Χαράλαμπος Κανόνης (Δημ. Σαραντάκος) 13 – Οι διώξεις των αριστερών

Εδώ και κάμποσο καιρό άρχισα να δημοσιεύω, σε συνέχειες, το βιβλίο του πατέρα μου «Χαράλαμπος Κανόνης. Η ζωή και ο θάνατος ενός Ανθρώπου», το πρώτο μη επιστημονικό βιβλίο του.

Ο Κανόνης ήταν Μυτιληνιός, γεωπόνος, υπάλληλος της ΑΤΕ, συνάδελφος και επιστήθιος φίλος του παππού μου, στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο τον Μάρτιο του 1948 στη Χίο, στον εμφύλιο.

Κανονικά οι δημοσιεύσεις γίνονται κάθε δεύτερη Τρίτη, αλλά σήμερα την επισπεύδω διότι αύριο έχουμε πρώτη του μηνός, άρα το Μηνολόγιο. Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Στη σημερινή δέκατη τρίτη συνέχεια είμαστε στο πέμπτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους του βιβλίου, Οι διώξεις των αριστερών.

Το Γενάρη του 1946 φτάσαν στο νησί ορισμένοι από τους αντιφασίστες κρατούμενους των άγγλων στη Μέση Ανατολή. Μετά τη λήξη του πολέμου οι άγγλοι άρχισαν από τον Αύγουστο του 1945 να απελευθερώνουν σταδιακά τους έλληνες στρατιωτικούς, που κρατούσαν σε διάφορα στρατόπεδα αιχμαλώτων της Αφρικής. Οι «μεσανατολίτες» αυτοί, διαποπσμένοι με επαναστατικό πνεύμα και με υψηλό το ηθικό τους, φτάνοντας στα νησιά, απ’ όπου είχαν ξεκινήσει πριν τρία και τέσσερα χρόνια, εντάχθηκαν αμέσως στο εαμικό κίνημα. Ήταν μια γερή μετάγγιση αίματος στις οργανώσεις των νησιών.

Στις 17 του Γενάρη, λίγες μέρες μετά την άφιξη στη Χίο μιας ομάδας αντιφασιστών της Μέσης Ανατολής, γινόταν κάποιο γλέντι, στο οποίο οι νεοφερμένοι πρωτοστατούσαν. Μάθαιναν στους φίλους τους τα επαναστατικά τραγούδια, που είχαν γραφτεί και τονιστεί εκεί κάτω και άκουγαν απ’ αυτούς τα αντάρτικα τραγούδια του απελευθερωτικού αγώνα. Όλα αυτά εξόργισαν τις αρχές, που έστειλαν ένα απόσπασμα χωροφυλακής να διαλύσει τους «ταραξίες», πράγμα που έκανε με τη συνηθισμένη βιαιότητα. Επειδή οι νεαροί διαμαρτυρήθηκαν έντονα οι χωροφύλακες άρχισαν να πυροβολούν το πλήθος. Δυο νέοι, ο Γιάννης Πήττας κι ο Μανώλης Μαυράκης έπεσαν νεκροί. Ο τελευταίος, μόλις πριν πέντε μέρες είχε γυρίσει στον τόπο του από τη Μέση Ανατολή. Ήταν οι πρώτοι νεκροί του εμφυλίου πολέμου στη Χίο.

‘ Οπως ήταν φυσικό η πρωτοφανής και εντελώς αδικαιολόγητη αυτή εγκληματική πράξη ξεσήκωσε μεγάλη αναταραχή. Πλήθος πολίτες κινήθηκαν εξαγριωμένοι κατά των χωροφυλάκων, που περίφοβοι και πυροβολώντας στον αέρα καταφύγαν στο σταθμό τους και κλείστηκαν μέσα.

Η κηδεία των παλληκαριών έγινε την άλλη μέρα. Ήταν η μεγαλύτερη κηδεία, που γνώρισε ποτέ η Χίος. Τα φέρετρα των σκοτωμένων, σκεπασμένα με λουλούδια, τα μεταφέραν στους ώμους τους φίλοι και συναγωνιστές τους. Χορωδία έψαλλε το «πένθιμο εμβατήριο» και ο Δεσπότης Ιωακείμ με πλήθος παπάδες και διάκους ιερουργούσαν. Η πομπή διάσχισε την πόλη από την παραλία ως το νεκροταφείο του Αη Γιάννη, έξω απ’ αυτήν. Τα μαγαζιά έκλεισαν την ώρα της κηδείας και με απαίτηση του ΕΑΜ η χωροφυλακή έμεινε όλη τη μέρα κλεισμένη στους καταυλισμούς της. Λίγο πριν το νεκροταφείο η πομπή σταμάτησε, γιατί το φέρετρο με το νεκρό του Μαυράκη θα μεταφερόταν για να ταφεί στο χωριό του σκοτωμένου. Τότε ακριβώς ο Δεσπότης έβγαλε εμπνευσμένο λόγο για την εθνική συμφιλίωση και την ανάγκη να αποτραπεί ο εμφύλιος πόλεμος στο νησί. Παρά την απουσία των οργάνων της τάξεως ή ίσως και χάρη σ’ αυτή, σ’ όλη τη διάρκεια της κηδείας και μετά, κατά την αποχώρηση του πλήθους, δε σημειώθηκε το παραμικρό.

Οι συγγενείς των θυμάτων καταθέσανε μήνυση κατά του μοίραρχου Παντελίδη για ηθική αυτουργία στους δύο φόνους. Η υπόθεση αυτή ποτέ δεν έφτασε στο ακροατήριο. Αντίθετα ο εισαγγέλας Κόλλιας αργότερα χαρακτήρισε και τη διαμαρτυρία και την κηδεία και πάλι «στάση» και ενοχοποίησε σ’ αυτή την υπόθεση όλα σχεδόν τα στελέχη του ΕΑΜ της Χίου.

Αυτή τη φορά η σύλληψη ολόκληρης σχεδόν της εαμικής ηγεσίας, που έγινε αρκετές βδομάδες μετά, από μηνύσεις του εισαγγελέα, είχε σαν συνέπεια να ματαιωθεί η τελική πράξη συμφιλίωσης, που είχαν με υπομονή και πολλές προσπάθειες προετοιμάσει οι πιο νηφάλιοι και φωτισμένοι παράγοντες του νησιού, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Πραγματικά, ύστερα από πολλές συναντήσεις και συνομιλίες, είχε ετοιμαστεί το κείμενο έκκλησης προς την κυβέρνηση να μην επεκταθούν στο Νομό Χίου τα έκτακτα μέτρα και τις πολιτικές παρατάξεις του τόπου να αποφύγουν τη βία και τις προκλήσεις. Το κείμενο θα το υπόγραφαν ο Δεσπότης, πολλοί δήμαρχοι και κοινοτάρχες, κοινωνικοί παράγοντες και εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων.

Με τη ματαίωση της υπογραφής αυτής της έκκλησης χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να αποτραπεί το ματοκύλισμα του νησιού. Στη Ζάκυνθο, όπου παρόμοια συμφιλιωτική ενέργεια σημείωσε απόλυτη επιτυχία, δεν επεκτάθηκε ο εμφύλιος πόλεμος. Στη Χίο οι συλλήψεις των εαμιτών, εκτός από την απομάκρυνση από την ενεργό πολιτική ζωή στελεχών με κύρος και επιρροή , φόβiσε και εκείνους τους δεξιούς που έβλεπαν με θετικό πνεύμα τη συμφιλίωση. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κλιμάκωση της βίας.

Τότε ακριβώς και η Ιερά Σύνοδος έβαλε μπρος το σχέδιό της για την απομάκρυνση του Ιωακείμ από τον επισκοπικό του θρόνο. Δεν ήταν μόνο η δράση του Δεσπότη, που ενοχλούσε τους επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της ολιγαρχίας και της συντήρησης. Ήταν και οι πλούσιοι πόροι της Μητρόπολης της Χίου, που έβαζαν σε πειρασμό πολλούς αρχιερείς φτωχότερων εδρών. Τελικά ο Ιωακείμ καθαιρέθηκε και βρέθηκε ο κατάλληλος «μοιχεπιβάτης», που θάπαιρνε τη θέση του. Ήταν ο Καρυστίας (και κατόπιν, στη Μέση Ανατολή, «μητροπολίτης Ένοπλων Δυνάμεων») Παντελεήμων Φωστίνης, άτομο φίλαρχο και μισαλλόδοξο, φανατικός αντικομμουνιστής.

Με την απομάκρυνση του Ιωακείμ και την αντικατάστασή του από τον Παντελεήμονα, έγινε ακόμα ένα σημαντικό βήμα για το ματοκύλισμα του νησιού. Αντί των συμφιλιωτικών κηρυγμάτων του Ιωακείμ, που το κύρος του ανάμεσα στους κατοίκους του νησιού, δεξιούς κι αριστερούς, ήταν τεράστιο, ακούγονταν τώρα από τον άμβωνα εμπρηστικοί λόγοι και αντικομμουνιστικές λασπολογίες. Πιο έντονη όμως υπήρξε η παρασκηνιακή δράση του νέου Δεσπότη. Άρχισε να καταδιώκει με διάφορα προσχήματα τους παπάδες που, ακολουθώντας το παράδειγμα του ποιμενάρχη τους, στάθηκαν κατά την Κατοχή στο πλάι του λαού. Ο πρώτος που κυνηγήθηκε ήταν ο διάκος των Καρδαμύλων, ο παπα-Ξενάκης.

Αξίζει να σταθεί ο αφηγητής αυτού του χρονικού για λίγο σ’ αυτή την ηρωική και λεβέντικη φυσιογνωμία, που μας φέρνει μνήμες από το Διάκο και τον Παπαφλέσσα, του Σηκωμού του Εικοσιένα. Ο παπα-Ξενάκης, παρά το σχήμα του και την οικογένειά του (είχε κιόλας δύο παιδιά), έφυγε στην αρχή της Κατοχής από τη Χίο στη Μέση Ανατολή, για να πολεμήσει τον Άξονα. Εκεί οργανώθηκε στην ΑΣΟ και μετά την αποτυχία του κινήματος κλείστηκε στα στρατόπεδα αιχμαλώτων. Όταν γύρισε στη Χίο ξαναπήρε την παλιά του θέση στα Καρδάμυλα, αλλά ταυτόχρονα ανακατεύτηκε στην εαμική κίνηση. Ήταν φλογερός επαναστάτης που η θέρμη του πολλές φορές παρεξηγήθηκε από τους συναγωνιστές του. Τόσο, που φτάσαν μερικοί καχύποπτοι να τον υποπτευθούν για «πράχτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις». Αυτό δεν επηρέασε καθόλου το ζήλο του παπα – Ξενάκη, που όταν ο Παντελεήμων τον έκανε «αργό» αφιερώθηκε πια ολοκληρωτικά στον αγώνα.

Στις δώδεκα Φεβρουάριου 1946 ο εισαγγελέας Κωστόπουλος, θέλοντας να κάμψει το ηθικό των κυριοτέρων ηγετών της Αριστεράς της Λέσβου, που βρίσκονταν υπόδικοι στις φυλακές της Μυτιλήνης, διέταξε τη μεταγωγή τους στις φυλακές της Χίου, ώστε να βρεθούν μακρυά από τους φίλους και συγγενείς τους. Οι κρατούμενοι ταξίδεφαν δεμένοι με χειροπέδες και στο κατάστρωμα. Όταν ο Κανόνης έμαθε τον ερχομό των συναγωνιστών και φίλων του, τους έστειλε ένα σατιρικό γράμμα. Ήταν γραμμένο σε μια μιξοβάρβαρη καθαρεύουσα, απευθυνόταν στο φίλο του το Σαραντάκο, (που τον αποκαλούσε «Τεσσαρακοντέα») και υπογραφόταν από τον «Κλεόβουλο». Ήταν δε ο Κλεόβουλος ένας τύπος αφελούς, που σχολίαζε από τις στήλες της εφημερίδας του ΕΑΜ «Ελεύθερη Ελλάδα» τα τρέχοντα γεγονότα σε μιαν αστεία γλώσσα, το στυλ της οποίας μιμήθηκε αργότερα ο Μποστ. Το κείμενο συνοδευόταν πάντα από ένα σκίτσο του Κλεόβουλου. Το ίδιο σκίτσο ζωγράφισε στο γράμμα του ο Κανόνης. Το γράμμα αυτό ήταν το καλύτερο τονωτικό για τους μυτιληνιούς αγωνιστές.

Αργότερα πήρανε κι άλλα γράμματα του «Κλεόβουλου» και στο τέλος σ’ ένα επισκεπτήριό τους επισκέφθηκε ο ίδιος ο Κανόνης, ως Κώστας Διάκος φυσικά. Η μεγάλη αγάπη που ένοιωθε για τους φίλους του, έσπρωξαν τον συνήθως συγκρατημένο και προσεχτικό αγωνιστή, να κάνει τέτοιαν αποκοτιά, που ευτυχώς έμεινε χωρίς συνέπειες.

Μετά τις εκλογές της 31 Μαρτίου 1946, οι διώξεις κατά των αριστερών συστηματοποιούνται. Στη Χίο είναι τώρα Νομάρχης κάποιος Σβώκος, από την ορεινή Ναυπακτία, που είχε από τον καιρό της Κατοχής ανοιχτούς λογαριασμούς με το ΕΑΜ. Ταυτόχρονα εμφανίζονται και οι πρώτες οργανώσεις χιτών στο νησί. Οι προκλήσεις και οι απειλές κατά των αριστερών πολλαπλασιάζονται.

Χαρακτηριστικό του κλίματος, που δημιουργήθηκε, είναι και το επόμενο επεισόδιο. Ο Νομάρχης Σβώκος, που μεταξύ των άλλων χαρισμάτων του ήταν και μουσοτραφής, ή τουλάχιστον ήθελε να φαίνεται τέτοιος, έκανε το φίλο στον Φώτη Αγγουλέ, το φτωχό ψαρά, που αναδείχτηκε ευαίσθητος και εμπνευσμένος ποιητής. Έτσι τού έδωσε την άδεια να μετατρέψει σε καφενείο ένα μικρό οίκημα στον κήπο του Δημαρχείου, ώστε νάχει κάποιο εισόδημα. Ο Αγγουλές ήταν γνωστός κομμουνιστής και όπως ήταν φυσικό στο καφενείο του σύχναζαν ως επί το πλείστον αριστεροί. Από την άλλη πλευρά οι χίτες δεν άφηναν ούτε στιγμή σε ησυχία τον Αγγουλέ και το καφενείο του. Τέλος επενέβη και η Χωροφυλακή, η οποία έπιασε όλους τους θαμώνες του καφενείου, με την κατηγορία της παράνομης συγκέντρωσης! Τότε ο Αγγουλές πήγε στη Νομαρχία και παράδωσε στον ίδιο το Νομάρχη τα κλειδιά του καφενείου, λέγοντάς του πως δεν έχει νόημα να κάνει τον καφετζή χωρίς πελάτες.

Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1946, ενώ η χώρα βυθιζόταν όλο και περισσότερο στη δίνη του εμφυλίου πολέμου και αφού είχε γίνει το νόθο δημοψήφισμα, που ξανάφερε τη δυναστεία των Γλυξβούργων στην Ελλάδα, πιάστηκε ο Κανόνης. Γινόταν συνεδρίαση ενημέρωσης (αχτίφ), κομματικών στελεχών στο Βροντάδο, σ’ ένα φιλικό σπίτι. Κάποιος χίτης ειδοποίησε την αστυνομία ότι εκεί γίνεται παράνομη συνεδρίαση. Είχαν αρχίσει να φεύγουν οι συγκεντρωμένοι, όταν έφτασε απόσπασμα χωροφυλακής, που συνέλαβε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τον Κανόνη. Στη χωροφυλακή ο Κανόνης φανέρωσε την πραγματική ταυτότητά του, γιατί είχε πληροφορηθεί πως ορίστηκε για τις 10 του Οχτώβρη η δίκη των «στασιαστών» της Μυτιλήνης κι ήθελε να δικαστεί μαζύ με τους άλλους.

Η δίκη τελικά αναβλήθηκε, γιατί δεν παρουσιάστηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας και ο Κανόνης έμεινε φυλακισμένος, αρχικά στις φυλακές Χίου κι αργότερα στις φυλακές Σύρου, όπου ορίστηκε η νέα δικάσιμος, για τις 12 Δεκεμβρίου. Και πάλι όμως η δίκη αναβλήθηκε. Τότε υπέβαλε αίτηση ν’ αποφυλακιστεί με εγγύηση. Η αίτηση έγινε δεκτή και στις 22 του μήνα έφτασε ελεύθερος στη Μυτιλήνη.

Από την περίοδο αυτή της παραμονής του στην πατρίδα του, σώζεται ένα σκίτσο του, καμωμένο από τον αδελφικό του φίλο Μίλτη Παρασκευαΐδη, όταν ο τελευταίος τον επισκέφθηκε στα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Μυτιλήνη, που βρίσκονταν τότε στην οδό Βενιζέλου κοντά στην Εθνική Τράπεζα. Το σκίτσο έχει είχε την ημερομηνία 23-12-46 και τον δείχνει να φορά χοντρό, κλειστό στο λαιμό, πουλόβερ και χλαίνη.

Το πρωί της ίδιας εκείνης ημέρας ο Κανόνης είχε παρουσιαστεί στο υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας, να αναλάβει υπηρεσία, αλλά βρήκε να τον περιμένει το χαρτί της απόλυσής του, με το αιτιολογικό «ότι εγκατέλειψεν αυθαιρέτως την θέσιν του». Η απόφαση αυτή του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Τράπεζας, που προκλήθηκε ύστερα από αναφορά του παλιού διευθυντή του υποκαταστήματος, του αλησμόνητου «Βαρκάρη», ήταν και άδικη και παράτυπη. Άδικη, γιατί ο Κανόνης σ’ όλο το διάστημα από τον Ιούνιο του 1944 ως τον Ιούλιο του 1945 ζητούσε κι έπαιρνε αναρρωτικές άδειες, όταν η αρρώστια του τον καταπονούσε. Οι αιτήσεις για αναρρωτική άδεια συνοδεύονταν πάντοτε από ιατρικές γνωματεύσεις και ακτινογραφίες και όλες εγκρίθηκαν, έστω και εκ των υστέρων, λόγω της ακανόνιστης συγκοινωνίας με την Αθήνα, από τη Διοίκηση της Τράπεζας. Από τον Ιούλιο του 1945 κι ως την αποφυλάκισή του, η απουσία του καλυπτόταν με το αιτιολογικό της ανωτέρας βίας. Ήταν όμως και παράτυπη η απόφαση, γιατί εκδόθηκε χωρίς να προηγηθεί καμιά κλήση σε απολογία, ή άλλη αναζήτησή του στο σπίτι του.

Ο Κανόνης έκανε αμέσως, με τη βοήθεια του φίλου και συναγωνιστή του δικηγόρου Τάκη Αμπατζή, πολυσέλιδη ένσταση κατά της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου, στην οποία δε δόθηκε ποτέ καμιά απάντηση.

Ανεξάρτητα από αυτά όμως, ο Κανόνης χάρηκε τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δίπλα στους δικούς του. Δε θα ξαναγιόρταζε ποτέ πια μαζί τους.

Έμεινε στη Μυτιλήνη τρεις μήνες και στις 31 Μαρτίου 1947 έφυγε για τη Σύρο, όπου είχε για τέταρτη φορά προσδιοριστεί η δίκη των «στασιαστών». Στο δικαστήριο η κατηγορία κατέρρευσε. Από τους 22 κατηγορούμενους, πολλοί απ’ τους οποίους μείναν ένα κι ενάμισυ χρόνο στη φυλακή, οι έντεκα αθωώθηκαν, εφτά καταδικάστηκαν σε φυλάκιση από 75 μέρες ως 4 μήνες για απλή «θρασύτητα» και τέσσερις σε τρεις μήνες για «απείθια» και «βιαοπραγίες». Ο Κανόνης έφαγε τρεις μήνες για θρασύτητα. Έχοντας εκτίσει τους δυόμισυ, εξαγόρασε το υπόλοιπο της ποινής του και αφέθηκε ελεύθερος. Γύρισε την άλλη μέρα στην Αθήνα μαζύ με τον Σαραντάκο, που είχε εγκατασταθεί εκεί οικογενειακώς από το καλοκαίρι του 1946.

Ο φίλος του τον πίεσε να μείνει στην Αθήνα, να φροντίσει για την επαναφορά του στην Τράπεζα, εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να γυρίσει πίσω. Έτσι ξαναγύρισε στη Μυτιλήνη, όπου τον περίμενε η βαριά ατμόσφαιρα του εμφυλίου πολέμου, που στο μεταξύ είχε φουντώσει στο νησί.

Τώρα στο νομό Λέσβου είχαν επεκταθεί τα έκτακτα μέτρα, που ψήφισε με το Γ’ Ψήφισμά της η Βουλή, που βγήκε από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946, η λεγόμενη «Βουλή των Λαοπροβλήτων». Οι καταδιωκόμενοι αριστεροί είχαν συγκροτήσει κι εδώ ένοπλες ομάδες και πολεμούσαν με γενναιότητα. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν πια μονόπλευρος.

Σε μια μάχη που έγινε στη θέση Αητός, κοντά στο χωριό Μεσόποπος τη Μεγάλη Τετάρτη του 1947, πιάστηκαν αιχμάλωτοι τέσσερις αντάρτες. Οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στη Μυτιλήνη, πέρασαν από το Έκτακτο Στρατοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο με συνοπτική διαδικασία και εκτελέστηκαν μαζί μ’ άλλους τρεις θανατοποινίτες αγωνιστές στην Κράτηγο, στα νότια της πόλης στις 29 Απριλίου.

Δυο μέρες αργότερα συνέβη ένα γεγονός, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της Μυτιλήνης. Το γυμνάσιο θηλέων πήγε πρωτομαγιάτικη εκδρομή στην Κράτηγο, πολύ κοντά στον τόπο της εκτέλεσης και ταφής των αιχμαλώτων. Και τότε τα κορίτσια απ’ όλες τις τάξεις, και οι μεγάλες και τα μικρά, και επονίτισσες και ανοργάνωτες και παιδιά από δεξιές οικογένειες, αψηφώντας τις φωνές των τρομοκρατημένων καθηγητών τους, μάζεψαν αγριολούλουδα και σκέπασαν τους νωπούς τάφους των παλληκαριών.

Στην πόλη της Μυτιλήνης οι οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά και της ΕΠΟΝ, ίσως μάλιστα πιο πολύ οι τελευταίες, ήταν ακόμα ζωντανές και δρούσαν παράνομα. Πολύ συχνά προκηρύξεις, που τις σκόρπιζαν αόρατα χέρια, πλημμύριζαν τους δρόμους, όχι μόνο στις απόμερες γειτονιές, αλλά και στο κέντρο της πόλης. Η Ασφάλεια μη μπορώντας να πιάσει τους δράστες, απαντούσε με συλλήψεις και εκτοπίσεις γνωστών αριστερών. Έτσι τον Ιούνιο του 1947 ο Κανόνης πιάστηκε και με απόφαση της Επιτροπής Ασφαλείας Λέσβου εκτοπίστηκε στην Ικαρία.

 

Προσθήκη: Ο φίλος μας ο Βουλάγξ έκανε τον κόπο να μεταγράψει την επιστολή του Κλεόβουλου, που τη μεταφέρω εδώ:

Εν Χίω εν έτει χιλιοστώ ενακοσιοστώ και τεσσαρακοστώ έκτω, αραβαϊστί 1946 και εν μηνί Φεβρουαρίω και τη δεκάτη τετάρτη ημέρα αυτού.

Αγαπητικότατε συναγωνιστά Τεσαρακοντεύ

Χαίρε η κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού.

Ευφροσύνως και πάνυ αγαλιευτικώς, εν εξάλλω και απεριγράπτω ενθουσιασμώ επληροφορήθην την σημερινήν εν χορδαίς και οργάνοις της τάξεως υμετέραν μετακομιδήν και μετοικεσίαν ομού μετά των λοιπών παμφιλτάτων εαμοκομμουνιστών Λέσβου αρρένων τε και θηλέων (ούς και άστινας πάνυ συναγωνιστικώς και εγκαρδιωτάτως χαιρετίζωμεν) εκ των εισαγγελικών πολυκατοικιών της  γείτονος μεγαλονήσου εις τους ευαγείς και ανθρωποσωτηρίους βουδρουμείς της χιακής μικρονήσου, οίτινες ενθάδε φέρουσι το αξιοπερίεργον και απογοητευτικόν όνομα «καταβροχθίζουσα», χυδαϊστί «χάψη».

Ελυπήθην τα μάλα, παμφίλτατε, διότι δεν είχετε απευθύνει προηγουμένως τηλ/κόν ή ασυρματιστικόν μήνυμα, ίνα σας επιδαψιλεύσωμεν ραγδαίως και σπασμωδικώς υποδειγματικήν συμπεριφοράν του ενθάδε λαού κατά την υμετέραν εκφόρτωσιν. Τούτο εστί το ελάχιστον. Το χείριστον εστί ότι προ ολιγιστοτάτων ημερών αφαιρέσαμεν ιεροκρυφίως και αναρχικώς από της χιακής προκυμαίας την περιώνυμον διακόσμησιν των τριών Χί, ήτις κατά μεν τους αυτόχθονας και ιθαγενείς εντοπίους  εχαιρέτιζε την χαφι… [η συνέχεια όπισθεν]

 

 

Advertisement