Μνήμη Αυγουστίνου Τσιριμώκου (1954-2020)

Το ιστολόγιο θέλει να τιμήσει σήμερα τον φίλο μας Αυγουστίνο Τσιριμώκο που τόσο νωρίς έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τρίτη.

Ο Αυγουστίνος ήταν εξαιρετικά πολυτάλαντος και άφησε τη σφραγίδα του στην πνευματική ζωή της Ρόδου, όπου κατοικούσε τις τελευταίες δεκαετίες.

Ήταν προϊστάμενος της δημοτικής βιβλιοθήκης, αλλά επίσης συμμετείχε ενεργά σε θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις, παρουσιάσεις βιβλίων και κάθε λογής άλλες πολιτιστικές εκδηλωσεις.

Υπάρχουν στο Διαδίκτυο πολλά βίντεο με τη συμμετοχή του (ένα πολύ πρόσφατο, του φετινού Απριλίου) που δίνουν μια μικρή ιδέα από την πολυσχιδή του δραστηριότητα.

Δεν είναι όμως μόνο τα βίντεο. Ο Αυγουστίνος ήταν συνάδελφος, θέλω να πω μεταφραστής, με δεκάδες βιβλία στο ενεργητικό του (μεταξυ άλλων), κυρίως επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας, ένα είδος που το λάτρευε.

Αλλά έγραφε κιόλας ο Αυγουστίνος, τόσο μυθοπλασία όσο και διάφορα άρθρα, ενώ ήταν τακτικός συνεργάτης σε διάφορα περιοδικά, τελευταία στις Νησίδες και στον Λωτό, περιοδικά της Ρόδου. Τα κείμενά του διακρίνονται για την καλλιέργεια αλλά και για το χιούμορ τους. Σε παλιότερα κείμενά του, αλλά και στο Διαδίκτυο, χρησιμοποιούσε και το ψευδώνυμο Cyrus Monk – Κύρος Μοναχός.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε δυο διηγήματα επιστημονικής φαντασίας του Αυγουστίνου και να βρείτε και λινκ προς άλλα κείμενα.

Εφηβος στο Βαρβάκειο

Έγραψε για τον Αυγουστίνο ο φίλος μας Antonislaw, που τον ήξερε καλά:

Στην εποχή των προσωπιδοφόρων, ένας άνθρωπος χωρίς μάσκα, με άφθονη υποκριτική και καθόλου υποκρισία, με πύρινη γλώσσα και ψυχή παιδική, με καμιά προσκόλληση στην ύλη, αν και υλιστής κατά την φιλοσοφίαν και ουδόλως ιδεαλιστής, με ιδέες υψηλές, με θύραθεν παιδεία περί τα φυσικά, βιοποριζόμενος ως δημοσιογράφος, μεταφραστής και βιβλιοθηκονόμος, και με μακρά εντρύφηση στην πληροφορική, στην επιστημονική φαντασία, στα χορωδιακά, στο σκάκι και στο μπριτζ, στα γλωσσικά και τα θεατρικά, σατιριστής και ευφυολόγος,  με χειρονομίες μεγάλες, ορθόφωνος και στέντωρ, με υψηλό γλωσσικό κριτήριο, πολυτονιστής, με επικές, εμβληματικές αναγνώσεις και αφηγήσεις σε ραδιόφωνα και αναλόγια, με πύρινη γλώσσα και γλύκα παιδική, ως πύρινη γλώσσα ανελήφθη στον ουρανό της Αττικοβοιωτίας, στη Ριτσώνα στις 26-6-2020.

Εξ Αττικής ορμώμενος και εν Ρόδω ζήσας, ενδιατρίψας και τελευτήσας, από το Α στο Ρ έτη εξήντα και έξι, μετά Άννας Ξανθάκη της «Διαλεκτικής της Συνουσίας» και Αναστασίας Ζέππου της  θεολογικής επιμελείας, νυμφευθείς.

Ο Αυγουστίνος σχολίαζε από παλιά στο ιστολόγιο, αλλά τον γνωρίσαμε από κοντά, μαζί με την αγαπημένη του Αναστασία πέρυσι, όταν είχε ανεβεί στην Αθήνα και πήρε μέρος σε κάποιες συναντήσεις φίλων του ιστολογίου. Παραθέτω το τελευταίο του κείμενο, που το έγραψε τρεις μέρες πριν πεθάνει, και μαζί ένα ποίημα της Αναστασίας για τον Αυγουστίνο, που γράφτηκε ταυτόχρονα.

Λεξιπλασίες

του Αυγουστίνου Τσιριμώκου
στο Εργαστήριο δημιουργικής ανάγνωσης
και γραφής το ΚΟΧΥΛΙ
Σάββατο 20-6-2020
3 ημέρες προτού πεθάνει!

Α. Ὁρισμοὶ δοσμένων λέξεων

Δρακοκορέτσι: Τρομακτικοῦ μεγέθους κοκορέτσι ἀπὸ ἔντερα δράκου (κατὰ προτίμηση, δράκου τῆς Ρουμανίας). Ψήνεται σὲ σιγανὴ φωτιὰ γιὰ περίπου τρεῖς ὧρες, ἀλλὰ λόγῳ ἔντονης πικράδας δὲν τρώγεται.

Άγρυπνοβάτης: Αὐτὸς ποὺ περπατᾶ μὲ ἀνοιχτὰ μάτια τὴν ὥρα ποὺ ὅλος ὁ ἄλλος κόσμος κοιμᾶται. Ἄν τὸν συναντήσετε, μὴν τὸν κοιμίσετε ἀπότομα, γιατὶ κινδυνεύει ἡ ζωή σας. Τὸν ὕπνον πολλοὶ ἐμίσησαν, ποὺ λέει καὶ ἡ παροιμία, ἀλλά τὸν ξύπνιο οὐδείς.

Ἀγέλληνας: Ἀγελαῖο ζῶο, παρεπιδημοῦν εἰς τὴν νότιο Βαλκανική, τοῦ ὁποίου ἡ -τρόπον τινά- προβατίσια συμπεριφορὰ ἐκδηλώνεται τουλάχιστον ἀνὰ τέσσερα ἔτη, ἐνῶ πολὺ συχνὰ ἐμφανίζεται καὶ στὰ μεσοδιαστήματα. Ἀρχηγὸς τῆς ἀγέλης ἀνακηρύσσεται ὅποιος πεῖ τὸ μεγαλύτερο καὶ πιὸ ἐξωφρενικὸ ἐξόφθαλμο ψέμμα.

Β. Δημιουργία καινούργιων λέξεων
καὶ οἱ σημασίες τους

Σεντονίζω: Ὅταν ὁ προεδρεύων μιᾶς συζήτησης, κατὰ κανόνα στρογγυλῆς τραπέζης, ἀλλὰ ἐνίοτε καὶ ἄλλων γεωμετρικῶν σχημάτων, παρεμβαίνει ὡς μὴ ὥφειλε ἀπαντώντας στοὺς προηγούμενους ὁμιλητές μὲ σχοινοτενεῖς παρατηρήσεις, τὰ γνωστὰ καὶ ὡς «σεντόνια».

Γειωδεσία (ἤ γεωδεσιά): Ἡ χάραξη ὁριστικῶν συνόρων σὲ γεωγραφικοὺς χάρτες, μὲ ἀπώτερο στόχο νὰ «δέσει» κατὰ τὸ πλεῖστον τὶς προτάσεις του μὲ τρόπο ποὺ δὲν σηκώνει ἀμφισβητήσεις. Ἀντίθετο τῆς γεώλυσης.

Ἠτοπαθής: Ὁ ἐπιμένων νὰ γράφει τὸ β΄ καὶ γ΄ ἑνικὸ τῶν ρημάτων σὲ ὑποτακτικὴ μὲ πεπαλαιωμένο ἦτα. Σὲ ἀκραῖες περιπτώσεις ἠτοπάθειας, χρησιμοποιεῖ καὶ ὑπογεγραμμένη κάτω ἀπὸ τὸ ἦτα.

Σελινιασμός: Ἡ ἀεριώδους ὑφῆς κένωση ποὺ ὀφείλεται σὲ μεγάλη κατανάλωση φασολάδας, ψαρόσουπας καὶ ἄλλων ἐδεσμάτων ἐμπλουτισμένων μὲ σέλινα.

Tην ίδια ώρα που ο Αυγουστίνος έγραφε το παραπάνω, η Αναστασία έγραψε ενα ποίημα, που θα ήθελα να το παραθέσω εδώ αλλά δεν μπόρεσα να κρατήσω τη μορφοποίηση, οπότε το ανεβάζω εδώ σε pdf.

Οι παλιότεροι όμως ήξεραν τον Αυγουστίνο από το περιοδικο Πίξελ, το ιστορικό ελληνικό περιοδικό για υπολογιστές, που έβγαινε κάθε μήνα από το 1983 ως το 1996. Ο Αυγουστίνος ανήκε στη συντακτική επιτροπή του Πίξελ από το πρώτο ως το τελευταίο τεύχος και έγραφε ταχτικά στο περιοδικό. Όλα τα τεύχη του Πίξελ υπάρχουν εδώ και μπορείτε να τα ξεφυλλίσετε. Διάλεξα σήμερα και θα διαβάσουμε πιο κάτω το διήγημα επιστημονικής φαντασίας «Φαύλος κύκλος» από το τεύχος 44 του περιοδικού (Mάιος 1988). Στο σύντομο αυτό διήγημα ο Αυγουστίνος καταπιάνεται με δύο από τα αγαπημένα θέματα της επιστημονικής φαντασίας: ταξίδια στο διάστημα και, ταυτόχρονα, ταξίδια στον χρόνο. Και οι ήρωές του πέφτουν πάνω σε ένα από τα γνωστότερα διλήμματα των χρονοταξιδιωτών: πώς, ταξιδεύοντας στο παρελθόν, θα αποφύγουν να επηρεάσουν -και να αλλάξουν- το παρόν.

Δημοσιευω επίσης ένα νεότερο διήγημά του, πάλι με θέμα επιστημονικής φαντασίας, «Στον ISS».

 

Κι ένα τελευταίο, λιγάκι πιο προσωπικό. Με τον Αυγουστίνο συμφωνούσαμε σε πολλά, στα περισσότερα -διαφωνούσαμε σε λιγότερα, κυρίως σε ένα: εκείνος χρησιμοποιούσε πολυτονικό σύστημα -αλλά κανονικό πολυτονικό, όχι σαν κάτι άλλους που γράφουν μονοτονικά και μετά περνάνε τα κείμενα από τον πολυτονιστή να τους βάλει δασείες και περισπωμένες, και μετά καρφώνονται διότι το πρόγραμμα βάζει αβέρτα περισπωμένες και στα εγκλιτικά. Ο Αυγουστίνος λοιπόν χρησιμοποιούσε πολυτονικό και δυσανασχετούσε όταν με έβλεπε να μονοτονίζω κείμενα που είχαν γραφτεί σε πολυτονικό.

Στο τεύχος 112 του περιοδικού Λωτός (Σεπτ. 2019) ο Αυγουστίνος δημοσιεύει μια παρουσίαση του βιβλίου μου «Η γλώσσα έχει κέφια», στο οποίο παρέθετε και κάποια αποσπάσματα του βιβλίου μαζί και φωτογραφίες από την τότε συνάντηση που είχαμε, που μας έδωσε και την ευκαιρία να γνωρίσουμε και από κοντά τον Αυγουστίνο και την αγαπημένη του Αναστασία. Και στο τέλος έβαλε μια υποσημείωση στην οποία εξηγεί τη διαφωνία μας για τον μονοτονισμό και καταλήγει: Σήμερα … παίρνω το αίμα μου πίσω -πολυτονίζω! Και πράγματι, στα αποσπάσματα που είχε παραθέσει από το βιβλίο μου, είχε πνεύματα και τόνους.

Μακάρι να είχαμε τέτοιες ευτράπελες αψιμαχίες για πολλά ακόμα χρόνια… Όσο για το διήγημα από το Πίξελ, στην αρχική δημοσίευση ήταν δημοσιευμένο σε μονοτονικό, οπότε το διατηρώ έτσι. (Φυσικά, το 1988 ήταν λιγότερες οι δυνατότητες πολυτονικής εκτύπωσης περιοδικού). Το δεύτερο διήγημα το βάζω σε πολυτονικό, φυσικά.

Μου έδωσαν κι άλλα κείμενα του Αυγουστίνου, αλλά αν μπουν εδώ θα βαρύνει πολύ το άρθρο και δεν θα διαβάζεται. Τα φιλοξενώ λοιπόν σε μια ειδική σελίδα που έφτιαξα με κειμενα του Αυγουστίνου. Φίλε, θα σε θυμόμαστε για πάντα!

 

Αν δεν υπήρχε η μνήμη του ταξιδιού να μας υπενθυμίζει ότι ήμαστε κάμποσα έτη φωτός μακριά από τη φιλόξενη Γη μας, θα παίρναμε όρκο ότι ταξιδεύαμε μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. Οι εννιά πλανήτες του ξένου ήλιου φαίνονταν ξεκάθαρα στο μόνιτορ του σκάφους μας, ενώ οι πληροφορίες που μας έδιναν τα υπόλοιπα όργανα για το μέγεθος και τη σύστασή τους μας έκαναν να υποψιαστούμε στην αρχή ότι είχε γίνει κάποιο μπλέξιμο και ο κεντρικός υπολογιστής του σκάφους διάβαζε παλιά αρχεία, αντί να έχει συνδεθεί με τους αισθητήρες. Ακόμα και οι δακτύλιοι του έκτου πλανήτη ήταν σχεδόν ίδιοι με τους δακτυλίους του Κρόνου.

«Κάποιο είδος κοσμικής φάρσας είναι τούτο δω», μουρμούρισε ο Γκ’ουέν, ο προγραμματιστής/αναλυτής του σκάφους, χωμένος στην κονσόλα του. Τα δάχτυλά του χόρευαν πάνω στο πληκτρολόγιο, αλλά κάθε στοιχείο που ζητούσε, ερχόταν στην οθόνη να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι μας βλέπαμε με τα μάτια μας: Είχαμε φτάσει σ’ ένα σύστημα τελείως ομόλογο του δικού μας.

Φυσικά κανείς μας δεν παραξενεύτηκε όταν ανακαλύψαμε ότι ο τρίτος πλανήτης ήταν σχεδόν πιστό αντίγραφο της γριάς Γης. Η μόνη διάφορά που μπορέσαμε να επισημάνουμε από την απόσταση που μας χώριζε ήταν η πλήρης απουσία τεχνητών δορυφόρων γύρω του και η κάπως μεγαλύτερη από τη γνωστή μας απόσταση Γης-Σελήνης ακτίνα της τροχιάς του φυσικού του δορυφόρου.

Η Λάιον, η βιοχημικός του σκάφους, γύρισε προς τον κυβερνήτη και τον κοίταξε ερωτηματικά. Αυτός της χαμογέλασε και είπε: «Αμφιβάλλεις ότι κι εγώ θέλω να κατέβουμε εκεί κάτω; Μόνο που θέλω να κάνουμε ακόμα μερικές προκαταρκτικές εξετάσεις». Τα λόγια του ήταν μία απάντηση προς όλους μας. δεδομένου ότι όλοι μας, ενδόμυχα, είχαμε την ίδια σκέψη: Να περπατήσουμε στην επιφάνεια αυτού του παράξενου σωσία της Γης και να δούμε μέχρι πού έφταναν οι ομοιότητες.

Κάθε παραπέρα εξέταση που κάναμε μας άναβε όλο και περισσότερο την επιθυμία, δίνοντάς μας μια όλο και περισσότερο πιστή εικόνα της πατρίδας. Έτσι, όταν τελικά δόθηκε η εντολή για προσεδάφιση (ο πλοηγός, μάλιστα, τη χαρακτήρισε προσγείωση), μόνο που δεν αρχίσαμε να χοροπηδάμε για να πανηγυρίσουμε. Η αργή -όπως μας φάνηκε- κάθοδός μας από την 100% γήινης σύστασης ατμόσφαιρα, μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε από κοντά την επιφάνεια. Όλα ήταν ίδια. Κάθε τόσο κάποιος από μας αναφωνούσε: «Να η Μαδαγασκάρη!» ή «Ο Νείλος, παιδιά, τον βλέπετε;», ενώ όταν αναγνώριζε τη γενέτειρά του. μόνο που δεν έβαζε τα κλάματα από νοσταλγία, ξεχνώντας πια τελείως ότι δεν ήταν η Γη, αλλά κάποιος άγνωστος πλανήτης, που κάποια κωμικοτραγική σύμπτωση τον έκανε πιστό αντίγραφό της.

Το πιο εξωφρενικό ήταν ότι βρίσκαμε και ίχνη «ανθρώπων», σε πόλεις και οικισμούς που αντιστοιχούσαν με κατοικημένες περιοχές της πατρίδας. Το μόνο που δεν ταίριαζε ήταν η εποχή: αν μας πίεζε κάποιος να δώσουμε κάποιο χρονικό στίγμα, θα του λέγαμε απερίφραστα «δέκατος ένατος αιώνας – το πολύ αρχές εικοστού -» κάπου εφτά με οχτώ αιώνες παλιότερα από σήμερα.

Κατεβήκαμε σε κάποια ερημική περιοχή, κάπου στις πεδιάδες της «Γαλλίας», ώστε να μπορέσουμε με την ησυχία μας να οργανώσουμε το ορμητήριο των αποστολών μας Δεν θέλαμε φυσικά να μας καταλάβουν οι ντόπιοι, αφού δεν ξέραμε ακόμα τίποτα γι’ αυτούς. Η γνώμη που ακούστηκε από μερικούς, ότι οι κάτοικοι θα ήταν ίδιοι με τους συμπατριώτες μας και άρα δεν θα διατρέχαμε κανένα κίνδυνο, παρ’ ότι αποτελούσε κρυφή πεποίθηση πολλών από μας, απορρίφθηκε αφού, ακόμα κι αν ήταν έτσι, η ιστορία του πλανήτη μας δεν ενέπνεε και πολλή εμπιστοσύνη για τη φιλοξενία και την έλλειψη ξενοφοβίας των προγόνων μας. Στήσαμε ένα πρόχειρο καταυλισμό και, πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, κάναμε ένα ανοιχτό συμβούλιο πληρώματος, με θέμα το μυστήριο που ζούσαμε.

Εκεί πρωτοακούστηκε η θεωρία του Μ’ νουνγκα, του μαθηματικού μας, ότι κάποιο άγνωστο μυστήριο της γεωμετρίας του χωροχρόνου σε κάποιο σημείο της διαδρομής μας μας έκανε να πάρουμε πορεία ξανά προς το ηλιακό μας σύστημα, γυρνώντας μας επιπλέον και μερικούς αιώνες πίσω στο παρελθόν. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά την πρότασή του ότι πέσαμε σε κάποια τετραδιάστατη «λωρίδα Moebius». Ακούστηκαν και άλλες θεωρίες, όμως η πιο πειστική και συνεπής με τα γεγονότα ήταν αυτή του Μ’ νουνγκα, όσο εξωφρενική κι αν μας φάνηκε. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για την επαλήθευση ή τη διάψευσή της, κι αυτός ήταν να ρωτήσουμε κάποιον κάτοικο, κατά προτίμηση επιστήμονα. Για να γίνει όμως αυτό, ή θα έπρεπε να αποκαλυφθούμε, πράγμα που δεν το θέλαμε. ή θα έπρεπε να αναλάβει κάποιος από μας να ανακατευτεί με τους ντόπιους έτσι που να μην ξεχωρίζει απ’ αυτούς και να προσεγγίσει αυτόν που ζητούσαμε. Μετά από ψηφοφορία, αποφασίσαμε τη δεύτερη λύση Αυτός ο κάποιος που θα αναλάμβανε την αποστολή αυτή, φυσικά, θα έπρεπε να ξέρει τη γλώσσα, τις συνήθειες και την ενδυμασία των κατοίκων της περιοχής… Πώς θα μπορούσε όμως να είναι κάνεις από μας γνωστής αυτών των πραγμάτων, αφού κανένας δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί πως είμαστε στη Γη και όχι σε κάποιον άγνωστο πλανήτη; Έπρεπε να πάρουμε κάποιο ρίσκο και να δεχτούμε εκ των προτέρων ότι βρισκόμασταν στη Γαλλία του δέκατου ένατου αιώνα, οπότε μέσες-άκρες θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε αυτή τη δυσκολία – άλλωστε η Ζοέλ είχε γεννηθεί στη Γαλλία και είχε χόμπυ της την ιστορία των τελευταίων αιώνων πριν τα διαστημικά ταξίδια.

