Καθώς γράφω το άρθρο αυτό, δεν έχουν κλείσει οι κάλπες του σκοτσέζικου δημοψηφίσματος, οπότε δεν ξέρω αν η μέρα που ξημέρωσε βρίσκει την Ευρώπη με ένα καινούργιο κράτος. Μάλλον όχι, όμως -τουλάχιστον έτσι έλεγαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις’ παρεμπιπτόντως κι εγώ Όχι είχα προβλέψει. Επιπλέον, επειδή βρίσκομαι για το σαββατοκύριακο στα πάτρια, δεν μου ήταν εύκολο να γράψω καινούργιο άρθρο για σήμερα -κι επειδή θα έχω μάλλον φορτωμένο πρόγραμμα, ίσως κάνω και καμιά αβαρία αύριο ή τη Δευτέρα.
Κι έτσι, το σημερινό άρθρο είναι συρραφή από μερικά σχόλια που έγιναν εδώ στο ιστολόγιο και από κάποια άλλα που έγιναν στο Φέισμπουκ, με έναυσμα ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο του φίλου Ηλία για το πώς ακούγονται τα ελληνικά στα αυτιά των βιετναμέζων. Το σχόλιο αυτό μου άρεσε πολύ, το επανέλαβα στο Φέισμπουκ, όπου άρεσε πολύ σε πολλούς, κάποιοι από τους οποίους έκαναν με τη σειρά τους ενδιαφέροντα σχόλια.
Πρέπει να τονίσω ότι αυτή η «ανακύκλωση» υλικού από σχόλια δεν διευκολύνει μόνο εμένα, αλλά αξιοποιεί και το ίδιο το υλικό. Βλέπετε, τα σχόλια στο ιστολόγιο, ιδίως όσα δεν είναι πάνω-πάνω, δεν διαβάζονται από όλους εκείνους που διαβάζουν το κυρίως άρθρο -έτσι έχουν πολύ μικρότερη προβολή. Ακόμα χειρότερη είναι η μοίρα των σχολίων (και των αναρτήσεων) του Φέισμπουκ τα οποία πολύ γρήγορα περιέρχονται στην αφάνεια όταν σκεπαστούν από πιο καινούργιες συζητήσεις. Νομίζω μάλιστα ότι τα σχόλια των επισκεπτών σε έναν τοίχο ούτε καν γκουγκλίζονται.
Λοιπόν, σε μια συζήτηση τις προάλλες για το ρητό «Πας μη Έλλην βάρβαρος«, είχα γράψει: Στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, η Κασσάνδρα αρχικά παρουσιάζεται βουβή, επειδή μιλάει βάρβαρη γλώσσα (βάρβαρον φωνήν κεκτημένη, στίχος 1051), που μάλιστα ακούγεται σαν του χελιδονιού (χελιδόνος δίκην) κι έτσι χρειάζεται διερμηνέα (ερμηνέως … δείσθαι, στ. 1062-3).
Ο φίλος Ηλίας, παίρνοντας αφορμή από το παραπάνω, έκανε το εξής σχόλιο:
Αυτό το έλεγε και ο Alexandre de Rhodes (17ος αιώνας) για τα βιετναμέζικα: “Η γλώσσα αυτή μοιάζει με το κελάηδισμα των πουλιών”.
Ο Alexandre de Rhodes ήταν Γάλλος Ιησουΐτης ιεραπόστολος σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Βιετνάμ. Ήταν αυτός που έφτιαξε το αλφάβητο της χώρας (τα βιετναμέζικα γράφονται σε λατινικό αλφάβητο με κάποια επιπλέον σημάδια για τους τόνους) και ο πρώτος δυτικός που κατάφερε να μιλήσει τη γλώσσα. Αρχικά όμως είχε απελπιστεί, έγραφε: “Όταν τους ακούω να μιλάνε, και ειδικά τις γυναίκες, χάνω κάθε ελπίδα ότι θα καταφέρω κάποτε να μιλήσω αυτή τη γλώσσα, που είναι σαν το κελάηδισμα των πουλιών”
Και μετά ο Ηλίας, που ζει στη Νοτιοανατολική Ασία, συνέχισε ως εξής:
– Αλήθεια, τα ελληνικά πώς σου ακούγονται;
– Ποπκόρν που σκάνε στην κατσαρόλα.
– Τι;
– Να, πες αυτό το τραγούδι που έλεγες πιο πριν.
– Γι’ αυτό στο λέω, μην περνάς, απ’ τα στενά της Κοκκινιάς, με κρεμεζί πουκάμισο, παιδί απ’ την Ανάβυσσο
– Να, ακούς; Π, κ, τ, ντ, κ, π, μπ, τ, κ… σαν ποπκόρν που σκάνε στην κατσαρόλα.
Το αναφέρω για να τονίσω ότι κι η δική μας γλώσσα μπορεί να ακούγεται “βαρβαρική” σε κάποιους άλλους, ακατάληπτα απροσδιόριστη σαν το κελάιδισμα των πουλιών (ή σαν ποπκόρν που σκάνε στην κατσαρόλα)
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »