Καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη!

Εδώ και λίγες ώρες έχουμε μπει στο 2023 κι έτσι έχουμε αλλάξει χρόνο.

Φέτος είναι η δέκατη τέταρτη πρωτοχρονιά του ιστολογίου -περνάνε τα χρόνια. Και επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός, θα τηρήσω και φέτος μια παράδοση που αρκετές φορές ακολουθώ αν και όχι ανελλιπώς. Έτσι, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και προηγούμενες πρωτοχρονιές, το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή από χρονιές που πιάνουν τον ίδιο λήγοντα, σε 3. Επειδή όμως την ακολουθία 1963, 1973, 1983, 1993, 2003 την είχαμε καλύψει στο αντίστοιχο άρθρο της πρωτοχρονιάς του 2013 (είπαμε, περνάνε τα χρόνια!), φέτος άλλαξα την περιοδικότητα και άπλωσα το εύρος: θα δούμε πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από το 1933, το 1953, το 1973, το 1993 και το 2013.

Πριν όμως προχωρήσουμε, επειδή μας αρέσουν και οι αριθμοί, να πούμε ότι ο αριθμός 2023 δεν είναι πρώτος αλλά έχει σχετικά ασυνήθιστους διαιρέτες: 7 x 17 x 17.

Ας περάσουμε τώρα στη γελοιογραφική ανασκόπηση, ξεκινώντας από το μακρινό 1933. Στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της εφημερίδας Πρωία δημοσιεύτηκε, ανάμεσα σε άλλες, και η εξής γελοιογραφία:

Άλλος Βασιλόπηττα και άλλος χυλόπηττα, μας λέει, διότι τότε την πίτα την έγραφαν και πήτα, πήττα ή πίττα. Αριστερά είναι ο Παναγής Τσαλδάρης, ο ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, δεξιά ο Ελευθέριος Βενιζέλος των Φιλελευθέρων. Στις εκλογές του 1932 τα δυο μεγάλα κόμματα είχαν έρθει σχεδόν ισόπαλα. Τελικά, τον Νοέμβριο το Λαϊκό Κόμμα, αφού πρώτα αναγνώρισε το καθεστώς της Αβασίλευτης δημοκρατίας ώστε να καθησυχάσει τους αντιβασιλικούς στρατιωτικούς, σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με ανοχή των Φιλελεύθερων, και αυτό αποτυπώνει η γελοιογραφία, όπου το κεφαλαίο Β στη βασιλόπιτα μάλλον δεν είναι τυχαίο. Βέβαια, λίγο αργότερα η κυβέρνηση Τσαλδάρη έπεφτε και αναλάμβανε ο Βενιζέλος, που οδήγησε τη χώρα σε εκλογές.

Ποιος είναι ο γελοιογράφος; Ομολογώ πως δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω την υπογραφή του. Στην εφημερίδα σημειώνεται ότι τα σκίτσα είναι «του κ. Νουάρ». Δεν ξέρω σε ποιον  αντιστοιχεί το ψευδώνυμο.

Advertisement

Καλή χρνιά σε λες και λυς, με υγεία και αγάπη!

Εδώ και λίγες ώρες έχουμε μπει στο 2022 κι έτσι έχουμε αλλάξει χρόνο.

Όπως και η περυσινή, έτσι και η φετινή πρωτοχρονιά είναι ιδιαίτερη, όπως ιδιαίτερη ήταν και η χτεσινή παραμονή, μέσα στον φόβο της παραλλαγής Όμικρον -άρα και, για κάποιους τουλάχιστον, χωρίς το παραδοσιακό ξενύχτι. Οπότε, το σημερινό άρθρο κάποιοι θα το διαβάσουν νωρίτερα απ’ό,τι άλλες χρονιές.

Οσοι το διαβάσετε νωρίς, μη νομίσετε ότι φταίει που δεν ήπιατε τον δεύτερο καφέ. Πράγματι, ο τίτλος είναι λειψός -ακριβέστερα, λιπογραμματικός, αφού λείπει ένα συγκεκριμένο γράμμα, το Ο. Συνεχίζουμε, βλέπετε, το αστείο και ευχόμαστε η χρονιά που ανέτειλε να είναι χωρίς Όμικρον. (Και χωρίς Δ, εδώ που τα λέμε, αλλά για να φανεί αυτό θα έπρεπε να γράψω το ύ χιλίάες εικσιύ ολογράφως!)

Φέτος είναι η δέκατη τρίτη πρωτοχρονιά του ιστολογίου -που ελπίζω να μην ειναι γρουσούζικη. Πάντως, επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός θα τηρήσω και φέτος μια παράδοση που αρκετές φορές ακολουθώ αν και όχι ανελλιπώς. Έτσι, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και προηγούμενες πρωτοχρονιές το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή από χρονιές που πιάνουν τον ίδιο λήγοντα, σε 2 -και συγκεκριμένα από το 1972, το 1982, το 1992, το 2002 και το 2012.

Και ξεκινάμε από το 1972. Μέσα στη δικτατορία, τα περιθώρια για σχολιασμό της εσωτερικής πολιτικής σκηνής ήταν ανύπαρκτα (και ποια πολιτική σκηνή, άλλωστε), οπότε οι γελοιογράφοι σχολίαζαν την εξωτερική πολιτική.

Aπό το πρωτοχρονιάτικο φύλλο του Βήματος, λοιπόν, της 1.1.1972, το πενάκι του Φωκίωνα Δημητριάδη σχεδιάζει μια πρωτοχρονιάτικη «συνάντηση κορυφής».

Αριστερά ο Ρίτσαρντ Νίξον, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεξιά ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ, και στη μέση ο πρόεδρος Μάο της Κίνας, δίνουν τα χέρια και ο Μάο εκφράζει την ευχή να πάνε καλά οι δουλειές των βιομηχανιών όπλων, ενώ σε λυτά χαρτιά βλέπουμε τα διάφορα σημεία έντασης και συγκρούσεων στον πλανήτη, Πακιστάν-Ινδία, Μέση Ανατολή, Βιετνάμ.

Ο Μάο κρατάει επίσης το κόκκινο βιβλιαράκι με τις σκέψεις του, ενώ ο Μπρέζνιεφ φοράει ρώσικο πουκάμισο.

Πράγματι, το 1972 ανέτειλε με υποσχέσεις για ύφεση και χαλάρωση των ψυχροπολεμικών εντάσεων. Δεν έγινε κάποια διάσκεψη κορυφής τον Δεκέμβριο του 1971, αλλά υπήρχαν εντονότατες διαβουλεύσεις ανάμεσα στους δυτικούς ηγέτες, ενόψει της προγραμματισμένης διάσκεψης κορυφής του Μαΐου 1972 που έγινε στη Μόσχα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και είχε ως αποτέλεσμα την υπογραφή σειράς σημαντικών συμφωνιών και συνθηκών (όπως για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους). Προηγήθηκε η ιστορική επίσκεψη του προέδρου Νίξον στην Κίνα.

Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1971, σε προετοιμασία των συναντήσεων αυτών, ο Νίξον είχε συναντηθεί με διάφορους ηγέτες, πχ με τον Βρετανό πρωθυπουργό Έντουαρντ Χηθ στη Βερμούδα.

Να προσέξουμε την απλή καθαρεύουσα που χρησιμοποιείται (συνάντησις, βιομηχανίαι).

Να δικαιωθεί ξανά ο Βασίλης Δημάκης!

Το σημερινό άρθρο ελπίζω να χάσει πολύ γρήγορα, μέσα σε λίγες ώρες, τον καίριο χαρακτήρα του και να γίνει άνευ αντικειμένου, ελπίζω δηλαδή η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών, που συνεδριάζει την ώρα που εσείς θα το διαβάζετε, να δικαιώσει το αίτημα του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, έτσι ώστε ο βασανισμένος αυτός άνθρωπος να τερματίσει την απεργία πείνας που τον  έχει φέρει σε οριακό σημείο.

Ίσως έπρεπε το άρθρο να το δημοσιεύσω χτες το πρωί, αλλά τότε δεν θα είχα την εξαιρετική τοποθέτηση του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη, που δημοσιεύτηκε χτες, ούτε πολλά άλλα στοιχεία.

Δεν είναι η πρώτη φορα που ο Δημάκης κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμά του να σπουδάσει. Πριν από δύο χρόνια, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τότε, είχε πάλι κατεβεί σε πολυήμερη απεργία επειδή το Συμβούλιο Φυλακής του αρνιόταν το δικαίωμα να παρακολουθεί μαθήματα με βραχιολακι, και είχε τελικά δικαιωθεί.

