Μηνολόγιον Απριλίου έτους 2023

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που το έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα (όπως εδώ με την Μαρία Πολυδούρη, που πέθανε στις 29/4).

Σημειώνω τέλος ότι επειδή αυτή τη φορά η πρώτη του μηνός πέφτει Σάββατο, τα μεζεδάκια παίρνουν μετάθεση για αύριο ενώ το λογοτεχνικό μας θέμα αναβάλλεται -βέβαια, και χτες λογοτεχνικό άρθρο είχαμε.

Σα 1 Του βαρώνου Μυγχάουζεν και των ανιδιοτελώς ψευδομένων
Κυ 2 Ιακώβου Καζανόβα του μεγάλου εραστού
Δε 3 Γενέσιον Θεοδώρου Κολοκοτρώνη του στρατηλάτου
Τρ 4 Γενέσιον Ανδρέου Ταρκόφσκη και αυτοκτονία Δημητρίου Χριστούλα
Τε 5 Γεωργίου-Ιακώβου Δαντώνος καρατόμησις
Πε 6 Του ζωγράφου Ραφαήλου
Πα 7 Παγκόσμια ημέρα υγείας – Ιπποκράτους του Κώου
Σα 8 Γενέσιον Ιακώβου Μπρελ
Κυ 9 † Φραγκίσκου Βάκωνος. Kαι Γς τελευτή
Δε 10 Θρίαμβος Σπυρίδωνος Λούη του ωκύποδος
Τρ 11 Γιούρι Γκαγκάριν, του πρώτου ανθρώπου εις το Διάστημα
Τε 12 Τα μεγάλα Διονύσια
Πε 13 Βαρούχ Σπινόζα του προδρόμου του Διαφωτισμού και Σαμουήλ Μπέκετ γενέσιον
Πα 14 † Βλαδιμήρου Μαγιακόφσκι αυτοχειριασμός
Σα 15 Λεονάρδου ντα Βίντσι
Κυ 16 † Γεωργίου Βιζυηνού, το τελευταίον της ζωής του ταξίδιον
Δε 17 Γενέσιον Κωνσταντίνου Καβάφη και τελευτή Νίκου Παπάζογλου και Δημήτρη Μητροπάνου
Τρ 18 † Αλβέρτου Αϊνστάιν τελευτή
Τε 19 † Καρόλου Δαρβίνου
Πε 20 Τελευτή Μανόλη Τριανταφυλλίδη
Πα 21 Βεβήλωσις του Φοίνικος (αποφράς ημέρα)
Σα 22 † Γουλιέλμου Σαιξπήρου του μεγάλου δραματουργού
Κυ 23 † Τελευτή Γεωργίου Καραϊσκάκη. Και παγκοσμία ημέρα του βιβλίου
Δε 24 Της γενοκτονίας των Αρμενίων
Τρ 25 † Μαγελάνου του εξερευνητού. Και τελευτή Σπειροειδούς αρχιτέκτονος.
Τε 26 Γενέσιον Ευγενίου Ντελακρουά
Πε 27 Γενέσιον Αδαμαντίου Κοραή του Διαφωτιστού
Πα 28 Μιχαήλ Λομονόσωφ
Σα 29 † Κωνσταντίνου Καβάφη του ανεπαναλήπτου
Κυ 30 Μαρίας Πολυδούρη τελευτή.

Επίσης, ο Απρίλης είναι συνήθως ο μήνας του Πάσχα -το οποίο μπορεί να πέσει από 4 Απριλίου έως 8 Μαΐου (τουλάχιστον στον αιωνα μας), άρα τις περισσότερες φορές πέφτει Απρίλη, όπως και φέτος.

Επειδή, σε αντίθεση με τον άστατο Μάρτη, τον Απρίλη η άνοιξη έχει πια εδραιωθεί, πολύ συχνά τους δυο καθαρόαιμους ανοιξιάτικους μήνες τους λέμε μαζί: Απριλομάης ή και Μαγιάπριλο, λέξεις ποιητικότατες. Υπάρχει πάντως και η παροιμία «των καλών ναυτών τα ταίρια, το μαγιάπριλο χηρεύουν», για τις αιφνίδιες ανοιξιάτικες κακοκαιρίες, όπως και η «στον καταραμένο τόπο, το Μαγιάπριλο χιονίζει», που τη λέμε και μόνο για τον Μάη. Βέβαια, οι απριλιάτικες βροχές χρειάζονται: Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ εκείνον τον ζευγά που’χει πολλά σπαρμένα, λέει μια γνωστή παροιμία, και «Τ’ Απριλιού κάθε σταλαματιά νερό είναι βαρέλι λάδι», ένα όχι πολύ γνωστό κεφαλονίτικο γνωμικό.

Μηνολόγιον Μαρτίου έτους 2023

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως, αλλά όχι πάντα, την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Να επισημάνω ότι δυο από τις μέρες του μήνα (23 και 29 Μαρτίου) τιμούν γεγονότα του οικογενειακού μας μικροκόσμου. (Και για να προλάβω ερωτήσεις, ο Χαράλαμπος Κανόνης ήταν γεωπόνος της Αγροτικής Τράπεζας και αδελφικός φίλος του παππού μου, που μαρτύρησε στη Χίο στις 29 Μαρτίου 1948, στα τριανταεννιά του χρόνια).

Τε  1	Ανακάλυψις της ραδιενεργείας υπό Ερρίκου Μπεκερέλ και γενέσιον Φρειδερίκου Σοπέν
Πε 2	Γενέσιον Αντωνίου Βιβάλντι
Πα  3	† Νικολάου Γκόγκολ
Σα 4	Γενέσιον Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
Κυ 5	† Ούγου Τσάβες
Δε 6	Μιχαήλ Αγγέλου. Και του Κιλελέρ.
Τρ 7	Αριστοτέλους του Σταγειρίτου θανή
Τε  8	Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων της γυναίκας
Πε  9	Αναξαγόρου του φιλοσόφου
Πα 10	† Γεωργίου Ζαμπέτα και Παγκόσμια ημέρα ασκαύλου
Σα 11	Ρωμαίου και Ιουλιέτας
Κυ 12	Άννας Φρανκ τελευτή εν τω στρατοπέδω και Σταύρου Κουγιουμτζή θανή
Δε 13	† Ίβο Άντριτς. Και λοκντάουν επέτειος.
Τρ 14	Κοίμησις Καρόλου Μαρξ και Στεφάνου Χώκινγκ του ηλεκτρόμυθου. Και ημέρα του πι.
Τε 15	Γενέσιον Αγγέλου Σικελιανού, του υψιπετούς
Πε 16	† Μοδέστου Μουσόργκσκι του μουσουργού
Πα 17	Του Εθνικού Θεάτρου
Σα 18	† Οδυσσέως Ελύτη
Κυ 19	Ταφή Ανδρέου Κάλβου  «είναι γλυκύς ο θάνατος μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα»
Δε 20	†Κοίμησις Ισαάκ Νεύτωνος
Τρ 21	Παγκόσμια ημέρα ποιήσεως αλλά και εαρινή ισημερία.
Τε 22	† Ιωάννη Βόλφγκανγκ Γκαίτε
Πε 23	Άχθου Αρούρη, του αγνώστου ποιητού
Πα 24	† Αδαμαντίου Κοραή. Και θανή Ιωάννη Ιατρού του Καλόψυχου.
Σα 25	Της Ελληνικής Επαναστάσεως
Κυ 26	† Λουδοβίκου φαν Μπετόβεν
Δε 27	Παγκόσμια ημέρα θεάτρου
Τρ 28	Δημώνακτος του φιλοσόφου
Τε 29	Μαρτύριον Χαραλάμπους Κανόνη εν Χίω
Πε 30	Νικολάου Μπελογιάννη και των συν αυτώ τυφεκισθέντων
Πα 31	Των εν Χίω υπό του Καραλή σφαγιασθέντων μυρίων

Ο Μάρτιος, όπως έχουμε ξαναπεί, ήταν αρχικά ο πρώτος μήνας του παλιού ρωμαϊκού ημερολογίου. Ήταν αφιερωμένος στον θεό Άρη (Mars), κάτι που ταίριαζε αφού τα χρόνια εκείνα οι εκστρατείες ξεκινούσαν την άνοιξη, και μάλιστα την πρώτη του Μάρτη γιόρταζαν το Armillustrum (Αρμιλούστριο) σε τέμενος του Άρη, γιορτή καθαγιασμού των όπλων.

Η ελληνική λοιπόν ονομασία του τρίτου μήνα της χρονιάς είναι δάνειο από τα λατινικά, όπως άλλωστε και όλα τα ονόματα των μηνών. Για να αναφέρουμε την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, ο Μάρτιος είναι ένας από τους τρεις μήνες του χρόνου που η τουρκική του ονομασία είναι επίσης δάνειο από τα λατινικά, Mart (οι άλλοι δυο: Mayιs και Ağustos). Στα αγγλικά, το όνομα του μήνα, March, συμπίπτει με τη λέξη march που σημαίνει πορεία/εμβατήριο (μαρς) αλλά πρόκειται για απλή σύμπτωση -δεν υπάρχει ετυμολογική συγγένεια. Σύμφωνα δε με το γνωστό ανέκδοτο, στα λαρσινά ο Μάρτιος είναι επίσης Μαρτς, όπως στα αγγλικά.

Μηνολόγιον Φεβρουαρίου έτους 2023

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως, αλλά όχι πάντα, την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Τε 1	† Ζαχαρίου Παπαντωνίου
Πε 2	Γενέσιον Γεωργίου Σουρή· επίσης Δημητρίου Μενδελέγεφ και του Περιοδικού Συστήματος αυτού
Πα 3	Προσεδάφισις επί της Σελήνης του πρώτου γηίνου αντικειμένου
Σα 4	† Τελευτή Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Και Δύτου Ανάδυσις
Κυ 5	† Ιωάννου Γαβριήλ Εϋνάρδου
Δε 6	Αντίο Λιλιπούπολη
Τρ 7	Καρόλου Ντίκενς και Λουκιανού Κηλαηδόνη του μοναχικού καουμπόη τελευτή
Τε 8	Μάρκου Βαμβακάρη και Νικολάου Ξυλούρη, των γνησίων μελωδών
Πε 9	† Κοίμησις Διονυσίου Σολωμού. Και Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας
Πα 10	† Νικολάου Καββαδία, βάρδου των ναυτικών
Σα 11	† Καρτεσίου «σκέπτομαι άρα υπάρχω».
Κυ 12	Γενέσιον Καρόλου Δαρβίνου
Δε 13	Εφεύρεσις κινηματογραφίας υπό αδελφών Λυμιέρ και θανή Ιωάννου Καλαϊτζή του δαιμονίου γελοιογράφου
Τρ 14	Έρωτος του ανικήτου
Τε 15	Γενέσιον Γαλιλαίου
Πε 16	Ιστολογίου ίδρυσις· και Δημοκρίτου του Αβδηρίτου
Πα 17	† Θανάτωσις Ιορδάνου Μπρούνο επί της πυράς
Σα 18	Κοίμησις Μιχαήλ Αγγέλου και γενέσιον Νικολάου Καζαντζάκη, Κρητός
Κυ 19	Γενέσιον Κοπερνίκου του ανατροπέως
Δε 20	Εφεύρεσις φωνογράφου υπό Θωμά Έδισων.
Τρ 21	Παγκόσμια ημέρα μητρικής γλώσσης
Τε 22	† Αμερίκου Βεσπουκίου
Πε 23	† Ιωάννου Γουτεμβεργίου και της τυπογραφίας εν Ευρώπη. Και ίδρυσις της ΕΠΟΝ
Πα 24	† Τένεση Γουίλιαμς
Σα 25	Γενέσιον Καρόλου Γολδόνη
Κυ 26	Γενέσιον Βίκτωρος Ουγκώ
Δε 27	Ανακάλυψις της δομής του DNA. Και τελευτή Άλκης Ζέη
Τρ 28	† Κήδευσις Κωνσταντίνου Παλαμά – «Ηχήστε οι σάλπιγγες!…»

Στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, που το έχουμε δανειστεί, ο Φλεβάρης ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου -η χρονιά άρχιζε από τον Μάρτιο. Στο τέλος του χρόνου γίνονταν τελετές εξαγνισμού, και από το februum (= κάθαρση) ο μήνας ονομάστηκε Februarius. Από το Φεβράριος > Φεβράρης > Φεβλάρης προέκυψε η δημώδης ονομασία Φλεβάρης, που παρετυμολογικά συνδέεται με τη φλέβα, δηλ. ο Φλεβάρης ανοίγει τις φλέβες του (φλεβίζει) και βρέχει τον κόσμο -εξού και η παροιμία “Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει”.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 27 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή έβδομη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ. 

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Στο τέλος, συνταξιούχος 78 χρόνων, δέχεται την επίσκεψη της Δήμητρας, κόρης της Έζμπας που έχει πια πεθάνει, και μαθαίνει ότι  είναι και δική του κόρη. Η σημερινή συνέχεια είναι και η τελευταία του μυθιστορήματος.

Όταν όλα ταχτοποιήθηκαν αποφάσισαν να καλέσουνε τους φίλους τους. Στη βδομάδα που πέρασε, από τότε που στο σπίτι τους γνώρισε τη Δήμητρα, δεν επικοινώνησαν ούτε τηλεφωνικώς. Ο Δήμος, με τη σύμφωνη γνώμη της κόρης του, δεν τους ενημέρωσε για τις συγκλονιστικές εξελίξεις. Ήθελαν να τους κάνουν έκπληξη. Έτσι όταν χτύπησαν την πόρτα του, τους άνοιξε ο Δήμος ενώ η Δήμητρα είχε κλειστεί στο δωμάτιό της.

Οδήγησε την Κατερίνα τον Αλέκο και την Ανθούλα  στο καθιστικό, τους κέρασε σοκολατάκια κι ένα ποτό και πιάσανε κουβέντα.

«Αλήθεια ξανάδες τη Δήμητρα από τότε;» τον ρώτησε η Κατερίνα.

«Από την επομένη και καθημερινά τη βλέπω συνεχώς».

«Σοβαρά; Και που είναι τώρα;»

«Μέσα, στο δωμάτιό της. Μένει μαζί μου».

Διασκέδαζε με την καρδιά του βλέποντας την έκπληξη τους. Φώναξε δυνατά

«Δήμητρα, έλα να δεις τους φίλους μας».

Κι όταν εκείνη φάνηκε στην πόρτα, σηκώθηκε και με επίσημο ύφος τους λέει.

«Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή είναι η κόρη μου, η δική μου και της Βασιλικής»

Και οι τρεις, μόλις συνήλθαν από το ξάφνιασμα, σηκώθηκαν, πήγανε κοντά της και την αγκάλιασαν.

«Παλιοκόριτσο, και δε μας είπες τίποτα» τη μάλωσε η Κατερίνα.

«Ήθελα πρώτα να γνωρίσω τον πατέρα μου χωρίς μελοδραματισμούς και συναισθηματικές φορτίσεις. Και σ΄ αυτόν άλλωστε, την επομένη της γνωριμίας μας του είπα πως είμαι κόρη του».

«Μπαγάσα, απόχτησες τελείως άκοπα μια τέτοια κόρη» του λέει ο Αλέκος δίνοντάς του μια φιλική μπηχτή.

«Και τώρα τι σχεδιάζεις;» ρώτησε τη Δήμητρα η Ανθούλα.

«Πρώτα πρώτα θα ψάξω να βρω δουλειά, μια που θα μείνω οριστικά στην Ελλάδα».

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 26 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή έκτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ. 

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Πλησιάζουμε πια στο τέλος, έχουμε φτάσει στο 2007 και ο Δήμος είναι 78 χρονών, προ πολλού συνταξιούχος. Σήμερα μπαίνουμε στο τελευταίο κεφάλαιο, το 14ο, που τιτλοφορείται Το καλύτερο δώρο. Το τέλος του μυθιστορήματος θα το δούμε στην επόμενη δημοσίευση.

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ

Το καλύτερο δώρο

Μπήκε στο σπίτι του βαθιά συγκινημένος και για πολλήν ώρα κάθισε χωρίς να βγάλει τα ρούχα του, αναπολώντας όσα γίνανε απόψε. Όπως τα παλιά χρόνια που, γυρνώντας στης Ντίνας, αναπολούσε τις απογευματινές περιπλανήσεις του ονειρικού του εαυτού, έτσι και τώρα ξανάφερε στο νου του, στιγμή προς στιγμή, όσα γίνανε από τη ώρα, που μπαίνοντας στο σπίτι της Κατερίνας και του Αλέκου, αντίκρισε τη Δήμητρα. Περίεργο πράμα. Το αντάμωμά του με την κόρη της Έζμπας και του Τζέφρυ, του προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση αλλά καθόλου τον πόνο και την οργή, που ένιωσε σαν έμαθε από την Ελένη πως η Βασιλική παντρεύτηκε. Ακόμα και η συγκλονιστική είδηση πως η παλιά του αγάπη δε ζούσε πια σκεπάστηκε από την γνωριμία της κόρης της, που της έμοιαζε τόσο πολύ.

Όταν αποχαιρετώντας τη, της είπε πως ήθελε πολύ να την ξαναδεί, δεν το είπε σα φιλοφρόνηση. Το ένοιωθε πολύ έντονα. Ξαφνικά η μοναξιά του, του φάνηκε ανυπόφορη. Σκέφτηκε με πίκρα πως κάποτε ζούσε τριγυρισμένος με καλούς, γκαρδιακούς, φίλους και πως, αφού χώρισαν οριστικά με την πρώτη του αγάπη,  είχε δεσμούς με γλυκές γυναίκες, που δεν καταλήξανε όμως πουθενά. Στα χρόνια που ακολούθησαν και βαθμιαία απομονωνόταν, είχε συνηθίσει τη μοναξιά του, που τη θεωρούσε σχεδόν φυσική κατάσταση.

Σταμάτησε να τα σκέφτεται, σηκώθηκε από την καρέκλα του, έβγαλε τα ρούχα του, φόρεσε τα ρούχα του σπιτιού, αλλά δεν είχε όρεξη για γράψιμο. Έτσι ούτε άνοιξε τον υπολογιστή του να δει αν είχε τίποτα μηνύματα. Νοιώθοντας χορτάτος ακόμα από όσα έφαγε στης Κατερίνας, αποφάσισε να περιοριστεί, για δείπνο, σε ένα γιαούρτι με μέλι, που το έφαγε παρακολουθώντας τηλεόραση. Ευτυχώς σε ένα από τα κρατικά κανάλια είχε μόλις αρχίσει ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ και απορροφήθηκε να το παρακολουθεί.

Όταν η ταινία τέλειωσε, ένοιωσε την ανάγκη να οριζοντιωθεί, μόλο που δε νύσταζε ακόμα. Έκλεισε το «χαζοκούτι» και πήγε στο λουτρό. Ακολούθησε η στερεότυπη διαδικασία της «αποσύνθεσής» του, αλλά όταν ξάπλωσε, για πολλήν ώρα δεν του κολλούσε ύπνος. Αποδείχτηκε πως η απόφασή του να πέσει χωρίς να νυστάζει ήταν μέγα λάθος, γιατί αμέσως τον έπιασε η αϋπνία. Ήταν όμως κουρασμένος και δεν άντεχε να κάθεται, όχι σε καρέκλα αλλά ούτε στην άνετη πολυθρόνα του. Ο νους του ξαναγύρισε στην Έζμπα. Αναπόλησε όλα τα χρόνια που πέρασαν μαζί, από τότε που γνωρίστηκαν ως τη μέρα που έφυγε για το Λονδίνο.

Τελικά, απ΄το πολύ να σκέφτεται και να θυμάται, νύσταξε και ο ύπνος τον πήρε όταν το ρολόι της Αγίας Φωτεινής χτυπούσε δύο.

Μηνολόγιον Ιανουαρίου έτους 2023

Χτες είχαμε πρωτοχρονιά αλλά βέβαια και πρωτομηνιά -κι έτσι το πρωτοχρονιάτικο θέμα του χτεσινού άρθρου δεν άφησε χώρο για το καθιερωμένο Μηνολόγιο, οπότε το δημοσιεύω σήμερα.

Θυμίζω ότι το Μηνολόγιο, που δημοσιεύεται συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Όπως είχα κάνει και προηγούμενες χρονιές, μετά το μηνολόγιο παραθέτω και κάποια περιαυτομπλογκικά, μια ανασκόπηση του ιστολογικού 2022.

Κυ   1	Της πρασίνης τσόχας (της σχισθείσης εν Αβάνα)
Δε  2	Έναρξις αγώνος ανυπακοής και μη βίας υπό Μαχάτμα Γκάντι
Τρ  3	† Κοίμησις Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, συγγραφέως των ταπεινών
Τε   4	† Νικολάου Γύζη τελευτή
Πε   5	Γενέσιον Σωκράτους του φιλοσόφου
Πα   6	Εφεύρεσις τηλεγράφου υπό Μορς
Σα 7	Ανακάλυψις των δορυφόρων του Διός υπό Γαλιλαίου
Κυ  8	† Γαλιλαίου τελευτή και Ναπολέοντος Λαπαθιώτη αυτοκτονία και Νικολάου Τεμπονέρα αναίρεσις
Δε  9	† Θεοφίλου Καΐρη του μεγάλου διδασκάλου τελευτή
Τρ 10	Νίκη Θρασυβούλου κατά των τριάκοντα τυράννων
Τε 11	Γενέσιον Νικολάου Καββαδία του μαρκονιστή και αυτοκτονία Ααρών Σβαρτς του διαδικτυομάρτυρος
Πε 12	Γενέσιον Σπυρίδωνος Λούη του μαραθωνοδρόμου
Πα 13	Το «Κατηγορώ» του Αιμιλίου Ζολά
Σα 14	Της Αλκυόνης· και τελευτή Γρηγορίου Ξενοπούλου του Ζακυνθίου
Κυ 15	Γενέσιον Ιωάννου Ποκελέν ή Μολιέρου, ηθοποιού και συγγραφέως
Δε 16	† Ευστρατίου Αναστασέλλη του σκωπτικού
Τρ 17	Γενέσιον Βενιαμίν Φραγκλίνου
Τε 18	Γενέσιον και τελευτή Βασιλείου Τσιτσάνη, λαϊκού μουσουργού
Πε 19	Γενέσιον Εδγάρδου Άλλαν Πόε
Πα 20	† Κοίμησις Χρήστου Καπράλου
Σα 21	Των τριών Λάμδα
Κυ 22	Γενέσιον Λόρδου Βύρωνος, του φιλέλληνος ποιητού
Δε 23	Γενέσιον Αντωνίου Γκράμσι
Τρ 24	† Αμεδαίου Μοντιλιάνι
Τε 25	Γενέσιον Γεωργίου Ζαμπέτα, του μεγάλου διασκεδαστού και θανή Θεοδώρου Αγγελόπουλου επί των επάλξεων
Πε 26	Του Ολοκαυτώματος
Πα 27	† Κοίμησις Ιωσήφ Βέρντι
Σα 28	† Κοίμησις Θεοδώρου Δοστογέφσκι
Κυ 29	† Θανή Αλεξάνδρου Πούσκιν, του ποιητού
Δε 30	† Μεθοδίου Ανθρακίτου, του διαφωτιστού
Τρ 31	† Αλεξάνδρου Υψηλάντου τελευτή

Για να προλάβω την ερώτηση για τα τρία Λ, στις  21 Ιανουαρίου: πρόκειται για τον Λένιν, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Για περισσότερα, δείτε κάποια παλιότερα σχόλια.

O Ιανουάριος, Γενάρης πιο λαϊκά, έχει, όπως και όλοι οι μήνες, ρωμαϊκή ετυμολογία. Είναι ο μήνας ο αφιερωμένος στον θεό Ιανό (Janus), που τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση οι Ρωμαίοι. Το παλιο ρωμαϊκό (σεληνιακό) ημερολόγιο άρχιζε τον μήνα Μάρτιο. Ο Ιούλιος Καίσαρας, όταν καθιέρωσε το ιουλιανό ημερολόγιο που φέρει το όνομά του, μετέφερε την αρχη του χρόνου στον Ιανουάριο και από τότε υπάρχει η ανακολουθία με τα ονόματα των μηνών από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο, που αντιστοιχούσαν στον έβδομο έως δέκατο μήνα και ξαφνικά βρέθηκαν στην ένατη έως δωδέκατη θέση.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 25 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή πέμπτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Πλησιάζουμε πια στο τέλος, έχουμε φτάσει στο 2007 και ο Δήμος είναι 78 χρονών, προ πολλού συνταξιούχος. Σήμερα ολοκληρώνουμε το προτελευταίο κεφάλαιο, το 13ο, που τιτλοφορείται Επί τας δυσμάς του βίου. 

Καθώς δεν οδηγούσε πια, πήγε με ταξί στην ταβέρνα της Καισαριανής, όπου είχαν δώσει ραντεβού και ξαφνιάστηκε από το πλήθος των παλιών φίλων που βρήκε μαζεμένους, αλλά και από την εγκάρδια υποδοχή που του κάνανε. Δεν την περίμενε και ευχαριστήθηκε πολύ. Όλοι του έσφιξαν το χέρι, κάποιοι τον αγκάλιασαν και οι πιο πολλές από τις γυναίκες τον φίλησαν. Βέβαια πολλούς τους αναγνώρισε δύσκολα. Τους τότε νεαρούς συντρόφους και συναγωνιστές, τους βρήκε όλους με γκρίζα μαλλιά, κάποιους με φαλάκρα και άλλους με κοιλίτσα. Κοπελίτσες, κνίτισσες και ρήγισσες τότε, ήταν τώρα ώριμες γυναίκες, με μεγάλα παιδιά και μία μάλιστα, η Ζωζώ, είχε και εγγόνια. Φυσικά φορούσανε όλες παντελόνια.

Τα τελευταία, τριάντα ίσως, χρόνια όλες οι γυναίκες φορούσανε πια παντελόνια. Φουστάνια θα φορούσανε μόνο σε επίσημες περιπτώσεις και όχι πάντα. Με φούστες επίσης θα έβλεπες μόνο κάποιες γριές ή τίποτα θεούσες, ενώ οι λίγες νεαρές που φορούσανε τολμηρά μίνι, τα συνδύαζαν με κάτι φοβερές μπότες, με λουριά και μεταλλικά εξαρτήματα, που μπροστά τους οι μπότες της Βέρμαχτ θα φάνταζαν σκαρπίνια. Τον ενοχλούσε αυτή τους η αμφίεση. Εύρισκε πως αφαιρούσε από τις γυναίκες τη θηλυκότητά τους, όταν όμως κάποτε το είπε αυτό της Κατερίνας, εκείνη γέλασε και του υπενθύμισε πως μπορεί τα παντελόνια να αφαιρούσανε τη θηλυκότητα, τους δίνανε όμως μεγάλη άνεση κινήσεων και  σκεπάζανε πολλά μειονεκτήματα στην εμφάνιση των ποδιών, ιδίως των πιο μεγάλων γυναικών.

Στη σύναξή τους, πάντως, ξαναθυμήθηκε τα παλιά και σε λίγο είχε γίνει το κέντρο και η ψυχή της παρέας, όπως τότε.

.Όπως έμαθε η ιδέα ήταν της Πόπης. Εκείνον τον καιρό, τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας ήταν η αναγνωρισμένη αρχηγός της παρέας και ομόφωνα εκλεγμένη πρόεδρος εκείνης της Δημοκρατικής Παράταξης των Εκπαιδευτικών, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όταν άρχισαν να οργανώνονται σε κόμματα, οι μισοί σχεδόν πήγαν στο κουκουέ, το ένα τρίτο στο εσωτερικό και οι υπόλοιποι στο Πασόκ. Αυτός, ο Σπύρος και φυσικά η Πόπη, είχαν τότε οργανωθεί στο κόμμα. Η Κατερίνα, ο Αλέκος, η Ζωζώ στο εσωτερικό.

Ανταμώνοντας τους παλιούς φίλους ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα, διαπιστώνοντας πως οι παλιές διαφορές, αντιπαραθέσεις και αντιδικίες, που πριν είκοσι χρόνια οδήγησαν αγαπημένους φίλους να κόψουν την καλημέρα μεταξύ τους, φαινόταν να  έχουν λησμονηθεί. Υπερίσχυε η ευχαρίστηση του ανταμώματος παλιών φίλων. Ακόμη και ο Κώστας, που έφτασε στην ταβέρνα μετά από αυτόν, έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα. Βέβαια από την αρχή φάνηκε πως ήταν πεσμένα τα φτερά του, αφού μετά την ήττα του Πασόκ στις τελευταίες εκλογές, έπαψε να είναι μεγάλος και τρανός,

Ο ίδιος συνέχισε να μένει ξεκρέμαστος, «ανένταχτο μέλος του κόμματος», όπως έλεγε αστειευόμενος και μολονότι έβλεπε με συμπάθεια τον Συνασπισμό και είχε ζωηρές επιφυλάξεις για την τακτική του κουκουέ, για συναισθηματικούς κυρίως λόγους δε σκέφθηκε να φύγει από αυτό.

……………………………………………………………………………………

Η Κατερίνα συνέχισε  για πολλήν ώρα να σχολιάζει το προχτεσινό τους γλέντι. Έκλεισε όμως κάπως μυστηριωδώς.

«Και κάτι άσχετο με τα προχτεσινά, αλλά που σε αφορά. Θέλω οπωσδήποτε να βρεις τον καιρό και να περάσεις αύριο το απόγεμα από το σπίτι μου. Θα έρθει μια κοπέλα που θέλει πολύ να σε δει».

«Ποια κοπέλα μπορεί να θέλει να δει ένα γέρο μαγκούφη;»

«Δε σου λέω, αλλιώς τι έκπληξη θα ήταν».

«Την ξέρω;»

«Και την ξέρεις και δεν την ξέρεις. Να έρθεις οπωσδήποτε. Και μάλιστα μην έρθεις απόγεμα. Έλα μεσημέρι για να φάμε μαζί. Άντε, γειά σου τώρα».

Για πολλήν ώρα έμεινε με το τηλέφωνο στο χέρι, συλλογισμένος. Για μια στιγμή η καρδιά του πετάρισε – λες να ήταν η Έζμπα; Αλλά η Κατερίνα δε θα έλεγε ποτέ κοπέλα μιαν εβδομηντάρα.

Εβδομηντάρα η Έζμπα! Απίστευτο του φαινόταν. Όσες φορές τη συλλογιζόταν τη θυμόταν όπως ήταν την τελευταία φορά το 1978, τότε που χώρισαν για πάντα, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού: μια όμορφη καλοβαλμένη γυναίκα, στην καλύτερη ηλικία της, πάνω στην ακμή της. Βέβαια από τότε πέρασαν, ούτε λίγα ούτε πολλά εικοσιεννέα χρόνια! Ακόμα πιο πολλές φορές τη θυμόταν, όπως ήταν, όταν τη γνώρισε, στα πρώτα της νιάτα, τότε που άστραφτε η ομορφιά της και συνάρπαζε η ζωντάνια της…

Μνήμη Δημήτρη Σαραντάκου (1929-17.12.2011): Αναμνήσεις από τη Σάμο

Συμπληρώθηκαν χτες έντεκα χρόνια από τον θάνατο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου. Όλα αυτά τα χρόνια, συνέχισα να τον μνημονεύω στο ιστολόγιο δημοσιεύοντας κάθε δεύτερη Τρίτη αποσπάσματα από τα βιβλία του. Τα εκδομένα έχουν εξαντληθεί και ήδη δημοσιεύουμε αυτή την περίοδο το ανέκδοτο μυθιστόρημά του «Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια», που πλησιάζει κι αυτό να τελειώσει (μεθαύριο θα έχουμε μια ακόμα συνέχεια)

Όμως έχουν απομείνει ορισμένα αποσπάσματα βιβλίων που δεν τα έχω δημοσιεύσει και τα κρατάω για ειδικές περιστάσεις -σαν τη σημερινή. Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του πατέρα μου Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια, ήταν έτοιμο για έκδοση από τον ίδιο όταν πέθανε ξαφνικά και τελικά κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις Αρχείο (Προηγουμένως είχε επίσης εκδοθεί μεταθανάτια ένα ακόμα έργο του, οι τρεις νουβέλες Ο βενετσιάνικος καθρέφτης). Από τα Εφτά καλοκαίρια έχουμε παρουσιάσει στο ιστολόγιο πολλά αποσπάσματα, το 2012 και το 2013 κυρίως, αλλά όχι ολόκληρο το έργο. Οπότε σήμερα θα παρουσιάσω αποσπάσματα από το δευτερο καλοκαίρι, του 1939, με αναμνήσεις από τη Σάμο. Από το κεφάλαιο εκείνο έχω ήδη δημοσιεύσει κάποια αποσπάσματα, στην αντίστοιχη επέτειο το 2019, οπότε τώρα δημοσιεύω τα πριν και τα μετά.

Ένα βιογραφικό του πατέρα μου μπορείτε να βρείτε σε παλιότερο άρθρο.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ  (1939)

 

Πέρασαν τρία χρόνια από το πρώτο καλοκαίρι. Από πέρσι, τον πατέρα μου, τον είχαν μεταθέσει σ’ ένα άλλο νησί, κοντινό με το δικό μας, τη Σάμο και αυτή η μετοικεσία με χώρισε από τους συμμαθητές και τους φίλους που ’χα κάνει μέσα σε  δύο χρόνια στην πατρίδα μου. Στην αρχή αυτό μου κακοφάνηκε, γρήγορα όμως νέες γνωριμίες σκέπασαν τις παλιές  και οι καινούργιες φιλίες που δέθηκαν, με παρηγόρησαν γι’ αυτές που άφησα στο νησί του.

         Πολύ σύντομα απορροφήθηκα από τις νέες συνθήκες. Σ’ αυτό βοήθησε πολύ το ότι εκείνο το καλοκαίρι μπήκαν στη ζωή μου το βιβλίο και το διάβασμα. Μετά το κλείσιμο των σχολείων απολάμβανα το παιχνίδι, το κολύμπι και το διάβασμα.  Ήταν ένα  καλοκαίρι ζεστό και ξερό που σ’ έκανε να μη θέλεις να βγεις από τη θάλασσα.

         Για τους μεγάλους όμως, ήταν ένα φοβερό καλοκαίρι. Στην Ελλάδα η δικτατορία έκλεινε τρία χρόνια και στην Ευρώπη από ώρα σε ώρα περίμεναν να ξεσπάσει ο πόλεμος, που όλοι πίστευαν πως αργά ή γρήγορα θάφτανε και στον τόπο μας. Εγώ  όμως κι οι  συνομήλικοι φίλοι μου, τον πόλεμο τον είχαμε βάλει κι αυτόν μέσα στο παιχνίδι μας.

*   *   *

…………………………………………………………………

Από το παρατηρητήριο του προκεχωρημένου πολυβολείου της γραμμής Μαζινό ο λοχαγός Ερρίκος Καρδινιάκ παρατηρούσε ανήσυχος τις εχθρικές γραμμές. Γύρω του οι οβίδες πέφταν βροχή και από τα θραύσματά τους είχαν σκοτωθεί οι τρεις στρατιώτες του αποσπάσματος και, το χειρότερο, είχε τραυματιστεί κι ο υποδιοικητής του, ο υπολοχαγός Ντυμπουά. Μονάχα η αδελφή του ελέους, η νοσοκόμα Μάρθα, που εθελοντικά πήρε μέρος στην αποστολή αυτοκτονίας, ήταν γερή και έδενε τις πληγές του τραυματία.

– Τι γίνεται με κείνο το τηλέφωνο; ρώτησε ο λοχαγός, ξέροντας πως  δεν θα ’παιρνε απάντηση. Κι ο τηλεφωνητής είχε σκοτωθεί και όπως φαίνεται τα σύρματα είχαν κοπεί από τις εχθρικές οβίδες.

– Πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια από τη βάση, αλλά ποιος να πάει,  μονολόγησε χαμηλόφωνα.

– Αν το επιτρέπεις λοχαγέ μου να πάω εγώ, πρότεινε θαρρετά η Μάρθα.

– Τι λες, θα τα καταφέρεις; τη ρώτησε ο λοχαγός χωρίς να κρύψει μια ενδόμυχη ανησυχία του. Αισθανόταν για τη θαρραλέα νοσοκόμα κάτι παραπάνω από φιλία.

…………………………………….

“Παιδιά, πού είσαστε, ελάτε για φαΐ”, ακούστηκε από ψηλά η μελωδική κοντράλτα φωνή μιας γυναίκας. Η γραμμή Μαζινό και το πολυβολείο της χάθηκαν κι έμεινα με τον Άγη και τη Μάρθα σ’ ένα κατασκεύασμα από άμμο, οικοδομική ξυλεία, τούβλα  και τενεκέδες. Βγήκαμε κι οι τρεις μας στον  ανοιχτό χώρο.

“Πω πω, πώς μου γίνατε έτσι: Σαν αλευρωμένες μαρίδες είσαστε. Γρήγορα στο μπάνιο, πριν ακουμπήστε το πιρούνι”.

Η κυρία Μέλπω, η μαμά  του Άγη και της Μάρθας μπήκε από το μπαλκόνι στο εσωτερικό του σπιτιού κι εμείς πήγαμε στο μπάνιο για να πλυθούμε.

Ήμασταν αχώριστοι από τότε που γνωριστήκαμε. Ο πατέρας μου και ο κύριος Παύλος, ο πατέρας των παιδιών, ήταν συνάδελφοι στην Τράπεζα. Συνέπεσε να διαβάζουμε και οι τρεις μας το ίδιο παιδικό περιοδικό, ένα θαυμάσιο έντυπο που λεγόταν απλά «το Περιοδικό μας» και που είχε πολύ ενδιαφέροντα μυθιστορήματα, ιστορίες με εικόνες, μια από τις οποίες μάλιστα διαδραματιζόταν στον άγνωστο πλανήτη Διόνυσο, όπου είχε φτάσει ένα διαστημόπλοιο με επιστήμονες από τη Γη.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 24 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή τέταρτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Πλησιάζουμε πια στο τέλος, έχουμε φτάσει στη δεκαετία του 1990 και ο Δήμος είναι πια συνταξιούχος. Σήμερα μπαίνουμε στο προτελευταίο κεφάλαιο, το 13ο, που τιτλοφορείται Επί τας δυσμάς του βίου και ο ήρωάς μας γίνεται 78 ετών. 

Σήμερα, βέβαια, έχω και τη γιορτή μου, οπότε εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους τους συνονόματους και τις συνεορτάζουσες -και ξαναθυμίζω το περυσινό εορταστικό άρθρο μας. 

ΔΕΚΑ ΤΡΙΑ

ΕΠΙ ΤΑΣ ΔΥΣΜΑΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ

Απόψε, μετά την καθιερωμένη βόλτα του στην πλατεία, μαζεύτηκε νωρίς στο σπίτι. Μέσα του καμάρωνε που διατηρούσε ακόμα τη συνήθεια να περπατά και τώρα που τον πήρανε τα χρόνια. Από τότε που ήταν νέος του άρεσε το περπάτημα, ήταν ακούραστος πεζοπόρος και μια διαδρομή τριών ή πέντε χιλιομέτρων ήταν γι΄ αυτόν παιχνιδάκι. Ο παππούς του, που αν δεν τον χτυπούσε αυτοκίνητο, οπωσδήποτε θα έφτανε τα ενενήντα, έλεγε συχνά «για την καρδιά μου έχω δυο γιατρούς: το δεξί μου πόδι και το αριστερό μου πόδι». Απόψε όμως δεν περπάτησε πολύ. Πήγε κι ήρθε δυο φορές στο μάκρος την πλατεία, που είναι εντούτοις μια από τις μεγαλύτερες των δήμων του Λεκανοπέδιου.

Τελευταία συνήθισε να περιδιαβάζει άσκοπα και με αργό βήμα στους δρόμους της γειτονιάς του, όπου μεγάλωσε και όπου καταστάλαξε και ζει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ιδίως τον συγκινούσαν παλιά σπίτια, μονώροφα ή διώροφα που απόμεναν ακόμα και δεν είχαν δοθεί με αντιπαροχή για να γίνουν πολυκατοικίες. Τα περισσότερα ήταν ακατοίκητα και μερικά σχεδόν ερειπωμένα, γι΄ αυτόν όμως ήταν οι τελευταίοι μάρτυρες της εποχής που ήταν νέος, της εποχής που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια.

