Μηνολόγιον Δεκεμβρίου έτους 2021

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Το μηνολόγιο τούτου του μήνα έχει μιαν ιδιαιτερότητα, μια και στις 17 του Δεκέμβρη κλείνουν τα 10 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Δεν θεώρησα άτοπο να μνημονέψω τον πατέρα μου στο μηνολόγιο, που ήταν άλλωστε δικη του ιδέα: ανάμεσα σε έναν ποιητή που αγαπούσε και σ’ έναν επαναστάτη που θαύμαζε πιστεύω πως θα έχει καλή παρέα.

Τε  1	Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS  και γενέσιον Ιωάννου Συκουτρή
Πε 2	Αντιφώντος   του σοφιστού, Μαρίας Καλογεροπούλου της καλλιφώνου και Διονυσίου Σαββόπουλου της νιότης μας
Πα 3	† Αυγούστου Ρενουάρ και γενέσιον Νίνου Ρότα του μουσουργού
Σα   4	Ο Θωμάς Έδισον εφευρίσκει τον ηλεκτρικόν λαμπτήρα
Κυ 5	Θεοφίλου Μόζαρτ τελευτή
Δε  6	Νικολάου Μύρων και των Διοσκούρων, προστατών των πλοϊζομένων και Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου αναίρεσις
Τρ 7	Των τριών Χαρίτων
Τε 8	Δάμωνος και Φιντίου· και Ιωάννου Λένον του πολυκλαύστου αναίρεσις
Πε   9	Ιωάννου Βοκκακίου και της Ανθρωπίνης Κωμωδίας του
Πα 10	Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  και τελευτή Άλκη Αλκαίου του στιχουργού
Σα 11	Γενέσιον Γρηγορίου Μπιθικώτση του αοιδού
Κυ 12	Διογένους του  Κυνός
Δε 13	Γαλιλαίου ταπείνωσις και Μέντη Μποσταντζόγλου τελευτή
Τρ 14	Ανάληψις Απολλωνίου του Τυανέως εκ του ιερού της Δικτύννης
Τε 15	Αναξαγόρου του φιλοσόφου
Πε 16	Τελευτή Κωνσταντίνου Βάρναλη, ποιητού των Μοιραίων
Πα 17	† Δημητρίου Σαραντάκου του συγγραφέως και Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού
Σα 18	Του χορού του Ζαλόγγου
Κυ 19	Προμηθέως καθήλωσις επί του Καυκάσου
Δε 20	Της εν Επιδαύρω πρώτης Εθνοσυνελεύσεως
Τρ 21	Χειμερινόν ηλιοστάσιον
Τε 22	Ησιόδου του Ασκραίου και των Έργων και Ημερών αυτού
Πε 23	Κρυσταλλοτριόδου της θαυματουργού γενέσιον
Πα 24	Λουδοβίκου Αραγκόν τελευτή
Σα 25	Γέννησις Ιησού του Ναζωραίου, Ορφέως και Μίθρα
Κυ 26	† Ερρίκου Σλήμαν του αρχαιολόγου
Δε 27	Πινδάρου του Θηβαίου
Τρ 28	Κινηματογράφου γέννησις και θανή Θάνου Μικρούτσικου του μέγιστου
Τε 29	Γενέσιον Παύλου Καζάλς
Πε 30	Ίδρυσις Σοβιετικής Ενώσεως
Πα 31	Εφεύρεσις του τηλεσκοπίου

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του ημερολογίου μας, παρόλο που το όνομά του παραπέμπει ολοφάνερα στον αριθμό δέκα, decem. Για την ανακολουθία φταίνε οι Ρωμαίοι -διότι τα ονόματα των μηνών, όλα, είναι δάνειο από τα λατινικά. Το παλιό ρωμαϊκό μηνολόγιο άρχιζε από τον Μάρτιο και ο Decem-ber ήταν ο δέκατος μήνας. Όταν αργότερα μεταρρυθμίστηκε το ημερολόγιο και μπήκαν στις δυο πρώτες θέσεις ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, η αντιστοιχία χάλασε και ο Δεκέμβρης είναι πλέον δωδέκατος.

Advertisement

Χρόνια πολλά, κύριε Ντίλαν!

Στα ταξίδια που κάνω με το αυτοκίνητο, ακούω (φυσικά) μουσική. Πριν από καναδυό βδομάδες είχα βάλει και άκουγα τους πρώτους δίσκους του Μπομπ Ντίλαν και σκέφτηκα πως θα έπρεπε να γράψω κάτι στο ιστολόγιο για τον πολύ σημαντικό -αλλά και αγαπημένο μου, από μια άποψη- τραγουδοποιό. Μερικές μέρες αργότερα, είδα στο Φέισμπουκ μιαν ανακοίνωση του φίλου Βασιλη Μανουσάκη, κι έτσι έμαθα ότι σήμερα ο Μπομπ Ντίλαν γιορτάζει τα 80 του χρόνια. Οπότε, το θεώρησα σημαδιακό -και γράφω το σημερινό άρθρο, για να τιμήσουμε όλοι μαζί τον Ντίλαν, όπως θέλει ο καθένας, περίπου με τον ίδιο τρόπο που οι μαθητές ενός σπουδαίου καθηγητή, όταν συμπληρώνει τα 70, τα 75 ή τα 80 χρόνια του, συνηθίζουν να εκδίδουν τιμητικό τόμο, με εργασίες αφιερωμένες στον δάσκαλό τους.

Ο Μπομπ Ντίλαν γεννήθηκε Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν, στις 24 Μαΐου 1941, στη Μινεσότα. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν Εβραίοι από την Οδησσό, της μητέρας του από τη Λιθουανία, που είχαν, και οι μεν και οι δε, φτάσει στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. (Η οικογένεια του πατέρα του είχε απώτερη καταγωγή από το Καρς, οπότε μπορούμε να τον θεωρήσουμε Πόντιο).

Εφηβος άρχισε να ενδιαφέρεται για το ροκ αλλά πιο πολύ για τη φολκ. Πήρε το ψευδώνυμο Bob Dylan όταν είδε τα ποιήματα του Dylan Thomas (αλλά ήδη σκεφτόταν το Dillon). Παράτησε το κολέγιο το 1961 και πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου εντάχθηκε στην καλλιτεχνική σκηνή και το 1962 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο, με το όνομά του: Bob Dylan, που είχε κυρίως παραδοσιακά τραγούδια. Ανάμεσά τους και το αργότερα πασίγνωστο House of the Rising Sun -η δική του διασκευή επηρέασε αργότερα τους Άνιμαλς -που βέβαια το ανέδειξαν σε παγκόσμια επιτυχία. (Κατά σύμπτωση, ο Έρικ Μπάρντον των Άνιμαλς πριν από καναδυό βδομάδες γιόρτασε κι αυτός τα ογδοηκοστά γενέθλιά του).

Στη Νέα Υόρκη συνάντησε το είδωλό του, τον Γούντι Γκάθρι -ήταν τότε άρρωστος και ο Ντίλαν τον επισκεπτόταν στο νοσοκομείο- και άλλους μουσικούς του κλίματος Γκάθρι. Ο δεύτερος δίσκος του, το 1963, The Freewheeling Bob Dylan, έχει πολλά τραγούδια διαμαρτυρίας, για επίκαιρα θέματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις, όπως επίσης και ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του, το Blowing in the wind, αλλά και το δυσοίωνο αριστούργημα A Hard Rain’s gonna fall. Ο τρίτος δίσκος, το 1964, The Times they’re A-changing έχει επίσης σαφώς πολιτικό περιεχόμενο, ξεκινώντας από το ομότιτλο τραγούδι και προχωρώντας σε πιο απερίφραστες καταγγελίες. Την ίδια χρονιά δίνει το Another Side of Bob Dylan, με πιο πολλά ερωτικά τραγούδια.

Στη συνεχεια, υιοθετεί ηλεκτρικά όργανα -κάτι που κάποιοι φίλοι του της φολκ σκηνής το θεώρησαν προδοσία, και με αυτό το νέο ύφος παρουσιάζει τρεις αριστουργηματικούς δίσκους: Bringing it All Back Home (1965), Highway 61 Revisited (1965) και Blonde on Blonde (1966). (Ο αυτοκινητόδρομος 61 είναι εκείνος που πηγαίνει από τη γενέθλια Μινεσότα στη Νέα Ορλεάνη). Στους δίσκους αυτούς παρουσιάζει τραγούδια με διάρκεια πολύ μεγαλύτερη από το καθιερωμένο (περίπου) τρίλεπτο ενώ η στιχουργική του δεινότητα φτάνει στα ύψη, δημιουργώντας κόσμους παράνοιας οπως στο Desolation Row. Και βέβαια, δίνει μερικά από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια του.

Το 1966 είχε το διάσημο όσο και μυστηριώδες ατύχημα με τη μοτοσικλέτα και ακολούθησε μια περίοδος εσωστρέφειας με ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις. Στις επόμενες δεκαετίες ο Ντίλαν πέρασε από πολλές φάσεις, μεταξύ άλλων ασπάστηκε τον χριστιανισμό, αλλά, όσο κι αν είναι σημαντικό το μετέπειτα έργο του εγώ δεν θα μιλήσω γι’ αυτό για τον απλό λόγο ότι δεν το ξέρω.

O δικός μου λοιπόν Ντίλαν τελειώνει περίπου στο John Wesley Harding, αν και περιλαμβάνει επίσης όλα τα τραγούδια του με τους Band, που κυκλοφόρησαν αργότερα. Φαίνεται παράλογο, ίσως και εντελώς άστοχο, να διαλέγει κανείς μια πενταετία (ή έστω εφταετία) από μια δημιουργική σταδιοδρομία που σε λίγο συμπληρώνει έξι δεκαετίες, αλλά νομίζω ότι αυτή η πρώτη πενταετία είναι που καθοριστικά χρωματίζει όλο του το έργο. Άλλωστε, και ο ίδιος πολύ συχνά επέστρεφε στη δεκαετία του 60, εκδίδοντας τα πάμπολλα τραγούδια που είχε ηχογραφήσει σε ταινίες μαγνητοφώνου από εκείνη την εποχή (The Basement Tapes) και τα διάφορα bootleg της εποχής. Θα περιμένω όμως από τα σχόλιά σας, και ιδίως από τον φίλο μας τον Τζι που είναι ειδήμονας πρώτης γραμμής για τα ντιλανικά, να συμπληρώσετε την εικόνα.

Μηνολόγιον Δεκεμβρίου έτους 2020

Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ συνήθως την πρώτη του μηνός, ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων.

Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα.

Το μηνολόγιο τούτου του μήνα έχει μιαν ιδιαιτερότητα, μια και στις 17 του Δεκέμβρη κλείνουν τα 9 χρόνια από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Δεν θεώρησα άτοπο να μνημονέψω τον πατέρα μου στο μηνολόγιο, που ήταν άλλωστε δικη του ιδέα: ανάμεσα σε έναν ποιητή που αγαπούσε και σ’ έναν επαναστάτη που θαύμαζε πιστεύω πως θα έχει καλή παρέα.

Τρ  1	Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS  και γενέσιον Ιωάννου Συκουτρή
Τε 2	Αντιφώντος   του σοφιστού, Μαρίας Καλογεροπούλου της καλλιφώνου και Διονυσίου Σαββόπουλου της νιότης μας
Πε 3	† Αυγούστου Ρενουάρ και γενέσιον Νίνου Ρότα του μουσουργού
Πα   4	Ο Θωμάς Έδισον εφευρίσκει τον ηλεκτρικόν λαμπτήρα
Σα 5	Θεοφίλου Μόζαρτ τελευτή
Κυ  6	Νικολάου Μύρων και των Διοσκούρων, προστατών των πλοϊζομένων και Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου αναίρεσις
Δε 7	Των τριών Χαρίτων
Τρ 8	Δάμωνος και Φιντίου· και Ιωάννου Λένον του πολυκλαύστου αναίρεσις
Τε   9	Ιωάννου Βοκκακίου και της Ανθρωπίνης Κωμωδίας του
Πε 10	Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  και τελευτή Άλκη Αλκαίου του στιχουργού
Πα 11	Γενέσιον Μαξίμου Γκόρκι
Σα 12	Διογένους του  Κυνός
Κυ 13	Γαλιλαίου ταπείνωσις και Μέντη Μποσταντζόγλου τελευτή
Δε 14	Ανάληψις Απολλωνίου του Τυανέως εκ του ιερού της Δικτύννης
Τρ 15	Αναξαγόρου του φιλοσόφου
Τε 16	Τελευτή Κωνσταντίνου Βάρναλη, ποιητού των Μοιραίων
Πε 17	† Δημητρίου Σαραντάκου του συγγραφέως και Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού
Πα 18	Του χορού του Ζαλόγγου
Σα 19	Προμηθέως καθήλωσις επί του Καυκάσου
Κυ 20	Της εν Επιδαύρω πρώτης Εθνοσυνελεύσεως
Δε 21	Χειμερινόν ηλιοστάσιον
Τρ 22	Ησιόδου του Ασκραίου και των Έργων και Ημερών αυτού
Τε 23	Κρυσταλλοτριόδου της θαυματουργού γενέσιον
Πε 24	Λουδοβίκου Αραγκόν τελευτή
Πα 25	Γέννησις Ιησού του Ναζωραίου, Ορφέως και Μίθρα
Σα 26	† Ερρίκου Σλήμαν του αρχαιολόγου
Κυ 27	Πινδάρου του Θηβαίου
Δε 28	Κινηματογράφου γέννησις
Τρ 29	Γενέσιον Παύλου Καζάλς
Τε 30	Ίδρυσις Σοβιετικής Ενώσεως
Πε 31	Εφεύρεσις του τηλεσκοπίου

Όταν ο Καραϊσκάκης πολεμούσε την τρόικα (Δημήτρης Δημητρόπουλος)

Μέρα που είναι, συνεχίζω επετειακά για το 1821. Θα παρουσιάσω ένα κείμενο από ένα πολύ ιδιόρρυθμο και εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, το συλλογικό έργο «Αναπάντεχες αφηγήσεις του παρελθόντος«, που περιέχει εργασίες που παρουσιάστηκαν σε μια «αντιημερίδα» την πρωταπριλιά του 2014 και που θα μπορούσαμε να πούμε ότι τρολάρουν την ιστορία ή ιστοριογραφούν τις τρολιές. Ο υπότιτλος του βιβλίου είναι χαρακτηριστικός: Από τον Ροβεσπιέρο έως τον Ράιχενμπαχ είναι, καμιά φορά, ένα γαϊδούρι δρόμος.

Πολλά κεφάλαια του βιβλίου αυτού θα μπορούσαμε να τα παρουσιάσουμε στο ιστολόγιο -και ίσως το κάνουμε- αλλά προς το παρόν θα αναδημοσιεύσω το άρθρο του Δημήτρη Δημητρόπουλου «Όταν ο Καραϊσκάκης πολεμούσε την τρόικα», που εξετάζει ένα θέμα που έχουμε θίξει κι εδώ, τις αθυρόστομες συχνά έμμετρες φράσεις που αποδίδονται στον Γ. Καραϊσκάκη. Θα δείτε άλλωστε ότι στις υποσημειώσεις του άρθρου το ιστολόγιο αναφέρεται καναδυό φορές (και να σημειώσω πως εκκρεμεί επικαιροποιημένη αναδημοσίευση του άρθρου για το κομμένο και ραμμένο στιχούργημα που αποδίδεται στον Σουρή).

Όταν ο Καραϊσκάκης πολεμούσε την τρόικα

Δημήτρης Δημητρόπουλος

Στις 23 Μαρτίου 2013, η εφημερίδα Πρώτο Θέμα, σε ένα δισέλιδο επετειακό δημοσίευμά της με τίτλο: «Άμα ζήσω θα τους γαμή… άμα πεθάνω θα μου κλάσουν τον που…, Στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης (τιμωρημένος από το Ραδιοτηλεοπτικό)», πληροφο­ρούσε τους αναγνώστες της ότι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεό­ρασης (Ε.Σ.Ρ.) απαγόρευσε τη μετάδοση ενός τραγουδιού που ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.¹ Το δημοσίευμα πλαισιώ­νεται από δηλώσεις του Νίκου Καλογερόπουλου που έγραψε τους στίχους και τη μουσική του τραγουδιού, ενώ επίσης σκηνοθέτησε την ταινία «Οι ιππείς της Πύλου» (παραγωγής 2011), στην οποία και περιλαμβάνεται. Το εν λόγω τραγούδι έχει τον τίτλο: «Έτσι μου είπαν να σας τα πω», έγινε όμως πιο γνωστό ως ο «Καραϊσκάκης» ή «Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω», φράση που αποτελεί έναν από τους στίχους του.

[Παραθέτω το τραγούδι εδώ -Ν.Σ.:]

Το δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος πυροδότησε μια σειρά αναρτήσεις σε ιστολόγια και λοιπούς ιστότοπους, με κοινή συνισταμένη την αναπαραγωγή του περιεχομένου, του ύφους και του ήθους των όσων γράφει η εφημερίδα, την αποδοκιμασία, την περιπαικτική διάθεση απέναντι στο Ε.Σ.Ρ., αλλά και τη διατράνωση της πρόθεσης των σχολιαστών να εξακολουθήσουν να ακούν και να τραγουδούν το άσμα, ως μια πράξη πλέον αντίστασης. Έτσι, χλευαστικοί τίτλοι του τύπου: «Το Ε.Σ.Ρ. βάζει πρόστιμο στον Καραϊσκάκη» ή «Το Ε.Σ.Ρ. λογοκρίνει στίχους του Καραϊσκάκη», ή «Εκτός νόμου ο Καραϊσκάκης από τους Καραγκιόζηδες του Ε.Σ.Ρ.»,² συμ­βαδίζουν με άλλες πιο αγωνιστικές διακηρύξεις όπως:

Μεζεδάκια για Νόμπελ

Παραπλανητικός ο τίτλος, θα πείτε και με το δίκιο σας, αφού δεν είναι τα μεζεδάκια που διεκδικούν Νόμπελ (δεν έχει θεσπιστεί ακόμα τέτοιο βραβείο, αν και το Ig Nobel δεν απέχει και τόσο), αλλά απλώς ότι η εβδομάδα που τελειώνει ήταν η εβδομάδα της απονομής των βραβείων Νόμπελ. Δεν έχουμε νομπελικά μεζεδάκια, αν και θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε το Νόμπελ Λογοτεχνίας που απονεμήθηκε στην Καναδέζα Alice Munro. Όχι το αν είναι σωστή η βράβευση, μια και ομολογώ κοκκινίζοντας ότι έχω σταματήσει προ πολλού να παρακολουθώ την ξένη λογοτεχνία (από την εποχή που έκανε τα πρώτα του βήματα ένας πολλά υποσχόμενος Ρώσος που τον λέγαν Ντοστογιέφσκι), αλλά, μια και είμαστε γλωσσικό ιστολόγιο, το επώνυμο της συγγραφέας (σικ), το οποίο, αν ανατρέξετε στη Βιβλιονέτ, θα δείτε πως έχει αποδοθεί πλουραλιστικότατα: Μονρό και Μάνρο, αλλά και Μούνρο, σε διάφορα βιβλία ή έργα της που έχουν εκδοθεί. Όπως έγραψε ο Νίκος Λίγγρης στη Λεξιλογία: Η σωστή προφορά είναι Μανρόου. Ελάχιστοι γράφουν το απλούστερο Μανρό και πολλοί προτιμούν το Μονρό. Γέλασα και με τη μούφα είδηση του Πρόταγκον, για σοβαρά επεισόδια από εξαγριωμένους θαυμαστές του Μουρακάμι στο Σύνταγμα (ο Μουρακάμι δινόταν ανάμεσα στα φαβορί για το φετινό Νόμπελ).

Ξεκινάμε με ένα μημεζεδάκι, ή μάλλον μ’ ένα μημαργαριτάρι, διότι μεζεδάκια είναι όλα. Έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης για τους Χρυσαβγίτες: σαν αντικρίσουν τους δικαστές φέρονται όπως έγραψε και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Τώρα κλαίει κι οδύρεται, μαζεύεται κουβάρι // μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει // αχ μη καλοί μου άνθρωποι, εγώ δεν είμαι γάτος // εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος». Έσπευσαν κάποιοι να τον διορθώσουν, επισημαίνοντας ότι το τραγούδι το λέει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αλλά ο αρθρογράφους τούς απάντησε ότι τους στίχους τους έχει γράψει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Δεν είχα προσέξει τη σύμπτωση. Θυμάμαι στην πρώτη Γυμνασίου, είχαμε κι εμείς στην τάξη δύο Παπακωνσταντίνου. και φυσικά καθιερώθηκε να τους φωνάζει ο καθηγητής στο μάθημα με τα μικρά τους ονόματα, κατ’ εξαίρεση -όλους τους άλλους φυσικά με το επώνυμο τις εποχές εκείνες: Σαββόπουλος, Σαραμάσκος, Σαραντάκος, Σερκεδάκης.