Καραντινιασμένα μεζεδάκια

Ίσως ο όρος «καραντίνα» που χρησιμοποιώ να είναι ελαφρώς ανακριβής αφού σε καραντίνα με την κανονική σημασία της λέξης βρισκονται μόνο μερικές χιλιάδες στην πατρίδα μας, οι κάτοικοι κάποιων χωριών στην Ξάνθη και στην Καστοριά καθώς και οι πρόσφατα επαναπατρισθέντες.

Oι υπόλοιποι βρισκόμαστε σε καθεστώς περιορισμού κινήσεων, με απαγόρευση συναθροίσεων. Δεν είναι το ίδιο με την καραντίνα, αλλά δεν είναι και πολύ διαφορετικό, οπότε ας μην αλλάξουμε τον τίτλο.

Πόσοι είμαστε σε όλον τον κόσμο που υπαγόμαστε σε αυτό το καθεστώς;

Κάποιος υπολόγισε πως 2,6 δισεκ. άνθρωποι βρίσκονται σε καθεστώς περιορισμού σε όλον τον πλανήτη, δηλαδή το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού -αν δεν το πήρατε είδηση, έχουμε γίνει 7,8 δισεκ. ζωή νάχουμε.

Ως εδώ καλά τα έγραφε η κάρτα στο δημόσιο κανάλι, προχτές.

Στο σημείο εκείνο έσπασε ένα τηλέφωνο, κι έτσι ο υπάλληλος που έφτιαχνε το σουπεράκι άκουσε «ένα τρίτο του πληθυσμού» και έγραψε «1,3 τρις πολίτες σε περιορισμό».

Αλλα τόσο πολλοί δεν έχουμε γίνει!

* Ένα μεταφραστικό από τη Λάιφο, σε άρθρο για την αντιμετώπιση του ιού στη Μεγάλη Βρετανία (πριν διαγνωσθεί θετικός ο Μπόρις Τζόνσον):

Ο καγκελάριος του θησαυροφυλακίου εξήγγειλε επίσης κονδύλι έξι δισεκατομμυρίων λιρών για την οικονομική στήριξη του συστήματος πρόνοιας….

Προφανώς το πρωτότυπο έλεγε Chancellor of the Exchequer, όμως είναι ο υπουργός Οικονομικών, δεν το μεταφράζουμε κατά λέξη.

* Από τα πάμπολλα μιμίδια που έχουν βγει για την πανδημία και την ανάγκη να τηρούνται αποστάσεις, ιδού μια σκακιέρα με προδιαγραφές αντι-Covid 19, που τη βρήκα από τον πρωταθλητή και δάσκαλο του σκακιού Ηλία Κουρκουνάκη.

Το σχέδιο είναι ακόμα υπό επεξεργασία, διότι όπως βλέπετε έχει διάφορα προβλήματα, πχ με τη βασίλισσα να μη βρίσκεται στο χρώμα της ή με τους αξιωματικούς να είναι κι οι δυο στο ίδιο χρώμα -για να μην πούμε για το κάτω δεξιά τετραγωνάκι!

* Μαργαριτάρι του Κωστή Χατζηδάκη στο συλλυπητήριο μήνυμά του για τον θάνατο της Χαράς Τζαναβάρα:

Θα τη θυμόμαστε για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, τη διεισδυτικότητα της γραφής της, για την άκοπη και άοκνη δημοσιογραφική της έρευνα.

Όμως, «άκοπος» στα ελληνικά σημαίνει δύο πράγματα: α) αυτός που δεν έχει κοπεί και β) αυτός που γίνεται χωρίς κόπο.

Ο κ. υπουργός μάλλον θα ήθελε να παινέψει την ακάματη ή την ακαταπόνητη έρευνά της ή έστω την αδιάκοπη -πάντως όχι την άκοπη.

Advertisement

Η Ακαδημία Αθηνών αδειάζει τον κ. Αντ. Κουνάδη

Η τύχη ή ο κακός προγραμματισμός τα έφερε έτσι που το σημερινό άρθρο να αναφέρεται σε συγγενικό θέμα με το χτεσινό, αλλά ελπίζω να με συγχωρήσετε. Ελπίζω επίσης ότι δεν θα σας κουράσει μια μακροσκελής αλλά ίσως όχι περιττή εισαγωγή πριν μπούμε στο κυρίως θέμα. Οι παλιοί φίλοι του ιστολογίου θα τα ξέρουν αυτά, αλλά για τους νεότερους δεν βλάφτει μια σύντομη εξιστόρηση.

Το ιστολόγιο μόλις συμπλήρωνε δυο μήνες ζωής όταν, στα μέσα Απριλίου 2009, δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία ρεπορτάζ από μια εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία αναφερόταν ότι ο ομιλητής, ο ακαδημαϊκός κ. Αντώνης Κουνάδης, σε ομιλία του για την ελληνική γλώσσα είχε αναφέρει ότι σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες, η ελληνική γλώσσα περιέχει 5 εκατομμύρια λέξεις (εδώ μπορείτε να δείτε εκείνο το παλιό άρθρο). Φυσικά επρόκειτο για εξωφρενικό ισχυρισμό που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και, το χειρότερο, η ομιλία περιείχε κι άλλες αυθεντικές κοτσάνες, όπως ότι ο Μπιλ Γκέιτς είχε χαρακτηρίσει την ελληνική γλώσσα «γλώσσα των προηγμένων υπολογιστών» και άλλες τέτοιες λερναιότητες,

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κ. Αντώνης Κουνάδης, γεννημένος το 1937 θαρρώ, στα νιάτα του ήταν δισκοβόλος και μάλιστα πολύ καλός· είχε πάρει χρυσά μετάλλια σε πανελλήνιους και βαλκανικούς αγώνες και για μια περίοδο είχε την πέμπτη επίδοση στον κόσμο. Διετέλεσε και πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ επί δικτατορίας, από τον Φεβρουάριο του 1973 έως το 1974. Αργότερα έγινε καθηγητής στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και μετά ακαδημαϊκός, από το 1999, στην τάξη των Θετικών Επιστημών (Εφηρμοσμένων Θετικών Επιστημών: Στατικής- Δυναμικής, Ανάλυσης- Έρευνας των Τεχνικών Κατασκευών). Αναμφισβήτητα πλούσια και ζηλευτή σταδιοδρομία· θα συμφωνήσετε όμως μαζί μου, πιστεύω, ότι δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σχέση με τη γλώσσα και τη γλωσσολογία.

Με τη γλώσσα βέβαια, συμβαίνει αυτό το παράδοξο, να θεωρείται ευρέως ότι, επειδή όλοι τη μιλάμε, δεν υπάρχουν ειδικοί. Αν  εγώ βγω και κάνω διάλεξη περί νανοτεχνολογίας ή κβαντομηχανικής, θα με πάρουν -και δικαίως- με τις πέτρες, όμως ο κάθε μηχανικός, ψυχίατρος, μουσικοσυνθέτης, δημοσιογράφος ή ταξιτζής θεωρεί πως έχει το ελεύθερο να ξεστομίζει θέσφατα για τον πλούτο της Τρισχιλιετούς όπου και όπως τού βουληθεί. Αλλά με έναν ακαδημαϊκό το θέμα κάπως σοβαρεύει. Κι έτσι, πάνω στη συζήτηση ρίχτηκε η ιδέα να γράψουμε ένα γράμμα στην Ακαδημία, επισημαίνοντας ότι τέτοιες εξωφρενικές τοποθετήσεις ακαδημαϊκών υποβιβάζουν το κύρος της. Αμ’ έπος αμ’ έργον, η επιστολή γράφτηκε, συγκέντρωσε μέσα σε λίγες μέρες καμιά σαρανταριά υπογραφές (το ιστολόγιο τότε δεν είχε τόσο πλατύ κύκλο αναγνωστών, σήμερα θα μαζεύαμε περισσότερες) και στάλθηκε. Ακριβέστερα, γράφτηκαν δύο επιστολές, μία προς την Ακαδημία Αθηνών και μια άλλη, με κάπως διαφορετική διατύπωση, προς την Ελευθεροτυπία.

Τις επιστολές μπορείτε να τις δείτε εδώ, και εδώ να δείτε τι τελικά δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία. Αντιγράφω την καταληκτική παράγραφο: Μείνετε βέβαιοι ότι το πάθος με τον οποίο αντιτασσόμαστε στη διάδοση αυτών των μύθων οφείλεται στο ότι λατρεύουμε την ελληνική γλώσσα και την ιστορία της και θεωρούμε ότι είναι ντροπή κάποιοι, με εσκεμμένα ψέματα, να δημιουργούν την εντύπωση ενός κομπλεξικού επαρχιωτισμού. Δεν αγανακτούμε με όσους πιστεύουν τέτοιες μυθοπλασίες ή με όσους ανύποπτους τις αναμεταδίδουν, αλλά με εκείνους που συνειδητά και κατ’ επάγγελμα χαλκεύουν τέτοιες ειδήσεις. Δεν περιμέναμε ότι οι ανυπόστατοι αυτοί μύθοι θα επαναλαμβάνονταν στο χώρο της Ακαδημίας και με την επιστολή μας αυτή ευελπιστούμε ότι η Ακαδημία Αθηνών θα διαχωρίσει τη θέση της.

Η Ακαδημία δεν αντέδρασε επίσημα, βέβαια, αλλά ακολούθησαν επιστολές στις εφημερίδες από φίλους του κ. Κουνάδη, όπως ο κ. Θ. Ανδρεάκος, καθηγητής ΤΕΙ (και υποψήφιος βουλευτής Πειραιώς με το ΛΑΟΣ), ο οποίος μάλιστα φρόντισε να στείλει επιστολή και στο Βήμα (τότε έβγαινε και καθημερινά), στην οποία πληροφορούσε το πανελλήνιο για την ύπαρξη “μιας ομάδας που διακηρύσσει ότι είναι λάτρις της ελληνικής γλώσσας, ενώ κάνει το παν για να τη διασύρει και να τη μειώσει διεθνώς”. Ο ίδιος ο κ. Κουνάδης δεν απάντησε στις πολύ συγκεκριμένες προτροπές μας να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του, αλλά φρόντισε να στείλει επιστολή στην Καθημερινή όπου απαντούσε άλλα αντί άλλων, παραποιώντας την άποψη του περίφημου κλασικού φιλολόγου Ντιλς.  Με τον Νίκο Λίγγρη στείλαμε μια σύντομη απαντητική επιστολή, όπου είπαμε ότι μόνο ο βαρόνος Μιγχάουζεν θα συμφωνούσε με τον κ. Κουνάδη.

Τα δισεκατομμύρια του Γιούγκερμαν και οι δήθεν λογοτέχνες: δυο κατοχικές επιστολές του Μ. Καραγάτση

Την Κυριακή προσπαθώ να παρουσιάζω θέμα λογοτεχνικό, αν δεν τύχει κάτι άλλο. Και το σημερινό θέμα λογοτεχνικό είναι, ή ίσως μικροφιλολογικό. Αφορά τον Μ. Καραγάτση, έναν από τους δημοφιλέστερους πεζογράφους μας, που ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια και βάλε από τον θάνατό του, εξακολουθεί να διαβάζεται. Θα παρουσιάσω σήμερα δυο επιστολές του, που γράφτηκαν και οι δυο στη διάρκεια της κατοχής και που έχουν το κοινό στοιχείο ότι περιστρέφονται γύρω από τα χρήματα.