Και, πάνω που ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε την απόφαση να στείλουμε τη Ζοέλ σαν παρατηρητή στην κοντινότερη πόλη, ο Μ’ νουνγκα πήρε το λόγο ξανά και μας έθεσε το αδυσώπητο ερώτημα: Αν όντως αυτή ήταν η Γη του παρελθόντος μας, αν όντως κάποιο παράξενο παιχνίδι των φυσικών νόμων μας είχε ρίξει πίσω, στο δικό μας παρελθόν, κάθε δική μας παρέμβαση σ’ αυτή την εποχή δεν θα ήταν πιθανός πρόξενος γεγονότων προς άλλη κατεύθυνση, από αυτήν που είχε οδηγήσει μέχρι το δικό μας παρόν. Δεν διακινδυνεύαμε να αλλάξουμε, όχι το μέλλον μας, αλλά το ίδιο μας το παρελθόν και, ίσως, κι αυτό ακόμα το γεγονός της ύπαρξής μας;

Αυτό το τελευταίο επιχείρημα ήταν και το αποφασιστικό. Πριν περάσουν καλά-καλά τρεις ώρες από την προσεδάφιση μας απογειωθήκαμε σχεδόν πανικόβλητοι και φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε από το μυστηριώδες αυτό σύστημα, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Μόνο που… Να, σκέφτομαι, αυτές τις ατελείωτες ώρες του μεσοαστρικού μας ταξιδιού… Αν ο Μ’ νούνγκα είχε δίκιο, δεν θα ξαναπεράσουμε από την ίδια χωροχρονική ανωμαλία; Και, αν ναι. πού θα καταλήξουμε αυτή τη φορά; Στη Γη που ξέρουμε ή σε κάποια άλλη στιγμή της, στο παρελθόν ή στο μέλλον; Γιατί, σ’ αυτή την περίπτωση, θα ισχύσουν τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και θα χρειαστεί να το βάλουμε και πάλι στα πόδια… και πάλι… και πάλι… και να περάσουμε όλη μας τη ζωή περι­πλανώμενοι από Γη σε Γη, σε μία νέα Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη να μας περιμένει…

 

ΣΤΟΝ ISS

Ὁ Διεθνὴς Διαστημικὸς Σταθμὸς «ἔβλεπε» τὴ νυχτερινὴ ὄψη τῆς Γῆς. Ἀπὸ τὸ παράθυρό του μποροῦσα νὰ ξεχωρίζω νὰ περνοῦν—χιλιόμετρα κάτω ἀπ` τὰ πόδια μου—διαδοχικὰ τὰ φῶτα τοῦ Τόκιο, τοῦ Πεκίνου, τῆς Σαγκάης, τοῦ Χὸνγκ Κόνγκ, μετὰ τοῦ Νέου Δελχί, μετά… Φαντασμαγορικὸ θέαμα, ἀλλὰ ἡ ἀπαρίθμηση δὲν θὰ εἶχε νόημα. Καὶ εἶχα ἀρχίσει νὰ γλαρώνω. Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ εἶχα ἀποκοιμηθεῖ. Δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε, ἐσεῖς οἱ λασποπόντικες ποὺ δὲν λέτε νὰ ξεκολλήσετε ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς μαμᾶς Γῆς, πόσο ἀλλιώτικος, πόσο πιὸ χαλαρὸς καὶ ἤρεμος εἶναι ὁ ὕπνος σὲ συνθῆκες μηδενικῆς βαρύτητας. Στὴν ἀρχὴ εἶναι λίγο δύσκολα, ἀλλὰ μόλις ξεπεράσεις τὸ πρῶτο σὸκ τῆς αἴσθησης ὅτι πέφτεις καὶ πέφτεις καὶ πέφτεις ἀδιάκοπα, νοιώθεις νὰ ἔχεις ἐξαϋλωθεῖ, νὰ εἶσαι πιὰ ἐλεύθερος, σὰν πνεῦμα, σὰν φάντασμα.

Ὅταν ξύπνησα, εἶχα μιὰ παράξενη, ἀλλόκοτη αἴσθηση ἑτερότητας. Ὅτι ἤμουν κάποιος ἄλλος· ἢ μᾶλλον κάτι ἄλλο. Κούνησα ἀπορημένος τὴν οὐρά μου—τὴν ΟΥΡΑ μου; Γύρισα καὶ κοίταξα τὰ γατίσια πόδια μου, τίναξα τὰ αὐτιά μου καὶ νιαούρισα δυνατά, ἀφοῦ οἱ λέξεις ποὺ ἤθελα νὰ πῶ δὲν ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ γατίσιο στόμα μου.

Καὶ ὑπῆρχε κάτι ἀκόμα: Κάτι εἶχε ἀλλάξει ἀνάμεσα ἀπ` τὰ πίσω πόδια μου. Κάτι ἔλειπε. Ἔνοιωθα κάτι νὰ λείπει, κάτι νὰ γαργαλάει ἀλλιώτικα. Γύρισα καὶ ἔγλειψα ἀνάμεσα ἀπ` τὰ πόδια μου—ναί! Εἶχα ἀλλάξει καὶ φύλο.

Τὸ μόνο ἀναλλοίωτο σὲ μένα ἦταν οἱ—ἀνθρώπινες φυσικά—μνῆμες μου, οἱ γνώσεις μου καὶ ἡ ἱκανότητα γιὰ πολύπλοκους συλλογισμούς.

Τὰ ὑπόλοιπα μέλη τοῦ πληρώματος τοῦ ISS δὲν παρατήρησαν τὴν ἀπουσία μου ὡς ἀνθρώπου. Ἴσως νὰ ὑπέθεσαν ὅτι εἶχα ἀποσυρθεῖ στὴν κουκέτα μου γιὰ νὰ κοιμηθῶ. Ἀλλὰ ξέσπασαν σὲ χαρούμενες κραυγὲς ἔκπληξης ἀντικρύζοντας μιὰ ἀπρόσμενη γάτα, μιὰ γάτα ποὺ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει. Κάποιος—νομίζω ὁ Φράνκ—ἅπλωσε τὸ χέρι του νὰ μὲ χαϊδέψει. Τραβήχτηκα ἀπότομα πίσω κι αὐτό, σὲ ἔλλειψη βαρύτητας, μὲ κίνησε σὲ μιὰ ἐντελῶς εὐθεῖα τροχιά στὸν περιορισμένο χῶρο τοῦ Σταθμοῦ.

Κάποια χέρια μὲ ἔπιασαν πρὶν χτυπήσω στὸν τοῖχο. Ἁπαλὰ χάδια καὶ καθησυχαστικὰ λόγια ἀπὸ τὴν Τζάνετ—αὐτὴ μὲ εἶχε ἀγκαλιάσει. Γουργούρισα εὐχαριστημένος—ἢ εὐχαριστημένη; Δὲν εἶχε σημασία. Ὅσο ἤμουν ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ἄντρας ἤθελα πολὺ νὰ νοιώσω τὴν ἀγκαλιὰ τῆς γλυκιᾶς καὶ ὄμορφης Τζάνετ. Τελικὰ ἔχει καὶ τὰ καλά του νὰ εἶσαι γάτα στὸν Διαστημικὸ Σταθμό.

Ἐλπίζω μόνο, ἂν καὶ ὅταν ξαναπάρω τὴν κανονικὴ μορφή μου, νὰ ἔχω τὴν εὐκαιρία νὰ ξαναγευτῶ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς ὄμορφης συνεπιβάτιδάς μου.

Πρρρρνιάου!

 

Advertisement