Ραμόνια, σπεύδω να θυμίσω, λέμε στο ιστολόγιο τα παρακούσματα σε τραγούδια, όπως το «με βιολί σαν του Ροβιόλη», που ακούνε πολλοί αντί για το «με βιολί, σαντουροβιόλι» που έγραψε ο Κ. Φέρρης στο τραγούδι του Ξαρχάκου. Τα ραμόνια είναι λέξη που την έχω πλάσει εγώ, το πώς και το γιατί θα το δείτε στο τελευταίο από τα δυο-τρία άρθρα που έχουμε γράψει για το θέμα.
Στο ιστολόγιο ασχολούμαστε επίσης με τα τυπογραφικά λάθη και έχουμε γράψει και ειδικό άρθρο, και όχι μόνο μια φορά, για την Αυτού Μεγαλειότητα τον Δαίμονα –το τελευταίο εδώ.
Στο σημερινό άρθρο θα συνδυάσουμε αυτά τα δυο θέματα, παίρνοντας αφορμή από μια πρόσφατη ανάρτηση του φίλου Γιάννη Χάρη στο Φέισμπουκ. Μου άρεσε πολύ ιδίως το πρώτο από τα περιστατικά που αφηγείται, αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι κατά τύχην μπόρεσα στο αρχείο που έχω να βρω τεκμηρίωση, δηλαδή το απόκομμα της εφημερίδας!
Βλέπετε, πολλές φορές ακούμε ή διαβάζουμε για πολύ διασκεδαστικά τυπογραφικά λάθη, χωρίς όμως τεκμηρίωση. Για παράδειγμα, έχω ακούσει να διηγούνται δεκάδες φορές την ιστορία με τον ποιητή που έγραψε τον στίχο
τι μ’ ωφελούν τα μάτια μου;;;
Ο διορθωτής, βλέποντας τα τρία ερωτηματικά στο χειρόγραφο, σημείωσε δίπλα: Βγάλ’τα!
Και βέβαια, τελικά τυπώθηκε:
Τι μ’ ωφελούν τα μάτια μου; Βγάλ’τα!
Πολύ αστείο, αλλά δεν ξέρω αν είναι αληθινό ή μπεντροβάτο, διότι έχει περάσει στο φολκλόρ του σιναφιού κι έτσι κυκλοφορεί με διάφορες παραλλαγές. Θα μου πείτε, έχει τόση σημασία αν όντως συνέβη; Εδώ οι γνώμες διίστανται, πάντως εγώ χάρηκα που βρήκα την επιβεβαίωση των αναμνήσεων του Γιάννη Χάρη σε δύο περιπτώσεις.
Παραθέτω την ανάρτησή του και στη συνέχεια γράφω και δυο-τρία ακόμα δαιμονικά ραμόνια από άλλες πηγές.
Το σπασμένο τηλέφωνο
«Προ τεσσαρακονταετίας», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος, και μεταφέρω, δροσιστικό κοκτέιλ, απολαυστικά δαιμονικά έργα. Νοέμβρης 1983, ό,τι είχε ανακοινωθεί το Νόμπελ λογοτεχνίας, που δόθηκε στον Γουίλλιαμ Γκόλντινγκ, συγγραφέα του «Άρχοντα των μυγών», όπως κυκλοφορούσε στα ελληνικά από το 1981. Εποχή προκατακλυσμιαία τεχνολογικά, ίδρωναν οι δημοσιογράφοι πάνω από ’να σταθερό τηλέφωνο, μες στη βαβούρα της εφημερίδας –ας είμαστε λοιπόν και λίγο επιεικείς, όσο θα το διασκεδάζουμε απ’ την άλλη. «Ποιος είναι πάλι αυτός, τι στο καλό έχει γράψει;» φαντάζομαι την ερώτηση, «Τον Άρχοντα των μυγών» θα ήταν η απάντηση, σπασμένο το τηλέφωνο, και στα Νέα τυπώθηκε: «Ο άρχοντας Πον Μπιγιόν», ενώ στην Ελευθεροτυπία: «Ο άρχοντας του Μπιγιόν»!
Απάντησε λοιπόν ο κ. Χρυσοχοΐδης με την εξής επικολυρική δήλωση:
* Φυσικά η φράση με τη μάνικα σατιρίστηκε δεόντως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με μιμίδια σαν κι αυτό που βλέπετε, με παρωδίες όπως «Η μάνικα η μάνικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα» ή με ωραίες ρίμες (με αμάνικα, ρουμάνικα κτλ.).
Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε στο Τουίτερ το εξής τιτίβισμα:
Χτες μάθαμε τη θλιβερότατη είδηση του θανάτου του Γιάννη Πουλόπουλου, του τραγουδιστή που, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον συνδέθηκε με το Νέο Κύμα και που πρωταγωνίστησε στη χρυσή δεκαπενταετία του ελληνικού τραγουδιού.
Συζητήθηκε τις τελευταίες μέρες η είδηση για τις δύο γαλλικές φρεγάτες, που αρχικά ανακοινώθηκε ότι θα νοικιάζαμε από τη Γαλλία για το καλοκαίρι, με χρηματοδοτική μίσθωση μάλιστα, μια συμφωνία που όμως ακυρώθηκε τελικά.
* Ραμονικός τίτλος καταστήματος πρόχειρου φαγητού, όπως μου τον έστειλε φίλος του ιστολογίου -το κακό είναι πως δεν βρίσκω τώρα το ηλεμήνυμά του κι έτσι δεν θυμάμαι αν μου έγραφε πού ακριβώς βρίσκεται το Bonna Petito.
* Και προχωράμε στα καθαυτό μητσοτακικά μας μεζεδάκια, κάνοντας σεφτέ με ένα ραμόνι.
* Συνεχίζουμε με μαργαριτάρι του Άδωνη, που είναι βέβαια πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας, που η λέξη «σορός» χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στα μέσα ενημέρωσης μια και η λέξη «πτώμα» θεωρείται δυσοίωνη.
* Πάντως, και κάνω μια παρένθεση από τα μητσοτακικά, για το μαργαριτάρι αυτό του Άδωνη μάλλον δεν φταίει ο κορέκτορας.
* Και επιστρέφουμε στα μητσοτακικά μεζεδάκια, όπου βλέπετε ότι και νεκροί αναστήθηκαν, τουλάχιστον σύμφωνα με το newsit.gr το οποίο είδε ανάμεσα στους παρόντες και τον σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη, παρόλο που ο σκηνοθέτης άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο πέρυσι τον Μάρτιο. Αγνοώ ποιος είναι ο εικονιζόμενος.
* Φίλος στο Φέισμπουκ εντόπισε μαργαριτάρι σε ξένο σοβαρό βιβλίο -είπαμε, συμβαίνουν και εις Παρισίους.
Αλλά ασφαλώς θα ξέρετε την απάντηση, οπότε δεν υπάρχει λόγος να παρατείνουμε το σασπένς. Πρόκειται για το διασημότερο τουίτ απ’ όσα έχει εκπέμψει έως τώρα ο Πρόεδρος Τραμπ. Το έστειλε πριν απο μερικές μέρες: Despite the constant negative press covfefe
* Και επειδή τη Δευτέρα είναι του Αγίου Πνεύματος, που είναι αργία, δείτε τη φωτογραφία αριστερά, ανακοίνωση από παιδικό σταθμό.
Η Άννα Κορακάκη νωρίς νωρίς κέρδισε τα πρώτα ελληνικά μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο και ήδη επέστρεψε στη γενέθλια Δράμα με το χρυσό και το χάλκινο στις αποσκευές της. Τον παλιό καιρό, λέει η εξιδανικευμένη αφήγηση για τους Ολυμπιακούς της αρχαιότητας, η πόλη που υποδεχόταν ολυμπιονίκη γκρέμιζε τα τείχη της για να δείξει πως δεν τα έχει ανάγκη αφού έχει τέτοιους λεβέντες να την υπερασπίζονται. Δεν νομίζω πως πρέπει να το πάρουμε αυτό τοις μετρητοίς, κανένα τοιχαλάκι θα γκρέμιζαν συμβολικά -πάντως, ο δήμαρχος Δράμας εμπνεύστηκε από τους αρχαίους ημών και γκρέμισε το παράπηγμα στο οποίο προπονιόταν η ολυμπιονίκισσα για να μην το φωτογραφίζουν οι δημοσιογράφοι και γινόμαστε ρεζίλι.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 