Ποιος θα πληρώσει την πράσινη μετάβαση;

Και ενώ η χώρα δοκιμάζεται από τις πυρκαγιές, χτες έγινε γνωστή μια άλλη είδηση, που έμμεσα συνδέεται με το θέμα. Γράφτηκε λοιπόν ότι από χτες η ΔΕΗ αλλάζει τον τρόπο υπολογισμού για το τιμολόγιο Γ1 (αυτό που αφορά τους οικιακούς καταναλωτές) και με βάση όσα έχουν προαναγγελθεί αυτός ο νέος τρόπος μπορεί να οδηγήσει σε αυξήσεις στα τιμολόγια -έως και 70% αναφέρει η ΕφΣυν, ενώ άλλοι θεωρούν ότι οι αυξήσεις θα κυμανθούν γύρω στο 30%.

Το αν και πόσο θα επαληθευτούν αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις θα το συνειδητοποιήσουμε τον Σεπτέμβριο, όταν θα έρθουν οι λογαριασμοί που θα είναι υπολογισμένοι με τον καινούργιο τρόπο.

Ταυτόχρονα όμως μάθαμε ότι η Ελλάδα κατέχει και μιαν άλλη, καθόλου αξιοζήλευτη, πανευρωπαϊκή πρωτιά, αφού βρίσκεται στην πρώτη θέση, ανάμεσα σε 18 χώρες, όσον αφορά την τιμή χονδρικής της μεγαβατώρας. Ο σχετικός πίνακας:

Για να είμαστε δίκαιοι, οι τιμές αυτές είναι απόλυτες -επομένως, στη Σερβία ή τη Βουλγαρία, που έχουν επίσης πολύ υψηλές τιμές, η επιβάρυνση των νοικοκυριών είναι αρκετά πιο επώδυνη απ’ ό,τι στην Ελλάδα, αφού οι μισθοί εκεί είναι χαμηλότεροι. Αλλά το επιχείρημα αυτό είναι δίκοπο, αν σκεφτούμε ότι η Ελλάδα έχει τιμή χονδρικής σχεδόν διπλάσια από πλούσιες χώρες όπως η Ελβετία, η Γαλλία ή η Γερμανία.

Ακόμη, οι τιμές αυτές μεταβάλλονται εύκολα και αισθητά -η χτεσινή αιχμή μάλλον οφείλεται στον καύσωνα -αλλά πάντοτε έχουμε τιμές χονδρικής αρκετά ψηλότερες από π.χ. της Γερμανίας. Επίσης, αφού είναι τιμές χοντρικής επηρεάζονται άμεσα μόνο βιομηχανίες και όσοι καταναλωτές έχουν συμβόλαια με ρήτρα χονδρικής.

Πάντως, αυτό που δείχνει το γράφημα, που το ξέρουμε και από άλλες ενδείξεις, είναι ότι το ηλεκτρικό σύστημα της χώρας βρίσκεται στα όριά του.

Και τις μέρες αυτές της μεγάλης ζήτησης είχαμε και μιαν άλλη εξέλιξη: για να αποφευχθεί η κατάρρευση του συστήματος «ανακλήθηκε από την εφεδρεία» η 3η λιγνιτική μονάδα της Μεγαλόπολης, που ειχε τεθεί εκτός συστήματος από τον Μάρτιο, και τέθηκε ξανά σε λειτουργία -παρά το ότι η «απολιγνιτοποίηση» (μια λέξη που περιέργως δεν τη βάλαμε πέρυσι στην ψηφοφορία για τη λέξη της χρονιάς, αλλά την κρατάμε για φέτος) αποτελεί διακηρυγμένο στόχο του υπουργού Κ. Χατζηδάκη και της κυβέρνησης.

Κακός και ψυχρός και ρυπαντικός ο λιγνίτης, αλλά είναι εθνικό καύσιμο και είναι και μια αξιόπιστη εφεδρεία. Βλέπω με ενδιαφέρον ότι ακόμα και σε άκρως φιλοκυβερνητικά μέσα αρχίζουν να διατυπώνονται ενδοιασμοί μήπως «βιαστήκαμε με την απολιγνιτοποίηση«, παράλληλα με κριτική κατά της κυβέρνησης ότι απέφυγε να ενημερώσει τους πολίτες ότι το κόστος της ενεργειακής μετάβασης θα είναι μεσοπρόθεσμα υψηλό και να ζητήσει τη συναίνεσή τους.

(Απο το ίδιο άρθρο δεν μπορώ να μην ξεσηκώσω μια ωραία παράγραφο που νομίζω ότι εφαρμόζεται και σε άλλες περιπτώσεις: Διαβάζουμε από μέλη ΔΕΠ, παράγοντες της αγοράς, κάθε λογής «συμβούλους», υψιπετείς αναλύσεις για τις ΑΠΕ και τις εφαρμογές τους. Τους φανταζόμαστε να τις γράφουν με το μάτι τους να γυαλίζει με λαιμαργία καθώς το μόνο που έχουν κατά του είναι τα κονδύλια του Ελλάδα 2.0 Μέχρι και για «κοιλάδες υδρογόνου« διαβάζουμε. Το «φέρτε τα λεφτάκια να τα ροκανίσουμε» θα ήταν πιο έντιμο.)

Επειδή εδώ λεξιλογούμε κιόλας, σημειώνω ότι η ενεργειακή μετάβαση λέγεται και «πράσινη μετάβαση» (green transition).  Και βέβαια η πράσινη μετάβαση είναι απαραίτητη. Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα την πληρώσει; Μήπως δυσανάλογα οι ασθενέστεροι, όπως έχει δείξει η πείρα από χώρες της Δυτικής Ευρώπης; Και τι άλλο μπορεί να γίνει;

Δεν έχω την απάντηση στο ερώτημα. Το βάζω για συζήτηση, περιμένοντας να μάθω κι εγώ από τα σχόλιά σας -Παρασκευή σήμερα, καύσωνας, καταφέραμε κάτι σπάνιο για το ιστολόγιο, να μείνουμε αρκετά κάτω από τις 600 λέξεις!

Advertisement