Εδώ και κάμποσο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω, κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η τριακοστή όγδοη. Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Βρισκόμαστε στη Μυτιλήνη, στο τέλος της Κατοχής, δηλαδή Σεπτέμβριο του 1944 και ενώ ο ποιητής με την οικογένειά του έχουν φύγει από την πόλη και έχουν εγκατασταθεί στην ελεύθερη Λέσβο.
Να σημειωθεί ότι σήμερα κλείνουν 38 χρόνια από τον θάνατο του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου ή Άχθου Αρούρη (1903-24.3.1977).
Ο ποιητής γύρισε οικογενειακώς στη Μυτιλήνη με φορτηγό του ΕΛΑΣ στις 11 του μηνός [Σεπτεμβρίου]. Τόσο στην Τράπεζα όσο και στη γειτονιά τούς έκαναν υποδοχή ηρώων. Όλοι σχεδόν οι υπάλληλοι, εκτός δύο ή τριών περιπτώσεων, του ζήτησαν «να τους γράψει στο ΕΑΜ», ο προϊστάμενος μάλιστα του λογιστηρίου του ’πε:
«Βρε Νίκο, θέλω να γραφτώ στο ΕΑΜ, αλλά να με γράψεις στέλεχος, αφού είμαι τμηματάρχης…»
Ο Βαρκάρης [παρατσούκλι του διευθυντή] προχώρησε ακόμα πιο πέρα:
«Άκου, Νίκο», του είπε (ως τότε τον έλεγε κύριε Σαραντάκο), «εμένα δε μ’ αρέσουν τα μεσοβέζικα πράματα, ΕΑΜ και κουραφέξαλα, εγώ θέλω να μπω στο κόμμα!»
Την τρίτη μέρα από το γυρισμό τους στη Μυτιλήνη, πήγαν να τους δουν οικογενειακώς οι Φεδέρωφ. Ο Βόρης συνεχάρη τον Νίκο για την τάξη και την ησυχία που εξασφάλισε το ΕΑΜ. Για να τονίσει πάντως το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν αμέτοχος δεν είπε το φίλο του «συναγωνιστή», προσφώνηση που ήταν τότε σε καθολική χρήση, αλλά σκέτα «αγωνιστή», θέλοντας με την απάλειψη του συνδέσμου «συν» να εκφράσει την απουσία κάθε συμμετοχής του στην υπόθεση.
Ο Φεδέρωφ που δεν είχε ο ίδιος ραδιόφωνο ερχόταν συχνά κι άκουγε τη Μόσχα στα ρωσικά από το ραδιόφωνο του Νίκου. Διασκέδαζε με τα πολλά εξαρτήματα του ραδιόφωνου κι όταν για ν’ αλλάξει μήκος κύματος ο ποιητής έβγαζε από το ειδικό ντουλαπάκι την μπομπίνα κι έβαζε άλλη, ο Βόρης τον πείραζε:
«Έχουμε αλλαγή κυβερνήσεως».
Οι σοβιετικοί από την αρχή του πατριωτικού πολέμου είχαν ανασύρει από το περιθώριο την ένδοξη ρωσική στρατιωτική ιστορία και ο Φεδέρωφ άκουγε με ικανοποίηση από το ραδιόφωνο ύμνους για τον Κουτούζωφ, τον Σουβόρωφ, τον ναύαρχο Ουσακώφ και άλλους στρατιωτικούς ηγέτες του παρελθόντος.