Τότε είχα γράψει, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι:

Ο Δημάκης είναι «κοινός» ποινικός κρατούμενος, που έζησε όλη σχεδόν την ενήλικη ζωή του φυλακισμένος, που σε σχετικά μεγάλη ηλικία αποφάσισε να αλλάξει ζωή, να βγει από τον φαύλο κύκλο -τελείωσε το εσπερινό λύκειο στις φυλακές και πέρασε στις πανελλήνιες εξετάσεις δεύτερος από όλη την Ελλάδα, με δυσθεώρητους βαθμούς. Με επιτυχία πέρασε επίσης αρκετά μαθήματα του πρώτου εξαμήνου, κάτι που δείχνει ότι η στροφή του είναι απόλυτα ειλικρινής και ότι δεν γράφτηκε στη σχολή απλώς για να παίρνει άδειες.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα, συγχωρήστε μου το κλισέ, σαξές στόρι του σωφρονιστικού συστήματος: καθε υπουργείο Δικαιοσύνης θα ήθελε να μπορεί να δείχνει με καμάρι περιπτώσεις σαν του Δημάκη, και αυτό ακριβώς έκανε αλλωστε ο σημερινός υπουργός μέχρι πρότινος, όταν βράβευσε τον Δημάκη για τις επιδοσεις του στις εξετάσεις, αυτό έκανε και το υπουργείο μέχρι πρότινος όταν ενέκρινε μεταγωγή από την Πάτρα στον Κορυδαλλό ώστε να βρίσκεται ο κρατούμενος κοντά στη σχολή του.

Μεζεδάκια Πρεσπών

Αφού την περασμένη Κυριακή είχαμε στις Πρέσπες την υπογραφή της ενδεχομένως ιστορικής συμφωνίας των Πρεσπών, ταιριάζει να τιτλοφορήσουμε έτσι το αμέσως επόμενο πολυσυλλεκτικό άρθρο μας, ιδίως αφού το ιστολόγιο αισθάνεται μεγάλη χαρά και περηφάνια για την υπογραφή της συμφωνίας έστω κι αν αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην ολοκληρωθεί αίσια, στη γειτονική χώρα, η διαδικασία συνταγματικών αλλαγών.

Αλλά αυτά τα εχουμε συζητήσει σε παλιότερα άρθρα του ιστολογίου και (μάλλον) θα τα συζητήσουμε και στο μέλλον. Σήμερα ειναι Σάββατο και συζητάμε τα στραβά και τα περιεργα που έπιασε η απόχη μας την προηγούμενη εβδομάδα. Πάντως, αν ειχαμε πραγματι μεζεδάκια Πρεσπών ασφαλώς θα γευόμασταν και τα πεντανόστιμα φασόλια της περιοχής. (Επί του πιεστηρίου, μετα τα χτεσινά σκέφτηκα να αλλάξω τον τίτλο σε Μεζεδάκια με γραβάτα ή κάτι τέτοιο, αλλά τελικά τα της γραβάτας θα τα δούμε τη Δευτέρα).

* Αλλά, παρολο που τα συζητήσαμε στα σχόλια του περασμένου άρθρου, ας αναφέρουμε, για λόγους πληρότητας, καναδυό μαργαριτάρια σχετικά με τη συμφωνια των Πρεσπων και την προηγηθείσα πρόταση ευπιστίας της Νέας Δημοκρατίας.

* Στη συζήτηση στη Βουλή, το περασμένο Σάββατο, ο Κ. Μητσοτάκης (στο 9.05 του στιγμιοτύπου, εδώ) απευθυνομενος προς τον Π. Καμμένο, είπε:

Τον εμπιστεύεστε ακόμα τον κ. Κοτζιά; Περιλαμβάνετε τον κ. Κοτζιά με την εμπιστοσύνη σας;

Στα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά η πορφυρογέννητη κοτσάνα εχει διορθωθεί στο σωστό, «τον περιβάλλετε…».

Είχα την εντύπωση ότι οι πρακτικογράφοι της Βουλης διόρθωσαν το λάθος, αλλά τελικά μια φίλη με ενημέρωσε ότι τα πρακτικά διαβιβάζονται στους συνεργάτες των αρχηγών και των υπουργών για τέτοιες φραστικές διορθώσεις πριν δημοσιευτούν.

* Για να ισοφαρίσουμε τα μαργαριτάρια, στην ομιλία του στις Πρέσπες ο Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για «άντρο της Δημοκρατίας» αναφερόμενος στη Βουλή. Παρόλο που έχει χρησιμοποιηθεί ξανά αυτή η έκφραση, καλύτερα θα ήταν να αποφεύγεται. Παρολο που είχαμε στην αρχαιοτητα το Δικταίον άντρον και το Ιδαίον άντρον, συνήθως το άντρο το λέμε για κάτι που συνδέεται με αφενός κρυφές και αφετέρου, και το κυριότερο, όχι αξιέπαινες δραστηριότητες -μιλάμε για άντρο ληστών, ας πούμε. Οπότε, χιλιες φορές καλύτερο να χαρακτηρίσουμε τη Βουλή, αν θέλουμε κλισέ, «ναό της Δημοκρατίας».

* Πάλι στις Πρέσπες, κάποιοι (παράδειγμα ) ειρωνευτηκαν τον Αλεξη Τσίπρα ότι είπε «να διαπράξουμε το ιστορικό μας καθήκον».

Θα ήταν ακυρολεξία, διότι διαπράττει κανείς αξιοποινες πράξεις. Το καθήκον το εκπληρώνουμε ή πιο απλά το κάνουμε ή, αν θέλουμε πιο επίσημο ύφος, το πράττουμε.

Τελικα όμως, αν παρακολουθήσετε το βίντεο της ομιλίας, ο Αλέξης Τσίπρας, στο 2.36 περίπου, λέει «Βρισκόμαστε εδώ για να πράξουμε και οι δύο το πατριωτικό μας καθήκον». Πράξουμε, όχι διαπράξουμε, άρα αθώος ο κατηγορούμενος.

* Και προχωράμε σε άλλα μεζεδάκια, άσχετα με τις Πρέσπες.

O ανταποκριτής μας στη Φωκίδα στέλνει φωτογραφία από καφετέρια ή κάτι αναλογο που έχει την ονομασία Stavedo.

Θα περίμενε κανείς Stavento αφού ο ναυτικός αυτός όρος προέρχεται από το ιταλικό ή βενετσιάνικο sottovento -ο αντίστοιχος λογιος όρος είναι «υπήνεμος».

Μαλιστα, η γραφή Stavedo παραξενεύει επειδή υπάρχει και το αρκετά δημοφιλες συγκρότημα Stavento.

Μεζεδάκια χωρίς όνομα

Μεζεδάκια χωρίς όνομα, όπως λέμε Παραμύθι χωρίς όνομα, μια και στην επικαιρότητα κυριαρχεί η γειτονική χώρα χωρίς όνομα.

Θα μπορούσα να βάλω και τίτλο σχετικόν με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, αλλά θα το αφήσω για την επόμενη βδομάδα. Πάντως, πέρα από τις γραφικότητες με τους ιππείς και τους άλλους με τις περικεφαλαίες, που σχολιάστηκαν αρκετά, λιγότεροι πρόσεξαν τις αφίσες εναντίον του Μπουτάρη που τον καλούσαν «να πάρει την εβραΐλα» ή τα πανό «Against Jews».

Αλλά σήμερα είναι Σάββατο, οπότε δεν σχολιάζουμε επί της ουσίας αλλά μόνο τα φαιδρά και τα ανάποδα -είχαμε και τέτοια στην ειδησεογραφία τη σχετική με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

* Για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπαδάκης στον Αντένα, θέλοντας να δείξει ότι οι συγκεντρωμένοι ήταν περισσότεροι από τις 90.000 που ανακοίνωσε η Αστυνομία, έκανε τον εξής εμβριθή υπολογισμό:

Αφού η ίδια η Αστυνομία ανακοίνωσε πως πέρασαν τα διόδια 285 πούλμαν, αν πούμε ότι το καθένα είχε 40 επιβάτες, 285 επί 40 μας κάνει 110.000, άρα ήταν 110.000 μόνο από τα πούλμαν, πώς είναι δυνατόν να ήταν μόνο 90.000 οι συγκεντρωμένοι;

Το βίντεο υπάρχει εδώ. Το κακό ειναι ότι 285 x 40 κάνει 11.400, έπεσε μια τάξη μεγέθους έξω ο γίγαντας!

* Στη συζήτηση για το όνομα πήρε θέση και ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο οποίος δήλωσε, μεταξύ άλλων:

Η ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν διακυβεύεται από την επιλογή ενός ονόματος. Το δικαίωμά μας όμως να τιμούμε, όσα σημαίνει ο συμβολισμός του ονόματος αυτού και την θύμηση όσων είναι χαραγμένων στην ελληνική ψυχή, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί μόνο βάσει γεωγραφικών προσδιορισμών και άλλων περιγραφών.

Αν έχουν σωστά μεταφερθεί, προσέχω μια έλξη που μου φαίνεται παράξενη («τη θύμηση όσων είναι χαραγμένων», ενώ οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα λέγαμε «τη θύμηση όσων είναι χαραγμένα») και βέβαια το «δεν μπορεί να διαπραγματευτεί», το μόνιμο πρόβλημα με το συγκεκριμένο ρήμα, που είναι αποθετικό.

Κι αν στο χρηματιστήριο έχει σχεδόν παγιωθεί η φράση «από τις μετοχές που διαπραγματεύτηκαν σήμερα…» θα μείνει εξαίρεση, όπως εξαίρεση είναι και οι «εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι» (εννοώντας αντικείμενα της εκμετάλλευσης). Εφόσον η πολιτική ηγεσία διαπραγματεύεται, δεν μπορουμε να λέμε ότι «*το όνομα δεν διαπραγματεύεται». Θα πούμε «δεν το διαπραγματευόμαστε», «δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση», «δεν παζαρεύεται».

Εγώ επίσης δεν θα έγραφα το «δεν διακυβεύεται» στην πρώτη πρόταση, θα διάλεγα κάτι άλλο.

* Σχετική με το ίδιο θέμα και η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη, που δημοσιεύτηκε την αρχή της εβδομάδας στην Καθημερινή.

Ως τώρα ήταν πολύ σπάνιο να δημοσιευτεί στην Καθημερινή γελοιογραφία που να σατιρίζει την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά τώρα με το Μακεδονικό έχουμε δει κάμποσες.

Ωστόσο, δεν διάλεξα (μόνο) γι’ αυτό τη γελοιογραφία, αλλά επειδή όταν την είδα δεν μπορούσα να καταλάβω ποιοι γελοιογραφούνται, πλην του Μητσοτάκη βεβαίως.

Το συζητήσαμε και στο Φέισμπουκ και στην αρχή λέγαμε μήπως οι εικονιζόμενοι είναι (από αριστερά) Βορίδης, Άδωνης, Κούλης και Σαμαράς, αλλά αυτό θα σημαινε ότι ο Πετρουλάκης έχει ξεχάσει να σκιτσάρει. Τελικά καταλήξαμε ότι ο καθιστός δίπλα στον Κούλη είναι ο δημοσιογράφος Κωνστ. Ζούλας (που ανήκει στο γραφείο τύπου της ΝΔ), επομένως ο Πετρουλάκης επέλεξε να γελοιογραφήσει όχι πολιτικά στελέχη αλλά το επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος -οπότε ο όρθιος ίσως είναι ο Τ. Θεοδωρικάκος. Σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο και γι’ αυτό το πρόσεξα.

Καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη!

Φέτος είναι η όγδοη πρωτοχρονιά του ιστολογίου και επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός αποφάσισα να συνεχίσω να τηρώ μια παράδοση που έχει καθιερώσει το ιστολόγιο. Έτσι, όπως κάναμε και προηγούμενες πρωτοχρονιές (παράδειγμα πέρυσι ή πρόπερσι ή αντιπρόπερσι), το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πέντε πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή από χρονιές που πιάνουν τον ίδιο λήγοντα, σε 7 -και συγκεκριμένα από το 1967, το 1977, το 1987, το 1997 και το 2007.

Ξεκινάμε από την Πρωτοχρονιά του 1967 -η κυβέρνηση των αποστατών έχει καταρρεύσει μετά την άρση της εμπιστοσύνης της ΕΡΕ και έχει σχηματιστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη Ιωάννη Παρασκευόπουλο με σκοπό τη διενέργεια εκλογών ώστε να λυθεί το πολιτικό αδιέξοδο που ταλάνιζε τη χώρα μετά την ιουλιανή εκτροπή -αργότερα οι εκλογές προσδιορίστηκαν για τις 28 Μαΐου, αλλ’ όπως ξέρουμε δεν έγιναν ποτέ αφού μεσολάβησε το απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών που πρόλαβε το παλατιανό πραξικόπημα των στρατηγών. Κρίνοντας εκ των υστέρων, η γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη που δημοσιευτηκε στα Νέα φαίνεται τάχα προφητική; Η Βία και η Νοθεία, που καθόρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών του 1961, ετοιμάζονται να αναλάβουν δράση. Δεν είναι δα και πρωτάρες.

Και πράγματι, έτσι έγινε.

Η μαντίλα της παραστάτριας

Τις τελευταίες μέρες το ιστολόγιο είχε κάνει ένα διάλειμμα από την (ζοφερή) επικαιρότητα και πήρε χαρακτήρα επετειακό, αφού είχαμε άρθρα για την επανάσταση του 1821. Ξαναπιάνουμε σήμερα το νήμα της επικαιρότητας, με ένα συμβάν που συζητήθηκε πολύ και που έχει την αφετηρία του, ακριβώς, στον πρόσφατο γιορτασμό της 25ης Μαρτίου.

Κι άλλοι γιορτασμοί της εθνικής μας εορτής έχουν δώσει αφορμή για συζητήσεις, καθώς συνοδευτηκαν από μικρά ή μεγάλα γεγονότα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ας πούμε ή τις ρατσιστικές ιαχές κάποιου επίλεκτου τμήματος ένστολων, αλλά η πρόσφατη συζήτηση έγινε με αφορμή τη μαθητική παρέλαση και όχι τη στρατιωτική και είχε να κάνει με την αμφίεση μιας μαθήτριας που παρέλασε.

Και άλλες φορές έχει σχολιαστεί η αμφίεση μαθητριών και καθηγητριών που παρελαύνουν, τούτη τη φορά όμως η κριτική δεν αφορούσε τα ψηλοτάκουνα ή τις πολύ κοντές φούστες, αλλά, αντιθέτως, το γεγονός ότι μια αριστούχα μαθήτρια από την Αίγυπτο, η Άγια Ιμπραήμ, μαθήτρια του 41ου Λυκείου (Πλατεία Αμερικής), παρέλασε, και μάλιστα ως παραστάτρια, φορώντας μακριά φούστα και το κεφάλι σκεπασμένο με το χιτζάμπ, το ισλαμικό κεφαλομάντιλο.

Καλή χρονιά -στο χέρι μας είναι!

Φέτος είναι η έκτη πρωτοχρονιά του ιστολογίου και επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός αποφάσισα να τηρήσω την παράδοση, αν και όχι σε όλα. Έτσι, όπως κάναμε και προηγούμενες πρωτοχρονιές (παράδειγμα πέρυσι ή πρόπερσι), το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πέντε πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, και συγκεκριμένα από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών. Όμως, μια αλλαγή είναι ότι φέτος ξεκινάμε από το (όχι και πολύ) κοντινό παρελθόν και προχωράμε προς τα πίσω.

Δεν διάλεξα καμιά γελοιογραφία από την Πρωτοχρονιά του 2005, η οποία, αν θυμάστε, ήταν πένθιμη, περισσότερο από τη φετινή: είχαμε τότε το φονικό τσουνάμι της Ταϊλάνδης.

Οπότε, πάμε δέκα χρόνια πιο πίσω. Πρωτοχρονιά 1995, κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου. Διάλεξα τη γελοιογραφία που ακολουθεί, επειδή το θέμα της είναι, ας πούμε, γλωσσικό: η γαλλική προεδρία της ΕΕ είχε ανακοινώσει κάποια σχέδια (που τελικά δεν υλοποιήθηκαν) για περιορισμό των επίσημων γλωσσών της Ένωσης, πράγμα που προκάλεσε κατακραυγή σε όλες τις χώρες που οι γλώσσες τους θα έχαναν αυτό το καθεστώς -και περισσότερο στην Ελλάδα. Η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στην Αυγή παρουσιάζει την ελληνική πολιτική ηγεσία κυβέρνηση να αντιδρά «εξελληνίζοντας» τη χρονολογία:

Αριστερά (όπως κοιτάμε) από τον Ανδρέα είναι ο Βενιζέλος, τότε υπουργός Τύπου, αλλά δεξιά ποιος είναι; Υπουργός Παιδείας ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου -αλλά δεν νομίζω να είναι αυτός. Εσείς τι λέτε; Στο μπαλκόνι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανάμεσα στους ηγέτες των δύο κομμάτων της δεξιότερης αντιπολίτευσης, Μιλτ. Έβερτ και Αντώνη Σαμαρά, τότε ηγέτη της Πολιτικής Άνοιξης (Θα ήταν η τελευταία μάχιμη πρωτοχρονιά του Ανδρέα. Την πρωτοχρονιά του 1996 την πέρασε στο Ωνάσειο και τον Γενάρη του 1996 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός).