Έξι και ένα ποιήματα του Ν. Λαπαθιώτη για το φθινόπωρο
Posted by sarant στο 19 Σεπτεμβρίου, 2021
Σκίτσο από το περιοδικό Μούσα (1921)
Το θέλουμε ή όχι, από μεθαύριο μπαίνουμε και τυπικά στο φθινόπωρο, όσο κι αν ο καιρός έξω δείχνει να διαφωνεί και οι θερμοκρασίες κάνουν πολλούς να λένε για 51 Αυγούστου. Να το υποδεχτούμε λοιπόν το φθινόπωρο λογοτεχνικά, ποιητικά.
Αμέτρητα ποιήματα έχουν γραφτεί για το φθινόπωρο, στα οποία πρωταγωνιστούν μελαγχολικές εικόνες όπως τα φύλλα που πέφτουν, οι πρώτες βροχές, καθώς και ο φόβος του επερχόμενου χειμώνα. Θα παρουσιάσω σήμερα έξι και ένα ποιήματα ενός κατεξοχην μελαγχολικού ποιητή, του αγαπημένου μου Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Το γνωστότερο ίσως είναι το «Τραγούδι το φθινόπωρο». Γράφτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1922 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μούσα στο τεύχος Απριλίου 1923 (και στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε στο Μπουκέτο και αλλού) ενώ συμπεριλήφθηκε στη μοναδική συλλογή ποιημάτων που εξέδωσε όσο ζούσε ο Λαπαθιώτης, το 1939:
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
– κι είναι τα βράδια μόνα…
Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;…
Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ’ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!
Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα…
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα, – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;…
Έχει μελοποιηθεί και μάλιστα δύο φορές, μία από τη Στέλλα Γαδέδη:
και μία από τον Δημήτρη Μαραμή, σε ερμηνεία Θοδωρή Βουτσικάκη:
Το δεύτερο φθινοπωρινό ποίημα του Λαπαθιώτη, «Οι κύκνοι το φθινόπωρο», είναι μικρό, μόλις 7 στίχοι, οργανωμένοι σε δύο τρίστιχα με έναν μεσαίο συνδετικό στίχο.
Γράφτηκε στις 8 Ιουνίου 1923, όπως μας πληροφορεί ο Δικταίος που είχε υπόψη του χειρόγραφα τα οποία δεν είναι πλέον προσπελάσιμα από το κοινό. Δεν έχει βρεθεί δημοσίευσή του σε έντυπο όσο ζούσε ο ποιητής.
ΟΙ ΚΥΚΝΟΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Οι κύκνοι το φθινόπωρο ζητάνε τη χαρά τους,
γιατί η χαρά τους πέταξε μαζί με τ’ αγριοκαίρι·
θα ζήσουν, τάχα, να τη βρουν, την άνοιξη; -Ποιος ξέρει,
γιατί μπορεί και να χαθούν, πριν βρούνε τη χαρά τους…
Απόψε την περίμεναν, σχεδόν όλο το βράδυ,
ώσπου, στο τέλος, νύσταξαν, κοιτώντας το σκοτάδι,
κι έγειραν και κοιμήθηκαν απάνω στα φτερά τους…
Χρονολογικά τρίτο είναι το Φθινοπωρινό, ένα μελαγχολικό σονέτο:
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ
Η θλίψη του καλοκαιριού με πήρε χτες, βαριά,
καθώς περνούσ’ απ’ την αλέα, που πέθαιναν τα ρόδα,
και σταματώντας τη ματιά κατά το δείλι, το ’δα
να πέφτει τόσο μοναχό, μες στα γυμνά κλαριά…
Κι ο νους μου πήγε στις καλές, τις ήμερες βραδιές,
όταν ανθούσαν οι βραγιές, κι ανάσταιναν οι κλώνοι,
-τότε που σμίγουν οι ψυχές, κι ανοίγουν οι καρδιές,
και μες στη νύχτα, μαγικά, τρεμολαλεί τ’ αηδόνι…
Και σαν εχύθη του βαθιού μεσονυχτιού ο θυμός,
και χύμηξε απ’ τα πέλαγα, γοερή και ποντοπόρα,
ξεσπώντας πάλι, ξαφνικά, μες στις βραγιές, η μπόρα,
μ’ άγγιξε τόσο αδερφικά του κήπου ο πεθαμός,
των ρόδων το ξεφύλλισμα, και της βροχής ο σάλος,
-που είπα ξανά δε θα χαρώ, μήτε κανένας άλλος…
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Κριτική και Τέχνη το 1925. Στα χαρτιά του Λαπαθιώτη με καταλόγους ποιημάτων, ο Δικταίος βρήκε τρία ποιήματα με τον τίτλο Φθινοπωρινό -αυτό που μόλις διαβάσατε, ένα που θα δούμε παρακάτω που ο τίτλος του άλλαξε, κι ένα που παραμένει ανεύρετο και που μόνο ο πρώτος στίχος του παραδίδεται: Ακούς το γκιώνη, γκιώνη, γκιώνη…
Το επόμενο ποίημα δημοσιεύτηκε στο Μπουκέτο τον Αύγουστο του 1925 με την ένδειξη «Γραμμένο για το Μπουκέτο». Με μικρές αλλαγές ξαναδημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία το 1933, όπως και σε εφημερίδα με τίτλο «Φθινοπωρινός πόθος».
Μου αρέσει πολύ, ίσως για τις εσωτερικές ομοιοκαταληξίες του, που ήταν μια καινοτομία του Λαπαθιώτη. Εδώ ο ποιητής δεν φοβάται το φθινόπωρο αλλά το περιμένει με λαχτάρα.
ΠΟΘΟΣ
Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες·
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις προάλλες…
Τα καλοκαίρια μ’ έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!
Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,
θ’ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι…
Το πέμπτο ποίημα της σειράς δημοσιεύτηκε επίσης το 1925, μάλιστα λίγο νωρίτερα από το προηγούμενο, στις 2.8.1925 πάλι στο Μπουκέτο, αρχικά με τον τίτλο Παράπονο. Στη συνέχεια, με τον σημερινο τίτλο, και με αλλαγές, στη συλλογή του 1939 και από εκεί αναδημοσιεύτηκε και σε άλλα έντυπα.
ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Όταν έρθει το Φθινόπωρο,
και τα φύλλα μαραθούνε,
μια βραδιά, τ’ αργά σου βήματα
ως το μνήμα μου θα ρθούνε·
θα είναι νύχτα, και τα μνήματα
θα ησυχάζουν μες στη χλόη:
μόν’ ο γκιώνης θε να μοίρεται
το παλιό του μοιρολόι·
μόν’ ο γκιώνης θε ν’ ακούγεται,
κι αυτός φίλος του θανάτου,
να ταιριάζει με τη θλίψη σου,
τα τραγούδια τα σπερνά του…
Όταν έρθει το φθινόπωρο,
και τα φύλλα μαραθούνε,
μια βραδιά, τ’ αργά σου βήματα
πάλι θα με θυμηθούνε,
και κινώντας μες στ’ απόβραδο,
μακρινά και κουρασμένα,
σα ζητώντας κάτι ανεύρετο,
θα ’ρθουν, πάλι, προς εμένα…
Μα εγώ, τότε, δίχως όνειρα,
μες στο χώμα θα κοιμάμαι,
μες στη νύχτα θ’ αναπαύουμαι,
-κι ούτε πια θα σε θυμάμαι·
κι απ’ την πρώτη τη λαχτάρα μου,
τη βαθιά μου, τη χαμένη,
έξω απ’ τη δική σου θύμηση,
τίποτα δε θ’ απομένει:
έξω απ’ τη δική σου θύμηση,
τίποτα δε θ’ απομένει,
-κι απ’ το χώρο, κι απ’ το μάρμαρο,
που κρατούν οι πεθαμένοι…
Κι έτσι, τα βαριά σου βήματα,
κουρασμένα, λυπημένα,
παρατώντας την αγάπη μου,
την αγάπη μου και μένα,
και μη βρίσκοντας απάνεμο,
να σταθούν, μες στο χειμώνα,
θα μ’ αφήσουν, -κι όπως ήρθανε,
θα ξαναγυρίσουν μόνα…
Ωστόσο, το ποίημα δεν είναι της ωριμότητας -στο αρχείο του Λαπαθιώτη που απόκειται στο ΕΛΙΑ βρίσκουμε μια πολύ παλιότερη πρώτη μορφή, πολύ διαφορετική, γραμμένη όταν ο ποιητής ήταν 20 χρονών, το 1908, με αρκετές διαφορές και με τίτλο «Σε κάποιον ξενιτεμένο». Δημοσιεύω τις πρώτες δυο στροφές για να καταδειχθούν οι διαφορές:
Όταν θα’ρθει το φθινόπωρο
και τα φύλλα μαραθούνε
«Πού’ναι;» θα ρωτάς τη θάλασσα
και θα λέει το κύμα «πού’ναι;»
Και όταν το στερνό τριαντάφυλλο
την ψυχή του θα σκορπάει
«Πάει!» θα λες στα νυχτολούλουδα
και θα λένε εκείνα «Πάει!»
(…)
Η εξάδα κλείνει με το «Κακό φθινόπωρο», που δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία στο τεύχος της 1ης Οκτωβρίου 1936, στο εξώφυλλο (ο Δικταίος δίνει την πληροφορία ότι γράφτηκε την 1 Αυγούστου 1936) και στη συνέχεια συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του 1939. Εδώ ο ποιητής περιμένει το φθινόπωρο με φόβο, νιώθει αλλαγμένος και ανίσχυρος.
ΚΑΚΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
To φετινό φθινόπωρο κοντεύει,
με τα μηνύματά του τα βαριά,
κάθε δέντρο το τέλος του μαντεύει,
κι ανήσυχα τεντώνει τα κλαριά.
Τα δειλινά δεν είναι παρά θλίψη,
κι αλάλητος καημός για κατιτί,
-θαρρείς κι από παντού κάτι έχει λείψει,
κι αυτό που μένει, μάταια το ζητεί.
Σαν κάθε χρόνο, κι ώρα με την ώρα,
βλέπω να παίρνει τέλος η χαρά:
μα εμέναν, ως κι αυτή μου η λύπη, τώρα,
δεν είναι καθώς ήταν μια φορά…
Δεν έχω πια την πρώτη μου γαλήνη,
το βήμα μου δεν είναι πια γερό:
σ’ αυτό το μεταξύ, κάτι έχει γίνει,
που δε γιατρεύεται με τον καιρό…
Μες στο σκοτάδι, τώρα, που γυρίζει,
με την ανατριχίλα του βαριά,
το περιβόλι θάνατο μυρίζει,
– κι είμαι χωρίς παρηγοριά…
Στον τίτλο έκανα λόγο για «έξι και ένα» ποιήματα του Λαπαθιώτη, μια διατύπωση που είναι βέβαια κλισέ, αλλά εδώ έχει μια βάση.
Το έβδομο ποίημα του Λαπαθιώτη που θα παρουσιάσω ξεχωρίζει επειδή δεν είναι ακριβώς ποίημα του Λαπαθιώτη. Ο Λαπαθιώτης το έγραψε αλλά ως παρωδία ή πιο σωστά ως μίμηση ύφους -ως μίμηση του Κώστα Χατζόπουλου. Όμως η τεχνική του αρτιότητα το κάνει αξιοπρόσεκτο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πνευματική ζωή το 1938 με την υπογραφή Πλάτων Χαρμίδης, όπως και όλες οι μιμήσεις ύφους που είχε δημοσιεύσει ο Λαπαθιώτης στο ίδιο περιοδικό εκείνη την περίοδο:
A la maniere de… Χατζόπουλος
ΚΙ ΗΡΘΕ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Κι ήρθε το φθινόπωρο,
σαν ανατριχίλα,
κι έσβησαν τα δειλινά,
κι έπεσαν τα φύλλα·
κι έσβησαν τα δειλινά,
που αγαπούσα τόσο,
– και μονάχος κίνησα
για να σ’ ανταμώσω…
Και μονάχος κίνησα,
για να σε πετύχω
και το δρόμο τον παλιό,
πήρα τοίχο-τοίχο·
και το δρόμο τον παλιό,
κάποιο βράδι πήρα·
μ’ ωδηγούσαν των ανθών
τα περίσσια μύρα.