Λίγοι Έλληνες συγγραφείς κατάφεραν να ζουν από την πένα τους. Ο Καραγάτσης θα πρέπει να ήταν ένας από αυτούς, αλλά έτσι κι αλλιώς γνώρισε επιτυχία στις βιοποριστικές επαγγελματικές του δραστηριότητες, οπότε ήταν ευκατάστατος. Στα δυο γράμματα που θα δούμε σήμερα, κάνει ο ίδιος λόγο για την οικονομική του κατάσταση, στο πρώτο για να διαψεύσει ότι είναι ένας από τους πλουσιότερους Έλληνες και στο δεύτερο για να αρνηθεί ότι του έχει χορηγηθεί οικονομική ενίσχυση από το κράτος. Όποιος έχει ασχοληθεί με τον Καραγάτση, ξέρει ότι στις δημόσιες αντιπαραθέσεις του μέσω του Τύπου ήταν είρωνας και ελαφρώς εριστικός, κι αυτές εδώ οι επιστολές δεν αποτελούν εξαίρεση.

Η πρώτη επιστολή στάλθηκε στη Νέα Εστία στις αρχές του 1942 (δεν έχω κρατήσει ακριβή ημερομηνία, πάντως πρώτο εξάμηνο). Να σημειωθεί ότι ο Καραγάτσης είχε δημοσιεύσει τον Γιούγκερμαν σε (πολλές) συνέχειες στο ίδιο περιοδικό το 1938, και στη συνέχεια τις δυο νουβέλες «Το βουνό των λύκων» και «Ο γυρισμός του Γιούγκερμαν», που συναποτέλεσαν τον τόμο «Τα στερνά του Γιούγκερμαν» που σήμερα αποτελεί τον δεύτερο τόμο του έργου. Για τον Γιούγκερμαν ακριβώς γίνεται λόγος στην επιστολή -και για τα… μυθώδη κέρδη που απέφερε στον συγγραφέα του. Ο Καραγάτσης απευθύνεται στον Πέτρο Χάρη, τον διευθυντή του περιοδικού. Κρατάω την ορθογραφία του πρωτοτύπου αλλά μονοτονίζω:

Η επιστολή στα Νέα για τον Γιάννη Χάρη και οι εξελίξεις στον ΔΟΛ

Πριν από δύο εβδομάδες είχα δημοσιεύσει μια επιστολή διαμαρτυρίας προς την εφημερίδα Τα Νέα για τη διακοπή της συνεργασίας με τον Γιάννη Η. Χάρη και είχα ζητήσει από τους φίλους του ιστολογίου να την υπογράψουν, αν θέλουν. Υπήρξε σημαντική ανταπόκριση και πράγματι στις 20 Σεπτεμβρίου έστειλα την επιστολή με 135 υπογραφές.

Από τότε έχουν περάσει 12 μέρες, χωρίς να υπάρξει αντίδραση της διεύθυνσης της εφημερίδας. Περίμενα ως χτες, το Σάββατο, που είναι η μέρα που δημοσιευόταν η συνεργασία του Γιάννη Χάρη, μήπως υπάρξει κάποια απάντηση -μάταια όμως. Είχαμε όμως δραματικές εξελίξεις, μια και η διεύθυνση του ΔΟΛ ξεκίνησε μαζικές απολύσεις, κυρίως στα Νέα αλλά και στο Βήμα  (δείτε και το ιστολόγιο του εκπροσώπου των συντακτών του Βήματος στην ΕΣΗΕΑ, καθώς και μια καταγγελία του σκιτσογράφου Τάσου Αναστασίου για λογοκρισία της δουλειάς του).

