αυτά που το 95% του περιεχομένου τους είναι οι εμπορικές σκαρταδούρες και τα πιο πρόσφατα μπλοκμπαστεροσκύβαλα…στο καλό να πάνε!
Συν το ότι ουκ ολίγα εξ αυτών βγάζουν το κατιτί τους, και κάτι παραπάνω, από ντονέισον (ή) και διαφημίσεις… Στο καλό λοιπόν…
Eλκεσίπεπλος said
«» Δηλαδή να βγάζουν όλοι οι άλλοι λεφτά από το έργο του δημιουργού εκτός από τον δημιουργό ή από τα παιδιά του; Ωραίο!»»
Πώς ακριβώς βγάζουν χρήματα οι «άλλοι»;
Έχοντας ένα αντίτυπο του βιβλίου του π.χ στον υπολογιστή τους;
Γνώση αποκτούν, ενδεχομένως δηλαδή… και σίγουρα όχι χρήμα.
Όσο για τα παιδιά του δημιουργού, για ποιον λόγο ακριβώς να βγάζουν χρήματα για κάτι που δεν είναι δικό τους;
hioniam said
Νομιζω οτι οπως λεει και ο Ελκεσιπεπλος
ειναι πολυ πιο σημαντικο θεμα η αγρια εκμεταλλευση
των συγγραφεων απο τους εκδοτες (15% της τιμης του βιβλιου
ειναι -αν ειναι και τοση- η αμοιβη του συγγραφεα) παρα τα διαφυγοντα
κερδη απο βιβλιοθηκες κτλ
Παναγιώτης Κ. said
Αλλά και οι βιβλιοπώλες είναι εξίσου ευνοημένοι με τους εκδότες.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει σήμερα με το ποσοστό κέρδους που έχουν αλλά, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, ήταν στο 42% (επί της χονδρικής τιμής).
Κάθε φορά που ζητώ κάποιο βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου (υπάρχει η διάθεση ενίσχυσης) δεν το έχει διαθέσιμο.Το παραγγέλλει στην αποθήκη, το φέρνουν και μου το δίνει. Δηλαδή χέρι το χέρι έβγαλε το κέρδος χωρίς να δεσμεύσει κεφάλαιο.
Δεν βγάζω κάποια…εχθρότητα. Το γράφω για να έχουμε κατά το δυνατόν ολοκληρωμένη γνώση για το χώρο του βιβλίου που μας αρέσει και τον αγαπάμε!
sarant said
126 Οι άλλοι είναι: ο κάθε εκδότης που θα μπορεί στα 10 χρόνια από την αρχική έκδοση να εκδίδει το βιβλίο ανευ δικαιωμάτων (διότι αυτό γράψατε), ο κάθε σκηνοθέτης που θα μπορεί να το κάνει ταινία (μετά τα 10 χρόνια), ο κάθε ηλεκτρονικός εκδότης, ο κάθε τορεντάς. Δεν εννοώ ιδιώτες, νόμιζα ότι είναι σαφές.
Γιάννης Ιατρού said
126: Eλκεσίπεπλος
…για ποιον λόγο ακριβώς να βγάζουν χρήματα για κάτι που δεν είναι δικό τους;…
Αν δεχθούμε πως τα όποια διακαιώματα επί των έργων αποτελούσαν ιδιοκτησία και επομένως περιουσιακό στοιχείο των γονιών τους και τα κληρονόμησαν, τότε αυτό δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση.
Άσχετα με το αν διαφωνεί κανείς με την επ΄ άπειρον (ή τέλος πάντων μετά από 20, 30.. 50 χρόνια κλπ. που αναφέρεις κι εσύ πιο πάνω) ισχύ/διάρκεια τέτοιων δικαιωμάτων (για τον συγγραφέα/δημιουργό), κάτι που τουλάχιστον μέχρι σήμερα είναι έτσι, καλώς ή κακώς.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Μιά η κοινωνία αλλά πολλοί οι παράλληλοι κόσμοι της.
Pedis said
Κι έτσι, ασφαλώς και συμφωνώ με την ιδέα να επιβληθεί τέλος στις εισαγωγές υπολογιστών (και κινητών συσκευών, θα έλεγα) και στις διαδικτυακές συνδέσεις.
—
Με αλλαγές, νομοτεχνικές βελτιώσεις και απόσυρση των άρθρων που προκάλεσαν αντιδράσεις πέρασε κατά πλειοψηφία από την Ολομέλεια της Βουλής το σχέδιο νόμου για τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών.
Εξαιρούνται τα smart phone και τα κινητά από την αμοιβή που κατανέμεται στους πνευματικούς δημιουργούς ενώ σε ό,τι αφορά στα tablets και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, η αμοιβή ορίζεται στο 2% της αξίας τους.
http://www.efsyn.gr/arthro/psifistike-ns-gia-ta-pneymatika-dikaiomata
Πέστο κι έγινε!
—
Χοντρικά: αν πουλιώνται:
500 χιλ. κομμάτια ετησίως προς 300 Ε το κομμάτι επί 2% =
3 εκατομμυριάκια το χρόνο.
Ντάξει, έχουν αρπάξει και περισσότερα, αλλά δεν είναι και στραγάλια.
‘Εχουμε και λέμε. τα μισά να πάνε για μεζέδες με «φίλους» (τρόικα) ή για την «οικογένεια» (για το λάδι) … τα άλλα μισά ανέρχονται στο 15% των κερδών (προ φόρων) που είχαν συνολικά οι εκδοτικοί οίκοι προ κρίσης -περί τα 11 εκ Ε-, δηλ. σήμερα, πιθανά, το ποσοστό θα είναι διπλάσιο.
Παρακάτω, τα μισά να πάνε σε εκδότες και τα άλλα μισά σε δισκοφωνικές, δεδομένης της οικονομικής συγκυρίας, δεν είναι και για τα μπάζα η μπάζα, μάζευε κι ας είν και ρόγες.
Α ρε μπαγάσα δημιουργέ, όλα για πάρτη σου.
Eλκεσίπεπλος said
«»Οι άλλοι είναι: ο κάθε εκδότης που θα μπορεί στα 10 χρόνια από την αρχική έκδοση να εκδίδει το βιβλίο ανευ δικαιωμάτων (διότι αυτό γράψατε), ο κάθε σκηνοθέτης που θα μπορεί να το κάνει ταινία (μετά τα 10 χρόνια), ο κάθε ηλεκτρονικός εκδότης, ο κάθε τορεντάς. Δεν εννοώ ιδιώτες, νόμιζα ότι είναι σαφές.»»
Προφανώς εκδότες και σκηνοθέτες (οι παραγωγοί δηλαδοί) πρέπει να πληρώνουν τον δημιουργό.
Όπως ασφαλώς γνωρίζετε όμως, ο εκδότης ασελγεί πάνω στον δημιουργό, με ποσοστά 90-10 άντε 80-20 στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι….
Και μάλιστα, τόσο οι μεγαλοεκδότες, όσο και οι «εναλλακτικοί»…..
(μόνο για τον Φρέντυ Γερμανό έχω ακούσει, χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω, ότι απαιτούσε και λάμβανε φίφτι φίφτι… Κι ας ήταν δημοσιογράφος και ζούσε από άλλα εισοδήματα, μην έχοντας ανάγκη τα συγγραφικά χρήματα … Αν είναι αλήθεια, αυτός τουλάχιστον τόλμησε….)
Άρα, το μείζον είναι να σπάσει αυτό το απόστημα εκμετάλλευσης από τον πασά, ή να διεκδικήσουν οι δημιουργοί τα ψίχουλα που τους πετάνε και που ενδεχομένως χάνουν από την κάθε λογής μη καταβολή δικαιωμάτων;
Να αγωνίζονται και να γκρινιάζουν (ορθώς) για να μην απωλέσουν το 10% ή μήπως να αγωνισθούν για το 50% (και βάλε) που τους αξίζει;;;;;;;;;;;;;;
Μήπως χτυπάμε (πληθυντικός ευγενείας) το σαμάρι, διότι ο γάιδαρος είναι ισχυρός;
Επίσης, πόσο λογικό, ηθικό και …μη τραγελαφικό θεωρείτε, 50 χρόνια μετά την συγγραφή ενός βιβλίου, ή και 50 …μετά τον θάνατο του συγγραφέα (ω, ναι, ακόμη και τότε υφίστανται….»δικαιώματα»..) να πρέπει κάποιος να πληρώσει τον συγγραφέα ή τα εγγόνια του για να κάνει π.χ μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο εκείνο;
Γιατί να αμείβεται δηλαδή ο δημιουργός ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ, εις το διηνεκές του χρόνου, εσαεί ή όπως αλλιώς το λέει ο καθείς για μια δουλειά που έκανε κάποτε;;;;;;;;;;
Γιατί, όπως έγραψα παραπάνω, εμείς οι κοινοί θνητοί, αμειβόμαστε αλλιώς.
Εργαζόμαστε ένα μήνα π/χ -> λαμβάνουμε μηνιάτικο. (ενδεχομένως κάποιοι από μας να κάνουμε παρεμφερή ή και δυσκολότερη δουλειά από κάποιον …»δημιουργό»… Και ναι, πνευματικότατη)
Δεν θα μας δώσει κανείς, ούτε και θα αξιώσουμε, δηλαδή, 2ο, 3ο, 5ο, 25ο, 150ό μηνιάτικο για την συγκεκριμένη εργασία εκείνου του μηνός.
Επί τη ευκαιρία, μιας και μου ήρθε στο νου τώρα, οι μεταφραστές π.χ, δεν γνωρίζω να λαμβάνουν ποσοστά ή δικαιώματα ή όπως αλλιώς τα λένε, για τις επαναλήψεις των έργων τους (ταινιών π.χ) που προβάλλουν ξανά και ξανά τα κανάλια, και δη τα κρατικά…
ΜΙΑ φορά εργάζονται, και ουκ ολίγων η δουλειά είναι εξαιρετικά πνευματική, άνευ εισαγωγικών, ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ φορά πληρώνονται. Δεύτερη φορά δεν έχει, παραφράζοντας το άσμα..
Καναλάρχες και λοιποί παρατρεχάμενοι, όντως βγάζουν χρήματα (και) από αυτούς, σε κάθε επανάληψη.
Και χοντρά, αν συνυπολογίσουμε τις διαφημίσεις (εντάξει, δεν αναφέρομαι σε εμπορικά έργα προφανώς, τα οποία μονοπωλούν το διαφημιστικό χρήμα, και το όποιο έργο των μεταφραστών σε αυτά δεν έχει «πνευματική» αξία, – θα μου πείτε, ίσως έχει και περισσότερη από «έργα» της Μαντά ή της Δημουλίδου, αλλά ας μην το προχωρήσω.., – αλλά στα σοβαρά και αξιολογότατα και μόνο. Ακόμη και τα «βαρέως κουλτουριάρικα» όλο και κάτι τσιμπάνε από την διαφημιστική πίτα…)
Και δεν είδα κάποιον να εξεγείρεται για τούτο….
Για τους …τορρεντάδες, έγραψα παραπάνω.
gpoint said
# 111
Τότε να βάλουμε ένα τέλος στα ενδοευρωπαϊκά ταξίδια για να καλύψουμε τις απώλειες που θα έχουν οι εισαγωγείς ταμπλετών !!!
sarant said
133 Θεωρώ απολύτως λογικό να αμείβονται τα παιδιά του δημιουργού έως και 70 χρόνια μετά τον θάνατό του (τόσο είναι το ισχύον πλαίσιο), ιδίως δεδομένου ότι αυτός που θα απολαυσει την κατάργηση των δικαιωμάτων είναι μεγάλες επιχειρήσεις του θεάματος και της έκδοσης.
Ξανασκεψου: ο τάδε συγγραφέας, αντί να πιάσει μια δεύτερη μισθωτή δουλειά, π.χ. συντάκτης σε εφημερίδα ή σε διαφημιστικό γραφειο, που θα του απέφερε κάποια έσοδα, κάθε βράδυ στρωνόταν και έγραφε. Αν είχε πάει μισθωτός, θα είχε κερδίσει σε 20 χρόνια αρκετα για να αγοράσει ένα μικρό διαμέρισμα. Αντί γι’ αυτό, επί 20 χρόνια έγραψε 5 βιβλία από τα οποία το ένα έγινε εκδοτική επιτυχία -για να του αποφέρει όσα και το μικρό διαμέρισμα, πρέπει να έχει δικαιώματα.
Εκτός αν είσαι γενικά εναντίον της ιδιοκτησίας.
giorgos said
σχόλιο (3) ,σχόλιο (111) ++++
«θά φέρωμε ένα άπλό παράδειγμα : είσπράττομε τίς είσφορές τών αύτοκινήτων καί τών άνταλλακτικών , τό κυριώτερο όμως «άνταλλακτικό» τους ούτε κάν τό είσάγωμε . Καί αύτό είναι ή άσφαλιστική κάλυψη τής τροχαίας κυκλοφορίας .
Είσάγομε μέν τό τροχαίο καθεστώς , πού είναι ώς σύνολο προιόν είσαγωγής , άφού έμείς δέν άναπτύξαμε ίστορικά ούτε τό είδος ούτε τό προιόν , άφήνομε όμως τήν άσφαλιστική διαδικασία γι’ αύτό νά λειτουργή μέσα στήν φρικτή δυσμορφία τού έλληνικού δικαίου . Αφήνομε δηλαδή τό είδος τών άνθρωπίνων σχέσεων , πού μετατρέπει τό προιόν σέ άγαθό , έρμαιο μιάς έγχωρίου πολιτιστικής δομής , ξένης πρός τό προιόν , νά τό μεταβάλη σέ περαιτέρω συντελεστή κοινωνικής ύποβάθμισης .
Μπορεί ή έκδίκαση τροχαίων άτυχημάτων νά συμβαίνη έπί πολυετούς βάσεως , όταν τό αύτοκίνητο σήμερα είναι τό κυριώτερο έργαλείο τής καθημερινής ζωής ? Τό ίδιο θά μπορούσε νά γίνη σέ όλους τούς τομείς καί ίδιαίτερα σ’ έκείνους τής παιδείας καί τής ίδεολογίας , κατ’ έξοχήν δέ στόν «χώρο τού βιβλίου» .
Θά βλέπαμε έτσι ξαφνικά , ότι ό έκσυγχρονισμός μας ώς κράτους δέν έγκειται στήν μέ δικά μας μέσα «άνάπτυξη» –άπαίτηση όλων τών έκτός Εύρώπης τεχνολογικώς ύπαναπτύκτων– άλλά στήν άσυζητητί παράδοση τής όποιας ίστορικής χρησιμότητός μας στούς «έταίρους» μας , άφήνοντας τούς των νά δράσουν όσο πιό έλεύθερα γινόταν στόν στατικό μας χώρο .
Επί τέλους αύτό θά ήταν καί ή έμπειρία μιάς ίστορικής έναλλακτικής λύσης , ύστερ’ άπό δύο σχεδόν αίώνες «άμύνης» , «έλληνοχριστιανισμού» καί ίστορικής στασιμότητας .»
Από τό βιβλίο «Επί τής Δομής τού Ελληνικού Κράτους»
ΓιώργοςΜ said
135 Υπάρχει και μια άλλη όψη. Θυμάμαι τα πρώτα σιντί που αγόραζα φοιτητής, ήταν κάποια τζαζ, τα οποία επειδή τα πνευματικά δικαιώματα δεν ίσχυαν πλέον, τα έφτιαχνε μια μικρή εταιρεία και κόστιζαν περίπου τρεις λίρες. Ένα σιντί καινούριας κυκλοφορίας κόστιζε από δέκα μέχρι είκοσι. Το βρίσκω παράλογο να πληρώνεται κάποιος για μια ηχογράφηση λίγων λεπτών που έκανε ο παπούς του πριν από ογδόντα χρόνια. Αν μη τι άλλο, πρέπει να υπάρχει κάποια διαβάθμιση στο χρόνο. Τα παιδιά των Μπιτλς και της κάθε δημοφιλούς μπαντας δε θα χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ, όχι μόνο από όσα εισέπραξαν οι γονείς τους και τους τα κληροδότησαν, αλλά και από όσα θα εισπράξουν αυτοί. Ένα σύστημα που βοηθάει να δημιουργούνται κηφήνες δεν είναι υγιές, πιστεύω.
Τα παιδιά του κάθε επαγγελματία κληρονομούν ίσως την πελατεία του πατέρα τους, και τον εξοπλισμό του καταστήματος, αν υπάρχει, συν την τεχνογνωσία και την εμπειρία, ίσως και την ικανότητα αν δεχτούμε πως είναι κληρονομική. Αν είναι κι αυτά άξιοι ξυλουργοί ή σιδεράδες ή γιατροί, θα προκόψουν έχοντας μια προνομιακή θέση στον ανταγωνισμό· αν όχι, θα φυτοζωήσουν. Δε θα πληρώνονται από τους πελάτες του πατέρα τους εσαεί.
Ξαναγυρνώντας στο σιντί του παραδείγματος, η κοινωνία έχει πρόσβαση με εξαιρετικά χαμηλότερο κόστος σε πνευματικά έργα. Η διαφορά κόστους πηγαίνει στις εταιρείες που έχουν αγοράσει τα δικαιώματα. Άλλωστε είναι σε θέση ισχύος: Αν πληρώσουν μετρητά τον ανερχόμενο Λούις Άρμστρονγκ τρεις φορές πάνω απ’ όσο θα μπορούσε να ελπίζει ο ίδιος πως θα βγάλει σε είκοσι χρόνια, δύσκολα θα το αρνιόταν, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιον ανερχόμενο καλλιτέχνη του οποίου η αξία δεν έχει φανεί ακόμη. Για τα επόμενα 70 χρόνια, η εταιρεία θα εισπράττει πολλαπλάσια. Στα εγγόνια του καλλιτένη θα μείνουν όσα έχουν περισσέψει από τον παπού τους και τους γονείς τους.
νεσσίμ said
το «πολύ μικρό» τέλος ανέβηκε στο 6% στις ηλεκτρονικές συσκευές εγγραφής εικόνας και ήχου ενώ η επιβάρυνση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές παραμένει στο 2%
Stazybο Hοrn said
111: εκ του πλίνθου όμως το πλινθίον
114ε: Στο Λβιβ, μάλλον…
sarant said
135 Ξαναλέω, το έργο του δημιουργού να το σκεφτείς σαν ένα διαμέρισμα που ο άλλος το αφήνει στα παιδιά του για να εισπράττουν το ενοίκιο ή σαν ένα ποσό στην τράπεζα. Αν θεωρούμε θεμιτή την κληρονομιά, θεμιτή είναι και η κληροδότηση πνευμ δικαιωμάτων. Μην κοιτάς τους Μπιτλς, σκέψου πχ την κόρη του Βάρναλη
Αγγελος said
image de titre το chip/πλινθίο στα γαλλικά;;;
Γιάννης Ιατρού said
139/141: puce το λένε, απ΄όσο θυμάμαι! (άντε και με το παράθεμα électronique)
sarant said
Προφανώς το μηχανάκι διάλεξε κάποιαν άλλη από τις πολλές σημασίες του chip.
Pedis said
# 138 – το «πολύ μικρό» τέλος ανέβηκε στο 6% στις ηλεκτρονικές συσκευές εγγραφής εικόνας και ήχου ενώ η επιβάρυνση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές παραμένει στο 2%
Πότε ;
νεσσίμ said
εψές αργά το βράδυ:http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/oikonomia/165707/telos-2-se-kathe-agora-tablet-me-ram-ano-ton-4-gb
ndmushroom said
Μια μέρα δεν πρόλαβα κι εγώ να διαβάσω το άρθρο, και ήταν για το αγαπημένο μου θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Άμα δε σε θέλει…
Πλέον δεν έχει μείνει και τίποτα να σχολιάσω. Σε μεγάλο βαθμό με κάλυψε ο Avonidas (αν και σε κάποια σημεία υπερβάλλει λίγο, όπως στην κατάργηση του κοπυράιτ τη στιγμή της κυκλοφορίας του πολιτιστικού αγαθού).
Το μόνο που έχω να προσθέσω (που ξαναειπώθηκε αλλά καλό είναι να λέγεται ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσουμε) είναι ότι το κοπυράιτ, από τις απαρχές του τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα, δημιουργήθηκε και διατηρείται για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κατεχόντων τα (τεχνικά) μέσα παραγωγής (από τους κατέχοντες τις τυπογραφικές πρέσες τότε -που σήμερα τους λέμε «εκδοτικούς οίκους»- μέχρι τους κατέχοντες τα μηχανήματα κατασκευής δίσκων βινυλίου στις αρχές του αιώνα -που σήμερα τους λέμε «δισκογραφικές εταιρίες»). Το μοντέλο που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητο, τόσο που αδυνατούμε να φανταστούμε κάτι διαφορετικό (παρότι, όπως επεσήμανε ο Avonidas, είναι πολύ πρόσφατο σε σχέση με το σύνολο της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού), αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετεί και διαιωνίζει: η δυστυχία των δημιουργών (αυτών που δημιουργούν δηλαδή, όχι αυτών στους οποίους, εκβιαστικά, αναγκάζονται να πουλήσουν -συγνώμη, χαρίσουν- τα «δικαιώματα δημιουργού» τους) πηγάζει από την εκμετάλλευσή τους από τους εκδότες τους (σε άλλα πλαίσια οι «εκδότες» λέγονται προαγωγοί, και οι όροι εκμετάλλευσης είναι περίπου ίδιοι), και όχι από την βιβλιοθήκη, το πανεπιστήμιο ή τον διαδικτυακό πειρατή.
Στις μέρες μας δεν υπάρχει πλέον τεχνολογικό μονοπώλιο (όχι στον βαθμό που υπήρχε παλιότερα, τουλάχιστον), και είναι, σε τεχνικό επίπεδο τουλάχιστον, πανεύκολο για οποιονδήποτε δημιουργό, ανεξαρτήτως τομέα, να παράξει, να διαθέσει και να προωθήσει το έργο του απευθείας, όπως ο ίδιος επιθυμεί. Αν αυτό γίνει, και αν ο δημιουργός αρχίσει να εισπράττει το 80 ή το 90 τοις εκατό όσων πληρώνει ο τελικός καταναλωτής, αντί για τα μονοψήφια ποσοστά που εισπράττει (αν εισπράττει) σήμερα, τότε θα γίνει πραγματικά αντιληπτό πόσο υπερβολική είναι η προστασία που νομικά παρέχεται στους «κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων» (οι οποίοι σπανίως ταυτίζονται, με το ισχύον καθεστώς, με τους πραγματικούς δημιουργούς, και η συζήτηση θα περάσει σε τελείως διαφορετική διάσταση. Όσο όμως οι δημιουργοί (εκτός εισαγωγικών) εξακολουθούν να επενδύουν το χρόνο, την ενέργεια και το έργο τους στο ισχύον μοντέλο αντί να αναζητούν άλλα, όσο η συζήτηση για την πνευματική ιδιοκτησία εξακολουθεί να περιορίζεται (για λόγους που ελπίζω ότι είναι ξεκάθαροι) στο 5 ή το 10 ή το 15% της αμοιβής του δημιουργού και όχι στο υπόλοιπο 85 ή 90 ή 95, οι δημιουργοί θα φτωχαίνουν, οι βιβλιοθήκες και τα πανεπιστήμια θα εξαντλούνται σε δαπανηρές δικαστικές διαμάχες, η τεχνολογική πρόοδος θα παρεμποδίζεται και ολοένα περισσότεροι συμπολίτες μας θα εξοντώνονται οικονομικά και φυσικά επειδή διέπραξαν το υπέρτατο αμάρτημα να αντιγράψουν για ένα φίλο τους το αγαπημένο τους κομμάτι.
(παρεμπιπτόντως, εξαιρετική σειρά από καθόλου αμερόληπτη πηγή) 🙂
Pedis said
# 145 – εψές αργά το βράδυ:http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/oikonomia/165707/telos-2-se-kathe-agora-tablet-me-ram-ano-ton-4-gb
Ω ρε μπράβο!
Δηλ. (βλ. # 132 β) καμιά 15αριά εκατομυριάκια το χρόνο θα τα αρπάξει ο κώλος τους πάλι.
—
Το μοντέλο που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητο, τόσο που αδυνατούμε να φανταστούμε κάτι διαφορετικό
# 146 – σπηλιά Πλάτωνος effect.
Pedis said
# 146 – Αν αυτό γίνει, και αν ο δημιουργός αρχίσει να εισπράττει το 80 ή το 90 τοις εκατό όσων πληρώνει ο τελικός καταναλωτής, αντί για τα μονοψήφια ποσοστά που εισπράττει (αν εισπράττει) σήμερα, τότε θα γίνει πραγματικά αντιληπτό πόσο υπερβολική είναι η προστασία που νομικά παρέχεται στους «κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων» (οι οποίοι σπανίως ταυτίζονται, με το ισχύον καθεστώς, με τους πραγματικούς δημιουργούς, και η συζήτηση θα περάσει σε τελείως διαφορετική διάσταση. Όσο όμως οι δημιουργοί (εκτός εισαγωγικών) εξακολουθούν να επενδύουν το χρόνο, την ενέργεια και το έργο τους στο ισχύον μοντέλο αντί να αναζητούν άλλα, όσο η συζήτηση για την πνευματική ιδιοκτησία εξακολουθεί να περιορίζεται (για λόγους που ελπίζω ότι είναι ξεκάθαροι) στο 5 ή το 10 ή το 15% της αμοιβής του δημιουργού και όχι στο υπόλοιπο 85 ή 90 ή 95, οι δημιουργοί θα φτωχαίνουν, οι βιβλιοθήκες και τα πανεπιστήμια θα εξαντλούνται σε δαπανηρές δικαστικές διαμάχες, η τεχνολογική πρόοδος θα παρεμποδίζεται και ολοένα περισσότεροι συμπολίτες μας θα εξοντώνονται οικονομικά και φυσικά επειδή διέπραξαν το υπέρτατο αμάρτημα να αντιγράψουν για ένα φίλο τους το αγαπημένο τους κομμάτι.
Σωστά!
cronopiusa said
ΚΚΕ: Κίνδυνος – θάνατος για τον πολιτισμό το νομοσχέδιο για τα πνευματικά δικαιώματα
Stazybο Hοrn said
140: Νικοκύρη, βρίσκω τον παραλληλισμό σου άστοχο. Το διαμέρισμα το αγοράζεις και το κληροδοτείς με την αμοιβή της εργασίας σου. Καλώς ή κακώς, η αμοιβή για ένα συγγραφέα δεν είναι τα πνευματικά του δικαιώματα, αλλά τα συμβόλαια και οι πωλήσεις. Αν με αυτά αυτά αγόρασε διαμέρισμα να κληροδοτήσει έχει καλώς. Δηλαδή, πεθαίνει ο πατέρας και συνεχίζει 70 χρόνια να αμείβεται από τη δουλειά του ο γιος;
Απέφυγα να τοποθετηθώ στο θέμα, ας το επιχειρήσω τώρα.
Νομίζω υπάρχουν δύο διαφορετικές κατηγορίες βιβλίων και, αντίστοιχα, συγγραφέων – δημιουργών. Αυτά που είναι τέχνη, κι αυτά που είναι επιστήμη, εγχειρίδια,πραγματολογικά, κλπ.· χονδρικά fiction και non-fiction. Το τι είναι τέχνη είναι δύσκολο να το ορίσεις. Η άποψή μου για όλους τους καλλιτέχνες είναι ότι δεν θεωρώ υποχρεωτικό -ούτε υποχρέωση της κοινωνίας- να ζουν από την τέχνη τους. Αν άνοιγα κουβέντα, θα έλεγα ότι πιο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες -λογοτέχνες, μουσικοί, ζωγράφοι, κινηματογραφιστές- είναι αυτοί που δεν ζουν (αποκλειστικά) από την τέχνη τους. Σε αυτήν την κατηγορία συμφωνώ πάνω κάτω με την τοποθέτηση του Avonidas.Η τέχνη δωρεάν σε όλους από τον ίδιο το δημιουργό, άντε σε τιμή κόστους για το στούντιο, ή ό,τι άλλο μετρητό και υλικό έχει δαπανήσει, ο δημιουργός με «κανονική» δουλειά.
