Γεμάτες πτήσεις, άδεια αεροδρόμια

Tο Σάββατο που μας πέρασε ήρθα στην Ελλάδα. Ήταν να κατέβω και το Πάσχα, αλλά βέβαια το Πάσχα φέτος ακυρώθηκε λόγω της καραντίνας. Συνηθισμένος να έρχομαι πολλές φορές το χρόνο στην Ελλάδα, πάντοτε αεροπορικώς, ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που έλειψα τόσο μεγάλο διάστημα, πάνω από τρεις μήνες, και χωρίς αυτό να είναι δική μου επιλογή.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Λουξεμβούργου, λίγο πριν από το μεσημέρι, το βρήκα άδειο. Στη φωτογραφία, ο χώρος μπροστά από τα τσεκ-ιν, άδειος εντελώς.

Αφού έδωσα τις αποσκευές, διάβασα μια πινακίδα που έλεγε ότι για να προχωρήσω πρέπει να είμαι βέβαιος ότι δεν έχω πυρετό και γενικά δεν έχω συμπτώματα που παραπέμπουν σε κορονοϊό. Δεν είχα, οπότε προχώρησα.

Εννοείται πως όλη αυτη την ώρα φορούσα μάσκα, όπως και όλοι οι (λιγοστοί) άλλοι, είτε προσωπικό εδάφους είτε επιβάτες. Είχα πάρει μαζί μου στη χειραποσκευή δυο υφασμάτινες μάσκες και πεντέξι χειρουργικές.

Αφού πέρασα, πρώτη φορά χωρίς καμιά καθυστέρηση, τον συνήθως εκνευριστικό έλεγχο των χειραποσκευών, καθώς και πάλι ήμουν μόνος μου στον ένα μόνο ιμάντα που λειτουργούσε -προ κορονοϊού είχαν δύο και τρεις ιμάντες σε λειτουργία και βέβαια ήταν γεμάτοι κόσμο- συνέχισα στα duty free και τα διάφορα άλλα καταστήματα του αεροδρομίου, που ήταν τα μισά κλειστά και τα άλλα μισά άδεια από πελατεία, και τελικά κατευθύνθηκα στην πύλη όπου θα γινόταν η επιβίβαση στο αεροπλάνο -στο οποίο πήγαμε με τα πόδια, δεν μπήκαμε στο λεωφορειάκι για να διανύσουμε την έτσι κι αλλιώς μικρή απόσταση.

Το αεροσκάφος όμως ήταν γεμάτο, αν και δεν ήταν από τα μεγαλύτερα -22 νομίζω σειρές με τέσσερις θέσεις στη σειρά, μία παράθυρο και μία διάδρομος από κάθε πλευρά, όλες σχεδόν κατειλημμένες.

Αντίφαση; Πώς γίνεται οι πτήσεις να είναι σχεδόν γεμάτες και τα αεροδρόμια άδεια; Μα, είναι απλό: γίνονται πολύ λιγότερες πτήσεις, ίσως το ένα πέμπτο απ’ όσες γίνονταν π.Κ., και χρησιμοποιούνται και μικρότερου μεγέθους αεροσκάφη. Κι έτσι, οι λιγοστές πτήσεις της ημέρας έχουν ικανοποιητική πληρότητα.

Δεκαήμερο: Εισαγωγή και μια ιστορία

Στην αρχή της πανδημίας, είχαμε αναφέρει την άποψη του ποιητή Κώστα Κουτσουρέλη, ότι μια επιδημία, η επιδημία πανούκλας του 1348, στάθηκε «η γενέθλια ώρα της ευρωπαϊκής πεζογραφίας» καθώς έδωσε στον Βοκκάκιο το σκηνικό για το Δεκαήμερο. Σε εκείνο το άρθρο, πριν από τρεις μήνες, είχα γράψει ότι «τον Βοκκάκιο θα τον θυμηθούμε μιαν άλλη φορά».

Σήμερα, που τα μέτρα περιορισμού έχουν χαλαρώσει, στην Ευρώπη τουλάχιστον μια και η πανδημία σε άλλες ηπείρους δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει, νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να εκπληρώσω αυτή την κάπως ασαφή υπόσχεση που είχα δώσει και να παρουσιάσω ένα απόσπασμα από το Δεκαήμερο.

Το έργο του Βοκκάκιου έχει τεράστια σημασία, διότι είναι το πρώτο πεζό λογοτεχνικό έργο σε νεότερη ευρωπαϊκή γλώσσα, σε μια εποχή που οι λόγιοι έγραφαν λατινικά. Είναι και το πρώτο νεότερο μυθιστόρημα, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για συλλογή από ανεξάρτητες ιστορίες. Πάντως, άσκησε τεράστια επιρροή στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία.

O Ιωάννης Βοκκάκιος (1313-1375) έγραψε το Δεκαήμερο στα αμέσως επόμενα χρόνια μετά την επιδημία του 1348. Το 1352 το είχε τελειώσει. Καθώς η Φλωρεντία δοκιμάζεται από την πανούκλα, εφτά γυναίκες της καλής τάξης αποσύρονται στην εξοχή σε μια έπαυλη που έχει μείνει έρημη, μαζί με τρεις νεαρούς. Για να περάσει η ώρα, διηγούνται ιστορίες: κάθε μέρα μία ή ένας από τους δέκα χρίζεται βασίλισσα ή βασιλιάς της ημέρας και ορίζει το θέμα που θα έχουν οι ιστορίες. Στη συνέχεια το κάθε μέλος της δεκαμελούς συντροφιάς αφηγείται μια ιστορία και στο τέλος ο βασιλιάς ή η βασίλισσα κάνει μιαν ανακεφαλαίωση. Δέκα μέρες επί δέκα αφηγητές, εκατό ιστορίες.

Οι ιστορίες του Δεκαημέρου συχνά είναι ευτράπελες, απηχούν λαϊκές διηγήσεις, πολλές έχουν θέμα τον έρωτα ή την απιστία, άλλες παρουσιάζουν έξυπνα κόλπα με τα οποία ο ήρωας μπόρεσε να βγει από μια δύσκολη θέση ή δίνουν ένα ηθικό δίδαγμα κτλ.

Το Δεκαήμερο έχει μεταφραστεί πολλές φορές στα ελληνικά αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει στο εμπόριο αυτή τη στιγμή κάποια έκδοσή του. Τα κείμενα που εγώ θα παρουσιάσω σήμερα προέρχονται από την δίτομη έκδοση από τα Γράμματα σε μετάφραση του μεγάλου τεχνίτη Κοσμά Πολίτη.

