Όποιος βιάζεται σκοντάφτει

Το σημερινό άρθρο το είχα κατά νου να το γράψω εδώ και πολλές μέρες, αφού παίρνω την αφορμή από μια δήλωση που είχε κάνει πριν απο ένα μήνα σχεδόν ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος στην παρατηρούμενη καθυστέρηση των εμβολιασμών. Μεσολάβησαν όμως διάφορα άλλα και το αμέλησα. Το ξαναπιάνω σήμερα, αφού στο μεν γλωσσικό σκέλος δεν έχει αλλάξει τίποτε, αλλά ούτε και στο σκέλος των εμβολιασμών έχει καλυφθεί η αρχική καθυστέρηση, το αντίθετο μάλιστα.

Βέβαια, δεν βαραινει την κυβέρνηση η καθυστέρηση -είναι φαινόμενο πανευρωπαϊκό ή, για να το πούμε ακριβέστερα, πανενωσιακό, αφού στην Ευρώπη είναι βεβαίως και το Ηνωμένο Βασίλειο το οποίο όμως μπορεί πλέον να κάνει τα δικά του κουμάντα κι έτσι είναι η μοναδική χώρα από τους κάποτε 28 εταίρους που θα μπορέσει να πλησιάσει ή και να πετύχει τον στόχο που είχε αρχικά τεθεί, δηλαδή να έχει εμβολιαστεί το 70% του πληθυσμού έως τον Σεπτέμβριο. Αντίθετα, για τα περισσότερα κράτη μέλη της ΕΕ ο στόχος αυτός, αν τηρηθούν οι σημερινοί ρυθμοί εμβολιασμού, θα επιτευχθεί το 2023 ή το 2024. Και βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα οι σημερινοί ρυθμοί θα επιταχυνθούν, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, αλλά και πάλι όλα δείχνουν ότι μέσα στο 2021 δεν θα έχουμε πετύχει ικανοποιητικό επίπεδο εμβολιασμού, κάτι που σημαίνει μάλλον άλλη μια χαμένη χρονιά για τον τουρισμό και πολλές ακόμα δραστηριότητες. Κακά τα ψέματα, η όλη διαχείριση της πανδημίας από την ΕΕ ήταν απογοητευτική.

Αλλά ξεστράτισα. Έλεγα για μια φραση του πρωθυπουργού, που μου δίνει το έναυσμα για το σημερινό άρθρο. Πράγματι, πριν από ένα σχεδόν μήνα, ο κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει:

“Όπως, άλλωστε, λέει και ο σοφός ελληνικός λαός μας, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Δεν έχει νόημα να επιταχύνουμε περαιτέρω, όταν τα εμβόλια που έχουν αδειοδοτηθεί μέχρι σήμερα είναι μόλις δύο, οι διαθέσιμες δομές ακόμα σχετικά περιορισμένες και φυσικά η όλη επιχείρηση αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα μας και φυσικά για τον υπόλοιπο κόσμο. Επενδύουμε στην ασφάλεια και τη μεθοδικότητα και σε αυτό το πλαίσιο μετά την αρχική δοκιμαστική φάση -στην οποία είχαν ενταχθεί 9 νοσοκομεία- η πρώτη φάση των εμβολιασμών ξεκίνησε στις 4 Ιανουαρίου και λήγει στις 20 αυτού του μήνα.”

Η αναφορά στον «σοφό ελληνικό λαό μας» αξίζει κάποια ανάλυση -θα επανέλθω όμως σε αυτό αργότερα, έστω και διά πληρεξουσίου. Προς το παρόν, στέκομαι στην παροιμία, που είναι από τις πολύ γνωστές γνωμικές παροιμίες και μας συμβουλεύει να αποφεύγουμε τις βιαστικές ενέργειες.

Ο Ν. Πολίτης στον 3ο τόμο των Παροιμιών του (από τις οποίες, ως γνωστόν, έχουν εκδοθεί μονο 4 τόμοι, δηλ. περίπου το 1/5, προς δόξαν του ελληνικού κράτους) καταγράφει βέβαια την πασίγνωστη αυτή παροιμία και σημειώνει πολλά ανάλογα σε αλλες γλώσσες, μερικά πανομοιότυπα, όπως το γερμανικό Wer schnell ist mit Füssen, wird stolpern ή το ρουμάνικο. Δεν θα σκεφτούμε δανεισμό -σε τόσο στοιχειώδη πράγματα, οι ομοιότητες είναι αναμενόμενες. Άνθρωποι είναι κι οι Γερμανοί, και σκοντάφτουν κι αυτοί.

Ο Πολίτης καταγράφει επίσης ένα σωρό παραλλαγές, με διαφορετικό το δεύτερο ρήμα:

Κοκκινισμένα μεζεδάκια

Βέβαια, στη γαστρονομία συνήθως τα λέμε «κοκκινιστά», είτε τα φαγητά είτε τα μεζεδάκια, όχι «κοκκινισμένα». Αλλά ο τίτλος του σημερινού βδομαδιάτικου πολυσυλλεκτικού μας άρθρου είναι εμπνευσμένος απο την επικαιρότητα και όχι απ’ τη μαγειρική -αφού από σήμερα επανέρχεται ο χάρτης με τις κίτρινες και τις κόκκινες περιοχές («αυξημένου κινδύνου»), στις οποίες εντάσσεται και η Αττική (πλην νήσων Αργοσαρωνικού).

Όπως βλέπετε, υπάρχει η δυνατότητα να κοκκινίσουν και επιμέρους Δήμοι, κι έτσι οι υπόλοιπες κόκκινες περιοχές της χώρας, πλην Αττικής και Λέσβου είναι η Μύκονος, η Σαντορίνη, ο δήμος Σπάρτης, ο δήμος Πατρέων και οι δήμοι Θηβαίων, Τανάγρας, Χαλκιδαίων, Εορδαίας, και ο Δήμος Νέας Προποντίδας (αυτός στη Χαλκιδική).

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επειδή όλη σχεδόν η Ευρώπη είναι στο κόκκινο, εκτός από τις νότιες και βόρειες παρυφές, διάβασα ότι σκέφτονται να ορίσουν και μια πιο πάνω βαθμίδα, την βαθυκόκκινη -ή όπως αλλιώς θα την πούνε, για τις αποχρώσεις του κόκκινου υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες μπόλικες λέξεις- όπου τα πράγματα θα πηγαίνουν όχι απλώς άσχημα αλλά μαύρα. Ίσως επόμενο άρθρο να τιτλοφορηθεί «Κατακοκκινισμένα μεζεδάκια» ή κάτι ανάλογο.

* Αλλά ας αφήσουμε τη ζοφερή επικαιρότητα κι ας προσπαθήσουμε να χαμογελάσουμε λίγο με τα γλωσσικά στραβά κι ανάποδα της εβδομάδας που πέρασε.

* Σαν ορντέβρ, ένα ορθογραφικό. Υπάρχει ένα μιμίδιο, που ο ένας λέει «Θα βγω έξω συν τοις άλλοις» και η γυναίκα του αντιδρά «Ποια άλλη είναι αυτή;». Δεν το βρίσκω πολύ πετυχημένο γιατί η αρχική φράση δεν λέγεται συχνά (ή και καθόλου).

Τις προάλλες όμως φίλος του ιστολογίου μού έστειλε λινκ ενός άρθρου, ένα ρεπορτάζ για κάποιους που θα επιχειρήσουν να βρουν έναν χαμένο θησαυρό, ένα σεντούκι με λίρες από την Κατοχή.

Τοπικός παράγοντας, λοιπόν, επισημαίνει ότι το εγχείρημα δεν θα είναι χωρίς κόστος: Θα πιάσει ένα ποσό αρκετό γιατί θα πρέπει να πάνε σκαπτικά μηχανήματα, το οποία θα δουλέψουν πάνω σε προδιαγραφές, θα πρέπει να πάνε υπάλληλοι από την αρχαιολογία, αυτά έχουν ένα κόστος. Και συν της άλλης, οτιδήποτε βρεθεί ή δεν βρεθεί μετά οι άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν αποκατάσταση του χώρου

Συν της άλλης; Ποια είναι αυτή η άλλη που ζητάει μερτικό από τις λίρες;

* Ξέρετε τι είναι ο σιδηρόδρομος Βοείου; Αν σας το έλεγα έτσι αφηρημένο χωρίς τη φωτογραφία, μπορεί και να σκεφτόσασταν ότι ειναι ανορθόγραφα γραμμένο, και ότι το σωστό είναι «σιδηρόδρομος Βοΐου» -βέβαια η γραμμή Αμύνταιο-Κοζάνη δεν λειτουργεί πια, αλλά ίσως υπήρχε εκεί στην περιοχή κάποια παλιά σιδηροδρομική γραμμή, από τον καιρό του Μακεδονικού μετώπου.

Βλέποντας ομως τη φωτογραφία, καταλαβαίνουμε πως είναι κάτι που πουλιέται στο σουπερμάρκετ, κάτι φαγώσιμο -οπότε σωστά είναι γραμμένο το βόειο, βόειο κρέας λοιπόν.

Και πράγματι, στην ορολογία των κομματιών του μοσχαριού υπάρχει και σιδηρόδρομος! Όπως διαβάζω εδώ:

Είναι η προέκταση της σπαλομπριζόλας, δηλαδή τα επτά πρώτα πλευρά του θώρακα από το μοσχάρι. Θυμίζει γραμμές τρένου κόκαλο-κρέας, κόκαλο κρέας, εξ ου και το όνομα «σιδηρόδρομος».

Κασκορσέ ή φανελάκι;

Στο χτεσινό μας άρθρο, που είχε θέμα του το εμβόλιο, ειχα ένα υστερόγραφο στο οποίο έλεγα ότι «στο αυριανό άρθρο θα συζητήσουμε για μια λέξη που ακούστηκε πολύ με αφορμη, ακριβώς, τους συμβολικούς εμβολιασμούς της Κυριακής». Ποια είναι η λεξη αυτη; Το βλέπετε στον τίτλο του σημερινού άρθρου -δύο λεξεις βέβαια, στην τιμή της μιας.

Την πρώτη μέρα του εμβολιασμού εμβολιάστηκαν, συμβολικά, και σωστά, πρώτη η νοσηλεύτρια Ευσταθία Καμπισιούλη, μετά ο ηλικιωμένος Μιχάλης Γιοβανιδης, αργότερα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, μετά ο Γιάνης Βαρουφάκης, ενώ την επόμενη μέρα ο Αλέξης Τσίπρας. Ύστερα επρόκειτο να αρχίσουν οι μη συμβολικοί εμβολιασμοι, αν και σύμφωνα με καταγγελια της ΟΕΝΓΕ χτες ακυρώθηκαν οι προγραμματισμενοι εμβολιασμοί 45 υγειονομικων και στη θεση τους εμβολιάστηκαν διαφορα κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, γραμματείς και λοιποί παρατρεχάμενοι.

Ωστόσο, την παράσταση την έκλεψε ο εμβολιασμός του Σωτήρη Τσιόδρα. Στα σόσιαλ σχολιάστηκε πολύ το φανελάκι που φορούσε ο λοιμωξιολόγος, που άλλοι το είδαν γαριασμενο, άλλοι λεκιασμένο, ενώ επίσης σχολιάστηκε επίσης, αρνητικά, το γεγονός ότι ο κ. Τσιόδρας σε συζήτηση με τη νοσηλεύτρια που του έκανε την ένεση, είπε ότι «δεν έχει κάνει το εμβόλιο για την Έμπολα, χτύπα ξύλο», και ταυτόχρονα χτυπησε ξύλο.

Άρα, είπαν κάποιοι, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της επιστήμης στον αγώνα της χώρας κατά του κορονιού ενδίδει στην οπισθοδρόμηση και στην πρόληψη.

Αυστηρό το βρίσκω αυτό και άχαρο. Κι εγώ χτυπάω ξύλο πότε πότε, είναι πανάρχαιη πρόληψη αυτη η αποτροπαϊκή χειρονομία -κι αφού δεν είμαι αναμάρτητος δεν θα ρίξω την πρώτη πέτρα.

Και πολύ μου αρέσει το φανελάκι που φόρεσε ο κ. Τσιόδρας, ακριβώς το ίδιο φοράω κι εγω (δεν εννοώ ότι το μοιραζόμαστε, αλλά έχω ολόιδια).