Από την άλλη μεριά, ο συγγραφέας επιστήμονας, αρθρογράφος, λημματογράφος, κλπ., κάπου έχει στους όρους της δουλειάς του -γραπτούς ή άγραφους- την παραγωγή κειμένου, ή βιβλίου, ή άρθρου. Ο εργοδότης του ή ο αγοραστής του (ο εκδότης, το μμε, κλπ.) αυτά περιμένει ως παραδοτέα. Αν ο συγγραφέας έχει αποδεχτεί από πριν πρέπει να παράγει κι ότι αυτό που θα παράγει θα πουλιέται από τον εργοδότη/αγοραστή του, το θέμα έχει λήξει. Έχει βάλει την υπογραφή του, κι ας πρόσεχε. Αν παράλληλα, θέλει να προσφέρει και δωρεάν καρπούς του έργου του, ακόμη καλύτερα για την κοινότητα, τους αναγνώστες, την ανθρωπότητα.
Εν κατακλείδι, πνευματική εργασία φυσικά και υπάρχει κι ορίζεται, αλλά εκεί που δεν μετριέται εύκολα, είναι αυθαίρετο να νομοθετείς αμοιβές και δικαιώματα. Δεν υπάρχει μεζούρα να μετρήσεις ούτε τη Δημουλίδου, ούτε το Παπαγιώργη, ούτε τον Καρούζο. Ξα του του καθενός, να πληρώσει όποιον θέλει.
Με του Ρίτσαρντ Στόλμαν τις θέσεις είμαι κοντά.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Τι σημαίνει δημιουργός – καλλιτέχνης και πώς δισκρίνεται από έναν τεχνίτη;
Θυμάμαι δύο παρεμφερή παραδείγματα, ο Φοίβος Δεληβοριάς πριν αρκετά χρόνια, είχε κάνει συμβόλαιο με μιά δισκογραφική εταιρεία για 100 .000.000 δραχμές για δέκα ή παραπάνω χρόνια, ομοίως οι REM είχαν κάνει συμβόλαιο για άλλη εταιρεία για πάνω κάτω ίδιο χρονικό διάστημα 100.000.000 δολάρια. Αυτοί λογίζονται ως δημιουργοί – καλλιτέχνες ή ως τεχνήτες υπάλληλοι;
Η άποψή μου είναι η εξής, καλλιτέχνης και δημιουργός, είναι αυτός-ή που εκφράζεται μέσα από το έργο του και ή το κρατάει για τον εαυτό του ή το δωρίζει στην κοινωνία για να ταυτιστούν μαζί του κι άλλοι συνάθρωποί του και να ανοιχτούν καινούριοι δρόμοι δημιουργίας, από την στιγμή που πουλάει το έργο του, είναι τεχνήτης, υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας και θα πρέπει να ισχύει και γι’ αυτόν η ανάλογη νομοθεσία, αλλιώς να γράψω κι εγώ μιά ωδή για τον οργασμό των σαλιγκαριών και να εισπράτω ως δημιουργός το ανάλογο ποσοστό μου από το νταβατζιλίκι στους υπολογιστές.
140 – Αυτό είναι ο ορισμός του οικονομικού παρασιτισμού και η διαστρέβλωση του φυσικού νόμου επιβίωσης του ικανότερου από τον ισχυρότερο.
Για ποιό λόγο η «ανίκανη» κόρη του Βάρναλη θα πρέπει να ζεί παρασιτόντας με την εργασία του ικανού μπαμπά της; η ίδια τι ακριβώς προσφέρει; Και η δική μου κόρη αναλόγων προσόντων με της. κόρης του Βάρναλη αλλά με ανίκανο μπαμπά (προς το παρόν θα κληρονομήσει μόνο την ευχή μου) τι πρέπει να κάνει;
Eλκεσίπεπλος said
«» Το βρίσκω παράλογο να πληρώνεται κάποιος για μια ηχογράφηση λίγων λεπτών που έκανε ο παπούς του πριν από ογδόντα χρόνια. Αν μη τι άλλο, πρέπει να υπάρχει κάποια διαβάθμιση στο χρόνο. Τα παιδιά των Μπιτλς και της κάθε δημοφιλούς μπαντας δε θα χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ, όχι μόνο από όσα εισέπραξαν οι γονείς τους και τους τα κληροδότησαν, αλλά και από όσα θα εισπράξουν αυτοί. Ένα σύστημα που βοηθάει να δημιουργούνται κηφήνες δεν είναι υγιές, πιστεύω.
Τα παιδιά του κάθε επαγγελματία κληρονομούν ίσως την πελατεία του πατέρα τους, και τον εξοπλισμό του καταστήματος, αν υπάρχει, συν την τεχνογνωσία και την εμπειρία, ίσως και την ικανότητα αν δεχτούμε πως είναι κληρονομική. Αν είναι κι αυτά άξιοι ξυλουργοί ή σιδεράδες ή γιατροί, θα προκόψουν έχοντας μια προνομιακή θέση στον ανταγωνισμό· αν όχι, θα φυτοζωήσουν. Δε θα πληρώνονται από τους πελάτες του πατέρα τους εσαεί.»»
«»Για ποιό λόγο η «ανίκανη» κόρη του Βάρναλη θα πρέπει να ζεί παρασιτόντας με την εργασία του ικανού μπαμπά της;»»
«»αν ο δημιουργός αρχίσει να εισπράττει το 80 ή το 90 τοις εκατό όσων πληρώνει ο τελικός καταναλωτής, αντί για τα μονοψήφια ποσοστά που εισπράττει (αν εισπράττει) σήμερα, τότε θα γίνει πραγματικά αντιληπτό πόσο υπερβολική είναι η προστασία που νομικά παρέχεται στους «κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων» (οι οποίοι σπανίως ταυτίζονται, με το ισχύον καθεστώς, με τους πραγματικούς δημιουργούς, και η συζήτηση θα περάσει σε τελείως διαφορετική διάσταση. Όσο όμως οι δημιουργοί (εκτός εισαγωγικών) εξακολουθούν να επενδύουν το χρόνο, την ενέργεια και το έργο τους στο ισχύον μοντέλο αντί να αναζητούν άλλα, όσο η συζήτηση για την πνευματική ιδιοκτησία εξακολουθεί να περιορίζεται (για λόγους που ελπίζω ότι είναι ξεκάθαροι) στο 5 ή το 10 ή το 15% της αμοιβής του δημιουργού και όχι στο υπόλοιπο 85 ή 90 ή 95, οι δημιουργοί θα φτωχαίνουν, οι βιβλιοθήκες και τα πανεπιστήμια θα εξαντλούνται σε δαπανηρές δικαστικές διαμάχες, η τεχνολογική πρόοδος θα παρεμποδίζεται και ολοένα περισσότεροι συμπολίτες μας θα εξοντώνονται οικονομικά και φυσικά επειδή διέπραξαν το υπέρτατο αμάρτημα να αντιγράψουν για ένα φίλο τους το αγαπημένο τους κομμάτι.»»
Απλά, ξεκάθαρα λόγια, αλήθειες που δυστυχώς δεν συμφέρουν πολύ κόσμο.
Eλκεσίπεπλος said
«»Καλώς ή κακώς, η αμοιβή για ένα συγγραφέα δεν είναι τα πνευματικά του δικαιώματα, αλλά τα συμβόλαια και οι πωλήσεις. Αν με αυτά αυτά αγόρασε διαμέρισμα να κληροδοτήσει έχει καλώς.»»
Και αυτό. Ποιο ξεκάθαρο δεν γίνεται.
sarant said
150 Δεν συμφωνούμε και δεν πρόσεξες τι έγραψα.
Ο λογοτέχνης σκέφτηκε: αντί να πιάσω δουλειά ως διαφημιστής, θα γράψω πέντε μυθιστορήματα, με την ελπίδα ότι θα εξασφαλίσω τα παιδιά μου και θα προσφέρω και στα γράμματα. Ο άλλος δούλεψε διαφημιστής, και με τις οικονομίες του πήρε διαμέρισμα και το έχουν τα παιδιά του και το νέμονται. Γιατί αρνείσαι στα παιδιά του λογοτεχνη το ίδιο δικαίωμα; Αν η πνευματική ιδιοκτησία δεν πρέπει να κληροδοτιέται, τότε καμιά ιδιοκτησία δεν πρέπει.
152 Κάνεις τρίπλες. Αλλά δεν θα συζητήσω αλλο μαζί σου γιατί πρόσβαλες την κόρη του Βάρναλη, που είναι φίλη και υπαρκτό πρόσωπο. Μάλιστα, αν δεν ζητήσεις συγγνώμη δεν θα ξαναγράψεις εδώ.
Pedis said
# 150 – Ρίτσαρντ Στόλμαν
ποιος είναι;
Kass said
154 Sarant
προσυπογράφουμε.
Eλκεσίπεπλος said
«»Αλλά δεν θα συζητήσω αλλο μαζί σου γιατί πρόσβαλες την κόρη του Βάρναλη, που είναι φίλη και υπαρκτό πρόσωπο. Μάλιστα, αν δεν ζητήσεις συγγνώμη δεν θα ξαναγράψεις εδώ..»»
Τι λες βρε ρωποπερπερήθρα, ανασεισίφαλλε πανουργιππαρχίδα….
Απόψυγμα του κερατά….
Ποιος νομίζεις ότι είσαι, και θα μας εξοστρακίσεις στα μπουντούμια;;;;;;
Και απαιτείς να γίνουμε και δηλωσίες;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Εσύ θα επιλέγεις ποιοί θα συμμετέχουν σε ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ;;;;;;;;;
Αυλοκόλακες θέλεις μήπως;;;;;;;;;;
Τότε κάνε διάλογο με τον εαυτό σου και τους ευάριθμους σαπρόφυτους χυδηνοχλόβιούς σου.
Είσαι τόσο άχρηστος, που δεν είδες ότι ο «ΛΑΜΠΡΟΣ » στο 151 σχόλιο έγραψε για την κόρη Βάρναλη.
Εγώ παράθεση έκανα.
Και βεβαίως δεν την προσέβαλλε. Αλλά ακόμη κι αν έγραφε «προσβλητικά» δεν θα πάθαινε τίποτα η κόρη. Γνώμες είναι, και ελεύθερα οφείλουν να κατατίθενται.
Σιγά μην συγχιστούμε επειδή κάποιος έγραψε κάτι αρνητικό για μας στο διαδίκτυο…
Αντέστε λοιπόν (πληθυντικός ευγενείας….) στα τσακίδια της αγένειας, της ευήθειας και της ιδιοτέλειάς σας.
Avonidas said
#154. Ο λογοτέχνης σκέφτηκε: αντί να πιάσω δουλειά ως διαφημιστής, θα γράψω πέντε μυθιστορήματα, με την ελπίδα ότι θα εξασφαλίσω τα παιδιά μου και θα προσφέρω και στα γράμματα. Ο άλλος δούλεψε διαφημιστής, και με τις οικονομίες του πήρε διαμέρισμα και το έχουν τα παιδιά του και το νέμονται. Γιατί αρνείσαι στα παιδιά του λογοτεχνη το ίδιο δικαίωμα; Αν η πνευματική ιδιοκτησία δεν πρέπει να κληροδοτιέται, τότε καμιά ιδιοκτησία δεν πρέπει.
Το ίδιο δικαίωμα έχει κι ο λογοτέχνης, να πάρει διαμέρισμα με τις εισπράξεις του. Ο διαφημιστής δεν κληροδότησε στα παιδιά του την καρέκλα του στη διαφημιστική εταιρεία, αλλά τις οικονομίες του.
Ένα διαμέρισμα έχει φυσική υπόσταση. Μπορεί να νοικιαστεί μόνο από έναν, ή λίγους, τη φορά. Έχει κόστος συντήρησης το οποίο μάλιστα αυξάνεται με το χρόνο. Είναι εύκολο να το κλειδώσεις και να εμποδίσεις τη χρήση του από κάποιον που δεν πληρώνει νοίκι. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει για την πνευματική ιδιοκτησία.
Η πνευματική ιδιοκτησία αποδίδει κέρδη σταθερά, χωρίς ο δημιουργός ή τα παιδιά του να χρειαστεί να ξανακάνουν τίποτα. Δεν ενέχει καν το ρίσκο των επενδύσεων, που μια μετοχή που αγόρασε ο παππούς σου κινδυνεύει να φουντάρει. Είναι μια αιώνια σύνταξη, και απλούστατα κανείς δεν δικαιούται μια τέτοια αιώνια σύνταξη.
Και με νομοσχέδια σαν αυτό που πανηγυρίζεις, Νικοκύρη, αναγκάζονται να σου πληρώνουν αυτή την αιώνια σύνταξη κι εκείνοι που σε τελική ανάλυση ΔΕΝ θα αγόραζαν και ΔΕΝ θα απολαύσουν το έργο σου; Αυτό το πράγμα είναι όχι κλοπή, ληστεία!
Pedis said
Η φασαρία γίνεται για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων πώλησης των προιόντων πνευματικής παραγωγής από τις επιχειρήσεις διακίνησης και πώλησης του τελικού προιόντος του αντιστοιχου κλάδου. Επειδή, όμως, τα επιχειρήματά τους είναι μόνον «υλικά» δεν θα έβρισκαν πολλούς υποστηρικτές, και, μόντουλο την οικονομική ισχύ τους, είναι λιγοστοί κι όχι πολύ αγαπητοί, διευρύνουν, λοιπόν, το μέτωπο τους αριθμητικά, βάζοντας τους δημιουργούς και τις ανάγκες τους στην πρώτη γραμμή κι ακόμη περισσότερο αποκτούν και «ηθικά» επιχείρηματα (πώς θα ζήσει ο πτωχός δημιουργός, τι θα φάνε τα παιδάκια του, τι θα τους αφήσει άμα κλείσει τα μάτια …).
Αντί, λοιπόν, οι δημιουργοί να κοιτάξουν -που δεν μπορούν λόγω της ασθενέστατης θέσης τους- να υπογράψουν συμβόλαια με καλύτερους όρους, σπρώχνονται να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των πατρόνων τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση οφθαλμοφανείς φορομπηχτικές πρακτικές ελπίζοντας σε κάνα ψίχουλο παραπάνω. Και το σημαντκότερο δικαιώνουν και την πολιτική των μεγάλων εταιρειών στην καμπάνια περί «πνευματικών δικαιωμάτων».
(Ωραία τα έγραψε ο ndmushroom στο # 146)
Avonidas said
#146. ndmushroom, σκόπιμα αποφεύγω να εστιάσω στην εκμετάλλευση των δημιουργών από τους διαχειριστές δικαιωμάτων και τους μεσάζοντες, για δύο λόγους.
Πρώτον, διότι για μένα είναι λάθος και παρωχημένο ολόκληρο το μοντέλο του κοπυράιτ, και μου είναι αδιάφορο ποιος εισπράττει τα δικαιώματα. Αν έστω και το 90% από τις πωλήσεις βιβλίων πήγαινε στον συγγραφέα, αλλά οι τιμές μέναν αυτές που είναι, θα διαφωνούσα ακόμα περισσότερο με το κοπυράιτ. Ιδίως αν σκεφτούμε ότι ο εκδότης παίρνει ρίσκο και καταβάλλει πολλά έξοδα, ενώ ο συγγραφέας κανένα.
Δεύτερον, βλέποντας τις αντιδράσεις, από τον χώρο της μουσικής, στο σκάνδαλο της ΑΕΠΙ, με λύπη μου συμπεραίνω ότι οι δημιουργοί αξίζουν όλα όσα τους κάνουν οι μεσάζοντες. Των πιο πολλών το αυτί δεν ίδρωσε για τις φουσκωμένες τιμές των σιντί, τα πρόστιμα στους περιπτεράδες που… τολμούν να έχουν ραδιόφωνο να παίζει ή τη φορομπηχτική που επιβάλλουν αυτά τα κοράκια χρησιμοποιώντας το μακρύ χέρι του νόμου. Όχι, το μόνο τους παράπονο ήταν ότι τα λαμόγια της ΑΕΠΙ υπεξαίρεσαν τα φράγκα που θα ήθελαν να ροκανίσουν οι ίδιοι. Και 9 στους 10 που εξέφραζαν απόψεις ήταν «κληρονόμος τάδε».
Καμιά συμπάθεια δεν τους έχω, μέχρι να κατέβουν απ’ το καλάμι που έχουν καβαλήσει.
Pedis said
Πάντως, το ανίκανη ο Λάμπρος το έβαλε εντός εισαγωγικών. Προσωπικά το εκλαμβάνω ότι δεν είναι ποιήτρια με έργο και επιτυχία όπως ο πατέρας της (ούτε που ξέρω αν αληθεύει οτε με ενδιαφέρει )
Avonidas said
@Eλκεσίπεπλος
δεν είδες ότι ο «ΛΑΜΠΡΟΣ » στο 151 σχόλιο έγραψε για την κόρη Βάρναλη.
Εγώ παράθεση έκανα.
Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, ότι όποιο δίκιο είχες το έχασες με τον οχετό που έγραψες.
ndmushroom said
154
Να με συμπαθάς, Νικοκύρη, αλλά αν κάποιος αποφάσισε να γίνει λογοτέχνης για να εξασφαλίσει τα παιδιά του, είμαι πολύ περίεργος να τον γνωρίσω. Όσοι άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με το γράψιμο, ή με τη μουσική, ή με οποιαδήποτε τέχνη, από τους πιο άσημους μέχρι τους πιο διάσημους και από τους πιο εναλλακτικούς μέχρι τους πιο εμπορικούς, το κάναν επειδή τους άρεσε, όχι επειδή θεωρούσαν ότι μπορούν να ζήσουν από αυτό (πολλώ δε μάλλον τα παιδιά τους). Το ότι βγάλαν (όσοι βγάλαν) λεφτά ήταν μπόνους, και όχι ο λόγος που ασχολήθηκαν. Θα πρέπει να είναι κανείς επιεικώς (πολύ επιεικώς) αφελής για να πιστεύει ότι μπορεί να συντηρήσει δύο γενιές ανθρώπων με το γράψιμό του, σήμερα και ανέκαθεν.
Επίσης, το να πληρώνεται κανείς (δίκαια) για το έργο του δεν σημαίνει ότι θα πληρώνεται εσαεί αυτός και τα παιδιά του για το ίδιο έργο. Διαφορετικά να πληρώνουμε μισθό στους απογόνους των εργατών που κάναν την ΠΑΘΕ κάθε φορά που περνάμε το δρόμο. Τα χρήματα που βγάζει ο συγγραφέας από τα βιβλία του, τα χρήματα που βγάζουν οι μουσικοί από τους δίσκους τους (και τις συναυλίες τους), τα χρήματα που βγάζουν οι κινηματογραφικοί συντελεστές από τις ταινίες τους, ευχαρίστως να κληροδοτηθούν όπου επιθυμούν οι ανωτέρω. Όχι όμως και τα δικαιώματα από το έργο.
Επίσης, η ιδέα του κοπυράιτ που συνεχίζεται και μετά το θάνατο του δημιουργού είναι σχετικά πρόσφατη (του 1978, αν δεν απατώμαι). Και έχει οδηγήσει σε απίστευτες καταχρήσεις, όπως αυτή ή αυτή.
Η ιδέα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας βασίστηκε στην πρόφαση ότι έτσι θα επιτρέψουμε στο δημιουργό να ξαναδημιουργήσει, και άρα θα ενθαρρύνουμε την παραγωγή πολιτισμού και την επιστημονική πρόοδο. Όχι να ζήσει από το ένα και μόνο πόνημά του μέχρι να πεθάνει, ούτε φυσικά να ζήσουν και τα παιδιά και τα εγγόνια του από αυτό, σε βάρος της παραγωγής πολιτισμού και της επιστημονικής προόδου.
Pedis said
# 163 – Διαφορετικά να πληρώνουμε μισθό στους απογόνους των εργατών που κάναν την ΠΑΘΕ κάθε φορά που περνάμε το δρόμο.
έχεις ρέντα!
ndmushroom said
160
Συμφωνώ για το δεύτερο.
Για το πρώτο, όπως προείπα, αν φύγουν από τη μέση τα παράσιτα και οι κάθε λογής δημιουργοί πληρώνονται απευθείας από τους καταναλωτές, όλη η δομή του κοπυράιτ θα τεθεί σε αμφισβήτηση, γιατί και το κόστος πώλησης (και άρα η τιμή) θα μειωθεί, και οι αμοιβές των δημιουργών θα αυξηθούν, και θα είναι πλέον σαφές ότι το κοπυράιτ δεν χρειάζεται. Η κρατική επιχορήγηση που αντιπροτείνεις μπορεί να έχει εφαρμογή στην επιστήμη, αλλά στην τέχνη πολύ δύσκολα θα εφαρμοστεί (εκτός αν μπορούμε να καταλήξουμε σε έναν κοινά αποδεκτό ορισμό του τί είναι τέχνη) 😉
Eλκεσίπεπλος said
Μηδενική ανοχή, εριτιμότατε… Μηδενική.
Σε ανθρώπους οι οποίοι μας επιβάλλουν δηλώσεις νομιιμοφροσύνης, απειλούν με προγραφές, και απαιτούν να καθορίζουν οι ίδιοι ποιοί θα συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο…
Έρρωσο.
sarant said
163 Δημοσθένης Βουτυράς.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Πνευματικά δικαιώματα δεν έχουμε εδω οι περισσότεροι, αλλά απόψάρες όμως, μπόλικες!
Στο Ρίαλ ράδιο τώρα ο Γεράσιμος Ρηγάτος
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
«Πετεινοί όρνιθες και αυγά» στο ρίαλ
Eλκεσίπεπλος said
@Avonidas
«»Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, ότι όποιο δίκιο είχες το έχασες με τον οχετό που έγραψες.»»
Μηδενική ανοχή, εριτιμότατε… Μηδενική.
Σε ανθρώπους οι οποίοι μας επιβάλλουν δηλώσεις νομιιμοφροσύνης, απειλούν με προγραφές, και απαιτούν να καθορίζουν οι ίδιοι ποιοί θα συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο…
Έχουμε σημαντικότερα και απείρως αξιολογότερα ζητήματα να ασχοληθούμε στην, δυστυχώς όχι αιώνια, παρεπιδημία μας στην φρενοκομική τούτη κοσμική ματαιότητα.
Έρρωσο.
Avonidas said
#135. Θεωρώ απολύτως λογικό να αμείβονται τα παιδιά του δημιουργού έως και 70 χρόνια μετά τον θάνατό του (τόσο είναι το ισχύον πλαίσιο), ιδίως δεδομένου ότι αυτός που θα απολαυσει την κατάργηση των δικαιωμάτων είναι μεγάλες επιχειρήσεις του θεάματος και της έκδοσης.
Νικοκύρη, λυπάμαι αλλά μάλλον δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα λέγοντας κατάργηση δικαιωμάτων.
Το να καταργηθεί (ή να εκπνεύσει) το πνευματικό δικαίωμα σημαίνει ότι *οποιοσδήποτε* μπορεί να διαθέσει ελεύθερα το υλικό — και στη σημερινή εποχή της ανέξοδης αντιγραφής αυτό σημαίνει *πάμφθηνα* ή δωρεάν. Οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να κάνουν παιχνίδι *ακριβώς* διότι κάθε άλλος κωλύεται νομικά να διαθέσει το υλικό. Το κοπυράιτ είναι ένα νομικά κατοχυρωμένο μονοπώλιο.
Κι ενώ κάποτε αυτό το μονοπώλιο είχε μικρή μόνο επίδραση στην ελεύθερη διακίνηση των έργων (αφού η έκδοση ή η κυκλοφορία δίσκου ήταν μια πολυδάπανη διαδικασία) και εμπόδιζε μόνο μια χούφτα ανταγωνιστικές εταιρείες, σήμερα εμποδίζει, τεχνητά, τον ίδιο τον απλό χρήστη να φτάσει στο προϊόν.
Μάλιστα, συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που περιέγραψες: επειδή τα πνευματικά δικαιώματα συνεχίζουν να ισχύουν, για δεκαετίες, κολοσσοί όπως η Ντίσνεϋ αγοράζουν τα πνευματικά δικαιώματα δημιουργών, προτού εκπνεύσουν, και επεκτείνουν τη διάρκειά τους, ουσιαστικά κλειδώνοντάς τα επ’ αόριστον!
Αυτό φαντάζομαι δεν θα σε βρίσκει σύμφωνο. Εγώ από την άλλη δεν βλέπω καμιά διαφορά ανάμεσα στο κληρονομικό δικαίωμα των βιολογικών απογόνων και σε εκείνο της μεγάλης εταιρείας που αγόρασε το έργο. Το ίδιο το κλείδωμα του έργου είναι το πρόβλημα.
ndmushroom said
163
Χωρίς να γνωρίζω περισσότερα, άνοιξα τη Wikipedia, όπου διαβάζω ότι πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα ως διηγηματογράφος (1901) στο πειραιώτικο περιοδικό «Το Περιοδικόν μας», ενώ το 1905, 4 χρόνια μετά, ο πατέρας του, που στο μεταξύ είχε αλλάξει επάγγελμα (είχε ανοίξει χυτήριο), αφού καταστράφηκε οικονομικά, αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία του πατέρα του προκάλεσε βαθιά θλίψη στο Δημοσθένη Βουτυρά και μελαγχολία. Αν και προσπάθησε αρχικά να συνεχίσει την επιχείρηση, την οδήγησε τελικά στην ολοκληρωτική πτώχευση και έτσι για να ζήσει αναγκάστηκε να πουλάει διηγήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά.
Ξαναλέω ότι δεν γνωρίζω περισσότερα, αλλά από αυτά που διαβάζω ο Βουτυράς δεν μοιάζει να ασχολήθηκε με τα γράμματα ως επιλογή καριέρας. Ξεκίνησε επειδή του άρεσε, και συνέχισε λόγω ανάγκης. Και είναι, νομίζω, προφανές ότι όταν μιλάμε για «ανάγκη» εννοούμε τον καθημερινό του βιοπορισμό, από τα λεφτά που εισέπραττε πουλώντας τα διηγήματά του. Όχι την εξασφάλιση των παιδιών του από τα πνευματικά δικαιώματα, που άλλωστε εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι σήμερα.
Avonidas said
#165. Για το πρώτο, όπως προείπα, αν φύγουν από τη μέση τα παράσιτα και οι κάθε λογής δημιουργοί πληρώνονται απευθείας από τους καταναλωτές, όλη η δομή του κοπυράιτ θα τεθεί σε αμφισβήτηση, γιατί και το κόστος πώλησης (και άρα η τιμή) θα μειωθεί, και οι αμοιβές των δημιουργών θα αυξηθούν, και θα είναι πλέον σαφές ότι το κοπυράιτ δεν χρειάζεται.
Δεν είναι ακριβώς έτσι, ειδικά αν μιλάμε για βιβλία. Θυμήσου ότι το βιβλίο είναι κι ένα υλικό αγαθό, που πρέπει να στοιχειοθετηθεί, τυπωθεί, βιβλιοδεθεί και διατεθεί για να φτάσει στον αναγνώστη. Ο εκδότης αναλαμβάνει την οργάνωση και το κόστος αυτής της διαδικασίας (συν τη διαφήμιση). Θα το αναλάβει μήπως ο συγγραφέας, μέσω αυτοέκδοσης; Μερικοί το κάνουν, αλλά όχι οι περισσότεροι.
Φυσικά, αν ο συγγραφέας διαθέσει μόνο ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου του, μπορεί θαυμάσια να λειτουργήσει και να κερδίσει πολλά (πρόσφατα αγόρασα ένα πακέτο διηγημάτων ΕΦ στο Humble Bundle για $15, σε ξεκλείδωτα e-book. Αυτά θα μπορούσα να τα κατεβάσω και από τορρεντάδικο, αλλά η τιμή ήταν πολύ συμφέρουσα). Αλλά για το έντυπο ο εκδότης εξυπηρετεί μια υπαρκτή ανάγκη, και πρέπει φυσικά να βγάλει κέρδος.
ndmushroom said
173
Για αυτό το λόγο αναφέρθηκα στην πρόοδο της τεχνολογίας που επιτρέπει την παραγωγή, με χαμηλό έως μηδενικό κόστος, από τον ίδιο τον δημιουργό. Στην περίπτωση του βιβλίου, για παράδειγμα, ο δημιουργός μπορεί (με ελάχιστες τεχνικές γνώσεις), να κάνει ο ίδιος τη σελιδοποίηση (εάν χρειάζεται) και ο αγοραστής να λαμβάνει την ηλεκτρονική πλην σελιδοποιημένη έκδοση, την οποία θα εκτυπώνει κατά το δοκούν (ιδέες ρίχνω τώρα). 🙂
Avonidas said
#172. Το να γράφει κανείς (και) για βιοπορισμό δεν είναι κανενός είδους ντροπή, ούτε και υποβιβάζει την ποιότητα του έργου. Πολλά από τα διηγήματα του Ντίκενς είναι τα λεγόμενα potboilers, έργα γραμμένα για να του εξασφαλίσουν έσοδα για τα πιο «σοβαρά» βιβλία του. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι κι η δημοφιλέστατη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», που είναι πλέον κλασική. Αργότερα, έκανε και περιοδείες, διαβάζοντας ζωντανά το έργο του στο κοινό, σε θεατρικές αίθουσες.
