Ο Δημήτρης Κοσμόπουλος γράφει για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και γι’ άλλους που έφυγαν

Τις Κυριακές βάζουμε θέμα λογοτεχνικό -που σημαίνει ότι σχεδόν πάντα βάζουμε πεζά ή, σπανιότερα, ποιήματα κάποιου παλιού ποιητή, ας πούμε του αγαπημένου μου Λαπαθιώτη ή του επίσης αγαπημένου μου Κοτζιούλα. Δεν θυμάμαι να έχουμε αφιερώσει ποτέ κυριακάτικο άρθρο σε σύγχρονο ποιητή, ενώ για σύγχρονους πεζογράφους δεν είναι σπάνια τα άρθρα έστω και με απλή ασχολίαστη παράθεση κάποιου έργου τους. Κάτι λέει αυτό ή για τα δικά μου γούστα ή για τη θέση της σύγχρονης ποίησης.

Σήμερα θα κάνω μιαν εξαίρεση και θα παρουσιάσω ποιήματα από ένα σχετικά καινούργιο βιβλίο, την πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή ενός από τους αξιόλογους ποιητές μας, του Δημήτρη Κοσμόπουλου, το Θέριστρον, συλλογή που κυκλοφόρησε πριν από έξι μήνες περίπου σε πολύ προσεγμένη έκδοση από τις εκδόσεις Κέδρος. Είναι το ένατο ποιητικό βιβλίο του Κοσμόπουλου, που εδώ βλέπετε σύντομο εργοβιογραφικό σημείωμά του.

Επειδή εδώ λεξιλογούμε, πρέπει να σχολιάσουμε και τον τίτλο της συλλογής. Τι είναι το θέριστρον; Δεν είναι λεξιπλασία, όπως ίσως θα φανταζόταν κανείς. Η λέξη υπάρχει, στην αρχαία γραμματεία. Στον πληθυντικό, τα θέριστρα είναι η αμοιβή που πληρώνει κανείς στους εργάτες που θερίζουν. Στον ενικό όμως η λέξη έχει άλλες δύο σημασίες. Αφενός σημαίνει το εργαλείο του θερισμού, το δρεπάνι, από την άλλη όμως σημαίνει επίσης ένα ελαφρό θερινό ένδυμα. Και οι δυο λέξεις μαρτυρούνται στην ίδια πηγή, στους Εβδομήκοντα και επειδή ο Κοσμόπουλος είναι ποιητής με βαθιά χριστιανική πνευματικότητα έχει σημασία η πηγή. Νομίζω πως συνειδητά διάλεξε μια λέξη με δυο σημασίες -το δρεπάνι βέβαια παραπέμπει στον θάνατο, αλλά το καλοκαίρι, η θερινή στολή, στην αέναη συνέχεια.

Τις τελευταίες δεκαετίες συμβαίνει ένα αξιοπρόσεκτο φαινόμενο στα ποιητικά μας πράγματα, κι αυτό είναι η αναβίωση του παραδοσιακού, ισόμετρου στίχου. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε, αν δεν σφάλλω, με την τριάδα Καψάλη-Λάγιου-Κοροπούλη και συνεχίστηκε από άλλους, ανάμεσά τους και νεότεροι, σαν τη φίλη μας Σοφία Κολοτούρου, ακόμα και νεότατοι, όπως ο μυστηριώδης Ααρών Μνησιβιάδης και ο εξαιρετικά ταλαντούχος Θάνος Γιαννούδης. Και εδώ ανήκει, βέβαια, ο Δημήτρης Κοσμόπουλος, ηλικιακά πιο κοντά στην πρώτη τριάδα, αν και λιγάκι νεότερος.

Advertisement

Το παλικάρι και το μπούλινγκ

Κοντεύει να κλείσει μήνας από τη μέρα που εξαφανίστηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, εικοσάχρονος σπουδαστής της Γαλακτοκομικής Σχολής των Ιωαννίνων με καταγωγή από το Ρέθυμνο. Η υπόθεση πήρε νέα τροπή χτες, καθώς η Έλενα Ακρίτα, από τη στήλη της στα Νέα, δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή προς τον αρμόδιο υπουργό Γιάννη Πανούση, στην οποία διατυπώνει σοβαρότατες καταγγελίες, όπως ας πούμε σχετικά με τη σπουδή του αστυνομικού διευθυντή Ηπείρου να αποκλείσει το ενδεχόμενο να έπεσε θύμα μπούλινγκ ο νεαρός σπουδαστής αλλά και κυρίως ότι πρωτοκλασάτος Κρητικός βουλευτής κάλυπτε μια συμμορία τραμπούκων που δρούσαν στη σχολή και μεσολάβησε για να μην αποβληθούν «τα παιδιά».

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν οι καταγγελίες, αν και έχω εμπιστοσύνη στη σοβαρότητα της Έλενας Ακρίτα. Από όσα έχω ακούσει για την υπόθεση φαίνεται πολύ πιθανό να συνέβαιναν πράγματι πράξεις μπούλινγκ για μεγάλο διάστημα, από κάποιους συμμαθητές και του Βαγγέλη που (όπως ακούστηκε) δεν τον έβρισκαν τόσο λεβέντη όσο θα ήθελε ο κάλος που έχουν στο μυαλό τους και έβρισκαν ότι τους ντροπιάζει, καθότι και εκείνοι Κρητικοί -ή που τον τραμπούκιζαν επειδή απλώς ήταν διαφορετικός.