Από το 1909 στο 1959

Το σημερινό άρθρο είναι το δεύτερο μέρος ενός παλιότερου, αλλά όχι πολύ παλιού άρθρου, που είχαμε δημοσιεύσει τον Γενάρη.

Σε εκείνο το πρώτο άρθρο είχα ξεκινήσει να φτιάχνω έναν κατάλογο για τα 100+1 χρόνια από το 1859 ως το 1959 (που γεννήθηκα), βάζοντας πλάι σε κάθε χρονιά κάποιον (ή κάποιους) που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά, κάποιον οικείο σε μένα ή σημαντικόν κατά τη γνώμη μου. Επειδή όμως ο κατάλογος παραμάκραινε τον έκοψα στη μέση και στο πρώτο άρθρο είχα βάλει τα 51 χρόνια από το 1859 ως το 1909 αφήνοντας για άλλη φορά τη συνέχεια.

Η άλλη φορά ήρθε σήμερα. Βέβαια, όταν έγραφα το πρώτο άρθρο δεν είχα υποσχεθεί ρητά ότι θα είχε συνέχεια, αντίθετα είχα κρατήσει μιαν επιφύλαξη («και βλέπουμε αν θα υπάρξει συνέχεια κάποτε»). Ο λόγος που ήμουν επιφυλακτικός είναι ότι το δεύτερο μισό της εκατονταετίας αυτής (101 χρόνια, αλλά τέλος πάντων) είναι χρόνια κοντινά μας, οπότε δεν υπάρχει αρκετή απόσταση, κι έπειτα πληθαίνουν οι οικείοι. Τελικά όμως είπα να μην αφήσω να σέρνεται το μισό άρθρο χωρίς το ταίρι του.

Σε αντίθεση με το πρώτο άρθρο, που είχε γεννηθέντες από το 1859 ως το 1909, εδώ υπάρχουν αρκετοί (που έχουν γεννηθεί από τη δεκαετία του 1920 και μετά) που βρίσκονται ακόμα στη ζωή -προς το τέλος, φυσικά, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Όπου δεν δηλώνω χρονολογία θανάτου, σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός ζει ακόμα -ελπίζω να μην έχω κάνει κανένα λάθος.

Για λόγους… αριθμητικής ομοιοκαταληξίας έχουμε πάλι 51 χρόνια, από το 1909 ως το 1959 -το 1909 επαναλαμβάνεται από το προηγούμενο άρθρο.

1909 Ο Γιώργος Κοτζιούλας († 1956). Και ο Ρίτσος, βέβαια (†1990) και ο Τσιφόρος († 1970), αλλά για μένα πιο οικείος ο Κοτζιούλας.

1910 Ο Νίκος Καββαδίας († 1975), ο «μαραμπού».

1911 Ο Στρατής Τσίρκας ((† 1979) των Ακυβέρνητων Πολιτειών. Κατά κόσμον, Γιάννης Χατζηανδρέας. Και ο Ελύτης, και ο Γκάτσος βέβαια, αλλά εγώ τον Τσίρκα αγαπώ περισσότερο. Και ο Μιχαήλ Μποτβίνικ, από τους ξένους -που ήξερε να παίρνει τη ρεβάνς.

1912 Ο Γρηγόρης Λαμπράκης († 1963). Και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος († 1984).

1913 Ο Τέρενς Ριζ († 1996), οξφορδιανός που τον κέρδισε το μπριτζ -είχα συνεργαστεί μαζί του λίγο πριν πεθάνει. Και η γιαγιά μου η Ευφημία († 1997), η αιγενήτισσα.

1914 Ο Χαρίλαος Φλωράκης († 2005). Και ο Λουί ντε Φινές († 1983).

1915 Ο Βασίλης Τσιτσάνης († 1984). Και ο Νίκος Μπελογιάννης († 1952). Και η Πιάφ († 1963).

1916 Ο Γιάννης Μαρής († 1979), πατέρας του αστυνόμου Μπέκα και ενός εκλεκτού φίλου.

1917 Η Μπέτη Αμπατιέλου, το γένος Μπάρτλετ († 2011), που έριξε χαστούκι στο καθεστώς. Και ο Έρικ Χομπσμπάουμ ή Χόμπσμπομ ή όπως προφέρεται († 2012).

1918 Ο μέγας Μποστ, κατά κόσμον Χρύσανθος Βοσταντζόγλου († 1995), που τον μελετάμε πολύ συχνά εδώ στο ιστολόγιο.

1919 Ο Άρης Δικταίος (κατά κόσμον Κώστας Κωνσταντουράκης, † 1983) που έβγαλε τα πρώτα συγκεντρωτικά ποιήματα του Λαπαθιώτη. Και ο Μανόλης Ανδρόνικος († 1992) που μας έδινε γερό ρεγάλο όταν του λέγαμε τα κάλαντα -κι έγραφε και το όνομά του με όμικρον στο κουδούνι, κάτι που μας είχε σοκάρει.

1920 Ο Μανώλης Χιώτης († 1970) που έφυγε τόσο νέος. Και ο Ισαάκ Ασίμοφ († 1992). Και ο Ζορζ Μαρσέ († 1997).

1921 Ο Ζορζ Μπρασένς († 1981) με την κακή φήμη του, την κιθάρα του και την ολοστρόγγυλη άρθρωσή του.

1922 Ο Μανώλης Γλέζος, ο πρώτος από τον κατάλογο που ζει και βασιλεύει. Την ίδια χρονιά γεννημένος και ο σύντροφός του στο κατέβασμα της σημαίας, ο Λάκης Σάντας († 2011)

1923 Η Μαρία Κάλλας, η θεϊκή, ακόμα αξεπέραστη († 1977). Και ο Θεοφιλος Φραγκόπουλος († 1998).

1924 Ο Αλέξης Πάρνης, πάντα ακμαίος -έβγαλε φέτος τον Λένιν του Μαγιακόφσκι σε εξαιρετική μετάφραση, κατά κάποιο τρόπο συνάδελφος (έχει τελειώσει την Ιωνίδειο κι αυτός). Και ο Μίμης Πλέσσας, επίσης ακμαίος, και επίσης κατά κάποιο τρόπο συναδελφος (έχει τελειώσει χημικός).

1925 Ο Μάνος Χατζηδάκις (1994) -και φυσικά το αντίπαλον δέος του, ο Μίκης Θεοδωράκης, πάντα εδώ.

1926 Ο Φιντέλ Κάστρο († 2016). Και βέβαια ο Ρενέ Γκοσινί († 1977). Και η Έλλη Λαμπέτη († 1983).Κι αφήνω κι άλλους έξω.

1927 Ο αγαπημένος μου Γιώργος Ιωάννου († 1985). Και ο Θανάσης Βέγγος († 2011). Αλλά και ο Κώστας Ταχτσής († 1988), και ο Φέρεντς Πούσκας († 2006), έντεκα εκείνοι έντεκα κι εμείς.

1928 Ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα († 1967) που τον σκότωσαν στη Βολιβία -και ο Νικηφόρος Μανδηλαράς († 1967) που βρέθηκε νεκρός στη Ρόδο.

1929 Ο πατέρας μου, ο αξέχαστος Δημήτρης Σαραντάκος († 2011) που μας επισκέπτεται κάθε δεύτερη Τρίτη.

1930. Ο Γιάννης Νεγρεπόντης († 1991) των Μικροαστικών. Και ο Σον Κόνερι που περιμένει να δει τη Σκωτία ανεξάρτητη.

1931 Ο Τριαντάφυλλος Σιαπέρας († 1994) που με έμαθε σκάκι όπως και τη μισή Ελλάδα. Ο Κώστας Βουτσάς, πάντα νέος.

1932 Ο γλυκύτατος Μιχάλης Μερακλής της λαογραφίας και της παράδοσης. Και η Τζένη Καρέζη († 1992).

1933 Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό. Και ο Άκης Πάνου († 2000)

1934 Η μητέρα μου, η Κική Πρωτονοταρίου-Σαραντάκου, που μας διαβάζει ανελλιπώς κι αν αργήσει το άρθρο ανησυχεί -να είναι καλά.

1935 Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο μέγιστος στιχουργός. Και ο Κώστας Φέρρης του Ρεμπέτικου και του ρεμπέτικου. Και ο Νίκος Δήμου.

1936 Ο Νίκος Ξυλούρης († 1980, έχουμε γράψει για την επέτειο του θανάτου του). Και η Ρηνιώ Παπανικόλα († 2000), κόρη του Στρατή, έχουμε γράψει για τη γέννησή της. Και ο Γιώργος Μεν. Μαρίνος της Αίγινας.

1937 Ο Μάνος Λοΐζος († 1982) που έφυγε τόσο νέος. Και η Βαλεντίνα Τερεσκόβα, η πρώτη αστροναύτισσα.

1938 Ο Δήμος Μούτσης. Και ο Όττο Ρεχάγκελ, που ήμουν προχτές στην Καϊζερσλάουτερν και τον θυμήθηκα -πήρε πρωτάθλημα με νεοφώτιστη ομάδα, περίπου όπως και με εμάς το 2004.

1939 Ο Γιάννης Μαρκοπουλος. Και ο Γιώργος Μαρίνος ο κομπέρ, όχι της Αίγινας. Και ο Νίκος Νικολαΐδης ο σκηνοθέτης († 2007, έχουμε γράψει κάτι).

1940 Ο Χάρρυ Κλυνν. Και ο Χρήστος Λεοντής. Και η Κατερίνα Γώγου († 1993)

1941 Ο Μπομπ Ντίλαν. Και ο Γιάννης Πουλόπουλος. Και ο Χρήστος Παπανικολάου, μόνιμη ελπίδα για μετάλλιο όταν ήμουν μικρός -συνήθως μάς απογοήτευε, αλλά έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ, έστω και σε στενό κύκλο. Και ο φοβερός Ζαν Μαρκ Ράιζερ († 1983) που πήγε στο νεκροταφείο με τα πόδια.

1942 Ο Μίμης Δομάζος, ο πρώτος αθλητής που θυμαμαι ότι είχα μάθει το έτος γεννήσεώς του. Και ο γλυκύτατος Γιώργος Χατζηνάσιος. Και η Σώτια Τσώτου († 2011)

1943 Η τεράστια Βίκη Μοσχολιού († 2005). Και ο Τζιμ Μόρισον κατά τον δαίμονα εαυτού († 1971), όπως κι έναν χρόνο νωρίτερα η Τζάνις Τζόπλιν († 1970). Και βέβαια ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, από τις φετινές απώλειες († 2017).

1944 Ο Διονύσης Σαββόπουλος, Δεκέμβριο, σε μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ, στη Σαλονίκη. Και ο Μιχάλης Γκανάς.

1945 Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ († 1982) και ξερό ψωμί. Ή μάλλον και ο Μανώλης Ρασούλης († 2011), και ο Γιάννης Καλαϊτζής († 2016)

1946 Ο Μανώλης Μητσιάς. Και ο Κυριάκος Κάσσης της Μάνης. Και ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο άρχων των λογοπαιγνίων και βασιλιάς της Φρουτοπίας. Και ο Ντέιβιντ Μπερντ που γράψαμε μαζί βιβλία για το μπριτζ -εκείνος βέβαια έχει γράψει πάνω από 100, εγώ μόνο δύο.

1947 Ο Αργύρης Μπακιρτζής. Και ο Θάνος Μικρούτσικος. Και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας (2-1 υπέρ των βορείων).

1948 Ο Δημήτρης Μητροπάνος (2012). Και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ.

1949 Η Μέριλ Στριπ. Και ο Θέμης Ανδρεάδης. Και ο Άλκης Αλκαίος († 2012).

1950 Ο Κώστας Ελευθεράκης, μέσος του Παναθηναϊκού. Και ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Και η Χάρις Αλεξίου.

1951 Η Μαρία Δημητριάδη († 2009). Και η Λένα Πλάτωνος με το σαμποτάζ της.

1952 Ο Ντάγκλας Άνταμς που μας ταξίδεψε στον Γαλαξία με οτοστόπ. Και οι Κατσιμιχαίοι, Χάρης και Πάνος, οι μόνοι δίδυμοι του καταλόγου.

1953 Ο Τζιμ Τζάρμους. Και η Αφροδίτη Μάνου. Και ο Χρήστος Αρδίζογλου, που γράφτηκε ωδή γι’ αυτόν. Και ο φίλος Γιάννης Χάρης.

1954 Ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Και ο Σάκης Μπουλάς († 2014).

1955 Ο Σταμάτης Κραουνάκης. Και ο Ευγένιος Αρανίτσης.

1956 Ο Γιώργος Κιμούλης. Και ο Κώστας Πετρόπουλος του μπάσκετ.

1957 Ο φίλος Παντελής Μπουκάλας, καθημερινή όαση.

1958 Ο ποιητής Ηλίας Λάγιος, πέταξε το 2005.

1959 Ο Νικοκύρης. Και άλλοι πολλοί, φυσικά, και πολλοί πολύ πιο αξιόλογοι και αξιομνημόνευτοι -αλλά ας σταματήσουμε εδώ.

Δεν σας κρύβω πως όσο προχωρούσα προς την εποχή μας τόσο δυσκολευόμουν καθώς πλήθαιναν τα οικεία ονόματα και πρόσωπα. Μάλιστα, φτάνοντας στο 1949 είπα να το σταματήσω εκεί, αλλά τελικά συνέχισα.

Να θυμηθώ σε καμιά τριανταριά χρόνια να προσθέσω τις επόμενες δεκαετίες.

 

Advertisement