(Ποιος είπε ότι οι συγγραφείς δεν έχουν άλλο έσοδο από τα πνευματικά δικαιώματα;)
sarant said
171 Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς λέγοντας «κλειδωμα».
Πάντως, η ΕΣΣΔ πλήρωνε με θρησκευτική ευλάβεια δικαιώματα στους συγγραφείς -ακόμα και στους διαφωνούντες.
172 Οπότε, επειδή ωθήθηκε σε αυτή την επιλογή, δεν θα έπρεπε ο ίδιος ή τα παιδιά του να παίρνουν ένα ποσό πχ. από την θεατρική μεταφορά ενός έργου του; Περίεργα πράγματα, ειλικρινά.
Avonidas said
#176. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς λέγοντας «κλειδωμα».
Φαντάσου ότι είμαι κληρονόμος ενός δημιουργού, και κατέχω τα δικαιώματα ενός βιβλίου, π.χ., που όμως εκπνέουν σε 5-10 χρόνια, οπότε και το έργο θα γίνει κοινόχρηστο και θα μπορεί οποιοσδήποτε να το αναπαράξει ή να το διασκευάσει.
Έρχεσαι τώρα εσύ η μεγαλοεταιρεία και μου προσφέρεις ένα σκασμό λεφτά για να σου πουλήσω τα δικαιώματα. Έχω κάθε λόγο να το κάνω, αφού η χρηματοπηγή όπου να ‘ναι στερεύει. Αγοράζεις, λοιπόν, τα δικαιώματα, και μ’ έναν τρόπο μαγικό που τον ξέρουν κάτι γατόνια δικηγόροι θεωρείσαι πλέον ΕΣΥ δημιουργός του έργου, και μπορείς να επεκτείνεις το κοπυράιτ για άλλες κι άλλες δεκαετίες.
Ωραίο πράμα ο καπιταλισμός, έτσι; 😉
sarant said
177 Γίνεται αυτό στην Ευρώπη; Αμφιβάλλω. Νομίζω ότι δεν γίνεται.
Avonidas said
#176. Πάντως, η ΕΣΣΔ πλήρωνε με θρησκευτική ευλάβεια δικαιώματα στους συγγραφείς -ακόμα και στους διαφωνούντες.
Αυτοί είχαν επιπλέον και το δικαίωμα να μην μιλήσουν 😀
Pedis said
# 177 – κάτι σαν αναλυτική συνέχιση της συνάρτησης … μαγεία.
παρόμοια γίνεται και με τις πατέντες των φαρμάκων, μόνο που εκεί το κάνουν οι ίδιοι οι «δικαιούχοι» για λογαριασμό τους, σε αναλογία με το βιβλίο, αλλάζεις μια γραμμή στις ευχαριστίες και χρώμα στο εξώφυλλο και νάτη η επέκταση της εκμετάλλευσης της πατέντας.
Ε ρε και κάνουν καμιά αγωγή οι απόγονοι των Φοινίκων, γράμμα και τάληρο.
Avonidas said
#178. Όλα γίνονται, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση και φράγκα…
(Τα ακρωνύμια TTIP και CETA σου λένε τίποτα, ή έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους τα ΜΜΕ κι ασχολούμαστε με τον Άδωνη;)
Avonidas said
#180. Μάλλον αναλυτική συνέχιση της ασυναρτησίας.
Ε ρε και κάνουν καμιά αγωγή οι απόγονοι των Φοινίκων, γράμμα και τάληρο.
Πφφφ, σιγά τα δύσκολα, θα το γυρίσουμε σε γραμμική Β που είναι και βέρα ελληνική! Τι το χουμε το unicode? 😉
…κι άλλωστε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, τους απογόνους των Φοινίκων τους έφαγαν λάχανο οι Ρωμαίοι στην Καρχηδόνα.
Pedis said
Ε τότε τα δικαιώματα τα έχουν οι Ρωμαίοι. Και θα τα ζητήσουν, ως ηθικό χρέος, για χάρη των ορφανών φοινικοπαίδων …
Γιάννης Ιατρού said
Δεν είδα μέχρι τώρα κανένα σχόλιο/παρατήρηση για εκείνη την υπόγεια βιβλιοθήκη στην Ελβετία, στη Ζυρίχη νομίζω. Πληρώνει ή δεν πληρώνει δικαιώματα και σε ποιούς; 🙂
sarant said
184 Σε σέκελ.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Δεν είναι για να λείψει κανείς για λίγο εδώ μέσα, χάνεται το τόπι. 🙂
Νικοκύρη, επειδή είδα πως αρπάχτηκες με άλλο σχολιαστή για δικό μου προσβλητικό κατά την άποψή σου σχόλιο για την κόρη του Βάρναλη, να διευκρινίσω πως το παράδειγμα δεν αφορούσε την ίδια που δεν την γνωρίζω καν τη γυναίκα, άλλωστε το «ανίκανη» το έβαλα σε εισαγωγικά (ο μόνος αποδεδειγμένα ανίκανος από την τετράδα Βάρναλης, κόρη του, Λάμπρος, κόρη μου, είμαι εγώ 🙂 ) απλώς ήθελα να δείξω το παράλογο της κληρονομιάς των πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά και της κληρονομιάς γενικώς, και την οικονομική διαστρέβλωση που προκαλούν πέρα από την μεγάλη κοινωνική αδικία. Το ανίκανο παιδί του τάδε ικανού γονιού, μπορεί να περνάει ζωή ζάχαρη χωρίς να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία ενώ το ικανό παιδί κάποιου εργαζόμενου θα πρέπει να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει να επιβιώσει, όσο για το ανίκανο παιδί ανίκανου γονιού (όπως εγώ 🙂 ) αυτό δεν έχει καμία ελπίδα, κι αυτή η διαστρεβλωτική αδικία είναι υπαρκτή υφίσταται τώρα, επάνω της είναι δομημένο αυτό το οικονομικό σύστημα που ζούμε, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το υποστηρίζεις.
Ας μην ξεχνούμε πως οι αριστοκράτες που είχαν ήταν την γή, την νοίκιαζαν και εισέπρατταν χωρίς να προσφέρουν κάτι, (τώρα εξελίχθηκαν σε τραπεζίτες, δεν προσφέρουν ΤΙΠΟΤΑ δικό τους και εισπράττουν τα μαλλιοκέφαλά τους) αυτό είναι παρασιτισμός.
Η κληρονομιά γενικώς, είναι κοινωνικός παραλογισμός αλλά στηρίζει το πατριαρχικό σύστημα και στηρίζεται φυσικά με κάθε τρόπο από αυτό με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οικονομικές αυτοκρατορίες που καταδυναστεύουν τους λαούς.
Επειδή πρέπει να ετοιμαστώ για μιά έξοδο, θα πώ πως είμαι της απόψεως ότι οι περιουσίες που δημιουργούνται από κάποιον-α εκτός από ένα μικρό ποσοστό π.χ 10% που θα αποδίδεται στους κληρονόμους πρώτου βαθμού, θα πρέπει να επιστρέφονται στο κράτος και την κοινωνία γενικότερα (άλλωστε από αυτήν προήλθαν) για να εκλείψουν τα φαινόμενα των αυτοκρατοριών τύπου Λάτση, Βαρδινογιάννη, (αλήθεια ο «καπετάνιος» τι πιθανότητες θα είχε να επιβιώσει αν δεν ήταν πλούσια η οικογένειά του;) κλπ, για να μείνουμε στην Ελλάδα, και για να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός των απογόνων αλλά και κίνητρο για να επιχειρήσουν και να προσφέρουν στην κοινωνία αντί για την ματαιοδοξία της οικονομικής (και όχι μόνο) δυναστείας.
Υ.Γ – Ψάχνοντας το γενεαλογικό μου δέντρο, βρήκα πως είμαι απόγονος του Αισχύλου, πού μπορώ να διεκδικήσω αναδρομικά τα πνευματικά δικαιώματα του προγόνου μου; 🙂
Ιερόδουλος said
157 Ελκεσίπεπλε
το υβρεολόγιό σου, το εμπαθέστατο, πλην αστειότατο (γι αυτό και το ανέβασε εξάλλου, ο Sarant), μου θύμισε το Ζουράρι! Γνωρίζεστε;
ndmushroom said
175
Προφανώς, και ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Αυτό που είπα είναι ότι κανένας δεν λέει «θέλω να κάνω κάτι που θα εξασφαλίσει εμένα και τα παιδιά μου. Θα γίνω συγγραφέας». Το να γράφεις (και) έργα που σου εξασφαλίζουν το προς το ζην είναι λογικό και θεμιτό. Αλλά κανείς δεν επιλέγει τη συγγραφική καριέρα επειδή θέλει να εξασφαλίσει τα παιδιά του, όπως το εννόησε ο Νικοκύρης στο 154.
176
Οι απόγονοι του Ντίκενς πληρώνονται για τα θεατρικά, τις ταινίες, τις σειρές, τις επανεκδόσεις κλπ. που βασίζονται στο έργο του; Οι απόγονοι του Μολιέρου; Οι απόγονοι του Δάντη; Του Αριστοφάνη; Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τους απογόνους του Ντίκενς από τους απογόνους του Βουτυρά ή του Βάρναλη ή του ndmushroom; Ακριβώς το ίδιο συνέβαλαν στο έργο από το οποίο, λες, πρέπει να αντλούν εισοδήματα. Και, ξαναρωτάω, τι διαφοροποιεί τα παιδιά του Βουτυρά ή του Βάρναλη ή του ndmushroom από τα παιδιά του επιπλοποιού που έφτιαξε την πολυθρόνα στην οποία κάθομαι, του οικοδόμου που έφτιαξε το σπίτι στο οποίο μένω, του εργάτη που έφτιαξε το δρόμο που παίρνω κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά;
Μας φαίνεται αυτονόητο ότι τα παιδιά του δημιουργού πρέπει να πληρώνονται για το έργο του, γιατί αυτή τη στιγμή τα παιδιά του δημιουργού πληρώνονται για το έργο του. Όπως μας φαίνεται αυτονόητο ότι ο δημιουργός πρέπει να εκχωρεί το 90% των εσόδων από το έργο του σε μεσάζοντες, γιατί αυτή τη στιγμή ο δημιουργός πρέπει να εκχωρεί το 90% των εσόδων από το έργο του σε μεσάζοντες. Γιατί όμως;
Σκύλος said
Μιλάγαμε τις προάλλες γι’ αυτό τον επικίνδυνο τύπο. Παπάργια επικίνδυνος αποδείχτηκε.
Avonidas said
#188. Μας φαίνεται αυτονόητο ότι τα παιδιά του δημιουργού πρέπει να πληρώνονται για το έργο του, γιατί αυτή τη στιγμή τα παιδιά του δημιουργού πληρώνονται για το έργο του. Όπως μας φαίνεται αυτονόητο ότι ο δημιουργός πρέπει να εκχωρεί το 90% των εσόδων από το έργο του σε μεσάζοντες, γιατί αυτή τη στιγμή ο δημιουργός πρέπει να εκχωρεί το 90% των εσόδων από το έργο του σε μεσάζοντες. Γιατί όμως;
Η απάντηση, φυσικά, είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησε το σύστημα του κοπυράιτ ο δημιουργός είχε ανάγκη τους μεσάζοντες· χωρίς αυτούς δεν θα έβλεπε πεντάρα τσακιστή. Και φυσικά έθεταν όποιους όρους ήθελαν, και μόνο όποιος ήταν φίρμα μπορούσε να τους πιέσει για καλύτερους.
Μιας και συζητάμε τον Ντίκενς: οι απόγονοί του σήμερα δεν πληρώνονται δικαιώματα, βέβαια, τα έργα του είναι από καιρό στο public domain. Όμως τα παιδιά του σίγουρα πληρώνονταν. Μάλιστα, ο Dickens είχε προβλήματα με «πειρατικές» εκδόσεις των έργων του στην Αμερική του 1840-50, όπου δεν χαμπάριαζαν από δικαιώματα και τέτοια (ω, τι ειρωνεία 🙂 ) — κι άντε τώρα να ελέγξεις τις παράνομες εκδόσεις στην Άγρια Δύση
Αν δεν απατώμαι, επίσης, ο όρος «πειρατεία» για την έκδοση βιβλίων χωρίς την άδεια του δημιουργού λανσαρίστηκε μέσα στον 18ο αιώνα.
ΓιώργοςΜ said
Το θέμα έχει πολύ ενδιαφέρον, όπως φαίνεται. Μερικές σκέψεις, επειδή νομιζω ισοπεδώνουμε κάποια πράγματα που δεν πρέπει:
Το πνευματικό έργο δεν καταναλώνεται άμεσα. Φτιάχνω μια καρέκλα, μου παίρνει τρεις μέρες, αξιολογώ τη δουλειά μου πεντακόσια €, την πουλάω και παίρνω το αποτέλεσμα της δουλειάς μου σε χρήμα. Ενα βιβλίο μπορεί να έχει εναν κύκλο κάποιων ετών για κάτι αντίστοιχο. Ας πούμε, 20-25 χρόνια. Αν ο συγγραφέας φύγει απο το μάταιο τούτο κόσμο νωρίτερα, οι κληρονόμοι του θα μπορούσαν να νέμονται αυτή την κληρονομιά για το διάστημα αυτό. Άντε να επεκταθεί για άλλα κάποια χρόνια, με μικρότερο ποσοστό αυτό το δικαίωμα. Από εκεί και πέρα, το έργο ανήκει στην κοινωνία.
