Δημόσια εκπαίδευση και τσαρλατάνοι

Συζητήθηκε πολύ, μέσα στο Σαββατοκύριακο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η υπόθεση της «Ελληνικής Αγωγής». Το ιδιωτικό αυτό «εκπαιδευτήριο», που είναι συνδεδεμένο με τον υπουργό Άδωνη Γεωργιάδη και με την οικογένειά του, μας έχει απασχολήσει μερικές φορές στο ιστολόγιο, καθώς σε άρθρα και σχόλια έχουμε επικρίνει τις αντιεπιστημονικές και εθνικιστικές απόψεις και θεωρίες που διακινούνται στις παραδόσεις των μαθημάτων του αλλά και γενικά στη δημόσια παρουσία του, π.χ. στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ωστόσο, η πρόσφατη είδηση είναι άκρως ανησυχητική. Σύμφωνα με καταγγελία του εκπαιδευτικού Δ. Πολυχρονιάδη, που νομίζω πως δημοσιεύτηκε αρχικά στο tvxs, το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του υπουργείου Παιδείας, το οποίο είναι αρμόδιο για την έγκριση εφαρμογής προγραμμάτων στην εκπαίδευση, έχει εγκρίνει πολλά προγράμματα της «Ελληνικής Αγωγής» για χρήση τους στα δημόσια σχολεία της χώρας.

Αυτό άρχισε το προηγούμενο σχολικό έτος και συνεχίζεται και κατά το τρέχον, όπως δείχνει μια πολύ πρόσφατη απόφαση, που κυκλοφόρησε στο Τουίτερ και που τη βλέπετε στην εικόνα.

Η συγκεκριμένη απόφαση αφορά ένα μόνο από τα πολλά (κάπου 14) «εκπαιδευτικά προγράμματα» που φαίνεται να έχουν εγκριθεί.

Βλέπουμε ότι η συμμετοχή των μαθητών θα είναι προαιρετική και δωρεάν, ότι το πρόγραμμα υλοποιείται μετά από απόφαση του συλλόγου διδασκόντων και με σύμφωνη γνώμη της διεύθυνσης του σχολείου, και ότι προηγείται ενημέρωση των γονέων. Οι όροι αυτοί φαντάζομαι ότι είναι τυποποιημένοι για κάθε ιδιωτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα που εγκρίνεται.

Βέβαια, βλέπω μια αντίφαση: στην παράγραφο 3 γίνεται λόγος για (ενδεχόμενη) υλοποίηση του προγράμματος στον σχολικό χώρο, ενώ στην παράγραφο 5 ορίζεται ότι το πρόγραμμα υλοποιείται στους χώρους της Σχολής Ελληνική Αγωγή από εκπαιδευτές-παιδαγωγούς της Ε.Α. Εικάζω ότι η παρ. 3 είναι ο τυποποιημένος όρος που κακώς μεταφέρθηκε κόπι-πάστε και στη συγκεκριμένη απόφαση. Προσπερνάω επίσης την ασυνταξία της παραγράφου 5 («και να μην υπερβαίνει»).

Το πρόγραμμα είναι λοιπόν δωρεάν για τους μαθητές, αλλά προσφέρεται δωρεάν από την Ελληνική Αγωγή; Αυτό δεν ξεκαθαρίζεται στην απόφαση. Εάν όμως η Ελληνική Αγωγή πληρώνεται για τις υπηρεσίες που παρέχει, τότε δεν αποκλείω να υπάρχει σοβαρή παρανομία, διότι σύμφωνα με το άρθρο 70 παράγραφος 4 του ν. 4622/2019, οι υπουργοί «δεν επιτρέπεται να συνάπτουν οποιασδήποτε μορφής σύμβαση με το Δημόσιο ή άλλα νομικά πρόσωπα του Δημοσίου Τομέα, από την οποία γεννάται οποιοδήποτε όφελος υπέρ αυτών ή τρίτων. Η ως άνω απαγόρευση ισχύει και για συζύγους ή συμβιούντες κατά την έννοια του άρθρου 1 του ν. 4356/ 2015, καθώς και για τα προστατευόμενα τέκνα αυτών, για συμβάσεις που συνάπτονται με τον φορέα στον οποίο τα πρόσωπα του προηγούμενου εδαφίου ασκούν καθήκοντα, καθώς και με τους εποπτευόμενους από αυτόν φορείς του δημοσίου«.

