Μεζεδάκια με πρόστιμο

Τι πρόστιμο; Πρόστιμο 100 ευρώ βεβαίως, σε όποιον δεν τα διαβάζει. Και δεν αρκεί η απλή δήλωση «τα διάβασα», θα γίνονται και ερωτήσεις. Αστειεύομαι βέβαια, αλλά δεν μπορούσε ο τίτλος στο πολυσυλλεκτικό άρθρο τούτης της εβδομάδας να μην αναφέρεται στο πρόστιμο των 100 ευρώ που τόσο απασχόλησε τη δημόσια συζήτηση τις προηγούμενες μέρες.

Σήμερα βέβαια δεν συζητάμε επί της ουσίας αλλά εξετάζουμε, με ανάλαφρο ύφος, τα γλωσσικά κυρίως στραβά κι ανάποδα (ενίοτε και ενδιαφέροντα απλώς) της εβδομάδας που πέρασε. Πάντως, άκουσα ότι, αμέσως μόλις ανακοινώθηκε ότι οι ανεμβολίαστοι άνω των 60 ετών θα πληρώνουν πρόστιμο, χιλιάδες πολίτες έσπευσαν να κλείσουν ραντεβού για εμβόλιο.

Το θέμα προβλήθηκε, και σωστά, στα μέσα ενημέρωσης. Μονο που παρατηρήθηκε μια ιδιότυπη πλειοδοσία στον αριθμό των ραντεβού που κλείστηκαν μέσα σε 24 ώρες, ο οποίος, κατά θαυματουργό τρόπο έβαινε διαρκώς αυξανόμενος όπως βλέπετε από το κολάζ τίτλων στα αριστερά.

Φαντάστηκα την εξής στιχομυθία:
— Διπλασιάστηκαν τα ραντεβού εμβολιασμού από 60χρονους+
— Μόνο; Τριπλασιάστηκαν!
— Τετραπλασιάστηκαν να λέτε.
— Εμένα ν’ ακούτε. Πενταπλασιάστηκαν.
— Επταπλασιάστηκαν, ρε ψεύτες.
— Τι λέτε ρε μαδούροι; Δεκαπλασιάστηκαν!
— Υπερδεκαπλασιάστηκαν, τελεία και παύλα.

* Και προχωράμε στα μεζεδάκια της εβδομάδας. Ξέρετε ποιος είναι ο Τζορτζ Καμπόσος;

Ομολογώ ότι εγώ δεν τον ήξερα, όμως είναι Ελληνοαυστραλός πυγμάχος, με καταγωγή από τη Σπάρτη, ο οποίος τις προάλλες αναδειχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής «στην κατηγορία των ελαφρέων βαρών» όπως έγραψε μεγάλος ιστότοπος.

Μην το παίρνετε στα ελαφρέα, είναι μεγάλο κατόρθωμα.

* Συνεχίζω με μια ανταπόκριση απο Κέρκυρα.

Advertisement

Από τη Σαγιάδα στο Ποντικονήσι

Το σημερινό άρθρο είναι, ας πούμε, τουριστικό, αφού αναφέρεται σε τόπους που επισκεπτόμαστε συχνά το καλοκαίρι στις διακοπές. Επίσης, είναι άρθρο «δοκιμαστικό», με την έννοια ότι παρουσιάζω δυο ή τρία σημεία για τα οποία δεν είμαι βέβαιος, ελπίζοντας ότι θα διευκρινιστούν και θα αποσαφηνιστούν με τα σχόλιά σας.

Πώς θα πάμε από τη Σαγιάδα στο Ποντικονήσι; Αλλά και από ποια Σαγιάδα;

Διότι βέβαια εγώ μέχρι σήμερα μόνο μία Σαγιάδα ήξερα: το χωριό του νομού Θεσπρωτίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στα αλβανικά σύνορα, απέναντι λοιπόν από την Κέρκυρα. Πρέπει να έχει ωραίες παραλίες εκεί, τουλάχιστον το χρώμα των νερών με είχε εντυπωσιάσει όταν είχα περάσει πρόπερσι επιστρέφοντας από μια εκδρομή στο Βουθρωτό (μέρος που σας συνιστώ να πάτε).

Καθώς αυτή η Σαγιάδα βρίσκεται πολύ κοντά στην Κέρκυρα, κατά καιρούς έχει προταθεί η ατμοπλοϊκή σύνδεσή τους, αλλά δεν ξέρω αν έχει ποτέ υλοποιηθεί.

Όμως, φίλος Κερκυραίος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί, και το επισκέπτεται και τώρα πολύ συχνά, με ενημέρωσε έκπληκτος χτες-προχτές ότι σύμφωνα με το Google Maps, τους παντεπόπτες χάρτες του Γκουγκλ, υπάρχει και μια δεύτερη Σαγιάδα, αφού έτσι ονομάζεται, στον χάρτη αυτόν, μια συνοικία της Κέρκυρας, πλάι στο Μαντούκι. Για του λόγου το αληθές:

Ο φίλος μου ορκίζεται ότι ποτέ του δεν έχει ακούσει Σαγιάδα ως όνομα γειτονιάς της Κέρκυρας, αν και φυσικά ήξερε το αντικρινό ψαροχώρι της Θεσπρωτίας. Απορούσε ο φίλος μου λοιπόν πώς μπηκε αυτό το όνομα εκεί και, μεταξύ σοβαρού και αστείου αναρωτήθηκε αν υπάρχει πιθανότητα αυτό το ανύπαρκτο (κατά τη γνώμη του) όνομα να καθιερωθεί στο μέλλον, αφού θα το βλέπουν τόσες χιλιάδες επισκέπτες, αλλά και μόνιμοι κάτοικοι.

Εγώ έχω εμπιστοσύνη στον φίλο μου, αλλά βέβαια κανείς δεν είναι παντογνώστης. Οπότε, το πρώτο σημείο που θα ήθελα να ξεκαθαριστεί στα σχόλιά σας είναι αν κάποιος άλλος Κερκυραίος (έχουμε δα κάμποσους) του ιστολογίου ξέρει κερκυραϊκή γειτονιά με το όνομα Σαγιάδα. Δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά ας το κοιτάξουμε.

Όταν ο Γιώργος Γαβριήλ συνάντησε τον Κώστα Βάρναλη

Παραπλανητικός ο τίτλος του άρθρου και κατά πάσα πιθανότητα ανακριβής. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Κύπριος εκπαιδευτικός και ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ, που το όνομά του βρέθηκε τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα στη Μεγαλόνησο, δεν συνάντησε ποτέ τον Κώστα Βάρναλη, αφού ο μεγάλος ποιητής μας άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο τον Δεκέμβρη του 1974 όταν ο κ. Γαβριήλ θα ήταν, υπολογίζω, έφηβος.

Ωστόσο, συναντήθηκαν με μιαν άλλη έννοια της λέξης: είναι ομοιοπαθείς, διότι και οι δυο δέχτηκαν διώξεις ως εκπαιδευτικοί όχι για τις επιδόσεις τους, αλλά για το καλλιτεχνικό-δημιουργικό τους έργο. Υπάρχουν κι άλλες ομοιότητες ανάμεσά τους, αλλά οι διαφορές είναι πολλές και σημαντικές: ο Βάρναλης είναι πασίγνωστος ποιητής, ο Γαβριήλ όχι πολύ γνωστός ζωγράφος· και βέβαια, ο Βάρναλης διώχθηκε το 1925 ενώ ο κ. Γαβριήλ το 2020.

Για την περίπτωση του Κώστα Βάρναλη έχει γράψει το ιστολόγιο. Τον καιρό που ο ποιητής, ως φιλόλογος, υπηρετούσε στην Παιδαγωγική Ακαδημία, δέχθηκε επιθέσεις επειδή μερικά χρόνια νωρίτερα, στο Φως που καίει, που το είχε εκδώσει με ψευδώνυμο στην Αλεξάνδρεια, υπήρχαν αντιπατριωτικοί και αντιθρησκευτικοί στίχοι. Τελικά τιμωρήθηκε με εξάμηνη παύση και ουσιαστικά εξωθήθηκε σε παραίτηση.