Aπό την άλλη, ο καλοπροαίρετος χαβαλές ποτέ δεν έβλαψε -κι έτσι με τίποτα δεν συμφωνώ με εκείνους τους κουνοδαχτυλάκηδες που έσπευσαν να μαλώσουν, με ύφος πολλών καρδιναλίων, όσους εκαναν πλάκα με το φανελάκι του Τσιοδρα. Όταν ένας λαός βιώνει εδώ και σχεδόν δυο μήνες το πιο σκληρό λοκντάουν της Ευρωπης, δικαιολογείται να κάνει πλάκα με τους αναγνωρίσιμους και τους ιθυνοντες. Εξάλλου και ο ίδιος ο Σ. Τσιόδρας δεν έδειξε να νοιάζεται -άλλοι τον αναγουν σε τοτέμ για να κρυφτούν πίσω του.

Καλώς ήρθε το εμβόλιο

Αν βάλετε στο γκουγκλ «Καλώς ήρθε το…» κι έχετε ενεργοποιημένη την αυτόματη συμπλήρωση, θα σας προτείνει: «το δολλάριο», σύμφωνα με την ορθογραφία της εποχής, αφού η ταινία κυκλοφόρησε το 1967. Ωστόσο, αυτό που ήρθε τις τελευταίες μέρες είναι το εμβόλιο, που μάλιστα έφτασε σχεδόν σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη και έγινε δεκτό, θα έλεγε κανείς, με τιμές αρχηγού κράτους.

Η υπερβολική έμφαση που δόθηκε από την κυβέρνηση και τα πετσωμένα ΜΜΕ στην άφιξη του εμβολίου είναι ευεξήγητη -όταν ύστερα από δύο μήνες σχεδόν με σκληρό λοκντάουν, το σκληρότερο ίσως στην ΕΕ, ο αριθμός των νεκρών και των διασωληνωμένων εξακολουθεί να είναι πολύ ψηλά (και ψηλότερα από τότε που άρχισε το λοκντάουν) πρέπει να βρεθεί κατι το θετικό, κάτι αισιόδοξο που θα αλλάξει τις εντυπώσεις. Το εμβόλιο, με τις ελπίδες που φέρνει, προσφέρεται γι’ αυτό τον ρόλο, πολύ περισσότερο που τα ΜΜΕ θα εισπράξουν κι άλλα εκατομμύρια για να… προωθήσουν την εκστρατεία εμβολιασμού.

Προβάλλεται λοιπόν η αφιξη του εμβολίου σαν κάποια μεγάλη κυβερνητική επιτυχία, ενώ το μόνο στο οποίο είχε συμμετοχή το ελληνικό κράτος ήταν να συνοδέψει με περιπολικά το βανάκι που μετέφερε τις πρώτες 9750 δόσεις από τον Προμαχώνα έως τον τελικό προορισμό του στο λεκανοπέδιο. Όλα τα άλλα έγιναν από την ΕΕ, οπότε είναι κάπως κωμικό να κάνουν τα μέλη της κυβέρνησης μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα στα κανάλια. Θα έλεγα μάλιστα ότι με τις αμετροεπείς δηλώσεις τους όλο το προηγούμενο διάστημα μάλλον υπονόμευσαν την εμπιστοσύνη του κοινού, αφού ο κ. Κικίλιας ακόμα και τον Σεπτέμβριο υποσχόταν 700.000 εμβόλια της Οξφόρδης έως τον Δεκέμβριο.

Πάντως, ενώ είναι θεμιτή -και, θα έλεγα, ευπρόσδεκτη- η κριτική στις υπερβολές και τις γελοιότητες της κυβερνητικής προπαγάνδας, το ίδιο το εμβόλιο είναι γεγονός εξαιρετικα θετικο. Ειναι καρπός μιας τιτάνιας προσπάθειας, ενας άθλος που κατορθώθηκε απ’ όλη μαζί την ανθρωπότητα, μια εξαιρετικά αισιόδοξη εξέλιξη. Δείχνει ο άθλος αυτός τι μπορεί να κάνει η επιστημονική έρευνα όταν ωθείται από έναν υψηλό στοχο και ταυτοχρονα όταν (τεχνητά και προσωρινά στην προκειμενη περίπτωση) έχει απαλλαγει από την επιδίωξη της κερδοφορίας. Το εμβόλιο αποτελεί μια ένδειξη για τις κατακτήσεις που θα έχει η επιστημονική έρευνα στην αταξική κοινωνία και τον κομμουνισμό.

Δευτεροχριστουγεννιάτικα μεζεδάκια

Που βέβαια τα λέω έτσι επειδή τα διαβάζετε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Θα μπορούσα να τα πω και «κορονοχριστουγεννιάτικα», που θα ήταν ακριβέστατο για τα φετινα σημαδεμένα Χριστούγεννα, αλλά δεν ήθελα να το βλέπω στον τίτλο.

Έτσι κι αλλιώς η κορόνα σημάδεψε τη χρονιά που κλείνει, κι αυτό αναμένεται να αποτυπωθεί και στην παραδοσιακή μας ψηφοφορία για τη Λέξη της χρονιάς 2020, που συνεχίζεται έως το βραδάκι της Τετάρτης 30 Δεκεμβρίου -πρωί της παραμονής θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Στην απίθανη περίπτωση που δεν εχετε ακόμα ψηφίσει, μπορείτε να το κάνετε στην ειδική μας σελίδα. Φέτος, ίσως λόγω λοκντάουν, η συμμετοχή είναι αυξημένη και δεν αποκλείεται να ξεπεράσουμε το ιστορικό ρεκόρ του θεσμού, που έγινε πρόπερσι (2367 συμμετοχές), Μια λέξη προηγείται προς το παρόν αλλά για τη δεύτερη θέση μαίνεται αμφίρροπη μάχη. Οπότε, ψηφίστε!

* Για ορντέβρ κάτι άσχετο και με την πανδημία και με τα Χριστούγεννα, μια ακλισιά που επισήμανε φίλος. Σε άρθρο για κάποιον ημιδιάσημο, διαβάζουμε:

Στο λιμάνι του Πειραιά όλοι ξέρουν τον πατήρ Λεβεντάκη ώς τον «νερουλά» της Αίγινας, στο λιμάνι της οποίας είναι μόνιμα μια υδροφόρα του, χειμώνα-καλοκαίρι.

Ο πατήρ Λεβεντάκης, αν θέλουμε να το πούμε έτσι στα επίσημα (εγώ προτιμώ «ο Λεβεντάκης πατήρ»), αλλά τα μεταξωτά κλίνονται! Κι έτσι βλέπουμε τη χρησιμότητα του άκλιτου προτακτικού «πατερ», αφού με το «ο πάτερ Νικόδημος» καταλαβαίνουμε αμέσως ότι πρόκειται για ιερωμένο και όχι για τον πατέρα κάποιου.

* Συνεχιζω με ένα δυσκλαίμηρον (disclaimer, που λέει ο Μπαμπινιωτης). Επειδή η βορειοανατολική πλευρα του πληκτρολογίου μου έχει πρόβλημα, το πληκτρο που βγαζει τους τόνους μία δουλευει και μία δεν δουλευει. Οπότε, αν λείπουν οι τόνοι σε πολλες λέξεις, μην θεωρείτε ότι έχω αρχισει να ρετάρω. Ή μάλλον, μπορεί να έχω αρχίσει να ρετάρω, αλλά μην το συμπεραίνετε από αυτο το ψεγαδι.

* Η ευχετήρια κάρτα του Άδωνι Γεωργιάδη συζητήθηκε στα σόσιαλ για λόγους, ας πούμε, γλωσσικούς:

Το πολυτονικό δεν εξέπληξε όσους θυμούνται ότι πρώτο μέλημα του Άδωνη, όταν ανέλαβε πρώτη γφορά υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν να βάλει αυτοσχέδιες πινακίδες με πολυτονικό στις αίθουσες του υπουργείου του.

Εδώ όμως προχωράει, αφού εύχεται (πολυτονιστί, είπαμε) «Καλά Χριστούγεννα με υγίεια». Και βέβαια, ο τύπος «υγίεια» είναι υπαρκτός στην αρχαία ελληνική -όχι απλως υπαρκτος, αλλά αυτός ηταν ο βασικός τύπος στην κλασική αρχαιότητα, υγίεια και υγιεία (ο τόνος έπαιζε), ενώ ο σημερινός τύπος υγεία είναι ελληνιστικός.

Κορονορεβεγιόν

Πλησίασαν τα Χριστούγεννα, αλλά δεν είναι και εύκολο να νιώσεις εορταστική ευωχία φέτος, με τη σκιά της κορόνας και του εγκλεισμού να πέφτει βαριά και να σκιάζει τα πάντα, στις πόλεις που ερημώνουν το βράδυ. Και το ιστολόγιο δεν έχει ακόμα μπει σε εορταστικό κλίμα.

Από σήμερα όμως αλλάζουμε, περνάμε σε χριστουγεννιάτικο ύφος. Και επειδή εδώ λεξιλογούμε, θα λεξιλογήσουμε με μια λέξη χριστουγεννιάτικη, που περιέργως δεν την έχουμε εξετάσει τόσον καιρό που γιορτάζουμε Χριστούγεννα στο ιστολόγιο -όχι να το παινευτώ, αλλά τα φετινά είναι τα δωδέκατα ιστολογικά μας Χριστούγεννα.

Δεν θέλει και ρώτημα ποια είναι αυτή η λέξη, την έβαλα στον τίτλο έστω και μασκαρεμένη. Είναι το ρεβεγιόν. Ρεβεγιόν λέμε το δείπνο και τη γιορτή που γίνεται το βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων και το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς, είτε σε σπίτι είτε σε κέντρο διασκέδασης, ξενοδοχείο ή άλλο ανάλογο χώρο, και που διαρκεί έως τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας.

Από τη μορφή της, η λέξη δείχνει πως είναι δάνειο -παρόλο που λίγη καλή θέληση θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως το τελικό νι της οφείλεται σε καθαρευουσιάνικη τάση ή σε κυπρέικη προφορά (σαν το ζαμπόν και το μπέικον του ανεκδότου). Δάνειο είναι, και μάλιστα από το γαλλικό réveillon, από το ρήμα réveiller (ξυπνάω κάποιον, στα γαλλικά réveil είναι το ξυπνητήρι). Η γαλλική λέξη ανάγεται στο λατινικό ρήμα vigilare, αγρυπνώ, που έχει περάσει επίσης στις νεότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.

Πώς εξηγείται η σημασία της γαλλικής λέξης; Αρχικα, το réveillon ήταν το (συχνά ελαφρό) δείπνο που παίρνει κανείς σε πολύ προχωρημένη ώρα, τη νύχτα, κάποτε μετά τα μεσάνυχτα -αυτό που αργότερα καθιερώθηκε να λέγεται σουπέ, souper, ας πούμε μετά το θέατρο ή την όπερα. Οπότε, ονομάστηκε έτσι επειδή, την ώρα που οι περισσότεροι κοιμούνται, οι συνδαιτυμόνες έμεναν ξύπνιοι, επειδή η συντροφιά και το κρασί τούς κρατούσε άγρυπνους.

Στη συνέχεια η λέξη εξειδικεύτηκε για το γιορταστικό δείπνο της παραμονής των Χριστουγέννων, και μετά για το αντίστοιχο της παραμονής της πρωτοχρονιάς.

Πώς να το λέμε το click-away;

Χτες άρχισε να εφαρμόζεται το μέτρο των αγορών με click-away, ή με προαγορά και παραλαβή από τον εξωτερικό χώρο του καταστήματος, όπως είναι το επίσημο μακρινάρι, αλλά η λέξη συζητιέται εδώ και κάμποσο καιρό, από τότε που έπεσε η σχετική ιδέα. Την έχουμε μάλιστα συμπεριλάβει και στην ψηφοφορία για τη Λέξη της χρονιάς, που άρχισε χτες, και μπορώ να σας εκμυστηρευτώ πως η λέξη αυτή αποτέλεσε σημείο τριβής στην εφορευτική επιτροπή -το 50% των μελών υποστήριζε ότι είναι πολύ πρόσφατος όρος, αλλά το άλλο 50% θεωρούσε ότι πρόκειται για αυθεντικό νεολογισμό. Τελικά, το στρίψιμο της ηλεδεκάρας αποφάσισε να μπει κι αυτή η λέξη στην ψηφοφορία.

Η λέξη συζητιέται, έγραψα. Αφενός, επί της ουσίας. Αν δηλαδή είναι εύκολο στην πρακτική εφαρμογή του αυτό το μέτρο, τόσο από την πλευρά του εμπόρου όσο και από του πελάτη -αν έχετε εμπειρία, θα μας το πείτε στα σχόλια. Όμως συζητήθηκε, αφετέρου, και η ιδια η λέξη, καθώς πολλοί αναρωτήθηκαν πώς μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά, ιδίως σε σχέση με την εκστρατεία που έχει πρόσφατα ξεκινήσει ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης κατά της συρροής ξένων όρων.

Πράγματι, ο κ. καθηγητής, αφού πρώτα θέλησε να εξελληνίσει τα delivery και take-away (αγνοώντας ότι το τελευταίο έχει προ πολλού καθιερωθεί ως ‘πακέτο’), στις 26 Νοεμβρίου εγραψε στη σελίδα του στο Φέισμπουκ:

«Και τώρα “click away”. Καλά να πάθετε…»

Όσοι «κατάπιαν» το take away, τώρα «καπάκι» θα καταπιούν και το click away! Τους take και τους σήκωσε το take away, τώρα τους click και τους πάτησε το click away! Και ποιος ξέρει τι τους περιμένει λίγο πιο away. […] ​

Εμείς (οι ταπεινοί τής γλώσσας μας) θα λέμε «για το σπίτι» το take away και «(παραγγελία) για έξω» το click away. […]​

Βλέπουμε ότι αρχικά είχε προτείνει την απόδοση «παραγγελία για έξω».

Σε επόμενη ανάρτηση εξετάζει το θέμα πιο σοβαρά και αλλάζει και άποψη:

Τώρα προτείνει το «παράδοση εκτός» (ενν. καταστήματος) ή το «παραλαβή εκτός» (ενν. καταστήματος) διότι έτσι «ίσως γλυτώσουμε το click away που ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει».

Τα επιχειρήματά του τα βλέπετε αναλυτικά αριστερά (στο ίδιο σημείωμα είχε και την πρόταση να αποδοθεί ο κούριερ ως ταχυδιανομέας, αλλά έκοψα το σχετικό απόσπασμα μια και δεν μας ενδιαφέρει εδώ).

Σε τρίτο του άρθρο, προχτές στην Καθημερινή, ο κ. Μπαμπινιώτης απαντά σε σχετικά άρθρα του Π. Μανδραβέλη και του Τ. Θεοδωρόπουλου, οι οποίοι είχαν διαφωνήσει με την εκστρατεία του και εκθέτει τις γενικοτερες απόψεις του εναντίον της «γλωσσικής αγγλοκρατίας» προσάπτοντας «γλωσσική ακηδία» σε όσους δείχνουν ανεκτικότητα ή μοιρολατρία σε αυτή την εισροή ξένων όρων.

Αυτό το άρθρο του κ. Μπ. το παρέθεσα για λόγους πληρότητας της τεκμηρίωσης, αλλά επειδή πιάνει γενικότερο και πολύ ενδιαφέρον θέμα δεν θα το σχολιάσω, τουλάχιστον σήμερα. Σήμερα θα περιοριστώ στον όρο click-away, αν και έχω επίγνωση του ότι η συζήτηση δεν είναι εύκολο να περιοριστεί. Πάντως αξίζει να δούμε σε επόμενο άρθρο το θέμα των ξενισμών ίσως με άξονα το άρθρο του κ. Μπαμπινιωτη περί ακηδίας, ίσως και με βάση μια πρόσφατη συνέντευξη του Φοίβου Παναγιωτίδη, που πάντως έχει ευρύτερο θέμα.

Θέλω όμως να πω περισσότερα για αυτόν τον νέο όρο. Η διαδικασία είναι σε γενικές γραμμές γνωστή. Ο πελάτης παραγγέλνει από το Διαδίκτυο ή και τηλεφωνικά, πληρώνει το είδος που αγόρασε ηλεκτρονικά, συμφωνεί ημέρα και ώρα παράδοσης και πηγαίνει τη συγκεκριμένη μέρα στον ειδικό χώρο που έχει διευθετηθεί ανάλογα έξω από το κατάστημα και παραλαμβάνει το είδος που αγόρασε. Σε σύγκριση με τις ηλεκτρονικές αγορές όπου η παράδοση/παραλαβή γίνεται με φροντίδα του πωλητή, η διαφορά είναι ότι η παραλαβή/παράδοση εδώ μετακυλίεται στον πελάτη, γίνεται με φροντίδα του πελάτη,  Ετσι αποφεύγεται η συμφόρηση στις μεταφορικές εταιρείες, και επιταχυνεται η παράδοση/παραλαβή (αλλά βέβαια αν υποθέσουμε ότι όλοι κάνουν τις αγορές τους με τον νέο αυτό τρόπο, θα έχουμε νέα συμφόρηση στα ραντεβού παραλαβης ή συνωστισμό έξω απο το κατάστημα). Υποθέτω θα υπάρχει κάποια πρόβλεψη για το πώς γίνεται η επιστροφή των αγορών σε περίπτωση που ο πελάτης δεν είναι ικανοποιημένος.

Ο κουριέρης δεν χτυπάει δυο φορές

Δεν θα είναι λέξη της χρονιάς, δεν θυμάμαι μάλιστα αν έχει έστω προταθεί στην ψηφοφορία μας (που, να θυμίσω, άρχισε προχτές και μπορείτε ακόμα να υποβάλετε προτάσεις) αλλά αυτές τις μέρες έχει κερδίσει το δεκαπεντάλεπτο της διασημότητάς της, πλάι στους συνήθεις υπόπτους που μονοπωλούν την επικαιρότητα, κρούσματα και διασωληνωμένους, ράπιντ τεστ και εμβόλια. Εννοώ τη λέξη «κούριερ», που βρέθηκε στην επικαιρότητα ως παράπλευρη επίπτωση της πανδημίας.

Επειδή με το λοκντάουν το λιανικό εμπόριο έχει κλείσει, εκτός από τα είδη πρώτης ανάγκης, όποιος θέλει να αγοράσει ρούχα, βιβλία, είδη πληροφορικής, και άλλα πολλά είδη (πρακτικά, οτιδήποτε εκτός από τρόφιμα και καύσιμα) πρέπει να στραφεί στο ηλεμπόριο, να επισκεφτεί ένα ηλεκατάστημα (e-shop ελληνιστί) και να κάνει τις αγορές του ηλεκτρονικά. Η παράδοση της παραγγελίας βέβαια δεν θα γίνει ηλεκτρονικά, εκτός αν αγοράζει κανείς ηλεβιβλία ή ηλεπαιχνίδια, και εδώ ακριβώς μπαίνει στην εικόνα ο κούριερ, η εταιρεία ταχυμεταφοράς να το πούμε για να μη μας μαλώσει ο κ. Μπαμπινιώτης.

Αυτό γινόταν φυσικά και πριν από την πανδημία, αλλά σε πολύ μικρό όγκο παραγγελιών και εμπορευμάτων. Όμως με την πανδημία και το λοκντάουν, που η μοναδική διέξοδος είναι το ηλεμπόριο, η ζήτηση για υπηρεσίες ταχυμεταφοράς ανέβηκε εκθετικά -και, όπως θα ξέρετε, εδώ και πολλές μέρες έχει προκληθεί μια απίστευτη συμφόρηση στις αποθήκες των ταχυμεταφορέων, με αποτέλεσμα κάποιες εταιρείες να σταματήσουν να δέχονται νέες παραγγελίες και καμιά τους να μη μπορεί να ανταποκριθεί. Πολύς κόσμος περιμένει δέματα δέκα-δεκαπέντε μέρες τώρα και είμαι βέβαιος πως στα σχόλια θα αφηγηθείτε διάφορες ιστορίες φρίκης και τρόμου.

Σε ποιους αρέσει η τηλεργασία;

Από τα μέσα Μαρτίου τηλεργάζομαι. Αντί να πηγαίνω στο γραφείο κάθε πρωί, μένω στο σπίτι και κάνω τη δουλειά μου μέσω υπολογιστή.

Επιφανειακά, ο τρόπος που κάνω τη δουλειά μου ελάχιστα έχει αλλάξει. Η εικόνα που βλέπω στην οθόνη του λάπτοπ μου είναι ίδια με εκείνην που είχα όταν δούλευα από τον επιτραπέζιο υπολογιστή του γραφείου, μόνο μικρότερη σε διαστάσεις. Στην αρχή, η απόκριση από το δίκτυο VPN ήταν αισθητά πιο αργή σε σύγκριση με το γραφείο, αλλά τώρα κάτι έκαναν και βελτιώθηκε πολύ. Όταν απορροφιέμαι από τη δουλειά δεν διακρίνω καμιά διαφορά.

Από κάμποσες απόψεις, η τηλεργασία βολεύει πολύ. Δεν αναγκάζομαι να βγω από το σπίτι το πρωί με το κρύο ή τη βροχή, ούτε να σκεφτώ τι θα φορέσω, μπορώ να δουλέψω με τις παντόφλες και τις φόρμες. Με βολεύει ακόμα αν έχω κάποια δουλειά στο σπίτι ή περιμένω κανένα δέμα ή αν θέλω να πεταχτώ κάπου κοντά. Μόλις έρθει η ώρα για το σχόλασμα, αποσυνδέομαι από το δίκτυο -και βρίσκομαι ως διά μαγείας στο σπίτι μου, με μια κούπα καφέ στο χέρι χωρίς να υποστώ το μποτιλιάρισμα της βραδινής επιστροφής.

Είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια, η μετάφραση εννοώ, που εύκολα πολύ μετατρέπεται ώστε να εκτελεστεί εξ αποστάσεως. Άλλοι, συνάδελφοι ή γνωστοί, που η δουλειά τους περιλαμβάνει αρκετή συνεννόηση με άλλους, μου λένε ότι έχουν διάφορα προβλήματα -η συνεννόηση είναι πιο δύσκολη όταν γίνεται μέσα από μέιλ ή διάφορες συσκευές βιντεοκλήσης παρά στην άμεση επαφή, κι έτσι γίνονται περισσότερες παρανοήσεις και λάθη.

Μεζεδάκια για την παράταση του εγκλεισμού

Διότι, πώς αλλιώς να περάσει η παράταση του λοκντάουν, αν δεν το πάρουμε και λίγο στα αστεία; Τρεις εβδομάδες εγκλεισμού δεν άρκεσαν, αντίθετα οι απαίσιοι αριθμοί στο απογευματινό θανατόμετρο εξακολούθησαν να τραβάν την ανηφόρα, ο κυλιόμενος μέσος όρος των νεκρών πέρασε τον μέσο όρο της ΕΕ, και μόλις χτες και προχτές είχαμε κάποια ενθαρρυντικά δείγματα -οπότε, ήταν μονόδρομος, και συνάμα ομολογία αποτυχημένης διαχείρισης, η παράταση του λοκντάουν, που βυθίζει την οικονομία σε ολοένα και βαθύτερη ύφεση.

* Αλλά σήμερα σχολιάζουμε ανάλαφρα, προσπαθώντας να μένουμε στην ευτράπελη πλευρά των πραγμάτων. Και ξεκινάμε με ένα φρέσκο ορντέβρ. Με ρωτάει φίλος: Τον καταλαβαίνεις αυτόν τον τίτλο;

Reuters: Οι πλούσιες χώρες εμποδίζουν εξαίρεση των φαρμάκων για τον Covid από δικαιώματα

Θα έλεγα ότι τον καταλαβαίνω, αλλά αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να διατυπωθεί καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε δυο σύμπλοκα «φάρμακα για κόβιντ» και «εξαίρεση από δικαιώματα», που κάνουν τη φράση άγαρμπη. Ακούω ιδέες.

* Tώρα με την πανδημία, πολύς κόσμος διαβάζει περισσότερο ή απλώς συζητάει για βιβλία. Υπάρχει ειδικός τρόπος για να μιλάτε σαν ειδήμονας για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει (έχει βγει και σχετικό βιβλίο νομίζω, που όμως πρεπει να το διαβάσετε για να δείτε τι λέει) αλλά βασική προϋπόθεση, θαρρώ, είναι να ξέρετε ποιος είναι ο τίτλος και ποιος ο συγγραφέας -ή αλλιώς, έτσι εμπλουτίστηκε η λογοτεχνία της Νομανσλάνδης με το αριστούργημα «Ο αγαπημένος Oscar Wilde».

* Κι άλλο ένα φρέσκο από τίτλο της ΕφΣυν, όπου δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουμε:

Αφού πρώτα τις συνέλαβε, τώρα τις ζητά συγγνώμη

Ο λόγος βέβαια για τις συλλήψεις φεμινιστριών στο Σύνταγμα, από την ακριβή στο αλεύρι αστυνομία του Χρυσοχοΐδη. Ο οποίος, ζήτησε συγγνώμη. Ζήτησε συγγνώμη από τις συλληφθείσες γυναίκες. Τους ζήτησε συγγνώμη, λοιπόν. Ή όχι;

Με συνέλαβε και μου ζήτησε συγγνώμη, σε συνέλαβε και σου ζήτησε συγγνώμη, τον συνέλαβε και του ζήτησε συγγνώμη, τη συνέλαβε και της ζήτησε συγγνώμη, δεν υπάρχει θέμα, θα πείτε. Το κακό είναι το αρσενικό τρίτο πρόσωπο, στον πληθυντικό: τους συνέλαβε και τους ζήτησε συγγνώμη, συμπίπτουν εδώ οι τύποι αιτιατικής και γενικής και ίσως αυτό προκαλεί το μπέρδεμα.

Τριάζ, δηλαδή διαλογή

Μια λέξη που ακούγεται αρκετά αυτές τις μέρες, αν και όχι σε πρώτο πλάνο όσο ο κόβιντ, κορονοϊός ή κοροναϊός, οι ΜΕΘ, οι διασωληνωμένοι, οι ευπαθείς ομάδες, τα υποκείμενα νοσήματα και βεβαίως το λοκντάουν, μια από τις λέξεις αυτές της πανδημίας έστω και σε δεύτερο πλάνο είναι και το τριάζ.

Βέβαια, τις περισσότερες φορές βλέπουμε να το γράφουν στα ξένα, triage, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι σωστή αυτή η επιλογή. Τι καταλαβαίνει ο Έλληνας αναγνώστης, ιδίως αυτός που δεν ξέρει γαλλικά, όταν δει triage; Πώς θα το προφέρει; Εξάλλου, οι λέξεις σε -άζ είναι πάρα πολλές στη γλώσσα μας, μοντάζ, γκαράζ, ντεκουπάζ, ακόμα και σπικάζ. Και αφού το ζ δεν το προφέρουμε γαλλοπρεπώς, δηλαδή παχύ (εξαιρούνται εδώ η Ντόρα Μπακογιάννη και μερικοί δημοσιογράφοι) για ποιο λόγο να το γράφουμε γαλλοπρεπώς;

(Ή αγγλοπρεπώς, αφού ο όρος, με την ειδική ιατρική σημασία, έχει περάσει και στα αγγλικά -αγνοώ πώς προφέρεται εκεί).

Θα μπορούσαμε βέβαια να τον λέμε ελληνικά, διαλογή, διότι τριάζ, triage στα γαλλικά, είναι η διαλογή, τόσο σε ειδικά νοσηλευτικά συμφραζόμενα όσο και γενικότερα. Οπότε, να ξεκινήσουμε από εκεί.

Η γαλλική λέξη, triage, προέρχεται από το ρήμα trier, το οποίο σύμφωνα με το Atilf ανάγεται στο λατινικό tritare, αλέθω (το σιτάρι). Ίσως υπάρχει κάποια επιρροή του λατ. tria, τρία, αφού πολλές διαλογές οδηγούν σε ταξινόμηση σε τρεις κατηγορίες.

Επιταγμένα μεζεδάκια

Δεν είναι βέβαια τα μεζεδάκια επιταγμένα, επιταγμένες είναι δύο κλινικές της Θεσσαλονίκης, αφού πρώτα δήλωσαν αδυναμία να παραδώσουν 200 κλίνες Covid για να αντιμετωπιστεί το κύμα διασωληνώσεων της πανδημίας. Φυσικά οι επιτάξεις δεν γίνονται δωρεάν, κερδισμένοι θα βγουν και πάλι οι κλινικάρχες, απέδειξαν όμως ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι μόνο για τα εύκολα, τα περιττά ή τα πολύ κερδοφόρα (κατά προτίμηση, σε συνδυασμό των παραπάνω).

Βέβαια, κατά τον πρώην υπουργό παιδείας κ. Στυλιανίδη η δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας φαίνεται στο ότι τα ιδιωτικά σχολεία έχουν πλήρες ωράριο με την τηλεκπαίδευση ενώ στα δημόσια σχολεία το σύστημα που στήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας έχει πολλά κενά και δυσλειτουργίες -οι φίλοι εκπαιδευτικοί που σχολιάζουν και εδώ ανέφεραν μερικά παραδείγματα και ίσως θα μας πουν και άλλα.

Σχολιάστηκε αρκετά και το περιστατικό με τους μαθητές στην Ηλεία που έκαναν τηλεκπαίδευση στην αυλή του καφενείου στηρίζοντας τα κινητά τους σε κολοκύθες, επειδή μόνο το καφενείο έχει σύνδεση στο Διαδίκτυο. Θα τους μοιραστούν τάμπλετ διαβάζω -η αρχική ιδέα, να δώσει το υπουργείο απο μία κολοκύθα σε κάθε μαθητή απορρίφθηκε.

Μεταξύ μας, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο σε μικρά δημοτικά σχολεία όπως υποθέτω ότι θα ήταν αυτό στην Ηλεία -ή, ακόμα περισσότερο σε πολλά νησιά- να μη συνεχίσουν να γίνονται με φυσική παρουσία τα μαθήματα, αφού ούτε πολλά κρούσματα υπάρχουν στην περιοχή ούτε συνωστισμός στις τάξεις των 5-8 μαθητών.

Όμως παρασύρθηκα, σήμερα έχουμε Σάββατο και ο σχολιασμός μας αφορά κυρίως τα γλωσσικά στραβά κι ανάποδα ή τέλος πάντων τα ευτράπελα της εβδομάδας που πέρασε και δεν μπαίνει στην ουσία των ειδήσεων -αν και εσείς στα δικά σας σχόλια είστε ελεύθεροι να σχολιάσετε και επί της ουσίας.

Kαι ξεκινάμε με μια παρατήρηση ακριβώς για τις επιτάξεις. Το ρήμα «επιτάσσω» είναι λόγιο και τα λόγια ρήματα συνήθως στον αόριστο δέχονται την εσωτερική αύξηση -λέμε, ας πούμε, επέβαλε ή υπέδειξε. Ωστόσο, στην είδηση για την επίταξη των κλινικών διαβάσαμε ότι «το υπουργείο Υγείας επίταξε δυο ιδιωτικές κλινικές» (π.χ. εδώ). Και βέβαια ο λόγος είναι ότι αν έβαζαν την αύξηση το «επέταξε» θα παρέπεμπε στον αοριστο του «πετάω».

* Κατά τα άλλα, γίνεται πολύς λόγος για τα εμβόλια -και είναι καλό να υπάρχουν από τώρα σχέδια για τον εμβολιασμό -όχι όμως και να είναι τα μοναδικά σχέδια για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όσο για τον τίτλο της εικόνας (από το in.gr) δεν ξέρω αν θα έχουμε όντως τα Χριστούγεννα -δηλαδή σε 35 μέρες- τις πρώτες δόσεις, ελπίζω όμως να μην έχουν εμβολιστεί ως το Πάσχα οι μισοι Έλληνες. Κανένας δηλαδή να μην εμβολιστεί, μόνο να εμβολιαστούν.

ΜΕΘ, το αρκτικόλεξο της χρονιάς;

Πλησιάζει ο Δεκέμβριος, που είναι συνδεδεμένος με μια από τις παραδόσεις του ιστολογίου, την ψηφοφορία για τη Λέξη της χρονιάς. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα γίνει και φέτος ο διαγωνισμός (η εφορευτική επιτροπή δεν έχει συνεδριάσει ακόμα), αλλά, αν γίνει, δεν θέλει μαντικό ταλέντο για να προβλέψουμε πως θα πρωταγωνιστήσουν όροι σχετικοί με την πανδημία του κορονιού.

Δεν ξέρω αν το αρκτικόλεξο ΜΕΘ θα πλασαριστεί σε καλή θέση στην ψηφοφορία (αν γίνει), αλλά δεν το θεωρώ από τα πρώτα φαβορί. Ωστόσο, μπορεί να είναι το αρκτικόλεξο της χρονιάς. Βέβαια, δεν κάνουμε ξεχωριστή ψηφοφορία για αρκτικόλεξα -όμως αυτά συμμετέχουν κανονικά στη γενική ψηφοφορία, και μάλιστα το 2014 ένα αρκτικόλεξο κατάκτησε την πρώτη θέση (δεν αναπολείτε τα χρόνια που το βασικό μας πρόβλημα ήταν ο ΕΝΦΙΑ;). Τέλος πάντων, το σημερινό άρθρο θα το αφιερώσουμε στο αρκτικόλεξο ΜΕΘ.

Μεθ’ είναι βέβαια η πρόθεση μετα όταν φτιάχνει σύνθετες λέξεις όπου το δεύτερο συνθετικό έπαιρνε δασεία μια φορά κι έναν καιρό (οι Ίωνες βέβαια είχαν απαλλαγεί από τη δάσυνση νωρίτερα). Ως αρκτικόλεξο όμως ΜΕΘ σημαίνει βέβαια «Μονάδα Εντατικής Θεραπείας» και ο όρος βρίσκεται συνέχεια στην επικαιρότητα και στα δελτία ειδήσεων, ειδικά αυτές τις μέρες που φαίνεται να λιγοστεύουν μέχρι μηδενισμού οι κενές ΜΕΘ, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα.

Λεξικογραφικά, τόσο το λεξικό Μπαμπινιώτη όσο και το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας, λημματογραφούν και ξεχωριστά το αρκτικόλεξο ΜΕΘ, ενώ το Χρηστικό περιλαμβάνει (και σωστά κατά τη γνώμη μου) και ξεχωριστό λήμμα «εντατική» ενώ το λεξικό Μπαμπινιώτη, όπως και το ΛΚΝ, έχουν τις σχετικές πληροφορίες στο λήμμα «εντατικός».

Ντάουν. Λοκ ντάουν.

Πριν από μερικές μέρες, το λεξικό Collins ανακοίνωσε ότι, σύμφωνα με τους λεξικογράφους του, Λέξη του 2020 είναι το lockdown -στα αγγλικά βεβαίως.

Εμείς διοργανώνουμε κάθε χρόνο ανάλογη ψηφοφορία, λιγότερο επιστημονική ίσως, και, αν βρούμε το κουράγιο να την κάνουμε και φέτος είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχουμε κυριαρχία των όρων που συνδέονται με την πανδημία -από τον ίδιο τον κορονοϊό μέχρι, ακριβώς, το λοκντάουν, περνώντας από την καραντίνα. Μάλλον θα κυριαρχήσει το λοκντάουν, επειδή είναι φρέσκο στο πετσί μας, ενώ αν η ψηφοφορία γινόταν στις αρχές της πανδημίας μάλλον θα ξεχώριζε ο κορονοϊός, που θυμάστε πόσες συζητησεις είχαμε για το πώς ακριβώς πρέπει να ειπωθεί και πώς να γράφεται.

Δεν θέλω να σας προκαταλάβω, αλλά είπα να αφιερώσουμε ένα άρθρο στα λεξιλογικά του λοκντάουν -αφού το έχουμε ήδη εξετάσει από τις άλλες απόψεις του.

Θα εξετάσω το ασυμμόρφωτο δάνειο, που επιμένω να το γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες, λοκντάουν, και όχι lockdown (ή lock-down) στα αγγλικά. Κι αυτό δεν το κάνω ούτε απο βαρεμάρα (να αλλάξω γραμματοσειρά) ούτε από αίσθημα ξενηλασίας, αλλά επειδή όταν μιλώ ελληνικά προφέρω ελληνοπρεπώς τις ξένες λέξεις, ακόμα και τα ασυμμόρφωτα δάνεια. Προφέρω λοιπόν λοκντάουν, όχι lock-down.