Τα μωσαϊκά των στίχων
Posted by sarant στο 21 Μαρτίου, 2018
Σήμερα έχουμε 21 Μαρτίου, τη μέρα με την οποία συμβατικά μπαίνει η άνοιξη. Συμβατικά, σήμερα είναι κι η μέρα της εαρινής ισημερίας. Ωστόσο, η ισημερία δεν φυλακίζεται σε συμβάσεις -κι έτσι φέτος μας ήρθε απο χτες κιόλας.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τιθασέψουν απόλυτα τα αστρονομικά φαινόμενα, μπορούν όμως να κυριαρχήσουν στους θεσμούς που φτιάχνουν οι ίδιοι -κι έτσι, ενώ η ισημερία είναι άστατη και μπορεί να πέσει είτε στις 20 είτε στις 21 είτε στις 22 του μηνος, η σημερινή μέρα είναι σταθερά και μόνιμα αφιερωμένη σε ένα από τα μεγάλα ανθρώπινα δημιουργήματα: είναι η Ημέρα της Ποίησης.
Το ιστολόγιο, καθώς ενδιαφέρεται «για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και όλα τ’ άλλα» αγαπά και την ποίηση, και αρκετές φορές έχουμε αφιερώσει άρθρο σε ποιήματα -είτε στις 21 Μαρτίου (όπως πέρυσι αλλά και παλιότερα) είτε άλλες μέρες.
Πριν από δυο χρόνια και κάτι είχα παρουσιάσει εδώ ένα άρθρο με τίτλο «Το ριμάριο των ομωνύμων«, στο οποίο παρουσίαζα ποιήματα και στίχους στα οποία οι ομοιοκαταληξίες αφορούσαν ομόηχες λέξεις, ας πούμε στα Τείχη του Καβάφη:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
Οι ομοιοκαταληξίες «αιδώ: εδώ» και «τείχη : τύχη» αφορούν ομόηχες λέξεις (ομώνυμες στη φιλολογική ορολογία).
Στο άρθρο εκείνο το προπέρσινο έγραφα:
Συναφείς με τις ομοιοκαταληξίες ομωνύμων είναι οι ρίμες-μωσαϊκό (όρος του Κοκόλη) ή ρίμες καλαμπούρια που τις είπε ο Σεφέρης αποδίδοντας το αγγλικό rhyme puns. Εδώ, έχουμε πάλι ομόηχα, αλλά στη μια περίπτωση έχουμε περισσότερες από μία λέξεις: μετάξι – με τάξη, όπως στο ποίημα του Καβάφη «Του μαγαζιού«:
Τα ντύλιξε προσεκτικά, με τάξι
σε πράσινο πολύτιμο μετάξι.
Αυτές όμως θα τις αφήσουμε για άλλο άρθρο.
Ε, σήμερα ήρθε η ώρα γι’ αυτό το άλλο άρθρο. Θα δούμε ομοιοκαταληξίες-μωσαϊκά, όπως τις αποκάλεσε ο μακαρίτης Ξ. Κοκόλης, όπου υπάρχει ομοηχία, αλλά τουλάχιστον στον ένα στίχο (ή και στους δύο) έχουμε όχι μία αλλά περισσότερες λέξεις όπως στο με τάξη : μετάξι.
Ενώ οι ομοιοκαταληξίες με ομόηχες λέξεις είναι σχετικά συχνές, ίσως επειδή η ελληνική γλώσσα έχει πολλά ομόηχα, η ειδική περίπτωση των μωσαϊκών είναι μάλλο σπάνια γι’ αυτό και οι περιπτώσεις που θα παρουσιάσω είναι μετρημένες στα δάχτυλα.
Εννοείται ότι αφού μιλάμε για ομοιοκαταληξίες περιοριζόμαστε στα ποιήματα με παραδοσιακό στίχο ή στα τραγούδια. Επιπλέον, τόσο οι ρίμες με ομόηχα όσο και οι ρίμες-μωσαϊκά δινουν την εντυπωση παιχνιδιού (ο Σεφέρης τις έλεγε ρίμες-καλαμπούρια) κι έτσι εμφανίζονται περισσότερο στη σατιρική ποίηση.
Αν και όχι αποκλειστικά. Ο Καβάφης ειδικευόταν τόσο στις ρίμες με ομόηχα όσο και στην υποπερίπτωσή τους, τα μωσαϊκά. Μάλιστα, ένα από τα Κρυμμένα ποιήματά του, το Μεγάλη εορτή στου Σωσιβίου, καταρρίπτει κάθε ρεκόρ, αφού όλες του οι ρίμες είναι με ομόηχες λέξεις και μία από αυτές είναι ρίμα-μωσαϊκό:
δεν έμεινε μες στην φιάλη μου μια στάλα.
Είν’ η ώρα να στραφούμεν, οίμοι!, στ’ άλλα.
Έχουμε ομόηχη ρίμα (στάλα-στ’ άλλα), που είναι μωσαϊκό επειδή ο ένας όρος της ομοιοκαταληξίας δεν είναι μία λέξη, αλλά δύο. Κατά σύμπτωση, την ιδια ρίμα (μες στ’ άλλα – ζει κι η στάλα) τη χρησιμοποιεί και ο Μιλτιάδης Μαλακάσης στο ποίημα «Ανοιξιάτικη μπόρα«.
Η διασημότερη ρίμα-μωσαϊκό είναι βέβαια στην Πόλι του Καβάφη:
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κι είν’ η καρδιά μου —σαν νεκρός— θαμμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού —μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
Η ρίμα που μας ενδιαφέρει είναι θαμμένη : θα μένει.
Στα μωσαϊκά μπορεί, ακόμα πιο σπάνια, το ένα σκέλος της ρίμας να απαρτίζεται όχι από δύο αλλά από τρεις λέξεις. Παράδειγμα από το τραγούδι Οι ιππόται πότε πότε:
Αι ωραίαι δεσποσύναι
ολο πίνανε κι εκείναι
κι απ’ το πίνε πινε πίνε
δες πώς – δες πώς – δες πώς είναι.
Το μωσαϊκό ειναι η ρίμα «δεσποσύναι : δες πώς είναι». Το ίδιο τραγουδάκι εχει και μια ρίμα με ομόηχα, πόται : πότε, ενώ η ρίμα «ιππόται : πόται» λέγεται ρίμα-ηχώ επειδή η μια λέξη «αγκαλιάζει» την άλλη, όπως στην αντήχηση -αλλά αυτή την κατηγορία θα την αφήσω για άλλο άρθρο.
Τέλος, ένα πιο περίπλοκο μωσαϊκό έχουμε όταν και τα δυο σκέλη της ομοιοκαταληξίας είναι περισσότερες από μία λέξεις, όπως στο εξής κομψοτέχνημα του Αθ. Κυριαζή:
Η αγάπη μας, τι λιγοστή!
ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.
Τη θύμιση τυλίγω στη
χρυσή της νύχτας την ανέμη.
Και θα την πω τραγουδιστά
σε παραμύθια φτερωτά μου
Το πιο πικρό τραγούδι στα
χαμένα χρόνια του έρωτά μου.
Σε οχτώ στίχους ο Κυριαζής χώρεσε μια ρίμα με ομόηχα (ανέμοι : ανέμη), ένα απλο μωσαϊκό (τραγουδιστά – τραγούδι στα), ένα σύνθετο μωσαϊκό (τι λιγοστή – τυλίγω στη), ενώ ο τρίτος στίχος και στις δύο στροφές έχει έναν από τους τολμηρότερους διασκελισμούς που αντέχει η ελληνική γλώσσα. Αλλά για τους διασκελισμούς θα γράψουμε άλλη φορά.
Συγκεντρώνω εδώ, σε χαλαρή αλφαβητική σειρά, όλες τις ρίμες μωσαϊκά που έχω βρει είτε σε ποιήματα είτε σε τραγούδια.
δεσποσύναι : δες πώς είναι
Αι ωραίαι δεσποσύναι
ολο πίνανε κι εκείναι
κι απ’ το πίνε πινε πίνε
δες πώς – δες πώς – δες πώς είναι.
(Τραγούδι «Οι ιππόται πότε πότε«, στίχοι Σταμάτης Δαγδελένης)
θαμμένη : θα μένει
κι είν’ η καρδιά μου —σαν νεκρός— θαμμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
(Καβάφης, Η πόλις)
Ιάπωνες : οι άπονες
κι οι κοπελιές οι άπονες
ερωτευτήκαν τους Ιάπωνες
(Μανούσος Φάσσης = Μαν. Αναγνωστάκης)
Ισπανοί : οι σπανοί: εις πανί / ισπανικό : εις πανικό
Οι σπανοί
Ισπανοί
ζωγραφίσαν εις πανί
ιππικόν Ισπανικόν
εις πανικόν.
(Ευτράπελο στιχούργημα)
Κάντο : καν’ το
Άλλο το να γράφεις Canto
κι άλλο να σου λένε: κάν’ το
(Μανούσος Φάσσης = Μαν. Αναγνωστάκης)
μεγάλα : με γάλα
Τα μάτια της μαργιόλισσας δεν είν’ τόσο μεγάλα
μόνο μικρά και νόστιμα, μέλι μαζί με γάλα
(Ερωτικό δίστιχο της συλλογής Passow)
μετάξι : με τάξη
Τα τύλιξε προσεκτικά, με τάξι
σε πράσινο, πολύτιμο μετάξι.