Σε πολλά από τα σπίτια αυτά, του Μαυρίδη, του Κοντού, του Παπαδάκη, είχε διασκεδάσει στα πάρτι που οργάνωναν όταν ήταν στο γυμνάσιο ή φοιτητές. Κάποια από τα σπίτια αυτά μπορεί να ήταν εγκαταλελειμμένα και ασυντήρητα, δεν ήταν όμως θλιβερά. Σα να είχαν αφήσει επάνω τους κάποια ίχνη οι άνθρωποι, που έζησαν, τραγούδησαν και χάρηκαν μέσα σ΄ αυτά. Το σπίτι του Μαυρίδη να πούμε, μπορεί να ήταν σχεδόν ερείπιο, τα φυτά στον κήπο να είχαν αγριέψει, μια βαριά αλυσίδα με ένα μεγάλο λουκέτο να έκλεινε την αυλόπορτα, αλλά αυτός θυμόταν τα τρελά πάρτι που κάνανε σ΄ αυτό κι αρνιόταν να το δει θλιβερό.

Μπαίνοντας στο διαμέρισμά του έβγαλε τα ρούχα του, τα κρέμασε με τάξη στην καθιερωμένη θέση τους, έβαλε τα ρούχα του σπιτιού, κάθισε στο γραφείο του και άνοιξε τον υπολογιστή του. Με εξαίρεση αυτή την τελευταία κίνηση, που την εγκαινίασε πριν δώδεκα χρόνια, όταν ο Αντρέας (ακριβέστερα ο Βλάσης), τον μύησε στον μαγικό κόσμο της Πληροφορικής, όλες οι άλλες επαναλαμβανόταν στερεότυπα επί πενήντα τουλάχιστον χρόνια – έξις, που  του έγινε δευτέρα φύσις.

Άνοιξε το μηχάνημα, μπήκε στο Διαδίκτυο και έψαξε για μηνύματα. Δεν είχε τίποτα το ουσιαστικό, μόνο κάποια διαφημιστικά, κάποια παραπειστικά και άλλα αδιαφόρετα. Βγήκε από το δίκτυο και άνοιξε το φάκελο με τα αρχεία του. Από συνήθεια άρχισε με το αρχείο Memo. Έτσι είχε βαφτίσει (από το memorandum), το «μνημόνιο» του, που είχε αντικαταστήσει το παλιό μπλοκ, που επιγραφόταν επίσης memorandum και όπου κατάστρωνε με το χέρι τον προγραμματισμό του μήνα, της βδομάδας και της μέρας.

Τώρα φυσικά ο προγραμματισμός ήταν ουσιαστικά άσκοπος, μια συνήθεια χωρίς αντικείμενο, καθώς δεν είχε να κάνει απολύτως τίποτα. Από συνήθεια πάντως καταχωρούσε στο Memo πνευματικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, που υποτίθεται πως θα τον ενδιέφεραν: παρουσιάσεις βιβλίων, διαλέξεις, αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις, καλές ταινίες, νέες εκδόσεις, άσχετα αν δεν τις παρακολούθησε ποτέ.

Από τότε που συνταξιοδοτήθηκε έπαψε να έχει οποιαδήποτε οικονομική ή επαγγελματική δραστηριότητα. Με τα χρόνια περιόρισε πολύ και τις άλλες ασχολίες του, αυτές που αποτελούσαν κάποτε τις χαρές της ζωής του. Θέατρο ή κινηματόγραφο, δεν το άντεχε να πάει μονάχος του. Ακόμα και το διάβασμα το παράτησε. Μήνες είχε να αγοράσει κάποιο βιβλίο. Διαπίστωσε πως δυσκολευόταν να διαβάσει κείμενα τυπωμένα με στοιχεία μικρού μεγέθους, των 8 ή μικρότερα. Η πρεσβυωπία του είχε μεγαλώσει, αλλά αντί να αλλάξει γυαλιά, αγόρασε ένα μεγεθυντικό φακό και έτσι πορευόταν.

Έπαψαν να τον θέλγουν πια τα ταξίδια. Αντίθετα τον κούραζαν και του δημιουργούσαν προβλήματα, που δεν αντιμετώπιζε μένοντας στο σπίτι του. Να πούμε, λόγω ηλικίας είχε αλλάξει ο τρόπος που αντιμετώπιζε κάποιες σωματικές του ανάγκες, που όταν ήταν νεότερος δε του δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα. Φυσικά έπαψε να «πετάγεται» με το αυτοκίνητό τους ως το σπίτι του Αντρέα. Από πέρσι μάλιστα έπαψε και να οδηγεί, καθώς η άδεια οδήγησης του είχε λήξει και δε θέλησε να την ανανεώσει παράνομα. Ήταν αντίθετο με τις αρχές του, μολονότι εξακρίβωσε πως κολλητά σχεδόν με το Υπουργείο Μεταφορών, ανθούσαν τουλάχιστον τρεις επιχειρήσεις, που με αντίτιμο διακοσίων, το πολύ, ευρώ σου εξασφάλιζαν άδεια οδήγησης απολύτως έγκυρη, χωρίς να περάσεις από γιατρούς και εξετάσεις.

Μηνολόγιον Δεκεμβρίου έτους 2022

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Το μηνολόγιο τούτου του μήνα έχει μιαν ιδιαιτερότητα, μια και στις 17 του Δεκέμβρη κλείνουν 11 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Δεν θεώρησα άτοπο να μνημονέψω τον πατέρα μου στο μηνολόγιο, που ήταν άλλωστε δικη του ιδέα: ανάμεσα σε έναν ποιητή που αγαπούσε και σ’ έναν επαναστάτη που θαύμαζε πιστεύω πως θα έχει καλή παρέα.

Πε  1	Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS  και γενέσιον Ιωάννου Συκουτρή
Πα 2	Αντιφώντος   του σοφιστού, Μαρίας Καλογεροπούλου της καλλιφώνου και Διονυσίου Σαββόπουλου της νιότης μας
Σα 3	† Αυγούστου Ρενουάρ και γενέσιον Νίνου Ρότα του μουσουργού
Κυ 4	Ο Θωμάς Έδισον εφευρίσκει τον ηλεκτρικόν λαμπτήρα
Δε 5	Θεοφίλου Μόζαρτ τελευτή
Τρ  6	Νικολάου Μύρων και των Διοσκούρων, προστατών των πλοϊζομένων και Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου αναίρεσις
Τε 7	Των τριών Χαρίτων
Πε 8	Δάμωνος και Φιντίου· και Ιωάννου Λένον του πολυκλαύστου αναίρεσις
Πα   9	Ιωάννου Βοκκακίου και της Ανθρωπίνης Κωμωδίας του
Σα 10	Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  και τελευτή Άλκη Αλκαίου του στιχουργού
Κυ 11	Γενέσιον Γρηγορίου Μπιθικώτση του αοιδού
Δε 12	Διογένους του  Κυνός
Τρ 13	Γαλιλαίου ταπείνωσις και Μέντη Μποσταντζόγλου τελευτή
Τε 14	Ανάληψις Απολλωνίου του Τυανέως εκ του ιερού της Δικτύννης
Πε 15	Αναξαγόρου του φιλοσόφου
Πα 16	Τελευτή Κωνσταντίνου Βάρναλη, ποιητού των Μοιραίων
Σα 17	† Δημητρίου Σαραντάκου του συγγραφέως και Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού
Κυ 18	Του χορού του Ζαλόγγου
Δε 19	Προμηθέως καθήλωσις επί του Καυκάσου
Τρ 20	Της εν Επιδαύρω πρώτης Εθνοσυνελεύσεως
Τε 21	Χειμερινόν ηλιοστάσιον
Πε 22	Ησιόδου του Ασκραίου και των Έργων και Ημερών αυτού
Πα 23	Κρυσταλλοτριόδου της θαυματουργού γενέσιον
Σα 24	Λουδοβίκου Αραγκόν τελευτή
Κυ 25	Γέννησις Ιησού του Ναζωραίου, Ορφέως και Μίθρα
Δε 26	† Ερρίκου Σλήμαν του αρχαιολόγου
Τρ 27	Πινδάρου του Θηβαίου
Τε 28	Κινηματογράφου γέννησις και θανή Θάνου Μικρούτσικου του μέγιστου
Πε 29	Γενέσιον Παύλου Καζάλς
Πα 30	Ίδρυσις Σοβιετικής Ενώσεως
Σα 31	Εφεύρεσις του τηλεσκοπίου

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του ημερολογίου μας, παρόλο που το όνομά του παραπέμπει ολοφάνερα στον αριθμό δέκα, decem. Για την ανακολουθία φταίνε οι Ρωμαίοι -διότι τα ονόματα των μηνών, όλα, είναι δάνειο από τα λατινικά. Το παλιό ρωμαϊκό μηνολόγιο άρχιζε από τον Μάρτιο και ο Decem-ber ήταν ο δέκατος μήνας. Όταν αργότερα μεταρρυθμίστηκε το ημερολόγιο και μπήκαν στις δυο πρώτες θέσεις ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, η αντιστοιχία χάλασε και ο Δεκέμβρης είναι πλέον δωδέκατος.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 23 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή τρίτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Σήμερα συνεχίζουμε και ολοκληρώνουμε το δωδέκατο κεφάλαιο, όπου τον βρίσκουμε συνταξιούχο, κι έχουμε φτάσει στη δεκαετία του 1990.

Εκτός από την ιστορία του Στάθη του Μαυρόπουλου, που την έμαθε εμμέσως και με μορφή κουτσομπολιού, κατά τις συναναστροφές αυτές γνώρισε και μια πολύ χαριτωμένη κοπέλα, που στην αρχή την πέρασε για μαθήτρια Γυμνασίου ή Λυκείου, τόσο μικρή έδειχνε, με το παιδικό της πρόσωπο, τις κοτσίδες της, το πλισέ φουστανάκι της και τα σοσόνια της. Πληροφορήθηκε όμως πως ήταν είκοσι χρονώ, φοιτήτρια φιλολογίας, που για βιοποριστικούς λόγους δούλευε πωλήτρια σε ένα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς αλλά παράλληλα ήτανε μοντέλο ενός ζωγράφου.

Αυτή η μικρή, Βαρβάρα ονόματι, τον κάλεσε στα εγκαίνια της έκθεσης αυτού του ζωγράφου και έτσι ο Δήμος γνωρίστηκε με τον ζωγράφο, τον Πέτρο. Είχανε πάει όλοι σχεδόν οι φίλοι της Νέας Σμύρνης, αφού η έκθεση γινόταν στο πνευματικό κέντρο του δήμου. Σε αντίθεση με τη Βασιλική, αυτός ο Πέτρος ζωγράφιζε τοπία ή πρόσωπα, αλλά εκείνο που εντυπωσίασε τον Δήμο, ήταν η διαύγεια και η δύναμη, που απέπνεαν θαρρείς οι πίνακές του.

Καθώς είχαν πάει στα εγκαίνια κάπως αργά, ο Δήμος έμεινε ως το τέλος και αφού υπήρχε στον προθάλαμο της αίθουσας μπουφές με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων και πεινούσε, άρχισε να τσιμπολογά τυροπιτάκια και κομμάτια πίτσας, πίνοντας κρασί. Με την ευκαιρία έπιασε συζήτηση με τον ζωγράφο και χάρηκαν και οι δύο όταν ανέφερε το όνομα της Βασιλικής, γιατί αποδείχτηκε πως ο ζωγράφος τη γνώριζε καλά. Όπως τον πληροφόρησε ήταν συμφοιτητές αλλά δεν κάνανε παρέα  Ο ίδιος ήταν φτωχόπαιδο, που σπούδαζε με μεγάλο ζόρι και πολλές στερήσεις, εργαζόμενος από τις 4 ως τις 10 τη νύχτα σε ένα μεγάλο τυπογραφείο στη στοά Πάππου. Έμαθε γρήγορα να χειρίζεται τις λινοτυπικές μηχανές και σε λίγο καθιερώθηκε σαν λινοτύπης, που εκείνο τον καιρό ήταν οι πιο καλά αμειβόμενοι εργάτες.

Αποφοίτησε με άριστα, αλλά τότε άρχισαν τα δύσκολα. Αποδείχτηκε πως μόνο με την τέχνη του δε μπορούσε να ζήσει. Συνέχισε λοιπόν να δουλεύει τα βράδια στο τυπογραφείο και τότε, απροσδόκητα η τύχη του χαμογέλασε Είχε πάει στο τυπογραφείο έναν πίνακά του, ένα λάδι, που είχε θέμα τη θάλασσα και τον είχε κρεμάσει πάνω από τη μηχανή του. Έτυχε μια μέρα να περάσει από το τυπογραφείο ένας μεγαλοεκδότης, πολύ καλός πελάτης  της επιχείρησης και φιλότεχνος, που είδε τον πίνακα, του άρεσε πολύ και όταν έμαθε πως ο ζωγράφος ήταν και λινοτύπης, του παράγγειλε δυο πίνακες. Από τον μεγαλοεκδότη ο Πέτρος γνωρίστηκε και με άλλους λεφτάδες που ήταν, ή έκαναν πως ήταν, φιλότεχνοι και άρχισε να παίρνει αρκετές παραγγελίες.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 22 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή δεύτερη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίζεται στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Σήμερα μπαίνουμε στο δωδέκατο κεφάλαιο, που έχει τίτλο Συνταξιούχος. Βρισκόμαστε στα 1989.

12

ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ

Συνταξιοδοτήθηκε όταν έγινε εξήντα χρονών, έχοντας συμπληρώσει τριάντα πέντε χρόνια υπηρεσίας. Πήρε πλήρη και αρκετά καλή σύνταξη. Εκείνο όμως που τον χαροποίησε ιδιαίτερα ήταν πως οι μαθητές του, όχι μόνο αυτοί που ακόμα φοιτούσαν στο Γυμνάσιο, αλλά και παλαιότερων τάξεων, που είχαν αποφοιτήσει από χρόνια, οργάνωσαν εκδήλωση για να τον τιμήσουν. Η μεγάλη έκπληξή του όμως ήταν σαν αντίκρισε ανάμεσα στους συγκεντρωμένους τον Αποστόλου, τον Γεωργόπουλο, τον Χατζηγεωργίου κι άλλους παλιούς μαθητές του από την Πιερία. Όπως φαίνεται οι της Παιανίας και οι του Λιτόχωρου είχαν έρθει σε επαφή και οι πρώτοι ειδοποίησαν τους δεύτερους.

Η χαρά του δευτέρωσε όταν, δυο μήνες μετά, οι τελευταίοι τον πληροφόρησαν με γράμμα τους, πως για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την αποφοίτησή τους οργάνωναν συγκέντρωση και συνεστίαση και τον καλούσαν ως τιμώμενο πρόσωπο, να παραστεί. Πήγε πράγματι με το αυτοκίνητό του, χωρίς να διστάσει που θα οδηγούσε μονάχος τόσα χιλιόμετρα. Έφτασε αργά, περασμένες δέκα και για πρώτη φορά αποφάσισε να μείνει σε ξενοδοχείο, μια που δε μπορούσε πια να πάει στης Ντίνας, ούτε ήθελε να φορτωθεί νυχτιάτικα στον Αντρέα και στην Αναστασία.

Όντας προληπτικός (παρότι άθεος), περίμενε να τριτώσει το καλό. Και αυτό δεν άργησε. Η ενοποίηση της Αριστεράς προχωρούσε με μεγάλα βήματα. Υπογράφηκε το κοινό πόρισμα από τον Φλωράκη και τον Κύρκο και μπήκαν τα θεμέλια για τη συγκρότηση ενιαίου πολιτικού φορέα ύστερα από είκοσι και πάνω χρόνια εχθρότητας και  αντιπαράθεσης. Μαζί με τον Αλέκο και την Κατερίνα και τους καινούργιους φίλους του της Νέας Σμύρνης, κανόνισαν να πάνε στην κοινή συγκέντρωση των κομμάτων της Αριστεράς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ακούγοντας τις ομιλίες του Φλωράκη και του Κύρκου και ένοιωσαν όλοι τους σα να ξαναγεννιόταν το παλιό εαμικό πνεύμα. Στη συγκέντρωση είχαν ανταμώσει ένα σωρό παλιοί φίλοι και συναγωνιστές, που χρόνια τώρα οι μεν στιγμάτιζαν τους δε “αναθεωρητές” ή “δογματικούς” κατά περίπτωση. Τώρα όλα αυτά δείχνανε πως τέλειωσαν. Οι αντιδράσεις του ακροατηρίου και τα συνθήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των ομιλιών, το έδειξαν.

Μηνολόγιον Νοεμβρίου έτους 2022

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Τρ 1	Των Αγίων Αναργύρων – Ημέρα  πατάξεως της δωροδοκίας – Διεθνής μέρα βεγκανισμού
Τε  2	Θαλού, Αναξιμένους και Αναξιμάνδρου των Μιλησίων φιλοσόφων, Οδυσσέα Ελύτη και Νικοκύρη γενέθλια
Πε  3	† Ανδρέου Κάλβου του ασυμβιβάστου
Πα   4	† Κοίμησις Αυγούστου Ροντέν
Σα  5	† Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού
Κυ   6	Θανή Μαρίας Ιορδανίδου, εγγονής της Λωξάντρας
Δε  7	Της δευτέρας προς τον ουρανόν εφόδου
Τρ   8	Των εν ερημίαις και όρεσιν αγωνισθέντων
Τε   9	† Έκτορος Κακναβάτου
Πε 10	† Αρθούρου Ρεμπώ
Πα 11	Σαπφούς και Αλκαίου των Λεσβίων ποιητών -και Ιωάννη Ρίτσου τελευτή
Σα 12	† Τελευτή Τέλλου Άγρα
Κυ 13	Γενέσιον Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον
Δε 14	Επικούρου του Ελευθερωτού των ανθρώπων εκ του φόβου
Τρ 15	Της «Ελληνικής Νομαρχίας»· και Λουκρητίας της στιχουργού γενέσιον.
Τε 16	Διεθνής  ημέρα κατά της μισαλλοδοξίας – Βολταίρου  του φιλοσόφου
Πε 17	Των εν Πολυτεχνείω αναιρεθέντων
Πα 18	Πυθέου του Μασσαλιώτου και θαλασσοπόρου
Σα 19	Διγενή του Ακρίτα
Κυ 20	Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων των παιδίων· και Χρόνη Μίσσιου τελευτή
Δε 21	Πρώτη ανύψωσις επηνδρωμένου αεροστάτου
Τρ 22	Μαρτύριον Ιωάννας της Λωρραίνης και τελευτή Αργύρη Κουνάδη του συνθέτη
Τε 23	Φρίξου και Έλλης
Πε 24	† Εμπεδοκλέους του Ακραγαντίνου εις Αίτναν κατάβασις
Πα 25	Της Εθνικής Αντιστάσεως
Σα 26	Μαρτύριον Υπατίας, του αχράντου άστρου της σοφής παιδεύσεως
Κυ 27	†Τεύκρου Ανθία και των συριγμών του αλήτου
Δε 28	Είσπλους Μαγελάνου εις τον Ειρηνικόν ωκεανόν
Τρ 29	Διεθνής ημέρα αλληλεγγύης προς τον  παλαιστινιακόν λαόν
Τε 30	Ανδρέου Λασκαράτου

Ο Νοέμβριος ή Νοέμβρης είναι ο ενδέκατος μήνας του ημερολογίου μας, παρόλο που το όνομά του παραπέμπει ολοφάνερα στον αριθμό εννιά, novem. Για την ανακολουθία φταίνε οι Ρωμαίοι -διότι τα ονόματα των μηνών, όλα, είναι δάνειο από τα λατινικά. Το παλιό ρωμαϊκό μηνολόγιο άρχιζε από τον Μάρτιο και ο November ήταν ο ένατος μήνας. Όταν αργότερα μεταρρυθμίστηκε το ημερολόγιο και μπήκαν στις δυο πρώτες θέσεις ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, η αντιστοιχία χάλασε μια και ο Νοέμβρης είναι πια ο ενδέκατος μήνας.

Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 21 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή πρώτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ.

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίζεται στη μεταπολίτευση -ήδη βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Έχει μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, ενώ η σχέση του με τη νεότερη συνάδελφό του Φανή διακόπτεται αναπάντεχα. Σήμερα ολοκληρώνουμε το ενδέκατο κεφαλαιο, που έχει τίτλο Προσπάθειες ανάταξης. Βρισκόμαστε στα 1986.

 

Ένα πρωί του τηλεφώνησε η γυναίκα του Βαγγέλη. Φαινόταν αναστατωμένη και στις ερωτήσεις του τον πληροφόρησε πως τον πήγαν επειγόντως στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, γιατί είχαν μπερδευτεί τα πόδια του σε κάποιο χαλάκι στο σαλόνι τους και είχε πέσει, σπάζοντας τον γοφό του. Αμέσως πήρε το αυτοκίνητό του και πήγε να τον δει. Τον βρήκε διασωληνωμένο και ακίνητο στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αλλά με το βλέμμα όπως πάντα ζωηρό και το ηθικό ακμαίο. Χάρηκε πολύ που τον είδε και έμεινε αρκετήν ώρα κουβεντιάζοντας. Του εξήγησε πως τα τελευταία χρόνια στα στρατιωτικά νοσοκομεία, δέχονταν και ιδιώτες, ιδίως σε περιπτώσεις εκτάκτων περιστατικών.

Όταν μπήκε η νοσοκόμα για να του αλλάξει τον καθετήρα και τους σωλήνες και καθώς εν συνεχεία θα γινόταν η επίσκεψη των γιατρών, ο Δήμος χαιρέτησε τον φίλο του και πήγε να φύγει. Τότε η νοσοκόμα, που μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της, τον ρώτησε

«Έχετε αυτοκίνητο;»

και όταν αυτός απάντησε καταφατικά, τον παρακάλεσε να πάρει μια συνάδελφό  της που βιαζόταν να γυρίσει στην Αθήνα, αλλά δεν είχε μέσο. Δέχτηκε χωρίς άλλη κουβέντα και όταν η νοσοκόμα του έφερε τη συνάδελφό της, πήγανε μαζί ως το αυτοκίνητό του και της άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Όταν συστηθήκανε έμαθε πως τη λέγανε Μίνα, αλλά δε συγκράτησε το επώνυμό της, που είχε πάντως κρητική κατάληξη. Ήταν καλοκαμωμένη, μάλλον παχουλή και κάπως συνεσταλμένη, όπως δε υπολόγισε, θα είχε περάσει τα σαράντα.

Στην αρχή δε μιλούσε, όταν όμως κατέβαιναν τη Μεσογείων με βήμα σημειωτόν, καθώς είχανε πέσει στην ώρα της μεγάλης κίνησης, πιάσανε κουβέντα. Τον ρώτησε αν είναι γιατρός και αυτός της απάντησε αρνητικά και την πληροφόρησε πως ήταν φιλόλογος ή δε η παρουσία του στο νοσοκομείο ήταν για να δει ένα φίλο του. Με τη σειρά του τη ρώτησε τα τυπικά και τον πληροφόρησε πως ήταν όντως από την Κρήτη, πως εργαζόταν ως νοσηλεύτρια και πως ανήκε στο στρατιωτικό προσωπικό του νοσοκομείου.

Όταν φτάσανε κοντά στο Χίλτον και μια που της είπε πως θα συνέχιζε προς Νέα Σμύρνη, εκείνη του ζήτησε να σταματήσει, για να πάρει το τρόλεϋ για την Ομόνοια. Πριν τον αποχαιρετήσει όμως και αφού τον ευχαρίστησε για την εξυπηρέτηση που της έκανε, του ζήτησε το τηλέφωνό του, διευκρινίζοντας πως θα ήθελε να ξαναβλεπόντουσαν. Παραξενεύτηκε λίγο, αλλά πρόθυμα της έδωσε μια κάρτα του.

Είχε σχεδόν ξεχάσει το περιστατικό αυτό, όταν την άλλη βδομάδα του τηλεφώνησε και του πρότεινε να συναντηθούν «για να τα πούνε». Δεν το περίμενε αλλά μη έχοντας, έτσι κι αλλιώς τι άλλο να κάνει, συμφώνησε και κανόνισαν να συναντηθούν σε ένα ζαχαροπλαστείο-μπαρ σε μια στοά κοντά στο Σύνταγμα.