Ο ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ υπηρετεί ως «καθηγητής Τέχνης» (πρέπει να είναι αυτό που εμείς οι καλαμαράδες λέμε Καλλιτεχνικά) στη μέση εκπαίδευση στην Κύπρο και πρέπει να βρίσκεται προς το τέλος της σταδιοδρομίας του έχοντας ανέβει και ιεραρχικά σε βαθμό διευθυντή. Στα κοινωνικά μέσα διάβασα ενθουσιώδεις έως διθυραμβικές μαρτυρίες παλιών του μαθητών αλλά, όπως και ο Βάρναλης, δέχεται κριτική όχι για την εκπαιδευτική του επάρκεια αλλά για τις εξωσχολικές του δημιουργικές δραστηριότητες, δηλαδή για τους πινακες που ζωγραφίζει (και που εκθέτει και πουλάει), όπως αυτός εδώ:

O κ. Γαβριήλ ζωγραφίζει τον Ιησού Χριστό πίσω από συρματοπλέγματα -εμφανώς πρόσφυγα σε κλειστή δομή. Σε άλλον πίνακα τον φαντάζεται με αντιφασιστικό κασκόλ της Ομόνοιας (της ποδοσφαιρικής ομάδας· ο κ. Γαβριήλ όπως και ο Βάρναλης είναι αριστερός, και αυτό στην Κύπρο σημαίνει, σχεδόν υποχρεωτικά, πως είναι Ομονοιάτης).

Αράπικα

Όχι φιστίκια. Όπως είχα υποσχεθει χτες, το σημερινό άρθρο αποτελεί συνέχεια του χτεσινού. Χτες λέγαμε για τα αγάλματα που αποκαθηλώθηκαν και την ταινία που αποσύρθηκε, και τα δυο σε άλλη γη και σε άλλα μέρη, σήμερα μεταφέρουμε τη συζήτηση στο πεδίο της γλώσσας, και ειδικά στον όρο «Αράπης» και στα σύνθετα και παράγωγά του.

Γέφυρα με το χτεσινό άρθρο, ένα απόσπασμά του, που το επαναλαμβάνω εδώ:

Μεταφέροντας τη συζήτηση στα καθ’ ημάς, η Ξένια Κουναλάκη αναρωτήθηκε, όχι αβάσιμα κατά τη γνώμη μου, σε επιφυλλίδα της στην Καθημερινή αν μπορεί να διδαχτεί στο σημερινό σχολείο χωρίς κάποιο υπομνηματισμό η παρακάτω περικοπή από το κλασικό αναγνωστικό του Παπαντωνίου:

Ή, αν διαβάσει στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Γύρισαν και κοίταξαν τον Αραπόβραχο που μαύριζε στο σκοτείνιασμα. Στην κορφή του έβλεπες αλήθεια ένα κεφάλι, ένα μέτωπο, μια πλατιά μύτη, ένα στόμα και δυο χοντρά χείλια», συνοδευόμενη από μια υποσημείωση που εντάσσει την επίμαχη αποστροφή σε ένα γλωσσικό και χρονικό περιβάλλον, τότε ένας μικρός μαθητής δεν κινδυνεύει, π.χ., να προσβάλει τον μαύρο διπλανό του, αποκαλώντας τον «αράπη».

(Το βιβλίο του Παπαντωνίου έχει διδάξει γενεές, αλλά σε άλλες εποχές και με άλλη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού. Πάντως, να σημειώσουμε ότι, ακριβώς επειδή είναι σχολικό βιβλίο, του έχουν ήδη γίνει πολλές αλλαγές σιωπηρά. Τις επισημαίνει ο Χάρης Αθανασιάδης στο εξαιρετικό βιβλίο του για τα Αποσυρθέντα σχολικά βιβλία που κακώς δεν έχω παρουσιάσει εδώ).

Οπότε, για να γενικεύσουμε τη συζήτηση, θα δούμε τον όρο Αράπης αφενός ιστορικά και αφετέρου πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα, αλλά και τι κάνουμε με παλιότερες αναφορές του όρου που υπάρχουν σε έργα τέχνης κτλ.

