Σέρβισερ, μια καινούργια λέξη

Με την πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου έχει ανάψει η συζήτηση για τους πλειστηριασμούς. Η απόφαση βέβαια ακόμα δεν έχει δημοσιευτεί (ώστε να μπορεί να παράγει αποτελέσματα), όμως το περιεχόμενό της έχει διαρρεύσει, καθώς και εντυπωσιακά λεπτομερείς πληροφορίες της διαδικασίας, ας πούμε η ευρεία πλειοψηφία (56-9 νομίζω) με την οποία πάρθηκε η απόφαση, ακόμα και τα ονόματα των αρεοπαγιτών που μειοψήφισαν.

Εντυπωσιακή είναι επίσης η ταχύτητα με την οποία αποφάνθηκε η Ολομέλεια του Α.Π., δύο εβδομάδες μόνο, αν σκεφτεί κανείς ότι είχαν κατατεθεί υπομνήματα χιλιάδων σελίδων. Ακόμα και οι δικηγόροι των funds εξεπλάγησαν, όπως γράφτηκε.

Έγραψα funds, που είναι η μία ξένη λέξη που εμφανίζεται διαρκώς στα σχετικά ρεπορτάζ. Και το ρεπορτάζ είναι ξένο δάνειο, γαλλικό, αλλά με το να το γράφουμε ελληνικά το έχουμε οικειοποιηθεί -και βέβαια το προφέρουμε διαφορετικά απ’ό,τι στα γαλλικά, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε.

Η άλλη ξένη λέξη είναι οι servicers, σε πληθυντικό και λατινογραμμένη σχεδόν πάντα. Ή αλλιώς, οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, όπως είναι η μακροσκελής ελληνική απόδοση. Το επίσημο ακρώνυμο είναι ΑΕΔΑΔΠ, Ανώνυμη Εταιρεία Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις. Συχνά το βρίσκουμε συντμημένο σε «εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων», που και πάλι μακρινάρι είναι μπροστά στο «σέρβισερ». Τρεις λέξεις ο Έλληνας, τρεις συλλαβές ο Άγγλος, διόλου περίεργο που κάνουν πιο γρήγορα τη δουλειά τους.

Αστειεύομαι, αλλά είναι ένα παράδειγμα του φαινομένου που το λέω «ορολογική ανασφάλεια». Όποιος εισάγει έναν όρο που έχει φτιαχτεί από αλλού, αισθάνεται ανασφαλής: πώς να πούμε το servicer; Εταιρεία διαχείρισης; Ναι, αλλά τι διαχείριση; Εταιρεία διαχείρισης απαιτήσεων, καλό δεν είναι; Μισό λεπτό, τι απαιτήσεις; Σωστά, πρέπει να το διευκρινίσουμε, απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις -κι έτσι η μία λέξη έγινε εφτά ή οχτώ, από το άγχος μήπως ο περιφραστικός όρος δεν καλύπτει κάθε πτυχή του πράγματος που θέλουμε να περιγράψει. Από την άλλη πλευρά, ο κατασκευαστής του όρου, ο Αγγλοσάξονας, δεν έχει τέτοιον καημό. Λέει servicer και δεν νοιάζεται να προσδιορίσει επακριβώς τι είδους service παρέχεται.

Advertisement

Σκέψεις για μια φρικτή υπόθεση

Εδώ και πολύ καιρό αρνιόμουν υποσυνείδητα να διαβάσω το παραμικρό για την υπόθεση των ύποπτων θανάτων των τριών κοριτσιών στην Πάτρα. Δεν βλέπω και τηλεόραση, οπότε ήμουν μονωμένος από τις ατελείωτες συζητήσεις για το θέμα, που τον απόηχό τους αχνά τον αντιλαμβανόμουν από αναφορές στο Φέισμπουκ και στο Τουίτερ.

Ωστόσο, από τότε που απαγγέλθηκε κατηγορία στη μητέρα, που το περίεργο όνομά της, Ρούλα Πισπιρίγκου, το έβλεπα πότε πότε να αναφέρεται αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει για ποιαν πρόκειται, δεν μπόρεσα να συνεχίσω να αγνοώ την υπόθεση. Αν μη τι άλλο, αμέτρητοι φίλοι μου στο Φέισμπουκ έγραψαν αναρτήσεις στις οποίες στηλίτευαν τους ανθρώπους («τον όχλο») που μαζεύτηκαν οργισμένοι έξω από το σπίτι της φερόμενης ως δολοφόνου.

H μητέρα κατηγορείται, προς το παρόν, για τον φόνο της κόρης της Τζωρτζίνας, για τον τρίτο δηλαδή από τους ύποπτους θανάτους, αλλά εικάζεται ότι και οι πρώτοι δύο θάνατοι δεν ήταν φυσικοί. Σύμφωνα με τις γνωματεύσεις των ειδικών, ο θάνατος επήλθε από τη χορήγηση μεγάλης δόσης κεταμίνης, ενός φαρμάκου που χορηγείται ως αναισθητικό και που δεν είναι εύκολο να το προμηθευτεί κάποιος. Η μητέρα, από την πλευρά της, αρνείται τα πάντα.

Η υπόθεση αυτή μου δίνει έναυσμα για διάφορες σκέψεις, που σκόρπια θα τις εκθέσω στο σημερινό άρθρο. Όχι τόσο για το ίδιο το έγκλημα, αν έγκλημα υπάρχει αλλά για τα περιρρέοντα και τα παρεπόμενα.

Το να σκοτώσει μια μητέρα το παιδί της ή τα παιδιά της είναι βέβαια κάτι το αποτρόπαιο, αφού διαρρηγνύει μια σχέση που τη θεωρούμε ιερή, περισσότερο και από την αντίστοιχη σχέση του πατέρα. Να πούμε εδώ ότι οι γονείς αυτοί συχνά χαρακτηρίζονται παιδοκτόνοι, αλλά με τη χαλαρή και καθομιλούμενη έννοια του όρου. Ο όρος «παιδοκτονία» όμως έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο, αφορά μονάχα τη μητέρα και ειδικότερα μονάχα τη μητέρα «που με πρόθεση σκότωσε το παιδί της κατά ή μετά τον τοκετό, αλλά ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διατάραξη του οργανισμού της από αυτόν» (άρθρο 303). Για την ειδική αυτή περίπτωση προβλέπεται επιείκεια, εφόσον η παιδοκτόνος «τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη».

Ο Παύλος τα κατάφερε!

Τα κατάφερες γιε μου! Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της Μάγδας Φύσσα μετά την απαγγελία της απόφασης του δικαστηρίου χτες, λίγα λεπτά πριν από το μεσημέρι, στην ιστορική δίκη της Χρυσής Αυγής.

Γιατί, κακά τα ψέματα, χρειάστηκε η θυσία του Παύλου Φύσσα πριν από εφτά ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσει η Πολιτεία τον χαρακτήρα της εγκληματικής οργάνωσης και να βγάλει από το συρτάρι τις 32 δικογραφίες εναντίον των στελεχών και των μελών τής (με δικαστική απόφαση πλέον) εγκληματικής αυτής οργάνωσης.

Εφτά χρόνια είναι πολλά, ιδίως όταν είναι τόσο πυκνά όσο την περίοδο 2013 με 2020, αλλά αν προσπαθήσουμε λίγο θα θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα το 2013, όταν συστημικά μέσα ενημέρωσης πρόβαλλαν τη Χρυσή Αυγή και τους μύθους για το κοινωνικό της έργο (ότι τάχα προσέχουν τις γιαγιάδες που κάνουν αναλήψεις από τα ΑΤΜ), κορυφαίοι τηλεπαρουσιαστές καλούσαν τους χρυσαυγίτες στις εκπομπές τους (και κάποιοι, όπως ο κ. Πορτοσάλτε, τους πρότρεπαν να «βρουν έναν τρόπο να μην τους πιάνει ο κόσμος στο στόμα του»), όταν οι ξενοι εργάτες ζούσαν με τον φόβο των χρυσαβγίτικων ταγμάτων εφόδου.

Οπότε η χτεσινή μέρα ήταν ιστορική. Και παρόλο που υπήρχαν σημάδια δυσοίωνα, όπως η αγόρευση της εισαγγελέα, τελικά η απόφαση ήταν ό,τι καλύτερο περιμέναμε, κυρίως στο βασικό: ότι αναγνωρίστηκε η ενοχή του Μιχαλολιάκου, του Παπά, του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου, του Λαγού, του Ματθαιόπουλου και του Γερμενή στη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και άλλων στελεχών και βουλευτών του μορφώματος στη συμμετοχή και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.

Να δικαιωθεί ο Βασίλης Δημάκης

Ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης κάνει απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας το δικαίωμα να του δίνονται αδειες με βραχιολάκι για να παρακολουθεί μαθήματα στo Πολιτικό της Νομικής, όπου φοιτά. Η υπόθεση εκ πρώτης όψεως έχει αρκετές ομοιότητες με την ανάλογη διεκδίκηση του Νίκου Ρωμανού πριν από τριάμισι χρόνια (είχαμε γράψει) αλλά έχει και μερικές καίριες διαφορές.

Ο Δημάκης είναι «κοινός» ποινικός κρατούμενος, που έζησε όλη σχεδόν την ενήλικη ζωή του φυλακισμένος, που σε σχετικά μεγάλη ηλικία αποφάσισε να αλλάξει ζωή, να βγει από τον φαύλο κύκλο -τελείωσε το εσπερινό λύκειο στις φυλακές και πέρασε στις πανελλήνιες εξετάσεις δεύτερος από όλη την Ελλάδα, με δυσθεώρητους βαθμούς. Με επιτυχία πέρασε επίσης αρκετά μαθήματα του πρώτου εξαμήνου, κάτι που δείχνει ότι η στροφή του είναι απόλυτα ειλικρινής και ότι δεν γράφτηκε στη σχολή απλώς για να παίρνει άδειες.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα, συγχωρήστε μου το κλισέ, σαξές στόρι του σωφρονιστικού συστήματος: καθε υπουργείο Δικαιοσύνης θα ήθελε να μπορεί να δείχνει με καμάρι περιπτώσεις σαν του Δημάκη, και αυτό ακριβώς έκανε αλλωστε ο σημερινός υπουργός μέχρι πρότινος, όταν βράβευσε τον Δημάκη για τις επιδοσεις του στις εξετάσεις, αυτό έκανε και το υπουργείο μέχρι πρότινος όταν ενέκρινε μεταγωγή από την Πάτρα στον Κορυδαλλό ώστε να βρίσκεται ο κρατούμενος κοντά στη σχολή του.

Ωστόσο, το Συμβούλιο Φυλακής επανειλημμένα απέρριψε το αίτημά του για εκπαιδευτική άδεια προκειμένου να παρακολουθεί με βραχιολάκι τα μαθήματα της σχολής του, παρόλο που πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις -είναι μαλιστα ο μοναδικος κρατούμενος που ικανοποιεί τις προϋποθέσεις και που το αίτημά του απορρίφθηκε! Έτσι, ο Δημάκης κατέβηκε σε απεργία πείνας και, στη συνέχεια, και δίψας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωη του -ενώ χτες απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά η προσφυγή που είχε ασκήσει ο Δημάκης κατά της απορριπτικής απόφασης.

Θα παραθέσω πιο κάτω μια τοποθέτηση που έγινε στο Φέισμπουκ από τη δικηγόρο Φιλοθέη Βαρσαμή, θέλω όμως να πω κι εγώ δυο λόγια και κυρίως να εκφράσω την αγανάκτησή μου για το κατάπτυστο δελτίο τύπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ένα άθλιο από κάθε άποψη κείμενο (μεταξύ άλλων και ανορθόγραφο: κάποτε σε κόβανε στη Νομική αν έβαζες απόστροφο στο «εξ»!) που είναι ντροπή για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την αριστερή κυβέρνηση.

Τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί -με γενετικό υλικό

Η παροιμιακή έκφραση «τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί», που τη χρησιμοποιώ στον τίτλο, σημαίνει ότι του έκαναν αναφορά ή μήνυση και επίκειται η καταδίκη ή η τιμωρία του.

Ο κατηγορούμενος εμφανίζεται τυλιγμένος μέσα στο διπλωμένο χαρτί του εγγράφου, άρα σε δεινή θέση -αδύνατο ή πολύ δύσκολο είναι να ξεφύγει.

Οι περισσότερες παροιμιακές εκφράσεις μας έχουν αγροτική αρχή, τούτη όμως πρέπει να ξεκίνησε από τις πειθαρχικές αναφορές της στρατιωτικής ή υπαλληλικής ζωής στα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους. Δείχνει και την αμηχανία του αμύητου πολίτη απέναντι στις δαιδαλώδεις δικαστικές διαδικασίες.

Πέρα από τον δικαστικό/πειθαρχικό τομέα, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης όταν κάποιος, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, βρίσκεται δεσμευμένος με τους όρους ενός συμβολαίου που έχει υπογράψει ή μιας σύμβασης που έχει συνάψει. Ίσως από αυτή την αρχή, το ΛΚΝ δίνει για την έκφραση «τυλίγω κάποιον σε μια κόλα χαρτί» τη δεύτερη σημασία «ξεγελώ κπ., τον πείθω εύκολα να κάνει κτ. που εγώ θέλω», μια σημασία που προσωπικά δεν την έχω βρει σε χρήση.

(Παρένθεση: μια και εδώ λεξιλογούμε, θα προσέξατε ότι το ΛΚΝ γράφει την κόλα χαρτί με ένα λ, ενώ την κόλλα που κολλάμε με δύο λ. Ο Μπαμπινιώτης, αντίθετα, και για τις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιεί διπλό σύμφωνο. Το σημειώνω απλώς. Ίσως άλλη φορά ασχοληθώ περισσότερο -προς το παρόν, κρατάω τη γραφή «κόλλα» που έχω χρησιμοποιήσει στο βιβλίο μου «Λέξεις που χάνονται», όπου περιλαμβάνεται και η προκείμενη παροιμιακή έκφραση).

Η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης και σαν απειλή: θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί: θα σε μπλέξω σε μια δίκη ή σε μια πειθαρχική διαδικασία, απ’ όπου δεν θα ξεμπλέξεις εύκολα.

Η απειλή αυτή κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο επίφοβη, αν βέβαια η κόλλα χαρτί έχει πασαλειφτεί με γενετικό υλικό.

Αναφέρομαι βέβαια στα τεστ DNA, που χρησιμοποιούνται από τις διωκτικές αρχές ως αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη υπόπτων ακόμα και όταν λείπει κάθε άλλο πειστήριο, όπως φαίνεται να έχει γίνει στην υπόθεση της Ηριάννας Β.Λ. για την οποία γράψαμε πρόσφατα: η μεταπτυχιακή ερευνήτρια φαίνεται πως καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση με μόνο στοιχείο ένα ελαττωματικό δείγμα DNA που βρέθηκε πάνω σε κινητό αντικείμενο -τη γεμιστήρα ενός όπλου-, ένα δείγμα που πολύ βολικά «εξαντλήθηκε» κι έτσι δεν έγινε εφικτό να υποβληθεί σε πραγματογνωμοσύνη από την πλευρά της υπεράσπισης.