Μ’ ωδηγούσαν των ανθών
οι ευωδιές, στη στράτα,
– κι ήτανε τα χέρια μου
γιασεμιά γιομάτα·
κι ήτανε τα χέρια μου
σαν τρελλά, για σένα,
– και δεν ήσουν πουθενά,
κι έλειπες στα ξένα…
Και δεν ήσουν πουθενά,
για να σ’ ανταμώσω…
κι ήταν το φθινόπωρο,
που μισούσα τόσο,
κι ήταν το φθινόπωρο,
που ’πεφταν τα φύλλα,
– κι έμειναν τα δειλινά,
μιαν ανατριχίλα…
Κι εδώ κλείνει το φθινοπωρινό μας άρθρο -έστω κι αν οι περισσότεροι που το διαβάζετε βρίσκεστε σε θερμοκρασίες θερινές.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Νέο Kid said
Αυτή δεν είναι ποίηση,
αυτή είναι μια χλαίνη
βαραίνει τον Κορσικανό
κει στην Αγία Ελένη …
gpointofview said
Καλημέρα
ΚΩΣΤΑΣ said
Καλημέρα!
Ευαίσθητος, τρυφερός, μελαγχολικός και πάντα αγαπημένος ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Ο δικός του συναισθηματικός κόσμος μέσα από μια εποχή του χρόνου, κι αυτή, κατά κοινή παραδοχή, μελαγχολική, το φθινόπωρο.
Ευχαριστούμε, Νικοκύρη, προσωπικά δεν τα είχα υπόψη μου αυτά τα ποιήματα.
Γιάννης Κουβάτσος said
Καλημέρα.
Κλασικός ο «Πόθος», όμορφο ποίημα…Ένα απο τα δύο του Λαπαθιώτη που συμπεριέλαβε ο Αναγνωστάκης στην ανθολογία του «Η χαμηλή φωνή». Πολύ ωραία και άκρως επιτυχημένη η μίμηση του ύφους του Κώστα Χατζόπουλου, δεν την είχα υπόψη μου.
ΓΤ said
Τι γλυκαναλατίλα είν’ αυτή… Χάθηκε να μπει ένας «φθινοπωρινός» Ρίλκε;
Να δούμε αν θα πιάσουμε το πλήθος των σχολίων του Μποστ
Κιγκέρι said
50 Αυγούστου έχει σήμερα. Αύριο 51! 🙂
Δύτης των νιπτήρων said
Έτσι, ευθυμήσαμε και σήμερα!
Costas X said
Καλημέρα !
Ωραία η ποίηση του Λαπαθιώτη, ρομαντική και λυρική. Επιπλέον κλασική, με μέτρο και ομοιοκαταληξία, πράγμα που απαιτεί τέχνη στον χειρισμό του λόγου, και φυσικά κόπο. Για την μοντέρνα «ελεύθερη» ποίηση, που γράφει ο καθένας ότι του έρχεται στο μυαλό, δεν έχω καταλήξει, την έχω ακόμα στην ίδια κατηγορία με την αφηρημένη ζωγραφική.
Για το φθινόπωρο :
Το πρώτο καταγεγραμμένο αγγλικό τραγούδι, αρχές 13ου αιώνα, σε περγαμηνή. Μιλάει για το τέλος του καλοκαιριού, σε μια εποχή που οι φτωχοί δύσκολα έβγαζαν το χειμώνα.
Mirie it is while sumer ilast
with fugheles song
oc nu necheth windes blast
and weder strong.
Ei ei what this nicht is long
And ich with wel michel wrong.
Soregh and murne and fast.
Όμορφα είναι όσο διαρκεί το καλοκαίρι,
με το τραγούδι των πουλιών,
μα τώρα, εδώ κοντά ξεσπάνε άνεμοι
κι άγριος καιρός.
Αχ, αχ πόσο μεγάλη είναι αυτή η νύχτα,
κι εγώ, τόσο πολύ άδικα,
θλίβομαι και θρηνώ και πεινώ.
(Η απόδοση στα ελληνικά δική μου, με το συμπάθειο !)
Στο βίντεο, η ερμηνεία του τραγουδιού από το το συγκρότημα μεσαιωνικής μουσικής Fleurs de Lys Trio :
Γιάννης Κουβάτσος said
5:Έλα, γκρινιάρη βάζελε, γενηθήτω το θέλημά σου😊:
Ράινερ Μαρία Ρίλκε – Φθινόπωρο
Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού·
πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού.
Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά.
Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη.
Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.
Κιγκέρι said
…μόν’ ο γκιώνης θε να μοίρεται
το παλιό του μοιρολόι·
Και να δείτε, χτες το βράδυ συνερίστηκα έναν γκιώνη που άκουγα από το μπαλκόνι μου – δηλαδή, άκουσα τη φωνή του πουλιού, δεν ήξερα τι ήταν, σκέφτηκα, με βάση τον μύθο, ότι ίσως να είναι γκιώνης και έψαξα την επιβεβαίωση:
Γιάννης Κουβάτσος said
Και Εμπειρίκος, γιατί αγαπώ τη γλώσσα του και το ύφος του. Δένει ωραία το απόσπασμα με τη μουσική του Σοστακόβιτς…
Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εποχές»
«Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού, εις παραλίας και αιγια-
λούς όπου το κύμα, ηπίως επελαύνον, εδρόσιζε τα σώματα
με ιριδίζοντας αφρούς, πριν χαμηλώσει η εποχή πάσης ευθα-
λασσίας, πριν πέσει εις την αφάνειαν ο ύψιστος του θέρους μην…»
(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα)
Costas X said
@ 8. Δεν δούλεψε το λινκ, εδώ το Miri It Is από τις Mediaeval Baebes :
Γιάννης Κουβάτσος said
Κι ενα ποίημα ενός δικού μου αγαπημένου «ελάσσονος» ποιητή :
«Είμαι φτωχός» ( Βύρων Λεοντάρης)
Λησμονημένες χαραυγές ζητούν τα βλέφαρά σου
σε ντύνει ο ίσκιος της αγάπης μου χλωμός
δεν έχω χρώμα προσμονής – είμαι φτωχός
δεν έχω βήματα να ’ρθώ στην άκρη της καρδιάς σου
Αγέρηδες από τα πεθαμένα χαμομήλια
χτυπούν την πόρτα που χαράζει ο λογισμός
το σχήμα του αποχωρισμού – είμαι φτωχός
δεν έχω ούτε μια χαρακιά ηδονής πάνω στα χείλια
Πίσω από τις αστέρινες της νύχτας χαραμάδες
κοιτάζω πάντα την αγάπη μοναχός
έχει το μέτωπο αυγινό – κι είμαι φτωχός
δεν έχω ένα παράθυρο να μην κοιτά στη λύπη
Έρχονται τα πουλιά από τη γωνιά της άρνησής σου
κι έτσι σκληρά μού κελαηδούν : που είναι ο λωτός ;
Αχ, δεν μπορώ να σε ξεχάσω – είμαι φτωχός
δε θα ’χω χέρια δίχως την αφή της θύμησής σου
Θα ’μαι τυφλός μέσα στη λύπη δίχως τ’ όραμά σου
χωρίς την πίκρα της φυγής σου πιο ορφανός
έχεις μια θάλασσα πλατιά – κι είμαι φτωχός
δεν έχω μήτε στάχτη να χαράξω τ’ όνομά σου
Δεν θα ’χω σκέψη δίχως την ομίχλη απ’ τ’ όνειρό σου
κι ας μη με ξέρει διόλου ο ύπνος σου ο γλυκός
δεν έχω ελπίδα ζεστασιάς – είμαι φτωχός
της νιότης μου το σύννεφο λιώνει στο πρόσωπό σου
Χωρίς τη μοναξιά μου θα ’μουνα πιο μόνος
χωρίς τη σιωπή μου ακόμα πιο βουβός
γι’ αυτό ποτέ μη ξαναρθείς – είμαι φτωχός
δε φτάνει και για σε ο μικρός κι απέραντός μου πόνος
Ούτε ένα αστέρι μακρινό δε θα ’χω να σου δώσω
δεν έχω κλείσει την καρδιά – μα είμαι φτωχός
πού να ’βρω άλλο φθινόπωρο στα μάτια, να σου δώσω;
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
Νά μέ συμπαθᾶς, ἀφεντικό, ἀλλά αὐτό πού ἔγραψες γιά τόν ΠΟΘΟ (ο ποιητής δεν φοβάται το φθινόπωρο αλλά το περιμένει με λαχτάρα) ὑποψιάζομαι ὅτι τό ἔγραψες γιά ἄλλο ποίημα καί μπερδεύτηκαν τά κοπιπαστώματα.. 🙂
Καλημέρα σας!
BLOG_OTI_NANAI said
Μια γενικότερη κριτική του 1940, έχει θετική αναφορά στο «Όταν έρθει το Φινόπωρο» (2η εικόνα, αριστερή στήλη, κάτω):
Γιάννης Κουβάτσος said
14: Γιατί το λες αυτό, Γιώργο; Ερμηνεύεις διαφορετικά το ποίημα;
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@16. Γαλήνευε ἀνασαίνοντας τήν φθινοπωρινή γαλήνη, ἀλλά αὐτό πού πραγματικά ποθοῦσε ἡ ψυχή του ἦταν «τα καλοκαίρια» πού τόν «έψησαν -καί τόν ἔσφαζαν- τα λιοπύρια τα βαριά» 🙂
Α. Σέρτης said
5
Πες τα χριστόψωμε
Υποελάσσονα ποιήματα ημιελάσσονος ποιητού
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@11. Ἐμπειρῖκος, βέβαια, Γιάννη, ἀλλά τί μποροῦμε νά ποῦμε σέ ἕνα Λαπαθιωτικοβαρές ἱστολόγιο; 🙂
Georgios Bartzoudis said
Διάβασα σήμερα τα 6+1 του Λαπαθιώτη. Δεν μου άρεσαν, καθότι μουντά κατα το πλείστον. Ίσως όμως να είμαι προκατειλημμένος, αφού ανέκαθεν δεν μου άρεσε να διαβάζω κείμενα που έχουν γραφεί από ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΓΤ said
20@
Κάλλιο της ζωής δραπέτης
παρά τ’ς αράδας ο ξεπέτης
dryhammer said
Μια άλλη νότα, [και δεν θα διαφωνούσε ο Λ.]
από τον ένα
dryhammer said
21. Κάλλιο της ζωής δραπέτης, παρά δεσμοφύλακας…
Γιάννης Ιατρού said
Καλημέρα,
ένα εκτός θέματος σχόλιο.
Πριν 51 χρόνια.
Ο κερκυραίος Κώστας Γεωργάκης, σπουδαστής γεωλογίας στην Ιταλία, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, με σκοπό να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης στα όσα συνέβαιναν με την Χούντα της 21ης Απριλίου στην Ελλάδα.
Δεν τον ξεχνάμε όσοι τότε τα ζήσαμε σαν φοιτητές, ο καθένας απ΄ εκεί που βρισκόταν.
Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι, που πολλοί ζήτημα είναι να σηκωθούν να πάνε σε καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας…
Η αναμνηστική πλάκα στην πλατεία Ματτεότι της Γένοβας:
Γιάννης Κουβάτσος said
17:Συμφωνώ. Η τελευταία στροφή και ο βίος του Λαπαθιώτη συνηγορούν υπέρ αυτής της ερμηνείας.
19: Μας παρέχεται πλήρης ελευθερία λόγου. Το ξέρω ότι αστειεύεσαι. 😊
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@24. Τόν θυμᾶμαι μέ πολλή συγκίνησι, Γιάννη. (Τυμνασιόπαις τότε, μέ τό αὐτί κολλημένο τίς νύχτες σέ ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς..)
sarant said
Kαλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
14 Όποια κι αν είναι η κρυφή του λαχτάρα, το φθινόπωρο το προσμένει σαν βάλσαμο, νομίζω
15 Αυτή η (γενικά, θετική, όπως λες) κριτική του Μήτσου Παπανικολάου είχε πικράνει τον Λαπαθιώτη, ίσως για τις αλήθειες που έβρισκε, με αποτέλεσμα να ψυχρανθούν οι δυο φίλοι.
Γιάννης Κουβάτσος said
Αλήθεια, γιατί έχει ξεχαστεί ο Γεωργάκης και η αυτοθυσία του (απόδραση από τη ζωή, κατά τον πρόεδρο); Επειδή ήταν κεντρώος, όπως και ο Παναγούλης, και όχι κομμουνιστής; 😊
(Πρόεδρε, να υποθέσω οτι δεν διαβάζεις κειμενα των αλκοολικών και κοσμοφοβικών Σολωμού και Παπαδιαμάντη. «Δραπέτες της ζωής» ήταν κι αυτοί με τον τρόπο τους.)
Costas Papathanasiou said
Καλημέρα! Ωραία η κατά Λαπαθιώτη, ρομαντική υποδοχή του Φθινοπώρου.
“Η θλίψη του καλοκαιριού με πήρε χτες, βαριά,/καθώς περνούσ’ απ’ την αλέα, που πέθαιναν τα ρόδα,” άδει μεταξύ άλλων αυτός και παρεμφερώς εκκινεί ωραία αντίστιξη αυτών που πάνε στο καλό και των καλοδεχούμενων στη θέση τους φθινοπωρινών συμβόλων, ο Παλαμάς στο ποιημάτιό του υπ’αρ.5 από τους Πεντασύλλαβους του 1910:
—Γεια σας, τριαντάφυλλα και γιασεμιά! /—Στου βράχου φέρτε με την κυκλαμιά.
—Πάει της καλύβας μου το χελιδόνι. /—Του κάμπου δώστε μου την ανεμώνη.
—Πάει κι η λιογέννητη καλοκαιριά. /—Καλό στα σύγνεφα με το βοριά!
—Αϊ-Γιώργης έφυγε, τ’ Απρίλη η χάρη… / —Δόξα στ’ αδέρφι του στον καβαλάρη,
χινοπωριάτικος με τ’ άλογό του, /περνά και είν’ έρωτας το πρόσωπό του.
Μελοποιημένο από τον Μιχάλη Τερζή και πρωτοτραγουδισμένο από την Άννα Βίσση (βλ. https://www.youtube.com/watch?v=Ljr8Thd3ViA )
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@15. Εἶπα νά μήν τό σχολιάσω, ἀλλά..
Κριτική Μήτσου Παπανικολάου γιά Ν. Λαπαθιώτη, δέν τήν λές καί ἀνεπηρέαστη..
(Αὐτό, χωρίς νά ἀμφισβητῶ τήν προσφορά τους στά Γράμματα)
Alexis said
Ο Λαπαθιώτης ήταν αναμφίβολα μεγάλος τεχνίτης του έμμετρου λόγου.
Ευχαριστούμε για τα ποιήματα!
ΚΩΣΤΑΣ said
Να ανεβάσουμε τα σχόλια… 😉
https://www.bibliotheque.gr/article/79940
sarant said
30 Kαι όμως, όπως λέω πιο πάνω, από αυτή την κριτική ο Λαπαθιώτης πικράθηκε και ψυχράνθηκαν -διά βίου, όχι ότι έζησαν και πολύ στη συνέχεια.
Γιάννης Κουβάτσος said
33:Αλήθεια, Νικοκύρη μου, ψυχράνθηκαν ή ψυχράθηκαν;
Alexis said
#34: Με ν θαρρώ, αφού το ρήμα είναι σε -αίνω.
Costas X said
@ 24. Ο Κώστας Γεωργάκης, και το άγαλμά του στην Κέρκυρα :
@ 28. Όχι, δεν ξεχάστηκε, τουλάχιστον στην Κέρκυρα.
Γιάννης Κουβάτσος said
Αν αναλογιστείς ότι ο Ελ Αραμπί παίρνει 2,2 εκατ. συν τα μπόνους, σε ποιο συμπέρασμα φτάνουμε; Ότι αν θες κανονικό σεντερ φορ, πρέπει να πληρώσεις.
Γιάννης Ιατρού said
26: Γιώργο, πάλι καλά. 👍👏
28: ..Επειδή ήταν κεντρώος, όπως και ο Παναγούλης, και όχι κομμουνιστής;..
Έστω να μην τον πολυαναφέρουν οι κομμουνιστές, που λες (που δεν συμφωνώ, αλλά έστω, για χάρη της συζήτησης Γιάννη).
Οι κεντρώοι όμως γιατί δεν τον θυμάται; Ρε συ, λες το κέντρο να μετατοπίστηκε πλέον δεξιά, τόσο πολύ που να τον ξέχασε;
Για σκέψου το 🤔😎
32: Ρε Κώστα, τι να ανεβάσουμε, αφού ακούγοντας την συνέντευξη του ΑΤ (και χωρίς ότοκιού..😉👍, ε;) στα χάι μαςι είμαστε.
Γιάννης Κουβάτσος said
37:Λάθος. Σχόλιο για σάιτ πονεμένων βάζελων. 😂
Costas X said
«Αυτοπυρπόληση» – Νικηφόρος Βρεττάκος
Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα
τη μια τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.
(Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970)
Γιάννης Κουβάτσος said
38:Ποιοι κεντρώοι; Οι κλασικοί δεν είναι καλοί στα μνημόσυνα και τον σαματά, ενώ οι ακροκεντρώοι μπορεί και να τον θεωρούν εξτρεμιστή και συνοδοιπόρο.😊 Και, μεταξύ μας τώρα, ξέρουμε ότι στην Ελλάδα πιο πολύ μετράει το πού ανήκεις παρά το τι έκανες.
35: Βλέπω οτι γίνονται δεκτά και τα δύο. Ψυχράθηκα με το ν σε παρένθεση.
BLOG_OTI_NANAI said
27: «είχε πικράνει τον Λαπαθιώτη»
Πολύ εντυπωσιακό και ενδιαφέρον αυτό, δεν περίμενα ότι αυτή η κριτική θα μπορούσε να έχει τέτοιο αποτέλεσμα.
Irresistible said
Να βγεί ο κύριος Νίκος και να μάς πεί αν θα τολμήσει να κράξει το προσεχές Σαββάτο στα μεζεδάκια του τον αγαπημένο του Αλέξη Τσίπρα, για την ουρανομήκη αλητεία που διέπραξε προ ολίγου (Ώρα Ελλάδος 2.28 μ.μ.) στην συνεχιζόμενη συνέντευξή του στην ΔΕΘ, όπου αλλοίωσε θρασύτατα τον Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μεταφέρω επί λέξει τον διάλογο με τον γηραιό δημοσιογράφο Β. Σκουρή….
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΡΗΣ: «Μεχρι σήμερα, από το 1974 και μετά, κάθε Πρωθυπουργός που έχανε εκλογές έφευγε, με εξαίρεση τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1990-93. Εσείς μείνατε. Σε τί άλλαξε ο Αλέξης Τσίπρας, τί διαφορετικός είναι, για να ζητήσει τώρα την ψήφο του Ελληνικού Λαού που τον αποδοκίμασε στις περασμένες Εκλογές;»
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: «Κύριε Σκουρή, μού φέρατε στο μυαλό τον κύριο Κόϋνερ του Μπρέχτ. Όπου τον συναντάει κάποιος και του λέει… «- Έχω έναν χρόνο να σάς δώ, δεν αλλάξατε καθόλου»… ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ο κύριος ΚΟΫΝΕΡ: » – Ωχ, δηλαδή έχω γίνει ένα μνημείο του εαυτού μου;» Και τα κόμματα και οι άνθρωποι αν δεν αλλάζουν γίνονται μνημεία του εαυτού τους. Ο Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία είναι ένα κόμμα που διαρκώς εξελίσσεται, σε όλη του την διαδρομή…»
Ας δούμε τώρα τί γράφει ο Μέγας Μπρέχτ γι’ αυτό το περιστατικό στην σελίδα 20 του περιφήμου βιβλίου του «Ιστορίες του κυρίου Κόϋνερ» (κατεβάστε ΕΔΩ )
Και ο τελευταίος κάτοχος παλαιού Lower αντιλαμβάνεται ότι ο Μπρέχτ γράφει πως ο κύριος Κόϋνερ χλώμιασε και δεν είπε λέξη. Με ποίου είδους «ποιητική άδεια» ο Αλέξης Τσίπρας κατά την σημερινη συνέντευξή του στην Θεσσαλονίκη πρόσθεσε την φράση «έχω γίνει ένα μνημείο του εαυτού μου»; Δεν σκέφτηκε πως «υπάρχουν Σαραντάκοι εις τας Αθήνας» που θα σπεύσουν να βγάλουν στην φόρα την μνημειώδη αλητεία του να αλλοιώσει τον Μπρέχτ σε ζωντανή μετάδοση;
Γιάννης Ιατρού said
43: Ρε άχρηστε, αυτό βρήκες να σχολιάσεις; Το ό,τι μιλάει 3 ώρες ακατάπαυστα απαντώντας σε ερωτήματα εχθρών και φίλων χωρίς σκονάκια και ότοκιου κλπ. και μάλιστα έχει βάλει πολλά γκολ και πολλούς στη θέση τους, δεν το λες, ε;
Φτηνέ δημισιογραφίσκε του Στόχoυ κι άλλων ακροδεξιών φυλλάδων.
Γιάννης Κουβάτσος said
Θα μπορούσε να πει κι αυτό από τον κ. Κόινερ :
«Ρώτησαν τον κ. Κ.: Τι φτιάχνετε τώρα;
Ο κ. Κ. αποκρίθηκε: Ειμαι πολύ απασχολημένος,
ετοιμάζω το
επόμενο λάθος μου.»
Πάντως, Βάτμαν, σωστά ερμήνευσε τη σκέψη του Μπρεχτ ο Τσίπρας. Ο Μητσοτάκης άραγε θα έχει ακουστά τον κ. Κόινερ ή εστω και τον Μπρεχτ;
sarant said
34 Ενδιαφέρουσα ερώτηση, διότι λέμε «γλυκάθηκα» και «πικράθηκα». Ωστόσο λέμε «ψυχράνθηκα», φαίνεται ότι εδώ διατηρείται το ν του αρχαίου ρήματος (εάν το αλας μωρανθή….)
sarant said
42 Τον πλήγωσαν όσα λέει ο Ππν στην αριστερή στήλη της δεύτερης σελίδας, ότι ο Λ. δεν ήταν πια στην πρωτοπορία.