Βιοπορισμό απο τα βιβλία έκανε κι ο Βερν, και η Ρόουλινγκ. Όπως ειπώθηκε και πριν, μπορούν ν’ αφήσουν στα παιδιά τους την υλική περιουσία που έκαναν, και ίσως την άυλη για πεπερασμένο διάστημα απο τη δημιουργία τού έργου.
Ο Βάρναλης δεν είναι κτγμ αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, κυνηγήθηκε για τις ιδέες του, δε μπορούσε να λειτουργήσει με ίσους όρους σε σύγκριση με εναν μη «χαρακτηρισμένο» συνάδελφό του
ndmushroom said
190
Πράγματι, ο Ντίκενς ήταν από τους μεγαλύτερους υπέρμαχους της διεθνοποίησης του κοπυράιτ, ώστε να μην μπορεί ο κάθε Άμερικανός να εκδίδει τα έργα του χωρίς να τον πληρώνει (και ο κάθε Άγγλος να εκδίδει τα έργα Αμερικανών χωρίς να τους πληρώνει). Και ναι, τα παιδιά του πληρώνονταν (για κάποιο διάστημα. Τον 19ο αιώνα η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας στην Βρετανία πέρασε από τα 14 χρόνια στα 28 και μετά στα 42 (ή 7 μετά το θάνατο του δημιουργού). Σήμερα φτάσαμε στα 50 ή τα 70 έτη μετά το θάνατο του δημιουργού, και όσο διαιωνίζεται η συγκέντρωση των πνευματικών δικαιωμάτων σε γιγαντωμένες εταιρίες-μεσάζοντες θα φτάσουμε και στα 100 και στα 200 χρόνια. Στο όνομα της προόδου, φυσικά…
Μαρία said
45
Οι ακαδημαϊκοί εκφράζουν την υποστήριξή τους στις προτεινόμενες ρυθμίσεις του ν/σ για τις εξαιρέσεις στην εκπαίδευση και τις βιβλιοθήκες
http://www.avgi.gr/article/10964/8296721/anoikte-epistole-akademaikon-ston-al-tsipra-schetika-me-to-n-s-gia-ta-pneumatika-dikaiomata
Τελικά αποσύρθηκε για την ώρα το άρθρο που αφορούσε την εκπαίδευση: σ.47 http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/18a4e643-1429-4e6b-a317-d7c6a29adabf/10142459.pdf
http://www.stokokkino.gr/article/1000000000060308/G-Papanikolaou-Gnosi–ekpaideusi-prepei-na-einai-anoixti-se-olous-de-noeitai-kopirait-stin-epoxi-tou-internet
ndmushroom said
191
Μα και η καρέκλα μπορεί να μεταπωληθεί ως αντίκα σε τιμή πολλαπλάσια της αρχικής. Δεν θα έπρεπε και ο δημιουργός (ή οι κληρονόμοι του) να καρπωθούν μέρος αυτής της υπεραξίας, με τη λογική της πνευματικής ιδιοκτησίας;
Επίσης, υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να διαχειριστείς το προϊόν της διάνοιάς σου. Ήδη αναφέρθηκαν παραδείγματα όπου συγγραφείς έγραφαν διηγήματα για δημοσίευση σε εφημερίδες, και πληρώνονταν περισσότερο σαν επιπλοποιοί παρά σαν λογοτέχνες.
Προσωπικά συμφωνώ (και διαφωνώ με τον Avonidas) ως προς την ανάγκη να υπάρχει παρατεταμένη προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Η οποία όμως θα εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο (υποτίθεται) θεσπίστηκαν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας: να δώσει στο δημιουργό ικανό κίνητρο ώστε να ξαναδημιουργήσει. Σε αυτό το πλαίσιο, τα 20-25 χρόνια μου μοιάζουν λίγο υπερβολικά, και τα 70 χρόνια από το θάνατο του δημιουργού όχι απλά υπερβολικά αλλά αντιπαραγωγικά, καθώς στερούν από νέους δημιουργούς τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν δημιουργικά το έργο παλιότερων (στη λογοτεχνία ίσως αυτό δεν γίνεται τόσο αντιληπτό όσο γίνεται στη μουσική ή στον κινηματογράφο, βέβαια).
Και φυσικά, επιμένω ότι κάθε συζήτηση περί πνευματικής ιδιοκτησίας και κοπυράιτ είναι άσκοπη και υποκριτική, όσο κάθε νέα «ενίσχυση της προστασίας» ωφελεί κατά 10% τον πραγματικό δημιουργό και κατά 90% τους πάσης φύσεως μεσάζοντες.
Κουτρούφι said
#193. Δεν είναι ΟΙ ακαδημαϊκοί αλλά κάποιοι από αυτούς.
Με βρίσκει σύμφωνο το παρακάτω.
«Να μεριμνήσετε για την δημιουργία δημοσίων ακαδημαϊκών αποθετηρίων και συσσωρευτών ώστε εκπαιδευτικά τεκμήρια, επιστημονικά δεδομένα, συγγράμματα, δημοσιεύσεις και έργα λόγου και τέχνης που έχουν παραχθεί με δημόσια χρηματοδότηση να διατίθενται ελεύθερα στους Έλληνες πολίτες προς όφελος της προόδου της επιστήμης και του πολιτισμού»
Ήτοι: Όποια διδακτορική διατριβή εκπονείται σε Ελληνικό Α.Ε.Ι. ή ερευνητικό κέντρο με δημόσια (είτε εθνική είτε ευρωπαϊκή) χρηματοδότηση να είναι ελεύθερα προσβάσιμη και να μην υπόκειται σε κανενός είδους εκδοτικό νταλαβέρι και τώρα και πάντοτε.
Δύτης των νιπτήρων said
196 Αυτό σε γενικές γραμμές ισχύει ήδη. Στα περισσότερα πανεπιστήμια οι διατριβές είναι δημόσια διαθέσιμες, και επιπλέον τα παραδοτέα ερευνητικών προγραμμάτων με ευρωπαϊκή αλλά τώρα και με εθνική (ΕΣΠΑ) χρηματοδότηση είναι υποχρεωτικά open access. Η γενίκευση αυτού του τελευταίου, βέβαια, στο βαθμό που τα περιοδικά και οι εκδόσεις open access συνήθως δεν είναι τζάμπα (κάποιος πρέπει να πληρώσει για το layout, τα ευρετήρια, τη γλωσσική επιμέλεια κλπ.) μετακυλίει το κόστος από το κοινό (ή μάλλον από τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, μια και κανείς δεν αγοράζει επιστημονικό περιοδικό) στον ερευνητή — ή, τέλος πάντων, στο ίδρυμά του (αν έχει λεφτά).
Pedis said
Προτείνω να δημοσιευτούν όλες οι ευχαριστήριες επιστολές προς την κυβέρνηση για το νέο φόρο με πρωτοβουλία της κυβέρνησης κι όχι κατ’ εντολή της τρόικας. Επιτέλους κυβέρνηση με πυγμή. Πρόκειται για μοναδικό γεγονός.
Eλκεσίπεπλος said
(Διαγράφτηκε ένα σχόλιο. Αν το ιστολόγιο είναι βήμα διαλόγου, διατηρώ όμως το δικαίωμα να διαλέγω με ποιους θα διαλέγομαι. Όχι πάντως με όσους μαγαρίζουν αντί να μιλάνε – ΝΣ)
Σπύρος said
Το δικαίωμα αντιγραφής (copyright) είναι το σημείο εκκίνησης των σημερινών πνευματικών δικαιωμάτων και εξασφάλιζε τους τυπογράφους εκείνης της εποχή από την αντιγραφή των επιτυχμένων τίτλων (από άλλους ξύπνιους τυπογράφους που θα στοιχειοθετούσαν εξ αρχής μόνο τους ευπώλητους τίτλους).
Τα σημερινά πνευματικά δικαιώματα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και είναι πιθανόν να μην έχουμε καλύψει την πλήρη έκτασή τους ακόμη. Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε άραγε;
Αν υπάρχουν δικαιώματα για την μουσική που ακούγεται σε κάποιο μαγαζί τότε μήπως να υπάρχουν δικαιώματα για την καρέκλα που κάθονται όλοι αυτοί που ακουν την μουσική; Γιατί αυτοί που έφτιαξαν τις καρέκλες, με περισσότερη ή λιγότερη τέχνη και πάθος, να μην πληρώνονται για όσο υπάρχει αυτή η καρέκλα και χρησιμοποιείται σε δημόσιο χώρο;
Κι αν με τους φίλους μου πάμε στην Θεσσαλονίκη σε μια παλιά μου φιλενάδα να της κάνουμε καντάδα, πρέπει να υπάρχει αμοιβή για κάθε τραγούδι που λέμε; (οκ, είναι αδύνατον να εισπραχθούν αλλά το θέμα είναι μέχρι που φτάνουν τα πνευματικά δικαιώματα – αν ανεβάσω το σκηνικό σε βίντεο παραβιάζω τα πνευματικά δικαιώματα του οποιουδήποτε;).
Αν όμως, αν, είχαμε αστυνομία σκέψης, τότε μήπως κάθε φορά που σκέφτομαι «είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου» θάπρεπε να πληρώνω κάτι; (μη τους δίνεις ιδέες σχολιάζει μέσα μου ο Πικριδάς από το σκίτσο του οποίου «δανείζομαι»).
Κι αν πάρω τον Ευριπίδη και του αλλάξω τα φώτα στον πειραματισμό μπορεί και να μου πείτε μπράβο αλλά αν διαβάζω παραμύθια σε μια παιδική βιβλιοθήκη, από ένα βιβλίο που νόμιμα κατέχω παραβιάζω τα πνευματικά δικαιώματα των: συγγραφέα, μεταφραστή, εικονογράφου, εκδότη (συγγνώμη ΟΣΔΕΛ αν παραλείπω κάποιον που θίγεται).
Δεν είμαι εναντίον του copyright, σίγουρα δεν γνωρίζω όλη την έκταση του θέματος, αλλά μήπως πρέπει να το ξαναδούμε από την αρχή, από μηδενική βάση;
sarant said
199 Μπερδεμένα τα έχεις. Για κανένα από τα υποθετικά παραδείγματα που λες δεν απαιτούνται δικαιώματα.
ΓιώργοςΜ said
194 Ακριβώς το νόημα του παραδείγματος είναι πως ο δημιουργός της καρέκλας είναι ικανοποιημένος από την τιμή που θα πάψει άποψη την πώληση. Ο συγγραφέας δε μπορεί εύκολα να ορίσει κάτι αντίστοιχο, ειδικά για τα πρωτόλειά του. Είναι ένα παραγάδι (το ξεφτίλισα με τις μεταφορές), που πιάνει όσα ψάρια είναι να πιάσει σ’ εναν τόπο για κάποιο διάστημα.
196 Όντως οι διατριβές είναι, υποχρεωτικά, δημόσιο διαθέσιμες (εκ πείρας πρόσφατης, ενός έτους) και μάλιστα σε συγκεκριμένη φόρμα.
Όσο για τα παραδοτέα προγραμμάτων, αυτά καθεαυτά δημοσιεύονται σε ελεύθερα προσβάσιμο τόπο, άλλα κανείς δεν υποχρεώνει τους ερευνητές να κάνουν το ίδιο για την ενδιάμεση έρευνα.
Γς said
Τελικά μου κόψατε και το νερό και πως θα ποτίσω τα λάχανα.
Μου κόψατε την επαφή με το σημερινό άρθρο. Ούτε να το διαβάσω δεν μπορώ.
Κρίμα
Σπύρος said
@200,
δεν θα ήταν υποθετικά παραδείγματα αν γι αυτά ακριβώς προβλέπονταν πνευματικά δικαιώματα. Ελπίζω ότι γνωρίζω και κατανοώ τα σημερινά όρια των πνευματικών δικαιωμάτων και απλώς δεν διατυπώνω καλά αυτό που θέλω να πω.
Διαχρονικά, τα όρια των πνευματικών δικαιωμάτων εξελίσσονται και επεκτείνονται: π.χ. κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι ο δανεισμός των δημόσιων βιβλιοθηκών (που φτιάχτηκαν για να δανείζουν δωρεάν βιβλία) παραβιάζει τα πνευματικά δικαιώματα και πρέπει η βιβλιοθήκη να πληρώνει ξεχωριστά για κάθε ένα δανεισμό. Εμείς το αποφασίσαμε, άρα, εμείς μπορούμε και να αλλάξουμε γνώμη. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης. Δεν έχω πλήρη εικόνα, το θέμα είναι μεγαλύτερο και πολυπλοκότερο απ’ ότι γνωρίζω (από τον κινηματογράφο ας πούμε μέχρι την ζωγραφική). Για το τμήμα που καταλαβαίνω θεωρώ ότι κάποιες ρυθμίσεις είναι παράλογες και αδιέξοδες – σαν να είναι μια χήνα που κάνει χρυσά αυγά κι ολοένα και περισσότεροι λέμε ότι πρέπει να παίρνουμε ένα κομμάτι και ζητάμε να μεγαλώσει κι άλλο κι άλλο το αυγό. Νομίζω είναι παράλογο να πληρώνει ο κουρέας πνευματικά δικαιώματα για μουσική, η βιβλιοθήκη να πληρώνει για κάθε ένα δανεισμό, οι σπόροι να καλύπτονται με πνευματικά δικαιώματα.
Νομίζω πρέπει να το ξαναδούμε από την αρχή, από μηδενική βάση και θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη συζήτηση επειδή ακριβώς έχει να κάνει με λεφτά. Κι είναι μια συζήτηση που θα πάρει χρόνια ενώ θα πρέπει να ζούμε στην σημερινή πραγματικότητα (παράλογο πράγμα imho τα δικαιώματα δανεισμού αλλά ευρωπαϊκή νομοθεσία κι αν το στείλουμε στις καλένδες των προεδρικών διαταγμάτων θα το ξαναβρούμε μπροστά μας με απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου).
Υπάρχει και η εκδοχή να το λύσει η πραγματικότητα με κάποιο δικό της τρόπο: σ’ ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο ψηφιακός δεν θα αγοράζεις ένα συγκεκριμένο αντικείμενο για να υπάρχουν τέτοιες διαμάχες αλλά περιορισμένη πρόσβαση, ένα περιορισμένο δικαίωμα χρήσης: να δεις την ταινία, να διαβάσεις το βιβλίο, νακούσεις το τραγούδι και θα πληρώνεις γι αυτή την χρήση. Κάθε φορά. Νομίζω δεν χωράνε βιβλιοθήκες σε αυτό τον κόσμο.
dryhammer said
«Το πρόβλημα δεν λύνεται κι η γκρίνια πάντα αρχίζει σαν η γυναίκα ανθίζεται πως το πουγγί στραγγίζει.»
Φυσικά το θέμα δεν εξαντλείται και άν ακόμα καταλήξουν (καταλήξουμε;) σε μια αποδεκτή λύση θα είναι ήδη ξεπερασμένη από τα γεγονότα και τα συμφέροντα που τα κινούν (χωρίς το πάπλωμα δεν γίνεται ο καυγάς).
Το μόνο που μου έμεινε έιναι μια σχετική ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων για κάτι που δεν κατέχω παρα επιδερμικά (και ούτε) και μια απορία:
Τί ακριβώς σημαίνουν οι ζουραροφανείς ύβρεις «ρωποπερπερήθρα, ανασεισίφαλλε πανουργιππαρχίδα» μια που (κυρίως) λεξιλογούμε;
Το «ανασεισίφαλλε» το αντελήφθην σαν συνώνυμο του «μονήρους αυτόχειρα» αλλά τα άλλα… are greek to me
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@204. Φίλε καλή σου μέρα.
Κι ἐγὼ μόνο τὸ «ἀνασεισίφαλλε» κατάλαβα (τυχαῖο; δὲ νομίζω) 🙂
Γιὰ τὴ «ρωποπερπερήθρα» βρῆκα στὸ γκοὺγκλ τὸ παρακάτω:
» Τι είναι η «ρωποπερπερήθρα*»; Είναι αρχαία λέξη. Απαντάται στον Διογένη Λαέρτιο, στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης και σε διάφορα «αδέσποτα» κωμικά κείμενα. Τι σημαίνει; Αυτό: Ακατάπαυστη φλυαρία, κάπως φτηνούτσικη και ολότελα μπούρδα.»
http://www.dimokratianews.gr/content/20885/%CE%B7-%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AE%CE%B8%CF%81%CE%B1
Γιὰ τὸν πανουργιππαρχίδα: «Πανουργιππαρχίδας=αρχιαπατεώνας»
dryhammer said
205. Ευχαριστώ και νάσαι καλά.
Δεν γκούγκλαρα πρίν ρωτήσω ο ανασεισίφαλλος…
Stazybο Hοrn said
154: Βουτυράς είπες, Δημουλίδου θα απαντήσω. Αντί να πιάσω δουλειά, σημαίνει ότι έχω εξασφαλισμένο εισόδημα, αλλιώς, δεν θα πεινάσω όσο γράφω; Με κάλυψαν επόμενα σχόλια, οπότε να μην τα επαναλαμβάνω.
155: http://bfy.tw/CqwT
193: Φαντάζομαι όλοι αυτοί έχουν αξιόλογο συγγραφικό έργο που το δανείζονται τα υπόλοιπα πανεπιστήμια στις παραδόσεις τους και το ερευνητικό τους έργο.
196: Εκτός απ’ του προέδρου της Δράσης
Avonidas said
Καλημέρα.
Θα σας κουράσω λίγο ακόμα: θα προτείνω ένα μοντέλο για τις εκδόσεις βιβλίων που το θεωρώ μεσοβέζικο, με την έννοια ότι υιοθετεί ένα περιορισμένο κοπυράιτ και διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το ισχύον καθεστώς. Τονίζω ότι δεν είναι αυτό που θα επέλεγα, αλλά ίσως μπορούσε να λειτουργήσει σαν μεταβατικό στάδιο προς μια πλήρη απελευθέρωση του πνευματικού έργου.
Φανταστείτε λοιπόν ότι έχετε μόλις γράψει ένα βιβλίο και το πάτε στον εκδότη σας, που το εγκρίνει κατ’ αρχήν προς δημοσίευση. Εσείς θέλετε να πληρωθείτε για τη δουλειά σας και ο εκδότης επίσης θέλει να βγάλει κέρδος πουλώντας αντίτυπα. Δεν υπάρχει δυνατότητα χορηγίας ή επιδότησης ή crowdfunding.
Στο μεσοβέζικο μοντέλο μου, εσείς κι ο εκδότης υπογράφετε ένα συμβόλαιο που σας εξασφαλίζει ένα ορισμένο ποσοστό επί των πωλήσεων, ίσως και κάποια εφάπαξ πληρωμή. Αυτό είναι κάπως σαν να κατέχετε μετοχές στον εκδοτικό οίκο. Αν το βιβλίο πουλήσει, κερδίζετε κι εσείς και ο εκδότης.
Τώρα, ο εκδότης βεβαίως θέλει να προστατευτεί από τον ανταγωνισμό: αν κάποιος άλλος εκδοτικός οίκος εξασφαλίσει ένα αντίτυπο μόλις κυκλοφορήσει, και εκδώσει το βιβλίο φτηνότερα και χωρίς να πληρώσει ποσοστά στον συγγραφέα, ζημιώνεστε κι εσείς κι ο εκδότης σας. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί νομικά με ένα κοπυράιτ ως προς την έντυπη μορφή του βιβλίου, δηλαδή κανείς δεν θα μπορεί νόμιμα να εκδώσει ή να κυκλοφορήσει μια εκδοχή του έργου χωρίς την επίσημη άδεια συγγραφέα και εκδότη.
Το μερικό αυτό κοπυράιτ καλύπτει ανταγωνιστικούς εκδοτικούς οίκους, ενδεχομένως και για τις μεταφράσεις του έργου, καθώς και καθέναν που θα ήθελε να τυπώσει και να διαθέσει μαζικά στην αγορά μια μορφή του βιβλίου. ΔΕΝ καλύπτει, όμως, την περιστασιακή φωτοτύπηση από ιδιώτες που ήδη κατέχουν ένα επίσημο αντίτυπο ή τον διαμοιρασμό μέσω διαδικτύου του περιεχομένου του βιβλίου.
Το πλεονέκτημα αυτού του καθεστώτος είναι ότι μπορεί να επιβληθεί νομικά με ελάχιστο κόστος και μηδενική παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών. Οι εκδοτικοί οίκοι είναι επώνυμες επιχειρήσεις που ελέγχονται τακτικά από τις κρατικές υπηρεσίες, και είναι εύκολο να διαπιστωθεί αν παραβιάζουν το κοπυράιτ. Τα φωτοτυπεία ελέγχονται πιο δύσκολα, αλλά η ποιότητα των φωτοτυπημένων βιβλίων είναι αισθητά χαμηλότερη από εκείνη των στοιχειοθετημένων, και συνήθως περιορίζονται στα ακαδημαϊκά εγχειρίδια και αντιγράφουν μόνο κατά παραγγελία του πελάτη (κάποια δημοφιλή εγχειρίδια που έχουν στο στοκ τα προμηθεύονται επίσης από προηγούμενους πελάτες).
sarant said
208 Αν θέλει κάποιος να μεταφέρει το συναρπαστικό μυθιστόρημά μου στην τηλεόραση ή στο θέατρο θα με πληρώσει κάτι;
Γιάννης Ιατρού said
209: Σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον θα πρέπει να χαίρεσαι αν δεν μπλέξεις και τελικά πληρώσεις κι απ΄ την τσέπη σου 🙂
ΓιώργοςΜ said
208 Αν κατάλαβα καλά, οι περιορισμοί αφορούν μονο τα χάρτινα βιβλία, σωστά; Αν ναι, ας βρούμε τις πωλήσεις ηλεκτρονικών αντιγράφων ενός σημερινού ευπώλητου, για να δουμε τι ποσοστά θα χανόταν από το έσοδα (χωρίς να υπολογίζουμε πως το ψηφιακό βιβλίο σήμερα έχει ελεγχόμενα ψηλή τιμή για τη στήριξη του χάρτινου και τη μεγιστοποίηση του κέρδους).
Πιστεύω πως το χάρτινο, στο παράδειγμα, δε θα έβγαζε ούτε τα έξοδά του.
209 Ο Βερν άραγε πλήρωσε δικαιώματα στον Πόε ή τους κληρονόμους του για τα βιβλία-συνέχειες που έγραψε;
ndmushroom said
208
Να προτείνω κι εγώ το δικό μου μοντέλο; Πλήρη δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον δημιουργό (και μόνο) για το χρόνο που απαιτείται μέχρι να ξαναδημιουργήσει δις (για να έχει την ευκαιρία να πειραματιστεί). Αυτό μπορεί να καθοριστεί με βάση το μέσο ρυθμό παραγωγής διανοητικών έργων (ενδεικτικά, θα μπορούσε να είναι πέντε χρόνια για τη μουσική και το λογισμικό, οκτώ για τις κινηματογραφικές ταινίες, δέκα για το συγγραφικό έργο. Περιορίζομαι στις δημοφιλέστερες κατηγορίες, εξάλλου όλοι υποθετικά μιλάμε προς το παρόν). Σε αυτό το διάστημα, ο δημιουργός (και μόνο αυτός) έχει λόγο στο ποιος, πού, πότε, πώς και με ποιο αντίτιμο θα χρησιμοποιεί το έργο του. Μετά το πέρας της προθεσμίας, το έργο μπαίνει πλέον στο λεγόμενο public domain και οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει οτιδήποτε με αυτό (και ναι, κάποιοι θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν χρησιμοποιώντας αυτό το έργο. Αλλά πώς ακριβώς θα κερδοσκοπήσουν επί ενός έργου που διατίθεται ελεύθερα και δωρεάν;)
Επίσης, προτείνω την αναβίωση της παλιάς καλής χορηγίας, έκδοση 2.0. Θέλει ο Νικοκύρης να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για τις λέξεις της Μάνης (που λέει ο λόγος); Αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη, μπορεί να επιλέξει να κοινοποιήσει την πρόθεσή του σε μια (κατά προτίμηση δημόσια) πλατφόρμα τύπου Kickstarter και να θέσει το επίπεδο της αμοιβής που επιθυμεί να λάβει για αυτό. Όσοι ενδιαφέρονται χρηματοδοτούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, και αν συγκεντρωθεί το επιθυμητό ποσό ο Νικοκύρης συγκεντρώνει το υλικό του, επιμελείται την έκδοση και το δημοσιεύει, κατευθείαν στο public domain. Ο Νικοκύρης έχει βγάλει τα χρήματα που επιθυμούσε (αλά καρεκλοποιός, αφού έχει τεθεί ως παράδειγμα), και ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να απολαμβάνει τον καρπό της προσπάθειάς του. Κατανοώ ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα δύσκολο σύστημα για πρωτοεμφανιζόμενους λογοτέχνες, π.χ., (για αυτό άλλωστε και το προτείνω ως παράλληλο σύστημα και όχι ως αντικατάσταση), αλλά για μελέτες και επιστημονικά έργα, καθώς και για τους λογοτέχνες που έχουν ήδη δώσει δείγματα (καλής) γραφής θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή εγγυημένου εισοδήματος.
ΣΠ said
209, 210
Δεν είναι λίγοι πάντως εκείνοι που ακόμα και θα πλήρωναν για να γίνει το βιβλίο τους ταινία ή τηλεοπτική σειρά. Είναι η καλύτερη διαφήμιση για το βιβλίο.
Avonidas said
#209. Στο μοντέλο μου; Όχι απαραίτητα. Θα ήταν σχετικά εύκολο να αντιμετωπιστεί κι αυτό, όμως, με περιορισμούς ως προς τα παράγωγα έργα. Έχε όμως υπόψη σου ότι ήδη μπορεί κάποιος να μεταφέρει το μπεστ σέλλερ σου στο σανίδι ή στον κινηματογράφο χωρίς την άδειά σου, αλλάζοντας επιδέξια 2-3 λεπτομέρειες.
Το βασικό σκεπτικό μου ήταν να διαχωρίσω την κυκλοφορία ενός έργου από την αντιγραφή του: η πρώτη μπορεί να ελεγχθεί πολύ πιο εύκολα από τη δεύτερη, γιατί είναι αναγκασμένη να διαφημιστεί.
Έχουμε όμως αλλάξει θέμα: εγώ μιλούσα για τη διασφάλιση των κερδών του εκδότη και του συγγραφέα. Μια θεατρική ή κινηματογραφική διασκευή δεν ανταγωνίζεται το βιβλίο· άρα το πρόβλημά σου δεν είναι τελικά πώς θα κερδίσεις από το έργο σου, αλλά το να εμποδίσεις κάθε άλλον να κερδίσει χωρίς να σου κόψει μερίδιο. Διαφωνώ πως αυτό είναι αυτονόητο δικαίωμά σου, αν και καταλαβαίνω γιατί οι δημιουργοί το βλέπουν έτσι, ιδίως όταν βλέπουν π.χ. την Ρόουλινγκ να κάθεται πάνω σ’ ένα βουνό από λίρες.
Έπειτα, η ερώτησή σου φανερώνει και κάποια (αθέλητη;) απαξίωση για τα παράγωγα έργα. Θεωρείς μήπως ότι το να ανεβάσεις ένα θεατρικό ή να γυρίσεις μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο συνίσταται στο να πάρεις μια κόπια και να τη βαφτίσεις σενάριο; Ασφαλώς και όχι. Απαιτείται δημιουργική προσπάθεια παραπλήσια με του αρχικού δημιουργού. Αν λοιπόν απαιτείς μερίδιο, θα έπρεπε να αναρωτηθείς με τη σειρά σου σε πόσους και με τι τρόπους χρωστάς για τις εμπνεύσεις σου — που δεν παράχθηκαν βέβαια σε κενό. Ας πούμε, ο Καζαντζάκης έπρεπε μήπως να τα σκάσει στον πραγματικό Αλέξη Ζορμπά για τις εμπειρίες που του πρόσφερε στη συγγραφή του Ζορμπά;
Avonidas said
#212. Το πρόβλημα με τα πλήρη δικαιώματα, όπως νομοθετούνται σήμερα, δεν είναι η χρονική διάρκεια αλλά το ανεφάρμοστο του ελέγχου. Ουσιαστικά, ο νόμος απαιτεί να ελέγχεται το σύνολο της διακινούμενης πληροφορίας, μιας και κάθε γραμμή που γράφεται, κάθε ιστοσελίδα που ανεβαίνει και κάθε torrent που ανταλλάσσεται μπορεί να περιέχει υλικό ΠΔ. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες για την επιβολή του κοπυράιτ οδηγούν στην παραβίαση πολλών και πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων στην ιδιωτικότητα της επικοινωνίας, χωρίς ταυτόχρονα να πετυχαίνουν το παραμικρό.
