Ο δωδέκατος πιο βρόμικος αρνητής και άλλα μουστάκια

Είχα γράψει πριν από καιρό για τα δημοσιογραφικά «μουστάκια στην Αριστερά», δηλαδή για τα ελληνικά ρεπορτάζ που έγραφαν Der Linke το όνομα του γερμανικού αριστερού κόμματος (αντί Die Linke), διότι, σου λέει, αφού είναι Γερμανοί θα θέλουν ντερ, λες και θα τους έπεφτε η μύτη να γράψουν Αριστερά ή Αριστερό Κόμμα.

Τώρα ανεβήκαμε ένα σκαλί παραπέρα: όχι μόνο μουστάκι αλλά και μάσκα, διότι στο κυριακάτικο ρεπορτάζ για τις νέες πρωτοβουλίες του Αλέκου Αλαβάνου, κάποιοι έγκυροι κύκλοι περιγράφουν μια εισήγηση με πνεύμα συγκρουσιακό προς τον δεξιό ευρωπαϊσμό, η οποία φλερτάρει με κινήσεις που κινούνται στο τόξο της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και ιδίως με το γερμανικό κόμμα της αριστεράς (DER LINGE). Τα ελληνικά του άρθρου δεν θα τα σχολιάσω, πάντως το γερμανικό δεν είναι der, αφού η αριστερά είναι γένους θηλυκού, άρα die, και δεν είναι linge (όπως είναι τα ασπρόρουχα στα γαλλικά) αλλά Linke. Die Linke, όχι der Linge –και απορεί κανείς, αφού δεν το ξέρουν γιατί δεν το αφήνουν στα ελληνικά που το καταλαβαίνουμε όλοι; Τόση όρεξη για φιγούρα πια;

Η Μεγάλη εποχή της Νάντιας Βαλαβάνη

Την Πέμπτη (5/11) το βράδυ παρουσιάστηκε στη Στοά του Βιβλίου η ποιητική συλλογή «Η μεγάλη εποχή» της Νάντιας Βαλαβάνη, ποιήτριας, μελετήτριας του Μπρεχτ και αγωνίστριας της Αριστεράς. Η συλλογή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής, περιέχει ποιήματα που είχαν ήδη δημοσιευτεί σε δυο προηγούμενες συλλογές τής ΝΒ καθώς και μερικά αδημοσίευτα. Συνοδεύεται από κολλάζ της ίδιας, σαν κι αυτό του εξωφύλλου. Τα ποιήματα είναι χωρισμένα σε δυο ενότητες, Πριν και Μετά, όπου το ορόσημο είναι το 1989, η χρονιά της κατάρρευσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και της αποχώρησης της ΝΒ από το ΚΚΕ σε διαφωνία για τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε από τους εξής (με τη σειρά που μίλησαν): τον συνθέτη Διονύση Τσακνή, τον ζωγράφο Δημ. Σεβαστάκη, τον καθηγητή του Πανεπ. Αθηνών Γιώργο Μανιάτη, την ιστορικό Έλενα Πατρικίου και τον Αλέκο Αλαβάνο. Στο τέλος, η Νάντια Βαλαβάνη και η ηθοποιός Κάτια Γέρου απάγγειλαν πολλά ποιήματα του βιβλίου.

Περιαυτομπλογκίες, 3

Πέρασε ένας μήνας από την προηγούμενη «ανασκόπηση» που είχα κάνει σε σχέση με την κίνηση του ιστολογίου.

Το ιστολόγιο μετράει περίπου 85 μέρες. Μέχρι τώρα έχει 93.000 επισκέψεις, κάτι παραπάνω από 1000 τη μέρα. Ο μέσος όρος του Απριλίου ήταν 1313 επισκέψεις τη μέρα. Τον Μάη λόγω καλοκαιρίας περιμένω να αρχίσει η πτωτική πορεία που θα φτάσει στο ναδίρ τον Αύγουστο.

Σ’ αυτές τις 52 μέρες έχω βάλει 122 άρθρα μαζί με τούτο εδώ. Σχολιάσατε συνολικά 3.967  φορές (ή μάλλον σχολιάσαμε, είναι και τα δικά μου μέσα, ενώ στις επισκέψεις εμένα δεν με μετράει).  Το άρθρο με τις περισσότερες επισκέψεις άλλαξε, τώρα είναι το «Λερναίο κείμενο στην Ακαδημία» που πέρασε πρώτο, παρόλο που το άρθρο “Με λες ή μου λες” για το δήθεν κείμενο Μπαμπινιώτη έκανε κι αυτό αρκετές επισκέψεις αν και παλιότερο.

Το σχόλιο αριθ. 3000 δεν σημείωσα ποιος το έκανε και βαριέμαι να ψάξω. Το αριθ. 4000 όπου να’ναι θα έρθει. Έτσι κι αλλιώς, τα σχόλια είναι τα περισσότερα πολύ καλά, ο νοικοκύρης είναι πολύ χαρούμενος για το επίπεδο.

Τις τελευταίες μέρες το ιστολόγιο είχε δύο αναγνωρίσεις που με χαροποίησαν. Από τη μια, χτες ο Αλέκος Αλαβάνος έγραψε εκτενές άρθρο στην Αυγή με τίτλο «Ποίηση και πολιτική». Το άρθρο αξίζει να διαβαστεί έτσι κι αλλιώς, αλλά οι θαμώνες του ιστολογίου ας προσέξουν την κολακευτική αναφορά: Αξίζει να αναφέρει κανείς τον χώρο που έγινε, εξ όσων γνωρίζω, η πιο ενδιαφέρουσα και σοβαρή συζήτηση [στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου].

Δεύτερη τιμητική αναφορά ήταν από το ιστολόγιο Jungle Report, το οποίο σε μια σειρά από άρθρα για τον Άδωνη και τον Πλεύρη χρησιμοποίησε κομμάτια από άρθρα που είχαν παρουσιαστεί παλιότερα στον ιστότοπο και τώρα στο ιστολόγιο. Βλέπω μάλιστα ότι χτες έβαλαν και καινούργιο άρθρο που δεν το έχω ακόμα διαβάσει.

Σήμερα ήρθε κάποιος στο ιστολόγιο μέσω γκουγκλ κάνοντας αναζήτηση για: «λογύδριο προς τιμή δασκάλου». Τέτοιο πράγμα δεν έχω αναρτήσει βέβαια, αλλά κατά σύμπτωση αναζητώ το ποίημα του Παλαμά για τον δάσκαλο, το οποίο παραδοσιακά εκφωνείται σε συνταξιοδοτήσεις δασκάλων. Μου το ζήτησαν και δεν το ξέρω. Νόμιζα ότι είναι το «Χτίστε σκολειά» που έχει το στίχο «να’ ναι ο δάσκαλος ποιητής» ή κάπως έτσι, αλλά δεν είναι αυτό.

Οπότε, παρακαλώ θερμά όποιον ξέρει το ποίημα να το γράψει από κάτω, να βάλει λινκ ή να μου το στείλει ηλεταχυδρομικώς!

Προσθήκη, 12.5.2009

Να κάνω δυο προσθήκες στο χτεσινό, δεν είναι ανάγκη να φτιάξω καινούργιο ποστ.

* Ξέχασα να αναφέρω ότι η μέρα με τις περισσότερες επισκέψεις, μέχρι στιγμής, είναι η 30 Απριλίου, με 2088 επισκέψεις.

* Κάτι χτεσινό, γουστόζικο. Σε ένα ποδοσφαιρικό φόρουμ (sport24.yooblog.gr), συζητάνε παναθηναϊκοί και παοκτζήδες για τον αγώνα της Κυριακής (10.5) και την αποβολή του Γκαρσία. Και παρεμβαίνει ένας του Ολυμπιακού και μαλώνει τους Παοκτζήδες, «ποια διαιτησία και πράσινα άλογα, αυτά είναι για τις μικρές ομάδες».

Οπότε, απαντάει ένας Παοκτζής:  Τα”Πρασσινα αλογα” που λες ειναι το “Πρασσειν αλογα” οποτε δεν ξερεις τι λες μου φαινεται…και μας λετε Βουλγαρους.

Όμως, ο συντονιστής του φόρουμ απαντάει λέγοντας ότι δεν είναι βέβαιο πως αυτή είναι η προέλευση και ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη -και βάζει λινκ προς το σημείωμα του ιστολογίου. Θέλω να πω, χαίρομαι που διαβάζει πολύς κόσμος και όχι απαραίτητα μόνο… θολοκουλτουριάρηδες.

Η βία, η μαμή και τα πούπουλα της κότας

Η βία, η μαμή και τα πούπουλα της κότας

Έχεις δει να μαδάνε την κότα
και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα;
Έτσι πάει το έθνος
Δ. Σολωμός – Κ. Γεωργουσόπουλος

Στο φύλλο των Νέων της Μεγάλης Παρασκευής 17.4, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος θέλησε να πει την τελευταία λέξη σχετικά με την πρόσφατη διαμάχη για τη σολωμική βία. Όπως περίμενα, δίνει δίκιο στον Καρατζαφέρη και άδικο στον Αλέκο Αλαβάνο. Όλο το άρθρο του Γεωργουσόπουλου μπορείτε να το διαβάσετε, εδώ το πρώτο μέρος και εδώ το δεύτερο. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι ο Κ.Γ. θα ανάλωνε το μεγαλύτερο μέρος της πραγματείας του σε μια νοσταλγική αναπόληση των παλαιών κοινοβουλευτικών ρητόρων (μπροστά στους οποίους ο Αλαβάνος και οι άλλοι σημερινοί κοινοβουλευτικοί ρήτορες δεν πιάνουν χαρτωσιά, εννοείται!) Το όλο άρθρο περισσότερο μού θύμισε συζήτηση μεταξύ συνταξιούχων σε καφενείο, παρά φιλολογική ανάλυση.