(Καβάφης, Του μαγαζιού)
στάλα : στ’ άλλα
δεν έμεινε μες στην φιάλη μου μια στάλα.
Είν’ η ώρα να στραφούμεν, οίμοι!, στ’ άλλα.
(Καβάφης, Μεγάλη εορτή στου Σωσιβίου)
τι λιγοστή : τυλίγω στη
Η αγάπη μας, τι λιγοστή!
ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.
Τη θύμιση τυλίγω στη
χρυσή της νύχτας την ανέμη.
(Αθ. Κυριαζής)
τ’ όχι : το ‘χει
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
(Καβάφης, Che fece … il gran rifiuto)
* βέβαια, ο Καβάφης γράφει «το Όχι» αλλά στο διάβασμα προφέρουμε μαλλον τ’ Όχι.
τραγουδιστά : τραγούδι στα
Και θα την πω τραγουδιστά
σε παραμύθια φτερωτά μου
Το πιο πικρό τραγούδι στα
χαμένα χρόνια του έρωτά μου.
(Αθ. Κυριαζής)
Μάλλον πενιχρή η συγκομιδή μας, μόλις δέκα λήμματα. Μπορείτε να την εμπλουτίσετε με δυο τρόπους. Ο ένας είναι να βρείτε ποιήματα ή τραγούδια που να έχουν ομοιοκαταληξίες-μωσαϊκά, αν και αυτό ίσως φανεί δύσκολο.
Ο άλλος τρόπος είναι να φτιάξετε εσείς δικές σας ομοιοκαταληξίες. Για παράδειγμα, στο προπέρσινο άρθρο, ο φίλος μας ο Πάνος (με πεζά) είχε φτιάξει δυο ωραία μωσαϊκά:
Θα μου πείτε, Μήτρο, Πάνο,
αν ακούτε Μητροπάνο;
Θα μου πείτε, ω φελλοί,
το κρασί πού ωφελεί;
Να βάλω κι ένα δικό μου, που το σκάρωσα τώρα:
Μου λέει: έχω ιδανικά
του λέω: δικά σου ή δανεικά;
Ή μπορείτε να βάλετε όποιο ποίημα θέλετε στα σχολια, μέρα της ποίησης είναι!
Δύτης των νιπτήρων said
Λοιπόν τόσα χρόνια δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι η Πόλις έχει ομοιοκαταληξίες.
Theo said
Καλημέρα και χρονια μας πολλά, των ποιητών και στιχοπλόκων☺
dryhammer said
Καλημέρα
Σαν ήρθαν ούζα κι οι κολιοί μας οι παστοί,
φτιάχτηκε κι είπε: Θα σε πάρω ιππαστί.
Γς said
Καλημέρα
>Τα ντύλιξε προσεκτικά, με τάξι
σε πράσινο πολύτιμο μετάξι.
Τον Σαρκοζί, ο Καβάφης.
Ωχ, λάθος έκανα. Ο Καντάφι
Σουμέλα said
Κι ήταν τα στήθη σου
Άσπρα σαν τα γάλατα
και μούλεγες
Γαργάλα τα
Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας
Καλημέρα
Γς said
1:
Και το σεξ.
Το σίτι
ΚΩΣΤΑΣ said
Καλημέρα!
Έψαχνα για σπίτι
στη Θεσσαλονίκη
κι όλοι με ρωτούσαν
θες άλλο νοίκι;
ndmushroom said
Το γνωστό αινιγματάκι/ανέκδοτο (αλήθεια, τι ακριβώς είναι;) για την καλόγρια και το φούρναρη (ζει μόνη-ζυμώνει) πιάνεται;
dryhammer said
#4. Πού ανάκτορα, πού αγάλματα, ούτε καν τάφοι.
Ξεφτίλισε τον Σαρκοζί ο νεκρός Καντάφι
μήτσκος said
Έγινε στην Άνδρο μάχη
για την όμορφη Ανδρομάχη
μήτσκος said
Το ευκολάκι: Θυμάστε εκείνον τον Ισπανό ποδοσφαιριστή που λεγόταν Μουνίτις;
Άρης Γαβριηλίδης said
Το παλιό εφηβικό: «Έν’ αρχίδι κι ένα μύδι / κάνανε τον Αρχιμήδη».
Ανήκει σε κάποια κατηγορία ή είναι άσχετο;
tamistas said
Καλημέρα, χρόνια πολλά.
Ένα δικό μου που θυμήθημα, με παρατονισμό,
από τον περασμένο Νοέμβρη:
κάναμε μιαν οκά λάθος
ζωή και θάνατος μπλεχτήκαν
τι περιμένει όσα λεχτήκαν;
των άχρηστων ο κάλαθος
Theo said
@5:
Το στιχούργημα δεν είναι του Νόβα αλλ’ ενός αντιπολιτευόμενου δημοσιογράφοι (του Σταματίου; ). Έχει συζητηθεί παλαιότερα εδώ 😊
Theo said
Δημοσιογράφου, άτιμε κορρέκτορα😡
dryhammer said
Μ΄έπνιξε η ελιά απ΄το Μαρτίνι
σαν έμαθα ποιοί ήταν οι Μαρτίνοι
Μα ύστερα που γνώρισα τον «ντον»
ένοιωσα πως κολύμπαγα στο Ντον (φατσούλα με χαμόγελο)
Avonidas said
Καλημέρα.
Η ισημερία δεν είναι καθόλου άστατη, είναι μια φορά το χρόνο. Εμείς επιμένουμε να χωρέσουμε έναν ακριβή αριθμό ημερών σ’ ένα (ηλιακό) έτος.
Theo said
Πέταγα χαρταετό
στην όμορφη Θεσσαλονίκη
έτρωγα και παγωτό
και ρώτησα: Θες άλλο Νίκη;
Avonidas said
Καλά, εντάξει, έχουμε και τη μετάπτωση και την κλονηση του άξονα. Αλλά σε 20 χιλιάδες χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει 😉
μήτσκος said
Έλα Νίκο δες πότη
που κάνει το δεσπότη…
Γειά σου Νικοδεσπότη!
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστω πολύ για τα πρώτα σχόλια και τις πρώτες συμμετοχές -δεν είναι όλες μωσαϊκά αλλά δεν πειράζει.
2-9 Α μπράβο!
5-14 Το αποδιδόμενο στον Νόβα στιχάκι (που δεν το εγραψε ο ίδιος) είναι πλούσια ομοιοκαταληξία αλλά όχι μωσαϊκό, θα έπρεπε να λέει «γαρ γάλατα – γαργάλατα» για να είναι.
8 Ναι, καλό παράδειγμα είναι το ζυμώνει/ζει μόνη
13 Πολυ καλό, θα το τονίσουμε κατάλληλα.
spiral architect 🇰🇵 said
Καλημέρα.
Είναι για αργά το βράδυ, αλλά δεν πειράζει:
Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα
Επεράσαμε ωραία λίγες ώρες μαζί
Είναι η πρώτη μας νύχτα, πρώτη και τελευταία
Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα
Ασφαλώς και το ξέρω πως δεν είμαστε ίδια
Μοναχά στα παιχνίδια είμαστε όλοι παιδιά
Και αν εσύ το ξεχάσεις η ζωή στο θυμίζει
Και πεθαίνει η αγάπη και σωπαίνει η καρδιά
Είμαι εκείνη που είμαι και έχεις όνομα κάποιο
Σε χρυσό κόσμο σάπιο δε χωράω να μπω
Κάνε εκείνο που πρέπει, όλα τα επιτρέπει
Το δικό σου το πρέπει ένα πρέπει θαμπό.
Άκης Πάνου – Πρέπει – Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Avonidas said
Χτες πάντως είδα ενα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα από το Αρτσέτρι, δυο βήματα απ’ το αστεροσκοπειο.😊
sarant said
17 Είναι θέμα οπτικής γωνίας!
dryhammer said
Πέταξες την τσάπα, τσούλα
άχρηστη και τσαπατσούλα
Γς said
-Καλώς τον φίλο μας τον Βλάσση,
που θα’ ρθεί να μας …
πει καλημέρα!
Χάλασα τη ρίμα, αλλά
http://caktos.blogspot.gr/2015/08/blog-post_27.html
ΚΩΣΤΑΣ said
Κι ο Σαραντάκος ο πολύς
άκουγε …τώρα μόνη
κι όλο αναρωτιότανε
τί είναι … το ραμόνι; 🙂
Corto said
Για κάποιον μυστηριώδη λόγο πριν διαβάσω το άρθρο, σκεφτόμουν το γνωστό ανέκδοτο με τον ξένο τουρίστα που ρωτάει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πάει στην Ακρόπολη, οπότε ο Έλληνας του απαντάει: between.
Παναγιώτης Κ. said
Αρκετοί ποιητές ειδικότερα των παλαιότερων γενιών, εκτός από την πρόκληση σκέψεων και διατύπωση νοημάτων μέσω των ποιημάτων τους, αρέσκονται και στο παιχνίδι με την γλώσσα. Ένα παιχνίδι που έχει πολλές φορές το απροσδόκητο.
Ως αναγνώστης βρίσκω ευχάριστο αυτό το παιχνίδι!
Γς said
20:
>Έλα Νίκο δες πότη
τον μανιάτη Παναγιώτη.
[Πότης=Παναγιώτης στη Μάνη. Ποτούλα η Παναγιώτα. Κι όταν πάει στις Γιούζα Πέγκυ]
21:
>δεν είναι όλες μωσαϊκά αλλά δεν πειράζει.
Πάω να διαβάσω το σημερινό. Να δω περι ποίων μωσαϊκών ομιλούμε
B. said
Αν θυμάμαι καλά στο τραγουδάκι με τους ιππόται πότε πότε, η μουσική μόνο είναι του Κυπουργού, οι στίχοι του Σταμάτη Δαγδελένη (από μνήμης το λέω, όχι 100% σίγουρος)
gpointofview said
Ενα παλιό δικό μου :
κι ήταν το ατιμούλικο
καβάλα σε άτι μούλικο
τυλιγμένο σε κόλλα μία
πηγαινοερχόταν Κω- Λαμία
BLOG_OTI_NANAI said
Μεγάλη έμπνευση:
Μια λίρα θέλει ο κριτικός
για μουσική να γράψει,
μια λύρα θέλει ο Κρητικός
το γλέντι για ν’ ανάψει
Theo said
Κι ένα για τη χθεσινή απόφαση του ΣτΕ:
Το Σύνταγμα χρησμοδοτεί
το σχολειό Ορθοδοξία να διδάσκει οφείλει
δώσε λιγάκι προσοχή
κι άσ΄ τις φωταδιστικές μαγκιές ω Φίλη
Theo said
Κι άλλο:
Σκάνδαλα έχει η ζωή
και να προσέχει οφείλει
ὀποιος πολύ επιθυμεί
να είναι ευτυχής ω φίλοι.
Avonidas said
Το Σύνταγμα χρησμοδοτεί
το σχολειό Ορθοδοξία να διδάσκει οφείλει
… το συμβούλιο έφα, κι όλοι
λέμε: από τούτα, κάλλιο το φακιόλι
gpointofview said
κι ένα φρέσκο…
Φτάσαν οι γιατροί καλά
τώρα από τα Τρίκαλα
μόλις μπήκαν στο σαλόνι
ένας-ένας ξεσαλώνει
«βγάλε μας λικέρ, κυρά
πούσαι από τη Κέρκυρα
Theo said
@36:
Φίλε μου αν θέλεις κελεμπία
τράβα στη Σαουδαραβία 🙂
Γς said
23:
>Χτες πάντως είδα ενα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα από το Αρτσέτρι, δυο βήματα απ’ το αστεροσκοπειο.
Και φυσικά από το σπίτι του Γαλιλαίου Γαλιλέι [Βίλα Τζοιέλο]
«Την 1η Δεκεμβρίου το Ιεροδικείο έδωσε την άδεια στον Γαλιλαίο να επιστρέψει στη Φλωρεντία, όπου έμενε πριν την κλήση του Ιεροδικείου, και να εγκατασταθεί στο Αρτσέτρι, όπου πέθανε τη νύχτα μεταξύ 8ης και 9ης Ιανουαρίου 1642 όσο διαρκούσε η σωφρονιστική ποινή του»
Βίκυ
BLOG_OTI_NANAI said
Μεγάλη έμπνευση αρ.2
Στα τείχη τούτα τ’ αψηλά
την τύχη σου θα φτιάξεις
Μόνο συ ξέρεις και μπορείς
Τη μόνωση να φτιάξεις.
Avonidas said
Και φυσικά από το σπίτι του Γαλιλαίου Γαλιλέι [Βίλα Τζοιέλο]
Ναι, θα παω αυριο.
Καμιά τύχη με τα δικαστήρια κι αυτός ο έρμος.
… Μα, τι του ρθε να κοιτάζει το Δια με το τηλεσκόπιο, δεν ήξερε ότι γ*μιεται;
BLOG_OTI_NANAI said
Μεγάλη έμπνευση αρ.3 (λαϊκό ξόρκι για καλοτυχία)
Φίλη, σε λένε άτυχο
να’ ναι αυτό αλήθεια;
Φίλησε λένε άτριχο
για τύχη και βοήθεια
Γς said
38:
>Φίλε μου αν θέλεις κελεμπία
τράβα στη Σαουδαραβία 🙂
Κι αν θέλεις [μπιπ]
να πας στη Συγγρού.
Δεν πάει, ε;
http://caktos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_22.html
sarant said
25-27 🙂
31 Πολύ πιθανό να έχεις δίκιο. Θα το διορθώσω.
Βλέπω πολλή και καλή έμπνευση, ωραίος ο σχολιασμός της επικαιρότητας!
Avonidas said
Φίλε μου αν θέλεις κελεμπία
τράβα στη Σαουδαραβία
Γιατι; Κι εδώ έχει δικαστές πουλάδες
που κάνουν τεμεναδες στους μουλαδες 😐
akiskaratzogiannis said
Ωραίο θέμα! Είχα γράψει κ’ εγώ παλιά για πλάκα ένα ποίημα τέτοιου στιλ. Πήγαινε κάπως έτσι:
Όταν περάσω
απ’ την Κω, χίλια
κοχύλια
θα σου αγοράσω
και θα σε κεράσω
χίλια φιλιά
στην τριανταφυλλιά.
Μ’ αν βγάλεις μιλιά,
θηλιά
θα σου περάσω
και θα σε κρεμάσω
στη μηλιά.
Καταλαβαίνω πως μόνο το «Κω, χίλια/κοχύλια» είναι σχετικό με το θέμα, αλλ’ είπα να το βάλω ολόκληρο μια και το θυμήθηκα, προς τέρψιν (!) των αναγνωστών. Το τριάντα φιλιά-τριανταφυλλιά, βέβαια, είναι κλασικό – γι’ αυτό κ’ εγώ δεν το διάλεξα (άπαγε απ’ εμού η κοινοτοπία!).
Ο Καβάφης, επίσης, έχει κι άλλο ένα τέτοιο στη Δέηση:
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έν-αν ναύτη…
Η μάνα του, ανήξερη πηγαίνει κι -ανάφτει []
Και θυμήθηκα κ’ έν άλλο τώρα, με ομόηχες λέξεις όμως, που, παρότι δεν είναι της παρούσης, θα το βάλω (συγχωρέστε με):
Έχω νοήματα σοφά!
Σ’ αγιονορίτικο σοφά, []
(Βάρναλης – Ο τρελός)
sarant said
46 Για τα ομόηχα, σε παραπέμπω στο παλιότερο ριμάριό μας
https://sarantakos.wordpress.com/2016/02/07/rimario/
(όπου όμως δεν υπάρχει το βαρναλικό)
Και μια συνεισφορά από το Φέισμπουκ:
για τα λαιμα ειναι βαλσαμο εκεινο το σαλεπι / οταν αιστανεσαι σα να καταπιες κατι σα λεπι
Avonidas said
Νικοκύρη, πώς και σου ξέφυγε το μωσαϊκό του Σουρή;
Σου ’πα: τους ρυθμούς παράτα των πεζών των αναπαίστων
και τον Μυστικό τον Δείπνο Μυστικό Τσιμπούσι πες τον
dryhammer said
Μού ‘κανε τη σάλα, μάντρα
της φωτιάς η σαλαμάντρα
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%82
Avonidas said
Χμ, βεβαια δεν ειναι τελειο μωσαϊκό
Theo said
@45:
Γιατι; Κι εδώ έχει δικαστές πουλάδες
που κάνουν τεμεναδες στους μουλαδες
Όμως δεν έχει εδώ Σαρία
να σου κόβουν το κεφάλι με τη μία.
Ούτε και είναι Πολωνία
με «εθνικόφρονα» λογοκρισία. 🙂
dryhammer said
Σταματώ τις στιχοπλοκίες, να πά να φτιάξω τα γιουβαρλάκια μου. Άλλωστε…
Τέτοιες παπαριές με ρίμα
να σου γράφω όλη μέρα.
Μα θαρρώ πως είναι κρίμα
ηφαιστειακή καλντέρα
να φαντάζει η πισίνα,
μαγκαλάκι με πυρήνα
και χρυσόχαρτο από πάνου.
Κόντρα εις τους ποιητάδες
Καβαφαίους, Σεφεραίους
έστω και στον Άκη Πάνου,
τι να κλάσουν δυό αράδες
κι αυτές γονατογραμμένες
μπρος στους λόγους τους ωραίους;
Φάνηκε πως είν΄ καμένες…
Επιστρέφω στη σπηλιά μου
και στα χούγια τα παλιά μου.
Γιάννης Μαλλιαρός said
17 (δεν ξέρω αν τόγραψε κι άλλος, αλλά φεύγω και δεν προλαβαίνω να ελέγξω) «Η ισημερία … είναι μια φορά το χρόνο» Δύο παρακαλώ. Εκτός από το γ είναι και το γ’ (φθινοπωρινή ισημερία)
Λ said
Σηκώνει μελέτη
https://www.poetryfoundation.org/poems/50579/the-ladys-dressing-room
Pirros said
-Δέντρο με κορόμηλα.
-Δεν τρώμε κορόμηλα.
Theo said
Εύχομαι να ‘σαι καλά κει πάνου
τρισαγαπημένε Άκη Πάνου
Πιάνεται για μωσαϊκό; 🙂
Γιάννης Μαλλιαρός said
στο:
Και θα την πω τραγουδιστά
σε παραμύθια φτερωτά μου
Το πιο πικρό τραγούδι στα
χαμένα χρόνια του έρωτά μου.