Advertisement

Αστικοί μύθοι και Διαδίκτυο

Τις προάλλες επικοινώνησε μαζί μου η δημοσιογράφος κ. Νίκη Παπάζογλου, που ήθελε να γράψει ένα κείμενο για τους αστικούς μύθους, μου έστειλε μερικές ερωτήσεις, της έστειλα μια απάντηση, και έγραψε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες και έχει αναδημοσιευτεί και σε μερικούς άλλους ιστότοπους.

Το κείμενο της κ. Παπάζογλου μπορείτε να το βρείτε εδώ. Το βρίσκω καλογραμμένο και πιστεύω ότι βοηθάει να φτάσουν μερικά πράγματα σε ένα πιο πλατύ κοινό, που δεν διαβάζει το ιστολόγιό μας. Θα το αναδημοσιεύσω στα επόμενα (χωρίς όλη την εικονογράφησή του για να μη βαρύνει η σελίδα) αλλά θα προτάξω, ελαφρώς επαυξημένο, το κείμενο που έστειλα στην κ. Παπάζογλου, που έχει κάποιες γενικότερες σκέψεις -και μαζί τις μεθοδολογικές αντιρρήσεις ενός φίλου από το Facebook.

Ο όρος «αστικός μύθος» είναι απόδοση του αγγλικού urban legend. Ίσως θα ήταν σωστότερο να τον πούμε «σύγχρονο μύθο», μια και το ζητούμενο είναι να διακριθεί σαφώς από τα παραδοσιακά λαϊκά παραμύθια, που τα μελετάει η λαογραφία. Είναι λοιπόν μια ιστορία, που περιέχει ένα εντυπωσιακό στοιχείο (συνήθως όχι υπερφυσικό με την έννοια των παραμυθιών) και την οποία ο αφηγητής διηγείται χωρίς να ξέρει αν είναι αληθινή, χωρίς να έχει ο ίδιος γνώση από πρώτο χέρι.

Οι αστικοί μύθοι γίνονται πιστευτοί επειδή πολλές φορές περιέχουν έναν κόκκο αλήθειας, επειδή πολλοί από αυτούς λένε πράγματα ευχάριστα, επαινετικά ή, από την άλλη, συναρπαστικά. Υπόψη ότι για να αναπαραγάγει κάποιος έναν αστικό μύθο δεν είναι υποχρεωτικό να τον πιστεύει, μπορεί να αμφιβάλλει για μια ιστορία και όμως να τη διηγηθεί και να βοηθήσει στην εξάπλωσή της.

Αστικοί μύθοι υπήρχαν και πριν από το Διαδίκτυο, όμως το Διαδίκτυο συμβάλλει στη διάδοσή τους διότι δίνει τη δυνατότητα στον αστικό μύθο να φτάσει σε πολύ ευρύτερο ακροατήριο· επιπλέον, επειδή συνήθως διαδίδεται σε γραπτή μορφή, έχει μεγαλύτερη εγκυρότητα από έναν μύθο που διαδίδεται προφορικά. Ταυτόχρονα όμως, και ευτυχώς, το Διαδίκτυο δίνει και τα όπλα για την ανασκευή του μύθου, μεταξύ άλλων χάρη στη μεγάλη ευκολία που προσφέρει για πρόσβαση σε πηγές.

Πριν από μερικά χρόνια, το κατεξοχήν μέσο διάδοσης των αστικών μύθων ήταν το ηλεμήνυμα. Σήμερα, οι μύθοι περισσότερο διαδίδονται με ιστολόγια και ιστότοπους. Οι αστικοί μύθοι συχνά διαδίδονται σε κύματα, δηλαδή δημοσιεύεται κάπου μια εντυπωσιακή ιστορία, αναπαράγεται με πολύ μεγάλη ταχύτητα σε ιστολόγια και κοινωνικά μέσα, πείθει κάποιους, προκαλεί συζήτηση, κάποιος την ανασκευάζει· όμως ένα-δυο μήνες αργότερα, κάποιος άλλος την αναπαράγει, και φτάνει σε άλλα πρόσωπα, που δεν έχουν ακούσει την ανασκευή της και την αναπαράγουν κι αυτοί, και ούτω καθεξής, γι’ αυτό και τους παρομοίασα με τη Λερναία Ύδρα.

Ειδικότερα, έχω χαρακτηρίσει Λερναίο κείμενο το κείμενο για το Hellenic quest, το οποίο κυκλοφορεί στο ελληνικό Διαδίκτυο τουλάχιστον εδώ και 15 χρόνια, από το 1998 και το οποίο δεν περιέχει έναν μόνο μύθο αλλά ολόκληρο ανθολόγιο γλωσσικών αστικών μύθων.