Επιστολή στα Νέα για τη διακοπή της συνεργασίας με τον Γιάννη Χάρη (επανάληψη)

Τις προάλλες είχα δημοσιεύσει μια επιστολή διαμαρτυρίας προς την εφημερίδα Τα Νέα για τη διακοπή της συνεργασίας με τον Γιάννη Χάρη και είχα ζητήσει από όσους φίλους θέλουν να την υπογράψουν. Η ανταπόκριση με εξέπληξε, αφού μέσα σε λίγες ώρες πήρα πολλές δεκάδες ηλεμηνύματα, από ανθρώπους που ήθελαν να συνυπογράψουν την επιστολή. Ωστόσο, λίγο μετά τη δημοσίευση του άρθρου, ο ίδιος ο Γιάννης Χάρης με παρακάλεσε να ανασταλεί προς το παρόν η πρωτοβουλία, επειδή γινόταν στην εφημερίδα κάποια συζήτηση για το θέμα (το σχόλιο του Γ.Χάρη, εδώ). Οπότε, παγώσαμε προσωρινά τη διαδικασία συλλογής των υπογραφών (αν και, πρέπει να πω, υπογραφές συνέχισαν να έρχονται όλες τις επόμενες μέρες!)

Δυστυχώς, τελικά η διεύθυνση της εφημερίδας έδειξε στον Γιάννη Χάρη την πόρτα της εξόδου -το πώς και το γιατί το αφηγείται αναλυτικότατα ο ίδιος στο ιστολόγιό του. Δεν θα σταθώ στις λεπτομέρειες, αλλά φαίνεται ότι η διακοπή της συνεργασίας δεν οφείλεται απλώς στην ανάγκη για περικοπές και μείωση κόστους, αλλά και σε μια σαφή διάθεση να χαμηλώσουν την έντασή τους οι «ενοχλητικές» φωνές -τόσο πολιτικά όσο και γλωσσικά ενοχλητικές.

Κατά συνέπεια, πιστεύω ότι η επιστολή διαμαρτυρίας πρέπει να σταλεί. Δεν την αλλάζω για τεχνικούς λόγους, επειδή έχουν ήδη συγκεντρωθεί τόσες υπογραφές. Αναγνωρίζω ωστόσο ότι μπορεί κάποιος, μετά τις εξελίξεις, να κρίνει άσκοπο ή άστοχο να υπογράψει, οπότε αν μου έχετε στείλει ηλεμήνυμα ότι υπογράφετε πρέπει να μου στείλετε καινούργιο όπου να μου λέτε ότι αλλάξατε γνώμη. Αν δεν αλλάξατε γνώμη, δεν είναι ανάγκη να στείλετε νέο μέιλ, έχω τα στοιχεία σας από το παλιό. Εννοείται βέβαια ότι αν θέλετε να υπογράψετε την επιστολή και δεν το είχατε ήδη δηλώσει, πρέπει να στείλετε ηλεμήνυμα, κοινώς ιμέιλ, στο sarant-παπάκι-pt.lu.

Επιστολή στα Νέα

Αν είναι να κάνεις κάτι, να το κάνεις σωστά, έλεγε ο παππούς μου. Τις προάλλες, ενώ συζητούσαμε τη θλιβερή (για πολλούς) είδηση της διακοπής της συνεργασίας του Γιάννη Χάρη με τα Νέα, ύστερα από 12 χρόνια γόνιμης παρουσίας, προτάθηκε η ιδέα να στείλουμε μια επιστολή στα Νέα για να τους επισημάνουμε τη διαφωνία μας με την απόφασή τους. Όμως, την ιδέα αυτή την είδαν μόνο όσοι συμμετείχαν στη συζήτηση -διότι, βέβαια, δεν διαβάζουν όλοι τα σχόλια, ιδίως όταν είναι πολλά.

Οπότε, ας το κάνουμε σωστά.

Φέρτε μου το κεφάλι του Οδυσσέα Φουσλουλάκη!

Ο τίτλος, βέβαια, είναι φόρος τιμής στον Πέκινπα, αν και γκουγκλίζοντας βλέπω ότι το «Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία» έχει βρει πολλούς μιμητές. Σπεύδω πάντως να σας βεβαιώσω ότι στην απίθανη περίπτωση που ο Οδυσσέας Φουσλουλάκης είναι υπαρκτό πρόσωπο, δεν τρέφω δολοφονικά αισθήματα εναντίον του· ούτε εγώ ούτε ο φίλος μου ο Μάνθος. Έχουν άλλωστε περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε.

Αλλά πρώτα θα σας πω γιατί θυμήθηκα αυτή την παλιά ιστορία. Συζητούσα σε μια φιλική παρέα εκείνο το ρεπορτάζ της γερμανικής Μπιλντ, πριν από κανένα μήνα, η οποία ανακάλυψε μιαν ελληνίδα συνταξιούχο των ΕΛΤΑ που παίρνει 3.500 ευρώ σύνταξη. Η 85χρονη αυτή κυρία ονομάζεται, αν θέλουμε να το πιστέψουμε, Μαρίκα Ελένη. (Δείτε εδώ το άρθρο στην αγγλόφωνη έκδοση της Bild).

Τέτοιες συντάξεις στα ΕΛΤΑ δεν ξέρω να υπάρχουν (αν και θα μπορούσε η κυρία να παίρνει και τη σύνταξη του θανόντος άντρα της ή του αξιωματικού πατέρα της, που ίσως ήταν ήρωας των βαλκανικών πολέμων). Όσο για επώνυμο «Ελένης» υπάρχει, αν και είναι πολύ σπάνιο. Στο ίδιο όμως άρθρο, υπάρχει κι ένας ταξιτζής, που αρνείται να δώσει απόδειξη στον ρεπόρτερ, ο οποίος ονομάζεται Νίκος Παναγιώτης. Κι άλλο σπανιότατο επώνυμο, σαν κεραυνός που χτυπάει δυο φορές στο ίδιο σημείο. Μπορεί βέβαια να υπάρχουν αυτοί οι Έλληνες και να έδωσαν ψεύτικα ονόματα στον δημοσιογράφο, μπορεί να είναι και πλάσματα της φαντασίας του, ποτέ δεν θα μάθουμε.

Από παλιά βέβαια οι λόγιοι και οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούσαν ανύπαρκτους επιστολογράφους, όταν ήθελαν να προβάλουν μια άποψη στις εφημερίδες τους. Θα θυμάστε τον Διονύσιο Σουρλή, τον γέροντα από το Αγρίνι, που σε αλλεπάλληλες επιστολές του το 1866 στην εφημερίδα Αυγή υπερασπίστηκε την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη από την καταδίκη της Ιεράς Συνόδου. Φυσικά, Σουρλής δεν υπήρχε· ήταν άλτερ έγκο του ίδιου του Ροΐδη. (Μια επιστολή του εδώ).

Το ίδιο τέχνασμα το έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί άλλοι και, όπως φαίνεται, όχι μόνο στην Ελλάδα. Αν ξέρετε κάποιαν ονομαστή περίπτωση, προσθέστε την στα σχόλια. Αλλά θέλω να ξαναπιάσω την ιστορία που άφησα πριν στη μέση. Πριν από 35 και βάλε χρόνια, επί χούντας, στην παρέα μου παρακολουθούσαμε σαν μανιακοί το αγγλικό ποδόσφαιρο, υποστηρίζαμε ο καθένας τη δικιά του αγγλική ομάδα, αγοράζαμε αγγλικά περιοδικά. Κι άλλοι θα έχουν περάσει  αυτή την παιδική αρρώστια, οπότε δεν ντρέπομαι και πολύ που το ομολογώ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν τύχαινε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις να συγκρουστεί βρετανική ομάδα με άλλη, π.χ. ιταλική ή γερμανική, όλοι μας υποστηρίζαμε την ομάδα από το νησί. Κι έτσι, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης του 1973, Μίλαν-Λιντς, που έγινε στο Καυταντζόγλειο, στη Θεσσαλονίκη, ήμασταν όλοι με τη Λιντς, φανατικά.

Όμως, κέρδισε 1-0 η Μίλαν, και όχι με το σπαθί της παρά με τη σκανδαλώδη εύνοια του διαιτητή, που μάλιστα ήταν Έλληνας (λεγόταν Μίχας). Απέβαλε παίχτη της Λιντς, δεν έδωσε δυο πέναλτι, και το γκολ της Μίλαν ήταν ύποπτο κι αυτό. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που διαβάζω στη Βικιπαίδεια, ότι αποδείχτηκε πως ο Μίχας είχε δωροδοκηθεί, αλλά η εντύπωσή μας τότε αυτή ήταν.

Με τον φίλο μου τον Μάνθο αγοράζαμε δυο αγγλικά περιοδικά, το Σουτ και το Γκολ, δηλαδή ο ένας αγόραζε το ένα και ο άλλος το άλλο και ανταλλάζαμε. Το ένα από τα περιοδικά αυτά είχε στήλη αλληλογραφίας, και μάλιστα επιβράβευε την καλύτερη επιστολή αναγνώστη κάθε τεύχους με όχι ευκαταφρόνητη αμοιβή (ίσως με μια ετήσια ή εξάμηνη συνδρομή). Οπότε, όπως ήμασταν αγανακτισμένοι με το σφάξιμο, και νοιώθαμε και λίγο άβολα που ένας συμπατριώτης μας είχε τόσο βάναυσα παραβιάσει το φερ-πλέι, ήταν πολύ φυσικό να αποφασίσουμε να γράψουμε στο περιοδικό.

Μια και δυο, έρχεται ο Μάνθος σπίτι μου με τα λεξικά του υπό μάλης, κατεβάζω κι εγώ τα δικά μου, γράψαμε και τι δεν γράψαμε, το βγάλαμε δυο σελίδες. Έπειτα το συντομέψαμε να είναι μέσα στο καθορισμένο μέγεθος, το χτενίσαμε, το καλλωπίσαμε, έγινε ένα γράμμα μούρλια, το διαβάζαμε και μας έρχονταν δάκρυα στα μάτια. Βέβαιοι για τη βράβευσή μας, βάλαμε φαρδιά-πλατιά τα ονόματά μας και  όσο περιμέναμε να κυκλοφορήσει το τεύχος που θα είχε το γράμμα μας καταστρώναμε σχέδια για το πώς θα μοιράσουμε το έπαθλο.

Το τεύχος κυκλοφόρησε, και μάλιστα απ’ την ανυπομονησία μας το αγοράσαμε κι οι δυο. Φανταστείτε την απογοήτευσή μας όταν δεν είδαμε την επιστολή μας, αλλά μιαν άλλη, ενός συμπατριώτη μας, από το Ηράκλειο Κρήτης· απογοήτευση που έγινε οργή, όταν προσέξαμε το όνομα του ανθρώπου που μας πήρε τη δόξα: Odysseus Fousloulakis. Γκουγκλ δεν υπήρχε τότε, αλλά ο τηλεφωνικός κατάλογος ενίσχυσε την υποψία μας ότι επώνυμο «Φουσλουλάκης» δεν υπάρχει. Για ένα διάστημα ρωτούσαμε γονείς, μπαρμπάδες και πολυταξιδεμένους ενηλίκους αν ξέρουν τέτοιο όνομα· δεν το ’ξερε κανείς. Ύστερα το ξεχάσαμε –και το ξαναθυμήθηκα τις προάλλες, όταν είδα την κ. Μαρίκα Ελένη και τον κ. Νίκο Παναγιώτη, που μου φάνηκαν εξίσου υπαρκτοί.

Βέβαια, δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να υπάρχει η 85χρονη θαλερή κυρία και να χαίρεται τη συνταξάρα της. Αν πάλι υπάρχει κάπου ένας Οδυσσέας Φουσλουλάκης και κρατάει σε κάποιο πατάρι ένα κιτρινισμένο απόκομμα από τη βραβευμένη επιστολή του στο εγγλέζικο περιοδικό, ας με συγχωρέσει για τη δημοσιότητα.