το φτερωτά μου : έρωτά μου δεν πιάνεται;
sarant said
56 Oριακά -έχεις όμως το ομόηχο
48-50 Ακριβώς 😉
52 Καλή όρεξη!
Δύτης των νιπτήρων said
48 εμπρός, αρχίνα πες τους / γλυκά τους αναπαίστους (Ρώτας, μεταφράζοντας Αριστοφάνη) https://youtu.be/axHDGx9F-vU
Theo said
Η ελπίδα πάντα ζει
κατά τον δόλιο Πανταζή
Theo said
@59:
Φάουλ!
αντί α έχει ι στον πρώτο στίχο 🙂
Γς said
49:
Κι ήταν η μάντρα τίγκα γίδια
Τώρα πια είναι μια μάντρα @@
[@@=πρόβατα]
Theo said
Τα σουσούμια τήρα μ’ όλα
δεν είμαι εγώ ο Τιραμόλα
sarant said
59/61 Φάουλ, αλλά καλή προσπάθεια
Μανούσος said
Τὸ κλασσικό:
Ποιητὴς ἐκ τοῦ προχείρου
ἔχων τὴν μορφὴν τοῦ χοίρου
Καὶ διὰ τὴν σεβαστὴν ὁμήγυριν μωσαϊκὸν τερματισμένο κάργα:
Σὲ τούτη τὴν σελίδα ποὖν’ γιὰ λεξιλογία
Σκορπίζει ταραχὴ πᾶ α λέξη λογία
Ἡρεμία φέρνουν μόνο τα του Αλέξη λόγια
Κι ας τα μπερδεύει κάπως τα λόγια λεξιλόγια.
Μανούσος said
πᾶσα
Μανούσος said
Το μισό πολυτονικό το μισό μονοτονικό…τρικυμία εν πληκτρολογίω
Avonidas said
@Theo
Εκεί στο κόβουν το κεφάλι
Κι εδώ σου το γανωνουν άλλοι,
Από τ’ αυτί στ’ αυτί το σαπουνίζουν
Και μ’ άρες μαρες κουκουναρες το γεμίζουν
Ο γέρος είπε «ανήκομεν στην Δύση»
μα τα παιδιά μας ανήκουν στα σκοτάδια
Έχω ολωσδιολου πλεον απηυδήσει
με τα κεφάλια που ολο βρισκω τ’ αδεια
Theo said
@60
Κι ένα παρόμοιο:
Αγάπη αν έχεις πάντα ζεις
έλεγε ο κύριος Πανταζής
Theo said
@68:
Η Δύση ἐχει Ντούντες και Ορμπάνηδες
Μοραβιέτσκηδες, Α Εφ Ντε, Ζεμάνηδες
τέτοια μισαλλόδοξη ξενοφοβία
δεν υπάρχει στην ταπεινή μας επαρχία.
(εξαιρουμένων των γνωστών ούγκανων)
Avonidas said
(εξαιρουμένων των γνωστών ούγκανων)
Αυτούς τους ουγκανους οσο δεν τους ξουράτε,
Ο καθείς σας μαζί τους θα μετράται
Είναι ωρα γι’ ανοιξιάτικη φασινα
πάρε λοιπόν ενα ψαλίδι και ξεκινα! ☺️
sarant said
Βλέπω έχουμε έμπνευση.
Ωραία είναι όλα, και τα μωσαϊκά του 65 και τα υπόλοιπα.
Αλλά πιο πολύ μου αρέσει το δεύτερο τετράστιχο του Αβό στο 68.
Νέο Kid said
Ο Γουσού,μα τί τσοπάνος!
όπως θάλεγε κι ο Πάνος
Μα και οι στίχοι του Αβονίδους
είναι Θέ μου του ονείδους!
ΓιώργοςΜ said
Διάβαζες για Βραζιλία,
και ρωτούσες «Βράζει, Ηλία,
το νερό που έχεις βάλει στο τσουκάλι
για να κάνει το ποδόλουτρο η κυρία;»
Αυτό (περίπου, το γράφω από μνήμης) το είχα διαβάσει σε ένα αρκετά σουρεαλιστικό παιδικό βιβλιαράκι, με σκίτσα, πολύ μικρός. Ίσως να ήταν του Σεφέρη.
Νικοκύρη, ο κορέκτορας μάλλον σε πρόδωσε: (…)λέγεται ρήμα-ηχώ(…)
Νέο Kid said
Πέρα στην Ιαπωνία
γνώρισα την απονία
της μικρούλας Κουναμούτο
τής ελάλουν «κούνα μου το!»
αλλά αυτή «μασούμε σούσι!»
κι έμεινα με την τσαπού μεσσούση
Theo said
@71:
Δεν έχω καμία εξουσία δυστυχώς
κι αν οι Αμβρόσιοι βγαίνουν στο φως
ξέρω πως ο ποθούμενος ο θερισμός
θα ΄ρθει στην άλλη ζωή ειπ’ ο Χριστός
sarant said
74 Ωχ! το διόρθωσα
spiral architect 🇰🇵 said
@75: 😀
😆
leonicos said
Μου λέει: έχω ιδανικά
του λέω: δικά σου ή δανεικά;
Λείπει συλλαβή:Μου λέει πως έχει ‘δανικά
Νομίζω πως ηχώ ή αντήχηση λέγεται ο στίχος του τύπου
Μαριόλα μου Ηπειρώτισσα
ρώτησα
και μού ‘παν άλλον αγαπάς
πού το πας;
Γενικά αυτές οι τεχνικές δεν με συγκινούν ιδιαίτερα και δεν τις επιδιώκω εκτός κι αν βγουν τυχαία. Αλλά το ομοιοτέλευτο, όπου οι ήχοι επανέρχονται και αφυπνίζουν τη διάθεση, είναι πολύ σημαντικό
leonicos said
@1 Δύτα
Λοιπόν τόσα χρόνια δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι η Πόλις έχει ομοιοκαταληξίες.
Εγώ δεν είχα υποπτευθεί ότι ο καβάφης έχει μέτρο, μέχροι που διάβασα τους δύο τόμους της Στεφάνου (χαμένης στην Αυστραλία) που τη γνώρισα στον εκπληκτικό τότε Κάλβο (πού να θυμηθώ χρονολογία). Στον Κάλβο έβγαλε μόνο τον ένα τόμο. Δεν ξέρω γιατί μάλωσαν.
Από αλλού (εσ’υ μιλάς για το ποίοημα κι εγώ θυμήθηκα άλλη πόλη)
Κι ήσουν εσύ Πόλη ώ Πόλη
κι ήταντε της γης το περιβόλι
κι ήταν όπου σε μια δόξα
των εθνώνε ταίριαζαν οι πόλοι
κι ήταν όπου βάρβαροι δυσκολοταίριαστοι
με τη ρομφαία των Κωνσταντίνων
πολεμούσαν κάτω από το λάβαρο των Ελλήνων
Α΄Λόγος, 12-λογος του Γύφτου, Κ. Παλαμά Αν το θυμάμαι και καλά
leonicos said
@73
Μα και οι στίχοι του Αβονίδα
μυρίζουν γόπα και μαρίδα
leonicos said
Και του Λεώνικου οι στίχοι
αραδιάζονται στην τύχη
μου πατήσανε το νύχι
και ο σκύλος μου το λείχει [καλά, αυτό λείχει θ’ αφήσει εποχή. Νύχι το λέμε τώρα]
Νέο Kid said
Σκέφτηκα ένα εγγλέζικο με τριπλό μωσαϊκό (insane-in seine-in Seine)
Why do these fishes go insane?”
Cause they are caught -alas! -in seine
while they are swimming shallow in Seine
* Seine o ποταμός Σηκουάνας αγγλιστί, και seine κάθετο δίχτυ που πιάνει κυριως αφρόψαρα.
sarant said
83 Ωραίο!
Δεν μας είπες όμως ότι το seine, το δίχτυ, ανάγεται στο ελληνικό σαγήνη.
leonicos said
Κατέβηκε ο Γς (2 συλλαβές) στην παραλία
κι αντί για Λιάνα, βρήκε τον Ηλία
Τι γυρεύεις με τη Λιάνα ρε Γς;
Κόψε τα πολλά τα μου του σου
Από πίσω βόλτες έκοβε κι ο Τζι
για της Λιάνας το γυμνούλι τι τζιτζί
Σε απόσταση αναπνοής κι ο Ιατρού
ανύποπτος και κουτουρού
Μόν’ ο Λάμπρος θα μας σώσει, βγάζει κέρδη
αυτός ξέρει πού να κατουρεί και πέρδει (ποιητική αδεία… πέρδω = πέρδομαι)
ακούγονται πλησίον πλείσται όσαι ερυγαί
σειέτ’ η γη και ανοίγουνε πηγαί
Μη μιλάτε στον Λεώνικο για έμπνευση
αλλά μόνο για μαχαίρια και για ένεση
Νέο Kid said
84.
Mα πώς να ξέρω οτι η σαγήνη
ετυμολογία σα γίνει
δίνει κάτι τόσο insane,
θα φουντάρω ναι! in Seine
sarant said
86 !
ΓιώργοςΜ said
75 Ρελάνς: 🙂
Ηταν μια επιλοχία*
που έδειχνε πληθωρική
μα σαν είδα ο φτωχός
τι έκρυβε υπό στολή
έπαθα υποστολή….