Η λέξη Αράπης, λέει το λεξικό, σημαίνει βεβαίως αυτόν που ανήκει στη μαύρη φυλή, όμως σημαίνει και αυτόν που ανήκει στο αραβικό έθνος, τον Άραβα. Η σημασία αυτή που κάποιοι θα τη θεωρούσαν παρωχημένη, ήταν η επικρατέστερη στα μεσαιωνικά χρόνια.

Αλλωστε πολλές φορές το επίθετο αράπικος δηλώνει σαφώς, σε παλιότερα ιδίως κείμενα, τον αραβικό. Έτσι, το αράπικο άλογο, το αράπικο φυστίκι αλλά και τα αράπικα, ως γλώσσα, στους Άραβες αναφέρονται.

Ετυμολογικά, ο Αράπης είναι δάνειο από το τουρκ. Αrap, από το αραβικό arab, από το οποίο προέρχεται και το αρχαίο Άραψ, που έχει δώσει το σημερινό Άραβας.

Μια καραβίδα στον πορτοκαλεώνα του Προέδρου της Βουλής

Τι δουλειά έχει η καραβίδα στον πορτοκαλεώνα, θα ρωτήσετε. Αν είναι ποταμίσια, μπορεί να βρεθεί εκεί, αν τύχει και τον πορτοκαλεώνα τον διασχίζει κανένα ποταμάκι, αλλά δεν το εννοώ έτσι.

Ούτε νομίζω να έχει πορτοκαλεώνα ο Πρόεδρος της Βουλής, ο Κ. Τασούλας -θα μπορούσε, βέβαια, αφού έλκει την καταγωγή από τα Γιάννενα, δεν αποκλείεται να έχει στον κάμπο της Άρτας κανένα μπαξεδάκι. Όμως δεν έχω δει το πόθεν έσχες του και, όπως και να’ναι, δεν το εννοώ κυριολεκτικά.

Οι ταχτικοί άλλωστε σχολιαστές του ιστολογίου θα ξέρουν ότι στο ιστολόγιο «καραβίδα» ονομάζουμε μια συστάδα αλλεπάλληλων λανθασμένων πληροφοριών, που δίνονται καλοπροαίρετα (είναι δηλαδή λάθη, όχι ψέματα). Πώς και γιατί δόθηκε αυτό το όνομα, το εξηγούμε σε ένα παλιό άρθρο.

Πριν από δέκα μέρες, λοιπόν, μιλώντας σε μια εκδήλωση του Ιδρύματος της Βουλής, με θέμα «Ελληνικός κοινοβουλευτισμός: κληρονομιές και προοπτικές», ο κ. Κ Τασούλας αφηγήθηκε πώς ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός συνετέλεσε στο να φτιαχτεί ένας διάσημος πίνακας που κοσμεί ένα γαλλικό μουσείο. Δυστυχώς, όλα σχεδόν όσα είπε είναι ανακρίβειες.

Θα παραθέσω πιο κάτω ολόκληρη την παρέμβαση του ΠτΒ, που την απομαγνητοφώνησε το επιτελείο του ιστολογίου, αλλά μπορείτε να τον ακούσετε και να τον δείτε κι εσείς:

Ας δούμε το κείμενο της παρέμβασης του κ. Τασούλα. Ακολουθούν δικά μου σχόλια (για την ακρίβεια, είναι σχόλια του επιτελείου του ιστολογίου· ελάχιστο μερίδιο επαίνου πέφτει σε μένα):

Τα μονόχρωμα αριστουργήματα του Αλφόνς Αλέ

 

Την Πρωταπριλιά του 1897, ο Γάλλος ευθυμογράφος Αλφόνς Αλέ (Alphonse Allais, 1854-1905) δημοσίευσε ένα «Πρωταπριλιάτικο λεύκωμα» (Album Primo – Avrilesque) με εφτά μονόχρωμες γκραβούρες, μία ολοκόκκινη, μία με σκέτο μαύρο, μία γκρίζα, μία κίτρινη κτλ., τις οποίες «εξηγούσε» με ευφυέστατες λεζάντες. Ένας φίλος τις προάλλες με ρώτησε για μία από τις λεζάντες αυτές και μου έδωσε την ιδέα για το σημερινό άρθρο, στο οποίο θα παρουσιάσουμε τους… πίνακες του Αλέ και θα εξηγήσουμε τα λογοπαίγνια.

Να πω ότι ο Αλέ έχει δώσει αμέτρητες ξεκαρδιστικές ατάκες, λογοπαίγνια και ευφυολογήματα. Ένα λεξικό του γαλλικού πνευματώδους λόγου, που έχω υπόψη μου, αφιερώνει κεφάλαιο ολόκληρο στις δημιουργίες του. Κάποιοι ίσως παραξενευτούν που τον γράφω Αλέ και όχι π.χ. Αλλαί, αλλά η αντιστρεψιμότητα έτσι κι αλλιώς είναι μια φενάκη. Όμως να μη σταθούμε σ’ αυτό.

Και ξεκινάμε από το μαύρο, ίσως τον γνωστότερο πίνακα της σειράς, που η λεζάντα του έχει γίνει παροιμιώδης.

Combat de Nègres dans une cave, pendant la nuit, είναι ο γαλλικός τίτλος, δηλαδή «Πάλη νέγρων μέσα σε υπόγειο τη νύχτα». Λέω ότι είναι παροιμιώδης ο τίτλος επειδή τον έχω δει να παρουσιάζεται και ως ανέκδοτο, συχνά με τούνελ αντί για υπόγειο. Μάλιστα, στην ελληνική του εκδοχή προστίθεται στο τέλος «… στη Σκωτία», κάνοντας ένα λογοπαίγνιο παραπάνω με το σκοτάδι. Ο πατέρας μου θυμάμαι, όταν ήθελε να πει ότι είναι σκοτάδι πίσσα (ή ότι κάτι είναι εντελώς ακατανόητο) έλεγε «Πάλη νέγρων…» και καταλαβαίναμε -ήταν την εποχή που δεν είχε γίνει προσβλητικός ο όρος, τότε που ο Λοΐζος κυκλοφορούσε τα Νέγρικα.

Η αρχή της αρχής του κόσμου (ακατάλληλο δι’ ανηλίκους)

Τσικνοπέμπτη σήμερα, μέρα που προσφέρεται για κραιπάλη, όχι μόνο γαστριμαργική. Και καθώς έχουμε Απόκριες (που μάλιστα φέτος ξεκίνησαν νωρίτερα) που ειναι γιορτή που χαλαρώνει τις αναστολές, το συνήθως σεμνό ιστολόγιό μας σήμερα αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα θέμα ακατάλληλο για ανηλίκους.

Ο πίνακας του Γουστάβου Κουρμπέ Η αρχή του κόσμου (L’origine du monde) προκάλεσε σκάνδαλο όταν παρουσιάστηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα, και ακόμα προκαλεί.

Για να μη με μπανάρει το Φέισμπουκ, δεν βάζω σκέτον και έγχρωμο τον πίνακα, που πάντως μπορείτε να τον δείτε εδώ, αλλά αυτή την ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον κυριούλη που παρατηρεί από κοντά.

Ωστόσο, εμείς εδώ δεν κάνουμε τεχνοκριτική αλλά λεξιλογούμε. Δεν θα ασχοληθούμε με τον τολμηρό πίνακα αλλά με τη λέξη που περιγράφει το εικονιζόμενο μέρος της γυναικείας ανατομίας, παναπεί με τη λέξη, με το συμπάθειο, μουνί.

Και ειδικότερα, δεν θ’ ασχοληθούμε με τα φρασεολογικά, τα παροιμιακά και τα άλλα λεξιλογικά αυτής της λέξης, αλλά μόνο με μια πτυχή της, με την ετυμολογία της. Είναι τόσο μπερδεμένη που έχει υλικό αρκετό για ένα άρθρο -τα υπόλοιπα, που κι αυτά είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα, τα αφήνουμε για άλλη φορά.

Οπότε, αν το μουνί είναι, κατά Κουρμπέ, η αρχή του κόσμου, εμείς εδώ θα εξετάσουμε την αρχή της αρχής του κόσμου.

Μηνολόγιον Μαΐου, φέτος ετεροχρονισμένο

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως, αλλά όχι φέτος, την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Φέτος, επειδή η χτεσινή 1η του μηνός ήταν Κυριακή του Πάσχα, το Μηνολόγιο αυτονόητα μετατέθηκε για σήμερα, 2 του μηνός. Σήμερα έχει μεταφερθεί, όπως συχνά συμβαίνει, και η ονομαστική εορτή του συχνότερου αντρικού ελληνικού ονόματος -γιορτάζουν σήμερα οι Γιώργηδες, οπότε το ιστολόγιο τούς εύχεται Χρόνια πολλά, με ένα προπέρσινο άρθρο.

Περνάμε λοιπόν στο Μηνολόγιο.

Κυ 1	Τα Ανθεστήρια – Ημέρα των ανθέων και των εργατών. Γενέσιον Ιωάννη Ρίτσου του βάρδου της ρωμιοσύνης και Τελευτή Αλεξάνδρου Παναγούλη του τυραννοκτόνου. Και των 200 της Καισαριανής.
Δε 2	† Λεονάρδου ντα Βίντσι
Τρ 3	Τελευτή Αθανασίου Βέγγου, του καλού ανθρώπου. Και Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας
Τε 4	Αρίονος του κιθαρωδού
Πε 5	Γενέσιον Καρόλου Μαρξ
Πα 6	Ας είμαστε ρεαλιστές, ας επιδιώξουμε το αδύνατο: γαλλικός Μάης του 1968
Σα 7	Των εν Αιγίνη εκτελεσθέντων
Κυ 8	† Γουσταύου Φλωμπέρ
Δε 9	Αναστασίου Τούση και λοιπών εν Θεσσαλονίκη πεσόντων διαδηλωτών
Τρ 10	Καραολή και Δημητρίου απαγχονισμός
Τε 11	Γέννησις Λασκαρίνας Πινότση ή Μπουμπουλίνας
Πε 12	Της νίκης των επαναστατών εις Βαλτέτσιον Αρκαδίας
Πα 13	Κωνσταντίνου Θεοτόκη του ρεαλιστού πεζογράφου
Σα 14	Αισχύλου, τραγικού και σαλαμινομάχου
Κυ 15	Γενέσιον Πέτρου Κιουρί
Δε 16	† Καρόλου Περό και των δημιουργημάτων του: Σταχτοπούτας, Κοκκινοσκουφίτσας, Ωραίας Κοιμωμένης
Τρ 17	Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών
Τε 18	† Γουσταύου Μάλερ
Πε 19	† Χο Τσι Μινχ του απελευθερωτού
Πα 20	† Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα τελευτή -και έναρξη της Μάχης της Κρήτης
Σα 21	Τα Αναστενάρια
Κυ 22	† Βίκτωρος Ουγκώ, του δημιουργού των «Αθλίων»
Δε 23	† Ερρίκου Ίψεν και Γεωργίου του Μετοίκου
Τρ 24	† Νικολάου Κοπερνίκου
Τε 25	Αιμιλιανού Ζαπάτα και Άρεως Βελουχιώτου εκκίνησις
Πε 26	Γενέσιον Αλεξάνδρου Πούσκιν και τελευτή Μιχαήλ Παπαγιαννάκη
Πα 27	Γρηγορίου Λαμπράκη τελευτή’ και Ροβέρτου Κωχ
Σα 28	Πρώτη πρόβλεψις ηλιακής εκλείψεως υπό Θαλού του Μιλησίου
Κυ 29	Εάλω η Πόλις – Η Ρωμανία πάρθεν (αποφράς ημέρα)
Δε 30	† Θανή Βολταίρου του διαφωτιστού
Τρ 31	Αποκαθήλωσις της ναζιστικής σημαίας υπό Εμμανουήλ Γλέζου και Αποστόλου Σάντα

Ο Μάιος ή Μάης ετυμολογείται, όπως και όλοι οι μήνες του ημερολογίου μας, από τα λατινικά, και συγκεκριμένα από το λατινικό Maius (mensis), δηλ. μήνας της Μαίας, μιας ρωμαϊκής θεότητας. Λαϊκή ονομασία ευρέως γνωστή δεν έχει, αν και βρίσκω το “Κερασάρης” σε κάποιες πηγές, επειδή τότε ωριμάζουν τα κεράσια (με το παλιό ημερολόγιο σκεφτείτε ότι ο Μάιος πιάνει και αρχές Ιουνίου).

Δυο φωτογραφίες από μια εκδρομή

Στις εκδρομές βγάζει κανείς πολλές φωτογραφίες, και τώρα με τις ψηφιακές μηχανές, που έχει χαθεί το φιλότιμο, βγάζουμε πολύ περισσότερες. Το Σαββατοκύριακο είχα πάει κι εγώ μια μικρή εκδρομή, οπότε του έδωσα και κατάλαβε -αλλά δεν θα σας κατακλύσω με τα φωτογραφικά μου τρόπαια, αφενός επειδή δεν ξέρω να βγάζω καλές φωτογραφίες και το ξέρω ότι δεν ξέρω, και αφετέρου επειδή δεν συνηθίζω να εκθέτω στο ιστολόγιο προσωπικές στιγμές.

Δυο μόνο φωτογραφίες θα παρουσιάσω σήμερα, δυο φωτογραφίες που έχουν, ας πούμε, ελληνικό ενδιαφέρον. Από τη μια, επειδή μόλις γύρισα και δεν έχω ετοιμάσει κάτι άλλο, από την άλλη διότι την πρώτη από τις δυο φωτογραφίες την έχω ήδη ανεβάσει στο Φέισμπουκ και μπορεί να παραπονεθούν (και με το δίκιο τους) όσοι από τους εδώ επισκέπτες δεν ασχολούνται με εκείνο το μέσο.

Τη φωτογραφία αριστερά, την ανέβασα στο Facebook με το εξής σχόλιο: Μια ελληνική σημαία κυματίζει στα γραφεία της αριστερής συνδικαλιστικής παράταξης CGT (πρόσκειται στο ΚΚ αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή) στο Σεν Κεντέν (Saint Quentin), μια μικρομεσαία πόλη της βόρειας Γαλλίας, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.

[Τυπικά, η CGT είναι εργατική συνομοσπονδία, σαν τη ΓΣΕΕ, άλλωστε ο τίτλος της είναι Confederation General du Travail. Είναι η αρχαιότερη (από το 1895) και παρά την προσφατη μείωση της επιρροής της η μαζικότερη από τις πέντε γαλλικές εργατικές συνομοσπονδίες, που όμως σε πολλά μοιάζουν με τις δικές μας εργατικές παρατάξεις, αφού στη Γαλλία οι εκλογές σε έναν χώρο εργασίας, του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, γίνονται μεταξύ «συνομοσπονδιών» και όχι μεταξύ παρατάξεων. Η CGT από το 1920 ως το 1995 περίπου είχε στενότατους δεσμούς με το Κ.Κ. Γαλλίας, τώρα έχει αυτονομηθεί αρκετά από αυτό.]

Στρώνουν οι μάγισσες κι οι στρίγγλες το σοφρά τους

Πριν από λίγες μέρες συζητήσαμε, με αφορμή ένα μεταφραστικό λάθος σε κείμενο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, για το Hexensabbat, τις οργιαστικές συνάξεις που υποτίθεται πως έκαναν οι μάγισσες τα σαββατόβραδα.

Ο φίλτατος Mindkaiser είχε πει ότι υπάρχουν πίνακες του Γκόγια εμπνευσμένοι από αυτό το θέμα -και μου τους έστειλε με ηλεμήνυμα, μαζί μ’ ένα διαμαντάκι της Μελισσάνθης που έχει τίτλο Συμπόσιο κι έχει το ίδιο θέμα. Τα παρουσιάζω με μεγάλη μου χαρά: