Διάβασα στην Η Αυγή ένα αφιέρωμα στους Δε Χου
Posted by sarant στο 19 Δεκεμβρίου, 2019
Στις αρχές του μήνα, κι έχει κάποια σημασία αυτό, δηλαδή πριν από τις βρετανικές εκλογές, άκουσα στο γαλλικό ραδιόφωνο μια συνέντευξη του Πιτ Τάουνσεντ των Χου -που βγάλανε καινούργιο δίσκο.
«Εδώ και είκοσι χρόνια, ο Ρότζερ Ντάλτρεϊ κι εγώ», είπε, «λέμε ότι γερνάμε. Καθώς πλησιάζουμε τα ογδόντα», συνέχισε, «πρέπει να το πάρουμε απόφαση, είμαστε γέροι». Υπερβάλλει, το 1945 γεννήθηκε.
«Δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά αφήσαμε μια γραμμή που ενώνει τις γενιές», είπε. «Αισθάνομαι πολύ κοντά στους Μιλένιαλς, στη γενιά που μιλάει για την αλλαγή του κλίματος. Μια από τις μεγαλύτερες συναυλίες μας, είπε, ήταν το 1973 στη γιορτή της Ουμανιτέ στο Παρίσι. Παντού κόκκινες σημαίες, μια μεγάλη αριστερή συγκέντρωση, με το αίσθημα ότι ανήκουμε όλοι στην ίδια κοινωνία. Η μουσική μας ήταν αντιπροσωπευτική αυτού του πνεύματος, αν και έχω την εντύπωση ότι ο Ντάλτρεϊ τώρα ψηφίζει Συντηρητικούς, δεν ξέρω».
Πράγματι, η συμμετοχή των Χου στη μοναδική αυτή κομμουνιστική (έστω, ευρωκομμουνιστική) γιορτή έχει αφήσει τα ίχνη της και στο Γιουτούμπ:
Μόνο που ο Πιτ Τάουνσεντ έκανε ένα λαθάκι στη χρονολογία -στην Ουμανιτέ είχαν παίξει το 1972, όχι το 1973.
Τα παραπάνω τα έγραψα στο Φέισμπουκ. Στα διάφορα σχόλια, κάποιοι φίλοι μού υπέδειξαν ότι ο Roger Daltrey προφέρεται Ντάλτρι, που ισχύει φυσικά αλλά δεν μας αφορά όταν μιλάμε ελληνικά, μόνο όταν μιλάμε αγγλικά. Και ο Γάλλος δημοσιογράφος, που αυτόν άκουγα να μιλάει καθώς μετάφραζε τα λόγια του Τάουνσεντ σκεπάζοντας τη φωνή του, Ροτζέρ Νταλτρέ τον προφερε τον Daltrey, οπότε δεν βλέπω γιατί στα ελληνικά να εγκαταλείψω το καθιερωμένο -εϊ, που έχει δώσει και λέξεις της ελληνικής (βόλεϊ λέμε, όχι βόλι, τρόλεϊ και όχι τρόλι, χάρλεϊ, ο χαρλεάς, και όχι χάρλι). Αυτά, όσο μιλάμε ελληνικά. Όταν το φέρει η ανάγκη να μιλήσουμε αγγλικά, θα προφέρουμε και Ντάλτρι, και βόλι και χάρλι.
Ένα άλλο σχόλιο πυροδότησε περισσότερες συζητήσεις.
Μου λέει ένας φίλος: Το συγκρότημα δεν λέγεται Who, αλλά The Who, οπότε εγώ θα περίμενα να έγραφες «μια συνέντευξη του Πιτ Τάουνσεντ των Δε Χου».
Δεν συμφώνησα. Του απάντησα:
Παρόλο που το άρθρο είναι σε άλλη γλώσσα, επειδή η γλώσσα είναι γνωστή μου φαίνεται αφύσικο να πω «Οι Δε Χου», όπως επίσης δεν θα πω «μου αρέσουν οι Δε Ντορς» ούτε «διάβασα στη Λε Μοντ» -και πολύ περισσότερο φυσικά δεν θα πω «δημοσιεύτηκε στην Η Αυγή».
Περίπου συμφωνήσαμε και μετά η συζήτηση εκτράπηκε σε πιο διασκεδαστικά μονοπάτια.
Ωστόσο, το θέμα των έναρθρων τίτλων το έχει πραγματευτεί με τρόπο συστηματικό ο Νίκος Λίγγρης σε ένα παμπάλαιο άρθρο του στη Λεξιλογία, που θα το κοπιπαστώσω εδώ. Λέω για «παμπάλαιο» άρθρο επειδή έχει χρονοσήμανση 2-4-2008 και, όπως ξέρουν οι παροικούντες, η Λεξιλογία άρχισε να εκπέμπει, λες κι ήταν ψέμα, την πρωταπριλιά του 2008.
Τίτλοι και άρθρα
Όταν δίνουμε τον τίτλο ενός έργου (βιβλίου, ποιήματος, ζωγραφικού πίνακα, ταινίας κ.λπ.), φροντίζουμε να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο κείμενο με πλάγια γραφή (italics) ή με εισαγωγικά. Υπάρχουν εξαιρέσεις, π.χ. δεν χρειάζεται να βάλουμε σε εισαγωγικά την Αγία Γραφή.
Τι κάνουμε ωστόσο με το άρθρο αν ο τίτλος περιέχει άρθρο; Και κλίνουμε τον τίτλο αν το απαιτεί η διατύπωση;
Απάντηση:
Σε μια παράθεση ο τίτλος δίνεται ακριβώς όπως έχει, μαζί με το άρθρο αν είναι έναρθρος, π.χ.
- Τα περιφημότερα μυθιστορήματα του Ουγκό είναι: Η Παναγία των Παρισίων και Οι άθλιοι.
Τα άρθρα είναι κι αυτά σε πλάγια γραφή και δεν βάζουμε κεφαλαία εκεί που δεν είναι απαραίτητο (όχι Οι Άθλιοι).
Αν δεν έχουμε παράθεση (δηλαδή απλή λίστα), πρέπει να σκεφτούμε την ανάγκη της διατύπωσης για άρθρο. Παραδείγματα από το διαδίκτυο:
- Το «Η ζωή είναι ωραία» … του Μπελίνι … και το «Μίλα της» του Αλμοδοβάρ.
- Εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα «Καμπάνα», στην οποία αρχίζει να δημοσιεύει το Η Ζωή εν Τάφω.
Άρα και:
- Η «Νυχτερινή Περίπολος» του Ρέμπραντ βρίσκεται στο Κρατικό Μουσείο του Άμστερνταμ.
Αλλά:
- Ο πίνακας «Η Νυχτερινή Περίπολος» του Ρέμπραντ βρίσκεται…
Αν αλλάξουμε την πτώση, το άρθρο δεν θα είναι ένα με τον τίτλο, π.χ.
- Χαρακτηριστική του νέου κλίματος μπορεί να θεωρηθεί η κίνηση του (εθνικόφρονος πλέον) Μυριβήλη να αφαιρέσει από την επανέκδοση της «Ζωής εν Τάφω» (1956) τη φράση περί «μακεντόν ορτοντόξ».
Αν η αλλαγή της πτώσης μετατρέπει τον τίτλο σε τέρας, αλλάζουμε τη διατύπωση έτσι ώστε να έχουμε ατόφιο τον τίτλο, π.χ.
- …οι ατάκες του «Κλέαρχου, της Μαρίνας και του κοντού».
Αυτό δεν είναι τίτλος, είναι οι ήρωες της ταινίας!
Θα πρέπει να πούμε:
- …οι ατάκες στην ταινία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός».
Εδώ τελειώνει το άρθρο του Λίγγρη. Συμφωνώ μαζί του σχεδόν στα πάντα. Έχω μια μικρή επιφύλαξη για την τελευταία περίπτωση, όταν «η αλλαγή της πτώσης μετατρέπει τον τίτλο σε τέρας». Εδώ υπάρχει περιθώριο προσωπικής εκτίμησης, σε ποιο σημείο μετατρέπεται σε τέρας ο τίτλος. Πάντως, στον προφορικό λόγο θαρρώ πως μπορούμε να πούμε «Γέλασα πολύ με τις ατάκες του Κλέαρχου, της Μαρίνας και του κοντού» και να εννοούμε τον τίτλο της ταινίας.
Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν θα πούμε «Διάβασα στην Η Αυγή».
Για να ξαναέρθω στη συζήτηση που είχαμε στο Φέισμπουκ, αναρωτήθηκα αν θα γράφαμε στα αγγλικά, …the The Who. Το γράφουν αλλά είναι σπάνιο. Για παράδειγμα σε αυτή τη σελίδα βρίσκω μόνο μια φορά αυτή τη διατύπωση (…as he traces the connection between the The Who emerging on the global stage) ενώ αποφεύγεται σε όλες τις άλλες περιπτώσεις.
Θυμάμαι σε μιαν άλλη ζωή που ήμουν συνδρομητής και φανατικός αναγνώστης του περιοδικού The Bridge World, ο αρχισυντάκτης του οποίου, ο Τζεφ Ρούμπενς, επέμενε να γράφει, όταν αναφερόταν στο περιοδικό, the The Bridge World, που με ξένιζε.
Υπήρχε βέβαια κι ένα συγκρότημα με όνομα The The -δεν νομίζω η αναφορά σε αυτούς να γινόταν ως The The The….
Στο σημείο εκείνο ο φίλος μας ο Δαεμάνος θυμήθηκε το εξής αστείο στιγμιότυπο, που παίζει με το όνομα τριών παλιών συγκροτημάτων: (The) Who, Yes, The Band και τις αντίστοιχες σημασίες των λέξεων αυτών.
Oπότε θυμήθηκα κι εγώ ένα αστείο σκετσάκι που είχε εμφανιστεί τo 2002, όταν αναδειχτηκε ηγέτης της Κίνας ο Χου Ζιντάο.
Στο σκετσάκι, ο πανέξυπνος Τζορτζ Μπους πληροφορείται από την Υπουργο Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις ότι ανέλαβε ηγέτης της Κίνας ο Χου.
Είχα γελάσει πολύ τότε που είχε βγει.
Αλλά παρθενογένεση δεν υπάρχει. Τόσο το σκετσάκι με τα ονόματα των συγκροτημάτων, όσο και -πιο έμμεσα- το άλλο με τον Κινέζο ηγέτη έχουν αντλήσει έμπνευση από το παλιό διάσημο σκετς Who’s on first των Άμποτ και Κοστέλο, που έχει και λήμμα στη Βικιπαίδεια, οπότε δεν είναι ανάγκη να θυμηθείτε το άρθρο του φίλου μας του Σταύρου για την ορολογία του μπέιζμπολ:
Αυτά με αφορμή τους Χου. Ή τους Δε Χου;
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα
στην αρχή του άρθρου, 2η παράγραφος: …Καθώς πλησιάζουμε τα ογδόντα», συνέχισε, «πρέπει να το πάρουμε απόφαση, είμαστε γέροι».
👉Υπερβάλλει, το 1945 γεννήθηκε.
…
Νίκο, το καλύτερο σχόλιο που έχεις κάνει, ever! 😂😂😂👍
Παναγιώτης Κ. said
Να φυλαγόμαστε από τους λαθολόγους, τους λαθοθήρες, τους θριαμβολόγους της ορθότητας και τους κάθε λογής… αποστεωμένους…
Γιώργος Πρίμπας said
Αγαπημένο συγκρότημα… από τα τέλη των 70’s, όταν άκουσα το Μy Generation και φυσικά το κορυφαίο Who’s next, μέχρι τώρα και όσο πάει.
Απορώ όμως πώς ο Dartley έφτασε τα τελευταία χρόνια να υποστηρίζει το Brexit των συντηρητικών. Είναι κι αυτό το «I hope I die before I get old» που βροντοφώναξε κάποτε και κάπως τώρα μου φαίνεται…
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
>> Όταν το φέρει η ανάγκη να μιλήσουμε αγγλικά, θα προφέρουμε και Ντάλτρι, και βόλι και χάρλι
Στο 0:10 του βιντεακίου ακούγεται καθαρά βόλεϊς οβ άρροους πάντως.
Για να είμαι δίκαιος, περί του 1945 δεν θα σχολιάσω, εφόσον ως γεννηθείς το 1711 έχω το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας.
LandS said
Όπως και με το Κολούμπια – που ναι δεν ειναι έτσι αλλά δεν είναι ούτε Κολάμπια, πάλι εγώ θα σας μάθω γράμματα.
volley
noun
uk /ˈvɒl.i/ us /ˈvɑː.li/
Georgios Bartzoudis said
«το 1945 γεννήθηκε».
# Γκουλιάρ(ι) είναι ακόμα. Όπου νάναι και αυτός θα «ψηφίζει Συντηρητικούς,».
(από την Αυγή ως το δείλι, μια μέρα δρόμος!)
Αὐγουστῖνος said
Καλημέρα, καλημέρα καὶ καλημέρα.
Ἐγκρίνω καὶ ἐπαυξάνω στὸ σχόλιο τοῦ Ἰατροῦ τοῦ ἱστολογίου. Ὄντως πρόκειται γιὰ τὸ καλύτερο σχόλιο τοῦ Νικοκύρη. Ἡ ὅλη ἱστορία μοῦ θυμίζει ἕνα ἀνάλογο σκετσάκι, ὅπου ὁ συγγραφέας κάθεται συλλογισμένος μπροστὰ στὴ γραφομηχανή του (ναί, τὸ ἀνέκδοτο εἶναι λίγο παλιό 🙂 ) μὲ μία σελίδα σχεδὸν ἄγραφτη. Τὸν πλησιάζει ἕνας φίλος του καὶ τὸν ρωτάει:
– Πῶς πάει τὸ καινούργιο σου βιβλίο;
– Ἔ, σχεδὸν τελειώνει.
Ὁ φίλος κοιτάζει τὴ σελίδα στὴ γραφομηχανή καὶ ἀπορεῖ:
– Μά, ἐδῶ γράφει σελίδα -3-!
– Εἴπαμε ρὲ φίλε, σχεδόν!
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
Νέο Kid said
Έφαγα μια ολίγων δεκατων του δευτερολέπτου κόλα καθώς διάβαζα, αναρωτομενος «τι στο καλό! Τόσο πολυσχιδής αυτός ο Νικοκύρης; ακόμα και για γεφυροποιία ενδιαφέρεται και διαβάζει το the bridge world …😁
Πάνος με πεζά said
Καλημέρες !
Παρατηρούμε ότι η μέγιστη «κατακρεούργηση», μπορεί να γίνει όταν ο τίτλος είναι πλήρης πρόταση, με ρήμα. Γιατί τότε μετατρέπεται σε έναν ιδιότυπο «πλάγιο λόγο», π.χ. «Τί έγινε χτες στον Ιούδα που φιλούσε υπέροχα; » 🙂
Από την άλλη όμως, όταν είναι ερωτηματική πρόταση, τη γλυτώνει 100% : Είδα το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», το «Τί έκανες στον πόλεμο, Θανάση» κλπ.
Costas X said
Καλημέρα !
Tων «Χου» ή των «Δε Χου»…
Εγώ «των Χου» σκέτο, το «των δε…» μου χτυπάει άσχημα.
Άσε που σε κάνει να νομίζεις ότι προηγήθηκε κάποιο «των μεν…» !
Είχα από πολύ παλιά τέτοιες αντιπαραθέσεις, π.χ.
– Το «Ουόλ» των Πινκ Φλόιντ… (εγώ)
– Το «ΔΕ Γουόλ» ! (ο άλλος, έτσι με βαρύ υπερωικό γάμμα) !
Γ-Κ said
Με τα (άλλα) κύρια ονόματα τι γίνεται;
Ο Ελ Αραμπί, ο Ελαμπντελαουί, το Ελ Αλαμέιν/Αλαμέν…
(Άσε μας, ρε κ…γαυρε…)
edit: Ο Γιουσέφ ελ Αραμπί στέκει στα Ελληνικά; (Νομίζω όχι.)
Νέο Kid said
Πάντως αν γκουγκλαρουμε σκέτο Who βγάζει 1η Επιλογή το World Health Organization, ενώ στο Doors βγάζει πρώτη μούρη τον Τζιμακο το Μόρισον…
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Των Μεν Χου και των Δε Χου.
Πάντως εκεί στα 79-80, πιτσιρικάδες, είχαμε σχολιάσει πως ενώ ένα σωρό κόσμος τους άκουγε, ποτέ κανείς μας δεν είχε, ούτε ήξερε κάποιον που να έχει δίσκο τους…
Γ-Κ said
@10
Αν υπάρχει και υπότιτλος, ακόμα χειρότερα. 🙂
μήτσκος said
» Το «Η ζωή είναι ωραία» … του Μπελίνι »
Όπερες έγραψε αυτός. Του Μπενίνι βεβαίως βεβαίως.
sarant said
16 Σωστά, αβλεψία
12 Γιουσέφ Ελ Αραμπί θα έγραφα
Πάνος με πεζά said
Ελ Αράμπι, δε λένε ότι είναι αυτός; Έχουν πάθει όλοι και σύνδρομο Σπυρόπουλου, να αλλάζουν τον τονισμό… Προχτές στη μετάδοση της ΕΡΤ, άκουγα «ο Λίβαγια»…
Γιώργος said
(σχόλιο 14)
στην Καλλιθέα πάντως, από το 78 και μετά, σε ένα από τα καλύτερα (δεν υπάρχει φυσικά από χρόνια) δισκάδικα τότε στην Αθήνα, στου Χαλά στην Χαροκόπου, αν είχες υπομονή να περιμένεις κάνα 2μηνο, ερχόντουσαν από Αγγλία και με διπλό εξώφυλλο με στίχους. Έτρωγες το χαρτζηλίκι βδομάδων αλλά εντάξει. Αυτό σήμερα δεν μπορεί να το πιάσει κανένας <45
Γς said
-Που λέει κι ο ΠΟΥ
-Ποιος που;
-Ο WHO!
-Ποιος χου;
—————-
ΠΟΥ, Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
WHO, World Health Organization
leonicos said
Υπερβάλλει, το 1945 γεννήθηκε.
Πολύ σωστά! Κι εγώ γεννήθηκα το 1944, κι αν με πει κανένας γέρο, θα του σπάσω το κεφάλι. Ο Τζι, γεννημένος το 1962, είναι πιο γέρος, πιο χοντρός και πιο άσκημος από μένα.
Η Φωτεινή με κοιτάζει και με λέει Κούκλο! Κι εγώ κοιτάζω γύρω μου να δω σε ποιον μιλάει. Αλλά φοράει τα γυαλιά της που είναι για μακριά, ενώ εγώ είμαι κοντά της.
Έχουμε τα κόλπα μας κι εμείς
Γιάννης Κουβάτσος said
Σιγά μη λέμε οι Δε Χου! Τι άλλο θα προσπαθήσουν να μας επιβάλουν; Ας μάθουν να λένε οι Εγγλέζοι Παπασταθόπουλος, που μέχρι το Σωκράτης φτάνουν, και θα λέμε κι εμείς Ντάλτρι. Άκου συντηρητικός ο Ρότζερ ο μάι τζενερέισον! Καλά έχει βάλει πάνω-πάνω στο σάιτ του ο Αθεόφοβος «Ποτέ δεν τόλμησα να είμαι επαναστάτης στα νιάτα μου γιατί φοβόμουν πως έτσι θα γινόμουν συντηρητικός στα γεράματα-Robert Frost»☺
leonicos said
Ίχνος στο γιουτιουμπ….
Με τέτοιες σαχλαμάρες και Κ@τι πιο βαρύ που θα έλεγα αλλά δεν το λέω, δεν θα το έλεγα κομμουνιστική γιορτή. Μόνο κατ’ όνομα, επειδή και στη Γαλλία είσαι ό,τι δηλώσεις προφανώς.
Μαζεύανε ό,τι ερχότανε. Κι ερχότανε ό,τι ήθελε να φανεί.
Δεν μου λείψανε!
Και βρίστε με συντηρητικό. Όταν παρασβήνεις, τρυπάς το χαρτί. Δεν διορθώνεις.
Μετα το κεφάτο προηγούμενο, τσαντίλα. εκεί με καταντήσατε!
ο Τζι με τον ΠΑΟΚ και κάποιοι με τον κομμουνισμό. Πολιτισμός και ιδιεολογία που δεν τα πιάνει ούτε το Πάλομαρ. Μόνο από διαστημικό αστεροσκοπίο διακρίνονται
sarant said
20 Υπάρχει και αυτή η στροφή στο θέμα 🙂
leonicos said
Είμαι κακός, κάκιστος, χειριστος,
Αλλά είμαι αμετακίνητος. Αν και δεν είαι πια κομμουνιστής όπως ξέρετε, ξέρω τι είναι κομμουνισμός. Έχει ορισμό. Οσοι τον επαναπροσδιορίζουν, μιλάνε για άλλο πράγμα
ΣΠ said
Καλημέρα.
ο Roger Daltrey προφέρεται Ντάλτρι
Μάλλον Ντόλτρι: https://el.forvo.com/word/roger_daltrey/#en
leonicos said
24
Κι αυτός ο Χου τα πιάνει από τις φαρμακοβιομηχανίες. Ρυθμίζουν την κυκοφορία των φαρμάκων παίζοντας με τις εγκεκριμένες ενδείξεις.
Στη νόσο μου, Myasthenia Gravis, για να πάρω το φάρμακό μου εκτός ενδείξειων, θέλει πιστοποιητικό από τον γιατρό μου ότι είναι απαραίτητο. Με έναν κωδικό πληρώνω 25% συμμετοχή, με αλλον )%.
Είανι μεγάλο το παιχνίδι. Έτσι πετάξανε την Lilly (Keflin, Keflex, Ceclor, Nabsin) από τα αντιβιοτικά
leonicos said
Δεν συμφώνησα. Του απάντησα:
Παρόλο που το άρθρο είναι σε άλλη γλώσσα, επειδή η γλώσσα είναι γνωστή μου φαίνεται αφύσικο να πω «Οι Δε Χου», όπως επίσης δεν θα πω «μου αρέσουν οι Δε Ντορς» ούτε «διάβασα στη Λε Μοντ» -και πολύ περισσότερο φυσικά δεν θα πω «δημοσιεύτηκε στην Η Αυγή».
Αλλά δεν συμφωνούμε και κάποιοι άλλοι μαζί σου. Ακριβώς έτσι πρέπει να γραφτεί. Και το παραδειγμα με την Αυγή είναι…. δεν λέω για αν μη με διώξεις. Που δεν το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Λέμε διάβασα στα Νέα, σδεν λέμε στο τα Νέα ούτε στα τα Νέα. Αλλά εβραϊκά θα γράψω ani qarati be hi Avgi. Δεν θα γράψω be Avgi.
leonicos said
the The Bridge World, που με ξένιζε.
Σε ξένιζε, αλλά το έγραφε σωστά ο άνθρωπος. Στη βιβλιογραφία γράφουμε .’ …. Αυτισμού’ στο ‘Οι επιπτώσεις….’ δεν λέμε στις Επιπτώσεις
sarant said
26 Αμφισβητούμενο, πέφτει ανάμεσα θα έλεγα
leonicos said
Είχα γελάσει πολύ τότε που είχε βγει.
Δικαίως
Να που συμφωνήσαμε σε κάτι, να μη ου θυμώσεις
leonicos said
6
από την Αυγή ως το δείλι, μια μέρα δρόμος!
ποια μέρα; γράψε μια κανιά, ένα ζάλο! Για να καλύπτεται και μ’ ένα παραπάτημα
Alexis said
#22:Ας μάθουν να λένε οι Εγγλέζοι Παπασταθόπουλος
Τον Γιαννακόπουλο τότε που έπαιζε στην Αγγλία οι εκφωνητές τον έλεγαν Τζιανκα-πούλος (με μικρή παύση στο α, εξ’ού και η παύλα) 😆
leonicos said
10 ΠμΠ
Αυτό επιβεβαιώνει το σχόλιο μου παραπάνω. Δεν μπορεί ηααναφορά να εξαρτ΄ται από τη στίξη
ΣΠ said
Να θυμηθούμε την παλιά τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος» με μουσική τίτλων από το Baba O’ Riley των Who.
sarant said
33 Βασικά τον έλεγαν Stelios 🙂
aerosol said
Πράγματι οι Χου (αν και συνήθως το προτιμώ αγγλιστί) δεν ήταν τόσο δημοφιλείς στην Ελλάδα όσο οι Ζέπελιν ή οι Ντηπ Πέρπλ. Πάντως το Who’s Next είναι κορυφαίο άλμπουμ.
Δεν θυμάμαι να έχει πιάσει στα ελληνικά η χρήση του άρθρου στα συγκροτήματα. Δεν θα έλεγα οι Δε Χου. Όποιος το προτιμά με το άρθρο, δεν θα τα χαλάσουμε. Αλλά αν προσπαθήσει να με διορθώσει… θα ακούσει τα σχολιανά του. Έχουμε σημαντικότερα να ασχολούμαστε από τέτοιες εμμονές. Παραδόξως, μου φαίνεται πιο θολό τοπίο το άρθρο στους τίτλους των τραγουδιών ή των άλμπουμ (Γουολ – Δε Γουολ). Ακόμα και στα αγγλικά είναι μπερδεμένη ιστορία το ποιες μπάντες έχουν ή δεν έχουν το άρθρο στο όνομά τους. Συνήθως είναι ενδεικτικό της δεκαετίας του ’60, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο.
sarant said
37 Πολύ περισσότερο, φαντάσου να έλεγες Οι Δε Μπιτλς
ΣΠ said
Σε μια παράθεση ο τίτλος δίνεται ακριβώς όπως έχει, μαζί με το άρθρο αν είναι έναρθρος
Αν όμως ο τίτλος δεν έχει άρθρο, βάζουμε;
Τι είναι προτιμότερο;
Τα έπη του Ομήρου είναι: Ιλιάδα και Οδύσσεια;
ή
Τα έπη του Ομήρου είναι: η Ιλιάδα και η Οδύσσεια;
Άλλο παράδειγμα.
Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του Χεμιγκγουέι είναι: Για ποιον κτυπά η καμπάνα και Αποχαιρετισμός στα όπλα
ή
Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του Χεμιγκγουέι είναι: το Για ποιον κτυπά η καμπάνα και το Αποχαιρετισμός στα όπλα
ή
Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του Χεμιγκγουέι είναι: το Για ποιον κτυπά η καμπάνα και ο Αποχαιρετισμός στα όπλα.
Πάνος με πεζά said
Και συνεχίζοντας, «στο Καραίσκάκη», «στο Καραϊσκάκης» ή «στου Καραϊσκάκη»;
Στο Χαριλάου ή στου Χαριλάου;
Έχω ακούσει και συντάκτες να λένε «στο Μόσχο», για το παλιό κλειστό της ΑΕΚ….
ΣΠ said
Και ένα παρόμοιο σκετς που παίζει με τα ονόματα των συγκροτημάτων Who, Guess Who, Yes.
ΣΠ said
Με τον Τραμπ σχεδόν έχω ξεχάσει τον πανέξυπνο Μπους.
nikiplos said
Καλημέρα… δύσκολα πράγματα αυτές οι μεταγραφές… ασυναίσθητα μου έρχονται οι Χού… ποτέ οι Δε Χου… Βέβαια επειδή έχουμε «λιώσει» το βίντεο του Γούντστοκ 1969, θυμόμαστε τον συμπαθέστατο κύριο να λέει: «Ladies and Gentlemen: The Who!» … Ποτέ όμως δεν μας έρχεται να πούμε Δε Χου…
Νομίζω όμως πως και στην Αγγλική το ίδιο ισχύει… δεν επιμένω σε αυτό γιατί το θυμάμαι από μνήμης… Αν πχ πούμε I remember him from the days of high-school, εννοούμε πως θυμόμαστε κάποιον από το γυμνάσιο… Αν όμως πούμε I remember him from days of high-school (χωρίς το the), εννοούμε πως θυμόμαστε κάποιον ηθοποιό που έπαιζε σε κάποιο έργο με τίτλο Days of High-school.
Εικάζω δηλαδή πως το The Who εν μέσω πρότασης είναι λάθος και στην Αγγλική… Από τα λίγα που θυμάμαι θα πρέπει να πούμε He is Peter Townsend from Who. ή from the Who band..
Ας τα εξηγήσουν καλύτερα οι αρμόδιοι….
Στις ΗΠΑ ποτέ δεν με διόρθωναν όπως και να το έλεγα… Στο Κίνγκντομ οι λόγιοι με διόρθωναν… αλλά όπως είπα είναι από μνήμης όλα όσα είπα…
atheofobos said
Και η καθιερωμένη κατάληξη μιας συναυλίας των Who.
Μιχάλης Νικολάου said
… Υπήρχε βέβαια κι ένα συγκρότημα με όνομα
The The …
Οι γνωστοί
Δεδέδες*
που ακολούθησαν τους
Γιεγιέδες
__________
*Προχωρώντας στο Δ
ως φυσική εξέλιξη του Γ
Γιάννης Κουβάτσος said
Στο «Καραϊσκάκη» και στο «Χαριλάου» νομίζω πως λέμε από παλιά. «Στη Φιλαδέλφεια ήμουνα λιώμα, στο Χαριλάου έπεσα σε κώμα…» ξελαρυγγιάζονταν τα μπαόκια.
Spyros said
Καλημέρα σας.
Επιτρέψτε μου μια παρέκκλιση για υποβολή ερώτησης προς το νοικοκύρη -ή όποιον τυχόν γνώστη από το κοινό.
Η συχωρεμένη η μάνα μου, με καταγωγή από τη Μεσσηνία, χρησιμοποιούσε ενίοτε το ρήμα «χανταβουλιάζω» (και παράγωγα αυτού) εννοώντας «κρύβω κάτι επιμελώς» με μια αρνητική/επικριτική φόρτιση ως προς την πράξη. Τις θυμήθηκα τις προάλλες (τη μάνα μου και τη λέξη) και αναζήτησα το «χανταβουλιάζω» σε λεξικά και γκουγκλ αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Μήπως μπορείτε να βοηθήσετε;
Η μαντεψιά η δική μου θα ήταν πως πρόκειται για λέξη με καταγωγή τουρκική ή σλαβική.
Σας ευχαριστώ. 🙂
sarant said
46 Ωστόσο τώρα οι εκφωνητές λένε «Στο Καραϊσκάκης», όχι;
47 Δεν το ξέρω. Βρίσκω άπαξ στο Γκουγκλ ένα χανταβούλι
Γιάννης Κουβάτσος said
48: Ναι, ναι, στο «Καραϊσκάκης εκκινεί ο αγώνας». ☺
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
45 🙂
>>Οι γνωστοί
Δεδέδες*
που ακολούθησαν τους
Γιεγιέδες__________
*Προχωρώντας στο Δ
ως φυσική εξέλιξη του Γ
και με άλμα φτάνουνε οι Κεκέδες
κι απόκοντα οι Λελέδες
Alexis said
#48: Στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» μάλιστα οι περισσότεροι.
Μιχάλης Νικολάου said
50, 😀
Χρειαζόταν κάποια εξέλιξη για τους
(Βουτυρο)μπεμπέδες
Capten Vilios said
«Δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά αφήσαμε μια γραμμή που ενώνει τις γενιές».
Μιχάλης Νικολάου said
19,
Τι μού θυμίζετε!
Θα ξέρατε μάλλον και την Στροφή του Μανάκου.
Μιχάλης Νικολάου said
Αρκετές φορές έχω ακούσει «…στο The Mall» (στην Νεραντζιώτισσα) αν και πιο συχνά «πάμε The Mall»
Πέπε said
Ειδικά για τα συγκροτήματα, πολλά, ιδίως περί το 60-70, υπέγραφαν (π.χ. στα εξώφυλλα των δίσκων, στις αφίσες κλπ.) με έναν τίτλο που συνοδευόταν από άρθρο. Συνήιως μάλιστα είχαν και λογότυπο (των Χου εμφανίζεται στο βιντεάκι: αυτό όπου τα h των δύο λέξεων συμπλέκνται).Το αν το άρθρο είναι μέρος του τίτλου, θα μας το δείξουν ασφαλώς οι περιπτώσεις όπου δεν έχουμε «υπογραφή», αλλά τον τίτλο ως μέρος μιας πρότασης με κανονική πλήρη σύνταξη.
The latest Who record ή the latest The Who record?
A Who fan ή a the Who fan?
Δεν έχω διαβάσει κείμενα για το συγκεκριμένο συγκρότημα, για να δω τι συνηθίζεται. Για άλλες όμως περιπτώσεις όπως Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Άνιμαλς, είναι σαφές ότι η αγγλική γλώσσα κάνει τις ίδιες επιλογές όπως αν δεν επρόκειτο για τίτλο αλλά απλώς για ένα ουσιαστικό με το άρθρο του: όταν η σύνταξη απαιτεί άρθρο, το βάζει. Αλλιώς το παραλείπει.
Αυτό έχουμε κρατήσει και στα ελληνικά. Οι Μπιτλς, οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι Άνιμαλς. Οι Χου, οι Ντορς. Ακούω Χου, δεν ακούω Χου. Οι The The εννοείται ότι εξαιρούνται, πρόκειται για όνομα που αν δεν εξαιρεθεί δεν έχει λόγο ύπαρξης! (Στα αγγλικά εξαιρούνται και περιπτώσεις συγκροτημάτων στα τέλη ’50 – αρχές ’60 με τίτλους του τύπου Bill Haley and the Comets, όπου το άρθρο είναι στη μέση μιας πιο σύνθετης φράσης.)
Θα έβρισκα άκαιρο το να βάλουμε στην ίδια συζήτηση και τίτλους δίσκων, τραγουδιών, βιβλίων, εφημερίδων. Η ροκ κουλτούρα έχει δημιουργήσει δικές της ξεχωριστές γλωσσικές δομές (όπως είναι για παράδειγμα «η ροκ κουλτούρα» αντί του κανονικού «η κουλτούρα [του] ροκ» 🙂 ), οι οποίες πρέπει να εξετάζονται χωριστά.
Πέπε said
@29:
> > Σε ξένιζε, αλλά το έγραφε σωστά ο άνθρωπος. Στη βιβλιογραφία γράφουμε .’ …. Αυτισμού’ στο ‘Οι επιπτώσεις….’ δεν λέμε στις Επιπτώσεις
Επειδή αυτή η σύνταξη είναι αφενός μεν καθιερωμένος και οιονεί υποχρεωτικός κώδικας, αφετέρου όμως δεν είναι ελληνικά, προσπαθώ να συμβοβιάσω κάπως τα πράγματα με μια διπλή τελεία. Γράφω:
στο: Οι επιπτώσεις…
(με εισαγωγικά / πλάγϊα όπου δει)
Η διπλή τελεία σπάει τη σύνταξη. ΜΙα φράση, π.χ. τίτλος, απομονωμένη από την πρόταση, δεν οφείλει να συμμορφώνεται με καμια σύνταξη.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
Οι ποιητές είχαν δίκιο :
Αυστραλία: Η αστυνομία αναζητεί 300.000 λίτρα νερού που εκλάπησαν στη Νέα Νότια Ουαλία
Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου 2019 15:14 UPD:15:15
Έκκληση για μάρτυρες για τον εντοπισμό των δραστών της κλοπής προσφάτως 300.000 λίτρων νερού απηύθυνε σήμερα η αστυνομία της Αυστραλίας. Το αδίκημα θεωρείται ιδιαίτερα σοβαρό δεδομένης της ξηρασίας, των ρεκόρ θερμοκρασίας και των πυρκαγιών στη χώρα.
Το νερό εκλάπη από δύο δεξαμενές κοινότητας της περιοχής Έβανς Πλέινς, οικισμό σε απόσταση τριών ωρών οδικώς στα δυτικά του Σίδνεϊ, στη Νέα Νότια Ουαλία. Στην πολιτεία αυτή οι αυστραλιανές αρχές κήρυξαν σήμερα επίσημα κατάσταση έκτακτης ανάγκης για επτά ημέρες, καθώς οι θερμοκρασίες-ρεκόρ ευνοούν την εξάπλωση των γιγαντιαίων πυρκαγιών που εξακολουθούν να μαίνονται.
Εκπρόσωπος της αστυνομίας σημείωσε σήμερα ότι η κλοπή του νερού αυτού, η οποία έγινε αντιληπτή την Κυριακή, οφείλεται αναμφίβολα στην ξηρασία και στις σοβαρές ελλείψεις νερού που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι πολλών περιοχών της Νέας Νότιας Ουαλίας.
[…]
https://www.naftemporiki.gr/story/1544504/australia-i-astunomia-anazitei-300000-litra-nerou-pou-eklapisan-sti-nea-notia-oualia
ΥΓ Θὰ σᾶς περιμένω
Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.
Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.
Μιχάλης Κατσαρὸς τοῦ Εὐσταθίου ἐκ Κυπαρισσίας Τριφυλίας (1919-1998).
Ποιητὴς μὲ ἔντονη πολιτικοποίηση.
