Προεδρίνα λοιπόν;

Χτες είπα ότι δεν ακολουθούμε κατά πόδας την επικαιρότητα, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως την αγνοούμε και επιδεικτικά.

Οπότε, σήμερα θα συζητήσουμε για την διαφαινόμενη ως σίγουρη ανάδειξη της κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, μάλλον από την πρώτη ψηφοφορία που θα γίνει σε 5-6 μέρες -αφού, εκτός από τη στήριξη του κυβερνώντος κόμματος θα έχει επίσης τη θετική ψήφο του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ τουλάχιστον.

Θα πω εγώ δυο λόγια και θα ακούσω με πολύ ενδιαφέρον και τα δικά σας σχόλια.

Καταρχάς, δεν μπορούμε να κρίνουμε την υποψηφιότητα της κ. Σακελλαροπούλου εν κενώ. Θα την κρίνουμε με βάση τις άλλες υποψηφιότητες που ακούγονταν και έχοντας κατά νου ότι μετά τη συνταγματική μεταρρύθμιση το κυβερνών κόμμα είχε τη δυνατότητα να ψηφίσει τον Πρόεδρο της επιλογής του χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα τη συναίνεση άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, η κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι, στα δικά μου μάτια, σαφώς προτιμότερη από υποψηφιότητες που αναφέρθηκαν και που θεωρήθηκαν και «κλειδωμένες» όπως του Λουκά Παπαδήμου (η επιτομή της άρνησης της δημοκρατίας) ή του Ευάγγελου Βενιζέλου (ο απεχθέστερος εν ζωή πολιτικός) ή του Αντώνη Σαμαρά.

Υποψηφιότητες σαν κι αυτές που ανέφερα θα συμβόλιζαν την απόλυτη δικαίωση της περιόδου 2010-2015 και θα ήταν μια χειρονομία περιφρόνησης προς την αξιωματική αντιπολίτευση -αντί όμως για τα ονόματα αυτά, ο πρωθυπουργός επέλεξε μια υποψηφιότητα εκτός ενεργού πολιτικής, από το δικαστικό σώμα, και μάλιστα μια δικάστρια που είχε τοποθετηθεί στην τωρινή της θέση από την προηγούμενη κυβέρνηση, από τον ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς αυτό να σημαίνει πως η κ. Σακελλαροπούλου είναι… συριζαία: η προηγούμενη κυβέρνηση ακολούθησε τις συστάσεις του δικαστικού συμβουλίου ή όπως αλλιώς λέγεται το γνωμοδοτικό όργανο).

Μάλιστα, έχουμε το παράδοξο, ο Κ. Μητσοτάκης να θεωρεί φέτος την δικάστρια Κατερίνα Σακελλαροπούλου άξια για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ πέρυσι δεν την είχε θεωρήσει άξια για την Προεδρία του ΣτΕ αφού το κόμμα του δεν την ψήφισε στη Διάσκεψη των Προέδρων!

Άλλωστε την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου την είχε αναφέρει, σε ανύποπτο χρόνο -τον Απρίλη του 2019- ως πολύ καλή επιλογή ο υπουργός Δικαιοσύνης της προηγούμενης κυβέρνησης Μ. Καλογήρου.

Σύρθηκε δηλαδή ο Κ. Μητσοτάκης και αναγκάστηκε να προτείνει μια «αριστερίζουσα» υποψήφια; Όχι, με κανένα τρόπο δεν εννοώ αυτό. Αλλά είναι βέβαιο πως η κ. Σακελλαροπούλου είναι πολύ περισσότερο ανεξάρτητη απ’ όσο θα ήταν μια κομματική υποψηφιότητα.

Δεν αρνούμαι πως ο κ. Μητσοτάκης εκανε μια ευφυή τακτική κίνηση με το να προτείνει την κ. Σακελλαροπούλου και κέρδισε πόντους σε μια αρκετά δύσκολη συγκυρία. Θα κερδίσει επίσης κατά το ότι, επειδή θα χηρέψει η θέση της κ. Σακελλαροπούλου στην προεδρία του ΣτΕ, θα γίνει δυνατό να διοριστεί πρόεδρος της επιλογής της ΝΔ, με αποτέλεσμα να γίνει ολοκληρωτικός ο ήδη ασφυκτικός έλεγχος του κυβερνώντος κόμματος σε όλους τους πόλους εξουσίας.

Με την επιλογή του αυτή, επίσης, ο κ. Μητσοτάκης χειραφετείται και εσωκομματικά, αφού για άλλη μια φορά, μετά την πρόταση για Επίτροπο, ταπεινώνει τον κ. Σαμαρά -και δεν είναι τυχαίο ότι η επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου έχει ενοχλήσει πολλούς στο κυβερνών κόμμα που ήθελαν η προεδρική υποψηφιότητα να δικαιώνει την περίοδο των «σαμαροβενιζέλων» και να αποτελεί «μια σφαλιάρα στον ΣΥΡΙΖΑ». Διότι δεν είναι και η ΝΔ κάτι το ενιαίο -έχει μια ισχυρή ακροδεξιά πτέρυγα, που αυτή τη στιγμή απειλεί να πάρει το πάνω χέρι.

Αν είχαμε μια παρτίδα στο σκάκι, στην κίνηση του Κ. Μητσοτάκη θα βαζαμε θαυμαστικό -διότι, όπως είπαμε, ηταν ευφυής. Αλλά θαυμαστικό θα πρέπει να πάρει και η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος καθόλου δεν στριμώχτηκε, όπως είχαν προβλέψει κάποιοι, από την ήδη εκφρασμένη προτίμησή του σε ανανέωση της θητείας του Π. Παυλόπουλου, και δήλωσε το κατ’ εμέ αυτονόητο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει την κ. Σακελλαροπούλου -προσθέτοντας και την ατάκα «εγώ δεν θα γίνω Μητσοτάκης, να καταψηφίζω τα θετικά». Ακόμα καλύτερα, το έκανε γρήγορα, κι έτσι πριν περάσουν 24 ώρες το θέμα «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» είχε, ουσιαστικά, κλείσει και είχε περάσει στο παρασκήνιο -αφήνοντας την κυβέρνηση αντιμέτωπη με τα πραγματικά προβλήματα, που δεν φεύγουν έτσι εύκολα, είτε πρόκειται για το φιάσκο του Βερολίνου, είτε για την κακή πορεία της οικονομίας είτε για το προσφυγικό ή τις σχέσεις με τη γείτονα.

Πολλοί φίλοι από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και αριστερότερα έσπευσαν να επισημάνουν ότι η κ. Σακελλαροπούλου ως ανώτατη δικάστρια έχει ιστορικό που δεν είναι ανεπίληπτο. Πλάι σε προοδευτικές τοποθετήσεις της, όπως για τα παιδιά των μεταναστών, υπάρχουν και αποφάσεις κατακριτέες, σχετικά με τη Χαλκιδική ή τη λίστα Λαγκάρντ ας πούμε. Πράγματι υπάρχουν -όπως και η πλειοψηφία του ΣτΕ έτσι και η κ. Σακελλαροπούλου κινηθηκε μέσα σε κάποια όρια. Ωστόσο, με βάση τις υποψηφιότητες που ακούγονταν, νομίζω πως η κ. Σακελλαροπούλου είναι μακράν η καλύτερη.

Βέβαια, ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τελετουργικά ως επί το πλείστον καθηκοντα -να ακούει ποντιακά κάλαντα και να κερνάει σφυρίδα τους ξένους επισκέπτες, διάβασα κάπου. Σε μια θέση με συμβολική λοιπόν σημασία, σκεφτείτε ποιος συμβολισμός θα δινόταν αν αύριο γινόταν ΠτΔ ο κ. Παπαδήμος, ο κ. Σαμαράς ή (μακριά από εμάς) ο κ. Βενιζέλος.

Άφησα κάτι τελευταίο ενώ ίσως θα περιμένατε να το έχω ήδη αναφέρει. Ο κ. Μητσοτάκης είπε στο διάγγελμά του ότι «ο πολίτης είναι γένους αρσενικού» -προβληματικό αυτό, διότι υπάρχουν βεβαίως και θηλυκοί τύποι: εγώ προτιμώ τον τύπο «η πολίτισσα» και με τον καιρό θα δείτε ότι αυτός είναι ο προτιμότερος, αλλά δεν θέλω τώρα να επεκταθώ σε αυτό- «η δημοκρατία όμως είναι γένους θηλυκού, άρα είναι καιρός να προταθεί μια άξια Ελληνίδα για την Προεδρία της Δημοκρατίας».

Διότι βέβαια η κ. Σακελλαροπούλου είναι γυναίκα, και αυτό δεν είναι μια λαπαλισάδα αλλά σημαντικό γεγονός που αξίζει να το χαιρετίσουμε και να το σχολιάσουμε.

Είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας ύστερα από 7 άνδρες που κατείχαν το αξίωμα αυτό, σβήνοντας επιτέλους μια ντροπιαστική για τη χώρα μας κηλίδα -αν και εξακολουθούμε να μην έχουμε εκλεγμένη γυναίκα πρωθυπουργό, να έχουμε 9% γυναίκες στην κυβέρνηση και 22% γυναικες στη Βουλή -τα λέγαμε και προχτές αυτά.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Με το που σπάει το αντρικό μονοπώλιο -και θα βλέπουμε γυναίκα στον θώκο τουλάχιστον για τα πέντε επόμενα χρόνια- μπαίνουν διάφορα ζητήματα που δεν τα είχαμε συναντήσει στην πράξη.

Ας πούμε, από τη στιγμή που θα εκλεγεί ΠτΔ η κ. Σακελλαροπούλου, θα είναι πιθανότατα η μοναδική παγκοσμίως περίπτωση αρχηγού κράτους που δεν θα μπορεί να επισκεφτεί ένα τμήμα της επικράτειας του κράτους στο οποίο ηγείται -εννοώ βέβαια το Άβατο του Αγίου Όρους.

Δεν εννοώ με αυτό πως δεν πρέπει να εκλεγεί γυναίκα Πρόεδρος επειδή δεν θα μπορεί να επισκεφτεί το Άγιον Όρος και να γυρίσει με τις κουδούνες στο λαιμό όπως ο Σαρτζετακης. Εννοώ όμως πως η εκλογή της μάς ξαναθυμίζει ότι υπάρχει ένα μέρος της ελληνικής επικράτειας, αυτοδιοίκητο βέβαια βάσει του άρθρου 105 του Συντάγματος, όπου οι γυναίκες δεν μπορούν να μπουν. Δεν νομίζω ότι η κ. Σακελλαροπούλου θα θελήσει να επισκεφθεί το Αγιονόρος ή ότι θα θέσει θέμα αβάτου, αλλά και μόνο με την ανάρρησή της στο αξίωμα καταδεικνύει πόσο αναχρονιστική είναι η παράδοση του αβάτου. Ελπίζω στο όχι μακρινό μέλλον (δηλαδή: να το προλάβουμε) να δούμε να επιτρέπεται, λελογισμένα και με όρους, η πρόσβαση γυναικών στο Αγιονόρος όπως γίνεται στα Μετέωρα.

Και μπαίνουν και γλωσσικά ζητήματα, που μάλιστα ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το ιστολόγιο.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα λέμε, ή κάτι άλλο; Στα δευτερόκλιτα επαγγελματικά θηλυκά (η πρόεδρος, η οδοντίατρος) δεν υπάρχει επείγουσα ανάγκη να βρεθεί εμφυλος τύπος (όπως υπάρχει στα πρωτόκλιτα σε -ς), αλλά θα συμφωνήσετε μαζί μου πως όταν ακούτε -ή, έστω, όταν ακούγατε μέχρι χτες- «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» θα σκεφτόσασταν άντρα και όχι γυναίκα -έτσι δεν είναι;

Υπάρχει και ο τύπος «η προεδρίνα», που έχει το θεωρητικό μειονέκτημα πως είναι ανεπίσημος και πως δηλώνει (και) τη σύζυγο του αξιωματούχου: «να με λένε βοϊβοντίνα κι ας πεθαίνω από την πείνα» έλεγε μια παλιά παροιμία «για την κενόδοξη σύζυγο» κατά τη διατύπωση του Δημ. Λουκάτου, και μέσα στις παραλλαγές της είχε και τη δημαρχίνα, και την προεδρίνα -όχι βέβαια της Δημοκρατίας αλλά της κοινότητας. Από τότε όμως έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι και όλο και περισσότερο οι γυναικες ονοματίζονται με βάση αυτό που κάνουν οι ίδιες κι όχι με το αξίωμα του άντρα τους, οπότε προβλέπω ότι πολλές φορές θα ακουστεί για την Κατερίνα Σακελλαροπούλου ο τύπος «προεδρίνα» μέσα στην επόμενη πενταετία, κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος. Ίσως όχι «Προεδρίνα της Δημοκρατίας», γίνεται δυσκίνητο, αλλά σκέτο «Προεδρίνα» (μία είναι η προεδρίνα!). Και μόνο γι’ αυτό άξιζε που προτάθηκε γυναίκα για τον προεδρικό θώκο, αν και βέβαια καλύτερη είναι η κ. Σακελλαροπούλου από π.χ. την κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Οπότε, έχουμε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο, την πρώτη προεδρίνα μας. Μιαν άλλη πρωτιά που δεν έχουμε ακόμα καταφέρει είναι να εκλεγεί ΠτΔ που να μην έχει πτυχίο Νομικής. Όλοι ως τώρα οι διατελέσαντες ΠτΔ από τη Νομική έχουν αποφοιτήσει (ο Σαρτζετάκης στο ΑΠΘ, οι άλλοι στο ΕΚΠΑ) με εξαίρεση τον Γιάννη Αλευρά, που είχε διατελέσει για λίγο ΠτΔ αναπληρώνοντας τον παραιτηθέντα Καραμανλή (ήταν Πρόεδρος της Βουλής). Μάλιστα, οι κακές γλώσσες λένε ότι στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001 σκέφτηκαν να βάλουν το πτυχίο της Νομικής στα τυπικά προσόντα του Προέδρου, αλλά το θεώρησαν περιττό. Να δούμε ποιο άβατο θα σπάσει πρώτο, να δούμε γυναίκες στο Αγιονόρος ή να εκλεγεί ΠτΔ άτομο που δεν έχει φοιτήσει στη Νομική;

ΥΓ

Κι ένα τριβιδάκι για ένα θέμα που επίσης μας έχει απασχολήσει στο ιστολόγιο. Η νέα μας προεδρίνα θα έχει επώνυμο με 15 γράμματα, που στοιχηματίζω πως είναι το μεγαλύτερο από κάθε αρχηγό κράτους στην Ευρωπαϊκή Ένωση -αν και με ανησυχούν κάτι Λιθουανοί. Εννοείται ότι δεν μετράω τα πολλαπλά επώνυμα των Ισπανών ή των εστεμμένων (Σουγιάς ή Πεταλούδας ή Γλύξμπουργκ ή Χοεντσόλερν), τίμια πράγματα, ένα επώνυμο εκείνοι κι ένα εμείς. Με τα 15 του επωνύμου πρέπει να χτυπάμε πρωτιά και σε περίπτωση ισοβαθμίας έχουμε και 10 στο μικρό όνομα (Αικατερίνη είναι το επίσημο). Κι αν έχετε άχτι τους εταίρους μας, θα πάρουμε εκδίκηση όταν οι εκφωνητές τους θα προσπαθούν να πουν Sakellaropoulou!