Καλή χρνιά σε λες και λυς, με υγεία και αγάπη!

Εδώ και λίγες ώρες έχουμε μπει στο 2022 κι έτσι έχουμε αλλάξει χρόνο.

Όπως και η περυσινή, έτσι και η φετινή πρωτοχρονιά είναι ιδιαίτερη, όπως ιδιαίτερη ήταν και η χτεσινή παραμονή, μέσα στον φόβο της παραλλαγής Όμικρον -άρα και, για κάποιους τουλάχιστον, χωρίς το παραδοσιακό ξενύχτι. Οπότε, το σημερινό άρθρο κάποιοι θα το διαβάσουν νωρίτερα απ’ό,τι άλλες χρονιές.

Οσοι το διαβάσετε νωρίς, μη νομίσετε ότι φταίει που δεν ήπιατε τον δεύτερο καφέ. Πράγματι, ο τίτλος είναι λειψός -ακριβέστερα, λιπογραμματικός, αφού λείπει ένα συγκεκριμένο γράμμα, το Ο. Συνεχίζουμε, βλέπετε, το αστείο και ευχόμαστε η χρονιά που ανέτειλε να είναι χωρίς Όμικρον. (Και χωρίς Δ, εδώ που τα λέμε, αλλά για να φανεί αυτό θα έπρεπε να γράψω το ύ χιλίάες εικσιύ ολογράφως!)

Φέτος είναι η δέκατη τρίτη πρωτοχρονιά του ιστολογίου -που ελπίζω να μην ειναι γρουσούζικη. Πάντως, επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός θα τηρήσω και φέτος μια παράδοση που αρκετές φορές ακολουθώ αν και όχι ανελλιπώς. Έτσι, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και προηγούμενες πρωτοχρονιές το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή από χρονιές που πιάνουν τον ίδιο λήγοντα, σε 2 -και συγκεκριμένα από το 1972, το 1982, το 1992, το 2002 και το 2012.

Και ξεκινάμε από το 1972. Μέσα στη δικτατορία, τα περιθώρια για σχολιασμό της εσωτερικής πολιτικής σκηνής ήταν ανύπαρκτα (και ποια πολιτική σκηνή, άλλωστε), οπότε οι γελοιογράφοι σχολίαζαν την εξωτερική πολιτική.

Aπό το πρωτοχρονιάτικο φύλλο του Βήματος, λοιπόν, της 1.1.1972, το πενάκι του Φωκίωνα Δημητριάδη σχεδιάζει μια πρωτοχρονιάτικη «συνάντηση κορυφής».

Αριστερά ο Ρίτσαρντ Νίξον, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεξιά ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ, και στη μέση ο πρόεδρος Μάο της Κίνας, δίνουν τα χέρια και ο Μάο εκφράζει την ευχή να πάνε καλά οι δουλειές των βιομηχανιών όπλων, ενώ σε λυτά χαρτιά βλέπουμε τα διάφορα σημεία έντασης και συγκρούσεων στον πλανήτη, Πακιστάν-Ινδία, Μέση Ανατολή, Βιετνάμ.

Ο Μάο κρατάει επίσης το κόκκινο βιβλιαράκι με τις σκέψεις του, ενώ ο Μπρέζνιεφ φοράει ρώσικο πουκάμισο.

Πράγματι, το 1972 ανέτειλε με υποσχέσεις για ύφεση και χαλάρωση των ψυχροπολεμικών εντάσεων. Δεν έγινε κάποια διάσκεψη κορυφής τον Δεκέμβριο του 1971, αλλά υπήρχαν εντονότατες διαβουλεύσεις ανάμεσα στους δυτικούς ηγέτες, ενόψει της προγραμματισμένης διάσκεψης κορυφής του Μαΐου 1972 που έγινε στη Μόσχα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή σειράς σημαντικών συμφωνιών και συνθηκών (όπως για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους). Προηγήθηκε η ιστορική επίσκεψη του προέδρου Νίξον στην Κίνα.

Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1971, σε προετοιμασία των συναντήσεων αυτών, ο Νίξον είχε συναντηθεί με διάφορους ηγέτες, πχ με τον Βρετανό πρωθυπουργό Έντουαρντ Χηθ στη Βερμούδα.

Να προσέξουμε την απλή καθαρεύουσα που χρησιμοποιείται (συνάντησις, βιομηχανίαι).

Η γελοιογραφία του 1982 είναι από τις τυποποιημένες που εικονογραφούν τη διαδοχή των χρόνων, με τον παλιό χρόνο να δίνει τη σκυτάλη στον νέο. Συχνά, ο χρόνος που φεύγει παρουσιάζεται γέρος και ο καινούργιος χρόνος βρέφος ή μικρό παιδί. Εδώ έχουμε άλλη εικόνα όμως:

O Bαγγέλης Παυλίδης, στη γελοιογραφία που δημοσίευσε στην Ελευθεροτυπία στις 4.1.1982 παρουσιάζει τον καινούργιο χρόνο σαν δρομέα ταχύτητας, που προσπαθεί να ξεχυθεί με όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα, αλλά έχει βαρίδι στο πόδι του το 1981, τον παλιό χρόνο.

Η σοφή κουκουβάγια που συνόδευε συχνά τις γελοιογραφίες του Παυλίδη, είδος άλτερ έγκο του γελοιογράφου, συμπαραστέκεται: Κουράγιο φίλε…

Επειδή ο Παυλίδης (1944-2018) αποσύρθηκε από τη γελοιογραφία σχετικά νωρίς και στράφηκε σε άλλα είδη σκίτσου και εικονογράφησης, δεν είναι και τόσο γνωστός. Δείτε όμως την ιστοσελίδα του, που εξακολουθεί να είναι προσπελάσιμη -ας πούμε, τη σελίδα όπου εξηγεί τη γέννηση της κοιμωμένης κουκουβάγιας.

Το 1992 είχε κάτι κοινό με το 2022 -και τότε είχαμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, τον πρεσβύτερο βέβαια.

Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη που βλέπετε δημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της Αυγής, την 1.1.1992:

Θα θυμάστε βέβαια ότι ο Κωνστ. Μητσοτάκης είχε τη φημη κατσικοπόδαρου. Οπότε, κανείς δεν τον ήθελε για ποδαρικό στο σπίτι του. Οι φήμες ότι η ιδιότητα αυτή μεταδίδεται κληρονομικά από πατέρα σε γιο ελέγχονται -άλλωστε η δεισιδαιμονία δεν είναι καλό πράγμα, φέρνει γρουσουζιά.

Και αλλάζουμε αιώνα (και χιλιετία) και ερχόμαστε στην πρωτοχρονιά του 2002. Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου από τα Νέα, φύλλο της 2-1-2002.

Tην πρωτοχρονιά του 2002 δεν αλλάξαμε μονάχα χρόνο αλλά και νόμισμα, αφού μπήκε σε κυκλοφορία το ευρώ. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, αν θυμάμαι καλά, ολοκληρώθηκε και ο πρώτος κύκλος του Μπιγκ Μπράδερ (με Πρόδρομο και Τσάκα δεν ήταν;).

Οπότε, ένας αυστηρός μεσήλικας πετάει έξω από το σπίτι, στο κρύο και στο χιόνι, τη δραχμούλα. Και όπως διευκρινίζει ο αρχετυπικός τσολιάς, δεν είναι ο Μπιγκ Μπράδερ αλλά ο Μπιγκ Φάδερ, η ΕΕ (που κατ’ εξαίρεση εδώ γελοιογραφείται ως άντρας, αφού συνήθως τη βλέπουμε σαν γυναικεία, μητρική φιγούρα).

Η πεντάδα μας ολοκληρώνεται με το 2012. Χρόνια μνημονίων και τρόικας, κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σκίτσο του Στάθη (Σταυρόπουλου) από το Παρόν, φύλλο της 1.1.2012.

Οι χειμαζόμενοι πολίτες ζητούν από τον Αγιοβασίλη άλλος τον μισθό κι άλλος τη δουλειά που έχασαν, κι ένας γερμανοπρεπής αξιωματικός τους το ξεκόβει: Δεν υπάρχει Αγιοβασίλης!

Αυτά, τότε.

Σήμερα έχουμε άλλα ντράβαλα, έχουμε όμως και τα ίδια τα παλιά. Σε καμιά εικοσαριά χρόνια όμως θα τα ανασκοπούμε, σε κάποιο αντίστοιχο πρωτοχρονιάτικο άρθρο, και θα γελάμε.

Τι θα μας φέρει το 2022 δεν το ξέρουμε, αλλά ελπίζω και εύχομαι του χρόνου τέτοιον καιρό να είμαστε πάλι όλοι εδώ και να τα λέμε όπως σήμερα.

Κατά τα άλλα, το ιστολόγιο εύχεται σε όλες και σε όλους που μας διαβάζουν καλή χρονιά, με υγεία και προκοπή, με αγάπη και αντοχή, με αλληλεγγύη και κουράγιο!

Advertisement