Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 23 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)
Posted by sarant στο 22 Νοεμβρίου, 2022
Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.
Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή τρίτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.
Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Σήμερα συνεχίζουμε και ολοκληρώνουμε το δωδέκατο κεφάλαιο, όπου τον βρίσκουμε συνταξιούχο, κι έχουμε φτάσει στη δεκαετία του 1990.
Εκτός από την ιστορία του Στάθη του Μαυρόπουλου, που την έμαθε εμμέσως και με μορφή κουτσομπολιού, κατά τις συναναστροφές αυτές γνώρισε και μια πολύ χαριτωμένη κοπέλα, που στην αρχή την πέρασε για μαθήτρια Γυμνασίου ή Λυκείου, τόσο μικρή έδειχνε, με το παιδικό της πρόσωπο, τις κοτσίδες της, το πλισέ φουστανάκι της και τα σοσόνια της. Πληροφορήθηκε όμως πως ήταν είκοσι χρονώ, φοιτήτρια φιλολογίας, που για βιοποριστικούς λόγους δούλευε πωλήτρια σε ένα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς αλλά παράλληλα ήτανε μοντέλο ενός ζωγράφου.
Αυτή η μικρή, Βαρβάρα ονόματι, τον κάλεσε στα εγκαίνια της έκθεσης αυτού του ζωγράφου και έτσι ο Δήμος γνωρίστηκε με τον ζωγράφο, τον Πέτρο. Είχανε πάει όλοι σχεδόν οι φίλοι της Νέας Σμύρνης, αφού η έκθεση γινόταν στο πνευματικό κέντρο του δήμου. Σε αντίθεση με τη Βασιλική, αυτός ο Πέτρος ζωγράφιζε τοπία ή πρόσωπα, αλλά εκείνο που εντυπωσίασε τον Δήμο, ήταν η διαύγεια και η δύναμη, που απέπνεαν θαρρείς οι πίνακές του.
Καθώς είχαν πάει στα εγκαίνια κάπως αργά, ο Δήμος έμεινε ως το τέλος και αφού υπήρχε στον προθάλαμο της αίθουσας μπουφές με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων και πεινούσε, άρχισε να τσιμπολογά τυροπιτάκια και κομμάτια πίτσας, πίνοντας κρασί. Με την ευκαιρία έπιασε συζήτηση με τον ζωγράφο και χάρηκαν και οι δύο όταν ανέφερε το όνομα της Βασιλικής, γιατί αποδείχτηκε πως ο ζωγράφος τη γνώριζε καλά. Όπως τον πληροφόρησε ήταν συμφοιτητές αλλά δεν κάνανε παρέα Ο ίδιος ήταν φτωχόπαιδο, που σπούδαζε με μεγάλο ζόρι και πολλές στερήσεις, εργαζόμενος από τις 4 ως τις 10 τη νύχτα σε ένα μεγάλο τυπογραφείο στη στοά Πάππου. Έμαθε γρήγορα να χειρίζεται τις λινοτυπικές μηχανές και σε λίγο καθιερώθηκε σαν λινοτύπης, που εκείνο τον καιρό ήταν οι πιο καλά αμειβόμενοι εργάτες.
Αποφοίτησε με άριστα, αλλά τότε άρχισαν τα δύσκολα. Αποδείχτηκε πως μόνο με την τέχνη του δε μπορούσε να ζήσει. Συνέχισε λοιπόν να δουλεύει τα βράδια στο τυπογραφείο και τότε, απροσδόκητα η τύχη του χαμογέλασε Είχε πάει στο τυπογραφείο έναν πίνακά του, ένα λάδι, που είχε θέμα τη θάλασσα και τον είχε κρεμάσει πάνω από τη μηχανή του. Έτυχε μια μέρα να περάσει από το τυπογραφείο ένας μεγαλοεκδότης, πολύ καλός πελάτης της επιχείρησης και φιλότεχνος, που είδε τον πίνακα, του άρεσε πολύ και όταν έμαθε πως ο ζωγράφος ήταν και λινοτύπης, του παράγγειλε δυο πίνακες. Από τον μεγαλοεκδότη ο Πέτρος γνωρίστηκε και με άλλους λεφτάδες που ήταν, ή έκαναν πως ήταν, φιλότεχνοι και άρχισε να παίρνει αρκετές παραγγελίες.
Από τότε σταμάτησε να δουλεύει στο τυπογραφείο και νοίκιασε ένα τεσσάρι διαμέρισμα, που το χρησιμοποιούσε σαν ατελιέ και σαν κατοικία. Τότε επίσης αποφάσισε, παράλληλα με τα τοπία και τις νεκρές φύσεις να ασχοληθεί με πορτραίτα και μάλιστα γυναικεία. Στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς του πρόσεξε μια πωλήτρια, τη Βαρβάρα και του έκανε μεγάλη εντύπωση το σχεδόν παιδικό της πρόσωπο, αλλά και το πολύ ωραίο και καλλίγραμμο κορμί της. Όπως έμαθε σπούδαζε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο, αλλά από ανάγκη δούλευε στο σουπερμάρκετ. Της πρότεινε να έρχεται στο διαμέρισμά του Τετάρτη και Σάββατο απόγεμα να του ποζάρει, με αμοιβή φυσικά, πράγμα που εκείνη δέχτηκε με χαρά. Με τον καιρό ο Δήμος άρχισε να κάνει παρέας με τον ζωγράφο και το μοντέλο του και τον έμπασε στην παρέα του της Νέας Σμύρνης.
Την τελευταία φορά [1995] που πήγε στου Αντρέα τον βρήκε να κάθεται δίπλα δίπλα με τον γιο του μπροστά στην οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Για λίγην ώρα έμεινε να τους παρακολουθεί απορώντας. Μετά την απόκτηση αυτοκινήτου και την εκμάθηση της οδήγησής του, αυτή ήταν η δεύτερη προσχώρηση του φίλου του στην τεχνολογική εξέλιξη.
«Λοιπόν, αγαπητέ Φιλέα Φογκ» λέει ο Αντρέας, ανακαλώντας την αρχαία προσφώνηση, μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του, «αυτή η απασχόληση θα σε κατακτήσει αμέσως, όπως έγινε και με μένα. Ο Βλάσης, που με μύησε, θα μυήσει κι εσένα».
«Νονέ, θέλεις να σου μάθω να χρησιμοποιείς τον κομπιούτερ;»
προθυμοποιήθηκε ο βαφτισιμιός του που ήταν πια δεκαεφτά χρονών και τέλειωνε το Λύκειο.
«Δεν ξέρω βρε Βλάση αν θα τα καταφέρω. Δεν έχω καμιά σχετική εξοικείωση…»
«Μα είναι απλούστατο. Εδώ οι αδερφές μου που τελειώνουν το Δημοτικό, ξέρουν να τον χειρίζονται».
Περισσότερο από περιέργεια και λιγότερο γιατί έβλεπε κάποια σκοπιμότητα σ΄ αυτήν την καινοτομία, δέχτηκε.
Όλη τη βδομάδα που έμεινε εκεί, ο Βλάσης του έκανε εντατικά μαθήματα. Μεθοδικός και πειθαρχικός καθώς ήταν, προσαρμόστηκε πολύ εύκολα. Βοήθησε σ΄ αυτό και η εξοικείωσή του με τη γραφομηχανή, που την απόχτησε όταν πριν από είκοσι και βάλε χρόνια κατέγραφε τις ονειροπολήσεις του, τότε στο σπίτι της Ντίνας και αργότερα, όταν δακτυλογραφούσε τα κείμενα του πρώτου βιβλίου του. Τον χειρισμό του πληκτρολόγιου τον βρήκε πολύ πιο εύκολο και πιο βολικό από τον χειρισμό της γραφομηχανής.
Ο Βλάσης του έκανε έναν κατάλογο για τα μηχανήματα και τα εξαρτήματά τους, που θα έπρεπε να αγοράσει αμέσως: τροφοδοτικό, πληκτρολόγιο, οθόνη, ποντίκι, σαρωτή και εκτυπωτή.
«Όταν τα μάθεις να τα χειρίζεσαι, νονέ, θα σου δείξω πώς να συνδεθείς με το Ίντερνετ και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο»
του είπε όταν έκρινε πως ο Δήμος ήταν πια σε θέση να γράφει στον υπολογιστή.
Γυρνώντας στο σπίτι του καταπιάστηκε να εξοπλιστεί με τις απαραίτητες συσκευές και μηχανήματα. Ανακάλυψε πως η Στουρνάρα και οι πάροδοί της ήταν γεμάτες με μαγαζιά εξειδικευμένα στην Πληροφορική. Αγόρασε αυτά που του είχε υποδείξει ο Βλάσης, τα εγκατέστησε στο γραφείο του, διάβασε με προσοχή και σχολαστικότητα τις οδηγίες χρήσεως, τα συναρμολόγησε και ξεκίνησε.