Διάλεξα να παρουσιάσω την εισαγωγή, όπου ο Βοκκάκιος περιγράφει την επιδημία της πανούκλας στη Φλωρεντία. Σταματάω αμέσως πριν από το σημείο όπου γνωρίζουμε τις εφτά ηρωίδες.

Και για να μην μείνουμε με την πικρή γεύση, προσθέτω μιαν ευτράπελη ιστορία απιστίας, την 7η ιστορία της 7ης ημέρας, από την οποία καθιερώθηκε σε διάφορες γλώσσες η έκφραση «κερατάς, δαρμένος κι ευχαριστημένος».

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

Ο συγγραφέας εκθέτει για ποιο λόγο συγκέντρωσε ορισμένα πρόσωπα που δε θ’ αργήσουν να εμφανι­στούν. Ύστερα, κάτω από την ηγεμονία της Παμπινέας, καθένα από τούτα τα πρόσωπα καταπιάνεται με το θέμα που του είναι περισσότερο αγαπητό.

Κάθε φορά, χαριτωμένες αναγνώστριες, που στοχάζομαι πόσο ευαίσθητο, από την ίδια του τη φύση, είναι το φύ­λο σας, λέω μέσα μου πως τούτο το βιβλίο θα σας κάνει στην αρχή οδυνηρή εντύπωση. Η θανατηφόρα πανού­κλα, που έχει περάσει τώρα πια, μα που η θύμησή της εί­ναι τόσο θλιβερή για όσους έχουν δει ή έχουν πληροφορηθεί το ρήμαγμα που είχε κάνει — αυτή είναι η προμε­τωπίδα του βιβλίου μου. Όμως δε θα ‘θελα η φρίκη να σας εμποδίσει να προχωρήσετε. Μη νομίζετε πως τούτο το ανάγνωσμα θα συνεχιστεί μέσα στα δάκρυα και τους στεναγμούς. Ο βραχνάς της αρχής; Φανταστείτε ένα βου­νό, που οι κακοτράχαλες πλαγιές του ορθώνονται μπρο­στά στους ταξιδιώτες· μα εκεί πλάι απλώνεται ένας κάμ­πος, που η ομορφιά του θέλγει και μαγεύει τόσο περισ­σότερο, όσο δυσκολότερο ήταν το σκαρφάλωμα και το κατηφόρισμα. Αν η θλίψη γειτονεύει με την ευθυμία, οι συμφορές σκορπούν σαν έρχεται η χαρά. Αυτή τη σύν­τομη στενοχώρια (τη λέω σύντομη γιατί πιάνει μονάχα μερικές αράδες) τη διαδέχονται αμέσως η γλύκα κι η ευ­χαρίστηση που σας υποσχέθηκα πιο πάνω και που, δί­χως καμιά υποχρέωση από μέρους μου, η εισαγωγή δε σας επιτρέπει καθόλου να ελπίζετε. Αχ! Αν μπορούσα να σας οδηγήσω εκεί όπου επιθυμώ, ακολουθώντας ένα δρό­μο διαφορετικό από το τραχύ μονοπάτι που σας προτεί­νω, θα το ’κανα μ’ όλη μου την καρδιά. Αλλά πώς μπο­ρώ, δίχως να αναφερθώ σ’ εκείνη τη συμφορά, να εξηγή­σω την προέλευση των όσων θα διαβάσετε παρακάτω; Η ανάγκη με κάνει ν’ αποφασίσω αυτό τον πρόλογο.

Ταβέρνες κι εστιατόρια

Ένα μεγάλο βήμα στην άρση των κοροναϊκών περιορισμών γίνεται σήμερα, καθώς αρχίζουν και πάλι να λειτουργούν τα «καταστήματα εστίασης» δηλαδή ταβέρνες, εστιατόρια, μπαρ και καφεζαχαροπλαστεία, που ως τώρα είχαν διακόψει τη λειτουργία τους με μόνη εξαίρεση την παράδοση φαγητών με πακέτο ή το ντελίβερι, αν και η εξαίρεση αυτή είχε σε ορισμένες περιπτώσεις, συνήθως σε καφετεριες, οδηγήσει σε καταστρατηγήσεις.

Από σημερα ξανανοίγουν κανονικά, αν και το επίρρημα θα έπρεπε να το βάλουμε σε εισαγωγικά, αφού θα υπάρχουν αρκετές διαφορές από την π.Κ. κατάσταση -υποτίθεται ότι τα τραπέζια θα τοποθετηθούν έτσι ώστε να υπάρχει η ενδεδειγμένη απόσταση μεταξύ τους, δεν θα υπάρχουν μεγάλες παρέες σε ενωμένα τραπέζια, και άλλα τέτοια μέτρα ώστε να αποφεύγεται ο συγχρωτισμός. Σε αντιστάθμισμα της μείωσης της πυκνότητας των δυνητικών πελατών, τα καταστήματα εστίασης θα επιτρέπεται να καταλάβουν έως και διπλάσιο δημόσιο χώρο με τα τραπεζοκαθίσματά τους. Δεδομένου ότι και π.Κ. σε πολλά σημεία τα τραπεζοκαθίσματα είχαν τόσο επεκταθεί που δεν χωρούσε να περάσει άνθρωπος, καταλαβαίνετε τι θα γίνει τώρα: μου λένε ότι σε μερικές πλατείες του λεκανοπεδίου έχουν αρχίσει να τοποθετούν τραπέζια ακόμα και στα μπαλκόνια των γειτονικών πολυκατοικιών. Εντάξει, αυτό είναι μάλλον υπερβολή, αλλά αν οσφραίνομαι καλά το κλίμα μού φαίνεται πως εκείνα τα εισαγωγικά που είχαμε θελήσει να βάλουμε στην αρχή της παραγράφου μάλλον καλώς δεν τα βάλαμε -θέλω να πω, προβλέπω ότι ύστερα από καναδυό βδομάδες τα πράγματα δεν θα διαφέρουν και πολύ απ’ ό,τι ήταν προ κορονοϊού.