Το κράτος και οι διαχειριστές ΠΔ το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό, και τώρα προσπαθούν, αντί να εμποδίσουν την (υποθετική) χασούρα τους, να την «αντισταθμίσουν» με φορομπηχτική, πράγμα κατάφωρα άδικο που επιβαρύνει παντελώς αθώους φορολογούμενους ΚΑΙ μεροληπτεί υπέρ των ήδη καταξιωμένων και εμπορικών έργων (αυτών δηλαδή που έχουν λιγότερη ανάγκη από ενίσχυση). Με τέτοιους νόμους, ακόμα κι αν συντομευθεί η διάρκειας ζωής του κοπυράιτ, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε άδικα τέλη, αφού το ύψος του φόρου δεν συνδέεται με κάποια διαφυγόντα κέρδη ή κατάλογο προστατευόμενων έργων.
sarant said
214
Λες: Έχε όμως υπόψη σου ότι ήδη μπορεί κάποιος να μεταφέρει το μπεστ σέλλερ σου στο σανίδι ή στον κινηματογράφο χωρίς την άδειά σου, αλλάζοντας επιδέξια 2-3 λεπτομέρειες.
Μπα. Η πείρα δείχνει ότι οι μεγάλες εταιρείες ευχαριστως πληρώνουν καλά λεφτά για να αγοράσουν δικαιώματα και το προβάλλουν κιόλας (Based on…) Το ίδιο και οι ντόπιες παραγωγές.
ndmushroom said
215
Πράγματι. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι αλλάζοντας τις ισορροπίες μεταξύ δημιουργού και ενδιάμεσου, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πρότασής μου, αντιμετωπίζεται (εν μέρει) και αυτό. Είναι σπάνια τα παραδείγματα δημιουργών που επιθυμούν οι ίδιοι τα δρακόντεια μέτρα κατά των ανθρώπων που, ουσιαστικά, αποτελούν το κοινό που εκτιμά το έργο τους. Συνήθως, για αυτές τις διώξεις, τις πολιτικές πιέσεις και τα συναφή ευθύνονται οι ενδιάμεσοι, για τους οποίους η εικόνα του δημιουργού, η σχέση του με το κοινό του κ.ο.κ. δεν έχουν καμία αξία μπροστά στη μεγιστοποίηση του δικού τους κέρδους.
Επίσης, η κατάργηση κάθε μορφής πνευματικών δικαιωμάτων στον ψηφιακό κόσμο, που είναι αυτό που απαιτείται για να μην ελέγχεται η διακινούμενη πληροφορία, είναι εκ των πραγμάτων ουτοπική σε μια ολοένα πιο ψηφιοποιούμενη κοινωνία.
Avonidas said
#216. Είπα «μπορεί», δεν είπα ότι θα το κάνει. Συμφωνούμε ότι θα προτιμήσουν να αγοράσουν δικαιώματα, αφού δεν τους κοστίζει πολύ και μπορούν να χρησιμοποιήσουν αναγνωρίσιμους χαρακτήρες — και να έχουν και την υποστήριξη του κοινού του συγγραφέα. Αυτό που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεσαι είναι ότι θα το έκαναν ακόμη κι αν δεν αναγκάζονταν από το κοπυράιτ.
Όχι όλοι, βεβαίως. Και το δίκιο δεν είναι πάντα με το μέρος του δημιουργού. Ο Μπραμ Στόκερ θεώρησε καλό να δαιμονοποιήσει έναν εθνικό ήρωα της Ρουμανίας όταν έγραψε τον Δράκουλα, χωρίς να πάρει την άδεια κανενός, ενώ οι κληρονόμοι του σχεδόν κατόρθωσαν να αφανίσουν το Νοσφεράτου, παρά την αλλαγή του ονόματος του πρωταγωνιστή και τη μεταφορά της πλοκής στη Γερμανία.
Avonidas said
#217. Είναι σπάνια τα παραδείγματα δημιουργών που επιθυμούν οι ίδιοι τα δρακόντεια μέτρα κατά των ανθρώπων που, ουσιαστικά, αποτελούν το κοινό που εκτιμά το έργο τους.
Ναι, αλλά είναι επίσης σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνων που αντιτίθενται σε τέτοια μέτρα και πιέζουν για αναθεώρηση του καθεστώτος της πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο πόλεμος του κοπυράιτ βασικά διεξάγεται έξω και πέρα από τον έλεγχο των δημιουργών, και με τη σιωπηρή ανοχή τους.
Ο Νικοκύρης, όπως το ξεκαθάρισε νομίζω, υποστηρίζει τo κοπυράιτ. Αν κάποιος δέχεται το κοπυράιτ, δέχεται μαζί και τα μέτρα επιβολής του, είτε βγει να το δηλώσει ανοιχτά είτε όχι. Εκτός κι αν ισχύει κι εδώ αυτή η ελληνική πατέντα του να έχουμε νόμους και να μην τους εφαρμόζουμε.
ndmushroom said
219
Να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν έγινα αντιληπτός. Αυτό που προτείνω (μεταξύ άλλων) είναι ο δημιουργός να είναι ο αποκλειστικός κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων για το έργο του. Θέλεις να ανεβάσεις ένα θεατρικό βασισμένο στο αγαπημένο σου (γραμμένο την τελευταία δεκαετία) έργο; Επικοινωνείς με τον ίδιο το συγγραφέα, όχι με τον εκδοτικό του οίκο, το σωματείο συλλογής royalties (κόλλησα. Πώς τα λέμε στα ελληνικά; Τέλη πνευματικής ιδιοκτησίας;), την τάδε δικηγορική εταιρία κλπ. Μοιράζεσαι στο διαδίκτυο το έργο του; Ο ίδιος ο συγγραφέας επικοινωνεί μαζί σου (με όποιον τρόπο επιθυμεί, και αν το επιθυμεί) για να σου ζητήσει τα ρέστα. Ανεβάζεις ένα βίντεο στο youtube στο οποίο ακούγεται στο background μια μουσική που τελεί ακόμα υπό πνευματική προστασία; Ο ίδιος ο δημιουργός αποφασίζει αν θα σου ασκηθεί δίωξη, αν θα σου κάνει μια φιλική επίπληξη ή αν θα σε ευχαριστήσει για την προώθηση (που λέει ο λόγος). Προφανώς και μπορεί να εξουσιοδοτήσει άλλους να το πράξουν για λογαριασμό του, αλλά δηλώνει ρητά ποιον θέλει να κυνηγήσει και πώς, πόσα θέλει για να δώσει άδεια να διασκευαστεί το έργο του κλπ.
Stazybο Hοrn said
77 του άρθρου «Ξαναδιαβάζοντας τον Πέδρο Καζάς»: Στους «όλους» που απευθύνεται το παραλήρημά σου, να μην με συμπεριλάβεις. Ή να διαβάζεις με μεγαλύτερη ψυχραιμία ό,τι γράφει ο καθένας.
Εδώ μιλάμε για πνευματικά δικαιώματα και κόπι ράιτ, και φόρους που μαζεύει κάποιος ΟΣΔΕΛ. Αν θεωρείς ότι κάποιοι είναι πιο βελούδινοι από τους άλλους, και πρέπει να διαφέρουν ως προς τις αμοιβές τους και τον καρπό της εργασίας τους, πάσο. Να τους βγάλουμε και μισθό, και σύνταξη, κι επιμίσθιο, κι αυτούς και τα παιδιά τους. Βρες την κατάλληλη μεζούρα, να μας ξεχωρίσεις ποιος από αυτούς που «αποφασίζουν να μη δουλέψουν αλλιώς αλλά να είναι καλλιτέχνες» θα πληρώνουμε και ποιους όχι.
Εγώ, τουλάχιστον, δεν είπα να μην τιμούνται συμβόλαια και πωλήσεις, ούτε αξίωσα τη δωρεάν διάθεση από αυτόν που δεν την νιώθει έτσι.
Και το ποιος προσφέρει δωρεάν και πώς στη ζωή του, δεν είσαι παντογνώστης να το γνωρίζεις.
νεσσίμ said
Πάνω από 65 εκατ. το χρόνο θα κοστίσει το “ψηφιακό τέλος” σε υπολογιστές και tablets στους Έλληνες καταναλωτές. Ο ΣΕΠΕ ζητά την άμεση παρέμβαση του Πρωθυπουργού
https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/36016#
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
222. Σκέφτομαι, γιατί οπωσδήποτε στους καταναλωτές; Στον καπιταλισμό, η αγορά αυτορρυθμίζεται*, ο ανταγωνισμός θ΄αποφασίσει αν μετακυλιστεί στους αγοραστές το τέλος ή θα βγει από τις εταιρείες.
*λμτ 😦
Spiridione said
Για όσους ενδιαφέρονται, το crowdfundinf του 19ου αιώνα. Βιβλία με προεγγραφή συνδρομητών,
Φίλιππος Ήλιού
https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/view/10045
Click to access 1545.pdf
sarant said
224 Απαραίτητο σχεδόν για να τυπωθεί βιβλίο τότε.
Μαρία said
224
Έχω ένα τέτοιο του 1897, τυπωμένο «εν Κωνσταντινουπόλει» με όλους τους κατα τόπους συνδρομητές στις τελευταίες σελίδες.
Spiridione said
226. Στις Σέρρες βλέπω αρκετούς συνδρομητές
Μαρία said
227
Στο δικό μου είναι εντυπωσικά μεγάλος ο αριθμός των Θασιτών, χωρίς ο συγγραφέας να είναι Θασίτης. Να σκεφτείς οτι καταγράφονται κατα χωριό.
Κουτρούφι said
Εγώ έχω την «Ιστορία της Νήσου Σίφνου από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς, μετά της περιγραφής των αρχαίων αυτής μεταλλείων χρυσού και αργύρου» υπό Καρόλου Ι. Γκιων (Σχολάρχου), Εν Σύρω, Εκ της Τυπογραφικής Εταιρίας «Πρόοδος», 1876. Στο τέλος υπάρχει «Κατάλογος των Φιλομούσων Συνδρομητών» από αρκετές περιοχές (Ερμούπολη, Σίφνο, Αθήνα, Τήνο, Νάξο, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Ιμβραϊλα, Γαλάζι». Ζητάει, δε συγγνώμη, από όσους δεν συμπεριέλαβε γιατί δεν το πληροφορήθηκε εγκαίρως.
(btw, αυτό το κομμάτι «μετά της περιγραφής των αρχαίων αυτής μεταλλείων χρυσού και αργύρου» έφαγε χοντρό plagiarism σε βιβλία ξένων περιηγητών μεταγενέστερα)
Μαρία said
Έχω κι αυτό το συνδρομητικό του 1850 https://ia600401.us.archive.org/11/items/bub_gb_2vx7h3Lth1sC/bub_gb_2vx7h3Lth1sC.pdf
αλλά, επειδή στους συνδρομητές απ’ την Τουρκία δεν είναι κανένας δικό μου, το είχα περιφρονήσει.
Ο Θωμάς Κείτλης είναι αυτός https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Keightley
Κουτρούφι, γιατί τη λογοκλοπή την προτιμάς στα αγγλικά;
κουτρούφι said
#230β. Απλώς ήταν μια χαριτωμενιά.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
sarant said
!!
Μαρία said
Στα χέρια του εισαγγελέα το αρχείο της ΑΕΠΙ http://www.avgi.gr/article/10964/8310936/sta-cheria-tou-eisangelea-to-archeio-tes-aepi#
geraki said
Ο δημιουργός έχει δικαίωμα να αμείβεται εφόσον το επιθυμεί.
Αλλά, η υποχρεωτική αμοιβή του από όλους τους χρήστες ηλεκτρονικού υπολογιστή ή τηλεφώνου (υπάρχουν πολλά μη «έξυπνα» τηλέφωνα σήμερα;) ανεξαιρέτως, όπως το ίδιο ισχύει και με τους χρήστες εκτυπωτών και εκτυπωτικού χαρτιού (λεγόμενου και «φωτοτυπικού») δεν είναι εύλογη. Βασίζεται στην υπόθεση ότι αν όχι όλοι αυτοί οι χρήστες, τουλάχιστον η πλειοψηφία τους, διαβάζουν βιβλία στον υπολογιστή τους ή το κινητό τους. Όχι, μια ματιά στον περίγυρό μας θα δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κανείς δεν κάθεται να διαβάσει λογοτεχνικό έργο σε μια οθόνη 5 ιντσών. Ούτε είναι δεδομένο ότι διαβάσει θα είναι πόνημα κάποιου τον οποίο εκπροσωπεί ο ΟΣΔΕΛ ή οποιοδήποτε αντίστοιχο «μη κερδοσκοπικό» φορέα. Με ένα τέτοιο τέλος στις ηλεκτρονικές συσκευές, όλοι ανεξαιρέτως οι χρήστες βρίσκονται να πληρώνουν δημιουργούς το έργο των οποίων δεν πρόκειται να διαβάσουν ούτε έχουν σκοπό να διαβάσουν. Ο Μήτσος που μπαίνει στο facebook για να βλέπει γκομενάκια, θα πληρώνει στον ΟΣΔΕΛ, όπως και ο Κώτσος που χρησιμοποιεί το κομπιούτερ του για να παίζει στοίχημα. Δεν είναι λιγότερο καταχρηστικό από το τέλος στους εκτυπωτές, τα φωτοτυπικά μηχανήματα, και το χαρτί εκτύπωσης. Η παράνοια είναι εμφανής όταν αναλογιστεί κανείς ότι για οποιοδήποτε χαρτί βγαίνει από δημόσια υπηρεσία, ή βγαίνει, οποιαδήποτε αίτηση, αναφορά, έγγραφο, οποιοδήποτε χαρτί έχει τυπωθεί ή φωτοτυπηθεί για οποιοδήποτε σκοπό, στο κόστος του περιλαμβάνεται 4% «υπέρ των δημιουργών». Όχι, είναι παράνοια. Από τους χρήστες των smartphones, tablets, και υπολογιστών, ούτε το 2% δεν διαβάζει κάτι που κανονικά πωλείται σε βιβλιοπωλείο.