Πολύ σύντομα η νέα τεχνολογία τον κατάκτησε. Συγκρίνοντας το γράψιμο στο πληκτρολόγιο με το γράψιμο με το χέρι ή τη γραφομηχανή, ένοιωθε τη διαφορά ενός που πάει με αυτοκίνητο, ενώ ως τώρα πήγαινε με κάρο. Όχι μόνο γιατί έγραφε με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι με τη γραφομηχανή, αλλά και γιατί μπορούσε να διορθώνει τα λάθη του πολύ πιο εύκολα, μπορούσε να τα αποθηκεύσει στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή και, όταν αποκτούσαν την οριστική τους μορφή, να τα εκτυπώνει. Εξοικειώθηκε και σχεδόν αγάπησε τα μηχανήματα αυτά, το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, την οθόνη, τον πύργο του τροφοδοτικού, τον εκτυπωτή και τον σαρωτή. Βλέποντας να ανάβουν τα ενδεικτικά φωτάκια τους και ακούγοντας το χαμηλό ήχο, που έβγαζε το καθένα, καθώς το άνοιγε, του φαινόταν πως κάποια δικά του, οικεία πλάσματα, τον χαιρετούσανε.
Δυο μήνες μετά, όταν ξαναπήγε στου Αντρέα, ο Βλάσης του έδειξε πώς να μπαίνει στο Ιντερνέτ και πώς να δημιουργήσει δικιά του ηλεκτρονική διεύθυνση για να αλληλογραφεί μαζί του και με τον Αντρέα, που είχε κάνει μεγαλύτερες από αυτόν προόδους. Σιγά σιγά η εντρύφηση στο Διαδίκτυο του άρεσε περισσότερο από το διάβασμα. Εύρισκε πως συμμετείχε ενεργητικά σ΄ αυτή την απασχόληση, ενώ στο διάβασμα η συμμετοχή του ήταν παθητική – το πολύ πολύ να σημείωνε κάποιες παρατηρήσεις στο περιθώριο των σελίδων ή να υπογράμμιζε τίποτα περικοπές που τον ενδιέφεραν. Με το Διαδίκτυο τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.
Τώρα μέσα σε λίγες βδομάδες μπόρεσε να βρει στο Διαδίκτυο, όπως ο ίδιος έλεγε το Ιντερνέτ, πολύ περισσότερα στοιχεία για τις αρχαίες γραφές και αλφάβητα από όσα είχε μαζέψει τόσα χρόνια ψάχνοντας σε λεξικά και ιστορικά συγγράμματα. Και με τη βοήθεια ενός σκάνερ ή σαρωτή, δηλαδή ενός μηχανήματος που μπορούσε να μετατρέπει εικόνες και κείμενα, ακόμα και χειρόγραφα, σε ψηφιακή μορφή, τα αποθήκευε στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του. Και δεν ήταν μόνο η έρευνα που έκανε μαζί και παράλληλα με τον φίλο του για την ξύλινη πινακίδα. Το γράψιμο του δεύτερου βιβλίου του προχωρούσε με πολύ γοργό ρυθμό.
Ο Βλάσης πάντως τον προειδοποίησε πως ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι απλώς ένας ταχύτατος, υπάκουος και πιστός υπηρέτης, ανίκανος όμως να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Στην ουσία πρόκειται για έναν ηλίθιο εκτελεστή των εντολών σου και μόνο. Του είπε επίσης πως ούτε το Ίντερνετ είναι απολύτως αξιόπιστο και τις πληροφορίες που παίρνει από το Διαδίκτυο, πρέπει να τις διπλοκοσκινίζει, πριν τις αποδεχτεί.
Την επόμενη φορά, που καταπιάστηκε με το Διαδίκτυο, επιβεβαίωσε τις επιφυλάξεις του Βλάση. Αναζητώντας πληροφορίες για το φοινικικό και τα φοινικογενή αλφάβητα, έπεσε σε ένα απίθανο μαργαριτάρι. Διάβασε πως το αλφάβητο αναπτύχθηκε στις πόλεις της Φοινίκης: Βύβλο, Άραδο, Ελαστικό Αυτοκινήτου (!) και Σιδώνα. Κατάλαβε τότε πως το κείμενο που διάβαζε είχε μεταφραστεί στα ελληνικά από τα αγγλικά με τον «αυτόματο μεταφραστή», ο οποίος διαβάζοντας Tyre, δεν πήγε φυσικά στην Τύρο αλλά στο πολύ πιο εύχρηστο Ελαστικό Αυτοκινήτου.
Ακόμα, η ενασχόληση με το Διαδίκτυο, του πρόσφερε τη δυνατότητα να γνωριστεί με ένα σωρό ενδιαφέροντες ανθρώπους. Απόχτησε σταθερή αλληλογραφία με Έλληνες σκορπισμένους στα πέρατα της γης. Ένας, που υπογραφόταν «Οδυσσέας» (προφανώς ψευδώνυμο), ήταν μόνιμα εγκατεστημένος στο Κούζκο, του Περού! Ένας άλλος, ονόματι Ζείρων (επίσης ψευδώνυμο) ζούσε στο Ανταναναρίβο της Μαδαγασκάρης και ένας τρίτος στη Φινλανδία, σε μια πόλη που ποτέ του δε μπόρεσε να αποστηθίσει το πολυσύλλαβο και γεμάτο φωνήεντα όνομά της.
Ο Αντρέας φυσικά ήταν πολύ περισσότερο από αυτόν προχωρημένος, αφού με τη βοήθεια του γιου του είχε φτιάξει δικό του ιστολόγιο, έγινε δηλαδή μπλόγκερ, όπως στην πληροφοριακή ιδιόλεκτο λένε όσους εντρυφούν σ΄ αυτό. Η Αναστασία όμως δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτή τη μανία του άντρα της.
«Τι να σου πω, Δήμο μου» του είπε, τη δεύτερη φορά που πήγε «αυτή η μανία του τον έχει κυριολεκτικά μεταμορφώσει. Δεν είναι ο παλιός Αντρέας που ήξερα και ήξερες. Έγινε ένα μονήρες, αυτιστικό θα έλεγα, πλάσμα, που ξημεροβραδιάζεται μπροστά στον κομπιούτερ του. Αφού να σκεφτείς έχει σχεδόν παρατήσει τα ρεμάλια. Προχτές, του Αγίου Ανδρέα, μεγαλύτερη προσοχή έδωσε στις ηλεκτρονικές ευχές που του έστειλαν κάποιοι, ως τα χτες άγνωστοί του, παρά στις ευχές των ρεμαλιών και των άλλων φίλων του. Κοίτα μη σου κολλήσει κι εσένα αυτή τη μανία».
Για την ώρα ο Δήμος δεν αντιμετώπιζε τέτοιον κίνδυνο. Από την αρχή την απασχόληση με τον υπολογιστή και το Διαδίκτυο της αντιμετώπισε από καθαρά ωφελιμιστική σκοπιά Τον υπολογιστή τον έβλεπε όχι μόνο σα μια βελτιωμένη μορφή γραφομηχανής αλλά και σα σημειωματάριο, όπου κατέγραφε το πρόγραμμα και τις δουλειές που είχε να κάνει. Αναβάθμισε τις παλιές του συνήθειες. Στη θέση του μπλοκ, που επιγραφόταν memorandum, δηλαδή μνημόνιο, στο οποίο καταχωρούσε, με το χέρι φυσικά, τον προγραμματισμό του μήνα, της βδομάδας και της μέρας, δημιούργησε ένα αρχείο που το ονόμασε Memo, που το χρησιμοποιούσε για τον ίδιο σκοπό. .
Δημιούργησε επίσης ένα άλλο αρχείο, τις Istories.όπου κατέγραφε κείμενα και κυρίως το κείμενο του δεύτερου βιβλίου του, που εν μέρει το είχε ήδη αρχίσει με μορφή δακτυλογράφων και εν μέρει το είχε στο μυαλό του. Αποφάσισε να το αποτελέσουν πέντε μεγάλα διηγήματα και δε θα ήταν τυπικό «αντιστασιακό» βιβλίο. Παρόμοια είχαν γράψει πολλοί, αξιότεροι του μάλιστα. Αυτός ήθελε να απεικονίσει την ψυχογραφία όλων εκείνων που πίστεψαν με όλη τους την ψυχή, που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση και στο τέλος είδανε τη νίκη να χάνεται μέσα από τα χέρια τους.
Δε σκόπευε να γράψει κάποιο τυποποιημένο κείμενο με τους «θετικούς» και τους «αρνητικούς» χαρακτήρες και την απαραίτητη αισιοδοξία για την τελική κατάληξη.