*έμφυλος τύπος, σεβασμός στο ιστολόγιο και το Νικοκύρη 😛
ΓιώργοςΜ said
88 συνέχεια (τι οίστρος!)
«Το στρατόπεδο τρελαίνεις», έλεγα μότο,
μα αποδείχτηκε ανάποδο… εχμ… *τσηρώτο*….
Σουμέλα said
Η τρέλλα απλώνεται σαν πανώλη
αλλά εκεί παν όλοι
Σουμέλα said
Έχει φύση καλλιτεχνική
γιατί έχει καλή τεχνική
στη γραφή και
στη μαγειρική
Avonidas said
Βαρέθηκα να πηζω στις διαλέξεις
μια τέτοια ωραια μερα εαρινη
Ουτε στου Σαραντακου δια λέξεις
να κονταρομαχώ εχω υπομονη
Ο νους μου σημερα ειν’ περί αλλαι
ασχολίαι, και τ’ Αρτσετρι δεν μπορω
θα κατεβώ την Poggio Imperiale,
ωσάν Κακοφωνιξ αποχωρώ
Κι ευθυς απο την Porta τη Romana
θα μπω στης Φλωρεντίας τη φωλιά
την Ponte Vecchio δρασκελώ – – α, ρε μάνα!
που ‘χε κρεοπωλεία πιο παλιά
Μα βρωμαγαν στων Μέδικων τις μύτες
δε γουσταραν να βλεπουνε πατσάδες
και φέραν χρυσικους, οι ψηλομυτες,
να χαιρονται τον Αρνο οι σουσουραδες.
Δημήτρης Μαρτῖνος said
Γειά σας κι ἀπὸ μένα.
Πολλὴν ἔμπνευση ἔχετε σήμερα.
Εὐχαριστῶ τὸν φίλο Ξεροσφύρη γιὰ τὸ στιχούργημα ποὺ ἔφτιαξε γιὰ τὴν ἀφεντιά μου (#16). Καλήν ἐπιτυχία στὰ γιουβαρλάκια.
@59,61,64. Διορθώνεται:
Καλή μου Ἄννα, πές τους
γλυκά τοὺς ἀναπαίστους
Λευτέρης- Δικαίος Παπαδέας said
Το βρήκα! Γραμμένο πριν από κάποια χρόνια, χάριν παιδιάς:
Σαν μια μηχανή
που πρέπει να μη χάνει
μόνος προσπαθώ
να μη κακό και πάθω.
Πόσο το ζητώ
ν’ ακούσ’ αυτό το «ζήτω»!
Στήνω τό ‘να ‘φτί
κι ακώ ξανά τον ναύτη
νά ‘ναι με αυτή
που όλο μύγες χάφτει:
Φεύγω, έχε γεια,
δεν είχες τα εχέγγυα!
Λευτέρης- Δικαίος Παπαδέας
ΣΠ said
Αχ, καημένε Πολυχρόνη
επεράσαν πολλοί χρόνοι.
Γιάννης Ιατρού said
85: Leonikos
..Σε απόσταση αναπνοής κι ο Ιατρού
ανύποπτος και κουτουρού..
Τι παραποιείς την αλήθεια και μας τσαμπουνάς ιστορίες για αγρίους ρε Λεώ;;; 🙂

Άκου εκεί, ανύποπτος !!!
Μανούσος said
Τοὺς ἱστολόγους ὅλους, ταῆς ποίησης ἔπιασε λύσσα
Καὶ ὁ καθένας ἀναρτώντας στίχους τρελλοὺς ἐλύσσα
-Τόσοι δαιμονισμένοι καὶ τρελλοί κι ὅλους ἐγὼ ἐξέλυσα;
ἀναρωτιέται ὁ Σαραντᾶκος, σὰν τσιμπημένος ἀπό μέλισσα,
-Πῶς νὰ συμμαζευτοῦν ἔτσι; ἐγώ, ἄλλα θέλησα…
Ὅμως ἐκεῖνοι ὁλότρελλους στίχους τὰ μυαλά τους ἐξέλισσαν!
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα! Βλέπω εξαιρετικά δείγματα, ο μεσημεριανός οίστρος έκανε θαύματα.
Όλα μου άρεσαν, αλλά να ξεχωρίσω το ταξιδιωτικό του Αβονίδα, το τονικό του Λευτέρη-Δικαίου και το διορθωτικό του δον Μήτσου!
Theo said
@92:
Κάναμε λίγο την πλάκα μας εδώ
αξιαγάπητε συσχολιαστή Αβό
στ’ ωραία και τα καίρια η άνοιξη καλεί
οπότε στην Τοσκάνη ώρα σου καλή 🙂
ΣΠ said
Ο Βιερίνια αγανάκτησε, φώναξε “τ’ είν’ αυτό, ρε!”
και έχει γίνει viral η λέξη τιναφτόρε.
Δημήτρης Μαρτῖνος said
Τὴν εἶπε ἡ Ρούλα γλυκιά μου, Νάρα
καὶ εἶχε δίκιο· σκέτη μ@νάρα.
Ὅλοι τὸ λέγανε· μεγάλος κόμματος.
Ἕνα δὲν ξέρω· ἦταν τοῦ κόμματος;
Αγγελος said
Ο Ναπολέων όταν ήταν πρώτος ύπατος
Υπέφερε από κίρρωση του ήπατος.
(Δεν έιναι δικό μου — είναι από μια σειρά προπαροξύτονων δίστιχων, δεν ξερω τίνος, που είχε δημοσιέψει η Εκλογή το 1960-61. Ένα άλλο που θυμάμαι ήταν:
Ψηλά κρατούσαν τις σημαίες και τα λάβαρα
Γυναίκες απ´ το Σούλι κι απ´ τα Γκράβαρα.)
ΣΠ said
Ένα ατελές μωσαϊκό.
Αυτά τα χέρια – 1970
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Ποια χέρια πήραν, πήραν τα κεριά
Κι ήρθε ξανά, κι ήρθε ξανά το βράδυ
Και δεν μπορεί η παρηγοριά
Να μ’ εύρει στο, να μ’ εύρει στο σκοτάδι
Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
Και τα ’χεις στείλει για να με δικάσουν
Είναι μαχαίρια που ’χουν τ’ όνομά σου
Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου
Ποια χέρια γίναν, γίνανε σπαθιά
Χριστέ και Παναγιά μου
Κι από το στήθος, στήθος μου βαθιά
Θα κόψουν την, θα κόψουν την καρδιά μου
Αυτά τα χέρια είναι δικά σου
Και τα ’χεις στείλει για να με δικάσουν
Είναι μαχαίρια που ’χουν τ’ όνομά σου
Αυτά τα χέρια, τα χέρια τα δικά σου
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Ε, καλά, μέρα που είναι ας βάλω κι ένα δικό μου. Μωσαϊκά και παρκέ δεν έχει αλλά είναι δικό μου (όχι του Σεφέρη, αυτός μου βούτηξε το αντιιμπεριαλιστικόν πόνημα και του άλλαξε τα φώτα) 🙂
Στο περιγιάλι το κρυφό θα κάνω το γιουρούσι
να βρω μπαχάρια και χρυσό και γκόμινες λεφούσι.
Πάνω στην άμμο την ξανθή θα σφάζω με χαντζάρι
θα πίνω ρούμι ολημερίς, θα ξύνω το παπάρι.
Με τι καρδιά, με τι πνοή να κουνηθεί ο αράπης
που ‘μαι δερβέναγας νταής κι αιμοσταγής χασάπης.
BLOG_OTI_NANAI said
Μεγάλη έμπνευση αρ.4 (με σκληρή κριτική για το νέο φόρο στα σούπερ μάρκετ)
Νομίζω ανακατεύομαι,
πω, πω, έσκασα Κούλα
πάρε ψιλά και φέρε μου
γρήγορα μια σακούλα
Δημήτρης Μαρτῖνος said
Στὰ γόνατα ἔπεσε μποστά στὴ Μένη
μὰ ἐκείνη τοῦ ᾿λεγε ὅτι δὲ μένει
καὶ χεροπόδαρα σφιχτὰ δεμένη.
Πῆρε τὸ φίλο του, τὸν Κλεομένη
καὶ τοῦ ᾿πε «ἄκου με πῶς κλαίω, Μένη»·
τοῦ ἀποκρίθηκε ξερά: «Ἂς μένει».
sarant said
Όλα πολύ ωραία!
103 Αυτό το ν μπορούμε να πούμε πως είναι εκτός ομοιοκαταληξίας κι έτσι το μωσαϊκό διορθώνεται.
cronopiusa said
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Ελεγεία και Σάτιρες
Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ: ἀνοίγουνε στὸ δρόμο σὰ λουλούδια
οἱ ἀπλὲς καρδιὲς, παθητικὰ ν’ ἀνέβουνε τραγούδια,
ποὺ τὴ χαρὰ ἢ τὸν ἁπαλὸ τοῦ ἔρωτα ψάλλουν πόνο,
ἐνῶ γιὰ μένα ἡ ἑβδομάδα ἐτέλιωσε καὶ μόνο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ, Λαβύρινθος
«τί ην είναι»
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Δεν κατάλαβα προς τί
μονοσύλλαβο το τί
πρέπει να ρωτάει, αντί
να σιωπά ή ν’ απαντάει
να με βάζει ή να με βγάζει
σε λαβύρινθο που αλλάζει,
της Αριάδνης η κλωστή
όσο άσπαστη κρατάει
Πάλι πάλι όμως προς τί
μονοσύλλαβο το τί
με ρωτάει;
Με ταράζει με ταράζει
άλλο να μου λέει στο αυτί
κι’ άλλον απ’ το νου, ως κλωστή,
ήρωα να με βγάζει.