Και υπάρχει ένα μπιλιετάκι του στο οποίο λέει στον Μυλωνογιάννη «Δεν φαντάζομαι να άρχισες κι εσύ να παπανικολαΐζεις;»
Γιάννης Ιατρού said
45: Πάντως η συνέντευξη τελείωσε μετά 3½ ώρες με τον ραν-ταν-πλαν… έπος 🙂 🙂 🙂
gpointofview said
Φθινοπωρινόν
L’ automne est venu en Grece
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν
μεσ’ στα μάτια σε κοιτώ,
μαραθήκαν τα λουλούδια,
σύννεφα στον ουρανό
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν
σαν τα γκρίζα σου μαλλιά,
σαν μωρό παρατημένο
που του λείπει η αγκαλιά
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν
όπως σβήνει η ζωή
σαν την βλέπεις καρφωμένος
στο πισί και στην τιβί
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν
η βροχή καραδοκεί
μα ποτέ δεν θα ξεπλύνει
την μαυρίλα απ΄την ψυχή
Φθίνουν οι οπώρες, φθίνουν
μόνο ρόδια στην ροδιά
δυο σπυριά η Περσεφόνη
για τον Αδη ξεκινά
Πέπε said
46, 34
Αποφάνθηκα
Αποτάθηκα
Στα αρχαία το ζήτημα είναι αν το -ν- ανήκει στο ρηματικό θέμα (το αρχικό, κυρίως θέμα) ή είναι ενεστωτικό πρόσφυμα και εμφανίζεται μόνο στο ενεστωτικό θέμα.
Ήδη αυτό είναι αρκετά περίπλοκο. Ο Σμερδαλέος θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί, ενώ στο ρήμα τείνω (αποτείνομαι) το -ν- υπάρχει στο ρηματικό θέμα, και δεν είναι ενεστωτικό πρόσφυμα, ωστόσο το θέμα του παθ. αορίστου εμφανίζεται ως «τα-» και όχι «ταν-». Και επειδή ακριβώς είναι περίπλοκο, γι’΄αυτό το κάνουμε και τόσο συχνά λάθος.
Στα νέα είναι ακόμη πιο περίπλοκο:
α) Υπήρχε το ίδιο ρήμα στ’ αρχαία, ή είναι νεότερος σχηματισμός;
β) Αν υπήρχε, διατηρεί τις ίδιες ιδιομορφίες στην κλίση του ή έχει υποστεί κάποια απλοποίηση ή έλξη;
γ) Αν είναι νεότερο, ποιο πρότυπο ακολουθεί;
Πάντως για παράδειγμα η «ωρίμανση» θεωρείταιτυπικά λάθος. Τι παράδειγμα, θα μου πεις, που το ωριμάζω δεν έχει πουθενά ν, ούτε ενεστωτικό ούτε μόνιμο.
Γιάννης Ιατρού said
Η ξεφτίλα της καθοδηγούμενης ενημέρωσης: Μόνο το Open (και η ΕΡΤ βεβαίως) έπαιξε την ερώτηση του Documento (Δημήτρη Χατζηνικόλα) για το πόθεν έσχες του ΠΘ στην συνέντευξη του Τσίπρα. Τα βοθροκάναλα διέκοψαν βάζοντας διαφήμιση όσο αυτή διαρκούσε…. Έρριξαν μαύρο που λέμε. Προφανώς οδηγία από τα Κεντρικά (σημ.: που δεν είναι στην Αθήνα😋), τόσος συντονισμός πχιά…
Σήψη, διαπλεκόμενα και παρακμή, ο κόσμος τα βλέπει…
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@34, 46 [Λόγω παρενεργείας τοῦ ἐμβολίου δυσκολεύομαι νά κατεβάσω τίς λατρεμένες μου Γραμματικές, ἀλλά νομίζω πώς..] ἄν κλίνουμε ἀρχαιοπρεπῶς (ἐφ’ὅσον βέβαια ἀπαντοῦν αὐτά σέ ἀρχαιότερες μορφές τῆς γλώσσας μας 🙂 ) τά ἐνρινόκλητα ρήματα κατά τό ὑφαίνω, μιαίνω κλπ (μιάν-jω), ἔχουμε παθ. ἀόρ. ἐπικράνθην, ἐψυχράνθην κλπ.
Ἄν ὅμως μετακομίσουμε στά χωράφια τῆς Δημοτικῆς, μιά χαρά στέκουν ΟΛΑ χωρίς τό «ν». Ψυχράθηκα [ ψυχράθηκαν οι σχέσεις Τσάβες- Μοράλες], πικράθηκα, μωράθηκα [ξεμωράθηκες ρέ Βασίλη;] κλπ
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@50. Πέπε, μόλις τώρα σέ εἶδα! 🙂
Πέπε said
52
Επικράνθην > πικράθηκα, πράγματι. Μιάθηκα όμως (μιαίνω) δε λέμε, ούτε υφάθηκα!
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@54. Σωστό!
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@51. Δέν εἶχα καμμιά ἀμφιβολία γιά τό ποῦ ἐξαφανίστηκε ὁ Γιάννης (Ἰατροῦ). 🙂 🙂
Irresistible said
Αγαπητέ μου, κύρ-Γιάννη Κουβάτσε (45), γνωρίζετε πόσο σάς υπολήπτομαι και σάς σέβομαι, κι όχι μόνο λόγω ηλικίας, αφού τυχαίνει να είμαι 20 χρόνια μικρότερή σας (37).
Έχετε άδικο: Ο Αλέξης Τσίπρας ΔΕΝ ερμήνευσε σωστά το πνεύμα του Μπρεχτ στον περί ου ο λόγος διαλογο: Ο κ. Κόϋνερ χλώμιασε και δεν είπε λέξη, διότι ντράπηκε που δεν είχε αλλάξει καθόλου, μετά από τόσο διάστημα που είχε να τον δεί ο φίλος του.
Ωστόσο, έχετε δίκιο που αναφέρετε την περίφημη ιστορία με τον κ. Κόϋνερ να λέει ότι ετοιμάζει το επόμενο λάθος του. Η φράση αυτή έχει γίνει κλασική εδώ και 60 χρόνια. Οποτεδήποτε γίνεται λόγος για τον κύριο Κόϋνερ του Μπρέχτ, το πρώτο πράγμα που όλοι θυμόμαστε είναι το «δουλεύω σκληρά, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου». Αναρτώ το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο για να το πληροφορηθεί και ο τελευταίος κάφρος αναγνώστης του παρόντος Ιστολογίου.
Έχετε δίκιο και σε κάτι άλλο, κύριε Γιάννη: Αν η Νέα Δημοκρατία είχε στοιχειωδώς διαβάσει τις «Ιστορίες του κυρίου Κόϋνερ» του Μπρέχτ, θα τον είχε ήδη κράξει τον Αλέξη από όλα τα φιλικά της μέσα: Ότι θυμήθηκε ξαφνικά τον κύριο Κόϋνερ, επειδή ετοιμάζει κι αυτός το επόμενο λάθος του.
Ωστόσο, η αλητεία του Τσίπρα να βάλει στο στόμα του κ. Κόϋνερ μιά ανύπαρκτη ατάκα (αλλοιώνοντας το κείμενο του Μπρέχτ, βλέπε σχόλιο 43) για να δικαιολογήσει τις κατά καιρούς «κωλοτούμπες» του, είναι αρμοδιότητος του κ. Σαραντάκου. Να δούμε αν θα τολμήσει ο κύριος Νίκος το προσεχές Σαββάτο στα μεζεδάκια του.
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@54, 55. Ἴσως, Πέπε, ἡ αἴσθησι τῶν νεωτέρων χρηστῶν πώς αὐτά τά ρήματα εἶναι πιό ριζωμένα στίς παλαιότερες μορφές τῆς γλώσσας, νά συνέτεινε στήν διατήρησι αὐτοῦ τοῦ -ἄς τό ποῦμε χαρακτηριστικοῦ τῆς α.ε.- ν τοῦ παθ. ἀόρ.
[Κάπου μέσα στό μυαλό μου τριγυρίζει ἕνα «ὑφάθη», ἀλλά δέ θυμᾶμαι τό ποῦ ἀκριβῶς τό εἶδα. Ἴσως σέ Καζαντζάκη.. Ἄν εἶναι ἔτσι, ἴσως ἐνισχυθῆ ἡ «θεωρία» μου περί δημοτικότροπης ἀποβολῆς 🙂 αὐτοῦ τοῦ ν..]
Γιάννης Κουβάτσος said
Μα, αγαπητέ μου Βάτμαν, το «Ωχ, δηλαδή έχω γίνει ένα μνημείο του εαυτού μου;» ερμηνεύει σωστά το γιατί χλόμιασε. Ακριβώς για τον λόγο που αναφέρεις κι εσύ: Τι διάολο, δεν άλλαξα καθόλου; Έχω γίνει μνημείο του εαυτού μου, μια μούμια πνευματική και ψυχική; Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έτσι το αντιλαμβάνομαι.
Γιάννης Ιατρού said
56: Γιώργο, μα που αλλού… είχε τέτοιο γλέντι;
Γιάννης Ιατρού said
στο 1:01 🙂 🙂
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@54. [Τελικά, ἀποφάσισα νά ἀνοίξω τήν Γραμματική τοῦ Τσοπανάκη 🙂 ] Ἀντιγράφω:
Ρήματα μέ ἐνεστωτικό θέμα σέ -αίνω, μέ θεματικό φωνῆεν α. [..] Ἡ σιώπηση τοῦ -ν- στό ἀοριστικό θέμα τῆς μεσοπαθητικῆς φωνῆς ὀφείλεται στήν ἀφομοίωσή του ἀπό τό ἄηχο ἐξακολουθητικό -θ- ἡ ὁποία ὅμως τώρα δέν εἶναι πιά τόσο συνεπής στό λογιότερο ἐπίπεδο τῆς γλώσσας
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
Καί μιά πού ἄνοιξα Γραμματική, Νῖκο, ἰδού ἕνα χρεωστούμενο ἀπό χθές. Ἀντιγράφω ἀπό Τσοπανάκη:
«..μιλήσαμε ἤδη γιά συνδεσμικά ἐπιρρήματα καί γιά ἐπιρρηματικές προθέσεις… θά μιλήσουμε καί γιά προθεσικά ἐπιρρήματα καί γιά συνδεσμικές προθέσεις, καί ἀντίστροφα»
Ἴλιγγος!! 🙂
Γιάννης Κουβάτσος said
57,59: Και προς επίρρωσιν του ισχυρισμού μου :
«Θα σας απαντήσω με μια από τις ιστορίες του κυρίου Κόινερ, του Μπρεχτ. Ο κ. Κόινερ αντάμωσε κάποιον που είχε να τον δει πολύ καιρό. «Μα εσείς δεν αλλάξατε καθόλου», του είπε ο άλλος, καθώς τον χαιρετούσε. «Ωχ», είπε ο κύριος Κόινερ, και χλώμιασε.
Αλλάζουμε λοιπόν, όσοι δεν θέλουμε να γίνουμε μνημεία του εαυτού μας. Αυτή είναι η διαλεκτική της καθημερινής ζωής.»
Απόσπασμα από παλαιότερη συνέντευξη του Τσίπρα. Άρα ξέρει την ακριβή διατύπωση της ιστορίας του κ. Κόινερ, αλλά σήμερα καπου μπερδεύτηκε και παρέθεσε την ερμηνεία.
https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://primeminister.gr/2019/05/18/21509&ved=2ahUKEwiQ34eOrYvzAhUN_rsIHao3D3YQFnoECC0QAQ&usg=AOvVaw0sUyvwbgvzzktze9g850ba&cshid=1632065694942
leonicos said
Εμφανίζομαι έκτακτα.
Δεν θα είναι σταθερό επί του παρόντος, δυστυχώς
Έχασα πολλά ωραία πράγματα
leonicos said
Η Στέλλα νομιζω πως είναι Γαδέλη και όχι Γαδέδη.
Την έχω υπ’ όψη από τότε που έπαιζε φλάουτο στον Σκορπι’ό του Χατζή
Εκτός και αν δεν άκουσα σωστά το όνομα
Δύτης των νιπτήρων said
Γαδέδη είναι 🙂
leonicos said
Τι θέλω και γράψω πριν να ψάξω;
ΓαγεΔη είναι
Τσαπατσούλης.
Πιθανότατα εγώ να έγραα και την επιγραφή της Παλαιών Πατρών Γερμανού στη Θεσσαλονίκη
leonicos said
Τελικά, από το ορίζεται το
ελάσσων ποιητής
Ο Καβάφης γιατί είναι μείζων;
Όχι ότι αμφισβητ΄β τη μεγαλοσύνη του.
Δεν καταλαβαίνω τη ‘μικρότητα’ του Λαπαθιώτη
Και ήταν κάποιος που δεν τον άντεχα κάοτε
Βρε τι σου κάνει ένα ιστολόγιο
leonicos said
Γιάννη Ιατρού
Αν έκανα εγώ το μάθημα της Σεξουαλική δοαπαιδαγωγησης, το παιδιά θα έβγαιναν από την τάξη πιασμένα χέρι χέρι
sarant said
64 Mπράβο, κάπου είχα ακούσει και το «μνημείο του εαυτού μου». Που μπορεί να το έχει πει κάποιος επίσης
67 🙂
Irresistible said
Εκλεκτέ φίλε, κύριε Γιάννη (64),
Το σημαντικότατο εύρημά σας αποκαλύπτει ότι ο Αλέξης διέστρεφε το πνεύμα του Μπρέχτ από τον Μάη του 2019, που ήταν ακόμη Πρωθυπουργός!.. Σήμερα στην Θεσσαλονίκη διέπραξε μία ακόμη διαστροφή, βάζοντας στο στόμα του κυρίου Κόϋνερ μία ανύπαρκτη ατάκα, που αποτελεί την δική του ερμηνεία…
Όποιος έχει στοιχειωδώς ξεφυλλίσει τις «Ιστορίες του κυρίου Κόϋνερ» (κατεβάστε το βιβλίο στον σύνδεσμο του σχολίου 43) αντιλαμβάνεται ότι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ήταν το πνεύμα του Μπρεχτ στην περί ού ο λόγος ιστορία: Ο κάθε άνθρωπος θα κολακευόταν αν κάποιος του έλεγε ότι δεν έχει καθόλου αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Ωστόσο, ο χαζούλης ο κύριος Κόϋνερ ΝΤΡΑΠΗΚΕ που δεν άλλαξε, νομίζοντας ότι έκανε κάτι κακό!.. Αυτό είναι το πνεύμα του Μπρέχτ σ’ αυτή την ιστορία.
ΠΡΟΚΑΛΩ τον αγαπητό μας κύριο Σαραντάκο να βγεί επειγόντως και να μάς πεί (με την ιδιότητά του ως λογοτεχνικός κριτικός) αν ο Αλέξης Τσίπρας διέστρεψε ή όχι τον Μπρέχτ
ΥΓ: Αν ίσχυε η ερμηνεία του Αλέξη Τσίπρα, η εν λόγω ιστορία του κυρίου Κόϋνερ θα είχε γίνει εδώ και χρόνια το Ευαγγέλιο του κάθε κωλοτούμπα: Ο κωλοτούμπας Άδωνις κι ο κωλοτούμπας Βορίδης θα είχαν χρησιμοποιήσει εδώ και χρόνια αυτό το επιχείρημα για να δικαιολογήσουν τις κωλοτούμπες τους
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@Γαδέδη, Λεώνικε!
(Εἶχα τήν χαρά νά τήν γνωρίσω καί νά τήν ἀκούσω ἐπανειλημμένα στό Κύτταρο, μέ τόν Σαββόπουλο, ἀλλά καί ἀλλοῦ. ‘Ἐξαιρετική μουσικός!)
Μιχάλης Νικολάου said
37, 38,
Προσπαθώντας να τα συνδυάσω, καταλήγω σε παίχτη διευρυμένου κέντρου, από μεσοεπιθετικό μέχρι ανασταλτικό χαφ, δεδομένης της διαφοράς ανάμεσα σε ha(l)ves και half knots.
Μιχάλης Νικολάου said
54, … δε λέμε, … υφάθηκα! …
Πράγματι!
Και, περιέργως, αρχική προσθήκη ενός κο- αφαιρεί το -ν-:
Κουφάθηκα
Γιάννης Κουβάτσος said
72:Αυτή είναι η ερμηνεία που δίνεις εσύ, Βάτμαν. Κι αυτό είναι θεμιτό, αφού τα λογοτεχνικά κείμενα επιδεχονται διάφορες αναγνώσεις και ερμηνείες. Ο Τσίπρας έδωσε τη δική του, με την οποία συμφωνώ κι εγώ, αφού το να αλλάζεις σημαίνει ότι συμβαδίζεις με την πραγματικότητα, που, σύμφωνα με τον Μπρεχτ αλλά και τις εμπειρίες μας, αλλάζει συνεχώς.
Γιάννης Κουβάτσος said
72 : Και κάτι ακόμα :Οι κωλοτούμπες αλλάζουν απόψεις επειδή είναι καιροσκόποι, όχι επειδή είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι που επιθυμούν να προσαρμόζουν τις απόψεις τους στην πραγματικότητα, ώστε να μην ξεπέφτουν στην ιδεοληψία και τον δογματισμό. Αλίμονο αν μένουμε πιστοί απο πείσμα και δήθεν συνέπεια στην κάθε ιδέα που για κάποιον λόγο μας καρφώθηκε κάποτε στο μυαλό.
Μιχάλης Νικολάου said
24,
Η παράληψη του Ν στο CO(N)STANTINO είναι εκ παραδρομής ή πιστή απόδοση του πώς προφέρεται σχεδόν πάντα ο Κω(ν)σταντίνος-Κων/νος (όπως, ξερω-γώ, η Φι(ν)λανδία);
leonicos said
73
Νομίζω ότι το είπα στο 68
dimosioshoros said
ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Όταν έρθει το Φθινόπωρο,
και τα φύλλα μαραθούνε,
μια βραδιά, τ’ αργά σου βήματα
ως το μνήμα μου θα ρθούνε·
Συγγνώμη που το διορθώνω αλλά έτσι δεν πάει καλύτερα;
ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Το Φθινόπωρο σαν έρθει ,
και τα φύλλα μαραθούν,
μια βραδιά, τα βήματα σου
ως το μνήμα μου θα ρθούν·
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
Στό 68 εἶπες Γα-Γ-έΔη. 🙂
Πέπε said
@80
Καλύτερα;
Αλλιώς πάει. Για καλύτερα δεν ξέρω. Κοίτα όμως: τυχαίο ότι εκεί που σου περίσσευαν συλλαβές διάλεξες να κόψεις τη λέξη «αργά»; Ο ρυθμός του δεύτερου δεν είναι αργός, και μια τέτοια λέξη (αν υποθέσουμε ότι δεν περίσσευε μετρικά) θα ήταν κάπως αντιφατική.
Γενικότερα δε αυτό το μέτρο, τροχαϊκό 15σύλλαβο στην ουσία, το βρίσκω εύθυμο, ανάλαφρο, χωρίς καμία αίσθηση μελαγχολίας. Αταίριαστο με μνήματα και όλη αυτή την ατμόσφαιρα. (Βέβαια θα μου πεις, είναι το μέτρο του όχι ιδιαίτερα εύθυμου ή ανάλαφρου Ύμνου εις την Ελευθερίαν, οπότε καλύτερα ας μη γενικεύουμε…)
ΓΤ said
«περί ΟΥ ο λόγος ΙΣΤΟΡΙΑ» (η επαγγελματίας φιλόλογος κ.λπ.)…
sarant said
82 Mπράβο, η διασκευή του ΔημΧώρου είναι ανάλαφρη, σαν παιδικό τραγούδι.
ΚΩΣΤΑΣ said
80
Δεν το θέτω με τη σημασία του καλύτερου – χειρότερου, απλά την δική μου αισθητική διατυπώνω.
Μεταξύ: μαραθούνε – μαραθούν και θα ρθούνε – θα ρθούν, οι πρώτες επιλογές μου φαίνονται πιο εύηχες, ενώ οι δεύτερες κάπως άηχες, με πολλά μπερδεμένα ρθ.
Τα «αργά βήματα» με τα σκέτα «βήματα» δίνουν άλλη νοηματοδότηση και δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα.
Σε κάθε περίπτωση ο ποιητής εκφράζεται όπως ο ίδιος νιώθει καλύτερα και ο κάθε αναγνώστης νιώθει τα δικά του συναισθήματα.
Όπερ, δεν τίθεται καν θέμα καλού – καλύτερου, καθένας με τα γούστα του. 😉
dimosioshoros said
@ 84 Sarant
Ε… μόνο κριτήριο τα δεκαπεντασύλλαβα.
Κώστας said
72: Oι συγκεκριμένες ιστορίες είναι παραβολές. Ναι, ο ένας προφανώς αναφερόταν στην απουσία οποιαδήποτε εξωτερικής αλλαγής, η αντίδραση του άλλου, όμως, είναι ζήτημα ερμηνείας και δίνουν τροφή για σκέψη. Καμία διαστροφή του πνεύματος του Μπρεχτ δεν διαπράχτηκε λοιπόν εδώ.
dimosioshoros said
@ 85 ΚΩΣΤΑΣ
Μόνο αριθμητική, αγαπητέ Κώστα, και τόνοι.
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
(Διάλειμμα στά ποιητικά)
Ἐννοεῖται, βέβαια, ὅτι στό τέλος θά γίνη αὐτό πού θέλει ἡ Pfizer..
https://childrenshealthdefense.org/defender/fda-officials-science-doesnt-support-third-shot/
ΚΩΣΤΑΣ said
88
Δημοσιοχώρε, σαφώς μετρικά, ρυθμικά και τονικά φαίνεται καλύτερο. Αρκούν μόνο αυτά, όμως; Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, για να βάλει μια λέξη σε έναν στίχο, το παίδευε και χρόνια μερικές φορές.
Δεν είμαι ειδικός, απλά τη γνώμη μου λέω.
Georgios Bartzoudis said
21 ΓΤ said:
«Κάλλιο της ζωής δραπέτης
παρά τ’ς αράδας ο ξεπέτης»
# Και…λένε ότι είπε ο Σουρής:
Ποιητής εκ του προχείρου
έχει τη μορφή του χοίρου
[της στρουθοκαμήλου θα έλεγα εγώ. Ταιριάζει στη ρίμα όσο και ο δεσμοφύλακας του dryhammer (σχόλιο 23)]
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
Irresistible said
1) Αγαπητέ μου κύριε Γιάννη (76+77),
Με όλη την εκτίμηση που σάς έχω, πέφτετε τελείως έξω, παρερμηνεύοντας τον Μπρέχτ. Δεν σάς πονηρεύει που τόση ώρα αρνείται να τοποθετηθεί επί του θέματος ο κ. Σαραντάκος, αν και τον έχω ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ; Ο παμπόνηρος κύριος Νίκος γνωρίζει ότι έχω στην διάθεσή μου αποστομωτικά ντοκουμέντα για το τί ακριβώς εννοεί ο Μπρέχτ στην περί ής ο λόγος ιστορία του κυρίου Κόϋνερ, γι’ αυτό και διστάζει να βγεί δημοσίως και να υποστηρίξει τον αγαπημένο του Αλέξη. Επιπλέον, περιμένει να αναρτηθεί από το ΑΠΕ η απομαγνητοφώνησις της σημερινής υπερτριώρου συνεντεύξεως στην ΔΕΘ, με την φρούδα ελπίδα ότι δεν είναι ακριβής η δική μου απομαγνητοφώνησις στο σχόλιο 43 και ότι προέβην σε κάποια μπαγαποντιά. Κοντός ψαλμός αλληλούϊα: Γύρω στα μεσάνυχτα, θα παραθέσω και την απομαγνητοφώνηση του ΑΠΕ για να γελάσει ο κάθε πικραμένος.
2) Αδαέστατε κύριε Κώστα (87), θέλω να δώ που θα πάτε να κρυφτείτε σε λιγάκι… Με τί φόντα μπορείτε εσείς να καταλάβετε το νόημα μιάς ιστορίας του Μπρέχτ; Στοιχηματίζω την μισή μου περιουσία ότι πρίν διαβάσετε το σχόλιο 43, αγνοούσατε παντελώς τον κύριο Κόϋνερ. Περιοριστείτε στις έρευνές σας για τους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης και μή πετάγεστε σαν πορδή για θέματα που έχετε «μαύρα μεσάνυχτα». Δεν σάς λέει τίποτα το γεγονός ότι ο κ. Σαραντάκος τηρεί σιωπήν παλαιάς Αρσακειάδος για το εν λόγω ζήτημα; Αν έλεγα μπούρδες και είχε δίκιο ο Αλέξης, ο κύριος Νίκος θα τον είχε ήδη στηρίξει.
3) Αθλητικογράφε της κακιάς ώρας, κύριε ΓΤ (83): Από όλη αυτή ιστορία με τον Αλέξη + τον κύριο Κόϋνερ του Μπρέχτ, αυτό βρήκατε να επισημάνετε; Ότι από βιασύνη δακτυλογραφήσεως προσδιόρισα την λέξη «ιστορία» με το αρσενικό γένος; («περί ού» αντί «περί ής»)
Πανάσχετε κ. ΓΤ: Επειδής έλειπα στην Επαρχία τις προηγούμενες ημέρες, νομίζετε ότι δεν αντελήφθην την τεράστια γκάφα σας να αποδώσετε στον αποστάτη Ηλία Τσιριμώκο την ατάκα του Γερο-Παπανδρέου για τον Γρίβα της ΕΟΚΑ («εδοξάσθη κρυπτόμενος… κλπ»), διορθώνοντας τον ελληνόψυχο σχολιαστή Γ. Μπαρτζούδη;
Δεν αντιλαμβάνεστε, αφελέστατε νεανία, πως αν είχατε δίκιο και όντως η ατάκα ανήκει στον Τσιριμώκο, θα την εγνώριζε ο σοφός Νέστωρ του Ιστολογίου κ. Άγγελος Τσιριμώκος (μικρανεψιός του Ηλία) και θα είχε ήδη βγεί να σάς επαινέσει; Δεν αντιλαμβάνεστε πως αν είχατε δίκιο, θα δίνατε την επιτυχία της Χρονιάς στο παρόν Ιστολόγιο, αφού πάνω από 15 βιβλία (δύο εκ των οποίων του φιλελέ αρθρογράφου της «Κ», Πάσχου Μανδραβέλη) αποδίδουν την ατάκα στον Γερο-Παπανδρέου; Τόσο άμυαλος είστε; Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά
Γιάννης Κουβάτσος said
93:Άλλος Κώστας είναι αυτός, βρε Βάτμαν, με πεζά. 😂 Αν υπάρχουν αδιάσειστα ντοκουμέντα, μ’ ενδιαφέρει να τα δω. Υπάρχει κάποια συνέντευξη – δήλωση του Μπρεχτ όπου ερμηνεύει ο ίδιος τη σκέψη του; Αλλιώς επιμενω ότι είναι θέμα ερμηνείας.
ΚΩΣΤΑΣ said
93. 2
Αξιότιμη και αξιέραστη δεσποινίς Irresistible,
σε ποιον Κώστα απευθύνεστε; Ο @87 δεν είναι ο Κώστας των Αμπελοκήπων.
Σας ευχαριστώ πάντως για τα ευγενικά σας λόγια και ανταποδίδω αναλόγως! 😉
Irresistible said
Ωχ, μπερδεύτηκα. Ζητώ συγγνώμη, κύριε Κώστα των Αμπελοκήπων (95). Και κάτι μέσα μου μού έλεγε πως αποκλείεται εσείς (με το ήθος και τις γνώσεις που έχετε επιδείξει τόσα χρόνια σχολιάζοντας στο Ιστολόγιο) να βγαίνατε χωρίς στοιχεία και να υποστηρίζατε τον Αλέξη
Γιάννης Κουβάτσος said
Μαρμάγκα, Νικοκύρη. 😊
Γιάννης Κουβάτσος said
94:Κι όμως, Βάτμαν, πολλοί αποδίδουν τη φράση στον Ηλία Τσιριμώκο, πως την πρωτοείπε το 1966, όταν ήταν υπουργός εξωτερικών. Ο γνωστός τουιτεράς Ζούκοβ κράζει τον Τσίπρα, επειδή την απέδωσε στον Παπανδρέου. Καλά, ό,τι και να πει ο Τσίπρας κράξιμο τρώει από όσους διυλίζουν των κώνωπα και καταπίνουν αμάσητο παστουρμά καμήλας. Ποιος το είπε, τελικά; Τι λένε τα ψαχτήρια;
https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://twitter.com/georghyzhukov/status/1124578218659520512%3Flang%3Del&ved=2ahUKEwiBp4vR1IvzAhVHhP0HHYuHDtAQFnoECBQQAQ&usg=AOvVaw1oI-fFtmIoY337_65TB8xM
sarant said
97 –> 98
Eγώ ξέρω ότι την ατάκα την είπε ο γεροΠαπανδρέου, πάντως. Χωρίς πηγές, εννοείται.
Αγγελος said
(80) Δημόσιε Χώρε, δεν συμφωνώ. Ο αναπαιστικός ρυθμός του Λαπαθιώτη με κάνει να τραγουδώ τη στροφή από μέσα του στο σκοπό του «το φεγγάρι είναι πράσινο». Θυμίζει και το «θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι» του Ουρανη. Άμα το κανείς τροχαϊκό, αλλάζεις τελείως τους συνειρμούς που φέρνει, τουλάχιστον σε μένα.
dimosioshoros said
ΚΩΣΤΑΣ + Άγγελος
Χαίρομαι που σας κίνησε την προσοχή. 🙂
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Καλοδεχούμενος πάντα ο αγαπημένος Λαπαθιώτης. Είχαμε και καιρό να σχολιάσουμε ποίηση.
Η μαστοριά των στίχων του με πήρε με την ομορφιά της, τόσο ώστε να μην χωθώ ως το λαιμό -λίγο το ήθελα, στη υπαρξιακή τους μελαγχολία.
Ένα σονέτο για το θάνατο του ποιητή
Ελεγείο
Αντώνης Σαμαράκης, 10/1/1944
Δεν ήταν θάνατος, αυτός ο Ξένος,
που εκείνο το βαθύ κι εξαίσιο βράδυ
ήρθε σιγά, κρυφά μες στο σκοτάδι,
σαν ένας αδερφός αγαπημένος,
και σταυρωτά σε φίλησε, σα χάδι…
Έτσι πολύ κι αναίτια λυπημένος
ήταν ένας χλωμός Εσταυρωμένος,
που εκείνο το βαθύ κι εξαίσιο βράδυ
σε μιαν Αποκαθήλωση μοιραία
—τριανταφυλλάκι σε γυμνή ρομφαία—
κάρφωσε την ψυχή σου… Σαν αστείο,
τώρα θα σου φανεί να μάθεις ότι
έγραψα τούτο το φτωχό ελεγείο
«Εις μνήμην Ναπολέοντα Λαπαθιώτη…»
…
«…ο Λαπαθιώτης θα απομείνει τα επόμενα χρόνια, και μέχρι σήμερα, «μόνος μέσ’ τον θάνατό» του — όπως έγραψε στο ποίημα με τίτλο «Αποχαιρετισμοί στη μουσική (στίχοι της παλιάς τεχνοτροπίας)»,
https://dimartblog.com/2014/11/03/lapathiotis/
Irresistible said
Κύριε Γιάννη (98), αν ο τουϊτεράς Ζούκοβ είχε δίκιο, θα είχαν άδικο 15 τουλάχιστον βιβλία (δείτε τα εδώ ) επωνύμων δημοσιογράφων + ιστορικών που θεωρούν δεδομένο ότι η ατάκα για τον Γρίβα ανήκει στον γερο-Παπανδρέου. Μεταφέρω ορισμένα ονόματα:
1. Πάσχος Μανδραβέλης (σε δύο βιβλία με ατάκες)
2. Αλέξανδρος Ζαούσης (πρώην εκδότης της «Εστίας») στην «Τραγική αναμέτρηση 1945-49»
3. Φοίβος Γρηγοριάδης (μπολσεβίκος ιστορικός) στην «Βασιλευομένη Στρατοκρατία» (1975)
4. Ανδρέας Αθανασίου (παλαίμαχος δημοσιογράφος) στην «Πορεία Ολέθρου, Κύπρος 1958-74» (1984)
5. Σπύρος Γιαννάτος (πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ) στο «Απόηχοι μιάς Επταετίας, πολιτικά χρονογραφηματα 1972-74» (1977)
6. αριστερό περιοδικό «ΑΝΤΙ» (2004) κλπ-κλπ
ΥΓ: Το ότι ο αποτυχημένος αθλητικογράφος κ. ΓΤ πίστεψε τον τουϊτερά Ζούκοβ και όχι τους ανωτέρω επωνύμους συγγραφείς, αυξάνει ακόμη περισσότερο το βεληνεκές της γκάφας του και της αφέλειάς του
Γιάννης Κουβάτσος said
102:Δεν είναι μόνο ο Ζούκοβ, είναι και άλλοι. Αν γκουγκλάρεις σχετικά, θα το διαπιστώσεις. Προσωπικά, σήμερα πρωτοάκουσα ότι (ενδέχεται να) είναι του Τσιριμώκου η φράση, το είχα δεδομένο ότι είναι μια από τις έξυπνες ατάκες του Γέρου.
Irresistible said
Όπως σάς τα έλεγα: Το ΑΠΕ ανήρτησε προ ολίγου την απομαγνητοφώνηση της σημερινής συνεντεύξεως Τσίπρα στη ΔΕΘ και είναι ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ για τον Αλέξη: Οι έμπειροι δημοσιογράφοι του ΑΠΕ κατάλαβαν ότι η ανύπαρκτη ατάκα του Αλέξη ανήκει στον κύριο Κόϋνερ!.. Η δική μου απομαγνητοφώνησις στο σχόλιο 43 ήταν φιλικότερη προς τον Τσίπρα:
Σάς ΕΡΩΤΩ, φίλτατε κύρ-Γιάννη Κουβάτσε και απαντήστε ευθέως: Κατόπιν της ανωτέρω απομαγνητοφωνήσεως του ΑΠΕ, πρέπει ή όχι ο κ. Σαραντάκος να κράξει το Σαββάτο στα μεζεδάκια τον Αλέξη για εσκεμμένη αλλοίωση της ιστορίας του Μπρέχτ; Εδώ σε θέλω κάβουρα που περπατάς στα κάρβουνα…
ΥΓ-1: Να δούμε πού θα πάει τώρα να κρυφτεί ο κακόψυχος σχολιαστής Ιατρού, που στο σχόλιο 44 είχε το θράσος να αμφισβητήσει την τεράστια σημασία της αποκαλύψεώς μου
ΥΓ-2: Βγείτε, κύριε Νίκο, και τοποθετηθείτε κι εσείς, ώστε να λήξει το θέμα: Διέπραξε μέγα ατόπημα ο Αλέξης; Αν ο Κούλης είχε αποδώσει στον Μπρέχτ fake ατάκα, δεν θα τον είχατε ήδη κράξει εδώ και ώρες στο Twitter;
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
52 Ναι » όταν αποξηράνθηκε η Κωπαϊδα» δεν λέμε;
58 .Ναι ο Καζαντζάκης στη «Θεία Κωμωδία», Καθαρτήριο 12/ 43-45:
Ω άμυαλη Αράχνη,πώς σε κοιτούν κιόλας ζούδι η μισή να κλαις μες στα ξεσκλίδια του πέπλου σου που για ζημιά σου υφάθη.
Στην Κρήτη, οι παλιές μου θα λέγανε φάθηκε. Μπορεί κι εγώ. Λέμε και φαμένο.
«υφάθηκαν» ο Ζαχ. Παπαντωνίου : «Ευάνθη»
…Μ’ απ’ τους κισσούς που υφάθηκαν γύρω σ’ εμέ,
στο σπίτι, στην αυλή μου
κι’ αντάμα σου, καλή μου,
πηδούν τους τοίχους ρίχνοντας λουλούδια στην ποδιά σου …
σελ. 431
Click to access panathin_issue24_30SEP1901.pdf
Πέπε said
106
> Στην Κρήτη, οι παλιές μου θα λέγανε φάθηκε. Μπορεί κι εγώ. Λέμε και φαμένο.
Χραμάκι απεραθίτικο, στον αργαλειό φαμένο
για προίκα φυλαμένο
(προφανώς απεραθίτικο, ήτοι ναξιώτικο, από το χωριό που θεωρείται ότι καταξοχήν συγγενεύει με Κρήτη)
Γιάννης Κουβάτσος said
105:Ε,είπαμε, ο Τσίπρας έβαλε στο στόμα του κυρίου Κόινερ την ερμηνεία που είχε δώσει ο ίδιος στη συνέντευξη του 2019. Τυπικά, είναι μεζεδάκι αλλά επουσιώδες. Το «Έχω δημιουργήσει ένα μνημείο για τον εαυτό μου» τελικά είναι στίχος του Πούσκιν.
Κώστας said
Ακαταμάχητη, ξέρεις, η γερμανική λογοτεχνία εδώ και κάποια χρονάκια τυχαίνει να αποτελεί κομμάτι της καθημερινής ζωής μου, οπότε για πήγαινε να δεις αν έρχομαι…
Γιάννης Κουβάτσος said
108:Άτιτλο ποίημα
Απόδοση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης
Exegi monumentum («Μνημείο ανήγειρα» Οράτιος)
Για μένα μνημείο ανήγειρα αχειροποίητο
που ο περπατημένος δρόμος του χορτάρι δε θα βγάλει
κι από του Αλέξανδρου τον οβελίσκο ανυπότακτο
ψηλότερα σήκωσε κεφάλι.
Όχι, ολότελα δε θα χαθώ, χάρη στη λύρα μου την ξακουσμένη
η ψυχή μου τη σποδό θα προσπεράσει και τη σήψη μου θα σβήσει,
κι ονομαστός θα γίνω εγώ μέσα στην οικουμένη,
σ’ όλη την πλάση έστω κι ένας ποιητής αν ζήσει.
Η φήμη μου θα απλωθεί στην τρανή χώρα της Ρωσίας
και κάθε γλώσσα που μιλούν σ’ αυτή για με θα κάνουν θέμα,
κι ο περήφανος απόγονος του Σλάβου, κι ο γιος της Φινλανδίας,
κι ο πρωτόγονος Τουνγκούς, κι ο Καλμίκ, της στέπας θρέμμα.
Για πολύ θα είμαι τόσο αγαπητός που το δίκιο των ανθρώπων θα πρεσβεύω
όσο με τη λύρα μου αισθήματα καλά θενά ξυπνώ,
όσο στον σκληρό αιώνα μας την ελευθερία θα βραβεύω
και την επιείκεια για το φταίχτη θα ζητώ.
Στη θεϊκή την προσταγή, μούσα μου, να υπακούς,
την προσβολή μη φοβηθείς, δάφνες να μη ζητάς,
το παίνεμα και τη μομφή αδιάφορα ν’ ακούς
και τοις κυσί τα άγια ποτέ να μην πετάς.
(1836)
Γιάννης Ιατρού said
…να αμφισβητήσει την τεράστια σημασία της αποκαλύψεώς μου…
Άντε να σε δει κανένας γιατρός (ψυχίατρος), αν έχεις οικονομικό πρόβλημα πες το μας, θα τσοντάρουμε…
sarant said
106-7 Θυμάμαι έναν συμφοιτητή Κρητικό να λέει ότι τα τσιγάρα δεν θυμάμαι ποιας μάρκας ήταν «αραιοφαμένα».
Irresistible said
Κύρ Γιάννη (108) και κύρ Κώστα (109), μήν είστε ξεροκέφαλοι. Όλα τα ειδησεογραφικά sites έχουνε κάνει τίτλο την υποτιθέμενη ατάκα του κυρίου Κόϋνερ («ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ») που του έβαλε στο στόμα ο Αλέξης και λένε πως είναι από τις «Ιστορίες του κυρίου Κόϋνερ» του Μπρέχτ.
Δείτε για παράδειγμα τί γράφει το ieidiseis εκ μέρους του οποίου έκανε την ερώτηση ο γηραιός δημοσιογράφος Σκουρής. Πρόκειται για τον ορισμό του μεζεδακιού, που οφείλεται στο θράσος του Τσίπρα (χρέωσε στον Μπρέχτ μιά εντελώς fake ατάκα) και στην παντελή ασχετοσύνη των δημοσιογράφων που το έχαψαν
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
107 To υπεραγαπώ το χραμάκι τ΄Απεραθίτικο. Χθες ακριβώς ,μέρες καθώς είναι του ,Βιαννίτικου Ολοκαυτώματος ξαναλέγαμε με τη θεια μου παρόμοια (και χειρότερη) ιστορία με κείνην του χ(ι)ραμιού τ΄Απεράθου. Κι εμάς είδαν οι νοικοκυρές ρούχα από τα προικιά τους σε σπίτια παραπέρα από τα καμένα χωριά μας.
‘Οταν κήρυξαν νεκρά ζώνη (αφού σκότωσαν 500 ανθρώπους) τους έδιωξαν μέχρι νεοτέρας πέρα από το ποτάμι κι άφηκαν έρμα, άλλα καμένα κι άλλα μισοκαμένα, τα ορφανεμένα σπιτικά τους. Μπήκαν λοιπόν παστρικές/σύγκοιτες των Γερμανών κι άρπαξαν ό,τι γούσταραν. Μετά την απελευθέρωση έβλεπαν διάφορα σκεύη, κοσμήματα και ρουχικά τους να προικίζουν τις ανιψιές των «κυράδων» αυτών.
Γιάννης Κουβάτσος said
113:Τα ‘παμε, Βάτμαν, βρήκαμε τα πάντα σχετικά, μη λέμε τα ίδια και τα ίδια, ξεκόλλα.
Πέπε said
113
Αυτή πάλι η εκδοχή της είδησης αποδίδει, αν είμαστε αυστηροί, όλα τα λόγια του Τσίπρα στον Μπρεχτ.
> Με ένα απόσπασμα […] απάντησε [..] ο Αλέξης Τσίπρας […] [εισαγωγικά:] Τα κόμματα αν δεν αλλάζουν γίννται μνημεία του εαυτού τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε όλη τη διαδρομή. […] [κάπου παραπέρα θα κλείνουν τα εισαγωγικά]
Θα τολμήσει άραγε ο κ. Σαραντάκος να κράξει τις iEidiseis που τολμούν να ισχυρίζονται ότι η φράση «ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε όλη τη διαδρομή» είναι του Μπρεχτ;
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
>>ένα που παραμένει ανεύρετο και που μόνο ο πρώτος στίχος του παραδίδεται:
Ακούς το γκιώνη, γκιώνη, γκιώνη…
φθινόπωρο, νωρίς νυχτώνει
Α. Σέρτης said
«Αν ο Κούλης είχε αποδώσει στον Μπρέχτ fake ατάκα, δεν θα τον είχατε ήδη κράξει εδώ και ώρες στο Twitter;»
Αυτό δε θέλει ρώτημα.
Και επίσης θα καταλαμβανόταν ο μισός χώρος στα μεζεδάκια του Σαββάτου.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
108 Μοίρασε εγκεφαλικά η μεγάλη συνέντευξη τελικά !
Γιάννης Κουβάτσος said
Το ζήτημα είναι ότι, πλάκα-πλάκα, μόνο ο Βάτμαν πήρε χαμπάρι την αστοχία του Τσίπρα. Γκουγκλάροντας για το θέμα, είδα ότι ολοι οι ιστότοποι το αναπαρήγαν θεωρώντας δεδομένο ότι ο κύριος Κόινερ του Μπρεχτ το είπε ακριβώς έτσι. Να πώς δημιουργούνται τα αποφεύγματα. Από δω και μπρος θα γεμίσουμε αναρτήσεις με τον Μπρεχτ να μας συμβουλεύει να μη γινόμαστε μνημεία του εαυτού μας. 😊
Πέπε said
120:
Και που θα εξαίρει την ευελιξία του Σύριζα (βλ. 116)!
Κώστας said
113: Όταν είπα ότι δεν υπάρχει καμία διαστροφή του πνεύματος του Μπρεχτ, προφανώς αναφερόμουν αμιγώς στην ερμηνεία της αντίδρασης του κυρίου Κόϋνερ. Στο 72, υπενθυμίζω, σχολίασες ότι «ο κάθε άνθρωπος θα κολακευόταν αν κάποιος του έλεγε ότι δεν έχει καθόλου αλλάξει μετά από τόσα χρόνια». Μέχρι εδώ συμφωνούμε. Αυτή είναι η κλασική επισήμανση που κάνουν μαθητές και φοιτητές που καλούνται να αναλύσουν την παραβολή. Όταν όμως στη συνέχεια καταλαβαίνεις ότι ο Μπρεχτ έγραψε την ιστορία, για να εμφανίσει τον Κόϋνερ ως έναν «χαζούλη» που «ΝΤΡΑΠΗΚΕ που δεν άλλαξε, νομίζοντας ότι έκανε κάτι κακό», δεν παίρνεις καλό βαθμό και χρειάζεσαι επειγόντως φροντιστήριο.
ΓΤ said
104@
Γιάννη, δεν φαντάζομαι να σκέφτηκες ότι στηρίχτηκα σε τουιτεριές. Στο ζήτημα αυτό επέμενε επί πολλά χρόνια ο πατέρας μου, που παρακολουθούσε ανελλιπώς την πολιτική σκηνή. Φυσικά, κάλλιστα μπορεί να έσφαλλε. Αλλά ξύπνησα εκείνη την ημέρα με σφοδρή διάθεση να πειράξω τον «Πρόεδρο», γι’ αυτό και μίλησα με «βεβαιότητα». Και, όπως είχα απαντήσει και στον Αλέξη, θα αναζητήσω την επίμαχη φράση στα Πρακτικά.
Κώστας said
Να συμπληρώσω ότι το ζήτημα με τα εισαγωγικά εννοείται ότι συνιστά διαστρέβλωση και το ‘χουμε επισημάνει πολλές φορές εδώ. Απλώς δεν στάθηκα εκεί.
Spiridione said
120. Στον Μικροπολιτικό στα Νέα σήμερα τίτλος: Ο Μπρεχτ, ο Τσίπρας και μια … μνημειώδης προσθήκη
ΜΙΚ_ΙΟΣ said
Καλημέρα!
Βρήκα αυτό το παρεμφερές από τα πρακτικά της δίκης του «ΑΣΠΙΔΑ».
Πιθανόν, βέβαια, ο Στεφανάκης να τροποποίησε τη γνωστή ατάκα Γ.Παπανδρέου (ή Τσιριμώκου;)
Ή μήπως συνέβη το αντίστροφο;
ΓΤ said
125@
Πουρνό πουρνό για Μπρεχτ και Τσίπρα στο:
https://tomanifesto.gr/o-mprecht-apanta-ston-tsipra/
Γιάννης Κουβάτσος said
123:Προφανώς και έχεις καλές πηγές. Αλλά για όσους θεωρούσαμε δεδομένο οτι ήταν ατάκα του Γέρου, ήταν μια ενδιαφέρουσα ανατροπή.
Pedis said
Μεγάλη επιτυχία, βλέπω, είχε και πάλι το ντέφι του βάταλου … 🤪🥳
Γιάννης Κουβάτσος said
Μπαίνουν όλοι στου Σαραντάκου και την άλλη μέρα κάνουν τους πονηρούς στους ιστότοπούς τους. 😜
ΓΤ said
128@
Αφού είμαστε, ρε μαν, άσο ημίχρονο, διπλό τελικό 🙂
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
129 Eνώ, είπαμε, ΔΕΝ ΤΑΊΖΟΥΜΕ ΤΑ ΤΡΟΛΙΑ.
Ταϊζεις; χάνεις δάχτυλο μετά, μπορεί και χέρι 😦
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Φαίνεται πως είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αδιαφορήσουν παγερά όλοι για το όποιο σχόλιο του τρολ μέχρι να το διαγράψει ο Νικοκύρης. Αν είναι έτσι, τότε καλή όρεξη, τι να πω…
Άρτζυ Τσαρνά said
εγραψα ένα σωρό πράγματα σχολιάζοντας τα παραπάνω. Πού πήγαν; Θα επανέλθω εν καιρώ.
Στέλιος said
15 Η αναφορά σε ταγκοειδή ποιήματα έχει πολλή πλάκα γιατί και ο Σεφέρης στις Μέρες συγκρίνει τους ποιητές, μάλλον τους Καρυωτακικούς, με τους στιχουργούς ταγκό. Σε ένα δοκίμιο μάλιστα θα γράψει ότι ακούγοντας ένα ταγκό, ταίριαξε τους στίχους του Καβάφη :
Τον έχασ’ εντελώς. Και τώρα πια ζητεί
στα χείλη καθενός καινούριου εραστή
τα χείλη τα δικά του·
sarant said
134 Δεν υπάρχει άλλο δικό σας σχολιο κρατημένο. Αν μπορείτε ξαναγράψτε τα.
135 Και για τον Αγγουλέ είχε γράψει ο Σεφέρης κάτι υποτιμητικό με αναφορά σε στίχους του ταγκό.
Γιάννης Κουβάτσος said
Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλα αν την ανάρτηση για τον Μπρεχτ την έκανε άλλος, δεν θα την σχολιάζαμε, αν το θέμα μάς ενδιέφερε; Ούτε χυδαία είναι ούτε υβριστική, σωστά; Επειδή την έκανε ο Βάτμαν θα την προσπεράσουμε, μην τυχόν και μολυνθούμε; Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποιες αναρτήσεις είναι για κράξιμο ή αδιαφορία και ποιες όχι; Τέλος πάντων, ο καθένας αποφασίζει κατά την κρίση του, τις ντιρεκτίβες και τις μπλακ λιστ ποτέ δεν τις χώνεψα.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Μπορείς να ξαμολήσεις μια οχιά στο σπίτι σου και μετά να περπατάς ξυπόλυτος. Δεν θα σε δαγκώσει ντε και καλά πάνω στη βδομάδα ή το δεκαήμερο, αλλά κάποια στιγμή θα σου ξηγηθεί και θα σε τρέχουνε.
dryhammer said
136α. Φρονώ (wow!!) πως πάλι καβάτζωσε ψευτόνυμο.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
139# H Άρτζυ του #134 δεν είχε σκάσει κάποια στιγμή ως @ργυρώ?
Νέο Kid said
Άρτζυ μπούρτζη και λουλάς!
Αγγελική said
Αααχ ο αγαπημένος μου ποιητής !! Ήμουν έφηβη όταν για πρώτη φορά άκουσα ποίημα του στο 3ο πρόγραμμα του ραδιοφώνου.Ηταν το <>. Ταίριαζε άψογα στην τότε εφηβική μου μελαγχολική διάθεση.Αμέσως ένιωσα μια συγκίνηση…Τον αγαπώ !❤️
sarant said
Kαλημέρα από εδώ!
142 Δυστυχώς, οτιδήποτε μπαίνει σε αγκύλες χάνεται…
Πέπε said
142
Αμ δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσεις τις γωνιώδεις αγκύλες! Ό,τι βάλεις μέσα εξαφανίζεται. Παραξενιά της WordPress. Τα κανονικά εισαγωγικά είναι στο shift+απόστροφος: »
Υπάρχουν και τα άλλα, « », εγώ τα γράφω με ctrl+alt + τετράγωνες αγκύλες [ ], αλλά νομίζω ότι είναι δικιά μου ρύθμιση, δεν ξέρω ποιος είναι ο στάνταρ τρόπος να τα πληκτρολογήσεις. Πάντως η διπλή γωνιώδης αγκύλη, ακόμη και χωρίς την παραξενιά της WP, δεν είναι εισαγωγικά και είναι και οπτικά ενοχλητικό να τη χρησιμοποιεί κανείς αντί εισαγωγικών.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Δηλαδή αποκλείεται εντελώς η πιθανότητα ο Λ. να έχει γράψει ποίημα με τίτλο ?
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Τίτλο εννοούσα αλλά μου τόφαγε.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Σιχτίρ τελοσπάντων εννοώ τίτλο με δυο γωνιώδεις αγκύλες χωρίς τπτ ανάμεσα. Για ψάχτε το λίγο 🙂
sarant said
145 Έχει θαρρώ γράψει ένα πεζοτράγουδο με τίτλο «…………;»
Πέπε said
Χτήνε, όταν ανοίξεις γωνιώδεις αγκύλες, μετά τις ξανανοίξεις δεύτερη φορά, γράψεις κάτι (ή και τίποτε), μετά τις κλείσεις και τέλος τις ξανακλείσεις, χάνεται αυτό που ήταν στις εξωτερικές αγκύλες. Συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών. Οι ίδιες οι εξωτερικές δε χάνονται.
Αν τις ανοίξεις και τις κλείσεις μία φορά, χάνονται και οι αγκύλες και το περιεχόμενό τους.
(Επαλήθευση: θα ανοίξω αγκύλες δύο φορές, θα πατήσω μερικά κενά, θα τις κλείσω ξανά δύο φορές, και αν έχω δίκιο θα μείνουν μόνο οι αγκύλες χωρίς τίποτα απ’ ανάμεσα: <>)
Επομένως αν βλέπεις τυπωμένες αγκύλες (μονές) σημαίνει ότι είχαν πληκτρολογηθεί διπλςς, δηλαδή δύο γωνίες σε ρόλο εισαγωγικών που ανοίγουν και άλλες δύο σε ρόλο εισαγωγικών που κλείνουν. Αν είχαν πληκτρολογηθεί μονές δε θα είχε τυπωθεί τίποτα, όπως συνέβη στο δικό σου.
Άρα ο τίτλος δεν αποτελούνταν από αγκύλες!
Πέπε said
Συνεπώς η ερώτηση του Στοδγιαλοχτήνους ήταν: αποκλείεται να έχει γράψει ποίημα με τίτλο <>;
Και η απάντηση είναι αποκλείεται! 🙂
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
149# Εμ δεν τόξερα πως θέλει διπλές για να μείνουνε μια φορά…
Πάντως στη δεύτερη αποτυχία έβαλα μονές αγκύλες με δυο τυχαία γράμματα μέσα, πιστεύοντας πως θα φύγουν τα γράμματα και θα μείνουν αυτές. Αλλά δεν.
Αγγελος said
Οποιος θέλει για κάποιο λόγο να εμφανίσει γωνιώδεις αγκύλες < > πρέπει να γράφει < και >
Και φυσικά, μη χρησιμοποιείτε ποτέ γωνιώδεις αγκύλες (ή διπλές παρενθέσεις) αντί για εισαγωγικά. Η WordPress μετατρέπει αυτομάτως τα αγγλικά εισαγωγικά (αυτά που μοιάζουν με διπλή απόστροφο) σε σωστά ελληνικά εισαγωγικά « », αλλά και αυτά υπάρχουν αυτούσια σε όλα τα ελληνικά πληκτρολόγια (στα Windows με AltGr και τα πλήκτρα δεξιά του Π).
Πέπε said
@152
> < και > (Επειδή αμφιβάλλω αν θα μου τα τυπώσει σωστά, αναφέρω ότι έκανα κόπι πέιστ από τον Άγγελο & lt ; και & gt, για να φανούν αυτά και όχι οι αγκύλες)
Προφανές…
> Οποιος θέλει για κάποιο λόγο να εμφανίσει γωνιώδεις αγκύλες…
Τι για κάποιο λόγο; Και μόνο το «γιατί μπορεί» θα έπρεπε να φτάνει. Για κάποιο λόγο υπάρχει και αυτό το σημείο στίξεως, κυρά Γουόρντπρες! Πέρα από την αυστηρά φιλολογική χρήση σε στερεότυπες εκδόσεις, υπάρχει το ετυμολογικό «παράγεται από / παράγει» και το μαθηματικό «μεγαλύτερο / μικρότερο».
Αλλά τα λέμε αυτά σε «άνθρωπο» (την κυρά WP) που δεν αναγνωρίζει την άνω τελεία και τη στοίχηση παραγράφου από τις δύο μεριές…
Γιάννης Ιατρού said
αυτές οι «γωνιώδεις αγκύλες» έγιναν Α-γωνιώδεις 🙂
Όπως τα λέει ο Άγγελος είναι
ΓΤ said
Η ζωή είναι άδικη. Αντί να χαθεί από αγκύλωση ο προσκυνητής σκωραμίδος Παττακού, χάνεται ό,τι μπαίνει σε αγκύλες…
Γιάννης Ιατρού said
139: 👏👀
Αγγελος said
Πέπε, αν θέλεις να εμφανίσεις το σύμβολο & πρέπει να γράψεις &. Γενικά, το σύμβολο & χρησιμοποιείται ως πρώτο στοιχείο για την κωδικοποίηση διάφορων άλλων συμβόλων• ακολουθούν κάποιοι λατινικοί χαρακτήρες που κάπως υποδηλώνουν το σκοπούμενο σύμβολο και στο τέλος μπαίνει ένα ;. Έτσι, το < γράφεται, όπως είπαμε, < όπου lt σημαίνει less than• οι Αμερικανοί που δεν έχουν τονισμένα γράμματα στο πληκτρολόγιό τους γράφουν (ή εγραφαν παλιότερα) συχνά é αντί é • και το ίδιο το & (αγγλικά ampersand) γράφεται &
Αγγελος said
H χοντρή μεσοστιγμή μου βγαίνει επειδή αυτή τη στιγμή γράφω με iPad. Σε Windows, μια ικανοποιητική ελληνική άνω τελεία βγαίνει πατώντας Alt και ταυτόχρονα 0183 .
Πέπε said
157
Η πλάκα Άγγελε είναι ότι το σύμβολο «και», το οκτάσχημο, μου βγαίνει κανονικά. Όταν όμως βλέπω να γράφεις «για να εμφανιστεί ξερωγώ αγκύλη πληκτρολογούμε το τάδε», αυτό το «τάδε» δεν μπορώ να το γράψω γιατί γίνεται αγκύλη!
Ευχαριστώ πάντως. Αρχίζει να βγάζει κάποιο νόημα έτσι όπως το περιγράφεις. Μου θυμίζει το «ctrl+V» που ισοδυναμεί με πέιστ, στη λογική ότι το V θυμίζει ρύγχος από σωληνάριο κόλλας με την οποία επικολλούμε κάτι. Τραβηγμένο, αλλά άπαξ και σ’ το εξηγήσουν το θυμάσαι…