Θεοδώρα said
Καλησπέρα! Διαβάζω το άρθρο και αυτή τη στιγμή ακούω τον κορυφαίο Γιάννη Πετρίδη που την περασμένη εβδομάδα είχε πολυήμερο αφιέρωμα στους Who και νομίζω πως τους ανέφερε συνεχώς χωρίς το άρθρο εκτός από ελάχιστες φορές για να τονίσει τον τίτλο του συγκροτήματος. Στα ελληνικά συμφωνώ πως δεν χρειάζεται να υπερβάλουμε με αυτού του είδους τις μεταφράσεις…
sarant said
Eυχαριστώ για τα νεότερα!
Σε λίγο πετάω προς τα πάτρια.
58: !
Πάνος με πεζά said
Μα ποτέ δεν ήταν σωστό να λέμε «Στάδιο Καραϊσκάκη», ή «Στάδιο Τάδε (στη γενική)». Έτσι υποννοούμε ότι το στάδιο είναι κτήμα ή δημιούργημα του αναφερόμενου (πως λέμε Οικία Τοσίτσα, Πολυκατοικία Καλλιγά) του, ενώ με τα στάδια η διαδικασία είναι ότι απονέμεται το όνομα (στην ονομαστική) μετά θάνατον.
Όταν είναι τοπονύμιο, φυσικά αλλάζει : Στάδιο Περιβολίων π.χ., κτήμα της περιοχής.
Γιάννης Κουβάτσος said
61: Σωστό δεν ήταν, αλλά έτσι το λέγαμε μια ζωή. Όπως λέγαμε «στο Γουδί». Άλλη μια καθωσπρεπίστικη αλλαγή κόντρα σε ό,τι έχει επικρατήσει ευρέως.
gpointofview said
# 37
Οντως τους λέγαμε σκέτο Χου, την παρέα του Ρόμπι όμως την λέγανε The Band και οι Αμερικάνοι.Ετσι κι αλλιώς καμιά μπάντα δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί τους
Απίστευτα τεχνικό συγκρότημα, πολλές φορές κρυμένο πίσω από τον Ντύλαν και σταμάτησε πριν παρακμάσει αφήνοντας το εκπληκτικό Last Waltz υποθήκη για όσους κατάλαβαν κι αγάπησαν την μουσική κι όχι τον χορό και τα κόλπα των τραγουδιστών
loukretia50 said
Σκέτο Χου ήταν αρκετό.
Και για κείνους που δεν τους ήξεραν δεν είχε διαφορά.
Εκτός αν έπρεπε να παραγγείλεις δίσκο.
Εκείνη την εποχή ήμουν η ξενέρωτη της παρέας κι αγαπούσα ιδιαίτερα αυτό :
The Who – Behind Blue Eyes https://youtu.be/dMrImMedYRo
Πολλά χρόνια μετά, έγινε επιτυχία η διασκευή του.
Δύτης των νιπτήρων said
Πω πω, κάπως έχει τύχει και απ’ όλους τους ροκάδες της εποχής τους Χου δεν τους έχω ακούσει καθόλου. Εκτός αν υπάρχουν κομμάτια που ξέρω χωρίς να ξέρω ότι είναι δικά τους.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
65.@ Δύτης Των Νιπτήρων
Ούτε το Tommy ;
1. Tommy είναι ο τίτλος του τέταρτου άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος The Who, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1969 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας «Track Records». Ο δίσκος είναι μία ροκ-όπερα, της οποίας οι στίχοι αναφέρονται στην ιστορία ενός κωφού και τυφλού αγοριού και την αλληλεπίδραση του με την οικογένεια και τον περίγυρο του.
2. Tommy is a 1975 British independent rock musical fantasy drama film based upon The Who’s 1969 rock opera album Tommy about a «seemingly disabled» boy who becomes a pinball champion and religious leader.[5] Directed by Ken Russell, the film featured a star-studded ensemble cast, including the band members themselves (most notably, lead singer Roger Daltrey, who plays the title role), Ann-Margret, Oliver Reed, Eric Clapton, Tina Turner, Elton John, and Jack Nicholson.
Έκτος από το θέαμα-ακρόαμα , μόνο για την 34-χρονη τότε Ann-Margret Olsson άξιζε !
The Who-Pinball Wizard
π2 said
65: Προφανώς δεν ήθελες να γίνεις μπασίστας όπως εγώ. Αλλιώς θα είχες θεό τον Τάουνσεντ, έναν από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς μπασίστες στην ιστορία του ροκ. Έβαλε κάποιος άλλος το γνωστό βιντεάκι όπου έχει απομονωθεί το μπάσο από μια συναυλία;
Δύτης των νιπτήρων said
Μ’ αρέσει να χαζεύω τους μπασίστες αλλά δεν το ‘χω με τα έγχορδα. Ξέρω όμως ότι συχνότατα οι μουσικές ιδιοφυίες παίζουν μπάσο: Μακάρτνεϊ, Γουότερς. Σιγανίδης 🙂
π2 said
Τάουνσεντ λέω ο βλάκας. Εντουίσλ φυσικά.
dryhammer said
61. Ναι, αλλά θυμήσου και Στρατόπεδο Υπ/γου Ν. Φορτάκου κοινώς «(στου) Φορτάκου», που τελικά φτάνει κάποτε να ονομάζει και περιοχή…
Alexis said
#61: Θα διαφωνήσω. Γιατί είναι σωστό να λέμε πλατεία Καραϊσκάκη και όχι στάδιο Καραϊσκάκη;
Ούτε η πλατεία είναι κτήμα ή δημιούργημα του Καραϊσκάκη αλλά προς τιμήν του Καραϊσκάκη.
Ε, το ίδιο και το γήπεδο…
Γς said
Στην τηλεόραση του Αλφα τώρα:
Γνωστός σχεδιαστής μόδας ,
-Στην Ελλάδα υπάρχουν κι άλλοι άξιοι δημιουργοί σαν κι εμένα [!]
Οχι δεν είναι ο Τσεκλένης. Αυτός είναι σεμνός [και μη γυναικωτός]
ΛΑΜΠΡΟΣ said
«Η μουσική μας ήταν αντιπροσωπευτική αυτού του πνεύματος, αν και έχω την εντύπωση ότι ο Ντάλτρεϊ τώρα ψηφίζει Συντηρητικούς, δεν ξέρω».»
Το 1979, χρονιά σταθμός για την μετέπειτα πορεία της ζωής μου, κατάλαβα δύο πράγματα, το ένα πως οι μουσικοί καλλιτέχνες έχουν από ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την οποιαδήποτε επανάσταση και ειδικά μετά την «επαναστατική» μούφα του πάνκ, δεν τους κρίνω με πολιτικά κριτήρια παρά μόνο καλλιτεχνικά. Το άλλο, είναι πως η φυσική κατάληξη των επαναστατών, είναι η συντήρηση, αμφισβητούν τα πάντα εκτός από την δική τους αλήθεια και εξουσία, μοιραία βγάζουν τον σκασμό όταν έρχονται στην εξουσία και δικαιολογούν τα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ της ηγεσίας τους. Ήταν τότε που αποφάσισα να μείνω και να πεθάνω αντάρτης.
42 – Κοίτα και κρίνε πιο ανοιχτά χωρίς προκαταλήψεις και μη συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.
65 – Τόσες φορές έχω βάλει Who εδώ, δεν έτυχε να δείς κάποιο βίντεο; τόσο συντηρητικούρα έγινες πχιά; 🙂
Για σένα.
Alexis said
Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο η μόδα δεν είναι τωρινή, την ξεκίνησε η προηγούμενη γενιά αθλητικογράφων πρώτα με το Απόστολος Νικολαΐδης, μετά με το Κλεάνθης Βικελίδης και τέλος, μετά την ανακατασκευή που έγινε επί Κόκκαλη, σειρά πήρε το γήπεδο» Γεώργιος Καραϊσκάκης»
Triant said
Λου, από τους Who μπορεί να έχεις ακούσει το ακόμα πιό γνωστό:
Γιάννης Κουβάτσος said
74:Αυτά, όμως, δεν τα λέγαμε ποτέ διαφορετικά. Για την ακρίβεια, δεν τα λέγαμε και δεν τα λέμε καθόλου οι φίλαθλοι. Ακόμα «στη Λεωφόρο» και «στο Χαρίλαου» λέμε. Οι αθλητικογράφοι και οι ρεπόρτερ τη δουλειά τους κι εμείς τη δικιά μας. ☺
Γιάννης Κουβάτσος said
75: Τεράστιο κομμάτι, το αγαπημένο μου από Χου.
ΣΠ said
69
Μου άρεσε να βλέπω τον Τζον Ενουίστλ να στέκεται και να παίζει απαθής, σχεδόν ακίνητος, ενώ οι άλλοι τρεις χτυπιούνταν πάνω στην σκηνή.
Μαρία said
68
Έμπλεξες τα μπάσα 🙂
Alexis said
#76: Σωστά. Αλλά όχι και «Χαρίλαου» 😂
ΣΠ said
73β
Ποιον έκρινα, ποιες προκαταλήψεις έχω και ποια ανόμοια πράγματα συγκρίνω;
Δύτης των νιπτήρων said
Μπα, παιδιά, τα άκουσα όλα τα βιντεάκια, δεν ενθουσιάστηκα. Ψηφίζω Ζέπελιν 🙂
Αφώτιστος Φιλέλλην said
66. https://www.youtube.com/watch?v=G4K_9WyQCgA
Tommy 1975 Trailer
If you’ve ever wanted to hear Jack Nicholson sing or marvel at the sight of
Ann-Margret drunkenly cavorting in a cascade of baked beans, Tommy is the
movie you’ve been waiting for. The Who’s brilliant rock opera is sublimely
matched by director Ken Russell’s penchant for cinematic excess during the
peak of his filmmaking audacity. Tommy revolves around the ‘deaf, dumb, and
blind kid’ (Roger Daltrey) who survives the childhood trauma that stole his
senses to become a Pinball Wizard in Pete Townshend’s grandiose attack on
the hypocrisy of organised religion. Tommy’s odyssey is rendered through
wall-to-wall music, from the bloodstream shock of Tina Turner to Elton John’s
towering rendition of ‘Pinball Wizard’ and Daltrey’s epiphanous rendition of
‘I’m Free’. Other star performers include Eric Clapton and the Who’s drummer
Keith Moon in this classic of creative rock cinema.
Γιάννης Κουβάτσος said
80: Ναι, σωστά, το παράκανα. Το επόμενο βήμα θα ‘ναι στο «Χαρούλη». ☺
ΛΑΜΠΡΟΣ said
81 – «Με τον Τραμπ σχεδόν έχω ξεχάσει τον πανέξυπνο Μπους.» Eκτός κι αν έχω καταλάβει κάτι λάθος, οπότε σου ζητώ συγγνώμη.
Aυτό για την Λου, νομίζω πως της ταιριάζει αισθητικά.
ΣΠ said
85
Ναι, αυτό έγραψα, αλλά δεν μου απάντησες. Ποιον έκρινα, ποιες προκαταλήψεις έχω και ποια ανόμοια πράγματα συγκρίνω;
Αφώτιστος Φιλέλλην said
82.
The Who – Behind Blue Eyes (HQ)
ΥΓ Αυτό το τραγούδι έχει διασκευαστεί δεκάδες φορές από πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες.
Για όσους είχαν φίλους στο Λονδίνο early 70’s
«..During this time London became a mecca for rock music, with popular bands such as The Who and The Small Faces appealing to a largely mod audience,[22] as well as the preponderance of hip fashions, in a period often referred to as Swinging London…»
Mods and rockers were two conflicting British youth subcultures of the early/mid 1960s to early 1970s. Media coverage of mods and rockers fighting in 1964 sparked a moral panic about British youth, and the two groups became widely perceived as violent, unruly troublemakers….΅
Αρα οι μοντς ηταν με τους Χου που ηταν πιο ψαγμενοι απο τους ροκερς.
Δύτης των νιπτήρων said
87 Ε, εγώ που δεν είμαι τόσο ψαγμένος είμαι με τους ρόκερς…
Αφώτιστος Φιλέλλην said
Το τραγούδι Behind Blue Eyes ξαναγεννήθηκε για τους νεότερους 🙂 όταν διασκευάστηκε από τους Limp Bizkit, September 23, 2003.
Στο λίνκ οι διασκευής του :
https://secondhandsongs.com/performance/290973
ΛΑΜΠΡΟΣ said
86 – Κατάλαβα πως συγκρίνεις τον Τράμπ με τον Μπούς και λέω πως είναι ανόμοια πράγματα, αν κατάλαβα λάθος, συγγνώμη.
Να και κάτι που συμφωνούμε. 🙂 To έχω λιώσει αυτό το κομμάτι.
Νέο Kid said
82. Δύτη, οντως έτσι είναι αγόρι μου! Μιλάμε ότι δεν ακούγονται οι δε Χού!…
Για να σπάνε κανιά κιθάρα μόνο ήταν…
loukretia50 said
Stazyyyy!
Θα ξαναρχίσω να ποστάρω κανονικά!
Αχ! Αφώτιστε!
Triant, Λάμπρο !!!
ΛΑΜΠΡΟΣ said
οι Ζeppelin ήταν για τον Δύτη γμτ. 🙂
Δύτης των νιπτήρων said
91 έλα να κάνουμε τη φράξια Φλόιντ-Ζέπελιν
Stazybο Hοrn said
Γεια σου, Λου! Ρισπέκτ, μόνο.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
89.Κανεις δεν ειναι τελειος 🙂 .
1. Επειδή είσαι διανοούμενος (με την καλή έννοια) παραθέτω ολίγον από υποκουλτούρα mods
΅….According to Dick Hebdige, by around 1963, the mod subculture had gradually accumulated the identifying symbols that later came to be associated with the scene, such as scooters, amphetamine pills and R&B music.[14] While clothes were still important at that time, they could be ready-made. Dick Hebdige wrote the term mod covered a number of styles including the emergence of Swinging London, though to him it defined Melly’s working class clothes-conscious teenagers living in London and south England in the early to mid 1960s.[14]
Mary Anne Long argued that «first hand accounts and contemporary theorists point to the Jewish upper-working or middle-class of London’s East End and suburbs.»[15] Simon Frith asserted that the mod subculture had its roots in the 1950s beatnik coffee bar culture, which catered to art school students in the radical Bohemian scene in London.[16] Steve Sparks, whose claim is to be one of the original mods, agrees that before mod became commercialised, it was essentially an extension of the beatnik culture: «It comes from ‘modernist’, it was to do with modern jazz and to do with Sartre» and existentialism.[15] Sparks argued that «Mod has been much misunderstood … as this working-class, scooter-riding precursor of skinheads.»
2. Επειδή δεν χαλάμε καρδιές *<|:‑) ακολουθεί το αγαπημένο μου (μάλλον και δικό σου)
Kashmir – Led Zeppelin – Remastered
ΣΠ said
90
Εντάξει, Λάμπρο. Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Συζήτηση κάνουμε. Αλλά μη συμπεραίνεις από μία φράση μου εννιά λέξεων ότι κρίνω με προκαταλήψεις.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
96 στο 88 @ Δύτης Των Νιπτήρων Κανείς δεν είναι τέλειος 🙂 .
One Of These Days, Pink Floyd.
Σήμα της εκπομπής του Γιάννη Πετρίδης που ξεστράβωσε και ξεστραβώνει μουσικά γενιές και γενιές.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
91. Αν και δεν θέλω να σχολιάζω σχόλιά σου, θα κάνω μια εξαίρεση στο εντελώς αυθαίρετο σχόλιο σου :
΅….Μιλάμε ότι δεν ακούγονται οι δε Χού!…
Για να σπάνε κανιά κιθάρα μόνο ήταν…΅
1. To περιοδικό «Rolling Stone» τους έχει κατατάξει στην 29η θέση της λίστα με τα «εκατό σπουδαιότερα συγκροτήματα όλων των εποχών»
2. Ο Τζον Εντουίστλ μπασίστας του ροκ συγκροτήματος The Who. Το 2011, δημοψήφισμα του περιοδικού «Rolling Stone» τον ανέδειξε ως τον κορυφαίο μπασίστα όλων των εποχών.[1]
3. Ο Κιθ Τζoν Μουν (1946 – 978) ντράμερ του βρετανικού συγκροτήματος The Who.[1] ……. Στο γνωστό περιοδικό Rolling Stone, ψηφίστηκε ως ο δεύτερος καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών.[2] Το παίξιμό του συνεχίζει να επαινείται από διάφορους κριτικούς.
ΥΓ Φαίνεται ότι σε πρώτη προσέγγιση η εξίσωση IQ + EQ = CONST ικανοποιεί τις παρατηρήσεις μου.
και η συνολική επίδοση του είναι IQxEQ,
παράδειγμα
ο ιδιαίτερα ευφυής με συναισθηματικη νοημοσύνη μικρού παιδιού 130×50 =6500 ,
και ο κος. μέσος όρος 100×100 = 10.000
Λ.χ. από τους πρώτους 10 εισαχθέντες στο ΕΜΠ του έτους μου οι περισσότεροι είχαν EQ (συναισθηματική νοημοσύνη) μικρού παιδιού έως εφήβου, είχαν περίεργη συμπεριφορά κλπ. (2 αυτοκτόνησαν και ένας τουλάχιστον νοσηλεύτηκε).
Σε μια ουτοπική κοινωνία, ο σκοπός της σωστής εκπαίδευσης θα ήταν να αυξήσουμε εγκαίρως την EQ αυτών με υψηλό IQ. Αυτό μπορεί να γίνει και ατομικά με αυτοβελτιωση.
Stazybο Hοrn said
92: Ας απενοχοποιηθούμε λιγάκι, Λου.
loukretia50 said
100. εμ! το σηκώνει το νήμα!
Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου !
Δύτη και Νεοκίντ
Γιατί παιδιά, εσείς έχετε μιαν αγάπη μόνο? άντε δύο?
Σίγουρα κάποια προτίμηση επικρατεί, αλλά είναι κι ανάλογα τη φάση!
Η καρδιά μου είναι αγκινάρα, λατρεύω κομμάτια και των τριών που αναφέρθηκαν, (και πολλών άλλων!), όμως οι Πινκ Φλόυντ είναι πιο δικοί μου.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
91. Συμπληρωματικα του 99
Όπως έγραψε η Θεοδώρα 19 Δεκεμβρίου, 2019 στις 17:23 :
«…. αυτή τη στιγμή ακούω τον κορυφαίο Γιάννη Πετρίδη που την περασμένη εβδομάδα είχε πολυήμερο αφιέρωμα στους Who ….»
Πολυήμερο αφιέρωμα στους Who που δεν ακούγονται !
ΛΑΜΠΡΟΣ said
97 – Όταν το λάθος δεν είναι εσκεμμένο η συγγνώμη επιβάλλεται, δεν θα μου πέσει η μούρη.☺
Όχι σε καμία περίπτωση δεν συμπεραίνω πως κρίνεις γενικά με προκαταλήψεις, με λίγες ή πολλές λέξεις και φράσεις, το αντίθετο, είσαι από τους λίγους (πλέον) εδώ που παίρνω σοβαρά υπόψιν αυτά που λέει, απλά από την προεκλογική περίοδο του 16 των ΗΠΑ μέχρι τώρα, έχω ακούσει και διαβάσει τα πιο κουφά πράγματα για τον Τράμπ από πιθανούς και απίθανους αλλά τρία χρόνια πρόεδρος και δεν έχει πέσει τουφεκιά από τις ΗΠΑ, όπως κι αν το δεί κανείς, είναι πολύς χρόνος ειδικά στην κατάσταση που βρίσκονται.
Υ.Γ – Δεν μου είπες όμως, κατάλαβα λάθος ή όχι.☺
Alexis said
«Ποπ &Ροκ» το κάναμε εδώ μέσα!
Άντε να αναβιώσουμε και την κόντρα ροκάδων-κακεκλάδων! 😆
Αφώτιστος Φιλέλλην said
100. Το αυθεντικό είναι πολύ πιο ωραίο.
Umm Kulthum – Enta Omri (You are my life) [English Subtitles
Η Ουμ Κουλθούμ ή Κουλσούμ (Umm Kulthum, أم كلثوم}, ʾUmm Kulṯūm}, um kulˈðuːm), γεννήθηκε ως Φατιμά Ιμπραήμ ας Σαΐντ αλ Μπιλταγί, 1898 – 3 Φεβρουαρίου 1975) ήταν διάσημη Αιγύπτια τραγουδίστρια.
ΥΓ Ο όρος οριενταλισμός (αγγλικά: orientalism) σημαίνει την τάση εκλογίκευσης και νομιμοποίησης της αποικιοκρατίας και της νεοαποικιοκρατίας, μέσα από το χώρο της τέχνης, αλλά και των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και ανθρωπολογικών επιστημών που ασχολούνται με λαούς και πολιτισμούς της Ασίας και ιδιαίτερα της Μέσης Ανατολής.
Αρχικά ο όρος αφορούσε την επίδραση του πολιτισμού των λαών της Ανατολής στη δυτική τέχνη και λογοτεχνία και επίσης την υιοθέτηση γραφικών πλευρών του τρόπου ζωής τους από το δυτικό άνθρωπο (oriental = ανατολικός). Η τάση αυτή εκφράστηκε ιδιαίτερα στα έργα του 19ου αιώνα με την ωραιοποιημένη συνήθως απεικόνιση προσώπων και τοπίων της Ανατολής (κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Αραβικής χερσονήσου, της Αιγύπτου και της βόρειας Αφρικής) και καλλιέργησε στους Ευρωπαίους την εικόνα μιας φανταστικής και εξωτικής Ανατολής. Γνωστότερα είδη της τέχνης αυτής είναι πίνακες διαφόρων ζωγράφων, όπως είναι ο Ζαν Ογκίστ Ντομινίκ Ενγκρ (Η μεγάλη οδαλίσκη, Τουρκικό λουτρό), ο Εζέν Ντελακρουά (Η οδαλίσκη, Γυναίκες από το Αλγέρι), ο Ζαν-Λεόν Ζερόμ (Χαρέμι, Σκλαβοπάζαρο, Μετά το λουτρό, Μαυριτανικό Λουτρό). Στο χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών, οριενταλισμός είναι ο κλάδος που μελετά τον πολιτισμό και την ιστορία των λαών και των κρατών της Ανατολής.
Η σύγχρονη έννοια του όρου, με σαφώς αρνητική χροιά,[1] αναλύεται πολύ εύστοχα στο έργο του παλαιστιανικής καταγωγής Αμερικανού κριτικού της λογοτεχνίας και πολιτικού σχολιαστή Έντουαρντ Σαΐντ.[2]. Ο Έντουρντ Σαΐντ αναλύει τη στάση της δυτικής διανόησης απέναντι στην Ανατολή και κυρίως τον αραβικό κόσμο, από την περίοδο του Διαφωτισμού έως σήμερα. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι καλλιεργήθηκε συστηματικά στο πλατύ κοινό η εντύπωση της κατωτερότητας αυτών των λαών και πολιτισμών, προσφέροντας έτσι άλλοθι στις προσπάθειες της Δύσης να κυριαρχήσει επάνω τους.΅
ΠΗΓΗ # http://www.hellenica.de/Art/Orientalism.html
Alexis said
καρεκλάδων, γμτ! 😠
Δύτης των νιπτήρων said
Γαμάτη η εκτέλεση του Κασμίρ με τους Αιγύπτιους!
Με κέρδισες ΑΦ με την Ουμ Καλσούμ κι ας εξακολουθώ να μην εντυπωσιάζομαι με τους Χου.
Πέπε said
Άραγε στην Λου πρέπει να βάζουμε άρθρο;
Π.χ. (#85):
Αυτό για την Λου;
Αυτό για την the Λου;
Αυτό για the Λου;
Αυτό για Λου;
Αυτό για την Η Λου;
Αυτό για την την Λου;
Και σε πιο ανεβασμένο επίπεδο:
Αυτό από Who για Λου;
Αυτό από τους τους Who για … ;
loukretia50 said
Πέπε. η σωστή έκφραση :
Who is Lou?
loukretia50 said
καρεκΛού που ροκάρει!
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Α Λου γι αΛου!
Αλ Λου ΓυαΛού
Καππαδόκης said
Το έγραψε σε άλλο νήμα η ερίτιμος κ. Έφη, αλλά δεν θα το πήραν πολλοί χαμπάρι, οπότε το επαναλαμβάνω κι εδώ προς ενημέρωσιν σύμπαντος του χριστεπωνύμου πληρώματος του Ιστολογίου:
Η εξόδιος ακολουθία του σήμερον (19/12/2019, ανήμερα του Αγίου Άρεως…) τα ξημερώματα κοιμηθέντος, πατρός Γεωργίου Μεταλληνού, θα ψαλλεί μεθαύριο Σαββάτο 21η Δεκεμβρίου και ώρα 2.00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά Αμπελοκήπων (300 μέτρα από το «Λαϊκό» Νοσοκομείο και 150 μέτρα από το Νεκροτομείο Αθηνών), προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Λιάπη…
Εξυπακούεται ότι θα παραστεί σύσσωμος η Μεταλληνική Κλίκα του Ιστολογίου (με επικεφαλής τον πρόεδρο κ. Blog-oti-nanai, τον αντιπρόεδρο κ. Theo και τα διακεκριμένα μέλη της Ριβαλντίνιο και «Σάθα του 21ου αιώνος» κ. Σμερδαλέο…), οπότε όσοι προσέλθουν θα έχουν την ευκαιρία να τους γνωρίσουν από κοντά και να προσευχηθούν μαζί τους για την ανάπαυση της ψυχής του πεφιλημένου πατρός Γεωργίου.
Αν μάς επιτρέψει ο κ. Σαραντάκος, στα μεζεδάκια του Σαββάτου θα αναρτήσουμε φωτορεπορτάζ από την εξόδιο ακολουθία του κοιμηθέντος ογκόλιθου της Ορθοδοξίας
loukretia50 said
112. Κάνουμε πάρτυ, μήπως να πάτε κι εσείς στο δίπλα νήμα?
Δεν είναι σωστό για τον κεκοιμηθέντα – το λέω σωστά άραγε?
loukretia50 said
φτου! κεκοιμημένο!
φιόγκο τόκανα!
mitsos said
Καλησπέρα
Όταν τα άρθρα είναι σε διαφορετική γλώσσα στέκει και η επανάληψη αλλά δεν είναι Λάθος και η παράλειψη του ξενόγλωσσου άρθρου .
Και ας μη σκεφτόμαστε μόνο την απόδοση Αγγλικού ονόματος
π.χ. Μια χαρά μου φαίνονται όλες οι παρακάτω αποδόσεις:
α) Είδα αφιέρωμα του Αλ Ζαζίρα για την μάχη στο Ελ ΑλαμεΊν
β) Άκουσα από το πρακτορείο Ζαζίρα για την μάχη στην Αλαμέϊν
γ) Παρακολούθησα στο Al Jazzera ντοκυμαντέρ για την μάχη του El Alamein
και μάλλον θα ακολουθούσα την γ)
Και ενίοτε η αποδοχή κατά την δανειοδότηση μπορεί να οδηγήσει σε ενσωματώση ( η Αλγεβρα , η Αλχημεία …) και όποιος μπορεί ας την απαγορέψει 🙂
Πάνος με πεζά said
@ 71 : H Πλατεία Καραϊσκάκη έχει χαρακτήρα τοπωνύμιου, οπότε δικαιολογείται η γενική. Όπως η Λεωφόρος Συγγρού, η οδός Μετσόβου και το Άλσος Συγγρού. Ένα στάδιο δεν ξέρω αν είναι τοπωνύμιο.
gpointofview said
# 102
Ο Γιάννης Πετρίδης έμενε λίγο πιο πάνω από μένα και …πιο μεγάλος από μένα. Τον ήξερα αλλά δεν κάναμε παρέα αλλά μου έδωσε την βοήθεια του 2-3 φορές που του το ζήτησα. Απίστευτες γνώσεις αλλά από μουσικές προτιμήσεις όχι τόσο πετυχημένες,π.χ. τον Ντύλαν δεν ήθελε ούτε να τον ακούει. Γενικά στην Ελλάδα κάποια συγκροτήματα που έξω θριάμβευαν στην Ελλάδα ήταν άγνωστα και τα έμαθαν πολύ αργότερα όταν γενικεύθηκαν οι εισαγωγές δίσκων και ξέφυγαν από το γούστο του Μαστοράκη κυρίως.
Το Γούντστοκ το «ξέρανε» όλοι μόνο που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους Τζέφερσον Ερπλέιν και Σλάι με τους Φάμιλυστόουνς. Ομοίως οι Γιουτου ανακαλύφθηκαν με διαφορά φάσεως και οι Τζόι Ντιβίζιον ποτέ. Μου έκανε εντύπωση κάποια στιγμή που ο Λάμπρος ανέφερε τους Τάντζερινντρίμ, συγκρότημα που άκουγα το 76 και δεν το ήξερε κανένας, δεν ξέρω πότε κυκλοφόρησαν δίσκοι τους στην Ελλάδα
Οπότε θεοποιήθηκαν στην Ελλάδα τα συγκροτήματα που ακουγότουσαν μια που ελάχιστοι είχαν πρόσβαση στο πιεξ και οι δίσκοι εισαγωγής ήταν πανάκριβοι και με το σταγονόμετρο.
Οι Χου έχουν λόγω ύπαρξης μόνο λόγω του Τόμμυ κι αυτό όχι τόσο για την μουσική του, τα άλλα τους κομμάτια συγκινούν όσους/ες τους θυμίζουν ευτυχισμένες στιγμές με τις οποίες τα ταύτισαν, συμβαίνει.
voulagx said
#91: Κιντ, ιμένα μ’ άριζαν, δε λιεου ολα τ’ς αλλά να σαν ικεινου που ιέβαλι ο Πιδιους παραπάν’ου
#94: Δυτη, « έλα να κάνουμε τη φράξια Φλόιντ-Ζέπελιν» και οι Μπητλς; Που ειναι οι Μπητλς; 🙂
Δύτης των νιπτήρων said
118 ¨Ηθελα να το γράψω αυτό, ωραίοι όλοι τους αλλά μόνο τους Μπητλς μπορείς να τους ακούσεις ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά χωρίς να βαριέσαι.
Theo said
118, 119:
Κι εγώ, που ελάχιστη ροκ ακούω, με τους Μπητλς και τον Ντύλαν είμαι.
gpointofview said
Εδώ ο ΠΑΟΚ έφτασε 50 αγώνες αήττητος και 65 που σκοράρει συνεχώς κι άλλοι … θυμούνται τα χρόνια τους στο νηπιαγωγείο !!
Είδε κανείς έναν άγγελο να κλαίει ;;
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Ιδώ ψηφίζ’νε?
loukretia50 said
Δεν έχω πρόσβαση στις λίστες μου, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια για αφιερώσεις
Stazy
Tom Waits – https://youtu.be/0jyVZNrWkow If I Have To Go
Triant
King Crimson – https://youtu.be/80fow3AjZyw Epitaph
Κι επειδή βγήκε στενάχωρο, κάτι ελαφρώς …τουρλού
A Fistful O’ Roses https://youtu.be/VAkp702HVKQ The Rumjacks
Λάμπρο
Moonchild https://youtu.be/HUbLtdqdg9E Rory Gallagher –
Αφώτιστε
Cream – https://youtu.be/X5IdtqFf95g Stormy Monday
Aγαπητέ ΝεοΚιντ -κι ας μη με πας! Αυτό για σένα!
Rock the Casbah https://youtu.be/bJ9r8LMU9bQ The Clash
Voulagx έφτασεε!
The Beatles – https://youtu.be/ODIvONHPqpk?t=14 Free As A Bird
The Beatles – https://youtu.be/NCtzkaL2t_Y Don’t Let Me Down
Λευκιππος said
Όντως και οι The Beatles
loukretia50 said
Xxτήνος!!
Νομίζω σου πάνε καλύτερα… δεν εντάσσονται σε συγκεκριμένη κατηγορία!
Selfish Murphy – https://youtu.be/uJ24Wj2zZyM Wake me up
VICTOR AND HIS DEMONS https://youtu.be/Vj41xZHA5Eg FIDDLER’S GREEN
Το «Ρ» της Φωκίωνος Νέγρη said
Ιδιοφυίες-ψαγμένοι-μπασίστες.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μπορούν να αναφερθούν μπας και σωθεί κανένας χριστιανός (κι ένας στους 100.000 να είναι, θα μιλάμε για κέρδος):
Barry Guy
Gury Peacock
Barre Phillips
και
Η Αυτού Μεγαλειότης, Charlie Haden «the master of simplicity».
loukretia50 said
126. Αυτός ο τύπος?
Charlie Haden & Pat Metheny – https://youtu.be/f92FliQ-V6g The Moon Song
Πραγματικά αξίζει!
(έτσι στεγνά? Βάλτε και κανένα λινκ… )
Δημητρης said
Τι σύμπτωση Νίκο. Το 71 πολύ μικρό με πήγαν οι γονείς μου στο Λονδίνο. Ήταν η μοναδική φορά έχω τα διαβατήρια μας ως απόδειξη. Θυμάμαι λοιπόν τον Ιούλιο του 71 τα ποστερς με το κονσέρτο του James Tatlor. Ψάχνω βικι και όλες τις πηγές του δικτύου και την έχουν λάθος την χρόνια. Το μόνο που μένει να μπω σε μια βάση αρχείων αγγλικών εφημερίδων του 1971!
Babis said
«Υπήρχε βέβαια κι ένα συγκρότημα με όνομα The The -δεν νομίζω η αναφορά σε αυτούς να γινόταν ως The The The…»
Μου θύμισε ένα ανέκδοτο, όπου ένας Γάλλος συμπεραίνει ότι τα Αγγλικά είναι πολύ εύκολή γλώσσα. Χρείαζεται να ξέρεις να χρησιμοποιείς μια λέξη το that. Παράδειγμα:
The teacher said that, that that that is wrong
nikiplos said
Καλημέρα…
Δεν θεοποίησα ποτέ ένα είδος μουσικής ούτε τους μουσικούς… Μιλώντας για συγκροτήματα, αναμφισβήτητα οι Χου είναι σπουδαίοι… Δεν χρειάζεται να αποφανθούμε εμείς. Το λενε οι πωλήσεις των δίσκων τους, τα τσαρτς και φυσικά η αναγνωρισιμότητά τους σε όλον τον κόσμο, από τη βαθειά Ασία, μέχρι τις Μαντήλες του Μορόκου…
Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε για συγκροτήματα που άλλαξαν τον κόσμο και πως τον βλέπουμε σήμερα, σωστά μπήκαν οι Beatles και οι Rolling Stones και ο Ντύλαν. Όμως η παγκόσμια μουσική αδικεί τους Kinks. Αυτοί νομίζω πως είναι και τους αξίζει να είναι από τους πρώτους των πρώτων…
και βάζω το προηγούμενο γιατί είναι κορυφαίο…
127@ Λου, ανέδειξες ένα διαμάντι!
sarant said
Kαλημέρα από τα πάτρια!
Παναγιώτης Κ. said
Δυστυχώς για μένα, μικρή επαφή είχα με το ροκ.
Το ερώτημά μου είναι: Αυτά τα διάσημα πρόσωπα και συγκροτήματα της ροκ βρίσκουν απήχηση στους σημερινούς εικοσάρηδες;
Αν μεν ναι, έχει καλώς. Αν όχι τότε μάλλον η μίμηση και το κυρίαρχο κάθε φορά ρεύμα είναι αυτά που πολλές φορές καθορίζουν τη στάση μας.
Κάποιος σχολίασε: Οι ροκάδες στη νιότη λατρεύουν το ρεμπέτικο στα… γεράματα.
ΓΤ said
(O Λα Ροσφουκώ)
nikiplos said
Καλώς ήρθες Νικοκύρη!
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
125 Λου!!! 🙂 με τον Βίκτωρα και τα διαόλια του (καταπληκτικό).
Για σένα ένα αγαπημένο μου από έναν μάλλον (και κακώς) ψιλοαγνοημένο δίσκο.
Αφώτιστος Φιλέλλην said
117. «… κάποια στιγμή που ο Λάμπρος ανέφερε τους Τάντζερινντρίμ, συγκρότημα που άκουγα το 76 και δεν το ήξερε κανένας, δεν ξέρω πότε κυκλοφόρησαν δίσκοι τους στην Ελλάδα…»
Είχα έναν φίλο που αγόραζε δίσκους εισαγωγής , μετά ερχόταν συχνά από το Λονδίνο,όπου σπουδαζε, και σ’ αυτόν -μαζί με τον Γ. Πετρίδη – οφείλω πολλά από την μουσική μου παιδεία.
Περι το 1974 -1980 είχα εντρυφήσει στους
Emerson, Lake & Palmer , King Crimson, Yes, Genesis, Jethro Tull, Soft Machine, Electric Light Orchestra, Procol Harum, Hawkwind, …
Pink Floyd, Mike Oldfield , Vangelis, Jean Michel Jarre Tangerine dream,Klaus Schulze , Kraftwerk, Camel, ….
Νεότερο 🙂 αλλά καταπληκτικό
Tangerine Dream – Tangram
1980
Polygon Studios (Berlin)
Edgar Froese, Chris Franke, Johannes Schmoelling