Εθνική νόσος και Η απολογία του Νέρωνος (δυο χρονογραφήματα του Βριάρεω)
Posted by sarant στο 2 Μαΐου, 2023
Ο Βριάρεως ήταν ένας από τους τρεις Εκατόγχειρες της Τιτανομαχίας. Το όνομα του Βριάρεω συνδέεται με το επίθ. βριαρός = ισχυρός, ενώ στην Ιλιάδα μαθαίνουμε οτι οι θεοί τον έλεγαν έτσι αλλά στους ανθρώπους ήταν γνωστός ως Αιγαίων. Στην αγγλική Βικιπαίδεια βρίσκω μια γελοιογραφία που παρουσιάζει το εργατικό κίνημα ως Εκατόγχειρα Βριάρεω, οπότε ίσως δεν είναι τυχαία η επιλογή του ψευδωνύμου από τον παππού μου.
Τα χρονογραφήματα αυτά τα εντόπισε και τα κατέγραψε ο φίλος ερευνητής Αριστείδης Καλάργαλης στο αρχείο του Δημοκράτη -συνολικά κατέγραψε, με επιτόπια αποδελτίωση στα γραφεία της εφημερίδας, σχεδόν 40 χρονογραφήματα για την περίοδο από Αύγουστο 1928 έως Μάιο 1929 και μου έστειλε τις φωτογραφίες. Ο παππούς μου είχε στα χαρτιά του κρατήσει αρκετά από αυτά, σε ένα τετράδιο με κολλημένα αποκόμματα, που το τιτλοφορεί «Περισωθέντα νεανικά αμαρτήματα».
Όπως συνήθως κάνω, και σήμερα θα βάλω δύο χρονογραφήματα, μια και είναι μικρά. Το πρώτο δημοσιεύτηκε στις 30 Αυγούστου 1928 και το δεύτερο την επόμενη μέρα, 31.8.1928, και τα δύο με τον υπέρτιτλο «Μυτιληναϊκοί περίπατοι».
Στο πρώτο χρονογράφημα γίνεται λόγος για την πανδημία της εποχής, τον Δάγγειο πυρετό. Ο διάλογος θα σας φανεί εντυπωσιακά όμοιος με απόψεις που ακούστηκαν πρόσφατα για την πανδημία του κορονοϊού. Παρεμπιπτόντως, η λέξη «δάγγειος» (ή δάγκειος) είναι δάνειο από το γαλλ. dengue, με απώτερη αρχή τα σουαχίλι, λέει το λεξικό.
Στο δεύτερο χρονογράφημα γνωρίζουμε μια από τις μανίες του μεσοπολέμου, που ήταν ο πνευματισμός. Εδώ ο Βριάρεως χρησιμοποιεί σαν τέχνασμα τον πνευματισμό για να επικρίνει τη συμπεριφορά των συμπολιτών του σε μια πυρκαγιά. Κατά σύμπτωση πριν από λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει και άλλο δικό του χρονογράφημα για πυρκαγιά.
ΕΘΝΙΚΗ ΝΟΣΟΣ
Εις ένα καθώς πρέπει κύκλον συνεζητείτο χθες η ετυμολογία της λέξεως Δάγγειος. Κάποιος έλεγεν ότι είναι Ιαπωνικής προελεύσεως και ο πυρετός και το όνομά του. Άλλος τον ήθελεν Αυστραλιανόν και άλλος ρωμαίικον. «Ο πυρετός αυτός προέρχεται από τα κουνούπια του Ιλισσού και λέγεται δάγγειος γιατί τα κουνούπια δαγκάνουν -«αυτό είναι».
Το μέγεθος του καλαμπουριού με έκανε να εξέλθω της ουδετερότητος.
— Βρε αδερφέ δεν πας στην Αθήνα να τους γιάνεις όλους; του είπα. Δυο τέτοια καλαμπούρια να κάνεις θα μεταβάλεις την Αθήνα σε Βόρειο πόλο και, καθώς άκουσα, τα κουνούπια του Δαγγείου ψοφάνε στο κρύο.
Δεν εφάνηκε να πειράχθηκε αλλά εξηκολούθησε τη θεωρία του.
«Λοιπόν κύριοι, ο Δάγγειος κατ’ εμέ είναι γνήσιον ελληνικόν προϊόν και αποτελεϊ υψίστην τιμήν για την ‘Ελλάδα. Μέχρι σήμερα είχαμε δυο αγιάτρευτες εθνικάς ασθενείας: τη γραφειοκρατία και το ρουσφέτ, τώρα αποκτούμε και τρίτη, το δάγγειο.
Απόδειξις άλλωστε πως είναι εθνική είναι και το ότι κανείς δεν πεθαίνει απ’ αυτήν».
— Λησμονείτε ίσως τους τριαντατρείς θανάτους…
— Μέσα σε εκατό χιλιάδες αρρώστους ; Δεν είναι τίποτα κύριε αυτοί οι τριαντατρείς. Δυο νεφριτικοί εκεί και τρεις γέροι και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Μάλιστα, ο Δάγγειος ξεκαθαρίζει μερικούς σκάρτους και κρατά τον κόσμο στο σπίτι του, μέσα στην οικογενειακήν περίθαλψη και ασφάλεια.
Φαντασθείτε πως αν αυτές οι 100 χιλιάδες άρρωστοι εγύριζαν στο δρόμο τόσον καιρό θα είχαν μείνει ενενηνταεννέα, αν όχι λιγότεροι, από αυτοκίνητα και τρένα. Άρα… ο Δάγγειος τούς εσωσε τη ζωή. Μα έχουμε και άλλη μια ωφέλεια. Έμειναν στο κρεβάτι ώς 1000 σοφέρ επί 15 μέρες ο καθένας. Αν λογαριάσουμε ότι κάθε σοφέρ κόβει κατά μέσον όρο έναν άνθρωπο τη βδομάδα γλιτώνουμε 2 χιλιάδες και κάτι που μπρος στους 33 που πέθαναν είναι τεράστιο κέρδος. Μακάρι νάρθει και δω να ησυχάσουμε λίγο.»
Ωμίλει ακόμη ότε εισήλθε εις το δωμάτιον ένας λούστρος με ένα σημείωμα προς τον φιλοξενούντα περιέχον τα εξής :
«Είμαι στο βαπόρι άρρωστος από Δάγγειο· πάρε ένα φορείο κι έλα να με βγάλεις γιατί δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου». Γιάννης.
Μετά την ανάγνωσιν του σημειώματος ο Υπέρμαχος του Δαγγείου έτεινε την χείρα προς τον φιλοξενούντα. «Ε! καλώς τα δέχτηκες· περαστικά και χαίρετε.»
— Τι φεύγεις; Κάτσε καημένε να δεις το φουκαρά το Γιάννη…
— Ξέρεις, έχω κάποια δουλειά· ύστερα… εγώ… ήμουνα ξέρεις νεφριτικός άλλοτε… και…
— Καληνύχτα.
Και επικαλούμενος τον Δάγγειον κατεκυλίσθη εις σκάλαν και έγινεν άφαντος προ του φάσματος της «εθνικής ασθενείας» του.
ΒΡΙΑΡΕΩΣ
Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΩΝΟΣ
Εις μίαν φιλικήν συγκέντρωσιν , χθες, αφού εξηντλήθησαν όλα τα θέματα, επροτάθη παρά τινος ως ελιξίριον κατά της πλήξεως ο πνευματισμός.
Η ιδέα εγένετο δεκτή ως αναψυκτικόν και πάραυτα προσεκομίσθη τρίπους τράπεζα «χωρίς πρόκες», διότι τα πνεύματα άχθονται τα σιδηρικά. Εθέσαμεν ακολούθως τας χείρας μας άνωθεν αυτής απτόμενοι της επιφανείας της άκρω δακτύλω και ανεμένομεν την έλευσιν των πνευμάτων.
Δεν παρήλθον πέντε λεπτά και η Τράπεζα ήρχισε να κλονίζεται ως πέρυσιν η «Τράπεζα Παύλου», ο δε αναλαβών τα καθήκοντα του «μέντιουμ» μας ανεκοίνωσεν ότι το πνεύμα του Νέρωνος ζητεί να μας ομιλήσει.
Ουδείς είχεν αντίρρησιν και η συνδιάλεξις ήρχισεν. Η Τράπεζα ανεσήκωνεν αυτομάτως τον πόδα της και τον εκτύπα εις το δάπεδον ατάκτως και σπασμωδικώς ως πεισματάρα νεάνις επί ώραν ολόκληρον. Το δε πόρισμα της ποδοκρουσίας ταύτης ως μας ανεκοινώθη υπό του «μέντιουμ» είναι το εξής:
«Αγαπητοί ζώντες, δεν παρουσιάζομαι ίν’ απολογηθώ ενώπιόν σας διά τας συκοφαντίας άς αφειδώς έρριψε κατ’ εμού η ιστορία ουδ’ ενδιαφέρομαι διά την αστείαν υστεροφημίαν σας, υιοθετήσας το ρηθέν υπό μεγάλου πατριώτου σας: «εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω».
Εκείνο που με εξώθησεν εις την παρούσαν εμφάνισιν είναι η χθεσινή πυρκαϊά.
Επλανώμην χθες ανά τας αχανείς εκτάσεις του σύμπαντος ότε μερικοί τουφεκισμοί και τις σπασμωδική κωδωνοκρουσία είλκυσε την προσοχήν μου εις την πόλιν σας όπου είδον έν «ραπτείον» —όπως ονομάζετε σεις τα ραφεία— πυρπολούμενον ως στήθος ρομαντικόν και «κοσμάκην» σπεύδοντα επί τόπου.
Ενθυμηθείς την Ρώμην που επυρπόλησα άλλοτε «για να σπάσω κέφι» ήρχισα να παρατηρώ με προσοχήν τα κατά την πυρκαΐάν.
Ο κόσμος συνέρρεεν αθρόος περί το καιόμενον κατάστημα κατενθουσιασμένος εκ του θεάματος και συνωθείτο και συνεθλίβετο ίν’ απολαύσει εκ του σύνεγγυς την μεγαλοπρέπειαν της φωτιάς.
Έκαστος θεατής — εξαιρέσει των ενδιαφερομένων— ηύχετο ενδομύχως να μεταδοθεί το πυρ και εις τα παράπλευρα οικήματα και όλοι με αληθινήν θλίψιν είδον καταφθάνον το πυροσβεστικόν μεγαθήριον.
Εμέ με παρέδωσεν η ιστορία εις την αράν και το ανάθεμα των ερχομένων γενεών διά την πυρπόλησιν της Ρώμης.
Εάν αυτό ήτο δίκαιον φρονώ ότι πρέπει να υποστείτε όλοι σας την ιδίαν ποινήν διότι καθείς εξ υμών θα έκαιεν ευχαρίστως αν ημπορούσε μίαν πόλιν, διά ν’ απολαύσει το θέαμα. Περί τούτου επείσθην χθες ακραδάντως από τα επιφωνήματα «μεγαλείο», «φίνα», «πήρε και το διπλανό» που εξέφευγαν από το στόμα των παρατηρητών και από τα « κάνε πιο κει μπάρμπα να ιδώ και γω» των μη δυνηθέντων να πλησιάσουν.
Πρέπει λοιπόν να κατηγορούμαι εγώ αιωνίως επειδή εξετέλεσα μίαν επιθυμίαν μου την οποίαν και σεις αισθάνεσθε αλλά εκ μικροψυχίας δεν τολμάτε να φανερώσετε ;
Ύστερα και οι πυροσβέσται σας με το τόσον νερό που έχυσαν τι άλλο ήσαν αν μη «νέρονες»;
ΒΡΙΑΡΕΩΣ
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Κιγκέρι said
Να μαθαίνουμε κιόλας! Καλημέρα!
>>…All this is to say most diseases are named for a reason—which may be right or wrong, but at least it’s one we remember. Dengue fever seems to be the sole exception to this. Caused by a virus transmitted from person to person by mosquitoes, the origins of dengue’s name are shrouded in mystery, though several theories do exist.
The etching shows a fashionably dressed man standing in a peculiar way.
One possibility is that the word derives from the Swahili phrase, Ka-dinga pepo, which translates rather unelegantly into English (cramp-like seizure caused by an evil spirit). Another theory claims a European origin of the phrase. An early use of the phrase appears in a letter written in 1801 by Queen Luisa of Spain, who said herself that she was suffering from a bout of dengue fever, using a Spanish word (careful). Both explanations seem to indicate the disease is named after one of its visible symptoms, tender movements caused by the extreme pain one suffers from the muscle, bone, and joint inflammation.
It was called dandy fever in Barbados “from the stiffened forms and dread of motion in patients.”
That would make sense, but there is a third possibility as well: that dengue is an old, Caribbean-island pidgin version of an English word (dandy). Massive outbreaks of the disease struck Cuba and Barbados in the early 1800s, before jumping to New Orleans, and one account given by a doctor at the time claims it was called dandy fever in Barbados «from the stiffened forms and dread of motion in patients.»
Now, reaching the end of this essay, you may find yourself asking, why does any of this matter? That’s basically the same question Shakespeare asked through Romeo’s speech and question, «What’s in a name?» It’s not that the name matters so much as the fact that a third of the world’s people live in areas where dengue is endemic. It doesn’t matter what we call it—those people are at risk of infection. Dengue matters because the number of people it threatens is expected to grow, fueled by the forces of climate change, urbanization, and poverty. The old name may not matter, but the future human suffering and deaths do.
What’s in a name? A thorn by any other name would remain as sharp.
https://www.thinkglobalhealth.org/article/how-did-dengue-get-its-name
atheofobos said
Πράγματι στον μεσοπόλεμο υπήρξαν πολλοί που ασχολήθηκαν με την ψευδοεπιστήμη της παραψυχολογίας και τον πνευματισμό.
Ήδη από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα ο Αλέξανδρος Ραγκαβής μύησε στον πνευματισμό τον Γεώργιο Σουρή και διανοούμενους της εποχής, οι όποιοι συγκεντρώνοντο τακτικά στο περίφημο σαλόνι του Σουρή όπου ελάμβαναν χώρα πνευματιστικές συνεδρίες (σεάνς)
Το 1923, ὁ Ἄγγελος Τανάγρας ἱδρύει τήν «Ἑταιρεία Ψυχικῶν Ἐρευνῶν, και θεωρείται από πολλούς «πατέρας της ελληνικής παραψυχολογίας»
sarant said
Kαλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
1 To etymonline συνδυάζει δύο από τα παραπάνω:
, from West Indian Spanish dengue, from an African source, perhaps Swahili dinga «seizure, cramp,» with form influenced by Spanish dengue «prudery» (perhaps because sufferers walk stiffly and erect due to the painful joints which characterize the disease).
Και κάτι τέτοιο λέει και ο Μπαμπινιώτης
2 Μπράβο, ο Τανάγρας -τον ήξερε η γιαγιά μου.
Δύτης των νιπτήρων said
Πάντα καταπληκτικός ο παππούς! Έμαθα και την προέλευση της φράσης «γαία πυρί μιχθήτω» (απόσπασμα αγνώστου τραγικού, αν και είδα να αναφέρεται και το όνομα του Πανάρκη του αινιγματοποιού).
Μυτιληναϊκοί, είναι επίθετο δόκιμο της εποχής;
Δύτης των νιπτήρων said
Παραψυχολογίες, πνευματισμοί και μέντιουμ: https://www.lifo.gr/now/greece/mentioym-pneymatistikes-seans-kai-psyhika-fainomena-stin-ellada-toy-20oy-aiona
Ή μπορείτε να ξεφυλλίσετε τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού, της ίδιας εποχής, στο λήμμα «εκτόπλασμα» πχ.
Δύτης των νιπτήρων said
Α, και προτού ενσκήψουν γνωστοί λαθοθήρες, το κείμενο θέλει μια μικρή δόση επιμέλειας.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
5# Στην Ιγγλετέρα διάσημος οπαδός του πνευματισμού κλπ ήταν ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Όμως το πνευματικό του τέκνο προτίμησε να το παρουσιάσει ακλόνητο οπαδό της λογικής.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
6# Δεν έχουμε λαθοθήρες εδωμέσα, τι είναι αυτά που λές?
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Πόσο πάλι σήμερα μας εκόμισε ο αείμνηστος παππούς με τα χρονογραφήματά του! Ψηφία από τη ζωή εκατό χρόνια πίσω. Ευχαριστούμε παππού και Νικοκύρη!
>>Δεν παρήλθον πέντε λεπτά και ή Τράπεζα ήρχισε να κλονίζεται ως πέρυσιν η «Τράπεζα Παύλου»,
1927 Ιδρύεται η Τράπεζα Παύλου, η οποία όμως διαλύθηκε μέσα σε αυτό το έτος. Την ίδια χρονιά έχουμε αρκετές συγχωνεύσεις, όπως η Τράπεζα αξιών με την Τράπεζα Βομηχανίας, η Γενική Τράπεζα,ε τη Λαϊκή Τράπεζα και η Ναυτική Τράπεζα Πειραιώς με την Α.Ε. Θαλασσίων Επιχειρήσεων.
«131 Χρόνια Εμπορικής Τραπέζης» (το 2016)
http://commercialbankofgreece.blogspot.com/2016/01/blog-post_11.html
Μαρία said
5
Εγώ περίμενα να αναφερθείς στον Ένγκελς 🙂 Στη «Διαλεχτική της φύσης» έχει σχετικό κεφάλαιο: «Η φυσική επιστήμη στον κόσμο των πνευμάτων» με συγκεκριμένα περιστατικά τσαρλατάνων.
Prince said
8. Σωστά! Να χρησιμοποιείς το ελληνικό ερωτηματικό όμως. 🙂
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
8, Πολύ σωστά τα λες ! (το λες δε θέλει τόνο) 🙂 🙂
Ερώτηση πώς είναι το θηλυκό του λαθοθήρα;
Λαθροθηρεύτρια ε; Ωραίο, ωραία, δηλαδή! 🙂 και λαθροθηρεύτρα καλό είναι.
Λοζετσινός said
Καλημέρα σας
«εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω»
κάτι αντίστοιχο σε μας
«η θκια μ΄ η μάνα πέθανε, καμμιανού να μη μείν΄»
Φυσικά μου προξενεί εντύπωση η λέξη καμμιανού που φαίνεται περικλείει και το καμμιάς ή καμίας και το κανενός, καθώς και η σκληρότητα της φράσης.
Αν λέγεται κι αλλού δεν το γνωρίζω.
Xar said
@7
Ναι, μάλιστα έχει γράψει και μυθιστορήματα υπέρ του πνευματισμού.
Αν θυμάμαι καλά, σε ένα από αυτά βάζει τον άλλο βασικό ήρωα του, τον καθηγητή Challenger, να παραδέχεται ότι τα πνευματιστικα φαινόμενα δεν είναι απάτη.
Δύτης των νιπτήρων said
10 Α, και σκέφτηκα να το ξαναξεφυλλίσω τώρα που ήμουν στο πατρικό! Όταν το διάβαζα, πάντως, δεν ενδιαφερόμουν τόσο για τα πνευματιστικά οπότε θα το προσπέρασα.
Ηλίας Ζερβός said
Ωραία χρονογραφήματα. Δεν κατάλαβα ποιόν εννοεί ο Νέρων όταν λέει «ο μεγάλος πατριώτης σας» που είπε «γαία πυρί μιχθήτω»
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
>>Στο πρώτο χρονογράφημα γίνεται λόγος για την πανδημία της εποχής, τον Δάγγειο πυρετό. Ο διάλογος θα σας φανεί εντυπωσιακά όμοιος με απόψεις που ακούστηκαν πρόσφατα για την πανδημία του κορονοϊού.
Το 1928 , ενέσκηψε ο Δάγκειος και ανέδειξε την ειδικότητα των «Κωνωπολόγων»
https://www.mixanitouxronou.gr/o-tromeros-dagkeios-pyretos-toy-1928-poy-anedeixe-toys-quot-eidikoys-konopologoys-quot-giati-ektoxeythike-i-timi-ton-lemonion/
sarant said
16 Καλώς ήρθατε, το σχόλιό σας ήταν το πρώτο εδώ, γι’ αυτό και κρατήθηκε προς έγκριση.
Το ρητό αποδίδεται σε αρχαίο τραγικό ποιητή, αδέσποτος στίχος.
9-17 Α μπράβο!
6 Το έκανα βιαστικά πριν φύγω, θα μου ξέφυγαν λαθάκια, πε πράμα
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
11# Νιέτ, είπαμε, το λατν είναι πιο όμορφο. Άντε, μη βάζω τώρα παραπομπή, μας διαβάζει και η μαμά του Ν. 🙂
12# 🙂
Ο Βάρναλης πάντως είχε γράψει πως ο Νέρωνας καίγοντας τη Ρώμη το ρητό το έκανε «εμού ζώντος γαία κλπ».
Αγγελος said
(7) Και ο William Crookes, που ανακάλυψε τις καθοδικές ακτίνες, ασχολήθηκε σοβαρά με τον πνευματισμό. Στη Βραζιλία, ο πνευματισμός έχει εξελιχθεί σε θρησκεία, με όχι αμελητέα διάδοση.
Xar said
@13
Το ξέρω στο θηλυκό, καμιανή, στο αρσενικό δεν το έχω ακούσει.
Αντίστοιχο και το οποιανού, που το έλεγε ο πατέρας μου Σχεδόν κάθε φορά που αγόραζε φράουλες, για τις οποίες τρελαινόμασταν μικροί, μας έλεγε χαμογελώντας: κι οποιανού τ’ αρέσει!
atheofobos said
5
Και στο Λεξικό ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ υπάρχουν και φωτογραφίες εκτοπλασμάτων στο λήμμα Εκτόπλασμα.
antonislaw said
Καλημέρα σας! Απολαυστικός ο Βριάρεως !
Παρατηρώ την έλλειψη κατάληξης στο ρουσφέτι «ρουσφέτ»τουρκ. rüşvet κατά το κισμέτ, κισμέτι, αντέτ τουρκ. âdet (έθιμο, συνήθεια) αντέτι κτο
sarant said
23 Nαι, κι εγώ το πρόσεξα αυτό.
Κιγκέρι said
2: Σχετικά με τις πνευματιστικές συγκεντρώσεις στο σπίτι του Σουρή είχα διαβάσει στην ποιητική ανθολογία του Περάνθη, βρήκα όμως το απόσπασμα εδώ:
https://www.peri-grafis.net/ergo.php?id=545
>>…Κάθε μέρα σχεδόν δέχονταν στο σπίτι τους, όλη την αφρόκρεμα του τότε φιλολογικού χώρου. Μέσα λοιπόν σε τούτο το σαλόνι, -αλλά κι αλλού- συχνά συνέβαιναν διάφορα και μερικά εκ των οποίων θα τα μεταφέρω εδώ γιατί πραγματικά πιστεύω πως αξίζουνε τον κόπο.
1). πνευματιστικές συνεδριάσεις: Αφορμή για να ξεκινήσουνε στάθηκε η απώλεια ενός μάρσιπου περιέχοντος επιτραπέζια σκεύη, γεγονός μάλιστα που ο Σουρής τραγούδησε σε στίχους:
Ω τεθλιμένη σύζυγος και τέκνα προσφιλή
του ταλαιπώρου Έλληνος και βλάμη Φασουλή
ο δυστυχής μας μάρσιπος εχάθη δια πάντα
και τόσα επροκάλεσε περίεργα συμβάντα
και τώρα σας πληροφορώ πως από ‘δω και πέρα
σερβίτσια πια δε θα ‘χωμε να κάνουμε βεγγέρα.
ούτε σαν πριν θα δίνουμε στο σπιτικό μας μπάλους
στα σερκλ-Ανγκλαί, στα ντιστεγκέ και σ’ όλους τους μεγάλους.
Αποφάσισε λοιπόν να καταφύγει στις μαντικές επινεύσεις των …πνευμάτων. Η συντροφιά τοποθετήθηκε γύρω από το μαγικό τραπεζάκι, σκοτεινά κι ακούμπησε τα δάχτυλά της, περιμένοντας το πνεύμα του …του Βίκτωρος Ουγκώ, που από συναδελφική αλληλεγγύη θ’ αποκάλυπτε τον κλέφτη του μάρσιπου. Αλλά ο Γάλλος ρομαντικός -πιθανώς γιατί ο Σουρής δεν ήτο κατάλληλα προετοιμασμένος και καθαρμένος-, δε φάνηκεν αντάξιος των … προσδοκιών.
…………………………… αρχίζω να βογγώ
κι εξαίφνης εμφανίζεται ο ποιητής Ουγκώ.
Περί μαρσίπου τον ρωτώ εν πάση ψυχραιμία,
αλλ’ ου φωνή κι ακρόασις κι απάντηση καμμία.
Τον ερωτώ και δεύτερον με βλέμμα σκυθρωπόν
κι εκείνος αλά Γαλλικά το στρίβει σιωπών.
Ξαναβογγώ λοιπόν κι εγώ και νάσου ο Σαιξπήρος,
μου λέγει δε, πως ένδοξος ως ποιητής θα γίνω,
και μετά θάνατον κι εγώ αθάνατος θα μείνω
κι ουδέ να χάνομαι ποσώς για μία παλιοτσάντα,
αφού θα στήσει κι εις εμέ το Έθνος ανδριάντα.
Αλλ’ ο Σουρής επέμενε για τα χαμένα μαχαιροπήρουνα κι ο μεγάλος δραματουργός ερεθίστηκε και …
Δίχως καν μια λέξη να προφέρει
σηκώνει κατεπάνω μου το φοβερό του χέρι
κι ενώ αργά εσήμαινε το εκκρεμές τρισήμισυ,
μου έδωσ’ ένα φάσκελο να το ‘χω για ενθύμηση.
Το «τραπεζάκι» έγινεν από τότε η τακτική τους απασχόληση. Προσπάθησαν μάλιστα να επαναλάβουνε τα πειράματά τους και με το …μεγάλο τραπέζι της κουζίνας. Οι κρότοι ήτανε τόσο δυνατοί που ακουγόντανε στο δρόμο. Η γειτονιά είχεν αναστατωθεί κι ονόμασε το σπίτι, «σπίτι των φαντασμάτων»!
Μια φορά, το πνεύμα του… Τολστόϊ τους ανήγγειλε πως σε ορισμένο σπίτι της οδού Καποδιστρίου, πέθαινε κείνη την ώρα, Ρώσος ιερέας, που ‘χεν ανάγκη βοηθείας. Μερικοί τρέξαν εκεί κι όντως εξακρίβωσαν πως υπήρχε Ρώσος παπάς, που όμως ήτο θαυμάσια στην υγεία του και μάλιστα τους κυνήγησεν άσχημα, γιατί του χαλάσανε τον ύπνο.
Ο Κωνσταντίνος Μάνος, καλούσεν επί πολλήν ώρα τα πνεύματα των συγγενών του, Φαναριωτών. Αλλά κι ο Στρατήγης ανυπομονούσε να μάθει για κάποιο θείο του Σωτήρη, που πνίγηκε και θυμωμένος από την ανυπομονησία, στράφηκε στον Μάνο με τραχύτητα:
-«Εξαντλήσατε, τέλος πάντων, το γενεαλογικόν σας δένδρον για να ρωτήσουμε κι εμείς τους συγγενείς μας»; Αν δεν παρέμβαινε ο Δαμβέργης, μ’ ένα λογοπαίγνιο που ‘φερε γέλια, θα μπορούσανε και να ‘χανε μαλlώσει σοβαρά.
‘Αλλοι πίστευαν με φανατισμό κι άλλοι, όπως ο Σουρής, απλά διασκεδάζανε και φυσικά, γινόντουσαν πολλές πλάκες σκηνοθετημένες και μη. Πάντως η φήμη των συγκεντρώσεων αυτών ήτανε τέτοια, που κάποτε, ήρθε ειδικώς από τη Κόρινθο κι ένας δικολάβος που ‘χε τη μονομανία ν’ αναζητά χαμένους θησαυρούς. Το «τραπεζάκι» του υπέδειξεν ένα υπόγειο στα Γαυγάμηλα της… Ασσυρίας.
Τελικά είχανε πάρει τέτοιαν έκταση που όπως προείπα, οι εφημερίδες παρέκαμπταν τα κοσμικά, για να καταγράφουνε τα δρώμενα στο σαλόνι του Σουρή. Το …κακό σταμάτησεν αργότερα, όταν με τη παρέμβαση γιατρών τρομάξανε πως θα καταλήξουνε στο Δρομοκαΐτειο.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
13 πάρε κι ένα κανενού, (για το μάταιο της ιδιοκτησίας):
«Σήμερον εμού, αύριο αλλουνού, μεθαύριο κανενού.»
Κάτω λέ(γα)με κιανενούς και κιαμιάς. Τώρα ακούγεται και το μιανής, μιανού ή ενούς.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
25 Κίγκε, Πολύ ωραίο! Κοίτα να δεις! Έχω χάσει τεύχη για το θέμα. Μερσί πολύ! 🙂 .
Χαχα, μετά το δικό σου, με το γούγλιν έπεσα σε αυτό
(λέει και για τον Τανάγρα παρακάτω)
Ο Αρχιμάγος ο Σουρής
και το σουξέ ο Θοδωρής
(εννοεί τον Πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηληγιάννη που επίσης είχε συμμετάσχει σε πνευματιστική εκδήλωση στο Νέο Φάληρο)
Συναθροιστείτε πνεύματα
και απ΄ εμπρός και πίσω
ακούσατε το πρόσταγμα
Σουρή του αρχιμάγου
που έχει πρόσωπον… λαγού
και γενειάδα τράγου.
που κατ΄ αυτά περί πολλά
πνευματικά τυρβάζει
και κάθε είδους πνεύματα
εμπρός του κατεβάζει»
http://pireorama.blogspot.com/2015/07/blog-post_22.html
ΣΠ said
18δ
Μάλιστα. ο Δάγγειος ξεκαθαρίζει –> Μάλιστα, ο Δάγγειος ξεκαθαρίζει
αν όχι λιγότεροι, .από αυτοκίνητα και τρένα –> αν όχι λιγότεροι, από αυτοκίνητα και τρένα
ο Δάγγειος τούς εσωσε τη ζωή –> ο Δάγγειος τους εσωσε τη ζωή
ΑΑν λογαριάσουμε –> Αν λογαριάσουμε
Κάτσε καημένε να δεις το φουκαρά το Γιάννη… j, –> Κάτσε καημένε να δεις το φουκαρά το Γιάννη…
κάποια νδουλειά –> κάποια δουλειά
και ή Τράπεζα –> και η Τράπεζα
ΓΤ said
@18δ
E, αφού διόρθωσες το βγαζομάτικο «ετοιμολογία» που βλέπουμε στην εφημερίδα, παίξε μπαλίτσα και με το «ελιξΗριο» —> «ελιξΙριο» 😛
Costas Papathanasiou said
Καλημέρα!
Σύμπτωμα Νόσου ενδημικής είναι και να θεωρούμε το -έστω- ‘καλαμπούρι’ ενός άλλου:π.χ. «Δαγγειος εκ του Κώνωψ Δάγκας ο Ωφελιμότατος» κρύο, το δε δικό μας: «Νέρωνας=Νεροφόρος, Νερουλάς ή κάπελας νερώνων το κρασί», ωραίο και ενθέρμως έξυπνο έως και ζέον -φυσικά- εάν το ύδωρ φτάσει σε σημείο βρασμού.
Και όπως επισημαίνει για μια τέτοια Νόσο κι ο Βριάρεως: «Απόδειξις άλλωστε πως είναι εθνική είναι και το ότι κανείς δεν πεθαίνει απ’ αυτήν». Πόρισμα, αναλυόμενο εμμέτρως ως εξής:
ΚΑΝΤΗΛΕΣ ΥΠΕΡΤΡΙΣΧΙΛΙΕΤΕΙΣ
Η φαγούρα της Ελλάδος/( δι ής ο ένας τον άλλον τρώει
ή, παρέα, όλοι τα ξύνουν )
Η Αλεξάνδρου-Ολυμπιάδος/ Ερωτομανία Πορτνόι
δι’ Εαυτόν, μέγα άγιον, σύννουν–
αν και το μυαλό του «κόβει»/ σαν αμάξι τάλε κουάλε–
συνιστά προδήλως δείγμα
πόσο βάσιμοι είναι οι φόβοι/ πως ψοφάμε στο φινάλε
ζώντας με Δαγγείου δήγμα.
Ή, όπως το πικρό σου αχείλι,/ λέει, με πνεύμα Σουαχίλι,
σαν δαγκώνεσαι εξ ανθρώπων:
«Να΄μαι πλέον κι εγώ ο διάττων,/ ως φορέας των αθανάτων,
(υ)ιός ανωφελών κωνώπων»
sarant said
25 Ωραία!
28 Ευχαριστώ, διορθώνω
Λοζετσινός said
21, 26
Ωραία, ευχαριστώ.
Αγαπητή ΕΦΗ – ΕΦΗ πριν λίγες μέρες έγραψες σε κάποιο σχόλιό σου να ζήσουμε την Άνοιξη και το Μάη.
Αν επιθυμείς στείλε το μέιλ σου στο billfaniπαπακι.yahoo.gr για να λάβεις την εφημερίδα του χωριού σε pdf.
Για να πάρεις μια ιδέα
«Να ’μουν στη στράτα κουρνιαχτός, να’ μουν στη γης βοτάνι να’ μουν και στο χεράκι σου, φλωρένιο δαχτυλί-
δι……Να’ χα νεράντζι να’ ριχνα , στο πέρα παραθύρι να τσάκιζα το μαστραπά, που’ χει το καριοφύλλι…»
Και θα θιαμάξεις με το χορό που φιδοσέρνεται γύρω απ’ τη μεγάλη δάφνη και το αιωνόβιο κυπαρίσσι της Παναγιάς, δημιουργώντας κύ-
κλους, με το μπαϊρακτάρη επικεφαλής να κανοναρχεί: «…Μπαϊρακτάρη του χορού, συ που σέρνεις το χορό
Σαν κλωνί βασιλικό , σαν κλωνάρ’ αμάραντο Κάμε δίπλες το χορό , είμαι ξένος θέλ’ να δω Θέλ’ να δω να μολογώ,
σε βασιλικό χωριό…»
Κι ύστερα, αντάμα όλοι ξανά, στη χρονιάτικη πασχαλινή λειτουργία των ξωκλησιών, πάλι με χορούς στα
λιβάδια, μέσα στην ομορφιά της βουνίσιας ανοιξιάτικης φύσης και στο λαχτάρισμα της ζωής, και με πλανόδιο
ξωμερίτη φωτογράφο, να απαθανατίζει πρόσωπα και στιγμές…
Άνοιξη και πασχαλιά. Μοσχοβολήματα κι ανταμώματα… Κι έχεις ακόμα στο στόμα σου τη γλυκιά γεύση
απ’ το γλειφιτζούρι-του μικροπωλητή μπάρμπα Πάνου…
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
26# Το μιανής, μιανού το λέω κι εγώ, και σε σχόλιά μου εδώ. Δεν ξέρω πού το κόλλησα.
Ενούς, από μνήμης Ανέστης Μαυρόλυκος δια χειρός Θ. Πετσάλη-Διομήδη:
-Μας εκορόιδεψε η πανούκλα η γριά! Σκατοχώρι είναι! Ενούς παρά τόπος!
Alexis said
Ώστε οι ψέκες υπήρχαν παλαιόθεν;
Μά…στα
sarant said
33 Μες στον οντά ενούς πασά, λέει ο Μάρκος αν το προσέξει, όχι «ενός»
Alexis said
…ότε μερικοί τουφεκισμοί και τις σπασμωδική κωδωνοκρουσία…
Όχι «σπασμωδική τις κωδωνοκρουσία»;
Αν λογαριάσουμε ότι κάθε σοφέρ κόβει κατά μέσον όρο έναν άνθρωπο τη βδομάδα…
Παρατηρώ εδώ την παρωχημένη σήμερα έκφραση «τον έκοψε το αυτοκίνητο». Μόλις που τη θυμάμαι να λέγεται όταν ήμουν παιδί.
Georgios Bartzoudis said
Ο λόγος περί παραψυχολογίας κλπ.
Νομίζω ότι όλα τα σχετικά έχουν την εξήγησή τους σε φυσικούς νόμους: Εν έτει 1965, σε συγκέντρωση του συντάγματος νεοσυλλέκτων εν γηπέδω, ο Σίμων Καράς, έκανε επιτυχέστατα «πειράματα».
Κατά πρώτον κάλεσε όλα τα φαντάρια της Κερκίδας να σφίξουν γερά τα χέρια τους. Μερικά λεπτά αργότερα, μερικοί (καμιά δεκαπενταριά) δεν μπορούσαν να ανοίξουν τα χέρια τους. Τους «χειρότερους» εξ αυτών επέλεξε για τα περαιτέρω «πειράματα». Τους κατέβασε στο γήπεδο και τους υπνώτισε…..
– Τώρα Γιάννη είσαι έξω από το σπίτι της Ελένης. Έρχεται κοντά σου. Την αγκαλιάζεις, την χαϊδεύεις, τη φιλάς….
Και έβλεπες τον Γιάννη να εναγκαλίζεται τον …συνάδελφό του τον Μήτσο, που ο Καράς τον είχε βάλει (υπνωτισμένον όντα και αυτόν) να παίζει το ρόλο της Ελένης!!!
Alexis said
#33α: Είναι Ξηρομερίτικο βρε!
«Χατίρι του μιανού, χατίρι τ’ αλλουνού, κανένα παιδί με τον άντρα μου!»
(παλιά Ξηρομερίτικη παροιμία) 🙂
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
38# Ναι, αλλά ο πατέρας μου δεν το ‘λεγε. Κι εγώ αργά το άρχισα, πιθανώς ως χαριτωμενιά σε χαλαρή ομιλία, και μου ‘μεινε.
Κιγκέρι said
33,35: «Εγώ είμαι ενούς ψαρά ο γιος, ο έμορφος και ταπεινός», θυμάμαι να τραγουδάει η γιαγιά μου.
Κιγκέρι said
…Δανεικά δεν τους ζητάμε, ούτε καμιανού χρωστάμε…
Κιγκέρι said
Εννοείται ότι τα έχω ακούσει από το σπίτι μου και τα λέω κι εγώ όλα αυτά τα καμιανού/ής, μιανού/ής, καποιανού/ής…
sarant said
36α Πιο στρωτό είναι έτσι που το λες
xar said
Και το γνωστό παραστρατιωτικό:
Ο παπάς ο Διαμαντής
Τι της έκανε μιανής…
Αγγελος said
O πρύτανις των Ελλήνων εσπεραντιστών Ανακρέων Σταματιάδης πήγε κάποτε (1947;) σε πνευματιστική συγκέντρωση και ζήτησε να μιλήσει με το πνεύμα του … Ζάμενχοφ. Το πνεύμα εμφανίστηκε, κι όταν ο Σταματιάδης του ζήτησε συμβουλές , απάντησε σε άπταιστη Εσπεράντο Atentu pri li.
H φράση αυτή σημαίνει «πρόσεχέ τον», και ο Σταματιάδης απόρησε τι δελφικός χρησμός να ήταν αυτός. Αργότερα όμως σκέφτηκε ότι το πνεύμα μάλλον εννοούσε Atentu pri Lie, να προσέχει τον Trygve Lie, τότε Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ !
Όλα αυτά τα έγραψε ο ίδιος σ’ένα περιοδικάκι που έβγαζε τότε…
Αγγελος said
Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έχει και εκτενές άρθρο για τις ακτίνες Ν, που είχε ήδη αποδειχτεί χρόνια πριν ότι ήταν πλάσμα της φαντασίας του Blondlot, όπου μάλιστα αναφέρει ότι όταν ένα μέντιουμ υπέστη «τον λεγόμενον εκδυϊσμόν (dédoublement)», το υλικό του σώμα δεν ακτινοβολούσε πια, ενώ το αστρικό του σώμα ακτινοβολούσε ζωηρά! Και γενικώς, είχε πλήθος άρθρα περί αποκρυφισμού, πνευματισμού, θεοσοφίας κλπ. Τα διάβαζα μικρός και δεν ήξερα τι να πιστέψω — μου φσίνονταν απίστευτα, αλλά πάλι, σοβαρή εγκυκλοπαίδεια να γράφει ντιπ μ@λ@κίες;
sarant said
45 Και γιατί να προσέχει τον Λι;
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
36# Θυμήθηκα την ανεκδοτολογική αγόρευση ρουμελιώτη εισαγγελέα σε υπόθεση τροχαίου, που έλεγε «Κύριοι Δικασταί, πρέπει να τουν πατάξιτι αυτούνου τουν αλjήτη γιατί αυτοί οι σωφέρηδες κόπτουν ανθρώπους και πολλά άλλα ζώα…».
Μετά παίρνει το λόγο ο συνήγορος και λέει «Οντως Κύριοι Δικασταί, αυτοί οι σωφέρηδες κόπτουν ανθρώπους και πολλά άλλα ζώα όπως ο Κύριος Εισαγγελεύς…» (ακολουθεί παρατεταμένη παύση στη διάρκεια της οποίας ο δικηγόρος δείχνει με το δάχτυλο τον Εισ) «…ορθώς προ ολίγου ετόνισε!».
aerosol said
#2
Για να είμαστε δίκαιοι, το πρόθεμα «ψευδο-» δεν είναι απολύτως ακριβές για την εποχή που μιλάμε. Στα πλαίσια της έντονης πίστης του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα πως η επιστήμη μπορεί να φέρει ορθές απαντήσεις για όλα τα φαινόμενα του βίου, ήταν ειλικρινής η διάθεση των συμμετεχόντων να ρίξουν το φως της λογικής σε πράγματα που ως τότε ανήκαν στη σφαίρα του παραφυσικού και της μαγείας. Το ότι δεν τα θεώρησαν a priori και άνευ μελέτης ψευδή δεν δείχνει μόνο τις ψυχολογικές τάσεις της εποχής αλλά και αγνή πρόθεση να μελετηθεί κάτι φευγαλέο με όσο πιο σωστό τρόπο μπορούσαν. Παρά τον συναισθηματικό ενθουσιασμό με την πιθανή αλήθεια των φαινομένων, υπήρχε έντονη προσπάθεια για να ξεριζωθούν οι τσαρλατάνοι και οι απατεώνες και να εντοπιστεί -αν υπάρχει- κάποια αλήθεια. Μάλιστα βοήθησαν πολύ σ’ αυτό οι ταχυδακτυλουργοί και «μάγοι» της εποχής, με γνωστότερο τον Χάρυ Χουντίνι, που είχαν τις γνώσεις και την τεχνική να αναγνωρίσουν τρικ και τεχνικές των υπόπτων. Ήταν αυτή η προσεκτική μελέτη που σταδιακά έφερε τον πνευματισμό σε παρακμή, δείχνοντας τις απάτες πολλών διάσημων μέντιουμ.
Κατάφεραν οι φίλοι του πνευματισμού να είναι όσο αντικειμενικοί πίστευαν πως είναι και να μείνουν ανεπηρέαστοι από τις ελπίδες τους; Σαφώς όχι. Αλλά κάποιοι δεν τα πήγαν άσχημα, επιστημονικά μιλώντας.
#20
Περί Βραζιλίας (και όχι μόνο):
Ο πνευματισμός είναι απόδοση του spiritualism. Ένα υποσύνολό του ονομάστηκε spiritism (να το πούμε… πνευμισμό;!), μια συγκεκριμένη ερμηνεία των πνευματιστικών φαινομένων και η φιλοσοφία που προήλθε απ’ αυτήν, βασισμένη κυρίως σε βιβλία του Αλλάν Καρντέκ. Είναι αυτή η «φράξια» που έπιασε ρίζες ειδικά στην Βραζιλία, χώρα με πλούσια ανιμιστική παράδοση, αλλά και αλλού στον κόσμο.
Μαγδαληνή said
Πώς μ’ αρέσει αυτή η ειρωνεία και το χιούμορ στα κείμενα του παππού Σαραντάκου!
Ο πατέρας μου Μικρασιάτης πρόσφυγας γεννημένος το 1912 έλεγε δάγγειο το γνωστό φαγητό στραπατσάδα (αυτό με τα αυγά και με τη σάλτσα ντομάτα) και το λέγαμε όλοι στο σπίτι μας έτσι. Είχε φάει «δάγκειο» τη μέρα που εκδήλωσε τον «δάγκειο» γύρω στα 1928 και δεν ήθελε να το βλέπει μπροστά του, χρόνια πολλά μετά.
GeoKar said
«την Ρώμην που επυρπόλησα «για να σπάσω κέφι»»: τώρα θα λέγαμε «για να σπάσω πλάκα» ή «για το κέφι μου» – έτσι δεν είναι? Άλλη μία διαφορετική έκφραση -της εποχής- του εκφραστικότατου πάππου σου, αγαπητέ Ν(ο)ικοκύρη, λοιπόν.
sarant said
49α Σωστά
51 Πράγματι. Υπάρχει κι ένα ρεμπέτικο που λέει «να σπάσουνε κεφάκια».
ΓΤ said
Βλέπουμε σε κολόνα κιτρινόχαρτο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ», φρένο ατο άοκνο μάτι δεν μπορούμε να βάλουμε, όχι πως ψάχνουμε ν’ αγοράσουμε σπίτι, πλησιάζουμε, και διαβάζουμε ότι πουλιέται «ζακέτα μαύρη, πληροφορίες κυρία Δήμητρα, τηλέφωνο […]»…
sarant said
53 Τιμή δεν έλεγε, ε;
Costas Papathanasiou said
Σημειωτέον, ίσως εκ του περισσού, ότι από εννοιολογικής απόψεως ο “πνευματισμός” κινείται μεταξύ ψυχοφθόρας απάτης (αεριτζηδισμός) και βιωφελούς πρόβλεψης (“ψυχανέμισμα”), όπως σαφώς είναι η κάτωθι:
“Θα έρθει, το ξέρω, το νιώθω θαρθεί / το ψυχανεμίζομαι, δεν είναι φαντασία /
στο μεδούλι εκκολάπτεται, οσμή στον αέρα / το λένε τα βουνά, το ξέρουν και τα κύματα /
το απρόοπτο θέλει πίστη, θέλει αφοσίωση / το απρόσμενο εγκαρτέρηση, λατρεία /
το άγνωστο πάντα έλκει· τι προσμονή / τι ένταση, τεντωμένα νεύρα, τι προσοχή /
ανά πάσα στιγμή, σε κάθε δευτερόλεπτο / ανοίγει η πόρτα και μπαίνει, αυτή, αυτή/
η τύχη η ίδια, ή η ατυχία η ασχημούλα/…/ Το αναπάντεχο είναι το μόνο σίγουρο.”
(Βάλτερ Πούχνερ/ “ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ”, Εκδόσεις: ΟΤΑΝ Δεκέμβριος 2021)
Ως εκ τούτου, η επιτυχία ενός έντιμου ψυχανεμιστή βασίζεται στα εξής δεδομένα:
« Το άγνωστο δεν είναι ποτέ/ τελείως άγνωστο.//
Και η μαγεία και η επιστήμη/ υποθέσεις κάνουν για το επιστητό/ που διαφεύγει της κατανόησης του ανθρώπου.//
Ίσως το άγνωστο είναι το κατά βάση/ οικείο, που υπάρχει ήδη μέσα μας/ απλώς δεν το συνειδητοποιήσαμε/όπως ένα μεγάλο μέρος/των λειτουργιών του σώματος.//
Ίσως είναι και το κατ’ αρχήν απρόσβατο/ για την αντίληψη την περιορισμένη/ ναι μεν βιώνεται μα δεν κατανοείται/ αινιγματικό, χωρίς εξήγηση.//
Ίσως όμως είναι κάτι ρευστό/ σαν τον υδράργυρο που δεν πιάνεται/ και κάθε πρόοδος της γνώσης/ ανοίγει και άλλα πεδία του άγνωστου/ αν και αυτό το παιχνίδι έχει τα όριά του.//
Η μυστική γνώση των αλχημιστών/ οι απόκρυφες διδαχές ιερών βιβλίων/ μαντεία και προφήτες, μάγοι και μέντιουμ/ το πλέγμα των κυμάτων, ραδιοτηλεσκόπια/ νανοφυσική και κβαντική μηχανική/ η σχετικότητα των μετρήσιμων/ μας γυρίζουνε πάλι πίσω/ τα έτη φωτός, των κουαρκς η υφή/ οι υποθέσεις της μακρομικροφυσικής//
τα τεχνάσματα της τεχνολογίας/ της τέχνης οι φανταστικές τεχνικές/ της μαγείας τα μυστικά μέσα/ της επιστήμης τα θαυμαστά επιτεύγματα//
η πίστη και ο στόχος/ τα μέσα και η μέθοδος//
της επιστήμης τα μαγικά/ της μαγείας η επιστήμη.»
( Βαλτερ Πούχνερ, “H μαγεία της επιστήμης”, Φρέαρ, 24/01/2022)
ΓΤ said
@54
Να σου πω, ρε μαν, εγώ περίμενα να δω «τιμή συζητήσιμη» 😛
ΣΠ said
29
Συνηθέστερη είναι η γραφή «ελιξήριο». Έτσι το έχει το Λεξικό Μπαμπινιώτη.
Χαρούλα said
Ύστερα και οι πυροσβέσται σας με το τόσον νερό που έχυσαν τι άλλο ήσαν αν μη «νέρονες»; Πρόγονος και του κυρίου Μ.Νικολάου ο παππούς;☺️😊 Ίδιο το χιούμορ μΕ φαίνεται!
Τα: καμιανού, καποιανού, μιανού δεν μου είναι πρωτάκουστα. Απλά στο περιβάλλον μου, είναι κοροϊδεύσιμα! Γελάμε με τους …αγράμματους(εμείς οι μορφωμένοι😉🫣)
Βρήκα κι αυτό
ΓΤ said
@57
Ας το έχει…
ΓΤ said
@57
https://www.google.gr/books/edition/%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CE%B7/2n1qAAAAMAAJ?hl=el&gbpv=1&bsq=%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF&dq=%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BE%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF&printsec=frontcover
sarant said
57κε Ο Μπαμπι το έχει με η επειδή είναι αντιδάνειο. Παλιά το έγραφαν με -η, υποθέτω λόγω της κατάληξης σε -ήριο. Αλλά κανονικά ειναι με ι.
Αγγελος said
(47) Oι εσπεραντιστές είχαν προσπαθήσει στο Μεσοπόλεμο να εκμαιεύσουν από την Κοινωνία των Εθνών ψηφίσματα υπέρ της Εσπεράντο, αλλά είχαν σκοντάψει στην αντίδραση της Γαλλίας, που ήθελε να διατηρήσει τη θέση της γαλλικής γλώσσας ως διεθνούς. Μετά τον Β’ Π. Π. και την αναβίωση του εσπεραντικού κινήματος, ήταν φυσικό να κινηθούν προς τον ΟΗΕ με τον ίδιο σκοπό — και πράγματι κατάφεραν να εγκριθεί ένα τέτοιο ψήφισμα από την Ουνέσκο το 1954.
sarant said
62 Κοίτα να δεις (εννοώ για τη στάση της Γαλλίας)
ΣΠ said
60
Από το Ετυμολογικό Λεξικό Μπαμπινιώτη.
ελιξήριο
αντιδάν., < γαλλ. élixir < αραβ. al-iksir < al «το» (οριστικό άρθρο) + iksir < ελνστ. ξηρίον «ειδική ξηρά σκόνη (πούδρα) για την επίσχεση τής αιμορραγίας» (< αρχ. ξηρός).
ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ
ελιξήριο ή ελιξίριο;
Είναι ορθότερο να ακολουθούμε την ετυμολογία στη γραφή τής λ. ελιξήριο (όχι ελιξίριο), εφόσον έχει ελληνική αρχή και ανάγεται τελικά στο επίθ. ξηρός.
ΓΤ said
@64
Σιγά τον Πρήχτη Χωροδεσπότη του Κοκκιναρά
Με -ι- και το Χρηστικό της Ακαδημίας.
Εξάλλου ο Ντάκμαν ακολουθεί ΛΚΝ.
ΓΤ said
@45
Ανακρέων Σταματιάδης: θείος της μάνας της Άλκης Ζέη, όπως προκύπτει από βιβλίο της, στο οποίο επίσης αναφέρεται και σε φίλο του παρόντος ιστολογίου.
ΓΤ said
Πέθανε η Σούλη Σαμπάχ.
Angelos said
Όπως αναφέρθηκε το καμιανού / καμιανή, θυμήθηκα τα επικά ηχητικά με «το σαραντατρίο», που λέει ο οδηγός «…δεν μ’ έπαιρνε καμιανή» (στροφή).
Παρεμπιπτόντως, τα συγκεκριμένα αξίζουν άρθρο, Νίκο 🙂
ΣΠ said
65
Το θέμα, μπρο, είναι τι λεξικό ακολουθούσε ο Βριάρεως.
sarant said
66 Σωστά 🙂
68 Να το έχω στο νου μου, λοιπόν
gpointofview said
Δύσκολη μέρα, σχεδόν 12ωρο στους δρόμους σε τράπεζες, νοσοκομεία κι αστυνομικό τμήμα, τρελλαίνουν και την αφασία ακόμα…ηθικόν δίδαγμα, άξιον το γιαούρτι σον Πλεύρη ( κρίμα μόνο που ήτανε λάιτ, 2% ), στο αστυνομικό τμήμα δεν με αφήνανε να μπώ γιατί-λέει- είχε πολύ κόσμο και θα κλείνανε κι όταν μπήκα «για να δω και μόνος μου» έκανα την δουλειά μου και στην τράπεζα έμαθα πως οι ανακοινώσεις της gov.gr για όλη την επικράτεια, δεν ισχύουν σους τραπεζικούς χώρους !!!!
Εχει ξεφύγει η χώρα, η δικηγόρος μου είπε που πήγε σε δημόσια υπηρεσία μαζί με τον πελάτη της και της χζητάγανε πληρεξούσιο από τον πελάτη που είχε μαζί της !! με τον πελάτη της !!!
Οαση τα κείμενα και κάποια σχόλια, ειδικά τα περί πολυαγαπημένου Σουρή
ΓΤ said
@69
Όχι, Σταυράουα. Διαφορετικά, δεν θα είχε ήδη κάνει διορθώσεις ο Νίκμαν, ο οποίος ασφαλώς έγραψε όπως πρέπει το «ελιξίριο». 😛
ΓΤ said
Άρειος Πάγος: NAI στον Κανελλόπουλο, ΟΧΙ στον Κασιδιάρη
Πέπε said
Σοφέρ είναι ο καθένας που πιάνει τιμόνι ή ο επαγγελματίας; Νομίζω ότι κυρίως για τους επαγγελματίες το λέγανε. Αλλά όπως και να ‘χει, ο καθένας επό αυτούς (τους μεν ή τους δε) σκοτώνει μ/ο έναν άνθρωπο την εβδομάδα, 52 τον χρόνο, χώρια οι τραυματισμοί που ούτε καν αναφέρθηκαν, και δεν είδα να σηκωθεί φρύδι.
gpointofview said
Αλλη μια μεγάλη «διάκριση» για τον ΟΑΡΗΣ !!!
https://www.sdna.gr/podosfairo/1079876_exi-hronia-fylaki-ston-koke-omologise-oti-itan-arhigos-se-kykloma-narkotikon
sarant said
74 Την εποχή εκείνη ήταν λιγότεροι οι μη επαγγελματίες, βέβαια.
ΓΤ said
Νίκος Γκάλης: επίτιμος διδάκτωρ ΑΠΘ
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
76# Το ’28-29 στη Μυτιλήνη? Παίζει και να μην υπήρχαν.
ΓΤ said
Με τον Κοντέλλη να φέρνει τα Ford στη Λέσβο το 1919, όλο και κάποιος θα υπήρχε 🙂
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Ναι, ξέρω, αλλά νομίζω τρακτέρ πούλαγε αρχικά ο Κ. στο νησί. Άντε και κάνας φραγκάτος νάχε τουτού ΙΧ.
xar said
Νομίζω ότι σοφέρ εξελίχθηκε να σημαίνει μόνο τον επαγγελματία, γιατί, όταν ήρθαν τα πρώτα αυτοκίνητα, μόνο πλούσιοι μπορούσαν να τα έχουν, οι οποίοι προσλάμβαναν και οδηγό.
Στα πιο λαϊκά, η σωφερίνα (που, αν δεν κάνω λάθος, δεν εμφανίστηκε παρά αρκετές δεκαετίες αργότερα) είναι η γυναίκα που οδηγάει και που κατά κανόνα ήταν μεγαλοαστή και όχι επαγγελματίας. Εξού και η ταινία με τη Βουγιούκλω:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A3%CF%89%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1
Πέπε said
76
Οπότε τι; είχαν περιθώριο να σκοτώνουν περισσότερους;
Αγγελος said
Φυσικά είναι χονδροειδής υπερβολή το «κάθε σοφέρ κόβει κατά μέσον όρο έναν άνθρωπο τη βδομάδα». Φαίνεται όμως ότι τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκαν τα αυτοκίνητα και έγιναν (αρκετά γρήγορα) τα πρώτα τροχαία ατυχήματα, ο κόσμος φοβήθηκε, όπως φοβήθηκε και το τριφασικό ρεύμα στην αρχή. Έναν απόηχο αυτού του φόβου πρόλαβα κι εγώ: θυμάμαι πως όταν ήμουν 8-9 ετών, ήταν αδιανόητη αταξία να περάσω την Πατησίων, που δεν είχε ακόμα φανάρια, ενώ κάτω από την Πατησίων, σε μικρές βέβαια αποστάσεις, κυκλοφορούσα ελεύθερα.
ΣΠ said
Εδώ υπάρχει μια πτυχιακή εργασία για το αυτοκίνητο στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα.
Click to access 132804467.pdf
sarant said
82 Οχι, απλώς προσδιορίζω. Αλλά ισχύει αυτό που λέει ο Άγγελος στο 83, και το είδαμε και σε προηγούμενο χρονογράφημα: υπήρχε φόβος για τα αυτοκίνητα
Αγγελος said
Ας θυμηθούμε και τι έλεγε ο ίδιος ο Βριάρεως για τον Μακρύγιαλο της Μυτιλήνης την ίδια δεκαετία:
« ..έφθασα τέλος εις το σύνορον του Μακρύ γιαλού αφού απειράκις εκόλλησα εις τους τοίχους ή εκολύμβησα εις την τάφρον του δρόμου ίνα σώσω την ζωήν μου από των διασταυρουμένων αυτοκινήτων της Βαρειάς, ελαυνόντων «από ρυτήρος», κατά την παλαιάν έκφρασιν τού αστυνομικού δελτίου, και μόλις κατορθώσας να σώσω τούς οφθαλμούς μου από την μαστίγωσιν τού κονιορτοφόρου Αιόλου.»
Πόσα δα αυτοκίνητα μπορει να πηγαινοέρχονταν στη Βαρειά τότε;
gpointofview said
# 77
Είσαι άτυχος ρε (αρχ)μαν (οφ Πετράλωνα), σήμερα βγαίνουν ειδήσεις μόνο από αυτές που πνίγεις …
(https://www.sdna.gr/politiko-deltio/ellada/1079919_neo-epeisodio-opadikis-bias-stin-thessaloniki-htypisan-16hrono
και που να δεις τι έγινε στην δίκη του Σαββίδη για το όπλο… άστα, παλιοκατάσταση !
ΣΠ said
Το πρώτο θανατηφόρο τροχαίο στην Ελλάδα έγινε το 1907 στην Συγγρού, όταν σε όλη την χώρα κυκλοφορούσαν 7 αυτοκίνητα.
https://www.mixanitouxronou.gr/to-proto-thanatiforo-trocheo-stin-athina-otan-enas-ipourgos-ke-o-pappous-tou-prigkipa-karolou-ekanan-kontres-sti-singrou-vinteo/
ΜΙΚ_ΙΟΣ said
Τώρα αργά διάβασα τα σημερινά. Ωραία!
Το πρώτο με έβαλε σε κλίμα Κονδυλάκη, ανάμεικτο με ολίγον Μποστ. 🙂
Στο δεύτερο μου ήρθαν κάποιοι συνειρμοί – «Ραπτείον» – ραφείον (νάπτης του Ναπτικού…) – «κόψε στύλο, μπάρμπα, να βλέπομε κι οι υπόλοιποι…» φωνάζαμε παλιά, όταν λόγω πολυκοσμίας κάποιος μας εμπόδιζε τη θέα. Και άλλα…
Ξέδωσα λίγο!
===+++===
Τα ‘ενούς, μιανής, κανενούς’ κ.τ.ό. φαίνεται πως είναι διαχρονικά λαϊκοί τύποι των αντίστοιχων γενικών, που επικράτησαν στην καθημερινή ομιλία και την ποιητική δημιουργία. Τα παραδείγματα άπειρα…
Ήδη από τον «ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ»
[…ο-για να τον-ε δώσει ενούς εκείνην την ημέρα,
Ήτονε εικοσιενούς χρονού, όμορφος κοπελιάρης,
…ενούς κορμιού κ’ ενούς καιρού, μιά φορεσά ντυμένοι,]
μέχρι και τις μέρες μας
[Εγώ ’μαι ’νους ψαρά παιδί έχω και χήρα μάνα… (Παραδοσιακό Κύμης με Δόμνα Σαμίου – Γ. Μπαγιώκη)
Εγώ ’μαι ’νους μπερμπάντη γιός κι εσύ ‘σαι μια κυρία… (Λέει η Αμαλία Βάκα το 1927-Η Αλεξίου το άλλαξε σε «ενός»)
Εγώ δεν είμαι κιανενούς μόνο ‘μαι τ’ απατού μου… (Ψαραντώνης, το 2013)]
Πέπε said
89
Επίσης, του αντρούς και του αντρού. Και του μηνού, αλλά όχι του μηνούς όσο ξέρω. (Του αντρός και του μηνός είναι αρχαιοπρεπείς γενικές που από παλιά έχουν περάσει και σε λαϊκή χρήση.)
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
38
«Ντράψου τον ένα, ντράψου τον άλλο, δεν ήκαμα ΄γω κοπέλι με τον άντρα μου»
86, ακριβώς!
Δεν είχε φέρει μόνον τρακτέρ ο Κ. Εξαρχής και αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Είχαμε βρει, εκτός από φωτό και καταγραφή σε ντοκιμαντέρ εποχής.
https://sarantakos.wordpress.com/2023/04/04/axtos-66/
sarant said
88 Εχουμε και δικό μας άρθρο
ΧριστιανoΜπoλσεβίκoς said
Ωραία και τα σημερινά του παππού.
Καληνύχτα
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
90 Ναι! τ΄αντρούς,
πληθ.των αντρώς ! » Όντε μου φέρανε τ΄αντρούς μου το χαμπέρι,
μυζηθροπιτούλια ήψηνα.
Και δυο και τρία τα χαύγουμου
και πώς δεν εκαύγουμου! »
Εξιστόρηση/διακωμώδηση κάποιου παλιού περιστατικού, λέει.
sarant said
93 Πολύ καλός!
nikiplos said
Καλημέρα… εξαιρετικά και τα δύο και βέβαια το γέλιο ρέει άφθονο… 100 παρά κάτι χρόνια πέρασαν, και οι σοφέρ φονεύουν ακόμα στην ημεδαπή. Τι να πει κανείς…
Καθόλου δεν γέλασα με την μλκ που μας δέρνει ομαδικά σε συμφορές όπως η πυρκαϊά. Δεν πάνε άλλωστε και πολλά χρόνια πίσω με τον σεισμό της Αθήνας το 1999 και τους μυριάδες που περνούσαν με τα ΙΧ να απολαύσουν το θέαμα… Δεν μιλώ για τους πεζούς θιασώτες που συνωθούντο όπως ακριβώς το περιγράφει ο Βριάρεως και που που εμπόδιζαν με την παρουσία τους τα σωστικά συνεργεία παντί τρόπω…
Ο Κάρολος (χρονογράφημα του Βριάρεω) - Χάρης Μεταλλίδης said
[…] Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω χρονογραφήματα του παππού μου, που δημοσιεύτηκαν το 1928-29 στην εφημερίδα Δημοκράτης της Μυτιλήνης, με το ψευδώνυμο Βριάρεως. Το προηγούμενο άρθρο της σειράς αυτής είναι εδώ. […]