Αλλά αλλιώς δεν γινόταν, έπρεπε να ξαναρχισει να λειτουργεί ο κλάδος. Έπρεπε, όχι μόνο επειδή με δυο μήνες απραξίας πολλές επιχειρήσεις έχουν έρθει στα πρόθυρα της κατάρρευσης αλλά και επειδή δεν αντέχει άλλο και η πελατεία χωρίς αυτήν την «περιττή» διέξοδο. Και, εδώ που τα λέμε, αν είναι να συνωστίζονται οι νέοι όπως στη φωτογραφία (που τη βρήκα στο Διαδικτυο και υποτίθεται ότι είναι παρμένη προχτές από την οδό Τάκη στου Ψυρρή· δεν βάζω το χέρι στη φωτιά για την αυθεντικότητά της, αλλά γνήσια φαίνεται) τότε καλύτερα να ξανανοίξουν τα μαγαζιά να μοιράζεται κάπως ο συνωστισμός. Το ίδιο ισχύει και για τα πάρκα, παρεμπιπτόντως.

Ο κλάδος της εστίασης επηρεάζει την κατανάλωση τροφίμων και ποτών. Στο δίμηνο (να το πούμε δεκαβδόμαδο;) της καραντίνας η κατανάλωση ποτών έπεσε κατακόρυφα, τουλάχιστον σε κάποιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, διότι βέβαια η μικρή αύξηση της οικιακής κατανάλωσης δεν αντιστάθμιζε, ούτε κατά διάνοια, την κατακόρυφη πτώση (έως και μηδενισμό) στα καταστήματα. Αλλά έπεσε και η κατανάλωση τροφίμων, διαβάζω, παρά τη μεγάλη αύξηση στην οικιακή κατανάλωση. Τουλάχιστον αυτά σημειώθηκαν σε χώρες όπου, πέρα από τα εστιατόρια, ήταν επίσης πολύ σημαντική η δραστηριότητα της σχολικής και επαγγελματικής εστίασης.

Για να χαιρετίσω το άνοιγμα των καταστημάτων εστίασης, σήμερα θα λεξιλογήσω για το ένα σκέλος του κλαδου, για τα εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα συναφή καταστήματα. Το άλλο σκέλος, καφενεία, ζαχαροπλαστεία και μπαρ το αφήνω για άλλη φορά, όπως χωριστό άρθρο αξίζει και για τα ξενοδοχεία, παρόλο που πολλά ξενοδοχεία έχουν και εστιατόριο. Ας τα αφησουμε κι αυτά για αλλη φορά λοιπόν.

Θέλει να μας βάλει τσιπ ο Μπιλ Γκέιτς; -ή, όταν ο Ευ.Βενιζέλος παραλίγο να συναντήσει τη Ραχήλ Μακρή

Μέσα στην πανδημία, ανάμεσα στα άλλα κακά που μας έχουν βρει, έχει φουντώσει και η διάδοση των κάθε λογής μύθων. Αυτό είναι σε κάποιο βαθμό λογικό, αφού βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή κατάσταση όπου η επιστήμη βάδιζε, και σε κάποιο βαθμό βαδίζει, σε νερά αχαρτογράφητα, όπου οι επιστήμονες είναι αναγκασμένοι να εισηγηθούν στους πολιτικούς προτάσεις με βάση ελάχιστα δεδομένα, όπου με βάση τις εισηγήσεις αυτές παίρνονται αποφάσεις περιστολής των ελευθεριών, που ταυτόχρονα δοκιμάζουν την οικονομία, όπου οι ειδικοί εμφανίζονται κάποτε να πέφτουν σε παλινωδίες ή διαφωνούν μεταξύ τους.

Πρωτόγνωρη κατάσταση, λίγα δεδομένα, σπασμωδικές αντιδράσεις, μια αόρατη απειλή. Το έδαφος είναι γόνιμο για να ευδοκιμήσουν διάφοροι μύθοι και ακούμε πολλούς τέτοιους τελευταία, καθώς το Διαδικτυο φέρνει στο σαλόνι μας όχι μόνο το απόσταγμα της γνώσης των καλύτερων πανεπιστημίων αλλά και τα συνωμοσιολογικά παραληρήματα των όπου γης ψεκασμένων. Δύσκολη κατάσταση, πολύ περισσότερο που θα ήταν επίσης λάθος να θεωρήσουμε συνωμοσιολόγους όσους εκφράζουν επιφυλάξεις ή ασκούν κριτική.

Πολλοί από τους μύθους που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο έχουν στόχο τον Μπιλ Γκέιτς, τον πάμπλουτο πρώην συνιδρυτή της Μάικροσοφτ, που τώρα που βρίσκεται στη δεύτερη νεότητά του παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή ως πρόεδρος του φιλανθρωπικού ιδρύματος που έχει ιδρύσει μαζί με τη γυναίκα του.

Για παράδειγμα, η Ραχήλ Μακρή, πρώην βουλεύτρια των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ (εμείς οι Συριζαίοι να μην το ξεχνάμε αυτό και να σκύβουμε το κεφάλι με ντροπή), που εδώ και καιρό έχει αποτινάξει τα δεσμά της λογικής σκέψης, έγραψε πριν από κάμποσες μέρες το μήνυμα που βλέπετε αριστερά.

..

Εδώ μπλέκουν πολλοί μύθοι και πολλοί φόβοι: η αντίθεση στην τεχνολογία 5G (κι εγώ έχω επιφυλάξεις και πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε), η εναντίωση σε κωδικούς αριθμούς, η αντίθεση στα εμβόλια, η υποτιθέμενη πρόταση για εμφύτευση τσιπ σε ολους τους πολίτες, που υποτίθεται ότι προέρχεται από τον Μπιλ Γκέιτς, και σαν κερασάκι στην τούρτα η ανορθογραφία στη συνΩμοσία -καλά, αυτό το έκανε λάθος και ο Μπαμπινιώτης.

Μεζεδάκια στο σιντριβάνι

Ποιο σιντριβάνι; Mα φυσικά το καινούργιο σιντριβάνι της Ομόνοιας.

Το σιντριβάνι, που εγκαινιάστηκε προχτές από τον δήμαρχο Αθηναίων -με αποτέλεσμα να συντριβεί (pun intended) κάθε οδηγία για τήρηση αποστάσεων αφού, όπως εύκολα θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να προβλεφθεί, πλήθος κόσμου μαζεύτηκε, μια και τούτες τις περίεργες μέρες, που ακόμα δεν έχουν χαλαρώσει όλα τα μέτρα και δεν έχουν ανοίξει καφετέριες, ζαχαροπλαστεία και ταβέρνες (να μην πούμε για θερινα σινεμά) ώστε να ισοκατανεμηθούν όσοι αναζητούν έξοδο και διέξοδο, με το παραμικρό συνωστίζεται ο κόσμος στις πλατείες.

Στα σόσιαλ επικρίθηκε έντονα η υποκριτική στάση των καναλιών, που ήταν αμείλικτα όταν καυτηρίαζαν προηγούμενα συμβάντα συγκέντρωσης πλήθους σε πλατείες, ενώ τώρα μόνο επαίνους είχαν -στην αρχή. Αντέγραψα ένα πολύ πετυχημένο της φίλης Έλενας Μηλιώτη:

Νισάφι πια με αυτά τα παλιόπαιδα, που μαζεύονται στις πλατείες, αυτούς τους αναρχικ…, α καλέ ο Δήμαρχος είναι, μπραβο κ. Δήμαρχε, καταπληκτικό το σιντριβανι κ. Δήμαρχε, τέλεια εκδήλωση κ. Δήμαρχε.

Τέλος πάντων, χάρη στην αντίδραση αυτή, αναγκάστηκε τελικά και ο κ. Δήμαρχος ν’ αναγνωρίσει πως έκανε λάθος.

* Και ξεκινάμε με τα μεζεδάκια μας.

Ο ληξίαρχος Νομανσλάνδης θα ενδιαφερθεί για ένα άρθρο της iefimerida, αφιερωμένο στις τελευταίες ώρες του Χίτλερ.

Eκει διαβάζουμε ότι την 29η Απριλίου 1945, μια μέρα πριν από την αυτοκτονία του, «Ο Βάλετ Λιζν χορηγεί σταγόνες κοκαΐνης στο πονεμένο δεξί μάτι του Χίτλερ και του δίνει ένα κουτί χάπια για τον τυμπανισμό του».

Πιο πέρα, μετά την αυτοκτονία, διαβάζουμε ότι ο Μπόρμαν «και ο Λινζ» μπήκαν στο δωμάτιο ακούγοντας τον πυροβολισμό και βρήκαν τα δυο πτώματα -ο Χίτλερ είχε αυτοπυροβοληθεί ενώ η Εύα Μπράουν πήρε δηλητήριο.

Ο Βάλετ Λιζν (ή Λινζ μήπως; ) είναι υποψήφιος για κατάταξη τόσο στα μητρώα της Νομανσλάνδης όσο και στη Στρατιά των Αγνώριστων. Πρόκειται για τον υπηρέτη του Χίτλερ, που λεγόταν Heinz Linge, Χάιντς Λίνγκε. Ούτε Λιζν, ούτε Λινζ.

Ούτε βεβαίως Βάλετ! Απλώς, στο αγγλικό πρωτότυπο απ’ όπου αντλήθηκαν οι πληροφορίες, έλεγε Valet Linge, o βαλές, σα να λέμε, κι αυτό θεωρήθηκε το μικρό όνομά του.

Το πιο περίεργο είναι ότι, στην αρχή του άρθρου, γράφεται σωστά: Ο Μάρτιν Μπόρμαν μαζί με τον οδηγό του Χίτλερ Έριχ Κέμπκα, τον υπηρέτη του Χάιντς Λίγκε….

Να μπουν κάμερες στις σχολικές τάξεις;

Με τροπολογία της τελευταίας στιγμής σε άσχετο νομοσχέδιο (κάτι για τη μετανάστευση), η υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως θέσπισε τη δυνατότητα να αναμεταδίδεται ζωντανά η διδασκαλία που πραγματοποιείται διά ζώσης μέσα στις σχολικές αίθουσες της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ώστε να μπορούν να την παρακολουθήσουν όσοι μαθητές μένουν στο σπίτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Η τροπολογία έχει προκαλέσει σοβαρές αντιρρήσεις στην εκπαιδευτική κοινότητα. Παρόλο που εγώ έχω προ πολλού πάψει να αποτελώ τμήμα αυτής της κοινότητας, είτε ως μαθητής είτε ως γονέας μαθητών (η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι άλλο θέμα, αφού οι φοιτητές είναι ακαδημαϊκοί πολίτες), το ιστολόγιο ενδιαφέρεται πάντοτε για την εκπαίδευση και πολλοί σχολιαστές του είναι μάχιμοι εκπαιδευτικοί, οπότε πιστεύω ότι αξίζει να συζητήσουμε το θέμα.

Την επίμαχη τροπολογία μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Σύμφωνα με όσα προβλέπει, «Η ταυτόχρονη διδασκαλία σε μαθητές οι οποίοι συμμετέχουν στο μάθημα με φυσική παρουσία και σε άλλους μαθητές οι οποίοι συμμετέχουν εξ αποστάσεως επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση επιδημικών νόσων», ενώ «δεν επιτρέπεται η καταγραφή και αποθήκευση του παραδιδόμενου μαθήματος, παρά μόνον η ζωντανή μετάδοση ήχου ή/και εικόνας σε πραγματικό χρόνο για τον ανωτέρω συγκεκριμένο σκοπό».

Παρουσιάζοντας την τροπολογία στη Βουλή, η υπουργός τόνισε ότι κάποιοι μαθητές «μένουν πίσω», καθώς είτε ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες είτε συγκατοικούν με άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Σχηματίστηκε δηλαδή η εντύπωση πως αποδέκτες της ζωντανής μετάδοσης θα είναι μόνο μαθητές της συγκεκριμένης τάξης, όσοι δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο «κανονικό» μάθημα.

Όμως από τη διατύπωση της τροπολογίας γίνεται φανερό ότι αφορά και περιπτώσεις όπου ολόκληρη σχολική δομή κλείνει, αφού απευθύνεται σε μαθητές «….που δεν δύνανται να παρακολουθήσουν δια ζώσης την εκπαιδευτική διαδικασία είτε λόγω καθολικής ή μερικής αναστολής ή απαγόρευσης λειτουργίας εκπαιδευτικής δομής είτε για άλλο λόγο που ανάγεται σε έκτακτο ή απρόβλεπτο γεγονός». Αν δηλαδή κλείσει ολόκληρο το Χ. Γυμνάσιο μιας πόλης, οι μαθητές του ενδεχομένως θα παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση τα μαθήματα που γίνονται στο Ψ. Γυμνάσιο.

Αντιφασιστικά μεζεδάκια

Μια και σήμερα γιορτάζουμε τα 75 χρόνια από τη μέρα της αντιφασιστικής νίκης, είπα να δώσω αυτόν τον τίτλο στο εβδομαδιαίο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο, παρόλο που το περιεχόμενό του δεν έχει καμιά σχέση με την επέτειο. Έτσι, για να μην ξεχνάμε την 9η Μαΐου 1945.

Στο μεταξύ προχωράμε με ολοένα και πιο γρήγορα βηματα στην άρση των περιοριστικών μέτρων, κάτι που μας προσφέρει και το πρώτο μεζεδάκι μας, που είναι γεωγραφικό.