Τσούρης Βασίλειος said
του Λ.
Μαβίλη
Ἡ Ἐλιά
Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ἐλιά, ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγη
πρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγει
———————————————–
Θκομ
Πατρίδα ζω με τη μόνη
ελπίδα να πάρει άξιος το τιμόνι
νικηφόρους να κάνει πολέμους
κι εχθρών να κόψει λαιμούς
sarant said
109 Νάσαι καλά βρε Βασίλη, από χτες έψαχνα το «τυλίγει – τη ή τι λίγη» και δεν μπορούσα να το εντοπίσω!
Δημήτρης Μαρτῖνος said
Εἶπε: «Καλὴ μου, Λάρα
Κρὸφτ, εἶσαι μιὰ μουλάρα».
Ἀδιάφορα τὸν κοίταξε αὐτὴ
καὶ οὔτε ποὺ τῆς ἵδρωσε τ᾿ αὐτί.
Theo said
@106, 111:
Ωραία, Δημήτρη 🙂
Μιχάλης Νικολάου said
Φρανγκλίνος
Περασμένα μεγαλεία… –
διηγήσου τα! Κι αν κλαις,
σμίξε Αγγλία με Γαλλία
σε dessert με κρεμ ανγκλέζ.
Τσούρης Βασίλειος said
Κάποτε πήγαμε σε κάποιο πανηγύρι που δεν είχε κόσμο.
Η ορχήστρα 5-6 άτομα και μια νεαρά τραγουδίστρια (άστα να πάνε ήταν όλοι)
Και λέω στην παρέα:
-πεντέξι κλαπατσίμπανα και μια νεαρά αοιδός
τ΄@@@@@@@ του Καράμπελα και το @@@@@ της Χάιδως
Νίκος Κ. said
Φύσα αεράκι φύσα με
μη χαμηλώνεις ίσαμε
Alexis said
Στου Λινάρδου την ταβέρνα
βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα
Πάει η όμορφη Ταμίλα
που ‘χει κόκκινα τα μήλα
Εμφανίζεται κι η Ρία
που ‘ναι μια σωστή κυρία
Σκάει μύτη και η Λία
που ‘χει μπάρμπα τον Ηλία…
Alexis said
Τι κι αν το ‘χω εγώ μεράκι
να κυκλοφορώ με ράκη…
sarant said
Α, πολύ ωραία όλα!
Theo said
Ωραίος, Αλέξη 🙂
Γς said
Νικοκύρη, Αγιούτο!
Η μαρμάγκα μου τσάκωσε μια ανάρτηση, που έχει Μαρία Κάλλας και «O Mio Babbino Caro» και Πουτσίνι και λουκέτα και ματσ ματσ μορ!
Δημήτρης Μαρτῖνος said
Ἐκεῖνος ἀμετάπειστος νὰ ἐπιμένει ἤδη
«Τὸν εἶδα στὸν Ἀντέννα τὸν Ἐπιμενίδη.*
Φέτος ἡ πρώτη του ἦταν ἡ σαιζὸν»
Αὐτή: «Γιὰ τὸ φιλόσοφο μιλούσαμε· εἶσαι ζῶον»
*Τὸν μπέρδεψε μὲ τὸν Ποιμενίδη.
Μανούσος said
Και αυτά τα … ποιήματα του ελληνικού κινηματογράφου
εδώ το καλό https://www.youtube.com/watch?v=HOyDl1uRAqg
Γς said
92:
>Κι ευθυς απο την Porta τη Romana
θα μπω στης Φλωρεντίας τη φωλιά
την Ponte Vecchio δρασκελώ – – α, ρε μάνα!
που ‘χε κρεοπωλεία πιο παλιά
που την αναφέρει κι ο Τζάκομο Πουτσίνι στην άριά του «O Mio Babbino Caro»
Είναι και τα «Λουκέτα Αγάπης» που έβαζαν [και συνεχίζουν να βάζουν παρά το τσουχτερό πρόστιμο στα κιγκλιδώματα] οι ερωτευμένοι, οι οποίοι αφού κλειδώσουν τα λουκέτα, πετούν το κλειδί στον ποταμό, «κλειδώνοντας» με αυτόν τον τρόπο την αγάπη τους για πάντα.
Και θυμήθηκα ένα άλλο κλειδί [δικό μου]:
Μόλις είχα τελειώσει ένα εργαστήριο αργά το απόγευμα και όλοι οι φοιτητές έφυγαν πλην μιας που αργούσε στον υπολογιστή.
Την ώρα που πάει να ανοίξει την πόρτα (που κολλούσε συνήθως και ήθελε λίγο ζόρι) γυρίζει έντρομη και μου λέει:
-Κλειδωμένη είναι;
-Ναι την κλείδωσα και πέταξα και το κλειδί απ το παράθυρο…
ΣΠ said
Μούστειλε ένα SMS
πούχε γράψει «χέσε μέσ'».
dryhammer said
Με πλεύρισαν στο μπαρ τα δύο κήτη
τό ‘να με φιόγκο ροζ Hello Kitty
και τ΄άλλο στα ασπρόμαυρα σαν όρκα.
Κάλλιο νάχα το θάνατο του Λόρκα.
(μεγάλη πετυχεσά τα γιουβαρλάκια)
U – βαρελάκι
Δημήτρης Μαρτῖνος said
«Εἶστε ἡ Μαρία ἀπ᾿ τὴν Εἰδομένη;»
«Τοῦ γράφ᾿ ἡ πόρτα, μέσα ἰδῶ μένει,
μὰ ἰμεῖς δὲν τ᾿ν ἔχουμ᾿ ἰδωμένη.»
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
Theo said
@126:
Τι μου θύμισες τώρα!
Μου έλεγαν πως όταν άρχισα να καταλαβαίνω και να μιλάω, όταν με ρωτούσαν πώς με λένε, απαντούσα με το όνομά μου συγκεκομμένο, την οδό παρεφθαρμένη και το «᾿δω μένεις», σαν μια λέξη (μάλλον είχα συσχετίσει την ερώτηση για το πώς με λένε με την άλλη ερώτηση: «Εδώ μένεις;»)
Μιχάλης Νικολάου said
Γλυπτό
«Ο βράχος κρύβει μέσα,» είπε, «εν τέλει,
το όραμα της σμίλης, πριν προβάλει
στο φέγγος της ημέρας. Κι η Πεντέλη
χαμογελά στου μάρμαρου τα κάλλη.»
Small Cousin Walter said
τον ρώτησ’ ο τρελογιατρός
αν έχει δει οράματα
και τ’απαντάει ο οικτρός
πως έχει δύο ράμματα
dryhammer said
Ήταν πολλά της όψης σου τα κάλλη
μα στο παπούτσι χτύπαγαν οι κάλοι
και σ΄ άφησα να φύγεις. Τι τσακάλι!
Παρηγοριά γυρεύω στο τσουκάλι.
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@106. Νέα ἔκδοσις βελτιωμένη καὶ ἐπηυξημένη:
Χωρὶς Μένη
ἤ
Χωρισμένοι
Στὰ γόνατα ἔπεσε μποστά στὴ Μένη
σὰν λεμονόκουπα στεγνή, στιμμένη·
κι αὐτὴ στὴν πόρτα μπροστὰ στημένη
τοῦ ἀποκρίθηκε ὅτι δὲ μένει
καὶ χεροπόδαρα σφιχτὰ δεμένη.
Πῆρε τὸ φίλο του, τὸν Κλεομένη
καὶ τοῦ ᾿πε «ἄκου με πῶς κλαίω, Μένη!»
Τοῦ ἀποκρίθηκε ξερά: «Ἂς μένει».
Τρία* μωσαϊκὰ (1-2,4-5,6-7) καὶ δύο ὁμόηχα (2-3,7-8)
*τέσσερα μὲ τὸν τίτλο. 🙂
Μιχάλης Νικολάου said
132,
😀
Ας μένει χωρίς Μένη ασμένη!
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@133. 🙂
Ἀσμένη πιὰ ἡ Μένη, ἡ χωρισμένη
ὅσο αὐτὸς κι ἄν ἐπιμένει, ἤδη
τὰ ἔφτιαξε μ᾿ ἕναν Ἐπιμενίδη
κι πρώην εἶναι πάντα χωρὶς Μένη.
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@134. (τελευταία σειρὰ) κι ὁ πρώην
mitsos said
Δεν μου λες ρε Νάνε
τι ώρα νά ‘ναι ;
Τι να σου πω ρε Θάνε…
Τρεις, δεν θά ‘ναι;
…..
Μέσα μου έχω λύπη
Αχ! πώς μου λείπει…
ένας γύρος μεσ’ τα λίπη
sarant said
Καλά, εχετε αμφότεροι και οι πέντε (σικ, ρε) μεγάλη ρέντα!
Το ενα καλύτερο απο το αλλο!
Γιάννης Ιατρού said
κι ένα εικονογραφημένο 🙂

Μιχάλης Νικολάου said
122α,
😀
Αυτό το έψαχνα στο γιουτούμπ για καιρό, αλλά θυμόμουνα το «βαφεύς» μόνο και δεν μού έβγαινε τίποτα. «…Η ζωή των εκδορεύς» για τους σφαγεύς ήταν, λοιπόν!
Μιχάλης Νικολάου said
137,
Αμφωραίοι και οι πέντε!
Μιχάλης Νικολάου said
134,
“The plot thickens”
στο κωμειδύλλιο!
🙂
mitsos said
Μωσαϊκό για τον Ηρακλή Πουαρό
Τον φωνάξαν απ’ εχθές
Για το πτώμα το απεχθές
Πιθανολογούν με δόλο φόνο
Κι αναζητούν τον δολοφόνο
Πράγματι το είδε χθες
Έγκλημα ήταν ειδεχθές
δκό’ μ
ΣΠ said
122, 139
Αν σας θυμίζει Μποστ είναι επειδή είναι από την ταινία «Το πιθάρι», το σενάριο της οποίας βασίστηκε σε μια ιστορία του Μποστ.
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@140. 🙂
Πενθωραῖοι.
Πέπε said
Μ’ αρέσει πολύ το δημώδες δίστιχο «έχεις τα μαλλιά μετάξι / και πλεμένα με την τάξη»: δεν είναι ακριβές μωσαϊκό, έχει όμως το άλλο, ότι μέχρι ν’ ακούσεις την κατάληξη «με την τάξη» δεν ξέρεις αν στον πρώτο στίχο είπε «με τάξη» ή «μετάξι», αφού και τα δύο πάνε. Αντίστοιχο και το «μαύρα μάτια και μεγάλα / ζυμωμένα με το γάλα».
Και στα δύο, αν και δεν υπάρχει μωσαϊκό, κατά κάποιον τρόπο υπονοείται.
______
Να πω για τα μαλλάκια σου, το συρμαλί μετάξι
που κάθε τρίχα γίνεται μαχαίρι να με σφάξει.
Να πω και για τα μάτια σου τα μαύρα, τα μεγάλα
απού σταλαματίζουσι το μέλι και το γάλα. https://www.youtube.com/watch?v=n0oxV3oGOzY&t=145s
Και πάλι, υπαινιγμοί σε ρίμες-μωσαϊκά που τελικά δεν εμφανίζονται!
________
> > τραγουδιστά : τραγούδι στα
Νομίζω είναι ο ορισμός της κακής ομοιοκαταληξίας. Όλο το κόνσεπτ της ομοιοκαταληξίας είναι το παιχνίδι ανάμεσα στην ηχητική ομοιότητα και τη νοηματική / ετυμολογική ανομοιότητα. Λέξεις που ριμάρουν γιατί είναι η ίδια λέξη το γκρεμίζουν! Αλλιώς, στο πρότυπο του «τραγουδιστά : τραγούδι στα» μπορεί κανείς να βγάλει άπειρα παρόμοια και ανέμπνευστα, π.χ.:
____παιδικό
____παιδί κό-
-τα κυνηγούσε…
Φχαριστώ πολύ…
> > ενώ ο τρίτος στίχος και στις δύο στροφές έχει έναν από τους τολμηρότερους διασκελισμούς που αντέχει η ελληνική γλώσσα. [Πάλι το ίδιο, το «τραγούδι στα»]
Πιο τολμηρό από τόσο είναι το να κόψεις τη λέξη με παύλα μεταξύ δύο στίχων. Αλλά ποιος ορίζει τι αντέχει η ελληνική (ή όποια) γλώσσα; Δηλαδή ποιος ορίζει ότι το συγκεκριμένο, το «τραγούδι στα», αντέχεται;
ΣΠ said
Ίσως θα έπρεπε να το βάλω στα μεζεδάκια, αλλά μέχρι το Σάββατο μπορεί να μπαγιατέψει. Πώς είναι το αντίθετο της εισαγωγικομανίας; Εισαγωγικοφοβία; Εισαγωγικοπενία; Στον παρακάτω τίτλο το «κοριούς» δεν θα έπρεπε να μπει σε εισαγωγικά;
Βρήκαν κοριούς στο γραφείο της Αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας
Αφώτιστος Φιλέλλην said
ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Λάκης Καραλής,1970.
Οι χαφιέδες κατεβήκαν σ’ απεργία
τους ταράξαν στην υπερωρία
στο στρατοδικείο τα παιδιά
σήκωσαν τις γροθιές ψηλά.
[…]
http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html
ΥΓ Το υπόλοιπο δεν έχει ομοιοκαταληξιες.
Alexis said
#145: Θα μπορούσε να ειπωθεί και ανάποδα:
Έχεις τα μαλλιά με τάξη
κι απαλά σαν το μετάξι
Alexis said
Δεν είναι ακριβώς μωσαϊκά αλλά έχουν ενδιαφέρουσα ομοιοκαταληξία:
Μαύρα μάτια και μεγάλα
ζυμωμένα με το γάλα
Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια
ζωντανό με τρων τα φίδια
Έρχομαι τη μάντρα μάντρα
και σε βρίσκω μ’ άλλον άντρα
Έρχομαι τον τοίχο τοίχο
χαλασιά σ’ κι αν σε πετύχω.
Alexis said
Πώς είπαμε τη ρίμα που η μία λέξη περικλείεται στην άλλη;
Η νύχτα θέλει έρωτα
και πράγματα αφανέρωτα
ΚΩΣΤΑΣ said
Η Ελένη και η Μαίρη
που ήρθαν από άλλα μέρη
τσακωθήκαν για τον Πάρι
ποία πρώτη θα τον πάρει
Κουτρούφι said
μια που τ’ αναφέραμε (δις)
sarant said
150 Ομοιοκαταληξία – ηχώ λέγεται αυτη, είναι αρκετα συχνή.
143 Το οποίο Πιθάρι ήταν παλια στο γιουτούμπ και μετά αφαιρέθηκε απο την ΑΕΠΙ.
145 Α, ωραίο σχόλιο. Με κεντρίζεις να επισπεύσω το άρθρο για τους διασκελισμούς και το άλλο άρθρο για τις κομμένες ρίμες. Κομμένες ριμες έχει και ο Σολωμός (μία μόνο, θερι-σμένα) ενώ ο Σκαρίμπας τις συνηθίζει πολύ.
Ranele Ranele said
Τιμώντας την ημέρα ποιητών και ριμαδόρων
Ας γράψουμε δυο ρίμες αντί των δώρων
Να ευφρανθούνε τα αφτιά μας κατά κόρων
Ριμάροντας ασύστολα και άνευ όρων…
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
‘Αχι πώς μου το λέγανε και το ΄βανα ινάτι
πως έχω αγάπη ψεύτικη κι εγώ ‘καμάρωνά τη
Για δε με θέλεις άπονο
και ζω με το παράπονο
Τση θάλασσας τα κύματα ρωτώ μα δε μου λένε
όνειρα που ‘πλασα για σε βουλιάξανε γ ή πλένε
Αγγελος said
Εχει κι άλλη μία ο Σολωμός, στο Λάμπρο (στην τρίτη στροφή του «Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε»):
Δάφνες στην κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες.
Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι παπάδες.
Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες.
Κάθε πρόσωπο λάμπει απ´ τ´ αγιοκέρι
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
Αλλά πρέπει να ´σαι Σολωμός για να κάνεις τέτοια τολμήματα — ή Λιούις Κάρολ:
Beautiful soup! Who cares for fish,
Game, or any other dish?
Who would not give all else for two p
ennyworth only of beautiful soup?
Δημήτρης Μαρτῖνος said
@145,153γ,155.Οἰ Ναξιῶτες κόβουν τὶς συλλαβὲς σὲ κάποια αὐτοσχέδια στιχάκια ποὺ σκαρώνουν.
Θυμᾶμαι σὲ κάποια γλέντια στὸ Σύλλογο Κυκλαδιτῶν Φοιτητῶν τοὺς Κνίτες ποὺ πείραζαν τοὺς Ρηγάδες μὲ τὸ δίστιχο:
Κολοκύθια μὲ τὴ ρίγα-
νη θὰ βάλω μέσ᾿ στὸ Ρήγα.
sarant said
156 Α, εχω υλικό για εκείνο το άρθρο 🙂
Christos said
Για τους Ισπανούς το ξανάκουσα κάπως έτσι:
«Οι σπανοί
Ισπανοί
εις πανί εζωγράφιζαν
Ισπανικόν πλοίον
εις πανικόν.»
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Δος μου μια ματιά κι ας είναι
ψεύτικη μα θέλω τηνε
Καημένε δεντρολίβανε
κανείς νερό δε σου βανε
157 >>Οἰ Ναξιῶτες κόβουν τὶς συλλαβὲς
στα κοτσάκια
«Ο Σωζογιάννης φαίνεται ότι ήταν από τους πρώτους ευρετές της νέας αυτής τεχνοτροπίας και τα πρώτα κομμένα κοτσάκια που συνέθεσε γύρω στα 1934 ήταν τα ακόλουθα:
1. Λί(γ)α συκωτάκια κι αμε- / λέτητά ‘φερα να φάμε.
2. Ήρθα σπίτι σας μα οι (γ)ο- / νείς σου μού ‘πάνε να φύ(γ)ω.
3. Κι είπασί μου είντα θες ε- / πά και μας –ε- κουβαλιέσαι.
4. Είπα τους πως ήρθα για κα- / λό σκοπό κι όχι (γ)ια πλάκα.
5. Μα κι οι δυο μαζί στο διά- / όλο με πέψανε να πάω.
https://xoroballomata.wordpress.com/2010/03/02/%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%BF-%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%BF-%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83/
Μαρία said
rime-calembour και οι Γάλλοι.
Πατέρας της θεωρείται ο Μπανβίλ.
π.χ. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k71114m/f250.image.texteImage
Oui, la gloire est à moi, j’ai su m’en emparer ;
Et, ne produisant rien, je puis me comparer
Aux filles qu’on marie honnêtes ;
Je reste magnifique autant que paresseux,
Oui, mais ne pouvoir être à mon tour un de ceux
Qui montrent les marionnettes !
Πέπε said
@157, 159:
Ναι. Οι Απεραθίτες βασικά. Και, μιας και ξεκίνησαν μ’ αυτό τον ακραίο διασκελισμό, έχουν προχωρήσει και σε πιο απλούς διασκελισμούς, όπως το παράδειγμα της Έφης, «Δώσ’ μου μια ματιά κι ας είναι / ψεύτικη μα θέλω τήνε», κάτι που παντού αλλού είναι τελείως άγνωστο στη δημοτική ποίηση, όπου ποτέ δε θα χώριζαν το ρήμα από το κατηγορούμενο (είναι / ψεύτικη).
Σχολιαστής said
Διάβαζα ένα ποίημα του Σεφέρη
Και σκεφτόμουν το… μετρό που θα σε φέρει
Κι όταν του διάβασε Καβάφη πάλι
Αυτός ξεκίνησε να βάφει πάλι
Αν είχα λίγη τύχη
Να πηδήξω από τα τείχη
Και δεν με πλάκωναν οι τοίχοι
Θα είχα ίσως πετύχει!
Αχ αυτοί οι λίγοι στίχοι…
Πως μου θύμισαν πάλι το Κοτύχι.
Καληνύχτα σε όλους.
sarant said
Λεκανόστ και απο εδώ, την τιμήσαμε τη Μέρα της ποιησης!
Κουτρούφι said
#160. Στο βίντεο αυτό https://www.youtube.com/watch?v=EtabwscdS-4 (1993) ο Σωζογιάννης περιγράφει ακριβώς πώς δημιούργησε τα κομμένα κοτσάκια το 1937.
sarant said
165 Α μπράβο!
Alexis said
Φωτογραφική διάταξη εξαιρεί από περικοπές στη σύνταξη τον Μπαλαούρα
Φρουρά! Φρουρά! Φρουρά!
Μαρία said
167
Σύμφωνα με αποφάσεις της Κεντρικής Τράπεζας και την συνθήκη που ισχύει στις σχέσεις μεταξύ των κεντρικών τραπεζών των χωρών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για οποιαδήποτε υπόθεση αφορά τους εργαζόμενους στις σχετικές τράπεζες, μαζί και το ασφαλιστικό, πρέπει να υπάρχει έκθεση του κεντρικού τραπεζίτη της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Υπάγεται σε εκείνες τις διατάξεις, χωρίς έκθεση δεν μπορεί να μεταβληθεί τίποτα στο καθεστώς το εργασιακό και το θεσμικό, μαζί και της κοινωνικής ασφάλισης, για τους εργαζόμενους της Κεντρικής Τράπεζας κάθε χώρας του ευρώ-συστήματος https://left.gr/news/o-t-petropoylos-diapseydei-ta-nea-den-yparhei-thema-exairesis-toy-m-mpalaoyra
Μαρία said
sarant said
167 Όλοι οι υπάλληλοι της ΤτΕ έχουν εξαιρεθεί.
Πάνος με πεζά said
Αυτό θα πρέπει να ήταν ωραίο θέμα, αλλά έπεσε σε μια δύσκολη δική μου μέρα, ή μάλλον πιο δύσκολη για τη μητέρα μου, που έκανε χτες μια εγχείριση…Και όλα πήγαν τόσο καλά, που καλύτερα δε γινόταν ! Χώρια που λάτρεψα ένα νοσοκομείο-ταμπού της Αθήνας… (ξέρετε, όνομα αγίου). Αφήσαμε κάτι παλιοκύτταρα εκεί, και σε λίγες μέρες θα φύγουμε καθαροί !
(Αυτό το σχήμα λέγεται «πληθυντικός του συμπάσχω» : δίνουμε Αρχαία αύριο, είναι να μπούμε χειρουργείο την Τρίτη, το πήραμε το πτυχίο, κλπ… ακόμα και το μακάβριο «ξεκουραστήκαμε»…)
voulagx said
#156 @Αγγελος: «Αλλά πρέπει να ´σαι Σολωμός για να κάνεις τέτοια τολμήματα …» ή Νέος Τιπούκειτος
Λ said
Να το αναρτήσω ή μή; και τανάπαλιν)
Με κλεμένη Στροφή
Δεν έχω ναπαμό
Από την Πάφο στο Δαυλό
και στην Αγία Νάπα και τανάπαλιν
Ψάχνω με πάθος για να βρω
το περιγιάλι το κρυφό
αν είναι κει αν είναι δω και τανάπαλιν.
Θελεις να πας για να το βρεις
Μα πάει η Νάπα Ποιητή
Το περιγιάλι ήταν κρυφο
μια φορά κι ένα καιρό
Τι πα να πει ;
Η Ναπα άλλαξε πολύ!
ούτε καν στη Νάπολι
Πατήσαν τόσοι και τανάπαλιν
Ο Ποιητής:
Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας… λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
venios said
Δεν ξέρω πώς χαρακτηρίζεται το παρακάτω γαλλικό του Marc Monnier:
Gal, amant de la reine, alla, tour magnanime,
Galamment de l’arène à la tour Magne à Nîmes
Αμαλία said
Οι σπανοί Ισπανοί εις πανί
εις πανικόν Ισπανικόν ιππικόν εζωγράφισαν
(έτσι το ήξερα εγώ παλιά)
Επίσης,
Τα μάτια σου με καίνε
γιατί ‘σαι μανεκένε
Και ένα απο φοιτητοπαρέα στο Leeds στα λέητ σεβεντις:
Το σκοτάδι μύριζε πίκάντικα
γιατί τηγάνιζα λουκάνικα
Ξάφνου φασαρία μύρισε
και μια παντόφλα σφύριξε
Ητανε ο γείτονας ο από πάνω
πού ‘χε βαλθεί να μάθει πιάνο
Η τσίκνα, η φασαρία και οι ατμοί
Δεν τον αφήνανε να πιασει μι
Γς said
167:
>Φρουρά! Φρουρά! Φρουρά!
Σήμερα όμως, απίκο!
Εξαδάκτυλος said
Με τι συστολή
φοράς τη στολή
και όταν την πετάς
πετάς
– Χριστιανόπουλος
tamistas said
Καλημέρα.
Ξύπνησα το πρωί και στροβιλίζονταν μέσα στο κεφάλι δυο ξεχασμένα μα αγαπημένα μωσαϊκά.
Είπα λοιπόν να τα πλέξω εδώ, σαν, ας πούμε, τετράστιχο από τη μπαλάντα της αποτυχημένης μαγείρισσας, να ησυχάσω:
ήρθες με δάκρυα κι εψες
να πεις πως ντρέπεσαι και φταις
στο χέρι σου άθλιος ο κεψές
μέγα σου ατόπημα ο κεφτές
Λ said
Αυτο κι ειναι μωσαϊκό
Ο μπάρμπα Μπρίλιος, ο μπαρμπα Μπρίλιος
είχε ένα γάλο, είχε ένα γάλο
πολύ μεγάλο.. πολύ μεγάλο !
Και τον ετάιζε, και τον ετάιζε,
μέλι και ταχίνι, μέλι και ταχίνι
για να τον παχύνει.. για να τον παχύνει !
Και τον ετάιζε, και τον ετάιζε,
ψωμί κι αλάτι, ψωμί κι αλάτι
για να κάνει πλάτη.. για να κάνει πλάτη !
Και τον ετάιζε, και τον ετάιζε,
ψωμί, γαρδούμπα, ψωμί, γαρδούμπα,
για να κάνει τούμπα.. για να κάνει τούμπα !
Και τον ετάιζε, και τον ετάιζε,
ψωμί, μπουγάτσα, ψωμί, μπουγάτσα
για να κάνει μπράτσα.. για να κάνει μπράτσα !
Και τον ετάιζε, και τον ετάιζε,
ψωμί και χόρτα, ψωμί και χόρτα,
ωσπου δε χώραγε από την πόρτα !
ώσπου δε χώραγε από την πόρτα !
Ωσπου μια μέρα, ώσπου μια μέρα
με δίχως ήλιο, με δίχως ήλιο,
ο γάλος έφαγε…τον μπαρμπα Μπρίλιο !
ο γάλος έφαγε…τον μπαρμπα Μπρίλιο !
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=mobdetails&song_id=31145
Πέπε said
@179:
Ο μπάρμπα-μπρίλιος
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Καθόλου παραδοσιακό, που γράφει επιπόλαια το στίχοι.ίνφο. Οι αξεπέραστοι αυτοί στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου.