Τα καρπούζια του χωροφύλαξ

 

Την ιδέα για το άρθρο την έχω από καιρό, την αφορμή μού την έδωσε σήμερα ένα άρθρο στην ηλέκδοση του Βήματος, το οποίο, με τίτλο «Kαι με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» επικρίνει τη Δημάρ επειδή δεν συμμετέχει «ενεργά» στην κυβέρνηση Σαμαρά «με τα καλύτερα στελέχη» της. Τώρα, γιατί ο αρθρογράφος δεν επικρίνει και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης επέλεξε να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση μόνο ή κυρίως με εξωκοινοβουλευτικά στελέχη που δεν έχουν διατελέσει υπουργοί, άρα -κατά τεκμήριο- όχι «με τα καλύτερα στελέχη» του; Θα υπάρχει κάποια λεπτή διαφορά που μου διαφεύγει. Αλλά είπαμε -από το άρθρο παίρνω την αφορμή για να γράψω για μια έκφραση που με προβληματίζει και με την ευκαιρία να εξετάσω λίγο το φρασεολογικό ρεπερτόριο του επαμφοτερισμού και της διπροσωπίας. Να πω εδωπέρα ότι κάποια πράγματα τα είχαμε ήδη συζητήσει παλιότερα στη Λεξιλογία,  με πρωτοβουλία του Νίκου Λίγγρη, ενώ καλό είναι και το λήμμα του slang.gr.

Η έκφραση δεν έχει λεξικογραφηθεί, τουλάχιστον έως τη δεύτερη έκδοση (2005) του λεξικού Μπαμπινιώτη που έχω εδώ πρόχειρη, αλλά είναι αρκετά συχνή σε δημοσιογραφικά κείμενα, όπου χρησιμοποιείται για να στηλιτεύσει την επαμφοτερίζουσα στάση ενός κόμματος ή ενός πολιτικού, όταν, για λόγους πολιτικού κόστους, αποφεύγει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα σε ένα ζήτημα. Για παράδειγμα, είχε επίσης χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει τη στάση της ΝΔ απέναντι στην κυβέρνηση Παπαδήμου, όπου συμμετείχε μεν αλλά ταυτόχρονα ήταν και αξιωματική αντιπολίτευση, ή, αν προτιμάτε, συναντιπολίτευση όπως το είχαμε πει τότε στο ιστολόγιο.

Ποιος θα μιλήσει σήμερα;

Τη μέρα των εκλογών μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις -ό,τι έγινε έγινε, τώρα περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλει η κάλπη· οι πρωινοί θα έχουν ήδη ρίξει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, άλλοι περιμένουν για αργότερα, κι εγώ μαζί τους. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, ίσως και για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, τις εκλογές τις παρακολουθεί ολόκληρη η Ευρώπη, ίσως όλος ο κόσμος. Κάποιοι έκαναν σύγκριση με τις εκλογές του 1920, όσον αφορά την κρισιμότητά τους για τη χώρα. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου 1920 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής, με κανένα τρόπο δεν είχαν τη διεθνή διάσταση που έχουν τούτες οι εκλογές του Ιουνίου 2012.

Αλλά δεν θα κάνω αναλύσεις σήμερα· όπως και στις προηγούμενες εκλογές, της 6ης Μαΐου, ανεβάζω μιαν ακόμα παλιά γελοιογραφία, έτσι να υπάρχει κάτι για να υποδεχτεί τα σχόλιά σας. Μια παλιά γελοιογραφία, δημοσιευμένη μιαν εκλογική Κυριακή, πριν από 56 χρόνια:

Η ώρα της πληρωμής

Οι πιο πρωινοί θα έχουν ήδη ψηφίσει, άλλοι -όπως εγώ- θα το αφήνουν για αργότερα, αλλά το ιστολόγιο χρωστάει να ανεβάσει κάτι το εκλογικό, έστω και για να χρησιμέψει για την υποδοχή του σχολιασμού σας, τόσο για τη μέρα των εκλογών όσο και για τα αποτελέσματα, όταν θα αρχίσουν να βγαίνουν, πρώτα ως εκτιμήσεις από τις σφυγμομετρήσεις εξόδου και μετά ως πραγματικά αποτελέσματα, σε αυτές τις εντελώς απρόβλεπτες εκλογές, τις πιο ρευστές από… από πότε άραγε; Ίσως τις πιο ρευστές μεταπολεμικά.

Διάλεξα μια γελοιογραφία σαν μοναδικό σχόλιο, μια γελοιογραφία που δημοσιεύτηκε μιαν άλλη μέρα εκλογών, πριν από 54 χρόνια, σχεδόν τέτοια μέρα όπως σήμερα, στις 11 Μαΐου 1958, στο Βήμα, μια γελοιογραφία του μεγάλου Φωκίωνα Δημητριάδη:

Μεταπασχαλινά μεζεδάκια

Σάββατο σήμερα, μεζεδάκια έχει το μενού, το ξέρουμε πια. Και καθώς σήμερα είναι το πρώτο Σάββατο μετά το Πάσχα, τα μεζεδάκια μας θα τα πούμε μεταπασχαλινά. Ας δούμε όμως τι έχει το μενού για σήμερα.

Το μενού ξεκινάει με μια αποτυχία. Ποιανού αποτυχία, θα κρίνετε εσείς. Διαβάζω στα Νέα (αλλά και σε ένα σωρό άλλους ιστοτόπους έχει αναπαραχθεί η είδηση) πως ο ΓΓ του ΟΗΕ δηλώνει ότι «Η Συρία αποτυγχάνει να εφαρμόσει την εκεχειρία». Προφανώς, μετάφραση του αγγλικού failed to, αλλά στα ελληνικά όταν κάποιος «αποτυγχάνει» να κάνει κάτι υπονοείται σαφώς ότι  ήθελε να το κάνει, προσπάθησε να το κάνει αλλά δεν κατάφερε, από ατυχία, ολιγωρία, αντίξοες συνθήκες κτλ. Στα αγγλικά το fail έχει βέβαια και αυτή την έννοια, αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει «αδυνατώ» ή «αμελώ, παραλείπω» ή απλώς «δεν το κάνω». Στην προκείμενη περίπτωση, «Η Συρία δεν έχει εφαρμόσει την εκεχειρία», απλούστατα -και η αποτυχία χρεώνεται στη μετάφραση. Γνωστό λάθος βέβαια, αλλά αφού επαναλαμβάνεται δεν βλάφτει να το ξαναλέμε κι εμείς.

Το επόμενο μεζεδάκι έρχεται από την Καθημερινή, αλλά φροντίστε να απομακρύνετε τα παιδιά. Ο τίτλος λοιπόν του άρθρου είναι: Σκάνδαλο πρακτόρων των ΗΠΑ με ιερόδουλους. Ιερόδουλες με μουστάκια, δηλαδή. Αφήστε που και το πράκτορας είναι κι αυτό επίκοινο (ερμαφρόδιτο) και μπλέκεται ακόμα περισσότερο το θέμα.

Τα μουστάκια της βετεράνας και άλλα μεζεδάκια

Με καθυστέρηση και λιγοστά τα μεζεδάκια που ανεβάζω σήμερα -και ζητώ συγνώμη, αλλά τις τελευταίες μέρες είχα πολλά τρεχάματα και δεν προλάβαινα να μαζέψω υλικό. Πώς τα προλαβαίνεις; ρωτούν μερικοί φίλοι. Ε, να που δεν προλαβαίνω, απαντώ.

Το πρώτο μεζεδάκι είναι από την περασμένη εβδομάδα, αλλά το είχα αφήσει έξω από το προηγούμενο μεζεδοάρθρο λόγω πληθώρας ύλης. Δεν χάνει κιόλας την επικαιρότητά του. Μιλώντας για την γνωστή και πολυβραβευμένη Αμερικανίδα δημοσιογράφο Marie Colvin που σκοτώθηκε στη Συρία, το ηλεΒήμα, όπως και άλλα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα (έτσι που αντιγράφει ο ένας τον άλλο είναι δύσκολο να βρεις ποια είναι η αρχική πηγή και των ωραίων και των φρικαλέων που διαβάζουμε), έγραψαν ότι «η βετεράνος ρεπόρτερ είχε χάσει το μάτι της από θραύσματα βόμβας το 2001″, φορώντας μεγαλόπρεπα μουστάκια στην άτυχη. Ο βετεράνος, που είναι δάνειο είτε από τα γαλλικά (vétéran) είτε από τα λατινικά (veteranus, από το vetus που θα πει «παλαιός, αρχαίος»), δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαφοροποιηθεί από τα άλλα δάνεια με την ίδια κατάληξη: όπως ο καστελάνος έχει την καστελάνα, ο αμερικάνος την αμερικάνα και ο μουσουλμάνος τη μουσουλμάνα, έτσι θα πούμε «η βετεράνα». Αν μας ξενίζει ο θηλυκός τύπος, επειδή είναι άτριφτος (και είναι άτριφτος επειδή χρησιμοποιείται κατεξοχήν για ποδοσφαιριστές) να πούμε «παλαίμαχη». Και ίσως ακόμα πιο καλά θα ήταν να έλεγαν «η πολύπειρη» ή κάτι ανάλογο. Πάντως όχι μουστάκια!

Το φαγοπότι στα κανάλια της τηλεόρασης

Σήμερα ο Νικοκύρης εορτάζει και δέχεται ηλεπισκέψεις. Θα ήθελε να δέχεται και πραγματικές επισκέψεις, αλλά βρίσκεται μακριά…

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα, 6.12.2011, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Να πω όμως ότι το άρθρο αυτό για τον κατακλυσμό προγραμμάτων που προβάλλουν μαγειρικό πορνό (κάπου είδα αυτόν τον νεολογισμό και τον βρήκα εύστοχο) μού έφερε στο νου μια άλλη περίπτωση, ακόμα πιο προκλητικής, αρθρογραφίας που είχα σκοπό να τη βάλω σε κάποια επόμενα Μεζεδάκια αλλά τώρα την αναφέρω στο τέλος, μια και ταιριάζει.

Αυτές τις μέρες, που οι συνεχιζόμενες απεργίες των εργαζόμενων στην κρατική τηλεόραση μας έχουν καταδικάσει να βλέπουμε μόνο ιδιωτικά κανάλια, μου έχει κάνει εντύπωση το γεγονός πως σε τρία από τα κανάλια αυτά και σε ώρες μεγάλης θεαματικότητας, προβάλλονται προγράμματα που αφορούν αποκλειστικά το μαγείρεμα. Διερωτώμαι, σε ποια χώρα ζούνε αυτοί οι άνθρωποι και σε τι αποβλέπουν δείχνοντάς μας πώς μαγειρεύονται πολύπλοκα και κατά κανόνα ακριβά εδέσματα;

Εξ όνυχος τον λέοντα. Ξεκινώ από τα πιο ανώδυνα: την ποιότητα των εκπομπών αυτών. Οι μάγειροι-παρουσιαστές δεν πλησιάζουν με τίποτα τον συμπαθέστατο Μαμαλάκη ή την γραφική Βέφα. Δεν έχουν καν το νιονιό να σκεφτούν πως κανείς και καμία δε μαγειρεύει στην κουζίνα του φορώντας άσπρα ή βραδινά φορέματα  και (οι άντρες) γραβάτα και όλοι χωρίς ποδιά.

Ύστερα, όλοι αυτοί (προγραμματιστές και παρουσιαστές) δεν έχουν αντιληφθεί πως εδώ και τρία χρόνια η Ελλάδα έχει βυθιστεί στην παγκόσμια οικονομική κρίση; Πως υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που δε μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κιλό φασόλια ή φακές; Δεν έχουν δει ή δεν έχουν ακούσει, πως υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων, όπως κάνανε οι παππούδες τους στην Κατοχή; Πως υπάρχουν χιλιάδες παιδάκια που πάνε σχολείο ή κοιμούνται νηστικά;

Και το επόμενο ερώτημα είναι: πού αποσκοπεί αυτή η προβολή πανάκριβων και πολυτελών εδεσμάτων και μαγειρικών τεχνικών; Να ξεχάσουν οι πεινασμένοι την πείνα τους, βλέποντας πώς μαγειρεύεται ραγού με τρούφες; Να δείξουμε στους εξ ανατολών ή εκ βορρά γείτονες μας πως καλοπερνάμε; Ή μήπως να εδραιωθεί στα παιδιά μας η ιδέα πως το παν είναι το φαγητό (ή όπως θα έλεγε ο Ροΐδης «να μάθωσιν ότι το παν έγκειται εις την ικανοποίησιν της κοιλίας και των υπ΄ αυτήν»).

Δυο-τρία για το δρόμο

Από σήμερα το πρωί και για τρεις-τέσσερις μέρες θα είμαι εκτός έδρας, στην εξωτική Θεσσαλονίκη, οπότε το σημερινό άρθρο θα είναι κάπως πρόχειρο, με ό,τι μεζεδάκια έχω μαζέψει, που αν τα κρατήσω για μετά την επιστροφή μου θα μπαγιατέψουν. Να σημειώσω ότι αύριο και μεθαύριο θα ανέβει άρθρο, κανονικό, χάρη στον αυτόματο πιλότο, και κατά πάσα πιθανότητα θα έχω σύνδεση με το Διαδίκτυο, αλλά δεν ξέρω αν θα έχω καιρό να συμμετέχω όσο συνήθως στη συζήτηση.

Το πρώτο μεζεδάκι μού το έστειλε πριν από μερικές μέρες ένας φίλος, που επισήμανε δυο λάθη σε άρθρο του ηλεΒήματος -ωστόσο, υπάρχουν λάθη και λάθη. Αυτά που επισήμανε ο φίλος, εγώ δεν τα θεωρώ αξιοσημείωτα, θα ‘λεγα μάλιστα πως δεν τα θεωρώ λάθη, ενώ πολύ αξιοπρόσεκτο βρίσκω κάτι άλλο που ο φίλος το θεώρησε σωστό. Κατά τον φίλο μου, τα «λάθη» στο άρθρο είναι τα εξής:

α) δύο πρωτοβουλίες που θεωρούνται εκ των ουκ άνευ… Ο φίλος μου το θεωρεί λάθος επειδή η πλήρης αρχαία φράση είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Στην πραγματικότητα, η ακόμα πιο πλήρης αρχαία φράση είναι «όρος εκ των ων ουκ άνευ εστί» (προϋπόθεση από εκείνες που δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν), που λέγεται για πράγματα απολύτως απαραίτητα. Η φράση είναι ήδη ελλειπτική, χωρίς ρήμα, οπότε δεν βρίσκω τόσο μεγάλο λάθος να παραλείπεται αυτό το όχι αυτονόητο σήμερα «ων». Υπάρχει μια σχολή σκέψης που θέλει τα απολιθώματα να τα χρησιμοποιούμε ή ολόκληρα ή καθόλου. Εγώ δεν είμαι τόσο άκαμπτος: δεν θα διόρθωνα το «είναι εκ των ουκ άνευ» αλλά και δεν θα το χρησιμοποιούσα. Εδώ που τα λέμε, ούτε και τη «σωστή» έκφραση θα χρησιμοποιούσα. Θυμάμαι πάντως κάποιον που έλεγε «εσύ παιδί μου είσαι ουκ άνευ», προφανώς πιστεύοντας ότι σημαίνει κάτι σαν «άνω ποταμών».

Πώς θα αμείβονται οι ηλεγραφιάδες;

Το ερώτημα αυτό το ανέδειξε τις προάλλες ένα σχόλιο του αγαπητού φίλου Aerosol, που έγινε στη συζήτηση για τη διακοπή της συνεργασίας του Γ. Χάρη με τα Νέα· είπαμε, τότε, ότι αξίζει ίσως το θέμα να συζητηθεί χωριστά, σε αυτοτελές άρθρο. Για τους αναγνώστες που δεν επισκέπτονται συχνά το ιστολόγιο να διευκρινίσω ότι ο νεολογισμός «ηλεγραφιάδες» εννοεί τους γραφιάδες του Διαδικτύου, δηλαδή όσους γράφουν κατ’ επάγγελμα και για βιοπορισμό -δημοσιογράφους, συγγραφείς, επιμελητές κειμένων. Το πρόθεμα ηλε- αντιστοιχεί στο αγγλικό e-, αν και εδώ το χρησιμοποιούμε χωρίς να μεταφράζουμε κάποιον αγγλικόν όρο (θα υπάρχει, απλώς δεν χρησίμεψε ως πρότυπο).

Αλλά θα δώσω τον λόγο στον φίλο Aerosol και στον προβληματισμό του, μεταφέροντας το σχόλιό του.

Αυτός ο γρίφος [πώς θα αμείβονται οι ηλεγραφιάδες] ίσως φανεί βασικός για την επιβίωση στις συνθήκες μιας μεταβατικής εποχής, ανάλογης με την αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Δεν σχολίασα για να θεωρητικολογήσω -για απόδειξη, ιδού ένα σεντόνι με σκέψεις πάνω σε πιθανούς τρόπους που ένας συγγραφέας/μεταφραστής/επιμελητής/γνώστης των μηχανισμών της γλώσσας θα μπορούσε να αξιοποιήσει οικονομικά το ίντερνετ. Αντλώ έμπνευση από το ιστολόγιο το δικό σου και του Γιάννη Χάρη.

Τα κρεμμύδια και οι βουρδουλιές

 

Το σημερινό κύριο άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του Βήματος ξεκινάει ως εξής: «Προφανώς τα μέτρα που ανακοινώθηκαν δεν είναι ευχάριστα και πιθανώς να θεωρούνται άδικα από τους περισσοτέρους. Ωστόσο, στις παρούσες συνθήκες εκτάκτου ανάγκης μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές επιλογές. Οταν είσαι αντιμέτωπος με το δίλημμα μέτρα ή χρεοκοπία προφανώς επιλέγεις τα μέτρα, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη και το κόστος της επιλογής. Το ερώτημα που τίθεται πάντως είναι αν αυτά θα είναι και τα τελευταία; Δυστυχώς στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει ασφαλής απάντηση«.

Κακοποίηση στη νήσο Χενς

 

Ακόμα δεν πέρασε το καλοκαίρι, οπότε τα άρθρα του ιστολογίου είναι πιο αραιά, πιο μικρά και πιο ελαφριά. Μεζεδάκια τις πιο πολλές φορές, και μάλιστα σε μικρό πιατάκι, όχι σε πιατέλα.

Το πρώτο μεζεδάκι δεν θα το ανέφερα καν αν δεν ήταν στον τίτλο. Είδηση στο ηλεΒήμα, τίτλος: Αναπαράσταση στο νησί Ουτόγια με τον Μπρέιβικ παρών. Πιο ενδιαφέρον βρίσκω ότι καταμεσίς στο εορταστικό τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου βρέθηκαν τέσσερις αναγνώστες να σχολιάσουν το λαθάκι και, ακόμα πιο ενδιαφέρον, ότι βρέθηκε υπεύθυνος στο ηλεΒήμα που έκανε τον κόπο να το διορθώσει, και μπράβο του, κι έτσι τώρα γράφει «με τον Μπρέιβικ παρόντα» -βέβαια, το λάθος έχει αναπαραχθεί σε δεκάδες άλλους ιστότοπους, όπως συμβαίνει πάντα.

Η γραφή των Μινούτων και άλλα μεζεδάκια

Είπαμε, το καλοκαίρι σερβίρουμε λιγοστό φαγητό και ελαφρύ –δηλαδή μεζεδάκια. Φροντίζετε γι’ αυτό κι εσείς, που μου στέλνετε συνεχώς νέα δείγματα. Για παράδειγμα, για να ξεκινήσω μ’ ένα ορντέβρ, τα χτεσινά Νέα έγραψαν για την ετήσια γιορτή των Περσιδών. Όμως είναι των Περσίδων –είτε επειδή ξέρουμε τον κανόνα ότι τα παλιά τριτόκλιτα δεν κατεβάζουν τον τόνο (έτσι: των πατρίδων, των ελπίδων, των ακτίνων, κι ας το κοκκινίζει το σπελτσέκερ του Γουόρντ) είτε επειδή μας έρχεται φυσικό. Ή όχι;  [Εδώ όμως την πάτησα κι εγώ και δεν έχω και τη φατσούλα που κοκκινίζει. Το λάθος που με μπέρδεψε κι εμένα είναι ότι, όπως επισήμανε στο πρώτο σχόλιο ο φίλος Αθανάσιος, πρόκειται για Περσείδες, που σωστά κλίνονται των Περσειδών, αφού είναι πρωτόκλιτες. Αν ήταν περσίδες ή Περσίδες, θα κρατούσαν τον τόνο στην παραλήγουσα]

Δεύτερο μεζεδάκι, από τον skai.gr. Γέλασα πολύ όταν είδα στον τίτλο το «τσέχας συγγραφέος» -ένας φίλος σχολίασε ότι μπορεί ο δημοσιογράφος να είχε γράψει, σε προηγούμενο άρθρο, κάτι σαν «βαρέως τύπου» και να του το διόρθωσαν, οπότε να συμπέρανε πως όλα τα –έως πρέπει να γίνουν –έος! Αλλά ας το προσπεράσουμε κι ας το θεωρήσουμε τυπογραφικό λάθος. Εκείνο που δεν μπορεί να χρεωθεί σε τυπογραφικό λάθος είναι ότι ο σύζυγος της… συγγραφέος είχε «υποστεί μαχαιριές».

Μεζεδάκια στην αυλή

 

Τρία μεζεδάκια έχω για το σημερινό πιάτο, καλοκαίρι είναι άλλωστε. Και τα τρία μού τα έστειλαν φίλοι. Το πρώτο είναι από είδηση του in.gr πριν από λίγες μέρες, όταν ένα αεροπορικό ατύχημα είχε ασυνήθιστα (και ευχάριστα) ανώδυνες συνέπειες. Λοιπόν, την ώρα που ετοιμαζόταν να προσγειωθεί, το αεροσκάφος των Caribbean Airlines, συνετρίβη και κόπηκε στα δύο στον αερολιμένα της Γουιάνα.

Από τον τίτλο του άρθρου, αυτό που χτυπάει αρχικά στο μάτι ίσως είναι η ακλισιά: της *Γουϊάνα. Εννοείται ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια όλοι έγραφαν «της Γουϊάνας» και ακόμα οι περισσότεροι έτσι το γράφουν, αλλά την ακλισιά την έχουμε ξανασυζητήσει και θα την συζητήσουμε και στο μέλλον. Αυτό που έκανε περισσότερη εντύπωση στον φίλο μου, αλλά και σε μένα, είναι το φαινομενικά οξύμωρο «συνετρίβη και κόπηκε στα δύο».

Ιουλιανά μεζεδάκια

Καιρό έχουμε να σερβίρουμε μεζεδάκια, μου φαίνεται. Όσο κι αν, λόγω θέρους, το κατάστημα δεν λειτουργεί σε φουλ ρυθμούς, όλο και κάτι παρουσιάζεται.

* Και ξεκινάω με το τελευταίο κρούσμα γλωσσικής μπούρκας (από το ηλεΒήμα, αλλά και παρομοίως στην Καθημερινή και αλλού):

Η Μισέλ Σαμπάν, στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και στενή υποστηρικτής του Ντομινίκ Στρος-Καν…

Προφανώς, η υποστηρίκτρια δεν υποστηρίζει καλά.

* Πάμε παρακάτω. Εκτός από όλα τα άλλα, ο άγιος Πειραιώς είναι και αστοιχείωτος γλωσσικά. Όπως ψάρεψε ο φίλος μου ο Κώστας στη Λεξιλογία, ο Σεραφείμ Πειραιώς εφεύρε όχι μόνο νέους κανόνες στην ελληνική γλώσσα αλλά και ένα νέο ρήμα, φιλοτεχνώντας το εξής: δια των υπ’ αυτού τεθεσπεισθέντων Θείων και Ιερών Κανόνων…

Μεζεδάκια σε ώρα ανασχηματισμού

Μαζεύτηκαν μερικά μεζεδάκια, που αν τ΄ αφήσω θα μπαγιατέψουν, οπότε τα σερβίρω εδώ. Όχι τυχαία, τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τις τελευταίες οπερετικές εξελίξεις σχετικά με την ξεπαραίτηση και τον ανασχηματισμό.

Τα περισσότερα, αλλά όχι όλα. Είχαμε και έκλειψη, και διαβάζω περιγραφή στην ηλέκδοση της Καθημερινής:  Καθώς το φεγγάρι βουτά όλο και βαθύτερα στη σκιά της Γης, ο δίσκος του λαμβάνει σταδιακά διαφορετικά χρώματα· από ασημί γίνεται πορτοκαλί ή ακόμα και κατακόκκινο.

Πρέπει να το λάβουμε χαμπάρι, δεν μας λαμβάνει πια να χρησιμοποιούμε το χυδαίο ρήμα «παίρνω».

Το επόμενο, το άκουσε προχτές μια φίλη στη ΝΕΤ. Ο πρωθυπουργός, λέει, «εισήλθε του Προεδρικού μεγάρου». Εμ βέβαια, όταν «εξέρχεσαι του μεγάρου», αν δεν προσέξεις μπορεί και να εισέλθεις.

Για  τα τελευταία οπερετικά διάβασα στην Καθημερινή ένα άρθρο του Γ. Μαντέλα (δεν ξέρω αν έχει σχέση με τον Νέλσονα), με τίτλο «Ο Γκαούτσο Μαρξ και το ελληνικό ζήτημα».  Για τον… Γκράουτσο Κώτσο του Χάρι Κλιν, δεν μας είπε τίποτα.

Στο ηλεΒήμα διάβασα μια ελαφρώς αρχηγική ανοιχτή επιστολή της Άννας Διαμαντοπούλου:  Είμαστε όρθιοι, έτοιμοι και δεν αποποιούμαστε των ευθυνών μας. Εντάξει, το αποποιούμαι κι άλλοι το σύνταξαν με γενική, δεν είναι πια και τόσο σοβαρό λάθος -μακάρι να έβγαζε έγκαιρα τους βαθμούς των Πανελληνίων η κυρία Άννα, που κατάφερε πρώτη χρονιά στα χρονικά να τους βγάλει με καθυστέρηση, κι ας αράδιαζε όσες στραβές γενικές ήθελε.

Αταλάντευτος  στον αγώνα του για τον εμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας (πώς αλλιώς θα φτάσει τα 5 εκατομμύρια λέξεις που θέλει και ο πολιτευτής του ο κ. Ανδρεάκος; ) ο κ. Καρατζαφέρης δήλωσε ότι «ανοητίζει όποιος πιστεύει ότι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μόνο για να ορκίζει κυβερνήσεις», χαρίζοντας μια καινούργια λέξη στη γλώσσα μας -όλοι οι άλλοι ανοηταίνουν, μόνο ο κ. Καρατζαφέρης ανοητίζει.

Το πρωί της Πέμπτης, λίγο μετά τις διαδοχικές παραιτήσεις των βουλευτών, ο βουλευτής Χανίων του ΠΑΣΟΚ κ. Μιχελογιαννάκης δήλωσε «Ανδρός πεσούσης, πας ανήρ ανδρεύεται». Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, έλεγε η παροιμία, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε κάτι παραπάνω στη Λεξιλογία. Τέλος πάντων, ας το χρεώσουμε στη συγκίνηση.

Όπως στη συγκίνηση, ή στην ευθύνη, θα χρεώσουμε και μερικά σαρδαμάκια, σαν το «δεν είναι ριψασπής» (πώς να το γράψω, όταν το τονίζει στη λήγουσα; ) του κ. Σηφουνάκη ή «Ο κάθε στέλεχος» της κ. Κατσέλη.

Όμως σταματάω εδώ, λίγο πριν ανακοινωθούν τα ονόματα των υπουργών, διότι θέλω να κλείσω με μια ιδέα που το δίχως άλλο θα οδηγήσει στην ανόρθωση τα οικονομικά της χώρας μας και θα μας κάνει όλους να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Το κείμενο το βρήκα στο Φέισμπουκ και αφαίρεσα μερικά εισαγωγικά εναντίον των πολιτικών. Μεταφέρω κοπυπαστηδόν:

 Εκ φυσeως ανεπαρκεις, ποτε δεν προτειναν μια λυση στο προβλημα χρεους που ταλανιζει το εθνος..Θα κριθουν απο τις μελλοντικες γενιες οπως τους αξιζει.. καμια αναφορα πλεον για αυτους, καμμια βουλευτικη συνταξη, μονο ονειδος εξ ονοματος του Ελληνικου Λαου για τα αθλια γεραματα τους.. και αυτοι που θα παρουν τη θεση τους, ευχομαι νεοι, πατριωτες και πολιτικα αλωβητοι, ας ακουσουν την απλη προταση μου.. Η ΛΥΣΗ ειναι η κληρονομια των προγονων μας, η μοναδικη Ελληνικη γλωσσα! Με αυτη εκφραστηκε απο δημιουργιας κοσμου το ιδιο το ΦΩΣ!!! Στα επομενα χρονια η νεα γενια των Υπερυπολογιστων θα χρειαστει μια νεα γλωσσα για νᨻ σκεφτει», και αυτη ειναι μονο η αρχαια ελληνικη γλωσσα την οποια ηδη σπουδαζει η ελιτ των προγραμματιστων γνωριζοντας τις τρομερες δυνατοτητες της και την υπεροχη της απεναντι στην σημερινη περιορισμενων δυνατοτητων, λατινικη.Θελουν να την κωδικοποιησουν και να την χρησιμοποιησουν εξασφαλιζοντας για λογαριασμο των χωρων τους παγκοσμια οικονομικη ,και οχι μονο, κυριαρχια μεσω των υπερυπολογιστων ,εν αγνοια μας!!!Ας τους προλαβουμε με ορους που αυτοι καταλαβαινουν οπως copyright, franchise.. Καθε χωρα που θα «ταιζει» τους υπερυπολογιστες της ,μελλοντικα, με την δικη μας Αρχαια ελληνικη γλωσσα , να πληρωνει το αντιστοιχο τιμημα αναλογο των υπερκερδων τους!σε πολυ λιγο κανενα χρεος δεν θα βαραινει εμας και τα Παιδια μας!