Για τον περισσότερο κόσμο, το γλωσσικό ενδιαφέρον των τρένων εξαντλείται στην ίδια τη λέξη, ή μάλλον στην ορθογραφία της, αφού μόνιμο παράπονο όσων διαμαρτύρονται για τις «αλλαγές στη γλώσσα» (λες και περιορίζεται η γλώσσα στην ορθογραφία, αλλά τέλος πάντων) είναι ότι παλιότερα έγραφαν τραίνο και τώρα γράφουν τρένο, αν και βέβαια το παράπονο για το τρένο δεν φτάνει τον ηθικό πανικό που προκαλεί σε μερικούς η γραφή «αβγό» (που, παρεμπιπτόντως, ούτε η σχολική ορθογραφία την προτιμάει ούτε το ΛΚΝ) αντί για «αυγό», που αυτό πια θεωρείται ένδειξη εσχάτης παρακμής της γλώσσας (στην πραγματικότητα, μάλλον ένδειξη ότι ο ανησυχών έχει πολύ επιδερμική σχέση με τη γλώσσα).
Πέρα όμως από αυτήν την ορθογραφική παρωνυχίδα, και παρόλο που για πολλούς και διάφορους λόγους, αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, οι σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα δεν κατέχουν θέση κεντρική στη ζωή μας όπως σε τόσες άλλες χώρες, οι άνθρωποι που δουλεύουν στα τρένα, οι σιδηροδρομικοί, έχουν μέσα στις δεκαετίες αναπτύξει τη δική τους επαγγελματική γλώσσα. Πολλές από τις λέξεις αυτές είναι δάνειες, και μάλιστα παρατηρείται και κάποια γεωγραφική διαφοροποίηση, αφού στη Βόρεια Ελλάδα, όπου η παρουσία Γάλλων τεχνικών ήταν πιο έντονη, υπάρχουν περισσότερα γαλλικά δάνεια, παρά στη Νότια Ελλάδα όπου υπήρχαν και Ιταλοί τεχνικοί. Φυσικά, η λεξιγένεση έγινε από τη μαστοράντζα, οπότε οι δάνειες λέξεις έχουν προσαρμοστεί στο ελληνικό στόμα, κι έτσι, για παράδειγμα, το plaque de garde δεν έμεινε πλακ-ντε-γκαρντ, που είναι απρόφερτο, αλλά έγινε το υπέροχο πλατικάρι, όχι όπως σήμερα που για να μη μας πούνε χωριάτες προφέρουμε, ξερωγώ, «χάρντγουερ». Ταυτόχρονα βέβαια οροδοτούσαν και οι αρμόδιοι στην επίσημη γλώσσα κι έτσι το plaque de garde ειπώθηκε «ιθυντήρια πλάκα». Οι τεχνικοί των σιδηροδρόμων, μάλιστα, έχουν αρκετήν εξοικείωση με τους λόγιους όρους.
Να μη σας κάνω όμως επίδειξη ξένης σοφίας· εγώ ομολογώ ότι δεν έχω ιδέα από τον σιδηροδρομικό κόσμο και φυσικά από τη γλώσσα του. Όμως, σε ηλαλληλογραφία που είχα τις προάλλες με ένα φίλο του ιστολογίου ο οποίος δουλεύει στον ΟΣΕ, πάνω στην κουβέντα ήρθε στην επιφάνεια το θέμα της ειδικής σιδηροδρομικής αργκό και συμφωνήσαμε να γράψει ένα άρθρο για να παρουσιαστεί εδώ. Ο φίλος λέγεται Τάσος Λαμπρόπουλος και είναι πολιτικός μηχανικός, στέλεχος του ΟΣΕ. Παραθέτω το κείμενό του χωρίς κανένα απολύτως σχόλιο, μόνο που πρόσθεσα τον αρχικό τίτλο και στο τέλος έχω συγκεντρώσει όλους τους όρους που μνημονεύονται στο κείμενο, σε έναν πίνακα για να υπάρχουν και μαζεμένες.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 