Μεζεδάκια του πι

Σήμερα έχουμε 14 Μαρτίου, δηλαδή 03/14 με την αμερικάνικη σημειογραφία, και γι’ αυτό η σημερινή μέρα έχει χαρακτηριστεί «μέρα του πι» (3,14159 -υπόψη, δεν τελειώνει εκεί, υπάρχουν και καναδυό ακόμα ψηφία που δεν θα θυμάμαι).

Να ονομάσουμε λοιπόν έτσι το καθιερωμένο σαββατιάτικο άρθρο μας γιατί αν τ’ονοματίζαμε από την επικαιρότητα θα έβγαινε πολύ μακάβριο.

Μοιραία όμως, η πανδημία έχει βάλει βαριά τη σφραγίδα της -κι έτσι αντί βασικό θέμα συζήτησης να είναι τι φορούσε στην ορκωμοσία της η καινούργια μας Προέδρισσα, το σημαντικό αυτό γεγονός (η ορκωμοσία, εννοώ, της Κατερίνας Σακελλαροπούλου -όχι το τι φορούσε) περνάει σε τριτοτέταρτη μοίρα.

Nα σημειώσω πάντως ότι η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήδη επέβαλε μια μικρούλα αλλά όχι ασήμαντη αλλαγή στο πρωτόκολλο, σε ό,τι την αφορά: ζήτησε να μην την αναφέρουν «Αικατερίνη» αλλά «Κατερίνα Σακελλαροπούλου».

* Ένα άλλο χτεσινό νέο, όχι ευχάριστο αυτό, ήταν ο θάνατος του Φίλιππου Πετσάλνικου, ο οποίος, θα θυμάστε, ήταν Πρόεδρος της Βουλής στην αρχή της κρίσης και για ένα διάστημα είχε ακουστεί το όνομά του για να αναλάβει την πρωθυπουργία την περίοδο της ανατροπής του Γιώργου Παπανδρέου.

Πρόσεξα ότι το σχετικό μήνυμα του πρωθυπουργού αρχιζει ως εξής: «Η πολιτική μας ζωή στερείται μία συνετή φωνή….» και προς στιγμή σκέφτηκα ότι ο πρωθυπουργός κάνει κριτική αλλά και αυτοκριτική διαπιστώνοντας ότι λείπει μια συνετή φωνή από την πολιτική ζωή της χώρας μας, ύστερα όμως είδα ότι μιλάει για τον θάνατο του Φ. Πετσάλνικου.

Εγώ θα έβαζα «Η πολιτική μας ζωή έχασε/στερήθηκε μια συνετή φωνή…»

* Mια ακλισιά σε αθλητική είδηση: Στην εθνική Μαρόκο ο Ελ Αραμπί.

Κι όμως, το Μαρόκο από πολύ παλιά κλίνεται: το Μαρόκο του Μαρόκου.

Δεκαπενταυγουστιάτικα μεζεδάκια

Πέρυσι τέτοιον καιρό, τα αντίστοιχα μεζεδάκια τα είχα τιτλοφορήσει «δεκαπενταυγουστιανά» και μάλιστα είχα προβληματιστεί μήπως θα έπρεπε να τα πω «δεκαπενταυγουστιάτικα» -οπότε, φέτος υιοθετώ αυτόν τον τίτλο που δεν έχω χρησιμοποιήσει άλλη φορά, παρόλο που τούτος είναι ο έβδομος Δεκαπενταύγουστος του ιστολογίου.

* Τα μεζεδάκια επισημαίνουν λάθη διαφόρων ειδών, λάθη που παραδοσιακά τα χρεώναμε στον δαίμονα του τυπογραφείου (κάποτε θα παρουσιάσω ένα σχετικό άρθρο). Ωστόσο, αν στα παραδοσιακά τυπογραφεία υπήρχε ένας δαίμονας, η σύγχρονη παραγωγή κειμένων ταλανίζεται από πλήθος διαβολάκια -και πρόσφατα αντιλήφθηκα μιαν καινούργια ποικιλία, τον δαιμονάκο του Οσιάρ.

Σε κείμενο για τη βόμβα του Ναγκασάκι, διαβάζουμε (πριν από τη φωτογραφία) ότι η βόμβα ονομαζόταν «Ραΐ Μαη (Χοντρός)», ενώ «ο Γρούμαν ξαναζήτησε την παράδοση της Ιαπωνίας». Ως πηγή δίνεται το βιβλίο του Michael Lee Lanning “Οι 100 μεγαλύτερες μάχες όλων των εποχών”-εκδόσεις Ενάλιος. Προφανώς, τα σφάλματα αυτά δεν υπάρχουν στο βιβλίο. Μάλλον στο πρόγραμμα αναγνώρισης χαρακτήρων (Οσιάρ το λέω εγώ, OCR) πρέπει να χρεωθούν.Έτσι εξηγείται ότι το Fat Man έγινε Ραΐ Μαη -ένα παράδειγμα της φράσης του δαίμονα του Οσιάρ.