* Φίλος του ιστολογίου διαφωνεί με τη διατύπωση που χρησιμοποίησε ο Νικ Χαρντ, δηλαδή ο υφυπουργός κ. Νίκος Χαρδαλιάς σε πρόσφατη ανακοίνωσή του (εφόσον βέβαια έχουν μεταφερθεί σωστά στο ρεπορτάζ):

Όπως είπε, οι μετακινήσεις είναι ελεύθερες εντός λεκανοπεδίου, δηλαδή ένας κάτοικος της Δυτικής Αθήνας όπως το Περιστέρι μπορεί να μετακινηθεί στο Σούνιο, ο κάτοικος της Νέας Μάκρης μπορεί να πάει στην Μάνδρα. Οι κάτοικοι του Πειραιά μπορούν να πάνε στον Κάλαμο.

Οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου όμως, δεν μπορούν να μετακινηθούν στα νησιά του Αργοσαρωνικού, στην Αίγινα, στη Σαλαμίνα, στο Αγκίστρι, στον Πόρο, στις Σπέτσες, όπως επίσης στον Δήμο Τροιζήνας ή στα νησιά των Κυθήρων και των Αντικυθήρων.

Λέει ο φίλος μου:

Να του πει κάποιος ότι ούτε το Σούνιο, ούτε η Νέα Μάκρη, ούτε η Μάντρα, ούτε ο Κάλαμος περιλαμβάνονται στο Λεκανοπέδιο, το οποίο βέβαια οριοθετείται από τον Υμηττό, την Πεντέλη, την Πάρνηθα και το Αιγάλεω; Προφανώς εννοούσε ότι επιτρέπονται οι μετακινήσεις στο ηπειρωτικό έδαφος της Περιφέρειας Αττικής, αλλά όχι στα νησιά της!

Η Βικιπαίδεια δίνει δίκιο στον φίλο μου.

* Φίλος εκπαιδευτικός το έστειλε αυτό, πρέπει να προέρχεται από κάποια υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας.

To λάθος είναι βέβαια συνηθισμένο, αλλά να το βλέπουμε σε ανακοίνωση υπουργείου, και μάλιστα του συγκεκριμένου υπουργείου, ενοχλεί.

Λεξιλογικά των γιατρών

Το σημερινό άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά χτες, πρώτη Κυριακή του μήνα, στα Ενθέματα της κυριακάτικης Αυγής. Το ξαναδημοσιεύω εδώ με κάποιες προσθήκες.

Έχει γούστο: συνήθως όταν γράφω το άρθρο για την εφημερίδα, όπου το όριο είναι οι 800 λέξεις, κόβω διάφορα και λέω μέσα μου «θα τα προσθέσω όταν δημοσιεύσω το άρθρο στο ιστολόγιο». Τις περισσότερες φορές όμως, όταν έρθει η ώρα της δημοσίευσης στο ιστολόγιο, ή δεν θυμάμαι τι είχα κόψει ή δυσκολευομαι να κάνω τις προσθήκες γιατί μου φαίνεται πως χαλάει η ισορροπία του κειμένου. Σήμερα έβαλα μία μόνο από τις πολλές προσθήκες που είχα κατά νου, αλλά σίγουρα θα προσθέσετε κι εσείς πολλά στα σχόλιά σας.

Λεξιλογικά των γιατρών

Καθώς σε όλη την Ευρώπη οι κοινωνίες ετοιμάζονται με δειλά βήματα να βγουν από την καραντίνα, περνώντας στη δεύτερη φάση, της συμβίωσης με τον κορονοϊό, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους ήρωες της πρώτης φάσης, τους επαγγελματίες της υγείας, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που έδωσαν τη μάχη από την πρώτη γραμμή, με τεράστιο προσωπικό κόστος -και σε ανθρώπινες ζωές. Οπότε, στο σημερινό σημείωμα θα λεξιλογήσουμε για τους γιατρούς.

Λέμε γιατρός στην καθημερινή γλώσσα, αλλά ιατρός στο πιο επίσημο, που είναι λέξη αρχαία, ομηρική μάλιστα. Στο Λ της Ιλιάδας λένε για τον Μαχάονα, τον γιο του Ασκληπιού και γιατρό των Αχαιών, ότι ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων, ο γιατρός αξίζει όσο πολλοί άντρες -ιητρός είναι ο ιωνικός τύπος. Η λέξη ετυμολογείται από το ρήμα ιάομαι, θεραπεύω, γιατρεύω, που έχει επιβιώσει στα ιαματικά λουτρά και στην ιατρική ιδιόλεκτο.

Κορονοδευτερομαγιάτικα μεζεδάκια

Πριν από πέντε χρόνια, που η δευτερομαγιά έπεφτε πάλι Σάββατο, είχαμε τιτλοφορήσει το εβδομαδιαίο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο «Δευτερομαγιάτικα μεζεδάκια». Σήμερα, σε καιρούς πανδημίας, βάζω μπροστά το πανταχού παρόν πρώτο συνθετικό κι έτσι πλουτίζει και η τρισχιλιετής μας με μιαν ακόμα (δεν είναι πολλές) δεκασύλλαβη λέξη.

Αν ήταν βέβαια να περιγράψω τη διάθεσή μου, τώρα που γράφω το άρθρο, πένθιμα θα τα ονόμαζα τα μεζεδάκια, αφού πριν από λίγες ώρες μάθαμε το θλιβερότατο νέο του θανάτου του καλού μας φίλου Spiral Architect. Ταιριάζει κιόλας, εδώ στην Εσπερία, ο καιρός, με βαριά σύννεφα και σποραδικές βροχές.

Αλλά το άρθρο πρέπει να γραφτεί, και πρέπει να είναι μάλλον εύθυμο, μεζεδάκια είναι αυτά. Και ξεκινάμε.

Η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως, έλεγε εκείνο το ρητό, που το μάθαμε απέξω τόσες φορές που το ακούσαμε -αυτοεπαληθευόμενο ήταν.

Κι επειδή το ανόητο «μετά κορονοϊού» χρησιμοποιείται κάμποσο, ας επαναλάβω αυτό που είχαμε γράψει εδώ πριν από 14 μέρες:

Πώς θα λέγεται η εποχή «μετά τον κορονοϊό»;

Πάντως δεν θα λέγεται «μετά κορονοϊού», όπως διαβάζω εδώ κι εκεί, πχ στα Νέα: περιμένοντας με ανυπομονησία την επόμενη μέρα… την μετά κορονοϊού εποχή.