Από υλικό είχε άφθονο. Όχι μόνο τις προσωπικές και τις οικογενειακές του εμπειρίες. Είχε και τις αφηγήσεις του Αντρέα και του καπετάν Παύλου. Ακόμα και την ιστορία του Ορέστη. Έπεσε στο γράψιμο με τα μούτρο. Το πρώτο διήγημα, όταν το ολοκλήρωσε το βάφτισε «Αλκυόνη» και ήταν αφιερωμένο στη μνήμη της αξέχαστης φίλης του. Το δεύτερο «ο χρόνος σταμάτησε» αναφερόταν σε τρεις αντάρτες που παγιδεύτηκαν σε μια σπηλιά για πολλούς μήνες. Τώρα έγραφε το τρίτο που του έδωσε τον προσωρινό τίτλο «κάποιες συμπτώσεις» και αναφερόταν στην περίπτωση του Τάκη και του Λευτέρη. Ο πρώτος αν έβγαιναν πιο γρήγορα τα χαρτιά του θα έφευγε για σπουδές στο εξωτερικό, όπου θα διακρινόταν, τέτοιο μυαλό που ήταν. Καθυστέρησαν όμως και μπροστά στον κίνδυνο να τον πιάσουν ακολούθησε τον Χρήστο και βγήκαν στο βουνό. Ο δεύτερος είχε έρθει από το νησί του με σκοπό να βγει στο βουνό, ώσπου να έρθει όμως ο σύνδεσμος, έπιασε δουλειά σε μιαν οικοδομή και κατέληξε σήμερα να χτίζει πολυκατοικίες. Φυσικά δεν τα έγραφε έτσι ανοιχτά, περισσότερο χρησιμοποιούσε τη θεματολογία.
Με τον καιρό η ενασχόληση με τον Υπολογιστή και το Διαδίκτυο, εντάχθηκε στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής του. Συνήθως τον άνοιγε το πρωί, αφού έπαιρνε το πρωινό του και έβλεπε τι είχε προγραμματίσει για την ημέρα εκείνη. Έτσι μια μέρα, ανοίγοντας το αρχείο Memo, είδε πως ήταν η πρώτη επέτειος του γάμου της Μίνας με τον Ζαχαρία, με τους οποίους στο χρόνο που μεσολάβησε είχε μόνο δυο τρεις τηλεφωνικές επαφές. Για να επανορθώσει την παράλειψή του αυτή, αφού προηγουμένως τους τηλεφώνησε, αγόρασε ένα ακριβό δώρο, ένα σερβίτσιο τσαγιού και πήγε στο Μενίδι, όπου μένανε, να τους δει.
Τον υποδέχτηκαν πολύ εγκάρδια, φάνηκαν να χαίρονται με το δώρο του και τον ευχαρίστησαν θερμά. Τον κάλεσαν να πιουν ένα ποτό και να τα πουν. Κουβεντιάζοντας μαζί τους ο Δήμος διέκρινε στο πρόσωπο της Μίνας να πλανιέται κάτι σαν μομφή. Μια στιγμή που ο Ζαχαρίας, αφού ζήτησε συγγνώμη, έφυγε από το σαλόνι (για να πάει στην τουαλέτα όπως υπέθεσε) η Μίνα του λέει, χαμηλόφωνα και βιαστικά
«Δήμο μου θέλω να βρούμε τρόπο να κουβεντιάσουμε»
«Δε σε βλέπω ευχαριστημένη»
«Και πώς να είμαι. Άλλα περίμενα κι άλλα βρήκα. Εκείνο όμως που με πικραίνει είναι η σκέψη πως βοήθησες κι εσύ να παντρευτώ τον Ζαχαρία, για να με ξεφορτωθείς».
«Μα τι λες τώρα;» διαμαρτυρήθηκε
«Δε θα το λύσουμε απόψε το ζήτημα αυτό, αλλά θα σου τηλεφωνήσω αύριο να βρεθούμε μόνοι μας».
Εκείνη την ώρα γύρισε ο Ζαχαρίας και ο Δήμος αφού έμεινε λίγην ώρα ακόμα φλυαρώντας, τους χαιρέτησε και έφυγε.
Πραγματικά την επομένη η Μίνα του τηλεφώνησε και συναντήθηκαν στο πατάρι του ίδιου εκείνου ζαχαροπλαστείου, σε μια στοά κοντά στο Σύνταγμα, όπου είχαν πρωτοσυναντηθεί.
«Χτες, σε κατηγόρησα πως βοήθησες κι εσύ να παντρευτώ τον Ζαχαρία για να απαλλαγείς από μένα. Τη νύχτα όμως που συλλογίστηκα την κουβέντα μας είδα πως είχα άδικο και σου ζητώ συγγνώμη» του λέει μόλις καθίσανε, κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
«Χαίρομαι που δε μου αποδίδεις δόλο. Ήμουν ειλικρινής απέναντί σου από την αρχή της σχέσης μας. Σου είχα ξεκαθαρίσει πως ο γάμος, με οποιαδήποτε γυναίκα, είναι έξω από τις προοπτικές μου. Άλλωστε τον Ζαχαρία δε σου τον γνώρισα εγώ, οι φίλες σου τον έφεραν στην παρέα μας. Μέχρι την ώρα που εμφανίστηκε αγνοούσα και την ύπαρξη του. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Τι είναι αυτό που σε έχει στεναχωρήσει;»
«Είναι τελείως κάλπικος» ξέσπασε «αλλιώς εμφανίζεται στους άλλους κι αλλιώς είναι στην πραγματικότητα. Όλα όσα μας αράδιαζε όταν τον γνωρίσαμε ήταν ψευτιές. Ούτε δύο συντάξεις παίρνει, μία κι αυτή κουτσουρεμένη γιατί δεν συνταξιοδοτήθηκε κανονικά, παρά τον αποτάξανε. Άσε που έχει πέντε πιστωτικές κάρτες, που του τρώνε τη μισή».
Έμεινε για λίγο σιωπηλή και ύστερα συνέχισε.
«Με ξεγέλασε σε όλα. Όσα μας άφηνε να υποθέσουμε, πως είναι άνθρωπος του κόσμου, πως έχει εκλεκτούς φίλους, όλα ήταν ψευτιές. Στο χρόνο που πέρασε, από τότε που παντρευτήκαμε, δεν πάτησε κανένας φίλος του στο σπίτι».
Σώπασε πάλι. Φαινόταν σα να δίσταζε να συνεχίσει και όταν ξανάρχισε, μιλούσε χαμηλόφωνα.
«Όσο για το κρεβάτι, είναι σκέτη απελπισία. Ουσιαστικά είναι ανίκανος, αλλά δεν το βάζει κάτω. Και μη μπορώντας με τον κανονικό τρόπο, ήθελε να μου κάνει κάτι έκφυλα πράματα, αλλά δεν τον άφησα».
Έπιασε το χέρι του και τον κοίταξε στα μάτια
«Δήμο μου, δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες»
Κάτι έσπασε μέσα του, ακούγοντάς τη. Εξακολουθούσε να είναι το μοναχικό και απροστάτευτο πλάσμα που είχε γνωρίσει. Το πήρε απόφαση
«Μίνα, εδώ κοντά έχω αράξει το αυτοκίνητό μου. Θες να πάμε στο σπίτι μου να τα πούμε πιο άνετα;»
Το πρόσωπό της έλαμψε ακούγοντάς τον
«Στ΄ αλήθεια με θέλεις;»
Πλήρωσε το λογαριασμό και την πήρε και φύγανε.
Στο σπίτι του είχε ξανάρθει αρκετές φορές η Μίνα, από τότε που γίναν εραστές και εξοικειωμένη με τα κατατόπια, πήγε μόνη της στο λουτρό και κατόπιν στον κοιτώνα του, όπου τον περίμενε τυλιγμένη στο μπουρνούζι του. Είχαν ένα ωραίο σμίξιμο, καθώς εκείνος μεν είχε μήνες ίσως να πλαγιάσει με γυναίκα, ενώ εκείνη ξεθύμανε από την ερωτική στέρηση, που ένοιωθε ένα χρόνο τώρα κοντά στον Ζαχαρία.
Καθώς ξεκουράζονταν πιάσανε κουβέντα
«Μίνα μου, να ξέρεις πως το χάρηκα πολύ το σμίξιμό μας ύστερα από ένα χρόνο, δεν ξέρω όμως αν κι εσύ το χάρηκες το ίδιο».
Τον κοίταξε παραξενεμένη
«Τι είναι αυτά που λες, καλέ μου, για μένα ήταν ουρανόσταλτο δώρο, που πλαγιάσαμε πάλι μαζί».
«Το είπα γιατί κακά τα ψέματα, κοντεύω εβδομήντα και όσο να ΄ναι, τον μεν πνεύμα πρόθυμον αλλ΄ η σαρξ ασθενής».
«Μη μου λες τέτοια πράματα. Μη μ΄ αναγκάσεις να σου πω, πως είναι ο Ζαχαρίας στο κρεβάτι, γιατί θα με λυπηθείς και δε θέλω να με λυπάσαι. Μη φοβάσαι, δε θα χωρίσω με τον Ζαχαρία για να ζήσουμε μαζί. Από μια πλευρά είναι ένας αξιολύπητος γέρος, που μόνος του δεν τα βγάζει πέρα. Θα ζήσω παντρεμένη μαζί του, αλλά αν το θες και συ, θέλω να ανταμώνουμε, έστω μια φορά κάθε δεκαπέντε μέρες».
Έτσι που κανονίσανε τα πράγματα, μείναν ευχαριστημένοι και οι δύο. Ο Δήμος πάντως δεν ξαναπήγε στο σπίτι της Μίνας. Παράβλεψε το γεγονός πως, το να έχει ερωτικές σχέσεις με μια παντρεμένη, ήταν αντίθετο με τις αρχές του, αλλά του φαινόταν πολύ κυνικό ή μάλλον ανήθικο και οπωσδήποτε ριζικά αντίθετο με τις αρχές του, να επισκέπτεται το σπίτι τους και να κουβεντιάζει φιλικά με τον σύζυγο της ερωμένης του.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
nikiplos said
Καλημέρα… Ηθικές αναστολές, ενόσω διέπραξε την πράξη… Ωστόσο αυτό λέγεται αμοιβαία διασκέδαση και καλό είναι η ηθική να εκλείπει ιδίως όταν ο Νοικοκύρης δεν ποτίζει τη γλάστρα του…
Τάχιστη ανασκόπηση της δεκαετίας των αλλαγών εξαιτίας της έλευσης του Internet στη ζωή μας. Ιντερνετ, ημέηλς, δίκτυα, τσατς, μπλογκς, ΜΚΔ (ή μέσα κοινωνικής απομόνωσης όπως τα λέω εγώ). Κι όλα αυτά τόσο γρήγορα… Ούτε που προλάβαμε να κατανοήσουμε σε τι ντορβά βάζαμε το κεφάλι μας (κι ας παραβλέπω ηθελημένα τα άπειρα καλά που μας έφερε το ρημάδι).
Δύτης των νιπτήρων said
Αυτό το διήγημα με τη σπηλιά είναι υπαρκτό και το έχουμε διαβάσει εδώ 🙂
nikiplos said
Και λίγα από τον Τάκη και τον Λευτέρη νομίζω… Τουλάχιστον για τον έναν εξ αυτών… 🙂
dimosioshoros said
Υπάρχει και οδός Αράδου στα Άνω Ιλίσια.
leonicos said
Συγκρίνοντας το γράψιμο στο πληκτρολόγιο με το γράψιμο με το χέρι ή τη γραφομηχανή, ένοιωθε τη διαφορά ενός που πάει με αυτοκίνητο, ενώ ως τώρα πήγαινε με κάρο.
Αυτό πάθαμε ολοι
leonicos said
βλέπω ένα νοιώθω με οι ή με απατούν τα μάτια μου;
δεν με χαλάει.
προσωπικά κρατησα πεισματικά το οι για το μετανοιώνω < λόγω του μετανοώ
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
Εἶπα κι ἐγώ! (..στό προηγούμενο..) Πῶς καί ὁ Σαραντᾶκος ἔφτιαξε ἕναν συμπαθητικούλη συνταξιοῦχο ἀξιωματικό τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ;; 🙂 (Καί μειωτσούτσουνος, καί μέ σπέσιαλ ἐπιθυμίες 🙂 🙂 )
leonicos said
πολύ κυνικό ή μάλλον ανήθικο και οπωσδήποτε ριζικά αντίθετο με τις αρχές του, να επισκέπτεται το σπίτι τους και να κουβεντιάζει φιλικά με τον σύζυγο της ερωμένης του.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΩ
atheofobos said
Η σημερινή αφήγηση μου έφερε στην μνήμη μερικές παροιμίες που έχουν βγει από την λαϊκή πείρα για τέτοιες καταστάσεις!
Εγώ καλά παντρεύτηκα κι ας κλαίει όποιος με πήρε.
Γυναίκα και καρπούζι η τύχη τα διαλέγει.
Επαντρεύθη ν’ ανασάνει κι εύρηκε μαλλί να ξάνει.
Γάμος εις τα γέρατα, ή σταυρός ή κέρατα.
Ήθελες κι εσύ κυρά μου, ήθελα κι εγώ ο καημένος.
Αγγελος said
Εμφανώς αυτοβιογραφικό είναι το κομμάτι για τη μύηση του Δήμου στους υπολογιστές. Και τα διηγήματα, το ένα τουλάχιστον, είναι από τον Βενετσιάνικο Καθρέφτη, ή όχι;
Λίγο περίεργη η απαρίθμηση των χρειωδών. Δυο φορές απαριθμεί «τα μηχανήματα αυτά, το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, την οθόνη, τον πύργο του τροφοδοτικού, τον εκτυπωτή και τον σαρωτή». Ο ίδιος ο υπολογιστής πού είναι;
«Συγκρίνοντας το γράψιμο στο πληκτρολόγιο με το γράψιμο με το χέρι ή τη γραφομηχανή, ένοιωθε τη διαφορά ενός που πάει με αυτοκίνητο, ενώ ως τώρα πήγαινε με κάρο.» Πράγματι!
«Σιγά σιγά η εντρύφηση στο Διαδίκτυο του άρεσε περισσότερο από το διάβασμα.» Και σ´αυτό ταυτίζομαι (δυστυχώς;) με τον Δήμο… Αλλά και με τον Αντρέα, που «αυτή η μανία του τον έχει κυριολεκτικά μεταμορφώσει» και που «έγινε ένα μονήρες, αυτιστικό θα έλεγα, πλάσμα, που ξημεροβραδιάζεται μπροστά στον κομπιούτερ του» νιώθω μια συγγένεια 🙂
Αγγελος said
Όσο για το τέλος, που δεν είναι βέβαια αυτοβιογραφικό, τι να πεις; «Βρε τον άτιμο τον παλιότερο!» ή «Μωρέ μπράβο, στα εβδομήντα του να θέλει και να μπορεί!» ; Μάλλον και τα δυο 🙂
Αγγελος said
«παλιόγερο», βεβαίως 🙂 — και με το θάρρος του συνομήλικου 😦
ΜΙΚ_ΙΟΣ said
>>Βοήθησε σ΄ αυτό και η εξοικείωσή του με τη γραφομηχανή, που την απόχτησε όταν πριν από είκοσι και βάλε χρόνια κατέγραφε…
Πράγματι, στο ξεκίνημα της χρήσης υπολογιστών, επειδή είχα κι εγώ μια, περίπου 10χρονη, εμπειρία στη χρήση γραφομηχανής, «πετούσα» σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους που αναγκάστηκαν –μερικοί για πρώτη φορά- να «αντιμετωπίσουν» το πληκτρολόγιο.
Αλλά, και σήμερα ακόμα, συναντούμε κάποιους απελπιστικά αργούς, ειδικά σε δημόσιες υπηρεσίες (αν πλησιάζουν την ηλικία συνταξιοδότησης… 🙂 )
>>το μεν πνεύμα πρόθυμον αλλ΄ η σαρξ ασθενής.
Κάτι σχετικό που άκουσα κάποτε από ένα λεβεντόγερο (80+ όμως 🙂 ), βλέποντας τις κοπελιές να περνούν, σεινάμενες κουνάμενες:
«Αχι, μωρέ, και γιάντα αφού κόβει ο Θεός τη μπόρεση, δεν κόβει και την όρεξη!»
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@11. Ἄγγελε, ἀπ’ ὅλα ἔχει ὁ μπαξές τῆς ζωῆς. Κάποτε μοῦ ἦρθε ἀσπρομάλλα, μαυρομαντηλοῦσα καί γερμένη γιαγιά (ὀγδονταβάλε..) γιά νά συμβουλέψω τόν ἄντρα της (ἀκόμη μεγαλύτερος!) νά μήν τῆς ὁρμάει τόσο συχνά «γιατί δέν ἀντέχω ἄλλο»! 🙂
Γιώργος Κατσέας, Θεσσαλονίκη said
@13. Πολύ καλό! 🙂
gpointofview said
# 13
Η όρεξη δεν κόβεται με την ηλικία αλλά με το μυαλό …
Ιστορική έχει μείνει η κραυγή γέρου λουστράκου που γιάλιζε μπότες μινιφορούσας όταν έφτασε ψηλά πάνω από το γόνατο : Αχ, εσύ νάθελες και γω να μπορούσα !
Γεγονός είναι όπως όταν ευτυχισμένο ζευγάρι ξανασμίξει μετά από χρόνια, χωρίς να έχουν σκοτωθεί στον χωρισμό, είναι αφάνταστη η πληρότητα που βρίσκουν, αδιανόητη !!
Με τέτοια θέματα σαν τα σημερινα δικαιώνομαι που από την αρχή είχα γράψει πως είχε προδιαγραφές μπεσρ σέλλερ κι ας υστερούσε σε κειμενολογική ποιότητα σε σχέση με τα άλλα του βιβλία.
Γιάννης Μαλλιαρός said
Καλημέρα
10 Και πιο μπροστά, σ’ αυτά που «που θα έπρεπε να αγοράσει αμέσως: τροφοδοτικό, πληκτρολόγιο, οθόνη, ποντίκι, σαρωτή και εκτυπωτή» πάλι αναφέρει τροφοδοτικό κι όχι τον υπολογιστή. Προφανώς στον «πύργο» του υπολογιστή το τροφοδοτικό έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο συγγραφέα 🙂
ΓιώργοςΜ said
Καλημέρα!
Για να φαίνονται κι οι ηλικίες, Ιντερνέτ κι όχι Ίντερνετ (εσκεμμένη μπουμεριά όταν θέλω να τσιγκλήσω τα παιδιά μου)
Όμως σαν να υπάρχει χρονική ανακολουθία, ή έχω καταλάβει λάθος τις χρονιές: Το 1995 δεν νομίζω να υπήρχε αυτόματη μετάφραση στις σελίδες, όταν ο κόσμος συνδεόταν με μόντεμ 14.4kbps
10 Ο ίδιος ο υπολογιστής πού είναι;
Ο πύργος του τροφοδοτικού (για πολλούς αρχάριους, υπολογιστής ήταν η οθόνη…)
ΓΤ said
ΔΣ «Κιβωτού»
Στη θέση αυτού του τύπου με τα ράσα η Αλεξάνδρα Μαρτίνου.
Alexis said
#10: Τον υπολογιστή τον λέει τροφοδοτικό.
Και «πύργος τροφοδοτικού» ο πύργος του υπολογιστή βέβαια, η κεντρική μονάδα.
Alexis said
Πολύ πιο ενδιαφέρον το σημερινό από το προηγούμενο με τις πολιτικο-κομματικές συζητήσεις και αναλύσεις.
Alexis said
#9: Γάμος εις τα γέρατα, ή σταυρός ή κέρατα.
Theo said
@0:
Ο Αντρέας φυσικά ήταν πολύ περισσότερο από αυτόν προχωρημένος, αφού με τη βοήθεια του γιου του είχε φτιάξει δικό του ιστολόγιο, έγινε δηλαδή μπλόγκερ
Διορθώστε με, αν κάνω λάθος, αλλά μπλοκ και μπλόγκερ στη δεκαετία του ’90 δε θυμάμαι.
Theo said
Μπλογκ, ρε άτιμε κορρέκτορα 😦
xar said
Καλά η περιγραφή του Η/Υ ως Οθόνη + τροφοδοτικό + περιφερειακά ήταν συνηθισμένη από αρχάριους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που βλέπαν τον Η/Υ ως μια τηλεόραση με προχωρημένες δυνατότητες.
Μου έκανε εντύπωση η αυτόματη μετάφραση το 1995, και μάλιστα προς τα Ελληνικά, καθώς τότε η σχετική τεχνολογία ήταν στα σπάργανα. Μέχρι το 2000, αυτόματη μετάφραση μπορούσε να γίνει με ικανοποιητικά αποτελέσματα μόνο σε κείμενα με πολύ περιορισμένο εύρος εννοιών και ξεκάθαρη ορολογία, π.χ. δελτία καιρού. Και εννοείται ότι μιλάμε για μετάφραση μεταξύ Αγγλικών και Γαλλικών/Γερμανικών/Ρωσικών/Κινεζικών. Μάλλον πρόκειται για αναχρονισμό.
Πέπε said
> όταν έμαθε πως ο ζωγράφος ήταν και λινοτύπης, του παράγγειλε δυο πίνακες
Μήπως όταν έμαθε ότι ο λινοτύπης ήταν και ζωγράφος;
> του έκανε μεγάλη εντύπωση το σχεδόν παιδικό της πρόσωπο, αλλά και το πολύ ωραίο και καλλίγραμμο κορμί της
Οι ζωγράφοι δεν προτιμούν πάντοτε για μοντέλα τις γυναίκες που οι ίδιοι θα θεωρούσαν ευειδέστερες. Για παράδειγμα μια λίγο πλαδαρή με δίπλες κλπ. μπορεί να παρουσιάζει μεγάλο εικαστικό ενδιαφέρον, αλλά μικρό μπανιστηριακό.
> στη Φινλανδία, σε μια πόλη που ποτέ του δε μπόρεσε να αποστηθίσει το πολυσύλλαβο και γεμάτο φωνήεντα όνομά της
Ε λοιπόν, έπεσα σε κάτι Φιλλανδούς τελευταία και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πόσο στρωτή ακούγεται η γλώσσα τους, σε αντίθεση με τη γραφή της. Οι φθόγγοι μού φάνηκαν πολύ πιο ξεκάθαροι απ’ ό,τι σε πολλές οικείες μας γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά).
Alexis said
Θυμάμαι ακόμα την πολύ γλαφυρή περιγραφή που μας έκανε ένας εκπαιδευτής το μακρινό 1998 για το διαδίκτυο, που τότε ήταν ακόμα στα σπάργανα:
«Το Ίντερνετ είναι ένα τεράστιο καλάθι όπου ο καθένας μπορεί να αφήσει ό,τι θέλει και να είναι διαθέσιμο σε όλους»
BLOG_OTI_NANAI said
18: Δεν νομίζω να αναφέρεται σε online μετάφραση, αλλά σε δημοσιευμένο κείμενο που βγήκε από ηλεκτρονικό μεταφραστή. Βλέπω στα αρχεία μου να έχω το μεταφραστικό πρόγραμμα Systran στην έκδοση 4.0 γύρω στο 2000. Πιθανόν να αναφέρεται σε κάτι τέτοιο.
atheofobos said
14
Ξέρω αντίστοιχη περίπτωση με 80χρονη με πολλά παθολογικά προβλήματα και ολική πρόπτωση της μήτρας, στην οποία η χειρουργική θεραπεία που έγινε ήταν απλή. Ανάταξη της μήτρας και συρραφή του προσθίου με το οπίσθιο τμήμα του κόλπου ώστε να μην μπορεί να βγει ξανά η μήτρα έξω.
Μετά καμιά 20ρια μέρες, ο σαφώς μεγαλύτερος της σύζυγος, εμφανίστηκε αγανακτισμένος και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας:
Και τώρα εγώ τι θα κάνω;
xar said
@26 για τα Φινλανδικά:
Μάλλον σου ακούστηκαν πιο ξεκάθαρα, γιατί οι Φινλανδοί έχουν «μόλις» 8 φωνήεντα σε σύγκριση με τα 10-16 των αγγλογαλογερμανικών, άρα είναι πιο κοντά στα δικά μας 5.
BLOG_OTI_NANAI said
28: Η εικόνα είναι από το διαδίκτυο. Πάντως το SYStran 4 είχε από αγγλικά σε ελληνικά. Βλέπω μέσα στο φάκελο του προγράμματος αρχεία με χρονολογία 1999. Δεν ξέρω πότε έβαλαν ελληνικά. Πάντως βλέπω σε ξένο PC Magazine ότι το 1995 υπήρχε το πρόγραμμα με αρκετές γλώσσες ενσωματωμένες.
Επειδή κρατάω πράγματα από παλιά, βλέπω ότι είχα κρατήσει την εξής σημείωση για εγκατάσταση του σπασμένου προγράμματος όπου χρησιμοποιούσες τα ελληνικά στο ξενόγλωσσο κέλυφος με την εξής πατέντα:
«1. Εγκαταστήστε το πρόγραμμα επιλέγοντας γλώσσα εγκατάστασης English και χρησιμοποιώντας
την προτεινόμενη από το πρόγραμμα διαδρομή εγκατάστασης στο σκληρό
2. Μετά το τέλος της εγκατάστασης τρέχετε το αρχείο greek.exe
3. Στο περιβάλλον του προγράμματος SYSTRAN στο εξής όπου φαίνεται Portuguese να θεωρείτε ότι
είναι Greek.»
BLOG_OTI_NANAI said
«τον πύργο του τροφοδοτικού»
Εντάξει προφανώς δεν υπήρχε η σχετική εμβάθυνση στην ορολογία. Τότε η πιο δημοφιλής έκφραση ήταν «κουτί» (π.χ., «θα ανοίξω το κουτί να καθαρίσω λίγο τη μητρική»). Λιγότερο λέγαμε «πήρα ένα τάουερ» και ίσως «πήρα έναν πύργο».
Η συγκεκριμένη έκφραση θα έπρεπε να είναι, «τον πύργο με το τροφοδοτικό«. Βεβαίως, το τροφοδοτικό ήταν η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Κανείς δεν ασχολιόταν με την αναφορά του. Καθώς το ουσιαστικό συστατικό του Η/Υ ήταν η μητρική, η έκφραση αυτή θα ταίριαζε να είναι, «τον πύργο με τη μητρική«.
aerosol said
#23
Είναι ένας μικρός αναχρονισμός. Οι πρωτοπόρες σχετικές σελίδες εντοπίστηκαν όντως κάπου στο ’95 αλλά η πρώτη εξάπλωση έγινε γύρω στο μιλένιουμ και η μαζική υιοθέτησή τους προέκυψε στην πρώτη πενταετία του αιώνα.
xar said
@31
Δεν είπα ότι δεν υπήρχαν μεταφραστικά προγράμματα, σαφώς και υπήρχαν. Για παράδειγμα η SYSTRAN ως εταιρεία ιδρύθηκε το 1968! Μάλιστα, σε εξειδικευμένους τομείς με σχετικά περιορισμένο λεξιλόγιο και γραμματικές δομές (όπως τα δελτία καιρού που ανέφερα) είχαν και κάποια επιτυχία.
Από την προσωπική μου εμπειρία όμως (δούλευα ως μεταφραστής από τα μέσα της δεκαετίας του 90) θυμάμαι ότι τα αποτελέσματα της μηχανικής μετάφρασης σε κείμενα γενικού περιεχομένου ήταν επιεικώς άθλια και περισσότερο χρόνο σου έπαιρνε να διορθώσεις το «μεταφρασμένο» κείμενο παρά να μεταφράσεις/δακτυλογραφήσεις το πρωτότυπο.
Από κάποια στιγμή και μετά, γύρω στο 2000, ξέρω ότι αρκετοί μεταφραστές άρχισαν να χρησιμοποιούν μεταφραστικά προγράμματα που δούλευαν με βάση προηγούμενες μεταφράσεις τους (δηλ. που στηρίζονταν σε customised βάσεις δεδομένων με μεταφρασμένες φράσεις και όρους). Βέβαια μιλάμε για μετάφραση τεχνικών κειμένων, επουδενί λογοτεχνίας.
Για παράδειγμα, στο μεταπτυχιακό που είχα κάνει στη μετάφραση το 2003, μόνο μία καθηγήτρια από τους χοντρικά 10 καθηγητές χρησιμοποιούσε τέτοιου είδους προγράμματα.
Έτερος εξ ετέρου σοφός said
Πάρα πολύ ωραίο και διδακτικό για εμάς τους μεγάλους που αργήσαμε να ανακαλύψουμε τις ηδονές του Διαδικτύου. Μου άρεσε ιδιαίτερα η φράση «…Τώρα μέσα σε λίγες βδομάδες μπόρεσε να βρει στο Διαδίκτυο, όπως ο ίδιος έλεγε το Ιντερνέτ, πολύ περισσότερα στοιχεία για τις αρχαίες γραφές και αλφάβητα από όσα είχε μαζέψει τόσα χρόνια ψάχνοντας σε λεξικά και ιστορικά συγγράμματα.» Αφορά ιδίως τους λεξικογράφους που έφαγαν μια ζωή να ψάχνουν και τους φαίνεται παράξενο που ξαφνικά «η θάλασσα έγινε γιαούρτι» και ο κάθε άσχετος μπορεί να τους διαψεύσει
Πέπε said
32
Κανείς δεν έλεγε σι-πι-γιού; Σε εντελώς ανύποπτο (για μένα) χρόνο είχα κάνει κάτι μαθήματα υπολογιστών, και νομίζω ότι έτσι το λέγαμε. Δεν είχα μπορέσει να μάθω απολύτως τίποτε, κι ούτε να φανταστώ κάποια χρησιμότητα αν τυχόν μάθαινα κάτι. Σα να θυμάμαι κιόλας ότι σκεφτόμουν «οκέι, αφού έτσι είναι η σύμβαση του μαθήματος, ας λέω κι εγώ ότι το σι-πι-γιού είναι ο κυρίως υπολογιστής, κι ας ξέρουμε όλοι, μόλις χτυπήσει το κουδούνι για έξω, ότι ο κυρίως υπολογιστής είναι η οθόνη!»
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ για τα πρώτα και τα δεύτερα σχόλια, έφυγα το πρωί για αγροτικές εργασίες και μόλις γύρισα.
23 Aναχρονισμός βεβαίως
35 Αχ, αυτό με τη θάλασσα που έγινε γιαούρτι το έχω πει κι εγώ.
Καραγκιόζης said
Άσχετο αλλά ωραίο για όποιον ενδιαφέρεται: Την Δευτέρα παίζει στην Ανδόρα το «Μετέωρο και Σκιά» του Σπετσιώτη (για τον Λαπαθιώτη) στο πλαίσιο του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. https://panoramafest.gr/programma-provolon/
BLOG_OTI_NANAI said
36: Ασφαλώς. Μόνο σι-πι-γιου έλεγαν όλοι τον επεξεργαστή. Αλλά είναι άλλο εξάρτημα αυτό. Επειδή προσαρμόζεται και αυτό μαζί με όλα τα άλλα επάνω στη μητρική, κάποιος θα έλεγε ως βασικά εξαρτήματα «το κουτί με τη μητρική». Δεν θα έλεγε π.χ. «το κουτί με τη σι-πι-γιου» ή το «το κουτί με τη ραμ».
sarant said
36-39 Κι εγώ σι-πι-γιου ήξερα και έλεγα την κεντρική μονάδα επεξεργασίας. Όχι τον υπολογιστή.
BLOG_OTI_NANAI said
36: «κι ούτε να φανταστώ κάποια χρησιμότητα αν τυχόν μάθαινα κάτι»
Φυσικά. Όπως όταν μας χαλάει το αυτοκίνητο ή άλλη συσκευή. Ό,τι όνομα κι αν έχουν, πάμε στον μάστορα και του λέμε «εδώ κάνει ένα θόρυβο».
Πάντως τους Η/Υ τους ανοίγω. Είχα συμμαθητή που πήγε πληροφορική, από αυτόν τους Η/Υ και πήρα κι εγώ έναν οικονομικό Η/Υ γύρω στο 1990. Από περιέργεια, σιγά-σιγά έμαθα να τον ανοίγω και να αλλάζω εξαρτήματα, cpu, ανεμιστηράκια, καλώδια, σκληρούς κ.λπ. τα πιο βασικά.
BLOG_OTI_NANAI said
41: «από αυτόν ΕΜΑΘΑ τους Η/Υ»
Costas Papathanasiou said
Καλησπέρα!
«Ανακάλυψε πως η Στουρνάρα και οι πάροδοί της ήταν γεμάτες με μαγαζιά εξειδικευμένα στην Πληροφορική. Αγόρασε αυτά που του είχε υποδείξει ο Βλάσης, τα εγκατέστησε στο γραφείο του, διάβασε με προσοχή και σχολαστικότητα τις οδηγίες χρήσεως, τα συναρμολόγησε και ξεκίνησε»
…Εν συνεχεία, ένας ηλε-Στούρνος (σαν και μένα), ανακάλυψε και την εξής Δημόσια πληροφορία:
“Φέρτε μου ένα πληκτρολόγιο/ με ποντίκι και οθόνη
Στο συγγραφικό μου απόγειο/ για να φτάσω σαν γατόνι
έτσι ως έπιασα εβδομήντα/ κεχρωσμένος με Έζμπας τίντα…
Για σκληρού μου δίσκου γύρο,/ βάλτε ντισκο-Αριστοτέλι
βροχολάστιχα απ’την Τύρο/ και πορφύρα απ’ την Pirelli
Μίνωας με μουστάκι ντούγκλα,/ Ρήγας στου Ιντερνέτ τη ζούγκλα
Να ριγώ με όποιο μοτίβο/ υδρογείου, ξανθό ή μπρούσκο
και από το Ανταναναρίβο/ να αριβάρω ώς το Κούσκο
Πέρα απ’ το Περού να πάω για όσα εκ-Δήμων αγαπάω”
(χακαρισμένο από το x.@demonet.gr)
sarant said
41 Μπράβο που τους ανοίγεις. Εγώ βέβαια από το 1995 και μετά έχω λάπτοπ, που ανοίγονται πολύ πιο δύσκολα.
43 Καλό! Α, έχεις μέιλ από χτες.
Λάμπας said
Ετοίμασα κάτι με λέξεις από τη Γορτυνία. Πού να το στείλω;
Theo said
@41, 44:
Κι εγώ το 1991 έμαθα από δύο φίλους ηλεκτρολόγους μηχανικούς που δούλευαν σε εταιρείες που πουλούσαν Η/Υ και παρελκόμενα να αναβαθμίζω μόνος μου υπολογιστές, δικούς μου και φίλων, δηλαδή ν’ αλλάζω μητρικές, RAM, σκληρούς, κάρτες γραφικών και ήχου κλπ. Και τα λάπτοπ τα ανοίγω, σχετικά εύκολα, για να αλλάξω είτε RAM είτε σκληρούς.
Theo said
Όσο για το Systran (κι ίσως και κάποιο άλλο μεταφραστικό πρόγραμμα) το είχα δοκιμάσει κάπου στη δεκαετία του ’90, και τα αποτελέσματα (σε λογοτεχνικά και ιστορικά κείμενα) ήταν οικτρά.
BLOG_OTI_NANAI said
44: Ναι, τα λαπτοπ είναι μπελαλίδικα. Ακόμα και το άνοιγμα τους θέλει προπόνηση. Έτσι κι αλλιώς, όπως λέει ο Theo, συνήθως μόνο σκληρό και ραμ αλλάζεις. Από εκεί και πέρα μόνο σε μάστορα.
47: Ναι, μετριότατα αποτελέσματα.
BLOG_OTI_NANAI said
44: Για επεξεργασία κειμένου ποια προγράμματα είχες-έχεις; Είχες δουλέψει ποτέ σε DOS το παμπάλαιο «pfs:Write»; Θυμάμαι είχες γράψει εγχειρίδιο για κάποιο.
gpointofview said
# 45
sarantπαπάκιpt. lu
gpointofview said
# 50
Το παπάκι με το σύμβολό του και μετά την τελεία να ΜΗΝ έχει κενό
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Το ΄92 μάθαινα επεξεργασία κειμένου δια Volkswriter. Μας το είχαν μοιράσει σε φωτοτυπημένα αντίγραφα και 20 περίπου χρόνια μετά, έμαθα εδώ ότι τη μετάφραση την είχε κάνει ο Νικοκύρης! 🙂
Με τις σημερινές αναφορές του συγγραφέα σε σαρωτή, ποντίκι, πύργους κλπ, θυμήθηκα τις πρώτες μέρες πόσο γοητευτικά αλλά και χαοτικά μου φαίνονταν-σιγά μην κατάφερνα να τα αποστηθίσω, να μιλάω εύκολα με τους όρους τους γι΄αυτά και μ΄αυτά! Κι όμως και εξοικειωθήκαμε γρήγορα και εξαρτηθήκαμε επίσης γρήγορα (και πώς αλλιώς μ΄αυτό το θαύμα) και τώρα είναι αδιανόητη η ζωή δίχως του.
Λαμπρότατα όμως! Λέω είμαστε τυχεροί, όλοι (όλη) η παλιοσειρά 🙂 που συμβαίνουν στο βίο μας.
Μελαγχόλησα που ο ήρωας 70ρίζει, άσχετα που καλά του γυρνάνε στη στροφή τα πράματα. Για να δούμε…
Αγγελος said
BLOG (49), για το Volkswriter είχε γράψει βιβλίο ο Νικοκύρης. Μας τα είπε πρόπερσι.
sarant said
Ευχαριστώ για τα νεότερα!
45 Πολύ ωραία, σε ευχαριστώ πολύ
Το μέιλ είναι sarantπαπάκιpt.lu
50 A, με πρόλαβε
52 Το είχα γράψει, δεν θυμάμαι να έχω μεταφρασει κιόλας.
BLOG_OTI_NANAI said
53: Ευχαριστώ. Ουδέποτε είχα ακούσει για το πρόγραμμα αυτό. Προσωπικά, όπως θυμάμαι, μετά από το «pfs:Write» για DOS, ξεκίνησα πλέον με το Microsoft Word 6.0 και σήμερα έχω σταματήσει από χρόνια στο Ms Office 2007 καθώς για όσα χρειάζομαι με εξυπηρετεί πλήρως.
Alexis said
Η ευκολία γραφής και επεξεργασίας κειμένου στον υπολογιστή νομίζω ότι είναι το πρώτο που εντυπωσίαζε και μάγευε όποιον ερχόταν σε πρώτη επαφή με την πληροφορική.
Πάνε πια οι σκισμένες σελίδες, τα μπλάνκο, η δημιουργία τίτλων με λετρασέτ, οι διάφορες τεχνικές για την ενσωμάτωση διαγραμμάτων και σχεδίων και πάμπολλες άλλες «πατέντες» που χρησιμοποιούσαν οι ασχολούμενοι με τη συγγραφή κειμένων, εργασιών κλπ.
Το δεύτερο ήταν νομίζω ο εκτυπωτής και η απίστευτη ευκολία της άμεσης εκτύπωσης αυτού που έγραφες. Σε μηδέν χρόνο έβλεπες το προϊόν του κόπου σου τυπωμένο, καθαρό και τακτοποιημένο.
Είναι αντίστοιχο με τη συγκίνηση που νοιώσαμε όταν ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με την ψηφιακή φωτογραφία, που επέτρεπε να δεις άμεσα αυτό που τράβηξες, χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις μέρες ή και βδομάδες για να πάρεις τις φωτογραφίες τυπωμένες από τον φωτογράφο.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
54 Α, συγγνώμη, συγγνώμη! Λάθος μνήμη, και δεν ξέρω και πού είναι καταχωνιασμένο να δούμε τί και πώς αναφέρει, αν αναφέρει 😦 . Σε μαζικό σεμινάριο ήταν.
Theo said
@55:
Επειδή έπρεπε να δουλεύω κυρίως με κείμενα σε πολυτονικό, όσο είχα DOS στον Η/Υ (1990-1993), έγραφα κυρίως με τον Chi Writer, έναν αμερικάνικο επεξεργαστή κειμένου, προσαρμοσμένο (οΘντκ) για τα πολυτονικά από την εταιρεία «Έπαφος». Επειδή είχα προβλήματα μ’ αυτόν, δοκίμασα και κάποιους άλλους. Θυμάμαι τον Word Star και τον Volks Writer.
Όταν εγκατέστησα τα Windows 3.1 στην αρχή χρησιμοποίησα τον Write για πολυτονικά, μια και η τότε έκδοση του Word είχε προβλήματα με κάποιες πολυτονικές γραμματοσειρές που κυκλοφορούσαν στην αγορά. Αλλά και ο Write είχε προβλήματα, κι έτσι αγόρασα τον Ami Pro που δούλευε καλύτερα με τα πολυτονικά, και τον χρησιμοποίησα μέχρι περίπου το 2000, όταν το Word είχε στρώσει.
(Περισσότερα είχα γράψει παλαιότερα: https://sarantakos.wordpress.com/2018/08/09/daseia/#comment-520108 και https://sarantakos.wordpress.com/2021/12/20/omikron/)
Δύτης των νιπτήρων said
Το έχω ξαναρωτήσει, αλλά κανείς δεν θυμάται ένα ωραίο και εύχρηστο ελληνικό επεξεργαστή για τον Amstrad CPC6128 στα τέλη της δεκαετίας του ’80, τον ΓΡΑΦΟΣ-2. Ούτε στο ίντερνετ δεν έχει αφήσει ίχνος. Για πολυτονικό αλφάβητο (αλλά και κυριλλικό, εβραϊκό, λατινικό με διακριτικά για μεταγραφή μη ευρωπαϊκών γλωσσών), εκεί γύρω στο ’95-’97, μου είχε δώσει ο καθηγητής μου έναν επεξεργαστή φτιαγμένο για ιστορικούς και φιλόλογους, το Nota Bene. Βλέπω υπάρχει ακόμα!! https://en.wikipedia.org/wiki/Nota_Bene_(word_processor)
ΓΤ said
Αργότερα έπαιξε και το προχώ LaTeX 🙂
ΓΤ said
Χαϊκάλης Μπλακ Φράιντεϊ
ειδική προσφορά
Λυδία, είσαι μέσα;
https://www.iefimerida.gr/zoi/paylos-haikalis-poso-gia-mia-astrologiki-synedria
ΓιώργοςΜ said
41 >«εδώ κάνει ένα θόρυβο».
Επί το θεσσαλικότερον, «καπ’ καπ’, απ’ κατ’, κάτ’ κάν’ γκαπ γκαπ» 🙂
nikiplos said
4@ όχι πολύ μακριά από την Αβύδου και την πλατεία Χαρ. Μούσκου & Παπακωνσταντίνου, (όπου Χαρ. Μούσκος ο ξάδερφος κι όχι ο Μακάριος καθεαυτός). Πολύ κοντά η Αράδου στην Αβύδου και την Πλατεία Μούσκου που έγιναν τα πρόσφατα επεισόδια, με την μπούκα των αρχών σε κατασχεμένο (αναγραμμάτισε δυό γράμματα για να έχεις τη μεταφορική εικόνα) διαμέρισμα το οποίο έχασε οριστικά η ένοικος στα δικαστήρια.
GeoKar said
Με την ευκαιρία της κομπιουτερικης ανάδρομης, μήπως κάποιος/α συ σχολιαστής/ρια έχει το πολυεργαλείο Framework?
geobartz said
Εν έτει 1986 ανακάλυψα το chiwrite, αλλά …άνθραξ ο χρυσός αφού μόλις είχα τελειώσει μια διατριβούλα που την είχα γράψει με το wordstar (νομίζω ότι είναι πρόγονος του Word της Microsoft). Αυτά και πλείστα άλλα (dbase, framework κλπ) τα έχω …κάπου φυλαγμένα.
Γιάννης Μαλλιαρός said
Χαίρετε,
Καλά, κανένας δεν ανέφερε το Word perfect; ούτε η της ΕΕ που τις εποχές εκείνες ήταν απαραίτητη η γνώση του για να δουλέψεις εκεί;
64 Το ΝΕΤ framework; Ή υπήρχε κι άλλο; Κάτι βλέπω σe Visual studio;
Αγγελος said
E, ας το αναφέρω εγώ το WordPerfect 5.1, το πρώτο σύστημα επεξεργασίας κειμένου που χρησιμοποίησα στη δουλειά μου. Στο Συμβούλιο της ΕΕ έδωσαν υπολογιστές στους μεταφραστές το 1991, και ήμουν ένας από τους 6 πρώτους που απέκτησαν στο ελληνικό μεταφραστικό τμήμα. Θυμάμαι ότι σε μια αποστολή στο Λουξεμβούργο όπου δεν είχαμε δουλειά έκατσα και μελετούσα το βιβλίο των οδηγιών. Όταν το δούλεψα λίγο, με γοήτευσε — ιδίως η υπέροχη λειτουργία Reveal Codes, που σου έδειχνε ακριβώς γιατί το τυπωμένο κείμενο έβγαινε όπως θα έβγαινε. (Γενικότερα, αν είχες όρεξη να το μάθεις, όλες οι λεπτομέρειες ήταν προπελάσιμεσ. Θυμάμαι το πρόγραμμα PRINTER, που εξηγούσε τι εντολές PCL έδινε το WordPerfect σε κάθε είδους εκτυπωτή ώστε να ευθυγραμμίζει π.χ. τα περιθώρια… Θυμάμαι επίσης ότι αν και λειτουργούσε σε περιβάλλον DOS, που κανονικά σε περιόριζε σε 256 σύμβολα, είχε και μια μισοκρυμμένη (απολύτως εξηγημένη, απλώς λίγοι κάνανε τον κόπο να τη μάθουν) δυνατότητα που σου έδινε άλλα 256, με μια δική του (αλλά και πάλι απόλυτα σαφή) κωδικοποίηση. Εντυπωσίαζα έτσι τους εσπεραντιστές, τυπώνοντας άψογα τα 6 κάπως εξωτικά γράμματα ĉĝĥĵŝŭ της Εσπεράντο 🙂 (oι κωδικοσελίδες 853 και Latin-3 = ISO 8859-3 ή δεν υπήρχαν ακόμα ή πάντως δεν είχαν φτάσει στα χέρια μας, και βέβαια η Unicode ήταν ακόμα όραμα του απώτερου μέλλοντος… Για να βολεύουμε και τα ελληνικά, το Συμβούλιο είχε μια δική του κωδικοσελίδα, που τη λέγαμε 333 ή 993). Θυμάμαι ότι έγραψα κι ένα αρθρίδιο περί τοπωνυμίων σ’ένα εσωτερικό δελτίο των Ελλήνων μεταφραστών της ΕΕ που δεν μακροημέρευσε, όπου έτσι, για μαγκιά, είχα τυπώσει ρωσικά το όνομα της Πετρούπολης 🙂
Υπήξε μια φάση όπου η Επιτροπή χρησιμοποιούσε Word for Windows, το Κοινοβούλιο WordPerfect 6.0 επίσης for Windows, και το Συμβούλιο ακόμα WordPerfect 5.1 για DOS. Είχα γίνει ο τοπικός εξπέρ της μετατροπής μορφοτύπων και ο μόνος στη μεταφραστική μας μονάδα που ήξερε τι να κάνει όταν εμφανίζονταν αλαμπουρνέζικα τύπου ÅëëçíéêŞ êùäéêïóåëßäá ëÜèïò ìåôáãñáììİíç ή ┼ΈΈύΊώΆ▐ Ά∙ϊώΆΎ≤ίΈ▀ϊά Έ▄ϋΎ≥ ΉίΪάή±άΉΉ▌Ίύ (Καθώς εδώ μέσα οι περισσότεροι είμαστε μεγαλούτσικοι 🙂 κάτι θα θυμίζουν αυτά σε πολλούς… Οι νεότεροι βέβαια δεν ξέρουν τι θα πει κωδικοσελίδα!)
Όταν τελικά αναγκαστήκαμε να περάσουμε στο Word 97, μου κακοφάνηκε. Ωραίο το WYSIWYG, δε λέω, αλλά όλα αυτές οι μυστήριες αλλαγές φορμαρίσματος, που δεν ήξερες από πού σου έρχονται και που συχνά κρύβονταν μέσα στο (συνήθως αόρατο) σύμβολο του τέλους της παραγράφου… Βέβαια, μόλις χρειάστηκε να δουλέψω με πίνακες, η συγκριτική ευκολία του WYSIWYG ήταν θεαματική. Αλλά εκεί είχαμε άλλο πρόβλημα: συχνά οι πίνακες του πρωτοτύπου είχαν ενσωματωθεί από φύλλα Excel, που δεν τα είχαμε (ούτε καν είχαμε το πρόγραμμα Excel στη διάθεσή μας), και η μετάφραση των ενδείξεων που χρειάζονταν μετάφραση (δεν ήταν όλα αριθμοί!) ήταν απελπισία — για όποιον ήθελε βέβαια να τους φτιάξει ο ίδιος και δεν ακολουθούσε την εύκολη λύση να τις σβήσει με blanco και να γράψει με το χέρι από πάνω, αφήνοντας τις δακτυλογράφους να κάνουν ό,τι μπορούσαν μετά…
BLOG_OTI_NANAI said
67: Αν και πειραματίστηκα λίγο με το WordPerfect, τελικά προτίμησα το Ms Word. Θυμάμαι στα περιοδικά της εποχής να γίνονται συγκρητικά άρθρα «WordPerfect vs Ms Word». Πάντως η νίκη του Word ήταν τελικά εύκολη και σχετικά γρήγορη.
Γιάννης Μαλλιαρός said
68 Απρόσμενα εύκολη και γρήγορη. Ενώ το WordPerfect ήταν κυρίαρχη (όχι μόνο στην ΕΕ) εφαρμογή επεξεργασίας κειμένου το Word το εκτόπισε με την έκδοση 5 νομίζω (το είχα από τη 3). Ίσως γιατί ήταν μαζί με τις υπόλοιπες «εφαρμογές γραφείου» (λέγε με officce) είτε γιατί τα κλειδώματά του ήταν χαλαρά (αλλά αυτό δεν νομίζω να μέτραγε για τους μεγάλους παίκτες) είτε γιατί οι προγραμματιστές του ήξεραν πόρτες που δεν ήξεραν οι υπόλοιποι (έτσι έλεγαν οι κακές γλώσσες, πως είχαν πρόσβαση σε πόρους που δεν ανακοινώνονταν απ’ τη Microsoft) το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τρία χρόνια περίπου η κατάσταση είχε αντιστραφεί.
Θυμάμαι που με ρώταγαν πού μπορούν να βρουν τον WordPerfect 5.1 (που λέει ο Άγγελος) για να δώσουν εξετάσεις για την ΕΕ (γι’ αυτό και το σχετικό σχόλιο 66) τη στιγμή που το Word είχε ήδη γίνει το εργαλείο που δούλευε αβέρτα (στην Ελλάδα τουλάχιστον) και το παραθυρικό WordPerfect ακόμα φαινόταν ανταγωνιστικό.
ΓιώργοςΜ said
Με συγκινήσατε με το Chi ρε μπαγάσηδες, είχα γράψει την πτυχιακή μου σε αυτό 🙂
68-69: Στο πανεπιστήμιο, στο Αμπερντήν το ’91 η εφαρμογή επεξεργασίας κειμένου στις αίθουσες ΗΥ ήταν το MSWord, το 5.5 αν θυμάμαι σωστά (ίσως υπήρχε και WordPerfect, δεν είμαι σίγουρος). Αργότερα στη χρονιά ή στις αρχές του ’92, έβαλαν στο δικό μου τμήμα παράθυρα (όχι αυτά με τα τζαμλίκια 😛 , τα 3.11 for workgroups) και Word 2.0 for windows, όπου έγραψα και τη διατριβή για το M.Sc.
Ίσως η Microsoft να έκανε επιθετική πολιτική τότε· αν και οι πιο «ψαγμένοι» συμφοιτητές χρησιμοποιούσαν άλλους επεξεργαστές και άλλα λειτουργικά (LaTeX και κάποιους που δε θυμάμαι, τότε ήταν και οι Acorn πολύ διαδεδομένοι στο ΗΒ), η ευχρηστία του word βοήθησε πιστεύω στη διάδοσή του.
Από τη στιγμή που εδραιώθηκε και μετά, εκτόπισε όλα τα άλλα, πού να αλλάζει κανείς όταν έχει μάθει κάτι, έχει γίνει στάνταρ. Σε άλλες χώρες έβαλαν το ανοιχτό λογισμικό στο παιχνίδι (OpenOffice κλπ), αλλά εμείς οι κιμπάρηδες πλερώνουμε τη Μικρομαλακή… Δοκίμασα τον κειμενογράφο, καλός ήταν, αλλά η συνήθεια 30 χρόνων είναι μεγάλο πράγμα.
Πέπε said
67
> ο μόνος στη μεταφραστική μας μονάδα που ήξερε τι να κάνει όταν εμφανίζονταν αλαμπουρνέζικα τύπου ÅëëçíéêŞ êùäéêïóåëßäá ëÜèïò ìåôáãñáììİíç ή ┼ΈΈύΊώΆ▐ Ά∙ϊώΆΎ≤ίΈ▀ϊά Έ▄ϋΎ≥ ΉίΪάή±άΉΉ▌Ίύ
Πάντως εγώ κατά καιρούς έχω «αποκωδικοποιήσει» (όχι με την πληροφορική έννοια, με τη συμβατική) τέτοια αλαμπουρνέζινα κείμενα. Ή ξεκινάω από μια λέξη που ξέρω τι πρέπει να λέει, ή αλλιώς ακολουθω κατευθείαν τη μέθοδο του Σέρλοκ Χολμς με τα ανθρωπάκια που χόρευαν: το πρώτο σε συχνότητα ψηφίο είναι το άλφα, κ.ο.κ.
Όταν δεν έχεις παρακολουθήσει την τεχνολογική εξέλιξη, η παράδοση σε συνδυασμό με την υπομονή δίνουν λύσεις! 🙂