Μετά με γενική δεν υπάρχει στα νέα ελληνικά, παρά μόνο σε φράσεις κληρονομημένες από την καθαρεύουσα, όπου ΔΕΝ σημαίνει «ύστερα από», σημαίνει «μαζί με» πχ. μετά χαράς, μετά μανίας, ξύλο μετά μουσικής, το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Οπότε, η εποχή «μετά κορονοϊόν» αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το μοντελο του «μετά Χριστόν» ή, πιο στρωτά, «μετά τον ιό».

Εκτός αν θέλουν να μας πουν ότι κατα την εποχή «μετά κορονοϊού» θα (μάθουμε να) ζούμε μαζί με τον ιό, που ελπίζω να μην το εννοούν.

* Και μια ακόμα επανάληψη, αφού είμαι σίγουρος πως έχουμε ξαναγράψει για το θέμα.

Μηνολόγιο Μαΐου έτους 2020

…ή αλλιώς πανδημικό μηνολόγιο ή κορονομηνολόγιο. Αλλά δεν θέλησα να αλλάξω τον τυποποιημένο τίτλο των πρωτομηνιάτικων άρθρων μας.

Διότι βέβαια, το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

 

Πα 1	Τα Ανθεστήρια – Ημέρα των ανθέων και των εργατών. Γενέσιον Ιωάννη Ρίτσου του βάρδου της ρωμιοσύνης και Τελευτή Αλεξάνδρου Παναγούλη του τυραννοκτόνου. Και των 200 της Καισαριανής.
Σα 2	† Λεονάρδου ντα Βίντσι· αλλά και παγκόσμια ημέρα των ιστολογίων.
Κυ 3	Τελευτή Αθανασίου Βέγγου, του καλού ανθρώπου. Και Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας
Δε 4	Αρίονος του κιθαρωδού -και Αλέξη Δαμιανού τελευτή.
Τρ 5	Γενέσιον Καρόλου Μαρξ
Τε 6	Ας είμαστε ρεαλιστές, ας επιδιώξουμε το αδύνατο: γαλλικός Μάης του 1968
Πε 7	Των εν Αιγίνη εκτελεσθέντων
Πα 8	† Γουσταύου Φλωμπέρ
Σα 9	Αναστασίου Τούση και λοιπών εν Θεσσαλονίκη πεσόντων διαδηλωτών
Κυ 10	Καραολή και Δημητρίου απαγχονισμός
Δε 11	Γέννησις Λασκαρίνας Πινότση ή Μπουμπουλίνας
Τρ 12	Της νίκης των επαναστατών εις Βαλτέτσιον Αρκαδίας
Τε 13	Κωνσταντίνου Θεοτόκη του ρεαλιστού πεζογράφου
Πε 14	Αισχύλου, τραγικού και μαραθωνομάχου
Πα 15	Γενέσιον Πέτρου Κιουρί
Σα 16	† Καρόλου Περό και των δημιουργημάτων του: Σταχτοπούτας, Κοκκινοσκουφίτσας, Ωραίας Κοιμωμένης
Κυ 17	Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών
Δε 18	† Γουσταύου Μάλερ και Νικηφόρου Μανδηλαρά αναίρεσις.
Τρ 19	† Χο Τσι Μινχ του απελευθερωτού
Τε 20	† Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα τελευτή -και έναρξη της Μάχης της Κρήτης
Πε 21	Τα Αναστενάρια
Πα 22	† Βίκτωρος Ουγκώ, του δημιουργού των «Αθλίων»
Σα 23	† Ερρίκου Ίψεν και Γεωργίου του Μετοίκου
Κυ 24	† Νικολάου Κοπερνίκου
Δε 25	Αιμιλιανού Ζαπάτα και Άρεως Βελουχιώτου εκκίνησις
Τρ 26	Γενέσιον Αλεξάνδρου Πούσκιν και τελευτή Μιχαήλ Παπαγιαννάκη
Τε 27	Γρηγορίου Λαμπράκη τελευτή· και Ροβέρτου Κωχ
Πε 28	Πρώτη πρόβλεψις ηλιακής εκλείψεως υπό Θαλού του Μιλησίου
Πα 29	Εάλω η Πόλις – Η Ρωμανία πάρθεν (αποφράς ημέρα)
Σα 30	† Θανή Βολταίρου του διαφωτιστού
Κυ 31	Αποκαθήλωσις της ναζιστικής σημαίας υπό Εμμανουήλ Γλέζου και Αποστόλου Σάντα

Αγέλη αναζητεί ανοσία

Όπως είχε προαναγγελθεί, το χτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού ανακοίνωσε την έναρξη της χαλάρωσης των μέτρων εγκλεισμού, κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Φυσικά, η χαλάρωση αυτή θα είναι σταδιακή και κάθε μέτρο ελευθέρωσης θα είναι υπό αίρεση, με την έννοια ότι αν παρ’ ελπίδα αυξηθεί ο αριθμός των κρουσμάτων τότε θα επανέρχονται κάποιοι περιορισμοί.

Με άλλα λόγια, περνάμε στο δεύτερο στάδιο. Έχοντας αποφύγει την κατάρρευση του συστήματος υγείας, καλούμαστε τώρα να μάθουμε να ζούμε με τον ιό (οι παλιοί θα θυμούνται το παλιό σλόγκαν ‘να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς’). Όπως είπε ο πρωθυπουργός, από το «Μένουμε σπίτι» περνάμε στο «Μένουμε ασφαλείς».

Ίσως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, αλλά βέβαια κανείς δεν περίμενε πως η καραντίνα θα κρατούσε για πάντα -και κανείς δεν θα το άντεχε. Ούτε η οικονομία θα το άντεχε άλλωστε, τουλάχιστον σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς.

Κάποιοι εξέφρασαν απορία για αυτή την αλλαγή πλεύσης, περίπου στο εξής μοτίβο: «Πριν μας λέγατε ότι οι μάσκες είναι προς αποφυγήν διοτι δίνουν ένα αίσθημα ψευδούς ασφάλειας, τώρα ότι πρέπει να φοράμε μάσκες και μάλιστα επιβάλλουν τσουχτερό πρόστιμο. Πριν, ότι δεν είναι ανάγκη να γίνονται μαζικά τεστ, τώρα ότι πρέπει να γίνονται τεστ. Πριν, οικτίραμε τη Σουηδία και τη Μεγάλη Βρετανία που επέλεξαν ως λύση την ανοσία αγέλης, τώρα προσανατολιζόμαστε κι εμείς προς τα εκεί».

Ως προς τα δύο πρώτα, είναι σαφές ότι, σε ένα βαθμό, οι εξηγήσεις ήταν συνάρτηση των δυνατοτήτων: τον Μάρτιο οι μάσκες ήταν σπάνιες σε όλη την Ευρώπη, ενώ η χώρα μας δεν είχε δυνατότητα για πολλά τεστ. Σήμερα, υποτίθεται ότι η χώρα έχει κάνει τις απαραίτητες προμήθειες, αν και στο χτεσινό διάγγελμα δεν άκουσα να δίνονται στοιχεία που να βεβαιώνουν την επάρκεια.

Όσο για την ανοσία αγέλης, αυτή ήταν ανέκαθεν η μόνη λύση σε τελευταία ανάλυση -αλλά οι περισσότερες χώρες επέλεξαν να επιδιώξουν την επιπέδωση της καμπύλης, ώστε να μην εκτιναχθεί στα ύψη ο αριθμός των κρουσμάτων και καταρρεύσουν τα συστήματα υγείας.

Το μαντζούνι, το μαντίλι και το μαστίγιο (αναδημοσίευση από τον Τέταρτο Κόσμο)

Σήμερα θα αναδημοσιεύσω από ένα πολύ αξιόλογο ιστολόγιο ένα άρθρο, που έχει ως θέμα του «ιστορίες από καιρούς πανδημίας». Πρόκειται για το ιστολόγιο Τέταρτος κόσμος, που το διαχειρίζεται ένας παλιός φίλος του ιστολογίου, ο οποίος συμμετείχε πολύ ενεργητικά στο δικό μας ιστολόγιο τα δυο-τρία πρώτα χρόνια αλλά μετά έριξε μαύρη πέτρα στη μπλογκόσφαιρα.

Το άρθρο του, με τίτλο «Το μαντζούνι, το μαντίλι και το μαστίγιο» και υπότιτλο «Ιστορίες από τον καιρό της πανούκλας, μου άρεσε πολύ, παρόλο που αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο ανάγνωσμα, λόγω τόσο του μεγέθους του όσο και της πυκνότητάς του. Επιπλέον, εμφανίζεται κι ένας Σαραντάρης που πήγε αδικοθάνατος, οπότε ως Σαραντάκος συμπάσχω. Το δημοσιεύω εδώ και ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον. Η αναδημοσίευση θα ενδιαφέρει και τον ιστολόγο του Τέταρτου κόσμου, ο οποίος έχει απενεργοποιημένα τα σχόλια στο δικό του ιστολόγιο, οπότε εδώ θα έχει ενδεχομένως αναπληροφόρηση.

Το μαντζούνι, το μαντίλι και το μαστίγιο

(ιστορίες από τον καιρό της πανούκλας)

Τον καιρό του Μαύρου Θανάτου, ασφαλώς επειδή το ρητορικό σχήμα του πολέμου μ’ έναν αόρατο εχθρό δεν βγάζει και πολύ νόημα, αφού οι γραμματιζούμενοι και οι καλλιτέχνες προσωποποίησαν την αρρώστια με όλες τις δέουσες αλληγορίες και σε ποικίλες μορφές, ο λαουτζίκος, πιο πραχτικός, προτίμησε να ανακαλύψει ευθύς αμέσως τους υπαίτιους, εκείνους που, σύμφωνα με μια διάχυτη φήμη, μόλυναν τα πηγάδια και τις πηγές, σκορπώντας μ’ αυτό τον τρόπο την αιτία του κακού. Οι συνηθισμένοι ύποπτοι, λεπροί, εβραίοι, αιρετικοί, όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά και ανάλογα με τις τοπικές προτεραιότητες, τράβηξαν των παθώ τους τον τάραχο, αλλά και διάφοροι άλλοι εύκολοι στόχοι – ανάμεσά τους κι οι τσιγγάνοι (πιο αφανώς, ως συνήθως).

Όμως δεν είναι στις προθέσεις μου να απαριθμήσω εδώ αυτές τις σφαγές, τους εμπρησμούς και τις λοιπές φρικαλεότητες (παρότι κι ένα τέτοιο ανάγνωσμα θα ήταν επιμορφωτικό), ήθελα μόνο να πω ότι σε τέτοιες περιστάσεις ακόμα και πιο αξιοσέβαστους τους παίρνει καμιά φορά η μπάλα. Όσο για την εξουσία, παρότι πιο μορφωμένη και πιο κατατοπισμένη από τον χύδην όχλο, όπως καμαρώνει πάντα, φαίνεται ότι στις συνθήκες αυτές συχνά δε θέλει και πολύ για να προσυπογράψει προλήψεις, προκαταλήψεις και λιντσαρίσματα – για τους δικούς της λόγους, ασφαλώς.

Καθώς περνούσαν οι αιώνες και τα κύματα της πανούκλας, κάπου προς το τέλος του 16ου αιώνα, διαδόθηκε στο σοφό λαό, τρέχα-γύρευε πώς, η φήμη για μια άλλη μέθοδο που υποτίθεται χρησιμοποιούσαν οι καταχθόνιοι ώστε να σκορπίσουν τη συμφορά στο ποίμνιο του Θεού. Αυτή ήταν το πασάλειμμα: πάει να πει, οι μοχθηροί έφτιαχναν ένα διαβολικό σκεύασμα, σαν ωχρή λάσπη ή ασπρουδερή μπογιά, κάτι σα λερωμένο ασβέστη, ή ξινισμένο ξίγκι, ή βρώμικο λίπος, και πασαλείφανε τοίχους, πόρτες, φράχτες κι ό,τι άλλο – και αυτό το πράγμα σκόρπιζε στον αγέρα το θανατικό, τον τρομερό λοιμό. Διάφορες αναφορές και μαρτυρίες, κάποτε από σχετικά αξιόπιστες πηγές, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη, ας πούμε, ύποπτων επαλείψεων. Και μπορούμε να σκεφτούμε ό,τι θέλουμε, σε πραγματολογικό επίπεδο, γι’ αυτές τις περιπτώσεις (π.χ. μπορεί να ήταν ποικίλες μαγγανείες και τεχνάσματα λαϊκής μαγείας που είχαν αποτροπαϊκό χαραχτήρα, δηλ. που θέλανε απεναντίας να κρατήσουν μακριά την αρρώστια, ή μπορεί πάλι κάποιοι να ήθελαν έτσι να τρομάξουν τους εχθρούς τους ή να αγαπούσαν τα μακάβρια καλαμπούρια), κατά τη γνώμη μου όμως, αν πάρουμε υπόψη μας το πώς δουλεύουν οι φήμες κι ο πανικός, στις περισσότερες από αυτές τις μαρτυρίες δεν υπάρχει ανάγκη να υποθέσουμε ούτε έναν έστω κόκκο αλήθειας. Οι φανταστικοί αυτοί πράκτορες του χάους, στα ιταλικά αφού κυρίως σε ιταλικά εδάφη εμφανίστηκε το φαινόμενο, πήρανε το όνομα untori, που θα μπορούσε να αποδοθεί αλειφτάδες ή αλειμματάδες. Εν πάση περιπτώσει, σε καιρούς κρίσης όπως θα λέγαμε, όταν λυσσομανούσε ο θανατάς, είχε γίνει επικίνδυνο να πλησιάζεις σε τοίχους, να έχεις συνάφεια με οποιαδήποτε παχύρρευστη ουσία, ή και να πολυκυκλοφορείς στους δρόμους χωρίς να έχεις κάποια ξεκάθαρη εξήγηση για το πού πας και για ποιο σκοπό (κι ούτε κι αυτό σε έσωζε πάντα, όπως θα δούμε παρακάτω).

Σκοιλ ελικικού, μια ανακεφαλαίωση

Ο κορονοϊός θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η λέξη της χρονιάς, αφού έβαλε μαύρη και βαριά τη σφραγίδα του πάνω της, αλλά τουλάχιστον για τον μικρόκοσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει και άλλος διεκδικητής, η κρυπτική φράση «Σκοιλ ελικικού» που εδώ και μερικές μέρες έχει διαδοθεί (δεν λέω «σαν ιός» γιατί είναι γρουσουζιά) σε κάθε γωνιά του ελληνόφωνου κυβερνοχώρου, έστω κι αν (ή: ακριβώς επειδή) κάθε άλλο παρά ελληνική φαίνεται.

Από κοντά, αλλά με μικρότερη διάδοση, και άλλη μία, το «μέτζη του νέουκτη» ενώ κάθε μέρα που περνάει κι άλλα παρόμοια αλαμπουρνέζικα κάνουν την εμφάνισή τους μέσα στη γενική θυμηδία.

Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με τα μέτρα περιορισμού, καθώς μια σειρά από «όχι απολύτως αναγκαίες» οικονομικές δραστηριότητες σταμάτησαν, πάμπολλοι συμπολίτες μας βρέθηκαν χωρίς εργασία και χωρίς μέσα βιοπορισμού. Κι αν για τους μισθωτούς θεσπίστηκε το επίδομα των 800 ευρώ για ενάμιση μήνα, οι αυτοαπασχολούμενοι βρέθηκαν ακάλυπτοι.

Για τους επιστήμονες αυτοαπασχολούμενους (δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς, λογιστές κτλ.) η κυβέρνηση παρουσίασε ένα πρόγραμμα «κατάρτισης» βάσει του οποίου ο ενδιαφερόμενος επιστήμονας μπορούσε να διαλέξει έναν κύκλο κατάρτισης που προσφερόταν από ΚΕΚ (Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης) και να εισπράξει (με κουπόνι, voucher που το λένε) 600 ευρώ. Φυσικά, δεδομένων των συνθηκών περιορισμού, η κατάρτιση αυτή θα γινόταν «εξ αποστάσεως».

Εξαρχής πολλοί είχαν εκφράσει σοβαρές επιφυλάξεις για τη μέθοδο που επιλέχτηκε. Καταρχάς, πολλοί επιστήμονες είπαν ότι η προσφερόμενη κατάρτιση, και μόνο από τη θεματολογία της, φαινόταν χαμηλού επιπέδου. Έπειτα, μαθεύτηκε ότι για κάθε «καταρτιζόμενο» το ΚΕΚ που θα παρείχε την κατάρτιση -εξ αποστάσεως και χωρίς κανένα δικό του κόστος, πέρα από το κόστος παραγωγής του σεμιναρίου- θα εισέπραττε 470 ευρώ, ποσό δυσανάλογο.

Κορονοπασχαλινά μεζεδάκια

Ο τίτλος του σημερινού πολυσυλλεκτικού μας άρθρου, την παραμονή του Πάσχα, είχε κατά κάποιο τρόπο προαναγγελθεί από την προηγούμενη βδομάδα, όταν το αντίστοιχο άρθρο το είχα τιτλοφορήσει «Κορονολαζαρομεζεδάκια». Όσο κι αν δεν μας αρέσει, ο ιός άφησε βαριά τη σφραγίδα του στις φετινές γιορτές -και όχι μόνο σ’ αυτές.

* Και ξεκινάμε, για ορντέβρ, με ένα παράδειγμα περιττών εισαγωγικών. Τίτλος στην ΕφΣυν:

Ο ΠΟΥ «εξετάζει» τις περιπτώσεις ασθενών που βρέθηκαν ξανά θετικοί.

Προς τι τα εισαγωγικά; Δεν τις εξετάζει; Τις εξετάζει μεταφορικά; Ειλικρινά, δεν βλέπω κανένα λόγο για τα εισαγωγικά.

* Κάτι πολύ αστείο (και συνάμα θλιβερό) συνέβη στη σελίδα κεφαλονίτικου ιστοτόπου στο Φέισμπουκ τις προάλλες.

Δημοσιεύτηκε μια είδηση, προφανώς παρμένη κατευθείαν από τον ιστότοπο της αστυνομίας με τίτλο «Σύλληψη δύο ημεδαπών για απείθεια, εξύβριση και βίαιη απώθηση στην Κεφαλονιά».

Λέω ότι ήταν παρμένη από τον ιστότοπο της Αστυνομίας επειδή στο αστυνομικό δελτίο γίνεται ταχτικά η διάκριση ανάμεσα σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς.

Κάποιοι ελληναράδες αναγνώστες διάβασαν «ημεδαπός», τους θύμισε κάτι αυτή η άγνωστη λέξη, οπότε ενεργοποιήθηκε το παβλοφικό και άρχισαν να ουρλιάζουν: Απέλαση! Να πάνε στην πατρίδα τους! Να τους πάρετε σπίτι σας!

Πολύ αστείο -και πολύ θλιβερό.

* Και συνεχίζω με ένα πολύ αστείο μεταφραστικό μαργαριτάρι.

Σε άρθρο της Lifo για την Ινδονησία, όπου επιστρατεύτηκαν φαντάσματα για να φοβηθούν οι κάτοικοι και να μη βγαίνουν στο δρόμο, διάβασα κάτι εξαιρετικά περίεργο: